διακοπη εγκυμοσυνης

[stella261011]

εγω θα σε συμβουλευσω το εξης,εαν το ψυχολογικο προβλημα που εχεις ειναι ΠΟΛΥ σοβαρο (εσυ το ξερεις κ ο γιατρος που σου εκανε τη διαγνωση)κ υπαρχει περιπτωση να χρειαστεις φαρμακα,που σημαινει πως δεν θα εισαι 100% ενταξει απεναντι σ ενα παιδι,κοιτα πρωτα να γινεις καλα....δεν μου αρεσει που στο λεω ομως ξερω ποσο δυσκολο ειναι να μεγαλωνει ενα παιδι με γονιο με ψυχολογικα προβληματα.Εαν ομως ειναι κατι πιο ασημαντο και μπορεις να στηριχτεις στις δυναμεις σου προχωρα.απ οτι ομως καταλαβα δεν μπορεις να τα βγαλεις περα μονη σου χωρις τον συντροφο σου κ αυτος εχει ηδη παρει την αποφαση του.να το σκεφτεις καλα κ να αποφασισεις το καλυτερο για ολους σας.μονο που πρεπει να σκεφτεις τις επισης ψυχολογικες επιπτωσεις της αμβλωσης,για να μην γινεις χειροτερα,συζητησε το κ με τον γιατρο που σε παρακολουθει.

[ster]

Πάντως με τα προσπερματικά υγρά δεν έμεινες έγκυος! Από την άλλη δύσκολη όντως η απόφασή σου, σου εύχομαι να πάρεις την πιο σωστή αλλά όπως είπαν και πιο πάνω, άφησε τον χρόνο λίγο να περάσει, έχεις ακόμη καιρό να το σκεφτείς εις βάθος. Ξεκίνα με το ότι θα κρατήσεις το μωρό και βρές όλες τις πιθανές λύσεις, είναι κρίμα από την αρχή να το καταδικάσεις. Αν πάλι δεν βρίσκεις καμία λύση... η απόφαση δική σου.

[kagly81]

Εγω αυτο που δεν καταλαβα ειναι ποσο σοβαρα ειναι τα προβληματα που εχεις. Ειναι τοσο σοβαρα που σε καθιστουν ανικανη για να ανταπεξελθεις σε μια εγκυμοσυνη και στη πορεια στην ανατροδη ενος παιδιου; Αν ειναι ετσι τοτε και με τη συμφωνη γνωμη του φιλου σου μπορεις να τα καταφερεις; Δηλ. εννοω πως αν ειναι ο συντροφος σου μαζι σου και σε στηριζει τοτε θα πανε ολα καλα;Επισης πιο πανω ανεφερες οτι περιμενες και σου ειπε τη τελικη αποφαση. Μονο αυτος αποφασιζει εσυ δεν εχεις θελω; Για μενα που δεν ξερω ακριβως τα προβληματα σου αν το θεμα ειναι μονο να εχεις ενα στηριγμα πρωτα απ' ολα θα εχεις το μωρο σου και σιγουρα θα σου δινει πολυ θαρρος να τα αντιμετωπισεις ολα. Ρωτα το γιατρο που σε παρακολουθει και αφου το συζητησεις μαζι του αποφασισε τι θα κανεις, μη βιαστεις.Αν ειναι τα πραγματα τοσο σοβαρα που θα μπορουσες να γινεις "ανικανη" μανα τοτε να σκεφτεις τη λυση της εκτρωσης.Πατε με το φιλο σου στο γιατρο συζητηστε ολες τις παραμετρους και μετα αποφασιζετε. Συνειδητοποιηστε πρωτα το θαυμα που σας συνεβη, ειναι κατι πολυ ομορφο.Σου ευχομαι να παρεις τη καλυτερη αποφαση και να ξεπερασεις οτι σε απασχολει.

[drakomana]

Ας αρχησω απο το γεγονος οτι εισαι ηδη 32 ετων , εισαι αρκετα μεγαλη για να αναλαβεις τις ευθυνες των πρα3εων σου , εισαι σε μια ηλικια οπου με ανεση θα μπορουσες να μεγαλωσεις ενα παιδακι ολομοναχη . Να τον πεισεις γιατι ? αστονα στη μοιρα του και εσυ στη δικια σου . Δεν χρειαζονται παντα 2 για να μεγαλωσει ενα παιδι , καποιες φορες μεγαλωνει σωστοτερα με εναν μονο γονιο .Παρε τη ζωη στα χερια σου και δεν θα χασεις σε καμια περιπτωση . Τωρα αμα πιστευεις οτι η μοναδικη λυση που σε ανακουφιζει ειναι η εκτρωση .... και παλι δεν θα σε κρινω , εννοειτε οτι ο καθενας ανθρωπος λειτουργει με βαση τις δικες του αναγκες στη ζωη . Αμα ομως πιστευεις οτι αμα κανεις την εκτρωση θα το μετανοιωσεις και θα εχεις δευτερες , τριτες και πεμπτες σκεψεις για αυτο που εκανες τοτε καλυτερα να μην το κανεις , και κριμα ειναι αλλα και σιγουρα δεν θα ειναι αυτο που θελεις εφοσον το σκεφτεσαι ηδη . Εκτρωση , οσο ασχημη και αν ειναι , θα κανεις μονο αμα δεν εχεις καμια , μα καμια αμφιβολια , κανενα ιχνος αμφιβολιας για αυτο που θα κανεις αρα και συνεπως δεν θα το μετανοιωσεις κιολας . Πολλες κοπελες μεγαλωνουνε μονες τους τα παιδακια τους και εχουνε κρατησει τα παιδακια τους και ποτε δεν το μετανοιωσανε .

 

Συμφωνώ 100000% με όσα έγραψε η Βίκυ.Δεν ξέρω διόρθωσε με αλλά απο τα λεγόμενα σου καταλαβαίνω πως εσύ το θέλεις αλλά επειδή ο πατέρας του παιδιού διστάζει σκέφτεσαι την άμβλωση; Εάν κατάλαβα λάθος σου ζητώ συγνώμη.Εάν κατάλαβα σωστά τότε θα σου πω πως εκ φύσεως η τελική αποφαση είναι δική σου.Εσύ το κουβαλάς μέσα σου εσύ το αισθάνεσαι και στο τέλος εσύ αποφασίζεις. Δεν γνωρίζω τί είδους σχέση έχεις με τον φίλο σου καλή ή κακή αλλά μην το ρίξεις το παιδάκι κρίμα είναι.Όσες κοπέλες έκλιναν προς το να το γεννήσουν αλλά τελικά έκαναν έκτρωση επειδή το ήθελε ο σύντροφος μέχρι σήμερα τραβάνε τα μαλλιά τους.Δεν θέλεις ένα μικρό πλασματάκι να σου χαμογελάει κάθε πρωί και να σηκώνει τα χεράκια του απο την κούνια να το πάρεις αγκαλιά;

[natasa133]

Μια πιθανή άμβλωση ίσως να έχει χειρότερα αποτελέσματα στην εύθραυστη ψυχολογική σου κατάσταση τη στιγμή που δεν είσαι 1000% σίγουρη.

Η πιθανότητα αυτό το πλασματάκι να σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη είναι πολλές.

[βιολετα3]

καλησπερα...δεν ξερω απο που να ξεκινησω..εγω θα σ ελεγα να μην τ κανεις ειναι κριμα...πριν μεινω εγκυος στην δευτερη κορη μ ειχα κ εγω καποια ψυχωλογικα προβληματα δεν σκεφτομουν καν γ δευτερο παιδι...σε πληροφορο ειχα παει σε τοσουε γιατρους κ τ προβλημα τ ψυχολογικο τ ξεμπερασα με την δευτερη εγκυμοσυνη μου οσο περιεργο κ αν σ φαινετε....μερα με την μερα μηνα με μηνα οσο εβλεπα να μεγαλωνει τ πλασματακι μεσα μ τοσο καλυτερα ενιωθα..ακομα κ τωρα 3 χρονια μετα αυτο τ πλασματακι τ εχω σαν θειο δωρο ηρθε την καταληλη στιγμη σ ζωη μου κ με εκανε να ξεπερασω τ προβλημα π ειχα κατι π δ μπορεσαν να τ κανουν γιατροι...σ ευχομαι τα καλυτερα

[Rea_1971]

Για μένα η απόφαση περί αμβλώσεως είναι καθαρά προσωπική και κανένας εξ αποστάσεως δεν πρέπει ούτε να κρίνει ούτε να συμβουλεύει. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι γράφοντας εκ του ασφαλούς κάτι σε έναν άγνωστο δεν μπορούμε να επωμιστούμε και το βάρος των λόγων μας:

Συμβουλεύεις κάποιον να κρατήσει το παιδί; Αν αυτός οικονομικά δεν είναι σε θέση να το κάνει, θα τον στηρίξεις (οικονομικά); Αν ψυχολογικά δεν είναι σε θέση να το κάνει, θα είσαι δίπλα του ακόμα και αν χρειαστεί να πάρεις εσύ τη κατάσταση στα χέρια σου αναλαμβάνοντας τη φροντίδα ενός παιδιού;

Συμβουλεύεις να προχωρήσει σε έκτρωση; Είσαι σίγουρος ότι γνωρίζεις όλες τις πτυχές της προσωπικής του ζωής, και ότι έχουν εξαντληθεί όλα τα περιθώρια που κάνουν τη λύση αναπόφευκτη; Είσαι σίγουρος ότι ψυχολογικά είναι σε θέση να επωμιστεί το βάρος μιας τέτοιας απόφασης;

Αγαπητή username1,

Θα απαντήσω μόνο σε αυτό που ρωτάς. Η διαδικασία τεχνικά είναι απλή. Πας στον γυναικολόγο σου, κάνεις κάποιες εξετάσεις και κανονίζετε ραντεβού σε κάποια κλινική.

Η επέμβαση διαρκεί ελάχιστα, γίνεται ολική νάρκωση και αυθημερόν γυρνάς σπίτι σου. Οι πιθανές επιπλοκές είναι οι ίδιες με οποιαδήποτε επέμβαση πλέον του κινδύνου ρήξης μήτρας που προκαλεί ακατάσχετη αιμορραγία και σε αναγκαστική αφαίρεση.

Για το κόστος υπολόγιζε περίπου σε 600 ευρώ (ξέρω από την αδερφή μου που είχε παλίνδρομη κύηση και ακολούθησε τη διαδικασία της απόξεσης για την απομάκρυνση του νεκρού εμβρύου).

Από προσωπική μου εμπειρία (έκανα άμβλωση πριν 16-17 περίπου χρόνια) δεν είναι εύκολη απόφαση. Και πολλές φορές με στοίχειωσε. Ενώ δεν σου κρύβω ότι κάποιον θάνατο προσφιλούς μου προσώπου τότε το είχα δει σαν θεία τιμωρία. Έτσι λειτούργησε για μένα, αλλά γενικά το ξεπέρασα. Γιατί δεν έβλεπα άλλη βιώσιμη λύση, τουλάχιστον τον καιρό εκείνο, με τα κριτήρια και τις προτεραιότητες που είχα τότε.

[xrisas2]

Για μένα η απόφαση περί αμβλώσεως είναι καθαρά προσωπική και κανένας εξ αποστάσεως δεν πρέπει ούτε να κρίνει ούτε να συμβουλεύει. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι γράφοντας εκ του ασφαλούς κάτι σε έναν άγνωστο δεν μπορούμε να επωμιστούμε και το βάρος των λόγων μας:

 

Συμβουλεύεις κάποιον να κρατήσει το παιδί; Αν αυτός οικονομικά δεν είναι σε θέση να το κάνει, θα τον στηρίξεις (οικονομικά); Αν ψυχολογικά δεν είναι σε θέση να το κάνει, θα είσαι δίπλα του ακόμα και αν χρειαστεί να πάρεις εσύ τη κατάσταση στα χέρια σου αναλαμβάνοντας τη φροντίδα ενός παιδιού

 

Συμφωνώ...'Οταν μιλάμε για ψυχολογικά προβλήματα είναι πάρα πολύ λεπτό το θέμα... και για την ίδια και για το μωρό...Καλό είναι επειδή δεν ξέρουμε πόσο σοβαρό είναι το θέμα παρά μόνο η κοπέλα και οι γύρω της

θα μπορούσε να το πει και στον γιατρό της και να την βοηθήσει και εκείνος για την λύση.Γιατί καλά τα λέμε αλλά την ψυχολογία σου μετά από μία γέννα δεν μπορείς να την ξέρεις ούτε εμείς ή την αντίδραση στο μωρό...Η ακόμα και την κληρονομικότητα....Που σε τέτοια θέματα είναι πρώτη.....

Καλό είναι να συμβουλευτείς και τον γιατρό σου...Και από εκεί και πέρα αν δεν υπάρχει κάποιο θέμα η απόφαση είναι αποκλειστικά δική σου!!!!!! Εύχομαι όλα να γίνουν όπως πρέπει και για το καλό το δικό σου και του παιδιού....

[username 1]

προτου διαβασω ολα σας τα μυνηματα θελω να σας ευχαριστησω για το ενδιαφερον σας! ειμαι πελαγωμενη γιατι ειμαι μονη. ο συντροφος μου ειναι ευθυνοφοβικος. σημερα εβαλε να δουλευει ολη μερα κ μετα να βγει και να μεινει αλλου. μεθαυριο φευγει ταξιδακι. εχω φρικαρει με οσα μου συμβαινουν. ηθελα να μιλησω να δω πως το βλεπουν καποιοι απο εξω.

σας ευχαριστω παρα πολυ και παλι. θα απαντησω στα ερωτηματα. να ειστε καλα

[username 1]

κοπελια ειναι κριμα να χαθει μια ζωη μονο και μονο γιατι εσεις δε νιωθετε ετοιμοι...τοσοι ανθρωποι προσπαθουν χρονια ολοκληρα και ξοδευουν περιουσιες για να κανουν ενα παιδακι...βρες ενα καλο ζευγαρι και δωσε το παιδακι σου, καλο θα κανεις αφου εισαι και απο χριστιανικη οικογενεια μην το σκοτωσεις...λες οτι κι εσυ εισαι παιδι ανεπιθυμητο, κι ομως εζησες καλα με την οικογενεια σου, για σκεψου αν καποια μανα ειχε αποφασισει να σε σκοτωσει πριν καν γεννηθεις....συνεννοησου και χαρισε του τη ζωη.....

 

εχω μιλησει με οσα ατομα το εχω πει και η απαντηση ειναι ιδια απο ολους. δεν ειμαι ετοιμη να κανω κατι τετοιο μονη μου! ειναι παρα πολλα και σοβαρα τα προβληματα που αντιμετωπιζω.

[username 1]

Γιατί δε πάς στο γυναικολόγο σου να τα ρωτήσεις όλα αυτά?

 

του τα εχω ρωτησει αλλα θα ηθελα την αποψη κ απο καποιους ανθρωπους που δε με ξερουν, δε θα με γνωρισουν και υπαρχει πληρη ανωνυμια

[username 1]

Καλησπέρα!

Γιατί φοβάσαι τόσο τον εαυτό σου; ΠΑΝΤΑ ένα μωράκι αλλάζει τη ζωή σου προς το καλύτερο και ΠΑΝΤΑ η αγάπη που νοιώθουμε για αυτό το μικρό θαύμα επουλώνει κάθε πληγή και γιατρεύει κάθε πρόβλημα!

Το θέμα της δουλειας είναι πολύ σημαντικο, αλλά ένα μωρό, ζει με τα πολλά ζει και με τα λίγα! Ιατροί υπάρχουν και δημόσιοι.

Σκέφτεσι πολύ σωστά που λες δεν είμαι έτοιμη έτοιμη ψυχολογικά και κάνω συνεδρίες κοκ, αλλά θα σε συμβούλευα το θέμα της εγκυμοσύνης να το συζητήσεις και με τον ψυχολόγο σου και ίσως σε βοηθήσει αρκετα! Βέβαια, η τελική απόφαση είναι δική σου... Αλλά πιστεύω ότι μια Μητέρα μπορεί να καταφέρει τα ΠΑΝΤΑ!! Και αφήνει στην άκρη τα προβλήματά της και κοιτάει το μωράκι της! Άλλωστε μόνη σου είπες πως το θες πάρα πολύ αυτό το μωρό αλλά φοβάσαι.... Δεν πρέπει να φοβάσαι! Και μόνο που έχεις την δυναμη να δεις το πρόβλημά σου κατάματα και να το αντιμετωπίσεις δείχνεις πολύ μεγάλη δυναμη! Επίσης, ξέρεις ποιά είναι η αδυναμία σου, εννοώ ότι δεν θες να κρατήσεις τοπαιδί λόγω των προβλημάτων σου, και πάλι δηλαδή έχεις κάνει την μισλη δουλειά! Γνωρίζεις τοπρόβλημα, άρα μπορείς και να το λύσεις!!!

Το θέμα του πατέρα δεν το έπιασα καθόλου γιατί εφόσον αυτός ο άνθρωπος δεν είναι δίπλα σου να σε στηρίξει άρα δεν είναι και άξιος για να γίνει πατέρας.

Συγγνώμη για το μακροσκελές μήνυμά μου αλλά θέλω να σου πω τόσα πολλα!!!

Περιμένουμε νεα σου!

Εύχομαι ότι κάνεις να είναι για το καλό σου!

μιλησα με την ψυχολογο μου και μου ειπε αυτο ακριβως που ανεφερεις πιο πανω. φοβαμαι τον εαυτο μου. αυτο θα κανει κακο και στο εμβρυο και αν τελικα καταφερει να βγει θα εχει πολλα προβληματα λογω και κληρονομικοτητας αλλα και ελλειψης προσοχης.

οσο για τον συντροφο μου ναι! δεν με στηριξε μεχρι τωρα και ξερω οτι αυτο που κανει τωρα ειναι παροδικο.

[username 1]

εγω θα σε συμβουλευσω το εξης,εαν το ψυχολογικο προβλημα που εχεις ειναι ΠΟΛΥ σοβαρο (εσυ το ξερεις κ ο γιατρος που σου εκανε τη διαγνωση)κ υπαρχει περιπτωση να χρειαστεις φαρμακα,που σημαινει πως δεν θα εισαι 100% ενταξει απεναντι σ ενα παιδι,κοιτα πρωτα να γινεις καλα....δεν μου αρεσει που στο λεω ομως ξερω ποσο δυσκολο ειναι να μεγαλωνει ενα παιδι με γονιο με ψυχολογικα προβληματα.Εαν ομως ειναι κατι πιο ασημαντο και μπορεις να στηριχτεις στις δυναμεις σου προχωρα.απ οτι ομως καταλαβα δεν μπορεις να τα βγαλεις περα μονη σου χωρις τον συντροφο σου κ αυτος εχει ηδη παρει την αποφαση του.να το σκεφτεις καλα κ να αποφασισεις το καλυτερο για ολους σας.μονο που πρεπει να σκεφτεις τις επισης ψυχολογικες επιπτωσεις της αμβλωσης,για να μην γινεις χειροτερα,συζητησε το κ με τον γιατρο που σε παρακολουθει.

 

οτι μου εγραψες ακριβως αυτο μου ειπε κ η ψυχολογος μου και ο γυναικολογος.

οσο για το αν θα χειροτερεψει το προβλημα μου... κανεις δε ξερει!

[username 1]

Για μένα η απόφαση περί αμβλώσεως είναι καθαρά προσωπική και κανένας εξ αποστάσεως δεν πρέπει ούτε να κρίνει ούτε να συμβουλεύει. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι γράφοντας εκ του ασφαλούς κάτι σε έναν άγνωστο δεν μπορούμε να επωμιστούμε και το βάρος των λόγων μας:

Συμβουλεύεις κάποιον να κρατήσει το παιδί; Αν αυτός οικονομικά δεν είναι σε θέση να το κάνει, θα τον στηρίξεις (οικονομικά); Αν ψυχολογικά δεν είναι σε θέση να το κάνει, θα είσαι δίπλα του ακόμα και αν χρειαστεί να πάρεις εσύ τη κατάσταση στα χέρια σου αναλαμβάνοντας τη φροντίδα ενός παιδιού;

Συμβουλεύεις να προχωρήσει σε έκτρωση; Είσαι σίγουρος ότι γνωρίζεις όλες τις πτυχές της προσωπικής του ζωής, και ότι έχουν εξαντληθεί όλα τα περιθώρια που κάνουν τη λύση αναπόφευκτη; Είσαι σίγουρος ότι ψυχολογικά είναι σε θέση να επωμιστεί το βάρος μιας τέτοιας απόφασης;

Αγαπητή username1,

Θα απαντήσω μόνο σε αυτό που ρωτάς. Η διαδικασία τεχνικά είναι απλή. Πας στον γυναικολόγο σου, κάνεις κάποιες εξετάσεις και κανονίζετε ραντεβού σε κάποια κλινική.

Η επέμβαση διαρκεί ελάχιστα, γίνεται ολική νάρκωση και αυθημερόν γυρνάς σπίτι σου. Οι πιθανές επιπλοκές είναι οι ίδιες με οποιαδήποτε επέμβαση πλέον του κινδύνου ρήξης μήτρας που προκαλεί ακατάσχετη αιμορραγία και σε αναγκαστική αφαίρεση.

Για το κόστος υπολόγιζε περίπου σε 600 ευρώ (ξέρω από την αδερφή μου που είχε παλίνδρομη κύηση και ακολούθησε τη διαδικασία της απόξεσης για την απομάκρυνση του νεκρού εμβρύου).

Από προσωπική μου εμπειρία (έκανα άμβλωση πριν 16-17 περίπου χρόνια) δεν είναι εύκολη απόφαση. Και πολλές φορές με στοίχειωσε. Ενώ δεν σου κρύβω ότι κάποιον θάνατο προσφιλούς μου προσώπου τότε το είχα δει σαν θεία τιμωρία. Έτσι λειτούργησε για μένα, αλλά γενικά το ξεπέρασα. Γιατί δεν έβλεπα άλλη βιώσιμη λύση, τουλάχιστον τον καιρό εκείνο, με τα κριτήρια και τις προτεραιότητες που είχα τότε.

 

ευχαριστω πολυ για την ειλικρινή απαντηση!

[username 1]

Συμφωνώ...'Οταν μιλάμε για ψυχολογικά προβλήματα είναι πάρα πολύ λεπτό το θέμα... και για την ίδια και για το μωρό...Καλό είναι επειδή δεν ξέρουμε πόσο σοβαρό είναι το θέμα παρά μόνο η κοπέλα και οι γύρω της

θα μπορούσε να το πει και στον γιατρό της και να την βοηθήσει και εκείνος για την λύση.Γιατί καλά τα λέμε αλλά την ψυχολογία σου μετά από μία γέννα δεν μπορείς να την ξέρεις ούτε εμείς ή την αντίδραση στο μωρό...Η ακόμα και την κληρονομικότητα....Που σε τέτοια θέματα είναι πρώτη.....

Καλό είναι να συμβουλευτείς και τον γιατρό σου...Και από εκεί και πέρα αν δεν υπάρχει κάποιο θέμα η απόφαση είναι αποκλειστικά δική σου!!!!!! Εύχομαι όλα να γίνουν όπως πρέπει και για το καλό το δικό σου και του παιδιού....

 

ευχαριστω πολυ για την απαντηση.

[anelia]

ευχομαι να σου πανε ολα καλα και να παρεις τη σωστη αποφαση για σενα.οσο για τα προβληματα που αντιμετωπιζεις σκεψου μη σε κανει χειροτερα η συγκεκριμενη αποφαση.το σημαντικο ειναι να κανεις αυτο που πραγματικα θελεις και να μην πιεσεις τον εαυτο σου να κανει κατι που μετα μπορει να μετανιωσεις.

[bee]

Λυπάμαι πάρα πολύ για ό,τι θα σου γράψω.Είμαι μάνα και λατρεύω το παιδί μου.Είμαι κατά της έκτρωσης για ασήμαντους λόγους.

Πληροφορούμαι συχνά για παιδιά κακοποιημένα,παραγκωνισμένα...για παιδιά που δεν χαίρουν της φροντίδας και της συμπεριφοράς που πρέπει.

Κάτω από τη γιαγιά μου έμενε μια κοπέλα με τους γονείς της και τα τρία της παιδιά.Ο άντρας της ήταν ναυτικός και έλειπε για μεγάλα χρονικά διαστήματα.Η οικογένεια θα έλεγα πως ήταν μέσα στα πλαίσια της αστικής,στο χαμηλότερο όμως στρώμα.Πάντως παιδιά μπορούσαν να μεγαλώσουν εκεί.Η μάνα είχε τεράστια ψυχολογικά προβλήματα.Μίλγαμε στα παιδιά με τον χειρότερο τρόπο,τα αμελούσε και έκανε παρέα με ζητιάνους!Άφηνε τα παιδιά για να πάει να συναντήσει τους ''φίλους'' της,μεταξύ αυτών άτομα εξαρτημένα από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.Ή,το χειρότερο,έπαιρνε τα παιδιά μαζί.Δεν ξέρω πως είναι σήμερα αυτά τα παιδιά.Ηλικιακά είναι λίγο μικρότερα μου.Αμφιβάλλω για τον τρόπο ζωής τους,βασιζόμενα στα παραδείγματα ατόμων που έπαιρναν από μια μάνα.

Δεν σε συγκρίνω μαζί της γιατι εσένα δεν σε ξέρω ενώ εκείνη την ξέρω.Σαφώς το πρόβλημα σου μπορεί να μην έχει καμία σχέση με αυτό.Το ότι προβληματίζεσαι σημαίνει πως το ψυχικό νόσημα δεν υπερισχύει.

Η περίπτωση σου είναι σοβαρή.Το παιδάκι ναι μεν θα σου δώσει χαρά αλλά θα μπορέσεις να αντέξεις τις κρίσεις πανικού που έχουν τα τρίχρονα; (ένα τυχαίο παράδειγμα από το ακριβώς προηγούμενο θέμα που διάβαζα).Το παιδί γεμίζει τη ζωή σου με φως...αλλά μπορείς να του εγγυηθείς μια αξιοπρεπή διαβίωση χωρίς να έχει άσχημες αναμνήσεις ή να του δημιουργηθούν ψυχικά προβλήματα,επίσης;

[LA LATINA]

τοτε κοπελα μου κανε οτι σε φωτισει ο θεος!

[fido-dido]

ευχαριστω για τις απαντησεις σας.

τα ψυχολογικα που εχω οχι δεν ειναι αυτα που εχει ο περισσοτερος κοσμος. ειναι πολυ πιο σοβαρα και κανω συνεδριες με γιατρο. δεν μου εχει δωσει ακομη καποια φαρμακευτικη αγωγη. και φυσικα ο λογος που ο πατερας του εμβρυου δε θελει να συνεχισει ειναι αυτα τα προβλημα. κουραστηκε ο ανθρωπος και με το δικιο του!

οσον αφορα το θεμα να το μεγαλωσω μονη μου ειναι κ παλι δυσκολο πρωτον γιατι ειμαι ημιαπασχοληση, 2ον οι γονεις μου ειναι σε μεγαλη ηλικία και η μητερα μου στο κρεβατι σε τελευταιο σταδιο ανοιας (τα κανει ολα ο πατερας μου και γω), 3ον γιατι δεν θελω να ειμαι μονη μου στη διαρκεια την εγκυμοσύνης και μετα.

καλημερα! κατ αρχας για να μην σου εχει δωσει φαρμακευτικη αγωγη μαλλον τα ψυχολογικα σου ειναι ηπιας μορφης, και οσο ριχνεις το φταιξιμο σε σενα για το χωρισμο τοσο χειροτερα κανεις τα πραγματα κ η αμβλωση αν δεν τη θες πραγματικα αλλα την κανεις απο αναγκη θα σε κανει ακομα πιο χαλια.

μια μεση λυση ειναι να κρατησετε το παιδι κ να βοηθαει κι ο πατερας στα εξοδα του και ας μην ειστε πια ζευγαρι.

[klouzeau]

του τα εχω ρωτησει αλλα θα ηθελα την αποψη κ απο καποιους ανθρωπους που δε με ξερουν, δε θα με γνωρισουν και υπαρχει πληρη ανωνυμια

 

Εννοούσα καθαρά για το διαδικαστικό και το οικονομικό μέρος.Φυσικά και μπορείς να πάρεις γνώμες απ'όπου θέλεις.

[fido-dido]

έκανε παρέα με ζητιάνους!Άφηνε τα παιδιά για να πάει να συναντήσει τους ''φίλους'' της,μεταξύ αυτών άτομα εξαρτημένα από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.Ή,το χειρότερο,έπαιρνε τα παιδιά μαζί.;

δε νομιζω οτι αυτο εφταιγε που αμελουσε τα παιδια της. δηλαδη αν εκανε παρεα μονο με κοκετες κι επινε καφε στο κολονακι δε θα μπορουσε να εχει τετοια συμπεριφορα? στο κατω κατω δεν εκανε παρεα ουτε με δολοφονους ουτε με παιδεραστες. να την κρινεις για τη συμπεριφορα της απεναντι στα παιδια δεκτο αλλα να την κρινεις γιατι εκανε παρεα με οσους η κοινωνια βαζει στο περιθωριο παει πολυ.

[Καλλιόπη Μ]

Εγώ έκανα έκτρωση πολύ μικρή. Δεν θέλω να πω πως το μετάνιωσα γιατί τότε ήμουν πολύ ανώριμη. Ίσως αν το είχα κρατήσει να μην είχα ζήσει όλα αυτά που έχω ήδη ζήσει ως σήμερα. Μπορεί να είχα άλλα καλύτερα όμως ποτέ δεν θα το μάθω. Τότε έκανα πολύ καιρό να συνέλθω αλλά αργότερα που το σκεφτόμουν ήμουν σίγουρη οτι έκανα το σωστό. Ο πατέρας του παιδιού ήταν δίπλα μου, όμως το ίδιο ανώριμος με μένα. Δεν είχαμε τίποτα κοινό και χαίρομαι που δεν έκανα παιδί μαζί του.

Σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια μετά προσπαθώ με εξωσωματικές να κάνω παιδί και δεν τα έχω καταφέρει ακόμα...Πριν λίγο καιρό απέβαλλα. Ειρωνία της τύχης;;;;

Αν δεν αισθάνεσαι εσύ έτοιμη μην το τολμίσεις, απλά να ξέρεις ότι το παιδί είναι ένα δώρο Θεού. Αυτός αποφασίζει πότε θα μας το στείλει. Πάρε τις αποφάσεις σου και την ευθύνη των πράξεων σου, ότι ίσως να μην μπορέσεις να κάνεις άλλη στιγμή παιδί. Δεν είσαι μωρό. Είσαι 32 χρονών. Δεν ξέρω τι ψυχολογικά έχεις αλλά να ξέρεις, η δύναμη είναι μέσα σου. Μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις πότε θα γίνεις καλά.

Εύχομαι να πάρεις την σωστή απόφαση όποια και αν είναι αυτή. Καλή επιτυχία.

[jucca]

Κατά τη γνώμη μου είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση. Οι περισσότεροι μιλάνε για το δικαίωμα του παιδιού να γεννηθεί και να ζήσει, εγώ θα έλεγα ότι το παιδί δεν αρκεί να γεννηθεί και να επιβιώσει, αλλά έχει δικαίωμα και σε μια καλή ζωή. Είμαι της γνώμης ότι δεν πρέπει να φέρνουμε παιδιά στον κόσμο αν δεν συντρέχουν κάποιες μίνιμουμ προϋποθέσεις. Γιατί ένα παιδί που θα γεννηθεί και ο πατέρας του θα είναι τελείως απών, η μητέρα θα αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα (και ίσως οικονομικά), το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μεγαλώνει δύσκολα. Για ΄μένα το πιο σοβαρό είναι τα ψυχολογικά προβλήματα που έχεις, και αν δεν τα έχεις αντιμετωπίσει, ίσως θα επηρεάσουν το παιδί.

 

Ναι ένα παιδί φέρνει χαρά αν συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις, όχι αν δεν υπάρχει βάση, εδώ υπάρχουν δυσκολίες στο ζευγάρι όταν είναι μαζί και καλά και δεν υπάρχει πρόβλημα, τί θα γίνει σε μια τέτοια περίπτωση?

 

Τί θα λέγαμε αν ένα παιδί ζει με μια μητέρα (γενικά μιλάω εδώ, όχι για την username) που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει? Είναι καλό να φέρνουμε στον κόσμο ένα παιδί που υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μεγαλώσει με προβλήματα?

 

Συμφωνώ με τη bee σ' αυτά που λέει. Πώς μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά? Οκ, γεννήθηκαν, από εκεί και πέρα τί? Δεν είναι μόνο η γέννηση δικαίωμα αλλά και η ποιότητα ζωής.

[natasa133]

Η ζωή από μόνη της είναι δώρο και δικαίωμα. Φυσικά το καλήτερο είναι τα παιδιά να γεννιούνται σε τέλειες οικογένειας. Αλλ,ά παιδιά μεγαλώνουν και σε προβληματικές οικογένειες από άρρωστους γονείς κλπ.

Μπορεί να μας φαίνεται άσχημο και να λυπόμαστε αυτά τα παιδιά όμως είναι καλύτερο που ζούν (αλλιώς θα αυτοκτονούσαν όλα).

Η ζωή όσο μίζερη κιαν είναι, όσο δύσκολη είναι καλύτερη από τη μή ζωή (για να μην πω το θάνατο).

[maria_t]

...Οκ, γεννήθηκαν, από εκεί και πέρα τί? Δεν είναι μόνο η γέννηση δικαίωμα αλλά και η ποιότητα ζωής.

 

Βασικά συμφωνώ με το ότι ένα παιδί έχει δικαίωμα και στην ποιότητα ζωής (και όλοι οι γονείς παλεύουν όπως αυτοί νομίζουν για το καλύτερο των παιδιών τους...), αυτό όμως δε σημαίνει ότι αν δεν μπορείς να του την παρέχεις (ίσως αρχικά) πρέπει να του αφαιρείς το δικαίωμα να ζήσει!!!

 

Δηλαδή τί έπρεπε να γίνει μέσα στην κατοχή, τους πολέμους ή τώρα εν μέσω κρίσης;