σκέψεις σχετικά με την πίστη

[νελλίτσα]

χτες διάβασα ένα άρθρο (http://www.eimaimama.gr/2013/03/proseferan-10000-se-parentheti.html) που με προβλημάτισε πολύ σε συνδυασμό με τα δικά μου θεματάκια.

ας τα πάρω από την αρχή για να μη σας μπερδεύω... το άρθρο εν ολίγοις αναφέρεται σε μια παρένθετη μητέρα που οι βιολογικοί γονείς του παιδιού που κυοφορούσε της ζήτησαν να το ρίξει όταν στην Β επιπέδου είδαν ότι το έμβρυο θα υπέφερε από σοβαρά ιατρικά προβλήματα. εκείνη θεωρώντας πως έπρεπε να δώσει μια ευκαιρία στο μωρό που κυοφορούσε επέμεινε στην άρνησή της και τελικά του βρήκε μια οικογένεια που ήταν πρόθυμη να αναλάβει τη φροντίδα της (παρά τις αντιξοότητες).

χτες λοιπόν που εγώ είχα ραντεβού με την γυναικολόγο μου, ήμουν σκασμένη γιατί το δικό μου έμβρυο στον τελευταίο υπέρηχο ήταν εγκάρσιο και φοβόμουν ΄΄οτι δεν έχει πάρει ακόμα θέση και στενεύουν τα περιθώρια (ούσα 36 εβδομάδων) και πιθανότατα να χρειαζόταν να κάνω καισαρική στις 38 εβδομάδες. ευτυχώς στον υπέρηχο έδειξε ότι το κεφαλάκι του γύρισε προς τα κάτω και απλά ελπίζω να μη ξαναφέρει καμιά τούμπα.

ο συνδυασμός όμως των 2 γεγονότων με έβαλε σε σκέψεις ως προς την πίστη μου και δεν εννοώ τη θρησκευτική... και ο βαθμός στον οποίο υπάρχει ή δεν υπάρχει τι αντίκτυπο έχει στα παιδιά μου και στο μεγάλωμά τους;

πόση πίστη έχω ότι τα πράγματα θα πάνε καλά όταν τα σημάδια δεν μου το επιβεβαιώνουν; γενικά δεν χαρακτηρίζω τον εαυτό μου ούτε ως αισιόδοξο ούτε ως απαισιόδοξο άνθρωπο. ανάλογα με τα γεγονότα που βιώνω ή που συμβαίνουν δρω και στο βαθμό που μου επιτρέπουν οι καταστάσεις προγραμματίζω. είναι όμως αυτό αρκετό όταν μεγαλώνουμε παιδιά; που μας χρειάζονται να είμαστε αφενός μεν δυνατοί και αφετέρου δε να δείχνουμε πίστη ότι μπορούν να κάνουν πράγματα και να τα ενθαρρύνουμε ώστε να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση;

ο γιος μου για παράδειγμα θα γίνει 3 τον ιούνιο και από το σεπτέμβρη και μετά βλέπω ικανοποιητική εξέλιξη στην ομιλία του. πιο πριν αγχωνόμουν και έτρεχα σε αναπτυξιολόγους και λογοθεραπευτές για να δω τι δεν πάει καλά. μήπως όμως αυτό που δεν πήγαινε καλά ήταν η δική μου πεποίθηση ότι θα τα καταφέρει;

όσα βιβλία έχω διαβάσει (και λόγω επαγγέλματος είναι πολλά) τονίζουν τη σημασία και τη σπουδαιότητα του υποστηρικτικού περιβάλλοντος για την επίτευξη των μέγιστων δυνατών ικανοτήτων των παιδιών. πόσο υποστηρικτικό είναι όμως ένα περιβάλλον που το φτιάχνει ένας άνθρωπος που η πίστη του δεν είναι ισχυρή; και από την άλλη πως την καλλιεργούμε αυτή τη δεξιότητα στον εαυτό μας;

[Λαΐδα]

αχ....μεγαλο θεμα!!!!

υπαρχουν χαρακτηρες και χαρακτηρες. Αλλοι ειναι πιο αγχωδεις, αλλοι πιο ψυχραιμοι, αλλοι αισιοδοξοι, αλλοι φερνουν την καταστροφη....

Αυτα τα χαρακτηριστικα μας λοιπον μας καθοδηγουν και ως γονεις (και οχι μονο).

εγω ειμαι καπου στη μεση...εχουν ερθει ομως και στιγμες που φερνω την καταστροφη. Λογικο δεν ειναι? αν δεν αγχωθει η μανα ποιος θα αγχωθει?

Και εδω (στο παραδειγμα) ευδιακριτα απορρουμε..ποια ειναι η μανα? Αυτη που υπεργαχωνεται η αυτη που εχει τοσο πιστη που θεωρει οτι θα τα καταφερει?

Η παρενθετη ειναι μεγαλο κεφαλαιο.....

Εγω δεν θα μπορουσα να γινω. Να βγαλω πλασματακι απο μεσα μου και να το δωσω, δεν μπορω.

Σε τετοιου ειδους συμφωνιες θα πρεπει να προσυμφωνουνται και ολες αυτες οι εκδοχες.

[κανίνα]

πολυ δυσκολη η περιπτωση που αναφερεις....

παντως για μενα ειναι πολυ σημαντικη η στηριξη και η ενθαρυνση των γονιων!και βασικα αλλο ενθαρυνω και αλλο εναποθετω ολα μου τα ονειρα,τις ελπιδες,τα θελω τα ανχη μου στη πλατη του παιδιου και το πιεζω να τα καταφερει.....!!!!

αν με χρειαστεις θα ειμαι διπλα σου,αν πεσεις θα σου δειξω πως να σηκωθεις δοκιμασε μεχρι που θες και μπορεις να φτασεις μονος σου και οτι κιαν καταφερεις εγω θα σε στηριζω!μην πιεζεις τον εαυτο σου για τους αλλους,να εισαι ανεξαρτητος αλλα οχι μοναχικος και απομονωμενος,να εισαι αισιοδοξος και να κανεις ενα βημα τη φορα....δεν μπορουμε να ειμαστε τελειοι σε ολα,βρες αυτο που σου ταιριαζει!

εγω κατι τετοιο θα ηθελα να μου ελεγαν οι γονεις μου....κριμα που δεν το κανανε!

δυστυχως εγω αυτο που συναντω συχνα,ειναι γονεις που καταρρεουν οταν το παιδι αποτυνχανει,ειδικα με κακους βαθμους στο σχολειο(λες και οι ιδιοι ηταν τιποτα αριστουχοι)

ελπιζω να με φωτισει ο θεος να κρατω τη ψυχραιμια μου και να μπορω να κανω το καλυτερο για το παιδι μου!

[jackrussel]

ωραιο θεμα,,

ο καθενας μας εχει τις γκριζες ζωνες της ψυχης του και πρεπει να δουλεψει τα θεματα του

ενας σουπερ αγχωτικος τελειομανης γονιος θα πρεπει να μαθει να χαλαρωνει

ενας τρεις λαλουν και δυο χορευουν θα πρεπει να το παρει καποιες φορες το τιμονι απο την αλλη

 

η πιστη για μενα ειναι η αφοσιωση σε ο,τι και οποιον αγαπαμε σε ο,τι επιθυμουμε ανεξαρτητως κοστους, επισης πιστη σε κατι ειναι και η αποδοχη του ανευ ορων

 

σε ολα οσα αφορουν στο παιδι μας καλο ειναι να κινουμαστε με γνωμονα την πληρη αποδοχη του οτι προκειεται δηλαδη για εναν αλλον ανθρωπο με συγκεκριμενο δυναμικο, χρονους αναπτυξης αλλα και ποιοτητα

οταν εξ αρχης τοποθετουμαστε ετσι απεναντι στο παιδακι μας τοσο πιο αβιαστα θα κατακτησει ο,τι του μελλει να κατακτησει σε αυτην τη ζωη αξιοπιωντας ο,τι καλυτερο του εδωσε η φυση,

ο,τι ειναι να κανει η να μην κανει τελικα, ειναι για εκεινον και οχι για εμας

 

πιστευω στο παιδι μου σημαινει κατ αρχην το αποδεχομαι

[Maya]

Η θετική σκέψη δεν είναι στοιχείο του χαρακτήρα μας, όπως μπορεί να πιστεύουμε, αλλά εκπαίδευση και συνήθεια. Είναι επίκτητη ιδιότητα. Το να βλέπω πάντα στα πράγματα μία θετική άποψη είναι κάτι που μαθαίνεται (δεν έχετε διαβάσει την Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς?). Η πίστη στο Θεό μπορεί να βοηθήσει αλλά δεν είναι και ο μοναδικός τρόπος να δείξει κανείς εμπιστοσύνη στη ροή της ζωής.

Εγώ το έμαθα αυτό γύρα στα 30 και με έχει βοηθήσει πολύ στη ζωή μου, επίσης έχει βοηθήσει και τη ζωή των γύρω μου. Ξεκινάμε από το όλα θα πάνε καλά. Και αν δεν πάνε όπως τα θέλουμε, σίγουρα θα βρω μία λύση που να με κάνει να αισθάνομαι καλά. Και αν πέσουμε θα ξανασηκωθούμε, και αν πάρουμε άλλο δρόμο, ποιος ξέρει, μπορεί αυτός να ήταν ο κατάλληλος από την αρχή.

Είχα σκοπό να γεννήσω όποιο παιδί κυοφορούσα. Ευτυχώς δεν βρέθηκα στη θέση να πάρω δύσκολες αποφάσεις. Τι να πω τώρα? Να ανησυχήσει που ο μικρός μου γιος δεν λέει το ρ στα 4μιση. Ε, θα το πει. Και αν δεν το πει, θα τον βοηθήσουμε να το πει, χωρίς να το κάνουμε μεγάλο θέμα. Και αν δεν μπορέσει να το πει ποτέ, ας μην το πει ποτέ, μπορεί να γίνει ευτυχισμένος και χωρίς το ρ.

Έχουμε υποχρέωση ως γονείς να σκεφτόμαστε θετικά και να μην είμαστε παρορμητικοί. Μόνο έτσι θα μας εμπιστευτούν τα παιδιά μας. Θα σας πω ένα πρόσφατο παράδειγμα. Ήμουν με μία φίλη στο αυτοκίνητο, στην εξοχή, με τα παιδιά μας. Στη μέση του πουθενά και ενώ οδηγούσα αισθάνθηκα να ζαλίζομαι. Πλησίασα με το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και είπα στην παρέα να κάνουν λίγη ησυχία να ηρεμήσω λίγο για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Η φίλη μου έπαθε κρίση πανικού, που μεταδόθηκε στα παιδιά και στα δικά μου πολύ περισσότερο γιατί δεν είχαν συνηθίσει τέτοιες ακραίες συμπεριφορές, που άρχισαν να κλαίνε. Ο μεγάλος μου γιος, που κάθονταν πίσω μου, έβαλε το χέρι του στον ώμο μου και μου ψιθύρισε στο αυτί: μαμά, τι πρέπει να κάνουμε? Του λέω, θα μου περάσει παιδί μου, μόνο λίγη ησυχία χρειάζομαι. Τότε το παιδί ηρέμησε. Σε λίγο ξεκινήσαμε και φυσικά όλα πήγαν καλά.

Μετά από λίγο η φίλη μου, σε άλλη ευκαιρία μου έλεγε ότι τα παιδιά της δεν της έχουν καθόλου εμπιστοσύνη, οπότε της έφερα το παραπάνω παράδειγμα. Δεν εμπνέεις εμπιστοσύνη, της είπα. Και τότε μου είπε το κλασσικό: Είναι στο χαρακτήρα μου

Όχι κυρία μου, δεν είναι στο χαρακτήρα σου. Είναι συνήθεια και μάλιστα βολική για να μοιράζεσαι τον πανικό σου και να μην μπορεί κανείς να ακουμπήσει πάνω σου. Θα μπορούσες να μου πεις, θα οδηγήσω εγώ. Θα μπορούσες να πάρεις τα παιδιά μία βόλτα, να μη με βλέπουν ξαπλωμένη ανάποδα στο τιμόνι, θα μπορούσες,..... αλλά όχι, επέλεξες να πάθεις κρίση πανικού.

Επίσης, όταν φέρνεις την καταστροφή, μπορείς πάντα να πεις 'σου το είχα πει εγώ'.

[Βερενίκη]

(δεν έχετε διαβάσει την Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς?)

 

Τι μου θύμισες τώρα!!!!!!! Το παιχνίδι της χαράς. Το φτωχό κοριτσάκι που περίμενε με αγωνία το χριστουγεννιάτικο δώρο της από τις κυρίες της πρόνοιας αλλά το κουτί είχε .... ένα ζευγάρι πατερίτσες. Ο πατέρας της λοιπόν της είπε ότι πρέπει να είναι χαρούμενη που ..... της είναι εντελώς άχρηστες.

Αν βρείτε το βιβλίο εσείς οι νεώτερες:lol:, διαβάστε το και σίγουρα αγοράστε το στα παιδιά σας. Είναι λίγο παλιομοδίτικο αλλά 'δουλεύει'. Είναι ένα εκλαϊκευμένο εγχειρίδιο θετικής σκέψης.

[Λαΐδα]

και για βοηθηστε με ρε παιδια....

Αν τον πανικο και το αγχος δεν το δειχνεις...και σε εμπιστευονται τα παιδια σου, και ολα καλα, πως το ξεπερνας εσυ προσωπικα??

Σε ολα βλεπω την θετικη πλευρα αλλα σε θεμετα υγειας πανικοβαλομαι.

Δεν με νοιαζει για το 'ρ', ουτε για τα μαθηματα...δεν με νοιαζει καν που δεν καθαρομιλαει.

Αλλα μονο στη σκεψη οτι ισως εχει κατι σοβαρο..τρελαινομαι.

Αυτες οι σκεψεις πως φευγουν?

[Aimee]

Μέχρι προχθές θα εξέφραζαν τις θέσεις μου όπως η Μάγια. Είχα πάντα αυτήν την αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε κατ΄ευχήν. Πίστευα στο ¨συν Αθηνά και χείρα κίνει, στο καλό το παλικάρι που ξέρει κι άλλο μονοπάτι, στο κινέζικο τρίτο δρόμο κλπ.

Κλονίστηκα όμως. Πώς αντιμετωπίζεις κάτι που μπορεί κατά 50 τοις εκατό να έχει πολύ άσχημη κατάληξη;;;

Τελικά ισχύει το χιλιοειπωμένο: εάν έχουμε την υγειά μας, όλα γίνονται.

[jackrussel]

αχ παιδια σε θεματα υγειας σοβαρευει το θεμα, ουτε εγω ξερω

μεχρι ομως να μας βρει το θεμα υγειας συνηθως αγχωνομαστε με θεματα ανουσια, οταν μας βρει το σοβαρο εκτιμαμε διαφορετικα την ζωη μας

[Λαΐδα]

εγω ρε παιδια δεν αγχωνομαι ιδιαιτερα με οτιδηποτε....ολα γινονται αρκει να ειμαστε καλα. Οταν φτανει ομως η ωρα στο 'να ειμαστε καλα', εκει προσπαθω πολυ. Καμια φορα τα καταφερνω, καμια φορα οχι....

Η πιστη στον Θεο παντως ειναι πολυ σημαντικο πραγμα. Τυχερος οποιος πιστευει βαθεια!!!!!

[jackrussel]

ακομα ομως κι οταν δεν ειμαστε τελειως καλα, υπαρχει χωρος για να ειμαστε χαρουμενοι καποιες στιγμες

χθες ειδα μια ταινια το σωμα με σωμα με την μαριον κοτιγιαρ

μια εκπαιδευτρια φαλαινων που της εφαγε η φαλαινα και τα δυο ποδια, αυτη η κοπελα βρηκε μεσα απο την αναπηρια της εναν τροπο να ισορροπησει και να χαρει ξανα, την ζωη, τον ερωτα,,,ηταν πολυ ρεαλιστικη ταινια για να ειναι ρομαντικη και χαζοαισιοδοξη, ηταν ακριβως οπως η ζωη, στιγμες χαριτωμενες, στιγμες δυσκολες, ανατροπες, καταθλιψη και ξανα ερωτας κλπ

 

οποιος ειναι μεσα στην ζωη δεν μπορει να αποφυγει τιποτα απ ολα αυτα

[mmdad]

Το θεμα με την παρενθετη μητερα που αρνηθκε την διακοπη της κυησης το διαβασα και εγω. Ειμαι λιγο μπερδεμενη για το αν θα της πω μπραβο γιατι δεν μεγαλωνει εκεινη το μωρακι. Ουτε και προβλημα υγειας να μην ειχε το μωρακι θα το μεγαλωνε βεβαια. Στην συγκεκριμενη ιστορια το μπραβο αξιζει σιγουρα στην αναδοχη οικογενεια.

Πρεπει παντα να πιστευουμε οτι ολα θα πανε καλα? Δεν ξερω,,, Ενταξυ ο πανικος δεν βοηθαει σιγουρα, το αγχος ομως που θα σε κανει να δρασεις μαλλον βοηθαει. Νομιζω οτι δεν ειμαστε ολοι το ιδιο δυνατοι και ουτε ολοι αντιμετωπιζουμε πραγματικες δυσκολιες. Κατι που μπορει να μας φαινεται βουνο μπορει για αλλους να ειναι παιχνιδακι.

[FEHKO]

Διαβάζοντας το θέμα με την παρένθετη μητέρα εξοργίστηκα πολύ με τη συμπεριφορά αυτής της γυναικας και λυπήθηκα την βιολογική μητέρα που ειχε απόλυτη επιγνωση της κατάστασης. Ήξερε τι σημαίνει να χαροπαλεύει ένα νεογέννητο μωρό , το είχε βιώσει είχε γεννήσει 3 πρόωρα και για αυτήν θα ήταν ένα μαρτύριο., παρόλο που αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και η βιολογική μητέρα. Είναι φοβερό να βλέπεις το παιδί σου ανημπορο, διασωληνωμενο στην εντατική και εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα.

 

Επομενως είναι θεμα πιστης ή συναισθηση της πραγματικοτητας;

Σωστα, η πιστη μάς κανει να βλεπουμε την θετικη πλευρα των γεγονοτων και πρεπει να την καλλιεργουμε , αλλα ο κάθε ανθρωπος εχει και τις δικες του αντοχες.

 

Σχετικά με την παρένθετη μου φάνηκε αδίστακτη, χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς για τους παρακάτω λογους

Α. Εγινε παρενθετη αποκλειστικα για τα χρήματα, και όχι για να βοηθήσει μια οικογένεια όπως θελει να το παρουσιαζει

Β. . Αδιαφόρησε για τη βιολογική μητέρα που την εκλιπαρούσε να μην γεννήσει ένα παιδί που θα βασανιζόταν

Γ. Δεν δίστασε να ζητήσει παραπάνω για τη διακοπή κύησης

Δ..Αθέτησε τη συμφωνία της,

 

Ο Fishman υπενθύμισε στην Kelley πως είχε υπογράψει συμφωνία, συμφωνώντας στο “να γίνει διακοπή κύησης στην περίπτωση σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου“.

 

Ε. Παρανόμησε και εφυγε πηγαίνοντας σε μια άλλη χώρα, που να τη βολεύει η νομοθεσία , ώστε να μπορεί να δώσει το παιδί σε αλλους και όχι για να το κρατήσει αυτή. Και εννοειται για να αποφυγει τις κυρωσεις

 

ΣΤ. Εγκατέλειψε το παιδί σε ξένους

 

Και ποιος μας λέει ότι δεν τα πηρε και από αυτούς;

 

“Κανείς άλλος δεν ένιωσε αυτή την εγκυμοσύνη όπως την ένιωσα εγώ. Κανείς δεν την ένιωσε να κλωτσάει και να κινείται μέσα μου“, είπε. “Ήξερα από την αρχή πως αυτό το μικρό κορίτσι ήταν ένας απίθανος αγωνιστής και ό,τι εμπόδιο κι αν βρισκόταν στο δρόμο της, θα το αντιμετώπιζε με όλο της το είναι“

“Δεν έχει σημασία ό,τι και να μου λένε, έγινα μητέρα της“

 

Δεν έγινε μητέρα της. Οι μητέρες δεν εγκαταλείπουν ποτέ τα παιδιά τους, και κυρίως εάν το παιδί είναι άρρωστο. Και ειδικα οι μητερες που εχουν τετοιες πεποιθησεις:

΄΄Ήταν πάντα αντίθετη στις αμβλώσεις για θρησκευτικούς και ηθικούς λόγους, ʽʼ

[jackrussel]

Διαβάζοντας το θέμα με την παρένθετη μητέρα εξοργίστηκα πολύ με τη συμπεριφορά αυτής της γυναικας και λυπήθηκα την βιολογική μητέρα που ειχε απόλυτη συναίσθηση της κατάστασης. Ήξερε τι σημαίνει να χαροπαλεύει ένα νεογέννητο μωρό , το είχε βιώσει είχε γεννήσει 3 πρόωρα και για αυτήν θα ήταν ένα μαρτύριο., παρόλο που αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και η βιολογική μητέρα. Είναι φοβερό να βλέπεις το παιδί σου ανημπορο, διασωληνωμενο στην εντατική και εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα.

 

Επομενως είναι θεμα πιστης ή συναισθηση της πραγματικοτητας;

Σωστα η πιστη μας κανει να βλεπουμε την θετικη πλευρα των γεγονοτων και πρεπει να το καλλιεργουμε αυτό , αλλα ο κάθε ανθρωπος εχει και τις δικες του αντοχες.

 

Σχετικά με την παρένθετη μου φάνηκε αδίστακτη, χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς για τους παρακάτω λογους

Α. Εγινε παρενθετη αποκλειστικα για τα χρήματα, και όχι για να βοηθήσει μια οικογένεια, όπως θελει να το παρουσιαζει

Β. . Αδιαφόρησε για τη βιολογική μητέρα που την εκλιπαρούσε να μην γεννήσει ένα παιδί που θα βασανιζόταν

Γ. Δεν δίστασε να ζητήσει παραπάνω για τη διακοπή κύησης

Δ..Αθέτησε τη συμφωνία της,

 

Ο Fishman υπενθύμισε στην Kelley πως είχε υπογράψει συμφωνία, συμφωνώντας στο “να γίνει διακοπή κύησης στην περίπτωση σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου“.

 

Ε. Παρανόμησε και λιποτάκτησε πηγαίνοντας σε μια άλλη χώρα, που να τη βολεύει η νομοθεσία , ώστε να μπορεί να δώσει το παιδί σε αλλους και όχι για να το κρατήσει αυτή.

 

ΣΤ. Εγκατέλειψε το παιδί σε ξένους

 

Και ποιος μας λέει ότι δεν τα πηρε και από αυτούς.

 

“Κανείς άλλος δεν ένιωσε αυτή την εγκυμοσύνη όπως την ένιωσα εγώ. Κανείς δεν την ένιωσε να κλωτσάει και να κινείται μέσα μου“, είπε. “Ήξερα από την αρχή πως αυτό το μικρό κορίτσι ήταν ένας απίθανος αγωνιστής και ό,τι εμπόδιο κι αν βρισκόταν στο δρόμο της, θα το αντιμετώπιζε με όλο της το είναι“

“Δεν έχει σημασία ό,τι και να μου λένε, έγινα μητέρα της“

Δεν έγινε μητέρα της. Οι μητέρες δεν εγκαταλείπουν ποτέ τα παιδιά τους, και κυρίως εάν το παιδί είναι άρρωστο. Και ειδικα οι μητερες που εχουν τετοιες πεποιθησεις.

΄΄Ήταν πάντα αντίθετη στις αμβλώσεις για θρησκευτικούς και ηθικούς λόγους, ʽʼ

 

συμφωνω μαζι σου σε ολα

[dimibo76]

Διαβάζοντας το θέμα με την παρένθετη μητέρα εξοργίστηκα πολύ με τη συμπεριφορά αυτής της γυναικας και λυπήθηκα την βιολογική μητέρα που ειχε απόλυτη συναίσθηση της κατάστασης. Ήξερε τι σημαίνει να χαροπαλεύει ένα νεογέννητο μωρό , το είχε βιώσει είχε γεννήσει 3 πρόωρα και για αυτήν θα ήταν ένα μαρτύριο., παρόλο που αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και η βιολογική μητέρα. Είναι φοβερό να βλέπεις το παιδί σου ανημπορο, διασωληνωμενο στην εντατική και εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα.

 

Επομενως είναι θεμα πιστης ή συναισθηση της πραγματικοτητας;

Σωστα η πιστη μας κανει να βλεπουμε την θετικη πλευρα των γεγονοτων και πρεπει να το καλλιεργουμε αυτό , αλλα ο κάθε ανθρωπος εχει και τις δικες του αντοχες.

 

Σχετικά με την παρένθετη μου φάνηκε αδίστακτη, χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς για τους παρακάτω λογους

Α. Εγινε παρενθετη αποκλειστικα για τα χρήματα, και όχι για να βοηθήσει μια οικογένεια, όπως θελει να το παρουσιαζει

Β. . Αδιαφόρησε για τη βιολογική μητέρα που την εκλιπαρούσε να μην γεννήσει ένα παιδί που θα βασανιζόταν

Γ. Δεν δίστασε να ζητήσει παραπάνω για τη διακοπή κύησης

Δ..Αθέτησε τη συμφωνία της,

 

Ο Fishman υπενθύμισε στην Kelley πως είχε υπογράψει συμφωνία, συμφωνώντας στο “να γίνει διακοπή κύησης στην περίπτωση σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου“.

 

Ε. Παρανόμησε και εφυγε πηγαίνοντας σε μια άλλη χώρα, που να τη βολεύει η νομοθεσία , ώστε να μπορεί να δώσει το παιδί σε αλλους και όχι για να το κρατήσει αυτή.

 

ΣΤ. Εγκατέλειψε το παιδί σε ξένους

 

Και ποιος μας λέει ότι δεν τα πηρε και από αυτούς.

 

“Κανείς άλλος δεν ένιωσε αυτή την εγκυμοσύνη όπως την ένιωσα εγώ. Κανείς δεν την ένιωσε να κλωτσάει και να κινείται μέσα μου“, είπε. “Ήξερα από την αρχή πως αυτό το μικρό κορίτσι ήταν ένας απίθανος αγωνιστής και ό,τι εμπόδιο κι αν βρισκόταν στο δρόμο της, θα το αντιμετώπιζε με όλο της το είναι“

“Δεν έχει σημασία ό,τι και να μου λένε, έγινα μητέρα της“

 

Δεν έγινε μητέρα της. Οι μητέρες δεν εγκαταλείπουν ποτέ τα παιδιά τους, και κυρίως εάν το παιδί είναι άρρωστο. Και ειδικα οι μητερες που εχουν τετοιες πεποιθησεις.

΄΄Ήταν πάντα αντίθετη στις αμβλώσεις για θρησκευτικούς και ηθικούς λόγους, ʽʼ

 

Νομίζω οτι το πιασες πολύ καλά το νόημα..... αν παρακολουθήσετε εκπομπές και ρεπορτάζ που έχουν προβληθεί εδώ στην αμερική, φαίνεται πως έτσι έχουν τα πράγματα.

Επιπλέον υπάρχει πιθανότητα να τα πήρε από την οικογένεια που ανέλαβε την μικρούλα τελικά.... εδώ, ευτυχώς (δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις), υπάρχουν πολιτείες που δίνουν αρκετές χιλιάδες δολλάρια κάθε μήνα για την φροντίδα παιδιών με τόσο σοβαρα προβλήματα.... Και θα μου πείτε κάτι τέτοιο είναι εύκολο? ΟΧΙ αλλά, αν δεν υπάρχει συναισθηματική εμπλοκή γίνονται όλα ευκολότερα..... γενικά υπάρχουν σπίτια (αρνούμαι να χρησιμοποιήσω τον όρο οικογένεια σε τέτοιες περιπτώσεις) που με αυτό τον τρόπο έχουν βρει τον μήνα που τρέφει τους 11 ....

Ελπίζω αυτό το αγγελούδι να μην είχε αυτην την τύχη....

[νελλίτσα]

Επομενως είναι θεμα πιστης ή συναισθηση της πραγματικοτητας;

Σωστα η πιστη μας κανει να βλεπουμε την θετικη πλευρα των γεγονοτων και πρεπει να το καλλιεργουμε αυτό , αλλα ο κάθε ανθρωπος εχει και τις δικες του αντοχες.

 

 

φίλη FEHKO παρότι δεν έγραψα αυτό το ποστ για να σχολιάσουμε το δίκιο ή το άδικο της κάθε πλευράς και θα διαφωνίσω μαζί σου ως προς την "καταδίκη" της παρένθετης (άσχετο , απλά το αναφέρω για τη συνέχεια της συζήτησης)

σαφώς και είναι τραγικό να ΄βλέπεις το παιδί σου να παλεύει και να ταλαιπωρείται κατ' αυτό τον τρόπο και φυσικά ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του αντοχές. νομίζω όμως ότι είναι θέμα πίστης. και για να μην παρεξηγηθώ να σου πω ότι εγώ δυστυχώς δεν την έχω.

αν το δικό μου παιδί βρίσκαμε ότι έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα μα΄λλον και εγώ θα έπειρνα την απόφαση που πήρε η βιολογική μητέρα και αν δεν την έπαιρνα θα το έκανα από λύπηση (όσο κακό και αν ακούγεται) όχι από απδοχή ή από πίστη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

δεν ξέρω στη συνέχεια της ζωής του ποια θα ήταν η στάση μου (τι θα μπορούσα να αποδεχτώ και τι όχι) αλλά όλα αυτά με κάνουν να νοιώθω πολύ μικρή μπροστά σε ανθρώπους που δείχνουν αυτή την "πίστη" που σας αναφέρω και φυσικά τους θαυμάζω...

[jackrussel]

Επομενως είναι θεμα πιστης ή συναισθηση της πραγματικοτητας;

Σωστα η πιστη μας κανει να βλεπουμε την θετικη πλευρα των γεγονοτων και πρεπει να το καλλιεργουμε αυτό , αλλα ο κάθε ανθρωπος εχει και τις δικες του αντοχες.

 

 

φίλη FEHKO παρότι δεν έγραψα αυτό το ποστ για να σχολιάσουμε το δίκιο ή το άδικο της κάθε πλευράς και θα διαφωνίσω μαζί σου ως προς την "καταδίκη" της παρένθετης (άσχετο , απλά το αναφέρω για τη συνέχεια της συζήτησης)

σαφώς και είναι τραγικό να ΄βλέπεις το παιδί σου να παλεύει και να ταλαιπωρείται κατ' αυτό τον τρόπο και φυσικά ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του αντοχές. νομίζω όμως ότι είναι θέμα πίστης. και για να μην παρεξηγηθώ να σου πω ότι εγώ δυστυχώς δεν την έχω.

αν το δικό μου παιδί βρίσκαμε ότι έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα μα΄λλον και εγώ θα έπειρνα την απόφαση που πήρε η βιολογική μητέρα και αν δεν την έπαιρνα θα το έκανα από λύπηση (όσο κακό και αν ακούγεται) όχι από απδοχή ή από πίστη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

δεν ξέρω στη συνέχεια της ζωής του ποια θα ήταν η στάση μου (τι θα μπορούσα να αποδεχτώ και τι όχι) αλλά όλα αυτά με κάνουν να νοιώθω πολύ μικρή μπροστά σε ανθρώπους που δείχνουν αυτή την "πίστη" που σας αναφέρω και φυσικά τους θαυμάζω...

 

εσυ σωστα ανοιγεις το θεμα αυτο και προβληματιζεσαι μονο που το σχετικο παραδειγμα δεν ειναι τοσο στο υψος των περιστασεων που προφανως εννοεις

 

προφανως το θεμα αυτο ειναι για να σκεφτουμαι διαφορα κι οχι για να αναλυσουμε τα κινητρα της συγκεκριμενης παρενθετης μαμας

 

αυτη την πιστη στην οποια αναφερεσαι για μενα την δειχνουν ολοι οι συνειδητοποιημενοι γονεις, μεχρι αποδειξεως του εναντιου φυσικα

[FEHKO]

φίλη FEHKO παρότι δεν έγραψα αυτό το ποστ για να σχολιάσουμε το δίκιο ή το άδικο της κάθε πλευράς και θα διαφωνίσω μαζί σου ως προς την "καταδίκη" της παρένθετης

 

Νελλιτσα Δεν ειχα καμία διάθεση να σχολιάσω και να καταδικάσω , ειδικά μέσα από Forum, όπως αναφέρεις .

Διαβάζοντας όμως το Θέμα σου και το παράδειγμα που μας παρέθεσες για να προβληματιστούμε ΄΄περί πίστης΄΄ φαντάστηκα ότι η παρένθετη μητέρα που αναζητουσε κάποιον να την ΄΄προσλάβει ΄΄ επιλέγοντας και την εποχή μάλιστα για να μην δυσκολευτεί , στο τέλος παρά τα αρχικά της κίνητρα θα αγαπουσε το παιδι , θα πίστευε σε αυτό , θα το αναλάμβανε η ίδια και θα είχε καλή εξέλιξη η υγεία του. Όμως όταν ολοκλήρωσα το διάβασμα πραγματικα απορησα σε ποια πιστη αναφεροσουν, γιατι το παραδειγμα μου φανηκε παράδειγμα εκμετάλλευσης ανθρώπινου πόνου και ενός αγέννητου μωρού , και οχι παραδειγμα πιστης . Και δυστυχώς όπως μας έγραψε η dimibo76 που ζει στην Αμερική , μπορουν να συμβουν τέτοια γεγονότα, εφόσον οι οικογενειες που αναλαμβανουν τη φροντιδα παιδιων με ειδικες αναγκες αμείβονται αδρά από το κράτος .

Και η εκμεταλλευση συνεχιζεται με τη δημοσιοτητα. Όχι διπλη , Τριπλη ΄΄μπιζνα΄΄.

Συγγνώμη αλλα εγω διεκρινα μια τεραστια υποκρισια , και το παράδειγμα αυτό μόνο οργή μπορούσε να μου προκαλέσει και λύπη για αυτό το μωρό .

Ευχομαι να κανω λαθος και να μην ειναι ετσι. Τουλαχιστον εστω και ετσι, μακαρι να καταφερει να ζησει και να ξεπερασει ολα τα προβληματα υγειας αυτο το παιδακι . Αυτο εχει σημασια τωρα.

 

Τώρα σχετικά με την πίστη επειδη το θεμα είναι πολύ ενδιαφερον ,¨θα ηθελα να αναλυσω καλυτερα τη σκεψη μου σε σχεση με το αρχικο post και θα ηθελα να γραψω τα εξης

 

Θαύμασα τη βιολογική μητέρα που ήθελε ένα τέταρτο παιδί και πίστεψε ότι μια παρένθετη θα της γεννούσε το παιδί χωρίς προβλήματα, παρολες τις δυσκολιες που είχε με τα προηγούμενα παιδια της και παρολο που τελικα αποφασισε τη διακοπη της κυησης. Οι Ελληνιδες συνηθως μένουμε το πολυ στα 2 και λιγοψυχούμε (Βάζω και τον εαυτό μου μέσα).

Θαυμάζω και εγω τους γονείς που αποφασίζουν μετά όμως από ώριμη σκέψη και όχι επιπόλαια , γνωρίζοντας όλες τις επιπτώσεις στην οικογενεια , να κρατήσουν ένα παιδί με προβληματα και με μικρες πιθανοτητες να ζησει , αφιερώνοντας τη ζωή τους και δίνοντας την περιουσία τους για να γίνει καλά. θαυμάζω αυτούς τους γονείς γιατι παλεύουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους πιστεύοντας σε ένα Θαύμα. .,

Θαυμάζω και τις μητέρες που γεννούν παιδιά με νοητικά προβλήματα και βρίσκονται δίπλα τους συνέχεια αφιερώνοντας τη ζωή τους , και με θέληση και επίμονη τα βοηθούν να αναπτύξουν τις δυνατότητες τους στο μέγιστο και κάνουν οι ίδιες το θαύμα στο παιδί τους. Eγω δεν ξερω τι θα εκανα στη θεση τους.

 

Δυστυχώς τα πιο πολλά τέτοια παραδείγματα βρίσκονται στην αφάνεια, και τους ήρωες γονείς ποτέ δεν τους γνωρίζουμε , γιατι απλα δεν βγαινουν στη δημοσιοτητα.

 

Σχετικά με την καλλιέργεια της πίστης , είναι ένα θέμα πολύ σύνθετο και έχει πολλή σχέση με τις αξίες του κάθε ανθρώπου και τι πρότυπα έχει στην καθημερινή ζωή του. Είναι αποτέλεσμα θεώρησης γενικά της ζωής. Η αρετή της πίστης δεν απομονώνεται από τις άλλες αρετές.

 

Άνθρωποι επιφανειακοί που βάζουν σαν κύριο στόχο στη ζωή τους την ευημερία , την κοινωνική αποδοχή και προβολη , τα υλικά αγαθά στην πρώτη δυσκολία θα λυγίσουν , και δεν θα ξέρουν πώς να την αντιμετωπίσουν η θα βρουν την εύκολη λύση αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις σε τρίτους .

Άνθρωποι που έχουν ανοιχτα τα μάτια της ψυχής τους και μπορούν να δουν ότι υπάρχουν άλλοι γύρω τους που αντιμετωπίζουν με δύναμη και πιστη πολύ πιο σοβαρά προβλήματα από τα δικά τους, παραδειγματίζονται από αυτούς , γκρινιάζουν λιγότερο και είναι πιο αισιόδοξοι. Προσπαθουν να αντλήσουν δύναμη μέσα από αυτά τα παραδείγματα.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια είχαμε στραφεί οι περισσότεροι στην προσωπική μας ευημερία , στον υπερκαταναλωτισμο με αποτέλεσμα να έχουμε γίνει πιο εγωκεντρικοί., και να μην μας ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω μας , εκτός εάν αυτό που γίνεται επηρεάζει τις ζωές μας και τον μικρόκοσμό μας.

 

Πιστευω οτι ο κάθε άνθρωπος σε αυτή τη ζωή σηκώνει το δικό του σταυρό . Αλλος μικρότερο , άλλος μεγαλύτερο και εκπαιδεύεται μέσα από αυτό . Η ευτυχία μας δεν εξαρτάται τόσο από το μέγεθος του σταυρού , αλλά από τον τρόπο αντιμετώπισης. Αυτο αν το καταλαβουμε καλα ισως να μπορεσουμε να ειμαστε πιο αισιοδοξοι.

Βεβαια εξαρταται πολυ και απο το χαρακτηρα του καθενος σε συνδυασμο με τη σοβαροτητα του προβληματος. Σιγουρα τα σοβαρα προβληματα υγειας θελουν τεραστια δυναμη ψυχης. Ομως δεν πρεπει να πεφτουμε στην παγιδα και να αφηνουμε να μας κυριεψει η σκεψη ΄΄ειμαι αδυναμος και δεν μπορω να αντεξω΄΄ , γιατι τοτε εχουμε χασει το παιχνιδι .

 

Οι γονείς που καθημερινά αγωνίζονται, με χαρά και αισιοδοξία προσπαθώντας να μείνουν αλώβητοι χωρίς να χάσουν τις αξίες τους και τα πιστεύω τους ακολουθωντας τον δυσκολο δρομο πολλες φορες, είναι σίγουρα ένα καλό παράδειγμα Πίστης στη Ζωή για τα παιδιά τους. Γιατι τα παιδια δεν θελουν θεωριες και λογια. Διδασκονται μεσα απο τις πραξεις μας, στην καθημερινοτητα μας . Εμεις οι γονεις πρεπει να καλλιεργησουμε την δικη μας πιστη στον εαυτο μας και στα παιδια μας και αυτα θα μας ακολουθησουν.

 

Πιστεύω επισης ότι η θρησκεία βοηθαει πολύ στην καλλιέργεια της πίστης εκτος των αλλων αρετων . Μας βοηθαει να βλεπουμε τη ζωη απο διαφορετικη οπτικη γωνια. Απο το Θεό μπορουμε να αντλουμε μεγάλη δύναμη και πιστη σε οτι κανουμε, οταν πιστευουμε οτι τον εχουμε κοντα μας.

Edited March 19, 2013 by FEHKO
GV DEN

[Aimee]

Νομίζω ότι το όλο θέμα σχετίζεται με τη συζήτηση της νομιμότητας των αμβλώσεων, η οποία έχει ανοίξει εκ νέου στην Αμερική. Υπεσυντηρητικοί, tea party και ριζοσπαστικοί χριστιανοί αναζητούν τέτοιες περιπτώσεις, τις χρηματοδοτούν, τις προβάλλουν και τις χρησιμοποιούν προκειμένουν να αποσπάσουν μία ευνοϊκή για τις θέσεις τους δικαστική απόφαση.

 

Προσωπικά δεν καταλαβαίνω την εμμονή των βιολογικών γονέων, που έχοντας ήδη τρία παιδιά, κατέφυγαν στη λύση της δωρεάς ωαρίων και της παρένθετης μητέρας για να μεγαλώσουν την οικογένειά τους. Ποιος άραγε ψυχολόγος συζήτησε με τα παιδιά των βιολογικών γονέων και τα παιδιά της παρένθετης μητέρας; Φαντάζεστε θέματα, τραύματα και απορίες που θα έχουν;

 

Μακάρι η ψυχούλα αυτή να μην αντιμετωπίσει μόνη της τις δυσκολίες που την περιμένουν!

[Daphne-]

Διαβάζοντας το θέμα με την παρένθετη μητέρα εξοργίστηκα πολύ με τη συμπεριφορά αυτής της γυναικας και λυπήθηκα την βιολογική μητέρα που ειχε απόλυτη επιγνωση της κατάστασης. Ήξερε τι σημαίνει να χαροπαλεύει ένα νεογέννητο μωρό , το είχε βιώσει είχε γεννήσει 3 πρόωρα και για αυτήν θα ήταν ένα μαρτύριο., παρόλο που αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και η βιολογική μητέρα. Είναι φοβερό να βλέπεις το παιδί σου ανημπορο, διασωληνωμενο στην εντατική και εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα.

 

Επομενως είναι θεμα πιστης ή συναισθηση της πραγματικοτητας;

Σωστα, η πιστη μάς κανει να βλεπουμε την θετικη πλευρα των γεγονοτων και πρεπει να την καλλιεργουμε , αλλα ο κάθε ανθρωπος εχει και τις δικες του αντοχες.

 

Σχετικά με την παρένθετη μου φάνηκε αδίστακτη, χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς για τους παρακάτω λογους

Α. Εγινε παρενθετη αποκλειστικα για τα χρήματα, και όχι για να βοηθήσει μια οικογένεια όπως θελει να το παρουσιαζει

Β. . Αδιαφόρησε για τη βιολογική μητέρα που την εκλιπαρούσε να μην γεννήσει ένα παιδί που θα βασανιζόταν

Γ. Δεν δίστασε να ζητήσει παραπάνω για τη διακοπή κύησης

Δ..Αθέτησε τη συμφωνία της,

 

Ο Fishman υπενθύμισε στην Kelley πως είχε υπογράψει συμφωνία, συμφωνώντας στο “να γίνει διακοπή κύησης στην περίπτωση σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου“.

 

Ε. Παρανόμησε και εφυγε πηγαίνοντας σε μια άλλη χώρα, που να τη βολεύει η νομοθεσία , ώστε να μπορεί να δώσει το παιδί σε αλλους και όχι για να το κρατήσει αυτή. Και εννοειται για να αποφυγει τις κυρωσεις

 

ΣΤ. Εγκατέλειψε το παιδί σε ξένους

 

Και ποιος μας λέει ότι δεν τα πηρε και από αυτούς;

 

“Κανείς άλλος δεν ένιωσε αυτή την εγκυμοσύνη όπως την ένιωσα εγώ. Κανείς δεν την ένιωσε να κλωτσάει και να κινείται μέσα μου“, είπε. “Ήξερα από την αρχή πως αυτό το μικρό κορίτσι ήταν ένας απίθανος αγωνιστής και ό,τι εμπόδιο κι αν βρισκόταν στο δρόμο της, θα το αντιμετώπιζε με όλο της το είναι“

“Δεν έχει σημασία ό,τι και να μου λένε, έγινα μητέρα της“

 

Δεν έγινε μητέρα της. Οι μητέρες δεν εγκαταλείπουν ποτέ τα παιδιά τους, και κυρίως εάν το παιδί είναι άρρωστο. Και ειδικα οι μητερες που εχουν τετοιες πεποιθησεις:

΄΄Ήταν πάντα αντίθετη στις αμβλώσεις για θρησκευτικούς και ηθικούς λόγους, ʽʼ

Θα συμφωνήσω απολύτως.

 

 

νελλίτσα σχετικά με αυτά που γράφεις εδω,

χτ

χτες λοιπόν που εγώ είχα ραντεβού με την γυναικολόγο μου, ήμουν σκασμένη γιατί το δικό μου έμβρυο στον τελευταίο υπέρηχο ήταν εγκάρσιο και φοβόμουν ΄΄οτι δεν έχει πάρει ακόμα θέση και στενεύουν τα περιθώρια (ούσα 36 εβδομάδων) και πιθανότατα να χρειαζόταν να κάνω καισαρική στις 38 εβδομάδες. ευτυχώς στον υπέρηχο έδειξε ότι το κεφαλάκι του γύρισε προς τα κάτω και απλά ελπίζω να μη ξαναφέρει καμιά τούμπα.

ο συνδυασμός όμως των 2 γεγονότων με έβαλε σε σκέψεις ως προς την πίστη μου και δεν εννοώ τη θρησκευτική... και ο βαθμός στον οποίο υπάρχει ή δεν υπάρχει τι αντίκτυπο έχει στα παιδιά μου και στο μεγάλωμά τους;

 

πόση πίστη έχω ότι τα πράγματα θα πάνε καλά όταν τα σημάδια δεν μου το επιβεβαιώνουν; γενικά δεν χαρακτηρίζω τον εαυτό μου ούτε ως αισιόδοξο ούτε ως απαισιόδοξο άνθρωπο.

ανάλογα με τα γεγονότα που βιώνω ή που συμβαίνουν δρω και στο βαθμό που μου επιτρέπουν οι καταστάσεις προγραμματίζω. είναι όμως αυτό αρκετό όταν μεγαλώνουμε παιδιά; που μας χρειάζονται να είμαστε αφενός μεν δυνατοί και αφετέρου δε να δείχνουμε πίστη ότι μπορούν να κάνουν πράγματα και να τα ενθαρρύνουμε ώστε να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση;

ο γιος μου για παράδειγμα θα γίνει 3 τον ιούνιο και από το σεπτέμβρη και μετά βλέπω ικανοποιητική εξέλιξη στην ομιλία του. πιο πριν αγχωνόμουν και έτρεχα σε αναπτυξιολόγους και λογοθεραπευτές για να δω τι δεν πάει καλά. μήπως όμως αυτό που δεν πήγαινε καλά ήταν η δική μου πεποίθηση ότι θα τα καταφέρει;

όσα βιβλία έχω διαβάσει (και λόγω επαγγέλματος είναι πολλά) τονίζουν τη σημασία και τη σπουδαιότητα του υποστηρικτικού περιβάλλοντος για την επίτευξη των μέγιστων δυνατών ικανοτήτων των παιδιών. πόσο υποστηρικτικό είναι όμως ένα περιβάλλον που το φτιάχνει ένας άνθρωπος που η πίστη του δεν είναι ισχυρή; και από την άλλη πως την καλλιεργούμε αυτή τη δεξιότητα στον εαυτό μας;

 

πιστεύω ότι δεν είναι απαραίτητο να έχει κάποιος πίστη (βάζω και το link για να καταλάβω αν με τον όρο "πίστη" εννοείς αυτό) σώνει και καλά, όταν μάλιστα υπάρχουν ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά.

Αντιθέτως μπορεί να κάνει κάτι είτε για να το αλλάξει, να το αποτρέψει ή να το αποδεχτεί εφόσον αυτό το κάτι δεν έχει πάει καλά.

 

Από την άλλη μεριά το να αγχωνόμαστε, να ανησυχούμε κτλ χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος, δημιουργεί προβλήματα.

 

Νομίζω ότι δεν είναι θέμα "πίστης στα παιδιά ότι θα τα καταφέρουν", αλλά έχει να κάνει με εμάς ως προσωπικότητες.

 

Διότι έχουμε την τάση να προβάλουμε τον εαυτό μας στα παιδιά μας.

Και μερικές φορές βλέπω ότι συμβαίνει με υπερβολή είτε με αρνητικό, είτε με θετικό πρόσημο.

Π.χ. στο παράδειγμα που αναφέρεις με το γιο σου, γιατί αγχώθηκες? Οι παιδίατροι, δίνουν κάποια χρονικά όρια ως προς το περπάτημα, την ομιλία κτλ

Ακόμα κι αν ξεπεραστεί το όριο, ευτυχώς υπάρχουν τα μέσα να προληφθεί κάτι από νωρίς. Αρα εάν εσύ έβλεπες κάτι ανησυχητικό, κάλά έκανες και το έψαξες από νωρίς.

Εάν πάλι δεν έβλεπες και θεωρείς ότι ήσουν υπερβολική, μήπως επηρεάστηκες από τις άλλες μαμάδες? Μήπως από το ιντερνετ?

 

Ενα βήμα πάντως για "να καλλιεργηθεί αυτή η δεξιότητα" είναι σε κάποια θέματα που μας ανησυχούν, ιατρικά κυρίως, να παίρνουμε 1-2 γνώμες ειδικών διότι "όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει" και ο καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του (ειδικά online)! Aυτό μόνο άγχος προσθέτει και καλό δεν κάνει πουθενά.

 

Οταν μεγαλώνουμε παιδιά, ας είμαστε ρεαλιστές. Ούτε αισιόδοξοι, ούτε απαισιόδοξοι. Ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα όπως είναι. Και τα παιδιά μερικές φορές τα βλέπουν καλύτερα από εμας. Γι αυτο ας μάθουμε να τα ακούμε. Kαι πιστεύω ότι αυτό και μόνο είναι αρκετό για να νιώσει κάποιος ότι υπάρχει, μετράει, ειναι σημαντικός και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση.

 

 

 

Επίσης ένα πολύ καλό άρθρο εδω

http://www.lifo.gr/mag/columns/4771

[ΜΑΡΙΑΛ]

ωαραίο θέμα φίλη μου...

συμφωνώ μαζί σου για το ρεαλισμό αλλά αυτό πιθανόν σε σταματά από το να βάζεις πολύ υψηλούς στόχους... να τι εννοώ

 

νεαρός με ένα πόδι προταθλητής πάλης:

 

μικρός με πρόβλημα ανάπηρείας σε εξτρίμ κόλπα:

http://www.youtube.com/watch?v=nWxl-PjxgRE

 

κοειτσάκι δύο ετών με σύνδρομο ντάουν διαβάζει:

 

αγόρι με καρκίνο γίνεται μποντυμπίλντερ

 

άντρας στα 40 του χάνει το περιτό βάρος και μεταμοσρφώνεται

 

γυναίκα επιζεί 16 χρόνια νε μεταστατικό καρκίνο μαστού

 

όλα αυτά θέλουν πίστη, πίστη στο ακατόρθωτο...

εγώ θέλω τα παιδιά μου να κάνουν αυτό που θέλουν και όχι αυτό που τους υπαγορεύουν οι άλλοι ότι μπορούν...

 

τα όρια υπάρχουν για να τα σπάμε!!!!!!!!!!!!!!!!!

[ΜΑΡΙΑΛ]

όταν είδα με τα ίδια μου τα μάτια ένα 15 χρονο παιδί με λευχαιμία μόλις δεκαπέντε μέρες μετά από το 10ο σχήμα χημειοθεραπείας να κάνει 5 έλξεις με το ένα μόνο χέρι του...

 

κατάλαβα ότι η πίστη μπορεί να πετύχει το ακατόρθωτο...

 

είναι αυτή η υπεραισιοδοξία επικύνδινη; μπορεί...

 

αλλά είναι απίστευτα ωραία η αίσθηση που σου αφήνει

[Λαΐδα]

ανατριχιασα Μαριαλ...και συμφωνω...πολυ ωραια παραδειγματα!