ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ-ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΘΥΜΟΥ

[μητσουκο]

Εμένα ο μικρός είναι 22 μηνων και λέει μόνο τα πολύ βασικά αλλά όταν τον βλέπω κάθε πρωί που φτάνουμε στον παιδικό να κάνει σαν τρελλος από χαρά και να μπαίνει τρέχοντας,πείθομαι οτι του φέρονται καλά.

[sporiklos]

bitchoni

 

Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο ανακουφιση μου προκαλουν τα λεγομενα σου. Τοσες μερες εβλεπα το τιτλο του θεματος αλλα δεν το ανοιγα γιατι θεωρουσα οτι δεν με αφορα αφου το παιδακι μου( 3 χρονων) προσαρμοστηκε μεσα σε τρεις μερες στο καινουριο του ξεκινημα.Εκλαψε μονο μια φορα για πεντε λεπτα και εβγαζε λιγο παραπονο καποιες στιγμες στο σχολειο οποτε για αλλα μια φορα η κυρια εξυπνη, εγω δηλαδη, ημουν πολυ περηφανη που το παιδακι μου ειναι τοσο καλοβολο.

Και ενω καμαρωνω πανω στο καλαμι μου για το ποσο καλα ειχα προετοιμασει το παιδι μου γι αυτην την αλλαγη, στο σπιτι πραγματοποιειται αργα αλλα σταθερα μια μεταλλαξη του παιδιου.

Με χτυπαει, μου λεει πως δεν με αγαπαει, πεταει πραγματα και ταυτοχρονα με καρφωνει με τα ματια για να δει την αντιδραση μου, πεφτει κατω και χτυπιεται με το παραμικρο, μου λεει οτι δεν θελει να εχει οικογενεια, λεει το οχι περισσοτερες φορες και απ οτι αναπνεει. Ολα αυτα τα κανει ενα παιδι που ολοι το χαρακτηριζαμε "καααλο" παιδι.

Και το κερασακι στην τουρτα ειναι οτι ενω πριν αρχισουμε παιδικο ειχαμε κοψει για 4 μηνες την πανα κατα την διαρκεια της ημερας και πριν δυο μηνες και την νυκτερινη εχουμε πισωγυρισμα που οσο παει και χειροτερευει. Στην αρχη του εφευγαν λιγα στο σχολειο, μετα βραχηκε στον υπνο του, μια φορα τα εκανε επιτηδες πανω του και τωρα του φευγουν συνεχεια.

Με ολα αυτα ηρθαν οι τυψεις και τα νευρα και με κατεβασαν απο το καλαμι μου αλλα εχω πελαγωσει γιατι αισθανομαι οτι εχω χασει την μπαλα και δεν ξερω πως να αντιδρασω. Φοβαμαι μηπως δεν περναει καλα στον παιδικο γιατι γενικα ειναι ενα παιδι μαζεμενο, που δεν εχει μαθει στην βια(την τριτη μερα του επιτεθηκε ενα παιδακι) και στην πρωτη συναντηση γονεων καταλαβα οτι η πλειοψηφια των παιδιων της ταξης του ειναι πολυ ζωηρα.

Σκεφτομαι να μιλησω με την υπευθυνη και να την πιεσω να μου πει τι γινεται στην ταξη ή να παω σε μια παιδοψυχολογο να με συμβουλευσει, να μου δωσει ενα μπουσουλα. Εχω φοβερο κολλημα με τον ελεγχο και την εμπιστοσυνη και φοβαμαι οτι μπορουν να συμβαινουν πραγματα στον παιδικο που ενοχλουν τον μικρο αλλα εγω δεν μπορω να τα μαθω για να τον βοηθησω. Ειμαι υπερβολικη?:oops:

[KonstantinaDimitris]

Λίγο άσχετο αλλά πόσα πληρώνεις?

 

 

Είναι και μένα ο μόνος μου ενδοιασμός στο να τον στείλω 2 χρονών ότι δεν θα μπορεί να μου το πει αν κάτι δεν πάει καλά..

 

 

Δίνουμε 3.500 τον χρόνο , αλλά χωρίς σχολικό γιατι μένουμε πολυ κοντα...

Σχετικά με τους δημόσιους σταθμούς που αναφέρει μια κοπέλα..δεν θα ειχα τις ίδιες απαιτήσεις γιατι πολυ απλά τα παιδια σε φέρνουν στα όρια σου. Ποσο μάλλον αν έχεις να φροντίζεις 25 παιδιά.δεν ειναι μια γραφική δουλειά...θελει τρομερή ενέργεια κ υπομονή. Για μένα οι παιδαγωγοί στους δημόσιους σταθμούς ειναι ηρωιδες.

Δεν μπορω να παρακολουθήσω γιατι ειναι ένα τεράστιο οίκημα, περιφραγμενο. Ειναι σαν δάσος κ στην μέση τα κτίρια, αλλά κ να μπορούσα δεν θα μπαινα σε αυτήν την διαδικασία. Υποτίθεται πως εμπιστευόμαστε τα παιδια μας εκεί, αν νιώσω λοιπόν την παραμικρή αμφιβολία τον εχω πάρει.

 

Πάντως σημερα ηταν ένα άλλο παιδί...καθόλου κλάμα, αγκαλιές, χαμόγελα..ήθελε κ αυτό τον χρόνο του. Τι να πω!!!! Κουράγιο σε όλες τις μανούλες

[bitchoni]

Καλησπέρα!

 

Είμαι στην ευχάριστη θέση να αναφέρω ότι η επιχείρηση "πάμε χολείο" στέφθηκε με επιτυχία σε μεγάλο βαθμό! Η απόφαση να την παίρνω ένα τέταρτο μαζί μου στη δουλειά και μετά να πηγαίνει να πηγαίνει με το σχολικό υπήρξε σωτήρια!Μηδέν κλάμα και όλα καλά μέχρι και τη στιγμή που θα την παραλάβω.

 

@Sporiklos, επειδή μέχρι και πριν μία εβδομάδα περνούσα ακριβώς τα ίδια, ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσω τις "συνέπειες" του παιδικού αλλά και όλα τα "κακώς κείμενα" της ηλικίας ήταν η ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ, η ΥΠΟΜΟΝΗ και η ΔΙΑΛΛΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ.

 

Η Μελίνα από τη στιγμή που γεννήθηκε, αν και δεν υπήρξε ιδιαίτερα δύσκολο παιδί, έδειξε μία ισχυρή προσωπικότητα. Όλος ο κύκλος μας με δουλεύει ότι μπροστά της ωχριώ

 

Μέσα στην απόγνωση της περιόδου, πήρα απόφαση να απευθυνθώ σε έναν ειδικό για να ηρεμήσουμε κατά το δυνατόν και για να μη διατηρούμε αμφιβολίες. Καθώς το ραντεβού ήταν αρκετά μακρινό, μου δόθηκε η ευκαιρία να αναθεωρήσω ορισμένες από τις πρακτικές μου και να πειραματιστώ. Τι με έσωσε σε γενικές γραμμές και έχουμε βελτιωθεί αισθητά και στο σπίτι:

 

1. Προσπαθώ να αποφεύγω οποιαδήποτε σύγκρουση. Ορισμένα πρέπει τα έχω βάλει στο ντουλαπάκι της αναμονής. Για παράδειγμα, δε μπαίνω στη διαδικασία να συγκρουστώ για το πλύσιμο των δοντιών, το πρωινό ντύσιμο ή τη χρήση γιογιό. Της αναφέρω φυσικά την αποδεκτή συμπεριφορά, αλλά επί του παρόντος δε θέλω να την πιέσω, αλλά να τη χαλαρώσω.

 

2. Ακολούθησα τη μέθοδο επιβράβευσης με τα αυτοκόλλητα. Τύπωσα πίνακες σε Α4 και πήρα ένα μπλοκ με μικρά αυτοκόλλητα. Κάθε φορά που αλλάζει χωρίς κλάματα πάνα, κάνει ντουζ ή μπάνιο, συμμαζεύει τα παιχνίδια της,κλπ της δίνω ένα. Βέβαια, το τηρώ ανελλιπώς! Έχω τον πίνακα σε μόνιμα ορατή θέση και προσπαθώ να τη δελεάσω.

 

3. Φροντίζω να είμαι συνεχώς δίπλα της ή σε απόσταση αναπνοής,ώστε να προλαβαίνω πιθανά ξεσπάσματα, κυρίως εν ώρα παιχνιδιού και όταν θυμώνει επειδή δεν καταφέρνει κάτι.

 

4. Μέσα σε όλα τα βραδυνά παραμύθια, έχω προσθέσει και βιβλία για τα συναισθήματα. Πλέον, δεν υπάρχει βράδυ που να μην θέλει να διαβάσουμε όλη τη σειρά. Μπαίνει στο ρόλο του θυμωμένου ποντικιού για παράδειγμα και μετά μου δίνεται η δυνατότητα να ξεκινήσω διάλογο.

 

5. Κάθε βράδυ που κοιμάται, προσπαθώ να ηρεμήσω και εγώ και να κάνω ένα review στο τι καταφέραμε. Γεμίζω μπαταρίες, καταγράφω σε πολύ γενικές γραμμές τι καταφέραμε και αν είχαμε κάτι πολύ αρνητικό. Κάθε πρωί ξυπνάω αισιόδοξα και επιστρατεύω όλη μου την υπομονή ώστε να ανταπεξέλθω στην πρώτη πρωινή άρνηση και να τη μετατρέψω σε θετική ενέργεια!

 

Κάθε σημάδι βελτίωσης μου δίνει ακόμη περισσότερη υπομονή και φυσικά διάθεση. Και μέσα σε όλο αυτό ανέβαλλα και την επίσκεψη στον παιδοψυχολόγο, εμπιστευόμενη σε μεγάλο βαθμό το ένστικτό μου, αλλά και όσων μου συνέστησαν να ηρεμήσω πρωτίστως εγώ ώστε να βοηθήσω στη συνέχεια και τη μικρή.

 

Τέλος, έχω αποδεχθεί ότι από τη στιγμή που μπαίνουν σε ένα νέο περιβάλλον, στο οποίο σημαντικός παράγοντας για την ευρυθμη λειτουργία του είναι η πειθαρχία και η τήρηση των κανόνων, να ξεσπάνε ή να δοκιμάζουν την ορθότητα αυτών των κανόνων και στο σπίτι. Ένα παιδί που δεν έχει μάθει να χειρίζεται μέχρι τώρα τη βία και τη βιώνει στο σχολείο, αντιδράει. Αντίστοιχα, και ένα παιδάκι που μονοπωλεί την προσοχή όλου του κόσμου και ξαφνικά βρίσκεται να μοιράζεται τη δασκάλα του με άλλα 15 παιδιά επίσης αντιδράει.

 

Καλό κουράγιο σε όλες μας!