ΜΑΜΑ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

[no doubt]

Ανοίγω αυτό το θέμα για να γράψω κάποιες σκέψεις και ανησυχίες μου.

Όταν έγινα για πρώτη φορά μητέρα και πήρα το μωρό μου αγκαλιά ορκίστηκα ότι θα έκανα ότι ήταν δυνατόν καλύτερο για αυτόν. Δεν θα τον μάλωνα, δεν θα τον χτύπαγα και πάντα θα ήταν η μεγαλύτερη προτεραιότητα μου.

Πραγματικά αυτό έγινε για 2 ολόκληρα χρόνια μέχρι που ήρθαν στη ζωή μας τα δίδυμα.

Τον πρώτο καιρό όλα έβαιναν κουραστικά αλλά καλά! Οι νέες ισορροπίες μας βρέθηκαν πολύ γρήγορα και αν και εξαντλημένη ζούσα το απόλυτο όνειρο: 3 υγιέστατα παιδάκια στην αγκαλιά μου.

Και ξαφνικά άρχισε η παλινδρόμηση στον έναν και κλάμα όλη νύχτα και όλη μέρα. Και ξαφνικά άρχισαν και οι τύψεις για τα άλλα μου παιδιά, καθώς και οι απαιτήσεις από τον μεγαλύτερο.

Η ιδέα της γιαγιάς φάνταζε πλέον πολύ ελκυστική τουλάχιστον για κάποια βράδια. Ένα το κρατούμενο...μου "χάλασαν" τον μεγάλο. Όμως δεν ρίχνω το φταίξιμο σε αυτούς. Εγώ φταίω που δεν ήμουν ικανή να κρατάω το παιδί μου 24 ώρες το 24ωρο στο σπίτι του.

Μεγαλώνοντας πάλι οι ισορροπίες βρέθηκαν. Ήρθε η βάπτιση....θυμώνουν οι παππούδες για τα ονόματα και βρίσκομαι ολομόναχη και σε 2 μέρες ο μεγάλος παιδικό! Παιδικό για τον οποίο δεν προετοιμάστηκε και η πορεία έδειξε ότι δεν ήταν η καλύτερη λύση.

Κι εγώ....μέσα στο άγχος. Για να πάρω το παιδί από το σχολικό, μου χτυπούσαν, έδενα τα δίδυμα σφιχτά στα καρεκλάκια τους, κατέβαινα 5 ορόφους τρέχοντας και ανέβαινα με έναν 2,5χρονο να ουρλιάζει αγκαλιά. Κι αυτό γιατί φοβόμουν μήπως κλειστώ στο ασανσέρ και τι θα γινόταν με τα παιδιά;

Πέρασα πολύ δύσκολα. 3 χρόνια τώρα δοκιμάζονται τα όριά μου, ο εαυτός μου, η δουλειά μου, η σχέση μου με τον άνδρα μου, με τους δικούς μου, αλλά πάνω από όλα δοκιμάζεται η σχέση μου με τα παιδιά μου….

Συνειδητοποιώ ότι έχω γίνει μαμά-στρατηγός….

Όλη μέρα εξαπολύω διαταγές και εντολές. Λέω μη, όχι, ποτέ, δεν υπάρχει περίπτωση. Ενίοτε αποκρούω και κάποιο χεράκι με δύναμη.

Στο πρώτο μου παιδί εξηγούσα τα πάντα, δεν τον μάλωνα ποτέ, δεν του φώναξα, δεν ήξερα για 2 χρόνια το κλάμα του, ήμουν η καλύτερη μαμά του κόσμου! Τι έγινε ξαφνικά; Πόσο μπορεί να αλλάξει η ζωή μας και ο χαρακτήρας μας από τα παιδιά μας;

Τώρα καταστρώνω σχέδια, το πρόγραμμα της μέρες, πλάνα, δεν αφήνω κανέναν να εξοκείλει γιατί θα έρθει απλά το μπάχαλο, που πλέον δεν μπορώ ή δεν είμαι διατεθειμένη να διαχειριστώ. Δεν είμαι πια η διασκεδαστική μαμά, δεν είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Είμαι απλώς μαμά-στρατηγός.

Τώρα γράφω εδώ επειδή είναι η μόνη αυτή τη στιγμή δυνατότητα να ασχοληθώ λίγο με το τι θέλω ΕΓΩ και τα παιδιά να βλέπουν τηλεόραση…….. οποία ήταν τελείως κλειστή για 2 χρόνια. Ευγνωμονώ την νικελόντεον και την ντίσνευ….ποια;;;;; εγώ;;;;;

Ο άνδρας μου; Άλλο κεφάλαιο. Είναι ο υποστράτηγος ή συνστρατηγός δεν έχω καταλάβει ακόμα. Μέσα στην ένταση των εκρήξεων θυμού των παιδιών και στην αϋπνία των 5 ετών δεν μπορούμε πλέον να συζητήσουμε χωρίς να πούμε ΕΣΥ. Μιλήσαμε και για χωρισμούς, μιλήσαμε και για νέα αρχή, πήγαμε και σε ειδικό. Ξέρουμε πολύ καλά τι πρέπει να κάνουμε αλλά δεν το κάνουμε. Δεν θέλουμε, το αφήνουμε στον άλλον, δεν έχουμε κουράγιο, είμαστε δειλοί, είμαστε ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ.

Έχω τόσα πολλά να πω αλλά ίσως να μην επιτρέπεται αυτό στο φόρουμ.

Συγνώμη από τους διαχειριστές για το μεγάλο ποστ. Αλλά τόσα χρόνια μέλος το δικαιούμαι νομίζω….

[no doubt]

Να συμπληρώσω μέσα σε όλα αυτά και τη στάση της μητέρας μου η οποία ότι κι αν κάνω ή δεν κάνω με κριτικάρει πολύ άσχημα.

Δεν χτυπώ τα παιδιά μου γιατί δεν μου αρέσει κι εκείνη συνέχεια με κατηγορεί ότι αν ήταν δικά της τα παιδιά θα τα είχε κάνει "μαύρα".

Από τη άλλη όταν μαλώνω κάποιο με λέει σκύλα .

Με κατηγορεί ότι δεν φροντίζω τον εαυτό μου αλλά δεν μου κρατάει τα παιδιά 2 φορές την εβδομάδα να πάω γυμναστήριο.

Με κατηγορεί ότι αφήνω τα παιδιά νηστικά και μόλις φτιάχνω ένα φαγητό φέρνει λίγο πριν το φαγητό γαριδάκια και σοκολάτες.

Είναι λέει παλιόπαιδα γιατί προτιμούν να είναι μαζί μου, να τα ταίζω εγώ ακόμα και στην τουαλέτα θέλουν μόνο εμένα.

Όταν τα πρωινά τα πηγαίνω σχεδόν σέρνωντας στον παιδικό εκείνη βγαίνει στην βεράντα και τους φωνάζει τί κάνουν και αυτά δεν μπαίνουν στο αμάξι.

Κι όταν της είπα θα το εκτιμούσα εκείνη την ώρα να μην τους μιλούσες θύμωσε και με στόλισε....

Τα πάω στο γιατρό; Είμαι υπερβολική για μια ίωση. Δεν τα πάω δεν ενδιαφέρομαι.

Μην αγοράσω κάτι για τον εαυτό μου θα μου την πει άγρια και θα μου αναλύσει όλη την οικονομικοκοινωνική κρίση της Ελλάδος.

Με σαμποτάρει με λίγα λόγια...

[in-fant]

Όταν μεγαλώνει η οικογένεια μεγαλώνουν και οι υποχρεώσεις,πόσο μάλλον όταν δεν μοιράζεσαι τις δουλείες με τον συζηγό σου ή να έχεις άτομο που να σε στηρίζει σε όλο αυτό με τα παιδία!εκτός απο μανούλα(να σου ζήσουν τα παιδάκια σου) είσαι και γύναικα πάνω από όλα,θέλεις να βγείς να κάνεις πράγματα για τον ευατό σου,φαντάζομαι δε βρίσκεις χρόνο για εσένα?οπότε γι αυτό και έχεις αλλάξει σαν άνθρωπος,δε χρειάζεται να κατηγορείς τον ευατό σου,ειναι λογικό να έχεις αλλάξει!εγώ θα σου έλεγα να αρχίσεις να συζητάς με τον άντρα σου αυτά που σε απασχολούν και να μοιράζεστε όσο μπορείτε τις δουλείες για να έχεις και εσυ χρόνο για τον ευατό σου και για τον άντρα σου!δηλαδή,αν μπορείς άφεισε τα παιδάκια σου στην γιαγια και κανόνισε ένα δείπνο με τον συζηγό σου για να έρθετε πιο κοντά,έχετε πολύ καιρό απο ότι κατάλαβα να κάνετε πράγματα μαζί!έτσι θα βρειτε ευκαιρία να μιλήσετε και να θυμηθείται τα παλία χρόνια (πριν να έρθουν τα παιδάκια)μη το βάζεις κάτω,τα παιδία θέλουν φροντίδα οπότε για κάποια χρόνια θα τα έχετε αυτά,μετά που θα μεγαλώσουν θα αλλάξουν τα πράγματα!καλή υπομονή!

[no doubt]

Όταν μεγαλώνει η οικογένεια μεγαλώνουν και οι υποχρεώσεις,πόσο μάλλον όταν δεν μοιράζεσαι τις δουλείες με τον συζηγό σου οι δουλειές μοιράζονται εκ των πραγμάτων αλλά τα παιδιά είναι αυτά που θέλουν μόνο εμένα και φυσικά αυτό επαναπαύει τον μπαμπα ή να έχεις άτομο που να σε στηρίζει σε όλο αυτό με τα παιδία!εκτός απο μανούλα(να σου ζήσουν τα παιδάκια σου) είσαι και γύναικα πάνω από όλα,θέλεις να βγείς να κάνεις πράγματα για τον ευατό σου,φαντάζομαι δε βρίσκεις χρόνο για εσένα? μου έτυχε πάνω σε διαγωνίσματα του σχολείου να βρω ζωγραφισμένα δεινοσαυράκια, ούτε για τουαλέτα σου λέω και στη δουλειά μου πάντα άψογη από προσωπική μου επιλογή. οπότε γι αυτό και έχεις αλλάξει σαν άνθρωπος,δε χρειάζεται να κατηγορείς τον ευατό σου,ειναι λογικό να έχεις αλλάξει!εγώ θα σου έλεγα να αρχίσεις να συζητάς με τον άντρα σου εξήγησα ότι αυτό δεν γίνεται γιατί δεν υπάρχει η διάθεση από κανέναν μας αυτά που σε απασχολούν και να μοιράζεστε όσο μπορείτε τις δουλείες για να έχεις και εσυ χρόνο για τον ευατό σου και για τον άντρα σου!δηλαδή,αν μπορείς άφεισε τα παιδάκια σου στην γιαγια η γιαγιά δεν τα κρατάει και τα 3 με τίποτα, να τα πάρετε λέει μαζί σας και κανόνισε ένα δείπνο με τον συζηγό σου για να έρθετε πιο κοντά,έχετε πολύ καιρό απο ότι κατάλαβα να κάνετε πράγματα μαζί!έτσι θα βρειτε ευκαιρία να μιλήσετε και να θυμηθείται τα παλία χρόνια (πριν να έρθουν τα παιδάκια)μη το βάζεις κάτω,τα παιδία θέλουν φροντίδα οπότε για κάποια χρόνια θα τα έχετε αυτά,μετά που θα μεγαλώσουν θα αλλάξουν τα πράγματα!καλή υπομονή!

Σε ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη.

[in-fant]

Να συμπληρώσω μέσα σε όλα αυτά και τη στάση της μητέρας μου η οποία ότι κι αν κάνω ή δεν κάνω με κριτικάρει πολύ άσχημα.

Δεν χτυπώ τα παιδιά μου γιατί δεν μου αρέσει κι εκείνη συνέχεια με κατηγορεί ότι αν ήταν δικά της τα παιδιά θα τα είχε κάνει "μαύρα".

Από τη άλλη όταν μαλώνω κάποιο με λέει σκύλα .

Με κατηγορεί ότι δεν φροντίζω τον εαυτό μου αλλά δεν μου κρατάει τα παιδιά 2 φορές την εβδομάδα να πάω γυμναστήριο.

Με κατηγορεί ότι αφήνω τα παιδιά νηστικά και μόλις φτιάχνω ένα φαγητό φέρνει λίγο πριν το φαγητό γαριδάκια και σοκολάτες.

Είναι λέει παλιόπαιδα γιατί προτιμούν να είναι μαζί μου, να τα ταίζω εγώ ακόμα και στην τουαλέτα θέλουν μόνο εμένα.

Όταν τα πρωινά τα πηγαίνω σχεδόν σέρνωντας στον παιδικό εκείνη βγαίνει στην βεράντα και τους φωνάζει τί κάνουν και αυτά δεν μπαίνουν στο αμάξι.

Κι όταν της είπα θα το εκτιμούσα εκείνη την ώρα να μην τους μιλούσες θύμωσε και με στόλισε....

Τα πάω στο γιατρό; Είμαι υπερβολική για μια ίωση. Δεν τα πάω δεν ενδιαφέρομαι.

Μην αγοράσω κάτι για τον εαυτό μου θα μου την πει άγρια και θα μου αναλύσει όλη την οικονομικοκοινωνική κρίση της Ελλάδος.

Με σαμποτάρει με λίγα λόγια...

Σχετικά με τη γιαγία,καλό θα ήταν να της εξηγήσεις πως όταν είσαι με τα παιδία σου να μη παρεμβαίνει και ακούνε και αυτά που λέει!αλλά να μου πεις είστε στο ίδιο σπίτι απο ότι έχω καταλάβει,σωστα?οπότε έχουν επάφη τα παιδία με την γιαγία τους,και επίσης βοηθάει και στην φροντίδα τους!όταν στην οικογένεια ανακατεύονται και άλλα πρόσωπα ειναι λογικό να γίνεται αυτό!απλά πες της πως όλο αυτο που κάνει σε στεναχωρεί μήπως και αλλάξει στάση!

[no doubt]

Σχετικά με τη γιαγία,καλό θα ήταν να της εξηγήσεις πως όταν είσαι με τα παιδία σου να μη παρεμβαίνει και ακούνε και αυτά που λέει!αλλά να μου πεις είστε στο ίδιο σπίτι απο ότι έχω καταλάβει,σωστα?οπότε έχουν επάφη τα παιδία με την γιαγία τους,και επίσης βοηθάει και στην φροντίδα τους!όταν στην οικογένεια ανακατεύονται και άλλα πρόσωπα ειναι λογικό να γίνεται αυτό!απλά πες της πως όλο αυτο που κάνει σε στεναχωρεί μήπως και αλλάξει στάση!

Μένει σε γειτονική πολυκατοικία.

Μόνο στον μεγάλο με έχει βοηθήσει. Με τα δίδυμα καθόλου.

[in-fant]

Δεν έχεις κάποιο άλλο άτομο να τα κρατήσει?χρειάζεσαι να περάσεις λίγο χρόνο και χωρίς τα παιδία για να ξεφύγεις απο την ρουτίνα της καθημερινότητας!σε καταλαβαίνω απόλυτα σε όλα αυτά που γράφεις!τι έχεις σκεφτεί να κάνεις?ο ειδικός δε σας έδωσε κάποια λύση?

[ΑΦΡΟΔΙΤΗ]

Εχω την εντυπωση οτι εχεις ερθει στα ορια σου και γι αυτο υπερβαλεις λιγο ... δεν λεω οτι δεν γινονται ολα αυτα που λες... αλλα σιγουρα εχετε και τις ωραιεςμστιγμες σας και εισαι παντα εκει για τα παιδακια σου γι αυτο εχουν σαφη προτιμηση σ εσενα και σε κανεναν αλλον ...αρα κακη μαμα δεν πιστευω οτι εισαι... σιγουρα εχεις ξεφυγει... αλλα προσπαθησε να μην αυτοπυροβολησε

Οταν υπαρχουν περισσοτερα απο 2 παιδια... θα υπαρχουν και οι εντασεις και ολα... και σαφως οσο μεγαλωνουν ..ερχονται και συγκρουσεις... ολα αυτα ειναι μεσα στη ζωη.

Προσπαθουμε για το καλυτερο...αλλα κανουμε και λαθη γιατι ειμαστε και εμεις ανθρωποι

[no doubt]

Δεν έχεις κάποιο άλλο άτομο να τα κρατήσει?χρειάζεσαι να περάσεις λίγο χρόνο και χωρίς τα παιδία για να ξεφύγεις απο την ρουτίνα της καθημερινότητας!σε καταλαβαίνω απόλυτα σε όλα αυτά που γράφεις!τι έχεις σκεφτεί να κάνεις?ο ειδικός δε σας έδωσε κάποια λύση?

Είχαμε μια νταντά που μας κατάκλεψε....είχα ανοίξει και σχετικό θέμα για να βάλω σε υποψίες άλλες μαμάδες.

Από τότε έχασα την εμπιστοσύνη μου σε ξένους ανθρώπους.

Τώρα τα μικρά πάνε παιδικό αλλά εγώ ούτως ή άλλως αυτές τις ώρες εργάζομαι.

Εχω την εντυπωση οτι εχεις ερθει στα ορια σου και γι αυτο υπερβαλεις λιγο ... δεν λεω οτι δεν γινονται ολα αυτα που λες... αλλα σιγουρα εχετε και τις ωραιεςμστιγμες σας και εισαι παντα εκει για τα παιδακια σου γι αυτο εχουν σαφη προτιμηση σ εσενα και σε κανεναν αλλον ...αρα κακη μαμα δεν πιστευω οτι εισαι... σιγουρα εχεις ξεφυγει... αλλα προσπαθησε να μην αυτοπυροβολησε

Οταν υπαρχουν περισσοτερα απο 2 παιδια... θα υπαρχουν και οι εντασεις και ολα... και σαφως οσο μεγαλωνουν ..ερχονται και συγκρουσεις... ολα αυτα ειναι μεσα στη ζωη.

Προσπαθουμε για το καλυτερο...αλλα κανουμε και λαθη γιατι ειμαστε και εμεις ανθρωποι

Δεν είπα ότι είμαι κακή μαμά. Είπα ότι είμαι μαμά στρατηγός και αυτό είναι που δεν μου αρέσει καθόλου. δεν με νοιάζει για μένα. Εγώ είμαι ενήλικας και θα βρω την άκρη, αλλά τα παιδιά ζουν σε στρατηγικό καθεστώς πλέον.. Κι όσο γίνεται αυτό είναι πιο ζωηρά να το πω, πιο εκρηκτικά;

[in-fant]

Κάποια παιδία ειναι ζωηρά και κάποια όχι τόσο!οπότε στη δικιά σου περίπτωσει ειναι το πρώτο γι αυτό και όσο τα περιορίζεις τόσο ζωηρά γίνονται!άλλα θα πρέπει να υπάρχουν και κάποιοι κανόνες γιατί μετά θα ξεφύγουν,π.χ 10 η ώρα το βράδυ ειναι η ώρα για υπνό εκείνη την ώρα θα πρεπει να είναι στα κρεβατάκια τους,δηλαδή να μάθουν ένα πρόγραμμα!με το πρόγραμμα θα ξεκουράζεσαι και εσυ ταυτόχρονα έχεις δοκιμάσει με πρόγραμμα?

[no doubt]

Κάποια παιδία ειναι ζωηρά και κάποια όχι τόσο!οπότε στη δικιά σου περίπτωσει ειναι το πρώτο γι αυτό και όσο τα περιορίζεις τόσο ζωηρά γίνονται!άλλα θα πρέπει να υπάρχουν και κάποιοι κανόνες γιατί μετά θα ξεφύγουν,π.χ 10 η ώρα το βράδυ ειναι η ώρα για υπνό εκείνη την ώρα θα πρεπει να είναι στα κρεβατάκια τους,δηλαδή να μάθουν ένα πρόγραμμα!με το πρόγραμμα θα ξεκουράζεσαι και εσυ ταυτόχρονα έχεις δοκιμάσει με πρόγραμμα?

Γλυκιά μου σε ευχαριστώ για την απάντηση.

Αυτό είναι το θέμα. Το έγραψα στο πρώτο ποστ. Ότι ως στρατηγός έχω φτιάξει πρόγραμμα και σχέδια και δεν αφήνω κανέναν να ξεφύγει γιατί θα επικρατήσει μπάχαλο το οποίο δεν είμαι διατεθειμένη να συμμαζέψω.

Δεν μπορώ να βάλω πλέον ούτε τιμωρία. Όταν τιμωρώ κάποιον οι άλλοι πάνε μαζί του να παίξουν. Αν τιμωρήσω κάποιον να του πάρω το παιχνίδι που παίζουν τιμωρώ μαζί και τους άλλους που δεν φταίνε και αυτό δημιουργεί διαμαρτυρίες έντονες.

Είναι δύσκολα τα πράγματα. Είναι 3 αγόρια σε κοντινές ηλικίες με μια τεράστια δυναμική. Παίζουμε ένα παιχνίδι και σε ελάχιστο χρόνο έχουν πλακωθεί μεταξύ τους. Οπότε τα έχω εγκαταλείψει και μόνο λέω όχι,μη, δεν είναι σωστό αυτό, δεν το κάνουν τα καλά παιδιά κτλ κτλ.

Τελευταία είμαι και σωματικά κουρασμένη οπότε.....κλάψτα Χαράλαμπε...

[sofuka]

Δεν είπα ότι είμαι κακή μαμά. Είπα ότι είμαι μαμά στρατηγός και αυτό είναι που δεν μου αρέσει καθόλου. δεν με νοιάζει για μένα. Εγώ είμαι ενήλικας και θα βρω την άκρη, αλλά τα παιδιά ζουν σε στρατηγικό καθεστώς πλέον.. Κι όσο γίνεται αυτό είναι πιο ζωηρά να το πω, πιο εκρηκτικά;

 

Aυτό αναγκαστικά γίνεται όταν τα παιδιά είναι πολλά (κι εσύ έχεις πολλά και όλα σε μικρές ηλικίες).

Δεν είναι όμως όλοι οι στρατηγοί κακοί και άγριοι και απότομοι! Δεν είναι πάντα κακό να είναι η μαμά στρατηγός! Αν το προτιμάς, μάνα του λόχου!

 

Εγώ θεωρώ πως είναι απόλυτα φυσιολογικό τα μωρά σ' αυτές τις ηλικίες να θέλουν αποκλειστικά τη μαμά τους (ή τέλος πάντων αυτόν που ασχολήθηκε μαζί τους την περισσότερη ώρα από τη βρεφική τους ηλικία, στην περίπτωσή σας είσαι εσύ). Αυτό θα αρχίσει να μειώνεται σιγά σιγά και θα πάρεις ανάσα κοντά στα 3-4 έτη των μικρών (μετά θα αρχίσουν άλλα, με το διάβασμα του μεγάλου κλπ, αλλά εντάξει, ένα ένα...)

Εμένα αυτό που με βοηθούσε πολύ ήταν (και είναι) ο καλός προγραμματισμός, με την έννοια να υπολογίζω άπλετο χρόνο για το κάθε τι. πχ. Στη θέση σου, δεν θα περίμενα να μου χτυπήσουν από το σχολικό, θα ετοίμαζα και τα δύο μωρά, θα τα κατέβαζα κάτω, ό,τι καιρό και να έκανε (αν είχε πολύ κρύο μέσα στην είσοδο) και θα περίμενα με την άνεσή μου και χωρίς άγχος. Ακόμα κι αν τύχει και κοιμηθούν, τα βάζεις να κοιμηθούν στο καρότσι για να μπορείς να τα πάρεις μαζί σου. Λέω τώρα ένα παράδειγμα σ' αυτό που ανέφερες, απλά για να δεις ότι κάνοντας κάποιες κινήσεις λίιιιγο διαφορετικά αλλάζουν τα πράγματα και μειώνεται το άγχος.

Επίσης, ο προγραμματισμός να σηκώνει απρόοπτα και αλλαγές, δηλαδή, εντάξει, καλό είναι το πρόγραμμα, αλλά αν τύχει κάτι έκτακτο ή, ακόμα καλύτερα, μια έκτακτη ευκαιρία για διασκέδαση, να μην δημιουργήσει άγχος γιατί θα χαλάσει το πρόγραμμα.

Μετά, σαφώς να ρίξεις τις απαιτήσεις σου. Δεν θα είσαι η τέλεια μαμά (υπάρχει άλλωστε; ) ούτε θα έχεις το τέλειο σπίτι (για τη δουλειά δεν μιλάω, είναι ιδιαίτερη περίπτωση, απλά να κάνεις κάτι χωροταξικά ώστε να μη φτάνουν τα διαγωνίσματα, αλλά και πάλι, τα δεινοσαυράκια είναι χαριτωμένα)

Δεν προτείνω ούτε χρόνο για τον εαυτό σου, ούτε χρόνο με τον σύζυγο, ούτε χρόνο με το κάθε παιδί χωριστά κλπ, τα θεωρώ και λίγο χαζά αυτά, ο χρόνος βρίσκεται όταν είσαι χαλαρός, δεν χρειάζεται και πολύς, αρκεί να τον αναγνωρίζεις όταν υπάρχει, γιατί πολλές φορές μέσα στο άγχος και την πίεση, απλά δεν τον αναγνωρίζουμε ή τον ξοδεύουμε αλλιώς και δεν τον απολαμβάνουμε. Ακόμα πχ. και η ώρα που περιμένεις με τα μικρά τον μεγάλο να έρθει από το σχολικο, είναι χρόνος με τα παιδιά, μπορείς να κουβεντιάσεις, να τους τραγουδήσεις κλπ (με τη μικρή μου πχ περνάω μια χαρά την ώρα που η μεγάλη κάνει κολύμβηση και την κυνηγάω στις κερκίδες του κολυμβητηρίου όπου μπουσουλάει, της λέω τραγουδάκια, παίζουμε κλπ. Όταν θα χειμωνιάσει πάλι θα την παίρνω μαζί μου. Έχω δύο επιλογές. Να το βλέπω σαν κάτεργο, σαν κουραστικό για 'μένα και επικίνδυνο για το παιδί, μην κρυώσει κλπ ή να το δω σαν περιπέτεια, σαν την καθημερινή μας βόλτα, μια ευκαιρία να περάσουμε καλά).

Έτσι κι αλλιώς, τα δίδυμα είναι ζόρικα από μόνα τους, πόσο μάλλον όταν υπάρχει και μεγαλύτερο μωρό και δεν έχεις βοήθεια. Αλλά δεν θα είναι έτσι για πάντα. Θα μεγαλώσουν και θα συνεννοούνται καλύτερα. Γι' αυτό, ξεκίνα να χαλαρώνεις από τώρα, μην έχεις τύψεις, ούτε για όταν φωνάζεις και είσαι στρατηγός, απλά ό,τι κάνεις να το "βλέπεις" πιο θετικά, σαν περιπέτεια. Πχ. τα παιδιά θα σε ακούσουν πιο εύκολα αν προτείνεις κάτι με ενθουσιασμό αντί να διατάξεις. Μπορεί βέβαια να μην σε ακούσουν ούτε τότε, αλλά ε, έτσι είναι τα παιδιά, δουλειά τους και δουλειά σου!

[sofuka]

Αν τιμωρήσω κάποιον να του πάρω το παιχνίδι που παίζουν τιμωρώ μαζί και τους άλλους που δεν φταίνε και αυτό δημιουργεί διαμαρτυρίες έντονες.

 

Δεν πειράζει, αυτές είναι οι πιο πετυχημένες τιμωρίες, γιατί ο τιμωρημένος δέχεται πίεση και από τους άλλους και την επόμενη φορά προσέχει περισσότερο. Πχ. αν είσαστε βόλτα και κάνει ο ένας κάτι που απαγορεύεται δια ροπάλου, τους μαζεύεις όλους και γυρνάς σπίτι άμεσα και εξηγείς ότι δεν θα ξαναπας βόλτα αν συμπεριφέρονται έτσι. Στις διαμαρτυρίες απαντάς ότι, τι να κάνουμε, αν ένας κάνει κάτι που δεν πρέπει, χάνουν όλοι τη βόλτα τους γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Τι στρατηγός είσαι αν δεν ξέρεις ούτε τα βασικά από στρατιωτική πειθαρχία;:lol:

 

Είναι δύσκολα τα πράγματα. Είναι 3 αγόρια σε κοντινές ηλικίες με μια τεράστια δυναμική. Παίζουμε ένα παιχνίδι και σε ελάχιστο χρόνο έχουν πλακωθεί μεταξύ τους. Οπότε τα έχω εγκαταλείψει και μόνο λέω όχι,μη, δεν είναι σωστό αυτό, δεν το κάνουν τα καλά παιδιά κτλ κτλ.

Τελευταία είμαι και σωματικά κουρασμένη οπότε.....κλάψτα Χαράλαμπε...

Θα διαλέγεις τις μάχες σου. Μη και όχι κλπ μόνο σε πολύ σημαντικά, σε αυτά που είναι επικίνδυνα ή γκρεμίζουν το σπίτι, στα υπόλοιπα κάνουμε τα στραβά μάτια γιατί αλλιώς θα σπάσουν τα νεύρα όλων. Αν τσακώνονται μεταξύ τους, δεν χρειάζεται να επεμβαίνεις πάντα, κάτι μαθαίνουν και από τους καβγάδες. Μόνο αν πέφτει ξύλο ή αν συστηματικά κάποιος αδικείται από τους άλλους. Εκεί όμως θέλει και πολλή συζήτηση, σιγά σιγά αλλάζουν αυτά. Επίσης, μην ψαρώνεις, τα παιδιά σ' αυτές τις ηλικίες σπάνια κάθονται να παίξουν ήρεμα πάνω από μερικά λεπτά. Εγώ τα βλέπω απόλυτα φυσιολογικά όσα περιγράφεις, δεν χρειάζεται να σε ρίχνουν όλα αυτά!

 

Για τη σωματική κούραση, αν τα πήγαινε ο μπαμπάς βόλτα όλα μαζί κάποιες φορές τη βδομάδα (αλλά να μην κάνεις δουλειές εκείνη την ώρα, αλλιώς είναι δώρο άδωρο!)

[no doubt]

sofuka πολύτιμες οι συμβουλές σου...

Αν και κάπως έτσι λειτουργώ ωστόσο είναι καλό που μου τα τονίζεις.

Είδα καλά στο τικεράκι σου; Έχεις 5 παιδιά; Είσαι το ίνδαλμά μου.

Δώσε μου κι άλλες συμβουλές!

Η εμπειρία σου αξίζει περισσότερο από ψυχολόγο!

[sofuka]

sofuka πολύτιμες οι συμβουλές σου...

Αν και κάπως έτσι λειτουργώ ωστόσο είναι καλό που μου τα τονίζεις.

Είδα καλά στο τικεράκι σου; Έχεις 5 παιδιά; Είσαι το ίνδαλμά μου.

Δώσε μου κι άλλες συμβουλές!

Η εμπειρία σου αξίζει περισσότερο από ψυχολόγο!

 

Nαι, 5 παιδάκια έχω, αλλά τα έκανα ένα ένα!

Συμβουλές δεν υπάρχουν. Έγραψα κάποια πράγματα που λειτουργούν σε εμένα, αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ δεν αντιμετωπίζω θέματα παρόμοια ή ότι αυτά πάντα δουλεύουν. Απλά πλέον δεν με ρίχνει αυτό, γιατί το έχω δεχτεί. Δηλαδή ότι δεν γίνεται πάντα όλα να λειτουργούν ρολόι και να μη γίνονται λάθη. Αν μπορέσω στην πορεία να διορθώσω κάτι ώστε να γίνουν καλύτερα τα πράγματα, το κάνω, αν δω ότι δεν γίνεται ή ότι οι υπόλοιποι στην οικογένεια δεν το δέχονται γιατί δεν τους ταιριάζει (όσο μεγαλώνουν τα παιδιά αυτό είναι εντονότερο), τότε το αφήνω και πάμε για άλλα. Σαφώς και κατά καιρούς περνάω από αντίστοιχη φάση με αυτή που περιγράφεις και είμαι μέσα στα νεύρα και στην ένταση και δεν καταφέρνω τίποτα και νιώθω ότι τίποτα δεν γίνεται καλά και σωστά και ήρεμα, αλλά πλέον έχω μάθει να χαλαρώνω πολύ γρήγορα και το ξεπερνάω. Πέρασα μία φάση μετά το 3ο παιδί που συνέχεια φώναζα, είχα φτάσει στα όριά μου κλπ. Από το 4ο παιδί και μετά δεν έχω τέτοια θέματα, απλά γιατί αναγνωρίζω τις διάφορες φάσεις, έχω δει και το παρακάτω, το πώς είναι όταν μεγαλώνουν κι άλλο τα παιδιά, ότι πάντα, όλο και κάποιο θέμα υπάρχει (εμείς τώρα έχουμε στο σπίτι μωρό και έφηβο :rolleyes:), οπότε έχω χαλαρώσει αρκετά και πολλές φορές, αντί να αγχώνομαι να βρω τι πρέπει να κάνω, απλά κάνω αυτό που μπορώ να σκεφτώ και να εφαρμόσω και περιμένω να δω τι θα γίνει, δηλαδή τι αποτέλεσμα θα έχει. Αν χρειαστεί, κάνω και διορθωτικές κινήσεις, δηλαδή αλλάζω λεπτομέρειες όταν βλέπω ότι κάτι δεν "δουλεύει" καλά.

Μπερδεμένα σου τα λέω, αλλά τελικά δεν έχει και σημασία. Το θέμα είναι ότι απλά είναι σημαντικό να τα δεις χωρίς άγχος, γιατί έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν τόσα πράγματα στα οποία δεν μπορείς να επέμβεις και να τα αλλάξεις και για τα οποία φυσικά δεν χρειάζεται και να αγχώνεσαι. Όμως αξίζει να προσπαθείς να κάνεις την καθημερινότητά σου πιο άνετη. Όχι πιο τέλεια, απλά πιο άνετη!

[dimmi]

Όταν τα πρωινά τα πηγαίνω σχεδόν σέρνωντας στον παιδικό εκείνη βγαίνει στην βεράντα και τους φωνάζει τί κάνουν και αυτά δεν μπαίνουν στο αμάξι.

Κι όταν της είπα θα το εκτιμούσα εκείνη την ώρα να μην τους μιλούσες θύμωσε και με στόλισε....

από αυτό καταλαβαίνω ότι μένετε...σχεδόν μαζί, στην ίδια έστω 5οροφη πολυκατοικία.

Η ιδέα της γιαγιάς φάνταζε πλέον πολύ ελκυστική τουλάχιστον για κάποια βράδια. Ένα το κρατούμενο...μου "χάλασαν" τον μεγάλο. Όμως δεν ρίχνω το φταίξιμο σε αυτούς. Εγώ φταίω που δεν ήμουν ικανή να κρατάω το παιδί μου 24 ώρες το 24ωρο στο σπίτι του.

Μεγαλώνοντας πάλι οι ισορροπίες βρέθηκαν. Ήρθε η βάπτιση....θυμώνουν οι παππούδες για τα ονόματα και βρίσκομαι ολομόναχη και σε 2 μέρες ο μεγάλος παιδικό! Παιδικό για τον οποίο δεν προετοιμάστηκε και η πορεία έδειξε ότι δεν ήταν η καλύτερη λύση.

Κι εγώ....μέσα στο άγχος. Για να πάρω το παιδί από το σχολικό, μου χτυπούσαν, έδενα τα δίδυμα σφιχτά στα καρεκλάκια τους, κατέβαινα 5 ορόφους τρέχοντας και ανέβαινα με έναν 2,5χρονο να ουρλιάζει αγκαλιά. Κι αυτό γιατί φοβόμουν μήπως κλειστώ στο ασανσέρ και τι θα γινόταν με τα παιδιά;

Πέρασα πολύ δύσκολα. 3 χρόνια τώρα δοκιμάζονται τα όριά μου, ο εαυτός μου, η δουλειά μου, η σχέση μου με τον άνδρα μου, με τους δικούς μου, αλλά πάνω από όλα δοκιμάζεται η σχέση μου με τα παιδιά μου….

Συνειδητοποιώ ότι έχω γίνει μαμά-στρατηγός….

από αυτό καταλαβαίνω ότι όταν πλησίαζε η βάφτιση μια χαρά τα πηγαίνατε όλοι με όλους αλλά μετά γίνατε μαλλιά κουβάρια με του δικούς σου για τα ονόματα.

Κατάλαβα σωστά?

Και ότι ενώ είναι στην ίδια πολυκατοικία, ενώ ξέρουν τί ώρα έρχεται το σχολικό, δεν βγαίνουν καν να πάρουν το παιδί από το σχολικό ή να σου κρατήσουν τα δίδυμα για 5'.

Η προσωπική μου γνώμη, κι αν τα κατάλαβα όλα σωστά, είναι πως δεν δοκιμάζεται η σχέση σου με τ απαιδιά σου αλλά με τους γονείς σου.

Με τα παιδιά σου μια χαρά τις βρίσκω τις σχέσεις σου, με τον άντρα σου το ίδιο αφού πήγατε και σε σύμβουλο, ειλικρινά νομίζω το πρόβλημα σας είναι η άπειρη κούραση, όχι τόσο η σωματική, αλλά η ψυχική. Δηλ. το να ξέρεις ότι είναι δίπλα ο γονιός σου αλλά δεν πρόκειται να σου σταθεί.

Νομίζω είναι χειρότερο από το να μην έχεις κανένα.

Μάλλον πρέπει να κάνεις μια καλή κουβέντα με τη μαμά σου, όσο για το φόρουμ για αυτό είμαστε εδώ για να τα βγάζουμε από μέσα μας.

Γράφεις πολύ ωραία. και άλλα 100 μηνύματα να έγραφες εγώ θα σε διάβαζα...

Ελα χαμογέλα λίγο, λιγουλάκι, ξέρεις ότι όλα θα φτιάξουν, και είσαι πολύ γλυκιά στρατηγός!

[dimmi]

Μένει σε γειτονική πολυκατοικία.

Μόνο στον μεγάλο με έχει βοηθήσει. Με τα δίδυμα καθόλου.

γιατί αυτό? Τί έχει γίνει ακριβώς? Αν δε σου κάνει κόπο να σταθείς λίγο σε αυτό. Νομίζω ότι αυτό σας βασανίζει, από τη μια θες βοήθεια, έπεσες στα βαθυά με τα δίδυμα, είχες μάθει να σε βοηθά με τον πρώτο, και μετά λόγω των ονομάτων μάλλον τα χαλάσετε συν το ότι δεν ήθελες να "χαλάσει" και τα άλλα παιδιά.

Είμαι κοντά ή εκτός θέματος?

[DEMS]

Αφού καταστρώνεις σχέδια, βάλε στο πρόγραμμα συχνές επαφές με οικογένειες που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εσάς. Η παρέα με άλλες μαμάδες, που αντιμετωπίζουν τα ίδια θα σου προσφέρει ένα στήριγμα. Ο άντρας σου θα μπορεί να βρει κι εκείνος συμπαραστάτες στους άλλους πατεράδες, ενώ τα παιδιά σας θα ξεθεώνονται στο παιχνίδι

[no doubt]

από αυτό καταλαβαίνω ότι μένετε...σχεδόν μαζί, στην ίδια έστω 5οροφη πολυκατοικία.

 

από αυτό καταλαβαίνω ότι όταν πλησίαζε η βάφτιση μια χαρά τα πηγαίνατε όλοι με όλους αλλά μετά γίνατε μαλλιά κουβάρια με του δικούς σου για τα ονόματα.

Κατάλαβα σωστά?

Και ότι ενώ είναι στην ίδια πολυκατοικία, ενώ ξέρουν τί ώρα έρχεται το σχολικό, δεν βγαίνουν καν να πάρουν το παιδί από το σχολικό ή να σου κρατήσουν τα δίδυμα για 5'.

Η προσωπική μου γνώμη, κι αν τα κατάλαβα όλα σωστά, είναι πως δεν δοκιμάζεται η σχέση σου με τ απαιδιά σου αλλά με τους γονείς σου.

Με τα παιδιά σου μια χαρά τις βρίσκω τις σχέσεις σου, με τον άντρα σου το ίδιο αφού πήγατε και σε σύμβουλο, ειλικρινά νομίζω το πρόβλημα σας είναι η άπειρη κούραση, όχι τόσο η σωματική, αλλά η ψυχική. Δηλ. το να ξέρεις ότι είναι δίπλα ο γονιός σου αλλά δεν πρόκειται να σου σταθεί.

Νομίζω είναι χειρότερο από το να μην έχεις κανένα.

Μάλλον πρέπει να κάνεις μια καλή κουβέντα με τη μαμά σου, όσο για το φόρουμ για αυτό είμαστε εδώ για να τα βγάζουμε από μέσα μας.

Γράφεις πολύ ωραία. και άλλα 100 μηνύματα να έγραφες εγώ θα σε διάβαζα...

Ελα χαμογέλα λίγο, λιγουλάκι, ξέρεις ότι όλα θα φτιάξουν, και είσαι πολύ γλυκιά στρατηγός!

Άντε και με έκανες και χαμογέλασα και μάλιστα πλατιά!

Λοιπόν οι δικοί μου μένουν σε γειτονική πολυκατοικία. Η βεράντα τους η μία βλέπει στο πάρκινγκ μας.

Ο μεγάλος πλέον πάει νήπιο και τα μικρά παιδικό τα οποία τα πηγαίνω εγώ πριν πάω στη δουλειά. Αυτό με το σχολικό έγινε παλιά όταν τα δίδυμα ήταν μωρά.

Δεν με πειράζει πού βγαίνει στη βεράντα να τα δει, αλλά την ώρα που προσπαθώ να τα πείσω να μπουν στο αυτοκίνητο να πάμε σχολείο βγαίνει να τους πει καλημέρα. Κι αυτά ουρλιάζουν είναι εκεί η γιαγιά να μας πας εκεί όχι σχολείο. Από κει και πέρα μέχρι που τα αφήνω στον παιδικό κλαίνε γοερά. Της την είπα. Να δω αύριο τί θα κάνει. Και μια κακιούλα: να κατέβει να με βοηθήσει δεν μπορεί, να μου κάνει τη ζωή δύσκολη μπορεί....

[Mammy in love]

No doubt και sofuka τα θερμά μου συγχαρητήρια!!!Είστε μανούλες με πολλά παιδιά και παλεύετε καθημερινά!!!Μπράβο και πάλι μπράβο!!!No doubt μου μην τρελένεσαι.Ένα έχω και πάλι σαν νιώθω σαν εκπαιδευτής σκύλου.Όταν τον έμαθα να περπατάει κοντά μου αισθανόμουν πως μίλαγα σε λυκόσκυλο και όχι στο μικρό μου αγοράκι...Προσπαθούμε για το καλύτερο για τα παιδιά μας και έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέμε(έγραψες πωςσκεφτόσουν πως θα μεγάλωνες τα παιδιά σου αλλά στην πράξη συναντάμε δυσκολίες).Συμβουλές δεν θα σου δώσω ,πια είμαι για να το κάνω.Άλλωστε ένα κακόφαγο ζωηρό αγοράκι έχω.Θα σου πω μόνο ¨μάνα κουράγιο¨.Σε θαυμάζω για τις προσπάθειές σου και για το γνώθεις εαυτό!

[no doubt]

γιατί αυτό? Τί έχει γίνει ακριβώς? Αν δε σου κάνει κόπο να σταθείς λίγο σε αυτό. Νομίζω ότι αυτό σας βασανίζει, από τη μια θες βοήθεια, έπεσες στα βαθυά με τα δίδυμα, είχες μάθει να σε βοηθά με τον πρώτο, και μετά λόγω των ονομάτων μάλλον τα χαλάσετε συν το ότι δεν ήθελες να "χαλάσει" και τα άλλα παιδιά.

Είμαι κοντά ή εκτός θέματος?

Κρατούσε κάποια πρωινά τον μεγάλο για να είναι και εκτός σπιτιού με τα δίδυμα και τον πανικό. Μετά για κακιά της τύχη έσπασε το πόδι της πολύ άσχημα δεν ήθελε να χειρουργηθεί και η αποκατάσταση πήρε 7 μήνες.

Τα παιδιά δεν μάθανε να είναι μαζί της ούτε εκείνη τα χούγια τους κι έτσι δυσκολεύεται. Αν της αφήσω κάποιο μου το στέλνει σε λίγο με τον πατέρα μου, ήθελε λέει μανούλα.

Αφού καταστρώνεις σχέδια, βάλε στο πρόγραμμα συχνές επαφές με οικογένειες που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εσάς. Η παρέα με άλλες μαμάδες, που αντιμετωπίζουν τα ίδια θα σου προσφέρει ένα στήριγμα. Ο άντρας σου θα μπορεί να βρει κι εκείνος συμπαραστάτες στους άλλους πατεράδες, ενώ τα παιδιά σας θα ξεθεώνονται στο παιχνίδι

Ξέρεις κάτι επιλέγω πλέον ανθρωπους που δεν έχουν παιδιά και με τους συναδέλφους τα ίδια. Κουράστηκα να ασχολούμαι 24ώρες το 24ωρο. Θέλω να πω και κάτι διαφορετικό βρε παιδί μου. Μην ξεχνάς ότι και στη δουλειά μου είμαι με παιδιά .

[no doubt]

No doubt και sofuka τα θερμά μου συγχαρητήρια!!!Είστε μανούλες με πολλά παιδιά και παλεύετε καθημερινά!!!Μπράβο και πάλι μπράβο!!!No doubt μου μην τρελένεσαι.Ένα έχω και πάλι σαν νιώθω σαν εκπαιδευτής σκύλου.Όταν τον έμαθα να περπατάει κοντά μου αισθανόμουν πως μίλαγα σε λυκόσκυλο και όχι στο μικρό μου αγοράκι...Προσπαθούμε για το καλύτερο για τα παιδιά μας και έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέμε(έγραψες πωςσκεφτόσουν πως θα μεγάλωνες τα παιδιά σου αλλά στην πράξη συναντάμε δυσκολίες).Συμβουλές δεν θα σου δώσω ,πια είμαι για να το κάνω.Άλλωστε ένα κακόφαγο ζωηρό αγοράκι έχω.Θα σου πω μόνο ¨μάνα κουράγιο¨.Σε θαυμάζω για τις προσπάθειές σου και για το γνώθεις εαυτό!

Είμαστε και γειτόνισσες!

Κοιμούνται ακόμα τα καμάρια μου. Ευκαιρία να κάτσω κι εγώ εδώ.

Αυτό που λες χαχαα είχα δει μια εκπομπή στο σκάι με εκπαιδευτή σκύλων και ξεσήκωσα αυτό που έλεγε ότι μιλάς κοφτά και απότομα σαν να μην σηκώνεις αντίρρηση και ...πιάνει και στο σχολείο μάλιστα!

[Skybeam]

Είστε μερικές... φοβερές τύπισσες! Βρε no_doubt μου ο μόνος λόγος να νιώθεις κάπως είναι ότι (φαντάζομαι πως) δεν αφιερώνεις μια ώρα κάθε δυο μέρες έστω για τον εαυτό σου! Θα επιβράβευες τον εαυτό σου για τον καθημερινό σου αγώνα και μετά θα ήσουν πιο ήρεμη ψυχολογικά.

 

Είχα μαμά-στρατηγό με ένα μόνο παιδί (εμένα). Υπήρξε υπερβολική γιατί ήμουν και καλόβολο παιδάκι, παρόλα αυτά πριν αρχίσει τις φωνές συνήθως είχε την υπομονή να μου εξηγήσει λεπτομερώς και με απλά λόγια γιατί πρέπει/δεν πρέπει κ.λπ. κ.λπ. Αργότερα, από την εφηβεία μου και μετά μου εξελίχθηκε σε υπερπροστατευτική (άλλο θέμα βέβαια αυτό).

 

Το θέμα τώρα είναι ότι είναι το μόνο πρότυπο μάνας που έχω, και με βλέπω να εξελίσσομαι κι εγώ σε μαμά-στρατηγό (αν όλα πάνε καλά με την εγκυμοσύνη μου). Αυτό έχω δει, αυτό ξέρω, και μάλιστα λειτουργεί! Βέβαια προς ώρας μόνο εικασίες μπορώ να κάνω για το πώς θα είμαι, αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

 

Εν πάση περιπτώσει, λατρεύω μαμάδες-στρατηγούς που εκτός να μοιράζουν αγάπη, να φροντίζουν σπίτι/παιδιά/οικογένεια, καταστρώνουν και σχέδια δράσης για την οργάνωση της μέρας/ζωής των ανθρώπων του σπιτιού. Θεωρώ πως ειδικά σε πολύτεκνες οικογένειες δεν υπάρχει άλλος τρόπος καλής λειτουργίας... Ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά με τη ρουτίνα νιώθουν ασφαλέστερα.

[in-fant]

Ξέρεις κάτι επιλέγω πλέον ανθρωπους που δεν έχουν παιδιά και με τους συναδέλφους τα ίδια. Κουράστηκα να ασχολούμαι 24ώρες το 24ωρο. Θέλω να πω και κάτι διαφορετικό βρε παιδί μου. Μην ξεχνάς ότι και στη δουλειά μου είμαι με παιδιά .

 

 

Αυτός είναι ένας τρόπος να ξεφεύγεις λίγο,καλά κάνεις και επιλέγεις τέτοιες παρέες!αν όμως κάνεις και παρέες με μαμάδες και παιδάκια θα σου κάνει καλό,γιατί απο την μία θα τα λέτε όλες μαζί και θα νίωθεται καλύτερα και απο την άλλη τα μικρά σου θα παίζουν μαζί με τα άλλα παιδάκια,θα κουράζονται και θα κοιμούνται μια χαρά την νύχταδε σου είπα να σταματήσεις να κάνεις παρέα με άτομα που δεν έχουν παιδάκια απλά σου είπα να συνδιάσεις και τα δύο αν μπορείς βέβαια

[no doubt]

Είστε μερικές... φοβερές τύπισσες! Βρε no_doubt μου ο μόνος λόγος να νιώθεις κάπως είναι ότι (φαντάζομαι πως) δεν αφιερώνεις μια ώρα κάθε δυο μέρες έστω για τον εαυτό σου! Θα επιβράβευες τον εαυτό σου για τον καθημερινό σου αγώνα και μετά θα ήσουν πιο ήρεμη ψυχολογικά.

 

Είχα μαμά-στρατηγό με ένα μόνο παιδί (εμένα). Υπήρξε υπερβολική γιατί ήμουν και καλόβολο παιδάκι, παρόλα αυτά πριν αρχίσει τις φωνές συνήθως είχε την υπομονή να μου εξηγήσει λεπτομερώς και με απλά λόγια γιατί πρέπει/δεν πρέπει κ.λπ. κ.λπ. Αργότερα, από την εφηβεία μου και μετά μου εξελίχθηκε σε υπερπροστατευτική (άλλο θέμα βέβαια αυτό).

 

Το θέμα τώρα είναι ότι είναι το μόνο πρότυπο μάνας που έχω, και με βλέπω να εξελίσσομαι κι εγώ σε μαμά-στρατηγό (αν όλα πάνε καλά με την εγκυμοσύνη μου). Αυτό έχω δει, αυτό ξέρω, και μάλιστα λειτουργεί! Βέβαια προς ώρας μόνο εικασίες μπορώ να κάνω για το πώς θα είμαι, αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

 

Εν πάση περιπτώσει, λατρεύω μαμάδες-στρατηγούς που εκτός να μοιράζουν αγάπη, να φροντίζουν σπίτι/παιδιά/οικογένεια, καταστρώνουν και σχέδια δράσης για την οργάνωση της μέρας/ζωής των ανθρώπων του σπιτιού. Θεωρώ πως ειδικά σε πολύτεκνες οικογένειες δεν υπάρχει άλλος τρόπος καλής λειτουργίας... Ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά με τη ρουτίνα νιώθουν ασφαλέστερα.

Εύχομαι να πάνε όλα κατευχήν με το μωράκι σου! κι ας γίνεις κι εσύ μαμά στρατηγός.

Αυτό με τα μπολτν γιατί το έγραψες; Τί εννοείς;

Αν σου αρέσει αυτή η ¨στρατηγική" που να με δεις στις καλοκαιρινές μας διακοπές! Θα με λατρέψεις . Τίποτα στην τύχη του!

Πολλοί μου λένε είσαι τρελή πού πας διακοπές με 3 μωρά και απαντώ ότι δεν τα έκανα για να φυτοζωούν έλεος ούτε για να φορτώνω σε άλλους την ευθύνη τους.

Εντάξει δική μου άποψη όχι κατ'ανάγκη σωστή.