Καλησπέρα σε όλους!
Διαβάζω τις συζητήσεις εδώ και χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που γράφω. Είμαι 34 χρόνων και πλέον κουρασμένη... Πριν από έξι χρόνια έμεινα εύκολα έγκυος (χωρίς προσπάθεια, μάλλον από λάθος "συνεννόηση"...) όταν ήμουν αρραβωνιασμένη με τον άντρα μου. Ολα πήγαιναν καλά, μέχρι την 8η εβδομάδα όπου παρουσιάστηκε λίγο αιματάκι και το οποίο οδήγησε σε αποβολή όταν ήμουν στην 10η εβδομάδα.. Περιττό να αναφέρω το πένθος που βίωσα και το πόσο χρονικό διάστημα μου πήρε να συνέλθω.. Ακόμα και τώρα, νιώθω την ίδια θλίψη όταν το σκέφτομαι...
Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου μετά από σχεδόν ένα χρόνο επαφών με τέστ ωορρηξίας στο σπίτι, ένα εξάμηνο στοχευμένων επαφών με υπερήχους και φάρμακα, τρεις σπερματεγχύσεις και 3 εμβρυομεταφορές - και όλα αυτά με τη διάγνωση της ανεξήγητης υπογονιμότητας- οι αγκαλιές μας είναι ακόμα άδειες..
Και κουράστηκα.. Πολύ κουράστηκα.. Σκεφτόμουν να πάω για βελονισμό, γιόγκα ή να ξεκινήσω ακόμα μία πνευματική δραστηριότητα π.χ. μια ξένη γλώσσα για να απασχολήσω το μυαλό μου που ποτέ δεν ηρεμεί και να ξεκουράσω την ψυχή μου που όσο πάει και μαυρίζει.. Ακόμα και στο μεταπτυχιακό που ήδη κάνω είπα να "ξορκίσω το κακό" και αποφάσισα να κάνω τη διπλωματική μου σχετικά με την ποιότητα ζωής στην υπογονιμότητα...μάλλον ήταν λάθος η επιλογή του θέματος..κάθε άλλο παρά μου αποσπά την προσοχή..
Μα τόση κούραση.. Διαβάζω το φόρουμ και κάποιες ιστορίες μου δίνουν κουράγιο.. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι όλοι εμείς είμαστε μικροί ήρωες της καθημερινότητας!
Καλή δύναμη σε όλους!