"Λοιπόν άκου..."

[RuNuts?]

Λοιπόν άκου...

... αυτά που δεν είχες ποτέ αυτιά για να τα ακούσεις.

 

 

Σου μιλάω εγώ από Τότε, αλλά ακόμα και Τώρα δεν έχεις αυτιά για να με ακούσεις. Σου μιλώ, κι ας μην με ακούς... έτσι για να μην αναρωτιέσαι...

 

 

Σου μιλάω εγώ, εκείνη δηλαδή που όταν έπεσα και χτύπησα με μάλωσες που δεν πρόσεχα... ξανά και ξανά, κι έμαθα με τον καιρό να μην παραπονιέμαι όταν χτυπάω. Μην αναρωτιέσαι τώρα γιατί δε μοιράζομαι τις ανησυχίες μου μαζί σου.

 

Είμαι εγώ εκείνη που όταν θύμωνες με χτύπαγες και ζάρωνα σε μια γωνιά για να εξαφανίσω την υπαρξή μου από μπροστά σου. Τώρα όμως που μεγάλωσα δε χωράω πια στη γωνιά, εκεί μόνο εσύ βρίσκεσαι πλέον. Μη ρωτάς πως βρέθηκες.

 

Σου μιλώ εγώ, που όταν ήρθα περήφανη να σου πω τι κατάφερα, είπες αδιάφορα "μμμ" και συνέχισες να πλένεις πιάτα. Δε σε ξαναενόχλησα με τόσο ασήμαντα ζητήματα. Μη ρωτάς γιατί οι φίλοι μου έχουν το προνόμιο να μαθαίνουν για μένα πριν τα μάθεις εσύ.

 

Είμαι εγώ εκείνη που όταν νευρίαζες με έσφιγγες με τα χέρια σου, τόσο όσο τα νύχια σου να μπαίνουν στο δέρμα μου και δε σταμάγατες μέχρι να με δεις να κλαίω. Μην αναρωτιέσαι τώρα γιατί δε μοιράζομαι τα συναισθήματά μου μαζί σου.

 

Είμαι αυτή που την εξανάγκαζες να ντύνεται με τέτοιο τρόπο για να ταιριάζει με τα δικά σου ρούχα. Δεν εκπλήσσομαι που τώρα νιώθεις "ακρωτηριασμένη" επειδή είμαι ανεξάρτητη.

 

Εγώ είμαι, η ίδια, που με χτύπησες με το χέρι σου, τη ζώνη από το παντελόνι, το τακούνι του παπουτσιού σου, την παντόφλα σου, ... που μου τράβαγες τα μαλλιά. Έμαθα να μην βρίσκομαι κοντά σου, για να αποφεύγω τα χτυπήματά σου. Μην αναρωτιέσαι τώρα, τι είναι αυτό που μας κρατάει σε απόσταση.

 

Είμαι η ίδια που έκλεισες έξω από το σπίτι σου κι ας ήμουν ανήλικη. Μην αναρωτιέσαι γιατί σε έβγαλα έξω από τον εαυτό μου.

 

Είμαι αυτή. Ναι, με κατάλαβες... εγώ είμαι. Το παιδί που δεν ήθελες να έχεις. Ο βραχνάς σου. Η ευθύνη που πήγες να πασάρεις στη γιαγιά, για να με αποφύγεις. Και ακόμα αναρωτιέσαι γιατί συμβουλεύομαι τη γιαγιά περισσότερο από σένα.

 

Η παρουσία σου έφερνε μόνο πόνο. Μην αναρωτιέσαι γιατί προστατεύω το παιδί μου από σένα.

 

Με γέννησες. Δε με αγάπησες. Με μεγάλωσες. Δε με ανάθρεψες.

Απαιτείς να σε αγαπώ. Απλά, δε γίνεται.

 

Και ναι... ακούω την κραυγή της απόγνωσής σου για την ηλικία σου που μεγαλώνει, για τη μοναξιά σου που μέρα-μέρα την κέντησες, για το τείχος που μόνη σου έχτισες και τώρα πια είσαι εγκλωβισμένη. Και την απαίτησή σου να ικανοποιήσω και να προστρέξω στους φόβους σου... κι αυτή την ακούω. Δεν ήθελες να είμαι παιδί σου. Δε σε νιώθω για γονιό μου. Απλά δε γίνεται.

 

 

Αν άκουγες έστω και λίγο, τότε.....

Αν άκουγες έστω και λίγο, τώρα...........

 

Κάτι θα άλλαζε. Αλλά δεν ακούς. Μόνο απαιτείς.

Απλά, δε γίνεται.

[Salomia]

Απλά. ..συγκλονιστικό...

[xrisaki]

ΠΟΛΥ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΘΗΚΑ:(

[Irida4]

Ψυχοπλακώθηκα.....

[summer wine]

Λοιπόν άκου...

... αυτά που δεν είχες ποτέ αυτιά για να τα ακούσεις.

 

 

Σου μιλάω εγώ από Τότε, αλλά ακόμα και Τώρα δεν έχεις αυτιά για να με ακούσεις. Σου μιλώ, κι ας μην με ακούς... έτσι για να μην αναρωτιέσαι...

 

 

Σου μιλάω εγώ, εκείνη δηλαδή που όταν έπεσα και χτύπησα με μάλωσες που δεν πρόσεχα... ξανά και ξανά, κι έμαθα με τον καιρό να μην παραπονιέμαι όταν χτυπάω. Μην αναρωτιέσαι τώρα γιατί δε μοιράζομαι τις ανησυχίες μου μαζί σου.

 

Είμαι εγώ εκείνη που όταν θύμωνες με χτύπαγες και ζάρωνα σε μια γωνιά για να εξαφανίσω την υπαρξή μου από μπροστά σου. Τώρα όμως που μεγάλωσα δε χωράω πια στη γωνιά, εκεί μόνο εσύ βρίσκεσαι πλέον. Μη ρωτάς πως βρέθηκες.

 

Σου μιλώ εγώ, που όταν ήρθα περήφανη να σου πω τι κατάφερα, είπες αδιάφορα "μμμ" και συνέχισες να πλένεις πιάτα. Δε σε ξαναενόχλησα με τόσο ασήμαντα ζητήματα. Μη ρωτάς γιατί οι φίλοι μου έχουν το προνόμιο να μαθαίνουν για μένα πριν τα μάθεις εσύ.

 

Είμαι εγώ εκείνη που όταν νευρίαζες με έσφιγγες με τα χέρια σου, τόσο όσο τα νύχια σου να μπαίνουν στο δέρμα μου και δε σταμάγατες μέχρι να με δεις να κλαίω. Μην αναρωτιέσαι τώρα γιατί δε μοιράζομαι τα συναισθήματά μου μαζί σου.

 

Είμαι αυτή που την εξανάγκαζες να ντύνεται με τέτοιο τρόπο για να ταιριάζει με τα δικά σου ρούχα. Δεν εκπλήσσομαι που τώρα νιώθεις "ακρωτηριασμένη" επειδή είμαι ανεξάρτητη.

 

Εγώ είμαι, η ίδια, που με χτύπησες με το χέρι σου, τη ζώνη από το παντελόνι, το τακούνι του παπουτσιού σου, την παντόφλα σου, ... που μου τράβαγες τα μαλλιά. Έμαθα να μην βρίσκομαι κοντά σου, για να αποφεύγω τα χτυπήματά σου. Μην αναρωτιέσαι τώρα, τι είναι αυτό που μας κρατάει σε απόσταση.

 

Είμαι η ίδια που έκλεισες έξω από το σπίτι σου κι ας ήμουν ανήλικη. Μην αναρωτιέσαι γιατί σε έβγαλα έξω από τον εαυτό μου.

 

Είμαι αυτή. Ναι, με κατάλαβες... εγώ είμαι. Το παιδί που δεν ήθελες να έχεις. Ο βραχνάς σου. Η ευθύνη που πήγες να πασάρεις στη γιαγιά, για να με αποφύγεις. Και ακόμα αναρωτιέσαι γιατί συμβουλεύομαι τη γιαγιά περισσότερο από σένα.

 

Η παρουσία σου έφερνε μόνο πόνο. Μην αναρωτιέσαι γιατί προστατεύω το παιδί μου από σένα.

 

Με γέννησες. Δε με αγάπησες. Με μεγάλωσες. Δε με ανάθρεψες.

Απαιτείς να σε αγαπώ. Απλά, δε γίνεται.

 

Και ναι... ακούω την κραυγή της απόγνωσής σου για την ηλικία σου που μεγαλώνει, για τη μοναξιά σου που μέρα-μέρα την κέντησες, για το τείχος που μόνη σου έχτισες και τώρα πια είσαι εγκλωβισμένη. Και την απαίτησή σου να ικανοποιήσω και να προστρέξω στους φόβους σου... κι αυτή την ακούω. Δεν ήθελες να είμαι παιδί σου. Δε σε νιώθω για γονιό μου. Απλά δε γίνεται.

 

 

Αν άκουγες έστω και λίγο, τότε.....

Αν άκουγες έστω και λίγο, τώρα...........

 

Κάτι θα άλλαζε. Αλλά δεν ακούς. Μόνο απαιτείς.

Απλά, δε γίνεται.

 

Mηπως πρεπει να κανεις εσυ το πρωτο βημα?

Οχι μονο να την ακουσεις αλλα και την νιωσεις? Να της δειξεις τον τροπο να γκρεμισει το τειχος? Να την βοηθησεις?

 

 

 

Ειμαι μητερα. Δεν μπορω να πιστεψω ευκολα οτι μια μητερα δεν αγαπαει το παιδι της. Λαθη κανουμε ολοι. Και εσυ μεγαλωνοντας το παιδι σου θα αντιλαμβανεσαι οτι κανεις λαθη. Πολλα λαθη και θα προσπαθεις να επανορθωσεις.

 

Επισης η νοοτροπια της πιο παλιας γενιας ηταν το ξυλο σαν εκπαιδευση, σαν τιμωρια.

 

Δεν θελω να δικαιολογησω την μητερα σου που στα γραφω αυτα αλλα αν της δειξεις εσυ το δρομο για την μεταξυ σας επικοινωνια και καλη σχεση, ισως βρειτε και οι δυο το δρομο σας.

 

Σου μιλάω εγώ, εκείνη δηλαδή που όταν έπεσα και χτύπησα με μάλωσες που δεν πρόσεχα... ξανά και ξανά, κι έμαθα με τον καιρό να μην παραπονιέμαι όταν χτυπάω. Μην αναρωτιέσαι τώρα γιατί δε μοιράζομαι τις ανησυχίες μου μαζί σου.

 

Εδω εισαι αδικη μαζι της. Δεν υπαρχει μητερα να μην μαλωσει το παιδι της που χτυπησε. Απο την αγωνια, απο το αγχος μην ξαναχτυπησει και παθει κατι κακο, με σκοπο να αποτρεψει καθε ατυχημα .

Αν ηταν ηρεμη απλα θα ηταν αδιαφορη.

[Salomia]

Mηπως πρεπει να κανεις εσυ το πρωτο βημα?

Οχι μονο να την ακουσεις αλλα και την νιωσεις? Να της δειξεις τον τροπο να γκρεμισει το τειχος? Να την βοηθησεις?

 

 

 

Ειμαι μητερα. Δεν μπορω να πιστεψω ευκολα οτι μια μητερα δεν αγαπαει το παιδι της. Λαθη κανουμε ολοι. Και εσυ μεγαλωνοντας το παιδι σου θα αντιλαμβανεσαι οτι κανεις λαθη. Πολλα λαθη και θα προσπαθεις να επανορθωσεις.

 

Επισης η νοοτροπια της πιο παλιας γενιας ηταν το ξυλο σαν εκπαιδευση, σαν τιμωρια.

 

Δεν θελω να δικαιολογησω την μητερα σου που στα γραφω αυτα αλλα αν της δειξεις εσυ το δρομο για την μεταξυ σας επικοινωνια και καλη σχεση, ισως βρειτε και οι δυο το δρομο σας.

 

 

 

Εδω εισαι αδικη μαζι της. Δεν υπαρχει μητερα να μην μαλωσει το παιδι της που χτυπησε. Απο την αγωνια, απο το αγχος μην ξαναχτυπησει και παθει κατι κακο, με σκοπο να αποτρεψει καθε ατυχημα με θυμα το παιδι της.

Αν ηταν ηρεμη απλα θα ηταν αδιαφορη.

 

Δεν ξέρω αν θα διαβάσει ποτέ η RuNuts? τα σχόλιά μας αλλά δε νομίζω ότι με αυτή την κατάθεση ψυχής που έκανε , ψάχνει τρόπο να κερδίσει τη χαμένη επικοινωνία με τη μητέρα της. Και προσωπικά δεν βλέπω το λόγο να το κάνει!

[vtgian]

Το μύνημα αυτό είναι λες και το έγραψε πολύ κοντινή μου φίλη, μεγάλη σε ηλικία (60+ με μητέρα στα 90). Περιγράφει ακριβώς την σχέση της με την μητέρα της. Μια μάνα που έκανε ένα παιδί που ποτέ δεν ήθελε και πάντα ένιωθε ότι αυτό το παιδί την κράτησε μακρυά από τη ζωή που φαντασιώνονταν.

 

Οι προσπάθειες που έκανε η κόρη να προσεγγίσει την μητέρα της είναι άπειρες. Η ίδια έκανε πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία για να φτάσει να συγχωρέσει τη μητέρα της και να την αποδεχτεί.

Η μητέρα της ποτέ δεν άλλαξε, παρά τις όποιες προσπάθειες έκανε η κόρη. Συνέχιζε και συνεχίζει να την πληγώνει με κάθε ευκαιρία. Κανένα κέρδος δεν είχε από τις προσεγγίσεις η φίλη μου. Μόνο όταν η ίδια μπόρεσε να συγχωρέσει και να "οχυρώσει" τον εαυτό της απέναντι στις επιθέσεις της μητέρας της ώστε να την αφήνουν αδιάφορες, βρήκε την εσωτερική της ηρεμία.

 

Το παιδί πάντα θα αποζητά την αγάπη και την αποδοχή από τον γονιό. Δυστυχώς όμως η τεκνοποίηση δεν σημαίνει ότι αυτόματα θα αγαπήσεις το παιδί σου και θα είσαι πραγματικά ο προστάτης και ο οδηγός που χρειάζεται.

 

Θα σταθώ όμως και σε αυτό που έγραψε η summer wine [...Δεν υπαρχει μητερα να μην μαλωσει το παιδι της που χτυπησε. Απο την αγωνια, απο το αγχος μην ξαναχτυπησει και παθει κατι κακο, με σκοπο να αποτρεψει καθε ατυχημα...]

Ποτέ μου δε σκέφτηκα να μαλώσω τα παιδιά μου επειδή χτύπησαν, ούτε καν αυθόρμητα σαν αντίδραση. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να τα αγκαλιάσω και να βεβαιωθώ ότι είναι καλά. Το έχω δει να συμβαίνει σε άλλους και η αλήθεια είναι ότι νιώθω πολύ άσχημα για το παιδί, το οποίο εκείνη την ώρα έχει την αγωνία του, τον πόνο του και εκεί που ψάχνει καταφύγιο, τρώει και κατσάδα. Ελπίζω πραγματικά να μη το πάθω ποτέ.

[1μανουλα]

Το μύνημα αυτό είναι λες και το έγραψε πολύ κοντινή μου φίλη, μεγάλη σε ηλικία (60+ με μητέρα στα 90). Περιγράφει ακριβώς την σχέση της με την μητέρα της. Μια μάνα που έκανε ένα παιδί που ποτέ δεν ήθελε και πάντα ένιωθε ότι αυτό το παιδί την κράτησε μακρυά από τη ζωή που φαντασιώνονταν.

Λοιπον ακου ετσι απλα σε ..........Αγαπησα,πολυ αληθινο ,σου ευχομαι να καταφερεις καποτε να τη συγχωρεσεις ,απλα ειναι αξια να τη λυπηθεις , ανθρωπος που ισως γνωρισε την ιδια περιφρονηση απο τη μανα της ή τον πατερα της ή τον αντρα της. Ειμαι σιγουρη οτι της κανανε τα ιδια ,μια γυναικα πιθανον παραλητη συναισθηματικα τημωρισε μια αθωα ψυχη. Μακαρι να βρεις την αγαπη που σου αξιζει και να μη νιωθεις τυψεις ποτε για τα συναισθηματα σου!

[vivien9]

Θα σταθώ όμως και σε αυτό που έγραψε η summer wine [...Δεν υπαρχει μητερα να μην μαλωσει το παιδι της που χτυπησε. Απο την αγωνια, απο το αγχος μην ξαναχτυπησει και παθει κατι κακο, με σκοπο να αποτρεψει καθε ατυχημα...]

Ποτέ μου δε σκέφτηκα να μαλώσω τα παιδιά μου επειδή χτύπησαν, ούτε καν αυθόρμητα σαν αντίδραση. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να τα αγκαλιάσω και να βεβαιωθώ ότι είναι καλά. Το έχω δει να συμβαίνει σε άλλους και η αλήθεια είναι ότι νιώθω πολύ άσχημα για το παιδί, το οποίο εκείνη την ώρα έχει την αγωνία του, τον πόνο του και εκεί που ψάχνει καταφύγιο, τρώει και κατσάδα. Ελπίζω πραγματικά να μη το πάθω ποτέ.

Ούτε εγώ μαλώνω τα παιδιά όταν χτυπήσουν, από άποψη αλλά ούτε μου έχει βγει και ποτέ αυθόρμητα. Ακριβώς όπως λέει η vtgian, η έγνοια μου είναι να τα παρηγορήσω όχι να τα κατσαδιάσω εκεί που έχουν τον πόνο τους. Πάντα απορώ με τους γονείς που μαλώνουν τα παιδιά τους επειδή χτύπησαν, κανένα νόημα!

 

 

 

• 
  

[annoulen]

χχχχχχ

Θα σταθώ όμως και σε αυτό που έγραψε η summer wine [...Δεν υπαρχει μητερα να μην μαλωσει το παιδι της που χτυπησε. Απο την αγωνια, απο το αγχος μην ξαναχτυπησει και παθει κατι κακο, με σκοπο να αποτρεψει καθε ατυχημα...]

Ποτέ μου δε σκέφτηκα να μαλώσω τα παιδιά μου επειδή χτύπησαν, ούτε καν αυθόρμητα σαν αντίδραση. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να τα αγκαλιάσω και να βεβαιωθώ ότι είναι καλά. Το έχω δει να συμβαίνει σε άλλους και η αλήθεια είναι ότι νιώθω πολύ άσχημα για το παιδί, το οποίο εκείνη την ώρα έχει την αγωνία του, τον πόνο του και εκεί που ψάχνει καταφύγιο, τρώει και κατσάδα. Ελπίζω πραγματικά να μη το πάθω ποτέ.

 

Κορίτσια, εγώ δεν τα μαλώνω επειδή χτύπησαν αλλά πολλές φορές τους έχω φωνάξει/ μαλώσει ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ. Εσείς δεν το κάνετε αυτό ? μόνο εγώ είμαι η στρίγγλα ??????

[elemaxi]

Και ΄γω δεν μαλώνω όταν χτυπάει αλλά κοιτάω να την παρηγορήσω. Όμως έχει ''φάει κατσάδα'' οταν μετά απο επανειλημμένες δικές μου προειδοποιήσεις οτι θα χτυπήσει αν δεν σταματήσει να κάνει αυτό η εκείνο, στο τέλος πραγματικά χτυπάει όπως το είχα προβλέψει. Ε, εκεί έχει και παρηγοριά αλλά και κατσάδα.

[vtgian]

Κορίτσια, εγώ δεν τα μαλώνω επειδή χτύπησαν αλλά πολλές φορές τους έχω φωνάξει/ μαλώσει ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ. Εσείς δεν το κάνετε αυτό ? μόνο εγώ είμαι η στρίγγλα ??????

 

Η μεγάλη μας είναι παιδί που πάντα πρόσεχε πολύ από μόνη της. Δεν έκανε ποτέ κάτι ριψοκίνδυνο και δεν είχαμε ποτέ ατυχήματα, αν και πάντα είμασταν σε "απόσταση βολής" μη τύχει κάτι. Η μικρή είναι λίγο διαόλι και λόγω ηλικίας είμαστε συνέχεια από πίσω και έχουμε ασφαλίσει όσο είναι δυνατόν το σπίτι. Αν πάει να κάνει καμιά ταρζανιά, βάζω φωνή να μαζευτεί ή περνάω ατέλειωτες ώρες μπουρου μπουρου μαζί της να δει τι είναι αυτό που θέλει να πειράξει και πως να το κάνει με ασφάλεια.

[annoulen]

Η μεγάλη μας είναι παιδί που πάντα πρόσεχε πολύ από μόνη της. Δεν έκανε ποτέ κάτι ριψοκίνδυνο και δεν είχαμε ποτέ ατυχήματα, αν και πάντα είμασταν σε "απόσταση βολής" μη τύχει κάτι. Η μικρή είναι λίγο διαόλι και λόγω ηλικίας είμαστε συνέχεια από πίσω και έχουμε ασφαλίσει όσο είναι δυνατόν το σπίτι. Αν πάει να κάνει καμιά ταρζανιά, βάζω φωνή να μαζευτεί ή περνάω ατέλειωτες ώρες μπουρου μπουρου μαζί της να δει τι είναι αυτό που θέλει να πειράξει και πως να το κάνει με ασφάλεια.

 

καταλαβαίνω, αλλά δυστυχώς εγώ αφού δω ότι το μπούρου μπούρου δεν πιάνει μετά την 2η - 3η φορά (ειδικά στον μικρό μου που είναι πιο ζωηρός), τότε μας ακούει η πολυκατοικια ..... :oops:

 

Ειδικά με το νερό και τις καρέκλες, τα παιδιά μου έχουν ένα "κόλλημα" να το πω, έρωτα να το πω, δεν ξέρω. Η συνηθισμένη σκηνή τους τελευταίους μήνες, κατά τις 6 μ.μ. (που τους έχω παραλάβει από το σχολικό κ τους έχω κάνει μπάνιο κ ετοιμάζομαι κ εγώ να βγάλω το καυσαέριο της ημέρας από πάνω μου, καταιδρωμένη κ μπαφιασμένη από 4 λεωφορεία) είναι να μαζεύω τα νερά από το σαλόνι που έχει ρίξει "κατά λάθος" ο μεγάλος (5 ετών) με το ποτήρι του ενώ ταυτόχρονα ο μικρός (3,5 ετών) έχει ήδη ανεβεί στην καρέκλα στον νεροχύτη για να "πλύνει" τα πιάτα - ποτήρια, ό,τι βρει, πλαστικό ΚΑΙ ΜΗ ΠΛΑΣΤΙΚΟ. Στο τσακ τον προλαβαίνω να μην του γλυστρίσει κάτι κ σπάσει κ κοπεί. Εκατό φορές του το έχω πει να μην το κάνει, έεεε την 101 (που λέει ο λόγος) θα βάλω τις φωνές.

Και δεν το θέλω βρε κορίτσια, το καταλαβαίνετε.

Σας περιέγραψα την σκηνή για να έχετε πλήρη εικόνα.....

[elin]

καταλαβαίνω, αλλά δυστυχώς εγώ αφού δω ότι το μπούρου μπούρου δεν πιάνει μετά την 2η - 3η φορά (ειδικά στον μικρό μου που είναι πιο ζωηρός), τότε μας ακούει η πολυκατοικια ..... :oops:

 

Ειδικά με το νερό και τις καρέκλες, τα παιδιά μου έχουν ένα "κόλλημα" να το πω, έρωτα να το πω, δεν ξέρω. Η συνηθισμένη σκηνή τους τελευταίους μήνες, κατά τις 6 μ.μ. (που τους έχω παραλάβει από το σχολικό κ τους έχω κάνει μπάνιο κ ετοιμάζομαι κ εγώ να βγάλω το καυσαέριο της ημέρας από πάνω μου, καταιδρωμένη κ μπαφιασμένη από 4 λεωφορεία) είναι να μαζεύω τα νερά από το σαλόνι που έχει ρίξει "κατά λάθος" ο μεγάλος (5 ετών) με το ποτήρι του ενώ ταυτόχρονα ο μικρός (3,5 ετών) έχει ήδη ανεβεί στην καρέκλα στον νεροχύτη για να "πλύνει" τα πιάτα - ποτήρια, ό,τι βρει, πλαστικό ΚΑΙ ΜΗ ΠΛΑΣΤΙΚΟ. Στο τσακ τον προλαβαίνω να μην του γλυστρίσει κάτι κ σπάσει κ κοπεί. Εκατό φορές του το έχω πει να μην το κάνει, έεεε την 101 (που λέει ο λόγος) θα βάλω τις φωνές.

Και δεν το θέλω βρε κορίτσια, το καταλαβαίνετε.

Σας περιέγραψα την σκηνή για να έχετε πλήρη εικόνα.....

 

 

Μαζί μένουμε.(Καλά, το παραπάνω είναι το λιγότερο...)

[vtgian]

Λογικό είναι να σε πιάνουν τα νεύρα σου! Είσαι κουρασμένη, μπαφιασμένη, βρώμικη και έχεις 2 διαόλια με διαφορετικά θέλω.

 

Στο θέμα των πιάτων μπορώ να σου προτείνω το εξής. Εμείς πήραμε μια απόφαση οτι όσο τα παιδιά είναι σε ηλικία που δεν μπορούν να διαχειριστούν βαριά γυάλινα και μεταλλικά, θα υποστούμε οικογενειακώς τα πλαστικά/εμαγιέ κλπ ώστε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Μετά, δεν ξέρω αν έχεις πλυντήριο πιάτων αλλά ότι εύθραυστο υπάρχει από τη στιγμή που τελείωνουμε το βάζουμε απεύθείας στο πλυντήριο ώστε να μην έχουμε ξέμπαρκα.

 

Για τα νερά, πάρε μια σφουγγαρίστρα για μέσα στο σπίτι, και όταν ρίχνει νερά δίνε την στον μεγάλο να τα μαζεύει. Είναι αρκετά μεγάλος για συμφωνίες.

 

Από όσο καταλαβαίνω (και είναι εξαιρετικό αυτό) τα παιδιά σου θέλουν να συμμετέχουν στα καθημερινά (για να λες ότι ο μικρός θέλει να "πλύνει" πιάτα). Κάντους όσο μπορείς μικρούς βοηθούς σου.

 

Δε νομίζω ότι ένας υγιής πνευματικά γονιός θέλει να φωνάζει και να τον ακούει η γειτονιά. Όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, έχεις ξεπεράσει τα όρια σου και δεν αντέχεις να κάνεις κάτι άλλο. Και η φωνή είναι κακά τα ψέμματα η εύκολη λύση. Κάνε οικονομία δυνάμεων όσο μπορείς, ζήτα βοήθεια (αν μπορεί να σου δώσει κάποιος) και μην αισθάνεσαι ενοχές αν δεν μπορείς να τα καταφέρεις όλα τα του σπιτιού.

[vivien9]

καταλαβαίνω, αλλά δυστυχώς εγώ αφού δω ότι το μπούρου μπούρου δεν πιάνει μετά την 2η - 3η φορά (ειδικά στον μικρό μου που είναι πιο ζωηρός), τότε μας ακούει η πολυκατοικια ..... :oops:

 

Ειδικά με το νερό και τις καρέκλες, τα παιδιά μου έχουν ένα "κόλλημα" να το πω, έρωτα να το πω, δεν ξέρω. Η συνηθισμένη σκηνή τους τελευταίους μήνες, κατά τις 6 μ.μ. (που τους έχω παραλάβει από το σχολικό κ τους έχω κάνει μπάνιο κ ετοιμάζομαι κ εγώ να βγάλω το καυσαέριο της ημέρας από πάνω μου, καταιδρωμένη κ μπαφιασμένη από 4 λεωφορεία) είναι να μαζεύω τα νερά από το σαλόνι που έχει ρίξει "κατά λάθος" ο μεγάλος (5 ετών) με το ποτήρι του ενώ ταυτόχρονα ο μικρός (3,5 ετών) έχει ήδη ανεβεί στην καρέκλα στον νεροχύτη για να "πλύνει" τα πιάτα - ποτήρια, ό,τι βρει, πλαστικό ΚΑΙ ΜΗ ΠΛΑΣΤΙΚΟ. Στο τσακ τον προλαβαίνω να μην του γλυστρίσει κάτι κ σπάσει κ κοπεί. Εκατό φορές του το έχω πει να μην το κάνει, έεεε την 101 (που λέει ο λόγος) θα βάλω τις φωνές.

Και δεν το θέλω βρε κορίτσια, το καταλαβαίνετε.

Σας περιέγραψα την σκηνή για να έχετε πλήρη εικόνα.....

Μα βρε, δεν είπαμε ότι δεν φωνάζουμε ποτέ ή δεν μαλώνουμε τα παιδιά για να προλάβουμε την ζημιά. Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί γονείς που θα το ισχυριστούν αυτό.

Προσωπικά αυτό που είπα είναι ότι όταν χτυπήσει το παιδί δεν θα πάω να του φωνάζω και από πάνω ενώ κλαίει ή πονάει, επειδή το είχα προειδοποιήσει από πριν. Θεωρώ ότι πήρε το μαθημά του. Δηλαδή, στο παράδειγμα που περιγράφεις, αν τελικά σπάσει το ποτήρι και τα κάνει όλα χαλια χωρίς να χτυπήσει θα το μαλώσω πολύ. Αν όμως κοπεί και κλαίει, θα το παρηγορήσω και αφού ηρεμήσει (οπότε θα έχω ηρεμήσει κι εγώ κατα πάσα πιθανότητα) θα του υπενθυμίσω ήρεμα ότι για αυτό φώναζα τόσο καιρό να μην παίζει με τα γυάλινα. Πίστεψε με, αν τυχόν κοβόταν από κάποιο γυαλί ή έπεφτε απο την καρέκλα και χτύπαγε το κεφάλι του πχ (φτου φτου μακριά), δεν θα ξαναπλησίαζε το νεροχύτη, δεν έχει νόημα να του φωνάξεις εκείνη την ώρα.

 

 

• 
  

[vivien9]

Και για να μην είμαστε τελείως εκτός θέματος, αυτό αναφέρει και το αρχικό ποστ της θεματοθέτριας:

 

"Σου μιλάω εγώ, εκείνη δηλαδή που όταν έπεσα και χτύπησα με μάλωσες που δεν πρόσεχα... ξανά και ξανά, κι έμαθα με τον καιρό να μην παραπονιέμαι όταν χτυπάω. Μην αναρωτιέσαι τώρα γιατί δε μοιράζομαι τις ανησυχίες μου μαζί σου."

 

 

 

• 
  

[BabyCute]

Καλα το ποστ της θεματοθετριας μιλάει για τραγική σχέση κόρης μάνας (δεν με αναθρεψες, με πασαρες, ήμουν βραχνάς ....)... Δεν μιλάει για το μάλωμα οταν πεςει το αλλο για χιλιοστή φορα, καμμια σχέση.

Η κοπελα θελει απλα να τα βγάλει απο μεσα της...

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Λοιπόν άκου...

... αυτά που δεν είχες ποτέ αυτιά για να τα ακούσεις.

 

 

Σου μιλάω εγώ από Τότε, αλλά ακόμα και Τώρα δεν έχεις αυτιά για να με ακούσεις. Σου μιλώ, κι ας μην με ακούς... έτσι για να μην αναρωτιέσαι...

 

 

Σου μιλάω εγώ, εκείνη δηλαδή που όταν έπεσα και χτύπησα με μάλωσες που δεν πρόσεχα... ξανά και ξανά, κι έμαθα με τον καιρό να μην παραπονιέμαι όταν χτυπάω. Μην αναρωτιέσαι τώρα γιατί δε μοιράζομαι τις ανησυχίες μου μαζί σου.

 

Είμαι εγώ εκείνη που όταν θύμωνες με χτύπαγες και ζάρωνα σε μια γωνιά για να εξαφανίσω την υπαρξή μου από μπροστά σου. Τώρα όμως που μεγάλωσα δε χωράω πια στη γωνιά, εκεί μόνο εσύ βρίσκεσαι πλέον. Μη ρωτάς πως βρέθηκες.

 

Σου μιλώ εγώ, που όταν ήρθα περήφανη να σου πω τι κατάφερα, είπες αδιάφορα "μμμ" και συνέχισες να πλένεις πιάτα. Δε σε ξαναενόχλησα με τόσο ασήμαντα ζητήματα. Μη ρωτάς γιατί οι φίλοι μου έχουν το προνόμιο να μαθαίνουν για μένα πριν τα μάθεις εσύ.

 

Είμαι εγώ εκείνη που όταν νευρίαζες με έσφιγγες με τα χέρια σου, τόσο όσο τα νύχια σου να μπαίνουν στο δέρμα μου και δε σταμάγατες μέχρι να με δεις να κλαίω. Μην αναρωτιέσαι τώρα γιατί δε μοιράζομαι τα συναισθήματά μου μαζί σου.

 

Είμαι αυτή που την εξανάγκαζες να ντύνεται με τέτοιο τρόπο για να ταιριάζει με τα δικά σου ρούχα. Δεν εκπλήσσομαι που τώρα νιώθεις "ακρωτηριασμένη" επειδή είμαι ανεξάρτητη.

 

Εγώ είμαι, η ίδια, που με χτύπησες με το χέρι σου, τη ζώνη από το παντελόνι, το τακούνι του παπουτσιού σου, την παντόφλα σου, ... που μου τράβαγες τα μαλλιά. Έμαθα να μην βρίσκομαι κοντά σου, για να αποφεύγω τα χτυπήματά σου. Μην αναρωτιέσαι τώρα, τι είναι αυτό που μας κρατάει σε απόσταση.

 

Είμαι η ίδια που έκλεισες έξω από το σπίτι σου κι ας ήμουν ανήλικη. Μην αναρωτιέσαι γιατί σε έβγαλα έξω από τον εαυτό μου.

 

Είμαι αυτή. Ναι, με κατάλαβες... εγώ είμαι. Το παιδί που δεν ήθελες να έχεις. Ο βραχνάς σου. Η ευθύνη που πήγες να πασάρεις στη γιαγιά, για να με αποφύγεις. Και ακόμα αναρωτιέσαι γιατί συμβουλεύομαι τη γιαγιά περισσότερο από σένα.

 

Η παρουσία σου έφερνε μόνο πόνο. Μην αναρωτιέσαι γιατί προστατεύω το παιδί μου από σένα.

Με γέννησες. Δε με αγάπησες. Με μεγάλωσες. Δε με ανάθρεψες.

Απαιτείς να σε αγαπώ. Απλά, δε γίνεται.

 

Και ναι... ακούω την κραυγή της απόγνωσής σου για την ηλικία σου που μεγαλώνει, για τη μοναξιά σου που μέρα-μέρα την κέντησες, για το τείχος που μόνη σου έχτισες και τώρα πια είσαι εγκλωβισμένη. Και την απαίτησή σου να ικανοποιήσω και να προστρέξω στους φόβους σου... κι αυτή την ακούω. Δεν ήθελες να είμαι παιδί σου. Δε σε νιώθω για γονιό μου. Απλά δε γίνεται.

 

 

Αν άκουγες έστω και λίγο, τότε.....

Αν άκουγες έστω και λίγο, τώρα...........

 

Κάτι θα άλλαζε. Αλλά δεν ακούς. Μόνο απαιτείς.

Απλά, δε γίνεται.

 

 

.........΄΄κοκκίνησα΄΄ ό,τι εμένα θα με ντρόπιαζε σαν παιδί και σαν μάνα αντίστοιχα. Αφήστε το κεφάλαιο΄΄ μαλώνω΄΄ το παιδί μου , ο καθένας πράττει όπως ο ίδιος έχει εφαρμόσει τους κανόνες στο μυαλό του και στο σπίτι του. Μιλαμε για πονεμένη κόρη, που παρόλο που έγινε μαμά αύτη είναι και θα είναι πάντα μια πονεμένη κόρη. Ενα κομμάτι μέσα της που έμεινε παιδί και σταμάτησε ίσως προς την εφηβεία όπως διαβάζω. Εγω θα σου δώσω συγχαρητήρια δεν ξέρω αν θα διαβάσεις τις απαντήσεις γιατί βγάζοντας την ψυχή σου να μιλήσει και μιλώντας σε α΄ενικό δείχνεις ένα υπεύθυνο άτομο και θα γίνει μια καταπλητκική μαμά . Οχι αλάνθαστη, κανείς γονιός δεν γίνεται τέλειος ουτε και εμείς το θέλουμε αυτό σαν παιδιά και σαν γονείς. Ολοι θέλουμε να μαθαίνουμε, να συγχωρούμε, να αγαπάμε και να υπάρχουν αναμνήσεις που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Να σαι καλα... με συγκίνησες για πολλούς και για προσωπικούς λόγους...

[annoulen]

Μαζί μένουμε.(Καλά, το παραπάνω είναι το λιγότερο...)

Elin, εννοείς ότι έχεις γειτόνισσα που φωνάζει ή ότι κ εγώ προφανώς θα άκουγα εσένα εάν μέναμε στην ίδια πολυκατοικία ? το 2ο να υποθέσω έτσι ?

 

.... Είναι αρκετά μεγάλος για συμφωνίες...

Ναι είναι, κ ευτυχώς αρκετά συνεννοήσιμος (μετά την σκανταλιά εννοείται)...

 

Από όσο καταλαβαίνω (και είναι εξαιρετικό αυτό) τα παιδιά σου θέλουν να συμμετέχουν στα καθημερινά (για να λες ότι ο μικρός θέλει να "πλύνει" πιάτα). Κάντους όσο μπορείς μικρούς βοηθούς σου.

Ναι, η αλήθεια είναι ότι όταν τους έχω προτείνει (για να περάσει η ώρα τους) να στρώσουν ας πούμε το κρεββάτι μαζί μου, τις περισσότερες φορές είναι θετικοί. Πρέπει να εκπαιδεύσω ΕΓΩ τον ΕΑΥΤΟ μου για να το ΚΑΘΙΕΡΩΣΩ αυτό. Τα παιδιά βαριούνται μόνα τους κ εννοείται ότι δεν μπορούμε συνέχεια να ασχολούμαστε μαζί τους, οπότε πρέπει να κάνουμε συνδυασμό οικιακών εργασιών με απασχόληση παιδιών. Τα γράφω πιο πολύ για να τα εμπεδώσω ΕΓΩ. Σε ευχαριστώ.

 

 

......

Προσωπικά αυτό που είπα είναι ότι όταν χτυπήσει το παιδί δεν θα πάω να του φωνάζω και από πάνω ενώ κλαίει ή πονάει, επειδή το είχα προειδοποιήσει από πριν. Θεωρώ ότι πήρε το μαθημά του. Δηλαδή, στο παράδειγμα που περιγράφεις, αν τελικά σπάσει το ποτήρι και τα κάνει όλα χαλια χωρίς να χτυπήσει θα το μαλώσω πολύ. Αν όμως κοπεί και κλαίει, θα το παρηγορήσω και αφού ηρεμήσει (οπότε θα έχω ηρεμήσει κι εγώ κατα πάσα πιθανότητα) θα του υπενθυμίσω ήρεμα ότι για αυτό φώναζα τόσο καιρό να μην παίζει με τα γυάλινα. .....

 

• 
  

 

Εντάξει, κι εγώ έτσι θα κάνω (δεν έχει τύχει το συγκεκριμένο, αλλά μιλάω γενικά), απλώς πρέπει να κάνω "ασκήσεις ψυχραιμίας και ηρεμίας" για να μην βάζω φωνή τόσο συχνά...... Ποτέ όμως δεν τους έχω μαλώσει επειδή έχουν πάθει κάτι, ίσα ίσα, στα (όποια) δύσκολα πάντα τους περιμένει μία ανοιχτή αγκαλιά και το ξέρουν αυτό πάρα πολύ καλά. Ζηλεύει κ ο μπαμπάς που πάντα τρέχουν σε εμένα με αυτόν παρόντα. Μάλλον όμως αυτό είναι κ το συνηθισμένο.

[annoulen]

δεν μου βγήκε καλά η πολλαπλή παράθεση.

[summer wine]

vtgian εχει διαφορα η αντιμετωπιση της απροσεξιας απο παιδι σε παιδι και απο γεγονος σε γεγονος. Υπαρχουν παιδια που ειναι πολυ προσεκτικα και σπανια χτυπουν και υπαρχουν αλλα απροσεκτα με μεγαλη φαντασια.

 

Οταν ενα παιδι ειναι απροσεκτο συχνα η μητερα θα επιστρατευσει τα παντα για να το προστατευσει. Το θεωρω φυσικη αντιδραση της μητερας απο την αγωνια της και το αγχος της να μαλωσει για να το προφυλαξει απο τον κινδυνο..

Τα παιδια καταλαβαινουν το ενδιαφερον και τα κινητρα της μητερας εκεινη την στιγμη. Και δεν προκειται να μας ριξουν ευθυνες. Αντιθετα εαν παθει κατι το παιδι και του μεινει εφορου ζωης τοτε εφορου ζωης θα μας κατηγορουν οτι δεν καναμε τα παντα για να το αποτρεψουμε. Και το θεωρω πιο υγιες να μαλωσεις ενα παιδι που παρακουσε τις οδηγιες σου και χτυπησε απο το να το αγκαλιαζεις. Το αγκαλιασμα θα το κανεις σε πολυ μικρες ηλικιες που το παιδι δεν καταλαβαινει. Οσο μεγαλωνει αρχιζει και γινεται υπευθυνο για τις πραξεις του. Δεν μπορει να κινδυνευει και να το χαιδευουμε.

[osin]

Εμένα η κόρη μου είναι σε τέτοια φάση ηλικιακά, που ό,τι κι αν της πω δε νομίζω ότι καταλαβαίνει τη γλώσσα που μιλάω (μόλις 9 μηνών, γάρ) και με αγνοεί επιδεικτικά!!! Αλλά έχω μέλλον γιʼ αυτά... Άλλωστε μόλις τώρα ξεκίνησε η φάση να κάνει ζημιές και να χτυπάει...

Αναφορικά με το αρχικό θέμα, θα μιλήσω από την πλευρά της κόρης, και μάλιστα μίας κόρης που δεν είχε ποτέ τις άριστες σχέσεις με τη μαμά της. Μπορώ να γράψω σελίδες ατελείωτες με πράγματα, καταστάσεις, συνθήκες που με έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα η μάνα μου. Δεν έχω βιώσει τις σκληρές σκηνές που περιγράφει η θεματοθέτρια, και σίγουρα ξέρω πώς είναι να με λατρεύει η μάνα μου, απλώς, δυστυχώς, ξέρω και τι σημαίνει να σε "τσακίζει" συναισθηματικά κάποιες φορές.

Μου πήρε πολλά χρόνια να αποδεχτώ τα αμφίσημα συναισθήματα απέναντί της, όπως και να αποδεχτώ ότι νιώθω θυμό γι αυτήν, και να αποβάλλω τις ενοχές επειδή την κατηγορώ. Η δική μου μάνα, δεν είναι ότι δε με ήθελε, ότι με μισούσε ή ήθελε να με ξεφορτωθεί, όμως θεωρώ ότι αντιμετώπισε πολλές μεταξύ μας καταστάσεις με επιπολαιότητα, με εγωισμό, με ανωριμότητα, και δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Τώρα που έχω γίνει κι εγώ μαμά, ξέρω, και συνειδητοποιώ μάλιστα, ότι κάνω πράγματα που έκανε κι εκείνη, όμως εύχομαι (και το δουλεύω) να μην κάνω τα λάθη της, να μην κάνω ποτέ την κόρη μου να νιώσει για μένα όπως νιώθω εγώ για τη μάνα μου.

Είναι ασυγχώρητες κάποιες καταστάσεις, όμως, απλά και κυνικά, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Δεν της έχω συγχωρέσει τα πάντα, αλλά προχωράω.

[Salomia]

vtgian εχει διαφορα η αντιμετωπιση της απροσεξιας απο παιδι σε παιδι και απο γεγονος σε γεγονος. Υπαρχουν παιδια που ειναι πολυ προσεκτικα και σπανια χτυπουν και υπαρχουν αλλα απροσεκτα με μεγαλη φαντασια.

 

Οταν ενα παιδι ειναι απροσεκτο συχνα η μητερα θα επιστρατευσει τα παντα για να το προστατευσει. Το θεωρω φυσικη αντιδραση της μητερας απο την αγωνια της και το αγχος της να το προφυλαξει απο τον κινδυνο..

Τα παιδια καταλαβαινουν το ενδιαφερον και τα κινητρα της μητερας εκεινη την στιγμη. Και δεν προκειται να μας ριξουν ευθυνες. Αντιθετα εαν παθει κατι το παιδι και του μεινει εφορου ζωης τοτε εφορου ζωης θα μας κατηγορουν οτι δεν καναμε τα παντα για να το αποτρεψουμε. Και το θεωρω πιο υγιες να μαλωσεις ενα παιδι που παρακουσε τις οδηγιες σου και χτυπησε απο το να το αγκαλιαζεις. Το αγκαλιασμα θα το κανεις σε πολυ μικρες ηλικιες που το παιδι δεν καταλαβαινει. Οσο μεγαλωνει αρχιζει και γινεται υπευθυνο για τις πραξεις του. Δεν μπορει να κινδυνευει και να το χαιδευουμε.

Το αγκάλιασμα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...

όταν ήμουν 6-7 χρονών πέρασα τον δρόμο χωρίς να προσέξω και με χτύπησε αυτοκίνητο. Έπρεπε η μαμά μου να μου φωνάξει και να με μαλώσει?

[vtgian]

vtgian εχει διαφορα η αντιμετωπιση της απροσεξιας απο παιδι σε παιδι και απο γεγονος σε γεγονος. Υπαρχουν παιδια που ειναι πολυ προσεκτικα και σπανια χτυπουν και υπαρχουν αλλα απροσεκτα με μεγαλη φαντασια.

 

Οταν ενα παιδι ειναι απροσεκτο συχνα η μητερα θα επιστρατευσει τα παντα για να το προστατευσει. Το θεωρω φυσικη αντιδραση της μητερας απο την αγωνια της και το αγχος της να το προφυλαξει απο τον κινδυνο..

Τα παιδια καταλαβαινουν το ενδιαφερον και τα κινητρα της μητερας εκεινη την στιγμη. Και δεν προκειται να μας ριξουν ευθυνες. Αντιθετα εαν παθει κατι το παιδι και του μεινει εφορου ζωης τοτε εφορου ζωης θα μας κατηγορουν οτι δεν καναμε τα παντα για να το αποτρεψουμε. Και το θεωρω πιο υγιες να μαλωσεις ενα παιδι που παρακουσε τις οδηγιες σου και χτυπησε απο το να το αγκαλιαζεις. Το αγκαλιασμα θα το κανεις σε πολυ μικρες ηλικιες που το παιδι δεν καταλαβαινει. Οσο μεγαλωνει αρχιζει και γινεται υπευθυνο για τις πραξεις του. Δεν μπορει να κινδυνευει και να το χαιδευουμε.

 

 

Διαφωνούμε τελείως. Δε βρίσκω καθόλου υγιές ή φυσικό να μαλώνεις ένα παιδί που βρίσκεται ήδη σε κατάσταση φόβου ή και πόνου λόγω της απροσεξίας του. Όποια και αν είναι η ηλικία του.

 

Θα αναφέρω δύο περισταστικά:

 

~στη παραλία παιδι 5 ετών τρέχει και μπαίνει στη θαλασσα χωρίς να ξέρει μπάνιο, η μάνα του από πίσω, προλαβαίνει το παιδί που έχει καταπιεί λίγο νερο. Το βουτά, το χτυπά στη πλάτη και όσο αυτό κάνει να συνέλθει του ρίχνει κάτι χριστοπαναγίες ενώ το ταρακουνάει σε στυλ "είσαι ηλίθιο; δε σου είπα να μη μπει γιατί θα πνιγείς;"

 

~ κοριτσάκι 7 ετών πάει να μεταφέρει ποτήρι με νερό ενώ η μαμά του του λέει όχι, είναι βαρύ, άστο. Το ποτήρι πέφτει και σπάει, το παιδί κλαίει από το φόβο του και η μάνα του ρίχνει μια σφαλιάρα που έσπασε το ποτήρι.

 

Κατά τη γνώμη μου το παιδί δε θα ξανακάνει την ίδια "αταξία" όχι επειδή κατάλαβε το λάθος του αλλά επειδή φοβάται την αντίδραση της μάνας του. Άρα μηδενικό κέρδος για το παιδί.

 

Τέλος δε νομίζω ότι τα παιδιά δικαιολογούν τις υπερβολικές μας αντιδράσεις, ακόμα και αν αυτές έχουν "αγνά" κίνητρα. Παράδειγμα αυτό ακριβώς το πόστ.

 

Osin, κάνω μια παρένθεση, το παιδί ανάλογα με το αναπτυξιακό του στάδιο (και ηλικία) μπορεί ή δεν μπορεί να καταλάβει κάποια πράγματα. Ενδεικτικά, μέχρι 3 ετών δεν μπορούν να κατανοήσουν έννοιες όπως οι λογικές συνέπειες των πράξεών τους (πχ τσιμπάω τη μαμά και αυτή πονάει), μόνο φυσικές (πχ. ακούμπησα τον καυτό φούρνο και πόνεσα, δεν ξαναακουμπώ τον φούρνο). Αν θέλουμε να σταματήσουμε το παιδί πχ από το να μας τσιμπάει, απομακρύνουμε το χέρι του, του λέμε ότι δεν μας αρέσει, απομακρύνουμε το σώμα μας, δίνουμε εναλλακτικές. Αν του χτυπήσουμε το χέρι, μπορεί να σταματήσει να το κάνει αλλά εκεί θα νιώσει και απόρριψη από τη μάνα του καθώς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί την ενοχλεί. Δεν έχει ωριμάσει ο εγκέφαλός του ακόμα στο σημείο που να μπορεί να επεξεργαστεί κάτι άλλο. Γι'αυτό γράφω και ξανα γράφω ότι μέχρι τα 3 - 3,5 αναγκαστικά τρέχουμε μονίμως από πίσω τους, δεν τα αφήνουμε να παίξουν μόνα τους κλπ.