ΚΛΑΙΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ

[fotin]

Καλησπέρα μανούλες.

Πριν απο 3 βδομάδες μας πήραν τηλ και μας είπαν οτι ο γιός μας (2 χρ, κ 3 μηνών) μπαίνει στον δημόσιο παιδικό της γειτονιάς με τα εσπα. Δεν το περιμέναμε γιατί είχα μεγάλη σειρά στις επιλαχούσες αλλά φύγανε πολλά παιδάκια κι έτσι μας πήραν.

Το πρόβλημα είναι οτι ο μικρός δεν προσαρμόζεται. Τον κρατάνε 1-2 ώρες για αρχή, αλλά όλη την ώρα μέχρι να πάω να τον πάρω κλαίει. Δεν συμμετέχει στις δραστηριότητες, δεν παίζει, δεν τρώει, παρά μόνο είναι κρεμασμένος στη μιά τη δασκάλα και κλαίει, λέγοντας ''μαμάκα, μπαμπάκας, σπίτι''.

Η δασκάλα (η οποία έτυχε να είναι και γνωστή των θείων μου, οπότε του δίνει ευτυχώς και λίγο μεγαλύτερη προσοχή) λέει υπομονή, θα στρώσει. Εντωμεταξύ τα άλλα παιδάκια έχουν ήδη προσαρμοστεί, εφόσον είναι εκεί απο τον Σεπτέμβριο και ακούω μόνο τον δικό μου να σπαράζει στο κλάμα και στεναχωριέμαι.

Όταν ξεκινήσαμε τη διαδικασία του εξηγήσαμε τι είναι το σχολείο, οτι θα περνάει καλά, οτι θα παίζει, οτι η μαμά και ο μπαμπάς τώρα πάνε στη δουλειά κι εσύ σαν μεγάλο παιδάκι πας στο σχολείο, του τα λέω και κάθε μέρα αλλά τίποτα. Το πρωί που ξυπνάει λέει ''όχι στο σχολείο''.

Εγώ είμαι βέβαια ψύχραιμη και δεν του δείχνω το άγχος μου, τον πάω χαρούμενη, σαν να μη συμβαίνει τίποτα αλλά πόσο μπορείς να υποκριθείς όταν κρέμεται απο πάνω σου και σε ικετεύει να μην τον αφήσεις?

Να σας πω οτι ο μικρός μου μεγάλωσε αποκλειστικά και μόνο μ' εμένα μέχρι τώρα και το τελευταίο διάστημα είμαστε και οι 2 άνεργοι και ήμασταν αυτοκόλλητοι οι 3 μας όλη μέρα. Δεν ξέρω κατά πόσο φταίει αυτό, το παιδί είναι επίσης πολύ ευαίσθητο, δεν εμπιστεύεται εύκολα άλλους ανθρώπους, απο τότε που γεννήθηκε ήταν έτσι, το θυμάμαι μωρό πήγαινε να το πάρει αγκαλιά ή θεία του ή οι γιαγιάδες και τσίριζε, ήταν πάντα ανασφαλές μωρό, μόνο στους γονείς ησύχαζε.

Με ανησυχεί η προσαρμογή του, πρέπει κι εγώ και ο άντρας μου να αφιερώσουμε χρόνο στην ανεύρεση εργασίας και λέω πότε θα καθίσει όλες τις ώρες στον παιδικό μπας και μπορέσουμε και κάνουμε κάτι?

Υπάρχει λέτε περίπτωση να μην μπορέσει να προσαρμοστεί? Ανησυχώ και για το ίδιο το παιδί, ξέρω οτι θα του κάνει καλό νά ξεφύγει από το σπίτι, να μάθει τι θα πει ομαδικότητα, παιχνίδι με παιδάκια και όχι με την μαμά και τον μπαμπα και πολλά άλλα που έχει να προσφέρει ο παιδικός.

Θα ήθελα τις εμπειρίες σας και τη γνώμη σας και συγνώμη αν κούρασε το μεγάλο κείμενό μου.

[agg3liki]

Καλησπέρα μανούλες.

Πριν απο 3 βδομάδες μας πήραν τηλ και μας είπαν οτι ο γιός μας (2 χρ, κ 3 μηνών) μπαίνει στον δημόσιο παιδικό της γειτονιάς με τα εσπα. Δεν το περιμέναμε γιατί είχα μεγάλη σειρά στις επιλαχούσες αλλά φύγανε πολλά παιδάκια κι έτσι μας πήραν.

Το πρόβλημα είναι οτι ο μικρός δεν προσαρμόζεται. Τον κρατάνε 1-2 ώρες για αρχή, αλλά όλη την ώρα μέχρι να πάω να τον πάρω κλαίει. Δεν συμμετέχει στις δραστηριότητες, δεν παίζει, δεν τρώει, παρά μόνο είναι κρεμασμένος στη μιά τη δασκάλα και κλαίει, λέγοντας ''μαμάκα, μπαμπάκας, σπίτι''.

Η δασκάλα (η οποία έτυχε να είναι και γνωστή των θείων μου, οπότε του δίνει ευτυχώς και λίγο μεγαλύτερη προσοχή) λέει υπομονή, θα στρώσει. Εντωμεταξύ τα άλλα παιδάκια έχουν ήδη προσαρμοστεί, εφόσον είναι εκεί απο τον Σεπτέμβριο και ακούω μόνο τον δικό μου να σπαράζει στο κλάμα και στεναχωριέμαι.

Όταν ξεκινήσαμε τη διαδικασία του εξηγήσαμε τι είναι το σχολείο, οτι θα περνάει καλά, οτι θα παίζει, οτι η μαμά και ο μπαμπάς τώρα πάνε στη δουλειά κι εσύ σαν μεγάλο παιδάκι πας στο σχολείο, του τα λέω και κάθε μέρα αλλά τίποτα. Το πρωί που ξυπνάει λέει ''όχι στο σχολείο''.

Εγώ είμαι βέβαια ψύχραιμη και δεν του δείχνω το άγχος μου, τον πάω χαρούμενη, σαν να μη συμβαίνει τίποτα αλλά πόσο μπορείς να υποκριθείς όταν κρέμεται απο πάνω σου και σε ικετεύει να μην τον αφήσεις?

Να σας πω οτι ο μικρός μου μεγάλωσε αποκλειστικά και μόνο μ' εμένα μέχρι τώρα και το τελευταίο διάστημα είμαστε και οι 2 άνεργοι και ήμασταν αυτοκόλλητοι οι 3 μας όλη μέρα. Δεν ξέρω κατά πόσο φταίει αυτό, το παιδί είναι επίσης πολύ ευαίσθητο, δεν εμπιστεύεται εύκολα άλλους ανθρώπους, απο τότε που γεννήθηκε ήταν έτσι, το θυμάμαι μωρό πήγαινε να το πάρει αγκαλιά ή θεία του ή οι γιαγιάδες και τσίριζε, ήταν πάντα ανασφαλές μωρό, μόνο στους γονείς ησύχαζε.

Με ανησυχεί η προσαρμογή του, πρέπει κι εγώ και ο άντρας μου να αφιερώσουμε χρόνο στην ανεύρεση εργασίας και λέω πότε θα καθίσει όλες τις ώρες στον παιδικό μπας και μπορέσουμε και κάνουμε κάτι?

Υπάρχει λέτε περίπτωση να μην μπορέσει να προσαρμοστεί? Ανησυχώ και για το ίδιο το παιδί, ξέρω οτι θα του κάνει καλό νά ξεφύγει από το σπίτι, να μάθει τι θα πει ομαδικότητα, παιχνίδι με παιδάκια και όχι με την μαμά και τον μπαμπα και πολλά άλλα που έχει να προσφέρει ο παιδικός.

Θα ήθελα τις εμπειρίες σας και τη γνώμη σας και συγνώμη αν κούρασε το μεγάλο κείμενό μου.

 

Αυτό που είχα διαβάσει πέρυσι ήταν ότι το παιδί "οφείλει" ας το πούμε έτσι, να μπορεί να προσαρμοστεί στο περιβάλλον του παιδικού στα 2,5 χρόνια. με βάση αυτό είναι μικρός ακόμα οπότε δώσε του λίγο χρόνο. και εγώ τα ίδια αντιμετώπισα βέβαια εμένα έκλαιγε μέχρι να φύγω. μετά σταμάταγε. και τώρα ένα χρόνο μετά καθε μερα κλαίει. επίσης θα πρότεινα να μη μένει μόνο 1 ή 2 ώρες αλλά να ακολουθεί το πρόγραμμα του παιδικού σιγά σιγά. μη μένει σε αυτό το διάστημα τόσο καιρό.

[nikolga]

Κάνε υπομονή και όλα θα στρώσουν. Είμαι και γω συμπάσχουσα μανούλα. Πρώτη φορά ο μικρός σχολείο, είναι και στην ιδια ηλικία με τον δικό σου. Ξεκίνησε στις 17/9/2012 και παρόλο που δεν κλαίει τώρα πια στην παραμονή του εκεί (καταφέραμε και καθόμαστε μέχρι τις 15:30), κάθε μέρα που ξυπνάει έχουμε το ίδιο πράγμα, δεν θέλει να πάει :

Ξεκιναει αρχικά με καλοπιάσματα στη μαμά ή τον μπαμπά......δεν πιάνει!

Συνεχίζει με εναλλακτικές λύσεις(π.χ. να πάω στη γιαγιά).....δεν πιάνει!

Έπειτα κλάματα.............................................................δεν πιάνει!

Τέλος, μας ανακοινώνει ότι ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΧΟΛΕΙΟ...............δεν πιάνει!

Από το σχολείο του μας συμβούλεψαν ότι πρέπει να είμαστε αποφασιστικοί, καθόλου διστακτικοί και να του δίνουμε να καταλάβει πως θα πάει σχολείο τελεία και παύλα. Δεν πρέπει να μπαίνεις στη διαδικασία να του αναπτύσσεις επιχειρήματα και να πλατιάζεις γιατί τότε το έχασες το παιχνίδι. Αντιλαμβάνεται οτι κερδίζει έδαφος και συνεχίζει με περισσότερο κλάμα.

Καλά κάνεις και τον πηγαίνεις στο σχολείο με ηρεμία και χαμόγελο. Συζήτησε με τις δασκάλες του κάποιον τρόπο που μπορεί να έχουν για να σε βοηθήσουν.

Επίσης μας είχαν συμβουλέψει να μη συζητάμε για το σχολείο οταν γυρίζει αμέσως. Σιγά σιγά και όταν θελήσει θα αρχίσει να μας μεταφέρει τις εμπειρίες του, όπως και έγινε.

Στην αρχή δεν έτρωγε εκεί, ούτε κοιμόταν. Με εμάς βοήθησε το οτι του έδινα μαζί του ένα γιαουρτάκι που του αρέσουν πολύ και έτσι συνήθισε και άρχισε να τρώει εκεί και τα υπόλοιπα γεύματα.

Για να κλείσω και συγγνώμη αν σας κούρασα, σήμερα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα αν και ακόμα θέλει χρόνο για απόλυτη προσαρμογή. Μην ξεχνάμε το βασικότερο: Είναι μικρά παιδάκια και έχουν ανάγκη τη σιγουριά του σπιτιού τους.

Υπομονή κουράγιο και πολύ αγάπη.

[Ράνια Κωστελέτου]

Φίλη μου δείχνεις ενημερωμένη και μπράβο σου. Αυτό που έχω να

συμπληρώσω είναι ότι εφόσον ο μικρούλης 'ηταν τόσο δεμένος μαζί σου

φυσικό είναι να χρειάζεται χρόνο προσαρμογής με τα νέα πρόσωπα και σταθερή συμπεριφορά. Σταδιακά θα εξοικιωθεί με το νέο περιβάλλον και θα ξεπεράσει το άγχος αποχωρισμού νιώθωντας περισσότερο ασφαλής.