..εγω γιατι κλαιω???

[Mairoulitsa]

Γεννησα το μωρακι μου πριν 3,5 μηνες...ειμαι παντρεμενη 3 χρονια και ειχε φτασει η στιγμη μας να κανουμε ενα παιδακι....το θελαμε...δεν προσπαθησαμε πολυ...ειχα και μια πολυ καλη εγκυμοσυνη!!!

Ειναι ενα υγειεστατο μωρακι...ομορφο...ησυχο...,εμεις σαν γονεις ειμαστε καλα σαν ζευγαρι (εχουμε και τα καβγαδακια μας οπως ολοι)...εχουμε την δουλιτσα μας (εγω θα παω μετα το 6μηνο)...δεν εχουμε οικονομικο προβλημα...δεν εχουμε προβληματα υγειας...βολτες παμε με το μωρο οσο μπορουμε...απο φιλους λιγα πραγματα τωρα με το παιδι,κυριος αδερφια και γονεις...και οσοι φιλοι ειχανε παιδι...για οποιαδηποτε αλλη βοηθεια εχουμε παπουδες και γιαγιαδες...ολα καλα.δεν μου λειπει κατι.

Και μπορω να πω οτι εζησα την ζωη μου...και ταξιδια και βολτες και ποτα και τσιγαρα και ξεκουραστα και οχι στερημενα...και τα παντα....

Ολα καλα.....δεν ειμαι αχαριστη...και ευχαριστω τον Θεουλη για αυτο...

εγω ομως γιατι κλαιω καθε μερα????και 2-3 φορες....οταν ειμαι μονη μου και κοιμαται το μωρο η λειπει ο αντρας μου...η εχω παει μια βολτα να παρω τον αερα μου....ολο κλαιω....τι μου συμβαινει???

τα λεω στον εαυτο μου και ειπα να τα γραψω κιολας μπας και ξεκολησει το μυαλο μου και συνερθει....γιατι δεν μπορω να πιστεψω οτι επαθα καταθλιψη....γιατι???για πιο λογο???....δεν περιμενα να μου συμβει.............λετε??????

[vago]

Kοπελα μου σε καταλαβαινω.Και γω για αρκετο καιρο(περιπου 6 μηνες)μετα τη γεννηση του μωρου μου ημουν ετσι αλλα εφταιγε το οτι ειχα μια φριχτη εμπειρια τοκετου κ αναρρωσης(καλα να ειναι το μωρο μου το ξεπερασα).Μηπως σου συνεβη κατι αντιστοιχο?Ησουν ετσι απο την αρχη?Ισως ειναι καιρος να απευθυνθεις σε καποιον ειδικο,πιστεψε με,σε δυσκολες καταστασεις κανουν δουλεια.Οταν εισαι με το μωρο σου νιωθεις το ιδιο ασχημα?

[zoitsa!]

Εγω , κατα τη γνωμη μου παντα, οτι ειναι η αλλαγη...εκει οπου εισασταν 2 γινατε 3 !

Ειναι τωρα το μωρο , και μετα εσεις...

Ειναι και η κουραση που σιγουρα θα νιωθεις...γιατι ακομα ειναι μωρακι μικρουλικο..

Θα συμφωνησω σε αυτο που λεει η vago, το μωρο σε κανει να ξεχνας πολλα πραγματα!

Εαν δε σε περασει ομως θα ειναι πολυ καλο για σενα να πας σε ενα ειδικο!

Εχεις μιλησει με τον αντρα σου?Μηπως σε βοηθησει και εκεινος?

[Maria110610]

Παρ'οτι δεν εχω βοηθεια και ο συζηγος δουλευει πολλες ωρες (γυρναεις στις 11 το βραδυ ) περναω το μεγαλυτερο μερς του 24ωρου με το μωρο μονη μου στην ουσια!

Ο πιτσιρικος ειναι δυσκολο παιδι απο μωρο καναμε 7 μηνες να κοιμηθουμε οσο ητνα το διαστημα που θηλαζα!

Και ομως στην αρχη εκλαιγα συνεχεια και τωρα τουλαχιστον μια φορα την ημερα το ειπα στην γυναικολογο μου και μου το χαρακτηρησε ως επιλοχειο καταθλιψη μου ειπε οτι πολλες γυναικες εχουν φτασει και 2 χρονια μετα τον τοκετο για να συνελθουν απο αυτο!

Δεν ξερω τι φταιει γενικα προβληματα δεν εχουμε με τον συζηγο(που να τα βρουμε αφου λειπει συνεχεια) αλλα νοιωθω περιεργα νοιωθω οτι η μια μερα διαδεχεται την αλλη χωρις καποιο νοημα ή αλλαγη!

Εαν δω οτι χειροτερευει θα παω σε καποιο ειδικο!

[Mairoulitsa]

Ειχα μια πολυ καλη εγκυμοσυνη...καθως και μια γεννα οπως την ηθελα!!!...η αναρωση μου μετα ηταν πολυ καλη....Κουραση υπαρχει τωρα,αν και ειναι βολικο μωρο....βοηθεια απο τον αντρα μου εχω αρκετη επι καθημερινη βαση...(κ για το σπιτι κ για το μωρο).Εξω βγαινω,και με το μωρο ολοι μαζι κ μονη μου...για κομμωτηριο και αλλα....με φιλη οι δυο μας οχι...τωρα το κανονιζω.!Να πω και την αμαρτια μου...ημουνα κ εγωιστρια...προσπαθησα να θηλασω,ειχα θεμα με τις θυλες μου...πεδευτηκα αρκετα...αλλα μετα απο 15 μερες τα παρατησα.Τι θηλαστρα,τι σιλικονακια τι μαξιλαρια θυλασμου....το παρατησα ...ακομα το σκεφτομαι κ λεω γιατι οι αλλες πως μπορεσανε και μπορουνε???....αλλα δεν πιστευω να ειναι οι τυψεις μου για αυτο....

οταν ειμαι με το μωρο μου....υπαρχουν φορες που ξεχνιεμαι και πεταω στα ουρανια...υπαρχουν και αλλες που με πιανει το παραπονο οτι...αφου νιωθω τοσο χαρουμενη...γιατι κλαιω??? και με πιανουν τα κλαματα και κρυβομαι απο το μωρο μου να μην με καταλαβει.....μπερδεμα....

το να παω σε εναν ειδικο ειναι μια λυση....αλλα δεν ειναι ευκολη...θελει δουλεια να πιστεις οτι εχεις προβλημα και μονο αυτος μπορει να σε βοηθησει....το ξερεις αλλα πας????

[zoitsa!]

Σε ειπα, μια λυση ειναι να μιλησετε με τον ανδρα σου..μηπως και σε ηρεμησει!

Μην ανησυχεις ολα περνανε!

Οσο αφορα τον ειδικο, εχεις δικιο, απλα σκεψου οτι πρεπει το νινι σου να σε βλεπει καλα και οχι να κλαις!

[Mairoulitsa]

Παρ'οτι δεν εχω βοηθεια και ο συζηγος δουλευει πολλες ωρες (γυρναεις στις 11 το βραδυ ) περναω το μεγαλυτερο μερς του 24ωρου με το μωρο μονη μου στην ουσια!

Ο πιτσιρικος ειναι δυσκολο παιδι απο μωρο καναμε 7 μηνες να κοιμηθουμε οσο ητνα το διαστημα που θηλαζα!

Και ομως στην αρχη εκλαιγα συνεχεια και τωρα τουλαχιστον μια φορα την ημερα το ειπα στην γυναικολογο μου και μου το χαρακτηρησε ως επιλοχειο καταθλιψη μου ειπε οτι πολλες γυναικες εχουν φτασει και 2 χρονια μετα τον τοκετο για να συνελθουν απο αυτο!

Δεν ξερω τι φταιει γενικα προβληματα δεν εχουμε με τον συζηγο(που να τα βρουμε αφου λειπει συνεχεια) αλλα νοιωθω περιεργα νοιωθω οτι η μια μερα διαδεχεται την αλλη χωρις καποιο νοημα ή αλλαγη!

Εαν δω οτι χειροτερευει θα παω σε καποιο ειδικο!

 

ποσο μηνων ειναι τωρα το μωρο σου???...απο θεμα δουλειας???θελω να πω δουλευες..σταματησες...τι???

σαν να ειπες κατι σωστο...περνανε οι μερες και οι ωρες τοσο μα τοσο γρηγορα....ποτε την ταιζω και μεσα σε δεκα λεπτα εχει περασει η ωρα και πρεπει να την ξανα ταισω...(3ωρο)...!!!!και ξαφνικα ειναι βραδυ...8 παρα και λες περασε και αυτη η μερα...

εγω θα γυρισω στην δουλεια μου σε 4 μηνες....πιστευω να αλλαξει τοτε κατι ....αν δεν εχει αλλαξει....

[dstavr]

Πόσο μα πόσο πολύ σε καταλαβαίνω... δεν είσαι η μόνη.... Μπορεί να είσαι από τις λίγες που το παραδέχονται αλλά όχι δεν είσαι μόνη σου.... Δε νομίζω όμως ότι υπάρχει λύση στο πρόβλημα ... Και σίγουρα δε συμφωνώ ότι ο άντρας σου θα σε ηρεμίσει γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να σε καταλάβει μιάς και η φύση δεν τους έχει προγραμματίσει για κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι φταίνε οι ορμόνες και πέρνει πολύ καιρό να γυρίσεις στα φυσιολογικά. Πιστεύω ότι όταν το παιδί πάει ενός-ενάμιση θα σε βοηθήσει και το ίδιο να βγεις από αυτό το λούκι γιατί θα είναι πολύ καλυτερη παρέα απ'ότι είναι τώρα, θα του μιλάς και θα ανταποκρίνετε, θα παίζετε ουσιαστικά μαζί κτλ κτλ και δε θα νοιώθεις ότι είσαι μόνη σου. Θα είναι και αυτό ένας πραγματικός άνθρωπος και όχι ένα μωρό και θα περνάτε υπέροχα οι δύο σας ή οι τρείς σας. Προς το παρόν μία συμβουλή έχω... βόλτες βόλτες βόλτες και να μη βαριέσαι να κάνεις πράγματα. Πάρτο στο πάρκο, στην καφετέρια, στο σούπερ μάρκετ, στα μαγαζιά, επίσκεψη στις φίλες σου, όπου μπορείς ... απλά μη σε πάρει από κάτω και κλειστείς στο σπίτι.

Πάντως εάν θέλεις να μιλήσεις, εμείς είμαστε εδώ κι ας μήν είμαστε ειδικές είμαστε όμως παθούσες και συμπάσχουμε μ'αυτό που σου συμβαίνει.

[τον]

Ειχα μια πολυ καλη εγκυμοσυνη...καθως και μια γεννα οπως την ηθελα!!!...η αναρωση μου μετα ηταν πολυ καλη....Κουραση υπαρχει τωρα,αν και ειναι βολικο μωρο....βοηθεια απο τον αντρα μου εχω αρκετη επι καθημερινη βαση...(κ για το σπιτι κ για το μωρο).Εξω βγαινω,και με το μωρο ολοι μαζι κ μονη μου...για κομμωτηριο και αλλα....με φιλη οι δυο μας οχι...τωρα το κανονιζω.!Να πω και την αμαρτια μου...ημουνα κ εγωιστρια...προσπαθησα να θηλασω,ειχα θεμα με τις θυλες μου...πεδευτηκα αρκετα...αλλα μετα απο 15 μερες τα παρατησα.Τι θηλαστρα,τι σιλικονακια τι μαξιλαρια θυλασμου....το παρατησα ...ακομα το σκεφτομαι κ λεω γιατι οι αλλες πως μπορεσανε και μπορουνε???....αλλα δεν πιστευω να ειναι οι τυψεις μου για αυτο....

οταν ειμαι με το μωρο μου....υπαρχουν φορες που ξεχνιεμαι και πεταω στα ουρανια...υπαρχουν και αλλες που με πιανει το παραπονο οτι...αφου νιωθω τοσο χαρουμενη...γιατι κλαιω??? και με πιανουν τα κλαματα και κρυβομαι απο το μωρο μου να μην με καταλαβει.....μπερδεμα....

 

το να παω σε εναν ειδικο ειναι μια λυση....αλλα δεν ειναι ευκολη...θελει δουλεια να πιστεις οτι εχεις προβλημα και μονο αυτος μπορει να σε βοηθησει....το ξερεις αλλα πας????

 

φυσικα και πας διοτι η κάταλθλιψη εινα κακό πράγμα δεν την ελένχεις πάντα ...στο δεύτερο παιδι την έπαθα εκλαιγα για 6 μηνες ....πίκρα ...πολύ δύσκολα ...στο τρίτο επειδη το έβλεπα ...με στηρίξε ο άντρας μου πολύ, η μαμα και πεθερά .....

καλό ειναι να μιλήσεις στον αντρα σου γιαυτο

 

μπορει να υπάρχη κατι που σε ενοχλή και να μην το εχεις καταλάβη ...

ισως οτι θα αφησεις τον μικρό σου και θα γυρίσεις μετα στην δουλεια ...εστω και αν αυτο αργη ακόμα υποσυνήδητα όμως να υπάρχη αυτό ..ή οτι τώρα υπάρχη κάτι στην ζωή σου που λατρεύεις και αυτο σε κάνει ευάλωτη ........

[kourkoumpini]

Και εγω θα σου ελεγα οτι το μωρο σου ειναι πολυ μικρο ακομα,εισαι ακομα πολυ κοντα στον τοκετο, και οι ορμονες σου δεν εχουν αποκατασταθει. καλο θα ηταν να κοιταξεις και το θυροειδη σου μηπως εχει διαταραχθει και σε οδηγει και αυτος σε καταθλιψη.επισης σιγουρα σε εχει επηρεασει το θεμα του θηλασμου. εγωκοντεψα να παθω καταθλιψη επειδη δεν τα καταφερα. δεν επαθα γιατι δεν προλαβα απο τις δουλειες και τις υποχρεωσεις. κλαις επισης ενδεχομενως για να εκτονωσεις την ενταση που συσσωρευεις απο την αυπνια, τις δουλειες, την κοπωση, το οτι αποχωριστηκες το εμβρυο, το οποιο εγινε μωρο, χωρις να το συνειδητοποιεις. αν συνεχισεις καλο ειναι να πας και σε ειδικο μηπως χειροτερεψει και εξελιχθει σε καταθλιψη οχι τοσο ηπια. οποτε, αν εινια σκετη εκτονωση θαφυγει. σκεψου εσυ τι σκεφτεσαικαι κλαις, τι αισθανεσαι κτλ. η κοπωση και η αυπνια εινια πολυ σημαντικοι παραγοντες νευρων και κλαματος. μην του υποτιμας. και σιγα σιγα θα μαθαινεις το μωρακι σου, θα το βλελεις να εξελισεετιακαι θα μετατοπιστει το κεντρο βαρος απο σενα στα σταδια εξελιξης του και θα αγωνιας για το ποσο εφαγε, ποσο βαρος πηρε, ποτε θα δωσεις γιαουρτι, τι γιαουρτι θα δωσεις κτλ. μην καθεσαι και σκεφτεσαι οτι κλαις. απλα παρατηρησε το και πες το και στο γιατρο σου

[goody]

Κοριτσια οσες εχετε μικρα μωρακια υπομονη και ψυχραιμια!!

Εγω δεν επαθα καταθλιψη ευτυχως παρολο που ψυχολογικα ημουν πολυ χαλια οταν γεννησα για αλλους λογους, ωστοσο σε γενικες γραμμες ημουν χαρουμενη με το μωρο μου. Μετα το μηνα ομως αρχισαν να σπανε τα νευρα μου.. απο την αυπνια (ξυπναγε καθε 2 ωρες το πολυ και ξανακοιμοταν μετα απο κανενα τριωρο..) και απο τη ρουτινα της καθημερινοτητας οπως λετε και εσεις.

Ειχα χασει την αισθηση της μερας και της νυχτας, μου φαινοταν οτι η ζωη μου ηταν χωρισμενη σε διωρα, θηλασμος μια ωρα, ρεψιμο, αλλαγμα, κουνημα, ουφ κοιμηθηκε, σε ενα τεταρτο ξυπναγε, μηπως πειναει? ξανα θηλασμος και παλι απο την αρχη.. Στο διμηνο με τριμηνο αρχισα να απελπιζομαι, ελεγα ετσι θα ειναι η ζωη μου απο δω και περα, ταισμα, αλλαγμα και οι μερες να κυλανε, ολα σχεδον ιδια.

Αλλα αυτα ειναι μονο στην αρχη, σιγα σιγα το μωρακι σας μεγαλωνει, κοιμαται παραπανω, τρωει με καλυτερο προγραμμα και απο το εξαμηνο και μετα με τις στερεες φτιαχνει η ημερα. Προς τον χρονο εχει φυγει το πολυ μπεμπε και ξεχνας πως ηταν! Θα μπουσουλαει, θα σκαλιζει οτι βρει, θα γελαει, μετα περπατημα, παιχνιδι, γενικα θα ειναι πιο ''παιδακι'' και οχι ενα ακινητο μωρο.

Ολα θα φτιαξουν, στην περιπτωση που κλαιτε καθημερινα ομως θα σας βοηθησει πολυ μια επισκεψη σε εναν ψυχολογο, ας μην βαζουμε την ταμπελα της καταθλιψης, ας πουμε οτι ειστε απλα λυπημενες, δεν ειναι αρρωστια και οι ψυχολογοι δεν ειναι τρομακτικοι γιατροι που θα σας πλακωσουν στα χαπια, πηγαινετε να τα πειτε, να βγαλετε απο μεσα σας ολες τις σκεψεις που σας βαραινουν και το πιθανοτερο ειναι να νιωσετε καλυτερα!

Να χαιρεστε τις οικογενειες σας και τα νεογεννητα σας, ευχαριστηθειτε τα γιατι μεγαλωνουν γρηγορα!

 

Ασχετη απορια, γιατι πηρε κοκκινη καρτα η μαιρουλιτσα, γραφει κατι κακο?

[mamavasia]

Εγώ πιστεύω είναι οι ορμόνες...και εγώ τα ίδια είχα πάθει τότε θυμάμαι...ακόμα και τώρα μετά απο 2,5 χρόνια που γέννησα την δεύτερη κόρη μου όταν με ζορίσουν πολύ στο σπίτι και λείπει ο άντρας μου καμία φορά ξεσπάω σε κλάμματα αφού κοιμηθούν, λόγω κούρασης...ή λέω τον πόνο μου στον άντρα μου κλαίγοντας και εκείνος με ηρεμεί...

 

Σκέψου όταν κλαίς έχεις κάποιον λόγο ή απλά σου έρχεται???? ίσως μια επίσκεψη σε έναν ειδικό να μην έκανε κακό....

[nianiaroeidestato]

Είδα το μηνυμα της Μαιρουλίτσας και μου έκανε εντύπωση πόσο μοιάζει με αυτά που θα έγραφα εγώ.

Η μπέμπα μας τώρα είναι 5 μηνών. Είναι το πρώτο μας παιδί. Μέχρι να πάει 2,5 μηνών ένιωθα ότι ήμουν σε μία κόλαση χωρίς τέλος, ειδικά όταν δεν κατάφερνα να κοιμηθώ σχεδόν καθόλου μέσα στο 24ωρο. Χρειάστηκε να μετακομίσω στη μάνα μου για μερικές μέρες για να μπορέσω να συνέλθω.

Μετά τους 2,5 μήνες το μωρό άρχισε 5ωρο ύπνο μέσα στη νύχτα (από μόνη της, χωρίς να κάνω καμμιά πρακτική) και τότε βγήκα από το σκοτεινό τούνελ. Δηλαδή ενώ πριν έκλαιγα όλη την ώρα, μετά αυτό περιορίστηκε στις 1-2 φορές την ημέρα. Τώρα δεν κλαίω τόσο συχνά, όμως κάποια πράγματα έχουν παραμείνει, όπως:

- Κούραση αφόρητη, ιδίως τα βράδια

- Ύπνος διακοπτόμενος (ξυπνάει 1-2 φορές τη νύχτα για να φάει) και συχνά με εφιάλτες.

- Πόνος στα κόκκαλα, ιδίως στην πλάτη, από τις αγκαλιές

- Αίσθηση έντονων παλμών στην καρδιά (από το στρες και την κούραση)

- Ανησυχίες άπειρες (έχει έκζεμα το μωρό, υποφέρει, δεν κάνει κακά κλπ)

- Φοβία να είμαι ολομόναχη με το μωρό (δεν έχω πολλή όρεξη να το παίζω, βαρέθηκα, πότε θα περάσει η μέρα να έρθει ο άντρας μου στο σπίτι, σαν αιώνας είναι κάθε μέρα κλπ)

- Η μικρή θέλει όλο παρέα και ακόμα και το να πλύνω και να αποστειρώσω τα μπουκάλια το κάνω με την ψυχή στο στόμα, ακούγοντας τα κλάματά της (αυτό διορθώνεται σιγά σιγά καθώς μένει μόνη της πιο πολλή ώρα)

- Όλες οι μικροχαρές της ζωής (βόλτες, χόμπυ, ακόμα και ωραίες στιγμές και κάποιες επιτυχίες στη δουλειά, ήσυχες στιγμές με τον άντρα μου, μαζώξεις με φίλες και φίλους, διάβασμα ενός καλού βιβλίου, η ξεγνοιασιά, η ξεκούραση, η περισυλλογή, ο ρεμβασμός μπροστά σε ένα ηλιοβασίλεμα κλπ) έφυγαν ανεπιστρεπτί. Αν επιδιώξω κάτι από αυτά, γίνεται με πολύ άγχος και τύψεις και μου βγαίνει ξυνό (π.χ. άφησα στη μάνα μου το μωρό για να πάω μια βόλτα: "πώ πώ κουράζω τη μάνα μου, λείπω από το μωρό ενώ έπρεπε να ασχολούμαι μαζί του κλπ")

- Η ζωή σαν να μην έχει νόημα. Και δεν παράγω κάτι, και δεν χαίρομαι και δεν ευχαριστιέμαι τίποτα, και το παιδί είναι τόσο μικρό ώστε δεν φαίνεται αν είναι ευχαριστημένο από την ύπαρξή του. Όλες οι μέρες ρουτινιάρικες, κουραστικές και μέσα στο άγχος. Και οι νύχτες με εφιάλτες και ύπνο κομματιασμένο.

Και να σημειώσω, πριν τη γέννα, ήμουν ένας άνθρωπος ευτυχισμένος, που χαιρόμουν πολύ τη ζωή.

Συγγνώμη για το μεγάλο μήνυμα, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτή την πικρή αίσθηση από τη μητρότητα που είχα μέχρι τώρα. Είναι φυσιολογικά όλα αυτά ή έχω κανέναν κάλο στον εγκέφαλο?

[maan]

κάτι θετικό...ίσως κάποιο συναίσθημα ή εμπειρία νιώθεις ότι έχεις...;

 

νομίζω ότι σκέφτεσαι λίγο αρνητικά...

σίγουρα η κούραση είναι σημαντικός παράγοντας...αλλά προσπάθησε να αλλάξεις τη ζωή σου μαζί με το μωρό...

μην το βλέπεις κ το αντιμετωπίζεις σαν αναγκαίο φορτίο...

δες το σαν την παρέα σου..

 

πάτε τις βολτίτσες σας..και κάντε μαζι κπ χόμπυ (έχει ωραία τμήματα baby swimming από 6 μηνών)..

εν πάσει περιπτώσει, άλλαξε οπτική..

[nianiaroeidestato]

Ωραίες στιγμές:

- Όταν μας κοιτάει και χαμογελάει

- Όταν βάζω μουσική, την παίρνω αγκαλιά και τη χορεύω

- Όταν τη βάζουμε στο νερό και κλωτσάει και μας γεμίζει νερά από την ευχαρίστηση

- Όταν κάνει κάτι καινούριο, π.χ. αρχίζει να ψιλοκάθεται ή να χρησιμοποιεί τα χέρια της με πιο ..δεξιοτεχνία

- Όταν έρχονται συγγενείς και φίλοι για να μας δούνε

- Όταν έρχεται ο άντρας μου σπίτι τα βράδια ή τα Σαββατοκύριακα

- Όταν είμαι στο σπίτι της μάνας μου και η μάνα μου είναι υγιής και χαρούμενη (πράγμα σπάνιο)

Αλλά δεν κρατάνε πολύ!....

[Morchelina]

Νομίζω ότι είναι από την κούραση όλο αυτό που βγάζεις. Αν κοιμόσουν 1-2 βράδια συνεχόμενα θα βελτιωνόταν πολύ η διάθεσή σου και θα έπαιρνες κουράγιο για να βγει ο μήνας. Ίσως μπορείς να ζητήσεις από το σύζυγο να κάνει το βραδυνό τάισμα κανά δυό βράδια να πάρεις πάνω σου. Όντως ο διακοπτόμενος ύπνος είναι μεγάλο μαρτύριο. Τη μέρα που κοιμάται δεν κοιμάσαι και εσύ λίγο να συμπληρώσεις τον ύπνο σου;

[miriki]

- Όταν έρχεται ο άντρας μου σπίτι τα βράδια ή τα Σαββατοκύριακα

- Όταν είμαι στο σπίτι της μάνας μου και η μάνα μου είναι υγιής και χαρούμενη (πράγμα σπάνιο)

Αλλά δεν κρατάνε πολύ!....

 

Κορίτσι έχω την εντύπωση ότι κουβαλάς κι άλλο βάρος εκτός από τη νέα άφιξη στην οικογένειά σου. Ένα το ότι είσαι μόνη κι ένα ακόμη αυτό με τη μητέρα σου (που σε γεμίζει με διάφορα αρνητικά συναισθήματα κι ενοχές γιαυτά).

[nianiaroeidestato]

Το πρόβλημα είναι ότι τη νύχτα που είναι μισοκοιμισμένη είναι η μόνη περίπτωση που δέχεται να θηλάσει (όταν είναι ξύπνια δεν θέλει με καμμία δύναμη) και έτσι δεν μπορεί να με αντικαταστήσει ο σύζυγος .

Όσο για την ημέρα δεν κοιμάται πολύ, συνήθως τρεις φορές από 45 λεπτά την καθεμία...

Ευχαριστώ πολύ για τη συμπάθεια! Μπαίνω εδώ και καιρό στο parents.gr διαβάζοντας τις συζητήσεις και παίρνω κουράγιο...

[nianiaroeidestato]

Είναι αλήθεια ότι όταν οι άνθρωποι που αγαπάς είναι άρρωστοι, έχεις ένα μεγάλο βάρος. Συν ότι λείπει ο πατέρας (έφυγε από τη ζωή πριν λίγα χρόνια) και τα αδέρφια φευγάτα στο εξωτερικό...

[miriki]

Πράγματι έτσι είναι. Σε καταλαβαίνω όσο δε φαντάζεσαι. Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά όμως ειδικά στην κατάσταση που βρίσκεσαι. Αυτό που ίσως θα σου έδινε κουράγιο είναι ότι βρίσκεται κοντά σου κι έχει την ευτυχία να γνωρίσει την εγγονή της (ευκαιρία που ο πατέρας σου στερήθηκε). Πάρε εσύ χαρά από αυτό και κάνε την κουφή και τη στραβή στα άλλα. Ίσως πάρει κουράγιο κι εκείνη από αυτό.

[nianiaroeidestato]

Ευχαριστώ... ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις. Μου έφτιαξε η διάθεση (έστω και προσωρινά). Άξιζε αυτός ο χρόνος στο internet...πάω τώρα να κοιμήσω το τερατάκι

[Depi17]

Κορίτσια γεια σας.. Να χαιρομαστε τις οικογένειές μας! Γεννησα πριν 35 μερες το 2ο παιδακι, το 1ο κοριτσακι μου ειναι 5 χρονών. Ενώ όλα πήγαν καλά Δόξα το Θεό και τις πρώτες μέρες όλα καλά, μολις αδιάθετησα στις 30 μέρες κατι με εχει πιασει κ κλαιωω.... Σκεφτόμαι πως θα μεγαλωσει παλι το 2ο;; πως θα το μάθω όλα αυτά παλι;; και κλαιωω... Τι μου συμβαινει;; προσπαθώ να μη τα σκέφτομαι, αλλα το μυαλό μου εκεί... Δεν αισθανομαι καλα.. 

[belleblue]

γεια σου, θεωρείται ακόμα φυσιολογικό αυτές τις μέρες να έχεις αυτα τα συμπτώματα.  ομως μπορείς να γράψεις εδώ ή και σε ημερολογιο τις σκέψεις σου, γράψε τις όλες κατά λέξη  αισθάνομαι χ επειδή υ και θα γίνει ω .   κανε λίστα αυτών των σκέψεων , κλάψε για αυτές αλλά ταυτόχρονα έχε τη λίστα. 

όταν θα ξαναέρχονται θα ξέρεις ότι είναι το κύμα αυτών των σκεψεων , θα κλάψεις  για αυτές, αλλά ότι αυτό ειναι αυτό και θα περάσει μετά.   σαν κύμα.  

αλλά πάρε όλες τις σκέψεις ακριβώς όσο χάλια και να είνια και γράψε τις αναλυτικά ακόμα και τις χειρότερες. Το μυαλό σου είναι αυτή τη στιγμη ακομα σοκαρισμένο , φυσιολογικότατα... 

αν οι σκέψεις σου αλλάζουν προς το χειρότερο το κλαμα δε σταματάει, οπωσδηποτε πάρε τηλ μια απο τις γραμμές που υπαρχουν που εχουν απευθείας support     

κουράγιο ολα θα πάνε καλά, έχετε την υγεία σας  κ την οικογένειά σας και θα ερθει η στιγμή που θα τα χαρείς όλα , τώρα ακόμα είσαι στα δύσκολα!!

Edited August 3, 2022 by belleblue

[Annitamik]

On 3/8/2022 at 1:55 ΜΜ, Depi17 είπε:

Κορίτσια γεια σας.. Να χαιρομαστε τις οικογένειές μας! Γεννησα πριν 35 μερες το 2ο παιδακι, το 1ο κοριτσακι μου ειναι 5 χρονών. Ενώ όλα πήγαν καλά Δόξα το Θεό και τις πρώτες μέρες όλα καλά, μολις αδιάθετησα στις 30 μέρες κατι με εχει πιασει κ κλαιωω.... Σκεφτόμαι πως θα μεγαλωσει παλι το 2ο;; πως θα το μάθω όλα αυτά παλι;; και κλαιωω... Τι μου συμβαινει;; προσπαθώ να μη τα σκέφτομαι, αλλα το μυαλό μου εκεί... Δεν αισθανομαι καλα.. 

Η επιλοχειος κατάθλιψη μπορεί να ξεκινήσει οποιαδήποτε στιγμή μετά τον τοκετό , ακόμα και μήνες μετά. Αν δεις ότι τα συναισθήματα σε καταβάλλουν, οπωσδήποτε πρέπει να πάρεις ψυχολογική υποστήριξη από ειδικό και όσον αφορά το καινούριο μωρό, θέλει εξίσου συμμετοχή στην ανατροφή και από τον πατέρα. Δεν πρέπει να περνάνε όλα από σένα. Επίσης, το έξω βοηθά τώρα που είναι καλοκαίρι. Καροτσαδα το μωρό, το άλλο παιδάκι και μια φίλη και καφές στο χέρι.