πολυ στενοχωρημενη μαμα

[vasfa]

Εγινα μαμα στα 40 μου, μετα απο πολλα χρονια προσπαθειων. Προσευχομουν καθε μερα να γινω μαμα, να εχω ενα πλασματακι που θα μου δινει χαρα και θα αντλω ευχαριστηση απο το γελιο του και τα ναζια του αλλα καθως ο καιρος περναει ανακαλυπτω οτι η καθε μερα μου ειναι βουτηγμενη στο αγχος και την ανασφαλεια. Βλεπετε ο μικρος μου γεννηθηκε πολυ μικρουλης- 2100 γρ- αν και υγιεστατος και μεχρι στιγμης αναπτυσσεται καλα, αλλα δεν φευγει απο το μυαλο μου η σκεψη του αν θα συνεχισει να μεγαλωνει καλα ή θα αντιμετωπισει προβληματα στο μελλον. Δεν μπορω να χαρω το παιδι μου, το κοιταζω και στενοχωριεμαι. Ολο αυτο μου βγαινει σε απιστευτο αγχος, αν θα φαει καλα-καποιες φορες που δεν εχει ορεξη ο καημενος νευριαζω και τον στενοχωρω γιατι κλαιει-και στενοχωρια και νευρα. Εχω απιστευτη βοηθεια απο τον αντρα μου ο οποιος ειναι πολυ υπομονετικος, και τον ταιζει οποτε μπορει και ο μικρος δειχνει να προτιμαει τον μπαμπα του, καποιες φορες μ'εμενα αρνειται να φαει και ειναι οι φορες που ειμαι αγχωμενη και νευρικη. Αναρρωτιεμαι αν θα νιωσω ποτε καλυτερα, ειναι αδικο για το παιδι να το αντιμετωπιζω ετσι, δεν φταιει για το οτι γεννηθηκε μικρο και το παλευει με τον καλυτερο τροπο να μεγαλωσει.

Νιωθω τυψεις μηπως δεν εκανα καλη επιλογη γιατρου και δεν καταλαβε οτι το μωρο δεν εβαζε αρκετο βαρος στη διαρκεια της κυησης, απο 33η εβδ. και μετα. Ειχα και διαβητη και λεει οτι οφειλεται σ'αυτο, αν και εκανα θεραπεια με ινσουλινη. Το εβλεπε και μου ελεγε οτι δεν υπαρχει προβλημα, οτι το μωρο ειναι υγιες και δεν φαινεται να αντιμετωπιζει προβλημα, εγω ομως εχω διαβασει διαφορα σχετικα με τα μωρα που γεννηθηκαν με μικρο βαρος και σκεφτομαι μηπως "πηραμε το παιδι στο λαιμο μας" και αντιμετωπισει προβληματα στο μελλον. Η παιδιατρος μας λεει οτι ειναι υγιεστατο και να μην ανησυχω, αλλα εγω δεν μπορω να ησυχασω!

Φοβαμαι πολυ για την ψυχικη μου υγεια και αυτην του παιδιου μου, να βλεπει μια μαμα τρελλη απο αγχος και στενοχωρια. Ευτυχως ο μπαμπας του το αγαπαει πολυ και το δειχνει, οχι οτι εγω δεν το αγαπαω αλλα τα κολληματα που εχω δεν με αφηνουν να του το δειχνω συνεχεια. Επισης βασανιζομαι απο την ιδεα οτι δεν ειμαι καλη μαμα και δεν ειναι το παιδι ευτυχισμενο μαζι μου. Ολη την ωρα προσευχομαι να το εχει η Παναγια καλα και να το βοηθησει να μεγαλωσει φυσιολογικα, και εχω κρεμαστει απο την θρησκεια για να παιρνω κουραγιο.

Κοντευω να τρελλαθω, τι να κανω; Θα ηταν καλο να δω ψυχολογο αλλα δεν γινεται προς το παρον.Σας παρακαλω βοηθηστε με!Ντρεπομαι και που τα εγραψα αυτα!

[marouita]

Καλή μου όπλισε με ψυχραιμία τον εαυτό και πάρε δύναμη μέσα από το μωράκι σου που τώρα σε χρειάζεται όσο ποτέ.

Όσο καλή δουλειά και αν κάνει ο πατέρας η θαλπωρή της μάνας είναι αναντικατάστατη και αυτό το μωρό το αισθάνεται.

Η μεγάλη μου η κόρη γεννήθηκε 960 γραμμάρια. Δεν ήξερα αν θα ζήσει και αν θα καταφέρω να γυρίσω σπίτι μαζί της.

Τώρα είναι 6,5 χρονών και είναι ένα αδύνατο υγιέστατο κορίτσι.

Αυτό που θα δυναμώσει το μωρό σου είναι η δική σου αγάπη και αφοσίωση χωρίς μιζέρια.

Μόνο εσύ μπορείς να οπλίσεις τον εαυτό σου και κατά συνέπεια αυτό να περάσει και στο παιδί.

[Macorina]

Κοπελα μου μη στενοχωριεσαι, σκεψου οτι εγω γεννηθηκα 1750 και τωρα ειμαι 1,70 και 60 κιλα και ολη μου τη ζωη υγιεστατη. Χαλαρωσε γιατι το μωρο νιωθει τη νευρικοτητα σου και ταυτιζεται. Και βεβαια, μανα ειναι μονο μια. Μη το ξεχνας!

[rosaki]

γιατί καλή μου ταλαιπωρείς και τιμωρείς έτσι τον εαυτό σου? χάνεις πολύτιμες στιγμές με το μικράκι σου και αργότερα θα το μετανιώσεις, θα νιώσεις πάλι ενοχές για την τωρινή σου συμπεριφορά και θα γίνεις πιο νευρική και πιο στενοχωρημένη, και το γαϊτανάκι δεν θα σταματήσει. δεν θέλω να σε αγχώσω, αλλά πρέπει να ηρεμήσεις άμεσα, εφόσον η γιατρός λέει όλα καλά, είναι όλα καλά. η μικρή μου βγήκε από το μαιευτήριο σχεδόν 2400 και τώρα 5 μηνών και κάτι είναι ένα υγιέστατο μωράκι. το μωράκι έχει ανάγκη από τροφή αλλά και από την ζεστή χαρούμενη τρυφερή παρουσία της μαμάς του. μου του το στερείς αυτό!

[matina80]

Vasfa σου γράφω π.μ.

[Μπουρμπουρ1]

Να ξερεις οτι λιγο πολυ ολες οι μαμαδες εχουμε αυτα τα αγχη.Ειδικα αν τα παιδακια μας ξεκινησαν με προβλημα.Εγω ειχα προβλημα στην εγκυμοσυνη και το αγχος μου εχει μεινει μεχρι και σημερα.Και αναρρωτιομαστε: κανουμε οτι καλυτερο;τα παιδια μας μεγαλωνουν σωστα;θα εχουν προβληματα αργοτερα;

Ειναι φυσιολογικο να αισθανεσαι ετσι.Οσο απομακρυνεσαι χρονικα απο το θεμα του προβληματος πιστευω πως σιγα σιγα θα σου περασει αυτο που νιωθεις.Αρκει να αφησεις τον εαυτο σου και να μην τον κολλησεις εκει.Το οτι συνειδητοποιεις το προβλημα σου ειναι το πρωτο σημαντικο βημα, μπραβο σου γιατι αλλοι δεν το καταφερνουν καν αυτο.

Παρτο αποφαση οτι θα πρεπει να πεις κι εσυ ενα μπραβο στον εαυτο σου γι αυτα που καταφερες.Αποδεξου τα αισθηματα σου, ειναι φυσιολογικα.Κι αφου ξερεις το προβλημα θα βρεις τη λυση.Το παιδι σου θα σε αγαπαει παντα γιατι η μανα ειναι αναντικαταστατη.

[Antonis_46]

Όλα θα πάνε καλά μην ανησυχείς ,αφού αναπτύσσεται κανονικά γιατί φοβάσαι; Και δεν κατάλαβα ......και τι έγινε που είσαι στα 40 ;

Και η γυναίκα μου 41 είναι και γέννησε δίδυμα μια χαρά και έχουμε και ένα παιδί που είναι 3.7 ετών.

Είδαμε και αυτές που γεννούν στα 20 ........!

Εμένα για παράδειγμα η μαμά μου με έκανε στα 45 και ήμουν και 4.3 κιλά.

Μια χαρά ανάπτυξη είχα και τώρα είμαι 85 στα 46 μου χρόνια !!!

 

:p:p

 

Όλες οι μαμάδες και οι μπαμπάδες είμαστε καλοί όταν ενδιαφερόμαστε για τα παιδιά μας .Μετά γινόμαστε κακοί όταν δεν πάμε με τα "νερά" τους αλλά και πάλι μας αγαπούν γιατί ξέρουν ότι θέλουμε το καλό τους !

Στο μυαλό σου είναι όλα τα αρνητικά. Για να τα μετατρέψεις σε θετικά , σκέψου θετικά και όχι αρνητικά !

[LITSA76]

Ποσο σε καταλαβαινω!τα μωρα μας ειναι περιπου στην ιδια ηλικια.2 μηνων το δικο μου νοσηλευτηκε για μια μερα και απο τοτε μου κολλησε οτι κατι εχει παρολο που οι γιατροι διαβεβαιωναν για το αντιθετο.φροντισα να το ξεπερασω γιατι κοντεψα να τρελαθω και να τρελανω τους δικους μου αλλα και το μωρο.σκεψου θετικα!ακου τον παιδιατρο σου!χαμογελα στο μωρο*σιγουρα θα σου χαμογελασει* και τοτε ολα θα αλλαξουν!!

[fistikaki]

ουτε το οτι εισαι 40 χρονων, ουτε οτι το μωρακι σου γεννηθηκε με μικρο βαρος ευθυνονται για το πως νιωθεις...........

 

 

λεγεται μαμαδιαση

 

 

οι περισσοτερες απο μας το βιωσαν πααααααααααααρα πολυ εντονα, τι να σου λεω τωρα, εχω φιλη που θερμομετρουσε το παιδι της καθε 5 λεπτα (ακομα το κανει, τωρα που το παιδι ειναι τεσσαρων χρονων, οκ οχι καθε 5 λεπτα, εκανε προοδο - πηγε στο διωρο )

 

εγω ξυπναγα το παιδακι να δω αν ζει

 

καλα, το μαρτυριο με το φαι δεν παλευται, η κορη μου εινια 4μιση, τα 3 πρωτα χρονια της ζωης μου, η μερα μου εξαρτοταν το αν θα ειναι καλη ή οχι, απο το αν θα φαει η μαρια........... σε φαση να κλαιω και να χτυπαω πιεση 17

 

και πολλα αλλα..

 

η μανα μου η συγχωρεμενη, ελεγε οτι η τελευταια ξενοιαστη μερα της ζωης της, ηταν την παραμονη που εμαθε οτι ηταν εγκυος......

 

 

δεν θα ξαναγινεις ποτε οπως ησουν, ομως θα το συνηθισεις

 

πρεπει να σ αφησω ομως τωρα, γιατι το ματι της κορης μου ειναι κοκκινο, κ ειμαι ετοιμη να φαω φρικη ΤΙ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!!!!!!!!

 

 

[Αγγελίνα_2]

Καλή μου, όλα αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις τα έχουμε πάνω-κάτω βιώσει όλες στο πρώτο μας, ανεξάρτητα από την ηλικία που τα γεννήσαμε και το βάρος τους. Ωστόσο, δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές κι έχω μάλιστα την αίσθηση πως όσο μεγαλώνουμε, τόσο λιγοστεύουν. Επειδή λοιπόν η επιλόχειος κατάθλιψη μπορεί να σου χτυπάει την πόρτα, θα σου πρότεινα να δεις κάποιον ειδικό και να μιλήσεις για όλα αυτά. Κι αφού λες πως έχεις στραφεί προς τη θρησκεία (και κάνεις το καλύτερο με το να προσεύχεσαι στην Παναγία για το παιδί σου, κατ' εμέ), συνδυαστικά ενδεχομένως να σου έκανε καλό να μιλήσεις και με έναν καλό πνευματικό. Ψάξτο λίγο αν δεις ότι αυτή η κατάσταση συνεχίζεται και σε πνίγει, υπάρχουν πολλοί τρόποι να βγεις από αυτήν την παγίδα κι είναι κρίμα να περνάνε οι μέρες σου έτσι.

[Izaki]

 

εγω ξυπναγα το παιδακι να δω αν ζει

 

η τελευταια ξενοιαστη μερα της ζωης της, ηταν την παραμονη που εμαθε οτι ηταν εγκυος......

 

 

δεν θα ξαναγινεις ποτε οπως ησουν, ομως θα το συνηθισεις

 

Σαν να τα έγραφα εγώ..!

 

Όλες τα περάσαμε δεν είσαι μόνη σου, Αν όμως νιώθεις ότι η κατάσταση είναι αφόρητη ίσως θα σου έκανε καλό να μιλήσεις με κάποιον ειδικό. Μπορείς και από τηλεφώνου δωρεάν.

http://www.akappatou.gr/index.php/2010-10-12-20-50-05

 

Είναι κρίμα να μην απολαμβάνεις τις στιγμές με το μωράκι σου, είναι πολύτιμες και για τους δυό σας και περνάνε τόσο γρήγορα!!

[vasfa]

Ευχαριστω πολυ για τις απανυτησεις σας! Με κανατε κι ενιωσα καλυτερα, γιατι αυτες μου τις ανησυχιες δεν μπορω να τις μοιραστω με κανεναν, μονη μου τα σκεφτομαι και κλαιω. Καμμια φορα τα λεω στον αντρα μου και ο καημενος βαραει το κεφαλι του στον τοιχο που εχει δυο μωρα να νταντευει.

Την ηλικια μου την εγραψα- απαντω στο Antonis- για να τονισω οτι δεν ειμαι καμμια μικρουλα, εγινα μαμα συνειδητα και το επιθυμησα παρα πολυ αλλα ουτε κατα διανοια ειχα φανταστει πως θα ειναι η ζωη με το μωρο. Βεβαια το δικο μου προβλημα ειναι η ανασφαλεια ως προς τη μελλοντικη αναπτυξη του παιδιου, ισως να μην το ειχα αν το μωρο ειχε γεννηθει με κανονικο βαρος. Δηλαδη δεν εφταναν οι δυσκολιες του πρωτου καιρου, εχω και την μονιμη ανησυχια για το αν το μωρο θα μεγαλωσει φυσιολογικα. Παντως τα πρωτα δειγματα ειναι θετικα, ο μπεμπακος ειναι περιπου 6 κιλα και 60 ποντους, παιρνει πολυ βαρος ζωη να'χει!

Fistikaki αυτο με την αναπνοη εγω ακομα το κανω, ακουμπαω το χερι στο στηθακι του να δω αν ανεβοκατεβαινει. Ασε το φαγητο, κι εγω οταν τρωει καλα ο μπεμπης ειμαι τρισευτιχισμενη, οταν ενα γευμα δεν παει καλα τοτε αρχιζω τα κλαματα.

Μπουρμπουρ1 κι εμενα το αγχος ξεκινησε απο την εγκυμοσυνη, μετα τις 33 εβδομαδες τα ειδα ολα, οχι οτι πριν ημουν πολυ ηρεμη, αλλα οταν μου ειπαν οτι το μωρο ειναι πισω σε αναπτυξη απο κει και μετα αρχισαν οι μαυρες σκεψεις, δεν με ηρεμουσε τιποτα. Βεβαια οτι το μωρο ειναι υγιες μου εδωσε θαρρος, ουτε θερμοκοιτιδα δεν μπηκε, αλλα το μυαλο μου εχει κολλησει στις αρνητικες σκεψεις.

Αγγελινα2 το σκεφτομαι να συζητησω και με πνευματικο αν μαθω για καποιον που πραγματικα αξιζει. Και για τον ψυχολογο το σκεφτομαι και θα το κανω καποια στιγμη, γιατι ολο και κατι θα βρισκω να τρωγομαι σε σχεση με το παιδι!

Παντως ειναι παρηγορο που κι αλλες περασαν φασεις ανασφαλειας και τις ξεπερασαν. Πιστευω να την ξεπερασω κι εγω οσο θα μεγαλωνει το μπεμπακι μου.

Ευχαριστω για ολες τις απαντησεις. Να χαιρομαστε τα παιδακια μας, να ειναι υγιη και ευτυχισμενα!!!

[Skybeam]

E ρε τι με περιμένει... γεννάω λίγο πριν κλείσω τα 40!

 

Κοπελα μου μη στενοχωριεσαι, σκεψου οτι εγω γεννηθηκα 1750 και τωρα ειμαι 1,70 και 60 κιλα και ολη μου τη ζωη υγιεστατη.

Μια απ' τα ίδια, γεννήθηκα τη δεκαετία του 70 επταμηνίτηκη και κάπου στο ίδι βάρος με τη Macorina... Έφτασα 1,69 (από κιλά δε λέω, ειδικά τώρα που είμαι στον 6ο, χεχε!).

 

εγω ξυπναγα το παιδακι να δω αν ζει

Κι εγώ κάτι τέτοιο νομίζω θα κάνω... υπάρχει τρόπος χωρίς να το ξυπνήσουμε??? (η ερώτηση είναι σοβαρή, δεν κάνω πλάκα).

 

Την ηλικια μου την εγραψα- απαντω στο Antonis- για να τονισω οτι δεν ειμαι καμμια μικρουλα, εγινα μαμα συνειδητα και το επιθυμησα παρα πολυ αλλα ουτε κατα διανοια ειχα φανταστει πως θα ειναι η ζωη με το μωρο.

Κι εγώ γι' αυτό τα διαβάζω, για να παίρνω μια μικρή ιδέα πώς θα είναι με το μωρό...

 

Vasfa μου να τον χαίρεσαι, είμαι σίγουρη ότι μια χαρά είναι το παιδάκι σου, αλλά είναι αυτή η μαμαδίαση που λέει και το fistikaki, που όσο καλά και να είναι το παιδί μας, ένα τσίμπημα άγχους το έχουμε επί μονίμου βάσεως...

[AthinaP]

Και η γυναίκα μου 41 είναι και γέννησε δίδυμα μια χαρά και έχουμε και ένα παιδί που είναι 3.7 ετών.

 

Antonis, Antonis, μήπως είσαι ο Antonis που έθεσε εαυτόν στη διάθεση των εισαγγελικών αρχών σχετικά με το τόπικ που πρότεινε να ξεγυμνώσουν το μωρό με υποθερμία? Εκείνο που έπινε και χαμομήλι; By any chance;

[AthinaP]

vasfa, το μωρό σου μεγαλώνει μια χαρά. Δεν χρειάζεται να στενοχωριέσαι για πράγματα που δεν αλλάζουν. Έχω γνωστές αρκετές με διδυμάκια, που γεννήθηκαν με μικρό βάρος και τώρα είναι όλα εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων θεριά.

 

Και στο κάτω κάτω το βάρος κάνει τον άνθρωπο;

[viki35]

Kai eγω ετσι ειμαι κοπελα μου στο 3ο μου παιδι . Περασε πολλα το μωρο και ενω γεννηθηκε μια χαρα 37 και 2 τελειομηνος 3250 ,εμεινε 10 μερες εντατικη (Αδικα λεω εγω ) , τον πηραμε ομως μια χαρα 3050 σπιτι , τωρα ο μικρουλης ειναι 5 μηνων και 10 ημερων και με το ζορι 6150 κιλα , ουτε καν διπλασιασε το βαρος της γεννησης . Περασε 2 βροχιολιτιδες σοβαρες , νοσηλευτικε , τωρα παλι ειναι αρρωστος και περνει ενα καρο φαρμακα σπιτι , εχει ραβοκρανο και ισως χρεαστει επεμβαση σε μυ στον αυχενα και γενικως το μωρακι ειναι συνεχεια μεσα στην ταλαιπωρια . Αν και εμπειρη μαμα (καλα καλα εμπειρη στα ευκολα ) και κοντα στα 40 πλεον (σε 3 χρονια) και με τον αντρα μου να εχει παρει 12 μηνη αδεια ανατροφης και ειναι διπλα μας στα παντα (στο νοσοκομειο εκεινος εμενε με τον μπεμπη τα βραδια ) εγω τρελαινομαι με το λιγο βαρος του , τοσο οπου αρχισα να πιστευω οτι το μωρο κατι εχει , αν και εχω τυφλη εμπιστοσυνη στην παιδαιτρο οπου ουσιαστικα τον εσωσε στι βροχιολιτιδες , αρχισα να ζηλευω μωρα που εχω παραπανω βαρος , γινομαι ιστερικη με το φαγητο . Αλλαξαμε 3 γαλατα για εκανε αναγωγες και πινουμε το νοβαλακ ΗΑ πλεον αλλα δεν ειδα σπουδαια διαφορα στο βαρος μονο οτι του αρεσει παρα ππολυ και δεν κανει χαμο για να το πιει.Αρχισα να νομιζω οτι εχει καποια νοσο μυστηρια και παραξενη οπου δεν τον κανει να παρει βαρος και για αυτο εχει και το ραβοκρανο .Δεν τολμαω να τα πω αυτα πουθενα ουτε να αφησω το μυαλλο να τα σκεφτεται ανε3ελεγκτα , γιατι θα παθω καμια εμμονη

Παρεπιπτοντως το μωρακι σου 2 μηνων και κατι ειναι τελειο στα κιλα του οποτε μην ταλαιπωρεις αδικα τον εαυτο σου .

[Giwta85]

καλημερα σε ολες.γεννησα στην 34+1 εβδομαδα της κυησης.ο μπεμπης μου γεννηθηκε 1973γρ και εμεινε στην θερμοκοιτιδα προληπτικα για 1 ημερα.ευτυχως δεν ειχε τπτ μας κρατησαν 6 μερες να φτασει ο μπεμπης στα 2 κιλα μιας και μετα την γεννηση του πηγε1900γρ. πηγαμε σπιτι με ενα πολυ μικρο μωρουλι (οπως πολλες απο μας). ειχα το σκεπτικο να θηλαζει οσες φορες την ημερα το ζηταει μιας κ ηταν καθαρα δικη μου επιλογη να θηλασω.θηλασαμε μεχρι τον 8μηνα που επελεξε ο ιδιος να σταματησει.ειμαστε τωρα 10 μηνων και 8600.προσπαθησε να αποβαλεις το αγχος σου.ειναι λογικο μιας και ειναι μολις 2 μηνων αλλα χανεις ωραιες στιγμες ηρεμιας.κρατησε το στην αγκαλια σου την ωρα που κοιμαται κ σου χαμογελα.αυτο το συναισθημα πρεπει να εχεις συνεχεια.ελπιζω να σε βοηθησα.

[Αγγελίνα_2]

vasfa, να σου πω και την ιστορία του μικρού μου. Με δυο λόγια, γεννήθηκε με μεσοκοιλιακή επικοινωνία τέτοιου βαθμού, που, όταν 9 ημερών τον εξέτασε πρώτη φορα παιδοκαρδιολόγος, μου έδωσε δύο εβδομάδες περιθώριο - αν δεν έπαιρνε βάρος σε αυτό το διάστημα, θα έπρεπε να μεταφερθεί άμεσα στο Ωνάσειο για εγχείριση ανοικτής καρδιάς. Σκέψου τώρα λεχώνα απο καισαρική, να ταϊζω το μωρό με αυτή την απειλή να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου! Κι όμως...κι όμως...ο γιος μου όχι απλώς γλύτωσε την εγχείριση, αλλά στα 2,5 έτη η τρύπα στην καρδούλα του έκλεισε ΕΝΤΕΛΩΣ. Όταν λέμε εντελώς, εννοούμε ότι αν του κάνει σήμερα υπέρηχο και τρίπλεξ καρδιάς ένας καρδιολόγος που δεν γνωρίζει το ιστορικό του, αποκλείεται να υποψιαστεί καν πως το μωρό γεννήθηκε με τόσο σοβαρό πρόβλημα. Αυτά ήταν τα λόγια 2 κορυφαίων παιδοκαρδιολόγων που τον παρακολουθούσαν - ο ένας και καθηγητής Πανεπιστημίου. Ήταν ένα καθαρό, χειροπιαστό θαύμα του προστάτη του, του Αγίου Ραφαήλ, στο οποίο το είχα τάξει και εκπληρώσαμε το τάμα οικογενειακώς το καλοκαίρι που μας πέρασε.

 

Τα μωρά μας έχουν απίστευτη δύναμη μέσα τους, αλλά και η Παναγία μας ακούει και στέκει δίπλα τους. Από αυτά που λες, εμένα το μωρό σου μου φαίνεται μια χαρά, αλλά, για να σου φύγουν οι κακές σκέψεις, πήγαινέ το και σε έναν νεογνολόγο (τέτοια είναι η δική μας παιδίατρος), με όλο το ιστορικό, να σου πει μια γνώμη ακόμα. Συν όλα τα άλλα που ήδη αναφέραμε και να δεις πόσο θα ξεκαθαρίσει ο νους σου. Απλά μην περιμένεις ποτέ από δω και πέρα να ξενοιάσεις εντελώς, δε πα' να φτάσει το παιδί σου μεσήλικας...η ελληνίδα μάνα είναι μηχανή αναζήτησης αιτιών άγχους!