Καλησπέρα σε ολους,
είχα πει μετα την πρώτη μας αποβολή πως αν ευοδωθεί καποια εγκυμοσύνη θα επιστρέψω και θα γράψω κάποιες σκέψεις (μπαμπάς εδω!)
Δυστυχώς πολλοί απο εμάς έχουμε βιώσει μια απώλεια.... για εμάς ήταν στην πρώτη μας εγκυμοσύνη , ενώ ειχαμε ακούσει καρδούλα.
Η ανακάλυψη έγινε την 12 εβδομάδα κατα την αυχενική.... παγωμάρα...βουβαμάρα....άπειρο κλάμα και στεναχώρια.
Ακολούθησε απόξεση. Ο λόγος της αποβολής ; κατα πάσα πιθανότητα γενετική ανωμαλία.
Μετά αρχισαν οι σκέψεις...είναι ένα τυχαίο και μεμονωμένο γεγονός ή υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα;
Αν το ήθελε ο γιατρός μας ( ο οποίος ήταν κάθετος και μας είπε οτι θα χρειαστεί να το ψάξουμε περαιτέρω μόνο αν υπάρξει δεύτερη αποβολή) και η σύζυγος μου, ήμουν διατεθειμένος να ψάξουμε και το τελευταίο νουκλεόνιο μας.
Ολη αυτή την περίοδο είχα ξεψαχνίσει papers , μελέτες αλλα και forums οπως αυτό εδώ.
Είδα ιστορίες πολλών και πάντα κοίταγα αν εχουν κανει αλλα ποστς εκτός απο αυτα με την αποβολή τους και μόλις εβλεπα οτι ειχαν καταφέρει να κρατήσουν το παιδί τους αγκαλιά, ελεγα απο μέσα μου μπράβο τους και έπαιρνα θάρρος.
Προσπαθήσαμε αμέσως μόλις είχαμε το οκ απο τον γιατρό μας και με την δεύτερη φορά ειχαμε θετικό τεστ....9 μήνες μετά κρατάμε τον μικρό μας αγκαλιά.
Είχαμε μια εγκυμοσύνη με πολύ αγχος, πάρα πολύ αγχος, ειδικά μεχρι την αυχενική (υπήρξαν φορές που πήγαμε 2 φορες μεσα στην ίδια εβδομαδα να δουμε τον μικρό στον γιατρό μας για να ηρεμήσουμε)
Θέλω να καταλήξω στο εξής, όσο βουνό και να φαίνεται αυτη η περίοδος (και ξέρω πολύ καλα τι σημαίνει αυτο, καθώς ηταν το πρωτο πραγμα που σκεφτομουν οταν άνοιγα τα μάτια μου και το τελευταίο οταν τα έκλεινα) θα ρθουν καλύτερες μέρες.
Ακόμα και για δύσκολες περιπτώσεις η επιστήμη κάνει θαύματα.
Να είστε δίπλα στον σύντροφό σας (είτε γυναίκα είτε άντρας) και να είστε ενωμένοι. Να το περάσετε μαζί και να στηρίζετε αμέριστα ο ένας τον άλλο. Εξάλλου εχουμε επιλέξει να περάσουμε την ζωή μας με κάποιον οχι για την τεκνοποίηση αλλα γιατί σε αυτόν βλέπουμε το άλλο μας μισο.
Καμία γυναίκα δεν ευθύνεται γι αυτο που συμβαίνει καθώς πολλές κατηγορούν τον εαυτό τους.
Επισης θα ήθελα να πω ενα τεράστιο ευχαριστώ στον γιατρό μας!
ήταν δίπλα μας συνέχεια, μας ηρεμούσε όταν έπρεπε και στάθηκε δίπλα μας , στην κυριολεξία, στον τοκετό για πολλές ώρες)