Καλησπέρα, είμαι 10 χρόνια μαζί με τον άνδρα μου. Ειμαι 36 χρόνων κι αυτός 37. Πριν 2 χρόνια παντρευτηκαμε με το σκοπο να ξεκινήσουμε τη δική μας οικογένεια, αλλά όπως φάνηκε αυτό είναι μόνο μέσα στα δικά μου πλάνα. Μέσα σε αυτό το διάστημα έχουν γίνει ατελείωτες συζητήσεις για την απόκτηση παιδιού οι οποίες πάντα καταλήγουν σε καβγά, στενοχώρια, μούτρα με αποτέλεσμα να αφήνουμε πάντα αυτο το θέμα ανοιχτό.Εγω έχω εκφράσει ξεκάθαρα την επιθυμία μου να γίνω μητέρα αλλά ο σύζυγος μου το αναβαλλει εδώ και δύο χρόνια. Κάθε φορά που συζητάμε αυτό το θέμα, βάζει κι ένα καινούργιο "εμπόδιο" και ένα "αλλα". Να προσθέσω εδώ ότι κι οι δυο εργάζομαστε και είμαστε πολύ καλά οικονομικά. Μου λέει ότι οι συνθήκες δεν είναι καλές,ότι δεν νιώθει ετοιμος ,ότι φοβάται για το μέλλον,τι θα γίνει με τη δουλειά, να περιμένουμε λίγο ακομα. Λέει ότι θέλει να αποκτήσει παιδιά κάποια στιγμή αλλά δεν το τοποθετεί χρονικά. Νιώθω πως όλα αυτά είναι δικαιολογίες για να αναβάλει όσο περισσότερο μπορεί την απόκτηση παιδιού κι ότι ο πραγματικός λόγος είναι ότι φοβάται τις ευθύνες. Ολο αυτό μου προκαλει θυμό, νεύρα προς τον σύντροφό μου, κλαμματα, θλιψη και σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή μου. Η σχέση μεταξύ μας έχει αλλάξει γιατί νιώθω ότι μου στερεί αυτό που θέλω τόσο πολύ ενώ εγω του έχω δώσει τόσο χρόνο να το σκεφτεί. Νιώθω ότι καταπίεζω τις ανάγκες μου και τις επιθυμίες μου και ότι πρέπει να περιμένω μέχρι να μου δώσει το πράσινο φως. Έχω κουραστεί και πλέον δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Βλέπω τους γύρω μου να έχουν προχώρησει τη ζωή τους και να έχουν κάνει οικογένεια και εγώ να μένω στάσιμη. Έπισης φοβάμαι τον χρόνο που περνάει.
Οποιαδήποτε συμβουλή είναι καλοδεχούμενη.