Είναι λογικά όσα νιώθω;

[Aeriko]

Θανασάκης με το καλό και το δεύτερο Δεν χρειάζονται μωρέ λεπτομέρειες... ο καθένας από μας έχει τα βιώματά του και με βάση αυτά πορεύεται στη ζωή

[SKEK]

Επίσης να σας πω πως αν δεν ήμουν 41 θα σκεφτόμουν όπως εσείς... κανένα άγχος και αν έρθει ήρθε... αλλά με παίρνει; Δεν με παίρνει!

 

Γιατί ποιον παίρνει? Εγώ στα 36, γι'αυτό μην αγχώνεσαι στην ίδια θέση είμαστε.

[culte]

Γιατί ποιον παίρνει? Εγώ στα 36, γι'αυτό μην αγχώνεσαι στην ίδια θέση είμαστε.

 

εγώ 38!!!!!!

[SKEK]

Που να τρέχουμε να προσπαθούμε τώρα. Καθήστε και ότι γίνει.

 

Κακά τα ψέμματα όταν η Εριέττα ήταν πιο μικρή πιο εύκολα θα έκανα παιδί (εννοώ χωρίς πολλές σκέψεις). Όσο μπαίνουμε σε ένα ρυθμό ζωής και ξεμπερδεύουμε από τις πάνες, τις τσάντες που περιέχουν τα πάντα για το μωρό και βγαίνουμε από το σπίτι με ευκολία και με ένα μπουκαλάκι νερό στο χέρι τόσο πιο πολύ βουνό μου φαίνεται η επιστροφλη στα ίδια.

 

Από την άλλη όταν βλέπω το μπεμπέ του αδερφού μου με πιάνει μια νοσταλγία για τον καιρό που έμενα σπίτι παρεούλα με το μωρό.

[Αγγελίνα#2]

Η σκέψη η δικιά μου είναι ότι η μοναξιά αυτή όπως την περιγράφεις δεν έχει να κάνει με την έλλειψη αδελφιών αλλά με την έλλειψη αγάπης και όλων των υπολοίπων συναισθημάτων που προσπαθούμε να δώσουμε στα παιδιά μας για να νιώσουν ασφάλεια. Η παρουσία αδελφών ή φίλων δεν γεμίζει απαραίτητα το κενό που ένιωθες. Το κενό μπορεί να γεμίσει με την προσπάθεια των γονιών να το καλύψουν και να ωθήσουν το παιδί τους στη δημιουργία υγιειών σχέσεων με άλλους ανθρώπους. Εφόσον δεν βίωσες ποτέ την ύπαρξη αδερφιών είναι αμφίβολο αν είναι αυτή την έλλειψη που ένιωθες ή γενικά ένα συναισθματικό κενό.

 

Εγώ καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λέει το μέλος θανασάκης.

Οι δικοί μου γονείς χωρίσανε όταν ήμουν 19 χρονών. Μακάρι όμως να το είχανε αποφασίσει πολύ νωρίτερα. Πέρασα όλα μου τα χρόνια μέσα σε μια άθλια ατμόσφαιρα φόβου, καταπίεσης, καυγάδων και απειλών. Όταν ήμουν πολύ μικρή, ακόμη κι αν πεινούσα/διψούσα/κατουριόμουν πάνω μου, ποτέ δεν σηκωνόμουν από το κρεββάτι αν δεν άκουγα τον πατέρα μου να φεύγει από το σπίτι. Αργότερα, θυμάμαι ότι, γυρνώντας από το σχολείο, έστηνα αυτί πίσω από την εξώπορτα να ακούσω: είναι μέσα? μαλώνουν πάλι? Αν ναι, δεν έμπαινα. Καθόμουν στις σκάλες κρυμμένη και περίμενα να ακούσω την πόρτα να βροντάει και τον πατέρα μου να φευγει σαν σίφουνας, για να πάω. Έμπαινα κι ευρισκα τη μάνα μου να στρώνει τραπέζι με το χαμόγελο, σαν να μη συνέβη τίποτα. Ποτέ της δεν παραπονέθηκε. Ποτέ δεν θέλησε να μας βαρύνει. Για να χωρίσει ούτε λόγος τότε. Ανιδείκευτη ήταν, οι δικοί της επ' ουδενί δε θα τη στήριζαν, άσε που για να την αφήσει ήσυχη ο πατέρας μου θα έπρεπε να μεταναστεύσει σε άλλη ήπειρο. Τι να κάνει? Τα κατάπινε. Από αυτά κι από αυτά έπαθε καρκίνο στα 36 της.

 

Μέσα σε όλο αυτό το χάλι, ο αδελφός μου κι εγώ ήμασταν μεγάλο στήριγμα ο ένας για τον άλλο. Ούτε που μπορώ να διανοηθώ τι άνθρωποι θα είχαμε γίνει και τι δρόμο θα είχαμε πάρει στη ζωή μας, αν δεν είχαμε ο ένας τον άλλο. Πόσο πιο υπεύθυνοι, πόσο πιο δυνατοί, πόσο πιο αισιόδοξοι είμαστε σήμερα, επειδή περάσαμε τη μισή ζωή μας αλληλοϋποστηριζόμενοι. Ήμασταν-κι εξακολουθούμε να είμαστε-οι πιο απρόσβλητοι σύμμαχοι. Ένα κοινό μέτωπο απέναντι σε κάθε δυσκολία και αντιξοότητα. Είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος που έπαιξε και παίζει στη ζωή μου η ύπαρξη του αδελφού μου, που δεν έχω άλλα λόγια να τον περιγράψω. Παρόλο που τώρα οι καθημερινότητές μας είναι πολύ διαφορετικές-εγώ παντρεμένη με παιδιά κι εκείνος εργένης χωρίς την παραμικρή κλίση για οικογενειακή ζωή- ξέρω ότι είναι εκεί και αυτό μου φτάνει. Δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να μιλάμε ή να βλεπόμαστε πολύ συχνα, γιατί η ίδια η συναίσθηση της ύπαρξης του ενός για τον άλλο, που θα χαθεί ή θα αλλοιωθεί μόνο με τον θάνατο ενός από τους δύο, μας αρκεί.

 

Ίσως αυτά που έγραψα δεν αφορούν σήμερα απόλυτα το θέμα μας, γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν πλέον αλλάξει. Κανείς δεν κάθεται πια σε έναν τέτοιο γάμο, ευτυχώς. Συγγνώμη αν κούρασα ή ψυχοπλάκωσα κάποιους.

[θανασάκης]

Αγγελίνα, δεν ψυχοπλάκωσες κανέναν. Είσαι τυχερός άνθρωπος που μέσα στη δύσκολη οικογενειακή κατάσταση που έζησες είχες τον αδελφό σου να σε στηρίζει. Εγώ ακόμα παλεύω με τους φόβους και τις ανασφάλειές μου και, αν όλα τελικά πάνε καλά και γεννήσω και το δεύτερο παιδί μου, αυτό θα λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά και για 'μένα. Εκεί να δεις εγωισμός! Περιμένω να κάνω την κόρη μου για να γυρίσω στην παιδική ηλικία και να θεραπεύσω κάποια από τα δικά μου τραύματα μέσα από την αδελφική σχέση των παιδιών μου. Είναι απόλυτα συνειδητή αυτή η απόφαση και δεν θα επιτρέψω σε κανάναν να μου ασκήσει κριτική γιατί ΌΛΑ τα παιδιά είναι γεννήματα εγωιστικών προθέσεων. Η φύση η ίδια είναι εγωίστρια, αλλιώς θα είχαμε εκλείψει ως είδος.

[Aeriko]

ρε συ θανασάκης... μπας και είσαι εγώ;

 

SKEK και culte: κι εγώ μόνο για αν τύχει μιλάω... αλλά λέω να βάλω κι εγώ λίγο το χεράκι μου :emoticonPouSfuraeiAdiafora:

[melina_m]

ο καθένας κουβαλάει μέσα του βιώματα που του χαρακτηρίζουν τις επιλογές του, όμως ειναι και πολλες φορές καταστάσεις που συμβαίνουν και εσύ δεν καταλαβαίνεις το πως και το γιατί , άλλες είναι ευχάριστες και άλλες δυσάρεστες .

Τον πιο σημαντικό ρόλο τον έχουν οι γονείς , εαν οι γονείς ειναι κοντά στο παιδί τότε το παιδί βοιώνει όμορφα παιδικά χρόνια με αγάπη ..... τα αδερφακια ειναι σημαντικά αλλα πρώτα ει ναι η καλή σχέση παιδιού και γονέα .

[θανασάκης]

Αερικό, μάλλον ζήσαμε παρόμοιες εμπειρίες γι' αυτό συμφωνούμε!

[melina_m]

Αγγελίνα, δεν ψυχοπλάκωσες κανέναν. Είσαι τυχερός άνθρωπος που μέσα στη δύσκολη οικογενειακή κατάσταση που έζησες είχες τον αδελφό σου να σε στηρίζει. Εγώ ακόμα παλεύω με τους φόβους και τις ανασφάλειές μου και, αν όλα τελικά πάνε καλά και γεννήσω και το δεύτερο παιδί μου, αυτό θα λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά και για 'μένα. Εκεί να δεις εγωισμός! Περιμένω να κάνω την κόρη μου για να γυρίσω στην παιδική ηλικία και να θεραπεύσω κάποια από τα δικά μου τραύματα μέσα από την αδελφική σχέση των παιδιών μου. Είναι απόλυτα συνειδητή αυτή η απόφαση και δεν θα επιτρέψω σε κανάναν να μου ασκήσει κριτική γιατί ΌΛΑ τα παιδιά είναι γεννήματα εγωιστικών προθέσεων. Η φύση η ίδια είναι εγωίστρια, αλλιώς θα είχαμε εκλείψει ως είδος.

 

Η μάνα μου για αυτό τον λόγο έκανε τρία παιδιά και ήθελε και άλλα .....

(και έχει και εμένα να της λέω εμ φυσικά με τέτοια σπάνια γονίδια πρέπει κάνουμε μεγάλη παραγωγή....) και γελάμε ....:p

 

και κάτι ακόμα με την μαμά μου πάντα την ένοιωθα κοντά μου και ευαίσθητη και ευάλωτη σαν παιδάκι ...σαν να μην είχε ξεπεράσει μέσα της την παιδική της ηλικία ....και δεν βαριόταν καθόλου να παίζει ώρες μαζί μας !!!!

αααα και με πρήζει ποτε θα κάνω δεύτερο (τελευταία το σταμάτησε γιατί βαρέθηκε :oops:)

[θανασάκης]

και κάτι ακόμα με την μαμά μου πάντα την ένοιωθα κοντά μου και ευαίσθητη και ευάλωτη σαν παιδάκι ...σαν να μην είχε ξεπεράσει μέσα της την παιδική της ηλικία

 

 

Έτσι είμαι κι εγώ! Πιστεύω πως σε καμιά δεκαριά χρόνια ο γιος μου θα με νουθετεί :lol:

[aleca]

και εγω παντως, θεωρω πως αν δεν ειχα τις αλλες δυο αδερφες μου να κλαιμε και να κοροιδευουμε παρεα, δεν θα ΄την εβγαζα' καθαρη στα δυσκολα χρονια που ακολουθησαν με γονεις μου....

[Ellemphriem]

Ετσι ειναι κοριτσια. Ο καθενας με τις εμπειριες του, και ξαναλεω τα 2 παιδια δεν εγγυουνται παρεα στο μελλον. Ο αντρας μου με την αδερφη του μιλιουνται λιγοτερο απο οτι εγω με τον κρεοπολη. Η δικια μου εμπειρια ως μοναχοπαιδι ηταν υπεροχη και δεν με χαλαει να ειναι και η μκρη. Ποτε δεν ηθελα αδερφια γιατι ειχα φιλους και ποτε δεν ενιωσα να μου 'λειπει' κατι. Απο εκει και περα βαση εμπειριων και αντοχων πρατει ο καθης. Απλα μην παιρνετε ως δεδομενο οτι απαξ και του κανετε του πρωτου αδερφακι λυσατε και ολα τα προβληματα του ως προς στηριξη οικογενειακη για το μελλον....δεν παιζει.....με τπτ.......

[culte]

Ετσι ειναι κοριτσια. Ο καθενας με τις εμπειριες του, και ξαναλεω τα 2 παιδια δεν εγγυουνται παρεα στο μελλον. Ο αντρας μου με την αδερφη του μιλιουνται λιγοτερο απο οτι εγω με τον κρεοπολη. Η δικια μου εμπειρια ως μοναχοπαιδι ηταν υπεροχη και δεν με χαλαει να ειναι και η μκρη. Ποτε δεν ηθελα αδερφια γιατι ειχα φιλους και ποτε δεν ενιωσα να μου 'λειπει' κατι. Απο εκει και περα βαση εμπειριων και αντοχων πρατει ο καθης. Απλα μην παιρνετε ως δεδομενο οτι απαξ και του κανετε του πρωτου αδερφακι λυσατε και ολα τα προβληματα του ως προς στηριξη οικογενειακη για το μελλον....δεν παιζει.....με τπτ.......

 

για σένα το ξανάπα...

 

είσαι εγώ με κουνιάδα αντί για κουνιάδο!!

 

χαχα....

[Rasputin]

Ετσι ειναι κοριτσια. Ο καθενας με τις εμπειριες του, και ξαναλεω τα 2 παιδια δεν εγγυουνται παρεα στο μελλον. Ο αντρας μου με την αδερφη του μιλιουνται λιγοτερο απο οτι εγω με τον κρεοπολη. Η δικια μου εμπειρια ως μοναχοπαιδι ηταν υπεροχη και δεν με χαλαει να ειναι και η μκρη. Ποτε δεν ηθελα αδερφια γιατι ειχα φιλους και ποτε δεν ενιωσα να μου 'λειπει' κατι. Απο εκει και περα βαση εμπειριων και αντοχων πρατει ο καθης. Απλα μην παιρνετε ως δεδομενο οτι απαξ και του κανετε του πρωτου αδερφακι λυσατε και ολα τα προβληματα του ως προς στηριξη οικογενειακη για το μελλον....δεν παιζει.....με τπτ.......

 

Δεκτό ότι μπορεί να μην είχες κανένα θέμα μεγαλώνοντας χωρίς αδέλφια αλλά μπορεί να ήσουν ακόμα καλύτερα αν είχες! Μπορεί να μην ένιωσες να σου λείπει ίσως επειδή δεν ξέρεις την αίσθηση! Αν δεν δοκιμάσω τι γεύση έχει το κοτόπουλο, ε δε θα μου λείψει

 

Και δεν ειναι το ίδιο φυσικά αδελφός με φίλος. Ιδιαίτερα του ιδίου φύλου. Φυσικά πριν πείτε πόσο απαίσια μπορεί να είναι η αδελφή σας, μιλάω για νορμαλ καταστάσεις. Όπου ο αδελφός είναι ο πρώτος που χαίρεται με τη χαρά σου, τον εμπιστεύεσαι τυφλά και σου στέκεται στις λύπες. Δεν είναι ανάγκη να είσαι κολλητός. Απλά και μόνο να ξέρεις πως υπάρχει τέτοιος άνθρωπος.

[culte]

κανείς δεν νομίζω ότι ισχυρίζεται εξ'ορισμού ότι δεν είναι καλό να έχεις αδέρφια...

 

απλά πρέπει να καταριφθεί και κάποτε ο μύθος ότι τα μοναχοπαίδια είναι εγωϊστικά όντα, μοναχικοί άνθρωποι και άλλα κουλά...

 

δυστυχώς ρας οι νορμάλ καταστάσεις όσο πάνε και λιγοστεύουν..αυτό βλέπω εγώ γύρω μου

[culte]

και όχι μόνο γύρω μου δλδ αλλά και στο ίδιο μου το σπίτι...

[Catrin]

Μεγάλωσα με 2 γονείς που με υπεραγαπούσαν σαν μοναχοπαίδι, αλλα πάντα κοιτουσα δίπλα μου για μια αδελφη ή ενα αδελφό ή και τα δύο μαζί.

Για καλή μου τύχη ειχα και εχω στην ζωή μου μια ξαδέλφη μου που ειναι αδελφή μου...

Αλλά πάντα μου έλλειπε....ο αδελφικός ώμος όταν εχασα την μαμά μου, όταν παντρευτηκα όταν γεννησα τα παιδιά μου όταν εχασα τον πατερα μου και εμεινα ...μονη απο την οικογένεια που με γέννησε... όταν χώρισα...

 

Πως ειμαι σίγουρη αν θα ήταν δίπλα μου?

Αν θα ηταν ο αδελφός ή η αδελφή που ονειρευόμουν?

Θα ήταν γιατί απο τους γονείς μου εισέπραξα μόνο αγάπη, αγάπη με μεγάλο περισσευμα που σίγουρα θα καλυπτε και οποιον αδελφό ή αδελφή θα είχα. Αλλωστε κάλυπτε όλη μου την "παλιοπαρέα" δεν θα καλυπτε το αίμα τους?

Αλλωστε τις περισσότερες φορές δεν φταινε τα αδελφια για τις μεταξύ τους σχεσεις αλλά οι γονείς που δεν εκλειναν καθε μικρο ρηγματάκι με την αγάπη τους, ειτε απο απροσεξία ειτε απο ελλειψη χρόνου να ασχοληθούν, είτε γιατί δεν το καταλαβαν...ειτε...

Από την άλλη τι θα έκανα αν δεν ένιωθα ετοιμη συναισθηματικά να κάνω ενα δεύτερο παιδί? Θα περιμενα να ακουσω το καμπανάκι γιατί η αθώα ψυχούλα δεν φταίει να υποστεί το αγχος μου και την πίεση μου...ειναι που ειναι ο κοσμος μας δυσκολος και επίπονος, αφού μπορούμε τουλάχιστον ας κάνουμε στα παιδιά μας μια ευτυχισμένη πανηγυρική είσοδο να έχουν καποια αποθέματα χαρας και αγάπης και ηρεμίας στις αποθήκες της ψυχούλας τους για τα δύσκολα του μέλλοντος....

[Ellemphriem]

Δεκτό ότι μπορεί να μην είχες κανένα θέμα μεγαλώνοντας χωρίς αδέλφια αλλά μπορεί να ήσουν ακόμα καλύτερα αν είχες! Μπορεί να μην ένιωσες να σου λείπει ίσως επειδή δεν ξέρεις την αίσθηση! Αν δεν δοκιμάσω τι γεύση έχει το κοτόπουλο, ε δε θα μου λείψει

 

Και δεν ειναι το ίδιο φυσικά αδελφός με φίλος. Ιδιαίτερα του ιδίου φύλου. Φυσικά πριν πείτε πόσο απαίσια μπορεί να είναι η αδελφή σας, μιλάω για νορμαλ καταστάσεις. Όπου ο αδελφός είναι ο πρώτος που χαίρεται με τη χαρά σου, τον εμπιστεύεσαι τυφλά και σου στέκεται στις λύπες. Δεν είναι ανάγκη να είσαι κολλητός. Απλά και μόνο να ξέρεις πως υπάρχει τέτοιος άνθρωπος.

 

Οχι φυσικα γιαυτο λεω ο καθης με την εμπειρια του αναλογως πραττει. Δεν μπορω να ξερω πως θα ειμουν με αδερφο/η, αυτο που ξερω ειναι πως ημουν πολυ καλα ως ειχα. Ουτε ενιωσα ποτε την αναγκη να ειχα κατι τετοιο....ουτε παλια ουτε τωρα....Και φυσικα παιζει τεραστιο ρολο η οικογενεια και πως μεγαλωνεις. Γιατι μπορεις να εισαι μελος μεγαλης οικογενειας και να νιωθεις απιστευτη μοναξια, και να εισαι μονος σου και να νιωθεις γεματος. Και ξερω τι λεω. Γιατι καποια στιγμη στην ζωη μου ημουν μονη μου με ολη την σημασια της λεξης. Λογω μαζικου (δεν κοροιδευω) θανατου ΟΛΗΣ μου της οικογενειας δεν ειχα κανεναν. Και παλι δεν ενιωσα πικρα που δεν ειχα αδερφια. Ημουν πολυ καλα ως ειχα Δεν ειναι ουτε περιεργο ουτε δυσκολο να το κατανοησεις. Ειναι ΠΩΣ μεγαλωσα...... Και βαση αυτου και φυσικα αρκετων αλλων πολυ σημαντικων παραγοντων πραττω.

[rkt]

κοίτα και εγώ που έκανα με εξωσωματική την μικρή, ήθελα να πετύχω δίδυμα για να τα βγάλω πέρα μια και έξω...

δεν έτυχε όμως...

 

Ναι ρε μαμώτο! Το ίδιο ευχόμουν κι εγώ και έφαγα τρελλή ήττα στον πρώτο υπέρηχο Έλεγα αφού τράβηξα όσα τράβηξα και αφού τα καταφέραμε δεν γίνεται να είναι μια και έξω να μην χρειάζεται να το συζητάμε μετά για το δεύτερο;

 

Εξωσωματική και εγώ και μάλιστα ορκισμένη πως ήταν η τελευταια. 7 είχα κάνει. Τα κατάφερα και ξεμπέρδεψα! Στον πρωτο υπέρηχο που μου είπε ότι είναι 2, έστησα χορό. Yes, yes, yes.... έτσι έλεγα του γιατρού και με κοίταγε σαν ούφο!

 

Επίσης να σας πω πως αν δεν ήμουν 41 θα σκεφτόμουν όπως εσείς... κανένα άγχος και αν έρθει ήρθε... αλλά με παίρνει; Δεν με παίρνει!

 

Γιατί ποιον παίρνει? Εγώ στα 36, γι'αυτό μην αγχώνεσαι στην ίδια θέση είμαστε.

 

εγώ 38!!!!!!

 

Πω πω μεγάλες που είσαστε. Ρε, με δουλεύεται? Εγώ σας τρώω όλες! 42.

Για αυτό δεν πάω για τρίτο!!

[culte]

Εξωσωματική και εγώ και μάλιστα ορκισμένη πως ήταν η τελευταια. 7 είχα κάνει. Τα κατάφερα και ξεμπέρδεψα! Στον πρωτο υπέρηχο που μου είπε ότι είναι 2, έστησα χορό. Yes, yes, yes.... έτσι έλεγα του γιατρού και με κοίταγε σαν ούφο!

 

 

 

7 εξωσωματικές??

το άξιζες βρε κοριτσάκι...

 

εγώ ευτυχώς με την πρώτη!

[rkt]

7 αποτυχημένες. Η 8 πέτυχε.

[Aeriko]

Για αυτό δεν πάω για τρίτο!!

 

Ε ναι αλλά εσύ τα πέτυχες τα δύο με τη μία οπότε μιλάς εκ του ασφαλούς

 

8 ε; Εγώ με 3 και φρίκαρα!

[SKEK]

7 αποτυχημένες. Η 8 πέτυχε.

 

Μπράβο ρε συ ΡΚΤ!! Μπράβο και για την υπομονή και για το κουράγιο, που τελικά ανταμήφθηκαν.

[rkt]

Ο επιμένων νικά! Για αυτό όποια από σας θέλει δεύτερο, προχωράτε. Με μία με τρείς, σιγά τα αυγά. Η επόμενη σίγουρα θα πετύχει. Είστε πολύ πιο άνετες τώρα που έχετε το μωράκι σας, από τότε που το περιμένατε. Αυτό μετράει.