Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Έχω κακιά συμπεριφορά προς το παιδί μου....


oresmy

Recommended Posts

Μανούλες καλημέρα,

γράφω εδώ γιατί δεν ξέρω που αλλού να τα πω, με τον άντρα μου βρισκόμαστε διαρκώς σε ένταση και ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να μιλήσω είναι μια πολύ καλή μου φίλη... αλλά θα ήθελα και άλλες γνώμες.

Έχω 2 αγοράκια, το 1 5 ετών και το άλλο 2 ετών. Το μεγάλο είναι πολύ "δύσκολο" και χειριστικό παιδί ενώ το μικρό είναι ζιζάνιο. Το πρόβλημα μου όμως είναι ο μεγάλος μου...

Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι καθόλου καλά, πιέζομαι σε όλους τους τομείς (δουλειά, σπίτι, παιδιά). Με τον σύζυγό μου είμαστε καλά όμως εγώ σαν γυναίκα θέλω την παραπάνω προσοχή μου και δεν με καλύπτει ούτε η σχέση μου... είμαι σε διαρκή ένταση και γενικά νομίζω ότι περνάω μια πάρα πολύ κακή φάση.

Το όλο μου θέμα όμως πιο είναι... ότι επειδή ο μεγάλος μου είναι δύσκολο παιδί, γενικά δεν ακούει κλπ. μου βγάζει με το παραμικρό έντονο εκνευρισμό και του μιλάω απότομα. Μπορεί να μην μου κάνει και τίποτα να είναι το πιο καλό παιδί όλη την ημέρα και να του μιλάω και πάλι απότομα. Δεν κάθομαι να παίξω μαζί του, δεν ασχολούμαι και γενικά δεν του δίνω σημασία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δίνω παραπάνω σημασία στον μικρό. Θα δώσω προτεραιότητα σε όλα τα άλλα πχ δουλειές σπιτιού, και ακόμα και αν δεν έχω κάτι να κάνω δεν θα ασχοληθώ με το παιδί. Ακόμα και όταν πάμε κάπου με το αμάξι φωνάζω γιατί με ενοχλεί. Περνάω μια φάση όπου όλα του με ενοχλούν, με εκνευρίζει και ξεσπάω πάνω του. Δεν είναι ότι δεν τον αγαπάω και να φανταστείτε ότι αν ξεχώριζα τα 2 μου παιδιά σε αυτόν έχω λίγη παραπάνω αδυναμία γιατί είναι και ο πρώτος μου...

Λέω θα το διορθώσω αλλά δεν μπορώ δεν μου βγαίνει... ο κακός μου εαυτός είναι εκεί συνέχεια.

Σκέφτηκα μήπως χρειάζομαι ψυχολογική υποστήριξη αλλά δεν πιστέυω ότι θα με βοηθήσει σε κάτι... οκ θα τα πω σε έναν ειδικό και θα πάρω συμβουλές αλλά την πίεση από πάνω μου ποιος θα την πάρει? Θέλω να πω όταν θα γυρίσω στο σπίτι πάλι όλα ίδια θα είναι...

Είναι άδικο για το παιδί να του φέρομαι έτσι το ξέρω και δεν είμαι τόσο κακή μαμα... δεν ήμουν τουλάχιστον πριν με πιάσει όλη αυτή η φάση. Του έδωσα πολύ αγάπη και ασχολούμουν πάρα πολύ μαζί του, όμως πλέον εγώ είμαι η "κακιά" μαμά και ο μπαμπάς είναι ο καλός.

Έχω τρελαθεί?

yVUtp2.png

lK3Up3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Μανούλες καλημέρα,

γράφω εδώ γιατί δεν ξέρω που αλλού να τα πω, με τον άντρα μου βρισκόμαστε διαρκώς σε ένταση και ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να μιλήσω είναι μια πολύ καλή μου φίλη... αλλά θα ήθελα και άλλες γνώμες.

Έχω 2 αγοράκια, το 1 5 ετών και το άλλο 2 ετών. Το μεγάλο είναι πολύ "δύσκολο" και χειριστικό παιδί ενώ το μικρό είναι ζιζάνιο. Το πρόβλημα μου όμως είναι ο μεγάλος μου...

Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι καθόλου καλά, πιέζομαι σε όλους τους τομείς (δουλειά, σπίτι, παιδιά). Με τον σύζυγό μου είμαστε καλά όμως εγώ σαν γυναίκα θέλω την παραπάνω προσοχή μου και δεν με καλύπτει ούτε η σχέση μου... είμαι σε διαρκή ένταση και γενικά νομίζω ότι περνάω μια πάρα πολύ κακή φάση.

Το όλο μου θέμα όμως πιο είναι... ότι επειδή ο μεγάλος μου είναι δύσκολο παιδί, γενικά δεν ακούει κλπ. μου βγάζει με το παραμικρό έντονο εκνευρισμό και του μιλάω απότομα. Μπορεί να μην μου κάνει και τίποτα να είναι το πιο καλό παιδί όλη την ημέρα και να του μιλάω και πάλι απότομα. Δεν κάθομαι να παίξω μαζί του, δεν ασχολούμαι και γενικά δεν του δίνω σημασία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δίνω παραπάνω σημασία στον μικρό. Θα δώσω προτεραιότητα σε όλα τα άλλα πχ δουλειές σπιτιού, και ακόμα και αν δεν έχω κάτι να κάνω δεν θα ασχοληθώ με το παιδί. Ακόμα και όταν πάμε κάπου με το αμάξι φωνάζω γιατί με ενοχλεί. Περνάω μια φάση όπου όλα του με ενοχλούν, με εκνευρίζει και ξεσπάω πάνω του. Δεν είναι ότι δεν τον αγαπάω και να φανταστείτε ότι αν ξεχώριζα τα 2 μου παιδιά σε αυτόν έχω λίγη παραπάνω αδυναμία γιατί είναι και ο πρώτος μου...

Λέω θα το διορθώσω αλλά δεν μπορώ δεν μου βγαίνει... ο κακός μου εαυτός είναι εκεί συνέχεια.

Σκέφτηκα μήπως χρειάζομαι ψυχολογική υποστήριξη αλλά δεν πιστέυω ότι θα με βοηθήσει σε κάτι... οκ θα τα πω σε έναν ειδικό και θα πάρω συμβουλές αλλά την πίεση από πάνω μου ποιος θα την πάρει? Θέλω να πω όταν θα γυρίσω στο σπίτι πάλι όλα ίδια θα είναι...

Είναι άδικο για το παιδί να του φέρομαι έτσι το ξέρω και δεν είμαι τόσο κακή μαμα... δεν ήμουν τουλάχιστον πριν με πιάσει όλη αυτή η φάση. Του έδωσα πολύ αγάπη και ασχολούμουν πάρα πολύ μαζί του, όμως πλέον εγώ είμαι η "κακιά" μαμά και ο μπαμπάς είναι ο καλός.

Έχω τρελαθεί?

 

Δυστυχως το εχουμε αυτο το προνομιο να ειμαστε εμεις οι κακες κ οι μπαμπαδες οι καλοι.πιστευω οτι θες ψυχολογικη βοηθεια δεν νομιζω οτι εισαι κακη μαμα ...αφου ειδη το ψαχνεις η κακη μαμα δεν θα το πιστευε καθολου..αυτο εισαι πιεσμενη κ ειναι φυσικο..παρε βοηθεια να νιωσεις καλυτερα ...το εχεις αναγκη κ μετα θα μπουν ολα σιγα σιγα στοδρομο τους...υπαρχουν και αυτα α παιδακια τα πιο δυσκολα ..σε εχουν αναγκη ομως ...την αγαπη σου την τρυφεροτητα σου αλλα πρωτα πρεπει να αισθανεσαι εσυ καλα για να τους τα δωσεις...καλη σου μερα !!!

2004-2008-2016[sIGPIC][/sIGPIC]

Link to comment
Share on other sites

αγαπητή oresmy

 

δεν ξέρω αν θα σε παρηγορήσει αυτό αλλά είχα περάσει κ εγώ μια τέτοια φάση, μετά την γέννηση του 2ου παιδιού.

 

Σπίτι, δουλειά, 2 παιδιά (με μικρή διαφορά μεταξύ τους) τα είχα "παίξει" στην κυριολεξία κ είχα έρθει πολλές φορές εκτός εαυτού, να φωνάζω στα παιδιά γιατί πχ. είχε πέσει νερό κάτω. Κατάλαβα ότι είχα πιέσει τον εαυτό μου πάρα πολύ, να προσπαθώ να αντεπεξέλθω στις οικογενειακές - επαγγελματικές υποχρεώσεις όπως παλιά (προ παιδιών).

Έπρεπε να καταλάβω ότι το σπίτι/δουλειες κλπ δεν είναι το παν, δεν έγινε κ τίποτα να μείνει κ ο σύζυγος χωρίς φαγητό μαγειρεμένο (ο οποίος δεν είχε τέτοια απαίτηση, αλλά ΕΓΩ θεωρούσα ότι έτσι έπρεπε να κάνω), ούτε να ξεπατώνομαι τις κυριακές για να κάνω 2-3 φαγητά για να έχουμε την εβδομάδα.Τώρα στην ερώτηση του συζύγου "τι φαγητό έχουμε" πολλές φορές λέω "τίποτα" χωρίς τύψεις πλέον....... (σημείωση, τα παιδιά τρώνε στον παιδικό σταθμό). Γιατί κ παλιά έλεγα το "τίποτα" αλλά πιεζόμουν πάρα πολύ κ αγχωνόμουν ότι ήμουν κακή νοικοκυρά κ σύζυγος.

 

Και ναι, προτίμησα να είμαι κακή νοικοκυρά (και πιθανόν ανεπαρκής σύζυγος....), παρά πιεσμένη και νευρική μητέρα.

 

Επίσης μετρίασα κ πάρα πολύ την διαθεσιμότητά μου στην εργασία μου, δεν ξέρω αν "σε παίρνει" αυτό να το κάνεις.

Είναι ακόμα στην δύσκολη ηλικία ο μικρός σου (τα terrible two που λένε), θέλει λιγο υπομονή.

Αν νομίζεις ότι θα σε βοηθήσει η όποια ψυχολογική υποστήριξη, τότε να το κάνεις. Εγώ δεν είχα (κ δεν έχω) τον χρόνο για να κάνω κ τέτοια ραντεβού κ ξέρω ότι πιο πολύ θα με άγχωνε.

Σίγουρα όμως το παιδί σου δεν φταίει σε τίποτα........ πρέπει να τα βρείς με τον εαυτό σου.

 

Και όπως λέει κ το maraki 1979, χρειάζεται κ η βοήθεια του συζύγου ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ.

Link to comment
Share on other sites

καταρχήν μπράβο σου που έχεις αυτή την αυτογνωσία και λες θέλω να ειμαι καλύτερη προς το μεγάλο.

αυτό είναι το μεγαλύτερο εργαλείο.

εάν θέλεις να πας σε ειδικό μη νομίζεις, αυτός είναι που μπορεί να σου δώσει εργαλεία

(ότι σου ταιριάζει καλύτερα) για το τι μπορείς να κάνεις στο σπίτι όταν έχεις αυτά τα συναισθήματα, για να τα αλλάξεις.

 

Η πίεση δεν αλλάζει αλλάζει όμως ο τρόπος που αντιδράς εσύ στην πίεση. εσύ το είπες, ξεσπάς πανω του. μπορείς λοιπόν είτε μόνη σου είτε με ειδικό να βοηθηθείς να βγάλεις αυτή την πίεση απο πάνω σου με διάφορους τροπους, καθημερινά.

υπάρχει τρόπος. το πιο σημαντικό απο αυτούς είναι να βγεί το συναίσθημα αυτό προς τα έξω,

πριν έρθεις σε επαφή με το παιδί σου έχοντας αυτά τα συναισθηματα καπακωμένα,

και βγαίνουν σαν από ένα μπουκάλι αφρίζον σαμπάνιας που την κουνάς.

 

πρεπει λοιπον να ανοιγεις το μπουκαλάκι, να βγάζεις αυτά τα συναισθηματα εκεί που μπορείς και δεν βλάπτουν κάποιον 1) συνομιλία σύντροφος2)ημερολόγιο 3) στο μπαλκόνι 4) τέχνη , βιβλιο κλπ

 

αλλά και ο ειδικός μπορεί να σε βοηθήσει να βρείς διέξοδο σε αυτά ή να είναι ο σύντροφός σου σε αυτη τη διαδικασία όσο χρειαστείς για να βρείς ένα ρυθμό.

προσωπικά έχω περάσει αυτή τη διαδικασία και εάν βρείς σωστό ειδικό, δεν τον χρειάζεσαι μετά ξανά εάν έχεις πραγματικά εμπεδώσει αυτές τις τεχνικές.

 

δυστυχώς είμαστε γενιά που δεν έχουμε μάθει στο πως να διαχειριζόμαστε τα συναισθηματά μας, εχουμε την πολυτέλεια αυτή τουλάχιστον να μπορούμε να τα συζητάμε να τα παιρνουμε στα σοβαρά,

σε αντίθση με παλιότερα όπου οι γυναίκες είχαν μαθει (και οι άντρες) ότι τα συναισθήματά μας τα κρατάμε κρυμμένα, και ειναι δικό μας θέμα/ενδειξη αδυναμιας.

 

ε αυτά είναι όλα αποτέλεσμα μισογυνίας. οι γυναικες λόγω ορμονών βιώνουμε πολύ πιο έντονα το στρές ή αρνητικά συναισθήματα,

και υπάρχουν έρευνες που δείχνουν ότι οι γυναίκες δεν μπορούν βιολογικά να απεμπλέξουν τόσο το στρές απο πανω τους όσο οι άντρες ( διαβασα προσφατα! πολύ ενδιαφέρον).

λοιπον, εμείς βοηθάμε τους άντρες σε κάποια πράγματα, πρέπει και αυτοί να μας βοηθούν να μας στηρίζουν όταν αισθανόμαστε αδύναμες.

Δεν είναι κακό, δεν είναι έγκλημα, δεν είναι ντροπή να πεις στον άντρα σου "θελω να εκφραστώ, αισθάνομαι χάλια, ακουσέ με και μη κάνεις τίποτα, απλώς θέλω να με κρατήσεις αγκαλιά - είναι πολύ δύσκολη φάση, τα παιδιά με ξεζουμίζουν και έχω ανάγκη να σε αισθανθώ κοντά μου".

 

στο κάτω κάτω, είσαι στα terrible twos και με ένα αγόρι που βγάζει εγωκεντρισμό λόγω της φυσιολογικής βιολογικής ηλικίας του.... τι να λέμε τώρα! και ποιά μαμά δε φρικάρει σε αυτό το διάστημα?

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Θα πιαστώ από τη φράση σου ''τον τελευταίο καιρό''...για να το λες αυτό, σημαίνει ότι παλαιότερα δεν ήταν έτσι τα πράγματα, που σημαίνει ότι κάτι άλλαξε μέσα σου ή γενικά. Βρες τι είναι αυτό το κάτι που σε πιέζει και προσπάθησε να το λύσεις, πχ είναι η πίεση στη δουλειά? Η κούραση με τα παιδιά? Για όλα υπάρχουν λύσεις, όπως είπαν και τα κορίτσια πιο πάνω. Μη νιώθεις ανεπαρκής, δεν υπάρχει κανένας λόγος...προσπαθείς όσο μπορείς, κι είναι λογικό να κουράζεσαι.

Τώρα για το γιό σου. Θα σου πρότεινα, για να άλλαξει ο τρόπος που τον ''βλέπεις'' πιο πολύ, να οργανώσετε οι δυό σας μόνο κάποιες δραστηριότητες που ξέρεις ότι τον ευχαριστούν και τον διασκεδάζουν. Να δεις που αν περάσετε λίγο χρόνο οι δύο σας θα είναι αγγελάκι από τη χαρά του που η μαμά του αφιερώνει χρόνο ;) . Έτσι κι εσύ θα τον δεις με άλλα μάτια και θα πάρεις κουράγιο. Α, και όταν σε νευριάζει κάποιος από τους δύο στιγμιαία, με κάποια αταξία, αντί να τα παρατάς και να κλείνεσαι μέσα σου, μην απογοητεύεσαι!! Καλύτερα να τους λες : ''η μαμά στεναχωρήθηκε πολύ και θύμωσε λίγο με την αταξία που κάνατε''.

Όλα καλά θα πάνε, αφού καταλαβαίνεις ότι κάτι θέλεις να αλλάξει!

LRaHp2.pngHw9ip2.png
Link to comment
Share on other sites

Κι εγω εχω περασει από τετοια φαση.Θα συμφωνησω με την lydiap...βρες τι είναι ουσιαστικα αουτο που σε εχει φτασει σε αυτή την κατασταση και λυστο.

Εγω παντα όταν είμαι ετσι και αισθάνομαι εκνευρισμενη...και καταλαβαίνω ότι βγαζω ενταση στα παιδια προτιμαω να τα παιρνω και να πηγαίνουμε εξω βολτες...παντα μια βολτα βοηθαει.Απο το να καθεσαι μεσα και να σπας τα νευρα σου και να ξεσπας στα παιδια παρτα και πηγαινε τα μια βολτα σε μια λατεια στολισμενη...σε μια φατνη να βγαλετε μια φωτογραφια,να περπατήσετε ,να τα κερασεις κατι.Κι εκεινα θα το χαρουν και θα γλιτώσετε εκνευρισμούς.

 

Όταν εισαι ηρεμη σκεψου τι είναι αυτό που σε βγαζει εκτος και κοιτα να αλλαξεις ότι σε ενοχλεί.Κι εσυ θα εισαι πιο ευτυχισμενη και ηρεμη και τα παιδακια σου επισης.

 

ΥΓ Μην αυτομαστιγωνεσαι...δεν εχει νοημα.Δεν εισαι κακια μαμα...εισαι απλα ανθρωπος...μς τα πανω σου και τα κατω σου.

Link to comment
Share on other sites

.....

εάν θέλεις να πας σε ειδικό μηνομίζεις, αυτός είναι που μπορεί να σου δώσει εργαλεία

(ότι σου ταιριάζει καλύτερα) για το τι μπορείς να κάνεις στο σπίτι όταν έχεις αυτά τα συναισθήματα, για να τα αλλάξεις.

 

 

Oταν λες ειδικο τι ακριβως αννοεις?

 

Ψυχολογο, ψυχιατρο, νευρολογο (μια και μιλαμε για μη ελεγχομενα νευρα) , ψυχαναλυτη?

 

Με τους ψυχολογους ειμαι λιγο δυσπιστη . Μου φαινεται χαμενος χρονος η θα πρεπει να κανει καποιος πολλες συνεδριες και να διαθεσει πολλα χρηματα για να δει ενα μικρο αποτελεσμα. Θα τη βοηθησει τη κοπελα να κοιταξει πιο βαθια μεσα της , να βρει την βαθυτερη αιτια, αλλα εδω μαλλον ξερει την αιτια, η ιδια . Εχει συσσωρευμενη πιεση και κουραση. Αναγνωριζει οτι κανει λαθος αλλα δεν προλαβαινει τη δικη της αντιδραση.

 

Ενας ψυχιατρος η ενας νευρολογος παλι δεν ξερω τι παραπανω μπορουν να κανουν εκτος απο φαρμακα , που τα χορηγουν με μεγαλη ευκολια απο οτι ακουω.

Link to comment
Share on other sites

Οχι Νικη, δεν ειπα να την στειλουμε στον ψυχιατρο, αλλα η λεξη ειδικος ειναι γενικη και εμπεριεχει πολλες ειδικοτητες. Απλα ρωταω την belleblue τι ακριβως εννοει και εαν ειχε αναλογη εμπειρια η ιδια.

 

Αν και ο ψυχαναλυτης πιστευω οτι βοηθαει γενικα περισσοτερο απο ενα ψυχολογο και ο ψυχαναλυτης συνηθως ειναι ψυχιατρος.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Όχι, oresmy δεν έχεις τρελαθεί :D Σίγουρα όμως δεν είσαι καλά. Ούτε είσαι κακιά μαμά γενικά. Απλά αυτό το διάστημα σου βγαίνει μια άσχημη πλευρά του εαυτού σου. Το καλό είναι ότι αναγνωρίζεις ότι υπάρχει πρόβλημα. Αυτό από μόνο του είναι ένα τεράστιο βήμα.

 

Σίγουρα θα ήταν ιδανικό να έχεις στήριξη από τον σύζυγο, δυστυχώς αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Αυτό που αρχικά μπορείς να δουλέψεις είναι να λες αυτά που αισθάνεσαι, τη στιγμή που τα αισθάνεσαι.

 

Αν ο μεγάλος σε παιδεύει, δεν είναι κακό να του εξηγήσεις ότι αισθάνεσαι πολύ κουρασμένη και ότι δεν μπορείς να ασχοληθείς εκείνη τη στιγμή μαζί του. Του εξηγείς ότι δεν φταίει αυτός, είναι δικό σου το πρόβλημα.

 

Αν χρειάζεσαι μια αγκαλιά από τον σύζυγο, πες του το. Πολλές φορές νομίζουμε ότι οι σύντροφοί μας έχουν την ικανότητα να σκέφτονται όπως εμείς. Το λέω και εγώ κάποιες φορές, το ακούω και από τις φίλες μου. Μα καλά δε βλέπει ότι είμαι κουρασμένη; Μα καλά, δεν καταλαβαίνει ότι δεν προλαβαίνω; Όχι, δεν βλέπουν με τα μάτια μας. Πρέπει να μιλάμε.

 

Οι λόγοι που σε οδήγησαν εδώ μπορεί να είναι πολλοί και όχι πάντα αυτοί που νομίζεις. Μπορεί να έχεις πάθει burn out (πολύ σύνηθες, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά σε κοντινή ηλικία).Συμφωνώ και σε παροτρύνω να ζητήσεις βοήθεια από ψυχολόγο/ψυχαναλυτή καθώς αυτός έχει τα "εργαλεία" που χρειάζεσαι για να αναγνωρίσεις τις αιτίες, να ξεκλειδώσεις τα αισθήματα που σε βασανίζουν και να μπορέσεις να ξανααγαπήσεις τον εαυτό σου και να είσαι στη συνέχεια συναισθηματικά διαθέσιμη στην οικογένειά σου. Υπάρχει μεγάλη προκατάληψη στο θέμα της ψυχολογικής υποστήριξης, πολλοί ενδόμυχα νομίζουμε ότι αν πάμε σε ψυχολόγο, αυτόματα θα φορέσουμε τη ταμπέλα του τρελού. Δεν είμαστε όμως παντοδύναμοι, ούτε μπορούν όλα να λυθούν με προσωπική δουλειά μόνο.

 

Αυτό που σου γράφουν η annoulen και η belleblue είναι επίσης σημαντικά.

Link to comment
Share on other sites

να βρήκα επιστημονικές ιστοσελίδες/έρευνες..

ετσι για να ξερουμε με τι παλεύουμε καθημερινά.

 

https://www.sciencenews.org/article/his-stress-not-her-stress δείτε πινακακι με ποσοστά

 

http://www.apa.org/news/press/releases/stress/2010/gender-stress.aspx εδω επισης πινακακι

 

γενικά, εμείς αντιδρούμε στο στρές με άλλο τρόπο από ότι οι άντρες και μας ρίχνει αρκετά...

2 παιδιά προσχολικής στο σπιτι = στρές !

Link to comment
Share on other sites

γεια σου summer wine! δεν εννοούσα τις ειδικότητες που αναφέρεις, αλλα όπως και να έχει δεν μπορούμε και εμείς μεσω του διαδικτύου να ξέρουμε την σοβαρότητα της θλίψης ή της απελπισίας που μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος.

όπου και να πάει, κάποιος,

εάν δεν βρίσκει ο ίδιος μετά από συμβουλές ή αυτοβοήθεια στον εαυτό του άκρη, θα βοηθηθεί, ακούγοντας το τι έχει να πεί κάποιος. μπορεί να απορρίψει κάτι και μπορεί να κρατήσει κάτι.

Και ποιός δεν έχει ακούσει ιστορίες όπου δίνονται φάρμακα χωρίς θεραπεία. Στην Ελλάδα κατά κόρον. Δεν θα το κρίνω εγώ αυτό εδώ σε αυτό το τόπικ. είναι άλλο θέμα.

 

Αυτή τη στιγμή εγω απλώς ανέφερα ότι ένας ειδικός (μπορεί να έχει όλες τις ειδικότητες που αναφέρεις και να μπορεί να δώσει εργαλεία αυτοβοήθειας είτε σε μια συνεδρία που θα βοηθήσουν, είτε σε πολλές, και αυτό με τίποτα δε μπορεί να το γενικεύσει κάποιος ή να το προδιαγράψει γιατί δεν ξέρουμε τι βοηθάει τον κάθε άνθρωπο....!).

Προσωπικά ξέρω ότι και το ένα, και το άλλο έχει βοηθήσει γνωστούς και εμένα (χωρίς φάρμακα στη μια, με φαρμακα σε άλλες), και δεν εχει να κανει με το πτυχιο αλλα κυρίως και με τις μετεπειτα γνωσεις και εκπαιδευση που εχει πάρει καποιος μετά την ειδικότητά του την βασική.

οπότε, δεν θα έλεγα με τίποτα σε κάποιον μην πας σε ψυχίατρο επειδη αυτοι κανουν αυτο και αυτο. σε οποιον θες πηγαινε και κρατα οτι σε βοηθάει, ή ψάξε να βρείς κάποιον που σε βοηθάει με άλλο τρόπο εάν αυτός δε σου κάνει. Εάν, πάντα, θέλεις να στραφείς σε άλλο άνθρωπο και μπορείς οικονομικά κιόλας.

Επίσης στο κάτω κάτω, φάρμακα υπάρχουν πολλά και μερικές φορές μπορούν να βοηθήσουν πολύ κάποιον και να αλλάξουν την ζωή του προς το καλό, εάν και εφόσον χρησιμοποιούνται παράλληλα με θεραπεία. Δεν είναι επουδενί ντροπή, υπάρχουν για συγκεκριμένους λόγους και εάν αυτοί συντελούν είναι ωφέλιμα.

Αυτά τα γνωρίζω επειδη στενό συγγενικό μου πρόσωπο είναι στον κλάδο αυτό (όχι στην Ελλάδα, όχι ψυχίατρος).

Επειδή ανέφερες την ψυχανάλυση, αυτό που γνωρίζω είναι ότι είναι μια τεχνική πολύ πεπαλαιωμένη συγκριτικά με τις τεχνικές που έχει η γνωσιακή/συμπεριφοριστική/ συστημική θεραπεία, και χρησιμοποιείται συμπληρωματικά μόνο αλλά οχι ως κυρια βαση όπως παλιά.

τώρα στην θεραπεία υπάρχουν πολύ πιο σύντομοι στόχοι στους θεραπευτές, εάν προφανώς αυτοί είναι εφικτοί.

με λιγα λόγια, εάν τα προβλήματά σου είναι όχι τόσο βαθειά, αλλά λύνονται πιο εύκολα, θα λυθούν και με λιγότερες συνεδρίες :wink: άρα, οι συνεδριες εάν πας σε σωστό ειδικό δεν προδιαγράφονται εκ των προτέρων.

Δεν έχουν όλοι βουνά και καταπακτές αλύτων προβλημάτων, υπάρχουν και κάποιοι τυχεροι που μπορεί να χρειάζονται λίγο σπρώξιμο στο σήμερα... :-)

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...