ποσσες ευκαιριες αξιζει ενας..."πατερας"?

[my billy]

ειναι κατι που με απασχολει κ θελησα να το μοιραστω μαζι σας να ακουσω γνωμες. ειμαι παιδι(μεγαλο πια 36!)χωρισμενων γονιων απο τα 5 μου.εχω αλλες 2 αδερφες μεγαλυτερες.η μητερα μου τοτε 29 ετων με πολλες αυτοθυσιες μας μεγαλωσε μονη οσο καλυτερα μπορουσε. ο πατερας μου ηταν παρων μονο οποτε κ αμα γουσταρε(σπανια δηλαδη)ΠΟΤΕ δεν εδωσε διατροφη, εδινε συνεχως υποσχεσεις που δεν πραγατοποιουσε...εξαφανιζοταν απο την ζωη μας μηνες χρονια κ επεστρεφε μετανιωμενος οτι παντα μας σκεφτεται κ μας αγαπαει αλλα....

ειχε φυγει στο εξωτερικο για 7-8 χρονια με ελαχιστη επικοινωνια ολα αυτα τα χρονια κ ξαναγυρισε ξαναχωρισμενος με 2 ακομα παιδια!!

υποσχεθηκε στην μανα μου οτι δεν θα μας ξαναπληγωσει πια οτι θα φερθει σωστα. ημασταν μεγαλες εξαλλου(εγω 22τοτε) τι αλλο να μας εκανε?ηθελε να εχει καλες σχεσεις μαζι μας.

ομως τα ξανακαταφερε! μου ''εφαγε'' χρηματα τα εδωσα να μου παρει ι.χ κ τα εφαγε στα δικαστηρια ωστε να διεκδηκησει την επιμελεια των 2 παιδιων του!μαζευτηκανε κ αλλα πολλα κ απο τοτε δεν του εχω ξαναμιλησει. με τις αδερφες μου μιλαει αραια κ που κ παντα τις ρωταει για μενα. τους εχει πει αρκετες φορες να μου πουν αν θελω να με παρει τηλ.

εγω δεν θελω να τον ξαναβαλω στην ζωη μου μπορω κ χωρις αυτον δεν τον εχω ζησει δεν με ξερει δεν τον ξερω,εξαλλου δεν του αξιζει να εχει επαφες με τα παιδια που ποτε δεν μεγαλωσε.ημουν πολυ σιγουρη οτι δεν θελω επαφες μαζι του!

ομως πριν μερικες μερες μου ειπε η μανα μου οτι εμαθε πως μπηκε στο νοσοκομειο για κατι ισως σοβαρο..... κ κατι συνεβη μεσα μου

δεν ξερω αν μπορω να τον συχγωρεσω, δεν ξερω αν πρεπει να παψω να τον τιμωρω, δεν ξερω αν τον τιμωρω για εμενα ή για την μανα μου,δεν ξερω αν εχει την δυναμη να με ξαναπληγωσει,δεν ξερω ποσσες ευκαιριες αξιζει στην ζωη του ενας ανθρωπος..........

[Aeriko]

Κοίτα... επειδή ξέρω τι σημαίνει "πληγωμένος από γονιό" να κάνεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου και όχι η λογική σου! Γιατί με αυτήν θα έρθεις αντιμετώπη μετά. Αν εσύ νιώθεις την ανάγκη να πας κοντά του πήγαινε για σένα, όχι για εκείνον. Αν θες να το κάνεις για τη μάνα σου ή για τις αδερφές σου πάλι κάντο για εκείνες, όχι για εκείνον. Το να ενδιαφερθείς δεν σημαίνει ότι συγχωρείς. Θα αφήσεις το χώρο που νομίζεις εσύ ότι χρειάζεται να έχει και δεν χρειάζεται να είναι μεγαλύτερος από αυτόν που αντέχεις.

[tanoyla]

Το ότι κάποιοι άνθρωποι γίνονται γονείς δεν σημαίνει εκ προοιμίου ότι έχουν το αλάθητο ή ότι είναι έτοιμοι να γίνουν. Αυτό έχω καταλάβει. Προσπάθησε να διακρίνεις την δική σου θέση απέναντί του. Το να πας να τον δεις -κάτι τέτοιο αφουγκράστηκα- είναι ανθρώπινο και δεν σημαίνει ότι τον συγχωρείς αν δεν είσαι έτοιμη ή αν δεν θέλεις. Ούτε να αισθάνεσαι ενοχές απέναντι στην μητέρα σου αν πας να τον δεις, ότι δηλαδή την προδίδεις. Ίσως αισθανθείς καλύτερα. Ξέρω καλά αυτά του είδους τα συναισθήματα. Αμαρτίες γονέων ...

Ό,τι καλύτερο!

[PASOUMI]

ακριβως η ιδια περιπτωση, μα ακριβως ομως υπαρχει σε εναν πολυ στενο μου φιλο κ στην αδερφη του. κ αυτοι λοιπον, μολις ο πατερας τους αρρωστησε σοβαρα κ μπηκε νοσοκομειο σαν κατι να συνεβει μεσα τους....γενικα εχω παρατηρησει οτι δεν του εχουν συγχωρεσει τιποτα απ οσα τους εχει κανει κ σ αυτους κ στη μαμα τους αλλα απ την αλλη παντα κατι νιωθουν μεσα τους γι αυτον. εγω σαν τριτος σκεφτομουν παντα οτι πως γινεται να υπολογιζεις κ να κρατας μεσα σου καποιον ανθρωπο που σου κανε τοσα κ μαλιστα ειναι ο ιδιος σου ο πατερας. και ομως, μετα τη δικια σου αναρτηση διαπιστωνω οτι γινεται. ισως ειναι καποιο ισχυροτερο δεσιμο περα απο λογική.Κατ τα αλλα συμφωνω πολυ με την tanoyla στο οτι αν πας να τον δεις θα νιωσεις εσυ καλυτερα

[gt68]

Πήγαινε να τον δεις. Όχι γι' αυτόν αλλά για σένα. Αν δεν πας θα νιώθεις αμφιβολία ή/και τύψεις για το αν έπραξες σωστά και θα το κουβαλάς μια ζωή.

[piko]

Ανεξαρτητα απο το τι εγινε στο παρελθον(εννοειται οτι δεν σβηνεται και δεν ξεχνιεται)ειναι προτιμοτερο να κανεις κατι και να το μετανιωσεις παρα ναμην κανεις και να εχεις τυψεις .Αγαπη μπορουμε να δωσουμε σε πολλους ,θυσια γινομαστε μονο σε αυτους που αξιζουν.

[elenik]

Κοίτα... επειδή ξέρω τι σημαίνει "πληγωμένος από γονιό" να κάνεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου και όχι η λογική σου! Γιατί με αυτήν θα έρθεις αντιμετώπη μετά. Αν εσύ νιώθεις την ανάγκη να πας κοντά του πήγαινε για σένα, όχι για εκείνον. Αν θες να το κάνεις για τη μάνα σου ή για τις αδερφές σου πάλι κάντο για εκείνες, όχι για εκείνον. Το να ενδιαφερθείς δεν σημαίνει ότι συγχωρείς. Θα αφήσεις το χώρο που νομίζεις εσύ ότι χρειάζεται να έχει και δεν χρειάζεται να είναι μεγαλύτερος από αυτόν που αντέχεις.

 

Αυτο θεωρω και εγω οτι θα εκανα

[mother's heart]

καλημερα!!!εγω με τον δικο μου χαρακτηρα,πιστευω οτι σε μια τετοια φαση...θα ετρεχα να τον δω!!παλι θ'ακουστω ρομαντικη κ χαζοχαρουμενη μαλλον,αλλα οκ μπορω να πω την αποψη μου!!!

 

αυτος ο πατερας σας πληγωσε,δεν ενδιαφερθηκε για σας,δεν ηταν προτυπο καλου πατερα!ΑΛΛΑ.....ειναι ο μοναδικος πατερας που εχετε!οπως κ να ειναι,ειναι αιμα σας,σας εφερε στον κοσμο κ ας μην εδειξε αρκετα οτι νοιαζεται!

αν τον ειχες χασει μικρη,αν ειχε πεθανει,τοτε θα προτιμουσες να υπηρχε κ ας μην ηταν υποδειγμα πατερα!!θα προτιμουσες να ζει κ καποτε να τον εβλεπες εστω για μια ωρα κ ας μην ηταν σωστος στον ρολο του!!

καποιοι γονεις δεν μπορουν να ειναι σωστοι..δεν τους βγαινει...δεν ενδιαφερονται να διορθωθουν....αλλα παραμενουν γονεις!κ ειδικα σε μια τετοια κατασταση,που ισως να ειναι πολυ σοβαρο,που ισως ποτε να μην μπορεσεις να τον ξαναδεις ουτε καν για να σε πληγωσει...τοτε πιστευω μονο η καρδια μπορει να λειτουργησει!!!

οτι κ να εχει κανει,η ψυχη του θα νιωσει αλλιως αν εισαι εκει διπλα κ του σφιξεις το χερι!!!

ειναι πολυ ευαισθητα αυτα τα θεματα!!να κανεις αυτο που νιωθεις,αλλα οτι κ αν ειναι αυτο,προσεξε τις τυψεις που ισως φωλιασουν μεσα σου με τα χρονια!!

[goody]

Κι εγω νομιζω οτι αν θες να πας πηγαινε, απλα επειδη στον τιτλο λες για ευκαιρια, μην το βλεπεις οτι του δινεις ευκαιρια. Αν το δεις ετσι αυτο σημαινει οτι ελπιζεις να φερθει καλυτερα, σαν καλος πατερας κτλ..

Αποδεξου το γεγονος οτι ο πατερας σου ειναι αδυναμος χαρακτηρας και δεν θα εχετε γενικα καλες σχεσεις αλλα μια στο τοσο μπορειτε να μιλατε εστω τυπικα ή να τον επισκεπτεσαι χωρις να ελπιζεις σε κατι καλυτερο (για να μην ξαναπληγωθεις)..

[ANDEDANTINOS]

my billy

Κατα την γνωμη μου πολλες και αυτο οχι για εκεινον - το ποιον του - τον χαραχτηρα του -και το τι εχει πραξει αλλα για σενα την συνηδειση σου και το ποσο καλα νιωθεις τωρα ή αργοτερα οταν θα το σκεφτεσαι Αλλωστε γαιτι να γινεις σαν εκεινον αδιαφορη ?

[nathael]

Το εχω σκεφτει κι εγω αρκετες φορες, αν τυχον παθει κατι ο πατερας μου..

 

Πιστευω οτι θα τρεξω.

 

Οχι για τιποτα αλλο, για να τα εχω εγω καλα με τον εαυτο μου..

[christiana08]

Κι εγω νομιζω οτι αν θες να πας πηγαινε, απλα επειδη στον τιτλο λες για ευκαιρια, μην το βλεπεις οτι του δινεις ευκαιρια. Αν το δεις ετσι αυτο σημαινει οτι ελπιζεις να φερθει καλυτερα, σαν καλος πατερας κτλ..

Αποδεξου το γεγονος οτι ο πατερας σου ειναι αδυναμος χαρακτηρας και δεν θα εχετε γενικα καλες σχεσεις αλλα μια στο τοσο μπορειτε να μιλατε εστω τυπικα ή να τον επισκεπτεσαι χωρις να ελπιζεις σε κατι καλυτερο (για να μην ξαναπληγωθεις)..

 

Γλυκια μου my billy,θα συμφωνησω με την κοπελα απολυτα.

Μην εχεις μεγαλες προσδοκιες.

[aleca]

να κάνεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου και όχι η λογική σου! Γιατί με αυτήν θα έρθεις αντιμετώπη μετά. .

 

Το να πας να τον δεις -κάτι τέτοιο αφουγκράστηκα- είναι ανθρώπινο και δεν σημαίνει ότι τον συγχωρείς αν δεν είσαι έτοιμη ή αν δεν θέλεις. Ούτε να αισθάνεσαι ενοχές απέναντι στην μητέρα σου αν πας να τον δεις, ότι δηλαδή την προδίδεις.

 

Πήγαινε να τον δεις. Όχι γι' αυτόν αλλά για σένα. Αν δεν πας θα νιώθεις αμφιβολία ή/και τύψεις για το αν έπραξες σωστά και θα το κουβαλάς μια ζωή.

 

Αγαπη μπορουμε να δωσουμε σε πολλους ,θυσια γινομαστε μονο σε αυτους που αξιζουν.

 

αν τον ειχες χασει μικρη' date='αν ειχε πεθανει,τοτε θα προτιμουσες να υπηρχε κ ας μην ηταν υποδειγμα πατερα!!θα προτιμουσες να ζει κ καποτε να τον εβλεπες εστω για μια ωρα κ ας μην ηταν σωστος στον ρολο του!!

!![/quote']

 

Αποδεξου το γεγονος οτι ο πατερας σου ειναι αδυναμος χαρακτηρας και δεν θα εχετε γενικα καλες σχεσεις αλλα μια στο τοσο μπορειτε να μιλατε εστω τυπικα ή να τον επισκεπτεσαι χωρις να ελπιζεις σε κατι καλυτερο (για να μην ξαναπληγωθεις)..

;)

 

Καλη επιτυχια!

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

ειναι κατι που με απασχολει κ θελησα να το μοιραστω μαζι σας να ακουσω γνωμες. ειμαι παιδι(μεγαλο πια 36!)χωρισμενων γονιων απο τα 5 μου.εχω αλλες 2 αδερφες μεγαλυτερες.η μητερα μου τοτε 29 ετων με πολλες αυτοθυσιες μας μεγαλωσε μονη οσο καλυτερα μπορουσε. ο πατερας μου ηταν παρων μονο οποτε κ αμα γουσταρε(σπανια δηλαδη)ΠΟΤΕ δεν εδωσε διατροφη, εδινε συνεχως υποσχεσεις που δεν πραγατοποιουσε...εξαφανιζοταν απο την ζωη μας μηνες χρονια κ επεστρεφε μετανιωμενος οτι παντα μας σκεφτεται κ μας αγαπαει αλλα....

ειχε φυγει στο εξωτερικο για 7-8 χρονια με ελαχιστη επικοινωνια ολα αυτα τα χρονια κ ξαναγυρισε ξαναχωρισμενος με 2 ακομα παιδια!!

υποσχεθηκε στην μανα μου οτι δεν θα μας ξαναπληγωσει πια οτι θα φερθει σωστα. ημασταν μεγαλες εξαλλου(εγω 22τοτε) τι αλλο να μας εκανε?ηθελε να εχει καλες σχεσεις μαζι μας.

ομως τα ξανακαταφερε! μου ''εφαγε'' χρηματα τα εδωσα να μου παρει ι.χ κ τα εφαγε στα δικαστηρια ωστε να διεκδηκησει την επιμελεια των 2 παιδιων του!μαζευτηκανε κ αλλα πολλα κ απο τοτε δεν του εχω ξαναμιλησει. με τις αδερφες μου μιλαει αραια κ που κ παντα τις ρωταει για μενα. τους εχει πει αρκετες φορες να μου πουν αν θελω να με παρει τηλ.

εγω δεν θελω να τον ξαναβαλω στην ζωη μου μπορω κ χωρις αυτον δεν τον εχω ζησει δεν με ξερει δεν τον ξερω,εξαλλου δεν του αξιζει να εχει επαφες με τα παιδια που ποτε δεν μεγαλωσε.ημουν πολυ σιγουρη οτι δεν θελω επαφες μαζι του!

ομως πριν μερικες μερες μου ειπε η μανα μου οτι εμαθε πως μπηκε στο νοσοκομειο για κατι ισως σοβαρο..... κ κατι συνεβη μεσα μου

δεν ξερω αν μπορω να τον συχγωρεσω, δεν ξερω αν πρεπει να παψω να τον τιμωρω, δεν ξερω αν τον τιμωρω για εμενα ή για την μανα μου,δεν ξερω αν εχει την δυναμη να με ξαναπληγωσει,δεν ξερω ποσσες ευκαιριες αξιζει στην ζωη του ενας ανθρωπος..........

 

Τις μνημες δεν μπορει να σου τις σβησει κανεις γιατι δεν ηθελε ο ιδιος να σου τις σβησει. Ωστοσο ομως μεσα σου υπαρχει μια μικρη φλογα (τι ειναι αυτη η φλογα εσυ ξερεις καλυτερα) η οποια αρχισε να αναζωπυρωνει οταν ακουσες τα νεα. Μαθε πρωτα τι εχει και αναλογως πραττεις.

[my billy]

κοριτσια σας διαβαζω απο εχθες κ δεν απαντω γιατι επεξεργαζομαι τα συναισθηματα μου... τα οποια νομιζα πως ηταν ξεκαθαρα σε αυτο το θεμα αλλα τελικα....χρειαζομαι αναδιοργανωση σκεψης. εχω το καλο-κακο οτι λειτουργω περισσοτερο με την λογικη παρα με το συναισθημα. υπαρχει συγκρουση κ αβεβαιοτητα ακομα μεσα μου. αυτα που με συμβουλευετε ειναι πολυ σωστα. δεν ξερω ομως αν θελω να αναταραξω λιμναζοντα νερα γιατι φοβαμαι τι θα βγει απο μεσα.... το πιο σωστο ειναι να τον ξαναδω χωρις προσδοκιες(που εξαλλου δεν εχω εδω κ χρονια απο εκεινον) οπως πολυ σωστα μου λετε αλλα ακομα ψαχνομαι δεν ξερω αν μπορω.

σας ευχαριστω πολυ πολυ που με ακουσατε.

[kyra]

Να κάνεις το καλύτερο για τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να δεις τον πατέρα σου χωρίς προσδοκίες. Αυτό είναι μεγάλη προσδοκία αλλά όχι δυνατή. Και τί νόημα έχει άλλωστε? Από τους γονείς μας έχουμε προσδοκίες και έτσι πρέπει. Η γνώμη μου είναι να κάνεις ό,τι θέλεις (όχι ό,τι θα σου άρεσε, δηλαδή να μετατραπεί ο πατέρας σου σε συνεπη πατέρα), και νομίζω ότι αυτό που θέλεις τώρα είναι η ησυχία σου. Αργότερα, βλέπεις!

[mother's heart]

δεν χρειαζεται να πας προσδοκωντας κατι!ισως εκεινος να περιμενει να εισαι εκει κ ας μην το ξερεις!!!!τα αισθηματα του θα λειτουργουν πιο ευαισθητα τωρα λογω της καταστασης!!κ κατι τετοιες ωρες οι μνημες σου χτυπανε την πορτα..οταν εισαι σ'ενα κρεβατι κ περιμενεις ν'ανοιξει η πορτα να σε επισκεφτει καποιος!βαζω τον εαυτο μου σε μια τετοια θεση κ σκεφτομαι οτι απ'το μυαλο μου θα περνουσαν πολυ θλιβερες σκεψεις!!ποιος θα ερθει να με δει ισως για τελευταια φορα??ποιος δεν ηρθε σημερα..εε ισως να ερθει αυριο...κ αν δεν δω τον ταδε ποτε ξανα??κ αλλα τετοια...καταλαβαινεις!!:-(

ακομα κ αν η κατασταση του δεν καταληξει στο χειροτερο,παντα θα εχει στην μνημη του οσο λαθος κ να ειναι σαν πατερας,οτι εκεινες τις δυσκολες ωρες εσυ ησουν εκει!!!δεν μπορει να το προσπερασει αυτο!!

[Ellemphriem]

Θα σου πω ποσες του εδωσα εγω. Μια.....

 

Με παρατησε στην μανα μου οταν ημουν 5 μηνων. Δεν ενδιαφερθηκε ΠΟΤΕ ξανα να με δει. Με εδωσε για υιοθεσια στον παππου μου και στην γιαγια μου με υπογραφη στο δικαστηριο και τελος. Στα 22 μου του εδωσα το τηλεφωνο μου να επικοινωνησει μαζι μου ΑΝ ηθελε μεσω ενος θειου μου.......

 

Δεν με πηρε ποτε......

 

Πεθανε 3 μηνες πριν απο την μανα μου απο καρκινο εγκεφαλου. Λενε οτι με φωναζε να παω στο νοσοκομειο πριν πεθανει. Οταν μου το ειπαν....ειπα καλα ξεκουμπιδια.....

 

Κοιτα τον εαυτο σου και την μανα σου κοριτσι μου.....

[Anastasia92]

my billy, αυτά που περιγράφεις μου θυμίζουν λίγο-πολύ τον παππού μου! Εξαφανισμένος, παράτησε τη γιαγιά μου με τρία παιδιά! Για διατροφή λεφτά δεν είχε, για να τρέχει τη γιαγιά μου όμως στα δικαστήρια είχε!

 

Δεν τον έζησα πολύ, στα 3 μου ήταν που εξαφανίστηκε οριστικά. Γύρισε το περασμένο καλοκαίρι και ουσιαστικά μας γνώρισε (μαζί με εμένα και τα υπόλοιπα εγγόνια του!)

Τέλη αυγούστου μπαίνει νοσοκομείο! Παρά την πίκρα, το παράπονο, την οργή και με ένα τεράστιο ΓΙΑΤΊ που έκρυβε ο μπαμπάς μου μέσα του πήγε, και τον έπλυνε και τον βοήθησε και από όλα! όταν τον ρώτησα τον μπαμπά μου γιατί ξενυχτάει στο πλευρό του, ένα πράγμα μου είπε "δεν είμαι σαν αυτόν, αυτός μου γύρισε την πλάτη, δε θα το κάνω και εγώ", έπειτα ακολούθησε μια μεγάάάάλη συζήτηση γύρο από το θέμα, και κατάλαβα τι ήθελε να μου πει ο μπαμπάς μου, δεν το έκανε ούτε γιατί τον συγχώρεσε, ούτε γιατί θέλησε να τον βάλει ξανά στη ζωή του, απλώς δεν είναι σαν τα μούτρα του!

 

Πλέον αφού έχουν περάσει αυτά, κρατάει μια τυπική σχέση μαζί του και ο μόνος λόγος που τον ανέχεται έστω και λίγο είναι μόνο και μόνο για να "χαρεί" λίγο "παππού" η μικρή μου αδερφή μιας που δεν είχε την ευκαιρία να ζήσει έναν τέτοιο άνθρωπο ( ο άλλος μου ο παππούς πέθανε μόλις είχε γεννηθεί)

 

Σκέψου αν θέλεις ένα τέτοιο άνθρωπο να βάλεις στη ζωή σου, αλλά πάνω από όλα σκέψου αν θέλεις να τον βάλει στη ζωή των παιδιών σου (ή παιδί σου)...Εγώ πλέον ως πιο μεγάλη, δε τον βλέπω σαν παππού και να θέλω δε μπορώ να τον νιώσω έτσι! η μικρή όμως έχεις συνηθίσει σε αυτή τη σχέση και πλέον τον λατρεύει! το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως έχει μετανιώσει για τις τότε πράξεις του, όμως όπως λέει και ο μπαμπάς μου, συγχώρεση από εμάς δε μπορεί να πάρει, με τόσα που έχει κάνει μόνο ο θεός μπορεί να το κάνει αυτό!

Τα συμπεράσματα δικά σου....!

[mother's heart]

εγω παλι πιστευω οτι συγχωρεση αξιζει ο καθενας!!τουλαχιστον απο μας τους θνητους!!ο θεος θα εχει αλλα κριτηρια που κανεις δεν τα ξερει!εγω αν ημουν στη θεση της κοπελας,υποθετικα μιλαμε,θα πηγαινα οχι απλα τυπικα κ χωρις να τον συγχωρεσω!!πιστευω θα τον ειχα συγχωρησει ηδη προπολλου!απλα τοτε θα ηθελα να ειμαι στο πλευρο του κας μην ηταν εκεινος ποτε κοντα μου!!θα ηθελα να το δει,να νιωσει οτι ειμαι εκει κ νοιαζομαι!!!δεν ξερω τι να πω βρε κοριτσια...ισως να ειμαι αλλοπροσσαλλη...τι να πω...ο γονιος ειναι γονιος!!

[corina]

ένας άνθρωπος που έσφαλε στην ζωή έχει τόσες ευκαιρίες όσες του δώσουν οι άνθρωποι γύρω του..... (τι πάει να πει αξίζει;;;; υποκειμενικό είναι το αξίζει και ο καθένας μας το ζυγίζει μόνος του)

Για ένα "παιδί" η πατρική αγάπη είναι απαραίτητη,το καθορίζει ως επιθυμητό του τονώνει την αυτοπεποίθηση.......και το κρατάμε μέσα μας χρόνια .....

 

μερικοί λοιπόν όταν έρχεται η ώρα συγχωρούν γιατί έχουν ανάγκη αυτήν την αναγνώρηση από τον πατέρα

 

άλλοι δεν συγχωρούν αλλά με ανωτερότητα περιποιούνται τον πατέρα τους για να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι είναι καλύτεροι από αυτόν (έχουν ανάγκη να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι δεν είναι ίδιοι.....γιατί ο πατέρας τους τους στοιχειώνει σαν μορφή.....όταν το κάνουν απελευθερώνονται......)

 

άλλοι δεν συγχωρούν και δεν ασχολούνται (γιατί έχουν απεγκλωβιστεί τελείως συναισθηματικά ή γιατί θέλουν να τον εκδικηθούν εκ μέρους συνήθως της μαμάς τους που έχει πληγωθεί πολύ)

 

δεν υπάρχει σωστό και λάθος υπάρχει η αντίδραση που σε εκφράζει το λάθος έγινε από τον πατέρα που δεν είχε σωστή σχέση με το παιδί.......

[sesame]

ένας άνθρωπος που έσφαλε στην ζωή έχει τόσες ευκαιρίες όσες του δώσουν οι άνθρωποι γύρω του..... (τι πάει να πει αξίζει;;;; υποκειμενικό είναι το αξίζει και ο καθένας μας το ζυγίζει μόνος του)

Για ένα "παιδί" η πατρική αγάπη είναι απαραίτητη,το καθορίζει ως επιθυμητό του τονώνει την αυτοπεποίθηση.......και το κρατάμε μέσα μας χρόνια .....

 

μερικοί λοιπόν όταν έρχεται η ώρα συγχωρούν γιατί έχουν ανάγκη αυτήν την αναγνώρηση από τον πατέρα

 

άλλοι δεν συγχωρούν αλλά με ανωτερότητα περιποιούνται τον πατέρα τους για να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι είναι καλύτεροι από αυτόν (έχουν ανάγκη να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι δεν είναι ίδιοι.....γιατί ο πατέρας τους τους στοιχειώνει σαν μορφή.....όταν το κάνουν απελευθερώνονται......)

 

άλλοι δεν συγχωρούν και δεν ασχολούνται (γιατί έχουν απεγκλωβιστεί τελείως συναισθηματικά ή γιατί θέλουν να τον εκδικηθούν εκ μέρους συνήθως της μαμάς τους που έχει πληγωθεί πολύ)

 

δεν υπάρχει σωστό και λάθος υπάρχει η αντίδραση που σε εκφράζει το λάθος έγινε από τον πατέρα που δεν είχε σωστή σχέση με το παιδί.......

 

Συμφωνώ...αν και δε νομίζω ότι θέλουν να εκδικηθούν...απλά έχουν μάθει να ζουν χωρίς πατέρα...

Πατέρας είναι αυτός που είναι δίπλα στο παιδί σε κάθε στάδιο της ζωής του και όχι αυτός που παρουσιάζεται ξαφνικά γιατί αρρώστησε ή ξέμεινε από άλλους συγγενείς...

Ότι κι αν αποφασίσεις θα είναι σωστό....αν είναι αυτό που θέλεις....όπως είπε και η κορίνα αυτά τα "λάθη" είναι αποκλειστικά του πατέρα...είναι αμαρτία να χρεώνεται ένα παιδί (όσο χρονών και να είναι) τις επιλογές και τα λάθη ενός "αγνώστου" πατέρα....

[mother's heart]

ναι ναι ξερω εγινα κουραστικη,αλλα μου ερχονται λιγα-λιγα!

 

my billy δεν ξερω πσοο σοβαρη ειναι η κατασταση του ανθρωπου,μακαρι να μην ειναι σοβαρη!!αλλα αν ισως καπου κοντα ειναι το τελος σκεψου το κ απ'την αλλη πλευρα!!!μην λες ποσες ευκαιριες αξιζει αυτος,αλλα σκεψου οτι ισως αυτη να ειναι η δικη σου τελευταια ευκαιρια να βρεθεις κοντα του!!κ καποιες ευκαιριες δεν γυριζουν ποτε πισω!!

 

το οτι εκανε καποια λαθη,δεν σημαινει οτι του αξιζει στην κατασταση που ειναι να μην εχει κοντα τα παιδια του!!ειναι γονιος κ το αιμα νερο δεν γινεται!!!οι αγιοι γεροντες μας εχουν πει:''αν δεν μπορειτε να συγχωρεσετε εσεις,τοτε μην περιμενετε να σας συγχωρεσει κ εσας ο θεος!!''

σ'ενα κρεβατι νοσοκομειου,κατι τετοιες ωρες ανυπομονεις κ εχεις καρφωμενο το βλεμμα σου στην πορτα μηπως κ ανοιξει η ρημαδα κ δεις αυτους που επιθυμεις!!!

εγω αν ημουν κακη κ αναξια μητερα,στις τελευταιες μερες μου,θα θεωρουσα θαυμα απ'το θεο να εχω εκει τα απιδια που δεν τους φερθηκα σωστα να μου κρατανε το χερι!!!!θα ενιωθα τοσο μα τοσο λιγη μπροστα στη δικη τους μεγαλοπρεπεια!!!

εχω μιλησει με ανθρωπους που εχασαν τον πατερα τους σε βρεφικη ηλικα,δεν τον γνωρισαν ουσιαστικα καθολου κ αυτο που λενε ειναι:''ας ζουσε κ ας ηταν ο χειροτερος πατερας που εχει υπαρξει!ας ζουσε κ ας μην ηθελε ουτε να με βλεπει!!αρκει να ηξερα οτι ειναι καπου κ ισως τον δω εστω κ τυχαια''!!!!

εχεις εναν πατερα τωρα που ειναι σε σοβαρη κατασταση.αυτες τις στιγμες σιγουρα θα παιρναει απ'το μυαλο του ''θα ρθει η κορη μου η' δεν θα ρθει???''

δεν νομιζω να χρεωθεις καμια αμαρτια του επειδη θα εισαι εκει διπλα του!συγχωρεσε τον κ αν ''φυγει'',τουλαχιστο να φυγει με γαληνη στην ψυχη του,οχι με πονο κ μια προσμονη που τελικα δεν εκπληρωθηκε!αν παλι γινει καλα ο ανθρωπος,που το ευχομαι,ειμαι σιγουρη οτι αυτη σου η πραξη να σταθεις διπλα του δεν θα σβησει ποτε απ'την μνημη του!!!

 

ολα αυτα τα λεω με παρα πολυ καλη προθεση!ισψ=ως ακουγομαι σαν να ειμαι απο αλλο πλανητη,αλλα μονο με ευαισθησια βλεπεις τετοιες καταστασεις!!

η λογικη πρεπει να παραμεριζεται κ να δινει χωρο στην καρδια κ στα αισθηματα!!

αν δεν πας,ισως μετα να εχεις τυψει,ισως κ να μην εχεις βεβαια!!αλλα αν εχεις τοτε η καρδια θα ειναι αυτη που θα ποναει κ οχι η λογικη!!!

πιστευω η λογικη περισσευει σε τετοια θεματα!!!

[aleca]

Θα σου πω ποσες του εδωσα εγω. Μια.....

 

Με παρατησε στην μανα μου οταν ημουν 5 μηνων. Δεν ενδιαφερθηκε ΠΟΤΕ ξανα να με δει. Με εδωσε για υιοθεσια στον παππου μου και στην γιαγια μου με υπογραφη στο δικαστηριο και τελος. Στα 22 μου του εδωσα το τηλεφωνο μου να επικοινωνησει μαζι μου ΑΝ ηθελε μεσω ενος θειου μου.......

 

Δεν με πηρε ποτε......

 

Πεθανε 3 μηνες πριν απο την μανα μου απο καρκινο εγκεφαλου. Λενε οτι με φωναζε να παω στο νοσοκομειο πριν πεθανει. Οταν μου το ειπαν....ειπα καλα ξεκουμπιδια.....

 

Κοιτα τον εαυτο σου και την μανα σου κοριτσι μου.....

δυστυχως εχεις δικιο...

 

ένας άνθρωπος που έσφαλε στην ζωή έχει τόσες ευκαιρίες όσες του δώσουν οι άνθρωποι γύρω του..... (τι πάει να πει αξίζει;;;; υποκειμενικό είναι το αξίζει και ο καθένας μας το ζυγίζει μόνος του)

Για ένα "παιδί" η πατρική αγάπη είναι απαραίτητη,το καθορίζει ως επιθυμητό του τονώνει την αυτοπεποίθηση.......και το κρατάμε μέσα μας χρόνια .....

 

μερικοί λοιπόν όταν έρχεται η ώρα συγχωρούν γιατί έχουν ανάγκη αυτήν την αναγνώρηση από τον πατέρα

 

άλλοι δεν συγχωρούν αλλά με ανωτερότητα περιποιούνται τον πατέρα τους για να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι είναι καλύτεροι από αυτόν (έχουν ανάγκη να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι δεν είναι ίδιοι.....γιατί ο πατέρας τους τους στοιχειώνει σαν μορφή.....όταν το κάνουν απελευθερώνονται......)

 

άλλοι δεν συγχωρούν και δεν ασχολούνται (γιατί έχουν απεγκλωβιστεί τελείως συναισθηματικά ή γιατί θέλουν να τον εκδικηθούν εκ μέρους συνήθως της μαμάς τους που έχει πληγωθεί πολύ)

 

δεν υπάρχει σωστό και λάθος υπάρχει η αντίδραση που σε εκφράζει το λάθος έγινε από τον πατέρα που δεν είχε σωστή σχέση με το παιδί.......

ωραια προσεγγιση

[ζώπυρον]

my billy,

 

σκέφτομαι το θέμα σου από την στιγμή που το άνοιξες...

 

Πολλά μπορεί να πει κανείς για το πρόβλημα κάποιου αλλά από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις είναι να παρηγορήσεις και να συμβουλέψεις ένα παιδί κακοποιημένο. Και η κακοποίηση έχει πολλές μορφές...

 

Άκου τώρα.

 

Ο δικός μου πατέρας δυστυχώς δεν ήταν απών - τουλάχιστον στην παιδική και εφηβική μου ζωή. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν περίπου 17 χρονών.

 

Αργότερα..., όταν αρρώστησε και χρειάστηκε... ανθρώπους, τον βοήθησα. Όχι πάρα πολύ αλλά του βρέθηκα. Μην με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω. Από υποχρέωση, από καθωσπρεπισμό, από φιλανθρωπία, από χριστιανική ηθική? Δεν ξέρω.

 

Από τις αρρώστειες του και μετά (είχε ένα-δυο μη ανίατα προβλήματα που τον έστειλαν 3-4 φορές στο νοσοκομείο), ψιλοχαθήκαμε... Βρισκόμασταν τόσο όσο έπρεπε...

 

Πέθανε μόνος του, ξαπλωμένος στο κρεββάτι του, σχεδόν ακαριαία...

 

Δεν θα το πιστέψεις αλλά τσάκισα όταν το έμαθα. Όχι γιατί τον αγαπούσα (δεν τον αγαπούσα)

 

αλλά γιατί

 

- ξέρω πως είναι να είσαι αδύναμος και αβοήθητος... και δεν ήθελα ούτε σ' αυτόν να το επιστρέψω αυτό το συναίσθημα...

- η εκδίκηση είχε από χρόνια ξεθωριάσει, αξίζει να χτυπήσεις κάποιον μόνο όταν είσαι στο ίδιο ύψος μ' αυτόν, με την ίδια δυναμική. Εγώ νέα - αυτός γέρος και άρρωστος, τι νόημα είχε πλέον...?

- μπορεί να μου πήρε χρόνια να το αποδεχτώ αλλά ναι... είμαι παιδί του, κομμάτι του. Αν δεν συναντιόταν με την μάνα μου, εγώ - η συγκεκριμένη εγώ - δεν θα υπήρχα...

 

Τον κήδεψα όπως πρέπει σε κάθε άνθρωπο. Δεν μου λείπει.

 

Δεν τον έχω συγχωρέσει γιατί όπως πολύ εύστοχα μου είπε κάποια άσχετη στιγμή ο αδελφός μου "συγχωρώ σημαίνει ξεχνώ" (δηλαδή - συγχωρώ σημαίνει δεν προσβαρώ, δεν αναπαράγω...). Κι εγώ δεν έχω ξεχάσει.

 

Η καρδιά μου όμως έχει μαλακώσει...

 

Αυτό σε συμβουλεύω λοιπόν. Σκέψου μόνο εσένα κι εκείνον. Μάλλον εσένα, σε σχέση μ' εκείνον.

 

Δεν μπορώ να ξέρω αν θα σε ξαναπληγώσει ή αν πρέπει να του δώσεις ευκαιρία.

 

Σε συμβουλεύω να μετρήσεις τις δυνάμεις σου, ν' αντικρύσεις κατάματα τους φόβους σου και ν' αποφασίσεις προς... ότι γλυκάνει την ψυχή σου...

 

Εγώ προσωπικά, όποιο δρόμο κι αν διαλέξεις, θα τον κατανοήσω απόλυτα...