Αδέλφια: δώρο ζωής;

[no doubt]

Ανοίγω το θέμα αυτό με αφορμή την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του μεγάλου μου γιου.

Εγώ έχω μία αδελφή με την οποία ποτέ δεν βγήκαμε να πιούμε ούτε έναν καφέ γιατί απλά δεν ταιριάζουμε. Άσπρο αυτή μαύρο εγώ. Παρόλες όμως τις διαφορές μας είμαστε πολύ δεμένες. Ότι συμβαίνει στη ζωή μας η πρώτη που το μαθαίνει είναι αυτή για μένα κι εγώ για εκείνη. Λόγια παρηγοριάς, συμβουλές, ενθάρρυνση, οτιδήποτε τα προσφέρουμε η μία στην άλλη. Για μένα η αδελφή μου είναι πραγματικά δώρο ζωής.

Από την άλλη ο άνδρας μου με τον αδελφό του καμία σχέση….

Έβλεπα λοιπόν το μεγάλο μου γιο μια μέρα να βαριέται τα παιχνίδια του και χωρίς να έχει τίποτα άλλο να κάνει είχε εντοπίσει κάτι μυρμηγκάκια στη βεράντα και τους…μίλαγε.

Συγκινηθήκαμε πολύ με τον άνδρα μου και είπαμε ότι έπρεπε να του κάνουμε αδελφάκι. Ο Θεός μας ευλόγησε λίγους μήνες μετά και κάναμε τα διδυμάκια μας.

Ως εδώ υπέροχα….Κι έρχομαι στο σήμερα. Έχω δύο δίδυμα 16 μηνών και ένας γιο 3 ετών αλλοπρόσαλλο…. Ζηλεύει τα μωρά, φυσιολογικό, αλλά ώρες ώρες στεναχωριέμαι που τον έχουμε βάλει σε αυτή τη διαδικασία. Ήταν ο «άρχοντάς» μας, το μοναχοπαίδι μας. Όλη η προσοχή ήταν επάνω του. Τώρα είναι στο περιθώριο, όχι εντελώς αλλά σε σχέση με το πριν καμία σχέση. Συνέχεια κλαίει, παραπονιέται, θυμώνει (το χειρότερο) και εκδηλώνεται με κλάματα, με το να χτυπιέται, να μας λέει ότι δεν μας αγαπάει, χτυπάει τα μωρά κτλ. Βέβαια έχει μάθει πράγματα όπως το να μοιράζεται. Πολλές φορές όμως παίζει με κάτι, το χαλάνε τα μωρά κι αυτός απλά εγκαταλείπει σαν να έχει κουραστεί με όλο αυτό….

Και μετά βλέπω τα μωρά που ενώ δημιουργήθηκαν μαζί μοιράζοντας τα πάντα όμως την αγκαλιά μου δεν δέχονται να την μοιραστούν. Όταν ο ένας είναι αγκαλιά ο άλλος τον δαγκώνει και τον τραβάει.

Το θέμα μου ΔΕΝ είναι η συμπεριφορά των παιδιών μου αλλά έχω ένα μεγάλο ερώτημα.

Είναι τελικά τα αδέλφια δώρο ζωής ή είναι καταπίεση και ένας λόγος μελαγχολίας και άσχημων συναισθημάτων;

[sternchen]

Πιστεύω πως είναι δώρο ζωής.

Μπορεί για κάποιους να μην είναι και να είναι εξαίρεση.

Το πόσο λαχταράω και ζηλέυω αυτό που έχεις με την αδελφή σου δεν περιγράφεται.

Είναι μεγάλο δώρο ζωής και μεγάλη ευλογία.

Έχω έναν αδερφό, τον οποίο υπεραγαπάω, αλλά δεν είμαστε κοντά.

Ο μικρός σου, με τον καιρό θα στρώσει.

Να μην στενοχωριέσαι!

[arleta]

Είναι τελικά τα αδέλφια δώρο ζωής ή είναι καταπίεση και ένας λόγος μελαγχολίας και άσχημων συναισθημάτων;

 

τα αδέρφια είναι δώρο ζωής!!!!!!!!!!

 

μπορεί στην αρχή όλα να είναι δύσκολα και περίπλοκα αλλά μελλοντικά θα δούμε πως δε θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει πιο σωστή κίνηση!!!!!!!!!!

 

σκέψου πως σε ένα σπίτι με δυο παιδιά η περισσότερα, πάντα έχουν παρέα το ένα το άλλο.... κι ας μαλώνουν....

ενώ σε ένα σπίτι με ένα παιδί μόνο υπάρχει μια μοναξιά για το παιδί συνέχεια....

[Φαίη06]

Κι εγώ πιστεύω πως τα αδέρφια είναι δώρο,ζωής 8εού πάντως δώρο!την αδερφή μου την λατρεύω.πάμε παντού μαζί.'εχουμε 5 χρόνια διαφορά και την υπεραγαπάω.στην αρχή είναι δύσκολα αλλά νομίζω οτι είναι στο χέρι μας να μην ζηλεύουν τα παιδιά μας!

[AngiCat]

Ναι Ναι Ναι Ναι! Τα αδέρφια είναι δώρο ζωής.

Εμείς είμαστε τρεις αδερφές και δεν είμαστε κοντά. Η μια μένει Νάουσα, η άλλη Καλαμάτα κι εγώ Ξάνθη. Αλλά κορίτσια δεν τις άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Ακόμα και οι γονείς μου είναι πιο ήρεμοι. Ο δε άντρας μου είναι μοναχογιός και είναι μεγάλο βάρος. Ειδικά σε θέματα με τους γονείς. Όταν πέθανε ο πατέρας του δεν είχε να μοιραστεί με κανέναν τον πόνο του. Με κανέναν που να νιώθει τον ίδιο πόνο. Είναι δεν είναι κοντά τα αδέρφια, είναι πάντα παρηγοριά.

[aleca]

Και εγω πιστευω πως τα αδερφακια εχουν μια πολυ σημαντικη και ιδιαιτερη σχεση....Παρ' ολα αυτα οταν αποφασισα να κανω το δευτερο παιδακι μου ηταν αποφαση που πηγαζε απο την επιθυμια μου να κανω αλλο ενα μωρουλι πιο πολυ, παρα να κανω αδερφακι στον πρωτο μου.

Γιατι στην ηλικια που ηταν και που ειναι ο δικος σου λογικο ειναι να μην μπορει να 'εκτιμησει' το δωρο αυτο...

Δωσε του χρονο...μην ανησυχεις...Μην προσπαθεις να τα φερεις κοντα, θα ερθει απο μονο του. Η καθημερινοτητα, οι μοιρασμενες στιγμες, τα παιχνιδια ολων μαζι με τη μαμα και τον μπαμπα θα τα κανουν να δεθουν μεταξυ τους...να αγαπηθουν..εστω και αναγκαστικα.

Αυτο το αναγκαστικα βεβαια συμβαινει λογω οσων ειπες....ολα σε διεκδικουν, φυσικο ειναι...Στο μελλον ομως δεν θα σκεφτονται το πως ενιωθαν τοτε αλλα την ουσια, το ποσο σημαντικη ειναι αυτη σχεση.

Και μην ξεχνας επισης οτι περα απο τη μεταξυ τους σχεση, κερδιζουν και ο ακθενας καλα στοιχεια για τον χαρακτηρα του...μαθαινουν να μοιραζονται, να συνυπαρχουν, να μην νιωθουν το κεντρο του κοσμου σε βαθμο εγωιστικο. Και αυτο θα τους κανει καλο στην μετεπειτα ζωη τους.

Καταλαβαινω τπο αγχος σου αλλα ειλικρινα πιστευω πως μονο αν το αποβαλλεις θα δεις πραγματικα αγαπημενα αδελφακια!!!

[marandnik]

Σίγουρα εξαρτάται από τον άνθρωπο και τις περιστάσεις.

Έχω δει αδέρφια που προχωρούν ενωμένα στη ζωή μέχρι τα βαθειά γεράματα και τα χαίρεται η ψυχή μου.

Έχω δει και αδέρφια που δεν μιλιούνται χρόνια γιατί ο ένας θέλει να πάρει 10 μέτρα γη περισσότερη από τον άλλο στα κληρονομικά.

Δεν είσαι σε θέση να ξέρεις ποτέ σε ποια κατηγορία θα ανήκουν τα παιδιά σου. Όσες αρχές και αγάπη να προσπαθήσεις να τους μεταδώσεις.

 

Πάντως σ' αυτή τη φάση, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί που χαιρόμαστε τα παιδιά μας είμαστε εμείς και για μας τα παιδιά είναι δώρο ζωής. Για το τι θα κάνουν αυτά στο μέλλον... θα δούμε.

[koukounaki]

Πολυ ενδιαφερον το θεμα που ανοιξες. Αυτο που πιστευω ειναι πως οσες διαφορες και να υπαρχουν μεταξυ δυο αδερφων το δεσιμο ειναι πολυ ισχυρο. Εγω παντα ζηλευα τον αδερφο μου κι ακομη ζηλευω (ντρεπομαι που το λεω)καποιες φορες για διαφορους λογους που ειχαν κυριως να κανουν με την αντιμετωπιση απο τους γονεις μας(διαχωρισμος,αδικιες κ.α), ποτε ομως δεν ενιωσα αρνητικα συναισθηματα προς εκεινον, η πικρα μου ηταν και ειναι παντα προς του γονεις μου και κυριως προς την μητερα μου. Η αληθεια ειναι πως δεν εχουμε και πολλα κοινα(εχουμε 2 1/2 χρονια διαφορα,ειναι μικροτερος) αλλα αυτο που σιγουρα ξερω ειναι πως αν τον χρειαστω θα ειναι παντα εκει για μενα και αντιστροφα. Θεωρω λοιπον οτι στη σχεση που αναπτυσεται μεταξυ των αδερφων παντα ειναι ισχυρη και για να διατηρηθει ισχυρη καθοριστικο ρολο παιζει η συμπεριφορα του γονεα, αν λοιπον κρατησει αυτος τις ισσοροπιες- οσο φυσικα ειναι δυνατον- τοτε ολα θα κυλησουν φυσιολογικα και μεγαλώνοντας θα εξελιχθεί μια υγιης σχεση αναμεσα στα αδερφια. Επισης πιστευω οτι σε μικρες ηλικιες η ζηλια που δημιουργειται μεταξυ των αδερφων ειναι επιφανειακη, γιατι οπως εγραψες και παραπανω ξαφνικα απο εκει που το ενα παιδι ειναι το κεντρο του κοσμου ολο αυτο γκρεμιζεται οταν ερχεται ενα αδερφακι, αλλα ολο αυτο ειναι περιστασιακο μεχρι να δημιουργηθουν νεες ισσοροπιες στην οικογενεια. Μεγαλώνοντας πιστευω πως ολα ομαλοποιουνται και βαινουν προς το καλυτερο.Για μενα δεν υπαρχει καλυτερο δωρο απ αυτο!!!

[melina_g]

Με την αδερφή μου έχουμε 10 χρόνια διαφορά. Όπως είναι φυσικό όσο ήμαστε μικρές δεν είχαμε ιδιαίτερη επαφή, ίσως μόνο ζήλεια γιατί εκείνη ζήλευε που με ντάντευαν κι εγώ που την άκουγαν περισσότερο...

Το ότι είναι δώρο ζωής το κατάλαβα όταν μεγάλωσα πια και μεγάλωσαν τα προβλήματα και που αυτόματα ήταν η μόνη που μπορούσα να εμπιστευθώ. Το ίδιο κι εκείνη. Τώρα πια, κι αφού χάσαμε τον μπαμπά μας πρόσφατα, συνειδητοποίησα πως αν δεν την είχα ίσως να μην άντεχα. Είναι ο άνθρωπος που πόνεσε κι αισθάνθηκε ακριβώς τα ίδια με εμένα...

Δυστυχώς απο ότι φαίνεται εγώ δεν θα καταφέρω ποτέ να κάνω ένα αδερφάκι που τόσο ήθελα στο μικρό μου. Ευτυχώς έχει ένα απο τον προηγούμενο γάμο του πατέρα του κι αυτό με κάνει να νιώθω λίγο καλύτερα, γιατί δεν θέλω με τίποτα να είναι μονος.

Είναι λογικό όλο αυτό που συμβαίνει στα μικρά σου. Κι ίσως να συνεχίσει και στο μέλλον, αλλα να ξέρεις πως το καλό που τους έκανες είναι πως ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ.

Να τα χαίρεσαι!!!!

[eleftheria kap]

Δεν εισαι η μονη....η κολλητη μου ζει ακριβως το ιδιο με σενα και γι αυτο σε καταλαβαινω και σε νοιωθω , το ενα απο τα διδυμα της ( το μικρο ) ειναι και το βαφτιστηρι μου . Λοιπον η κοπελα εχει ενα γιο 4 ετων και τα διδυμακια 18 μηνων , ζει ενα δραμα . Ο μεγαλος ειναι ολες αυτες οι περιγραφες του γιου σου και τα διδυμακια μεταξυ τους χαλια , ζηλευουν τσακωνονται δαγκωνονται κλπ. ΥΠΟΜΟΝΗ , θα μεγαλωσουν και θα μπορουν και τα τρια μαζι να παιζουν και θα ηρεμησετε κι εσεις .Εγω εχω 2 κοριτσακια 4 ετων και 2 ετων και ειμαι εγκυος στο τριτο , τωρα αρχιζω να απολαμβανω λιγο ηρεμια που μπορουν να παιξουν και μονες τους ενα παιγνιδι . Μπορει να τσακωνονται μερικες φορες , ομως αγαπιουνται πολυ και μεχρι στιγμης οτι κανουν το κανουν μαζι , εχω μαθει και στη μεγαλη να προσεχει τη μικρη και η μικρη να ακουει τη μεγαλη.

[peony]

Πολύ ωραίο θέμα και πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση.

 

Αν και δεν έχω διδυμάκια, ζω κι εγώ κάτι παρόμοιο γιατί έχω μια κόρη 2,5 χρονών και μια 12 μηνών, και έχω κάνει στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση. Η μεγάλη από το τέλειο παιδί μεταλλάχθηκε και έγινε κυκλοθυμική και γκρινιάρα όταν γεννήθηκε η μικρή, αλλά ίσως αυτό να συνέπεσε και με τα terrible twos.

Ακόμη κάπου κάπου νιώθω ότι ήταν "αδικία" για τη μεγάλη - αν και θέλαμε νωρίς ένα δεύτερο παιδί για διάφορους λόγους. Επίσης, ένας λόγος που αποκλείω το να κάνω τρίτο παιδί για τα επόμενα 3 χρόνια είναι το ότι το ίδιο θα περάσει κι η μικρή.

 

Ευτυχώς, βλέπω ότι σιγά σιγά η ζήλεια ξεπερνιέται και η σχέση τους προχωράει και οταν τις βλεπω να επικοινωνούν ή να πιάνει η μεγάλη τη μικρή από το χέρι, με παίρνουν τα ζουμιά

 

Εγώ έχω έναν αδερφό 20 μήνες μικρότερο (όσο η μικρή από τη μεγάλη μου!) και είμαστε πραγματικά πολύ δεμένοι, αν και εντελώς άλλοι τύποι. Αλλά όπως λέει κι η elissavet, πιστεώ ότι συνέβαλε κι η συμπεριφορά των γονιών μου σε αυτό, οι οποίοι πάντοτε κρατούσαν τις ισορροπίες.

[eleftheria kap]

Πολύ ωραίο θέμα και πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση.

 

Αν και δεν έχω διδυμάκια, ζω κι εγώ κάτι παρόμοιο γιατί έχω μια κόρη 2,5 χρονών και μια 12 μηνών, και έχω κάνει στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση. Η μεγάλη από το τέλειο παιδί μεταλλάχθηκε και έγινε κυκλοθυμική και γκρινιάρα όταν γεννήθηκε η μικρή, αλλά ίσως αυτό να συνέπεσε και με τα terrible twos.

Ακόμη κάπου κάπου νιώθω ότι ήταν "αδικία" για τη μεγάλη - αν και θέλαμε νωρίς ένα δεύτερο παιδί για διάφορους λόγους. Επίσης, ένας λόγος που αποκλείω το να κάνω τρίτο παιδί για τα επόμενα 3 χρόνια είναι το ότι το ίδιο θα περάσει κι η μικρή.

 

Ευτυχώς, βλέπω ότι σιγά σιγά η ζήλεια ξεπερνιέται και η σχέση τους προχωράει και οταν τις βλεπω να επικοινωνούν ή να πιάνει η μεγάλη τη μικρή από το χέρι, με παίρνουν τα ζουμιά

Το ιδιο ειχα κι εγω οταν εφερα την μικρη στο σπιτι , η μεγαλη αλλαξε και το θεωρω λογικο . Καποιο διαστημα ειπα ή θα γινω μια τρελη μανα που τσιριζει και φωναζει ή θα γινω μια μανα ζεστη και ηρεμη . Τελικα πιστευω οτι τωρα πια ειμαι και τα δυο ομως τα παιδακια μου ( φτου φτου ) αλλαξανε . Κανω στην ακρη τις δουλειες και καθομαι κατω μαζι τους και παιζω και τους μαθαινω πως να συνυπαρχουν στο ιδιο χωρο.Θεωρω πολυ σημαντικο την ισοροπια αναμεσα τους και δεν ξεχωριζω την μεγαλη απο τη μικρη .Οτι κανει η μια θα κανει και η αλλη. Εχω δει πολυ μεγαλη διαφορα και μειωθηκε η ζηλεια...

[santra]

άκυρο

[cristina112]

Από την πρώτη δημοτικού,παρακαλούσα κάθε βράδυ τον Θεό να μου στείλει μια αδερφούλα για να παίζω...μάλλον δεν φώναζα πολύ δυνατά, γιατί τελικά με άκουσε στην τρίτη γυμνασίου και όταν το έμαθα,αντί να χαρώ,πήγα να σκάσω από την ζήλεια μου.Τελικά,από ένα λάθος του γιατρού, το μωρό "επέστρεψε" εκεί,από όπου είχε έρθει κι εγώ ησύχασα.

Σήμερα,με όλες τις δυσκολίες που έχει η ζωή μου,εύχομαι να είχα τελικά τον αδερφό ή την αδερφή που έχασα.Γιατί θα ήταν ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να καταλάβει όλα αυτά που περνάω και θα ήταν μια παρηγοριά και μια μεγάλη βοήθεια για μένα.Θα ήταν αίμα μου και θα αντιμετωπίζαμε μαζί τα πάντα.

Φιλική συμβουλή από μένα,να μην αφήσετε τα παιδάκια σας χωρίς αδερφάκια.Παρά τα όποια προβλήματα,αυτό που έχει σημασία είναι η αγάπη που πάντα θα τα ενώνει.

[elenik]

Είναι τελικά τα αδέλφια δώρο ζωής ή είναι καταπίεση και ένας λόγος μελαγχολίας και άσχημων συναισθημάτων;

 

Ειναι ενα ερωτημα που σαν μανα θα σου απαντησω σε 20 χρονακια

Ειλικρινα και εμενα με τρωει.

Βλεπω αδερφακια που ζηλευω την σχεση που εχουν και αλλα που λεω Παναγια μου τι τα θες τα αδερφια.

Ο χρονος θα δειξει αλλα προς το παρον προβληματιζομαι μαζι σου

 

Το σιγουρο παντως ειναι με βαση οσα λεει η μαμα μου οτι "δενουν" μετα την Προσχολικη ηληκια. Στην προσχολικη , ισως και αρχικη σχολικη σφαζονται.

 

Αντε να δουμε...

[apricot]

νομιζω οτι δεν πρεπει να υπαρχει καμμια αμφιβολια για τον τα αδερφια ειναι δωρο ζωης. ασφαλως και ειναι. μια αντιστοιχη κατασταση εζησα με τα δικα μου παιδια. η κορη μου εχασε ξαφνικα το θρονο της και ακομη και τωρα εχουμε θεματα ζηλειας σε καθημερινη βαση. ομως το πρωτο πραγμα που θα ρωτησει μολις ξυπνησει ειναι που ειναι αδερφος της. και επισης ο μικρος μολις ξυονησει που ειναι η αρτεμις?

ολη μερα τσακωνονται αλλα αγαπιουνται τρελλα. μια κατασταση ας πουμε μαζι δεν κανουμε και χωρια δεν μπορουμε....

ποτε δεν μετανοιωνω για την επιλογη μου νομιζω οτι θα ειναι το πιο μεγαλο δωρο που μπορουσα να τους κανω. σε πληροφορω οτι η κορη μου ζηταει επιμονα και αλλο μωρο παρολο που ειναι απιστευτη ζηλιαρα!!!

[my_Kelly]

Κι εγώ νομίζω πως τα αδέρφια είναι από τα πιο μεγάλα δώρα που μας κάνει η ζωή!!! Θα μιλήσω για την σχέση που έχω με τον αδερφό μου, γιατί παιδάκι έχω μόνο ένα. Βέβαια ευελπιστώ να κάνω κι άλλο κάποια στιγμή.

 

Λοιπόν με τον αδερφό μου έχουμε 1,5 χρόνο διαφορά. Όταν ήμασταν μικρά, λόγω του ότι μου έκλεψε την πρωτοκαθεδρία, είχα κάνει σοβαρές απόπειρες να τον δολοφονήσω. Μια φορά τον είχε γλιτώσει η γιαγιά μου στο παρά τσακ από πνίξιμο σε μια λεκάνη. :rolleyes: Αυτά, μέχρι τα 6. Από εκεί και πέρα και μόλις πήγαμε σχολείο, ο μικρός σε κάθε δυσκολία έτρεχε στη "μεγάλη" αδερφή, η οποία ήτο και λίγο αντάρτης. Γίναμε μια γροθιά, μια ομάδα εναντίον όλων των άλλων. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος στον κόσμο που να μπορώ να του εμπιστευτώ τα πάντα και να με νιώσει. Το ίδιο και αυτός σ'εμένα. Ποτέ μα ποτέ δεν ευχήθηκα να είχα αδερφή αντί για αδερφό και ποτέ δεν σκέφτηκα τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Παρά το ότι ξεκινήσαμε άσχημα με ατελείωτη ζήλια από μέρους μου, το αδερφικό δέσιμο είναι μοναδικό. Θα δείτε, μεγαλώνοντας θα αλλάξουν τη συμπεριφορά μεταξύ τους, εφόσον βέβαια κι εσείς σαν γονείς δεν τροφοδοτείτε τη ζήλια!

 

Ειλικρινά απορώ μετά από όλα όσα έχει τραβήξει από'μένα ο αδερφάκος μου, πώς μου μιλάει ακόμα!!

[ΤΙΓΡΑΚΙ]

ειμαι ευγνωμων στους γονεις μου που εχω την αδερφη μου,εχουμε 5 χρονια διαφορα και παρολο που μικρες δε καναμε παρεα μεγαλωνοντας αρχισαμε να δενομαστε με ενα ιδιαιτερο τροπο δικο μας.δε θα ξεχασω ποτε τη στιγμη που επιασε τη κοιλια μου οταν ημουν εγκυος στο γιωργο και επειδη το μωρο κουνηθηκε εκεινη εβαλε τα κλαματα απο χαρα.πολλες στιγμες συγκινησης και χαρας εχω ζησει μαζι της.

παρολο που ειναι μακρυα μου δε παυει να εχουμε μια επικοινωνια συναισθηματικη που λαχταραω ποτε θα ερθει να παμε για καφεδακι και να αφησω το μικρο στον αντρα μου ακομα και ο μικρος μου λαχταραει για εκεινη και εκεινη φυσικα γινεται χωμα μαζι του

ο αντρας μου ειναι τρια αδερφια με μια σχεση που πραγματικα υποκλινομαι στη πεθερα μου,μπραβο της γιατι εχει φτιαξει μια γροθια.

τωρα εγω που βρισκω πολλα κατα στο να κανω δευτερο παιδι υπαρχουν καποιες στιγμες που στο μυαλο μου γυρναει η σκεψη οτι ειναι κριμα να μη δωσω στο μικρο μου ολα τα συναισθηματα που μπορει να εχει καποιος που εχει εναν αδερφο ή αδερφη.θεωρω αδικο να το θυσιασω σε μια μοναξια,θελω να εχει το δικο του αιμα μαζι του στα καλα και στα κακα.

εσεις μανουλες που εχετε ηδη δωσει στα παιδακια σας αυτο το δωρο ζωης να ειστε περηφανες και οσο για το θεμα της ζηλιας απλα μη δινεται τροφη η αγαπη υπαρχει και θα υπαρξει και αναγνωριση απο εκεινα.

[Ευάκι]

Καλημέρα κι από μένα.

Πιστεύω κι εγώ πως είναι δώρο ζωής. Ασχέτως τι σχέση θα έχουν αργότερα και μόνο το γεγονός πως δε θα είναι μόνα στη ζωή είναι κάτι.

 

Με τον άντρα μου σκεφτήκαμε πολύ πριν κάνουμε το 2ο παιδί. Βάζαμε μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα. Ο άντρας μου με τον αδερφό του τα πηγαίνουν πολύ καλά. Εγώ με την αδερφή μου τα πηγαίνουμε πολύ άσχημα.

Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως είναι πολύ βασική η συμπεριφορά των γονιών. Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν πως στην καρδιά των γονιών έχουν την ίδια θέση και δεν υπάρχει λόγος ανταγωνισμού. Όταν υπάρχουν διαχωρισμοί τότε αναπόφευκτα θα υπάρξει πρόβλημα. Οι γονείς πρέπει να παίζουν ενωτικό ρόλο και σίγουρα να μην είναι διαιτητές.

Οι κόρες μου έχουν την ίδια ηλικιακή διαφορά που έχω εγώ με την αδερφή μου, οι συμπεριφορές τους είναι πανομοιότυπες με την συμπεριφορά που είχαμε εγώ με την αδερφή μου. Όταν ήμασταν μικρές [βασικά όταν πήγα εγώ γυμνάσιο και μετά (είμαι η μικρή)] ήμασταν πολύ αγαπημένες, μετά έγιναν σ.....ά τα πράγματα. Προσπαθώ πολύ να μην κάνω τα λάθη που έκαναν οι γονείς μου και κυρίως η μαμά μου.

[no doubt]

Ειναι ενα ερωτημα που σαν μανα θα σου απαντησω σε 20 χρονακια

Ειλικρινα και εμενα με τρωει.

Βλεπω αδερφακια που ζηλευω την σχεση που εχουν και αλλα που λεω Παναγια μου τι τα θες τα αδερφια.

Ο χρονος θα δειξει αλλα προς το παρον προβληματιζομαι μαζι σου

 

Το σιγουρο παντως ειναι με βαση οσα λεει η μαμα μου οτι "δενουν" μετα την Προσχολικη ηληκια. Στην προσχολικη , ισως και αρχικη σχολικη σφαζονται.

 

Αντε να δουμε...

Αυτό ακριβώς....

Το άγχος μου το μεγάλο είναι πρώτα να είναι γερά και το δεύτερο πιο σημαντικό να είναι δεμένα, σαν γροθιά όπως ανέφερε μια κοπέλα.

Θέλω στη ζωη τους να έχουν ο ένας τον άλλον συναισθηματική ανάγκη.

Θα με "σκότωνε" το γεγονός να τα δω να μαλώνουν και να μην μιλιούνται.

Τα βλέπω κάποιες στιγμές που αγκαλιάζονται και τα 3 και φιλιούνται και λιώνω. Μέσα σε 5 δευτερόλεπτα όμως ο ένας έχει δαγκώσει τον άλλον, ο άλλος του έχει ξεριζώσει τα μαλλιά και ο μεγάλος τα σφίγγει στο λαιμό και καλά ότι συνεχίζει να τα αγκαλιάζει. Κι έτσι ξεσπάνε όλοι σε κλάματα...

[no doubt]

Πολύ ωραίο θέμα και πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση.

 

Αν και δεν έχω διδυμάκια, ζω κι εγώ κάτι παρόμοιο γιατί έχω μια κόρη 2,5 χρονών και μια 12 μηνών, και έχω κάνει στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση. Η μεγάλη από το τέλειο παιδί μεταλλάχθηκε και έγινε κυκλοθυμική και γκρινιάρα όταν γεννήθηκε η μικρή, αλλά ίσως αυτό να συνέπεσε και με τα terrible twos. Ακριβώς τα ίδια κι εμείς.

Ακόμη κάπου κάπου νιώθω ότι ήταν "αδικία" για τη μεγάλη - αν και θέλαμε νωρίς ένα δεύτερο παιδί για διάφορους λόγους. Επίσης, ένας λόγος που αποκλείω το να κάνω τρίτο παιδί για τα επόμενα 3 χρόνια είναι το ότι το ίδιο θα περάσει κι η μικρή. Αυτό νιώθω και άνοιξα το θέμα.

 

Ευτυχώς, βλέπω ότι σιγά σιγά η ζήλεια ξεπερνιέται και η σχέση τους προχωράει και οταν τις βλεπω να επικοινωνούν ή να πιάνει η μεγάλη τη μικρή από το χέρι, με παίρνουν τα ζουμιά

Ένιωθα μεγάλη συγκίνηση όταν ο μεγάλος μου έπιανε το χεράκι του δίδυμου που δεν περπατούσε ακόμα και του έδειχνε τον τρόπο και τον ενθάρρυνε: έλα Χλιστοφολάκο μπολείς μπολείς. Κι ο Χριστόφορος σε κάθε του βήμα σταματούσε και χόρευε από τη χαρά του.

 

Εγώ έχω έναν αδερφό 20 μήνες μικρότερο (όσο η μικρή από τη μεγάλη μου!) και είμαστε πραγματικά πολύ δεμένοι, αν και εντελώς άλλοι τύποι. Αλλά όπως λέει κι η elissavet, πιστεώ ότι συνέβαλε κι η συμπεριφορά των γονιών μου σε αυτό, οι οποίοι πάντοτε κρατούσαν τις ισορροπίες. Συμφωνώ 100%. Μεγάλο πράγμα να διαχωρίζεις τα παιδιά σου. Πολλές φορές με ρωτάνε σε ποιον έχω αδυναμία. Και το σκέφτομαι και καθέναν που σκέφτομαι σε αυτόν έχω αδυναμία. Για όποιον δεν κατάλαβε όπως το έγραψα, λατρεύω και τους 3 το ίδιο ακραία.

[ravT]

Μην κρίνεις τώρα που τα παιδιά είναι τόσο μικρά... Σίγουρα είναι δώρο ζωής τα αδέλφια. Δεν μπορώ να φανταστώ ζωή χωρίς τον αδελφό μου όπως και χωρίς τον κουνιάδο μου που είναι 2ος αδελφός για μένα...

[christiana08]

Frosobal,καθε παιδι που γεννιεται ειναι ενα θαυμα και δωρο...

Ως προς τα αδελφια του,εξαρταται παντα απο την σχεση που θα εχουν μεταξυ τους.

Ο δικος μου ο αδερφος για μενα ηταν παντα ενα μεγαλο προβλημα.Τεραστιο θα ελεγα.

Και αλλα αδελφια ομως στην οικογενεια μου ηταν ετσι,οπως πχ η μητερα μου με τα δικα της.Το πιο προσφατο περιστατικο που βιωσα ηταν οταν επαθε η μητερα μου λευχαιμια και ο αδελφος της,χωρις να ειναι τσακωμενοι,αρνηθηκε να δωσει 15 γρ αιμα,ωστε να δουμε αν ειναι συμβατος δοτης για μεταμοσχευση,μια πιθανοτητα 20% δηλαδη.

Με τετοιο ιστορικο,εχω και'γω εναν φοβο,μηπως ακολουθησω υποσυνειδητα αυτο το "μοντελο" και κανω το λαθος να μην περασω στα παιδια το μυνημα του ποσο σημαντικο ειναι οι σχεσεις με τα αδερφια τους να ειναι αρμονικες.

Απο εμας πιστευω εξαρταται.

[no doubt]

Frosobal,καθε παιδι που γεννιεται ειναι ενα θαυμα και δωρο...

Ως προς τα αδελφια του,εξαρταται παντα απο την σχεση που θα εχουν μεταξυ τους.

Ο δικος μου ο αδερφος για μενα ηταν παντα ενα μεγαλο προβλημα.Τεραστιο θα ελεγα.

Και αλλα αδελφια ομως στην οικογενεια μου ηταν ετσι,οπως πχ η μητερα μου με τα δικα της.Το πιο προσφατο περιστατικο που βιωσα ηταν οταν επαθε η μητερα μου λευχαιμια και ο αδελφος της,χωρις να ειναι τσακωμενοι,αρνηθηκε να δωσει 15 γρ αιμα,ωστε να δουμε αν ειναι συμβατος δοτης για μεταμοσχευση,μια πιθανοτητα 20% δηλαδη.

Με τετοιο ιστορικο,εχω και'γω εναν φοβο,μηπως ακολουθησω υποσυνειδητα αυτο το "μοντελο" και κανω το λαθος να μην περασω στα παιδια το μυνημα του ποσο σημαντικο ειναι οι σχεσεις με τα αδερφια τους να ειναι αρμονικες.

Απο εμας πιστευω εξαρταται.

Συγκλονίστηκα!

Αυτά βλέπω και αγχώνομαι....

Ο αδελφός σου γιατί ήταν πρόβλημα αν επιτρέπεται;

[ravT]

Βρε συ, υπάρχουν πολλά αδέλφια - πρόβλημα... Παιδιά που μπλέκουν με διάφορα και σε βλέπουν μόνο σαν πορτοφόλι, που εκβιάζουν, που...που....που.... Ε προφανώς το μόνο που μπορείς να κάνεις σα γονιός είναι να τα αναθρέψεις με αγάπη, διδάσκοντάς τους αρχές και ήθος. Αλλά έχω δει παιδιά με εξαίρετους γονείς να γίνονται παιδιά-πρόβλημα...