Γονεϊκη ικανοτητα

[elenik]

Ωρες ωρες αναρωτιεμαι αν θα επρεπε να κανω 2 παιδια , αν ειμαι αξια να καταφερω να μεγαλωσω και τα 2 σωστα..

 

Ολοι λενε ενα παιδι ισον κανενα .. και σε αγχωνουν να κανεις και 2ο . Τι γινεται ομως αν δεν εισαι αξια για κατι τετοιο;

 

Ο Βασιλης ηταν πάντα ένα ζόρικο παιδι, δυναμικο και με εντονο εγωισμο.

 

Ολοι λεγαν παντα οτι στην σχεση γονεα - παιδιου αναμεσα μας , εγω ημουν το παιδι, ειχε παρει τα ηνια , ηταν επισημο.

 

Ειναι ενα πολυ καλοψυχο παιδι με πολλες ευαισθησιες και πολλες αναγκες και ισως δεν ημουν η μανα που θα αξιζε να εχει. Ισως μια σταθερη, μια απολυτα οριοθετηκη μητερα να ηταν πιο σωστο. Του ετυχα ομως εγω. Με τα ψυχολογικα σκαμπανεβασματα μου να μπαλαντζαρω αναμεσα μητερας και συνομηλικου φιλου. Την μια ελεγα "ειμαι η μητερα τελος" , την αλλη "κανε οτι νιωθεις ". Κοινως σκατα...

 

Μετα ηρθε και ο Γιαννης. Σε μια εποχη που εγω δεν ειχα καταφερει να εχω θεσει τις σωστες βασεις στο 1ο και απλα με την ελπιδα οτι μεγαλωνοντας ολα θα στρωσουν.

 

Οταν ηρθε και ο Γιαννης η κτητικότητα και η αναγκη του Βασιλη να οριοθετηση τους χωρους του με πιεσαν. Προσπαθησα να μην τον αφησω να ζηλεψει και ισως τον χαϊδεψα λιγο παραπανω απ οτι επρεπε . Το οτι ολοι πεσαν με την μουρη στο μωρο με εκανε να ειμαι εγω ισως πιο ελαστικη απ οσο επρεπε.

 

Η μπαλα ειναι πλεον χαμενη. Ο Βασιλης χρειαζεται το 100% μου και ο καημενος ο Γιαννης αρκειται στα περισεματα χρονου και χωρου. Κι εμενα η πιεση με εχει τσακισει.

 

Βλεπω γονεις με τοσο ισορροπημενοι σταση και δεν μπορω να μην αναρωτιεμαι "πως τα καταφερνουν ;" "μηπως τελικα δεν ημουν αξια για 2ο;" , "μηπως τελικα μερικοι ανθρωποι δεν ειναι για 2 παιδια;" .

 

Δεν ξερω πως χειριζεστε τις διαμαχες των παιδιων σας. Αλλα εγω ειλικρινα τις χειριζομαι εντελως λαθος. Ξερω το σωστο. Αληθεια το ξερω. Αλλα αδυνατω να το εφαρμωσω την στιγμη του πανικου...

 

Ισως στην προσπαθεια μου να κανω 2 παιδια ευτυχισμενα .. καταφερα να κανω 2 δυστυχισμένα. Δεν εχω την ικανοτητα τελικα. Ειναι γεγονος. Δεν ξερω το πως.

 

Δεν μ ενδιαφερει να ειναι αριστοι μαθητες, δεν μ ενδιαφερουν να εχουν τα πρωτεια . Μ ενδιαφερει μονο να ειναι αγαπημενοι μεταξυ τους. Αλλα ...

[vasdeli]

Αχ elenik....

 

Η μπάλα ποτέ δεν είναι χαμένη....μην σκέφτεσαι έτσι...

Το γεγονός και μόνο ότι αποδέχεσαι το πρόβλημα είναι θετικό βήμα....

 

Ο πατέρας που είναι σε όλο αυτό; Μήπως αν τον έβαζες στο παιχνίδι μπορούσε να κουμαντάρει κάπως καλύτερα τις ισορροπίες;

 

Δεν ξέρω τι να σου πω....

Ξέρω μόνο πως όταν βρίσκομαι σε ανάλογη φάση προσπαθώ να βγω λίγο έξω από το πρόβλημα.....αποστασιοποιούμαι...καμιά φορά δεν γίνεται να τα αντέξεις όλα....

 

Ελπίζω ήδη να είσαι καλύτερα.....

[goody]

Νομιζω οτι εισαι πολυ αυστηρη με τον εαυτο σου.. Και θα σε συμβουλευα να αποφευγεις την συγκριση με αλλους γονεις, οποτε το εχω κανει εκ των υστερων παρατηρω συμπεριφορες σε αλλους τομεις που δεν μου αρεσουν.

Ολοι υστερουμε καπου, αλλα απο τη στιγμη που εντοπιζεις τις αδυναμιες και τα λαθη σου και εχεις τη θεληση να τα διορθωσεις νομιζω οτι μπορεις. Ειτε με τη βοηθεια του συζυγου, ειτε με τη συμβουλη και καθοδηγηση ενος παιδοψυχολογου, νομιζω οτι ποτε δεν ειναι αργα.

Στον τιτλο του θεματος σου θα συμφωνησω οτι ναι δεν κανουν ολοι για γονεις, με την εννοια οτι δεν εχουν την ορεξη να ασχοληθουν και ειναι αδιαφοροι, εσυ ομως μιλας στην ουσια για λαθη. Λαθη κανουμε ολοι.

[Daphne-]

 

Δεν ξερω πως χειριζεστε τις διαμαχες των παιδιων σας. Αλλα εγω ειλικρινα τις χειριζομαι εντελως λαθος. Ξερω το σωστο. Αληθεια το ξερω. Αλλα αδυνατω να το εφαρμωσω την στιγμη του πανικου...

Μήπως το λάθος ειναι εδω? Στο οτι εσυ χειρίζεσαι τις διαμάχες τους και δεν τα αφήνεις να βρουν μια λύση μόνα τους?

Για δοκίμασε το και ετοιμάσου να επέμβεις εάν τα δεις να πλακώνονται, μόνο για να τα χωρίσεις....

Εγω δεν έχω δύο παιδιά. Εχω μόνο ένα. Ομως οταν τσακωνεται με συνομήλικα τα βρισκουν μέσα σε δευτερόλεπτα αν δεν επέμβουμε οι γονείς...Διάβασε κι αυτό. Δουλεύει λογικά και μεταξύ αδελφών.

Και μην κατηγορείς τον εαυτό σου!

[νανσυ2]

εγω θελω να σε ρωτησω κατι...γιατι κατηγορεις τον εαυτο σου?ενοχες,κρινεις πολυ αυστηρα..γιατι?

οσο για τα παιδια..παντα μαλωνουν κ θα μαλωνουν..αστα να τα βρισκουνε μονα τους,μην κανεις τον διαιτητη,δε θα εχουν παντα στη ζωη τους εσενα για να τους λυνεις τα προβληματα τους...να επεμβαινεις μονο οταν κρινεις οτι θα χτυπησουν

ολοι οι γονεις αντιμετωπιζουν θεματα,αλλοι περισσοτερο αλλοι λιγοτερο..ετσι ειναι,αποδεξου το

δινε επιλογες στα παιδια σου,μην λες πχ αυτο θα κανεος γιατι στο λεω εγω

πες πχ...αν φορεσεις τη ζακετα σου,δε θα κρυωσεις,κ ετσι θα βγεις αυριο να παιξεις

μη λες πολλα,μην απειλεις συνεχεια...λεγε πραγματα που μπορεις κ θα κανεις

πχ...πρεπει να πιουμε γαλα τωρα,γιατι ειναι βραδυ κ σε λιγο θα παμε για υπνο

αν δεν το πιεις,δε θα προλαβουμε να διαβασουμε παραμυθι,η να δουμε τηλ

αν το πιει σε λογικο χρονο....θυμισε του τι του ειπες,οτι δλδ τωρα που ηπιες το γαλα σου,θα πουμε παραμυθι...αν κανει μια ωρα να το πιει,πες του τωρα δυστυχως περασε η ωρα...καταλαβες την ιδεα...

χρησιμοποιησε πολυ την επιβραβευση συμπεριφορας,οχι το ατομο

βαλε κ τον μπαμπα στο παιχνιδι...κ σκεψου λιγο τη δικη σου συμπεριφορα,οχι με διαθεση να κρινεις κ να κατηγορησεις,αυτο το εχεις ηδη κανει κ βλεπεις οτι δε σε πηγε πουθενα...για πιαστο απο αλλου...

[Λαΐδα]

πω πω ελενικ με στεναχωρησες στ'αληθεια!!

Απο αυτα που διαβασα καταλαβαινω οτι τα παιρνεις πολυ βαρεως.....τσακωνονται τα παιδια και νομιζεις οτι μισιουνται. Βαριουνται οπως ολα και νομιζεις οτι πληττουν διαρκως. Σου λενε καμια 'βαρια' κουβεντα και θεωρεις οτι ετσι νιωθουν στ'αληθεια. Καπως ετσι σε φανταζομαι.

Ειμαι σιγουρη οτι τα παιδια σου μια χαρα περνανε απλα εσυ εχεις φαει μια ψιλοφρικη.....ηρεμησε λιγο, βαλε ορια που θεωρεις σωστα και ορισε και τις συνεπειες που θα εχουν αν τα ξεπερασουν. Ενημερωσε τα (δεν ειναι μωρα) και τηρησε ο,τι ειπες.

Θα δεις μεγαλη διαφορα.

οσο για το ποια ειναι αξια....η καθε μια! Αρκει να εχει αγαπη μεσα της. Μην πτοεισαι!!!!

[love4]

Τι κανω εγω? Τα αφηνω μονα τους να τσακωθουν, να φωναξουν, καποιες φορες να δωσουν ξυλο το ενα στο αλλο...απλως περιμενω..αν τρεξει καποιο σε μενα για παρηγορια συνηθως του λεω ηρεμα οτι αυτα συμβαινουν οταν τσακωνομαστε..τις στιγμες που τσακωνονται δειχνουν να μισιουνται...ομως σε 3 ΛΕΠΤΑ (δεν υπερβαλλω με το χρονο που ειπα!!!), τα βλεπω αγαπημενα να κουβεντιαζουν και να παιζουν και να ειναι ολα μελι γαλα!!!!!!! Καποιες φορες ο αντρας μου λεει δεν αντεχω θα παω να τα μαλωσω, αλλα συνηθως τον σταματαω γιατι η εκβαση ειναι πλεον δεδομενη, αυτα θα αγαπηθουν σε 3 λεπτα αλλα ο αντρας μου θα το θυμαται για 3 ωρες...Επισης θυμαμαι εγω τους τσακωμους με τον αδελφο μου και ποσο αγαπημενοι ημαστε και ειμαστε και καταληγω στο συμπερασμα οτι τα φυσιολογικα αδελφια τσακωνονται!!! αν δεν τσακωθουν κατι δεν παει καλα...ισως δεν αλληλεπιδρουν κιολας Χαλαρωσε, δες το αλλιως να ξερεις ολοι οσοι εχουμε πανω απο ενα παιδακια τα περναμε αυτα...εμεις να δεις με 4!!!!

[Μπουρμπουρ1]

Ειναι απλοι καυγαδες παιδιων;

Κι ο Γιαννης; δεν νιωθει οτι η μαμα αγαπαει περισσοτερο τον αδελφο του;

Κι ο Βασιλης; μηπως ανησυχει οτι ανα πασα στιγμη μπορει να χασει απο τον αδερφο του τα κεκτημενα του; τη μαμα του που μεχρι τωρα την εχει κερδισει μονο γι αυτον;

 

Νομιζω οτι σου λειπει η πιστη στον εαυτο σου. Μπορεις να αλλαξεις την κατασταση, μην απελπιζεσαι, ποτε δεν ειναι αργα, αλλα πρεπει να το πιστεψεις πρωτα. Ζητα βοηθεια απο καποιον συμβουλο αν δεν μπορεις να κανεις την αρχη μονη σου.

[mariori]

Κι εγώ νομίζω ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά.

1. Όλα τα παιδιά μάλωνουν και κάνουν σε κάποια φάση ζήλιες.

2. Τα αγόρια είναι τις περισσότερες φορές πιο ζωηρά από τα κορίτσια.

3. Είναι και η ηλικία τους τέτοια που μαλώνουν.

4. Σε καμία περίπτωση δεν είναι δυστυχισμένα επειδή μαλώνουν. Αγαπιούνται και μαλώνουν, αλλιώς θα αδιαφορούσαν.

5. Εμείς οι μάνες πολλές φορές αισθανόμαστε ανασφάλειες, ίσως επειδή πέφτει μεγαλύτερο βάρος πάνω μας, είτε επειδή είμαστε πιο τελειομανείς είτε ακόμη και από ορμονολογικούς λόγους.

6. Οι άλλοι γονείς που βλέπεις δεν κάνουν απαραίτητα κάτι παραπάνω. Άλλωστε δεν μπορείς να ξέρεις πόσο ξύλο παίζουν τα παιδιά τους στο σπίτι.

 

Εγώ έχω μικρά ακόμη και είναι και κορίτσι η πρώτη, οπότε δεν έχουμε ιδιαίτερα καυγάδες. Στους λίγους που έχουμε (επειδή πχ πήρε το παιχνίδι η μεγάλη από τα χέρια του μικρού και αυτός κλαίει σπαρακτικά), πότε τους αφήνω να τα βρούμε μόνοι τους, πότε παίρνω αγκαλιά τον μικρό και του δίνω κάτι άλλο, αν φωνάζουν πολύ τους κλείνω στα δωμάτιά τους τον καθένα. Κάνω ότι νομίζω εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό που κάνω, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει και σωστό. Νομίζω πως δεν υπάρχει, αλλά ότι και να κάνω δεν θα καθορίσει αν είμαι καλή μάνα ή όχι.

[I am blue]

elenik μην είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου. Αυτό δεν θα το έκανε ούτε ο χειρότερος εχθρός σου. Μην το κάνεις εσύ στον εαυτό σου λοιπόν. Μην σε "δικάζεις" όλη την ώρα, γιατί απλούστατα δεν το αξίζεις βάσει αυτών που προσφέρεις στα παιδιά αυτά. Ίσα ίσα θα πρέπει να είσαι περήφανη για αυτά που έχεις καταφέρει μέχρι τώρα, όπως και αν (εσύ νομίζεις) ότι είναι αυτά.

 

Στην ίδια θέση με σένα είναι τουλάχιστον άλλες 8,956,345 μαμάδες. Παρηγοριά στον άρρωστο, το ξέρω, όμως θέλω να σου δείξω ότι είναι μία κατάσταση που απλά...συμβαίνει. Και όπως συμβαίνει...έτσι διορθώνεται.

 

Αλλά για να γίνει η όποια διόρθωση, πρώτα πρέπει να αλλάξεις εσύ, να διορθώσεις κάποια σημεία στην συμπεριφορά σου και στην αλληλεπίδρασή σου με τους γιους σου και μετά όλα τα άλλα θα είναι παιχνιδάκι.

 

Το σωστό το ξέρεις, όπως λες. Ομως δεν φτάνει αυτό. Αλλο να ξέρουμε τον σωστό δρόμο να φτάσουμε κάπου και άλλο τελικά αν μπορούμε να το κάνουμε αυτό.

 

Είναι σαν να σου βάζω πέδιλα του σκι στην κορυφή της πλαγιάς και να σου λέω ότι ο σωστός δρόμος για να κατέβεις στο λιφτ είναι να κάνεις μικρές "παρενθέσεις" καθώς κατεβαίνεις. Εσύ αμέσως έχεις μια ιδέα, ειδικά αν βλέπεις και άλλους να το κάνουν παράλληλα, αλλά αν σε αφήσω μόνη σου στα 3 μέτρα θα έχεις πέσει.

 

θα σου πρότεινα να ζητήσεις βοήθεια πρώτα για την δική σου ψυχολογική διάθεση και έπειτα για την διαχείρηση των σχέσεων δύο νηπείων. Αν μπορεί ο σύζυγος να ακολουθήσει ακόμα καλύτερα.

 

Και σχετικά με την φράση σου "μηπως τελικα μερικοι ανθρωποι δεν ειναι για 2 παιδια;" σε πληροφορώ ότι σε καταστάσεις όπως αυτή που περιγράφεις το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πας...για το τρίτο!

 

Ωρες ωρες αναρωτιεμαι...

..."μηπως τελικα μερικοι ανθρωποι δεν ειναι για 2 παιδια;" .

 

Δεν ξερω πως χειριζεστε τις διαμαχες των παιδιων σας. Αλλα εγω ειλικρινα τις χειριζομαι εντελως λαθος. Ξερω το σωστο. Αληθεια το ξερω. Αλλα αδυνατω να το εφαρμωσω την στιγμη του πανικου...

 

Ισως στην προσπαθεια μου να κανω 2 παιδια ευτυχισμενα .. καταφερα να κανω 2 δυστυχισμένα. Δεν εχω την ικανοτητα τελικα. Ειναι γεγονος. Δεν ξερω το πως.

 

Δεν μ ενδιαφερει να ειναι αριστοι μαθητες, δεν μ ενδιαφερουν να εχουν τα πρωτεια . Μ ενδιαφερει μονο να ειναι αγαπημενοι μεταξυ τους. Αλλα ...

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Ωρες ωρες αναρωτιεμαι αν θα επρεπε να κανω 2 παιδια , αν ειμαι αξια να καταφερω να μεγαλωσω και τα 2 σωστα..

 

Ολοι λενε ενα παιδι ισον κανενα .. και σε αγχωνουν να κανεις και 2ο . Τι γινεται ομως αν δεν εισαι αξια για κατι τετοιο;

 

Ο Βασιλης ηταν πάντα ένα ζόρικο παιδι, δυναμικο και με εντονο εγωισμο.

 

Ολοι λεγαν παντα οτι στην σχεση γονεα - παιδιου αναμεσα μας , εγω ημουν το παιδι, ειχε παρει τα ηνια , ηταν επισημο.

 

Ειναι ενα πολυ καλοψυχο παιδι με πολλες ευαισθησιες και πολλες αναγκες και ισως δεν ημουν η μανα που θα αξιζε να εχει. Ισως μια σταθερη, μια απολυτα οριοθετηκη μητερα να ηταν πιο σωστο. Του ετυχα ομως εγω. Με τα ψυχολογικα σκαμπανεβασματα μου να μπαλαντζαρω αναμεσα μητερας και συνομηλικου φιλου. Την μια ελεγα "ειμαι η μητερα τελος" , την αλλη "κανε οτι νιωθεις ". Κοινως σκατα...

 

Μετα ηρθε και ο Γιαννης. Σε μια εποχη που εγω δεν ειχα καταφερει να εχω θεσει τις σωστες βασεις στο 1ο και απλα με την ελπιδα οτι μεγαλωνοντας ολα θα στρωσουν.

 

Οταν ηρθε και ο Γιαννης η κτητικότητα και η αναγκη του Βασιλη να οριοθετηση τους χωρους του με πιεσαν. Προσπαθησα να μην τον αφησω να ζηλεψει και ισως τον χαϊδεψα λιγο παραπανω απ οτι επρεπε . Το οτι ολοι πεσαν με την μουρη στο μωρο με εκανε να ειμαι εγω ισως πιο ελαστικη απ οσο επρεπε.

 

Η μπαλα ειναι πλεον χαμενη. Ο Βασιλης χρειαζεται το 100% μου και ο καημενος ο Γιαννης αρκειται στα περισεματα χρονου και χωρου. Κι εμενα η πιεση με εχει τσακισει.

 

Βλεπω γονεις με τοσο ισορροπημενοι σταση και δεν μπορω να μην αναρωτιεμαι "πως τα καταφερνουν ;" "μηπως τελικα δεν ημουν αξια για 2ο;" , "μηπως τελικα μερικοι ανθρωποι δεν ειναι για 2 παιδια;" .

 

Δεν ξερω πως χειριζεστε τις διαμαχες των παιδιων σας. Αλλα εγω ειλικρινα τις χειριζομαι εντελως λαθος. Ξερω το σωστο. Αληθεια το ξερω. Αλλα αδυνατω να το εφαρμωσω την στιγμη του πανικου...

 

Ισως στην προσπαθεια μου να κανω 2 παιδια ευτυχισμενα .. καταφερα να κανω 2 δυστυχισμένα. Δεν εχω την ικανοτητα τελικα. Ειναι γεγονος. Δεν ξερω το πως.

 

Δεν μ ενδιαφερει να ειναι αριστοι μαθητες, δεν μ ενδιαφερουν να εχουν τα πρωτεια . Μ ενδιαφερει μονο να ειναι αγαπημενοι μεταξυ τους. Αλλα ...

 

Βλέπω στο τικερακι σου τις ηλικίες των παιδιών σου και το μόνο που μου έμεινε απο το κείμενο σου είναι ενα γλυκό χαμόγελο και μια ευχή ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ειναι πολυ μικρά ακόμα για να διαμορφώσουν γερές θεμελιακές αδελφικές σχέσεις.....

[elenip]

Ωρες ωρες αναρωτιεμαι αν θα επρεπε να κανω 2 παιδια , αν ειμαι αξια να καταφερω να μεγαλωσω και τα 2 σωστα..

 

Ολοι λενε ενα παιδι ισον κανενα .. και σε αγχωνουν να κανεις και 2ο . Τι γινεται ομως αν δεν εισαι αξια για κατι τετοιο;

 

Ο Βασιλης ηταν πάντα ένα ζόρικο παιδι, δυναμικο και με εντονο εγωισμο.

 

Ολοι λεγαν παντα οτι στην σχεση γονεα - παιδιου αναμεσα μας , εγω ημουν το παιδι, ειχε παρει τα ηνια , ηταν επισημο.

 

Ειναι ενα πολυ καλοψυχο παιδι με πολλες ευαισθησιες και πολλες αναγκες και ισως δεν ημουν η μανα που θα αξιζε να εχει. Ισως μια σταθερη, μια απολυτα οριοθετηκη μητερα να ηταν πιο σωστο. Του ετυχα ομως εγω. Με τα ψυχολογικα σκαμπανεβασματα μου να μπαλαντζαρω αναμεσα μητερας και συνομηλικου φιλου. Την μια ελεγα "ειμαι η μητερα τελος" , την αλλη "κανε οτι νιωθεις ". Κοινως σκατα...

 

Μετα ηρθε και ο Γιαννης. Σε μια εποχη που εγω δεν ειχα καταφερει να εχω θεσει τις σωστες βασεις στο 1ο και απλα με την ελπιδα οτι μεγαλωνοντας ολα θα στρωσουν.

 

Οταν ηρθε και ο Γιαννης η κτητικότητα και η αναγκη του Βασιλη να οριοθετηση τους χωρους του με πιεσαν. Προσπαθησα να μην τον αφησω να ζηλεψει και ισως τον χαϊδεψα λιγο παραπανω απ οτι επρεπε . Το οτι ολοι πεσαν με την μουρη στο μωρο με εκανε να ειμαι εγω ισως πιο ελαστικη απ οσο επρεπε.

 

Η μπαλα ειναι πλεον χαμενη. Ο Βασιλης χρειαζεται το 100% μου και ο καημενος ο Γιαννης αρκειται στα περισεματα χρονου και χωρου. Κι εμενα η πιεση με εχει τσακισει.

 

Βλεπω γονεις με τοσο ισορροπημενοι σταση και δεν μπορω να μην αναρωτιεμαι "πως τα καταφερνουν ;" "μηπως τελικα δεν ημουν αξια για 2ο;" , "μηπως τελικα μερικοι ανθρωποι δεν ειναι για 2 παιδια;" .

 

Δεν ξερω πως χειριζεστε τις διαμαχες των παιδιων σας. Αλλα εγω ειλικρινα τις χειριζομαι εντελως λαθος. Ξερω το σωστο. Αληθεια το ξερω. Αλλα αδυνατω να το εφαρμωσω την στιγμη του πανικου...

 

Ισως στην προσπαθεια μου να κανω 2 παιδια ευτυχισμενα .. καταφερα να κανω 2 δυστυχισμένα. Δεν εχω την ικανοτητα τελικα. Ειναι γεγονος. Δεν ξερω το πως.

 

Δεν μ ενδιαφερει να ειναι αριστοι μαθητες, δεν μ ενδιαφερουν να εχουν τα πρωτεια . Μ ενδιαφερει μονο να ειναι αγαπημενοι μεταξυ τους. Αλλα ...

 

Μοιάζουν ακόμη και τα ψευδώνυμά μας, πόσο μάλλον οι σκέψεις μας... κατ' αρχάς άσχετο αλλά να πω ότι δεύτερο ή τρίτο ή τέταρτο παιδί κάνουμε γιατί το θέλουμε όχι γιατί μας το επιβάλλει κανείς... ειδικά αυτό το 1=κανέναν μου κάνει εντελώς μακάβριο και όταν το ακούω ανατριχιάζω.... εγώ προσωπικά έχω επιλέξει να μην κάνω δεύτερο παιδί επειδή νιώθω ότι δεν πρόκειται να τα βγάλω πέρα... κυρίως σωματικά αφού ο μικρός μου, μου καταναλώνει όλη την ενέργεια για την φροντίδα του και για να τον μεγαλώσω σωστά.... αφού έκανες 2 παιδάκια, θέλοντας και μη θα τα μεγαλώσεις αυτό που δεν κατάλαβα ειναι γιατί θεωρείς ότι τα παιδιά σου είναι δυστυχισμένα .... είναι αγόρια και τα 2 και σίγουρα θα είναι πιο ζόρικα από τα κορίτσια .. η διαφορά ηλικίας επίσης είναι τέτοια που ο ένας πλησιάζει στην εφηβεία και ο άλλος είναι μικρούλης... οπότε διαφορετικά θέλω διαφορετικά ενδιαφέροντα... και φαντάζομαι πολλές συγκρούσεις μεταξύ τους... όπως όλα τα παιδάκια!! τι σε προβληματίζει ακριβώς???? δεν ξέρεις πως να τους χειριστείς?? εάν είναι θέμα κούρασης, τα παιδια είναι σε ηλικία που δεν έχουν τόσες πολλές απαιτήσεις, μπορείτε φαντάζομαι να κάνετε βόλτες / εκδρομές κλπ και να περνάτε καλά... είμαι και λίγο ξανθιά αλλά δεν έχω κατάβει που είναι το πρόβλημα

[piscina]

Αγαπητη ελενικ, εγώ πάλι διαβάζοντας το κείμενό σου θεωρώ ότι είσαι μια υπέροχη μαμά που νοιάζεται φοβερά για τα παιδιά της και ίσως αγχώνεται λίγο παραπάνω από ότι πρέπει για το αν είναι καλή μαμά ή όχι. Καμιά μας δεν είναι τέλεια μαμά γιατί δεν υπάρχει τέλειος. Αρκεί που το προσπαθούμε, το παλεύουμε και κάνουμε το καλύτερο δυνατόν. Εσύ πάντως ακούγεσαι σαν να τα κάνεις όλα αυτά. Οπότε θα έλεγα να χαλαρώσεις και να χαρείς τα παιδάκια σου!

[AthinaP]

Έχω ένα παιδί που είναι σαν το δικό σου το μεγάλο. Απαιτεί τρομερή ενέργεια από έναν μεγάλο. Έχουν ενέργεια μέσα τους που δύσκολα μπορει κάποιος να αναπεξέλθει. Είσαι σίγουρη ότι κοιτάζοντας άλλες μαμάδες που σου φαίνονται ότι τα καταφέρνουν καλύτερα έχουν τέτοια παιδιά ακριβώς; Αν ναι, τότε οι συνθήκες τους είναι κάπως διαφορετικές. Έχουν πιο πολλά αποθέματα, για διάφορους λόγους. Γιατί έχουν λιγότερο απαιτητικές δουλειές, ή δουλειές που τις "γεμίζουν", σύζυγο που έχει εκείνος φοβερές αντοχές (η δική μας περίπτωση), βοήθεια από γιαγιάδες για να ξεσκάνε... ή απλά ως ιδιοσυγκρασία έχουν περισσότερες αντοχές. Με σιγουριά το λέω ότι "είναι στο παιδί" το να είναι απαιτητικό ή όχι.

 

Δεν ξέρω και εγώ τι να πω πιο πρακτικό, γιατί ανά διαστήματα φαίνεται ότι πάμε να ηρεμήσουμε, αλλά ανά διαστήματα πάλι είμαστε πιο πολύ στην πρίζα. Έχεις και μεγαλύτερο παιδάκι οπότε δεν έχω τέτοια εμπειρία. Να πω την αλήθεια όμως δεν επέτρεψα ποτέ στα παιδιά να εκδηλώνονται με βίαιους τρόπους το ένα προς το άλλο. Αν μάθουν κάτι, οτιδήποτε, ειδικά τέτοια παιδιά, δύσκολα το ξεμαθαίνουν. Βέβαια μπορεί να είναι και τυχαίο. Το μικρότερο προς το μεγαλύτερο, στη δική μας περίπτωση, εκδήλωνε αγάπη και θαυμασμό και το άλλο μια σχετική αδιαφορία! Αν τα δει κάποιος ξένος, θα τα πει αγαπημένα αδέρφια, όμως. Θέλω να πω ότι κάτι που εξωτερικά φαίνεται ως "επιτυχία", μπορεί να είναι τυχαίο θέμα ιδιοσυγκρασίας των παιδιών.

 

Δεν ξέρω αν θες να πεις, για ποιες αφορμές μαλώνουν τα δικά σου, μήπως κάποιος έχει να πει κάτι πιο πρακτικό. Πάντως τώρα που τελειώνουν τα σχολεία και τα παιδιά πιέζονται λιγότερο ίσως είναι ευκαιρία να βάλετε τα πράγματα σε άλλη βάση.

[elenik]

Νταξ παιδια . Ολα υπο ελεγχο. Ηταν ενα ξεσπασμα απλα και οπως ολα τα ξεσπασματα τα εβλεπα ολα βουνο. :lol:

 

Ηρεμουμε, βρισκουμε τις ακρες μας (με βοηθησε και το αρθρο που εβαλε μια κοπελα) και ολα οκ.

 

Το βασικο και λυτρωτικο ηταν οτι σταματησα να κανω τον διαιτητη. Νομιζω οτι εκει ηταν το μεγαλυτερο σημειο πανικου. Εχω επιτρεψει τα παντα, ας μαλωσουν οση ωρα θελουν και ας βρουν την ακρη τους. Το μονο που δεν επιτρεπω ειναι να χειροδικησουν. Με εναν κανονα οφ ειναι πολυ πιο ευκολο. Αργοτερα παμε και σε αλλους. Πρωτα κατακταμε το δυσκολοτερο κοματι και μεχρι στιγμης πανε ολα καλα.

[love4]

ΤΕΛΕΙΑ!!! Εκανες το σημαντικοτερο βημα...σιγα σιγα θα τους επιτρεπεις να ριχνουν καμ καμια κλωτσια το ενα στο αλλο, να τραβηξουν και λιγο μαλλι...οχι δεν αστειευομαι εγω τα "επιτρεπω " αυτα και μετα απο λιγο ολα μελι γαλα....βεβαια κατακαιρους ξεφυτρωνουν κατι μελανιτσες στα χερια ποδια κλπ αλλα το προσπερναμε;)

[alcyon]

Νταξ παιδια . Ολα υπο ελεγχο. ....

Είπα κι εγώ! Τι έπαθε?!?!

Γιατί για μια στιγμή ... με ξάφνιασες! Αλλά οκ... τώρα σε αναγνωρίζω!

Απ' όσο θυμάμαι παλιά... "το 'χεις" με τα παιδιά. Δε μπορεί να πελάγωσες!

Καλά κουράγια! :grin: