Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ!

[athens2006]

Ο μικρος πάει απο 18 μηνων παιδικο σταθμο. Μεχρι στιγμής εχουμε αλλάξει παιδικο δύο φορές λογω μετακομισης.

Στο σταθμο που παει φετος πηγαινει απο περυσι τον Φεβρουαριο.

Ξερω οτι ο μικρος ειναι ατιθασος, ζωηρος, δεν θελει να καθεται να ζωγραφιζει για πολύ ωρα, αμφιβάλω αν τελειωνει καμια ζωγραφιά.

Το θέμα που με προβληματίζει ειναι οτι στον παιδικο χρησιμοποιούν την καρέκλα τιμωριας, η οποία οπως μου περιεγραψε η υπευθυνη δεν διαρκει παραπάνω από 1-2 λεπτά και αφου πρώτα του εξηγουν τι εχει γινει και οτι καθεται εκει για να ηρεμησει και να ξαναπαιξει με τα υπολοιπα παιδιά. Μου ειχε πει πως ειναι κατι που δεν γινεται συνεχεια.

Πριν απο λιγο ομως μιλησα με την δασκαλα του η οποια μου εξεφρασε το παραπονο οτι ειναι πολυ ζωηρος φετος και οτι χρησιμοποιουν τακτικα τη καρεκλα.

Ξέρω οτι μπορει να ειμαι υπερβολική αλλά το πολύ συχνά δεν μου αρεσε ιδιαιτερα, σκεπτομενη οτι ο μικρος πάει για δευτερη βδομαδα στο παιδικο μετα απο ενα μηνα εκτος του προγραμματος. Ξέρω οτι ειναι ζωηρος και η υπευθυνη του παιδικου μου χει προτεινει να χρησιμοποιω και εγω την ιδια τακτικη τιμωριας, αν και δεν απεδωσε στο σπιτι, αλλά μηπως πρεπει να τους πω κατι; Ειμαι υπερβολική;

Θα εκτιμουσα ιδιαιτερα τις αποψεις ολων σας αλλά και της κ.Μαριας Στ.

Ευχαριστω εκ των προτερων

[Jean]

Εγω οταν ημουν μικρη ημουν διαολος. Θυμαμαι στο νηπιαγωγειο η δασκαλα να χρησιμοποιει την τιμωρια της γωνιας. Εστελνε δηλαδη τα παιδια στη γωνια για 5-10 λεπτα σαν τιμωρια και για να ηρεμησουν. Εγω με τη γωνια ειχαμε γινει ενα ολη τη χρονια. Αυτο που θυμαμαι ωστοσο δεν ειναι να "συμμορφωνομαι" αλλα να κοιταω τη δασκαλα και να θελω να της σπασω το κεφαλι. Και αισθανομουν πολυ ασχημα... αλλα να συμμορφωθω δεν ελεγα, μαλλον πιο αντιδραστική γινομουν.

Νομιζω οτι στα ζωηρα παιδια πρεπει να δινονται αλλα κινητρα. Καποια ασχολια, κατι τελοσπαντων να τα κανει να νιωσουν σημαντικα πχ "σημερα ο χ θα ειναι βοηθος της δασκαλας. Θα εχει ως αρμοδιοτητες αυτο κι αυτο". Ετσι το παιδι συμμετεχει, νιωθει σημαντικό και δεν εχει το νου του να κανει σκανταλιτσες.

[athens2006]

Σε ευχαριστω. Και γω πιστευω πως πρεπει να αλλαξει αυτος ο τροπος. Ισως να ειναι απαραιτητη μια συγχρονισμενη προσπαθεια και απο τον παιδικο και απο το σπιτι αλλά δεν ξέρω τι.

[gavrias]

Ξέρεις τι?

Μου κάνει κάπως η χρήση ταμπέλας "ζωηρό ", "ατίθασο" κλπ... σίγουρα το παιδί έχει πολλά θετικά στοιχεία για να το επιβραβέυσει κανείς.

Επίσης το θέμα της καρέκλας όταν έιναι με μορφή τιμωρίας άρα επιβολής δε νομίζω ότι προσφέρει κάτι ουσιαστικά.Θα μπορούσε να υπάρχει με τη μορφή ότι το παιδί πάει εκεί για να ηρεμήσει λίγο και να σκεφτεί...όμως μετά απο απόφαση του παιδιού και όχι γιατί δεν έχει άλλη επιλογή.

[Sam]

Χωρίς να γνωρίζω κάτι σχετικό πρέπει να πω ότι μου κάνει εντύπωση!!!

Έτσι όπως το περιγράφεις ο μικρός πρέπει να κάθεται στην καρέκλα συνεχώς...

κι από την στιγμή που βλέπουν ότι δεν έχει αποτέλεσμα γιατί

το συνεχίζουν δεν νομίζω ότι όλοι οι τρόποι τιμωρίας ταιριάζουν το ίδιο σε όλα τα παιδάκια....

[athens2006]

Λοιπόν, μου ειπαν πως χρησιμοποιουν την καρεκλα οντως για να ηρεμησει και να σκεφτει τι εκανε. Και μετα συμμετεχει κανονικά.

Τωρα το ποσο συχνα ολη μέρα γινεται δεν ξέρω, αν και θα κανω αιφνιδιους εφοδους απο αυριο να δω τι γινεται.

[Μαρια Στυλιανακη]

για να σου απαντήσω καλύτερα θα ήταν καλό αν μπορείς να τους ρωτήσεις

συγκεκριμένα σε ποιές φάσεις χρησιμοποιείται η καρέκλα της τιμωρίας.

 

ποιες πράξεις δηλαδή θεωρούν οτι είναι αυτές στις οποίες αρμόζει η καρέκλα της τιμωρίας.

 

επίσης, πόσο τακτικά την χρησιμοποιούν.

συγκεκριμένο αριθμό θέλεις εδώ.

3 φορές την ημέρα? 5 φορές την ημέρα? 10 φορές την ημέρα? (λεω τώρα ελπίζω να μην ειναι τόσο!)

 

κατά την διάρκεια μιας εβδομάδας ας πουμε.

 

ρώτα την δασκάλα απευθείας, μπορεί να σου δωσει περισσότερες πληροφορίες απο όσες θα ήθελε να έδινε ίσως η διευθύντρια...

 

κανονικά, την τεχνική αυτή (που ονομάζεται time out)

την χρησιμοποιούν σαν ύστατο μέσο για συγκεκριμένες πράξεις, που είναι πολύ έντονες.

 

δες αυτό το άρθρο

http://parents.org.gr/psych/a47

 

 

το που κάνει time out ειναι κατι που αλλάζει ,

το θέμα ειναι οτι απομακρυνεται το παιδί απο την τάξη του ή απο το σημείο που είχε κάποια προνόμια , σε σημείο που δεν έχει προνόμια.

 

ακριβώς επειδή αυτή η αλλαγή είναι αρκετά έντονη για το παιδί, πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο στις πράξεις που έχει συμφωνηθεί, και είναι όπως έγραψα, πολύ έντονες.

 

αλλιώς, πρέπει να χρησιμοποιείται η τεχνική του positive reinforcement

θετικής ενίσχυσης , με άλλα λόγια,

αν ..... θα....

 

(σε αντίθεση με την αρνητική ενίσχυση, δηλαδή

αν δεν...... δεν θα!)

 

η υπερβολική χρήση πχ του time out μπορεί να οδηγήσει σε όξυνση των προβλημάτων, και συσσώρευση θυμού στο παιδί, με αντίθετα αποτελέσματα φυσικά στην συμπεριφορά του.

 

περιμένω αναλυτική αναφορά! μόλις γράψεις στείλε μου πμ για να το δω συντομότερα.

[athens2006]

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις.

Θα μιλήσω με τον παιδικο και θα σας ενημερώσω.

[souzy]

Φοβερή τακτική!

Έχω δουλέψει για 2 καλοκαίρια με παιδιά που συμμετείχαν σε πρόγραμμα απεξάρτησης από τις ουσίες, και εκεί, στο "Σπίτι", εφαρμοζόταν η ίδια ποινή για όποιον παρενέβαινε κάποιον κανόνα: η "Πορτοκαλί Καρέκλα". Όποιος καθόταν σε αυτή χλευαζόταν από τους υπόλοιπους και έτσι έπαιρνε το μάθημά του. Όλα τα παιδιά την έτρεμαν αυτή την καρέκλα (τα παιδιά που παλεύουν με τα ναρκωτικά έχουν όλα μυαλό μικρού παιδιού, ξεκινούν από το μηδέν). Μου είχε φανεί πολύ σκληρό τότε σαν τιμωρία, πόσο μάλλον τώρα που πρόκειται για μικρά παιδάκια.

[Ηλιάννα]

Νομιζω οτι στα ζωηρα παιδια πρεπει να δινονται αλλα κινητρα. Καποια ασχολια, κατι τελοσπαντων να τα κανει να νιωσουν σημαντικα πχ "σημερα ο χ θα ειναι βοηθος της δασκαλας. Θα εχει ως αρμοδιοτητες αυτο κι αυτο". Ετσι το παιδι συμμετεχει, νιωθει σημαντικό και δεν εχει το νου του να κανει σκανταλιτσες.

 

Στον δικο μας ετσι γινεται και σας λεει κατι το οτι ο Δημητρης μου ειναι πολυ συχνα βοηθος???

[Jean]

Όποιος καθόταν σε αυτή χλευαζόταν από τους υπόλοιπους και έτσι έπαιρνε το μάθημά του.

 

 

Εχω μεινει αφωνη!! Τι τακτικη ηταν αυτη;;

[DaF]

Ξέρεις τι?

Μου κάνει κάπως η χρήση ταμπέλας "ζωηρό ", "ατίθασο" κλπ... σίγουρα το παιδί έχει πολλά θετικά στοιχεία για να το επιβραβέυσει κανείς.

Επίσης το θέμα της καρέκλας όταν έιναι με μορφή τιμωρίας άρα επιβολής δε νομίζω ότι προσφέρει κάτι ουσιαστικά.Θα μπορούσε να υπάρχει με τη μορφή ότι το παιδί πάει εκεί για να ηρεμήσει λίγο και να σκεφτεί...όμως μετά απο απόφαση του παιδιού και όχι γιατί δεν έχει άλλη επιλογή.

 

θα συμφωνήσω με το πρώτο, θα διαφωνήσω με το δεύτερο...καλό είναι να μαθαίνουν τα παιδιά ότι υπάρχουν όρια και η επιβολή δεν νομίζω ότι είναι πάντα τιμωρία, "μην κάνεις αυτό" πχ, δεν είναι τιμωρία αλλά είναι επιβολή...

 

τώρα για την τιμωρία της καρέκλας, την είδα σε νηπιαγωγό όταν έκανα πρακτική και ομολογώ ότι δεν μου πολυάρεσε...ένας πιτσιρίκος περνούσε περίπου μισή ώρα στην καρέκλα κάθε μέρα συνολικά και δεν ξέρω αν κατάφερνε κάτι η δασκάλα, γιατί ο μικρός ήθελε να τραβήξει την προσοχή οπότε μετά πάλι τα ίδια...

 

από την άλλη , πώς θα μπορούσε και η ίδια να επιβάλλει την τάξη και την ησυχία με άλλα 24 πιτσιρίκια; με φωνή και τσιρίδες;;; (το'χω δει κι αυτό )

 

μετά από αυτά, σκέφτηκα ότι ίσως η "καρέκλα" να απέφερε καρπούς αν συνδυαζόταν με κουβέντα, στενή συνεργασία με γονείς κτλ...αλλά μιας και δεν ανέλαβα ποτέ τάξη νηπιαγωγείου, δεν μπορώ να πω με σιγουρια...

[zouzounel]

Βλέπει κανείς τη "Νταντά αμέσου δράσεως" στο ΣΚΑΙ?

Το παρακολουθώ (αν και δεν έχω παιδιά ακόμα) και μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Αυτή η νταντά χρησιμοποιεί την καρέκλα τιμωρίας, αλλά με συγκεκριμένο τρόπο και η μαμα που χρησιμοποιεί την καρέκλα λέει στο παιδάκι ότι είναι ώρα για time-out (όχι τιμωρία). Στη συνέχεια δείχνει ότι είναι σημαντικό να γίνει ξανα αποδεκτό το παιδί στη δραστηριοτητα απ' την οποία απομακρύνθηκε και να επιβραβεύεται συχνά. Επίσης απ' ό,τι είδα, είναι πολύ σημαντικός ο τρόπος ομιλίας προς το παιδί, ώστε να καταλάβει τι έκανε λάθος.

[gavrias]

Η διαφορά έιναι στο πώς θα στείλεις το παιδί την καρέκλα ,γωνιά κλπ...Αν ο τρόπος είναι: είσαι τιμωρία πήγαινε γρήγορα εκεί, το αποτέλεσμα που θα έχει θα είναι πιό?

Αν στο παιδί εξηγήσεις ήρεμα και αυστηρά ότι π.χ. έκανες κάτι επικίνδυνο ,εξηγόντας του τι ήταν αυτό που έκανε, είναι όριο και έχει αποτέλεσμα και μάλιστα με τη συνεργασία του παιδιου.

Βέβαια δε θά έστελνα το παιδί σε καμιά καρέκλα επειδή δεν έχει όρεξη να ζωγραφίσει.

[voula2]

πουθενά ποτέ δεν απάντησα βιβλία σύχρονης παιδαγωγικής θεωρίας που να συγκαταλέγουν μία τέτοια εξευγενισμένη μέθοδος τιμωρίας στις μεθοδολογίες τους.

Είναι υποχρέωση της παιδαγωγού να δώσει στο παιδί να κατάλάβει ότι δεν είναι μεν επιτρεπτή μια τέτοια συμπεριφορά στο σχολείο αλλά είναι επίσης υποχρέωσή της, να σκύψει κοντά του, να του μιλήσει και να δει που τυχόν οφείλεται αυτή η ζωηράδα. Αυτός είναι ο λόγος που ζητούμε να κοινωνικοποιήσουμε τα παιδιά μας, να δούμε τις κοινωνικές τους δεξιότητες και να μάθουν να τις αξιοποιούν. Αν τώρα κάποιοι ελληνικοί εγκεφαλοι επίμένουν σε έναν δρόμο δοκιμασμένο μεν με αμφίβολα αποτελέσματα δε, έχει σχέση με την γενική εικόνα της παιδείας σε αυτήν την χώρα.

Γνώμη μου irene-stathis, να κοιτάξετε σε κάποιον άλλον σταθμό που να αφιερώνει χρόνο σε κάθε παιδί ξεχωριστά και να μην επιτρέπετε σε άλλον να τιμωρεί το παιδί σας - αυτό είναι δική σας δουλειά. Ανασύρετε το παιδί που και εσείς κρύβετε μέσα σας και σκεφτείτε αν αυτή είναι η δέουσα αντιμετώπιση ενός σχολείου ή μήπως αν μοιάζει με αυτή ενός "ευγενούς" σωφρονιστηρίου.

Ευχομαι καλή συνέχεια στο παιδάκι σας.

[Μαρια Στυλιανακη]

Φοβερή τακτική!

Έχω δουλέψει για 2 καλοκαίρια με παιδιά που συμμετείχαν σε πρόγραμμα απεξάρτησης από τις ουσίες, και εκεί, στο "Σπίτι", εφαρμοζόταν η ίδια ποινή για όποιον παρενέβαινε κάποιον κανόνα: η "Πορτοκαλί Καρέκλα". Όποιος καθόταν σε αυτή χλευαζόταν από τους υπόλοιπους και έτσι έπαιρνε το μάθημά του. Όλα τα παιδιά την έτρεμαν αυτή την καρέκλα (τα παιδιά που παλεύουν με τα ναρκωτικά έχουν όλα μυαλό μικρού παιδιού, ξεκινούν από το μηδέν). Μου είχε φανεί πολύ σκληρό τότε σαν τιμωρία, πόσο μάλλον τώρα που πρόκειται για μικρά παιδάκια.

 

μάλλον δεν εννοείς παιδιά, αλλά νεαρούς και εφήβους έτσι?

μπορεί να έχουν (δεν το ξέρω βεβαια εγώ) όπως λες μυαλό μικρού παιδιού λόγω των ουσιών (και παλι λεω οτι δεν εχω ιδέα), αλλά

 

λέω, ότι καμία σχέση δεν μπορεί να έχει ο εγκέφαλος ενός πραγματικού παιδιού σαν σύγκριση..

 

και φυσικά ποτέ δεν υπάρχει χλευασμός κατά την σωστή χρήση του time out. ούτε καν ιχνος τιμωρητικότητας δεν ειναι καλό να υπάρχει.

 

(προς όλους διαβάστε το άρθρο που παράθεσα πιο πανω... τα λέει όλα..)

τώρα για την τιμωρία της καρέκλας, την είδα σε νηπιαγωγό όταν έκανα πρακτική και ομολογώ ότι δεν μου πολυάρεσε...ένας πιτσιρίκος περνούσε περίπου μισή ώρα στην καρέκλα κάθε μέρα συνολικά και δεν ξέρω αν κατάφερνε κάτι η δασκάλα, γιατί ο μικρός ήθελε να τραβήξει την προσοχή οπότε μετά πάλι τα ίδια...

 

εγώ πρέπει να σου πω στα 9 χρονια, που συνεχεια τριγυρνάει κόσμος στον παιδικό, το πολύ 2-3 παιδαγωγοί ήξεραν απο μονες τους να εφαρμόζουν την πρακτική αυτή σωστά και για τους σωστούς λόγους.

εγώ είχα την τύχη να έχω στενή καθοδήγηση / συνεργασία με φοβερή παιδοψυχολογο απο τον πρώτο χρόνο που πήγα και έτσι έμαθα νωρίς, τον μηχανισμό αυτής της τακτικής. Κανονικά για να το μαθεις πρέπει να εχεις καποιον απο πάνω σου που να σου πει τι και πως να κανεις ακριβώς με καθε λεπτομερεια.

 

δεν ειναι καθόλου εύκολο να έχει επιτυχία και εξαρτάται απο χίλιες λεπτομέρειες, στο παιδί και στην παιδαγωγό.

 

 

από την άλλη , πώς θα μπορούσε και η ίδια να επιβάλλει την τάξη και την ησυχία με άλλα 24 πιτσιρίκια; με φωνή και τσιρίδες;;; (το'χω δει κι αυτό Confused )

 

Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοιες συνθήκες κανονικά. Στην Ελλάδα αυτό ακόμα υπάρχει επειδή υπάρχει η νοοτροπία της "φύλαξης". (μια παιδαγωγός με 24 παιδιά 3 ετών - και δυστυχώς εχω ακουσει απο παιδαγωγό που είχε ερθει για συνεντευξη για 54 παιδια που την ειχαν βαλει να εχει μονη της κάποιες μέρες οταν ηταν ακομα βοηθός. ... )

Επίσης το θέμα της καρέκλας όταν έιναι με μορφή τιμωρίας άρα επιβολής δε νομίζω ότι προσφέρει κάτι ουσιαστικά.Θα μπορούσε να υπάρχει με τη μορφή ότι το παιδί πάει εκεί για να ηρεμήσει λίγο και να σκεφτεί...όμως μετά απο απόφαση του παιδιού και όχι γιατί δεν έχει άλλη επιλογή.

 

 

κανονικά το time out χρησιμοποιείται όταν αυτές οι μεθόδοι έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί χωρίς αποτέλεσμα.

δηλαδή θετική ενίσχυση κτλ, .. συνήθως δηλαδή το time out ειναι αναγκαίο οταν ενα παιδί δεν είναι ικανό να βαζει καθόλου όρια στον εαυτό του,

όχι όταν ειναι ενα πιο μικρό "παράπτωμα", αλλά κάτι βαρυσήμαντο.

Κάποια παιδιά τυχαίνει να έχουν μέσα τους πολύ ενέργεια ή συσσωρευμένο θυμό, που η ωριμότητα της ηλικίας να μην μπορεί να παρέχει στο παιδί τα εργαλεία να τον οριοθετήσει.

 

εκεί είναι που στην ουσία, ο παιδαγωγός, βοηθάει το παιδί να δεί σε ποια συμπεριφορά θα είναι ανάγκη να βαζει όριο, για να εχει τα προνόμια όπως και τα άλλα παιδιά.

δηλαδή όταν ένα παιδί δαγκώνει, επανειλλημένα, και δείχνει ότι καταλαβαίνει ότι πονάει το άλλο παιδί, αλλά παρόλα αυτά δεν μπορεί να συγκρατηθεί μόνο του, παρόλη την θετική επιβράβευση,

είναι αναγκαίο να υπάρχει αυτό το όριο.

 

δεν ειναι τιμωρία. και κακώς λέγεται τιμωρία ή τιμωρία της καρέκλας,

και να σας πω εμένα δεν μου αρέσει πολύ στην εκπομπή nanny, που κάποιες φορές υπάρχει αρκετά ο τόνος της τιμωρίας και εκνευρισμός.

έχω δει κάποια παιδιά που αντιδρούσαν σε αυτό ακριβώς επειδή αισθανόντουσαν ότι τα τιμωρούσαν, ενώ δεν ειναι αυτός ο σκοπός του time out.

(παρόλο που θεωρώ την εκπομπή φανταστική όσον αφορά κάποια μυνήματα που περνάει, που δεν υπάρχουν σε καμία άλλη εκπομπή).

 

το time out, είναι απλώς ακριβώς αυτό που λέει η λέξη.

χρόνος έξω/εκτός της δράσης.

 

ένα διάλλειμα, μια διακοπή μιας ανεπιθυμητης φάσης.

όπως αυτό όταν δύο ενήλικες που μαλώνουν, πρέπει ο ένας απο τους δύο να βγούν απο το δωμάτιο γιατί αλλιώς ο καυγάς θα έχει άσχημη κατάληξη.

 

οι ενήλικες το ξέρουν,

 

αλλά ένα παιδί όχι, οπότε για αυτό στο παιδί πάντα εξηγούμε σύντομα,

γιατί υπηρξε αυτή η παρέμβαση, και ποιά είναι η επιθυμητή συμπεριφορά.

αν καποιο παιδί πόνεσε ή κινδύνεψε πολύ, εξαιτίας ανεπιθυμητης συμπεριφοράς (δυνατό σπρώξιμο!!) τότε δίνουμε μεγάλη έμφαση στα συναισθήματα του άλλου παιδιού και ότι και αυτό έχει σχέση με το ότι θα πρέπει να μείνει λίγο εκτός φάσης.

 

όπως γράφει και στο άρθρο,

time out γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις (χτυπημα κινδυνος για αλλο παιδί ή ενήλικα - να δαγκώσει πχ την δασκάλα)

[souzy]

Φοβερή τακτική!

Έχω δουλέψει για 2 καλοκαίρια με παιδιά που συμμετείχαν σε πρόγραμμα απεξάρτησης από τις ουσίες, και εκεί, στο "Σπίτι", εφαρμοζόταν η ίδια ποινή για όποιον παρενέβαινε κάποιον κανόνα: η "Πορτοκαλί Καρέκλα". Όποιος καθόταν σε αυτή χλευαζόταν από τους υπόλοιπους και έτσι έπαιρνε το μάθημά του. Όλα τα παιδιά την έτρεμαν αυτή την καρέκλα (τα παιδιά που παλεύουν με τα ναρκωτικά έχουν όλα μυαλό μικρού παιδιού, ξεκινούν από το μηδέν). Μου είχε φανεί πολύ σκληρό τότε σαν τιμωρία, πόσο μάλλον τώρα που πρόκειται για μικρά παιδάκια.

 

μάλλον δεν εννοείς παιδιά, αλλά νεαρούς και εφήβους έτσι?

μπορεί να έχουν (δεν το ξέρω βεβαια εγώ) όπως λες μυαλό μικρού παιδιού λόγω των ουσιών (και παλι λεω οτι δεν εχω ιδέα), αλλά

 

λέω, ότι καμία σχέση δεν μπορεί να έχει ο εγκέφαλος ενός πραγματικού παιδιού σαν σύγκριση..

 

και φυσικά ποτέ δεν υπάρχει χλευασμός κατά την σωστή χρήση του time out. ούτε καν ιχνος τιμωρητικότητας δεν ειναι καλό να υπάρχει.

 

Είναι "παιδιά" 20-25 ετών!

Ούτε εγώ ξέρω γιατί φέρονταν σαν μικρά παιδιά. Όταν κάποιος εντασσόταν στο πρόγραμμα τον αναλάμβανε κάποιος πιο "προχωρημένος", η "μαμα" του όπως λεγόταν, και ήταν πάντα μαζί, μέχρι και τουαλέττα! Αυτά τα πρωτάκια λέγονταν "σφουγγάρια", γιατί έπρεπε μόνο να ρουφούν γνώση από τους γύρω τους και δεν τους επιτρεπόταν καμία πρωτοβουλία. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα η πορτοκαλί καρέκλα φάνταζε μεγάλη ντροπή. Είναι μάλλον άσχετο με το θέμα, απλώς έπεσα σε σύγκριση... ΣΟΡΥ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ!!!

[Ekabn]

Και λειτουργούσε αυτό το πράγμα ρε souzy; Δε μπορώ να φανταστώ παιδιά που έχουν περάσει από ουσίες να τιθασεύονται με τέτοιους τρόπους...

 

Όταν ήμουνα στο νηπιαγωγείο, είχαμε το θρανίο τιμωρίας. Η διαφορά του απ'την καρέκλα που περιγράφετε ήταν ότι κάποιος καθόταν πάντα εκεί, μέχρι να τιμωρηθεί κάποιος άλλος που θα καθόταν εκεί και πάει λέγοντας. Όλο το χρόνο καθόταν εκεί ένα παιδί που ήταν ο χειρότερος μαθητής. Ε, κάποια στιγμή έκατσα εγώ (ήθελα να αγκαλιάσω και να φιλήσω ένα συμμαθητή μου που δεν ήθελε).

 

Ακόμη με στενοχωρεί η σκέψη αυτής της εμπειρίας. Το θρανίο δεν ήταν πίσω πίσω, ήταν στο ύψος της έδρας της δασκάλας και σε έβλεπε όλη η τάξη. Ήμουνα μόνη μου, δεν είχα διπλανό να πω καμιά κουβέντα. Ήταν φρίκη. Ακόμη λέω ότι έτσι και τη βρω αυτή τη νηπιαγωγό θα την πλακώσω στις φάπες, μα το Θεό, θα την τσακίσω τη μαλακισμένη και δε θα της πω και γιατί, απλώς θ'αρχίσω να την κοπανάω με ό,τι βρω. Αλλά πού να τρέχω στη Νάουσα τώρα...

 

Θέλω να πω, δεν ξέρω για την καρέκλα, είναι όντως άλλο πράγμα. Αλλά αυτές οι μέθοδοι είναι τόσο απίστευτα απαράδεκτες... Είμαι 34 χρονών και ακόμη το θυμάμαι.

[Μαρια Στυλιανακη]

ουαχ! ε ναι αυτό ειναι ταπείνωση δημόσια ... φρίκη.

καμία σχέση δεν εχει με την οριοθέτηση.

 

η δημόσια ταπείνωση, .... είναι ότι χειρότερο για καθε παιδί όλων των ηλικιών. ...

 

υπάρχουν "ένα κάρο" έρευνες /θεωρίες πόσο αυτό είναι επιβλαβές για την ψυχολογία μας.

 

όλα πρεπει να γινονται διακριτικά, και δεν αφορούν όλη την ομάδα.... (το πόσα λεπτά δηλαδή θα παει ένα παιδί σε time out δεν το ανακοινωνει η δασκάλα περίτρανα)

[souzy]

Και λειτουργούσε αυτό το πράγμα ρε souzy; Δε μπορώ να φανταστώ παιδιά που έχουν περάσει από ουσίες να τιθασεύονται με τέτοιους τρόπους...

Κι όμως... την έτρεμαν. Κι εμένα μου έκανε εντύπωση αυτό που λες. Αυτά τα παιδιά έχουν τρομερά ευαίσθητο ψυχισμό, είναι επικίνδυνο ανα πάσα στιγμή να ξανακυλήσουν στις ουσίες, και όσοι δουλεύαμε μαζί τους ήμασταν πολύ προσεκτικοί. Φοβερή εμπειρία.

Πάλι σόρυ για το εκτός. Να μην τύχει σε κανέναν...

[hara]

Θεωρώ ότι είναι η ποιό παρεξηγημένη μέθοδος και την χρησιμοποιούν κατα κόρον χωρίς να έχουν καμμία ιδέα πώς εφαρμόζεται!!

 

Προσωπικά δεν έχει χρειαστεί ποτέ μέχρι στιγμής να εφαρμόσω κάτι τέτοιο στα παιδιά μου.

Δεν ξέρω κιόλας να το εφαρμόζω οπότε φαντάζομαι ότι ποιό πολύ κακό θα τους έκανα παρά καλό!

 

Πέρυσι η δασκάλα της Κωνσταντίνας το εφάρμοζε και έβλεπα μονίμως τα ίδια παιδάκια να κάθονται στην καρέκλα.

Είχα έρθει σε ρήξη με την συγκεκριμένη δασκάλα (για πολλούς λόγους) και εγώ και άλλοι γονείς επίσης.

Τελικά φέτος δεν θα είναι στον παιδικό και δεν ξέρω και τί ακριβώς έγινε.

 

Έχω φίλη που εφαρμόζει ασύστολα την καρέκλα και δεν με βρίσκει σύμφωνη.

Μάλιστα για ψίλου πήδημα και μπροστά στον κόσμο απομακρύνει την κόρη της 7 ετών πλέον (Β Δημοτικού) και την βάζει να καθίσει σε μία γωνία μιλώντας της παράλληλα με έντονο ύφος και κουνώντας το δάκτυλο στο πρόσωπο του παιδιού!

 

Δεν είναι υπερβολικό σε ένα τόσο μεγάλο παιδί που μάλιστα παίρνει απο λόγια;;

Προσωπικά δεν της έχω πεί τίποτα.

 

Μέχρι ποιά ηλικία συστήνεται το time out αλήθεια;;

[Μαρια Στυλιανακη]

είναι εντελώς υπερβολικό και ταπεινωτικό.

 

είναι εξευτελιστικό.

 

πάντα όταν είναι άλλοι μπροστά,

ο γονέας είναι καλό να ερχεται στο επίπεδο του παιδιού ,

να του μιλάει με χαμηλό τόνο

η συζητηση αφορά τους δύο,

και όχι όλο το περιβάλλον και άσχετους ανθρώπους,

και φυσικα,

το time out όπως έγραψα και πριν και γραφει και το άρθρο,

δεν ειναι τιμωρία και ο οποιοσδήποτε τιμωρητικός τόνος,

πόσο μάλλον απειλητική σωματική γλώσσα (κούνημα του δαχτύλου έτσι όπως το περιγράφεις),

 

συσσωρεύει αρνητικά συναισθήματα στο παιδί,

δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο μια ειρηνική επίλυση και αποφυγή στο μέλλον μιας ανεπιθύμητης συμπεριφοράς.

 

το παιδί θα επικεντρώσει στα συναισθήματα που απέκτησε λόγω της τιμωρίας (ντροπή!ενοχή!μειωμένη αυτοεικόνα λόγω του "δημόσιου" "εξευτελισμού" του, φόβο ότι όλοι θα το αντιμετωπίζουν έτσι) ,

 

αντί να μπορεσει με ψυχραιμια να σκεφτεί ότι κάποια πράξη του δεν ήταν σωστή.

 

αν έχει θυμώσει ο γονέας, με το "λάθος" του παιδιού του θα πρέπει να εκτονώσει αλλιιώς το θυμό του και όχι μέσω τιμωρητικής παρέμβασης.

 

αν ενας γονέας δεν ξέρει τι να κάνει για να το καταφέρει αυτο, το καλυτερο εργαλείο που βοηθάει σε αυτό είναι οι βαθιεεεεεές ανάσες και οι γκριμάτσες του γονέα στον εαυτό του (κοιτάει για λίγο προς άλλη κατεύθυνση) για παράδειγμα.

 

τα παιδιά μαθαίνουν απο τα λάθη τους, (αφού και εμείς ακόμα μαθαίνουμε..)

και η τιμωρητική παρέμβαση,

δεν βοηθάει καθόλου στο να μπορέσουν να κάνουν ακριβώς αυτό το πράγμα.

[Μαρια Στυλιανακη]

το time out ειναι κάτι εντελώς ευέλικτο.

 

μπορεί να χρειαστεί και σε μεγαλύτερες ηλικίες. και στο δημοτικό.

 

στις τάξεις, εγώ θυμάμαι οτι στο γυμνάσιο , ο δάσκαλος έστελνε κάποιον μαθητή να μείνει έξω απο την τάξη όταν δεν μπορούσε να παρακολουθήσει.

 

και αυτό ένα time out ειναι.

 

οπότε δεν εχει όριο ηλικίας στην ουσία.

 

η πραγματικότητα είναι ότι σε όλη μας την ζωή υπάρχουν time out -

και στην δουλειά μας εάν κάνουμε κάτι λάθος, εάν αυτό το λάθος είναι ΠΟΛΥ μεγάλο και έχει ΠΟΛΥ μεγάλο κόστος,

θα μας κάνουν time out.

 

είναι το ίδιο concept.

 

απλώς φυσικά δεν μας κάνουν time out για το παραμικρό λαθάκι, γιατί δεν θα μπορέσουμε ποτέ να χαλαρώσουμε και η ζωή μας θα είναι μια κόλαση!

 

το ίδιο πράγμα ειναι. πρέπει να υπάρχει μια επιλογή και μια κλιμάκωση

όσον αφορά το πότε, εφαρμόζεται.

 

ο τρόπος είναι πάντα ίδιος. υπάρχει κατιδίαν (κοντά δηλαδή) συνομιλία, δηλώνεται στο παιδί το αποτέλεσμα της πράξης του (το time out) και μετά εφαρμόζεται.

 

και πραγματικά εάν ένα παιδί έχει ΣΥΝΕΧΕΙΑ συμπεριφορά που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, δηλαδή συνέχεια χτυπάει, συνέχεια δαγκώνει,

ε τότε δεν θα βοηθήσει το time out

και χρειάζεται απο κοινού προσπάθεια με ψυχολόγο.

 

(Ο ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟ )

 

δεν μπορεί μια παιδαγωγός να αυθαιρετεί, και να αποφασίζει

α εγώ θα το διορθώσω το παιδί.

δεν πάει έτσι.

μέχρι ένα όριο, χρησιμοποιείς το time out ,και μετά, απο λιγο καιρό,

πχ ένα μήνα,

κάνεις μια αναθεώρηση και βλέπεις τελικά τι απέδωσε και αν απέδωσε,

και τι μπορεί να γίνει.

 

στους δημόσιους φυσικά δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα μάλλον.

δηλαδή η αναθεώρηση της μεθόδου που χρησιμοποιεί το ίδιο το άτομο, απο το ίδιο το άτομο?

 

είναι κρίμα γιατί συνήθως και η ίδια η παιδαγωγός το αισθάνεται ότι δεν πετυχαίνει τίποτα.

 

αλλά παραδόξως συνεχίζει, αντί να ρωτήσει, να το ψάξει κ να ενημερωθεί.

 

και φυσικά και η διεύθυνση, που δεν έχει την επαρκή ενημέρωση, κ δεν εχει φροντίσει για το πως να χειριστεί τέτοιες καταστάσεις.

 

παιδιά που όλη την χρονιά τα αντιμετωπίζουν έτσι,

κινδυνεύουν να έχουν μεγάλα προβλήματα προσαρμοστικότητας μετά.

 

γιατί στα μάτια τους, η δασκάλα, είναι η μεγάλη τιμωρός, η οποία μονο κακία βγάζει και δεν τα εχει βοηθήσει καθόλου.

όλη τους η επικοινωνία, ήταν για να τιμωρούνται.

 

και μετά το παιδί αυτό θα πάει στο σχολείο.......

και πως θα συμπαθήσει την δασκάλα ? ή θα αλλάξει την εικόνα που έχει για την δασκάλα?

....

 

το άρθρο αυτό, με το time out, καθώς και ότι άλλο θέλετε απο αυτά που έχουν γραφτεί εδώ,

μπορούν να σταλούν στους παιδικούς σταθμούς.

αν θέλετε να στείλουμε ένα τέτοιο φάξ στον παιδκό σταθμό που είσαστε,

πείτε μας το,

 

αρκετά πιθανόν να βοηθήσει αυτό στην σωστότερη εφαρμογή του...

(δεν ξέρω, ελπίζω πάντως)

όποιος θέλει, στέλνει τον αριθμό φάξ, με πμ σε μένα.

[hara]

Ναί όντως δεν είχε αποτέλεσμα στα συγκεκριμένα παιδάκια.

Το ίδιο επιθετικά ήταν.

 

Φέτος δεν εργάζεται η συγκεκριμένη δασκάλα στο σταθμό πλέον.

 

Πολύ χρήσιμα τα όσα έγραψες Μαρία!!!

[ismeni]

για να είναι κάποιο παιδί "άτακτο" ή "ζωηρό" σε κάτι οφείλεται. μπορεί αυτά που κάνουνε στον παιδικό να μην τον καλύπτουν. δηλαδή να θέλει να κάνει κατι πιο προχωρημένο και να του φαίνονται βαρετά αυτά που κάνει. να θέλει κάτι με πιο ενδιαφέρον, ίσως για πιο μεγάλα παιδιά. η δασκάλα πρέπει να το αντιληφθεί αυτό και να το θέσει σε εφαρμόγή εφ' όσον γίνεται για όλο το τμήμα, ή αποκλειστικά για το "ζωηρό" παιδί.

το πιο πιθανό είναι να μην "πιάσει" η τιμωρία της καρέκλας. μπορεί να πισμώσει ο πιτσιρικάς και τότε χάθηκε το παιχνίδι.

κι εγώ με παιδιά ασχολούμε, σε αλλον τομέα, αλλα τη...βαρεμάρα την ξέρω. τα παιδιά βαριούνται γρήγορα και θέλουν συνέχεια αλλαγή δραστηριοτήτων. βέβαια εμείς οι γονείς πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι κάποια πράγματα γίνονται σε επανάληψη για να τα μαθαίνουν, αλλα σίγουρα, αναφερόμαστε σε πιο προχωρημένες ηλικίες.

αυτή είναι η δική μου άποψη, πιστέυω να την περιέγραψα σωστά για να μην παρεξηγηθώ.

δεν λέω ΟΧΙ στις τιμωρίες, αλλα με μέτρο.