Καλημέρα σας. Τον Δεκέμβριο με το καλό θα μας έρθει και το δεύτερο μας παιδάκι. Ο «μεγάλος» μας τότε θα είναι 20,5. Έχω λοιπόν το εξής πρόβλημα. Σαν πρώτο παιδί κάναμε το λάθος να τον έχουμε πάντα κοντά μας για να τον βλέπουμε μη πέσει και χτυπήσει, οπότε το παιδί συνήθισε να έχει πάντα την μαμά η τον μπαμπά κοντά του. Μεγαλώνοντας άρχισε να παίζει μαζί μας και ποτέ μόνος του και δεν τον πιέσαμε να κάθεται και μόνος στο δωμάτιο του αφού δεν το είχε μάθει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι τώρα υπερβολικά προσκολλημένος στην μαμά και στον μπαμπά. Τώρα που περιμένουμε το δεύτερο εκ των πραγμάτων δεν θα έχει την αμέριστη προσοχή της μαμάς γιατί στις αρχές το μωρό θα θέλει πολύ φροντίδα. Φοβάμαι ότι ο μικρός μου θα θεωρήσει την μπέμπα μας σαν εισβολέα που του παίρνει την μαμά και τον μπαμπά και θα ζηλεύει το μωρό. Προσπαθώ να του μάθω τώρα, πριν γεννηθεί η αδελφούλα του, να παίζει και να ασχολείται μόνος του αλλά ίσως δεν έχω βρει τον σωστό τρόπο. Πηγαίνουμε μαζί στο δωμάτιο του και τον αφήνω να παίξει με ένα παιχνιδάκι του. όταν τον βλέπω ότι παίζει του λέω ότι η μαμά πάει να κάνει μια δουλειά η να πιει νερό και θα έρθει πάλι, αλλά μόλις βγαίνω από το δωμάτιο τρέχει από πίσω μου και με φωνάζει. Τον στέλνω πάλι μέσα και μετά από 1 λεπτό πάω πάλι για να δει ότι η μαμά δεν έφυγε αλλά γενικά δεν καταφέρνω να τον αφήσω μόνο του γιατί δεν μένει. Επίσης τον στέλνω στο δωμάτιο του να παίζει και ανά διαστήματα πάω και στέκομαι έξω από την πόρτα και του λέω «μπράβο το αγόρι μου που παίζει μονό του η μανούλα κάνει δουλειές και θα έρθει σε λίγο», αλλά πολύ σπάνια το καταφέρουμε αυτό.
Δεν ξέρω αν είναι σωστές οι κινήσεις μου η αν κάνω κάτι λάθος. Εύχομαι μέσα στους επόμενους μήνες να τα καταφέρω.
Ξέχασα να αναφέρω ότι πάει σε βρεφονηπιακό σταθμό και έτσι δεν είναι πολλές ώρες με την μαμά και τον μπαμπά επειδή και εμείς δουλεύουμε. Για αυτό είναι και πιο δύσκολο να ξεκολλήσει από πάνω μας.
Τι άλλο μπορώ να κάνω? Βοήθεια!!!