Κρίσεις κλάματος χωρίς λόγο και σταματημό

[mariazt]

Καλημέρα σας,

 

έχω ένα κοριτσάκι 26 μηνών, το οποίο γενικά είναι πάρα πολύ ευδιάθετο και χαρούμενο. Έχει εδώ και ένα μήνα όμως που την πιάνουν κάτι τρελές κρίσεις κλάματος με τσιρίδες που δεν σταματάνε και είναι στο πολύ ξαφνικό και χωρίς να έχει γίνει κάτι. Λέει στη διάρκεια συνέχεια "αυτό θέλω" δείχνει κάτι, της το δίνουμε, συνεχίζει να κλαίει, δείχνει κάτι άλλο της το δίνουμε κι εκείνο πάλι κλάμα. Κι αυτό συνεχίζεται επί τουλάχιστον 20 λεπτά. Σταματάει 5 δευτερόλεπτα, μετά πάλι τσιρίδα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να φταίει ή αν είναι αυτές οι κρίσεις των δίχρονων χωρίς λόγο ή είναι αποτέλεσμα του ότι της κάνουμε πάντα όλα τα χατήρια. Πώς το κόβουμε αυτό το συνήθειο; Κόβεται;! Έχω προσπαθήσει να την έχω αγκαλιά, να της μιλάω γλυκά, να μιλήσω πιο έντονα, να μην της μιλήσω καθόλου, τίποτα. Σταματάει μόνο όταν κουράζεται ή απλά βαρέθηκε να τσιρίζει.

[student]

Αυτό που περιγραφεις μοιάζει με tantrum δηλαδή έκρηξη θυμού, είναι όπως είπες και εσύ σύνηθες σε αυτές τις ηλικίες. 

Περάσαμε κάτι παρόμοιο και αυτό που βοήθησε ήταν η στάση μας και μόνο. Ξεκινήσαμε να είμαστε πιο ψύχραιμοι πιο συνεργασιμοι πιο επεξηγηματικοι και σταματήσαμε να ενδιδουμε σε τέτοιες συμπεριφορες. Σιγά σιγά το παιδί καταλαβαίνει ότι αυτός ο τρόπος δεν περνάει και με τον καιρό οι εντάσεις μειώθηκαν. Η αγκαλιά, η ενσυναισθηση και η συζήτηση βοήθησαν εμάς και το παιδί. Όταν επφτε κάτω και φώναζε του λέγαμε "μπορείς να καθησεις κάτω όση ώρα θέλεις, εγώ θα σε περιμένω, όταν ηρεμήσεις μπορούμε να κανουμε την τάδε δραστηριότητα μαζί"

Ολ αυτά ήταν πολύ έντονα, σκεφτήκαμε τι δεν κάνουμε σωστά και τι μπορεί να φταίει και ξεκινήσαμε να μην είμαστε τόσο ελαστικοι και να λέμε περισσότερα όχι πιο σταθερα, θέσαμε όρια κλπ. 

Ελπίζω να βοήθησα έστω και λιγάκι. Είμαι σίγουρη ότι θα βρείτε τον τρόπο που σας ταιριάζει καλύτερα και θα ηρεμήσουν οι εντάσεις αργά ή γρήγορα. 

[ninaki80]

Just now, mariazt είπε:

Καλημέρα σας,

 

έχω ένα κοριτσάκι 26 μηνών, το οποίο γενικά είναι πάρα πολύ ευδιάθετο και χαρούμενο. Έχει εδώ και ένα μήνα όμως που την πιάνουν κάτι τρελές κρίσεις κλάματος με τσιρίδες που δεν σταματάνε και είναι στο πολύ ξαφνικό και χωρίς να έχει γίνει κάτι. Λέει στη διάρκεια συνέχεια "αυτό θέλω" δείχνει κάτι, της το δίνουμε, συνεχίζει να κλαίει, δείχνει κάτι άλλο της το δίνουμε κι εκείνο πάλι κλάμα. Κι αυτό συνεχίζεται επί τουλάχιστον 20 λεπτά. Σταματάει 5 δευτερόλεπτα, μετά πάλι τσιρίδα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να φταίει ή αν είναι αυτές οι κρίσεις των δίχρονων χωρίς λόγο ή είναι αποτέλεσμα του ότι της κάνουμε πάντα όλα τα χατήρια. Πώς το κόβουμε αυτό το συνήθειο; Κόβεται;! Έχω προσπαθήσει να την έχω αγκαλιά, να της μιλάω γλυκά, να μιλήσω πιο έντονα, να μην της μιλήσω καθόλου, τίποτα. Σταματάει μόνο όταν κουράζεται ή απλά βαρέθηκε να τσιρίζει.

μαλλον κουραση ή βαρεμαρα ειναι. το καλητερο ειναι να την ρωτας ηρεμα αν εχει κατι ή αν θελει κατι κ αν δεις οτι συνεχιζει να μην της δινεις σημασια εξηγωντας ταυτοχρονα οτι εσυ συνεχιζεις το προγραμμα σου. ε φαση ειναι κ θα περασει εχουν κ αυτα τις στιγμες τους που δεν ξερουν τι θελουν να κανουν που βαριουνται κ δεν ξερουν πως να ξεσπασουν

[kotsifikos]

Just now, mariazt said:

Καλημέρα σας,

 

έχω ένα κοριτσάκι 26 μηνών, το οποίο γενικά είναι πάρα πολύ ευδιάθετο και χαρούμενο. Έχει εδώ και ένα μήνα όμως που την πιάνουν κάτι τρελές κρίσεις κλάματος με τσιρίδες που δεν σταματάνε και είναι στο πολύ ξαφνικό και χωρίς να έχει γίνει κάτι. Λέει στη διάρκεια συνέχεια "αυτό θέλω" δείχνει κάτι, της το δίνουμε, συνεχίζει να κλαίει, δείχνει κάτι άλλο της το δίνουμε κι εκείνο πάλι κλάμα. Κι αυτό συνεχίζεται επί τουλάχιστον 20 λεπτά. Σταματάει 5 δευτερόλεπτα, μετά πάλι τσιρίδα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να φταίει ή αν είναι αυτές οι κρίσεις των δίχρονων χωρίς λόγο ή είναι αποτέλεσμα του ότι της κάνουμε πάντα όλα τα χατήρια. Πώς το κόβουμε αυτό το συνήθειο; Κόβεται;! Έχω προσπαθήσει να την έχω αγκαλιά, να της μιλάω γλυκά, να μιλήσω πιο έντονα, να μην της μιλήσω καθόλου, τίποτα. Σταματάει μόνο όταν κουράζεται ή απλά βαρέθηκε να τσιρίζει.

Το να της μιλήσεις εκείνη την στιγμή δεν θα βοηθήσει καθόλου, δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα οπότε καλό είναι να μην το προσπαθείς καθόλου. Αυτές τις εκρήξεις θυμού  έχουν σε αυτή την ηλικία, θέλει πολυ πολύ πολυ υπομονή. Η αγκαλιά σίγουρα θα βοηθήσει, αν αντιδρά εκείνη την στιγμή άφησε της τον χώρο της, όταν περάσει η κρίση μπορείς να το συζητήσεις (τόσο ώστε να μπορεί το παιδί να καταλάβει).... αχ αυτή η ηλικία είναι πράγματι πολυ δύσκολη.

[mama16]

Just now, mariazt είπε:

Καλημέρα σας,

 

έχω ένα κοριτσάκι 26 μηνών, το οποίο γενικά είναι πάρα πολύ ευδιάθετο και χαρούμενο. Έχει εδώ και ένα μήνα όμως που την πιάνουν κάτι τρελές κρίσεις κλάματος με τσιρίδες που δεν σταματάνε και είναι στο πολύ ξαφνικό και χωρίς να έχει γίνει κάτι. Λέει στη διάρκεια συνέχεια "αυτό θέλω" δείχνει κάτι, της το δίνουμε, συνεχίζει να κλαίει, δείχνει κάτι άλλο της το δίνουμε κι εκείνο πάλι κλάμα. Κι αυτό συνεχίζεται επί τουλάχιστον 20 λεπτά. Σταματάει 5 δευτερόλεπτα, μετά πάλι τσιρίδα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να φταίει ή αν είναι αυτές οι κρίσεις των δίχρονων χωρίς λόγο ή είναι αποτέλεσμα του ότι της κάνουμε πάντα όλα τα χατήρια. Πώς το κόβουμε αυτό το συνήθειο; Κόβεται;! Έχω προσπαθήσει να την έχω αγκαλιά, να της μιλάω γλυκά, να μιλήσω πιο έντονα, να μην της μιλήσω καθόλου, τίποτα. Σταματάει μόνο όταν κουράζεται ή απλά βαρέθηκε να τσιρίζει.

Αχ κοπέλα μου σε συμπονω γιατί κ εμένα η δικιά μου τα κάνει αυτα... Κ σε λίγο θα κλείσει τα 3.. Κ εγώ πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είναι η ηλικία η απλά είναι πολύ νευρική κ τις καναμε όλα τα χατίρια.. Λογικά σε εσάς η ηλικία είναι αλλά άλλαξε τπτ στην καθημερινότητα σας? Πχ αλλαγή περιβάλλοντος, αλλαγή δουλειάς με περισσότερες ώρες κλπ?

[mariazt]

Just now, mama16 είπε:

Αχ κοπέλα μου σε συμπονω γιατί κ εμένα η δικιά μου τα κάνει αυτα... Κ σε λίγο θα κλείσει τα 3.. Κ εγώ πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είναι η ηλικία η απλά είναι πολύ νευρική κ τις καναμε όλα τα χατίρια.. Λογικά σε εσάς η ηλικία είναι αλλά άλλαξε τπτ στην καθημερινότητα σας? Πχ αλλαγή περιβάλλοντος, αλλαγή δουλειάς με περισσότερες ώρες κλπ?

 

Ευχαριστώ για την κατανόηση κορίτσια και χαίρομαι τουλάχιστον που δεν το περνάω μόνο εγώ! Αν και μακάρι να μην το περνούσε καμία μας  

Όχι δεν άλλαξε τίποτα. Απλά πάει στον παιδικό σταθμό και δεν ξέρω μήπως "δανείζεται" συνήθειες από τα άλλα παιδάκια. Σίγουρα είναι και η ηλικία απ'ό,τι φαίνεται αλλά ίσως επηρεάζεται σιγά σιγά και από τον περίγυρό της. Βέβαια στον παιδικό δεν κάνει τέτοια, είναι μια χαρά ευδιάθετη, μόνο στους γονείς αυτά..

[kotsifikos]

Just now, mariazt said:

 

Ευχαριστώ για την κατανόηση κορίτσια και χαίρομαι τουλάχιστον που δεν το περνάω μόνο εγώ! Αν και μακάρι να μην το περνούσε καμία μας  

Όχι δεν άλλαξε τίποτα. Απλά πάει στον παιδικό σταθμό και δεν ξέρω μήπως "δανείζεται" συνήθειες από τα άλλα παιδάκια. Σίγουρα είναι και η ηλικία απ'ό,τι φαίνεται αλλά ίσως επηρεάζεται σιγά σιγά και από τον περίγυρό της. Βέβαια στον παιδικό δεν κάνει τέτοια, είναι μια χαρά ευδιάθετη, μόνο στους γονείς αυτά..

το παιδί μεγαλώνει οπότε οι αντιδράσεις του θα αλλάξουν πάρα πολύ από εδώ και στο εξής. Τα παιδιά είναι πολυ μιμητικά οπότε είναι λογικό να δανείζεται αντιδράσεις και συμπεριφορά άλλων, όλο αυτό που περνάτε τώρα είναι ένα στάδιο ανάπτυξης που όλα τα παιδιά το περνούν.

[mariazt]

Ναι σίγουρα έχετε δίκιο. Ίσως φταίει και το ότι είναι πολύ ενεργητικό παιδί και βαριέται εύκολα. Οπότε θα πρέπει να βρω διαφορετικούς τρόπους να την απασχολώ  και να παίζουμε για να το ευχαριστιέται.

[Mama_Anesti_]

Στην ηλικία σας είχαμε κ μεις αντιμετωπίσει παρόμοια σκηνικά, μου έρχονται χαρακτηριστικά κάποια στα οποία μόλις του έκανες αυτο που ζητούσε δεν ικανοποιούταν με τίποτα,  σαν να μην ήξερε τι ήθελε.  Στην αρχή προσπαθούσα να τον καθησύχασω δίνοντας του αυτά που ζητουσε. 

  Αργότερα προσπάθησα να διαχειριστουμε το συναίσθημα που τον κατεκλυζε εκείνη την στιγμή. Αγκαλιά τον παροτρυνα να παρει ανασες και το εκανα κι εγώ αργα και σταθερά.

Όταν καταφερνε να συγκεντρωθεί στις αναπνοές τα κλαματα σταματούσαν μαχαίρι. Εμάς μας βοήθησε πολύ αυτός ο τρόπος! Αφού ο μικρός για ένα διάστημα μόλις στεσαριζοταν, από μόνος του χωρίς να του το πω, ξεκινούσε τις αναπνοές για να ηρεμισει να μην βάλει τα κλαματα. 

[Nefeli2014]

Εμάς αυτες τις εκρήξεις τις κανει τωρα από τα 3,5 ως τα 4 που έχει φτάσει οπότε έπαψα να πιστεύω για τα terrible 2s και μιλάω πια εμπειρικά για τα terrible 4s.. Αλλά οκ εμείς έχουμε κι ένα background αδερφικο, οπότε δικαιολογημενα, αλλά πιστεύω πως όσα δεν έκανε τότε μας τα δίνει όλα τώρα με θάρρος και πυγμή

Τι κάνω εγώ προσωπικά? Επειδή εμένα είναι κ μεγάλη και καταλαβαίνει πολλά περισσότερα από ένα 2χρονο, απλώς δεν την αφήνω να της περάσει. Την αφήνω να τσιριζει αν θέλει κάτι επίμονα και δε γίνεται πχ, και παράλληλα της εξηγώ. Λίγο μετά, κάπου στο ενδιάμεσο, πάντως έχω ήρεμη και χαμηλή φωνή και της λέω ήσυχα κι ωραία πως αυτό δεν είναι σωστό, αυτό δε γιβεται γιαυτό και γιαυτό τον λόγο. 

Δεν κρύβω πως αρκετες φορές που είμαι πτώμα γίνομαι ένα με εκείνη κι αρχίζω κι εγώ να ωρυομαι. Πιστεύω έκανα ένα τρομερό λάθος όταν ήταν πιο μικρή και της τα έδινα όλα ακοπα. Εκεί τηη έχω πατήσει εγώ. Και όλοι μας. Την χαιδεψαμε πάρα πολύ και με το πρώτο αα την προλάβαιναμε. Όταν το κατάλαβα είχε ήδη περάσει τα 3 και δυσκολεύτηκα και δυσκολεύομαι πιο πολύ. Παρολαυτα ευτυχώς έχει καλό χαρακτήρα και τα κάνει μόνο σε εμάς, δεν έχουν βγει παραέξω. Αλλά εδώ θέλει προσοχή γιατί αν το επιτρέπεις, μετά θα βγει και στους έξω. Εγώ είμαι αποφασιστικη γενικά και προσπαθώ να μην λιώνω σα ζάχαρη στο κλάμα της. Με την ίδια λογική πλέον συμπεριφερομαι στη μικρή. Έχει αρχίσει κι αυτή και απαιτεί.. Κρεβάτια, αγκαλιές συνέχεια, όχι αυτό όχι εκείνο, τώρα αυτό μετά εκείνο. Της τα δίνω ως εκεί που μπορώ. Στην πρώτη έδινα πέραν ορίων. Στη μικρή δίνω μέχρι εκεί και είναι σχετικά ήσυχη. Πχ, τσιριζε η μικρή γιατί ήθελε κρεβάτι μαζί αγκαλιά. Την πήρα για λίγο μετά την μετέφερα. Τσιριζε. Εγώ όμως ήθελα να φύγω από το τρελό αυτό κρεβάτι γιατί είχα δουλειές και γιατί δεν ήθελα να κοιμηθώ από τις 9 και γιατί βρε αδερφέ ο εγκέφαλος μου άρχιζε να καίγεται μετά από μια ώρα κοκουνινγκ. Αυτό εκεί, ξυπνιο με το παραμικρό. Έλα δω της λέω τώρα νάνι, κούνια τέλος. Τσιριξε ένα λεπτό. Δεν πήγα. Σταμάτησε. Ξανατσιριξε άλλο ένα. Πάλι δεν πήγα. Τσιριξε πάλι. Την άφησα εκεί. Στα 3 με 4 λεπτά ροχαλιζε.

Μακαρι να τα έκανα αυτά και 2 χρόνια πριν. Αλλά τα κάνω τώρα. Αλλά προλαβαίνω. Είναι φιλότιμο. Στο τέλος ακούει. Η συμβιβάζεται. Δεν έχω καταλάβει ακόμα.