Οι πρώτες μέρες στον παιδικό! Αγωνίες και Φόβοι!

[Polina]

fay αυτή τη νευρικότητα την αντιμετώπισα και εγώ με τον Ιωακείμ. Μόλις γυρνάγαμε στο σπίτι δεν ήξερε τι ήθελε...γκρίνια, κλάμματα κλπ. Αυτό γίνονταν περίπου μια ώρα. Μετά ηρεμούσε κάπως και άρχιζε να παίζει. Σταδιακά σταμάτησε να το κάνει. Είχα καταλάβει ότι πιεζόμασταν απο το χρόνο..να ετοιμάσουμε το τραπέζι για το φαγητό, να κάνουμε μπανιο μετά κλπ και δεν του άρεσε καθόλου. Ετσι όταν πηγαίναμε σπίτι, του αφιερώναμε λίγα λεπτά, για να τον βοηθήσουμε να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση και μετά τρώγαμε όλοι μαζί.

Επειδή λείπετε και πολλές ώρες απο το σπίτι, όταν γυρνάτε είναι και κουρασμένος...προσπαθήστε να μην εκνευρίζεστε και αφήστε τον να ξεσπάσει χωρίς να του δίνετε ιδιαίτερη προσοχή (αν δοκιμάσει το αντίθετο και δεν έχει πιάσει).

Οσο για τα γενικότερα νεύρα και την ανυπακοή...μάλλον είναι της ηλικίας!

[MANALETO]

Αααααααχ! Αρχίσαμε κι εμείς σήμερα τον παιδικό...

Καλά το χειρίστηκε η μικρούλα μου (εγώ πάλι...προσπάθησα).

Όμως, έτσι είναι η Τόνια. Της αρέσει να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό (την έπαιρνα μαζί μου στην πρακτική) μέχρι να τον εξερευνήσει όλο και μετά βαριέται και την πιάνει η στενοχώρια! Το αντίστροφο δηλαδά απ' ότι κάνουν συνήθως τα παιδιά.

Όμως τώρα είναι αρκετά μεγάλη ώστε να συμμετέχει στις δραστηριότητες και ελπίζω να μην βαρεθεί γρήγορα.

[MANALETO]

fay, προσπάθησε όταν γυρίζει σπίτι ο γιος σου να βρίσκει ένα ήρεμο περιβάλλον. πχ κάνε τις δουλειές του σπιτιού λίγο αργότερα, κάθησε λίγο στο σαλόνι, βάλε μια χαλαρωτική μουσική να ακούγεται και άσε τον να ηρεμήσει σιγά-σιγά, χωρίς να πολυασχολείσαι με τις φωνές του. Αφού ξεσπάσει και προσπαθήσει να τραβήξει την προσοχή σου για λίγο, θα ηρεμήσει από μόνος του. Είναι δοκιμασμένο. Ένα ήρεμο περιβάλλον δεν χρειαζόμαστε όλοι για να ηρεμήσουμε...;

[fay]

Polina, σ΄ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου. Το θέμα είναι ότι και ο άντρας μου βρίσκεται σε φάση αλλαγής δουλειάς και μέχρι να στρώσουν τα πράγματα, έρχεται γύρω στις 20.00 το βράδυ, με αποτέλεσμα να τα τραβάω όλα εγώ (όχι ότι και πριν δεν αργούσε, αλλά τότε ο μικρός κοιμόταν κατά τις 22.00, ενώ τώρα κοιμάται κατά τις 20.30, οπότε δεν προλαβαίνει να τον δει σχεδόν καθόλου). Από την άλλη έχει προσκολληθεί επάνω μου, ενώ πριν δεν είχε δώσει τέτοια δείγματα. Τον φύλαγε η πεθερά μου από τριών μηνών και κάποιο καιρό η μαμά μου που ερχόταν από την Αθήνα και έμενε μαζί μας και δεν είχε κανένα πρόβλημα. Μια παιδοψυχολόγος που ρώτησα, μου είπε ότι είναι μικρός, είναι πολλές οι ώρες κι ότι στα τρία θα προσαρμοστεί καλύτερα. Εγώ όμως πιστεύω ότι μάλλον είναι θέμα χαρακτήρα κι ότι αυτή την αντίδραση θα την είχε έτσι κι αλλιώς. Και το κακό είναι ότι στο ευρύτερο περιβάλλον μας δεν υπάρχει κανένα παιδάκι της ηλικίας του, οπότε ήθελα να πάει στο σταθμό (και γιατί δεν άντεχε άλλο η πεθερά μου) και γιατί ήθελα να έχει επαφές με παιδάκια. Δε φανταζόμουν ότι θα το έπαιρνε τόσο άσχημα.

[MANALETO]

Είναι καμία μαμά από Μοσχάτο;

Ρωτάω, μήπως πηγαίνουμε τα παιδιά μας στον ίδιο παιδικό σταθμό και δεν το ξέρουμε.

Για να ανταλλάζουμε απόψεις βρε αδερφέ...

[Μαρια Στυλιανακη]

6.30 και γυρνάει στις 17.00.

 

η παιδοψυχολόγος είχε δίκιο για τις ώρες. . . . . .

 

δουλεύεις και εσύ? ....

 

τις ώρες τις ξεκινήσατε έτσι απο την αρχή ή σταδιακά πήγε τόσες ώρες?

....?

πες για αυτά.

 

περεταίρω έγραψα για το ίδιο θέμα αυτά σε άλλο τόπικ: (http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=1217&highlight=)

 

αυτό που φοβούνται τα παιδια σε κάθε αλλαγή ανεξαρτήτως το τι είναι, είναι το ότι δεν θα ξαναείναι ποτέ τα πράγματα όπως πρίν.

αγάπη της μαμάς, εγγύτητα της μαμάς, ηρεμία, χαρά τάξη ασφάλεια.

 

ο φόβος αυτός μετά απο μια αλλαγή εκφράζεται με κλάματα εφιάλτες ενούρηση, νευρικότητα (δάγκωμα νυχιών), και χίλια δυο άλλα.

μπορεί να εκφραστεί το ίδιο χρονικό διάστημα, ή να εκφραστεί αργότερα όταν είναι πιο συνηδητή η αλλαγή.

 

για να ξεπεράσουν αυτό το φόβο πρέπει να εκφράσουν αυτά τα συναισθήματα και να εισπράξουν όλα αυτά που φοβούνται ότι έχασαν.

 

αγάπη της μαμάς, εγγύτητα της μαμάς, ηρεμία, χαρά τάξη ασφάλεια

 

παιδικός - σπίτι.

 

και φυσικό είναι απο τη στιγμή που σε σένα απευθύνεται αυτός ο φόβος, σε σένα και θα εκφραστεί.

 

ο θυμός ανήκει στο συναισθημα του φόβου και είναι μια μορφή έκφρασης της δυσαρέσκειας που προκαλεί η αλλαγή στο παιδί.

 

μην τον καταπιέζεις σε αυτό, και μη του δημιουργείς ενοχές που είναι θυμώμένος αλλά μην αφήνεις όμως να σε χτυπάει ή να χτυπάει άλλους.

μπορεί να χτυπήσει μαξιλάρια κτλ.

 

και ΜΗΝ νιώθεις ένοχη αν στα λέει αυτά. να θυμάσαι ότι είναι υγιές να εκφράσει τα όποια συναισθήματά του με λεκτικό τρόπο!!!!!

ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ.

φαντάσου πχ να αισθανόταν καταπίεση και να σε δάγκωνε αντι να στο λέει.

υπάρχει μιά χαρά και αυτό.

[Αικατερίνη]

Συμφωνώ κι εγώ με τη Μαρία, είναι καλό ότι εκφράζεται και εκδηλώνει το θυμό του, καλύτερο από το να τα κρατούσε μέσα του. Οταν τα παδιά γυρίζουν από το "σχολείο" είναι φυσικό να είναι κουρασμένα, ειδικά αν κάθονται τόσες πολλές ώρες.

Ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, μπορείτε να τα βοηθήσετε. Μπορεί είτε να κάνει κάποια χαλαρωτική δραστηριότητα, πχ ύπνος ή να διαβάσετε ένα παραμύθι, ή μουσικούλα και χαλαρή συζήτηση για το πως πέρασε. Αντίθετα, αν νιώθετε ότι θα βοηθηθεί περισσότερο αν ξεσπάσει, μπορεί να κάνει κάποια έντονη κινητική δραστηριότητα για να βγάλει την υπερένταση που έχει, όπως να το αφήσετε να χοροπηδήσει πανω στο κρεβάτι ή να παίξετε μαζί ένα "παιχνίδι πάλης".

Είναι ακόμη αρχή, προσπαθεί να συυνειδητοποιήσει την αλλαγή και να προσαρμοστεί. Μπορείτε να του μιλήσετε για τα δικά σας παιδικά χρόνια, όταν πρωτοπήγατε σχολείο. Πέιτε του ότι στην αρχή δυσκολευτήκατε, ότι φοβόσασταν το νέο περιβάλλον και τα νέα πρόσωπα. Δείξτε του ότι είναι κάτι τελείως φυσιολογικό και το αποδέχεστε. Πείτε του ότι τελικά κάνατε γρήγορα νέους φίλους και αγαπήσατε τη δασκάλα σας...

Ή διαβάστε παραμύθια όπου οι ήρωες πρωτοπηγαίνουν στο σχολείο και κάνουν νέους φίλους. Τα παιδιά ταυτίζονται εύκολα με ήρωες παραμυθιών και μπορεί οι ιστορίες τους να είναι πολύ διδακτικές και βοηθητικές.

[fay]

Καλημέρα σε όλες και ευχαριστώ πολύ για τη βοήθειά σας.

Καταρχήν, να σας δώσω περισσότερα στοιχεία, όπως είπε και η Μαρία.

Εργάζομαι κι εγώ με το ίδιο ακριβώς ωράριο που έχει και το παιδί (6.30-16.30). Στις 6.30 που φεύγουμε με τον άντρα μου, τον παίρνει το σχολικό και γυρνάει πάλι με το σχολικό στις 17.00. Να σημειώσω ότι στο σταθμό κοιμάται περίπου 15.00-16.30 ή και λίγο παραπάνω.

Η προσαρμογή του ήταν απότομη, δηλαδή κράτησε μόνο δύο μέρες: τον πήγα και τον γύρισα εγώ, έμεινε εκεί περίπου 4 ώρες (9-13.00), χωρίς να παραμείνω εγώ στο χώρο (δεν είχα διαβάσει τις συμβουλές για την εβδομάδα προσαρμογής κι έτσι δεν τις εφάρμοσα, γιατί όλοι μου έλεγαν ότι αν μείνω θα είναι χειρότερα). Την τρίτη ημέρα τον πήγα εγώ στις 8.30 και τον γύρισε το σχολικό στις 17.00. Τα πρωινά δεν κλαίει στο σχολικό, γκρινιάζει μόνο στο σπίτι ότι νυστάζει και θέλει να τον έχω συνέχεια αγκαλιά μέχρι να φύγουμε.

Αυτή την εβδομάδα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα (ίσως αρχίζει να συνηθίζει Μπορέσαμε να συζητήσουμε ήρεμα για το σχολείο και το πώς αισθάνεται (ξεκίνησε την κουβέντα μόνος του - δε σας έχω πει ότι μιλάει πολύ σωστά και με πλούσιο λεξιλόγιο, οπότε συνεννοούμαστε μια χαρά). Τις προηγούμενες εβδομάδες, όταν τον ρώταγα για το σχολείο κάτι παραπάνω από το πώς τα πέρασες σήμερα, άλλαζε θέμα ή έκανε ότι δε με ακούει. Επίσης είναι ήρεμος κι υπάκουος (σχετικά). Η δασκάλα του μου είπε ότι ζωήρεψε, αρχίζει να πλησιάζει τα άλλα παιδιά, μόνο που κάποιες φορές όπως πέρναγε δίπλα από κάποιο παιδάκι το χτύπησε - έσπρωξε ελαφρά. Η δασκάλα μου είπε ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό, πολλά παιδάκια το κάνουν σε αυτή τη φάση κι όταν τη ρώτησα τι του λέει, μου είπε ότι του λέει να μην το ξανακάνει, γιατί δεν είναι καλό κι ότι θα τον βάλει να κάτσει στην καρέκλα.

Θα ήθελα πραγματικά τη γνώμη σας για κάτι:

1) Επειδή έχω ακόμα μειωμένο ωράριο, το οποίο παίρνω σε μέρα, δηλαδή δε δουλεύω μια μέρα την εβδομάδα (συνήθως τη Δευτέρα), είναι καλό να τον κρατάω στο σπίτι ή ξεσυνηθίζει το σταθμό; Αν καθόμουν π.χ. την τετάρτη και τον κράταγα σπίτι μήπως ήταν καλό για να ξεκουράζεται λίγο στα μισά της εβδομάδας, να κοιμάται παρπάνω κτλ ή όχι;

2) Η μόνη λύση στο να του μειώσουμε το ωράριο, θα ήταν ως προς την επιστροφή να πήγαινε περίπου στις 2 στην πεθερά μου (η οποία τον είχε όλα τα πρωινά από 3 μηνών, εκτός από κάποιες φορές που έρχονταν κι έμεναν μαζί μας οι γονείς μου, οι οποίοι μένουν στην Αθήνα). Το ερώτημά μου είναι μήπως αυτό είναι χειρότερο, γιατί έτσι θα αλλάζει 3 "χώρους διαμονής" και 3 τρόπους αντιμετώπισης. Επίσης η πεθερά μου (ετών 77), παρόλο που δεν αντέχει να τον κρατήσει όλες τις ώρες, δεν της αρέσει και η ιδέα του παιδικού σταθμού, οπότε ειδικά στην αρχή ήθελα να αποφύγω την επαφή του παιδιού μαζί της (χωρίς την παρουσία μου) για να μην τον επηρεάσει αρνητικά. Φανταστείτε ότι την τελευταία Παρασκευή που τον είχε, είχε βάλει τα κλάματα μπροστά του και του έλεγε "αχ, μωράκι μου, τι θα κάνω εγώ που δε θα σε έχω πια" και κάτι τέτοια και μου το είπε η ίδια. Όταν της είπα ότι δεν πρέπει να του λέει τέτοια, μου είπε ότι "μη σε νοιάζει, δεν καταλαβαίνει", ενώ σε άλλες περιπτώσεις κι η ίδια παραδέχεται ότι τα καταλαβαίνει όλα. Συν ότι γενικότερα δεν ακολουθούσε αυτά που της έλεγα σχετικά με το παιδί και το καταλάβαινα εκ των υστέρων. Ο μικρός βέβαια τους αγαπάει πολύ και σίγουρα πέρασε καλά μαζί τους κι αυτό είναι που έχει σημασία.

Πάλι έγραψα πολλλά, ελπίζω να μη σας κούρασα!

Να είστε καλά κι εσείς και τα ζουζούνια σας!

[Μαρια Στυλιανακη]

θα έλεγα ναι στο 1.

εάν βλέπεις ότι είναι πάρα πολύ έντονα τα πράγματα. (ρώτα την δασκάλα για αυτό - πες της ότι θα ήθελες να το κάνεις όχι απαραίτητα λόγω προσαρμογής αλλά επειδή έχεις τη δυνατότητα σε θέμα χρόνου, και ότι τώρα που είναι μικρός θέλεις ακόμα να του προσφέρεις κάτι επιπλέον.)

 

Εγώ για αυτό το λόγο θα το κανόνιζα. Η.... απλώς να τον παίρνεις την δευτέρα νωρίτερα. Δηλαδή κάποια στιγμή για να πάτε να φάτε μεσημεριανό μαζί κτλ. να έχει μόνο την Δευτέρα μισή μέρα.

 

λέω όχι στο να είναι στη μέση της εβδομάδας γιατί χάνουν το ρυθμό τους τα παιδιά.

θα πρότεινα Δευτέρα - γιατί μετά απο το ΣΚ είναι έτσι και αλλιώς μια κάπως περίεργη μέρα γιατα παιδιά (δεν τους αρέσει δηλαδή που πάνε πάλι σχολείο - με την νοοτροπία του τραγουδιού manic monday bananarama όποιος θυμάται)

 

επουδενί να μη κανονίσεις θα έλεγα να πηγαίνει σε άλλο σπίτι επιπρόσθετα, για να μειώσεις τον παιδικό. Δεν είναι ο παιδικός που είναι το πρόβλημα είναι το ότι σε έχει μακριά του για τόσες ώρες σε αυτή την ηλικία που είναι η ηλικία όπου πρέπει και προσπαθεί να προσκολληθεί με υγιή τρόπο πάνω σου.

αυτο είναι το δύσκολο πράγμα του αποχωρισμού.

 

Πιστεύω ότι όσο πιο σύντομος ο αποχωρισμός/προσαρμογή δηλ καμιά μέρα στην οποία βρίσκεται εκεί ο γονιός

τόσο μεγαλύτερο θα είναι σε ένταση και διάρκεια το διάστημα που θα εκφράζουν τον πόνο τη στεναχώρια και τη δυσαρέσκειά τους για αυτό τον αποχωρισμό.

Είναι μια μικρή προδοσία στα μάτια τους - την οποία καλούνται να δούν σιγά σιγά με άλλο μάτι. Μόνο ο χρόνος βοηθά, το να δούν όλα τα όμορφα και θετικά πράγματα που κερδίζουν στον παιδικό σταθμό. (και ότι ΔΕΝ χάνουν τη μαμά τους απλώς επειδή δεν θα την δούν για κάποιες ώρες)

Τότε όλα αρχίζουν και βγάζουν κάποιο νόημα για τα παιδιά και σταματούν οι μεγάλοι φόβοι.

[georgia]

Καλησπέρα σε όλους,

είμαι νέο μέλος στην παρέα σας και ο βασικότερος λόγος είναι η προσπαθεια μου να κατανοήσω οσο καλύτερα γίνεται την ψυχολογία της 3,5 ετών κόρης μου.....

 

πριν σας παραθέσω και τους δικους μου προβληματισμούς θέλω να σας ευχαριστήσω ειλικρινά για την βοήθεια που μου εχουν προσφέρει μέχρι τώρα οι συμβουλές σας και οι δικες σας εμπειρίες σχετικά με τα παιδιά σας..

 

στο θέμα μας λοιπόν, η μικρή μου εχει ξεκινήσει παιδικό εδώ και 1 μήνα περίπου, η προσαρμογή της ήταν πέραν του δεόντως αψογη,(φαινομενικά τουλάχιστον).

 

δεν εκλαψε ούτε για 1 λεπτό, με "εδιωξε" απο την πρώτη μέρα λεγοντάς μου συνωμοτικά "Μαμά δεν είναι ανάγκη να με περιμένεις..δεν βλέπεις ΄? εδώ δεν είναι μέρος για μαμάδες ..μόνο για δασκάλες ", ξυπνούσε και εξακολουθεί να ξυπνάει με φοβερή ανυπομονησία για να πάει στο σχολείο της......και δείχνει απίστευτα ευτυχισμένη......

 

Ηταν τόσο ευκολο για εκείνη η προσαρμογή της στο νέο περιβάλλον που υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν πως μάλλον δεν είναι και τόσο "δεμένη" μαζί μας ή είμαστε πολύ βαρετοί γονείς (επηρεασμένη και απο την κ.Στυλιανάκη που λογικά ελεγε πως το κλάμα του παιδιού στον αποχωρισμό υποδηλώνει το δεσιμο που εχει με τους γονείς του...) και η δικιά μου να μην χύσει ουτε ενα τοσο δα δακράκι...

 

και όλα δείχνουν υπεροχα .... άρχισε να κατουριέται τα βράδια (οχι κάθε βράδυ αλλά 3-4 φορές την εβδομάδα) και να νιώθει τρομερά "ενοχη" για αυτό ενώ κανείς μας δεν την μάλωσε ποτέ ....(εχει κόψει την βραδυνή πάνα χωρίς ούτε ενα ατύχημα 4 μήνες τώρα....)

προσπάθησα να την απενοχοποιήσω λεγοντάς της πως "δεν εγινε και κάτι σπουδαίο και πως και σε μένα εχει συμβεί οταν ήμουν στην ηλικία της και πως αν θέλει να φορέσει την πάνα της το βράδυ να μην νιώθει ασχημα και πως.. και πως... και πως....." αλλά αισθάνεται τρομερά ασχημα καθε φορά που της συμβαίνει και πανικόβλητη μου λεει πως "δεν το κατάλαβα...δεν το εκανα επίτηδες...δεν είμαι κανένα μωρο να βάλω πάνα....δεν θα το ξανακάνω...κ.τ.λ ",και δείχνει να μην την ηρεμεί καμία απο τις απαντήσεις μου και τις διαβεβαιώσεις μου πως δεν εγινε και τίποτε σοβαρό....

επίσης αν κάποιο βράδυ δεν κατουρηθεί μας το ανακοινώνει περιχαρής την επόμενη ημέρα το πρωί και εμείς της λέμε "μπραβο" αλλά σχεδόν αδιαφορα προσπαθώντας να μην δώσουμε διαστάσεις αφόυ βλέπουμε πόσο πολύ την απασχολεί....

 

δεν ξέρω πως να το χειριστώ κυρίως για να μην νιώθει ασχημα...αλλά και απο πρακτική σκοπιά να μην διακόπτει τον ύπνο της (και τον δικό μας) μέσα στα αγρια χαράματα για να αλλάξουμε ρούχα και σεντόνια κ.τ.λ,...

 

τα υπόλοιπα που μας βγάζει όπως νεύρα και φωνές ...με "δίδαξαν" οι υπέροχες απαντήσεις της κ.Στυλιανάκη καταρχήν αν τα αποδέχομαι ως φυσική συνέπεια του αποχωρισμού και να τα χειρίζομαι σωστά υποθέτω, αφηνοντάς την να εκδηλώσει τον θυμό της αφού είναι μόνο λεκτικός....αλλά το πρόβλημα με την νυχτερινη ενούρηση δεν ξέρω πως να το χειριστώ κυρίως για να μην της δημιουργησω κάποιο ψυχολογικό τραύμα....

 

τελικά μπορεί να μην εχυσε ούτε ενα "δακράκι" αλλά μάλλον η προσαρμογή της δεν είναι και τόσο ομαλή όσο θέλει να μας δείχνει

[Μαρια Στυλιανακη]

ο αποχωρισμός είναι αποχωρισμός, ακόμα και αν δεν κλαίνε τα παιδιά είναι σίγουρο ότι εσωτερικεύουν αυτά τα συναισθήματα και δεν τα εκδηλώνουν.

 

Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι εάν ένα παιδί δεν κλαίει ότι δεν υπάρχει δυνατό δέσιμο,

απλώς αυτό το σκεπτικό δείχνει στους γονείς ότι το κλάμα δεν είναι κακό! (και ότι δεν είναι επιθυμητό ένα παιδί να μην κλαίει σε αυτή τη φάση - περιμένουμε απο ένα παιδί να κλάψει γιατί είναι υγιές να κλάψει).

 

Στο παρελθόν (απο πιο παλιά δηλαδή) εάν ανησυχούσε για κάτι μήπως της έχετε πεί (κάτι κλασσικό για τα Ελληνικά δεδομένα που περνάει απο γενιά σε γενιά)

"μην κλαίς δεν είναι τίποτε" , "δεν υπάρχει λόγος να κλαίς" κτλ δηλαδή να αισθανθεί ότι πρέπει να δείχνει δυνατή και ότι τα καταφέρνει όλα ακόμα και εάν οι συνθήκες είναι δύσκολες ή την στεναχωρούν?

Οι παλιά γενιά έχει μεγαλώσει πάρα πολύ έτσι, και εμείς μέχρι καποιο σημείο το έχουμε κληρονομήσει και χωρίς να το θέλουμε το περνάμε στα παιδιά.

 

Σήμερα όμως αυτό είναι πλέον αποδεδειγμένα κακό γιατί κάνει ένα παιδί να καταπιέζει τα συναισθήματά του και εκεί που απλώς θα έκλαιγε, έχει περισσότερα προβλήματα επειδή βγαίνουν σε ψυχοσωματικά θέματα ή συμπεριφοράς πιο μακρόχρονα και δύσκολα στο λύσιμό τους.

 

τώρα απλώς θα την υποστηρίξετε, θα ψαρέψετε τα συναισθήματά της και θα την ενθαρρύνετε να τα εκφράσει.

ζωγραφική, θεατρικό παιχνίδι, συμβολικό παιχνίδι όπου να μπορεί να διαλέγει ρόλους εκείνη, (να μη τη καθοδηγείτε ως προς πιό ρόλο να πάρει κτλ) να διαβάσετε παραμύθια

με συναισθήματα. υπάρχει στα βιβλία μια σειρά με τα συναισθήματα που είναι απαραίτητη για όλους. μιλάει για κάθε συναίσθημα ξεχωριστά. αν ρωτήσετε σε καλό βιβλιοπωλείο σίγουρα θα σας πούν.

τα παιδικά βιβλία είναι πάρα πολλές σωτήρια για να βοηθήσουν τα παιδιά και να τα καθοδηγήσουν!!

 

Ρωτήστε την κιόλας για τον παιδικό, τι συμβαίνει εκεί, εάν κάτι ή κάποιος την ενόχλησε

 

"ξέρεις χχχ μπορείς να μου το πείς εάν έγινε κάτι στον παιδικό, σου φέρονται όλοι καλά? είναι κανένα παιδί που σε στεναχώρησε? ή η δασκάλα?"

ακόμα και αν σας πεί μια ιστορία που μπορεί να μην είναι πραγματική, ίσως την βοηθήσει να εκφράσει διάφορα συναισθήματα. μην αμφισβητήσετε δηλαδή αυτά που θα σας πεί απλά δεχτείτε τα με μια αγκαλιά...

"ωχ ! πω πω... τι άσχημο είναι αυτό... χμμμμ " έτσι ώστε να ξέρει ότι είναι οκ να αισθανόμαστε καμιά φορά χάλια!....

έτσι όταν αισθάνεται χάλια/στεναχωρημένη θα μπορεί να το εκφράσει.

[Αικατερίνη]

Επιπλέον σε όσα γράφει η Μαρία, με τα οποία συμφωνώ κι εγώ, επίσης, θα βοηθούσε να σκεφτείς μήπως της δίνετε την εντύπωση και την αίσθηση ότι είναι ή θα πρέπει να είναι το "τέλειο" παιδί. Πολλές φορές, ακόμη και χωρίς να λέμε κάτι, τα παιδιά αποκωδικοποιούν μη λεκτικές συμπεριφορές, ή ακόμη και βλέμματα των γονέων τους, και νιώθουν τις προσδοκίες τους. Ισως αισθάνεται ότι θέλετε να είναι άψογη και προσπαθεί γιαυτό, προσπαθεί να μη χαλάσει την εικόνα που έχει μέχρι τώρα (του άψογου παιδιού, που μεγαλώνει γρήγορα και δε δημιουργεί προβλήματα στους γονείς). Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι πολύ μεγάλο βάρος για το παιδί. Μήπως είναι και μοναχοπαίδι?

Όπως και να'χει, είναι πολύ σημαντικό να νιώθει ότι την αποδέχεστε όπως είναι, με τα θετικά και τα αρνητικά της, με τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία της. Δε λέω ότι δεν το κάνετε, απλά, καμιά φορά και το ίδιο το παιδί για να ευχαριστήσει τους γονείς και να "εξασφαλίσει" έτσι την αγάπη τους μπορεί να θέλει να δείχνει αυτή την εικόνα, νομίζοντας οτι εκείνοι αυτό θέλουν.

Παλινδρομήσεις και "πισογυρίσματα" είναι πολύ συχνά σε περιόδους αλλαγών και προσαρμογής. Προσπαθήστε να δείχνετε ενδιαφέρον και να μιλάτε για τη μέρα της στο "σχολείο", να μαθαίνετε πώς περνάει εκεί και να την προτρέπετε να εκφράζεται (τα βιβλία για τα συναισθήματα βοηθούν πολύ σε αυτό). Όπως πολύ καλά κάνετε, αγνοείστε, όσο μπορείτε, τα περιστατικά της βραδυνής ενούρησης (δεν υπάρχει λόγος να σας ανησυχούν, εκτός αν συνεχίσουν να συμβαίνουν για πάνω από ένα μήνα).

[georgia]

ειχα γράψει ενα κατεβατό αλλά η απειρία μου σε ιντερνετικά θέματα μάλλον το εσβησε-

 

καταρχήν να σας ευχαριστήσω για την αμμεση ανταποκρισή σας στους προβληματισμούς μου

 

εχω να σκεφτώ πολλά για το ΣΚ και να συζητήσω αλλα τόσα με τον αντρούλη μου

 

συνειδητά τουλάχιστον δεν επιθυμούμε απο την κόρη μας να είναι το "τέλειο "παιδί και ειλικρινά δεν ξέρω πως θα καταλάβω αν ασυνείδητα της εχω "φορτώσει ενα τόσο βαρύ φορτίο"....

την αφήνουμε πάντα να εκφράζει τα συναισθηματά της -κλάμα,φωνές,νεύρα,νάζια...αν και σχεδόν πάντα "συζητάμε" αφού ηρεμήσει τι είναι αυτό που της εχει προκαλέσει αυτά τα συναισθήματα (μήπως αυτό είναι λάθος και δεν πρέπει να γίνεται?μήπως δεν πρέπει να τα εκλογικεύουμε όλα?)

 

Θα προσπαθήσω με λίγα λόγια να σας παρουσιάσω την ψυχοσύνθεση της κορούλας μου που πολλές φορές μας προβληματίζει και μας κάνει να αναρωτιόμαστε..

 

η μικρή είναι ενα πολύ "ωριμο" παιδί για την ηλικία της ήταν πάντα ετσι όσο την ξέρω..εχει πολούς προβληματισμούς και ανησυχίες και συνεχώς μας ρωτά πράγματα (απο όταν απέκτησε λόγο γύρω στους 20 μήνες)που τα συνομιλικά της παιδιά δεν δείχνουν να τα απασχολούν...πάντα προσπαθώ να της λύνω τις απορίες της με απλά λόγια και ποτέ δεν της εχω αρνηθεί -όσο εξαντλητικό και αν είναι αυτό- να της απαντήσω σ'αυτά που ρωτάει...

 

ενα πρόσφατο παράδειγμα που θυμάμαι είναι ότι με ρώτησε τι είναι το "μνημόσυνο"(είχαμε το μνημόσυνο του μπαμπά μου και ακουσε τις συζητήσεις μας)..της εξήγησα λοιπόν πως είναι κάτι σαν γιορτή όπου μαζευόμαστε όλοι οσοι αγαπούσαμε τον παππού για να του δείξουμε οτι τον σκεφτόμαστε ακόμη και εξακολουθούμε να τον αγαπάμε και ας είναι στον ουρανό από οπου μας βλέπει και μας αγαπά εξίσου. ..αφού καλύφτηκε με ρώτησε "γιατί πέθανε ο παππούς?" και αφού της εξήγησα πάλι με απλα λόγια ..με ρώτησε "αν θα πεθάνω εγώ ή ο μπαμπάς της και πότε? ..και μετά "γιατί πρέπει να πεθαίνει ο κοσμος?" και μετά κάτι αλλο και κάτι αλλο...και κάτι αλλο...στα οποία πάντα απαντώ προσπαθώντας να δίνω απλές και κατανοητές απαντήσεις χωρίς ψέμματα αλλά με μια διάθεση ωραιοποίησης που πιστεύω πως αρμόζει στην παιδική της ηλικία....

 

οι φίλοι μου με κατηγορούν οτι την "βομβαρδίζω" με "περιττές γνώσεις" αλλά πιστέψτε ποτέ δεν εχω ξεκινήσει εγώ μια τέτοια "δύσκολη" συζήτηση αλλά πάντα με ρωτάει εκείνη και δεν μπορώ να της αρνηθώ την απάντηση δηλ.τι να της πω?" θα μάθεις οταν μεγαλώσεις? ή να προσπαθήσω να την δελεάσω με κάτι αλλο? αφού δείχνει να εχει ανάγκη τις απαντήσεις στα ερωτηματά της...

 

δεν είναι ενα "μικρομέγαλο" κοριτσάκι που συνεχώς θέλει να βρίσκεται με τους μεγάλους και να συμπεριφέρεται σαν αυτούς -καμία σχέση-λατρεύει την παρέα των συνομιλήκων της και την αναζητά συνεχώς (είναι μοναχοπαίδι και δυστυχώς για μάς και για την ίδια θα παραμείνει ετσι) και δείχνει πραγματικά να απολαμβάνει την παρέα με αλλά παιδιά,κάνει ευκολα παρέες και ενσωματωνεται ευκολα σε παρεες παιδιών στις παιδικές χαρές ή στους παιδοτόπους που πηγαίνουμε...

 

μάλλον όμως είναι πολύ ανασφαλής και αυτό το καταλαβαίνουμε απο τον ανησυχο υπνο που κάνει απο βρέφος-εφιάλτες και κλαματα-. κάθε φορά που θα ξυπνήσει κλαίγοντας ανήσυχη καποιες φορές εως τρομακρατημένη απο τα ονειρα που βλέπει -και αυτό είναι πολύ συχνό φαινόμενο,σχεδόν καθημερινό και πρίν παιδικού σταθμού -θα την πάρω αγκαλιά και θα της πω απλώς πως η μαμά είναι εδώ και σε αγαπαει και πάντα θα την πάρουμε στο κρεβάτι μας μέσα στις αγκαλιές μας αφού αυτό δείχνει να την ηρεμεί ....

 

μου δίνει την αίσθηση οτι δεν μπορεί να επεξεργαστεί όλα οσα θέλει να μαθαίνει και κάπου "μπλοκάρει" ...

 

οσον αφορά τον παιδικό σταθμό , δείχνει να είναι πραγματικά ευτυχισμένη , πριν πάει για υπνο μου λεει να μην ξεχάσω να την ξυπνήσω και χάσει το σχολείο και οταν την παραλαμβάνει η μαμά μου δείχνει πολύ χαρούμενη...

 

την "ψαρεύω" για την δασκάλα της και για τα αλλα παιδάκια και τα "ψαρια που πιάνω" δεν είναι καθόλου ανησυχιτικά,το αντίθετο θα ελεγα ,δείχνει θαυμασμό προς την δασκάλα της και κάποιοες φορές που την εχω πάει η ιδια το πρωί πέφτει στην αγκαλιά της και της διηγείται με μία ανασα αυτά που εγιναν το προηγούμενο βράδυ στο σπίτι μας

 

οσο για τα παιδιά αν εξαιρέσουμε την Ξένια που της "εκλεψε" το τηλεφωνάκι της που είχε πάρει απο το σπίτι για να το δείξει στους φίλους της και δεν την χωνεύει καθόλου αν και εχουν περάσει 20 μέρες απο αυτό το συμβάν και τον Χρήστο που κάνει όλο τρέλες και της χαλάει την πλαστελίνη που φτιάχνει ...όλα τα αλλα παιδια τον Ορέστη την αθηνά την ευανθία κ.τλ. τα θεωρεί φίλους της....και χορεύουν και τραγουδάνε όλοι μαζί και μας λεει βέβαια και οτι καινούργιο μαθαίνει χωρίς να την ρωτάμε....όποτε εκεινη το κρίνει σκόπιμο.

 

Σας ζητώ συγνώμη για το μεγάλο πόστ

 

με βοηθούν πολύ οι συμβουλές σας ετσι ώστε να προσπαθήσω να περιορίσω τα λάθη μου απεναντί της και να γίνω καλύτερη μαμά και ίσως και καλύτερος ανθρωπος

[Μαρια Στυλιανακη]

η μικρή είναι ενα πολύ "ωριμο" παιδί για την ηλικία της

 

πιθανώς και να ξεκινούν όλα απο εκεί.

 

τα πιό ώριμα παιδιά, έχουν πιο μεγάλους φόβους.

πιο μεγάλους φόβους που όμως το μυαλό τους και ο συναισθηματισμός τους δεν μπορεί ακόμα εύκολα να αντιμετωπίσει.

ίσως είναι σαν να έχεις ένα κομπιούτερ που έχει τεράστια σύνδεση στο ίντερνετ 20 ΜΒ και πρόσβαση με συνεχή εισροή στοιχείων, αλλά μέτριο (κανονικό για τα πλαίσια της ηλικίας πχ) δίσκο, και επεξεργαστή.

 

δεν υπάρχει δηλαδή μια ισορροπία ανάμεσα στις γνώσεις που μπορεί να απορροφήσει, και στις γνώσεις που μπορεί να αισθανθεί και να επεξεργαστεί.

 

σε αυτή την περίπτωση (μιλώντας υποθετικά πάντα)

αυτό

μήπως δεν πρέπει να τα εκλογικεύουμε όλα?)

είναι εξαιρετικά σημαντικό.

 

πολύ εύκολα δηλαδή μπορεί ο γονιός να ξεγελαστεί απο αυτή την νοητική ανάπτυξη του παιδιού του, και να παρέχει ακριβώς αυτή την μεγάλη πληθώρα πληροφορίες που φαινομενικά ζητάει το παιδί, αλλά απο την άλλη, δεν του κάνουν απαραίτητα καλό.

 

δηλ.τι να της πω?" θα μάθεις οταν μεγαλώσεις?

 

όχι, αλλά ίσως οι απαντήσεις είναι καλό να είναι σύντομες, - όχι ψεύτικες - με όσο το δυνατό λιγότερες σε ποσότητα πληροφορίες.

 

δεν βλάπτει και καμιά φορά εάν ρωτάει κάτι να πείτε κάτι αστείο. γιατί το ποτήρι έπεσε? γιατί ζαλίστηκε! (αντί να πείς ήταν εκεί και το τραπέζι ήταν στραβό, ήταν στην άκρη και ξέρω γώ τι άλλο)

 

δώστε δηλαδή άλλο τόνο στη συζήτηση έτσι ωστε να δεί ότι για να περάσει καλά και να αισθανθεί καλά, δεν χρειάζεται απαραίτητα πληροφορίες και γνώση, αλλά απλώς ξεγνοιασιά.

 

μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά είναι ακριβώς το αντίστροφο που κάποιος πχ θα κάνει με ένα παιδί που απεχθάνεται τις πολλές πληροφορίες και την γνώση - δηλ ότι μπορεί να περάσει καλά και με το να μαθαίνει πράγματα.

 

εσείς κάπως θα είναι καλό να της δείξετε το αντίθετο.

 

μου δίνει την αίσθηση οτι δεν μπορεί να επεξεργαστεί όλα οσα θέλει να μαθαίνει και κάπου "μπλοκάρει" ...

έτσι όπως το λές, μάλλον έτσι θα είναι.

 

 

"αν θα πεθάνω εγώ ή ο μπαμπάς της και πότε?

αυτή η ερώτηση δεν είναι σπάνια όταν τα παιδιά ακούσουν για πρώτη φορά αυτή την έννοια.

συγκεκριμένα για αυτό δηλαδή, θα έλεγα ότι θέλει προσοχή στο τι θα πείς αλλά όχι και να το αφήσεις χωρίς να ξέρει συγκεκριμένα πράγματα.

 

όλα τα πλάσματα στη ζωή πεθαίνουν κάποια στιγμή μετά απο πολλά πολλά πολλά πολλά πολλά πολλά χρόνια. κάποια ζούν λίγο, κάποια πολύ.

(δεν θυμάμαι πιο ζώο έντομο ζεί μια μέρα,.... είναι κάποιο)

εμείς οι άνθρωποι ζούμε πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ περισσότερο απο τα περισσότερα πλάσματα στη γή. (επιβάλλεται η επανάληψη του πολύ πολύ πολύ - μόνο έτσι αισθάνονται ότι τα πολλά χρόνια είναι πράγματι πολλά πολά πολλά)

[Αικατερίνη]

Georgia, είναι φυσικό στην ηλικία της να ρωτάει και να θέλει να μαθαίνει πράγματα. Σίγουρα δε θα ήταν καλό να την αγνοήσεις αλλά μπορείς να χαλαρώσεις λίγο την κατάσταση ή να κερδίσεις λίγο χρόνο να σκεφτείς πως να απαντήσεις, κάνοντας ένα αστείο. Όταν ακούει άγνωστες λέξεις και σε ρωτάει τι είναι καλό είναι να απαντάς όσο πιο απλά γίνεται, με λίγα λόγια και απλές λέξεις. Δεν είναι ακόμη σε θέση να κατανοήσει την έννοια του θανάτου, οπότε δεν έχει σημασία να το εξηγήσεις, λίγα πράγματα θα καταλάβει, πιο πολύ θα μπερδευτεί. Ο κύκλος ζωής των ζώων και των λουλουδιών είναι αρκετός για την ώρα. Μπορεί να το δουλέψει στο μυαλουδάκι της και κάποια άλλη μερα να σε ξαναρωτήσει ή και να πάει λίγο παραπέρα, μην αγχωθείς, προσπαθεί να καταλάβει...

Όσον αφορά τα όνειρα που λες ότι βλέπει συχνά, μπορείς κάποια να τα συζητάς μαζί της αν έχετε χρόνο το πρωί. Αν δεν τα θυμάται μπορείς απλά να τη ρωτήσεις τι χρώματα είχαν, να της λες για τα δικά σου και σιγά σιγά, αν τα κουβεντιάζετε θα τα θυμάται όλο και περισσότερο. Μπορεί και να είναι τελείως ασήμαντα, ή μπορεί απλά να είναι έναυσμα για να ξεκινήσει μια ωραία κουβεντούλα για τα συναισθήματα.

Κάνεις πολύ καλά που είσαι ευαισθητοποιημένη, όμως, πιστεύω ότι καλό είναι να ζήσει, και να απολαύσετε κι εσείς δίπλα της, την ηλικία της, χωρίς πολύπλοκες συζητήσεις και λεπτομέρειες, με προτεραιότητα στην ξεγνοιασιά, το παιχνίδι και την έκφραση και την επικοινωνία μέσα από αυτό.

[dora]

Mtheo τι γινεται με τον Ανασταση?

[elenik]

Να σας πουμε και εμεις τα νεα μας?

Λοιπον το πρωι ξυπνησαμε και καλα να παρουμε τσαντα και παπουτσια για το σχολειο. Ο Βασιλης ουτε να το ακουσει. "Δεν θελω παπουτσιαααα, δεν θελω τσαντααα, δεν θελω σχολειοοο. Θελω να μεινω με την γιαγια μουυυ" (τα τραβηγμενα ειναι τσιριδες ).

 

Πηγαμε λοιπον μια βολτα με την γιαγια μας (που τελευταια εχουμε γινει αυτοκολητοι ) για να δουμε το σχολειο και αν μας αρεσει βλεπουμε. Ευτυχως ηταν ανοικτο (κανανα μια προετοιμασια θεατρικου μεγαλυτερα παιδακια . Κατι που γινεται εκει ΣΚ)

Με το που ειδε τις κουνιες εμεινε. Ειδε και εμενα και την γιαγια που χαζευαμε εδω και εκει , ειδε και την δασκαλα του θεατρικου (που ηταν γλυκητατη) και αλλαξε γνωμη. Πηραμε και τσαντα καροτσι (τεραστια ειναι αλλα αφου κολησε ειπα να τον αφησω γιατι χωραει και ο αρκουδος μας μεσα ).Τον πηγα και μια βολτα απο την δουλεια μου να δει οτι ειναι κοντα και του εξηγησα οτι εκεινος θα πηγαινει να παιζει με τα παιδακια, εγω στην δουλεια και μετα θα συναντιομαστε παλι να φευγουμε παρεα. Το πηρε πολυ καλα (στην θεωρια ). Ευχομαι να ειναι και στην πραξη ετσι.

Την Τριτη περισσοτερα

 

Για συμβουλες δεν ειμαι στο συγκεκριμενο σπορ αλλα Φαιη μηπως νυσταζει κι ολας και του βγαινει μουρμουρα? Απο τις 06:30 - 17:00 με 1 ωρα υπνο και τοσο παιχνιδι? Εγω θα τον εκανα ενα μπανακι να χαλαρωσει και θα ξαπλωνα λιγο μαζι του με τα παιχνιδια στο κρεβατι.

[elenik]

Αποτυχαμε παταγωδος. Η πρωτη μας αποπειρα ηταν αποτυχια. Απο το πρωι ο Βασιλης ουρλιαζε και δεν ηθελε να ντυθει να παει. Ντυθηκε με τα χιλια ζορια (εβαζα εγω εβγαζε εκεινος). Στο αμαξι επιασα το μπουρουμπουρου αλλα ακομα ελεγε δεν θελω να παω.

Με το που φτανουμε εκει γατζωνεται πανω μου. Μπαινω μεσα κι εγω και ο Βασιλης να χτυπιεται στο πατωμα , να κλαιει , να ουρλιαζει. Η δασκαλα να επιμενει οτι πρεπει να τον παρω αγκαλια και να της τον δωσω και ο Βασιλης να την κλωτσαει (ευτυχως δεν την πετυχαινε). Μου ειπε να τον παρω 10 λεπτα εξω να τον οριοθετησω και να τον ξαναβαλω. Ποιος να οριοθετησει? Ο Βασιλης με τιποτα να παει μονος του, αυτη να λεει οχι εσεις δεν θα ερθετε μεσα. Με τα πολλα δεχτηκε να ειμαι εξω απο την πορτα να με βλεπει αλλα και παλι ο Βασιλης τιποτα. Καιεσυ μαζι.

Τελικα μου ειπε οτι δεν τον βλεπει για φετος ειναι ανωριμος. Πηγαμε μια βολτα με τον Βασιλη, ηρεμησε καπως του εδειξα παλι τις κουνιες και της προτεινα να τον παω οταν θα ειναι τα παιδακια εξω και θα παιζουνε που θα ειναι πιο ευκολο. Εκεινη μου ειπε οτι αρκετα ταλαιπωρηθηκε για σημερα και να το αφησουμε για αυριο και βλεπουμε αν και το βλεπει δυσκολο.

Θελω προτασεις, συμβουλες, τι να κανω αυριο. Πρεπει να παει παιδικο δεν εχω αλλη λυση. Μακαρι να μπορουσα να τον κρατησω εγω σπιτι , δεν γινεται ομως. Πηρα ενα βιβλιο που λεει "δεν θελω να παω σχολειο". Θα στρωθω τωρα να δω τι λεει αλλα πειτε και εσεις ?

[Αικατερίνη]

Elenik, εκτός από το Σάββατο που πήγατε στο προαύλιο του σχολείου ξαναμιλήσατε καθόλου γιαυτό? Είναι βοηθητικό να το αναφέρετε κάπου κάπου, ειδικά τα Σαββατοκύριακα. Θα μπορούσατε να ζωγραφίσετε την αυλή με τις κούνιες ή τις τάξεις και τα παιδιάκια μέσα. Θα μπορούσες επίσης να του πεις, αν δεν το έχεις κάνει ήδη, τι θα κάνουν εκεί, με τι θα ασχολούνται, πως θα περνάει η ώρα κα. Να είσαι θετική και ενθουσιασμένη. Βοηθά όταν το παιδί ξέρει περίπου τι να περιμένει.

Σίγουρα, η ευθύνη της ομαλής προσαρμογής δεν είναι μόνο δική σου. Από όσα διάβασα και σε προηγούμενα posts σου η προσέγγιση των παιδιών στον Παιδικό και η τακτική υποδοχής και προσαρμογής των παιδιών δε θα έλεγα ότι είναι επαρκής (ευγενικά μιλώντας...). Γιαυτό όμως το κομμάτι δεν ξέρω εσύ τι θα μπορούσες να κάνεις, ίσως κάποια βρεφονηπιοκόμος να μπορεί να δώσει καμιά ιδέα.

Η Δευτέρα (στην περίπτωσή σας η Τρίτη!) είναι ούτως ή άλλως μια δύσκολη μέρα. Πολλά παιδιά δυσκολεύονται, παραπονιούνται και αρνούνται να πάνε σχολείο, μετά το Σ/Κ με τους γονείς τους. Πόσο μάλλον αν είναι και η Δευτέρα μαζί... Θα μπορούσατε, τις Δευτέρες κυρίως, να κάνετε δραστηριότητες που θυμίζουν σχολείο, να μιλάτε πιο πολύ γι αυτό ή/και να περνάτε από εκεί.

Γενικά, όσο μπορείς, τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα, βάλτε το σχολείο στη ζωή σας. Σαν έννοια και σαν λέξη ακόμη. Μιλήστε γι αυτό, ζωγραφίστε το, χτίστε σχολείο με κυβάκια, παίξ'τε με αρκουδάκια που πανε σχολείο, διαβάστε σχετικά βιβλία. Υπάρχουν και βιβλία για παιδιά, με ήρωες που πρωτοπηγαίνουν στο σχολείο και δε θέλουν, όμως στην πορεία τους αρέσει.

Μην απογοητεύεσαι. Εφόσον δεν υπάρχει άλλη επιλογή και πρέπει να πάει στον Παιδικό, προσπάθησε να είσαι θετική με το όλο θέμα, να του το παρουσιάζεις με ενθουσιασμό, να τον επιβεβαιώνεις ότι τα απογεύματα θα τα περνάτε μαζί και να του λες ότι τον αγαπάς. Λίγες περισσότερες αγκαλιές και χάδια δε βλάπτουν την περίοδο αυτή.. Αν αυτό σε ηρεμεί καθόλου, σκέψου ότι είναι ένα απολύτως φυσιολογικό στάδιο που μπορεί αν διαρκέσει αρκετό καιρό...

[Μαρια Στυλιανακη]

Μου ειπε να τον παρω 10 λεπτα εξω να τον οριοθετησω και να τον ξαναβαλω

 

Τελικα μου ειπε οτι δεν τον βλεπει για φετος ειναι ανωριμος

 

τι να πω?!....

 

το δεύτερο είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ... δεν ισχύει με τίποτα.

 

τι πιο φυσικό να υπάρχει τέτοια αντίδραση όταν δεν εχετε περάσει κάποιες μέρες όπου να είσαι και εσύ παρών.

 

δηλαδή το ώριμο παιδί είναι αυτό που ο γονέας του το εγκαταλείπει απο την πρώτη μέρα και δεν κλαίει ούτε λαλάει?

ναι κάποια παιδιά είναι πιο έτοιμα. αλλά όχι και ανώριμα όταν απλώς είναι εκφραστικά....

 

είναι άσχετοι δυστυχώς, δεν ξέρουν τι σημαίνει προσαρμογή και ότι ο γονέας πρέπει τις πρώτες μέρες να είναι παρών έτσι ώστε το παιδί να συνηθίσει στην δασκάλα έστω να την βλέπει να την ακούει και ας είναι γατζωμένο στη μαμά του ακόμα.

 

το κλάμα τώρα, αυτό το σκηνικό, ακόμα και μετά την προσαρμογή, συμβαίνει.

 

δηλαδή αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι ένα παιδί είναι ανώριμο.

 

φυσικά και το πρώτο σχόλιο που παραθέτω, δεν ισχύει, τι εννοεί δηλαδή?

να το ταρακουνήσεις με βίαιο τρόπο μέχρι να φοβηθέι και να σταματήσει να κλαίει? μάλλον αυτό εννοούν????... καμία σχέση. φυσικά και δεν γίνεται τέτοιο πράγμα... κουνάω το κεφάλι μου με μεγάλη απορία....

 

 

κοίτα, όταν αποχωρίζεσαι πρέπει να πείς κάποια πράγματα και να φύγεις.

δεν γίνετια να είσαι απο έξω, κάτω, στο αυτοκίνητο ή οτιδήποτε παρόμοιο όταν το ξέρει το παιδί.

(είναι μικτό μύνημα που δεν μπορεί το παιδί να δεχτεί πολύ φυσικά γιατί δεν μπαίνεις μέσα αφου είσαι κοντά. αυτό είναι απαίσιο για το παιδί)

 

΄ναι όντως τον δίνεις αγκαλιά στην δασκάλα, και ας χτυπιέται.

 

το έχω δεί αρκετές φορές αυτά τα χρόνια, παρόλη την προσαρμογή (5 μέρες γονέας παρών). ΄

προσαρμόστηκαν όλα μετά μιά χαρά. κανένα πρόβλημα. έκανε όμως κάποιες μέρες αυτό να περάσει.

είναι πολύ σημαντικό να είναι και η μητέρα αποφασισμένη, ότι τον αφήνει και φεύγει.

 

ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ ΟΜΩΣ όπως εχω γράψει και αλλού όταν και εσύ η ίδια δεν έχεις ηρεμήσει βλέποντας πως λειτουργούν, πως κάπως έχει δεί λίγο τι κάνουν τα παιδιά με τη δασκάλα με εσένα παρών.

 

βαριούνται elenik μου.... με τον ίδιο τρόπο που και σε υπηρεσίες του δημοσίου, κάθονται και βαριούνται και δεν κάνουν την δουλειά τους.

και είναι εγκληματικό γιατί εδώ δεν είναι μόνο τα χρήματα ή ο χρόνος που χάνεις, είναι η σχέση σου με το παιδί σου...! .....

βαριούνται να ασχοληθούν.

 

ακούς εκεί να το πουν ανώριμο επειδή έκλαιγε και χτυπιόταν!......

καμία σχέση, ελπίζω να μην το πίστεψες....

..

μπορείς να πας εκεί μια μέρα και να κάθεσαι εκεί? χωρίς να κάνεις τίποτα, να του λες τιποτα, απλώς να κάτσετε μαζί αγκαλιά. να βλέπει τι κάνουν τα παιδιά.

και την άλλη μέρα έστω, τότε να τον αφήσεις. Πάρε τηλέφωνο για να το κάνεις αυτό. διαβεβαίωσε ότι δεν θα ανακατευτείς σε αυτό που κάνουν ούτε θα παρεμβαίνεις σε θέματα της δασκάλας ή κάτι τέτοιο αλλά ότι πολύ απλά θέλεις να βοηθήσεις το παιδί σου, και για σένα όχι μόνο αυτό, απλώς για να μη νιώθει ότι το εγκαταλείπεις κάπου που δεν ξέρει κανέναν.

 

σίγουρα τώρα με αυτό το πηγαινέλα το συναισθηματικό θα έχει πάθει σόκ και άντε να το δει το θέμα θετικά.

 

μάλλον δεν θα το δεί θετικά εάν δεν αποφασίσεις να τον αφήσεις.

αλλά βασικά, τι νόημα έχει να τον αφήσεις εκεί, με μια παιδαγωγό που τον βάφτισε ανώριμο! μέσα σε λίγη ώρα και χωρίς καμία βάση.....?>?......

να κλαίει και να τον θεωρούν ανώριμο επειδή κλαίει και χτυπιέται που θέλει τη μαμά του? τι πιο φυσικό.... αν είναι δυνατόν.

πως μπορεί να το πεί καποιος αυτό σε μια μαμά. ? είναι αυτό αναισθησία ή όχι....

 

αλήθεια το λέω, δεν υπερβάλλω συναισθηματικά η κάτι τέτοιο...

άλλος σταθμός παίζει?...

 

συγνώμη ξαναδιάβασα το πόστ σου για να καταλαβω καλύτερα-

με το που φτάσατε, δεν σε άφησε ναμπείς??????

δηλαδή πατ κιούτ, να αφήσεις το παιδί σαν πακέτο κούριερ???????? στην πόρτα..

no comment.... absolutely no comment.

 

σωστή μέθοδος: μπαίνετε μέσα μαζί. λέτε καλημέρα σε όλους. λέτε τι θα κανετε εκείνος, εσύ. αφήνεις να γκρινιάξει λίγο κανένα δυο λεπτά.

αγκαλιάζεις και λές ήρθε η ώρα αγάπη μου να φύγω, να πάμε στην αγκαλιά της τάδε?... να περάσεις καλά, να παίξεις πολύ! σε αγαπάω, θα τα πούμε μετά, θα έρθω σελίγο να σε πάρω να παμε να φάμε μεσημεριανό.

γιααααααααααααα ! καλό παιχνίδι! όση ώρα μιλάς τον εχεις δώσει στην αγκαλιά της παιδαγωγού, (δεν λες να μην κλαίει η κάτι τετοιο !)

και φευγεις χαιρετώντας απο μακριά. βγαίνεις κλείνεις την πόρτα.

απολυτως φυσιολογικό να κλαίει και να χτυπιέται εκείνη την ώρα. εσύ όμως τα λές αυτά, ότι και να κάνει, με φωνή ήρεμη.

 

κατα κανόνα, την πρώτη μέρα θα κλάψει ένα παιδί 4-5 λεπτά το πολύ, την επόμενη 3 την επόμενη 1 λεπτό. και φέτος δηλαδή, έτσι ήταν.

με το που ξέρει ότι έφυγε η μαμά, το δέχεται μέρα με την μέρα καλύτερα.

το αστείο είναι ότι ξαφνικά τους περνάει, και βλέπουν ένα παιχνίδι και όλα είναι καλά. για αυτό μη σας ανησυχεί το κλάμα.

 

τα σχόλια των παιδαγωγών να σας απασχολούν.

τι να πώ... με την οριοθέτηση πάντως προσπαθώ να καταλάβω τι εννοούσε.

εάν μπορείς ρώτα την τι εννοοούσε να κάνεις συγκεκριμένα, (και καλά ότι δεν κατάλαβες τι εννοούσε) έτσι απλώς για να ξέρουμε και μείς τι εννοούν όταν λένε κάτι τέτοιο...

[elenik]

κοίτα, όταν αποχωρίζεσαι πρέπει να πείς κάποια πράγματα και να φύγεις.

δεν γίνετια να είσαι απο έξω, κάτω, στο αυτοκίνητο ή οτιδήποτε παρόμοιο όταν το ξέρει το παιδί.

(είναι μικτό μύνημα που δεν μπορεί το παιδί να δεχτεί πολύ φυσικά γιατί δεν μπαίνεις μέσα αφου είσαι κοντά. αυτό είναι απαίσιο για το παιδί)

 

Ξεκιναω με αυτο γιατι ηταν η μεγαλυτερη γκαφα μου. 3 μερες τωρα ειμαι εξω απο το σχολειο και το ξερει το παιδι τονιζοντας του οτι εχω παρει 3 μερες αδεια για να συνηθισει και να γνωρισει τα ατομα εκει. Αν νοιωσει οποιαδηποτε στιγμη οτι εχει καποιο εντονο προβλημα θα βαλει μια τσιριδα και θα παω. Το καλο ηταν οτι δεν το χρησιμοποιησε ουτε μια φορα (το παραμυθι με το ψευτη βοσκο αποδιδει )

 

Οσον αφορα την προετοιμασια που λεει η Κατερινα.

20 μερες πριν φτιαξαμε το δωματιο μας οτι και καλα ειναι το σχολειο (τραπεζακια καρεκλιτσες κλπ), βαλαμε την αγαπημενη μας αρκουδα να κανει την δασκαλα και παιζαμε καθε μερα. Δεν επιασε

 

Τα νεα μας τωρα . Την 1η μερα την ειδατε.

Την 2η μερα πηγαμε μετα τις 10:00 και αφου ο Βασιλης εδειξε εντονα την δυσαρεσκεια του για μια ακομα φορα προς το προσωπο αυτης της δασκαλας (το πηρε προσωπικα μαλλον αυτη ) μας εστειλε αλλη δασκαλα ή οποια ερχεται μετα τις 10:00 (δυστυχως για εμας).

Η κοπελα ηταν πολλη γαληνια , σταθερη και αποφασιστικη. Ο μικρος εκλαιγε παλι εννοειται (αλλα αυτη την φορα μολις ειδε την δασκαλα και μετα - γι αυτο το πηρε προσωπικα αυτη?). Η νεα μας δασκαλα λοιπον τον πηρε αποφασιστικα απο τα χερια μου , ειπε πες αντιο στην μανουλα , μου ειπε σιγανα να μην φυγω ακομα απ εξω και τον πηγε μεσα. Για 5 λεπτα ο Βασιλης τσιριζε. Μετα ησυχια. Βγηκε εξω και μου ειπε να ειμαι καπου κοντα ωστε να με παρει τηλ. αν χρειαστει. Χωρις ζορι ο Βασιλης εκατσε μεχρι τις 11:30. Μετα δεν εκλαιγε αλλα εκεινη ειπε οτι αν το παμε λαου λαου θα εχουμε καλυτερο μακροπροθεσμο αποτελεσμα (ΥΓ Μαρια τα φωτα σου σε αυτο ).

 

Σημερα κλαιγαμε παλι απο το σπιτι. Φτασαμε εκει μια απο τα ιδια για να μπει μεσα αλλα μπηκε παλι με την ιδια αμεσως (κλαιγοντας εννοειται).

Καταφερε οχι μονο να κατσει χωρις να κλαιει, αλλα και να παιξει και να φαει. Ο Βασιλης στον δρομο μου ελεγε οτι η καλη δασκαλα τον ταισε λιγο λιγο γιατι τον συμπαθει πολυ (ενα οι αλλοι ετρωγαν μονοι τους και καλα).

 

Πιστευω πια οτι θα παμε καλα. Το μονο αρνητικο ειναι οτι η συγκεκριμενη κοπελα θα πηγαινει μετα τις 10:00 και μου ειπε αν μπορω στην αρχη να τον πηγαινω μετα τις 10:00 ωστε να τον παιρνει εκεινη. Πως θα το κανω αυτο να δω.

 

Αυριο θα το ξαναζησουμε βεβαια γιατι με το που φτασει σπιτι παλι λεει δεν θελω να παω σχολειο.

 

Ο Βασιλης την συμπαθει πολυ και εγω επισης. Και αυτο ειναι πολυ βασικο. Οτι θα κλαιει μπαινοντας το ξερω και το αντεχω. Αρκει να ξερω οτι με το που μπει σταματαει εκει και ειναι καποιος που θα τον προσεξει κοντα. Θα τον παρει μια αγκαλιτσα και θα προσπαθησει να τον ηρεμησει.

 

Υγ το παραμυθι που πηρα προχτες ηταν πολυ καλο. Το συνιστω.

[elenik]

ακούς εκεί να το πουν ανώριμο επειδή έκλαιγε και χτυπιόταν!......

καμία σχέση, ελπίζω να μην το πίστεψες....

 

Δεν υπαρχει περιπτωση να την ξαναπατησω. Ο επομενος που θα με αγχωσει λεγοντας το θα πρεπει να εχει χαρτι παιδοψυχιατρου .

[Αικατερίνη]

κοίτα, όταν αποχωρίζεσαι πρέπει να πείς κάποια πράγματα και να φύγεις.

δεν γίνετια να είσαι απο έξω, κάτω, στο αυτοκίνητο ή οτιδήποτε παρόμοιο όταν το ξέρει το παιδί.

(είναι μικτό μύνημα που δεν μπορεί το παιδί να δεχτεί πολύ φυσικά γιατί δεν μπαίνεις μέσα αφου είσαι κοντά. αυτό είναι απαίσιο για το παιδί)

Αυτό είναι πολύ σωστό. Συχνά οι γονείς ενισχύουν το άγχος αποχωρισμού στα παιδιά, λεκτικά ή όχι. Χωρίς, βέβαια, οι ίδιοι να το θέλουν και να το συνειδητοποιούν, δυσκολεύουν την κατάσταση όταν δεν είναι αποφασισμένοι. Συχνά ακούμε γονείς να λένε «μόλις αισθανθείς άσχημα στο σχολείο τηλεφώνησέ μου και θα έρθω να σε πάρω αμέσως». Άλλοι είναι νευρικοί το πρωί όταν πλησιάζει η ώρα του σχολείου. Παρότι πολλοί μπορεί να πιστεύουν οτι το παιδί θα είναι πιο ήρεμο, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όλα αυτά κινητοποιούν αισθήματα ανασφάλειας στο παιδί και δεν το βοηθούν να νιώσει ασφαλές εκεί που πάει.

Η δική σου στάση, αν είσαι αποφασισμένη, θετική και δείχνεις εμπιστοσύνη στη νέα κατάσταση και στο νέο περιβάλλον θα βοηθήσει πολύ και το παιδί. (κι εσένα φυσικά). Και το ότι συμπαθήσατε και οι δύο τη νέα αυτή κοπέλα είναι πολύ ενθαρρυντικό και θετικό!

[elenik]

τι να πώ... με την οριοθέτηση πάντως προσπαθώ να καταλάβω τι εννοούσε.

εάν μπορείς ρώτα την τι εννοοούσε να κάνεις συγκεκριμένα, (και καλά ότι δεν κατάλαβες τι εννοούσε) έτσι απλώς για να ξέρουμε και μείς τι εννοούν όταν λένε κάτι τέτοιο...

 

Εγω αυτο που καταλαβα με αυτο (και αυτο εκανα) ήταν να πρω τον Βασιλη εξω και να προσπαθω με μπουρου μπουρου να τον πεισω να μπει ηρεμος. Μεσα στον πανικο που ειπα και το τραγικο "Βασιλη μου μην κλαις γιατι αμα κλαις δεν θα σε παρει μεσα και τι θα κανουμε μετα. Η μαμα πρεπει να παει για δουλεια , ο μπαμπας ειναι στην δουλεια και η γιαγια αρωστη. Εσυ πρεπει να εισαι σχολειο" Τι ειπα η γυναικα στο παιδακι.

[Αικατερίνη]

ακούς εκεί να το πουν ανώριμο επειδή έκλαιγε και χτυπιόταν!......

καμία σχέση, ελπίζω να μην το πίστεψες....

 

Δεν υπαρχει περιπτωση να την ξαναπατησω. Ο επομενος που θα με αγχωσει λεγοντας το θα πρεπει να εχει χαρτι παιδοψυχιατρου .

 

Πολύ σωστή!!