1ο τρίμηνο εγκυμοσύνης και μεταβολές στη διαθεση

[Efst]

Γειά σας κ από μένα κορίτσια.. Νέα στ φόρουμ.. 2.5 μηνών με αρκετά καλή εγκυμοσύνη θα έλεγα αλλά μόνο σωματικά.. Ψυχολογικα έχω αρκετές μεταβολές και διακυμάνσεις.. Τη μία θα είμαι καλά και την άλλη θα πέφτω στ πάτωμα απτ στεναχώρια.. Να αναφέρω ότι είμαι 24 χρονών και ότι έχω φύγει πολύ μακριά απτους δικούς μου και σ αυτή την πόλη έχω ουσιαστικά μόνο τον άντρα μου... Δεν έχω φίλες να πάω για ψώνια για έναν καφέ για μια βόλτα.. Σχεδόν όλη μέρα σπίτι.. Ήταν η είναι καμιά άλλη σαν τη δική μ περίπτωση; Κ αν ναι πως αντιμετωπιζεται όλο αυτό; 

[Mama_Anesti_]

Το πρώτο τρίμηνο είναι περίοδος μεγάλων αλλαγών. Εγώ θυμάμαι ήμουν ευσυγκινητη και ευθικτη. Είχα διάφορες σκέψεις για το αν θα είμαι καλή μάνα, ή αν θα τα καταφέρω, ακόμα και μήπως βιαστηκαμε, παρότι ήταν συνειδητή κοινή αποφαση.  

  Απ το δεύτερο τρίμηνο οι ορμόνες κατασταλαξαν για μένα και ηρέμησα. Αποδεχτηκα τις αλλαγές στο σώμα μου, άρχισε ή επικοινωνία με το μικρό μου (κλωτσιές κτλ). Αυτό που με βοήθησε πολυ ήταν ή αγάπη του άνδρα μου και ή συμπαράσταση του. Δεθηκαμε πολύ το διάστημα της εγκυμοσύνης μου!

[Έσπερος]

Λόγω των ορρμονών είναι φυσιολογικές οι αλλαγές στη διάθεση. Είναι ίσως και το άγχος για την αίσια εκβαση (εγώ αυτό είχα κυρίως). Επειδή όμως έχεις και κάποιους αντικειμενιικούς παράγοντες που σε δυσκολεύουν, θα έλεγα να προσπαθήσεις να τους επιλύσεις. Κάνε παρέες, βγες έξω, εξοικειώσου και προσαρμόσου με το μέρος τώρα, γιατί θα είναι πιο δύσκολο με το μωρό. Κι εγώ σε ξένο τόπο είμαι, και ο άντρας μου ξένος, 6 χρόνια, αλλά δεν προσαρμόστηκα ως προς την κοινωνικοποίησή μου, μου αρκούσαν οι παρέες στη δουλειά, και μόλις πήρα την άδεια κι έμεινα σπίτι συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κανένα άλλο ενδιαφέρον πλην της δουλειάς εδώ. Δεν το έλυσα όμως, επαναπάυτηκα στην εξ αποστάσεως επικοινωνία με τους φίλους στην Αθήνα, και τώρα, με μωρό 1 έτους, είμαι ακόμα τρελαμένη και πιεσμένη από τη μοναξιά. 

[little lamb]

Γενικά νομίζω αλλάζει η διάθεση στην εγκυμοσύνη. Εμένα μου έχει βγει αντίθετα: Το συνηθισμένο μου προ εγκυμοσύνης ήταν να έχω άγχη, να είμαι ευαίσθητη, να κλαίω με το παραμικρό ή να νευριάζω. Λοιπόν τώρα στην εγκυμοσύνη είμαι το αντίθετο. Ενώ έχουμε κάποια πολύ μα πολύ σοβαρά οικογενειακά προβλήματα (υγείας και άλλα πολλά) που δεν θέλω να αναφέρω για να μην αποκαλυφθώ  (σε σημείο να μένουμε χωριστά με τον άντρα μου χωρίς να υπάρχει πρόβλημα στη σχέση μας), είμαι σε φάση ζεν. Ούτε νεύρα, ούτε κλάματα, τίποτα! Πολύ περίεργο για τα δεδομένα μου! Κι έχω κι ένα μεταπτυχιακό σε εκκρεμότητα που υποτίθεται ότι ήθελα να το τελείωνα πριν γεννήσω και υπό κανονικές συνθήκες θα με άγχωνε και πάλι θα έκλαιγα κλπ, αλλά τώρα ζεν!