Προσπαθώντας χωρίς αποτέλεσμα

[parallaxis]

Δεν ξέρω πώς και τί να σας (πρώτο) γράψω γιατί φοβάμαι γι' αυτά που θ' ακούσω. Νομίζω ότι υπάρχει ένα είδος προκατάληψης απέναντι σε όλες εμάς που οι άντρες μας έχουν παιδί από άλλο γάμο. Είμαστε πάντα οι ένοχες. Αυτές που οι πραγματικές μαμάδες αισθάνονται ως απειλή, μην τους πάρουμε το παιδάκι τους. Όταν θα παραπονεθούμε στον πατέρα για την κατάσταση που βιώνουμε από την ανεξέλγκτη πολλές φορές συμπεριφορά ενός παιδιού (το μόνο που δε φταίει βέβαια είναι αυτό) η αντιμετώπιση είναι ... άσε. Πολλές φορές μου έχει υπενθυμίσει ότι εκείνος είναι πρώτα πατέρας (λες και υπήρχε περίπτωση να τον είχα δίπλα μου αν δεν ήταν πρώτα αυτό). Αλλά πολλά λόγια από τους γονείς και λίγες πράξεις. Εγώ αυτό ξέρω από τη δική μου εμπειρία. Π.χ. Όταν το παιδί είναι παχύσαρκο το βοηθάς να διαλέξει ένα άθλημα που το διασκεδάζει. Από τη μια η μάνα είναι απασχολημένη για να πάει το παιδί της οπουδήποτε (δυστυχώς είναι με τους παππούδες και εκείνη τη βλέπει 2 ώρες την ημέρα) ο δε μπαμπάς αναβλητικός και απρόθυμος να δοκιμάσει νέα πράγματα. Θεωρεί ότι δεν θα τα καταφέρει να το πείσει και τα παρατάει πριν προσπαθήσει. Σ' αυτό το ζήτημα το επεδίωξα και το κατάφερα εγώ. (όπως και σε αρκετά άλλα που δε θέλω να αναφέρω) Αλλά να σας πώ κάτι; Αυτό που κάνω εγώ δεν αναγνωρίζεται από κανέναν. Είμαι η τελευταία τρύπα του ζουρνά και για να πω στο μικρό (11 χρονών) να βγάλει τις κάλτσες που φοράει όλη μέρα και να πλύνει τα πόδια του, πρέπει να γίνει η εξής διαδικασία: Να το πώ, να φωνάξει και να χτυπηθεί ότι δε θέλει και μετά να πω, οκ, εάν σου επιτρέπει ο μπαμπάς σου να μείνεις με τα βρώμικα, οκ. Και μετά ρωτά το μπαμπά, ο μπαμπάς νιώθει υποχρεωμένος να του πει να τα πλύνει γιατί το είπα εγώ και μετά ο μικρός λέει εσύ και οι ιδέες σου! Κι αυτό πάει σκοινί-κορδόνι. Παραδέχεται βέβαια ο μικρός ότι χάρη στις ιδέες μου κάνουμε ένα σωρό πράγματα (και πολλά από αυτά μάλιστα τα κάνουν οι δυό τους) αλλά πάντα για όλα φταίω εγώ. Ο μικρός ξεσπά επάνω μου. Ακόμη και με το βλέμμα. Ο πατέρας του λέει ότι με λατρεύει και ότι θέλει να με βλέπει αλλά ο μικρός όταν πήγε στην παιδοψυχολόγο μου είπε ότι για τη μαμά και το μπαμπά είπε 1 σελίδα παράπονα και για μένα 2. Η ψυχολόγος είπε ότι πρέπει να ελέγξω το συναίσθημά μου. Ότι δεν είμαι μάνα του και ότι δεν πρέπει να τον μαλώνω (εννοείται σε απλά πράγματα ότι του έκανα παρατηρήσεις, σκούπισε τα χέρια σου κ.λ.π.) και ότι πρέπει να τον παραπέμπω στον πατέρα του. Πρακτικά αυτό είναι δύσκολο και νομίζω ότι από τότε που το εφαρμόζω ο μικρός το αισθάνεται ως αδιαφορία ή θυμό από μέρους μου. Μου είπε η ψυχολόγος επίσης ότι θα πρέπει να κάνουμε μαζί μόνο αυτά που τον ευχαριστούν. Είναι σκληρό αυτό γιατί σε πετάει εντελώς εκτός. Και θες δε θες, ακόμη και αν οι μαμάδες δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, τα παιδιά αυτά τα αγαπάμε και δενόμαστε μαζί τους και κάθε τους κουβέντα, μπορεί να μας κάνει άνω κάτω. Εφάρμοσα αυτά που μου είπε αλλά βρίσκομαι και πάλι σε αδιέξοδο. Να σημειώσω επίσης ότι ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος. Ποτέ δεν του αρέσει το θέατρο που τον πήγα κ.λ.π. Δεν ξέρω πώς γίνεται να έρχεται να μιλάει πρώτα σ΄εμένα και πολλές φορές μόνο σε μένα για τα προβλήματά του και την άλλη στιγμή να μου λέει δε σε θέλω και να φέρεται σα να είμαι η μητριά της Χιονάτης. Μου είπε ο πατέρας του να αδιαφορώ γι' αυτά που λέει. Την τελευταία φορά που το έκανα πέρασε μια ολόκληρη μέρα όπου μου την έλεγε όπου μπορούσε. Πάλι εσύ διαλέγεις μουσική στο αυτοκίνητο (1 φορά κάθε 6 μήνες), δε θέλω να σε ξαναδώ κ.λ.π. Αδιαφόρησα αλλά την άλλη μέρα ήμουν ράκος. Ο πατέρας του τον έχει συνηθίσει και δεν τον ακούει πιστεύω πλέον. Ξέρω ότι βασανίζεται κι ο μικρός από τη συμπεριφορά του αλλά δεν ξέρω πώς να τον χειριστώ. Είμαστε 3 χρόνια μαζί με τον πατέρα του και όχι δεν τον χώρισα εγώ ούτε ήμουν η πρώτη σχέση μετά το διαζύγιο. Φέτος οι γονείς του τα πάνε εξαιρετικά χάλια σε αντίθεση με πέρσι. Κι ενώ τα είχαμε βάλει σε μια σειρά, τα πράγματα είναι πάλι ανάποδα. Πώς να αγκαλιάσεις ένα παιδί όταν σε διώχνει; Μετά καταλαβαίνει ότι έχει κάνει βλακεία και στενοχωριέται κι εκείνο αλλά το χάσμα υπάρχει. Όταν είμαστε καλά, είμαστε και αγκαλιά, διαβάζουμε βιβλία μαζί, πάμε βόλτες θυσιάζω τοσο χρόνο γι' αυτόν που κανείς από τους δυο γονείς του δε θυσιάζει, αλλά ό,τι και να κάνω πάει στο βρόντο. Είμαι η άλλη γυναίκα. Έχω φταίξει βέβαια κι εγώ αλλά δε νομίζω ότι μου αξίζει κάτι τέτοιο. Θα ήταν εύκολο να κατηγορήσω τη μαμά του ότι του κάνει ψυχολογικούς εκβασμούς γιατί φοβάται ειδικά φέτος μήπως τον χάσει, μια και της είπε ότι θέλει να έρθει να μείνει με τον πατέρα του, αλλά νομίζω ότι αν με αγαπούσε δε θα του άλλαζε κανείς γνώμη. Τώρα είναι η σειρά μας να τον πάρουμε διακοπές και για πρώτη φορά δε θέλει να έρθει με τίποτα. Φταίω κι εγώ γιατί επενέβην και του έδωσα ελευθερία να αποφασίσει το πότε με ποιον θα είναι, ότι δηλαδή εμείς θέλουμε να περνάει καλά στις διακοπές και να βγάλει εκείνος πρόγραμμα, και τώρα αισθάνομαι ότι μας εκδικείται. Δε θέλει να έρθει παρά μόνο τις μέρες που θα είμαστε διακοπές (4 όλες κι όλες). Εννοείται ότι στις διακοπές 25 ημέρες τις 5 πέρασε με τη μαμά, τις άλλες με τους παπούδες.

Διαβάζοντας τα καλά λόγια που λέτε σε άλλες κοπέλες εδώ που ανατρέφουν - έστω Σαββατοκύριακα - τα παιδιά άλλων, συνειδητοποίησα ότι εγώ εχω αποτύχει. Αυτό.

[apricot]

θεωρω οτι ειναι πραγματικα τοοσοο δυσκολο αυτο που εχεις αναλαβει να κανεις! νομιζω ομως οτι εισαι αδικη με τον εαυτο σου καθως εννοειται οτι αυτο απο μονο του ειναι ενα δυσκολο εγχειρημα και χρειαζαται χρονο. το παιδι εχει χασει την εμπιστοσυνη του και δεν βλεπω πως θα αλλαξει αυτο αν οι ιδιοι οι γονεις δεν τα βρουν μεταξυ τους και δεν αποφασισουν οτι ενα διαζυγιο δεν αναιρει τον γονεικο τους ρολο! το οτι το παιδι εχει θεμα βαρους νομιζω οτι και αυτο οφειλεται στην ψυχολογια του η οποια φυσικα εχει καταρακωθει αφου στην ουσια οι γονεις του δεν ασχολουνται μαζι του. η δε μητερα του θεωρω απαραδεκτο να τον πασαρει ετσι σε παππυδογιαγιαδες...

τα παιδια καταλαβαινουν τι κρυβεται πισω απο αυτο που δεν θελουμε να δειξουμε. βλεπει την απαθεια των γονιων του και ειναι συνεχως ανικανοποιητο. δεν φταις εσυ για αυτο!!! το οτι κανετε μαζι πραγματα ειμαι σιγουρη οτι το βλεπει και το ξερει αλλα ποτε δεν θα του ειναι τιποτα αρκετο οσο εχει αυτην την ελλειματικη ψυχολογια. εγω πιστευω οτι το αγαπας και οτι προσπαθεις και το παιδι ειμαι σιγουρη οτι το πιστευει αλλα εχει περασει στην φαση της αντιδρασης οπως ειναι λογικο.

μην κατηγορεις λοιπον τον εαυτο σου για ολο αυτο και μην αισθανεσαι συννενοχη αλλοι θα επρεπε να το κανουν αυτο και απο οτι φιανεται δεν θα το κανουν ποτε. να μην τα παρατησεις, οχι για κανενα αλλο λογο αλλα γιατι σιγουρα το παιδι ξερει αλλα δεν θελει να παραδεχτει, μια αντιδραση ειναι και τιποτα αλλο. υπομονη να κανεις εξξαλου σκεψου οτι στην εφηβεια ετσι κι αλλιως τα παιδια περνανε φαση αντιδρασης, ποσο μαλλον ενα παιδι που νομιζει οτι δεν αγαπιεται. μηπως θα επρεπε , αν στο επιτρεπει και το παιδι φυσικα, να εισαι πιο εκδηλωτικη με τα συναισθηματα σου? να συζητατε συχνα και να του υπενθυμιζεις την αγαπη σου χωρις ομως να προσπαθησεις να υποκαταστησεις τη μητερα του? αγαπη λειπει απο το παιδι...μολις την παρει ολα θα γινουν καλυτερα.και δεν εννοω να την παρει πραγματικα (αφου θεωρω δεδομενη την αγαπη σου) αλλα να πιστεψει οτι την πηρε!!

[xuito]

Νομίζω ότι μπήκες σε λάθος ρόλο...και μόνο το γεγονός ότι κάθεσαι στις 4 τα ξημερώματα και βγάζεις τα εσώψυχα σου στο φόρουμ δείχνει το πόση ενέργεια πρέπει να σπαταλάς καθημερινά για να γίνεις αποδεκτή από αυτό το παιδί...

 

Γιατί δεν χαλαρώνεις λίγο? Για τη διαπαιδαγώγηση του μικρού εσύ δεν έχεις καμία ευθύνη! Το παιδί έχει γονείς , οι οποίοι , όσο χάλια και αν τα πάνε μεταξύ τους , εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι'αυτό , όσο κι αν η καρδιά σου καίγεται...

[ΖΑΧΑΡΕΝΙΑ]

Θα στο πω οσο πιο απλα μπορω μην ανακατευεσαι δεν ειναι δικο σου θεμα !!! και στο λεω εγω που μεγαλωσα για 5 χρονια τις κορες του αντρα μου και τωρα που μεγαλωσαν δεν μου λενε καλα καλα ουτε γεια σου !!!!!

Οταν γνωρισα τον αντρα μου ειχε χωρισει και ειχε τα παιδια, 3 4 χρονων, μια και η μανα τους ηθελε να κανει την ζωη της !!!!

οταν μεγαλωσαν και δεν ηθελαν νταντεμα ηρθε και της πηρε τοσο απλα μετα εγω ημουν η κακια της ιστοριας δεν τολμω να πω κουβεντα για την μικρη τους που εχει γινει διπλασια !

Τα παιδια εχουν γονεις εσυ δωσε οτι μπορεις αλλα κρατα μια αποσταση μην βρεθεις και μπλεγμενη καλη ωρα σαν και εμενα !!!!!!

[gentriana]

Πω πω, τι δύσκολη κατάσταση αυτή... Δε νομίζω όμως πως μπορείς να αδιαφορήσεις για τα "ξένα" παιδιά. Ιδίως όταν η μάνα τους η ίδια αδιαφορεί πρώτη. Αναπόφευκτο είναι να τα νοιαστείς, αφού τα μεγαλώνεις, ζεις μαζί τους, πώς είναι δυνατό να τα αφήσεις στη μοίρα τους, να γίνονται πιθανόν μπαλάκι από τον ένα γονιό στον άλλο; Τελικά, όταν κάνεις σχέση με κάποιον που έχει παιδιά, ίσως και να πρέπει να είσαι προετοιμασμένη να γίνεις πάνω και πρώτα από όλα μητέρα κι εσύ. Και τι δύσκολο που είναι να είσαι μητέρα άμα το ίδιο το παιδί δε σε χωνεύει, αφού περιμένει την πραγματική του μητέρα να το φροντίσει!

Για μένα, ή είσαι αποφασισμένη να παλέψεις και να γίνεις δεύτερη μητέρα, όσο μπορείς, αλλιώς καλύτερα να χωρίζεις...

[sesame]

Δύσκολο πράγμα σου ΄λαχε.....και παιδί που μπαίνει στην εφηβεία...που εκ των πραγμάτων γίνεται ακόμα πιο δύσκολο...βάλε τώρα να ζει και σε τέτοιες καταστάσεις..

Εγώ θα σου πω μπράβο, αλλά θα σου πω και κάτι άλλο..

Δε μου άρεσε καθόλου που αναφέρεις το ρήμα "θυσιάζω" σημαίνει πως δεν το κάνεις γιατί πραγματικά θες να το κάνεις, αλλά γιατί πρέπει ή νομίζεις ότι πρέπει......

Αν είναι να "θυσιαστείς" άστο καλύτερα....αν νιώθεις ότι μπορείς να κρατήσεις ισορροπίες και μια άλφα απόσταση χωρίς να δυσκολέψεις τη ζωή σου κάντο κι άσε τη μάνα του και τον πατέρα του να ασχοληθούν μαζί του....

Αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό (που πραγματικά είναι δύσκολο) τότε ίσως η ψυχολόγος αλλά και ο πατ'ερας του και η μάνα του ...βοηθήσουν στο να νιώσει το παιδί ότι κι εσύ έχεις λόγο μια και ζεις μαζί του......και θα το μαλώσεις και θα το αγκαλιάσεις και θα το παίξεις....και θα του επιβληθείς αν πρέπει.....καλό κουράγιο....και καλή φώτιση στους γονείς του........

[powerpuff girl]

Κανένα παιδάκι δεν θέλει μια δεύτερη μαμά ή έναν δεύτερο μπάμπά μετά από ένα διαζύγιο. Το μόνο που χρειάζεται, είναι οι γονείς του, εστω και χωριστα, άνθρωποι που το αγαπάνε και τα εχέγγυα οτι οι γονείς του δεν θα σταματήσουν να ενδιαφέρονται γι αυτο.

Θεωρώ αξιοθαύμαστο αυτό που κάνεις, όμως πιστεύω οτι δεν θα έπρεπε να κανεις τόσα πολλά. Δεν είναι δική σου αρμοδιότητα, αυτές είναι αρμοδιότητες των γονιών και ίσως το παιδί αντιδρά, ακριβώς επειδή αυτά δεν τα ζει με τους γονεις του. Εκείνοι χωρίσανε και ταυτόχρονα χωρίστηκε το κοινό τους ενδιφέρον για το παιδί, εκείνο δε, βίωσε πολύ έντονα την απώλεια αυτη.

Οτι και να κανεις, δεν θα σε δει ποτε σαν μανα του και ετσι ειναι το σωστό. Κι εσύ, όταν κάνεις δικά σου παιδιά, θα δεις οτι όσο και να το λατρεύεις αυτό, δεν θα είναι το παίδί σου. Αυτά είναι συναισθήματα που έχουν οριστεί από την φύση, και δεν αλλάζουν. Η κόρη του άντρα μου συνέχεια λέει οτι είμαστε δυο πολυ καλές φίλες και πράγματι, δεν νομίζω οτι θα μπορούσε να αποδωθεί καλύτερα η σχέση μας και η αγάπη που υπάρχει μεταξύ μας.

Επιπλέον, όλη αυτή η αντίδραση, θα μπορούσε και για άλλους λόγους να είναι αντίδραση των δικών σου παιδιών σε ανάλογη ηλικία. Πολλά παιδάκια στην προ-εφηβεία αντιδρουν και να πικραίνουν τους γονείς τους.

Χαλάρωσε όπως σου είπαν και τα άλλα κορίτσια, μην τρέχεις υπερβολικά, αυτό που χρειάζεται στην ουσία το παιδί είναι η ανοιχτή αγκαλιά σου, το χαμόγελό σου, να το αποδεχτείς γι αυτο που είναι, και να μην προσπαθείς να πάρεις ρόλο στην οικογένεια αυτή. Για το παιδί οικογένεια θεωρείται, εστω κι αν ειναι διαλυμενη. Η ύπαρξή σου και μόνο, σου δίνει τον ρόλο.

Κάποια μέρα, θα μεγαλώσει και θα δει πίσω του. Και τότε θα κάνει τις σωστες αξιολογήσεις, τωρα είναι μικρό ακόμα, δεν μπορει.

[fairytale]

Εγω νομίζω οτι προσπαθεις παραπάνω απ'όσο χρειάζεται και το παιδί το καταλαβαίνει...και νομίζει οτι προσπαθείς να υποκαταστησεις τη μαμά του...

Χαλάρωσε....

και κάνε του και μια απλή και ειλικρινη κουβεντούλα...

Εξηγησε του οτι δε θες να πάρεις τη θέση της μαμάς του και οτι απλά θες να έχετε μια καλή σχέση....και οτι εκείνο θα αποφασίζει αν θέλει να περνάτε μαζί κάποιο χρόνο....εσυ να του προτείνεις πράγματα χαλαρά, όχι συνέχεια και άστο το παιδί να επιλέξει πότε θέλει να είστε μαζί σε κάτι...

Αλλά να του εξηγησεις επίσης κι οτι στο σπίτι σας υάρχουν κανόνες που θα ήθελες να ακολουθεί χωρίς να χρειάζεται ούτε να του το λες συνεχεια ούτε να βάζεις στη μέση το μπαμπά του....

Δείξε του οτι η σχεση σας θες να είναι φιλική με σεβασμό του ενός προς τον άλλον...

απλά και χαλαρά...χωρις υπερπροσπαθεια και αγωνία να αποδείξεις κάτι...

[parallaxis]

Έχει περάσει πολύς καιρός από την πρώτη ανάρτηση και μπορεί να έχω δικαιολογία ότι έχασα το password αλλά η αλήθεια είναι ότι με το που πάτησα το κουμπάκι της αποστολής και διάβασα αυτό που είχα γράψει τρόμαξα κι εγώ. Μετά συγκινήθηκα με τις απαντήσεις σας και την αμεσότητα. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ. Για σας μπορεί να είναι αυτονόητο αλλά για μένα ήταν σημαντική επικοινωνία. Δεν ήθελα όμως να γράψω περισσότερα.

Και το υπόλοιπο του καλοκαιριού ήταν χειρότερο. Τί να γράψω λοιπόν; Απέτυχα οριστικά.

Μετά από ένα μήνα σχεδόν που περάσαμε από 40 κύματα ακολούθησα το ένστικτό μου και αποφάσισα να τον ρωτήσω αν θέλει να είμαι κι εγώ όταν βλέπει το μπαμπά του, όταν δηλαδή έρχεται στο κοινό μας σπίτι ή αν προτιμά να τον βλέπει μόνος του και εγώ όποιο Σαββατοκύριακο μπορώ να φεύγω. Δεν ήθελε να απαντήσει γιατί ήξερε ότι θα τον μαλώσουν. Αλλά στο τέλος μου είπε να μην είμαι τα Σαββατοκύριακα αλλά να μην το πω στον μπαμπά. Τον ρώτησα επίσης κάποια άλλη στιγμή αν θέλει τα γενέθλια του μπαμπά να τα περάσουμε όπως κάθε χρόνο μαζί ή να τα περάσουν μόνοι τους. Δε μου απαντούσε στο τηλέφωνο, έκανε μόνο κάτι σαν μουγκρητό σαν να μη θέλει να μου μιλήσει. Του είπα οκ, κατάλαβα. Τα πέρασαν μόνοι τους έξω. Η αφορμή για να τον ρωτήσω ήταν κάτι που είπε η μητέρα του. Ρώτησε δηλαδή τον πατέρα μήπως δε θέλει να έρχεται το παιδί στο σπίτι επειδή θέλει να είναι μόνοι τους. Οκ, δεν ήταν και δύσκολο να το καταλάβεις ότι θέλει να έχει την αποκλειστική προσοχή του μπαμπά και ότι εγώ χαλάω τη συνταγή. Απλώς να μην παραμυθιαζόμουν τόσον καιρό. Να μην είχα επενδύσει τόσο συναισθηματικά και να μην βίωνα πάλι την απώλεια.

Είμαι στο σπίτι αλλά κυκλοφορώ σαν τη συγκάτοικο-φάντασμα. Δε βγαίνω μαζί τους, δεν κάθομαι μαζί τους, για το Σαββατοκύριακο δεν ξέρω τί θα κάνω. Αν θα φύγω ή αν θα μείνω και θα γίνω χειρότερα. Όταν τον πήγαμε στο φροντιστήριο και είπαμε ότι εμείς εκείνη την ώρα θα πάμε για καφέ ήθελε να περιμένουμε να πάμε για καφέ όλοι μαζί και έτσι και έγινε. Το καλοκαίρι πήγανε διακοπές μόνοι τους για 4 μέρες. Του είχα υποσχεθεί ταξίδι στο εξωτερικό αλλά τώρα του είπε ο πατέρας του ότι δεν μπορεί να έρθει αφού θα είμαι κι εγώ και δε θέλει να είναι μαζί μου. Του είπα μετά ότι αφού σου το έχω υποσχεθεί, αν πάμε τελικά και θες εσύ, να έρθεις. Και είπε οκ. Μετά από όσα γίνονται αποφάσισα να πάω μόνη μου χωρίς το γιο και τον πατέρα. Και μάλλον πρέπει να υπάρξει κάποια αλλαγή. Να έχω κι εγώ δική μου ζωή και να μην περιμένω να με συμπεριλάβουν. Θέλω να γράψω πολλά και να καταχραστώ το χώρο σας/μας αλλά νομίζω ότι θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες και θα με καταλάβουν οι ενδιαφερόμενοι.

Για ένα πράγμα μετάνιωσα: που δε συνέχισα τις συνεδρίες με την ψυχολόγο. Δεν ξέρω πλέον αν είναι αργά έτσι όπως τα έκανα.

[Skybeam]

Aν είναι δυνατόν... Σου υπόσχομαι εκτενή απάντηση αύριο.

[Rasputin]

Λυπάμαι πολύ γιαυτά.

 

Υ.Γ. Είναι λίγο άσχετο αλλά προσπάθησε να γράφεις με παραγράφους για να μπορεί να διαβάζεται πιο εύκολα και ξεκούραστα το ποστ σου.

[Skybeam]

Γιατί έχω την αίσθηση ότι οι γονείς του δεν το χειρίστηκαν σωστά από την πρώτη στιγμή. Πιστεύω ότι δεν έκαναν τα αυτονόητα, δεν του εξήγησαν δηλ. ότι η μαμά κι ο μπαμπάς αποφάσισαν να μην μένουν μαζί πια, αλλά τον αγαπούν πάρα πολύ κλπ κλπ. Ο μπαμπάς φαίνεται έρμαιο στις διαθέσεις του μικρού και η μαμά ενδέχεται να βάζει λόγια στο παιδί για την τωρινή οικογενειακή κατάσταση του μπαμπά. Ίσως, τέλος, ο μικρός, να πιστεύει ότι αν δεν υπήρχες εσύ, μπορεί η μαμά κι ο μπαμπάς να τα ξαναέβρισκαν. Όλα αυτά, βέβαια, λάθη και από τους δύο γονείς.

 

Τώρα είσαι εσύ στη μέση και τρως το πακέτο. Γνώμη μου ότι ο μπαμπάς πρέπει να του "επιβάλει" τρόπον τινά την επιλογή του (εσένα), να του παρουσιάσει την κατάσταση ως δεδομένη (δεν αλλάζει) και να του περάσει ένα μήνυμα να συνεργασεί λίγο για να περνάτε καλύτερα. Διαφωνώ και με τη γνώμη του ψυχολόγου να εμφανίζεσαι όποτε και αν θέλει ο μικρός (βέβαια επιστήμονας δεν είμαι). Εγώ θα έπαιρνα και δεύτερη γνώμη.

 

Κι όλα αυτά στα λέω γνωρίζοντας το συγκεκριμένο θέμα (ο άντρας μου έχει έναν γιο από τον πρώτο του γάμο, τώρα είναι 14 στα 15).

 

Υ.Γ. Παρα-ασχολήθηκες, όπως σου λένε και πιο πάνω. Επέβαλε λίγο την παρουσία σου, εφόσον είσαι καλοπροαίρετη και με δεδομένο ότι θέλεις αρμονικές καταστάσεις και όχι συγκρούσεις...

[parallaxis]

Μάλλον δεν το διατύπωσα καλά. Η ψυχολόγος είπε να είμαι εκεί αλλά να κάνουμε μόνο τα ευχάριστα μαζί. Πρακτικά αυτό δεν είναι εύκολο να το διαχωρίσεις.

Πέρσυ τον έβαζα Σάββατο πρωί με το ζόρι να διαβάσει για να πάμε το απόγευμα βόλτες ή γιατί θα ερχόταν το βράδυ ένας φίλος του να μείνει σπίτι κ.λ.π. Το έκοψα αργότερα γιατί δεν υπήρχε λόγος, είπαμε ας το κανονίσει ο μπαμπάς. Βέβαια καθόμασταν την Κυριακή μέσα ή τρέχαμε τελευταία στιγμή γιατί ο μπαμπάς δεν είχε την πυγμή ούτε τη διπλωματία να τον βάλει σε πρόγραμμα. Μετά ο μικρός μου ζητούσε κάποια μαθήματα να τα κάνουμε μαζί, γιατί δεν μπορούσε δήθεν ο μπαμπάς. Εκεί έπρεπε να έχεις υπομονή να μην ξεφύγεις από τη μέθοδο "αν θες διάβασε-αλλιώς συνεννοήσου με τον μπαμπά σου". Αλλά παρά το γεγονός ότι αυτή τη μέθοδο την ακολουθούσα, κάποια στιγμή μες στην ημέρα, θα γινόμουν στόχος για κάτι.

Επιπλέον όταν ανέλαβα να τον πάω να παίξει με άλλα παιδιά, μου το έβγαλε κι εκεί ξυνό όταν τσαντίστηκε γιατί ήρθε η ώρα να φύγουμε. Ή κανόνιζα να έρθει ένα άλλο παιδάκι στο σπίτι για να έχει παρέα, να βγουν για πρώτη φορά έξω βόλτα, και είχε μία συμπεριφορά ότι οκ, χαίρομαι που μου κάνεις τα χατήρια, άρα, είμαι πολύ σούπερ τύπος και θα δείξω και στο άλλο το παιδάκι ότι δε θέλω το φαί σου, δε θέλω να παίξω αυτό που μου προτείνεις όταν έρχομαι και σου γκρινιάζω ότι βαριέμαι κ.λ.π. Συμπεριφορά μπλαζέ κ.λ.π. Τα βράδια βέβαια ερχόταν από μόνος του να μιλήσουμε έξω στη βεράντα οι δυο μας γιατί του αρέσει να μιλάει γι' αυτά που τον απασχολούν.

Δεν μπορώ να το περιγράψω και πολυλογώ. Το συμπέρασμα είναι ότι "θα πάρω από σένα ό,τι μπορώ, θα γκρινιάξω ότι βαριέμαι και δεν περνάω καλά, για να μου βρεις λύση, αλλά θα διατηρήσω το δικαίωμά μου να σου φέρομαι σαν να είμαστε συνομήλικοι, και θα σου υπενθυμίζω ότι όταν είμαστε με τον μπαμπά μου, ενοχλείς. Κι αν εσύ αδιαφορείς, θα έρχομαι να στο θυμίζω εγώ, λέγοντας διάφορα για να τσιμπήσεις και να αρπαχτούμε"

Όσο για τη μαμά και το μπαμπά, γενικά το διαζύγιό το χειρίστηκαν πολιτισμένα. Τουλάχιστον στην επιφάνεια. Γιατί από λεγόμενα του μικρού καταλαβαίνουμε ότι του έχει τεθεί πολλές φορές το δίλημμα, ότι αγαπάς πιο πολύ το μπαμπά από μένα κ.λ.π. Υπάρχει η πλύση εγκεφάλου ότι οικογένεια είναι η μαμά, ο παπούς, γιαγιά, θείοι και από την άλλη ο μπαμπάς με την ... δεν ξέρω πώς με αποκαλούν. Πέρσυ μας ζητούσε κλαίγοντας να τον αφήσουμε να πάει στη μαμά να κάνει Πρωτοχρονιά οικογενειακά. Μετά από τόσα χρόνια που κάνουμε γιορτές μαζί (εναλλάξ Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά), πέρσυ επιλέχθηκε η πολιτική ότι δεν είμαστε άξιοι να περνά το χρόνο των γιορτών μαζί μας.

Πιστεύω ότι τζάμπα τα πέρασα όλα αυτά. Γιατί και μπαμπάς του, δε θέλει να έρθει σε σύγκρουση μαζί του, νιώθει τις τύψεις του μπαμπά που είναι μακριά (φέτος βέβαια κανονίσαμε εκτός από 2 Σαββατοκύριακα να τον παίρνει και τρεις καθημερινές την εβδομάδα) και η μόνιμη επωδός του είναι μην του δίνω σημασία.

Πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι ότι το παιδί θεωρεί ότι μπορεί να με κατηγορεί για ό,τι κακό του συμβαίνει και ειλικρινά τα απογέυματα που ήταν μόνοι τους, ήταν πολύ καλύτερα. Περνάνε όντως καλύτερα όταν είναι οι δυο τους. Δε χρειάζεται ο μικρός να του τραβήξει την προσοχή, και αυτό τον κρατά ήρεμο.

Θα ήθελε ίσως ο μικρός να εμφανίζομαι που και που, να μη χάνει καμιά βόλτα που τυχόν θα πηγαίναμε, ίσως να θέλει να του φτιάχνω και το ιδιαίτερο πρωινό του Σαββάτου και φυσικά αν πάμε ταξίδι να τον πάρουμε μαζί μας.

Να σας πώ κατι; Εγώ δε θέλω άλλο. Και δεν είμαι υποχρεωμένη να συμμετέχω σε ένα παιχνίδι με τους όρους των άλλων και να είμαι και ευγνώμων. Έχω δικαίωμα να κάνω άλλα πράγματα τις ώρες που είναι μαζί, τα Σαββατοκύριακα, ή τις γιορτές και τις διακοπές. Έτσι κι αλλιώς και όταν είμαστε μαζί, εγώ δεν είμαι ποτέ ισότιμο μέλος της παρέας.

Ο σύντροφός μου λέει ότι με θέλει μαζί τους και ότι δε γίνεται αλλιώς. Θεωρώ ότι στο τέλος κι αυτός θέλει την ηρεμία του με το παιδί του αλλά κι εμένα ευχαριστημένη και ίσως δεδομένη. Αν εγώ ξεπεράσω την απόρριψη και το θυμό και ασχοληθώ με άλλα και με άλλους (μπορώ να φτιάξω γλυκό για το παιδί της γειτόνισσας - ναι, έχω ένα θέμα που δεν έχω παιδί) ότι κι αυτός λίγο θα νοιάζεται πόσο θα συμμετέχω.

Θα ήθελα να είναι αλλιώς. Να τους έλειπα κι εγώ όταν δεν είμαι στην παρέα αλλά δεν είναι έτσι και καιρός να το αποδεχτώ.

[parallaxis]

Όσον αφορά τη μορφοποίηση του κειμένου, μετά από προσπάθεια είναι το καλύτερο που μπόρεσα να κάνω. Αλλά το "σεντόνι" δε μαζεύεται

[LA LATINA]

σε τιμα πολυ η προσπαθεια σου σαν ανθρωπο πανω απ ολα

μανα του δε θα γινεις ποτε, εχει μανα

θα παιρνει απο σενα οτι θελει, οταν θελει, μονο τα ευχαριστα, και οταν δε θελει και εχει νευρα, πρεπει να γινεσαι φαντασμα, να μην υπαρχεις στο χωρο.......αυτα ειπε ο ψυχολογος???

μου φαινεται λιγο και συγνωμη που θα το πω, οτι το αφηνετε το παιδακι να σας κανει οτι θελει και λετε και ευχαριστω........

[Ευάκι]

Δεν έχω βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Πραγματικά όμως δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί να είσαι σ' αυτή τη θέση. Περνάς καλά με το σύντροφό σου; Είναι τόσο δυνατό το δέσιμό σας, ώστε να υπερβαίνει τα συναισθήματα που περιγράφεις; Εγώ αυτό που καταλαβαίνω, είναι πως το παιδί απλώς σε κοιτά καθαρά συμφεροντολογικά. Μόνο το παιδί άραγε; Υπάρχει πραγματικά λόγος να περνάς όλο αυτό;

[parallaxis]

"και οταν δε θελει και εχει νευρα, πρεπει να γινεσαι φαντασμα, να μην υπαρχεις στο χωρο..."

Η ψυχολόγος είπε ότι πρέπει να είμαι εκεί. Αλλά εκείνη λέει ότι πρέπει να ψάχνω να δω τί είναι αυτό που το στενοχωρεί κάθε φορά αφού ξεσπάσει (γιατί μπορεί να τη λέει σ' εμένα αλλά τελικά να είναι άλλο το θέμα του) και φυσικά να μπαίνουν όρια.

Απλώς ο μπαμπάς του θεωρεί ότι το παιδί έχει μια χαρά όρια και ότι εγώ τα μεγαλοποιώ. Του έχει κάνει παρατήρηση κάποια στιγμή που μου έριξε μία την ωρα που έλεγα κάτι γιατί τον πείραξε ή που περπατούσαμε και μου έκανε γκριμάτσες θυμού κάθε φορά που το βλέμμα μου έπεφτε επάνω μου. Αλλά ειλικρινά νομίζω ότι κι αυτός δε θέλει να έρχεται σε σύγκρουση. Μου είπε ότι στις διακοπές που πήγαν μαζί με έναν φίλο του (δυο ενήλικες και ένα παιδί), πέρασαν καλύτερα γιατί ο φίλος του δεν έδινε σημασία σ' αυτά που του έλεγε όταν θύμωνε (δε σου ξαναμιλάω κ.λ.π.)

Δεν μπορώ να υποδείξω στο μπαμπά πώς να μεγαλώνει στο παιδί του.

Νομίζω ότι όσες έχετε παιδιά θα σας φαινόταν εξωφρενικό αυτό, να υποδεικνύει δηλαδή η "άλλη" στο μπαμπά να μαλώσει το παιδί.

Είναι δικό του θέμα τί θα κάνει με το παιδί του και γι' αυτό κι εγώ διατηρώ το δικαίωμα να κάνω το "φάντασμα". Είναι δική μου λύση αυτή.

[aggelomarios]

Διαπιστωνω 2 'σφαλματα' (συγνωμη για τη λεξη απλα δεν βρισκω αλλη)

1) Εχεις επενδυσει παρα πολυ συναισθηματικα σε αυτο το παιδι και δεν μπορω να καταλαβω το γιατι...οπως σου ειπαν και οι κοπελες πιο πανω το παιδι εχει γονεις.

Αυτοι ειναι υπευθυνοι να το διαβασουν, οχι εσυ. Αυτοι ειναι υπευθυνοι να του μαθουν τροπους, οχι εσυ. Αυτοι ειναι υπευθυνοι για την υγεια του, οχι εσυ. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι αναλαμβανεις ευθυνες που ανηκουν σε αλλους και οχι μονο αυτο αλλα δεν το εκτιμα και κανεις εν τελει...

2) Θεωρω οτι ο συντροφος σου θα επρεπε κατα καποιον τροπο να σε 'επιβαλλει' με τροπο οριστικο εφοσον αποφασισατε να συζησετε...δεν αντιλαμβανομαι γιατι θα πρεπει εσυ να ξενιτευεσαι απο το σπιτι σου καθε φορα που θα ερχεται το παιδι ή να μην μπορειτε να συνυπραξετε σε καποια εξοδο.

Εχω την εντυπωση οτι ειναι λιγο ευθυνοφοβος ή κανω λαθος???

 

Και ναι σου μιλαω εκ πειρας...ο συζυγος μου εχει 2 κορες απο τον προηγουμενο γαμο του και τα ορια ηταν ξεκαθαρισμενα απο την αρχη. Ναι ερχονται στο σπιτι μας τις φροντιζω οπως θα φροντιζα καθε φιλοξενουμενο αλλα δεν ανακατευομαι πουθενα...μια φορα που τις πηγα για ψωνια χωρις το μπαμπα τους εμαθα οτι σχολιαστηκε αρνητικα απο τη μητερα τους...no problem, απλα δεν τις ξαναπηγα για ψωνια. Καθισα να διαβασω τη μικρη στα Αγγλικα και μετα απο λιγο δυσανασχετησε no problem δεν το ξαναεκανα. Βγαινουμε ολοι μαζι, κανουμε την πλακα μας αλλα ως εκει...οπως εχω ξεκαθαρισει και στον αντρα μου οταν λεει 'τα παιδια μας' εννοωντας και τα 4 τον διορθωνω οτι εγω εχω 2 παιδια. Να σου πω την αληθεια μου μονες τους μου εδειξαν τα ορια και εγω απλα τα ακολουθησα γι'αυτο και αλλη ειναι η σχεση μου με τη μικρη (ειναι πιο απομακρη) και αλλη με τη μεγαλη.

[parallaxis]

Γενικώς Εύα περνάμε καλά. Έχω ήδη ένα διαζύγιο, οπότε ξέρω πώς είναι να μην περνάς καλά. Υπάρχει ενδιαφέρον και θέλω να είμαι μαζί του.

Στο θέμα του παιδιού, όμως είναι ευαίσθητη περιοχή. Δε βρίσκεις άκρη και όταν συζητάμε για το παιδί του, τα παίρνει όλα κατάκαρδα.

Το γεγονός είναι ότι σε ένα χρόνο που θα ήμουν κι εγώ έτοιμη να κάνω παιδί μαζί του, δεν το βλέπω πλέον πιθανό. Και για μένα το θέμα παιδί είναι σοβαρό και θέλω σε μια σχέση να έχω την επιλογή αυτή. Λέει ότι θέλει να κάνουμε παιδί αλλά κυρίως επειδή θέλω εγώ και για να μη με χάσει.

Αλλά εγώ θα ήμουν χαζή αν μετά από όλα αυτά ήθελα να κάνω παιδί μαζί του. Δεν είμαι τόσο απελπισμένη.

[parallaxis]

@ Aggelomarios: "οπως εχω ξεκαθαρισει και στον αντρα μου οταν λεει 'τα παιδια μας' εννοωντας και τα 4 τον διορθωνω οτι εγω εχω 2 παιδιά"

Εγώ το θεωρούσα κακό αυτό, θα θελα να είμαστε μαζί όλοι μια διαφορετικού τύπου οικογένεια. Αλλά μάλλον σημασία έχει το τί είναι εφικτό όχι το τί θα ήθελα.

Το λάθος μου είναι ότι υπερεκτιμώ τις δυνάμεις μου, νομίζω ότι ΕΓΩ θα τα καταφέρω και τα κάνω χειρότερα μετά.

[parallaxis]

Επίσης, όταν ο μικρός έλεγε επανειλημμένως ότι μπαμπάς μου θα σε χωρίσει κι εσένα ή ότι έχει άλλες γκόμενες κι εγώ δεν το ξέρω, ο σύντροφός μου μου είπε να μη δίνω σημασία και παρά το γεγονός οτι το έλεγε μπροστά του, μια φορά μόνο του είπε κάτι, να σταματήσει κ.λ.π.

[aggelomarios]

Αχ κοπελα μου τι τραβας....:oops:

Επιμενω ομως οτι ο μπαμπας κανει λαθος, θα επρεπε να στηριξει την επιλογη του και εννοω εσενα!!!! Ασε που το να σου φερεται ασχημα ο μικρος μπροστα του θα επρεπε να τον προβληματισει ως προς το τι ανατροφη εχει αυτο το παιδι...

Οκ το αντιλαμβανομαι οτι εχει τις τυψεις του γιατι χωρισε και δημιουργησε προβλημα στο μοναχογιο του αλλα μακροπροθεσμα νομιζω οτι θα του δημιουργησει μελαυτερο προβλημα...αληθεια ο συντροφος σου πηγαινε σε ψυχολογο??? Τι συμβουλες του εδωσε για τη συμεριφορα του απεναντι στο παιδι και τι του ειπε ως προς εσενα?

Παντως νομιζω οτι ειναι πολυ αδικο ολο αυτο για σενα κι εφοσον με τον συντροφο σου περνας καλα θα ελεγα πως θα πρεπει να αποστασιοποιηθεις οσον αφορα το παιδι...οχι πολλα πολλα, οχι αγκαλιτσες και φιλακια (αλλωστε τα αγορια σε αυτη την ηλικια δεν τα θελουν αυτα) και κοιτα και λιγο τον εαυτο σου!

[Ευάκι]

Το γεγονός είναι ότι σε ένα χρόνο που θα ήμουν κι εγώ έτοιμη να κάνω παιδί μαζί του, δεν το βλέπω πλέον πιθανό. Και για μένα το

θέμα παιδί είναι σοβαρό και θέλω σε μια σχέση να έχω την επιλογή αυτή

. Λέει ότι θέλει να κάνουμε παιδί αλλά κυρίως επειδή θέλω εγώ και για να μη με χάσει.

Αλλά εγώ θα ήμουν χαζή αν μετά από όλα αυτά ήθελα να κάνω παιδί μαζί του. Δεν είμαι τόσο απελπισμένη.

Οκ νομίζω ότι έχεις απαντήσει.

[parallaxis]

"Ασε που το να σου φερεται ασχημα ο μικρος μπροστα του θα επρεπε να τον προβληματισει ως προς το τι ανατροφη εχει αυτο το παιδι..."

Μα δε μου φέρεται άσχημα, εγώ τα μεγαλοποιώ.

Κι αν δεν έδινα σημασία δε θα γινόταν τίποτα. Το ότι αυτός είναι παιδί και εγώ μεγάλη, λειτουργεί μόνο υπέρ του. Δε λέει τίποτα για τη θέση και τη συμπεριφορά που πρέπει να έχει.

Στην τελική το παιδί αυτά αισθάνεται, αυτά λέει, με το ζόρι δε θα μ' αγαπήσει δε θα δει διαφορετικά το ρόλο μου.

 

Ναι Εύα, έχω απαντήσει, νομίζω κι εγώ.

[Ellemphriem]

Λοιπον να σου εξηγησω ενα πραγμα με λιγα λογια και απλα. Εχεις μπει σε λαθος ρολο....εντελως. Παρτο αλλιως. Δεν εισαι η μαμα του. Μπορει να το αγαπας και να το λατρευεις αλλα τα πραγματα δεν χρειαζεται να γινονται ετσι.

 

Εγω για την προγονη μου την Δ που ειναι 11 στα 12 δεν ειμαι η μανα της, ουτε η αλλη γυναικα. Ειμαι η φιλη της σε αυτο το σπιτι και η μανα της αδερφης της. Δεν ελαβα ποτε τον ρολο της μανας. Δεν την εχω μαλωσει, δεν την βαζω σε προγραμμα και παντα την παραπεμπτω στον πατερα της. Ο ρολος μου ειναι ελαφρις και απλος. Οσο πιο απλος γινεται. Ειμαι εκει να την ακουσω, να δωσω λυσεις ΑΝ μπορω. Να της πω να κανει απλα πραγματα, να μοιραζομαστε την μερα μας. Να την αγαπαω και να την προσεχω μαζι με την αλλη την μικρη την δικια μου. Αλλα μεχρι εκει. Ουτε κακοκαρδιζομαι αν μου πει και ενα στραβο. Δεν με πειραζει. Με το κοριτσι τα παω ΤΟΣΟ καλα που στις διακοπες του καλοκαιριου ηταν ΟΛΕΣ της μερες με εμενα. Ο πατερας της δουλευε. Και μαλιστα σε διαφορες περιστασεις εγω καλεσα και την μανα της να ερθει μαζι μας ασχετα αν ηταν η μερες δικες μας. Με την Δ ειμαστε φιλες. Την αγαπω πολυ τα παμε πολυ καλα αλλα ειχε δρομο μεχρι να φτασουμε εδω που ειμαστε. Ως εχει προσεχω ΠΟΥ παταω και ΤΙ μου αντιστοιχει επανω της. Και ειναι πολυ λιγα αυτα που μου αντιστοιχουν. Δεν με πειραζει. ΜΕ νοιαζει μονο το παιδι να ειναι καλα οσο ειναι στα χερια μου και να ξερω οτι καταλαβαινει οτι την θεωρω οικογενεια. Μεχρι εκει ειναι και ο δικος σου ρολος.

 

Επισης σημαντικο ειναι να μην ξεσινεριζεσαι παιδια και να ξερεις οτι μπαινουν προεφηβεια. Που σημαινει υπομονη εκ μερους μας. Νομιζω οτι πρεπει να κατσεις και να οριοθετησεις την σχεση σας απο την αρχη κοπελα μου. Ειναι ευαισθητες σχεσεις αυτες και θελουν προσοχη και μεγαλη προσοχη ΠΟΥ παταμε τα ποδια μας. Αυτο που ειπες ειμαι η αλλη γυναικα νομιζω ΕΣΥ το αισθανεσαι πρωτα απο ολα και κανενας αλλος. Εγω δεν το αισθανθηκα ποτε με την Δ. Αισθανθηκα οτι ειμαι η φιλη της. Αυτο προσπαθησα να ειμαι, και αυτο καταφερα. Και πλεον ειμαι και κατα καποιον τροπο οικογενεια μιας και το ιδιο το παιδι μου λεει 'δεν εισαι μονο φιλη μου, εισαι η μαμα μου οταν ειμαι εδω '.

 

ΥΓ: Να κανω και ενα μικρο υστερογραφο. Το παιδι εχει λογο που συμπεριφερεται ετσι. Δεν ξερω ποιος ο λογος. Εσεις εκ των εσω τα ξερετε καλυτερα. Αλλα αν καταφερα εγω να ισσοροπησω παιδι του αντρα μου απο πρωτο γαμο και μωρο καινουργιο ΚΑΙ οι σχεσεις να εμειναν αριστες και τα αδερφια να λατρευονται μεταξυ τους ειναι εφικτο να το κανουν ολοι. Απλα πρεπει να δειτε γιατι το παιδι αντιδρα ετσι. Δεν το κανει για να σας σπασει τα νευρα. ΚΑΤΙ το ενοχλει. Μιληστε του.......