Aπαιτητικα Παιδακια

[Konstantina-Kl]

Ανοιξα θεμα με τιτλο που προτεινε η madrid05 και εβαλα το ιδιο post..

 

απο http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=97377&page=3

 

Η μικρη μου ειναι 20 μηνων, πολυ δεμενη μαζι μου, συνεχεια απο πισω μου. Ασχολουμαι συνεχεια μαζι της, τα απογευματα παιζουμε μαζι τουλαχιστον 3 ωρες. Κοιμαται ακομα μαζι μας εχει κανα δυο μηνες που πηγε στο κρεββατακι της ,διπλα στο δικο μας εννοειται. Μεχρι προτεινως κοιμοτανε στο υπερδιπλο μαζι μας. ΑναγκαστΗκα να την αφησω να κλαιει για λιγο για να κοιμαται στο κρεβατι της επειδη στο δικο μας δεν ειναι και τοσο καλο το στρωμα, αλλα ημουν διπλα της και την φιλαγα στο μαγουλακι και της ελεγα γλυκολογα μεχρι που κουραστηκε και κοιμηθηκε στο κρεββατακι της, και απο τοτε κοιμαται εκει.

Αυτα εν ολιγης για τη σχεση μου με τη μικρη, ειμαστε αυτοκολλητες.

Στο προβλημα τωρα. Σημερα το μεσημερι ηθελε να παιξουμε μαζι αλλα εγω ειχα δουλειες, να ετοιμασω να φαμε. Με τον μπαμπα της αρνιοτανε να παιξει, ηθελε εμενα και επεσε κατω και χτυπιοτανε στην κυριολεξια και εκλεγε. Την αφησα να κλαψει για λιγο και οταν ειδα οτι λιγο ηρεμησε την πηρα αγκαλιτσα. Οταν την αφησα για να παω να συνεχισω τις δουλιες, παλι τα ιδια. Μετα απο κλαμματα και υστεριες κατορθωσε ο μπαμπας της και την εκανε να ξεχαστει λιγο με ενα βιβλιο και κατορθωσαμε και φαγαμε.

Λοιπον τι κανω σε αυτες τις περιπτωσεις υστεριας? __________________

[Konstantina-Kl]

Στην madrid05 Το εχω δοκιμασει. Αμα την πιασει το πεισμα της δεν ακουει τιποτα.

Στην jackrussel Και αν ειμαστε καπου εξω , και την πιασει η υστερια? Ειχαμε παει σε μια εκθεση βιβλιου και ηθελε οπωσδηποτε ενα βιβλιο, δεν ειχα προβλημα να της το παρω, ομως το ηθελε εκεινη τη στιγμη. Δεν αφηνε την κοπελα να το περασει στην ταμειακη. Το ηθελε ΤΩΡΑ και εκανε σαν τρελη, εγιαν κατακοκκινη απο την ντροπη μου.

 

Στην

Lucy

 

Αυτο φαινεται να λειτουργει καπως καλυτερα, ομως πλανταζει στο κλαμμα μεχρι που καποια στιγμη ηρεμει.

[madrid05]

Δεν νομίζω οτι μονο η μικρή σου κάνει τόσα πείσματα.Ειναι δυσκολη η ηλικία αυτή...

θελω να πιστεύω οτι το πολύ "μπιρι-μπιρι" θα εχει αποτελεσμα, ακομα κι αν χρειαστει να λέμε τα ιδια και τα ίδια εκατό φορες.

Να οπλιστουμε με αποφασιστικοτητα και να πάρουμε απόφαση οτι ίσως μας φερουν σε δυσκολη θεση δημόσια, μεχρι να μαθουν τι ειναι σωστο και τι οχι.

Πριν λιγο ο μικρος τσίριζε γιατι ηθελε να παιξει και οχι να βαλει πιτζαμα.Εγω -κουρασμενη απ την δουλεια- έχασα την ψυχραιμια μου και χωρις να του μιλάω του φορούσα την πιτζαμούλα με το "ετσι θελω". Ε, λοιπόν ο μικρος σταματησε να τσιριζει οταν ο μπαμπας του πολύ ηρεμα, αλλά με επιμονη, τον κοιτζε στα ματια και του έλεγε "ειναι ωρα για υπνο τωρα, θα παιξουμε πάλι αυριο"- καμια 15αρια φορες ,μεχρι που σταματησε τις φωνες για να τον ακουσει.

[Konstantina-Kl]

Aς το ελπισουμε, γιατι επισης δεν τη μαλωνω και δεν θελω να την μαλωνω αλλα αν συνεχισει αυτη τη συμπεριφορα φοβαμαι μη ξεπερασω τα ορια μου και της μιλησω ασχημα. Τα παιδια τραβανε τα ορια παντα. Ελπισω μεγαλωνοντας να καταλαβαινει καλυτερα. Τρεμω στη σκεψη πως θα χρειαστει να βαλω ορια. Ομως πρεπει. Κατα τα αλλα ειναι ενα πολυ τρυφερο παιδακι

[madrid05]

Προσωπικά δεν θεωρώ οτι τα όρια είναι κακά.Πιστεύω οτι είναι απαραίτητα, με την προυπόθεση βεβαια οτι τα βάζουμε σταδιακά σε μια ηλικία που το παιδάκι θα μπορεί να καταλαβαίνει τους λόγους και να διαχωρίζει την "καλή" από την "κακή" συμπεριφορά.

Θέλω να είμαι αισιόδοξη οτι με πολλή υπομονή και αγάπη θα βρούμε τον τρόπο να μεγαλώσουμε τα παιδάκια μας με τον καλύτερο τρόπο.

[jackrussel]

Στην madrid05 Το εχω δοκιμασει. Αμα την πιασει το πεισμα της δεν ακουει τιποτα.

Στην jackrussel Και αν ειμαστε καπου εξω , και την πιασει η υστερια? Ειχαμε παει σε μια εκθεση βιβλιου και ηθελε οπωσδηποτε ενα βιβλιο, δεν ειχα προβλημα να της το παρω, ομως το ηθελε εκεινη τη στιγμη. Δεν αφηνε την κοπελα να το περασει στην ταμειακη. Το ηθελε ΤΩΡΑ και εκανε σαν τρελη, εγιαν κατακοκκινη απο την ντροπη μου.

 

Στην

Lucy

 

Αυτο φαινεται να λειτουργει καπως καλυτερα, ομως πλανταζει στο κλαμμα μεχρι που καποια στιγμη ηρεμει.

 

εγω οταν φαει τετοιο κολλημα που δεν ειναι διαπραγματευσιμο τον πιανω δυνατα και αποφασιστικα αγκαλια και αλλαζω σκηνικο τελειως, βγαινουμε τελειως απο τον χωρο και τελειωσε, εννοειται με τα αντιστοιχα αποφασιστικα λογια. εφοσον δεν αφηνεις την κοπελα να κανει τη δουλεια της παραδειγμα φυγαμε παμε να δουμε τα σκυλακια εξω,,,αλλαζω παρασταση χωρις πολλα πολλα οταν δεν ακουει,δεν διαπραγματευεται το κοβω αποφασιστικα και παμε για αλλα, αυτο το κανω γρηγορα χωρις να κανει το πραγμα κοιλια και πολλα πολλα,φυγαμε τελεια παμε εξω να φας την μπανανα σου,,,ξαφνιαζεται και ξεκολλαει

[missirlou]

Τα παιδια υποφερουν και τα ιδια οταν ειναι απαιτητικα για αυτο δεν μπορω να πιστεψω οτι 'χαιρονται' που ειναι απιατητικα η χειριστικα η οπως αλλιως το πουμε. Υποφερουν γιατι καμια μαμα στον κοσμο δεν μπορει αν εχει ενα παιδακι αγκαλια 24 ωρες το 24ωρο.

Ορια πρεπει να υπαρχουν παντου, ακομη και οταν τα εχουμε μωρουλια, τοσο γλυκα, και θελουμε να τα εχουμε αγκαλιτσα.....

Αλλιως παιρνουμε αποφαση ο,τι μεχρι να πανε Δημοτικο θα ειναι κολλημενα επανω μας.

[kiki v]

Konstantina, πριν από έναν μήνα έγραψα σε άλλο θέμα τα παρακάτω:

 

Όπως βλέπετε από το τικεράκι μου η κόρη μου είναι 20 μηνών και τον τελευταίο καιρό η αγαπημένη της φράση είναι "αγκαλίτσα, μαμά!". Κι αυτό από μόνο του, βέβαια, δεν είναι πρόβλημα εκτός κι αν λέγεται 1000 φορές μέσα στο 24ωρο (μέρα-νύχτα κυριολεκτικά), στα πιο άκυρα μέρη (π.χ. σε διαδρομή με το αυτοκίνητο με εκείνη δεμένη, βέβαια, στο καθισματάκι της), σε άκυρες στιγμές (π.χ. η μαμά τρώει, ας κάτσω πάνω της με τρόπο που να μην μπορεί ούτε το πηρούνι να φτάσει στο στόμα της) και όταν δεν ικανοποιηθεί ως αίτημα, καταλήγει σε εκκωφαντικές τσιρίδες απελπισίας (μόλις χθές διαπίστωσα και νεύρων) που "λήγουν" (σε εισαγωγικά γιατί μετά, βέβαια, θέλουμε και κάποιο χρόνο για να ηρεμήσουμε από την ένταση, τον ιδρώτα και τα αναφιλητά) μόνο στην αγκαλιά της μαμάς.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μέτρησα ούτε μετρίασα τις αγκαλιές προς την κόρη μου (τις είχα στερηθεί από τη μαμά μου, που μέσα σε όλα της τα θετικά, τρυφερό άνθρωπο δεν τη λες), όπως επίσης, ότι μέχρι σήμερα δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερα προβλήματα υπακοής ή συνεννόησης μαζί της (δεν χρειάζεται να λέω πολλά μη, είναι (ή ήταν ) ανοιχτή σε εναλλακτικές, κτλ.) κι αυτό τώρα ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Μήπως καλώς ήρθα στα terrible twos; Από τώρα;

Δεν με πειράζει να της προσφέρω την αγκαλιά μου. Αυτό που με ανησυχεί είναι γιατί το ζητάει συνέχεια και αδιάκριτα (τι είπα τώρα; τι διάκριση να κάνει το παιδάκι 20 μηνών; τεσπα, καταλαβαίνετε); Από συνήθεια, από ανασφάλεια (έτσι λέει ο άντρας μου, ότι έχουμε κάνει ένα ανασφαλές παιδάκι ), για να με τσεκάρει, να με "μετρήσει"; Μερικές φορές μου δίνει αυτή την εντύπωση, ότι ελέγχει πόσο είμαι "εδώ" για εκείνη αλλά, σ' αυτή την περίπτωση θα ήθελα να της περάσω το μήνυμα ότι "εδώ" μπορώ να είμαι και με άλλους τρόπους, δεν χρειάζεται πάντα να αγκαλιαζόμαστε. Έτσι, της προτείνω εναλλακτικές (εξάλλου πάντα κάνουμε πράγματα μαζί) αλλά την ώρα των υστερικών κραυγών δεν ακούει τίποτα. Έπειτα, δεν θέλω με τίποτα να κάνει τη σύνδεση τσιρίζω=περνάει το δικό μου, γιατί είμαι βέβαιη ότι δεν θ' αργήσουμε να το επεκτείνουμε και να το γενικεύσουμε.

Τέλος, να πω ότι, επιεδή η μικρή μιλάει αρκετά καλά για την ηλικία της (κάνει προτάσεις και μπορείς να κάνεις απλούς διαλόγους μαζί της) καμιά φορά νομίζω ότι με παραπλανά και πιάνω τον εαυτό μου να έχει απαιτήσεις κατανόησης μάλλον αναντίστοιχες με την ηλικία της.

Εσείς τι γνώμη έχετε; Θα με βοηθούσε να δω τα πράγματα κι από μια άλλη οπτική.

 

Εξακολουθώ να μην έχω σαφείς απαντήσεις μέσα μου για όλα αυτό και γι' αυτό παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη συζήτησή σας. Επίσης, να συμπληρώσω ότι στο μεσοδιάστημα οι τσιρίδες μας, δυστυχώς, επεκτάθηκαν και σε άλλες καταστάσεις σαν αυτές που περιγράφεις κι εσύ (π.χ όταν θέλει κάτι που δεν μπορεί να έχει ή, τουλάχιστον, όχι αμέσως, όταν δεν θέλει να κάνει κάτι που της ζητάς ή το αντίστροφο). Αυτό που με προβληματίζει, επιπλέον, είναι ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις, μετά από λίγο η υστερία αλλάζει "θέμα" και γυρνάει στο "αγκαλίτσα, μαμά" και, μάλιστα, με τρόπο έντονο. Κάπως σαν να θέλει να τσεκάρει ότι, παρά τη συμπεριφορά της, δεν "άλλαξε κάτι μεταξύ μας". Αυτό δεν ξέρω καθόλου πώς να το χειριστώ. Μέχρι τώρα, την αγκαλιάζω, της εξηγώ πώς αισθάνομαι μ' αυτή τη συμπεριφορά και το ξεχνάμε. Αλλά το γεγονός ότι συμβαίνει ξανά και ξανά, υποθέτω, ότι σημαίνει ότι ίσως να χρειάζεται και κάτι άλλο ή κάτι διαφορετικό.

 

Μου άρεσε η προσέγγιση της jackrussel και θα προσπαθήσω να την εφαρμόσω κι, επίσης, κάτι άλλο που τριγυρνάει στο μυαλό μου αυτές τις μέρες είναι να προσπαθήσω να μην το αναγάγω σε κάτι τόσο σημαντικό. Έχω την αίσθηση ότι με κάποιο τρόπο η μικρή συναισθάνεται πόσο μας αναστατώνει και μας ανησυχεί (με τον μπαμπά της) όλο αυτό και δοκιμάζει, πειραματίζεται. Όχι, φυσικά, έτσι συνειδητά όπως το λέω.

 

Πάντως, είναι βοηθητικό πολύ να διαβάζεις τις γνώμες άλλων μαμάδων πάνω στο θέμα.

[Konstantina-Kl]

Konstantina, πριν από έναν μήνα έγραψα σε άλλο θέμα τα παρακάτω:

 

Όπως βλέπετε από το τικεράκι μου η κόρη μου είναι 20 μηνών και τον τελευταίο καιρό η αγαπημένη της φράση είναι "αγκαλίτσα, μαμά!". Κι αυτό από μόνο του, βέβαια, δεν είναι πρόβλημα εκτός κι αν λέγεται 1000 φορές μέσα στο 24ωρο (μέρα-νύχτα κυριολεκτικά), στα πιο άκυρα μέρη (π.χ. σε διαδρομή με το αυτοκίνητο με εκείνη δεμένη, βέβαια, στο καθισματάκι της), σε άκυρες στιγμές (π.χ. η μαμά τρώει, ας κάτσω πάνω της με τρόπο που να μην μπορεί ούτε το πηρούνι να φτάσει στο στόμα της) και όταν δεν ικανοποιηθεί ως αίτημα, καταλήγει σε εκκωφαντικές τσιρίδες απελπισίας (μόλις χθές διαπίστωσα και νεύρων) που "λήγουν" (σε εισαγωγικά γιατί μετά, βέβαια, θέλουμε και κάποιο χρόνο για να ηρεμήσουμε από την ένταση, τον ιδρώτα και τα αναφιλητά) μόνο στην αγκαλιά της μαμάς.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μέτρησα ούτε μετρίασα τις αγκαλιές προς την κόρη μου (τις είχα στερηθεί από τη μαμά μου, που μέσα σε όλα της τα θετικά, τρυφερό άνθρωπο δεν τη λες), όπως επίσης, ότι μέχρι σήμερα δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερα προβλήματα υπακοής ή συνεννόησης μαζί της (δεν χρειάζεται να λέω πολλά μη, είναι (ή ήταν ) ανοιχτή σε εναλλακτικές, κτλ.) κι αυτό τώρα ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Μήπως καλώς ήρθα στα terrible twos; Από τώρα;

Δεν με πειράζει να της προσφέρω την αγκαλιά μου. Αυτό που με ανησυχεί είναι γιατί το ζητάει συνέχεια και αδιάκριτα (τι είπα τώρα; τι διάκριση να κάνει το παιδάκι 20 μηνών; τεσπα, καταλαβαίνετε); Από συνήθεια, από ανασφάλεια (έτσι λέει ο άντρας μου, ότι έχουμε κάνει ένα ανασφαλές παιδάκι ), για να με τσεκάρει, να με "μετρήσει"; Μερικές φορές μου δίνει αυτή την εντύπωση, ότι ελέγχει πόσο είμαι "εδώ" για εκείνη αλλά, σ' αυτή την περίπτωση θα ήθελα να της περάσω το μήνυμα ότι "εδώ" μπορώ να είμαι και με άλλους τρόπους, δεν χρειάζεται πάντα να αγκαλιαζόμαστε. Έτσι, της προτείνω εναλλακτικές (εξάλλου πάντα κάνουμε πράγματα μαζί) αλλά την ώρα των υστερικών κραυγών δεν ακούει τίποτα. Έπειτα, δεν θέλω με τίποτα να κάνει τη σύνδεση τσιρίζω=περνάει το δικό μου, γιατί είμαι βέβαιη ότι δεν θ' αργήσουμε να το επεκτείνουμε και να το γενικεύσουμε.

Τέλος, να πω ότι, επιεδή η μικρή μιλάει αρκετά καλά για την ηλικία της (κάνει προτάσεις και μπορείς να κάνεις απλούς διαλόγους μαζί της) καμιά φορά νομίζω ότι με παραπλανά και πιάνω τον εαυτό μου να έχει απαιτήσεις κατανόησης μάλλον αναντίστοιχες με την ηλικία της.

Εσείς τι γνώμη έχετε; Θα με βοηθούσε να δω τα πράγματα κι από μια άλλη οπτική.

 

Εξακολουθώ να μην έχω σαφείς απαντήσεις μέσα μου για όλα αυτό και γι' αυτό παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη συζήτησή σας. Επίσης, να συμπληρώσω ότι στο μεσοδιάστημα οι τσιρίδες μας, δυστυχώς, επεκτάθηκαν και σε άλλες καταστάσεις σαν αυτές που περιγράφεις κι εσύ (π.χ όταν θέλει κάτι που δεν μπορεί να έχει ή, τουλάχιστον, όχι αμέσως, όταν δεν θέλει να κάνει κάτι που της ζητάς ή το αντίστροφο). Αυτό που με προβληματίζει, επιπλέον, είναι ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις, μετά από λίγο η υστερία αλλάζει "θέμα" και γυρνάει στο "αγκαλίτσα, μαμά" και, μάλιστα, με τρόπο έντονο. Κάπως σαν να θέλει να τσεκάρει ότι, παρά τη συμπεριφορά της, δεν "άλλαξε κάτι μεταξύ μας". Αυτό δεν ξέρω καθόλου πώς να το χειριστώ. Μέχρι τώρα, την αγκαλιάζω, της εξηγώ πώς αισθάνομαι μ' αυτή τη συμπεριφορά και το ξεχνάμε. Αλλά το γεγονός ότι συμβαίνει ξανά και ξανά, υποθέτω, ότι σημαίνει ότι ίσως να χρειάζεται και κάτι άλλο ή κάτι διαφορετικό.

 

Μου άρεσε η προσέγγιση της jackrussel και θα προσπαθήσω να την εφαρμόσω κι, επίσης, κάτι άλλο που τριγυρνάει στο μυαλό μου αυτές τις μέρες είναι να προσπαθήσω να μην το αναγάγω σε κάτι τόσο σημαντικό. Έχω την αίσθηση ότι με κάποιο τρόπο η μικρή συναισθάνεται πόσο μας αναστατώνει και μας ανησυχεί (με τον μπαμπά της) όλο αυτό και δοκιμάζει, πειραματίζεται. Όχι, φυσικά, έτσι συνειδητά όπως το λέω.

 

Πάντως, είναι βοηθητικό πολύ να διαβάζεις τις γνώμες άλλων μαμάδων πάνω στο θέμα.

 

Kiki μου τι να πω, θελω να πιστευω πως μεγαλωνοντας θα αλλαξουν τροπαριο. Κατα Φρουντ που καθε αλλο παρα οπαδος ειμαι, η περιοδος που διανυουνε τωρα ειναι η λεγομενη σαδιστικη. Εγω δε θελω να πιστευω οτι τα παιδακια μας , μας δοκιμαζουν και θελουν να μας κανουμε τη ζωη μας δυσκολη. Απλα μεγαλωνουνε και αλλαζουνε και ειναι για αυτα μια πρωτογνωρη εμπειρια. Αγκαλια δεν θα στερησω ποτε απο την μικρη ομως θα προσπαθω να την κανω να καταλαβει οτι δεν ειναι ολες οι ωρες ιδιες, τωρα θα της αποσπω την προσοχη? Θα την αγνοησω και λιγο οταν θα πεσει στο πατωμα να χτυπηθει? Δεν ξερω. Φοβομουνα οτι την ειχα καλομαθει με τις αγκαλιες και τα φιλια, ομως τωρα πιστευω οτι δεν φταιει αυτο, ισα ισα εχω ενα παιδι με μεγαλη αυτοπεποιθηση μπορω να πω, απλα διαμορφωνει το χαρακτηρα της και θελει να δει που μπορει να φτασει, και εδω ειναι που πρεπει να μπουν τα ορια. Τα ζηταει το ιδιο το παιδι με τη συμπεριφορα του δηλαδη. Παντα με ευγενεια, σεβασμο και κατανοηση των συναισθηματων της ,θα της βαλω και ορια. Δηλαδη ναι στις αναγκες, για αγκαλια,για προσοχη, και οχι στο καπριτσιο της, θελω αυτο τωρα.. Για να δουμε

[jackrussel]

Konstantina, πριν από έναν μήνα έγραψα σε άλλο θέμα τα παρακάτω:

 

Όπως βλέπετε από το τικεράκι μου η κόρη μου είναι 20 μηνών και τον τελευταίο καιρό η αγαπημένη της φράση είναι "αγκαλίτσα, μαμά!". Κι αυτό από μόνο του, βέβαια, δεν είναι πρόβλημα εκτός κι αν λέγεται 1000 φορές μέσα στο 24ωρο (μέρα-νύχτα κυριολεκτικά), στα πιο άκυρα μέρη (π.χ. σε διαδρομή με το αυτοκίνητο με εκείνη δεμένη, βέβαια, στο καθισματάκι της), σε άκυρες στιγμές (π.χ. η μαμά τρώει, ας κάτσω πάνω της με τρόπο που να μην μπορεί ούτε το πηρούνι να φτάσει στο στόμα της) και όταν δεν ικανοποιηθεί ως αίτημα, καταλήγει σε εκκωφαντικές τσιρίδες απελπισίας (μόλις χθές διαπίστωσα και νεύρων) που "λήγουν" (σε εισαγωγικά γιατί μετά, βέβαια, θέλουμε και κάποιο χρόνο για να ηρεμήσουμε από την ένταση, τον ιδρώτα και τα αναφιλητά) μόνο στην αγκαλιά της μαμάς.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μέτρησα ούτε μετρίασα τις αγκαλιές προς την κόρη μου (τις είχα στερηθεί από τη μαμά μου, που μέσα σε όλα της τα θετικά, τρυφερό άνθρωπο δεν τη λες), όπως επίσης, ότι μέχρι σήμερα δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερα προβλήματα υπακοής ή συνεννόησης μαζί της (δεν χρειάζεται να λέω πολλά μη, είναι (ή ήταν ) ανοιχτή σε εναλλακτικές, κτλ.) κι αυτό τώρα ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Μήπως καλώς ήρθα στα terrible twos; Από τώρα;

Δεν με πειράζει να της προσφέρω την αγκαλιά μου. Αυτό που με ανησυχεί είναι γιατί το ζητάει συνέχεια και αδιάκριτα (τι είπα τώρα; τι διάκριση να κάνει το παιδάκι 20 μηνών; τεσπα, καταλαβαίνετε); Από συνήθεια, από ανασφάλεια (έτσι λέει ο άντρας μου, ότι έχουμε κάνει ένα ανασφαλές παιδάκι ), για να με τσεκάρει, να με "μετρήσει"; Μερικές φορές μου δίνει αυτή την εντύπωση, ότι ελέγχει πόσο είμαι "εδώ" για εκείνη αλλά, σ' αυτή την περίπτωση θα ήθελα να της περάσω το μήνυμα ότι "εδώ" μπορώ να είμαι και με άλλους τρόπους, δεν χρειάζεται πάντα να αγκαλιαζόμαστε. Έτσι, της προτείνω εναλλακτικές (εξάλλου πάντα κάνουμε πράγματα μαζί) αλλά την ώρα των υστερικών κραυγών δεν ακούει τίποτα. Έπειτα, δεν θέλω με τίποτα να κάνει τη σύνδεση τσιρίζω=περνάει το δικό μου, γιατί είμαι βέβαιη ότι δεν θ' αργήσουμε να το επεκτείνουμε και να το γενικεύσουμε.

Τέλος, να πω ότι, επιεδή η μικρή μιλάει αρκετά καλά για την ηλικία της (κάνει προτάσεις και μπορείς να κάνεις απλούς διαλόγους μαζί της) καμιά φορά νομίζω ότι με παραπλανά και πιάνω τον εαυτό μου να έχει απαιτήσεις κατανόησης μάλλον αναντίστοιχες με την ηλικία της.

Εσείς τι γνώμη έχετε; Θα με βοηθούσε να δω τα πράγματα κι από μια άλλη οπτική.

 

Εξακολουθώ να μην έχω σαφείς απαντήσεις μέσα μου για όλα αυτό και γι' αυτό παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη συζήτησή σας. Επίσης, να συμπληρώσω ότι στο μεσοδιάστημα οι τσιρίδες μας, δυστυχώς, επεκτάθηκαν και σε άλλες καταστάσεις σαν αυτές που περιγράφεις κι εσύ (π.χ όταν θέλει κάτι που δεν μπορεί να έχει ή, τουλάχιστον, όχι αμέσως, όταν δεν θέλει να κάνει κάτι που της ζητάς ή το αντίστροφο). Αυτό που με προβληματίζει, επιπλέον, είναι ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις, μετά από λίγο η υστερία αλλάζει "θέμα" και γυρνάει στο "αγκαλίτσα, μαμά" και, μάλιστα, με τρόπο έντονο. Κάπως σαν να θέλει να τσεκάρει ότι, παρά τη συμπεριφορά της, δεν "άλλαξε κάτι μεταξύ μας". Αυτό δεν ξέρω καθόλου πώς να το χειριστώ. Μέχρι τώρα, την αγκαλιάζω, της εξηγώ πώς αισθάνομαι μ' αυτή τη συμπεριφορά και το ξεχνάμε. Αλλά το γεγονός ότι συμβαίνει ξανά και ξανά, υποθέτω, ότι σημαίνει ότι ίσως να χρειάζεται και κάτι άλλο ή κάτι διαφορετικό.

 

Μου άρεσε η προσέγγιση της jackrussel και θα προσπαθήσω να την εφαρμόσω κι, επίσης, κάτι άλλο που τριγυρνάει στο μυαλό μου αυτές τις μέρες είναι να προσπαθήσω να μην το αναγάγω σε κάτι τόσο σημαντικό. Έχω την αίσθηση ότι με κάποιο τρόπο η μικρή συναισθάνεται πόσο μας αναστατώνει και μας ανησυχεί (με τον μπαμπά της) όλο αυτό και δοκιμάζει, πειραματίζεται. Όχι, φυσικά, έτσι συνειδητά όπως το λέω.

 

Πάντως, είναι βοηθητικό πολύ να διαβάζεις τις γνώμες άλλων μαμάδων πάνω στο θέμα.

 

εισαι σε καλο δρομο! καταρχην αναρωτιεσαι δυετερον το συζητας και με αλλους και απο τον τροπο που εκφραζεσαι και μιλας για την κορουλα σου φαινεται ποσο πολυ την υπολογιζεις

προσπαθησε να μην δραματοποιεις τα σκηνικα ουτε εσυ ουτε ο μπαμπα της

δωσε τις εξηγησεις που πρεπει και οταν πρεπει και δρασε γρηγορα και αποφασιστικα οταν πρεπει να μπει τελεια στο συμβαν και να προχωρησετε σε αλλα σκηνικα κυριως εξωλεκτικα,,καμια φορα στο πανικο τα πολλα λογια αγχωνουν πιο πολυ οι οποιες εξηγησεις θα δοθουν μετα

οταν ο γιος μας φαει κολλημα με κατι στην αρχη ο πατερας του δεν ηξερε τι να κανει, δεν καταλαβαινω τι θελει μου ελεγε, εγω του λεω να μπει μεσα κι εκεινος ουρλιαζει για κατι που δεν καταλαβαινω και περνουσε καμποση ωρα γιατι ο αντρας μου ηθελε να καταλαβει να εξηγησει να βρει τον σωστο τροπο κλπ ετσι το παιδι αγχωνοταν πιο πολυ..εγω απο την αλλη ελεγα ναι αλλα πρεπει να κανουμε κατι δραστικο δεν μπορουμε να τον αφησουμε να ουρλιαζει και να υποφερει κι αυτος,,,ετσι τον αρπαζα αγκαλια και με στοιβαρο λιτο λογο ελεγα τελειωσε τωρα παμε μεσα να πιουμε νερο και να κοιμηθουμε,,παμε μεσα να σου πω παραμυθι μια φορα κι εναν καιρο κλπ δεν αφηνα ομως περιθωριο ημουν αποφασιστικη,,γλυκια αλλα αποφασιστικη και εβλεπα οτι αυτο ηταν που ειχε αναγκη η οποια αβεβαιοτητα τον αγχωνε

απο τοτε αρχισε κι ο αντρας να το βλεπει ετσι κι εχει βοηθησει. δεν αφηνουμε οταν ξεφυγει το πραγμα να τραβαμε για πολυ την συνθηκη που τον αγχωνει οχι δημιουργικα,,δημιουργουμε νεο σκηνικο

αν ειναι η κακη του μερα και εκενευριζεται στον παιδοτοπο φευγουμε,,,ειναι μια στιγμη, σε ολους ισχυει, που η διαπραγματευση και οι πολλες κουβεντες τελειωνουν, εκει ενεργεις εξωλεκτικα, σε μια αλλη στιγμη εξηγεις πχ σημερα ειχες λιγο τα νευρα σου και μαλλον σε κουρασε ο πολυς κοσμος στο μαγαζι και εβαλες τις φωνες ε γι αυτο και φυγαμε, κανεις δεν μπορει να ουρλιαζει οπου βρεθει και οπο σταθει

η ηθελες την προσοχη μας επειδη μιλουσαμε στο καφε και νομιζες οτι δεν σου διναμε σημασια γι αυτο εκανες πραγματα για να τραβηξεις την προσοχη, ετσι φυγαμε γιατι δεν μπορουμε να κανουμε οτι θελουμε κι επειδη δεν μπορουσες να σταματησεις να πετας κατω τα τασακια, φυγαμε,,,

[Tinsey]

Στα παιδάκια των 2 χρονών η συζήτηση δεν πιάνει, απλά γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν τι εννοείς όταν λες "μάλλον σε κούρασε ο κόσμος και γι΄αυτό έκλαιγες, αλλά με τη συμπεριφορά σου αναστάτωσες τη μανούλα και θα σε παρακαλούσα να μην το ξανακάνεις μπλα μπλα μπλα". Μπορεί να δείχνουν ότι καταλαβαίνουν, αλλά δεν έχουν ούτε τη γνωστική ικανότητα ούτε τη συναισθηματική ωριμότητα να κατανοήσουν την επίδραση των πραξεών τους στον ψυχικό κόσμο της μαμάς. Γι' αυτό άλλωστε και επαναλαμβάνουν τη λανθασμένη συμπεριφορά ακόμα κι όταν τους έχεις εξηγήσει 100 φορές ότι η μανούλα στεναχωριέται.

 

Μπορούν όμως να καταλάβουν το "αυτό που κάνεις δεν αρέσει στη μαμά / δεν είναι σωστό και σε παρακαλώ να μη το ξανακάνεις" ή "αν το ξανακάνεις, δεν θα [εδώ προσθέτεις τι δεν θα κάνετε αν επαναληφθεί η συμπεριφορά]". Γονατίζεις ώστε να είσαι στο ίδιο επίπεδο με το παιδί όταν το επιπλήτεις, του μιλάς κατά πρόσωπο για να καταλάβει ότι αυτό που λες είναι σοβαρό και χρησιμοποιείς φωνή σταθερή, χωρίς κρεσέντα. Αν φωνάζει ή χτυπιέται, απομακρυνεσαι εσύ ή απομακρύνεις το παιδί, του λες να ηρεμήσει ("ηρέμησε σε παρακαλώ" με σταθερή φωνή, χωρίς να υψώσεις τον τόνο), το αφήνεις να ηρεμήσει μόνο του, μόλις ηρεμήσει του λες ότι δεν σου άρεσε η συμπεριφορά του και του λες να ζητήσει συγγνώμη πριν το αγκαλιάσεις και το φιλήσεις. Αν με το που αρχίσει να φωνάζει / χτυπάει κ.λπ. το πάρεις αγκαλιά για να ηρεμήσει, τότε την επόμενη φορά που θα θέλει αγκαλιά, θα ξέρει ότι ο πιο γρήγορος τρόπος να την αποκτήσει, θα είναι να συμπεριφερθεί άσχημα.

 

Το να απομακρύνεις το παιδί και να του αποσπάς την προσοχή, λειτουργεί με τα μικρότερα παιδάκια, αλλά όχι με τα μεγαλύτερα. Τα παιδάκια, από τη στιγμή που είναι σε θέση να ξεχωρήσουν το λάθος από το σωστό, μπορούν να δουν τις συνέπειες των πράξεών τους, και θα πρέπει να σέβονται τα όρια (τους κανόνες συμπεριφοράς) που έχουν θέσει ο γονείς. Το να χτυπιέται ένα μωρό στο σούπερ μάρκετ και να το βγάλεις έξω να χαζέψει το συντριβανάκι είναι ΟΚ, το να χτυπιέται ένα τρίχρονο ή ένα πεντάχρονο κι εσύ αντί να έχεις τρόπο να το ηρεμήσεις επί τόπου, να πρέπει να το πάρεις σηκωτό από το μαγαζί και να το πας να χαζεύει το συντριβάνι είναι λάθος. Αν ακολουθείς τέτοια τακτική με νήπια, το πιθανότερο είναι να μην καταφέρεις ποτέ να πας για ψώνια μόνη σου με το παιδί, γιατί κάθε φορά που θα κάνει φασαρία θα πρέπει να παρατήσεις τα ψώνια στη μέση. Αυτό είναι που κάνει το παιδί "χειριστικό" (και χρησιμοποιώ τον όρο σε εισαγωγικά) το ότι δηλαδή μπορεί να χειρίζεται καταστάσεις και την αλληλεπίδραση με τους γονείς προς όφελός του, ενώ ο γονιός φτάνει σε απόγνωση.

 

Άλλη τακτική θα ακολουθήσεις με το μωρό των 6 μηνών, άλλη με το νήπιο των 3 χρονών και άλλη με το παιδάκι των 5.

[kiki v]

Κορίτσια, πραγματικά διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον τις απαντήσεις σας. Είναι τροφή για σκέψη.

 

Εγω δε θελω να πιστευω οτι τα παιδακια μας , μας δοκιμαζουν και θελουν να μας κανουμε τη ζωη μας δυσκολη.

 

konstantina, ούτε εγώ το πιστεύω αυτό. Το "με δοκιμάζει" που ανέφερα, αν θυμάμαι καλά, στο μήνυμά μου είχε την έννοια που λες κι εσύ πιο κάτω, να δει, δηλαδή, πού μπορεί να φτάσει μαζί μου, τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Γι' αυτό πιστεύω ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να της υποδείξω τα όρια. Νομίζω ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο να γνωρίζουν ότι μπορούν να κινούνται ώστε να νιώθουν ασφάλεια. Διαφορετικά, το πράγμα ίσως να παραείναι "χαοτικό" γι' αυτά.

Ο προβληματισμός μου έγκειται στο ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος πρακτικά για να το κάνει κανείς αυτό.

εισαι σε καλο δρομο! καταρχην αναρωτιεσαι δυετερον το συζητας και με αλλους και απο τον τροπο που εκφραζεσαι και μιλας για την κορουλα σου φαινεται ποσο πολυ την υπολογιζεις

προσπαθησε να μην δραματοποιεις τα σκηνικα ουτε εσυ ουτε ο μπαμπα της

δωσε τις εξηγησεις που πρεπει και οταν πρεπει και δρασε γρηγορα και αποφασιστικα οταν πρεπει να μπει τελεια στο συμβαν και να προχωρησετε σε αλλα σκηνικα κυριως εξωλεκτικα,,καμια φορα στο πανικο τα πολλα λογια αγχωνουν πιο πολυ οι οποιες εξηγησεις θα δοθουν μετα

 

Καταρχάς σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Καμιά φορά σε τέτοιες καταστάσεις μπαίνεις (ή τουλάχιστον εγώ) χωρίς να το θέλεις και στο τριπάκι του τι έκανα λάθος και συμβαίνει αυτό τώρα. Όπως είπα και παραπάνω ο τρόπος που περιγράφεις σαν αντιμετώπιση μου ταιριάζει και θα προσπαθήσω να τον εφαρμόσω. Θα επανέλθω γαι απορίες και υποστήριξη .

 

Μπορούν όμως να καταλάβουν το "αυτό που κάνεις δεν αρέσει στη μαμά / δεν είναι σωστό και σε παρακαλώ να μη το ξανακάνεις" ή "αν το ξανακάνεις, δεν θα [εδώ προσθέτεις τι δεν θα κάνετε αν επαναληφθεί η συμπεριφορά]". Γονατίζεις ώστε να είσαι στο ίδιο επίπεδο με το παιδί όταν το επιπλήτεις, του μιλάς κατά πρόσωπο για να καταλάβει ότι αυτό που λες είναι σοβαρό και χρησιμοποιείς φωνή σταθερή, χωρίς κρεσέντα. Αν φωνάζει ή χτυπιέται, απομακρυνεσαι εσύ ή απομακρύνεις το παιδί, του λες να ηρεμήσει ("ηρέμησε σε παρακαλώ" με σταθερή φωνή, χωρίς να υψώσεις τον τόνο), το αφήνεις να ηρεμήσει μόνο του, μόλις ηρεμήσει του λες ότι δεν σου άρεσε η συμπεριφορά του και του λες να ζητήσει συγγνώμη πριν το αγκαλιάσεις και το φιλήσεις. Αν με το που αρχίσει να φωνάζει / χτυπάει κ.λπ. το πάρεις αγκαλιά για να ηρεμήσει, τότε την επόμενη φορά που θα θέλει αγκαλιά, θα ξέρει ότι ο πιο γρήγορος τρόπος να την αποκτήσει, θα είναι να συμπεριφερθεί άσχημα.

 

Tinsey, ο τρόπος που περιγράφεις είναι ακριβώς αυτός που προσπάθησα μέχρι σήμερα να εφαρμόσω. Το πρόβλημα είναι ότι η αλληλουχία βημάτων στη δική μας περίπτωση σπάει εκεί που σου έκανα bold. Όταν απομακρύνομαι ή την απομακρύνω και πολύ περισσότερο, όταν την αφήνω να ηρεμήσει μόνη της, φτάνει σε πραγματικό παροξυσμό, την πιάνει υστερία και το γυρνάει σε απαρηγόρητο "αγκαλίτσα, μαμά". Κι εδώ είναι που είπα ότι το ζητάει σαν για να επιβεβαιώσει ότι δεν άλλαξε κάτι μεταξύ μας. Και σκέψου ότι είμαι πολύ προσεκτική στα λόγια που έχω προηγουμένως χρησιμοποιήσει (ποτέ δεν λέω για "κακά παιδιά κτλ" μόνο ότι δεν μου αρέσει αυτό που κάνει). Για να ηρεμήσει πρέπει να την πάρω αγκαλιά, οπότε και λέμε πάλι, όσα είπες: ξαναλέω ότι δεν μου άρεσε καθόλου η συμπεριφορά, λέω ότι με έκανε (η συμπεριφορά) να θυμώσω και να στεναχωρηθώ (πιστεύω ότι σταδιακά είναι καλό, αν μη τι άλλο, να αναγνωρίζει τα συναισθήματα των άλλων) και ότι σ΄αυτή την περίπτωση, νομίζω, ότι ταιριάζει να ζητήσει συγγνώμη, το κάνει αγκαλιαζόμαστε. Εσύ τι θα έκανες σ' αυτή την περίπτωση;

 

Το να απομακρύνεις το παιδί και να του αποσπάς την προσοχή, λειτουργεί με τα μικρότερα παιδάκια, αλλά όχι με τα μεγαλύτερα. Τα παιδάκια, από τη στιγμή που είναι σε θέση να ξεχωρήσουν το λάθος από το σωστό, μπορούν να δουν τις συνέπειες των πράξεών τους, και θα πρέπει να σέβονται τα όρια (τους κανόνες συμπεριφοράς) που έχουν θέσει ο γονείς. Το να χτυπιέται ένα μωρό στο σούπερ μάρκετ και να το βγάλεις έξω να χαζέψει το συντριβανάκι είναι ΟΚ, το να χτυπιέται ένα τρίχρονο ή ένα πεντάχρονο κι εσύ αντί να έχεις τρόπο να το ηρεμήσεις επί τόπου, να πρέπει να το πάρεις σηκωτό από το μαγαζί και να το πας να χαζεύει το συντριβάνι είναι λάθος. Αν ακολουθείς τέτοια τακτική με νήπια, το πιθανότερο είναι να μην καταφέρεις ποτέ να πας για ψώνια μόνη σου με το παιδί, γιατί κάθε φορά που θα κάνει φασαρία θα πρέπει να παρατήσεις τα ψώνια στη μέση. Αυτό είναι που κάνει το παιδί "χειριστικό" (και χρησιμοποιώ τον όρο σε εισαγωγικά) το ότι δηλαδή μπορεί να χειρίζεται καταστάσεις και την αλληλεπίδραση με τους γονείς προς όφελός του, ενώ ο γονιός φτάνει σε απόγνωση.

 

Άλλη τακτική θα ακολουθήσεις με το μωρό των 6 μηνών, άλλη με το νήπιο των 3 χρονών και άλλη με το παιδάκι των 5.

 

Σε ό,τι αφορά αυτό το σκέλος της απάντησης συμφωνώ και γι' αυτό νομίζω ότι το πρόβλημα είναι ακριβώς η ηλικία των μικρών μας που είναι σαν να πατάνε με το ένα πόδι στην κατηγορία των "μικρότερων" και με το άλλο σ' αυτή των "μεγαλύτερων" παιδιών. (Η τάξη της κόρης μου στον παιδικό είναι τα "Βρέφη Α΄"). Για τις ηλικίες που χρησιμοποιείς στην τελευταία φράση σου είναι ξεκάθαρο που συγκαταλέγονται και υπ' αυτή την έννοια έχω κι εγώ ξεκάθαρες ιδέες για το πώς θα το χειριζόμουν μάλλον -σίγουρα διαφορετικά σε κάθε περίπτωση. Γι' αυτό το μεταβατικό, θεωρώ, στάδιο που βρισκόμαστε τώρα και που το θεωρώ πολύ κρίσιμο για το μετά, αμφιταλαντεύομαι και προσπαθώ να βρω απαντήσεις.

[Σνουφελ μου]

Σας διαβαζω με μεγαλο ενδιαφερον!Πολυ ωραια συζητηση....Απλα να Πω αυθορμητα οτι σκεφτομαι το ποσο η θεωρια απεχεια απο τη πραξη...Δεν λειτουργουνε σε ολα τα παιδια οι ιδιες τακτικες.Ισως μακροπροθεσμα κ οταν "ΟΟΟΟΟΛΟΙ" ακολουθουν την ιδια τακτικη...συνηθως ο ενας τα κανει αυτα κ ολοι οι υπολοιποι που ερχονται για λιγο....σου χαλανε κεθε μερα,αυτο που με τοσο κοπο κ υπομονη χτιζεις.Κι αυτος που υπομενει αυτη τη κατασταση εισαι αυτος που παλευει

[jackrussel]

Στα παιδάκια των 2 χρονών η συζήτηση δεν πιάνει, απλά γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν τι εννοείς όταν λες "μάλλον σε κούρασε ο κόσμος και γι΄αυτό έκλαιγες, αλλά με τη συμπεριφορά σου αναστάτωσες τη μανούλα και θα σε παρακαλούσα να μην το ξανακάνεις μπλα μπλα μπλα". Μπορεί να δείχνουν ότι καταλαβαίνουν, αλλά δεν έχουν ούτε τη γνωστική ικανότητα ούτε τη συναισθηματική ωριμότητα να κατανοήσουν την επίδραση των πραξεών τους στον ψυχικό κόσμο της μαμάς. Γι' αυτό άλλωστε και επαναλαμβάνουν τη λανθασμένη συμπεριφορά ακόμα κι όταν τους έχεις εξηγήσει 100 φορές ότι η μανούλα στεναχωριέται.

 

Μπορούν όμως να καταλάβουν το "αυτό που κάνεις δεν αρέσει στη μαμά / δεν είναι σωστό και σε παρακαλώ να μη το ξανακάνεις" ή "αν το ξανακάνεις, δεν θα [εδώ προσθέτεις τι δεν θα κάνετε αν επαναληφθεί η συμπεριφορά]". Γονατίζεις ώστε να είσαι στο ίδιο επίπεδο με το παιδί όταν το επιπλήτεις, του μιλάς κατά πρόσωπο για να καταλάβει ότι αυτό που λες είναι σοβαρό και χρησιμοποιείς φωνή σταθερή, χωρίς κρεσέντα. Αν φωνάζει ή χτυπιέται, απομακρυνεσαι εσύ ή απομακρύνεις το παιδί, του λες να ηρεμήσει ("ηρέμησε σε παρακαλώ" με σταθερή φωνή, χωρίς να υψώσεις τον τόνο), το αφήνεις να ηρεμήσει μόνο του, μόλις ηρεμήσει του λες ότι δεν σου άρεσε η συμπεριφορά του και του λες να ζητήσει συγγνώμη πριν το αγκαλιάσεις και το φιλήσεις. Αν με το που αρχίσει να φωνάζει / χτυπάει κ.λπ. το πάρεις αγκαλιά για να ηρεμήσει, τότε την επόμενη φορά που θα θέλει αγκαλιά, θα ξέρει ότι ο πιο γρήγορος τρόπος να την αποκτήσει, θα είναι να συμπεριφερθεί άσχημα.

 

Το να απομακρύνεις το παιδί και να του αποσπάς την προσοχή, λειτουργεί με τα μικρότερα παιδάκια, αλλά όχι με τα μεγαλύτερα. Τα παιδάκια, από τη στιγμή που είναι σε θέση να ξεχωρήσουν το λάθος από το σωστό, μπορούν να δουν τις συνέπειες των πράξεών τους, και θα πρέπει να σέβονται τα όρια (τους κανόνες συμπεριφοράς) που έχουν θέσει ο γονείς. Το να χτυπιέται ένα μωρό στο σούπερ μάρκετ και να το βγάλεις έξω να χαζέψει το συντριβανάκι είναι ΟΚ, το να χτυπιέται ένα τρίχρονο ή ένα πεντάχρονο κι εσύ αντί να έχεις τρόπο να το ηρεμήσεις επί τόπου, να πρέπει να το πάρεις σηκωτό από το μαγαζί και να το πας να χαζεύει το συντριβάνι είναι λάθος. Αν ακολουθείς τέτοια τακτική με νήπια, το πιθανότερο είναι να μην καταφέρεις ποτέ να πας για ψώνια μόνη σου με το παιδί, γιατί κάθε φορά που θα κάνει φασαρία θα πρέπει να παρατήσεις τα ψώνια στη μέση. Αυτό είναι που κάνει το παιδί "χειριστικό" (και χρησιμοποιώ τον όρο σε εισαγωγικά) το ότι δηλαδή μπορεί να χειρίζεται καταστάσεις και την αλληλεπίδραση με τους γονείς προς όφελός του, ενώ ο γονιός φτάνει σε απόγνωση.

 

Άλλη τακτική θα ακολουθήσεις με το μωρό των 6 μηνών, άλλη με το νήπιο των 3 χρονών και άλλη με το παιδάκι των 5.

 

μιλαμε για τις στιγμες που δεν χαλαρωνει με τιποτα οχι για τις φασεις που αντιμετωπιζονται με τον εναν η τον αλλον τροπο, οταν υπαρχει ενταση καπως πρεπει να εκτονωθει αν δεν καταλαβαινει αυτο που του λες, καπως πρεπει να αλλαξεις το σκηνικο που τον φρικαρει, ε δεν θα συνεχισω να πινω απτοητη τον καφε μου αν χαλαει τον κοσμο και δεν ηρεμει με τιποτα σαφως και θα δρασω δραστικα κι αν χρειαστει θα φυγω

οσο για το αν καταλαβαινουν τωρα, πιστευω οτι σε ηρεμες στιγμες και οχι πανικου σαφως και καταλαβαινουν και ακουν τις εξηγησεις που τους δινεις,,,ισως οχι με τον τροπο που ακουει ενας ενηλικας αλλα με τον δικο τους τροπο, τ οτι μπορει να απορριψουν αυτο που τους λες ναι μπορει να συμβει, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν σε ακουνε

 

προσωπικα παντα προσπαθω να αποδραματοποιω τα συμβαντα μεσα απ τον λογο κι αυτο μονον οταν το παιδι μου ηρεμησει, αυτο το κανω απο βρεφος, απο τοτε που γεννηθηκε,,δεν καταλαβαινει?? τουλαχιστον νιωθει τη διαθεση μου, νιωθει οτι τον υπολογιζω, τον σεβομαι κι οτι δεν τον αντιμετωπιζω σαν ενα ζωο που απλα δεν καταλαβαινει και που αρκει να του κανω γουτσι γουτσι, να καλυπτω τις αναγκες του κι ενιοτε να του λεω καποια οχι

 

ο γιος μου καθως θα μεγαλωνει θελω να ερμηνευει οσα συναισθανεται ο ιδιος και οι συνανθρωποι του, εγω απλα θα του δειξω τον δρομο!

 

δεν περιμενω κανεναν να μου πει αν καταλαβαινουν στα 3 η στα 5 η στα 10, εγω τον αντιμετωπιζω παντα σαν να καταλαβαινει απλα προσπαθω να τα πω καθε φορα αναλογα με την γλωσσα της συγκεκριμενης ηλικιας στην οποια βρισκεται,,, αυτες ειναι οι αρχες μου και οι αξιες μου

[Tinsey]

Το πρόβλημα είναι ότι η αλληλουχία βημάτων στη δική μας περίπτωση σπάει εκεί που σου έκανα bold. Όταν απομακρύνομαι ή την απομακρύνω και πολύ περισσότερο, όταν την αφήνω να ηρεμήσει μόνη της, φτάνει σε πραγματικό παροξυσμό, την πιάνει υστερία και το γυρνάει σε απαρηγόρητο "αγκαλίτσα, μαμά". Κι εδώ είναι που είπα ότι το ζητάει σαν για να επιβεβαιώσει ότι δεν άλλαξε κάτι μεταξύ μας.

Εκεί ακριβώς είναι που δίνεις αρνητική ενίσχυση στη συμπεριφορά, δηλαδή αμοίβεις μια άσχημη συμπεριφορά με την υπέρτατη επιβράβευση (την αγκαλιά) και συνεπώς την διαιωνίζεις. Πιστεύω ότι αν αρνηθείς να την αγκαλιάσεις μέχρι να ηρεμήσει (αυτό θα της το πεις γονατίζοντας δίπλα της, μιλώντας της με ήρεμο και αποφασιστικό τρόπο) σε 2-3 λεπτά θα έχει ηρεμήσει, απλούστατα γιατί θέλει την αγκαλιά σου περισσότερο απ' ό,τι θέλει τον παροξυσμό. Και τότε βεβαίως θα την αγκαλιάσεις και θα της πεις μπράβο που ηρέμησε. Σε δεύτερη φάση θα της πεις τι θέλεις να κάνει (όχι τι δεν θέλεις να δεις) σε παρόμοιες περιστάσεις, π.χ. θέλω να μιλάς με χαμηλή φωνή όταν είμαστε στο σούπερ μάρκετ (όχι, δεν θέλω να φωνάζεις) ή θέλω να στέκεσαι δίπλα μου και να μου κρατάς το χέρι όταν είμαστε έξω από το σπίτι (όχι, δεν θέλω να απομακρύνεσαι). Να της πεις και τι θα κάνεις αν δεν υπακούσει (δεν θα σε πάρω αγκαλιά αν φωνάζεις, μόνο όταν θα ηρεμήσεις). Έτσι θα ξέρει τι ακριβώς περιμένεις από αυτήν, και εννοείται ότι όταν το κάνει, θα της λες "μπράβο που μιλούσες ήρεμα σήμερα" ή "μπράβο που με κρατούσες από το χέρι συνέχεια". Είναι πάρα πολύ σημαντικό να ηρεμήσει ΠΡΙΝ την πάρεις αγκαλιά, γιατί έτσι όπως έχουν τα πράγματα τώρα, η διατήρηση του παροξυσμού φέρνει πιο εύκολα την αγκαλιά. Αν η μικρή σου έχει κάνει αυτή τη σύνδεση στο μυαλό της, δεν έχει κίνητρο να σταματήσει την άσχημη συμπεριφορά. Πρέπει με κάποιο τρόπο να της δείξεις ότι η συμπεριφορά της δεν είναι αποδεκτή, και παράλληλα να επιβραβεύσεις την καλή συμπεριφορά.

 

Ναι, είναι σημαντικό να αναγνωρίζει τα συναισθήματα, αλλά αντί να της λες "ο τρόπος που έκλαιγες με έκανε και θύμωσα" (μην λες "η συμπεριφορά σου", γιατί το παιδί δεν ξέρει τι είναι η συμπεριφορά του, είναι σημαντικό να περιγράψεις τη συμπεριφορά στην οποία αναφέρεσαι), είναι καλύτερα να μπορείς να της πεις "χάρηκα πάρα πολύ που δεν έκλαψες ή που μπόρεσες να σταματήσεις να φωνάζεις". Επίσης να θυμάσαι ότι είναι εξίσου αν όχι περισσότερο σημαντικό να μάθει να αναγνωρίζει τα δικά της συναισθήματα. Μην της λες μόνο τι αισθάνεσαι εσύ, αλλά να της λες και τι αισθάνεται αυτή, π.χ. βλέπω ότι είσαι χαρούμενη σήμερα ή μου φαίνεσαι στεναχωρημένη, τι έχεις; Να γίνεις δηλαδή ο καθρέφτης της.

 

Αυτά από εμένα, ελπίζω να βοήθησα.

[AthinaP]

Κορίτσια μέσα σε όλα αυτά να προσθέσω ότι κάποια παιδιά δεν μπορούν να αναγνωρίσουν πότε είναι κουρασμένα ή πεινάνε... Ο γιος μου ακόμα, τώρα που είναι τεσσάρων δεν μπορεί να το πει και μπορεί να βγάλει τρελή υπερένταση, κάποιες στιγμές. Κάπου στο μυαλό μας καλό είναι να το έχουμε και αυτό.

 

Κατά τα λοιπά, συμφωνώ, ότι οι παλιότερες γενιές μπορεί να είχαν ταυτίσει το διαπαιδαγωγώ με το μαλώνω, αλλά υπάρχουν και χίλιοι άλλοι τρόποι...

 

Σε εμας αυτή την εποχή πιάνει το να λέω ότι θα υπάρχει κάποια συνέπεια... Πχ είμαστε για ψώνια και έχω υποσχεθεί στο παιδί ότι αργότερα θα πάμε και σε έναν παιδότοπο... Ααααα... έκανε κρίση θυμού; Έκανε τη μαμά να πει εκατό φορές το ίδιο πράγμα τη στιγμή που καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει; Είναι υπερβολικά κουρασμένος, δεν θα πάμε εκεί. Τι κρίμα... Και μαμά κουράστηκε και έχει ανάγκη να ξεκουραστεί. Άλλη φορά, όταν δεν θα είναι τόσο κουρασμένος. Πολύ απλά και με σοβαρή φωνή, χωρίς εξάρσεις - γιατί αυτές πάμε να καταργήσουμε, δεν είπαμε; Και αφού έχει προειδοποιηθεί για το τι μπορεί να επακολουθήσει αν συνεχιστεί η ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Μετά από κάποιες φορές το ίδιο το παιδι δέχεται τις συνέπειες. Έχει τύχει τελευταία να πάω για ψώνια με το αδερφάκι και αυτό κατά κανόνα πιάνει για κάμποσο καιρό...

 

Δεν μάζεψες τα παιχνίδια που σκόρπισες εσύ; Αντί να γίνει αυτό που έκαναν οι παλιοί γονείς (έβαζαν τις φωνές και στο τέλος μάζευαν εκείνοι τα παιχνίδια) ήρεμα ήρεμα λέω ότι αν θέλει να έρθουν οι φίλοι του να παίξουν, δεν γίνεται να τους καλέσουμε σε ακατάστατο σπίτι. Μια χαρά μαζεύει τα παιχνίδια, πετάει τα σκουπίδια κλπ.

 

Ααα... και αντίστροφα πάει, δηλαδή καλό είναι να δίνουμε προσοχή και γλύκες οταν το παιδί έχει καλή συμπεριφορά. Όχι να το αγνοούμε επειδή δεν μας ενοχλεί, έτσι;

 

 

Αυτό βέβαια είναι για πιο μεγάλο παιδάκι. Για πιο μικρό σου έδωσαν παραδείγματα παραπάνω. Δεν τα θυμάμαι και καλά... Πάντως, λίγο πολύ είναι πιο δίκαιο για το παιδί, να μη φωνάζουμε, να το προειδοποιούμε και να του εξηγούμε ό,τι μπορεί να καταλάβει κάθε φορά.

 

Είναι και στο παιδί. Με το άλλο παιδί ουδέποτε είχα τέτοια θέματα. Ούτε καν που μεγάλωνε με το παιδί Ταρζάν δεν παρασυρόταν... Ο άλλος μας έχει βγάλει το λάδι στο μπαμπά του και σε εμένα και δοκιμάζει τα όρια διαρκώς. Η αλήθεια είναι ότι λίγο πολύ το ρεγουλάρουμε και τώρα στα τέσσερα είμαστε σε καλό σημείο. Όμως είναι εξουθενωτικό να σε έχει στην τσίτα ένα νήπιο... Και οι δασκάλες του τα ίδια μας λένε, μη νομίζετε ότι είναι θέμα εμπειρίας και το να έχει πάντα κανείς τα κατάλληλα εργαλεία στο ρεπερτόριό του ως παιδαγωγός/γονιός. Κάποια παιδια είναι πιο "δύσκολα"...

[Μαρια2010]

Σας διαβαζω με μεγαλο ενδιαφερον!Πολυ ωραια συζητηση....Απλα να Πω αυθορμητα οτι σκεφτομαι το ποσο η θεωρια απεχεια απο τη πραξη...Δεν λειτουργουνε σε ολα τα παιδια οι ιδιες τακτικες.Ισως μακροπροθεσμα κ οταν "ΟΟΟΟΟΛΟΙ" ακολουθουν την ιδια τακτικη...συνηθως ο ενας τα κανει αυτα κ ολοι οι υπολοιποι που ερχονται για λιγο....σου χαλανε κεθε μερα,αυτο που με τοσο κοπο κ υπομονη χτιζεις.Κι αυτος που υπομενει αυτη τη κατασταση εισαι αυτος που παλευει

Ακριβως αυτο πιστευω και εγω...δεν ειναι ολα τα παιδακια το ιδιο και δεν μπορεις σε ολα να εφαρμωσεις τα παραπανω....καλο ειναι ομως να προσπαθησεις.....αν και πιστευω πως ολα τα παιδακια με πολυ μπλα μπλα καποια στιγμη θα μπουν στο νοημα....οσο για αυτο που λες πως εσυ χτιζεις και αλλοι γκρεμιζουν ειναι οντως μεγαλη αληθεια

[prosperous]

δεν περιμενω κανεναν να μου πει αν καταλαβαινουν στα 3 η στα 5 η στα 10, εγω τον αντιμετωπιζω παντα σαν να καταλαβαινει απλα προσπαθω να τα πω καθε φορα αναλογα με την γλωσσα της συγκεκριμενης ηλικιας στην οποια βρισκεται,,, αυτες ειναι οι αρχες μου και οι αξιες μου

 

 

εγω θα επικεντρωθω σε αυτο το σημειο.. και συμφωνω απολυτα..

[AthinaP]

Πάντως το πρώτο ποστ δεν περιγράφει ένα υπέρ του δέοντος απαιτητικό παιδί τελικά. Παρασύρθηκα από τον τίτλο. Ήταν το πρώτο δείγμα έντονου πείσματος, που το έδειξε στους 20 μήνες; Πιστεύω καλά το χειρίστηκες, με την έννοια ότι αν υπέκυπτες στον "εκβιασμό" είχες δημιουργήσει ένα προηγούμενο για να διεκδικεί το παιδί με μη θεμιτούς τρόπους. Αν και στην ηλικία αυτή πολλά μπορεί να ανεχόμαστε

 

Πιο αποτελεσματικό ίσως θα ήταν αν είχες τα κουράγια δηλαδή να έπαιρνες το παιδί μαζί σου στις δουλειές και να της εξηγούσες τι κάνεις, να έφερνε και αυτή τα κουζινικά της δίπλα να παίζει κτλ.

[Konstantina-Kl]

Πάντως το πρώτο ποστ δεν περιγράφει ένα υπέρ του δέοντος απαιτητικό παιδί τελικά. Παρασύρθηκα από τον τίτλο. Ήταν το πρώτο δείγμα έντονου πείσματος, που το έδειξε στους 20 μήνες; Πιστεύω καλά το χειρίστηκες, με την έννοια ότι αν υπέκυπτες στον "εκβιασμό" είχες δημιουργήσει ένα προηγούμενο για να διεκδικεί το παιδί με μη θεμιτούς τρόπους. Αν και στην ηλικία αυτή πολλά μπορεί να ανεχόμαστε

 

Πιο αποτελεσματικό ίσως θα ήταν αν είχες τα κουράγια δηλαδή να έπαιρνες το παιδί μαζί σου στις δουλειές και να της εξηγούσες τι κάνεις, να έφερνε και αυτή τα κουζινικά της δίπλα να παίζει κτλ.

 

Χεχε, ενταξει δεν ειναι και "τερας απαιτησης" , ωστοσο εχει αρχισει να γινεται περιεργη και πεισματαρα και γκρινιαρα και κλαει και ουρλιαζει, κοκκινιζει απο τα νευρα της οταν δεν γινεται το δικο της. Πιστεψε με και στην κουζινα την εχω παρει , με το καλο να της τραγουδαω, τιποτα, τσιριδες, να αφησω οτι δουλεια κανω , να παω μαζι της στο παιδικο για παιχνιδι. Βεβαια συνηθως δε γινεται το δικο της, με τα πολλα ηρεμει. Προσπαθω να την παρω αγκαλια αφου ηρεμησει για να καταλαβει οτι οταν εκνευριζεται δεν εχει αγκαλια.