Μια γωνιά για λίγες σκέψεις.....

[alcyon]

.... είπα να φτιάξουμε εδώ... Τίποτα το πολύ σημαντικό. Όποιος θέλει, ότι θέλει.

 

 

 

 

Και... ξεκινώ...

 

Ένα παιδάκι έχω στην καρδιά, που κλαίει. Στέκεται εκεί σιωπηλά, με μάτια δακρυσμένα και με κοιτά κατάματα και με ρωτά «γιατί» … … …. Μύρισε το καλοκαιράκι και μνήμες ξυπνούν απʼ τα παλιά. Θεέ μου, πίκρα, φόβος, μοναξιά. Ένας άνθρωπος νʼ ακούσει δε μπορεί. Όλοι γύρω βιαστικοί. Και το παιδάκι κλαίει.

Ο καιρός πέρασε και το κορμί μεγάλωσε, τράνεψε το μυαλό. Τώρα πατάει γερά και σταθερά. Είναι τόσο σίγουρο και δυνατό. Μα κάποιες στιγμές, μια… δυο, όσο κρατάει ένα βλεφάρισμα, στη γεύση μου αναδύεται εκείνο το αρμυρό το δάκρυ. Σε μια γωνίτσα στην καρδιά βρίσκω ακόμα εκείνο το παιδάκι να ρωτά… «γιατί μαμά…..».

[alvadi]

Εχουν περάσει 15 μήνες από τότε που χάθηκες...

15 μήνες από την τελευταία στιγμή που σε είδα και που γνωρίζω καλά πως πέρα από τα όνειρα μου και τις φωτογραφίες δεν θα σε ξαναδώ...

Εχουν περάσει 15 μήνες από αυτή τη φριχτή νύχτα που έτσι ξαφνικά και χωρίς λόγο μας άφησες... 15 μήνες από την τρομαγμένη φωνή σου που το μονο που πρόλαβε να πει ήταν "Μαρία", 15 μήνες που μας λείπεις όχι μόνο σε μενα αλλά και στα παιδιά, 15 μήνες που εξηγώ ότι πια βρίσκεσαι στον ουρανό, 15 μήνες που μονολογώ στο δρόμο ΄" α ρε Νικο σηκώθηκες και έφυγες" 15 μήνες που αναρωτιέμαι αν μπορείς να δεις πόσο πολύ τελικά σε αγαπουσαμε.....

[souzy]

Κοριτσάκια μου καλά.....

Alcyon...

Μαράκι...

:neutral:

σας στέλνω μια μεγάαααλη αγκαλιά...

[elachl]

Κοριτσάκια μου καλά.....

Alcyon...

Μαράκι...

:neutral:

σας στέλνω μια μεγάαααλη αγκαλιά...

και γω επισης!δεν εχω λογια......

[fistikaki]

ΚΙ ΟΜΩΣ

 

ΕΙΜΑΙ

 

ΑΚΟΜΑ

 

ΕΔΩ................

[elias-christina]

Εχουν περάσει 15 μήνες από τότε που χάθηκες...

15 μήνες από την τελευταία στιγμή που σε είδα και που γνωρίζω καλά πως πέρα από τα όνειρα μου και τις φωτογραφίες δεν θα σε ξαναδώ...

Εχουν περάσει 15 μήνες από αυτή τη φριχτή νύχτα που έτσι ξαφνικά και χωρίς λόγο μας άφησες... 15 μήνες από την τρομαγμένη φωνή σου που το μονο που πρόλαβε να πει ήταν "Μαρία", 15 μήνες που μας λείπεις όχι μόνο σε μενα αλλά και στα παιδιά, 15 μήνες που εξηγώ ότι πια βρίσκεσαι στον ουρανό, 15 μήνες που μονολογώ στο δρόμο ΄" α ρε Νικο σηκώθηκες και έφυγες" 15 μήνες που αναρωτιέμαι αν μπορείς να δεις πόσο πολύ τελικά σε αγαπουσαμε.....

 

Βρε Μαρια μου... ποσο πολυ σε νιωθω... νιωθω τα συναισθηματα σου...

σε ποναω...

Ευχομαι να γλυκανει ο πονος σου...

 

 

 

Καθε φορα που σκεφτομαι πως περασαν τα χρονια χωρις εσενα,

που σκεφτομαι πως δεν σε εχω διπλα μου στις χαρες κ τις λυπες μου,

που σκεφτομαι πως δεν εζησες δικες σου χαρες...

Ειναι ο χρονος αμετρητος κι ομως περνα τοσο γρηγορα...

Δεν θελω να θυμαμαι ποσο πονεσες, ποσο ταλαιπωρηθηκες ψυχη μου...

Ποσο σ'αγαπω κ σε χρειαζομαι...

Μου λειπει η φωνη σου που δεν μπορω να ακουσω...

Η παρουσια σου που δεν μπορω να νιωσω κ προσπαθω να την αισθανθω

με καθετι που μπορει να σε θυμησει...

Σ'αγαπω αδερφε μου, καμαρι μου, λατρεια μου, παιδι μου...

Ανυπομονω για την στιγμη που θα σε συναντησω...

[eleanax]

θα τα μπήξω στο γραφείο, είναι αδιανόητο πόσο δύσκολο είναι να χάνεις κάποιον άνθρωπο δικό σου, και πόσο ασήμαντα μετά φαίνονται όλα, απλά για εμάς που δόξα τω Θεώ δεν το έχουμε ζήσει ακόμη -δεν τολμώ καν να το ξεστομίσω- είναι μεγάλο μάθημα αν μόνο για μία στιγμή έρθουμε στη θέση σας, τότε μόνο καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά που μας πειράζουν και μας ενοχλούν στους οικείους μας, η καθημερινότητα που μας κάνει να ξεχνάμε πόσο πολύ τους αγαπάμε και ξεχνάμε ακόμη να τους το λέμε, τίποτα δεν έχει σημασία πέρα από το γεγονός ότι τους έχουμε δίπλα μας και αυτό μας κάνει ευτυχισμένους

να είστε καλά κορίτσια!

[ana08]

Χριστινα και παμ δεν εχουμε μιλησει ποτε, αλλα πραγματικα ριγησα με αυτα που γραψατε... Εγω εχω χασει τη γιαγια μου που με μεγαλωσε και με λατρεψε... αμελητεος χαμος μπροστα στον δικο σας, η γιαγια μου τον ειχε κανει τον κυκλο της... Εχω ομως μια θεωρια... Οτι ειναι διαρκως διπλα μου... τη νιωθω... ειναι ο φυλακας αγγελος μου... ειναι συνεχεια μαζι μου... Το πρωτο βραδυ που εβαλα το παιδι στο δωματιο του, ειχα τρομερη ανησυχια... Ξυπναγα συνεχεια και πηγαινα στο δωματιο του να δω αν ειναι καλα... Καποια στιγμη με πηρε ο υπνος και ειδα το εξης... οτι σηκωθηκα και πηγα για αλλη μια φορα στο δωματιο του και το μωρο κοιμοταν γαληνιο στην κουνια του στην αγκαλια της γιαγιας μου που ειχε ξαπλωσει διπλα του.... Και πριν προλαβω να της πω κατι μου λεει χαμηλοφωνα: "Σσσσσ πηγαινε κοιμησου, ειμαι εγω εδω..." Ηταν τοσο ζωντανο ονειρο, σαν να μου επιβεβαιωσε οτι μας φυλαει...

[fotinip]

Κοριτσάκια μου ...μια αγκαλίτσα από μένα...

[elachl]

Χριστινα και παμ δεν εχουμε μιλησει ποτε, αλλα πραγματικα ριγησα με αυτα που γραψατε... Εγω εχω χασει τη γιαγια μου που με μεγαλωσε και με λατρεψε... αμελητεος χαμος μπροστα στον δικο σας, η γιαγια μου τον ειχε κανει τον κυκλο της... Εχω ομως μια θεωρια... Οτι ειναι διαρκως διπλα μου... τη νιωθω... ειναι ο φυλακας αγγελος μου... ειναι συνεχεια μαζι μου... Το πρωτο βραδυ που εβαλα το παιδι στο δωματιο του, ειχα τρομερη ανησυχια... Ξυπναγα συνεχεια και πηγαινα στο δωματιο του να δω αν ειναι καλα... Καποια στιγμη με πηρε ο υπνος και ειδα το εξης... οτι σηκωθηκα και πηγα για αλλη μια φορα στο δωματιο του και το μωρο κοιμοταν γαληνιο στην κουνια του στην αγκαλια της γιαγιας μου που ειχε ξαπλωσει διπλα του.... Και πριν προλαβω να της πω κατι μου λεει χαμηλοφωνα: "Σσσσσ πηγαινε κοιμησου, ειμαι εγω εδω..." Ηταν τοσο ζωντανο ονειρο, σαν να μου επιβεβαιωσε οτι μας φυλαει...

καταλαβαινω πως νιωθεις γιατι και γω τετοι δεσιμο ειχα με τη γιαγια μου!

οσο για τα κοριτσια ευχομαι να σας εχει ο θεος καλα και λυπαμαι για τον αδερφο σου κοπελα μου!πολυ λυπαμαι!χαρα κουραγιο.ολα καλα θα πανε!

[giota.]

Πριν 6 χρονια εφυγε η αδερφη μου.....ηταν τοτε οσο ειμαι εγω τωρα....28....3 μηνες μονο παντρεμενη....δεν προλαβε να χαρει τιποτα,ουτε ακομη το ανηψακι της......εκλαψα,πονεσα,απειρες φορες αλλα οταν γεννησα το γιο μου τοτε καταλαβα πως νιωθει η μανα μου.....κ αυτο με ποναει περισσοτερο......καμια μανουλα να μην το ζησει ποτε!!!!!!!

[νεφελη]

Κουραγιο σε ολους οσους εχουν αναγκη..Κ σε εμας που ειμαστε τυχεροι κ εχουμε την υγεια μας κ ολους οσους αγαπαμε διπλα μας..καλο ειναι να εκτιμουμε οσα εχουμε κ να μη χαλιομαστε για βλακειες.. Η ζωη ειναι μικρη. Ποτε δε ξερεις τι θα σου ξημερωσει... Γιαυτο ας χαιρομαστε την καθε στιγμη κ ας μη σκεφτομαστε τοσο πολυ...

Ας αγκαλιασουμε το παιδακι μας σφιχτα κ ας το πνιξουμε στα φιλια, ακομα κ αν μας εχει πεθανει με τη γκρινια του.. Ας λεμε στον ανθρωπο μας καθε πρωι που ξυπναμε ποσο τον αγαπαμε.. Ας μη γκρινιαζουμε συνεχεια κ ας μην παραπονιομαστε για τα παντα..

Τρεμω στην ιδεα οτι μπορει κατι να παθει η μικρουλα μου..Δε μπορω ουτε να το σκεφτομαι.. Εγω ας παθω οτι να ναι, οχι ομως το κοριτσακι μου..

[elachl]

Κουραγιο σε ολους οσους εχουν αναγκη..Κ σε εμας που ειμαστε τυχεροι κ εχουμε την υγεια μας κ ολους οσους αγαπαμε διπλα μας..καλο ειναι να εκτιμουμε οσα εχουμε κ να μη χαλιομαστε για βλακειες.. Η ζωη ειναι μικρη. Ποτε δε ξερεις τι θα σου ξημερωσει... Γιαυτο ας χαιρομαστε την καθε στιγμη κ ας μη σκεφτομαστε τοσο πολυ...

Ας αγκαλιασουμε το παιδακι μας σφιχτα κ ας το πνιξουμε στα φιλια, ακομα κ αν μας εχει πεθανει με τη γκρινια του.. Ας λεμε στον ανθρωπο μας καθε πρωι που ξυπναμε ποσο τον αγαπαμε.. Ας μη γκρινιαζουμε συνεχεια κ ας μην παραπονιομαστε για τα παντα..

Τρεμω στην ιδεα οτι μπορει κατι να παθει η μικρουλα μου..Δε μπορω ουτε να το σκεφτομαι.. Εγω ας παθω οτι να ναι, οχι ομως το κοριτσακι μου..

συμφωνω νεφελη μου!πολλες φορες ασχολουμαστε με ανουσια πραγματα και τελικα χανουμε την ουσια.ΥΓΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!

[DARDES]

Ωρες,ώρες δεν ξέρω σε ποιά μεριά κοιτάει ο Θεός....

Ας εξαλείψει τις αρρώστιες και ας αγκαλιάσει τα παιδιά μας..

Εύχομαι να πάνε σε όλες σας τα πράγματα απο το καλό στο καλύτερο.!!!!!!!

[katesps]

Καλές μου, κάθε φορά που μπαίνω συγκινούμαι. Σήμερα, όμως, "με πήραν στα ζουμιά" κι είμαι και στη δουλεία. Σε κάτι ξινούς και μίζερους, ούτε να τους φτύσεις δεν αξίζει.

Καταρχήν, συμφωνώ με όλα τα κορίτσια. Η υγεία είναι το καλύτερο.

Χαρά μου, έχω διαβάσει την ιστορία σου και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Σου εύχομαι, για την ακρίβεια είμαι βεβαία, ότι όλα θα πάνε καλά. Πίστη μόνο πίστη, τίποτα άλλο.

Η alcyon με τη γωνιά που δημιούργησε και την ευχαριστώ γι' αυτό, βρήκε τον τρόπο να γράψω για τις δικές μου ψυχούλες.

Η αρχή έγινε το 1997, όταν χάθηκε εκείνος, ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας, το πρώτο μου αγόρι, αυτός που έκανε την καρδιά μου να σκιρτήσει για πρώτη φορά. Μέχρι και σήμερα, δεν υπάρχει μέρα να μην τον θυμηθώ, έστω και για ένα δευτερόλεπτο.

Δεύτερη και μεγαλύτερη απώλεια, ο μπαμπάς μου, ξαφνικά μέσα σε ένα βράδυ. Τρελαθήκαμε, ειλικρινά μέχρι και σήμερα, εγώ, ο αδερφός μου και περισσότερο η μαμά μου, δεν έχουμε συνέλθει. Και μιλάμε ότι έχουν περάσει κοντά εννέα χρόνια από τότε.

Μετά ο παππούς μου, ένας θείος μου αγαπημένος. Αξεπέραστα όλα.

Μέχρι το Σάββατο που μας πέρασε, που "χάθηκε" αδερφικός μου φίλος. Μαζί από μωρά, στα παιχνίδια, στις εκδρομές, στο σχολείο, στην "κάλυψη" των πρώτων ραντεβού. Και το χειρότερο, άφησε πίσω μία μάνα, που αναρωτιέται γιατί το παιδί της δεν της μιλάει και τη γυναίκα του με δύο μικρά παιδιά. Τέτοιο πράγμα κανείς, βρε κορίτσια, ΚΑΝΕΙΣ.

Ειλικρινά συγγνώμη για την αναστάτωση. Βρήκα χώρο, μου φαίνεται, κι εκτονώθηκα.

Γι' αυτό να έχουμε την υγειά μας, να αγαπάμε τα μωρά μας και να έχουμε πίστη ότι όλα θα πάνε καλά. Γ@@@το, ό,τι και να γίνει, θα το αντιμετωπίσουμε.

Θα γεννηθούμε και πάλι από τις στάκτες μας. Όπως έχω γράψει κι αλλού, είμαστε οι καλύτερες κι είμαστε υπέροχες.

[maria70]

αχ βρε κοριτσια τι μου κανατε......μια αγκαλια σε ολες σας.

[μαρακικ]

η σκεψη μου ειναι κοντα σου καρδια μου μονο αυτο και τιποτε αλλο σαγαπω και θα σαγαπω μεχρι να κλεισω τα ματια

[μαρακικ]

επειτρεψτε μου να αφιερωσω καπου και καποιους στιχους

και φοβαμαι μη φυγεις

ο αερας παγωνει

και η ζεστη σου ανασα...το μυαλο μου θολωνει

και φοβαμαι μη φυγεις

μα αλλο δρομο δεν εχεις

και σου γραφω στο τζαμι

σαγαπω..να προσεχεις

[mammy]

αχ βρε κοριτσια τι μου κανατε......μια αγκαλια σε ολες σας.

 

Το ίδιο κι από μένα!!

[antigoni84]

Ας γραψω και εγω κατι για το πιο αγαπημένο μου ανθρωπο,το μπαμπά μου.

ακόμα σε περιμένω τα βράδια να μιλήσουμε,να με κάνεις να γελάσω,θεε μου τρία χρόνια έχω να γελάσω όπως μαζί σου.Θέλω να πάμε διακοπές όπως παλιά και να κάθομαι πίσω απ τη θέση σου και να σε ακούω,θέλω να χωθώ στην αγκαλιά σου και να σ ακούσω να μου λες,εγω είμαι εδω ρε τι σκας?Σε βλέπω στον ύπνο μου και τρέχω να σε φτάσω,πολλές φορές έρχομαι βιαστηκά σπίτι και νομίζω οτι θα μου ανοίξεις,θέλω τοσο πολύ να ξαναδώ αυτα τα πανέμορφα γαλαζοπράσινα ματια που είχαν όλη την αγάπη και τη σοφία του κόσμου,να σε ξαναδώ να φοράς τα κουστούμια σου,εκείνο το μπλέ πουκάμισο που εκανε τα μάτια σου ακόμα πιο μπλέ και να καμαρώνω,αλήθεια ποτέ δεν εχω δει κάτι πιο όμορφο απο σένα,μ εμαθες τι είναι να είσαι άνθρωπος,άνθρωπος με Α κεφαλαίο,μου λεγες τοσα πολλά και όμορφα,αυτό είναι το προικιό μου στη ζωή,και δεν θα ξεχάσω ποτέ πατερα οσα μου έμαθες,οσα με δίδαξες ακόμα κ οταν δεν μίλαγες,με το βλέμμα σου μόνο.Τόσο καθαρή καρδιά δεν υπάρχει το ξέρω.Να σαι καλά εκεί που είσαι,σ αγαπώ πολύ

[souzy]

Να μην ξεχνάμε ποτέ να λέμε στους ανθρώπους μας πόσο τους αγαπάμε...

[Ρούλα26]

Δυστυχως αυτο που αισθανομαι δεν μπορω να το περιγαψω.Με διαφορα 40 ημερων εχασα δυο λατρεμενα προσωπα.Πρωτα εναν αδελφικο φιλο και μετα τον μπαμπακουλη μου.Απο τοτε δεν υπαρχει μερα που να μην τους σκεφτω.Θα δανειστω κατι που εγραψε ενα μελος και με αγγιξε.ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΩΣ ΜΟΥ ΔΥΝΑΜΗ Ν ΑΝΤΕΞΩ ΟΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ Ν ΑΛΛΑΞΩ...

[Aggeloudia]

28 Ιουνιου το 96...

stop....σταματηστε τη γη να κατέβω...ο κοσμος αναποδα...μεσα σε 5 μερες χανω αυτον που αγαπω...την επομενη μου ανακοινωνουν πως ΖΩ ΑΠΟ ΘΑΥΜΑ..αλλά "δεν ειμαστε και σιγουροι..."

stop....γινονται ολα τοοοοσο γρηγορα που δεν προλαβαίνει το μυαλο μου των 28 ετων να επεξεργαστει οτι γινεται...σοκαρισμενοι φιλοι...δεν ξερουν την αληθεια...με περιβαλουν με αγάπη αλλά και άγνοια... και οι γονεις μου να περιμενουν τα αποτελέσματα...δεν ξερω τι λενε για κάτι τετοιες μεγάλες στιγμες στην ζωη του ανθρωπου...αλλά...αισθανομουν οτι ειχα ενα απλό συναχι η κάτι που με μια ασπιρινη θα περάσει...αγνοια...αγνοια μεγάλη...ΣΟΚ...μονο σοκ και αναμονη...

Τελικά...ο γιατρος..."ξερεις κοριτσι μου...ειναι σα να ανοιγόκλειναν οι Συμπλιγάδες πετρες και να μη σου έπιασαν ουτε ενα πουπουλο..."...τα λογια του δεν θα τα ξεχάσω ΠΟΤΕ...

Ισως να επρεπε να φυγει αυτος και εγω να μείνω πισω...να τον σκέπτομαι...και να ζω μετά απο καιρο ευτυχισμενη με τον αντρα μου και τα θαυματάκια μου τα 2...

ΣΟΚ...μεσα σε ολα πεφτω και σε μια γιατρο που τον κουράριζε να μου ζητάει ευθαρσώς "φακελάκι..μετά απο 2 μερες...εφυγε...

Για σενα Νικολα μου...για σενα...

[alcyon]

Θυμάμαι πως δεν είχε ακόμα ξημερώσει …όταν το πρώτο βάρος έφυγε από πάνω μου, το τράβηγμα, το πρώτο κλάμα … μα και χαμόγελο. Θυμάμαι το επόμενο κλάμα και το δεύτερό μου χαμόγελο. Το πρώτο διπλό θαύμα της ζωής μου. Θυμάμαι τις δυνάμεις μου ξαφνικά να με αφήνουν… το αίμα να κυλά ζεστό στα δάχτυλά μου. Και τα μάτια του, η φωνή του εκεί… να με καθησυχάζει πως όλα πάνε καλά. Και εγώ τα πίστευα τα μάτια εκείνα. Πέρασε ώρα και περίμενα καρτερικά να πάω στα μικρά μου. Μα κάποιος μου έκλεβε τη δύναμη κι εγώ θυμάμαι να παλεύω να κρατηθώ. Φοβόμουν πως άμα κοιμηθώ δε θα ξυπνήσω. Μια απειλή στα χείλη μου άφηνε κρύα, πικρή γεύση. Μα γύριζα στο πλάι μου και έβλεπα το σταθερό το βλέμμα του, την ήρεμή του όψη. Αν ήταν κάτι το κακό … θα ανησυχούσε, και ηρεμούσα κι εγώ. Μα η δυσκολία δεν έφευγε, κι άρχισε να έχει κόσμο το κρεβάτι μου, ήξερα πως τα δικά μου τα σεντόνια ήταν κόκκινα. Μαία και γιατρός στο πλάι μου, κόσμος πολύς πήγαινε κι ερχόταν –δε θυμάμαι παρά μόνο πια σκιές θολές στη λήθη του μυαλού.

 

Μέσα στον πόνο τον αβάσταχτο, στα ζεστά από το ίδιο το αίμα μου σεντόνια, μια δύναμη και μια λαχτάρα θέριευαν, να κρατηθώ. Να κρατηθώ για να αντικρύσω τα παιδιά μου. Εκείνα που μια αγκαλιά ζητούσα ακόμα. Την πρώτη μου την πήρα, στα χέρια μου την κράτησα. Τη δεύτερη δεν πρόλαβα, την πήραν μακριά μου. Κι έγινε από εκείνη τη στιγμή η ανάσα μου πιο δύσκολη κι ο κόσμος όλος χανότανε από κοντά μου. Μα ήθελα την αγκαλιά μου. Δεν έφευγα από τον κόσμο αυτό αν δεν έπαιρνα την αγκαλιά μου.

 

Και το αίμα εξακολουθούσε να κυλά, κι οι νοσοκόμοι, μαίες και γιατρός εκεί στο πλάι μου στηρίγματα και οδηγοί μου. Και στύλωσα τα μάτια στο γιατρό μου, εκείνα τα μάτια ακόμα τα θυμάμαι. Την όψη την αγέρωχη που γνώριζα και με μια ματιά τη διάβαζα… την είδα να βαστιέται. Διέκρινα την ανησυχία, εκείνο το σφίξιμο των δοντιών του, ακόμα το θυμάμαι. Τίποτα, δεν είπε τίποτα. «Είναι δύσκολα τα πράγματα, έτσι..;» ρώτησα. Τον είδα να ξυπνά σαν από λήθαργο –μια τόση δα στιγμή μονάχα- και κρατώντας την αυτοκυριαρχία του μου απάντησε… «Έλα… όλα καλά θα πάνε.» Ήξερα πως ήταν αγχωμένος. Ποτέ μου δεν τον είχα δει αγχωμένο. Ήξερα πως μάλλον τα πράγματα δεν πάνε όπως έπρεπε. Δεν ήταν έτσι η ρουτίνα. Οι ψίθυροι γύρω μου επιβεβαίωναν αυτή την υποψία μου. Μα…. πίστεψα στα λόγια εκείνα…. Αν ήταν … θα μου το ʽχε πει πως είναι σοβαρό, άρα δεν κινδυνεύω. Και οι δυνάμεις χάνονταν, μα αντιστεκόμουν. Τα ʽχα πιστέψει τα λόγια εκείνα, είχα πιστέψει τα μάτια εκείνα.

 

Και ζούσα για να πάρω μια ανάσα ακόμα, και προσπαθούσα να μη χάσω τις αισθήσεις μου για μια στιγμή ακόμα. Στιγμούλα τη στιγμή και λίγο ακόμα πάλι…. και το ρολόι σύντροφος, παρέα με τον πόνο. Τον πόνο που με κράτησε τη μέρα εκείνη στη ζωή. Τον πόνο που τον έκανε ο γιατρός μου εργαλείο για να κερδίσω μια στιγμή, ακόμα μια στιγμή.

Το αίμα πια σταμάτησε. Κόντευε πια απόγευμα. Δίπλα μου, σύντροφοί μου … η μαία μου, που στάθηκε –αλήθεια δεν έχω λόγια να το πω- σαν αδερφή … ο γιατρός μου με την όψη εκείνη τη συγκρατημένα αισιόδοξη, μα τώρα το σφίξιμο είχε φύγει από τα δόντια του. Μαζί μου δυο, τρεις, τέσσερις… ποιος ξέρει…. άγνωστοι. Άγνωστοι ευεργέτες που με το δικό τους αίμα κέρδιζα πίσω τη ζωή.

 

Σʼ ευχαριστώ γιατρέ μου που στα μάτια σου στηρίχτηκα, εκείνα που τα πίστεψα και ψέματα δε μου ʽπαν. Το ξέρω πως φοβήθηκες μα εκείνη την ώρα που δεν το ʽδειξες ήταν για μένα στήριγμα.

 

Σʼ ευχαριστώ γλυκιά μου Δέσποινα που με την παρουσία σου, δεξί χέρι του γιατρού… και η φροντίδα που μου χάρισες πολύτιμη.

 

Σʼ ευχαριστώ κι εσάς άγνωστοι που μια μέρα αποφασίσατε να δώσετε κάτι τόσο πολύτιμο για σας. Κι όμως το δωρίσατε το αίμα σας για έναν άγνωστο… για μένα.

 

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές… που δε θα φύγουν από το μυαλό κι από την καρδιά μου. Ξέρω πως η καρδιά μου χτυπά γιατί όλοι αυτοί το θέλησαν πολύ μαζί με μένα. Ναι, το αγκάλιασα το χέρι σου σφιχτά –γιατρέ μου- και το φιλί που σου ʽδωσα στα χέρια… ήταν μόνο το ελάχιστο από το ευχαριστώ για τη ζωή που ζω σήμερα. Ευγνωμοσύνη λέγεται αυτό που νιώθω μέσα μου… πλεγμένο στη ζωή μου… αυτή που πίσω μου ʽδωσες… γιατρέ μου.

[alcyon]

Αναδημοσιεύω κάτι από άλλο θέμα, μόνο και μόνο γιατί τότε τα είχα γράψει "εκτός θέματος".... Τα βάζω λοιπόν εκεί που έπρεπε να είναι εξ αρχής.

 

Τελικά οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορετικότητα. Δεν μπορούν να την αντιληφθούν ως δικαίωμα. Δεν τη θέλουν κοντά τους. Μπορεί η ιδέα για τον εαυτό μας να μας έχει σκιαγραφημένους ως «προοδευτικούς», αλλά μέσα βαθιά, στον πυρήνα μας, είμαστε συντηρητικοί. Τα όρια της κοινωνίας μας έχουν διευρυνθεί και πιστεύουμε ακριβώς γιʼ αυτό πως εμείς είμαστε οι προοδευτικοί. Αλλά τελικά δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από άνθρωποι σταθεροί και σκληροί, πιστοί στα στεγανά που μας παρέχουν την αίσθηση της ασφάλειας.

 

Ακόμα και εμείς νομίζουμε πως είμαστε «ανοιχτά μυαλά», αλλά μόλις μας πλησιάσει κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα, τότε αισθανόμαστε την απειλή –ποια είναι αλήθεια η απειλή; – να μας κυκλώνει. Σταματάμε τότε να βλέπουμε τα χρώματα και μας μοιάζουν όλα άσπρο – μαύρο. Γινόμαστε θηρία μπροστά στην «απειλή», ξεσηκωνόμαστε, γινόμαστε επιθετικοί έτσι ώστε να οριοθετήσουμε την «απειλούμενη» «περιοχή μας».

 

Και είμαστε εμείς οι ίδιοι που δίναμε τις ψύχραιμες συμβουλές σε άλλους και δείχναμε το καλό μας πρόσωπο, αυτό το δήθεν υπεράνω. Μα σαν χτυπήσει τη δική μας πόρτα, ξεχνάμε τις διδαχές, την ψυχραιμία και κυρίως…. τη λογική μας! Αλήθεια πού πάει η λογική μας εκείνες τις ώρες; Τι μας κάνει να σβήνουμε το διακόπτη της ορθής κρίσης; Τι μας κάνει να χάνουμε το μέτρο; Μήπως ο φόβος; Μα γιατί να φοβόμαστε;

Μοιάζει με τον «μπαμπούλα» των παιδικών μας χρόνων. Κλείνουμε τα μάτια και πιστεύουμε πως είναι εκεί. Δεν υπάρχει τίποτα απολύτως που να αποδεικνύει την ύπαρξή του, ούτε λαμβάνουμε κάποια συνέπεια από την υποτιθέμενη ύπαρξή του. Όλα εξακολουθούν να είναι όπως και πριν. Η μόνη διαφορά είναι ο φόβος μας που του δίνει τροφή και η ιδέα του θεριεύει στο μυαλό μας.

 

Το χειρότερο είναι πως η διαφορετικότητα δε σταματά στα προφανή, το διαφορετικό χρώμα, τη διαφορετική εθνικότητα, τη διαφορετική σεξουαλική προτίμηση, αλλά μας ενοχλεί ακόμα και η διαφορετική κρίση, η διαφορετική άποψη, η διαφορετική θεώρηση του κόσμου και των πραγμάτων που μας περιβάλλουν.

 

Μόλις αντιληφθούμε αυτό το «διαφορετικό» αισθανόμαστε την υποχρέωση στον εαυτό μας να αρχίσουμε να το πετροβολούμε, να το πληγώσουμε θανάσιμα για να το εξαφανίσουμε. Και αφού εξαντλήσουμε τα κανιβαλιστικά αισθήματά μας έπειτα ήρεμοι και με ήσυχη τη συνείδησή μας ότι πράξαμε το «σωστό» και το «δίκαιο» προσπαθούμε να επαναφέρουμε τον μικρόκοσμό μας στην πρότερή του ησυχία. Την ησυχία της δικής μας άποψης. Την ουσιαστική επιβολή του εγώ μας στο περιβάλλον μας. Κάτι … τόσο πρωτόγονο….

 

Πέρασαν εκατομμύρια χρόνια από τότε, κι όμως εμείς είμαστε ακόμα σε εκείνο το στάδιο. Δεν αφήνουμε το άγριο ένστικτό μας γιατί φοβόμαστε…. για τον αφανισμό μας !;! Είναι δυνατόν η πρόοδος να μας αφανίσει ως άτομα, ως είδος, ως προσωπικότητες; Συγγνώμη αν η άποψή μου ενοχλήσει τον ήρεμο μικρόκοσμο μερικών αλλά ευθαρσώς … δηλώνω όχι!