Αναζήτηση στο φόρουμ

Καλησπέρα σε ολους, είχα πει μετα την πρώτη μας αποβολή πως αν ευοδωθεί καποια εγκυμοσύνη θα επιστρέψω και θα γράψω κάποιες σκέψεις (μπαμπάς εδω!) Δυστυχώς πολλοί απο εμάς έχουμε βιώσει μια απώλεια.... για εμάς ήταν στην πρώτη μας εγκυμοσύνη , ενώ ειχαμε ακούσει καρδούλα. Η ανακάλυψη έγινε την 12 εβδομάδα κατα την αυχενική.... παγωμάρα...βουβαμάρα....άπειρο κλάμα και στεναχώρια. Ακολούθησε απόξεση. Ο λόγος της αποβολής ; κατα πάσα πιθανότητα γενετική ανωμαλία. Μετά αρχισαν οι σκέψεις...είναι ένα τυχαίο και μεμονωμένο γεγονός ή υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα; Αν το ήθελε ο γιατρός μας ( ο οποίος ήταν κάθετος και μας είπε οτι θα χρειαστεί να το ψάξουμε περαιτέρω μόνο αν υπάρξει δεύτερη αποβολή) και η σύζυγος μου, ήμουν διατεθειμένος να ψάξουμε και το τελευταίο νουκλεόνιο μας. Ολη αυτή την περίοδο είχα ξεψαχνίσει papers , μελέτες αλλα και forums οπως αυτό εδώ. Είδα ιστορίες πολλών και πάντα κοίταγα αν εχουν κανει αλλα ποστς εκτός απο αυτα με την αποβολή τους και μόλις εβλεπα οτι ειχαν καταφέρει να κρατήσουν το παιδί τους αγκαλιά, ελεγα απο μέσα μου μπράβο τους και έπαιρνα θάρρος. Προσπαθήσαμε αμέσως μόλις είχαμε το οκ απο τον γιατρό μας και με την δεύτερη φορά ειχαμε θετικό τεστ....9 μήνες μετά κρατάμε τον μικρό μας αγκαλιά. Είχαμε μια εγκυμοσύνη με πολύ αγχος, πάρα πολύ αγχος, ειδικά μεχρι την αυχενική (υπήρξαν φορές που πήγαμε 2 φορες μεσα στην ίδια εβδομαδα να δουμε τον μικρό στον γιατρό μας για να ηρεμήσουμε) Θέλω να καταλήξω στο εξής, όσο βουνό και να φαίνεται αυτη η περίοδος (και ξέρω πολύ καλα τι σημαίνει αυτο, καθώς ηταν το πρωτο πραγμα που σκεφτομουν οταν άνοιγα τα μάτια μου και το τελευταίο οταν τα έκλεινα) θα ρθουν καλύτερες μέρες. Ακόμα και για δύσκολες περιπτώσεις η επιστήμη κάνει θαύματα. Να είστε δίπλα στον σύντροφό σας (είτε γυναίκα είτε άντρας) και να είστε ενωμένοι. Να το περάσετε μαζί και να στηρίζετε αμέριστα ο ένας τον άλλο. Εξάλλου εχουμε επιλέξει να περάσουμε την ζωή μας με κάποιον οχι για την τεκνοποίηση αλλα γιατί σε αυτόν βλέπουμε το άλλο μας μισο. Καμία γυναίκα δεν ευθύνεται γι αυτο που συμβαίνει καθώς πολλές κατηγορούν τον εαυτό τους. Επισης θα ήθελα να πω ενα τεράστιο ευχαριστώ στον γιατρό μας! ήταν δίπλα μας συνέχεια, μας ηρεμούσε όταν έπρεπε και στάθηκε δίπλα μας , στην κυριολεξία, στον τοκετό για πολλές ώρες)

Καλησπέρα... Εντελώς φρέσκια στο φορουμ, αποφάσισα να γράψω την ιστορία μου γιατι ειλικρινά νοιώθω οτι βρίσκομαι σε ένα τεράστιο αδιέξοδο και θα ηθελα τα φώτα σας, αν έχετε τον χρόνο και την διάθεση. Διανύω την 12 εβδομάδα κύησης, στο πρώτο μου παιδί, στα 28 μου. Με τον πατέρα του παιδιού είμαστε σε σχέση 7μιση μηνες. Ειναι μεταναστης, χωρις αδεια παραμονης στη χωρα και ναι το ομολογω τον ερωτευτηκα, αλλα δυστυχως το τελευταιο διαστημα αναρωτιεμαι για ποιο λογο. Η σχεση μας εχει περασει δια πυρος και σιδηρου, με αποκορυφωμα λιγες μερες μετα την Πρωτοχρονια που ουσιαστηκα τον εδιωξα απο το σπιτι-απο τον Αυγουστο μενουμε μαζι, στο σπιτι μου-γιατι ενοιωθα οτι δεν πηγαινε αλλο. Ο χωρισμος αυτος κρατησε ελαχιστες μερες με κατα καποιο τροπο κοινη πρωτοβουλια κι αφου συζητησαμε πολυ και αποφασισαμε να κανουμε μια εντελως καινουρια αρχη και να αφησουμε πισω μας το παρελθον και ολα τα ψεμματα, τα μυστικα, τους καυγαδες, τις προσβολες, ολα αυτα τελος παντων που μας χωριζαν. Λιγες μερες μετα απο την επανασυνδεση μας εμαθα οτι ειμαι εγκυος. Βασανιστηκα παρα πολυ αρχικα, οχι για το αν θα το ελεγα σε εκεινον, αλλα κυριως για το αν ηθελα να κρατησω ενα παιδι στην συγκεκριμενη φαση που ειμαι. Ουσιαστικα ειμαι ανεργη και το μονο μου εισοδημα ειναι μια οικονομικη βοηθεια σε μηνιαια βαση απο τον νονο και τη νονα μου και ενα επισης ελαχιστο εισοδημα απο καποια μαθηματα αγγλικων που παραδιδω. Ο φιλος μου επισης δεν δουλευει αρα και το σπιτι το συντηρω μονη μου, οπως δηλαδη και πριν μεινουμε μαζι. Οταν του ανακοινωσα οτι ειμαι εγκυος, αφου το ειχα σκεφτει πολυ μονη μου και αφου το συζητησα με την ψυχοθεραπευτρια μου επισης για μια καθοδηγηση, χαρηκε παρα πολυ σχεδον κλαιγαμε και οι δυο και μου ειπε οτι ολα θα πανε καλα οτι ειμαστε μαζι σε αυτο οτι το θελει παρα πολυ κλπ κλπ. Πλεον 8 εβδομαδες μετα, η κατασταση εχει ως εξης. Την τελευταια εβδομαδα τσακωνομαστε σχεδον καθημερινα, με ασημαντες αφορμες, οι οποιες ολες εχουν ως αφετηρια την δικη μου συγχιση επανω στο οικονομικο φυσικα αλλα και στο τι θα γινει στο μελλον. Δεν βλεπω καμια σοβαρη προσπαθεια να βρει δουλεια, παρα μονο καθε μερα ολη μερα, εκτος απο τις Παρασκευες που βγαινει απο το πρωι μεχρι τοβραδυ, καθεται σπιτι, ειναι σε εναν καναπε, κρυμμενος πισω απο μια οθονη, ειτε ταμπλετ, ειτε κινητου, ειτε τηλεορασης. Εχω απελπιστει παρα πολυ και σημερα μετα απο αλλον εναν καυγα μας μου ειπε ουσιαστικα μεσω μηνυματων οτι μαζι μου δεν ειναι ο εαυτος του και θελει να ειναι ελευθερος να βγαινει για να δικτυωθει, το οποιο με βαση το παρελθον μας, το βρισκω παρα πολυ αστειο, γιατι οι δικες του δικτυωσεις περιλαμβανουν ατελειωτες ωρες χαζεματος σε σπιτια η και εξω και στο παρελθον ειχαμε και δυο περιστατικα που γυρισε στο σπιτι λιωμα απο ποτο να μου ζηταει να τον σκοτωσω να μου λεει οτι η ζωη του στην ευρωπη εχει τελειωσει και διαφορα δραματικα που εχω δει μονο σε ταινιες. Αυτο σε σνδυασμο με το γεγονος οτι μου απεκρυψε πολυ σημαντικα πραγματα για την ζωη του τα οποια ανακαλυψα μονη μου και τον αντιμετωπισα πολυ σκληρα, με εχυν κανει να μην τον εμπιστευομαι και πλεον φυσικα αναρωτιεμαι και για ποιον λογο τον ερωτευτηκα και για ποιον λογο επελεξα να ειμαι ξανα μαζι του, για ποιο λογο δηλαδη τον πιστεψα, οτι με αγαπαει και θελει να ειμαστε μαζι και να γινουμε οικογενεια. Σημερα λοιπον, αφου μου τα ειπε αυτα εγω του εδωσα τελεσιγραφο αφου πρωτα του ανεφερα ολους τους λογους για τους οποιους το τλεευταιο διαστημα ειμαι στην τσιτα συνεχεια (περα απο τις ορμονες της εγκυμοσυνης που φυσικα κι αυτες παιζουν τον ρολο τους), οτι δηλαδη εχουμε θεμα οικονομικο, δεν εχουμε ουσιαστικα δουλεια θα χρειαστουμε μεγαλυτερ σπιτι κλπ κλπ, σε αυτα, η απαντηση του ηταν τα παραπανω (να τον αφησω ελευθερο να βγαινει να δικτυωθει και να ειναι ο εαυτος του). Καθε φορα που βγαινει εγω ανησυχω για το πως θα γυρισει, αν θα μυριζει παλι ποτο κατα βαση. Του εδωσα τελεσιγραφο. Του ειπε οτι πρεπει να αποφασισει τι θελει. Αν θελει να αναλαβει τις ευθυνες που εχει μια οικογενεια. Αν θελει να γινουμε οικογενεια. Κσι οτι πρεπει αυτο να το κανει πολυ συντομα γιατι πρεπει κι εγω να αποφασισω τι θα κανω με τη ζωη μου και με την εγκυμοσυνη. Δεν ξερω τι να κανω, θελω να γινω μαμα, θελω να κρατησω αυτο το μωρο, ομως φοβαμαι. ΦΟβαμαι πολυ τι θα γινει με τη σχεση μου και το κυριοτερο, φοβαμαι πολυ τι θα γινει αν αποφασισω να κρατησω το μωρο μονη μου, τι στιγμη που δεν εχω τα βασικα για να το μεγαλωσω. Περα απο παρα πολλη αγαπη και παρα πολυ μεγαλη θεληση για να κανω οτι περναει αποτο χερι μου με το που γεννηθει να ζησουμε μια αξιοπρεπη ζωη. Η οικογενεια μου φυσικα ουτε λιγο ουτε πολυ μου λεει οτι ειναι ενα τεραστιο βαρος αυτο το μωρο και οτι πρεπει να το ξανασκεφτω... Χρειαζομαι βοηθεια. Συγγνωμη για το τεραστιο ποστ και ευχαριστω εκ των προτερων...!