Σωματική τιμωρία & οριοθέτηση - όταν ήσασταν παιδιά

[jackrussel]

εχω φαει 3 χαστουκια απο τον μπαμπα μου και καποιες παντοφλιες,,,επισης με φοβεριζε με την λουριδα οταν εκρινε οτι ξεφευγε κατι απο τον ελεγχο του,,,τον φοβομουν μεχρι και που παντρευτηκα κι ενω εκανα πολλα χρονια ψυχαναλυτικης ψυχοθεραπειας,,,,,ημουν τσαμπουκαλεμενη και επαναστατουσα στο στραβο και την καταπιεση αλλα παντα φοβομουν,,,οχι τοσο ωστε να υποταχθω και να το βουλωσω αλλα αρκετα ωστε να μπλοκαρω σε αλλους τομεις της ζωης μου

 

αλλο η οριοθετηση κι αλλο ο σαδισμος, φασισμος, αυταρχισμος μην τα μπερδευουμε

 

αλλο οριθετηση κι αλλο αφηνω το παιδι μου να κανει οτι του καπνισει

 

η οροθετηση βρισκεται στο μετρο και το σεβασμο

 

αλλο να μαθω στο παιδι μου να σεβεται τους κανονες της κοινωνιας οπου ζει,οπως τους σεβομαι και εγω ο ενηλικος γονεας κι αλλο το ξυλο και η καταπιεση

[fido-dido]

απαντησα το προτελευταιο. τα εχω πει σε αλλο τοπικ εχω φαει πολυ ξυλο "για να γινω ανθρωπος" και μαλιστα στις περισσοτερες των περιπτωσεων δεν υπηρχε καν λογος. τα νευρα τους πληρωνα. ο πατερας μου σταματησε να με δερνει οταν ημουν 17 οταν μετα απο το χειροτερο ξυλο που ειχα φαει αρχισα να εχω καποια προβληματα πηγεμε στο νοσοκομειο και μου βρηκαν ενα προβλημα υγειας και τρομοκρατηθηκαν. η μανα μου παλι μας εριχνε καμια στα μπουτιοα οταν ημασταν μικρα αλλα μαλλον το δικο της χερι ποναγε, αφου αυτο που πραγματικα ακομα με ποναει ειναι η ανοχη της στη συμπεριφορα του πατερα μου, ο οποιος επισης ειχε αντιμετωπισει βια και σε πολυ χειροτερη κατασταση. (η γιαγια μου ειχε στην αυλη μια αμυγδαλια και οταν τα παιδια της δεν την ακουγαν τα κρεμαγε με τριχια με το κεφαλι κατω).

καμια φορα γινομαι κι εγω επιθετικη απεναντι της ειδικα οταν μου δινει συμβουλες τυπου να μην τσακωνομαι με τον αντρα μου μπροστα στα παιδια κλπ και τη ρωταω τι εκανε τοτε κ μου λεει "ε καλα δε σε σκοτωσε κιολας"

[xena]

A, εγώ έτρωγα ξύλο αρκετά συχνά, σχεδόν καθημερινά από την μητέρα μου ως τα 10 περίπου επειδή ήμουν πολύ άτακτη. Τις έτρωγα για τον ίδιο λόγο κάθε φορά και δεν ξέρω γιατί, νόμιζα κάθε φορά πως θα την γλιτώσω: Δούλευαν πολλές ώρες και καθε μεσημέρι λυσσάγαμε με την αδερφή μου με αποτέλεσμα να τους ξυπνάμε και να τις τρώμε. Δεν κοιμόμουν πάνω από 4-6 ώρες την ημέρα... Οπότε την είχε φάει η αϋπνία τόσα χρόνια και τα νεύρα της είχαν τσαταλιάσει νομίζω.

Η οριοθέτηση όμως γινόταν με διαφορετικό τρόπο: με το βλέμμα. Κυριως όταν είμασταν εκτός σπιτιού, ένα βλέμμα μας έριχνε και είμασταν παναγίτσες.

 

Πάντως με το εγγόνι της (το ανιψάκι μου) ούτε λόγος για ξύλο ή μάλωμα. Το έχει στα ώπα ώπα.

 

Εμείς την σήμερον με περισσότερη κούραση και στρες γιατί δεν αντιδρούμε τόσο βίαια; Γενικά βλέπω υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την ψυχολογία του παιδιού και περισσότερος σεβασμός προς αυτό. Δεν είμαι υπερ του ξύλου - δεν πιστεύω πως θα σηκώσω ποτέ χέρι - αλλά νομίζω πως πρέπει να γινόμαστε αυστηροί και να βρίσκουμε μερικές "τιμωρίες" για να "οριοθετούμε" τα παιδιά (μ'αρέσει αυτή η λέξη - είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται)!

[taz18]

κι εγω ετρωγα ξυλο απο την μανα μου. και τα αδερφια μου το ιδιο και μπορω να πω χειροτερα απο μενα γιατι ηταν πιο ζωηροι απο μενα.

 

απο τον πατερα μου ποτε. ο πατερας μου μια φορα χτυπησε την αδερφη μου και μια τον αδερφο μου και μετα εκλαιγε πιο πολυ απο αυτους :lol::lol:

[Totzo]

ούτε ξύλο έχω φάει, ούτε παρατηρήσεις ιδιαίτερες που να τρομάξω. μια φορά θυμάμαι μόνο που δεν ήθελα να κάνω μπάνιο και με απειλούσε η μάνα μου με τη ζώνη.

[Dimitra83]

εγω τις ετρωγα απο τη μανα μου οχι καθε μερα αλλα που και που μας πετουσε κανενα τσοκαρο απο μακρια η τραβουσε κανενα αυτι.το τσοκαρο συνηθως αστοχουσε αλλα μερικες φορες εβρισκε κιολας

επισης ειχε και τον πλαστη σαν απειλη αν και δε μας χτυπησε ποτε με αυτον αλλα ελεγε οποιος δεν κοιμηθει για μεσημερι θα τις φαει με τον πλαστη.καθοταν με τον πλαστη αναμεσα στα κρεββατια μας και καναμε μοκο.αλλη μια απειλη ηταν ο ''αγριος'' καθιστε καλα γιατι θα ερθει να σας παρει ο αγριος.κοιμηθητε αλλιως ερχεται ο αγριος και αλλα τετοια...''ωραια''

ο μπαμπας μου 2 φορες με χτυπησε .η πρωτη φορα ηταν οταν ημουν 5 χρονων και με ειχαν παει για εμβολιο και δεν ηθελα .κλωτσουσα τις νοσοκομες και ουρλιαζα.τελικα ο μπαμπας μου μου ασπτραψε ενα χαστουκι που ετρεξε και η μυτη μου αιμα και εκανα και το εμβολιο!!!

[bee]

Ψήφισα το 2.Οι γονείς μου εργάζονταν πολλές ώρες και μεγάλωναν παράλληλα 5 παιδιά διαφορετικών ηλικιών.Είναι φυσικό και επόμενο να ξεφεύγουν,από την κούραση τους.Τις έχω φάει στον πισινό.Δεν έκανα ζημιές αλλά γκρίνιαζα συνέχεια και για όλα

Επισης δε νομιζω κι εγω οτι εχω καποιο αποθημενο.Αλλα θυμαμαι οτι στην εφηβεια ειχα μια ταση για σωματικη βια και θεωρω οτι ισως φταιει κι αυτο.

Εγώ έχω ακόμα τάση για σωματική βία.Το παράλογο είναι ότι με το παιδί μου δεν μου έχει βγει ούτε μια φορά.Ακόμα και όταν είμαι τρομερά κουρασμένη.Σε έναν καυγά με τον άντρα μου θα είμαι η πρώτη που θα σηκώσει χέρι,σε αντίθεση με εκείνον.Μη φανταστείτε ότι δέρνω αέρα πατέρα.Αλλά έχω μια αμυδρή τάση,ίσως επειδή με τα αδέρφια μου έπεφταν πολλά κλωτσομπουνίδια.

Το θεωρώ αρρώστια και μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα να χτυπάς το παιδί σου.

[terinab]

Η μαμά μου απέφευγε να μας χτυπάει με το χέρι για να μη μας κάνει καμία ζημειά.

 

Όχι ότι το έκανε συστηματικά η γυναίκα. Μόνο όταν της τινάζαμε το νευρικό στον αέρα.

Ήμασταν και οι δύο καλόπαιδα... ο μπαμπάς απουσίαζε πολύ λόγω δουλειάς...

 

Ο αδελφός μου διάολος και το έδειχνε...εγώ σιγανό ποταμάκι...

Δεν ήξερε τι θα της ξημερώσει...

Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το να μη μας αφήνει να δούμε την αγαπημένη μας εκπομπή στην τηλεόραση ήταν πιο αποτελεσματικό απο το ξύλο...Έτσι από εκεί και μετά μας έβαζε μόνο τιμωρία...

[Aeriko]

Αν μιλάμε μόνο για σωματική βία ψήφισα... αλλά θα έπρεπε να διευκρινίζεται κ.κ. admins Διότι δεν ειναι μόνο η σωματική βία

[miriki]

Σωστό!

[rkt]

Ας μην κοροιδευόμαστε.

Εκείνα τα χρόνια, το ξύλο ήταν αποδεκτό ως μέσο πειθάρχησης.

Ευτυχώς όχι από όλους, αλλά από την πλειοψηφία.

Εγώ με θυμάμαι να πηγαίνω ....βέργα στο δάσκαλο.....

Και εγώ έχω φάει, αλλά όχι σε καθημερινή βάση. Οταν ξωκοίλαμε εντελώς (4 είμασταν τα σκασμένα) και η μάνα μας τα έπερνε στην κράνα....

 

Αυτό που με στεναχωρει όμως είναι ότι υπάρχουν 23 άτομα που έτρωγαν καθημερινά ξύλο και άλλα 5 που έτρωγαν ξύλο περισσότερες της 1 φοράς της ημέρα......

[Lorreta]

Απάντησα το 1. Ο μπαμπάς μου δε σήκωσε ποτέ καν τη φωνή του αλλά ήταν γενικά αδιάφορος. Θα προτιμούσα να με μαλλωνε που και που και να ενδιαφερόταν περισσότερο. Η μαμά μου ήταν αυστηρή μόνο στα μαθήματα (μέχρι το λύκειο) και σε θέματα σεβασμού (να μην αντιμιλάω κλπ). Απο την άλλη με κακομάθαινε απίστευτα με πρωινά στο κρεβάτι, με αγκαλιές με τις ώρες για να κοιμηθώ, με έντυνε και με τάιζε μέχρι αρκετά μεγάλη και γενικά δε μου χαλούσε χατήρι (ούτε τώρα μου χαλάει). Δε με μάλωσε ποτε για ζημιές στο σπίτι. Νομίζω μου έχει δώσει ενα χαστουκάκι (αυτή το λέει ακόμη εγώ δε το θυμάμαι)...

Και γω έγινα σε κάποια πράγματα απίστευτα κακομαθημένη (θέλω ακόμη να με νταντεύουν) και σε άλλα πολυ υπεύθυνη (όπως στη δουλειά πχ). Ευτυχώς βρήκα άντρα που με ανέχεται, να δούμε μέχρι πότε

[ilonka19]

Ποτέ οι γονείς μου δεν σήκωσαν χέρι πάνω μου ούτε και στον αδερφό μου. Αυτό μας βοήθησε να αποκτήσουμε υψηλό αίσθημα αυτοσεβασμού και να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να μας μειώνει. Μία φορά που συζητούσε το θέμα με τη μητέρα που μου είπε οτι πάντα πίστευε ότι οι παντόφλες υπάρχουν, για να τις φοράμε και δεν αποτελούν προέκταση του χεριού του γονιού.

[missirlou]

εγω δεν εφαγα πολλες φορες ξυλο, αλλα εφαγα πολυ ξυλο! Απο τον πατερα μου. Δεν με ενοιαζε το ξυλο αλλα ο τρομος που μου προκαλουσε η παρουσια του!

[Niki81]

Παροτι ο μπαμπας μου ειναι πολυ ιδιομορφς χαρακτηρας και σαν μπαμπας σε συναισθηματικο επιπεδο εχει κανει αρκετα λαθη...ωστοσο ποτε δεν σηκωνε χερι πανω μας.

Η μανα μου απο την αλλη μας τις εβρεχε που και που με καμια μυγοσκοτωστρα...

[mousouris]

Καλησπερα,εγω πιστευω οτι οπωσ το συμπεριφερεσαι το παιδι το ιδιο θα κανει και αυτο αργοτερα.

[Μελανία]

Ψήφησα το τελευταίο.Δυστυχώς στο σπίτι μας και μόνο που θα έκανες κάτι που δεν άρεσε στον πατέρα μου(οτιδήποτε) τρελαινόταν και γινόταν ο χαμός.Αυτό μέχρι και το γυμνάσιο νομίζω περίπου γιατί η λεκτική βία και εξευτελισμός καλά κρατεί ακόμα και τώρα...Το ίδιο και χειρότερο ήταν ο πατέρας του βέβαια δεν βρίσκω όμως εκεί το πρόβλημα αλλά στο οτι θεωρεί δίκαιο το οτι τον κακοποιούσε ο πατέρας του όπως και το οτι δίκαιος και σωστός ήταν και μαζί μας.Δεν θα ξεπεράσω ποτέ αυτή τη συμπεριφορά του σε φάση που όποτε προσπαθεί να φερθεί καλύτερα τώρα δεν θέλω εγώ, δηλαδή δεν το αποδέχομαι.Όλο αυτό ενίσχυσε πολύ τη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση μου αντί για το αντίθετο έιμαι στο άλλο άκρο(συμβαίνει κι αυτό)που και αυτό δεν είναι καλό πολλές φορές.Δεν θέλω να απλώσω χέρι στα παιδιά μου, ούτε και να καυγαδίζω ελπίζω να τα καταφέρω γιατί η αλήθεια είναι πως μέσα μου με φοβάμαι και δεν με εμπιστεύομαι για το πως θα φερθώ αν πιεστώ...

[καλλιθεα]

ο πατέρας μου έλειπε γιατί ήτανε ναυτικός αλλά ποτέ δεν μας χτύπησε με τον αδερφό μου. η μαμά μου θυμάμαι αν έκανα κάτι μου τράβαγε τα κοτσίδια μου.

[pax]

Ψηφισα οχι πολυ, λιγες φορες.... δεν μπορω να πω πως εχω καποιο απωθημενο.

 

Έτσι κι εγώ. Στο σπίτι υπήρχε μια ήρεμη ατμόσφαιρα, τις λίγες φορές που οι γονείς μου σήκωσαν χέρι δεν θα τις έκανα θέμα. Τα δικά μου παιδιά δεν τα χτύπησα ποτέ γιατί δεν μου βγαίνει ως χαρακτήρα, αλλά δεν θα κατηγορούσα γονείς που τους ξεφεύγει κανένα μπατσάκι. Δυστυχώς υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα που προκαλούν τραύματα στην παιδική ψυχή...

[stin@]

Έτσι κι εγώ. Στο σπίτι υπήρχε μια ήρεμη ατμόσφαιρα, τις λίγες φορές που οι γονείς μου σήκωσαν χέρι δεν θα τις έκανα θέμα. Τα δικά μου παιδιά δεν τα χτύπησα ποτέ γιατί δεν μου βγαίνει ως χαρακτήρα, αλλά δεν θα κατηγορούσα γονείς που τους ξεφεύγει κανένα μπατσάκι. Δυστυχώς υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα που προκαλούν τραύματα στην παιδική ψυχή...

 

 

Το να σηκώνει το χέρι του ο άνθρωπος που έχει ορίσει η φύση και ο νόμος για να σε προστατευει απο τους κινδυνους, να σε αγαπάει , να σου παρέχει φροντιδα, στοργή , αγάπη ,και να σε χτυπάει με σκοπό να πονέσεις για να σου θέσει όρια, δεν ειναι κατηγορηταίο????

Νιώθω πόνο ψυχής και μόνο στην ιδέα ότι θα δω στα μάτια των γιών μου τον φόβο , στην κίνηση και μόνο που θα κάνω να σηκώσω το χέρι μου....

[tzenaki+lelito]

εγω ψηφισα το πρωτο.δεν με ειχαν χτυπησει ποτε οι γονεις μου,ειδικα ο πατερας μου ουτε που με μαλωνε.τον αδερφουλη μου ομως τον ειχε ταραξει τον κακομοιρη..με το παραμικρο τον μαλωνε .φυσικα αυτο δεν λειτουργησε ομαλα δλδ δεν γινεται το ενα παιδι να το χεις στα ωπα ωπα και το αλλο οχι.η αδυναμια που μου ειχε ηταν μεγαλη και σαν παιδι και εφηβη αργοτερα το εκμεταλλευομουν .ομως ηρθε η στιγμη που τα ακουσε για τα καλα απο μενα,γιατι αν και ειχα πολυ καλες σχεσεις με τον αδερφο μου ειδα στην πορεια οτι τον ειχε στιγματισει ολο αυτο.και φυσικα τα χρονια δεν γυρνανε πισω να διορθωθουν καποια πραγματα..ελπιζω να γινω παραδειγμα προς μιμηση για το δικο μου παιδι και οχι προς αποφυγη..

[tazi]

Η μητέρα μου με είχε χτυπήσει μερικές φορές στα μπούτια, ποτέ όμως βάζοντας δύναμη. Ο πατέρας μου δεν με χτύπησε ποτέ αλλά είχε άλλη τακτική. Όταν έκανα κάτι που τον θύμωνε σταματούσε να μου μιλάει και αυτό μπορεί να κρατούσε για μέρες! Θυμάμαι οτί αυτό με πλήγωνε πιο πολύ απο το χέρι της μητέρας μου...

[manoulina]

Εγώ ψήφισα το τρίτο.

Είναι αρκετές οι φορές που θυμάμαι να έχω φάει ξύλο σαν παιδί, μέχρι και το γυμνάσιο θα έλεγα, και κυρίως απο τον πατέρα μου.

Είμαι η μεσαία απο 3 αδερφές οπότε και ήμουν στην κατάσταση "σάντουϊτς"! Γινόταν κάτι με τη μεγάλη.... άκουγα "επειδή αυτή είναι μεγάλη δεν μπορώ να τη δείρω άρα θα δέρνω εσένα" (έχουμε 8 χρόνια διαφορά), γινόταν κάτι με τη μικρή.... άκουγα "αυτή είναι μικρή. Αν είναι να φάτε ξύλο εσύ θα φας 2 χαστούκια σαν μεγαλύτερη κι αυτή 1".

Δεν μπορώ να πω πως δεν ένιωθα αδικημένη. Και αν και μου έχει τρελή αδυναμία ο πατέρας μου...σκεφτειτε να μην μου είχε δηλαδή.

 

Δεν μπορώ όμως να πω οτι έχω αδιάφορους γονείς. Σε όλα είναι δίπλα μας και με το παραπάνω, και όχι μόνο τώρα που μεγαλώσαμε, αλλά και όταν ήμασταν παιδιά.

Πιστεύω οτι σε μεγάλο βαθμό φταίει ο τρόπος που μεγάλωσαν και πιο πολύ ο πατέρας μου. Δεν είχε και τα καλύτερα παιδικά χρόνια, για την ακρίβεια απο τα λεγόμενα του νιώθω σαν να μεγάλωσε γρήγορα, και δεν ένιωσε ποτέ παιδί.

 

Εγώ μέχρι και τα 24 που γνώρισα τον άντρα μου ήμουν πολύ απότομη, αντιδραστική, σχεδόν ποτέ ευγενική, σαν να έψαχνα πάντα ευκαιρεία για καβγά, και με διάφορα ψυχολογικά προβλήματα τα οπόία είχα απο την παιδική μου ηλικία και ενώ οι γονείς μου γνώριζαν, αδιαφορούσαν μιας και δεν αποδέχονται τις ειδικότητες των ψυχο.... -λογων, -χιάτρων.... και γενικά ότι ειδικότητα έχει μπροστά το ψυχο-

Στα 19 μου πήγα μόνη μου σε ψυχολόγο, ήταν κάτι που το ζητούσα στη μητέρα μου απο το δημοτικό (είχα νοσηλευτεί σε νοσοκομείο για άλλο λόγο, και άκουσα μια νοσοκόμα να της το προτείνει) και μου είχε πει "δε θα σου δώσει φάρμακα, οτι είναι να πεις σε αυτόν πες τα σε εμένα. Γιατί θες να τα πεις σε ένα ξένο?". Τελικά όταν μάθανε τότε οτι πήγαινα σε ψυχολόγο χαλάσανε τον κόσμο!

 

Ευτυχώς απο τότε που είμαι με τον άντρα μου άλλαξα πολύ! Πάρα πολύ!

Έγινα αμέσως πιο καλή, πιο ευγενική, πιο ήρεμη ... μέχρι και οι συνάδελφοι μου στην τότε δουλειά μου, μου το είχαν πει. Είχα εντυπωσιαστεί. Τότε δεν καταλάβαινα τι έλεγαν, αλλά τώρα πια καταλαβαίνω πολύ καλά.

[pantelis77]

Ψήφισα το δεύτερο. Είναι ιδέα μου ή νομίζω ότι η γονική βία μειώνεται με τον καιρό; Το οποίο πιστεύω είναι καλό...

[Amarilis81]

Εγώ ψήφισα το 2ο. Η μαμά ήταν αυτή που σήκωσε λίγες φορές χέρι (ήμουν πολύ ζωηρό μωρό). Ο μπαμπάς όλο κι όλο μια σφαλιάρα μου είχε δώσει και θα μου μείνει αξέχαστη, γιατί είχα κάνει μεγάλη ζημιά, από αντίδραση που μου μιλούσε έντονα για κάτι που δεν καταλάβαινα στα μαθηματικά(β' ή γ' δημοτικού ήμουν νομίζω). Εγώ έχει τύχει να βγω εκτός εαυτού με το γιο μου και του έχω χτυπήσει τα χεράκια..κανά 2 φορές εαμέσως ένιωσα τύψεις και δεν τον έχω ξαναπειράξει. Είναι πολύ ζωηρό μωρό(στα 3 είναι τώρα) ώρες ώρες και ειλικρινά δεν ξέρω πως να το χειριστώ το θέμα γιατί είναι τόσο ατίθασος, δεν παίρνει από λόγια και μόνο τον πατέρα του φοβάται,για λίγο και μετά παίρνει κάποιο παιχνίδι για να τον χτυπήσει. Εγώ του μιλάω αλλά δείχνει να μη μου δίνει σημασία. Τί να κάνω;