πως βαζεις ορια στην γιαγια?πεθερα..

[artemhs25]

εχω εναν μπεμπη 5 μηνων περπου η πεθερα δεν καταλαβαινει κ πολλα δεν με υπολογιζει ..θελω να την βαλω ορια σε σχεση με τον μπεμπη ..να την παρω με το κακο?πως να φερθω?πες τε μου αν μπορειται τροπους..ευχαριστω εκ τον προτερων.

[Mother of three]

εχω εναν μπεμπη 5 μηνων περπου η πεθερα δεν καταλαβαινει κ πολλα δεν με υπολογιζει ..θελω να την βαλω ορια σε σχεση με τον μπεμπη ..να την παρω με το κακο?πως να φερθω?πες τε μου αν μπορειται τροπους..ευχαριστω εκ τον προτερων.

 

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!Συγνωμη που γελαω,αλλα προ λιγων ωρων,ειχα συζήτηση με κατι φιλες με θεμα την πεθερα!

Well come to the club!!!

Καταρχην να σου ζησει το μωρακι σου!Να ειναι καλοτυχο και ευλογημενο!

 

Να της πεις με τροπο ομορφο,κατανοητο,πως το παιδι ειναι ακομη μικρο και αυτο που χρειαζεται ειναι τα πρωτα βηματα της ζωης του(επαφη,ταισμα,ωρα υπνου κτλ) να τα μαθει με τον τροπο της μαμας και του μπαμπα!Εξαλλου τα παιδια τους γονεις θελουν/νιωθουν ασφαλεια τους πρωτους μηνες της ζωης τους!

Να της πεις,πως ναι μεν σεβεσαι τις αποψεις της και κρατας αυτα που ταιριαζουν στη δικη σου ιδιοσυγκρασια!Απο κει και περα εαν δειχνει πως δεν καταλαβαινει,ας αναλαβει ο αντρας σου κοπελα μου!Διοτι,εαν τελικα,χασεις την υπομονη σου,τοτε εσυ θα βγεις η κακια σε ολους!

Καλο κουραγιο!Και συζητατο με τον αντρα σου!

[love4]

Εγω παντως θα ημουν απολυτη και αυστηρη σε αυτα που με ενοχλουν πραγματικα πολυ, επισης θα συζητουσα με τον αντρα μου και στην τελικη αν εβλεπα οτι δεν καταλαβαινει θα την "απομακρυνα" κατα καποιο τροπο απο το μωρο ωστε να μην εχει συνεχη επαφη αλλα επαφη τυπου επισκεψεων...Βεβαια δε μας λες ακριβως τι σε προβληματιζει και μιλαω και εγω γενικα..

[artemhs25]

για παραδειγμα την εχω πει να πλυνει τα χερια τις οταν παει να παρει αγκαλια τον μικρο η απαντηση μπααααα το κανε μια φορα δεν το ξανακανε....καλοκαιρι 1 μηνων ο μπεμπης καπνιζε διπλα του λεω τι κανετε σιγα εξω ειμαστε δεν παει ο καπνος...τις προαλλες λεει ο αντρας μου οτι ειπε ο γιατρος οτι ο μικρος με κοιτα στα ματια κ κανω καλη δουλεια κ γυρνα κ λεει σε διαταζει η μαμα παιδακι μου??αχ αχ...κ το καλυτερο τι τον περνεις αγκαλια αστον θα κλαψει θα κουραστει ....πως να την εμπιστευτω?κ εχω κ τον αντρα μου αφου τον αφηνεις στην μαμα σου 2 φορες το κανα θα το αφησουμε κ στην μαμα μου...εγω δεν θελω με τπτ δεν με υπολογιζει η ατιμη χιχι

[artemhs25]

για παραδειγμα την εχω πει να πλυνει τα χερια τις οταν παει να παρει αγκαλια τον μικρο η απαντηση μπααααα το κανε μια φορα δεν το ξανακανε....καλοκαιρι 1 μηνων ο μπεμπης καπνιζε διπλα του λεω τι κανετε σιγα εξω ειμαστε δεν παει ο καπνος...τις προαλλες λεει ο αντρας μου οτι ειπε ο γιατρος οτι ο μικρος με κοιτα στα ματια κ κανω καλη δουλεια κ γυρνα κ λεει σε διαταζει η μαμα παιδακι μου??αχ αχ...κ το καλυτερο τι τον περνεις αγκαλια αστον θα κλαψει θα κουραστει ....πως να την εμπιστευτω?κ εχω κ τον αντρα μου αφου τον αφηνεις στην μαμα σου 2 φορες το κανα θα το αφησουμε κ στην μαμα μου...εγω δεν θελω με τπτ δεν με υπολογιζει η ατιμη χιχι

[ster]

Επειδή και εγώ είμαι ομοιοπαθούσα θα σου πώ να αναλάβεις εσύ τα ηνία γιατί οι άντρες δεν κάνουν τίποτα.

Να λες ανοιχτά αυτό που σε ενοχλεί, το δικό σου μωρό είναι και πρέπει να προστατεύσεις το αγγελούδι σου. Αν τώρα η γιαγιά παρεξηγηθεί επειδή της λες να πλύνει πρώτα τα χέρια της ή να μην καπνίζει κοντά στο παιδί (τραγικό), τότε ας παρεξηγηθεί.

[Izaki]

Με σταθερό και κατηγορηματικό τρόπο θέτεις τα όρια σου.πχ Αν δεν πλένει τα χέρια δεν της το δίνεις να το κρατήσει, αν καπνίζει κοντά του το παίρνεις σε άλλο δωμάτιο. Αν δεν καταλάβει ότι εννοείς όσα λες δεν θα αλλάξει συμπεριφορά. Τώρα για τα σχόλια αν είναι κάτι πολύ τρανταχτό απαντάς αλλιώς τη αδιαφορείς. Προσωπικά απλά δεν θα έδινα σημασία και θα συνέχιζα να κάνω αυτό που νομίζω χαμογελώντας και χωρίς καν να την κοιτάω, συνήθως επειδή περιμένουν αντίδραση η αδιαφορία τους αφοπλίζει. Υπομονή!

[osin]

Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλους και σε όλες μας!

Επαναφέρω το θέμα, γιατί τώρα στις γιορτές είχαμε πάει στην πόλη καταγωγής του άντρα μου, στο πατρικό του και συνέβησαν κάποια πράγματα, τα οποία δεν ξέρω αν μπορώ να τα διαχειριστώ στο μέλλον, όταν φαντάζομαι ότι θα διογκωθούν (γιατί προς το παρόν δεν έγινε κάτι τραγικό, απλώς προβληματίστηκα με εμένα).

Έχω μία μικρούλα μόλις 2,5 μηνών, και πήγαμε οικογενειακώς στο σπίτι του άντρα μου. Είναι το πρώτο εγγόνι στο σόι του, και όπως καταλαβαίνετε η αδυναμία απέναντί της και η τρέλα από υπερβολική αγάπη πάει σύννεφο!!!! Επίσης, να σημειώσω, ότι ενδεχομένως και λόγω της απόστασης, με την πεθερά μου έχω μία τυπική, καλή, ουδέτερη σχέση σε γενικές γραμμές (με εξαίρεση 1-2 παραφωνίες...).

Γενικά με τη μικρή μου προσπαθώ από τώρα να μην της δημιουργώ εξαρτήσεις π.χ. να θέλει αποκλειστικά εμένα, "ιδιοτροπίες" π.χ. υπερβολικές αγκαλιές (δηλαδή, εάν το παιδάκι είναι ευδιάθετο και δεν κλαίει το αφήνω στην κούνια ή το ρηλάξ να κάθεται και να παίζει), άλλωστε με το που 40ντησα γύρισα στη δουλειά οπότε δεν είχα τέτοιες πολυτέλειες. Την κρατάει μία κοπέλα, κι εγώ προσπαθώ όσο μπορώ να την παροτρύνω να πηγαίνει και σε άλλους, και είναι γεγονός ότι ούτε κλαίει όταν βλέπει αγνώστους, ούτε όταν πάμε σε άλλα σπίτια, κλπ. είναι καλόβολη, κοινωνική και αρκετά ήρεμη!

ΟΜΩΣ....

πήγαμε στα πεθερικά μου, και βρήκα κάπως υπερβολική την πεθερά μου. Καλά, όλοι βέβαια με το που έκανε κιχ στην κούνια έτρεχαν και τη σήκωναν, και μαζί με αυτή σηκωνόταν και η τρίχα μου (καθώς το μικρούλι συνήθως ξυπνάει στο ενδιάμεσο του ύπνου της, τεντώνεται, μπορεί να ρίξει και μια τσιρίδα, και ξανακοιμάται αμέσως) και όπως καταλαβαίνετε το παιδάκι δεν κοιμήθηκε σχεδόν καθόλου αυτές τις ημέρες... αλλά ειλικρινά όσο και να λυπόμουν το μικρούλι για την ταλαιπωρία του, δε με πείραξε, γιατί λέω το λαχταρούν και το θέλουν αγκαλιά, άλλωστε 4 μέρες είναι, θα περάσουν, θα γυρίσουμε στη βάση μας και θα ξαναμπεί στην σειρά και την ηρεμία της (όπως και έγινε)... Η πεθερά μου, όμως την έπαιρνε αγκαλιά και την παρατηρούσα ότι την κοιτούσε με ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ λατρεία!!!! Την κράταγε και δεν την άφηνε!!! Θα μου πείτε: είσαι τρελή; είναι κακό να αγαπά το παιδί!;!;! δεν ξέρω, αλλά με σάστισε ελαφρώς... Άρχισε να πετάει και διάφορα του τύπου: μόλις έρθει η άνοιξη θα την πάρουμε εδώ (κάτι το οποίο απλά ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ!) και γενικά προσπαθούσε να βγάζει συμπεράσματα για τη συμπεριφορά της μικρής και να την παρατηρεί υπερβολικά και να κάνει (άκυρες) διαγνώσεις για το οτιδήποτε κι αν έκανε το παιδάκι. Του τύπου ότι αυτή την παρατηρεί και την καταλαβαίνει πραγματικά! Μέσα στην κουβέντα μου πρότεινε πράγματα για το παιδάκι (σχετικά με το φαγητό ή το μπάνιο του) και της εξηγούσα ότι ο παιδίατρος μας έχει δώσει την τάδε εντολή, και αυτή συνέχιζε να μιλά και να λέει τα δικά της, σα να μην είχα μιλήσει ποτέ!!! (ενώ κοιμόταν το παιδάκι, πήγαινε και τη γύρναγε πλευρό - ξυπνώντας την - για να μην πιάνεται, λέει! - λες και είναι μπριζόλα και πρέπει να γυρίσει κι από τις δύο πλευρες....)

Για παράδειγμα και ο πεθερός μου μπορεί να την κράταγε για 1 ώρα κοιμισμένη στην αγκαλιά του, αλλά κάποια στιγμή τη "χόρταινε" και έλεγε να βάλουμε το παιδάκι στην κούνια να τεντωθεί και το σωματάκι της. Η πεθερά μου την κρατούσε ΟΛΟ το απόγευμα αγκαλιά, και ό,τι κι αν της έλεγε ο άντρας μου να την βάλει στην κούνια ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΕ!!! και την κοίταζε σα να μην υπάρχει τίποτε άλλο γύρω της, λες και ήταν μόνο οι 2 τους σε ολόκληρο τον κόσμο!

Θεωρώ ότι είναι θέμα δικό μου, και μέσα μου, προσπαθώντας να με καταλάβω, νομίζω ότι είναι θέμα ζήλειας από την πλευρά μου, ίσως γιατί είδα κάποιον άλλον να δείχνει υπερβολική αγάπη στο παιδί, παραπάνω από εκείνη με την οποία την περιβάλλουμε εγώ και ο πατέρας της (?!?!?! αν μπορεί ποτέ να υπάρξει κάτι τέτοιο!!!). Νομίζω φοβήθηκα με εμένα, γιατί αν τώρα κάνω έτσι με αυτά (τα οποία προς το παρόν σε σχέση με όσα διαβάζω εδώ, είναι πταίσματα), αργότερα που θα αρχίσει και η μικρή να καταλαβαίνει και με την προδιάθεση των πεθερικών μου για να την κακομάθουν, τι θα κάνω!!!

Δε μπορώ να πω ότι έκανε κάτι κραυγαλέο, ή υπερβολικά ενοχλητικό ή παρεμβατικό η πεθερά μου, αλλά βέβαια το παιδάκι είναι ακόμα μωρό και δε μπορούσε εκ των πραγμάτων να τα κάνει αυτά.

Ωστόσο με προβλημάτισε πολύ! Δε μου πολυάρεσε η όλη ατμόσφαιρα. Χωρίς να έχει κάτι το εξεζητημένο η όλη κατάσταση, με πείραξε, με εκνεύρισε. Σα να προσπαθούσε με πολύ ήρεμο και διακριτικό τρόπο (κι αυτό ήταν ακόμα πιο εξοργιστικό!) να συμπεριφερθεί λες και ήταν η μητέρα και όχι η γιαγιά του μωρού. Βλέπω φαντάσματα; είμαι υπερβολική; Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ, γιατί δε θέλω να τσακωθώ ή να ξεκόψω! Μάλλον πρέπει από τώρα να συνεννοηθώ με τον άντρα μου, και να αρχίσουμε να θέτουμε όρια; Δεν ξέρω. Προβληματίστηκα

[miriki]

Στάνταρ οι γιαγιάδες ξαναζούν τη φάση της μωρομάνας. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι θα τους βλέπετε σπάνια, δεν θα έχουν ουσιαστική παρέμβαση στο μεγάλωμα του παιδιού, οπότε μην ασχοληθείς και πολύ. Αν μένατε κοντά και σου κρατούσαν το παιδί π.χ. εκεί θα έπρεπε να μπουν όρια. Αλλά για 4 μέρες χριστούγεννα, άλλες 4 το πάσχα και ίσως και το καλοκαίρι μην μπεις σε διαδικασίες.

 

Είναι και οι ορμόνες ακόμη μπάχαλο, μην ασχοληθείς. Αν δεις ότι αρχίζει το μπιρι μπίρι στον άντρα σου κι εκείνος επηρεάζεται εκεί αλλάζει, ένα τηλεφώνημα μπορεί να σε κάνει μπάχαλο, δε χρειάζεται να είναι κοντά.

 

Να σου ζήσει το μπεμπάκι και ναι ίσως για κάποιο καιρό ακόμα να μην αντέχεις ούτε να το κοιτάνε με λατρεία. Ας το κοιτάνε έτσι και δεν πειράζει....

[Deena]

Osin να σου ζήσει το μωρό σου!!!

 

Όλα αυτά που σκέφτεσαι είναι οι ορμόνες που κάνουν πάρτυ μέσα στο μυαλό σου!!!

 

Είσαι ακόμα πολύ κοντά στην γέννα και αισθάνεσαι το μωρό σου "υπό διεκδίκηση". Θα περάσει ο καιρός, οι ορμόνες θα καταλαγιάσουν, θα νιώσεις κι εσύ ασφάλεια στην σχέση με το μωρό σου και θα καταλάβεις ότι αυτή η σχέση δεν κινδυνεύει στην πραγματικότητα ακόμα και από την πιο παρεμβατική γιαγιά, πόσο μάλλον από μια γιαγιά σαν την δική σας που απλά είναι μια ενθουσιασμένη - και ίσως υπερβολική - πρωτογιαγιά!!!

[osin]

Κορίτσια, σας ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση!

Λέτε να είναι έτσι; Μακάρι! Δε νιώθω γενικά έτσι, π.χ. με την κοπέλα που την κρατάει όλη μέρα, και που θα ήταν πιο λογικό να νιώθω «ανταγωνιστικά», δεν έχω κανένα πρόβλημα! Τώρα, με τη γιαγιά της μου βγήκαν αυτά τα συναισθήματα και προβληματίστηκα. Γενικά προσπαθώ να μην επηρεάζομαι, π.χ. τη μαμά μου ή την αγνοώ ή της «τα χώνω» εάν κάνει κάτι παρεμβατικό με το μωρό, δεν αφήνω περιθώρια για πολλά-πολλά, τα κόβω, αλλά με την πεθερά, δεν είναι το ίδιο και είδα ότι δε μπορώ απλώς να την αγνοήσω, γιατί συνεχίζει, δεν το σταματάει!!! (μα να της λέμε να βάλει το μωρό στην κούνια και να μη το βάζει!!! Να μας λέει «τι πειράζει»;; )

Πάντως, είναι γεγονός ότι η απόσταση θα βοηθήσει (κι εδώ) στη διατήρηση ισορροπιών (προς το παρόν δεν έχουμε τηλεφωνικές παρεμβάσεις κι έτσι ελπίζω να συνεχίσει)

[miriki]

Ε, λογικό δεν είναι να σε ταράζει αυτό που δεν έχει έξοδο κινδύνου; Στη μαμά σου τα χώνεις, τη νταντά την απολύεις αν δεις τα σκούρα, στην πεθερά όλες κωλώνουμε και λογικό είναι.

[osin]

Ε, λογικό δεν είναι να σε ταράζει αυτό που δεν έχει έξοδο κινδύνου; ......

:p:p:p

δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι!!!!

[ΑΝΝΑ24]

Osin, χρόνια πολλά και να χαίρεσαι το μπεμπάκι σου.

Έριξα ένα γέλιο με το μήνυμά σου...θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ πριν από 6 χρόνια.

Λοιπόν

1. Δεν είσαι υπερβολική, έτσι όπως τα νιώθεις είναι

2. Δεν θα αλλάξει ποτέ

3. Η χειρότερη φάση είναι του μωρού, όσο θα μεγαλώνει το παιδάκι και θα αποκτά άποψη και προσωπικότητα θα είναι πιο εύκολο.

4. Αγάπη και λαχτάρα είναι, άστην να το ζήσει. Μακρυά μένει, δεν θα σου είναι δύσκολο να "κοιτάς αλλού" 10 μέρες το χρόνο.

5. Μην επιβαρύνεις τον άντρα σου, ούτε φταίει ούτε μπορεί να κάνει τίποτα

6. Όρια??????? :mrgreen::mrgreen::mrgreen::mrgreen:

Αχ, με έκανες και γέλασα!!!

 

Έχεις απολύτως δίκιο. Ξέρω ακριβώς πως αισθάνεσαι. Θα σου γυρίσουν τα άντερα αρκετές φορές στα επόμενα χρόνια. Δεν πειράζει. Στην τελική είναι η σχέση που θα φτιάξει με τη γιαγιά του και οι μελλοντικές ευτυχισμένες αναμνήσεις του.

 

* Εγώ που σου μιλάω είμαι στο γραφείο και τις έχω σήμερα μαζί και τις δύο (κόρη και πεθερά). Τώρα τις έστειλα έξω να της πάρει δώρο.

 

** Εμένα την κράταγε 3-5 φορές την εβδομάδα.

[iouliana]

osin συμφωνω με αυτό που γραφει η Deena ,,και εγω καπως ετσι ενιωθα στην ηλικια σας,, τωρα παλι που μεγαλωσε και ζωηρεψε τους κυνηγαω για να τους την δωσω...

[Thanoula]

Αχαχα, παιδιά, βλέπω εμένα σε αυτό το μήνυμα!! όταν γεννήθηκε η κόρη μου πριν σχεδόν πέντε χρόνια και ήταν 20 ημερών, έγιναν όλα ακριβώς όπως τα περιγράφει η osin!!

Κορίτσι μου δεν είσαι παράλογη, ακριβώς έτσι είναι. Και η δικιά μου η πεθερά έτσι αντιδρούσε, μάλιστα είχε πει και το αμίμητο "Να την ξυπνήσω να την πάρω αγκαλιά; Όταν φύγω ξανακοιμήστε την " και ήθελα να ορμήξω να την ξεμαλλιάσω!! Η δικιά μου είχε πει και στο νεογέννητο μωρό (στο νοσοκομείο ακόμα, πριν βγούμε) "Αγάπη μου, για εσένα ζω τώρα εγώ" και της είπα ξεκάθαρα και θυμωμένα "μην το κάνετε αυτό, μην φορτώνετε το παιδί με τέτοιο βάρος".

 

Θα περάσει. Θα πάρει χρόνια, αλλά θα περάσει. Κάποια στιγμή θα καταλάβει ο καθένας το ρόλο του, σε καμιά διετία που θα χρειάζονται 10 άτομα για να κυνηγάν διαδοχικά το παιδί (θα δεις, ο ένας θα πέφτει ξερός από κούραση και θα ακολουθεί ο επόμενος, και το παιδί θα συνεχίζει να τρέχει βγάζοντας νοκάουτ 10 ενήλικες) αυτή θα καταλάβει ότι είναι γιαγιά και εσύ "θα κόβεις το κεφάλι σου" πως ότι και να κάνει οποιαδήποτε πεθερά (μαμά, γυναίκα κτλ) ΚΑΜΙΑ δεν θα είναι σαν εσένα στα μάτια του παιδιού σου. Άς΄την να το ζήσει, μπορείς να θυμώνεις όσο θέλεις, δεν πειράζει, όμως άσ΄την να το ζήσει όσο κινείται σε φυσιολογικά πλάισια

[Deena]

Osin ελπίζω να σε ηρεμήσαμε! Ισχύει απολύτως και αυτό που λένε η Iouliana και η Thanoula, τώρα το παιδάκι είναι ένα χαριτωμένο νεογέννητο που το μόνο που θέλει είναι γάλα και αγκαλιά και που κοιμάται όπου βρει. Σε λίγους μήνες (όχι χρόνια) από σήμερα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά και καθόλου αυτονόητο δεν είναι ότι η γιαγιά θα είναι το ίδιο πρόθυμη να το πάρει σπίτι της την άνοιξη!!!!! Καλά...ούτε καν....:)

 

Πέραν της πλάκας όμως, θέλει εκ μέρους σου προσοχή μην παρασυρθείς από τα τωρινά σου συναισθήματα και πεις / κάνεις καμιά χοντράδα όταν ζεις συμπεριφορές της γιαγιάς σαν αυτές που περιγράφεις. Δεν αξίζει τον κόπο να χαλαστείτε οικογενειακώς, ούτε να αρχίσεις να γκρινιάζεις στον άντρα σου για ανούσια πράγματα.

 

Μπενάκης - βγαινάκης σε όσα ακούς, στωικότητα και υπομονή είναι τα όπλα σου, σε έναν χρόνο από σήμερα το αργότερο θα έχεις δει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.

 

Και πάλι να σου ζήσει και με το καλό ο νέος χρόνος!!!

[mkcm]

Ωχ, σα να περιγράφεις την πεθερά μου, η οποία και στα δύο παιδιά με το γεννήθηκαν έβγαλε ένα υπερβολικό - στα όρια του στημένου - συναισθηματισμό σε σημείο που ακόμη και ξένοι όταν την άκουγαν κι έβλεπαν τη στραβοκοιτούσαν του στιλ "πως κάνεις έτσι κυρά μου, την παλεύεις;". Και παρόλο που δεν είναι στη ζωή κανενός από τα δύο παιδιά λόγω απόστασης όταν θα μιλάει για αυτά θα μιλάει σα να τα μεγαλώνει εκείνη, όταν θα με ρωτήσει κάποιος κάτι για τα παιδιά θα απαντήσει εκ μέρους μου, κοκ. Στο πρώτο παιδί έβραζα από μέσα μου. Ήθελα να της ορμήξω, όσο όμως αυτό μεγάλωνε έβαζε το ίδιο τα όριά του. Π.χ. χτύπαγε και έλεγε η πεθερά μου "έλα στη γιαγιά να στο κάνει μάκια" και απαντούσε το παιδί "τη μαμά μου θέλω" ή ετοιμαζόμασταν να φύγουμε μετά από επίσκεψη και έλεγε "να δεις που δε θα θέλει να φύγει τώρα" και το παιδί έκανε τούμπες από τη χαρά του που θα γυρνούσε στο χώρο του.

Με το που ήρθε το δεύτερο όλη αυτή η συμπεριφορά έφυγε από τη μεγάλη και πήγε στο μικρό... . Φυσικό, αφού εκείνο ακόμη δεν μπορεί να την "απορρίψει" συνειδητά. Τη βλέπεις όμως ότι την χαλάει που με αποζητά και με το που μπαίνω στο οπτικό του πεδίο απλώνει χέρια να τον πάρω...

Η μαμά μου από την άλλη δεν είναι έτσι, καμαρώνει που τα παιδιά θέλουν τη μάνα τους και την αποζητούν. Δεν ξέρω αν είναι θέμα ανθρώπου ή γενικότερα λόγω της ανταγωνιστικής σε ένα βαθμό σχέσης που υπάρχει μεταξύ νύφης και πεθεράς, αλλά όταν μιλάει η μαμά μου για τα παιδιά το πρώτο που θα κάνει θα είναι να τονίσει το δικό μου ρόλο και συνεισφορά στα μικρά τους επιτεύγματα, ενώ η πεθερά μου θα το δει μονοδιάστατα ωσάν να μεγαλώνουν χωρίς καμία παρέμβαση, αυτόβουλα.

Εγώ βέβαια δεν έχω αφήσει κανέναν να κρατάει το παιδί στην αγκαλιά με τις ώρες και αν θα πω να το αφήσουν και δεν το κάνουν απλά τους το βουτάω από τα χέρια, γιατί ναι μεν είναι μικρό και θέλουν να το χορτάσουν, αλλά αρνούμαι να ταλαιπωρείται ένα μωράκι για να είναι χαρούμενοι οι άλλοι και επιπλέον δεν επιτρέπω σε κανέναν, πλην του πατέρα τους, να τα σηκώνουν από την κούνια όταν ξυπνάνε...

Πάντως, στα δύσκολα όλες οι γιαγιάδες τα πασάρουν στη μαμά... Όταν πάει 1 - 2 που αρχίζουν οι διεκδικήσεις, τα πείσματα, οι γκρίνιες, κλπ. θα δεις που στο δεκάλεπτο σε φωνάζουν να τα αναλάβεις.

[MarianS]

Εγω ως μαμά που μεχρι 24 μηνών μεγαλωσε εντελώς μόνη της τον μπέμπη, χωρις ουτε μια ωρα βοηθεια έχω να πω πως πάλι καλά που υπαρχει και η πεθερα (ή η μαμά) -με τα όποια "λαθη" που κανει- και σου κραταει το μωρό. Σίγουρα μπορεις να της πεις με ωραιο τροπο αυτά που θες αλλα δεν είναι σιγουρο αν τα εφαρμόσει, οπότε μεχρι εκεί. Και οι δυο γιαγιάδες το αγαπανε με όλη τους την καρδιά παρόλο τα λαθη που κανουν. Αν ειχες νταντα θα μπορουσες να το ελεγξεις το θέμα; Θα ταν με μια άγνωστη το μωρό. Ωραια θα την απελυες και θα έβρισκες άλλη αλλα δεν είναι και τοσο ευκολα αυτά.

Συν το οικονομικό.

Επομένως είμαι της άποψης ότι όρια δεν μπορεις να βαλεις απλα να πεις δυο κουβέντες για το πως τα θέλεις με πολύ καλό τρόπο.

[osin]

Κορίτσια, σας ευχαριστώ πολύ όλες για την άμεση ανταπόκριση, τις απόψεις και τις συμβουλές.

Νομίζω ότι όταν εξωτερικεύεις ένα θέμα που σε απασχολεί και ζητάς τη γνώμη των άλλων, σε βοηθά να δεις τα πράγματα κι από άλλη οπτική.

Καταρχήν είμαστε ήδη στο σπίτι μας, οπότε έχουμε ηρεμήσει.

Πάντως, να φανταστείτε δεν έχω σε γενικές γραμμές κακή σχέση με την πεθερά μου. Όπως το έγραψα και στο αρχικό μου ποστ, δεν έχω πολλά πολλά, αλλά μια επαφή ήπια, συνηθισμένη. Κι από την πλευρά μου δε θέλω σε καμία περίπτωση να αποκοπεί από εμάς ή το παιδί. Να φανταστείτε με εντελώς δική μου πρωτοβουλία ήρθε μαζί μου σε πρόβα νυφικού όταν ετοιμαζόμασταν για γάμο, και σε υπέρηχο της μικρής όσο ήμουν έγκυος. Άλλωστε, δε μπορώ να πω ότι είναι παρεμβατική γενικά, αλλά κι εγώ είμαι άνθρωπος που προτιμώ να μη διογκώνω θέματα κι απλά να αδιαφορώ για να μην χαλάει η νιρβάνα μου!!! Απλά, ειλικρινά σας μιλάω, με σόκαρε ο τρόπος που κοιτούσε το μικρό, που το κράταγε κάποια στιγμή στην αγκαλιά της και δεν το άφηνε με τίποτα!!!! Και με σόκαρε τόσο γιατί δεν θέλω να «κακομαθαίνει» το παιδάκι (γιατί εκείνη τη στιγμή δεν είχε αποζητήσει αγκαλιά) όσο και γιατί το βλέμμα της ήταν τόσο προσηλωμένο επάνω της, όπως σας το έγραψα: σα να είναι μόνο οι δυο τους σε ολόκληρο τον κόσμο!!!!

Εν τω μεταξύ, δε σας κρύβω ότι λίγο με πείραξε μέσα μου η υπερανάλυση της συμπεριφοράς του μικρού, ότι το καταλαβαίνει και ότι ερμηνεύει τη συμπεριφορά του, καθώς άρχισα να προβληματίζομαι: τι στο καλό! Πού τα βλέπει όλα αυτά! Λες έτσι να είναι; κι εγώ, που είμαι η μάνα του, είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνω ότι το παιδί έχει όντως π.χ. αυτό και όχι εκείνο; (π.χ. τα απογεύματα η μικρούλα συνήθως έχει γκρίνια, υποθέτω λόγω κολικών ή γιατί μπορεί να έχει βαρεθεί όλη μέρα, αφού μόλις αρχίζουμε τις βόλτες σταματάει, ή τέλος πάντων, εγώ που είμαι η μαμά του δηλώνω ότι δε μπορώ να ξέρω τι έχει ένα νεογέννητο και κλαίει, απλώς προσπαθώ να το ηρεμήσω όταν είναι ανταστατωμένο, και τέλος … Ε, εκείνο το περιβόητο απόγευμα που την κράταγε 3 ώρες στην αγκαλιά της, το έκανε λέει γιατί είχε καταλάβει πως έχει ξινίλες από το γάλα (!!!!!!!) και την κρατούσε όρθια για να μην της ανεβαίνει το γάλα στο στόμα και την ξινίσει κι αρχίσει να κλαίει…-σημειωτέον δεν είχε κλάψει το παιδάκι εκείνο το απόγευμα…..)

Τέλος πάντων, μάλλον θα πρέπει να ανακτήσω τη στωικότητα και την αδιαφορία μου, γιατί προβλέπονται δύσκολες ημέρες! Κακώς με απασχόλησαν όλα αυτά και άρχισα κι εγώ με τη σειρά μου να τα υπεραναλύω, γιατί «χαλάστηκα». Υπομονήηηηηη, λοιπόν!!!

Καλές υπόλοιπες γιορτές σε όλες σας! Εύχομαι ό,τι καλύτερο για το 2016!!!!

[Thanoula]

Τέλος πάντων, μάλλον θα πρέπει να ανακτήσω τη στωικότητα και την αδιαφορία μου, γιατί προβλέπονται δύσκολες ημέρες! Κακώς με απασχόλησαν όλα αυτά και άρχισα κι εγώ με τη σειρά μου να τα υπεραναλύω, γιατί «χαλάστηκα». Υπομονήηηηηη, λοιπόν!!!

Καλές υπόλοιπες γιορτές σε όλες σας! Εύχομαι ό,τι καλύτερο για το 2016!!!!

 

Να σου πω κάτι; Για εμένα δεν υπάρχει "κακώς με απασχόλησαν". Άμα κάτι σε απασχολεί καλά κάνεις και το εξωτερικεύεις, αλλιώς γίνεται τεράστιο χωρίς να υπάρχει πάντα λόγος. Το θέμα είναι το πώς θα το εξωτερικεύσεις. Είδες, το είπες εδώ και βρεθήκαμε κατευθείαν και άλλες πολλές που το περάσαμε, δεν είσαι μόνη... Απλά άμα είχες κάνει σκηνή στην πεθερά ή στον σύζυγο θα υπήρχε πρόβλημα χωρίς ουσιαστικό λόγο.

Και γενικά, λογικό είναι να έχεις ανασφάλειες και θα δεις στην πορεία πόσος πολύς κόσμος "θα ξέρει τι θέλει το παιδί σου και κλαίει". Λες και εσύ δεν ξέρεις...

Εγώ αυτό που σκεφτόμουν ήταν ότι μπορούν να λένε ότι θέλουν, αλλά μόνο εγώ έχω τη διαίσθηση της μάνας και άμα δεν τους ρωτήσω ότι και να πουν δεν με ενδιαφέρει. Να μάθουν να μη μιλάνε άμα δεν τους ρωτήσουν (...βασικά επειδή αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει ποτέ, αναγκαστικά έμαθα εγώ να μην ακούω τι μου λένε όταν δεν ζητάω συμβουλές...)

[osin]

Thanoula, θα συμφωνήσω απολύτως μαζί σου!

Εν τω μεταξύ το είπα στον άντρα μου ότι με πείραξε η συμπεριφορά της πεθεράς μου, και μάλιστα εκείνη τη στιγμή. Πάντα του το λέω όταν συμβαίνει κάτι και με ενοχλεί, αλλιώς μαζεύονται τα προβλήματα και διογκώνονται. Εν προκειμένω για τη μαμά του, αλλά και γενικώς άμα συμβεί κάτι με την οικογένειά του το οποίο μπορεί να με πειράξει, δεν τσακώνομαι μαζί του, γιατί δεν είναι εκείνος υπεύθυνος για τις πράξεις τους, μόνο του το λέω.

Είναι βρε παιδί μου, όμως, αυτό με την πεθερά, που δεν είναι η μάνα σου να τη βρίσεις!!!!... Γενικά προτιμώ να γράφω όποιον ή ό,τι με ταράζει, αλλά δεν αρκεί πάντα η αδιαφορία, γιατί απλά είναι κάποια πράγματα που δε μπορείς απλά να τα προσπεράσεις!

Τέλος πάντων, ψυχραιμία!!!

[ΑΝΝΑ24]

Καλά λέει η Thanoula, δεν είσαι μόνη, είμαστε πολλές που τα περάσαμε αυτά.

Γράφε τα εδώ όποτε είναι να σου φεύγουν, ή γράφε τα στον Αη Βασίλη ή ψιθύρισέ τα στο φεγγαρόφωτο...ό,τι σε ευχαριστεί.

Μόνο μην τσακωθείς με τον άντρα σου, ούτε με εκείνη. Δεν υπάρχει λόγος (άσε που δεν αποδεικνύονται αυτά με λόγια, χαμένη θα βγεις).

Καλή Χρονιά και ό,τι καλύτερο!!!