Ρωτήστε την ειδικό: Φάνια Βιλλιώτη Ψυχολόγος

[taz18]

κι εγω ευχαριστω για την απαντηση

[karita]

Καλησπέρα σας κυρία Βιλλιώτη,

Έχω 2 παιδάκια: η κόρη μου είναι 3,5 ετών και ο γιός μου 2 μηνών.

Ο λόγος που σας γράφω είναι ο εξής: η κόρη μου από τότε που άρχισε να περπατάει ήταν ένα πολύ ζωηρό αλλά και καλόκαρδο παιδί (φανταστείτε ότι την φωνάζανε "ο σίφουνας"). Είχα δει πέρισυ κάποια ειδικό η οποία μου είχε πει ότι φαίνεται ότι μπορούν να μπουν όρια στη μικρή. Στην ουσία μου είχε πει ότι για την συμπεριφορά της ευθύνομαι εγώ γιατί έχω πέσει με τα μούτρα πάνω της επειδή την αισθάνομαι ως τον μοναδικό δικό μου άνθρωπο (μένω στην πόλη του άντρα μου και η αλήθεια είναι ότι εκεί αισθάνομαι πολύ μόνη μου, όπως επίσης δεν έχω καθόλου καλή σχέση με την πεθερά μου). Το παιδί με έχει δει αμέτρητες φορές να κλαίω και πάντα όταν έκανε κάτι άσχημο προσπαθούσα είτε με αδιαφορία, είτε με συζήτηση, είτε με τιμωρία, είτε δυστυχώς...με ισχυρές φωνές να το επιλύσω. Είχα διαβάσει και αρκετά βιβλία και ειλικρινά προσπαθούσα να εφαρμόσω όσο μπορούσα αυτά που διάβαζα...όμως κανένα βιβλίο δεν παρουσιάζει τη μοναδικότητα του κάθε παιδιού, με αποτέλεσμα στην ουσία να μη με βοηθήσει τίποτα.

Εδώ και ένα χρόνο το παιδί άρχισε να γίνεται τρομερά αντιδραστικό.Ότι και αν της λεω κάνει το αντίθετο. Π.χ. της δείχνω 3 μπλούζες και της λέω "ποιά θες να φορέσεις για να πας σχολείο;" και αυτή τρέχει στο συρτάρι και μου φέρνει μια τέταρτη. Άλλοτε με ρωτάει "ποιά θες να φορέσω" και όταν της δείχνω μια στην τύχη, αυτή επιλέγει μια άλλη.

Γκρινιάζει με το παραμικρό και δεν δέχεται το "'όχι" σαν απάντηση.Ειλικρινά είναι τόσο πεισματάρα που όταν δεν γίνεται το δικό της γίνεται χαμός.

Επίσης νομίζω ότι με κάποιο τρόπο με ανταγωνίζεται: π.χ. κάθεται στον καθρέφτη και μου λέει ότι τα μαλλιά της είναι πιο ωραία από τα δικά μου, είναι πιο όμορφη κτλ.

Νομίζω ότι δεν ακούει αυτά που της λέω, ότι και αν της πω.Προσπαθώ να της διαβάσω παραμύθι και ρωτάω μετά τι μας είπε το παραμύθι και φυσικά δεν έχει ακούσει τίποτα!!Συχνά για να μας ακούσει την απειλούμε ότι θα κάνουμε κάτι που δεν της αρέσει-π.χ. θα την στείλουμε μόνη της σπίτι και δεν θα κάνει διακοπές μαζί μας-σταματάει τη γκρίνια για λίγο αλλά επανέρχεται δριμύτερη μετά από πολύ λίγο!!Ξέρω ότι οι φωνές μου είναι λάθος και πραγματικά θέλω να διορθώσω και εγώ τη συμπεριφορά μου και γιαυτό ζητάω και τη γνώμη σας!!Ευχαριστώ πολύ!!

[Melina22]

Καλησπέρα κυρία Βιλλιώτη.

 

Έχω ένα αγοράκι 10 μηνών το οποίο κοιμάται σε κούνια δίπλα μου γιατί θηλάζει κ κατά την διάρκεια της νύχτας. Έχω τις παρακάτω απορίες:

 

1.Πότε είναι μια καλή ηλικία να πάει σε δικό του δωμάτιο;

 

2. Πότε είναι καλό να γίνει νυχτερινός αποθηλασμός; Είναι κάτι που θα κάνει μόνο του το παιδί όταν νιώσει έτοιμο ή θα πρέπει να το βοηθήσω εγώ; Αν ναι, με ποιόν τρόπο είναι σωστό να γίνει;

 

3. Πότε είναι καλό να αποθηλάσει τελείως; Από διατροφικής πλευράς το γάλα μου είναι ότι καλύτερο κ μετά τον χρόνο αλλά δεν ξέρω τι ισχύει σε σχέση με τον θηλασμό κ την φάση του οιδιπόδειου που ξεκινά γύρω στα δύο χρόνια...Αν θηλάσει ας πούμε ως τα δύο ή δυόμιση θα επηρεαστεί αρνητικά;

 

Τι θα πρέπει να προσέξω ώστε ο αποθηλασμός να γίνει ομαλά; Είναι σωστό π.χ να αρχίσω από τώρα να του αρνούμαι κάποιες φορές το στήθος όταν το ζητά;

 

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την απάντησή σας.

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλησπέρα κυρία Βιλλιώτη.

 

Έχω ένα αγοράκι 10 μηνών το οποίο κοιμάται σε κούνια δίπλα μου γιατί θηλάζει κ κατά την διάρκεια της νύχτας. Έχω τις παρακάτω απορίες:

 

1.Πότε είναι μια καλή ηλικία να πάει σε δικό του δωμάτιο;

 

2. Πότε είναι καλό να γίνει νυχτερινός αποθηλασμός; Είναι κάτι που θα κάνει μόνο του το παιδί όταν νιώσει έτοιμο ή θα πρέπει να το βοηθήσω εγώ; Αν ναι, με ποιόν τρόπο είναι σωστό να γίνει;

 

3. Πότε είναι καλό να αποθηλάσει τελείως; Από διατροφικής πλευράς το γάλα μου είναι ότι καλύτερο κ μετά τον χρόνο αλλά δεν ξέρω τι ισχύει σε σχέση με τον θηλασμό κ την φάση του οιδιπόδειου που ξεκινά γύρω στα δύο χρόνια...Αν θηλάσει ας πούμε ως τα δύο ή δυόμιση θα επηρεαστεί αρνητικά;

 

Τι θα πρέπει να προσέξω ώστε ο αποθηλασμός να γίνει ομαλά; Είναι σωστό π.χ να αρχίσω από τώρα να του αρνούμαι κάποιες φορές το στήθος όταν το ζητά;

 

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την απάντησή σας.

 

Γεια σας!

Αναφορικά με το πρώτο σας ερώτημα θα σας απαντήσω ότι από τους 6 μήνες και μετά το μωρό μπορεί να πάει σε δικό του δωμάτιο. Όσο πιο νωρίς, τόσο καλύτερα. Το άγχος των γονέων και το πήγαινε - έλα λόγω θηλασμού ή ανησυχίας του μωρού είναι οι δυσκολίες που υπάρχουν σχετικά με αυτό το θέμα.

Τα υπόλοιπα ερωτήματά σας θα πρότεινα να τα συζητήσετε με κάποιον ειδικό (σύμβουλο γαλουχίας για παράδειγμα) είτε εδώ είτε στη σελίδα του μητρικού θηλασμού.

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

Φάνια Βιλλιώτη

[Melina22]

Γεια σας!

Αναφορικά με το πρώτο σας ερώτημα θα σας απαντήσω ότι από τους 6 μήνες και μετά το μωρό μπορεί να πάει σε δικό του δωμάτιο. Όσο πιο νωρίς, τόσο καλύτερα. Το άγχος των γονέων και το πήγαινε - έλα λόγω θηλασμού ή ανησυχίας του μωρού είναι οι δυσκολίες που υπάρχουν σχετικά με αυτό το θέμα.

Τα υπόλοιπα ερωτήματά σας θα πρότεινα να τα συζητήσετε με κάποιον ειδικό (σύμβουλο γαλουχίας για παράδειγμα) είτε εδώ είτε στη σελίδα του μητρικού θηλασμού.

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

Φάνια Βιλλιώτη

 

Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σας.

 

Μια σύμβουλος γαλουχίας θα με βοηθούσε ως προς το πρακτικό κομμάτι έχετε δίκιο αλλά με ενδιαφέρει κυρίως το ζήτημα του αποθηλασμού σε σχέση με την ψυχολογία του παιδιού.

 

Σας παραθέτω ένα απόσπασμα για να δείτε τι ακριβώς εννοώ:

 

"Ο απογαλακτισμός αντιπροσωπεύει την απώλεια του πρώτου αντικειμένου του πόθου , του μαστού (ή του μπιμπερό που δίνεται μέσω της αγκαλιάς.) Θα αφήσει ένα μόνιμο ίχνος στον ψυχισμό θετικό ή αρνητικό ανάλογα με τον τρόπο που έγινε. "

 

Ο προβληματισμός μου έγκειται στο ποιός είναι αυτός ο τρόπος ή στο αν υπάρχουν λάθη που μπορούν να αποφευχθούν ώστε το ίχνος στον ψυχισμό του παιδιού να είναι θετικό...

 

Ο χρόνος απογαλακτισμού δηλαδή το για πόσο θα συνεχιστεί ο θηλασμός παίζει κάποιο ρόλο;

 

Επειδή υπάρχουν διάφορες απόψεις, διαβάζουμε κ ακούμε πολλά από τους γύρω σχετικά με αυτά τα ζητήματα, θα ήθελα να έχω μια πιο επίσημη κ έγκυρη απάντηση από έναν άνθρωπο με επιστημονική κατάρτιση όπως εσείς.

 

Δεν γνωρίζω βέβαια αν απευθύνομαι στην κατάλληλη ειδικότητα ίσως να είναι ένας παιδοψυχολόγος αρμόδιος για τόσο ιδιαίτερα ερωτήματα.

 

Όπως κ να έχει σας ευχαριστώ κ πάλι. Να είστε καλά!

[Φάνια Βιλλιώτη]

Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σας.

 

Μια σύμβουλος γαλουχίας θα με βοηθούσε ως προς το πρακτικό κομμάτι έχετε δίκιο αλλά με ενδιαφέρει κυρίως το ζήτημα του αποθηλασμού σε σχέση με την ψυχολογία του παιδιού.

 

Σας παραθέτω ένα απόσπασμα για να δείτε τι ακριβώς εννοώ:

 

"Ο απογαλακτισμός αντιπροσωπεύει την απώλεια του πρώτου αντικειμένου του πόθου , του μαστού (ή του μπιμπερό που δίνεται μέσω της αγκαλιάς.) Θα αφήσει ένα μόνιμο ίχνος στον ψυχισμό θετικό ή αρνητικό ανάλογα με τον τρόπο που έγινε. "

 

Ο προβληματισμός μου έγκειται στο ποιός είναι αυτός ο τρόπος ή στο αν υπάρχουν λάθη που μπορούν να αποφευχθούν ώστε το ίχνος στον ψυχισμό του παιδιού να είναι θετικό...

 

Ο χρόνος απογαλακτισμού δηλαδή το για πόσο θα συνεχιστεί ο θηλασμός παίζει κάποιο ρόλο;

 

Επειδή υπάρχουν διάφορες απόψεις, διαβάζουμε κ ακούμε πολλά από τους γύρω σχετικά με αυτά τα ζητήματα, θα ήθελα να έχω μια πιο επίσημη κ έγκυρη απάντηση από έναν άνθρωπο με επιστημονική κατάρτιση όπως εσείς.

 

Δεν γνωρίζω βέβαια αν απευθύνομαι στην κατάλληλη ειδικότητα ίσως να είναι ένας παιδοψυχολόγος αρμόδιος για τόσο ιδιαίτερα ερωτήματα.

 

Όπως κ να έχει σας ευχαριστώ κ πάλι. Να είστε καλά!

 

Αυτό που θα έλεγα είναι ότι ο απότομος απογαλακτισμός θα επηρέαζε το παιδί, διότι θα ήταν κάτι "επώδυνο". Σε γενικότερο επίπεδο, ο απογαλακτισμός είναι ένα γεγονός που αφορά αποκλειστικά τη μητέρα και το μωρό. Σταδιακά, μετά τον πρώτο χρόνο κάποια παιδιά σταματούν το θηλασμό. Υπάρχουν κι άλλα βέβαια που θηλάζουν παραπάνω. Όσο εσείς μπορείτε και το μωρό το ζητάει, δεν υπάρχει λόγος διακοπής του. Μια καλή συμβουλή πάντως για τον απογαλακτισμό είναι να μην του προσφέρετε εσείς το στήθος (να περιμένετε να το ζητήσει) αλλά και να μην του το αρνείστε.

Οι σύμβουλοι γαλουχίας αναφέρουν πως η αντικατάσταση του στήθους με το μπουκάλι είναι πιο εύκολη όταν τα παιδιά είναι κάτω του ενός έτους.

Σημαντικό είναι, σε όποια ηλικία το παιδί σταματήσει να θηλάζει, να μην χαθεί η σωματική επαφή μαζί του.

Συνοπτικά λοιπόν, ως "λάθη" που θα μπορούσαν να αποφευχθούν είναι:

- ο ξαφνικός απογαλακτισμός

- ο απογαλακτισμός σε φάση προσαρμογής ή αλλαγής για το παιδί

- ο απογαλακτισμός που συνδέεται με λιγότερη σωματική επαφή του μωρού με τη μητέρα

- η άρνηση του θηλασμού

 

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

Φάνια Βιλλιώτη

[Ρούλα26]

Καλησπερα!Θα ηθελα να κανω μια ερωτηση που ενδιαφερει μια φιλη μου.Η κοπελα εχει 3 παιδακια 5,3 και 1 ετους.Το "προβλημα"το εχει με το τριχρονο.Ο μικρουλης ειναι αρκετα ζωηρος εως και υπερκινητικος και επισης δεν εχει καθολου την αισθηση του φοβου.Εχθες το βραδυ που βγηκαμε να περπατησουμε και να καθισουμε καπου,σε μηδεν χρονο το παιδακι εξαφανιστηκε απο τα ματια μας.Ηταν χαμενο για μιση ωρα και βρεθηκε σε αποσταση αρκετα μακρια απο εκει που καθισαμε εμεις.Οι γονεις του τρελλαθηκαν.Να πω οτι και οι 2 γονεις ειναι πολυ υπομονετικοι με τα παιδια τους και τους μιλανε παρα πολυ.Το ερωτημα της κοπελας ειναι,πως πρεπει να συμπεριφερεται σε τετοιες περιπτωσεις και πως να το "μαλωσει" καθως το παιδακι φευγει μακρια τους χωρις να φαβαται τιποτα?

[Melina22]

Αυτό που θα έλεγα είναι ότι ο απότομος απογαλακτισμός θα επηρέαζε το παιδί, διότι θα ήταν κάτι "επώδυνο". Σε γενικότερο επίπεδο, ο απογαλακτισμός είναι ένα γεγονός που αφορά αποκλειστικά τη μητέρα και το μωρό. Σταδιακά, μετά τον πρώτο χρόνο κάποια παιδιά σταματούν το θηλασμό. Υπάρχουν κι άλλα βέβαια που θηλάζουν παραπάνω. Όσο εσείς μπορείτε και το μωρό το ζητάει, δεν υπάρχει λόγος διακοπής του. Μια καλή συμβουλή πάντως για τον απογαλακτισμό είναι να μην του προσφέρετε εσείς το στήθος (να περιμένετε να το ζητήσει) αλλά και να μην του το αρνείστε.

Οι σύμβουλοι γαλουχίας αναφέρουν πως η αντικατάσταση του στήθους με το μπουκάλι είναι πιο εύκολη όταν τα παιδιά είναι κάτω του ενός έτους.

Σημαντικό είναι, σε όποια ηλικία το παιδί σταματήσει να θηλάζει, να μην χαθεί η σωματική επαφή μαζί του.

Συνοπτικά λοιπόν, ως "λάθη" που θα μπορούσαν να αποφευχθούν είναι:

- ο ξαφνικός απογαλακτισμός

- ο απογαλακτισμός σε φάση προσαρμογής ή αλλαγής για το παιδί

- ο απογαλακτισμός που συνδέεται με λιγότερη σωματική επαφή του μωρού με τη μητέρα

- η άρνηση του θηλασμού

 

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

Φάνια Βιλλιώτη

 

Σας ευχαριστώ πολύ, με κάλυψε πλήρως η απάντησή σας.

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλησπέρα σας κυρία Βιλλιώτη,

Έχω 2 παιδάκια: η κόρη μου είναι 3,5 ετών και ο γιός μου 2 μηνών.

Ο λόγος που σας γράφω είναι ο εξής: η κόρη μου από τότε που άρχισε να περπατάει ήταν ένα πολύ ζωηρό αλλά και καλόκαρδο παιδί (φανταστείτε ότι την φωνάζανε "ο σίφουνας"). Είχα δει πέρισυ κάποια ειδικό η οποία μου είχε πει ότι φαίνεται ότι μπορούν να μπουν όρια στη μικρή. Στην ουσία μου είχε πει ότι για την συμπεριφορά της ευθύνομαι εγώ γιατί έχω πέσει με τα μούτρα πάνω της επειδή την αισθάνομαι ως τον μοναδικό δικό μου άνθρωπο (μένω στην πόλη του άντρα μου και η αλήθεια είναι ότι εκεί αισθάνομαι πολύ μόνη μου, όπως επίσης δεν έχω καθόλου καλή σχέση με την πεθερά μου). Το παιδί με έχει δει αμέτρητες φορές να κλαίω και πάντα όταν έκανε κάτι άσχημο προσπαθούσα είτε με αδιαφορία, είτε με συζήτηση, είτε με τιμωρία, είτε δυστυχώς...με ισχυρές φωνές να το επιλύσω. Είχα διαβάσει και αρκετά βιβλία και ειλικρινά προσπαθούσα να εφαρμόσω όσο μπορούσα αυτά που διάβαζα...όμως κανένα βιβλίο δεν παρουσιάζει τη μοναδικότητα του κάθε παιδιού, με αποτέλεσμα στην ουσία να μη με βοηθήσει τίποτα.

Εδώ και ένα χρόνο το παιδί άρχισε να γίνεται τρομερά αντιδραστικό.Ότι και αν της λεω κάνει το αντίθετο. Π.χ. της δείχνω 3 μπλούζες και της λέω "ποιά θες να φορέσεις για να πας σχολείο;" και αυτή τρέχει στο συρτάρι και μου φέρνει μια τέταρτη. Άλλοτε με ρωτάει "ποιά θες να φορέσω" και όταν της δείχνω μια στην τύχη, αυτή επιλέγει μια άλλη.

Γκρινιάζει με το παραμικρό και δεν δέχεται το "'όχι" σαν απάντηση.Ειλικρινά είναι τόσο πεισματάρα που όταν δεν γίνεται το δικό της γίνεται χαμός.

Επίσης νομίζω ότι με κάποιο τρόπο με ανταγωνίζεται: π.χ. κάθεται στον καθρέφτη και μου λέει ότι τα μαλλιά της είναι πιο ωραία από τα δικά μου, είναι πιο όμορφη κτλ.

Νομίζω ότι δεν ακούει αυτά που της λέω, ότι και αν της πω.Προσπαθώ να της διαβάσω παραμύθι και ρωτάω μετά τι μας είπε το παραμύθι και φυσικά δεν έχει ακούσει τίποτα!!Συχνά για να μας ακούσει την απειλούμε ότι θα κάνουμε κάτι που δεν της αρέσει-π.χ. θα την στείλουμε μόνη της σπίτι και δεν θα κάνει διακοπές μαζί μας-σταματάει τη γκρίνια για λίγο αλλά επανέρχεται δριμύτερη μετά από πολύ λίγο!!Ξέρω ότι οι φωνές μου είναι λάθος και πραγματικά θέλω να διορθώσω και εγώ τη συμπεριφορά μου και γιαυτό ζητάω και τη γνώμη σας!!Ευχαριστώ πολύ!!

 

Γεια σας!

 

Σχετικά με όλα όσα μου γράψατε, αντιλαμβάνομαι ότι από την αρχή η κόρη σας δεν είχε όρια, κάτι που είναι αρκετά δύσκολο να εφαρμόσουν οι γονείς. Από την άλλη, μην ξεχνάμε και τον παράγοντα "ζήλια" απέναντι στο νέο μέλος της οικογένειας. Αυτό που θα βοηθούσε ως προς τη συμπεριφορά σας απέναντί της είναι η σταθερότητα. Δηλαδή όποια συμπεριφορά επιλέξετε να έχετε, να την τηρείτε σταθερά (όχι τη μια να φωνάζετε, την άλλη να αδιαφορείτε, κ.λ.π). Επίσης, προσπαθείστε να της αφιερώνετε χρόνο γιατί πιθανόν να ζηλεύει που "η μαμά ασχολείται με τον μπέμπη". Μιλήστε μαζί της, ήρεμα, ειλικρινά και με υπομονή. Το ότι επιλέγει ένα άλλο ρούχο ως αντίδραση, αφήστε το σα γεγονός να περάσει. Μπορείτε επίσης να επιβραβεύσετε την επιλογή της λέγοντας: "ωραία επιλογή! μ'αρέσει πολύ η μπλούζα που διάλεξες!"

Αναφορικά με το ότι "γίνεται χαμός όταν δε γίνεται το δικό της" θα πρέπει σταδιακά να μπουν κάποια όρια, διότι έχει μάθει πια ότι "με τον τάδε τρόπο καταφέρνω να κάνω αυτό που θέλω".

Χρειάζεται υπομονή, σταθερότητα και προσπάθεια.

 

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

Φάνια Βιλλιώτη

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλησπερα!Θα ηθελα να κανω μια ερωτηση που ενδιαφερει μια φιλη μου.Η κοπελα εχει 3 παιδακια 5,3 και 1 ετους.Το "προβλημα"το εχει με το τριχρονο.Ο μικρουλης ειναι αρκετα ζωηρος εως και υπερκινητικος και επισης δεν εχει καθολου την αισθηση του φοβου.Εχθες το βραδυ που βγηκαμε να περπατησουμε και να καθισουμε καπου,σε μηδεν χρονο το παιδακι εξαφανιστηκε απο τα ματια μας.Ηταν χαμενο για μιση ωρα και βρεθηκε σε αποσταση αρκετα μακρια απο εκει που καθισαμε εμεις.Οι γονεις του τρελλαθηκαν.Να πω οτι και οι 2 γονεις ειναι πολυ υπομονετικοι με τα παιδια τους και τους μιλανε παρα πολυ.Το ερωτημα της κοπελας ειναι,πως πρεπει να συμπεριφερεται σε τετοιες περιπτωσεις και πως να το "μαλωσει" καθως το παιδακι φευγει μακρια τους χωρις να φαβαται τιποτα?

 

Σε αυτές τις περιπτώσεις οι γονείς είναι σημαντικό να διαχειριστούν το θυμό που νιώθουν εκείνη τη στιγμή που εντοπίζουν το παιδί, ο οποίος αρχικά είναι φόβος και μετέπειτα μετατρέπεται σε θυμό, και να μην ξεσπάσουν στο παιδί. Μπορούν να του εξηγήσουν ότι δεν πρέπει να φεύγει μακριά από τον μπαμπά και τη μαμά και αν θέλει κάτι να τους το λέει. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες βέβαια που θα ναι καλό να ληφθούν υπ' όψη. Σε αυτές τις μικρές ηλικίες βέβαια, δεν είναι τόσο άμεση η κατανόηση του γιατί πρέπει να ακολουθώ τους γονείς μου, οπότε και οι ίδιοι είναι σημαντικό να έχουν λίγο παραπάνω στο νου τους σε μια τέτοια συμπεριφορά του παιδιού. Επιπλέον, θα βοηθούσε εάν το παιδί συμμετείχε σε δραστηριότητες που το βοηθούν να εκτονώνει την ενέργειά του.

 

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

Φάνια Βιλλιώτη

[karita]

Γεια σας!

 

Σχετικά με όλα όσα μου γράψατε, αντιλαμβάνομαι ότι από την αρχή η κόρη σας δεν είχε όρια, κάτι που είναι αρκετά δύσκολο να εφαρμόσουν οι γονείς. Από την άλλη, μην ξεχνάμε και τον παράγοντα "ζήλια" απέναντι στο νέο μέλος της οικογένειας. Αυτό που θα βοηθούσε ως προς τη συμπεριφορά σας απέναντί της είναι η σταθερότητα. Δηλαδή όποια συμπεριφορά επιλέξετε να έχετε, να την τηρείτε σταθερά (όχι τη μια να φωνάζετε, την άλλη να αδιαφορείτε, κ.λ.π). Επίσης, προσπαθείστε να της αφιερώνετε χρόνο γιατί πιθανόν να ζηλεύει που "η μαμά ασχολείται με τον μπέμπη". Μιλήστε μαζί της, ήρεμα, ειλικρινά και με υπομονή. Το ότι επιλέγει ένα άλλο ρούχο ως αντίδραση, αφήστε το σα γεγονός να περάσει. Μπορείτε επίσης να επιβραβεύσετε την επιλογή της λέγοντας: "ωραία επιλογή! μ'αρέσει πολύ η μπλούζα που διάλεξες!"

Αναφορικά με το ότι "γίνεται χαμός όταν δε γίνεται το δικό της" θα πρέπει σταδιακά να μπουν κάποια όρια, διότι έχει μάθει πια ότι "με τον τάδε τρόπο καταφέρνω να κάνω αυτό που θέλω".

Χρειάζεται υπομονή, σταθερότητα και προσπάθεια.

 

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

Φάνια Βιλλιώτη

 

Σας ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σας. Θα προσπαθήσω να είμαι πιο σταθερή στη συμπεριφορά μου απέναντί της. Απλά ξέρετε...είναι μερικές φορές που νομίζω ότι δοκιμάζει την υπομονή μου και τα νεύρα μου!!!!

Με το μωρό δεν δείχνει φανερά κάποιου είδους ζήλεια...μήπως όμως η ζήλεια προς το μωρό την κάνει να θέλει να μου πηγαίνει κόντρα;

Ευχαριστώ και πάλι!

[ivoni]

Καλημέρα σας

Έχασα πριν απο 2 μήνες περίπου τον άντρα μου σε τροχαίο και έχω και ένα αγοράκι 19 μηνών. Στο σπίτι μένω με τους γονείς μου χωρίς όμως το κλίμα να είναι ιδιαίτερα καλό και ήρεμο.

Ο μικρός από την πρώτη στιγμή έψαχνε τον μπαμπά φωνάζοντας τον αλλά μετά από λίγες μέρες σταμάτησε. Το "κακό" αν μπορώ να το πω είναι ότι ονομάζει μπαμπά διάφορα πράγματα π.χ την μπάλα , την τσάντα που έχουμε για τον βρεφονηπιακό σταθμό. Κατα διαστήματα φωνάζει μπαμπά αλλά όχι σαν να ψάχνει κάτι συγκεκριμένο.Είναι πολύ ήσυχο και ήρεμο παιδάκι γενικά. Τελευταίαμόνο έχει αρχίσει να κάνει πείσματα και να έχει μικρές εκρήξεις θυμού αλλά τίποτα τραγικό. Δεν τον έχω αφήσω να με δει χάλια και κλαμμένη και προσπαθώ να είμαι χαμογελαστή και ήρεμη.Πως προτείνεται να χειριστώ γενικά το θέμα της απώλειας και αν πρέπει να αρχίζει να με ανησυχεί το ότι δίνει το όνομα μπαμπά σε διάφορα πράγματα. Σας ευχαριστώ.

[klossa]

Κα Βιλλιωτη καλησπερα.Θα ηθελα τη βοηθεια σας σχετικα με τη κορη μου (7 χρονων).Γενικα ειναι ενα παιδακι πολυ ευαισθητο αλλα δεν το δειχνει τα κραταει μεσα της.Οταν γινεται κατι σοβαρο (π.χ.θανατος) ή και κατι πιο απλο παντα μου λεει ''δεν με νοιαζει'' ή ''καλα να παθει'' και οταν προσπαθω να της εξηγησω παλι τα ιδια ή κλεινει τα αυτια της.Γενικοτερα βγαζει εναν αρνητισμο απο τα πιο απλα (π.χ. να κανει μπανιο)μεχρι τα πιο συνθετα.Οσο και αν της λεω οτι αυτη η συμπεριφορα δεν ειναι καλη και οτι πρεπει να εξωτερικευει τα αισθηματα της δεν γινεται τιποτα.Με εχει κουρασει απιστευτα αυτη η κατασταση και δεν ξερω πια πως να τη χειριστω.Θα εκτιμουσα πολυ την βοηθεια σας.

[πιτσιποπακι]

Καλημερα σας Κα.Βιλλιωτη.Εχω ενα κοριτσακι 3μιση ετων και Θα ηθελα τη βοηθεια σας για δυο θεματα που με απασχολουν.

Το πρωτο ειναι οτι η μικρη κραταει τα κακα της και ο παιδιατρος της μου ειπε οτι ειναι θεμα ψυχολογικο επειδη στο παρελθον ειχε πονεσει.Εω δοκιμασει διαφορα σκευασματα χωρις αποτελεσμα και τωρα ειμαι στο σταδιο της <<απειλης>>...Δεν θα φυγεις απο το μπανιο αν δεν κανεις...Καταλαβαινω οτι εναι λαθος και θα ηθελα τη συμβουλη σας.

Το δευτερο εχει να κανει με εμενα.Φωναζω στη μικρη ,καποιες φορες φτανω μεχρι και την υστερια.Αυτο συμβαινει οταν βιαζομαι και το παιδι γκρινιαζει ακι εκει αγχωνομαι ακομα πιο πολυ και οταν γκρινιαζει χωρις λογο.Ειναι καλο ,ησυχο παιδι και σε γενικες γραμμες με ακουει.Δεν ξερω ομως πως να συγκρατω τα νευρα μου.Σας ευχαριστω εκ των προτερων για το χρονο και τη βοηθεια σας.

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλημέρα σας

Έχασα πριν απο 2 μήνες περίπου τον άντρα μου σε τροχαίο και έχω και ένα αγοράκι 19 μηνών. Στο σπίτι μένω με τους γονείς μου χωρίς όμως το κλίμα να είναι ιδιαίτερα καλό και ήρεμο.

Ο μικρός από την πρώτη στιγμή έψαχνε τον μπαμπά φωνάζοντας τον αλλά μετά από λίγες μέρες σταμάτησε. Το "κακό" αν μπορώ να το πω είναι ότι ονομάζει μπαμπά διάφορα πράγματα π.χ την μπάλα , την τσάντα που έχουμε για τον βρεφονηπιακό σταθμό. Κατα διαστήματα φωνάζει μπαμπά αλλά όχι σαν να ψάχνει κάτι συγκεκριμένο.Είναι πολύ ήσυχο και ήρεμο παιδάκι γενικά. Τελευταίαμόνο έχει αρχίσει να κάνει πείσματα και να έχει μικρές εκρήξεις θυμού αλλά τίποτα τραγικό. Δεν τον έχω αφήσω να με δει χάλια και κλαμμένη και προσπαθώ να είμαι χαμογελαστή και ήρεμη.Πως προτείνεται να χειριστώ γενικά το θέμα της απώλειας και αν πρέπει να αρχίζει να με ανησυχεί το ότι δίνει το όνομα μπαμπά σε διάφορα πράγματα. Σας ευχαριστώ.

 

Γεια σας,

σχετικά με το θέμα της απώλειας, είναι μια κατάσταση δύσκολη τόσο για το παιδί όσο και για τους ενήλικες που προσπαθούν να προσαρμοτούν σε μια νέα κατάστηαση. Τα παιδιά μέρχι 5-6 ετών δεν αντιλαμβάνονται την έννοια του θανάτου ως αμετάκλητο γεγονός (ότι αυτός που πέθανε δε θα επιστρέψει). Σε αυτά τα παιδιά λοιπόν, μπορούμε να εξηγήσουμε ότι όταν κάποιος πεθάνει, το σώμα του σταματάει να λειτουργεί. Ωστόσο, το πιθανότερο είναι να πιστύουν ότι θα γυρίσει πίσω κάποια στιγμή. Προσπαθείστε να αποφύγετε φράσεις όπως "έφυγε", "κοιμήθηκε", "χάθηκε" γιατί είναι αόριστες και ίσως ενισχύσουν την ιδέα ότι το άτομο θα επιστρέψει. Αναφορικά με την ονομασία αντικειμένων, μήπως για παράδειγμα η μπάλα ήταν ένα παιχνίδι που συνήθιζαν να παίζουν; Γενικότερα πάντως, είναι σημαντικό να είστε ειλικρινής χωρίς πολλές λεπτομέρειες.

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε επεξήγηση,

Φάνια Βιλλιώτη

[Φάνια Βιλλιώτη]

Κα Βιλλιωτη καλησπερα.Θα ηθελα τη βοηθεια σας σχετικα με τη κορη μου (7 χρονων).Γενικα ειναι ενα παιδακι πολυ ευαισθητο αλλα δεν το δειχνει τα κραταει μεσα της.Οταν γινεται κατι σοβαρο (π.χ.θανατος) ή και κατι πιο απλο παντα μου λεει ''δεν με νοιαζει'' ή ''καλα να παθει'' και οταν προσπαθω να της εξηγησω παλι τα ιδια ή κλεινει τα αυτια της.Γενικοτερα βγαζει εναν αρνητισμο απο τα πιο απλα (π.χ. να κανει μπανιο)μεχρι τα πιο συνθετα.Οσο και αν της λεω οτι αυτη η συμπεριφορα δεν ειναι καλη και οτι πρεπει να εξωτερικευει τα αισθηματα της δεν γινεται τιποτα.Με εχει κουρασει απιστευτα αυτη η κατασταση και δεν ξερω πια πως να τη χειριστω.Θα εκτιμουσα πολυ την βοηθεια σας.

Γεια σας!

Θα πιαστώ από τη φράση σας "Οσο και αν της λεω οτι αυτη η συμπεριφορα δεν ειναι καλη και οτι πρεπει να εξωτερικευει τα αισθηματα της δεν γινεται τιποτα." Στην ηλικία των 7 ετών είναι λίγο δυσνόητη η έκφραση των συναισθημάτων και γι' αυτό το λόγο μπορείτε μέσα από παραμύθια, σκετσάκια, παιχνίδια ρόλοων και λοιπά μέσα να βάλετε το παιδί σε διαδικασία έκφρασης του συναισθήματος. Είναι σημαντικό βέβαια να μην κατακρίνετε το συναίσθημά του, γιατί πιθανόν να λειτουργρήσει αρνητικά μετέπειτα και να μην εκφράζεται καθόλου. Επίσης, μπορείτε απλά να την ακούσετε και να μπείτε για λίγο στη θέση της. Δε χρειάζεται να της πείτε αν αυτό που νιώθει είναι καλό ή κακό, ή να το σχολιάσετε! Ανταπαντήστε με μια δική σας ιστορία.

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση στη διάθεσή σας,

Φάνια Βιλλιώτη

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλημερα σας Κα.Βιλλιωτη.Εχω ενα κοριτσακι 3μιση ετων και Θα ηθελα τη βοηθεια σας για δυο θεματα που με απασχολουν.

Το πρωτο ειναι οτι η μικρη κραταει τα κακα της και ο παιδιατρος της μου ειπε οτι ειναι θεμα ψυχολογικο επειδη στο παρελθον ειχε πονεσει.Εω δοκιμασει διαφορα σκευασματα χωρις αποτελεσμα και τωρα ειμαι στο σταδιο της <<απειλης>>...Δεν θα φυγεις απο το μπανιο αν δεν κανεις...Καταλαβαινω οτι εναι λαθος και θα ηθελα τη συμβουλη σας.

Το δευτερο εχει να κανει με εμενα.Φωναζω στη μικρη ,καποιες φορες φτανω μεχρι και την υστερια.Αυτο συμβαινει οταν βιαζομαι και το παιδι γκρινιαζει ακι εκει αγχωνομαι ακομα πιο πολυ και οταν γκρινιαζει χωρις λογο.Ειναι καλο ,ησυχο παιδι και σε γενικες γραμμες με ακουει.Δεν ξερω ομως πως να συγκρατω τα νευρα μου.Σας ευχαριστω εκ των προτερων για το χρονο και τη βοηθεια σας.

Καλή σας ημέρα!

 

Σχετικά με το πρώτο ερώτημα θα ήταν προτιμότερο να μιλήσετε με παιδίατρο ώστε να σας λύσει τις όποιες απορίες έχετε, διότι είναι κάτι που δεν άπτεται της δικής μου θεματολογίας.

Σχετικά με το δεύτερο θέμα, είναι κάτι που θα πρέπει -εάν θέλετε- να διαχειριστείτε. Απαιτεί προσπάθεια βέβαια! Ωστόσο, σκεφτείτε ότι το παιδί όταν γκρινιάζει είτε κάτι προσπαθεί να σας πει, είτε έχει "μάθει" ότι μέσω της γκρίνιας εισπράττει κάτι που αποζητά. Θέλω να πω ότι τα παιδιά πολλές φορές αντανακλούν τις δικές μας συμπεριφορές. Οπότε, όταν δεν γκρινιάζει επειδή νυστάζει, είναι κουρασμένη ή πεινάει, αλλά γκρινιάζει γιατί κάτι θέλει (προσοχή ή οτιδήποτε άλλο) μπορείτε με ήρεμο τρόπο να της εξηγήσετε ότι τώρα δε γίνεται γιατί... αλλά μετά... Είναι σημαντικό όμως αυτό το μετά να μην είναι αόριστο αφενός, κι αφετέρου να πραγματοποιηθεί. Αυτό βοηθάει το παιδί να αισθάνεται ασφαλές με τα λεγόμενά σας και να ξέρει ότι θα κάνετε αυτό που είπατε. Μετά μεν, αλλά θα το κάνετε.

 

Για οποιαδήποτε επεξήγηση, στη διάθεσή σας!

Φάνια Βιλλιώτη

[BEAUTIFULL]

Αγαπητη Κα Βιλλιωτη, διαβαζω προσεκτικα τις συμβουλες σας και χαιρομαι που εχουμε εναν "δικο μας" ανθρωπο που μπορουμε να μιλαμε μεσα απο το forum..θελω κι εγω την συμβουλη σας για ενα θεμα που με απασχολει τελευταια..

Ο μικρος μου ειναι 8 ετων ησυχο παιδι πολυ ευαισθητο καλοκαρδος και εχω να αντιμετωπισω το εξης θεμα: ειναι πολυ ανεπτυγμενος 1,50 υψος-45 κιλα και φυσικα δεχεται καθημερινα τις "βολες" των συμμαθητων του οτι ειναι χοντρος (κατι που ακουει καθημερινα ) και τωρα βαλαμε και σιδερακια και ενω τα εχει δεχθει (εννοω ψυχολογικα) γινεται ο κακος χαμος στο σχολειο με αποτελεσμα να γυριζει καθε μερα με κλαματα εχει γινει πολυ νευρικος (αρχισε να χτυπαει-σπρωχνει οποιους τον κοροιδευουν,να φωναζει και εχει αλλαξει πολυ η συμπεριφορα του, εχω μιλησει με το δασκαλο αλλα δεν μπορει να κανει κατι και το καταλαβαινω,(περαν του να μιλησει μια-δυο φορες) στα παιδια της ταξης του (γιατι δεν ειναι μονο αυτα που τον κοροιδευουν ειναι και απο τα διαλλειματα) δεν τον δεχονται στις παρεες γιατι ειναι "αργος" στο κυνηγητο και αλλα πολλα των παιδιων..ενω εχουμε μιλησει κατ'επαναληψη μαζι του (ο μπαμπας κι εγω) προσπαθουμε να του δωσουμε να καταλαβει περα απο το ψυχολογικο-οτι δεν ειναι λυση το να χτυπαει αλλα παιδια απλα να τα αγνοει μας λεει ενταξει και την αλλη μερα παλι τα ιδια ..εφτασα να παρω αδεια και να πηγαινω καθε μερα 5 ημερες συνεχεια (να κρυβομαι)στα διαλλειματα για να δω τις κινησεις του..μιλησα στους φιλους του αλλα και αυτα παιδακια ειναι τι να καταλαβουν..βλεπω οτι οντως μολις τον βλεπουν αρχιζει το ματς κι εκεινος παλι τα ιδια νομιζει οτι με το να τα κυνηγαει και να τα σπρωχνει-χτυπαει οτι κανει κατι..μεχρι που σκεφτηκα να του αλλαξω σχολειο αλλα κι α υτο δεν ειναι λυση γιατι παλι τα ιδια θα εχουμε δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω γιατι εχει γινει τοσο αρνητικος ..

[Φάνια Βιλλιώτη]

Αγαπητη Κα Βιλλιωτη, διαβαζω προσεκτικα τις συμβουλες σας και χαιρομαι που εχουμε εναν "δικο μας" ανθρωπο που μπορουμε να μιλαμε μεσα απο το forum..θελω κι εγω την συμβουλη σας για ενα θεμα που με απασχολει τελευταια..

Ο μικρος μου ειναι 8 ετων ησυχο παιδι πολυ ευαισθητο καλοκαρδος και εχω να αντιμετωπισω το εξης θεμα: ειναι πολυ ανεπτυγμενος 1,50 υψος-45 κιλα και φυσικα δεχεται καθημερινα τις "βολες" των συμμαθητων του οτι ειναι χοντρος (κατι που ακουει καθημερινα ) και τωρα βαλαμε και σιδερακια και ενω τα εχει δεχθει (εννοω ψυχολογικα) γινεται ο κακος χαμος στο σχολειο με αποτελεσμα να γυριζει καθε μερα με κλαματα εχει γινει πολυ νευρικος (αρχισε να χτυπαει-σπρωχνει οποιους τον κοροιδευουν,να φωναζει και εχει αλλαξει πολυ η συμπεριφορα του, εχω μιλησει με το δασκαλο αλλα δεν μπορει να κανει κατι και το καταλαβαινω,(περαν του να μιλησει μια-δυο φορες) στα παιδια της ταξης του (γιατι δεν ειναι μονο αυτα που τον κοροιδευουν ειναι και απο τα διαλλειματα) δεν τον δεχονται στις παρεες γιατι ειναι "αργος" στο κυνηγητο και αλλα πολλα των παιδιων..ενω εχουμε μιλησει κατ'επαναληψη μαζι του (ο μπαμπας κι εγω) προσπαθουμε να του δωσουμε να καταλαβει περα απο το ψυχολογικο-οτι δεν ειναι λυση το να χτυπαει αλλα παιδια απλα να τα αγνοει μας λεει ενταξει και την αλλη μερα παλι τα ιδια ..εφτασα να παρω αδεια και να πηγαινω καθε μερα 5 ημερες συνεχεια (να κρυβομαι)στα διαλλειματα για να δω τις κινησεις του..μιλησα στους φιλους του αλλα και αυτα παιδακια ειναι τι να καταλαβουν..βλεπω οτι οντως μολις τον βλεπουν αρχιζει το ματς κι εκεινος παλι τα ιδια νομιζει οτι με το να τα κυνηγαει και να τα σπρωχνει-χτυπαει οτι κανει κατι..μεχρι που σκεφτηκα να του αλλαξω σχολειο αλλα κι α υτο δεν ειναι λυση γιατι παλι τα ιδια θα εχουμε δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω γιατι εχει γινει τοσο αρνητικος ..

Καλή σας ημέρα!

Δυστυχώς η κοροϊδία στο σχολείο είναι ένα συχνό φαινόμενο που ανά τα χρόνια συνεχίζει να υπάρχει και να κάνει τη ζωή κάποιοων παιδιών πάρα πολύ δύσκολη. Κατλα τη γνώμη μου θα έπρεπε να υπάρχουν προγράμματα (σε ελάχιστα σχολεία συμβαίνει αυτό) που να εξοικιώνουν τα παιδιά με έννοιες όπως ομαδικότητα, συμπαράσταση καθώς και ενσυναίσθηση (πως νιώθει ο άλλος).

Με το δάσκαλο έχετε συζητήσει ποτέ το γεγονός αυτό; Δεν είναι πρόθυμος να βοηθήσει με κάποιο τρόπο;

Εσείς, είναι σημαντικό να τονώνετε την αυτοπεποίθηση και τις ικανότητες του γιου σας όπως μπορείτε. Επίσης θα βοηθούσε ίσως εάν είχε μια εξωσχολική δραστηριότητα (π.χ. αθλητική δραστηριότητα, ή κάτι που του αρέσει). Σε μια ομάδα με κοινά ενδιαφέροντα θα ένιωθε πιο αποδεκτός. Τα παιδιά δεν κατανοούν σε αυτές τις ηλικίες τη μειονεκτική θέση του παιδιού που κοροϊδεύουν. Επίσης, δείξτε στο παιδί σας ότι δεν είναι κακό που τον ενοχλεί αυτή η συμπεριφορά. Κι εσείς αν ήσασταν στη θέση του το ίδιο άσχημα θα νιώθατε. Με αυτό τον τρόπο το παιδί αντιλαμβάνεται ότι καταλαβαίνετε με σωστό τρόπο τα συναισθήματά του, χωρίς να του πείτε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει, γεγονός ιδιαίτερης σημασίας για τη σχέση που χτίζετε ως γονείς με το παιδί σας.

Για οποιαδήποτε επεξήγηση, στη διάθεσή σας,

Φάνια Βιλλιώτη

[derbybaby]

καλημερα σας!ο μεγαλος μου γιος την παρασκευη που μας περασε, ειχε την οδυνηρη εμπειρια να του κατεβασουν το πουλακι.αυτο βεβαια ειχε σαν αποτελεσμα να ποναει παρα πολυ, ειδικα μετα τη δευτερη μερα.το προβλημα μας ειναι το εξης..ενω ειχε κοψει τις πανες πολυ επιτυχως κ πολυ ευκολα απο το καλοκαιρι τωρα αρνειτια πεισματικα να πλησιασει τη λεκανη φοβουνμενος οτι θα πονεσει.τα κραταει εως οτου τα κανει πανω του.επισης αρνειται κ δε θελει να βαλει πανα.

πλεον δεν ποναει στην ουρηση καθως απο εχθες εχουμε επιτυχει να ουρει στην μπανιερα κ στον νιπτηρα σαν παιχνιδι.το θεμα μ ειναι οτι αυτο φυσικα πρεπει να σταμαστησει κ οτι τη νυχτα ενω οταν ηθελε να ουρησει μας φωναζε πλεον τα κανει πανω του κ κοιμαται βρεγμενος.

πως θα ξε-φοβηθει?τι μπορω να καων να τον βοηθησω?ειπαμε κατι ιστοριουλες σχετικες δεν εχουν βοηθησει.πλεον δεν του λεω να παει περιμενω να τον δω να περπατα στις μυτες για να τον παω.με εχει στεναχωσησει ιδιαιτερα γιατι αλλαζει κ η συμπεριφορα του, με πολλα κλαμματα εντονη αρνηση σε διαφορα θεματα πχ να ντυθει.

ταυτοχρονα εχει ερθει εδω κ 40 μερες κ το αδερφακι μας το οποιο το δεχτηκε παρα πολυ καλα κ τωρα αυτες τις μερες αρχισε να κανει κινηση οτι το χτυπαει,παντα μπροστα μ κ 'ειδοποιωντας' με.

συγνωμη αν τα εγραψα λιγο μπερδεμενα απλα δεν εχω κ καλο σημα κ ειπα να τα πω ολα με τη μια!

ευχαριστω εκ των προτερων!

[iris13]

Καλημερα σας κα.Βιλλιωτη.Θα ηθελα να σας ρωτησω και εγω καποια πραγματα σχετικα με την αυτοπεποιθηση και τον δυναμισμο ενος παιδιου.Εχω μια κορουλα 7 ετων και σχεδον απο τοτε που αρχισε να συναναστρεφεται με παιδακια παρατηρησαμε οτι ειναι πολυ διστακτικη στο να τα πλησιασει ,μιλησει και γενικα να προσπαθησει να μπει στην παρεα.Δεν δωσαμε ιδιαιτερη σημασια,λεγαμε μικρη ειναι και ντροπαλη θα μεγαλωσει και θα αλλαξει.Σημερα μετα απο τοσα χρονια και επαφη με παιδια (σχολειο ,παρεες κ.α)αντιμετωπιζουμε το ιδιο θεμα!Ενω τωρα θα παει να μιλησει αν δεν την δεχτουν τα αλλα παιδια παραιτειται αμεσως απο την προσπαθεια και κλεινεται στον εαυτο της.Επειτα ερχεται και το θεμα οτι πολλα παιδια μπορει να κοροιδεψουν και να κανουν καποια αστεια καποιες φορες ,οπως αλλωστε αυτο συμβαινει συχνα στα σχολεια ,εκεινη παλι δεν θα αντιδρασει ουτε καν θα παει να το πει εστω στην δασκαλα!Την εχω συμβουλεψει πολλες φορες να μιλησει η να διεκδικησει το δικιο της οταν την αδικουν μεχρι και να θυμωσει και να αντιμιλησει αλλα και παλι τιποτα!Το θεμα μου οπως καταλαβατε ειναι να γινει λιγο πιο (τσαμπουκας)για να το θεσω ετσι και αυτο για το δικο της καλο!Δεν ειναι κακο να βγαζει και λιγο θυμο που και που.Την παμε και tae kwo ndo μπας και αποκτησει λιγο δυναμισμο αλλα και εκει ο δασκαλος μας λεει οτι ειναι πολυ ηπιων τονων!Γενικα η μικρη ειναι πολυ ησυχη καλος χαρακτηρας και ευσυγκινητος ,ντροπαλη και πολυ υπακουη!Παμε λογοθεραπεια για την αρθρωση καποιων συμφωνων και η λογοθεραπευτρια μας ειπε οτι αυτο μαλλον εχει να κανει με την αυτοπεποιθηση του παιδιου και οτι συνηθως δυναμικοι γονεις επισκιαζουν τα παιδια τους!Δεν ξερω κατα ποσο ισχυει αυτο αλλα η αληθεια ειναι οτι ενω εγω ειμαι πολυ "ησυχη"εχουμε εναν πολυ δυναμικο μπαμπα!Επισης προσπαθουμε να μην της φωναζουμε αντιθετως να την επιβραβευουμε για την οποια προσπαθεια και να συζηταμε μαζι της αλλα καμια φορα που θα χρειαστει να την μαλωσουμε το κομματι της αυστηροτητας και της επιπληξης το αναλαμβανει ο μπαμπας μιας και εκεινον τον ακουει αμεσως!(Μου εχει παρει λιγο τον αερα μιας και μαζι μου περναει τις περισσοτερες ωρες!)Θα ηθελα την γνωμη σας και τι θα μπορουσαμε να κανουμε εμεις σαν γονεις για να της τονωσουμε την αυτοπεποιθηση και να αρχισει να διεκδικει,ανταγωνιζεται ,δυναμωσει σαν ατομο και χαρακτηρας!Σας ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας!

[gimnasio]

ένα παιδάκι 4 χρονών που κάνει λογοθεραπεία πρέπει να κάνει και με ψυχολόγο; Κι αν ναι πρέπει να είναι παιδοψυχολόγος;

[dimmi]

Καλησπέρα σας,

Ο 8 μηνών γιός μου τις τελευταίες μέρες όταν κάθεται στο καθισματάκι του τραβιέται μπροστά και χτυπά με φόρα πίσω.

Εχω καταλάβει ότι το κάνει όταν θέλει κάτι. πχ αν διψάει, αν θέλει την προσοχή μας, αν έχει κάνει κακά, για πολλούς λόγους! Πάντα όμως θέλει κάτι πχ άλλαγμα νερό ή παιχνίδι.

Πώς πρέπει να αντιδράσω? Είναι φυσιολογικό?

 

Προς το παρόν σε κάποια θέλω του που δεν είναι βασικές ανάγκες του, όταν αρχίσει να "χτυπιέται" του λέω πως είναι κακό αυτό που κάνει, και δεν ανταποκρίνομαι στο "θέλω του" ενώ συνεχίζω να είμαι δίπλα του. Μόλις ηρεμεί κάνω αυτό που θέλει. Είναι σωστό αυτό?

 

Ευχαριστώ πολύ!

[Φάνια Βιλλιώτη]

ένα παιδάκι 4 χρονών που κάνει λογοθεραπεία πρέπει να κάνει και με ψυχολόγο; Κι αν ναι πρέπει να είναι παιδοψυχολόγος;

Καλημέρα σας!

Εξαρτάται. Το γεγονός ότι το παιδί δουλεύει με λογοθεραπευτή δε σημαίνει απαραίτητα ότι χρειάζεται να κάνει συνεδρίες και με ψυχολόγο παρά μόνο εάν για κάποιο λόγο το χρειάζεται. Σε αυτή την περίπτωση βρείτε κάποιον ψυχολόγο που ασχολείται με παιδιά.

Φάνια Βιλλιώτη

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλημερα σας κα.Βιλλιωτη.Θα ηθελα να σας ρωτησω και εγω καποια πραγματα σχετικα με την αυτοπεποιθηση και τον δυναμισμο ενος παιδιου.Εχω μια κορουλα 7 ετων και σχεδον απο τοτε που αρχισε να συναναστρεφεται με παιδακια παρατηρησαμε οτι ειναι πολυ διστακτικη στο να τα πλησιασει ,μιλησει και γενικα να προσπαθησει να μπει στην παρεα.Δεν δωσαμε ιδιαιτερη σημασια,λεγαμε μικρη ειναι και ντροπαλη θα μεγαλωσει και θα αλλαξει.Σημερα μετα απο τοσα χρονια και επαφη με παιδια (σχολειο ,παρεες κ.α)αντιμετωπιζουμε το ιδιο θεμα!Ενω τωρα θα παει να μιλησει αν δεν την δεχτουν τα αλλα παιδια παραιτειται αμεσως απο την προσπαθεια και κλεινεται στον εαυτο της.Επειτα ερχεται και το θεμα οτι πολλα παιδια μπορει να κοροιδεψουν και να κανουν καποια αστεια καποιες φορες ,οπως αλλωστε αυτο συμβαινει συχνα στα σχολεια ,εκεινη παλι δεν θα αντιδρασει ουτε καν θα παει να το πει εστω στην δασκαλα!Την εχω συμβουλεψει πολλες φορες να μιλησει η να διεκδικησει το δικιο της οταν την αδικουν μεχρι και να θυμωσει και να αντιμιλησει αλλα και παλι τιποτα!Το θεμα μου οπως καταλαβατε ειναι να γινει λιγο πιο (τσαμπουκας)για να το θεσω ετσι και αυτο για το δικο της καλο!Δεν ειναι κακο να βγαζει και λιγο θυμο που και που.Την παμε και tae kwo ndo μπας και αποκτησει λιγο δυναμισμο αλλα και εκει ο δασκαλος μας λεει οτι ειναι πολυ ηπιων τονων!Γενικα η μικρη ειναι πολυ ησυχη καλος χαρακτηρας και ευσυγκινητος ,ντροπαλη και πολυ υπακουη!Παμε λογοθεραπεια για την αρθρωση καποιων συμφωνων και η λογοθεραπευτρια μας ειπε οτι αυτο μαλλον εχει να κανει με την αυτοπεποιθηση του παιδιου και οτι συνηθως δυναμικοι γονεις επισκιαζουν τα παιδια τους!Δεν ξερω κατα ποσο ισχυει αυτο αλλα η αληθεια ειναι οτι ενω εγω ειμαι πολυ "ησυχη"εχουμε εναν πολυ δυναμικο μπαμπα!Επισης προσπαθουμε να μην της φωναζουμε αντιθετως να την επιβραβευουμε για την οποια προσπαθεια και να συζηταμε μαζι της αλλα καμια φορα που θα χρειαστει να την μαλωσουμε το κομματι της αυστηροτητας και της επιπληξης το αναλαμβανει ο μπαμπας μιας και εκεινον τον ακουει αμεσως!(Μου εχει παρει λιγο τον αερα μιας και μαζι μου περναει τις περισσοτερες ωρες!)Θα ηθελα την γνωμη σας και τι θα μπορουσαμε να κανουμε εμεις σαν γονεις για να της τονωσουμε την αυτοπεποιθηση και να αρχισει να διεκδικει,ανταγωνιζεται ,δυναμωσει σαν ατομο και χαρακτηρας!Σας ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας!

Γεια σας!

Από αυτά που μου περιγράφετε μάλλον το θέμα σχετίζεται με την αυτοπεποίθηση και την κοινωνική συναναστροφή. Το να τη μαλώνετε κάποιες φορές δεν επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την αυτοπεποίθηση. Το να την επιβραβεύετε από την άλλη είναι πολύ σημαντικό. Επίσης, το να της αναθέτετε ευθύνες (ανάλογες για την ηλικία της) και να τις φέρνει εις πέρας και πάλι βοηθάει στο να χτιστεί η αυτοπεποίθηση. Μπορείτε επίσης μέσω παραμυθιών και παιχνιδιού ρόλων να υποδύεστε φίλους και γενικότερα θέματα που έχουν να κάνουν με προσέγγιση φίλων, με το πως νιώθουμε και πως αντιδρούμε όταν μας κοροϊδεύουν (δεν είναι κακό να αισθανθούμε άσχημα, αλλά μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε ...). Επιπλέον, παρατηρείστε τη συμπεριφορά της όταν συναναστρέφεται με παιδιά φίλων και γνωστών, εκτός σχολείου. Νιώθει πιο οικεία και είναι πιο άνετη μαζί τους; Διότι όπως πολύ σωστά είπατε στο σχολείο ενδέχεται να την κοροϊδεύουν και να στεναχωριέται πολύ (λογική αντίδραση) και να ντρέπεται τις παρέες. Όμως όλο και κάποια παιδάκια θα ταιριάξουν μεταξύ τους και θα ανθίσει η παρέα τους. Ωστόσο, ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χαρακτήρα. Σε καμία περίπτωση ένας χαρακτήρας που είναι ήπιων τόνων δε θα αλλάξει σε πολύ δυναμικό και "τσαμπουκά" ή το αντίθετο.

Φάνια Βιλλιώτη