ΑΠΟΤΟΜΟ ΑΔΕΙΑΣΜΑ

[evangelia]

αχ φυστικάκι έχεις απόλυτο δίκιο!!!!

δεν είναι οι ορμόνες,η απόλυτη κούραση είναι

δεν μπορώ να πω πως με πείραξε η λοχεία καθόλου, ήμουν καλά!!!!

αυτό έγινε για 4 λόγους:

-είχα περάσει αρκετές φουρτούνες και αρρώστιες τα τελευταία χρόνια και τότε τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα ψυχολογικά

-την ήθελα πολύ την μπουμπού μου,ήθελα κπ να φροντίζω και συγχρόνως να ξεχάσω τα παλιά

-κόντεψα να γεννήσω στο τέλος του 6ου οπότε 2 μήνες τους έβγαλα στο κρεββάτι και με την ψυχή στο στόμα,μέρα με τη μέρα!!!οπότε η γέννα ήταν η ανακούφιση!!!!!!

-όταν γέννησα,μου είπε ένα φίλος μου που με ξέρει καλά, ότι η κατάθλιψη ούτε που θα με αγγίξει!!!!και εγώ τον πίστεψα

παρόλα αυτά ο πρώτος καιρός ήταν απίστευτα και αφάνταστα δύσκολος!!!να μην ΄ξερω που παν τα 4 και καμιά βοήθεια.εγώ και ο άντρας μου μόνο.λοιπόν στο τέλος της 1ης εβδομάδας ήμουν όρθιο ζόμπυ και μέσα στα νεύρα.ώσπου ένα βράδυ το πήρα απόφαση πως από δω και πέρα εγώ είμαι η μαμά του σπιτιούκαι πρεπει να τα κάνω όλα μόνη μου!!!δλδ την μπουμπού,τον άντρα,τον πατέρα μου,το σπίτι με όλες τις δουλειές και από το καλοκαίρι και την δουλειά μου!!

αυτό ήταν!!!τώρα βρίσκω χρόνο και κέφι να βγαίνω και με τις φίλες μου.μόνο που ποτέ δεν μιλάμε για σπίτια,γάμους,δουλειές και παιδιά!!το 'εχω απαγορεύσει.θα πνιγόμουν

[fistikaki]

ξαναγραφω εδω, 7 μηνες μετα τη γεννηση του παιδιου μου

 

με αφορμη ενα αλλο τοπικ,που εγραφε μια κοπελα ποσο ζοριζεται...

 

θεωρω οτι τις μερες που εγραφα σ αυτο το τοπικ, ημουν πολυ κοντα οχι μονο στη καταθλιψη αλλα και σε πολυ χειροτερα πραγματα

 

εγω που περιμενα αυτο το μωρο πως και πως... που ειχα κουραστει και ειχα περιμενει τοσο για να το αποκτησω....

 

δε ξερω ποτε αλλαξαν τα πραγματα, δε πηρα ειδηση ποτε ενιωσα καλυτερα... ισως οταν αρχισα να κοιμαμαι....

 

πιστευω πως δεν ειμαστε ολες οι γυναικες γεννημενες για μαναδες...

καποιες γινονται μαναδες στη πορεια...

ειμαι μια απ αυτες...

 

το μωρο μου δε μου προκαλουσε συναισθηματα απεραντης αγαπης στην αρχη.... ειχα πολυ αγχος, και εντελως ειλικρινα θα πω, δεν το πολυσυμπαθουσα....

 

δε ξερω ποτε ερωτευτηκα τη κορη μου

χτες εκει που την κοιμηζα, ειδα αστερακια και λουλουδακια και καμπανακια!!! κανονικα!!! καψουρα!!!! τρελος ερωτας

 

εν τελει... με μια κουβεντα...

 

γνωμη μου ειναι,οτι μανα δε γεννιεσαι (η μαλλον, καποιες δε γεννιουνται)

μανα γινεσαι................

 

και ναι.............

 

καποια στιγμη... λογω τιμης...

 

ξανακοιμασαι!!!

 

(ευχαριστω για τη συμπαρασταση τοτε.... και παντα!!! ειστε καλα φιλαρακια, και ευτυχως που υπαρχετε )

[μαρια21]

αχ βρε φιστικακι με συγκινησες, αν και εγω δεν περασα τετοια ζορια. εγω θα μπορουσα να πω οτι απο τοτε που ημουν εγκυος απορουσα πως ειναι δυνατον να αγαπω τοσο πολυ ενα πλασμα το οποιο δεν το εχω γνωρισει ακομα......... ισως επαιξε ρολο το οτι ο τελευταιος χρονος για μενα ηταν παρα πολυ δυσκολος, και αφοσιωθηκα η αν θες γατζωθηκα απο αυτο. 1 μηνα πριν μαθω οτι ημουν εγκυος εχασα τον πατερα μου.........μαλλον και αυτο θα επαιξε το ρολο του. οπως και να εχει παντως, ειτε γεννιεααι, ειτε γινεσαι στην πορεια μανουλα, αξιζει η διαδρομη και το ταξιδι.. ολα ξεχνιουται, και τα ξενυχτια, και η απελπισια, και το αγχος..

να ειναι γερα τα αγγελουδια μας, και εμεις για να τα μεγαλωσουμε............................

[mor@ki_K]

Φυστικάκι μου γλυκό αυτό το τόπικ ένιωσα σα να το έγραψα εγώ...

Ήταν ο συνδιασμός όλων των παραπάνω στοιχείων που είχες γράψει, συν τ'οτι είμαστε πρωτάρες ως μανούλες και είμασταν ανχωμένες...

Ο έρωτας της ζωής μου είναι η κόρη μου, τρελαίνομαι να την έχω αγκαλιά και να βρίσκομαι όλη την ώρα μαζί της...

Ως κοριτσομάνα και εσύ που είσαι με καταλαβαίνεις!

[fistikaki]

 

καταλαβαινω....................................

[eirini]

fistiki, αύριο που θα κουτουλάω τοίχους στο γραφείο να ξέρεις πως θα φταις..

Δεν είχα διαβάσει αυτό το ποστ διότι, όπως ξέρεις εκείνη την περίοδο δεν είχα νετ... Τώρα τα διάβασα και χαμογελούσα καθώς θυμόμουν τα χάλια μας τα κοινά κ την παρηγοριά που μου έδινε κάθε συνομιλία μας...

 

Ήσουν το πάρεντς μου!!!

 

Και γω βίωνα τον ίδιο εφιάλτη δίπλα στο πολυτιμότερο δώρο...τη ζουζούνα μου!! Όμως δεν ήμουν υπερβολική. Τώρα το ξέρω...ήταν φρίκη με τα ούλα της!! Και γω φοβάμαι πάρα πολύ μην τυχόν κ όταν με το καλό κάνω 2ο περάσω τα ίδια...Μέγας φόβος!!!

 

Δε θα ξεχάσω τα χάλια μου, την αυπνία, τα νεύρα, τους τσακωμούς, την εξάντληση, την απελπισία. Ευτυχώς σιγά σιγά αυτά ξεθωριάζουν (δε σβήνουν όμως...)

 

Τελικά κ γω έγινα μάνα, δε γεννήθηκα, αν κ πάντα νόμιζα πως "το'χω"... Την τύφλα μου δεν ήξερα!!

Καλή δύναμη σε όλες τις μανούλες, τις καινούριες, τις παλιές και τις μελλοντικές!!!

[fistikaki]

θυμασαι ρε ρην?????????????????????

 

που λεγαμε "μα καλα, ειναι δυνατον να ξυπνανε 5-6-7 φορες τη νυχτα???"

 

που η δικια σου εκλαιγε ασταματητα κι η δικια μου γκρινιαζε χωρις διακοπη????

 

 

που τηλεφωνιομαστε να δουμε αν ειμαστε στα ιδια χαλια....

 

ποσο δυσκολα, Χριστε μου...

[katerina23]

Αχ ρε κοριτσια εχουν περάσει ακριβως 14 μηνες απο τοτε που γεννησα και ποτε δεν θα ξεχασω την κολαση που εζησα τους πρωτους 3μηνες. Θυμάμαι στην εγκυμοσυνη την ευτυχια μου , που χαιδευα την κοιλια μου και το ονειρευομουν , που μετραγα τις μερες σαν φανταρος μεχρι να ερθει η στιγμη να το παρω στην αγκαλια, και τελικα ηρθε.. και οχι μονο δεν ημουν η πιο ευτυχισμενη γυναικα στον κοσμο αλλα ενιωσα την απολυτη απελπισια, εκλαιγε και δεν ηξερα τι να το κανω , περιμενα τον καημενο τον αντρα μου που γυρναγε ξεθεωμενος 9 η ωρα το βραδυ απο την δουλεια στην πορτα για να του δωσω το μωρο που εκλαιγε να το κρατησει αυτος γιατι δεν αντεχα αλλο, με τα νευρα μου, την καταθλιψη και την τρελα μου περασαμε και την πρωτη μας κριση σαν ζευγαρι εφτασα να του πω να χωρισουμε και καταβαθος τον μισουσα γιατι νομιζα οτι δεν καταλαβαινε τι τραβαγα με το μωρο ολη μερα, εβλεπα παντου εχθρους και ανθρωπους χωρις κατανοηση, εφτασα σε σημειο να παρω την μαμα μου να ερθει λιγο να το κρατησει γιατι αλλιως την απειλησα οτι θα εφευγα απτο σπιτι και θα το αφηνα μονο του Περιμενα πως και πως να ερθει οποισδηποτε να το κρατησει λιγο να παω μια βολτα, και οταν εβγαινα ενιωθα τρομερη ανακουφιση, δεν ηθελα να μενω μονη μαζι του φοβομουνα μηπως δεν καταφερω να ανταπεξελθω, αισθανομουν οτι ειμαι φυλακισμενη και οτι εχασα την ελευθερια μου. Ντρεπομαι πολυ οταν τα σκεφτομαι γιατι ολες αυτες τις σκεψεις τις εκανα για το παιδι μου που ειναι τα παντα για μενα. Μια μερα ξυπνησα και ειπα τελος ειμαι ευτυχισμενη εχω ολα οσα ηθελα εναν υπεροχο αντρα και ενα υγιεστατο πανεμορφο μωρο, το παλεψα πολυ σιγα σιγα μερα με την μερα να δεθω μαζι του να καταλαβω πως αυτες οι στιγμες ειναι μοναδικες και κρατανε τοσο λιγο, αποφασισα να κανουμε πραγματα μαζι να πηγαινουμε βολτες να παιζουμε να καθομαστε αγκαλια να απολαμβανω την μπεμπεδιστικη μυρωδια του απλα να τον αγαπαω και να με αγαπαει και να σταματησω να τον βλεπω σαν εχθρο της ελευθεριας μου. Τωρα 14 μηνες μετα ο γιος μου ειναι ο ερωτας μου οι στιγμες μαζι του ειναι μοναδικες,ειναι η ανασα μου ολη μου η ζωη αλλα καταλαβα πως μαμα γινεσαι σιγα σιγα στην πορεια μετα απο πολυ κοπο και δουλεια, τωρα ναι νιωθω μαμα.

[fistikaki]

εχω αρχισα λιγο να ψιλοισιωνω μετα το 2μηνο....

 

και τη μερα που φαγαμε κοτοπουλο, το πρωτο βραδυ, (δε θα το ξεχασω ποτε μου) η μικρη κοιμηθηκε σερι 10μμ-9πμ, χωρις να ξυπνησει...

 

δε ξερω πως συνεπεσε κι αν εχει σχεση, αλλα με την εισαγωγη των στερεων η μικρη κοιμαται περισσοτερο

 

αλλα, αν δεν εχει ενας ανθρωπο-ουσιαστικη βοηθεια-, το πρωτο διμηνο, τριμηνο... απλα δε παλευεται................

[νεφελη]

Λυπαμαι παρα πολυ που το λεω, αλλα για μενα η εγκυμοσυνη ηταν η χειροτερη περιοδος.. Κ για αρκετο διαστημα μετα ημουν πραγματικα χαλια.

Κ εγω αισθανομουν τυψεις που δεν ενιωθα την ευτυχια κ ολα αυτα που ολες οι μελουσες κ νεες μαμαδες λενε..

Ομως σιγα σιγα ηρεμησα, μου περασαν ολα τα ψυχολογικα μου κ τωρα δε μπορω να φανταστω τη ζωη μου χωρις το μικρο μου περιστερακι..

Ομως ακομα κοιταω πισω μου κ τρεμω!! Ειχα περασει πολυ ασχημα ψυχολογικα κ πραγματικα δε ξερω αν θελω κ αν μπορω να τα περασω παλι με μια δευτερη εγκυμοσυνη..

Ντρεπομαι που το παραδεχομαι αλλα πολυ φοβαμαι οτι δεν ειμαι απο εκεινες τις γυναικες που ειναι γεννημενες για μαναδες. Ακομα κ τωρα, οσο κ αν λατρευω τη κορη μου, αισθανομαι οτι χρειαζομαι χρονο κ για εμενα, για να βρισκω τις ισορροπιες μου. Κ πραγματικα δε ξερω τι θα εκανα αν δεν ειχα ενα φανταστικο συζυγο που κανει τα παντα μεσα στο σπιτι κ δεν τον πειραζει να τρεχει πισω απο τη μικρη κ αν δεν ειχαμε κ τους γονεις μου να μας βοηθουν.

Δε ξερω αν ποτε θα γινω απο εκεινες τις μαμαδες που τρεχουν πισω απο τα παιδια τους οριομενες για να δουν αν εφαγαν, να τους βαλουν το μπουφαν ή για να μη πεσουν.. Ελπιζω ομως να γινω καλη μαμα κ να δωσω ολη μου την αγαπη κ τη φροντιδα στο μωρακι μου!!

[fistikaki]

η σκεψη μου ειναι η εξης....

 

θαυμαζω τις γυναικες που χαρηκαν την εγκυμοσυνη τους και η γεννα του παιδιου τους και το μεγαλωμα του, ηταν απολαυση...

 

ομως θαυμαζω 2 φορες τις γυναικες που παλεψαν με προσωπικους τους δαιμονες, που ζοριστηκαν με το σωμα τους, που εφτασαν στα ορια της αντοχης τους με τα μωρα τους, επειδη ακριβως εκαναν την υπερβαση να ξεπερασουν βουνα μοναξιας, απελπισιας, ακομα και παρανοιας... κι ομως !!! ειμαστε ακομα εδω!! κατ αρχην ζωντανες, και το πιο σπουδαιο απ ολα... με παιδακια γερα, υγιη, μικρα θαυματα!!! που δε τα νανουριζαν μαμαδες που γελαγαν, αλλα μαμαδες που εκλαιγαν....

 

κι ομως... τελικα... ολα πηγαν καλα

[xara4]

Αχ τι μου θυμησατε τωρα.Εγω οταν εμεινα εγκυος ημουν 35 ανεξαρτητη,οπου γης και πατρις που λενε.Ουτε ειχα παντρευτει αν και εμενα με τον αντρα μου συζουσαμε 8 χρονια.Δεν ηθελα γαμους και τετοια .Η εγκυμοσυνη ηρθε απο το πουθενα τρελαθηκα απο τον φοβο μου.Τα περασα ολα μονη μου με μοναδικη συντροφια τον κολητο μου φιλο.Ουτε μαμα ουτε μπαμπας τιποτα.Ο συζυγος ελειπε ενα μεγαλ οταξιδι και ηρθε και με βρηκε 8 μηνων εγκυο τρελαθηκε απο την χαρα του εγω οχι.Οταν γενησα και πηγα σπιτι ενιωσα τοσο χαλια τοσο αχρηστη που ηθελα να ΦΥΓΩ.Ελεγα και τωρα τι κανουν Χωρις βοηθεια απο κανεναν.Δεν ηθελα ουτε να δω το μικρο μου.Μετα απο 2 μηνες καταλαβα πως αυτο το ανθρωπακι ειναι η ζωη μου και το μοναδικο πλασμα στον κοσμο που δεν θα με προδωσει ποτε.Μετα απο πολλα δυσκολα σταδια εχει φτασει τωρα ο καιρος που δεν μπορω χωρις την Μαγια μου ουτε λεπτο.Κι εγω δεν ημουν γεννημενη μανα αλλα εγεινα στην πορεια.Πρεπει να καταλαβουμε πιστευω πως η αγαπη μας γι αυτα τα πλασματα δεν θα τελειωση ποτε.Να μας ζησουν τα ζουζουνια μας

[xara4]

Αχ τι μου θυμησατε τωρα.Εγω οταν εμεινα εγκυος ημουν 35 ανεξαρτητη,οπου γης και πατρις που λενε.Ουτε ειχα παντρευτει αν και εμενα με τον αντρα μου συζουσαμε 8 χρονια.Δεν ηθελα γαμους και τετοια .Η εγκυμοσυνη ηρθε απο το πουθενα τρελαθηκα απο τον φοβο μου.Τα περασα ολα μονη μου με μοναδικη συντροφια τον κολητο μου φιλο.Ουτε μαμα ουτε μπαμπας τιποτα.Ο συζυγος ελειπε ενα μεγαλ οταξιδι και ηρθε και με βρηκε 8 μηνων εγκυο τρελαθηκε απο την χαρα του εγω οχι.Οταν γενησα και πηγα σπιτι ενιωσα τοσο χαλια τοσο αχρηστη που ηθελα να ΦΥΓΩ.Ελεγα και τωρα τι κανουν Χωρις βοηθεια απο κανεναν.Δεν ηθελα ουτε να δω το μικρο μου.Μετα απο 2 μηνες καταλαβα πως αυτο το ανθρωπακι ειναι η ζωη μου και το μοναδικο πλασμα στον κοσμο που δεν θα με προδωσει ποτε.Μετα απο πολλα δυσκολα σταδια εχει φτασει τωρα ο καιρος που δεν μπορω χωρις την Μαγια μου ουτε λεπτο.Κι εγω δεν ημουν γεννημενη μανα αλλα εγεινα στην πορεια.Πρεπει να καταλαβουμε πιστευω πως η αγαπη μας γι αυτα τα πλασματα δεν θα τελειωση ποτε.Να μας ζησουν τα ζουζουνια μας