Προβληματα με γονεις - δεν ξερω που αλλου να γραψω βοηθεια

[vasfa]

δεν θελω να στρεψω τη συζητηση στον εαυτο μου, αλλα να πω οπως εχω γραψει και σε αλλο θεμα οτι με τετοιους γονεις μεγαλωσα και ειμαι ενα αβουλο και φοβισμενο πλασμα ακομη και τωρα που πλησιαζω τα 40. Ο μονος τομεας στον οποιο εχω αυτοπεποιθηση ειναι η δουλεια μου την οποια κερδισα με πολυ κοπο και προπσαθεια- σπουδες, διαγωνισμους, διαβασμα- αλλα ακομα κι εκει ασταματητα προσπαθω να αποδειξω οτι αξιζω κατι και αν ενα πραγμα δεν μπορω να καταφερω θεωρω τον εαυτο μου ανικανο. Προχθες επαθα κριση πανικου στη συνεδριαση των αποτελεσματων του σχολειου γιατι επρεπε να γραψω το πρακτικο και στρεσαριστηκα και απλα το χερι μου δεν με υπακουγε!! Τι κλαμα ερριξα μετα δε λεγεται, ηθελα να ανοιξει η γη και να με καταπιει αν και η ιδια η διευιυντρια με διαβεβαιωνε οτι σε πολλους εχει συμβει. Ο,τι και να κανω εχω στο μυαλο μου τις επικρισεις των γονιων μου γιατο οτι δεν θα καταφερω τιποτα στη ζωη μου και θα βλέπω τους αλλους και θα κρυβομαι. Σας πληροφορω οτι κρυβομαι πραγματικα για πολλα πραγματα. Αυτα τα αποτελεσματα εχει η επικριση σχετικα με τις επιδοσεις ενος εφηβου!!

Να μην μιλησω για ελευθεριες. Ημουν 30 χρονων οταν ζητησα να μεινω μονη μου, να νοικιασω σπιτι αφου ημουν οικονομικα ανεξαρτητη, και ο πατερας μου ειπε οτι θελω να φυγω απο το σπιτι για να ικανοποισω τις ανομες επιθυμιες μου(!!!), κοινως να εχω γκομενους. Στα 33 παντρευτηκα τον αντρα μου, ο οποιος ειναι χρυσο παιδι, μαλαμα, αλλα εχω αναγκαστει να κανω σοβαρες υποχωρησεις για χαρη του και αυτο γιατι αν δεν παντρευομουν θα εμενα με τους γονεις μου για ΠΑΝΤΑ!!! Για να ανεξαρτητοποιηθω επιτελους!

Αν δεν δωσεις τις μαχες σου νωρις κοριτσι μου θα εισαι μια ζωη καταπιεσμενη, θα σε καταπιεζουν και στο Βορειο Πολο να ζησεις, θα σε καταπιεζει η σκεψη και μονο! Δυστυχως δεν εχω συμβουλες να σου δωσω αλλα μην καταντησεις σαν εμενα. Κανε οτι μπορεις να περασεις σε μια καλη σχολη, και θα φυγεις απο το σπιτι, θα ζησεις καποια χρονια ανεξαρτησιας-εμενα το λαθος μου ειναι οτι επεστρεψα εδω!-και θα θεσεις τις βασεις για μια ανεξαρτητη ζωη. Και οι γονεις σου θα απωλεσουν ενα αγχος. Εμενα μολις πηρα το πτυχιο μου εγιναν αλλοι ανθρωποι- σταματησαν οι επικρισεις τουλαχιστον- αλλα οι σκουριασμενες ιδεες για ολα τα αλλα παρεμειναν (ειχα σχεση 5 χρονια με τον αντρα μου πριν παντρευτω, τους τον γνωρισα ενα μηνα πριν τον αρραβωνα, ευτχως ειναι καλος!)

Σ'ολη μου τη ζωη θα εχω αυτα τα τραυματα που μου αφησε η σχεση μου με τους γονεις μου. Κανε κατι ΤΩΡΑ!

[vasfa]

Το χειροτερο δεν ειναι που δεν σε αφηνουν να βγεις, θα βγεις εν καιρω, αλλα το οτι δεν σε μαθαινουν να αντιμετωπιζεις τη ζωη, θα βγεις φοβισμενη στην κοινωνια και δεν θα ξερεις να ελιχθεις. Δεν θα μπορεις να κρινεις κατατστασεις και ανθρωπους! Οσον αφορα τις επιδοσεις σου παντα θα πρεπει να τους αποδικνυεις οτι μπορεις και η γνωμη σου για τον εαυτο σου θα εξαρταται απο τη γνωμη των αλλων. Σου ευχομαι καλη επιτυχια, μεσα απο την καρδια μου!!

[p_hardaway]

θα σου μιλήσω σαν πρόσφατη μάνα, πρόσφατη έφηβη και καθηγήτρια. Είναι 27 ετών και πέρασα από αποκλεισμό λόγω φόβου των δικών μου επειδή είχαν καεί από τον μεγάλο μου αδερφό.

Σαν μάνα:

Πρώτον συνφωνώ με μία κοπέλα πριν που είπε να μιλήσετε και να τους πεις όλα όσα νιώθεις και λες σε εμάς όταν θα υπάρχει ήρεμο κλίμα. Εν καιρό και όχι φέτος στο εγκυόμαι θα κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους και θα σε ανταμείψουν γιατί σε αγαπούν. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΑ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Ερωτεύτηκα στα 17 και όταν το κατάλαβαν με περιόρισαν απίστευτα μη τυχόν χάσω το μυαλό μου και τα καταστρέψω στις πανελλήνιες. Αυτήν την αγωνία θα την νιώσεις όταν θα γίνεις γονιός. Με εκνεύριζε όταν το άκουγα αλλά είναι αλήθεια.

Σαν έφηβη:

Πείσμα...απέδειξε ότι κάνουν λάθος. Διάβασε και πέτυχε αυτό ΠΟΥ ΘΕΣ. Αυτό έκανα. θες να ξεσπάσεις γράψε στο forum, γράψε σε ένα χαρτί. Θες να ουρλιάξεις, σκέψου ότι ψηλά υπάρχει κάτι που σε προστατεύει και δεν αφήνει κανένα άνθρωπο να πάει χαμένο.

Σαν καθηγήτρια:

Δεν αξίζει ούτε και για τους ίδιους τους γονείς σου να αφήσεις την ευκαιρία σου να πάει χαμένη. Αν είσαι καλή μαθήτρια ήρθε η ώρα. Σκληρή δουλειά, γιατί έχεις πολύ δρόμο και θα περάσεις δύσκολες ώρες, κούρασης, απογοήτευσης, απελπισίας. Εξήγησέ τους ότι θες την στήριξή τους για να τα καταφέρεις και ότι θα το παλέψεις. Δεν θα σου αρέσει να πεις στον ευατό σου γιατί να μην είχα προσπαθήσει, γιατί από αντίδραση και μόνο άφησα το καιρό να περάσει και τώρα μου το χτυπανε διπλά. Έχεις δρόμο κοπέλα μου ακόμα. Μην τα παρατήσεις και όλα θα φτιάξουν.

[LionKing]

ευχαριστω ολους ξανα!!

 

Το θεμα ειναι οτι δεν μου εχει μεινει αλλη υπομονη. Κανω υπομονη πανω απο 10 χρονια δεν παει αλλο. Ειμαι στο τελος το ξερω αλλα απλα δεν μπορω. Πχ τωρα ειναι καλοκαιρι και ΚΑΘΕ μερα μιλανε ΟΛΗ μερα για μαθηματα και για πανελληνιες κτλ κτλ και μαλωνουν ΟΛΗ μερα για μενα κ για τους καθηγητες και για το οτι δεν προκειται να διαβασω μαλωνουν μεταξυ τους και μετα τα ριχνουν σε μενα και μ λενε οτι τους εχω φαει και ολη τη ζωη με αυτα που κανω και οτι εγω φταιω που μαλωνουν!!

Δεν αντεχω αλλο να κλεινομαι στο δωματιο μου και να βαζω τερμα την μουσικη για να μην τους ακουω και ταραζομαι κοντευω να κουφαθω!!

Καθε μερα κανουμε τουλαχιστον 2 "σοβαρες" συζητησεις.

Απλα δεν αντεχεται αλλο.

 

ααα και γιαυτο που μου ειπαν μου το ειπαν ενω ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ δεν ξερουν οτι ημουν ερωτευμενη! Αμα το ηξεραν δεν θα ημουν ζωντανη θα ειχα αυτοκτονησει απο το ψυχολογικο πολεμο που θα μου εκαναν!

[apeleytheros]

LionKing Χαλάρωσε. Συμφωνώ ότι οι γονείς σου είναι δράμα, αλλά δες το ψύχραιμα και με κατανόηση. Ίσως να μην το γνωρίζεις αλλά δεν είσαι η πρώτη ούτε η τελευταία δυστυχώς.

 

Αν δεις ότι ξεκινά καυγάς πετάξου δίπλα στη φίλη σου χωρίς να το διαπραγματευτείς. (όχι για να μείνεις, αλλά για μερικές ώρες μέχρι να ηρεμήσουν). Έτσι δεν θα έχεις εκνευριστεί και εσύ από τις φωνές, και επιπλέον δεν θα είσαι σπίτι προκειμένου να "φωνάζουν για να τα ακούς και εσύ".

 

Σε τι κατάσταση είναι οι δικοί σου; Λες οτι λογομαχούν όλη μέρα, είναι σπίτι και οι δύο όλη μέρα; Αν όντως είναι, σίγουρα φταίει και αυτό (πχ πατέρας άνεργος, όχι ιδιαίτερα σπάνιο στις μέρες μας, και από αυτό προκύπτουν σοβαρές οικονομικές δυσκολίες), και θα πρότεινα να τους το θυμίσεις σε ήρεμο τόνο σε πρώτη ευκαιρία (πχ "δεν φταίω εγώ για τα προβλήματα σας, πηγαίνετε καμιά βόλτα παρέα να τα λύσετε", "βρείτε τι σας φταίει, και μην μου τα χρεώνετε εμένα"). Γενικά να προσπαθήσεις να τους πεις ότι πιθανότατα υπάρχουν και άλλα ζητήματα που τους εκνευρίζουν (δουλειά; οικονομικά προβλήματα) μήπως και τα σκεφτούν. Τα οικονομικά προβλήματα προκαλούν και την ανασφάλεια, πχ μπορεί οι γονείς σου να σκέφτονται ότι δεν έχουν την οικονομική άνεση να σε στείλουν σε άλλη πόλη (όλες οι μαμάδες που γράφετε ότι να 'ναι, να δηλώσει εκτός Αθήνας κλπ, ρωτήσατε αν έχουν τα χρήματα; δεν περισσεύουν σε όλους 500? το μήνα στην καλύτερη των περιπτώσεων, ειδικά στις μέρες μας)

[JokerGirl]

Οι δικοί μου γονείς ήταν κολλημένοι με το έξω έπρεπε να είμαι σχολείο σπίτι, σπίτι σχολείο όλα τα υπόλοιπα ήταν περιττά..... Για καφέ με φίλες έξω ούτε συζήτηση!!! Χωρίς αδερφό μεγαλύτερο να με συνοδεύει που θα πήγαινα ένα κορίτσι μόνο κι ανυπεράσπιστο;;;Μάταια προσπαθούσα να τους εξηγήσω πως έχω γονείς να με πάνε και να με φέρουν εκεί που θα είμαι και πως δεν έχω κανέναν λόγο να τους κρύβω πράγματα.... Ώρες-ώρες απορώ που με άφησαν να έρθω να σπουδάσω τόσο μακρυά....Το ξέρω ότι φοβόντουσαν και ανησυχούσαν όμως αντιδρώντας με αυτό τον τρόπο δεν μου έκαναν καλό πάντα έχω αμφιβολίες στο αν θα τα καταφέρω (γενικά επαγγελματικά και προσωπικά) αλλά έχω και μεγάλο πείσμα εξαιτίας αυτής της απαγόρευσης.... Ήθελα την ανεξαρτησία μου πάση θυσία και την κέρδισα σπουδάζοντας και δουλεύοντας και από κει και πέρα τους έκοψα κάθε παρέμβαση.... Έχουμε πολύ καλές σχέσεις όμως τους ξεκαθάρισα πως πλέον αποφασίζω εγώ για την ζωή μου...Το καλό με εμένα ήταν πως δεν με μείωσαν ποτέ!!! Πάντα ήταν ευχαριστημένοι με τους βαθμούς μου και χωρίς να είμαι άριστη πάντα εισέπραττα ένα μπράβο όταν έναν χαμηλό βαθμό κατάφερνα να τον βελτιώσω έστω και ελάχιστα.....κι αν για κάποιο λόγο κάποιος βαθμός έπεφτε πάντα με ρωτούσαν αν χρειάζομαι κάποια βοήθεια πχ φροντιστήριο....Δεν ήταν ποτέ κολλημένοι με το Πανεπιστήμιο και τις σπουδές.... τους άρεσε η ιδέα να σπουδάσω αλλά δεν καίγονταν κιόλας.....

και τώρα περνάμε στην κολλητή μου..... Μαθήτρια από τις καλύτερες της τάξης ότι όμως και να έκανε δεν ήταν ποτέ αρκετό για τους γονείς της πάντα ο ξάδερφος, ο γείτονας, ο οποιοσδήποτε είχε κάνει κάτι καλύτερο από εκείνη...Δεν είχε ακούσει μπράβο για τίποτα και ποτέ...... πάντα το μόνο που άκουγε ήταν: "Μμμμμμμ σιγά μωρέ και τι κατάφερες" κι ας είχε το μοναδικό 19 στο διαγώνισμα ή στις εξετάσεις του σχολείου κάποιος άλλος στον πλανήτη είχε γράψει 19,1 και ήταν καλύτερος από κείνη!!! Αυτά δεν τα λέω επειδή μου τα έλεγε εκείνη τα έχω ζήσει στο σπίτι της (εκεί με άφηναν οι δικοί μου να πηγαίνω αλλά όχι πάντα) το αποτέλεσμα;; στις πανελλαδικές να τρέμει σαν το ψάρι από το άγχος, να έχει χάσει 10 κιλά, να είναι έτοιμη να καταρρεύσει όχι γιατί κρίνεται το μέλλον της αλλά για το τι θα άκουγε στο σπίτι αν αποτύγχανε...... Τελικά;; η αυτοεκτίμησή της είναι υπό το μηδέν, θεωρεί τον εαυτό της αποτυχημένο και φοβάται να κάνει επιλογές και να παίρνει αποφάσεις για την ζωή της μην τυχόν και αποτύχει.... Συζητήσεις και καυγάδες με τους γονείς άπειρες!! Εγώ για να βγαίνω κι εκείνη για να την υποστηρίξουν.... Οι δικοί μου γονείς σιγά σιγά κατάλαβαν ότι δεν ήταν σωστή η τακτική τους και όταν ήρθε η σειρά της αδερφής μου να διεκδικήσει το έξω η αντίδραση ήταν καλύτερη....Ήμουν κι εγώ μεγάλη πλέον αφού έχουμε 10 χρόνια διαφορά με την μικρή οπότε "μετρούσε η γνώμη μου" και κατάλαβαν ότι όσο κι αν φοβούνται πρέπει να αφήνουν και λίγη λάσκα πάντα με όρια φυσικά..... Οι γονείς της κολλητής μου παραμένουν ντουβάρια!!! Μουτρώνουν την λένε ακόμη και τώρα αχάριστη και δεν εννοούν να καταλάβουν ότι έστω και κάπου έχουν κάνει λάθος....τα ίδια έκαναν και στην αδερφή της η οποία όμως είναι εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας (είχε και την υποστήριξη της αδερφής) και τους γράφει κανονικά και κάνει την ζωή της.....

Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Ίσως πρώτον κάπου σ' αυτή την ιστορία βρεις κάτι που θα σε βοηθήσει και δεύτερον για να σου πω αυτό που έλεγα και στην κολλητή αλλά και στην αδερφή μου (εκείνη δεν το πήγαινε καθόλου το σχολείο).... μάζεψε τα κομμάτια σου, όοοοοση υπομονή σου έχει απομείνει, αποφάσισε τι θες να κάνεις στην ζωή σου είτε να δώσεις πανελλαδικές, είτε να κάνεις οτιδήποτε άλλο και κάντο!!!Πρόκειται για την δική σου ζωή και ότι κι αν ονειρεύονται οι δικοί σου για σένα πρέπει η τελική επιλογή να είναι δική σου......Δεν ξέρω αν έχεις συζητήσει ποτέ μαζί τους ότι η όλη κατάσταση σε ζορίζει και σε ενοχλεί αν δεν το έχεις κάνει μέχρι τώρα κάντο σε μια από τις ημερίσιες "σοβαρές συζητήσεις" ήρεμα χωρίς φωνές προσπάθησε ότι και αν σου λένε να το αντικρούσεις με επιχειρήματα πες τους ξεκάθαρα τι θες να κάνεις και πως μπορούν να σε βοηθήσουν εγώ ανακάλυψα στην ηλικία των 18 χρόνων πως τα επιχειρήματα κάνουν θαύματα (στους δικούς μου γονείς γιατί στις κολλητής μου άστο καλύτερα....)!!!!

Αν δεν παίρνουν από κουβέντες και κλείνουν τα αυτιά τους σε αυτά που τους λες τότε συζήτησέ το με τον εαυτό σου αποφάσισε μόνη σου το δρόμο σου και βρες τον τρόπο να τον ακολουθήσεις.... Αν προσπαθήσεις, θα τα καταφέρεις και θα βγεις από όλο αυτό ένας καλύτερος και πολύ δυνατός άνθρωπος!!!!

Σαφώς και η ζωή δεν τελειώνει στο Λύκειο και σαφώς μπορείς να κάνεις και πράγματα αργότερα και με 3 και με 13 παιδιά....όμως τώρα θα είναι πιο εύκολο γιατί η μόνη σου έννοια και ευθύνη θα είναι οι σπουδές σου και όχι οι σπουδές σου, τα παιδιά σου, ο άντρας σου, το σπίτι σου, οι γονείς σου, τα πεθερικά σου και η δουλειά σου κλπ κλπ....

Ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια έγραψα.....Ελπίζω να σε βοήθησα με την πολυλογία μου και να μην σε μπέρδεψα χειρότερα!!!

[vasfa]

Εγω νομιζω οτι γονεις σαν αυτους δεν ακουν και δεν μπαινουν στη θεση των αλλων.Σαφως και η ασφαλεια και ευημερια των παιδιων τους ειναι στοχος αλλα υπαρχει κι αλλο κινητρο το οποιο ειναι να μην υποφερουν αυτοι. Εξηγουμαι:αν δεν σπουδασεις δεν θα εχεις εσυ να φας- απλοικα το λεω- αλλα θα πρεπει αυτοι να σου βρουν λυση και να σε στηριζουν, και δεν μπορουν, γιατι κανουν μονο οτι ειναι καθηκον τους και τιποτα παραπερα. Η γονεικη ιδιοτητα ειναι γι'αυτους καθηκον, οχι σχεση με τα σκαμπανεβασματα της. Αν μπλεξεις σε μια κακη σχεση θα το φερουν βαρεως, και τι θα πει ο κοσμος, και δεν θελουν να ξερουν για τη σχεση σου για να μην αγωνιουν που θα καταληξει! Αν εχεις προβληματα δεν θελουν να τα ξερουν γιατι δεν ξερουν πως να σε βοηθησουν, ισως παλι θα σκεφτονται τι θα πει ο κοσμος. Ασε που παντα φταις εσυ που σε κοροιδεψαν, δεν εχεις αρκετο μυαλο να κρινεις τους ανθρωπους. Ασχετο που οταν επρεπε να μαθεις τους ανθρωπους σε εκλειναν στο σπιτι για να μην σου συμβουν τα παραπανω. Αυτοι οι γονεις φερονται αδιαφορα σε ολη τους τη ζωη, ειναι γονεις του γλυκου νερου- ετσι εχω ονομασει τους δικους μου- οταν ολα πανε καλα ειναι καλοι, οταν υπαρχουν δυσκολιες, δεν ξερουν τι να κανουν.

Καλο θα ηταν να τους μιλησεις, δεν ξερεις ποτε που θα βγαλει η συζητηση, αν και τετοιοι γονεις δεν σε θεωρουν ικανο να εχεις αποψη, ποσο μαλλον να την ακουσουν κιολας. Παντως με το μελλον σου μην παιζεις. Εγω παρ'οτι ημουν μια μετρια μαθητρια, πεισμωνα και ηθελα να περασω σε μια σχολη, και οχι οποια κι οποια, δεν δεχομουν προχειρες λυσεις, για να φυγω απο το σπιτι. Αν δεν εφευγα εκεινα τα χρονια, δεν θα ειχα ψηγμα αυτοπεποιθησης, τουλαχιστον σε καποιον τομεα πετυχα. Οι σχεσεις ειναι αλλο πραγμα!

Lion king κατι αλλο ηθελα να ρωτησω. Αλλους στενους συγγενεις δεν εχεις; Καμμια θεια που σεβονται την αποψη της, καποιον που εσυ εμπιστευεσαι να του εξηγησεις την κατασταση και να συζητησει μαζι τους; Καποιες φορες λειτουργει κι αυτο.Τουλαχιστον να αρχισουν να σκεφτονται οτι δημιουργουν προβληματα αντι να λυσουν, αλλα πρεπει να ειναι καποιος με επιρροη επανω τους.

[evelyne1]

Καλησπέρα σας θα συμφωνήσω με την φίλη μας.

Κάνε τον βλάκα. Προσπάθησε να μην τσακώνεσε (ξέρω είναι δύσκολο).

Και εμένα από μικρή η μαμά μου με καταπίεζε με την ώρα που θα πρέπει να γυρίσω σπίτι με το διάβασμα, με τις φίλες με όλα... Αλλά αυτό τελείωσε και θα έρθει και σε εσένα αυτή στιγμή που θα νιώσεις πραγματικά ελεύθερη, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να έχεις γερές βάσεις. Να μπορείς να στηρίχτεις στον ευατό σου. Πάρε ότι έχουνε να σου δώσουν οι γονείς σου και διδάξου μέσα από αυτό. Γίνε καλύτερη από αυτούς και δείξτους πόσο δυνατή είσαι. Μην τα παρατάς. Οι άντρες έρχονται και φεύγουν. Αυτό που μένει πραγματικά σε κάθε άνθρωπο είναι αυτό που έχει καταφέρει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ να φτιάξει....Ότι καλύτερο κάνεις τώρα για εσένα που είσαι μικρή τόσο καλύτερα θα ζήσεις όταν θα μεγαλώσεις....

Σκέψου τί πραγματικά θέλεις να κάνεις στην ζωή σου και με τί θα είσαι ευτυχισμένη. Βάλε στόχο και προσπάθησε, κατάφερε να τον φτάσεις.

Οι γονείς σου έχουνε κάνει την ζωή τους και είτε τους αρέσει είτε όχι δεν μπορούν τώρα να αλλάξουν κάτι. Εσύ όμως μπορείς..ΚΑΝΤΟ...

 

 

 

Eπειδή πέρασα παρόμοια κατάσταση (όσον αφορά την καταπίεση) και το χειρίστηκα λάθος, ξέρω τι περνάς...

 

Άκου τι έκανα εγώ και το χειρίστηκα τελείως λάθος: έφυγα από το σπίτι στα 18 μου για να συζήσω με κάποιον, έχοντας πιάσει δουλειά και σπουδάζοντας σε ιδιωτική σχολή ταυτόχρονα. Αποτέλεσμα: δεν σπούδασα σωστά, κλονίστηκαν οι σχέσεις μας, καταστενοχώρησα τους γονείς μου χωρίς -δυστυχώς- να καταλάβουν το γιατί!

 

Τι θα έκανα σήμερα αν γύριζε πίσω ο χρόνος: τον βλάκα. Θα έκανα τον βλάκα για έναν χρόνο ακόμη, θα διάβαζα αρκετά ώστε να περάσω σε μια σχολή που γουστάρω πραγματικά, θα έβρισκα μια ημιαπασχόληση που να μην μου τρώει πολύ χρόνο από τα διαβάσματα του πανεπιστημίου, και θα κέρδιζα την ανεξαρτησία μου με αυτόν τον τρόπο οριστικά και αμετάκλητα.

[katzark]

Κούκλα μου την εμπιστοσύνη των γονιών σου πρέπει να την κερδίσεις και όχι να την απαιτείς.

 

Όταν ένας γονιός δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στο παιδί του. Κι αν δεν τα βρει πρώτα με τον εαυτό του, δε μπα να κάνει τούμπες το παιδί, την εμπιστοσύνη του γονιού δεν θα την κερδίσει ποτέ...

 

Το βρίσκω λογικότατο όμως να σε πιέζουν, τη στιγμή που ενώ πήγαινες μέχρι πέρισυ πολύ καλά στο σχολείο ξαφνικά φέτος να πατώνεις.

 

Είναι ΛΟΓΙΚΟΤΑΤΟ να την πιέζουν!!! Όχι να προβληματιστούν, όχι να συζητήσουν μαζί της, όχι να αναρωτηθούν τι μπορεί να συνέβει στο παιδί τους... Τότε μάλλον μπερδεύουν τα παιδιά με τις μηχανές...! Που και στη μηχανή αν σου βγάλει πρόβλημα, θα ψάξεις να δεις τι έχει. Στο παιδί όμως όχι... πρέπει να το πιέσεις!!!!

 

Μην ξεχνάς πως το λύκειο είναι μια φορά στη ζωή κι αν χάσεις το τρένο πάει, δεν υπάρχει άλλο, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση.

 

Είναι πολύ άσχημο και πολύ τρομακτικό να δίνεις την εντύπωση σε ένα νέο άνθρωπο ότι όλη του η ζωή εξαρτάται από την απόφαση που θα πάρει στα 18 του χρόνια και ότι από εκεί και πέρα είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ...

Είμαι 27, πήρα μια απόφαση (να σπουδάσω) στην ανώριμη ηλικία των 18 και η στάση των γονιών μου με έκανε να πιστέψω πως δεν έχω άλλη επιλογή από εδώ και πέρα. Φυσικά δεν κατάφερα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και πλέον νιώθω πως είμαι πολύ μεγάλη για να αλλάξω το οτιδήποτε λόγω του ότι κι έμενα με έκαναν να πιστέψω ότι η τελευταία μου ευκαιρία είναι το λύκειο...

 

Όπως είπε και μια κοπέλα παραπάνω, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να στρωθείς να διαβάσεις και να περάσεις σε μια σχολή της επιθυμίας σου και, πίστεψέ με, η φοιτητική ζωή είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΗ από τη λυκειακή!

 

Δεν νομίζω πως μπορούμε, ελαφρά τη καρδία, να κρίνουμε τι είναι καλύτερο για τους άλλους. Νομίζω πως είναι πιο χρήσιμο να ψάξουμε τι είναι καλύτερο για εμάς...

 

Επίσης έχεις καιρό για έρωτες με το τσουβάλι, μην βιαζεσαι!!! Τώρα προέχει το σχολείο και το μέλλον σου.

 

Αυτά τα τρομακτικά , φαντάζομαι, θα τα έχει ακούσει εκατομμύρια φορές και από τους γονείς της...

 

 

LionKing σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εγώ πολλά πράγματα δεν τα έζησα στα παιδικά μου χρόνια, λόγω κάποιων καταστάσεων. Οι γονείς, στα μάτια των παιδιών τους, φαντάζουν σαν αλάθητοι κριτές είναι πολύ δύσκολο να διαφωνήσεις μαζί τους, πόσο μάλλον να τολμήσεις να κάνεις κάτι κόντρα στη θέληση τους.

Δεν διαφωνώ στο ότι οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους και θέλουν το καλό τους, αλλά δεν ανέχομαι αυτό να το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για να καταδυναστεύουν τα παιδιά τους...

Φυσικά τίποτα δεν αλλάζει ως δια μαγείας, όση υπομονή κι αν κάνεις (όπως σε συμβούλεψαν κάποιοι), δυστυχώς δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά που αλλάζουν συμπεριφορές. Μια αλλαγή θέλει κόπο, κι όταν κάτι συμβαίνει επί 10 χρόνια θέλει σίγουρα πολλή προσπάθεια για να αλλάξει, αρκεί να είσαι έτοιμη και δυνατή ώστε να αντέξεις και τις συνέπειες της αλλαγής. Το μόνο που μπορώ να σου πω εγώ είναι να ψάξεις να βρεις τον εαυτό σου, δηλ. ποια είσαι, τι θέλεις, τι σου αρέσει, πως συμπεριφέρεσαι κλπ, με λίγα λόγια: Να μάθεις τον εαυτό σου.

Κι επειδή κι εγώ βρίσκομαι σε μια τέτοια φάση θέλω να σου πω ότι είναι πολύ δύσκολο και επώδυνο να ψάχνεις τον εαυτό σου, αλλά όσο θα ανακαλύπτεις πράγματα για σένα, τόσο πιο δυνατή θα γίνεσαι...

[Xrysavgi]

δεν έχω προσωπική εμπειρία,οι δικοί μου γονείς ήταν και είναι πολύ καλοί... πιστεύω όμως πως πρέπει να διαλέξεις ΕΝΑΝ από τους γονείς σου για αρχή, αυτόν που τον αισθάνεσαι πιο κοντά,αν υπάρχει, και να του μιλήσεις σε μια άσχετη φάση, όπως ακριβώς μιλάς σε εμάς εδώ...να πεις πως νιώθεις με ωραίο τρόπο και να τους ρωτήσεις αν έχουν κάποιο λόγο που είναι τόσο υπερπροστατευτικοί,να προσπαθήσεις να τους κάνεις να δουν τη θέση σου..ήρεμα, ο τρόπος έχει μεγάλη σημασία...όσο για τις πανελλήνιες,επειδή είμαι φρέσκια φοιτήτρια,δυστυχώς ή ευτυχώς το πώς πήγες στη δευτέρα λυκείου δεν μπορεί να επηρεάσει το πώς θα πας στην 3η..μπορείς να πας τέλεια αρκεί να σφίξεις τα δόντια και να διαβάσεις!θα είναι δύσκολο χωρίς να μπορείς να εκτονώνεσαι με μια βόλτα πχ,αλλά θα βρεις τον τρόπο και ίσως και οι γονείς σου να είναι λίγο πιο light στην 3η, ξέροντας ότι προσπαθείς...καλύτερα μην κάνεις ακόμα όνειρα για φευγιό,μόνο για σχολή..τα υπόλοιπα βλέποντας και κάνοντας...υπομονή κοριτσάκι,μίλα τους και που ξέρεις...;;

[Linamp]

Να το πω με μια μικρη προταση: οι γονεις μου ειναι υπερβολικα πιεστικοι. Δεν αντεχω αλλο. Η μητερα μ ειναι πολυ νευρικο ατομο τα θελει ολα στην εντελεια και και οι δυο ειναι πολυ κολλημενοι με τα μαθηματα. Πιστευουν πως η διασκεδαση δεν εχει να μου προσφερει κατι και την απορριπτουν διαρκως. Καθε φορα που τους ζηταω να βγω εξω γινεται χαμος στο σπιτι. Και δεν ζηταω ουτε παραλογες ωρες ουτε τιποτα ουτε συχνα. Απλα δεν με αφηνουν. Εχουν κολλημα με τα μαθηματα, γιατι φετος (παω 2α λυκειου ειμαι 17) δεν διαβαζα τιποτα ενω ολες τις αλλες χρονιες ημουν αριστη εβγαζα 19 και, ενω φετος δεν αντεξα ολην αυτη την πιεση και τα παρατησα. Με μειωνουν συνεχεια πχ οταν τρωω γλυκα μου λενε εχεις παχυνει ή δες τον ποπο σου πως ειναι... και οταν ειμαι στεναχωρημενη και απλα δεν θελω να μιλησω σε κανενα μου λενε"Αντε μωρε το μαλακισμενο δεν του καθονται οι γκομενοι και του φταιει ολος ο κοσμος..." φετος ερωτευτηκα κιολας ημουν χαλια ψυχολογικα και με εκαναν ακομη πιο χαλια.. (εννοειται δεν τους ειπα τπτ). Τωρα που τελειωσαν οι εξετασεις ζητησα να παω σε μια φιλη μου να κοιμηθω που μενει στην διπλα πολυκατοικια και κανανε λες και τελειωσε ο κοσμος (και που ξερω εγω οτι θα εισαι εκει και τετοια ενω αμα βγουμε στ μπαλκονι βλεπομαστε και το κοριτσι το ξερω απο 4 χρονων!!! και κανουμε πολυ παρεα απο τοτε...!)

 

Επισης ειδαν το αγορι της ξαδερφης μου (και κολλιτης μου επισης) το οποιο εχει τατουαζ και σκουλαρικι αλλα ειναι πολυ καλο παιδι και το εχουν γνωρισει οι γονεις της και τον εγκρινουν και καθε φορα που λεω να βγω μαζι της λενε οχι. Γενικα θελουν να κοψω παρε δωσε. Δεν αντεχω αλλο με πιεζουν για τα παντα με κανουν και αισθανομαι απαισια!! δεν εχω αλλα αδερφια. Ποτε δεν τους εχω δωσει δικαιωματα για τιποτα και δεν με εμπιστευονται καθολου! Ξερω οτι με αγαπανε αλλα απλα δεν μπορω.

Δεν θελουν να με αφησουν να εχω προσωπικη ζωη χωνονται παντου και οταν παραπονιεμαι λενε οτι ειναι η δουλεια τους. Ξερω πως δεν ειναι ετσι ολοι οι γονεις γιατι ειναι ετσι οι δικοι μου? Εχω αναγκη να ανασανω λιγο να περασω καλα χωρις να σκεφτομαι τι θα ακουσω οταν γυρισω σπιτι η πως θα καταφερω να τους πεισω :( Ειχαν φτασει στο σημειο σε καποια φαση καθε φορα που γυρνουσα σπιτι να ελεχγουν τα ματια μου γιατι ηταν πεποισμενοι πως επαιρνα ναρκωτικα!!! Ενω ουτε εχω σχεση με τετοια πραγματα ουτε εχω δωσει δικαιωμα ουτε οι φιλες μου!!! δεν ξερω πως τους καρφωθηκε η ιδεα!!

Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο εχω αναγκη να μιλησω καπου γιατι υποφερω και απο αυπνιες τον τελευταιο καιρο και επισης ζαλιζομαι συχνα και κανω εμετο χωρις να ειμαι αρρωστη(η μανα μου εδω πιστευει πως ειμαι εγκυος ελεος πια...)

 

 

Οι γονεις σου μυαλα δεν θα αλλαξουν...ομως να δεις απο τα λαθη τους και να μαθεις...και στα παιδια σου να μην κανεις τα ιδια λαθη...να επικοινωνεις μαζι με τα παιδια σου...γιατι απο οτι καταλαβα αναμεσα σε εσενα και στους γονεις σου υπαρχει ενα χασμα αγεφυρωτο...σιγουρα σε αγαπανε..απλα εχουν αλλο τροπο σκεψης... αν προσπαθησεις να τους τα πεις ολα αυτα ισως να τους βαλεις μυαλο...αλλα αν δεν βαλουν κανε λιγη υπομονη μεχρι να σταθεις μονη σου στα ποδια σου.

[alepapa]

Εμένα περισσότερο με ενόχλησε ο τρόπος που σου μιλάνε παρά την πίεση που σου ασκούν....Αυτό φαντάζομαι σε ενοχλεί περισσότερο και εσένα....Αν ήταν ναι μεν πιεστικοί αλλά σου μιλούσαν με όμορφο τρόπο θα φερόσουν και εσύ διαφορετικά....Κάνε λίγο υπομονή γλυκιά μου και όλα θα περάσουν....αφού έχεις τις βάσεις δώσε τον πρώτο λόγο στα μαθήματά σου. Πας 3η λυκείου τώρα έτσι δεν είναι??? Κάνεις καλοκαιρινή προετοιμασία??? Αν ναι προσπάθησε να είσαι ήρεμη και να ασχολείσαι με τα μαθήματά σου....Ουσιαστικά ένας χρόνος έμεινε για να μπεις σε μια σχολή με το καλό και να πάρεις τον δρόμο σου.... ΕΧΕΙΣ ΟΛΗ ΤΗ ΖΩΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ να βγεις, να διασκεδάσεις, να ερωτευθείς , να ξεσαλώσεις. Θα έρθουν πολλά καλοκαίρια, χειμώνες , άνοιξη με όλα τα καλά και τα κακά που θα συμβούν (εύχομαι βέβαια να έχεις μόνο καλά στη ζωή σου!!).

Έτσι ακριβώς ένιωθα και εγώ στην ηλικία σου. Πιεζόμουνα , δεν ήθελα να διαβάσω, έλεγα στον εαυτό μου "μα καλά κανείς δεν με καταλαβαίνει εμένἁ?" Από τότε πέρασαν 20 χρόνια και μου φαίνονται όλα τόσο μακρινά αλλά με μια γλυκιά ανάμνηση για εκείνες τις εποχές.....Ζήσε την κάθε σου στιγμή με τα καλά και τα άσχημα κορίτσι μου...Κάνε υπομονή όπως ανέφερα και παραπάνω και όλα θα φτιάξουν...Μην δίνεις σημασία σε αυτά που λένε οι γονείς σου , σε έχουνε μία και φοβούνται πολύ να μην σε χάσουν μεταφορικά πάντα. Έχουν την αγωνία τους πιθανόν και τα δικά τους προβλήματα που ίσως και να μην ξέρεις και ξεσπούν κάποιες φορές σε σένα....Αυτό είναι και τίπορα άλλο...ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ...

[my_Kelly]

Το μόνο που μπορώ να σου πω εγώ είναι να ψάξεις να βρεις τον εαυτό σου, δηλ. ποια είσαι, τι θέλεις, τι σου αρέσει, πως συμπεριφέρεσαι κλπ, με λίγα λόγια: Να μάθεις τον εαυτό σου.

Κι επειδή κι εγώ βρίσκομαι σε μια τέτοια φάση θέλω να σου πω ότι είναι πολύ δύσκολο και επώδυνο να ψάχνεις τον εαυτό σου, αλλά όσο θα ανακαλύπτεις πράγματα για σένα, τόσο πιο δυνατή θα γίνεσαι...

 

Συμβουλεύεις δηλαδή την κοπελίτσα να μάθει τον εαυτό της και να "ψαχτεί" εσωτερικά. Σε αυτό συμφωνώ, χρειάζεται σε όλους μας γιατί έτσι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, σίγουροι για το τι ζητάμε και βάζουμε στόχους στη ζωή μας. Στο προκείμενο όμως, τι προτείνεις να κάνει? Να αγνοήσει τους γονείς και να κάνει του κεφαλιού της ώσπου να ενηλικιωθεί οπότε και δεν θα μπορεί να της πεί κανένας τίποτα? Να μην διαβάζει και να ζει τον έρωτά της?

 

Η ζωή δεν τελειώνει φυσικά αν στα 18 δεν περάσει σε κάποια σχολή, μπορεί να το κάνει άλλωστε και σε μεγαλύτερη ηλικία αν θέλει (υπάρχουν πολλοί τρόποι). Αλλά αυτή τη στιγμή έχει μια ευκαιρία που αν έχει τις δυνατότητες θα ήταν καλό να την αξιοποιήσει. Εγώ επιμένω πως το καλύτερο για εκείνη θα είναι να κάνει υπομονή, να διαβάσει και να περάσει στη σχολή της επιλογής της. Παράλληλα να συζητά με τους γονείς της και να προσπαθήσει να τους φέρει με το μέρος της και με σταθερότητα και επιμονή θα κερδίσει και την εμπιστοσύνη τους.

[fido-dido]

αυτο που κανουν ειναι οτι χειροτερο! μιλαω απο προσωπικη εμπειρια δν ειχα ελευθεριες οσο ημουν εφηβη, ακομα κ στην πενταημερη επενεβησαν οι καθηγητες για να με αφησει ο πατερας μου να παω, και οταν εφυγα να σπουδασω ξεδωσα κανονικα. απο τη μια μεν δουλευα για να μη μου τι λενε για τα λεφτα κι απο την αλλη τα εκανα ολα οσα δν ειχα κανει τοσα χρονια μαζεμενα. το δευτερο ετος ειδικα δν ειχα πατησει καθολου στη σχολη. το μονο καλο ολης της ιστοριας ειναι οτι αντιμετωπισα σοβαρους κινδυνους ακομα κ σοβαρα προβληματα υγειας μονη μου κι αυτο με εκανε αποτομα πιο ωριμη. εμενα ομως δεν ειναι οι υπερπροστατευτικοι γονεις αλλα οι γονεις που περιεγραψε μια κοπελα πιο πανω, που δεν εχουν λυση για τα προβληματα -οχι μονο τα δικα μου ουτε τα δικα τους-, που καιγονται για το τι θα πει οπ κοσμος, που δν ικανοποιουνται με τιποτα και μονιμως συγκρινουν τα παιδια τους με τα υπολοιπα, που απλα δε θελουν σκοτουρες. ειχα κι αλλα προβληματα που δε θελώ να τα πω ευτυχως η κοπελιτσα δεν τα εχει.

κουκλιτσα μου προσπαθησε να χτισεις μια σχεση μαζι τους, ζητα τους να σου εχουν εμπιστοσυνη ειναι δυσκολο βεβαια ν αλλαξουν αλλα κενε εσυ την κινηση να τους πλησιασεις. ρωτα τους τι φοβουνται και διαβεβαιωσε τους οτι αν δεις καποιον κινδυνο πρωτα σ αυτους θα το πεις. φυσικα αν αρχισουν να σου δινουν ελευθεριες μην τις καταχραζεσαι γιατι μετα θα στις κοψουν παλι.

δεν ξερω πως αλλιως μπορω να σε βοηθησω.

εδω να σημειωσω οτι ειναι απαραδεκτο να μειωνουμε τα παιδια μας και να τα κανουμε να νοιωθουν ασχημα επιδη τρωνε ή ερωτευτηκαν

[Χρυσάννα]

Κατά τη γνώμη μου οι γονείς είναι εκείνοι που πάντα φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη στη σχέση τους με τα παιδιά τους. Αν επιλέγουν να είναι πιεστικοί επειδή οι ίδιοι φοβούνται, ή αγενείς επειδή δεν μπορούν να βρουν άλλο τρόπο, ή επικριτικοί επειδή βγάζουν τα δικά τους κόπλεξ ή απωθημένα κ δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο δεν μπορείς να ζητάς από το παιδί να τους ανέχεται επειδή "είναι γονείς σου και σ' αγαπάνε"... Lionking η συμβουλή μου είναι αν την παλεύεις κάνε υπομονή, δήλωσε άλλη πόλη και φύγε... σε καμία περίπτωση μη μείνεις στην ίδια πόλη! αν ζορίζεσαι και δεν αντέχεις να περιμένεις ζήτα βοήθεια, απαίτησε να πάτε σε θεραπευτή οικογένειας κι αν δεν δεχτούν να έρθουν- πολύ πιθανό - ζήτα τους να πας έστω μόνη σου... αν ο θεραπευτής είναι σωστός αργά ή γρήγορα θα τους ζητήσει να τους δει και τότε ίσως ακούσουν αυτά που έχεις να τους πεις...

[cariña]

Η κατάσταση που βρίσκεσαι κοπέλα μου είναι πολύ δύσκολη. Ανυπόφορη!! Εγώ στα 22 μου χρόνια ζω παρόμοια κατάσταση. Πέρασα στο πανεπιστήμιο στην πόλη μου. Μόνο εκεί υπήρχε η σχολή που ονειρευόμουν. Τελείωσα το πανεπιστήμιο, μπαίνω σε 2 μήνες στο μεταπτυχιακό και οι δικοί μου είναι στην κατάσταση που περιγράφεις. Ελάχιστα βελτιωμένη. Αναγκαστικά διότι λόγο σχολής λείπω πολλές ώρες με διαφορετικό οράριο κάθε μέρα. Όμως είμαι 9 χρόνια κρυφά με τον φίλο μου. Φρικτό μπορώ να τους πω. Δεν ξέρω πώς να το πω. Έχω προσπαθήσει και γίνεται χαμός μόνο σαν ιδέα να το ακούσουν. Λένε ότι είμαι μικρή. Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή ηλικία κατά την γνώμη τους. Αν έχετε κάποια παρόμοια εμπειρία πείτε την γνώμη σας και πως το αντιμετωπίσατε ή την γνώμη σας πώς να το αντιμετωπίσω εγώ.

Παντός κοπέλα μου οι δικοί σου πιθανόν να μην αλλάξουν μόλις ενηλικιωθείς. Ίσως και να αλλάξουν όμως. Παντός κατά την γνώμη μου όταν βρω καλή δουλειά θα βρω και την ελευθερία μου κι αυτό πρέπει να γίνει σε 2 χρόνια γιατί λέμε με τον φίλο μου το καλοκαίρι του 2013 να παντρευτούμε. Ίσως όταν δουν εγγονάκι είναι αλλιώς… Αυτό μπορεί και για εσένα να ισχύει. Αν βρεις δουλεία θα πάψεις να είσαι το κοριτσάκι αλλά θα γίνεις ανεξάρτητη. Δεν θα ρωτάς για να πας κάπου. Εσύ θα πληρώνεις τα έξοδά σου.

Το μόνο που μπορώ να πω για τώρα είναι υπομονή και διάβασμα προσεκτικό και συγκεντρωμένη. Τα προβλήματα άφησέ τα έξω από τις πανελλήνιες.

[kwnadm]

Με οτι θαρρος ειχα ειπα να ζητησω και εγω τη γνωμη σας πανω στο δικο μου θεμα..ειμαι 23χρονων με δυο πτυχια πανω στη νοσηλευτικη και συντομα στην αισθητικη..μενω με τουσ δικους ο πατερας μου ειναι ναυτικος και η μαμα μου (μητρια) μου με εχει απο μηνων..ειναι πολυ καλοι σαν ανθρωποι τους αγαπω και τους ευχαριστω για ολη τους την αγαπη,ομως ειναι πολυ αυταρχικοι και καταπιεστικοι σε σημειο (να μη μπορω μια φορα να παω για καφε με φιλη μου παρολο που ξερουν και τη κοπελα και που θα μαι και να ειμαι και στην ωρα μου πισω χωρις να με πανε οι ιδιοι για να βεβαιωθουν χωρις να μου το βγαλλουν ξινο τις περισσοτερες φορες,και οχι δεν ειναι στη συγκεκριμενη κοπελα αλλα σε οποια και αν κανω φιλη),με αποτελεσμα να νιωθω οτι δε μπορω να εχω φιλους γιατι πολλες φορες ντρεπομαι μου εχουν συγκεκριμενες μερες ωρες να βγαινω και π.χ μου λεει μια φιλη μου να βγουμε 7μιση δε με αφηνουν γιατι εγω πρεπει να βγαινω παντα 8..οποτε παω στη σχολη με παει και με γυριζει η μανα μου..το καταλαβαινω φοβουνται και ολα..αλλα οταν παω στη σχολη και ειναι να βγω μου λενε απλα να περιμενω απλα για να περασουν να δουν δε ξερω και εγω τι..νιωθω πολυ πιεσμενη,ξυπναω καθε μερα κανοντας σαν στρατιωτης αυτα που θελουν εκεινοι, θελω να χασω και καποια κιλα και οταν λεω δε τρωω μου κανουν ολοκληρο θεμα για το πιο χαζο πραγμα..συγκεκριμενες ωρες μεχρι και στο να κοιμηθω, οταν γνωριζω ενα παλικαρι με παει η μανα μου καταλαβαινω ως ενα βαθμο οτι θελει να ξερει με πιον βγαινω αλλα ο αλλος με το που δει τη μανα μου νομιζει πως παμε για γαμο και τη κανει..ειναι τοσο αδικο...ειναι πολυ αυταρχικοι η ζωη μου δεν ειναι αφτη που θελω...δεν κανω παρεες σχεση ουτε καν τωρα σκεφτομαι, για να ναι καλα οι δικοι μου δεν αντεχω ομως αλλο..σε πολλα πραγματα ειναι τραβηγμενα τι με τα νερα τους παω τι με φωνες τιποτα, να βρω δουλεια πρεπει να ναι μονο στη περιοχη μου,να τουσ αρεσουν οι ωρες και δε ξερω και εγω τι...εχω ενα φιλο μου που ειναι διπλα μου σε ολα μενει θεσσαλονικη,και μου λεει να παω να μεινω μαζι του μεχρι να ορθοποδισω το παλικαρι μενει μονο του δουλευει..και σιγουρα και εγω θα βρω πρωτα δουλιτσα εκει..για να εχω τι τσεπη μου ειδη εχω βρει κατι..και μαζευω οσα μπορω..!εχω αδικο που δεν τα αντεχω ολα αφτα ?ξερω ειναι η αγαπη τους αλλα μια ζωη με ενα ρολοι και με φωνες οτι και αν κανω..αν φυγω απο το σπιτι μου ξερω πως δε θα μου δωσουν ουτε τα ρουχα μου ουτε τα χαρτια μου..μπορουν να μου κανουν τιποτα νομικα η με αστυνομια?ξερω οτι ισως πολλοι θα με κρινουν αλλα πραγματικα εχω απελπιστει....

[Lorien]

kwnadm, πιστεύω πως πρέπει να μιλήσεις στους γονείς σου και να τους πεις αυτά που έγραψες κι εδώ, Αυτοι μπορει να νομίζουν οτι κανουν το καλυτερο για σένα, ομως το γεγονος ειναι οτι ειναι καταπιεστικοι ή και υπερπροστατευτικοί. Θέλω να σε ρωτήσω, ήταν απο πάντα έτσι, ή στην πορεία συνέβη κάτι και άλλαξαν στάση? Θελω να πω μηπως συνεβη καποιο περιστατικο που κινδύνεψες ή μηπως ως εφηβη εκανες κι εσυ τα λαθη σου και τώρα φοβούνται το παραμικρό και σου συμπεριφέρονται ετσι? Σε καθε περιπτωση, πιστευω πρεπει να κανετε μια συζητηση σε ηρεμους τονους, να σου πουν κι αυτοί απο την πλευρά τους και στην πορεία μπορεί κατι να αλλάξει. Θεωρω πως στα 23 είσαι αρκετά μεγάλη για να σου συμπεριφέρονται έτσι. Αδερφια έχεις? Η καποιον συγγενη που να του περιγράψεις την κατάσταση και αυτος να τους μιλήσει? Ισως αν τους μιλησει καποιος τριτος να καταλαβουν οτι ειναι υπερβολικοί. Επισης θεωρω πως πρεπει να αρχισεις να παιρνεις πρωτοβουλίες, ή αν δεν στις δινουν να τις ζητας. Ειτε για πραγματα απλα, ειτε για πιο συνθετα. Πχ να κανεις καποιες μερες τα ψωνια του σουπερ μαρκετ, να πας εσυ να πληρωσεις το λογαρισμο του νερου ή της δεη, να πας στη σχολη σου με τη συγκοινωνία, να ξεκινησεις μια δραστηριοτητα ή να κάνεις μαθήματα για δίπλωμα αυτοκινήτου κτλ, ωστε να δουν οτι μπορεις να λειτουργησεις και ανεξαρητα και να νιωθεις κι εσυ αυτοπεποίθηση και οτι τα καταφέρνεις. Επισης καλο ειναι να κοιτας για δουλειά και να στέλνεις το βιογραφικό σου οταν βλέπεις αγγελίες που σε ενδιαφέρουν. Μπορεις εφοσον εχεις τελειωσει νοσηλευτικη να κανεις χαρτια για αποκλειστική, ή να ψαξεις σε ιδιωτικές κλινικές. Πρέπει ασχετως των γονιων σου να κανεις και μονη σου κινήσεις να αυτονομηθεις.

[kwnadm]

εχω μιλησει στο πατερα μου λεει απλα οτι εχω δικιο..και αυτο ειναι ολο...οι γονεις μου ειναι απο παντα ετσι...σιγουρα και εγω δεν ειμαι τελεια πιστευω και εγω θα εχω κανει τα λαθη μου..εννοειται πως στελνω για δουλεια παντου οχι μονο σε οτι εχω τελειωσει...οσο για τις πρωτοβουλιες τα κανω ειδη αφτα και δε εχει αλλαξει τιποτα..συγγενεις δεν εχω που να μιλαμε γενικα κανεναν...και γενικα εχω μιλησει στους δικους μου και με ηρεμο τονο και με ολα και οτι και να πω φωναζουν και επιμενουν στα δικα τους..πραγματικα δε το αντεχω αλλο αφτο τους αγαπαω θελω να ναι καλα..αλλα εγω δεν ειμαι καλα μεσα σε ολο αφτο και δεν το καταλαβαινουν...

[apeleytheros]

Οι γονείς σου ακούγονται υπερβολικά, σε παθολογικό βαθμό, υπερπροστατευτικοί. Το να περάσουν να δουν τι κάνεις και το να σε πηγαίνουν οπουδήποτε θέλεις να πας ερμηνεύεται και ως έλλειψη εμπιστοσύνης προς εσένα (ίσως θα πρέπει να τους το πεις κιόλας) χωρίς να σημαίνει ότι ευθύνεσαι εσύ με κάποιο τρόπο. Ωστόσο, ίσως θα πρέπει να ξεκινήσεις να δουλεύεις από αυτό (την εμπιστοσύνη) και να ανεξαρτητοποιείσαι από τους δικούς σου, πχ να πηγαίνεις μόνη σου στη σχολή σιγά σιγά η όπου πας. Νομικά είσαι ενήλικας εδώ και 5 χρόνια, έχεις πλήρη δυνατότητα και ικανότητα να κάνεις ότι θέλεις, ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων, είτε θέλουν οι γονείς σου να το αποδεχθούν, είτε όχι. Δεν χρειάζεται να ζητάς ρητή άδεια, δε μπορώ να φανταστώ να σε κλειδώνουν στο σπίτι χωρίς κλειδιά η κάτι τέτοιο. Ενημέρωσε ότι θα κάνεις το τάδε, πχ θα πας για βόλτα ότι ώρα θέλεις και κάνε το. Θα πρέπει ωστόσο να αποκτήσεις μια μικρή οικονομική ανεξαρτησία, (δικό σου τραπεζικό λογαριασμό κλπ) ώστε να μην μπορούν να σε εμποδίσουν με αυτό. (Αφού έχεις πτυχίο νοσηλευτικής, μπορείς να βρείς δουλειά σχετικά εύκολα, ξεκίνα να ψάχνεις αν δεν το κάνεις ήδη).

 

Καλή επιτυχία!

[Niki81]

Δλδ τι θα γινει αν φυγεις να πας στη σχολη με τη συγκοινωνια και δε δεχτεις να σε παει η μαμα σου?Θα φωναξει?Ας φωναξει...Θα σου κανει κατι άλλο?

Εννοείται ψαξε για δουλεια...οτιδήποτε...αν ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικα...είναι το βασικοτερο βημα αυτό.

[Lorien]

Πρέπει ομως και εσύ να διεκδικήσεις καποια πράγματα και να αποδειξεις και στους γονεις αλλά κυριως στον εαυτό σου οτι μπορείς και μόνη σου να τα καταφέρεις. Υπάρχει θέμα εμπιστοσύνης αναμεσα σε σενα και τους γονείς, και πρέπει να τους καταστήσεις σαφές οτι πρεπει να αλλάξουν οι μεταξύ σας σχέσεις. Δηλαδή οταν σου λέει ο πατέρας σου οτι εχεις δικιο, να του πεις πχ ''οκ εχω δικιο, ομως πρέπει να γίνει κατι για να αλλάξει η κατάσταση''. Και να προβάλλεις τις επιθυμίες και τις προτάσεις σου. Με σωστη συννενόηση πολλά λύνονται. Και να αναλάβεις πρωτοβουλίες, εστω αυτες που σου εγραψα. Και αμα δεν στις δινουν, να τις διεκδικήσεις. Πχ ''μαμα, θελω να παω εγω να πληρωσω το λογαριασμο''. Και οι γυναικες καποτε ειχαν κατωτερα δικαιωματα απο τους αντρες, σε μια αλλη εποχη, δεν ψηφιζαν κ.α., ομως αγωνιστηκαν, διεκδικησαν και πετυχαν αρκετα. Δεν τους χαρίστηκαν.

[kwnadm]

sas eyxaristw poly..elpizw na ftiaxoyn ta pragmata...me kathe kostos!