Καλησπέρα, αυτό το κείμενο, το γράφω για μένα, ίσως για να ξεσπάσω, επίσης αν υπάρχει κάποια κοπέλα που βίωσε ή βιώνει κάτι παρόμοιο ίσως, ίσως ταυτιστεί και ίσως έχει κάτι να μου πει για να με βοηθήσει. Έχω πάθει ίσως το μεγαλύτερο break down απο την αρχή αρχή του αγώνα μου μέχρι σήμερα. Είμαι σε μια φάση που αισθάνομαι, παραδομένη, λεηλατημένη σωματικά, απογοητευμένη και οργισμένη.... Σε 2 μήνες ΘΑ γεννούσα το πρώτο μου μωρό. Μια εγκυμοσύνη που προέκυψε απο την πρώτη μας εξωσωματική. Μετά απο αγώνα. Όμως αντι να ετοιμάζομαι για αυτή την υπέροχη στιγμή... Είμαι πάλι στο μηδέν, για μια ακόμη φορά... Είναι τόσο ψυχοφθόρο να τρέχεις με 200 ασταμάτητα και να εχεις δύο αποτελέσματα... Το ένα είναι να συνειδητοποιείς ότι έφτασες πάλι στην αφετηρία και η άλλη είναι να τρέχεις με ιλλιγιώδη ταχύτητα και να σου τραβάνε απότομα το χειρόφρενο και να βρίσκεσαι στου διαόλου τη μάνα να προσπαθείς να μαζέψεις τα σμπαράλια σου και να ξεκινήσεις πάλι... Για πού; Το πιθανότερο πάλι για το μηδέν πάλι για την αφετηρία... Όμως η επιθυμία και η μικρή ελπίδα για το φως, σε σπρώχνουν πάλι να σηκωθείς και πάλι να τρέξεις... Είναι πολύ παράξενο... Μπορεί να φαίνονται ασυνάρτητα όλα αυτα... Μπορεί και να είναι... Είναι πολύ δύσκολο να παλεύεις για κάτι που σε άλλους χαρίζεται απλόχερα χωρίς καθόλου κόπο. Δεν τα βάζω με κανέναν δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Απλώς είναι το παράπονο μου και θα είναι για πάντα. Δεν θα έπρεπε να παλεύει κάνενα ζευγάρι έτσι... Να μη ζει κανείς αυτόν τον πόνο. Όπως υπάρχει δικαιοσύνη απέναντι στον θάνατο και θα πεθάνουμε ΟΛΟΙ, έτσι κάπως θα έπρεπε να ήταν και η τεκνοποίηση... Να μη ζει κανεις αυτόν τον πόνο... Πιστεύω στον Θεό.. Απο Αυτόν προσπαθώ να κρατηθώ... Αλλά πολλές φορές σαν σήμερα λυγίζω. Είμαι στην προετοιμασία για εμβρυομεταφορά. Την τρίτη εμβρυομεταφορά. Η πρώτη μου πέτυχε και απέβαλα και η δεύτερη ήταν μια αποτυχία. Αυτό που με έχει γονατίσει είναι ότι οι κύκλοι μου ακυρώνονται ο ένας μετά τον άλλον. Το ενδομήτριο δεν μεγαλώνει με ΤΙΠΟΤΑ... Οι δόσεις των οιστρογόνων που παίρνω για να μεγαλώσει το ενδομήτριο ειναι εξωπραγματικές... Είμαι στην 16η μέρα του κύκλου μου, οι επισκέψεις για υπέρηχο και εξετάσεις είναι σχεδόν καθημερινές, παίρνω 6 cyclacur εκ των οποίων τα 2 κολπικά, κάνω αντιπηκτικές για καλύτερη κυκλοφορία του αίματος στο ενδομήτριο, βάζω κολπική κρέμα οιστριόλης και μετα βίας φτάσαμε στο 6 και κάτι. Ο γιατρός μου θέλει ακόμα να το παλέψουμε εφόσον για τον ίδιο λόγο ακυρώσαμε και 2 προηγουμενους κύκλους. Έχει νόημα; Ή αν το τραβήξω κ άλλο απο τα μαλλιά θα καταλήξω να φαω πάλι τα μουτρα μου; Δεν ξέρω... Είμαι σε απόγνωση, η ζωή μου έχει καταντήσει να περιλαμβάνει μόνο φάρμακα, υπερήχους, βελόνες και τα γνωστά. Αν διαβαστεί το κείμενο μου, θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη αν στεναχώρησα ή θύμωσα κάποια με αυτα που γράφω. Συνήθως είμαι δυνατή, αλλά αυτες τις τελευταίες μέρες περνάω πολύ δύσκολα... Αλήθεια δύσκολα. Δεν ξέρω αν φταίνε τα φάρμακα, αλλά είμαι στα όρια μου. Εύχομαι να έχετε δύναμη όσες περνάτε παρόμοια φάση...