Μοναξια...

[SWEET]

Ειναι κατι που με προβληματιζει πολυυυ καιρο τωρα κι ωρες ωρες νιωθω πολυ ασχημα. Εχουμε φυγει απο την Αθηνα εδω και 5 χρονια λογω δουλειας. Εδω που μενουμε ομως δεν εχουμε καταφερει ακομα να κανουμε παρεες. Απο τα 5 χρονια βεβαια τα 2 ημουν στο σπιτι λογω εγκυμοσυνης και αδειας μητροτητας, οποτε ημουν κλεισμενη. Αλλα και στη δουλεια δε βρισκω φιλες. Αλλες ηλικιες, αλλα ενδιαφεροντα. Η αληθεια ειναι οτι ειμαι χαμηλων τονων, αλλα εχω διαθεση για κουβεντα και ειμαι χαμογελαστη. Εχω κανει πολλες προσπαθειες να πιασω φιλιες, στην παιδικη χαρα προσπαθω να πιασω κουβεντα με μαμαδες, κι εχω καλεσει και στο σπιτι μου κανα δυο ατομα (κατι που για μενα ηταν πολυ δυσκολο). Τιποτα ομως. Μονο με ενα ζευγαρι καναμε παρεα, αλλα εφυγαν κι αυτοι για εξωτερικο, κι αλλο ενα ζευγαρι που βλεπουμε στην χαση και στη φεξη. Ευτυχως ειναι κι η αδερφη μου εδω κι ειναι η μονη μας παρεα με τον αντρα της. Θελεις ομως κι αλλες παρεες, δε γινεται. Απο Σεπτεμβρη θα στειλω τη μικρη μου παιδικο, κι ελπιζω να κανω εκει φιλιες. Δεν ξερω, εσεις τι λετε?

[Μπουλίνος]

σίγουρα όταν θα πάει το παιδί παιδικό οι συναναστροφές θα είναι πολλές!Το ότι υπάρχει όμως και η αδελφή σου κοντά σου,το βρίσκω πολύ καλό και ειδικά το ότι κάνετε παρέα.Η μοναξιά είναι σχετική για το καθένα,σε καταλαβαίνω αλλά το ότι έχεις έστω την αδελφή σου στα μάτια μου μοιάζει να έχεις...όλο τον κόσμο(τρόπος του λέγειν)!

[Stellinula]

Sweet μου σκέψου οτι πολλες μανουλες δεν εχουν ουτε αδερφουλα κοντα τους για παρεουλα....Παρόλα αυτα πιστευω και εγω οτι στον σταθμο αν δεν εισαι κλειστη τυπου πηγαινω το παιδι και φευγω αλλά μιλάς και γελας θα κανεις γνωριμιες!!!!

[TOYL]

εκτοσ απο το παιδικο σταθμο μπορεισ(εαν εχεισ ανθρωπο να κρατησει το μωρο)να γραφτεισ σε ενα συλλογο(πχ χορευτικο,μουσικο κτλ)να πασ ζωγραφικη η σε μια σχολη για οτιδηποτε που σου αρεσει!μετα απο 1 μηνα θα κανεισ σιγουρα καποια φιλη!εαν δεν εχεισ καποιον να σου κρατησει το μωρο τοτε η μονη λυση ειναι να πηγαινεται την ιδια ωρα στο ιδιο παρκο για να μπορεσεισ να αποκτησεις καποια οικιοτητα με τισ αλλες μαμαδες!

[boy'smam]

η μαμα μου ολες τις "αδερφικες"της φιλες τις γνωρισε οταν ξεκινησα σχολειο!ενας χαμογελαστος ανθρωπος δεν μενει ποτε χωρις φιλους!

[AthinaP]

Η αδερφή σου δεν έχει παρέες να σου γνωρίσει αρχικά;

 

Τα μικρά μέρη ειναι κάπως παράξενα, οι άνθρωποι έχουν τις συνήθειές τους... Επίσης συμβαίνει κάτι σε όλα τα μέρη. Όταν οι άνθρωποι φτάνουν σε φάση να κάνουν παιδιά, μειώνεται κατά πολύ ο χρόνος που αφιερώνουν σε ενήλικες παρέες και τείνουν να μένουν στις δικές τους παλιές γνωστές παρέες, που δεν τους αφιερώνουν ούτε καν το χρόνο που θα ηθελαν. Παρατήρησε το μέρος που μένεις. Πόσο συχνά μοιάζουν οι ντόπιοι να ανταλλάσσουν επισκέψεις μεταξύ τους ή να βγαίνουν έξω κάπου μαζί; Θα δεις ότι οι οικογενειάρχες δεν το κάνουν και πάρα πολύ.

 

Τέλος πάντων, θέλω να πω ότι μπορείς να προσανατολιστείς να σπάσεις τον πάγο με άτομα που δεν είναι τόσο παλιά στην περιοχή, ίσως έχεις πιο πολλές πιθανότητες.

 

Οι μη εργαζόμενες μαμάδες συνήθως γρήγορα αποκτούν κύκλο με το σχολείο, αν το επιθυμούν, γιατί όλο και κάποιον θα βρουν να ξεμένει μετά το κουδούνι να πιάσουν κουβέντα. Οι εργαζόμενες έχουν λιγότερο διαθέσιμο χρόνο και χαλαρότητα να μπουν σε τέτοιες διαδικασίες. Η διαφορά φαίνεται πολύ έντονα τώρα που ξεκινήσαμε και εμείς σχολείο. Βλέπει κανείς τις παρέες να σχηματίζονται μετά το κουδούνι, στην πορεία της σχολικής χρονιάς.

 

Επίσης σε αυτές τις φάσεις και ηλικίες καλό είναι να δέσουν και οι άντρες της παρέας, όπως σας συνέβη και με τις άλλες παρέες που είπες. Οι άντρες στην εποχή μας όλο και πιο δύσκολα κάθονται σπίτι για βγει η σύζυγος για καφέδες. Τουλάχιστον δεν το κάνουν συχνά.

[ekavi_]

Ειναι κατι που με προβληματιζει πολυυυ καιρο τωρα κι ωρες ωρες νιωθω πολυ ασχημα. Εχουμε φυγει απο την Αθηνα εδω και 5 χρονια λογω δουλειας. Εδω που μενουμε ομως δεν εχουμε καταφερει ακομα να κανουμε παρεες. Απο τα 5 χρονια βεβαια τα 2 ημουν στο σπιτι λογω εγκυμοσυνης και αδειας μητροτητας, οποτε ημουν κλεισμενη. Αλλα και στη δουλεια δε βρισκω φιλες. Αλλες ηλικιες, αλλα ενδιαφεροντα. Η αληθεια ειναι οτι ειμαι χαμηλων τονων, αλλα εχω διαθεση για κουβεντα και ειμαι χαμογελαστη. Εχω κανει πολλες προσπαθειες να πιασω φιλιες, στην παιδικη χαρα προσπαθω να πιασω κουβεντα με μαμαδες, κι εχω καλεσει και στο σπιτι μου κανα δυο ατομα (κατι που για μενα ηταν πολυ δυσκολο). Τιποτα ομως. Μονο με ενα ζευγαρι καναμε παρεα, αλλα εφυγαν κι αυτοι για εξωτερικο, κι αλλο ενα ζευγαρι που βλεπουμε στην χαση και στη φεξη. Ευτυχως ειναι κι η αδερφη μου εδω κι ειναι η μονη μας παρεα με τον αντρα της. Θελεις ομως κι αλλες παρεες, δε γινεται. Απο Σεπτεμβρη θα στειλω τη μικρη μου παιδικο, κι ελπιζω να κανω εκει φιλιες. Δεν ξερω, εσεις τι λετε?

 

Το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τη μοναξιά είναι τελείως υποκειμενικό.

 

Εγώ αν ήμουν στη θέση σου, μόνο και μόνο η παρουσία της αδερφής μου θα μου ήταν αρκετή.

Από εκεί και πέρα δεν χρειάζεται να βρεις κάποιον να κάνεις κολλητή και μόνιμη παρέα. Συμβιβάσου με ευκαιριακές παρέες ανάλογα με τις συνθήκες (μια μαμά στο σχολείο, μια άλλη στις κούνιες, μια γειτόνισσα κτλ) και αν τυχόν βρεις και μια σταθερή φίλη, ακόμα καλύτερα. Αλλά μην έχεις το άγχος να κάνεις καλές και σταθερές φιλίες.

Έχεις την οικογένειά σου, έχεις την αδερφή σου, έχεις τη δουλειά σου, δεν είσαι μόνη σου.

[SWEET]

Σιγουρα, οπως το βλεπει κανεις ειναι, απλα ειχα συνηθισει στην Αθηνα αλλιως. Οχι οτι ειχαμε και τις παρεες, τους κουμπαρους μας ειχαμε που συναντιομασταν καθε Σαββατο και περνουσαμε ωραια και μια δυο φιλες. Τωρα και μ'αυτους νιωθω οτι εχω απομακρυνθει λογω αποστασης, αλλα κι εδω κατα γενικη ομολογια οι ντοπιοι δεν ανοιγονται ευκολα στους "ξενους". Ειχα φανταστει τη ζωη μου αλλιως. Να εχουμε ενα δυο ζευγαρια με τα παιδακια τους να κανουμε παρεα, να εχω καποιον να καλεσω στις γιορτες περαν της οικογενειας, κλπ. Με την αδερφη μου τα λεμε καθε μερα, τα παμε τελεια, δεν το συζητω, αλλα στερεψαν πια τα θεματα μας! Θες κι αλλο ενα ατομο να τα λες! Ακομα και για τη μικρη μου ειναι καλο να βλεπει τους γονεις της να εχουν παρεες!

Θα πρεπει να το προσπαθησω λιγο πιο πολυ! Ευχαριστω για τις ιδεες!

[viki35]

Θα συμφωνησω και εγω στο οτι αγχωνεσαι πολυ με το θεμα της παρεας . Ισως ειναι για σενα αρκετα σημαντικο αλλα βρε κοπελα μου πιστεψε με δεν ειναι αυτο που περιμενει η κορη σου απο σας . Παλια ημουνα ενα ατομο με 200 ατομα παρεα και γνωριμιες , ε πλεον κραταω ελαχιστα ατομα , ελαχιστα απο παλια (1-2) και 1-2 απο το σχολειο των παιδιων και πιστεψε με ενω αγαπιομαστε δεν κανουμε σταθερα παρεα , δηλαδη τις περισσοτερες φορες μονοι βγαινουμε με τα παιδια , ή εγω με τα μεγαλα μονο γενικως δεν με νοιαζει ιδιαιτερα αρκει που περναμε εμεις με τα παιδια μας καλα. ΜΗν αγχωνεσαι .

[Μπουλίνος]

sweet,αυτό που επιθυμείς να έχεις,όλοι θα το θέλουν στη ζωή τους αλλά είναι το απόλυτο άρα και δύσκολο στο να είναι πραγματικότητα (αν μιλάμε φυσικά και για ωραίες,ζεστές σχέσεις).Δεν μπορώ να φανταστώ ότι στερεύουν τα θέματα με την αδελφή σου.Επένδυσε περισσότερο στη σχέση σου μαζί της και θα δεις πως τα θέματα θα γίνουν....αστείρευτα!!

[lolalu]

Αχ εγω εχω συχνα αυτο το πρόβλημα με τις φιλίες!γενικα δυσκολα θα κρατησω επαφη!αφου αναρωτιέμαι αν τελικα εγω ειμαι δύσκολη ,ιδιοτροπη,απαιτητική,δεν ξέρω!αλλα ειμαι πέντε χρόνια εδω και δεν εχω βρει αυτο που θελω απο φιλίες και παρεες!ανταλασσω συχνα αριθμους με μαμάδες ομως ποτε δεν παίρνω τηλ.και οταν με παίρνουν συναντιομαστε μια φορα μετα δυσκολα κανονιζω ξανα συνάντηση!

Όλη μέρα γκρινιαζω που ειμαι μονη στον άντρα μου!η έλλειψη εμπιστοσύνης ειναι μεγάλο πρόβλημα!

Και μένα μου λένε πως οταν τα παιδια πανε παιδικο θα ειναι καλύτερα!αντε να δούμε λέω!

[alcyon]

Αχ εγω εχω συχνα αυτο .......... γενικα ........ αναρωτιέμαι αν τελικα εγω ειμαι ......... ...

 

Αχ... να μιλήσω... ή να μη μιλήσω...

Από την πρώτη στιγμή που άνοιξες το θέμα σου το παρακολουθώ, το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω. Είναι και μια σκέψη που γυρίζει στο νου μου, αλλά προβληματίζομαι στο να την εκφράσω. Και ο προβληματισμός μου έγκειται στο γεγονός ότι έχω περάσει κι εγώ από τα μονοπάτια της εσωτερικής μετανάστευσης. Και πάνω που έβρισκα παρέα, υπήρχαν σημεία αλλαγών (π.χ. έβρισκαν δουλειά σε άλλη πόλη, κτλ) και έτσι άλλαζε η σύνθεση της παρέας.

Μέχρι το σημείο που όταν ήρθαν τα παιδιά αποδυναμώθηκαν εντελώς οι διαπροσωπικές επαφές με ενηλίκους! Δύσκολα χρόνια. Ωραία παράλληλα γιατί είχα απίστευτο χρόνο για τα παιδιά και τις δραστηριότητές τους. Αλλά δε μπορεί κάποιος να αντέξει τέτοιες συνθήκες παρά μόνο αν είναι παροδικές. Όταν αρχίζουν να παίρνουν το χαρακτήρα του μόνιμου, τα πράγματα γίνονται πολύ ζόρικα.

 

Αυτά που σου είπαν οι μαμάδες παραπάνω είναι πρακτικές λύσεις και δράσεις που μπορείς να ακολουθήσεις. Αλλά... να ... για αυτό το "γενικά" που έγραψες στο τελευταίο μήνυμά σου... ήθελα να πω πως... ίσως δεν έχεις άδικο. Πάντα υπάρχει ένα μικρό νήμα, μία μικρή συσχέτιση του ποιοι είμαστε, πώς εκφραζόμαστε, πώς λειτουργούμε και πώς τελικά διαμορφώνουμε τον κοινωνικό μας περίγυρο.

 

Ελπίζω να μην ακούγομαι εντελώς ακατανόητη. Αλλά υπάρχουν ενδεχομένως προεκτάσεις...

[SWEET]

Αλλη μαμα το εγραψε αυτο το γενικα, αλλα ισχυει και για μενα και ισως αυτο ειναι που με στενοχωρει περισσοτερο...οτι κατι κανω λαθος εγω και δεν τα καταφερνω καλα στις διαπροσωπικες σχεσεις, μου βγαινει μια ανασφαλεια, τι να πω. Πχ, θα κανω το πρωτο βημα, θα καλεσω μεχρι και στο σπιτι μου, αλλα μετα περιμενω απο τον αλλον. Αν δε δω ενθουσιασμο, δεν προσπαθω περισσοτερο. Μπορει να ειμαι και ιδιαιτερα επιλεκτικη, γιατι πραγματικα θελω να βρω φιλες που να νιωθω πολυ ανετα μαζι τους, να μοιαζουμε στο χαρακτηρα, να εχουμε τα ιδια ενδιαφεροντα, να ταιριαζουν οι αντρες μας...πραγματα τελικα πολυ δυσκολα να βρεθουν.