Δεν ξέρω αν μπαίνει κανείς σε αυτό το μπλογκ μιας και είναι πάνω από 10 ετών, αλλά βλέπουμε. Βασικά δεν ξέρω αν θα έπρεπε να γράφω σ' αυτό το φόρουμ εφόσον αν είσαι άνω των 18, θεωρητικά είσαι ενήλικος. Τέλος πάντων...
Εδώ και ενάμισι χρόνο τελείωσα το σχολείο (Ιούνιος του '21) και πραγματικά νιώθω πως έχω αποτύχει. Παθαίνω συχνά κρίσεις πανικού όταν είμαι σε δημόσιο χώρο μόνη μου χωρίς κάποιο γνωστό μου πρόσωπο, αν και τώρα τελευταία που άρχισα θεραπεία με φάρμακα έχει μειωθεί σχετικά. Γι'αυτόν τον λόγο κάνω τα μαθήματα της σχολής μου εξ αποστάσεως.
Πίστευα ότι δεν είναι κάτι σοβαρό, ότι θα μού περάσει και δεν θα είμαι εξαρτημένη από τους γονείς μου. Ο πατέρας μου όμως με έχει πρήξει με τα θέματα τύπου «να ανοίξω τα φτερά μου», «να βρω δουλειά που φέρνει καρπούς», «να κάνω σχέση», οτιδήποτε γίνεται στην φοιτητική ζωή τέλος πάντων. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με συγκρίνει κιόλας με τους παλιούς μου συμμαθητές: «όλοι έφυγαν απ'τα σπίτια τους μόνο εσύ έμεινες εδώ» και ξέρω 'γω τι! Οχι πως έχει άδικο, αλλά γιατί πρέπει να με γεμίζει με ενοχές; Είναι πατέρας μου και τον σέβομαι, αλλά πραγματικά μακάρι να μπορούσα να φύγω κι εγώ απ'το σπίτι, για να μην είμαι εκτός.
Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ανέκαθεν με σύγκρινε με τους άλλους με αποτέλεσμα να νιώθω μειονεκτικά. «Γιατί ο τάδε πήρε 20 κι εσύ πήρες 15;» «γιατί δεν είσαι καλή μαθήτρια;» και τα σχετικά. Οπότε σκεφτόμουν να φύγω από το σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και κάτω των 18 μάλιστα.
Η μάνα μου από την άλλη λέει πως ο καθένας έχει την δική του εμπειρία ζωής, κι ότι δεν χρειάζεται να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Του τα έχει ψάλλει κιόλας του πατέρα μου, αλλά όποτε γίνεται αυτό κλείνωμαι στο δωμάτιό μου και ρίχνω κατάρες.
Εχω μείνει πίσω στις εμπειρίες της ζωής, γιατί είμαι 19 και δεν είχα ποτέ καμία ουσιαστική παρέα, ούτε είχα κάνει ποτέ σχέση, και μένω ακόμα με τους γονείς μου.