ΑΠΟΤΟΜΟ ΑΔΕΙΑΣΜΑ

[fistikaki]

Γυρισαμε απο το μαιευτηριο. Μας ειπαν οτι ειμαστε καλα. Ολοι ειναι πολυ χαρουμενοι. Κοσμος μπαινοβγαινει, παιρνουν τηλεφωνα.Ολοι γελανε...

 

Εγω ομως, γιατι νιωθω τοσο χαλια? Σαν να μαι μονη μεσα σε χιλιαδες. Μια απιστευτη μοναξια.

 

Ανησυχω για το μωρο, το ποναω, τρεχω μολις κλαψει, αγωνιω για το αν ειναι καλα, γιατι ομως δε νιωθω αυτο που περιγραφουν αλλες γυναικες? "τρελος ερωτας", "απολυτη ευτυχια", "απιστευτο δεσιμο"? Απο το μαιευτηριο ακομα, οταν την επαιρναν απο μενα, ενιωθα μια μικρη ανακουφιση.Εδω στο σπιτι,ανυπομονω να την παρει ο μπαμπας της αγκαλια, για να τρεξω στο υπνοδωματιο για να απομονωθω λιγο.Το λαχταρουσα αυτο το παιδι, προσπαθουσαμε αρκετο καιρο... κι ομως,ενω οσο ηταν εμβρυο ενιωθα καλα και ειχα δεθει με αυτο που ενιωθα μεσα μου, τωρα που την εχω στην αγκαλια μου γιατι τη νιωθω σαν ξενο κομματι? γιατι δε μπορω να τη δω σα κομματι απο το σωμα μου?

 

δε μπορω να μιλησω και σε κανεναν... ολοι μου φαινονται τοσο παραλογοι! Ο αντρας μου, οι δικοι μας, οι φιλοι μας, ακομα και η κολλητη μου... ολοι στη κοσμαρα τους...σα να μιλαω στο τοιχο νιωθω μερικες φορες... Οταν δε, πετανε την ιστορικη ατακα, "φταινε οι ορμονες σου", μου ρχεται να κανω χαρακιρι!!!

 

Φταινε οι ορμονες μου που μ εχετε παρατησει ολοι και ερχεστε για επισκεψη ενω εμενα μου φευγει η ψυχη με το μωρο και τις δουλειες? φταινε οι ορμονες μου που παραπονιεμαι πως νιωθω πτωμα, και η απαντηση ειναι "αχ και γω... φταιει ο καιρος!!" Φταινε οι ορμονες μου, που εχω να βγω να παρω λιγο αερα τοσο καιρο τωρα, ενω ο αντρας μου και οι δικοι μου ειναι καθε τρεις και λιγο εξω, να κερνανε, να χαιρονται και γιορταζουν τη γεννηση του παιδιου ενω εγω ειμαι μεσα στο σπιτι περικυκλωμενη απο παμπερς,γαλατα και σελτεδακια? Φταινε οι ορμονες που κοιμαμαι 3-4 ωρες τη μερα?

 

Θα θελα να πω πως περναω επιλοχειο καταθλιψη, αλλα αυτο θα ηταν η ευκολη λυση για ολους... Ξερετε κατι, δεν ειναι επιλοχειος καταθλιψη το να νιωθεις ολομοναχη επειδη κανεις δε δειχνει κατανοηση.Δεν ειναι καταθλιψη η κουραση και η απογοητευση.

 

Θα τα καταφερουμε... ειπαμε, το μπειμπυ φιστικακι σε λιγο θα μεγαλωσει.Θα πηγαινουμε βολτιτσες,θα παιζουμε με τις κουκλες μας,θα βλεπουμε καρτουνς, και δε θα εχουμε αναγκη κανεναν.Θα γνωριστουμε κι ολας, και -λογικα- θα συμπαθηθουμε.

 

ολα θα πανε καλα

[sabrina]

δεν ειμαι μητερα δε ξερω...........

 

αλλα αυτο που πιστευω ειναι πολυ απλα οτι περασες σε μια αλλη φαση της ζωης σου γιαυτο εισαι ετσι............

ολα θελουν το χρονο τους

μην συγκρινεις κ μην κοιτας

περνα αυτη τη φαση οπως θες εσυ να την περασεις

μην επηρεαζεσαι απο κανεναν κ μην ριχνεις ευθυνες σε κανενα

 

αλλο αυτοί , αλλό εσυ!!!!!!!!!!!!

 

"διωξε " όλους τους αλλους κ μεινε το μωρο σου κ εσυ!!!!!!!!!!!!

[ΒΙΒΙΚΑ]

Δεν ερχεται σε ολες τις γυναικες η μητροτητα και η στοργη απο την ΠΡΩΤΗ στιγμη.

Και εγω τον μεγαλο μου γιο τον "αγαπησα" μετα τις 40 μερες.

Οντως πολυ κουραση, ξενυχτια δεν εχεις παρει σειρα και ειναι ισως και οι ορμονες. Σιγουρα οχι παντως η αλλαγη του καιρου.

Δωσε λιγο χρονο στο εαυτο σου να συνηθησει να βρει την σειρα του και την μητροτητα και δεν εισαι μονη.....

Ολα θα πανε καλα και αργοτερα ολα αυτα θα σου φαινονται πραγματικα αστεια...

[Jean]

Καλο μου φιστικιδιον ολα οσα αισθανεσαι ειναι απολυτα φυσιολογικα. εγω για να ερωτευθω το παιδι μου χρειαστηκα μηνες. Ναι το νοιαζομουν, ναι το φροντιζα, ναι γινομουν χιλια κομματια για να ειναι ολα ενταξει αλλα ο τρελος ερωτας που περιμενεις να νιωσεις θα ερθει μεσα απο μια περιπλοκη διαδικασια. Θελει χρονο, θελει δουναι και λαβειν! Οταν θ' αρχισει να σε αναγνωριζει, να σου σκασει τα πρωτα χαμογελα, να αναζητα συνειδητα τη δικη σου και μονο αγκαλια φτυνοντας ολους τους αλλους επιδεικτικα, τοτε θα κοπεις και θα γινεις φετες φετες φετες για τα ματια του και μονο!! Κανενας δεν ειπε οτι ο ερωτας ειναι μονοπλευρος. Τωρα απλα το φροντιζεις, δινεις μονο εσυ. Οταν αρχιζει να σου δινει ομως εκει θα τρελαθεις!

 

Οσο για τους αλλους καρδια μου, γι' αυτο λεμε οτι η μανα ειναι ΜΑΝΑ! welcome to the club!

Δωσε χρονο στον εαυτο σου, ακου την παλια. Θα με θυμηθεις. Ειναι δυσκολη η περιοδος της προσαρμογης, αλλα θα μπεις σε μια σειρα συντομα και ολα θα ειναι καλα.

 

Φιλια και ...εσω ειμαστε να γκρινιαζεις οσο θες!

[ssttaa]

fistikaki να σου ζήσει! Εγω που έχω μπροστά μου 4 μήνες εγκυμοσύνης λίγο σε ζηλεύω ... Θά κάνεις υπομονή άλλες 2 εβδομάδες και μετά θά μπορείς να βγεις και καμία βολτίτσα. Οι δουλειές που τώρα σου φαίνονται βουνό σιγά σιγά θά μπούν σε μία σειρα. Τό παιδάκι θα προγραμματιστεί κι εσυ θα ξεπεράσεις την ταλαιπωρία της γέννας! Επίσης μια καλή ιδέα θα ήταν να στρώσεις και λίγο το σύζηγο να κάνει καμία δουλεια. Γρήγορα ξεχνιέται η ταλαιπωρία και μένει η χαρα !!!!

[elepet]

Δεν θα πω πολλα..θα πω κάτι που έχω ξαναπεί..μην περιμένεις να γίνεις ξαφνικά η τέλεια μητέρα που λατρεύει το μωρό της και λιώνει όταν το κοιτάει στα μάτια.Το δέσιμο μεταξύ μητέρας και παιδιού δεν ειναι μια απλή διαδικασία.θέλει χρόνο όπως και οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη επαφή.Το μητρικό ένστικτο είναι δεδομένο ότι υπάρχει σε όλες τις γυναίκες και σίγουρα υπάρχει και σε σένα.Βδομάδα με τη βδομάδα τα συναισθήματα σου θα αλλάζουν για την μικρή και θα γίνονται όλο και πιο δυνατά.Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν θα θες κάποια στιγμή να βγεις έξω και φωνάξεις απο τη κουραση και την πιεση..είμαστε και άνθρωποι εκτός απο μητέρες.

Όλα θα πάνε καλά...κάθε αρχή και δύσκολη εξάλλου

Να σου ζήσει και να απολαμβάνεις κάθε στιγμή μαζί του !!!

[embryoyla]

Ακριβώς το ίδιο ένιωθα κ νιώθω κι γω.ΜΟΝΑΞΙΑ...Πολλοί βιάστηκαν εδώ μέσα να πουν ότι από πριν γεννήσω φλέρταρα με την κατάθλιψη...Αλλά δεν είναι έτσι.Το αγαπάς το μωράκι σου,είμαι σίγουρη.Εγώ έχω απελπιστεί ώρες ωρες κ αφήνω τα πραγματα απλά να κυλήσουν...Θελει κουραγιο...

[voula2]

κορίτσια, μητέρες μαθαίνουμε να είμαστε, αγάπη μαθαίνουμε να δίνουμε...

Το δέσιμο αργεί να έρθει σε πολλές γυναίκες γιατί τον πρώτο καιρό η σφιχτή καθημερινότητα που έχει να κάνει με την φροντίδα του μωρού, εξαντλεί τον περισσότερο χρόνο μήν αφήνοντας περιθώριο για το κομμάτι των συναισθημάτων. Προς το παρόν, πάρε χρόνο να ασχοληθείς με αυτό το σημείο, την φροντίδα και την υγεία του. Η φροντίδα αγάπη δεν είναι? Και περίμενε. Ο θηλασμός βοηθάει (για να μην πω ότι είναι η βάση για το δέσιμο μητέρας - παιδιού)

 

Και τα συναισθήματα έρχονται με την καθημερινή επαφή με το μωρό, με την φροντίδα του, με την παρακολούθηση της υγείας του, με το παιχνίδι κλπ, δεν εμφυτεύετεαι αυτόματα από τον τοκετό και μετά.

Σε αυτό το σημείο χρειάζεται μία γυναίκα να έχει έναν σύντροφο "ανοιχτό" στις γυναικείες ευαισθησίες , που να μπορεί να καταλαβαίνει (άχ! ) και να σας στηρίζει για όσο διάστημα χρειάζεστε για να πολεμήσετε την αναστολή και τον φόβο της ανεπάρκειάς σας.

 

fistikaki, κοίταξε λίγο στο παρελθόν σου και θα βρεις πολλές συσχετίσεις για αυτό που αισθάνεσαι απέναντι στο μωρό σου. Αυτοι οι φόβοι που νιώθεις και οι αναστολές έχουν παρελθόν, έχουν υπόβαθρο, δεν είναι απολύτως δικοί σου. Ισως να είναι εμβόλιμοι από το περιβάλλον που σε ανέθρεψε. Με την πάροδο του χρόνου και όταν το δέσιμο αρχίζει και εγκαθίσταται, τότε θα μάθεις τι σημαίνει να είσαι μητέρα. Αυτή θα είναι απολύτως δική σου κατάκτηση. Και να είσαι σίγουρη ότι θα είσαι πιο υπεύθυνη από αυτές που δέχτηκαν την μητρότητα με έναν αυτόματο ενθουσιασμό σαν να ήταν δεδομένη η αγάπη τους, καθώς εσύ θα την χτίσεις κομμάτι κομμάτι, με γερά θεμέλια και σταθερότητα. Στις άλλες θα μείνει απλώς ο ενθουσιασμός.

 

Φιλιά στο μωρό σου.

Δεν είσαι η μόνη.

[ΖΑΧΑΡΕΝΙΑ]

fistikaki τον γιο μου τον λατρεψα απο την πρωτη στιγμη που μου τον εδωσαν και τον πηρα αγκαλια η απολυτη αγαπη , ερωτας τα παντα σου λεω !! οταν γεννησα την κορη μου στην αρχη απλα εκανα το χρεος μου σαν μανα τιποτα παραπανω οαντρας μου εκανε συνεχεια παραπονα γι αυτο , μου ελεγε την μικρη δεν την αγαπας οσο τον Γιαννη και ειχε δικο . Οσο ομως μαγαλωνε τοσο εγω την αγαπουσα πιο πολυ μερα με την μερα η σχεση μας εδενε ολο και πιο πολυ Τωρα πραγματικα την λατρευω Μην νιωθεις τυψεις και ασχημα θα δεις που θα παρασει ο καιρος και θα νιωσεις ολα αυτα τα υπεροχα συναισθηματα

[sofia_nefeli]

αχ βρε φιστικακι....εκφραζεις τα συναισθηματα πολλων γυναικων....και εγω ετσι εννοιωθα...κοσμος στο σπιτι να βουρλιζομαι να εχω νευρα να ειναι οοοολα ανακατα και απ'εξω και μεσα μου! μια μερα ξεσπασα και τα εκανα ολα να μη πω τη λεξη....εννοιωθα ακριβως οτι κανεις δε με καταλαβαινει...οτι κανεις δε θα κανει εστω κ μια μικρη υποχωρηση καταλαβαινοντας οτι δεν ημουν στα καλα μου. οχι δεν επαθα καταθλιψη. καμμια σχεση. απλα ποτε δεν ηθελα να μου φαιρονται συγκαταβατικα ουτε ηθελα να με περιποιουνται σαν να ημουν αναπηρη. αυτες τις ημερες ομως ηθελα το χρονο μου, τον τροπο μου...ειχα αναγκη να μου δειξει καποιος οτι και να παρεκτραπω θα ειναι εκει και θα με καταλαβει. ομως και ο αντρας μου στη κοσμαρα του. επρεπε να ειμαι τελεια για ολους. σας εχω ομως νεα!! ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ.ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΟΛΥ ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟ! εκανα υπομονη και περασε ο καιρος...

οσο για αυτο το περιβοητο δεσιμο ερχεται σιγα σιγα...θα σας πω κατι που με βασανιζε...μια ηλιθια σκεψη που δεν την εχω πει ουτε του εαυτου μου. αναρωτιομουν αν πεθαινε το μωρο μου πως θα εννοιωθα. το ξερω ειναι ηλιθιο ομως με βασανιζε αυτη η σκεψη. σιγα σιγα αρχιζεις και το νοιωθεις το μωρο σου. τι ειναι τα συναισθηματα? κουμπακια on/off?

και το βασικοτερο για το δεσιμο ειναι ο θηλασμος...ειναι απιστευτο...καποια στιγμη συνειδητοποιησα οτι το μωρο μου ηταν 3 μηνων και τρεφοταν αποκλειστικα απο μενα. απο το σωμα μου. οχι μονο το γεννησα αλλα το ετρεφα και μεγαλωνε μεσα απο μενα. για μενα ειναι πολυ πιο απιστευτο αυτο απ'οτι η γεννα....το να μπορεις να ταιζεις το μωρο σου και να εξαρταται αποκλειστικα απο εσενα....ειναι πραγματικα απιστευτο. και λυπαμαι πολυ που δε καταφερα να θηλασω περισσοτερο...

σου λεω τι εννοιωθα γιατι πιστευω οτι λιγο πολυ οι περισσοτερες εχουμε τα ιδια αγχη, τις ιδιες φοβιες, τις ιδιες ανησυχιες. και προσωπικα πιστευω οτι το καλυτερο φαρμακο για ολα αυτα ειναι να ξερεις οτι δεν εισαι η μονη που νοιωθει ετσι. παιρνεις κουραγιο οταν ακους οτι ναι δεν ειμαι τελεια αλλα και κανεις αλλος δεν ειναι καλυτερος απο μενα.

σιγα σιγα φιστικακι σιγα σιγα θα δεις που ολα θα παρουν το δρομο τους...

πως το ειπε η jean ? join the club!!!

[bebebo]

σιγα σιγα θα ερθουν ολα.και εμενα οταν μου τον εφεραν μετα που γεννησα και μου ειπαν φιλισε το μωρο σου μου ηρθε να βαλω τα γελια.τωρα δεν τον αλλαζω με τιποτα.

Να σου πω κατι που μου ειχε πει η γιατρος μου και εκανα.το μωρακι σου αφου το ταισεις και το αλλαξεις κοιμαται.Δεν ζητας απο καποιον τον αντρα σου ή καποιον δικο σου να κατσει σπιτι μεχρι να ξυπνησει και να πας μια βολτουλα .

[angelina]

fistikaki αυτά που περιγράφεις οι περισσότερες τα έχουμε περάσει έτσι ή κάπως έτσι. Είναι πολύ εξαντλητικό να ζεις μόνο την ταλαιπωρία του μωρού, δηλαδή το ξενύχτι, το τάισμα, το άλλαγμα και το μπάνιο. Εγώ ξέρεις τι έκανα? Προσπαθούσα να διασκεδάζω μαζί της. Όταν αισθανόμουνα να μπουχτίζω της έβαζα φουστανάκια και κορδελίτσες και την έβγαζα φωτογραφίες (όπως έκανα μικρή με τις κούκλες μου). Ή έβαζα μουσική την έπαιρνα αγκαλιά και χορεύαμε Στα πρώτα βήματα μπορεί να σερνόμουνα αλλά τελικά το ευχαριστιόμασταν και οι δύο Από 15-20 ημερών δε την είχα στους δρόμους και κάναμε βόλτες. Καλό κουράγιο κι όλα θα έρθουν με τον καιρό

[peony]

Fistikaki, αυτό που περιγράφεις εγώ το έχω ακόμη ως ένα βαθμό. Με τη μικρή πλέον έχω δεθεί και έχω συνηθίσει κάπως την κούραση, αλλά υπάρχουν ακόμη φορές που την αφήνω στον πατέρα της και τρέχω να απομονωθώ. Επίσης, το μεγαλύτερο θέμα είναι ότι νοσταλγώ την εγκυμοσύνη μου, που ήταν πάρα πολύ καλή κι ένιωθα μια θεά. Τώρα νιώθω σαν το λέτσο, τα κιλά δεν τα έχω χάσει όλα, τα ρούχα μου δεν μου κάνουν και είμαι κλεισμένη και μέσα (εγώ γενικά έβγαινα πααααρα πολύ).

 

Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι, όπως βλέπω από τον εαυτό μου, τα πράγματα σιγά σιγά καλυτερεύουν - παίρνεις το κολάι της φροντίδας, μπαίνει και το ίδιο το μωρό σε μια σειρά, και όπως λες κι εσύ, όλα πάνε καλά

[fistikaki]

συμφωνω με ολες σας, και ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις

 

η αληθεια ειναι οτι καθε μερα ειναι διαφορετικη.Σημερα ας πουμε, που η μικρη δε γκρινιαζει, που ο αντρας μου τη κρατησε πολλες ωρες το βραδυ και μπορεσα και κοιμηθηκα ενα σερι πενταωρο, που εβγαλα αρκετο γαλα για να την καλοταισω, ολα φαινονται πιο αισιοδοξα.

 

Χτες, ημουν του θανατου Λες ρε παιδι μου και η μικρη το κανει επιτηδες!! οταν ειμαι χαλια, την πιανουν κι αυτη τα διολια της... Ξερω, ξερω, επιρρεαζονται τα μωρα, μα τοσο πια???

 

εχει δε μια τσιριδα, Παναγια μου!! Λες, μα καλα, 3 κιλα ανθρωπος που την κρυβει τετοια φωνη!! Το ταψι με τη σπανακοπιτα στο φουρνο ζυγιζει περισσοτερο και δε κανει τοσο θορυβο!!

 

Ακομα βεβαια, περιεργαζομαστε η μια την αλλη... κοιταζομαστε... εχω την αισθηση οτι με το μπαμπα της τα βρισκει λιγο καλυτερα, ισως γιατι εκεινος αν και επισης εντελως πρωταρης, εχει περισσοτερο αυτοπεποιθηση και ειναι πιο ηρεμος...Θα μου πεις, οταν ξεκλεβεις καμια ωριτσα καθε μερα και βλεπεις τα φιλαρακια σου για καφε η μπυριτσα, πως να μην εισαι πιο ηρεμος??? κατσε φαε το πακετο του εγκλεισμου τοσο καιρο, πριν και μετα τοκετου και θα σου πω εγω για ποτε μασας σιδερα!!!

 

μερικες φορες εχω τη ταση να το βαλω στα ποδια... να αρχισω να τρεχω σα το βεγγο κι οπου με βγαλει... φανταστειτε οτι εχω τασεις φυγεις απο μικρο παιδι, ποσο μαλλον τωρα... ισως με τρελαινει η ιδεα οτι ποτε πια στη ζωη μου δε θα εχω τη ψευδαισθηση οτι μπορω αν θελω, να εξαφανιστω!! να τη κοπανισω, αν τα πραγματα ζορισουν

 

ολα θα πανε καλα, ειπαμε!!!! ισως αυριο μεθαυριο, να κοιταω στα ματια της και να εξαφανιζομαι εκει.... σε καστανοπρασινα μονοπατια και γαλακτερα ονειρα και ελπιδες... μπορει να καβαλαω ενα αμαξι φτιαγμενο απο μυρωδια μωρου και να ταξιδευω σε τσισακια,γουλιτσες και ροζ μαγουλια και πωπουδια... μπορει τελικα το μεγαλυτερο ταξιδι, η μεγαλυτερη κοπανα να ειναι οι χουφτιτσες της... μπορει να κραταει τζαμαικες και σευχελλες και σαντορινες μεσα... θα δουμε!!

[Λαμπρινή]

Ταλαιπωρεισαι αδικα και απορώ γιατι ?!

Βαλε το μωρο στο καρότσι και φυγεεεε ! Βγες εξω πηγαινε μια βολτα να παρεις αερα και να αλλαξεις παραστασεις . Πιες εναν καφε καπου , κανε κατι που σου αρέσει ! Να δεις τι καλα θα νιωσει και το μωράκι σου , θα ριξει και καναν υπνάκο .

Γιατι βγαζεις γαλα με το θηλαστρο ?? Τι τζαμπα ταλαιπωρια ειναι αυτη παλι ?

 

Καλη μου ..δεν θελω να σε απελπισω αλλα ....δεν ξερεις ακομα τι σημαινει τσιριδα ...αυτο που ακους εσυ ειναι νιαουρισμα

[fistikaki]

Τ

Καλη μου ..δεν θελω να σε απελπισω αλλα ....δεν ξερεις ακομα τι σημαινει τσιριδα ...αυτο που ακους εσυ ειναι νιαουρισμα

 

 

ωωωωωωωωχχχχχχχχ

[erica]

Ταλαιπωρεισαι αδικα και απορώ γιατι ?!

Βαλε το μωρο στο καρότσι και φυγεεεε ! Βγες εξω πηγαινε μια βολτα να παρεις αερα και να αλλαξεις παραστασεις . Πιες εναν καφε καπου , κανε κατι που σου αρέσει ! Να δεις τι καλα θα νιωσει και το μωράκι σου , θα ριξει και καναν υπνάκο .

Γιατι βγαζεις γαλα με το θηλαστρο ?? Τι τζαμπα ταλαιπωρια ειναι αυτη παλι ?

 

Καλό μου κοριτσάκι, την καλύτερησυμβουλή σου την έδωσε η Λαμπρινή.

Πως κουβάλαγες τόσο καιρό μέσα σου το μωρό και πήγαινες παντού? Έτσι και τώρα. Καρότσι, μάρσιπος , 2 πάνες, μία αλλαξιά και έξω....Μόνη σου...εσύ και αυτή...κανέναν άλλο δεν χρειάζεσαι....μπορεί να σε φοβίζει η σκέψη γιατί δεν το έχεις κάνει....αλλά πίστεψέ με, αυτό είναι που σε κάνει να νιώθεις "στην απ'εξω".... το μωρό και εσύ είστε ακόμα ένα και θα είστε για καιρό ακόμα....αυτό δεν θα σου χαλάσει τη ζαχαρένια όταν προκειται για βολτες και καφέδες! Είναι και καλός ο καιρός ακόμα, οπότε δεν χρειάζεται να φοβάσαι για καπνούς και κλειστούς χώρους!

Πάρτη στο καρότσι ή στο μαρσιπο και πήγαινε μια βόλτα μόνη σου! Δε χρειάζεται προετοιμασία.

Να δεις που όταν το κάνεις, η μπέμπα σου θα ηρεμήσει και το πιθανότερο είναι ότι σε όλη τη διάρκεια της βόλτας θα ξεραθεί στον ύπνο!

Αν φοβάσαι, την πρώτη φορά βγες για δέκα λεπτα, την επόμενη λίγο παραπάνω....αλλά κάνε την αρχή:

 

ΒΓΕΣ!!!

 

Οσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσεις ότι είστε ακόμα ένα, απλά πλέον δεν είναι μέσα αλλά πάνω στην κοιλιά σου, τόσο πιο γρήγορα θα βρεις τρόπους για να χαρείς και να ηρεμήσεις εσύ (και κατ' επέκταση και αυτό).

[MARGIO]

Συμφωνώ με ολα οσα ειπαν τα κοριτσια παραπανω.Ποτε στη ζωη μου δεν ενιωσα τοση μοναξια οσο εκεινες τις πρωτες σαραντα μερες.Συν το οτι δεν μπορουσα να θηλασω και αισθανομουν τοσο αχρηστη ως μανα που δεν μπορουσα να ταισω το μωρακι μου.Ο αντρας μου ειχε φοβηθει τοσο πολυ που μ'εβλεπε ετσι που δεν μ'αφηνε να βγω μονη μου ουτε στο μπαλκονι γιατι φοβοταν να μην πεσω!!!Η μονη λυση ειναι οι βολτες.Μολις γυριζε ο Γιαννης απ'τη δουλεια του αφηνα τη μπεμπα και εβγαινα εξω.Μια βολτα στο τετραγωνο εκανα μην φανταστεις αλλα βοηθουσε.Επισης ειχα αναγκη να δω φιλες,προτιμουσα κυριως αυτες που δεν ειχαν παιδια να μιλησω για αλλα πραγματα,οχι για γαλατα,παμπερς και μπιμπερο.Υπομονη και ολα θα φτιαξουν δεν μπορουμε ολοι να αγαπησουμε κεραυνοβολα ουτε τα παιδια μας δυστυχως!

[Jean]

ολα θα πανε καλα, ειπαμε!!!! ισως αυριο μεθαυριο, να κοιταω στα ματια της και να εξαφανιζομαι εκει.... σε καστανοπρασινα μονοπατια και γαλακτερα ονειρα και ελπιδες... μπορει να καβαλαω ενα αμαξι φτιαγμενο απο μυρωδια μωρου και να ταξιδευω σε τσισακια,γουλιτσες και ροζ μαγουλια και πωπουδια... μπορει τελικα το μεγαλυτερο ταξιδι, η μεγαλυτερη κοπανα να ειναι οι χουφτιτσες της... μπορει να κραταει τζαμαικες και σευχελλες και σαντορινες μεσα... θα δουμε!!

 

 

Βρε φιστικιδιον!! Με ανατριχιασες! Τι ποιητικος οιστρος ηταν αυτος; Μηπως μαζι με το ...λαδι, το πιτσιρικι σου εβγαλε και τιποτα καταπιεσμενα καλλιτεχνικα ταλεντα;; Υποκλινομαι!

[fistikaki]

αποσυρω τη ρομαντικη καταθεση ψυχης. Μολις μου κατεβασε μια, μεσ τη μουρη

[gavrias]

αποσυρω τη ρομαντικη καταθεση ψυχης. Μολις μου κατεβασε μια, μεσ τη μουρη

 

μην το αποσύρεις .... πές ότι ήτανε εκδρομή στα γκράβαρα...αλλά ο προορισμός είναι πάντα οι Σεϊχελες και η Τζαμάικες...Μακρινοί προορισμοι αλλά ονειρεμένοι

[Νινεττα]

και...συμφωνω!!!!

Και θελω και εγω να σου πω να βγεις!!!

Παρε και συγκαταθεση παιδιατρου αν θες,και βγες!!

το μωρο θα χαλαρωσει και εσυ το ιδιο!!

Και αν δεν θελεις να εισαι μονο εσυ και η μικρη σου,παρε και τον αντρα σου.Ακου το προγραμμα Μπορειτε να ξεκινησετε με βιτρινες,μετα να κατσετε καπου εξωγια καφεδακι και κουβεντουλα,μετα μια μικρη βολτουλα και παγωτο στο χερι(αν κατσεις πολυ θα γκρινιαζεις πως και στο σπιτι απο καρεκλα σε καρεκλα εισαι )

Και μετα επιστροφη στο σπιτι με ενα μπαλονι-παπακι δεμενο στο χερουλι του καροτσιου, και μια μπλουζα για σενα που σου γυαλισε....

Ωραια δεν θα'ναι?

[fistikaki]

ξερω γω ρε γμτ?? μηπως ειναι πολυ νωρις για παιδακι μιας βδομαδας να βγουμε εξω?

 

σκεφτομαι να αφησω για λιγο τη μπεμπα στο μπαμπα της αυριο, να παω κανα σουπερμαρκετ, καμια βολτα με τ αμαξι, κατι τελος παντων...

 

(παιζουν βεβαια δυο ενδεχομενα... 1ον.να τη κοπανισω και μη τον ειδατε το Μητσο το λεβεντη το καραμπουζουκλη και 2ον. να φρικαρω που αφηνω το παιδι και να βαλω πρωτη στο αμαξι και καπακι, χειροφρενο και νεκρο και τουπ τουπ τουπ, επιστροφη στο κελι...)

[erica]

Δεν είναι νωρίς για νεογέννητο να βγει έξω στον καθαρό αέρα...

 

Είναι νωρίς για νεογέννητο να του την πέφτουν (αν του την πεφτουν) συγγενείς, φίλοι κτλ. κτλ. να το πιάνουν και να αναπνέουν - βήχουν - φτερνίζονται πάνω του!

 

Το έξω δεν το βλάπτει... η πολυκοσμία το βλάπτει!

[naina]

Κορίτσια, για να πω κι εγώ την αμαρτία μου, αυτά που βιώνει το φυστικάκι σκέφτομαι και μελαγχολώ. 7 μήνες τώρα έχω περιοριστεί αρκετά, σταμάτησα να δουλεύω από την 1η μέρα, σύντομα έπαψα να οδηγώ και να βγαίνω από το σπίτι χωρίς συνοδεία, σιγά σιγά περιόρισα τις βόλτες μόνο στα ψώνια του μωρού, και τελικά σηκώνομαι από το κρεβάτι μόνο για να πάω σε κάνα γιατρό (ευτυχώς έχω μπόλικους που με παρακολουθούν ) Το να κλειστώ άλλους 2 μήνες μέσα στο σπίτι με το μωρό μου φαίνεται βουνό!!!!!!!!!!! Αλλά και να το βγάλω έξω τέλος Οκτωβρίου με τις ιώσεις να οργιάζουν μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσω τον εαυτούλη μου μου φαίνεται επίσης βάρβαρο. Άσε που όπως πάμε θα γεννηθεί όχι ποντικάκι αλλά σαμιαμίδι, οπότε πού να το το πας? Πάντως η καθημερινότητα της έγκλειστης στο σπίτι ΔΕΝ παλεύεται! Τι να κάνω?