Όταν ένας μικρός ανθρωπάκος διεκδικεί το δικαίωμα του να αποφασίζει

[Μαρια Στυλιανακη]

βάζω εδώ το κείμενο που απάντησα σε πμ σε μελος που ζητησε βοήθεια σε αυτό το κομμάτι

μετά την εφαρμογή αυτών των "οδηγιών" με ενημέρωσε ότι είχαν μεγάλη επιτυχία και πολύ λιγότερα κλάμματα και γκρίνια, οπότε, το δημοσιεύω κιόλας με την άδεια του μέλους.

 

 

πέρα απο τα άρθρα που υπάρχουν που αφορούν

 

την επιβράβευση κ τον θετικό τρόπο διαπαιδαγώγησης (θετική ενίσχυση)

 

 

και την οριοθέτηση σε περίπτωση ζημιών κλπ

 

 

αυτό, θεωρώ ότι είναι ένα απο τα πιο σημαντικά κομμάτια όσο και τα παραπάνω, που θα δείξουν στο παιδί σας

 

ότι το σέβεστε, και του δίνετε το δικαίωμα να αποφασίζει,

κρατώντας πάντα τα όρια και τους κανόνες που επιθυμείτε να ισχύουν στο σπίτι σας.

 

Το θέμα εδώ, δεν είναι τα όρια, αλλά πώς εφαρμόζονται.

Φυσικά, είναι και σημαντικά ποιά όρια και πότε μπαίνουν, ειδικά σε σχέση με την ηλικία ενός παιδιού. Θα πάρουμε όμως ως δεδομένο σε αυτή την περίπτωση ότι ο γονέας είναι ενημερωμένος, και δεν υπερβάλλει σε αυτά που προσδοκά απο το παιδί του, σε σχέση με την ηλικία και ανάπτυξη του.

 

αυτό είναι το κείμενο που έγραψα

 

 

 

1) θα είσαστε ελαστικοί

 

2) θα είσαστε ελαστικοί ανάλογα με το μέγεθος της επίπτωσης/κινδύνου που προκαλεί το αίτημα του παιδιού σας.

 

3) το ζύγισμα θα πρέπει να γίνεται σε καθε περιπτωση ξεχωριστά και όχι με παγιους ιδιους πάντα κανόνες. θα είναι απολύτως ανάλογο με την περίπτωση.

 

4) όταν αποφασίζετε τελικά,

μετά απο αυτό το ζύγισμα,

να κάνετε αυτό που πρέπει,

εναντι σε αυτό πουζητάει εκείνη/εκείνο,

 

και προφανώς αυτό θα γίνεται μόνο στις περιπτώσεις, που πραγματικά ,δεν γίνεται να κανει το δικό της για χ λόγους,

 

τότε θα είσαστε βράχοι

θα εξηγείτε με σύντομη φράση τι πρόκειται να γίνει

"Πρέπει να βάλουμε τα παπούτσια, έχει κοφτερές πέτρες"

και δεν θα αλλάξετε την άποψή σας

 

(όπως είπαμε εάν ΟΝΤΩΣ είναι πραγματικά απαραίτητο να γίνει αυτό που

θεωρείτε ότι πρέπει να γινει, για την σωματική ακεραιότητα του παιδιού)

 

και ας κλαίει και οδυρεται κ οτιδήποτε άλλο.

Σε εκείνη τη φάση θα πρέπει να είσαστε κοντά,

και όχι να απομακρύνεστε.

Το μυνημα δεν είναι

είμαι βράχος και σε εγκαταλείπω κιόλας,

αλλά είμαι βράχος θα γίνει αυτό που αναγκαστικά πρέπει να γίνει, λυπάμαι που δεν σου αρέσει, αλλά είμαι εδώ (λίγο πιο πέρα, όχι για αγκαλιά αλλά κοντά)

 

μπορεί να εμφανίσει headbanging να πετάει πράγματα να ουρλιάζει.

αυτό όνομάζεται temper tantrum και θα πρέπει να ενημερωθείτε για αυτό έτσι ώστε να το αντιμετωπίζετε κατάλληλα. (ονομασία= κρίση θυμού, - να μπουν εδώ συνδεσμοι μελλοντικά)

 

ως γενικός κανόνας όμως,

προσπαθείτε να δείξετε

(όλη την ημέρα πάντα)

ότι αν λέει παρακαλώ, (χέρι στο στήθος)

με κανονική φωνή, (όχι τσιριχτά, όχι κλαίγοντας, όχι φωνάζοντας)

 

φράση που χρησιμοποιείτε εάν φωνάζει ή "κλαψουρίζει",

είναι "δεν καταλαβαίνω ετσι όπως το λές" "πές το με κανονική φωνή, να έτσι.... (μιμηθείτε την κανονική φωνή και δείξτε την κίνηση που αντιστοιχεί στο παρακαλώ)"

 

τότε θα κάνετε αυτό που επιθυμεί,

(εαν σας ζητάει κάτι) εφόσον αυτό είναι εφικτό και μπορείτε εκείνη τη στιγμή να το υλοποιήσετε χωρίς άλλες μεγάλες θυσίες.

 

εάν αυτό πoυ θέλει αφορά το σώμα της/του,

θα πρέπει

εφόσον αυτό δεν περιεχει μεγάλο κίνδυνο,

να μπορεί να κανει ως ενα σημείο αυτό που θέλει.

δηλαδή να βγάλει καλτσες? ναι

να βγαλει παντελόνι ναι

κτλ θέλει να είναι γυμνή - ναι!

(εφόσον στο δωμάτιο δεν είναι κάτω των 18 βαθμών η θερμοκρασία, εάν για 1ή2 λεπτά είναι γυμνή, δεν σημαίνει ότι θα πάθει κάτι. οπότε περιμέντε μετά απο λίγη ώρα έτσι ώστε να έχει κάνει εν μέρει αυτό που θέλει, και μετά επισημάνετε τι πρέπει να γίνει.

το μυνημα είναι ότι αφήνουμε λιγο λάσκα το λουρί, αλλά ακόμα το κρατάμε )

 

αλλά μετά απο λίγο, της/του λέτε,

 

σου έφερα μια κουβέρτα για να σε τυλίξω,

και να κατσουμε αγκαλιά.

Θέλεις να σε τυλίξω και να βάλεις φανελάκι + βρακί

ή θέλεις μονη σου να βαλεις το παντελόνι και το μπλουζάκι ?

 

για αργότερα γενικά,

θα πρέπει να εκπαιδευσετε τους εαυτούς σας ο ενας στον άλλο να μιλάτε με ουδέτερο και κρύο ύφος όταν δινετε επιλογές.

 

όταν τα παιδιά πρέπει να αποφασίσουν τι θα κανουν, σε στιγμή που τα ίδια βρίσκονται σε ένταση, και δεν πετυχαίνει και το κόλπο της απόσπασης της προσοχής,

δεν τα βοηθάει πάντα ο γλυκός τόνος φωνής,

χρειάζεται ίσως ένας επιτηδευμένος τόνος αστυνομικού ο οποίος δεν επιδέχεται αντίρρησης, χωρίς όμως να εμπνέει φόβο!!

 

οι ικανότητες ηθοποιίας εδώ, αποβαίνουν απολύτως παραγωγικές!!!!!!!

 

δοκιμάστε να πείτε ο ένας στον άλλο (οι γονείς)

 

"Μπορείς να είσαι ξυπόλυτη μέχρι να μετρήσω ως το δέκα." μέχρι να αποκτήσετε τον απαραίτητο τόνο σοβαρότητας/ευγένειας που να πειθει τον άλλο ότι δεν εχει άλλο περιθώριο! ΠΡΟΣΟΧΗ δεν πρέπει να ακουγεται σαν τιμωρία...!

 

γενικά σε αυτή την ηλικία δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει πρέπει και γιατί υπάρχει το πρέπει, καθως δεν είναι ικανά να αντιληφθούν τις επιπτώσεις ή τους κινδύνους.

 

είναι απαραίτητο λοιπόν έτσι ώστε το παιδί σας να κάνει αυτό που του λέτε

 

α) να εχετε μια διαβάθμιση και να την εξηγείτε γρήγορα και συνοπτικά και αποφασιστικά

(οταν μετρήσω μέχρι το 5 θα βάλουμε τα παπούτσια μας)

β) να μην το λέτε σαν τιμωρία ουτε θυμωμένα, αλλά σαν σίγουρο γεγονός όσο και το ότι "ο ήλιος ξυπνάει καθε πρωί και κοιμάται κάθε βράδυ"

γ) να περιμένετε όντως μέχρι το 5 και τότε να κάνετε αυτό που είπατε. μην το κάνετε νωρίτερα ή αμέσως.

κάντε κάτι ευχάριστο με το παιδί σας μέχρι να τελειώσετε το μέτρημα.

 

 

 

αυτα δεν ήταν στην απάντηση και νομίζω οτι πρέπει να τα προσθέσω:

συμπληρώνω με -

 

η κάθε εξιστόρηση στο παιδί, του τι πρόκειται να γίνει, αν αυτό και εκείνο

(να πέσει, να χτυπήσει, να κρυώσει να αρρωστήσει, να να να)

κατά την γνώμη μου είναι εντελώς

άσκοπες,

και πέραν απο αυτό,

στο παιδί που δεν καταλαβαίνει αυτές τις έννοιες και επιπτώσεις στην πλήρη τους έννοια και νόημα όπως ο ενήλικας

(όχι γενικά ! αλλά συγκεκριμένα τον μεγάλο κίνδυνο!)

 

ακούγονται

και σαν τιμωρία, και χειρότερα σαν υπόσχεση ή απειλή

δηλαδή

αν συνεχίσεις ΘΑ παθεις αυτό και αυτό,

και ακούγεται σαν να είναι ο γονέας η πηγαή απο την οποία αυτό θα πραγματοποιηθεί,

 

γιατί το παιδί εκείνη την ώρα, ΔΕΝ μπορεί να καταλάβει αυτό το συνειρμό. ΔΕΝ μπορει να κατανοήσει

την ιατρική επιστήμη, ή τις δυνάμεις της φυσικής, βαρυτητας και ότι όλα αυτά προέρχονται απο την φύση, απο άλλες δυνάμεις.

Το παιδί, γνωρίζει την δύναμη του γονιού του και μόνο, αυτήν ξέρει αυτήν αισθάνεται, σαν αιτιολογία και προέλευση των κανόνων της ζωής του.

{αυτο απο μόνο του αρκεί για να μην χρειάζεται εξήγηση των κανόνων εκτενώς με εμφαση στην αρνητική επίπτωση, σαν αιτιολογία/δικαιολογία της εφαρμογής τους! !}

 

Οπότε, εάν λέει τα παραδείγματα πιο πάνω, ο γονέας εκείνη τη στιγμή γίνεται φορέας αρνητικής ενίσχυσης,

(η τιμωρία είναι μέθοδος αρνητικής ενίσχυσης ενώ η επιβράβευση φορέας θετικής ενίσχυσης)

 

οπότε κάνοντας αυτό,

ενθαρρύνει την όποια αρνητική συμπεριφορά του παιδιού του τις στιγμές που προσπαθεί να το οριοθετήσει με κάθε καλή προθεση

 

καθώς το αποτέλεσμα του παιδιού είναι να νιώσει θυμό για αυτή την μή κατανοητή (στα μάτια του) συμπεριφορά του γονιου !!!!

 

 

φράσεις απλές και πολύ συνοπτικές είναι ιδανικές,

φράσεις που επικεντρώνονται απλώς στον κανόνα, στο πώς και το πότε θα πρέπει να εφαρμοστεί, με πολύ μικρή εξήγηση για τους λόγους.

 

ας γράψουμε εδώ λοιπον, τέτοιες φράσεις που βοηθούν σε στιγμές καθημερινότητας?

(για παιδιά κάτω των +-3)

[Ellemphriem]

Εγω οταν την πιανει (σπανιο φαινομενο η αληθεια ειναι και ποτε εκτεταμμενο).....το στραβο της λεω: "Εεεεεεεεε, τωρα δεν καταλαβαινω γιατι το κανεις αυτο, και τι θες. Ηρεμησε για να καταλαβω" και καθομαι διπλα της. Μεσα σε καποια δευτερα σταματαει. Ακομα και στα χερια οταν την εχω και το κανει παλι σταματαει. Συνηθως η φωνη μου κατεβαινει οκταβες οταν το λεω, ειναι πιο βαθεια και κοφτη. Δεν ξερω γιατι αλλα πιανει, λετε να κανω καπου λαθος εκει? Στα πολλα την αφηνω λασκα, σε λιγα την μαζευω, στα επικυνδινα και εκει οταν το κανω και δεν θελει της λεω 'σου λεω πολλες φορες οχι? Για να το λεω κατι ξερω' τιποτα αλλο, με την παραπανω φωνη. Παλι πιανει, δεν με κοντραρει (ακομα)......Δεν λεω οχι, ή μη σχεδον καθολου. Καμια φορα οταν κλαιει γιατι δεν θελει να ντυθει ή να παει για μπανιο κτλ. Κανω το εξης. Της λεω ενταξει θα δουμε αυτο το καρτουν (βασικα ειναι το bebeTV δορυφορικη) που εχει καρτουν των 5 λεπτων το καθενα, οποτε ουσιαστικα της λεω σε 5 λεπτα. Μολις τελειωσει το καρτουν θα παμε για μπανιο να δουμε τις φαλαινιτσες. Ή θα ντυθουμε να μην κρυωσουμε. Μολις τελειωσει το καρτουν της θυμιζω παμε τωρα να δουμε τις φαλαινιτσες ναι? Και ξεκιναει μονη της για μπανιο ή καθετε να την ντυσω. Οποτε και αυτο δουλευει. Ακομα και σε κατι που ΔΕΝ θελει ας πουμε να της καθαρισω την μυτη γιατι δεν μπορει να αναπνευσει. Την περιοριζω για να μην πολυκουνιεται και την χτυπησω και της λεω 'θελω την βοηθεια σου, χωρις εσενα δεν μπορω να το κανω σωστα, θα με βοηθησεις σε παρακαλω?' οταν το λεω σωστα συνηθως καθετε να της το κανω χωρις να χτυπιεται. Εχω κανει το λαθος να την περιορισω γιατι δεν καθοταν με τιποτα και ειδα οτι δεν ειναι καλο γιατι μετα οποτε την επαιρνα νομιζε οτι θα της κανω την μυτη οποτε προτειμω να την προετημαζω απο πριν ετσι ωστε να ξερει τι πλησιαζω να κανω και ας προσπαθησει να φυγει. Δεν πιανει το 'στην φερνω απο πισω και αποτομα'.....μακροπροθεσμα τελικα. Αυτο που ισως κανω λαθος απο οτι καταλαβα απο τα παραπανω ειναι οτι της λεω ας πουμε 'κατεβα απο το τραπεζι ζωη μου γιατι θα γλιστρησεις και θα κανεις μπουμ κεφαλι' και εκεινη με κοιταει και πιανει την κουτρα της. Οπως ειπατε δεν το καταλαβαινει ετσι........θα δοκιμασω αλλο τροπο. Απο οσα ειδατε πιστευετε οτι δημιουργω θεμα? Δειχνουν να δουλεουν και η μικρη (ακομα) δεν εχει δειξει εκρηξεις θυμου πανω απο 20 δευτερα και πολλα λεω και ειναι σχετικα ευκολα ελεγχομενη. Δεν ξερω αποψη επαγγελματικη ζηταω και αν καποιος τα δει και σαν ιδεες και ειναι πανω απο ολα σωστα (δηλαδη δουλευουν στο δικο του μικρο) ας τα χρησιμοποιησει.......Παλια γνωστη φραση που ισως βοηθησει (βοηθησε εμενα να καταλαβω) ειναι: Διαλεξτε τις μαχες σας........(αν κανετε μαχη για τα παντα, δεν θα ακουει πλεον πουθενα, ουτε στα ΑΚΡΩΣ επικυνδινα)...προσπαθω λοιπον τις μαχες να τις κρατησω για αυτα.....τα ακρως επικυνδινα.

 

Ευχαριστω.......

[Λέγκω]

Ο μεγάλος μου μικρός που τώρα είναι στα δύο όπως πολλά παιδάκια έχει πολύ ενέργεια άρα έκρινα καλό να ρίξω βάρος σε αυτά που έκανε και ήταν πιο επικινδυνα.... δηλαδή δεν του λέω κάτι επειδή εβγαλε τα ρούχα του και είναι έτοιμος για τα Μάταλα εκτός αν μέσα στο σπίτι υπάρχουν συνθήκες Σιβηρίας ή γιατί γλύφει τα πατώματα (άμα το καλοσκεφτείς με βοηθάει στο καθάρισμα) αλλά θα του πω για το δάχτυλό στην πριζα κι ας υπάρχουν ασφάλειες γιατί οι ασφάλειες ούτε σε όλα τα σπίτια που μπορεί να πάμε υπάρχουν αλλά ούτε αντέχουν για πολύ μια και φροντίζουν τα πιτσιρίκια να τους βγάλουν τα μάτια από γρήγορα!

Να πω επίσης ότι απ'την ώρα που γεννήθηκαν και τα δύο τους μιλάω κανονικά και τους εξηγώ τα πάντα, όχι γιατί καταλαβαίνουν απτ'ην ώρα που γεννιούνται αλλά γιατί θέλω να μπαίνω εγώ αρχικά σ'αυτή τη λογική (του να εξηγώ τα πάντα) και γιατί δεν ξέρω πότε αρχίζουν και τι να καταλαβαίνουν. Προσπαθώ να τους μιλάω βέβαια απλά, δεν θα κατεβάσω τον μπαμπινιώτη σε λεξιλόγιο!

Ο θοδωράκης εννιά μηνών περπάτησε άρα στον δέκατο μήνα άρχισε να ανεβαίνει σε καρέκλες, τραπέζια και βιβλιοθήκες... γενικά δεν του απαγόρευσα να σκαρφαλώνει παρόλο που συνέχεια του έλεγα ότι "στα τραπέζια δεν συνηθηζουμε να ανεβαίνουμε, η μαμά δεν ανεβαίνει, ούτε ο μπαμπας" και η αλήθεια είναι ότι σε γενικές γραμμές έπιασε...

Όμως τα χέρια στις μπρίζες του έλεγα ότι δεν τα βάζουμε γιατί μπορεί να καψει το χεράκι. Σε καμία περίπτωση δεν του λέω κάτι τρομαχτικά, απλά του εξηγώ. Το καίει είναι εύκολο να το καταλάβει γιατί μπορεί π.χ σε μια κουζίνα να νοιώσει την θερμότητα και να καταλάβει τι σημαίνει ή κάποια φορά να πιει κάτι ζεστό και να καεί η γλωσσίτσα του άρα εύκολα συνδέει τη λέξη με ένα αποτέλεσμα που δνε του αρέσει.

Το ίδιο και με τα ντουλάπια που είχαν ασφάλειες, του έλεγα ότι δεν τα ανοίγουμε γιατί έχουν σαπούνια και φαρμακα που αν τα βάλουμε στο στόμα θα πονέσει πολύ η κοιλίτσα. Απ'την άλλη όμως του έδινα (και δίνω) τη δυνατότητα να ανοίγει τα ντουλάπια που εχουν τα κατσαρολικά και να τα βγάζει όλα έξω.

Όπως επίσης με τα συρτάρια... μπορούσε να ανοίξει όλα τα συρτάιρα εκτός απ'το πάνω πάνω που βέβαια αρχικά δεν το έφτανε και περιείχε τα μαχαιροπίρουνα... παρόλο που δνε το έφτανε του έλεγα ότι "μπορούμε να ανοίξουμε όλα τα σιρτάρια εκτός από αυτό γιατί έχει μαχαίρια και πιρούνια και μπορεί να κοπούμε και να τριπηθούμε" και βεβαια τον σήκωνα να δει τι περιέχει το σιρτάρι για να μην έχει την περιέργια Τώρα που φτάνει αυτό το σιρτάρι το ανοίγει και παίρνει μόνο κουτάλι ή κάποια άλλα πραγματάκια που του έχω πει ότι μπορεί.

Να ξαναπω ότι ποτέ δεν του είπα κάτι με τρομαχτική φωνή αλλά πάντα του εξηγούσα αληθινά τι θα συμβεί σε αυτά που του απαγορεύω. Η λογική μου δεν ήταν ποτέ να τον τρομάξω αλλά να του εξηγήσω. Λέξεις όπως καίει, τριπάει, κοβει και πονάει η κοιλίτσα μπορεί να μην τις καταλαβαίνει το πιτσιρίκι ακριβώς απ'την αρχή αλλά σιγά σιγά τις αντιλαμβάνεται γιατί όλο και κάπου να τριπηθεί απο αγκαθί ή θα κοπει πέφτοντας άρα θα αποχτήσει έναν λόγο πραγματικό αυτό που του απαγορεύεις.

[ΚΡΙΣΤΙΝΑ]

Το π.μ κορίτσια αφορούσε εμένα οπότε θα σας εξηγήσω πιο ήταν το θέμα μου για να βοηθήσω μαμάδες που ίσως αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις . Γενικά η μικρούλα μου είναι ένα ήρεμο και συνεργάσιμο παιδί. Κινούμαι πάντα στο πλαίσιο εξηγώ στο παιδί και ξεκινώ με το “καλύτερα θα ήταν να κάνουμε αυτό αντί για αυτό” δεν συναντώ αντιστάσεις και δεν είχαμε εκρήξεις θυμού. Δεν έχω αλλάξει το σπίτι καθόλου και δεν έχω βάλει ασφάλειες στα ντουλάπια απλά κατάφερα χωρίς μη και δεν να της στρέψω την προσοχή αλλού με αποτέλεσμα να ανοίγει μόνο το ντουλάπι με τα τρόφιμα όπου αφήνω πλέον σταφίδες και σύκα τα οποία τα θεωρεί λάφυρα . Αυτό που με προβλημάτισε είναι ότι ξαφνικά δεν συνεργαζόταν με τίποτα να αλλάξουμε π/χ πάνα, όταν τελειώναμε το μπάνιο δεν ήθελε με τίποτα να βάλει πάνα και προς θεού με τίποτα να βάλει ρούχα. Η πρώτη φορά που το έκανε μου δημιούργησε αμηχανία και εξέλαβα το μήνυμα ότι θέλει να περάσει το δικό της από πείσμα (συνεπώς με έπιασε και μένα το δικό μου αλλά προσπαθούσα να το ελέγξω). Ούτε με παιχνίδι ούτε με ηρεμία ούτε τίποτα απλά δεν ήθελε να ντυθεί μόλις έφερνα την πάνα κοντά γινόταν έξαλλη και φώναζε όχι μαμά (ένα άλλο παιδί....). Ξαναλέω ξαφνιάστηκα πανικοβλήθηκα και φυσικά όσο έβλεπα το δέρμα της να είναι σαν κοτόπουλο (κρύωνε) πιεζόμουν πιο πολύ. Την κατέβασα απο την αλλαξιέρα και την έβαλα στο κρεβάτι για να μη τα πολυλογώ δεν έπιανε τίποτα ούτε το παιχνίδι ούτε τίποτα κάπως έβαλα την πάνα αλλά τα άλλα με καμία δύναμη, τότε ανακατεύτηκε ο σύζυγος για να μου πει ότι την έχω λάσκα και με κάνει ότι θέλει ότι το παιδί πρέπει να ντυθεί και τέλος. Της έβαλα το κορμάκι και έκανε σαν υστερική φυσικά τρελάθηκα από τη μια καταλάβαινα ότι εξέλαβε από την πλευρά μου βια (με το ζόρι το βάλαμε το κορμάκι) και φυσικά ήθελε να το βγάλει και το τράβαγε με μανία. (βγαλ το μαμά βγαλ το!!!!!!!!!). Απο τη μια ο άντρας μου να μου λεει μη τυχόν και υποχωρήσεις και από την άλλη εκείνη να μην ηρεμεί με τίποτα. Έκλαψε παραπάνω απο μισή ώρα μελάνιασαν τα χειλάκια της κοκκίνισε έβγαλε αφρούς το σάλιο απο το στόμα και εγώ σαν χαζή να προσπαθώ να αντεπεξέλθω. Δεν άντεχα άλλο της το έβγαλα, έβγαλε (τράβηξε) και την πάνα και ησύχασε ήρθε κοντά μου με παράπονο ζήτησε γάλα κούρνιασε στην αγκαλιά μου, θήλασε και κοιμήθηκε (γυμνή).ακόμα και στον ύπνο της όταν προσπαθούσα να την ντύσω ξύπναγε και φώναζε (δεν σκεπάζεται και όλας) οπότε όλη τη νύχτα την έβγαλα όρθια κάποια στιγμή τα ξημερώματα κατάφερα να βάλω την πάνα και την μπλούζα Σοκαρίστηκα !!!!!!! με έβαλε σε σκέψεις έστειλα μήνυμα στην Μαρία (όχι ένα!! ένα το ίδιο βράδυ που ήμουν πολύ ταραγμένη και ένα την άλλη μέρα που τα έβλεπα λίγο πιο καλά τα πράγματα). Κατάλαβα ότι το σώμα της θέλει να το ορίζει εκείνη (και το θεωρώ πολύ φυσιολογικό) δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τον κίνδυνο θα κρυώσεις (δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος οπως πέφτεις χτυπάς) ούτε το πρέπει είναι κάτι που μπορείς να εξηγήσεις ναι μεν κατανοεί αλλά θέλει να είναι γυμνή. Εκείνη θέλει να παει Μάταλα και εγώ θέλω να τη ντύσω. Όταν το μυαλό μου ξεκόλλησε(σκέφτηκα ψύχραιμα το πως μπορεί εκείνη να βλέπει τα πράγματα) και μου έστειλε η Μαρία το παραπάνω μαιλ βρήκα τρόπους να αντιμετωπίζω το “θέμα” χωρίς κλάματα με πολύ φαντασία και δημιουργικότητα. π. Τώρα θα σου πει η μαμά ένα τραγούδι μετά θα μετρήσω μέχρι το 10 και εσύ θα μου δώσεις την πάνα να την βάλουμε. Εντάξει ?(πάντα με ουδέτερο τόνο) Επαναλαμβάνω τη σειρά των πραγμάτων της δίνω την πάνα να την κρατάει και της λεω εντάξει? Μου απαντάει “ναι μαμά μου”. Και πάει λέγοντας. Όταν τελειώνουμε δεν λεω μπράβο τι καλά (δεν δίνω καμία έμφαση στο γεγονός γιατί μετά μπορεί να θέλει να τα βγάλει τα ρούχα) απλά λέω ωραία τώρα τελειώσαμε μπορούμε να πάμε να παίξουμε, κοιμηθούμε, βγούμε ή ότι άλλο. Αν τα σεβόμαστε μας σέβονται μεγαλώνουν και θέλουν να συμμετέχουν σε ότι τους αφορά (κυρίως σε ότι έχει να κάνει με το σόμα τους) στο μπάνιο στο ντύσιμο στο τάισμα η πρώτη μου αντίδραση στην αντίστασή της ήταν απογοητευτική γιατί το είδα σαν παιχνίδι εξουσίας σαν καπρίτσιο της αφαίρεσα το δικαίωμα να αποφασίσει, πολύ κακώς μπορεί να είχα ενα σοβαρό λόγο ότι θα κρυολογήσει αλλά έπρεπε να βρω τον τρόπο να θέσω τα όρια χωρίς άμεση κόντρα χωρίς να προσπαθήσω να την κοροϊδέψω (τώρα πια αυτό δεν πιάνει και άμα τις στρέψεις την προσοχή για λίγο αλλού επιστρέφει στο πρώτο δεν το ξεχνάει) με την συναίνεσή της σε ότι την αφορά. Θέλω να πω ότι είναι άλλο να εξηγείς στο παιδί γιατί πρέπει να αφήσει το ποτήρι και αλλιώς γιατί πρέπει να φορέσει παπούτσια. Άλλη αντιμετώπιση όταν κινδυνεύει άμεσα και άλλη όταν ο κίνδυνος δεν είναι ορατός (το αντιλαμβάνεται σαν απειλή από την πλευρά μου οπότε αντιδράει) ελαστικότητα λοιπόν. Εχθές για το πάνω μέρος της πιτζάμας την άφησα παίξαμε λίγο και μετά της είπα “οχ είδα ένα κουνούπι εδώ μέσα τώρα που είναι γυμνά τα χεράκια θα μας τσιμπήσει” με κοίταξε διερευνητικά “ θα προσπαθήσω να το διώξω” (θέατρο εκεί) χωρίς να με βλέπει τις έκανα ένα τικ με το χέρι μου σαν τσίμπημα (χωρίς να την πονέσω απλά για να ενισχύσω την παράσταση) “τι έγινε αγάπη μου σε τσίμπησε”ναι μαμά μου μπλούζα βάλω. Μου είναι τελικά πιο εύκολο και διασκεδαστικό το θέατρο και η πλάκα παρά να ζορίζω το παιδί και μετά να προσπαθώ να το ηρεμήσω αφού στην ουσία είναι δικαίωμα της να θέλει να είναι γυμνή (να ορίζει τον εαυτό της) και η υποχρέωση μου να βρώ τρόπο να την αφήσω να το κάνει εν μέρη χωρίς να κάνει κακό στον εαυτό της (ή στους άλλους γιατί στην κρίση που την είχε πιάσει η μανία της ήταν τέτοια που δάγκωνε τα χέρια μου όταν προσπαθούσα να την πιάσω)

[Access]

Προφανώς έχει να κάνει με την ηλικία και την συνειδητοποίηση του εγώ και του θέλω τους

Οι τρόποι που βρήκα για να αντιμετωπίσω την κατάσταση είναι

Βάζω τον μπαμπά της να κάνει την «βρόμικη» δουλειά :mrgreen:………(για κάποιο λόγο δεν φέρνει ποτέ αντιρρήσεις, στον μπαμπά πάντα του κάνει το χατίρι)

Της αγόρασα γιο γίο για να κάνουμε τσίσα όπως οι μεγάλοι (πετάει την σκούφια της, οπότε με αφήνει να την ξεντύσω και να βγάλω την πάνα)

Της έμαθα να βγάζει και να βάζει μόνη της τα ρούχα (καλά ότι μπορεί) σαν τα μεγάλα κορίτσια (εμείς έχουμε και θέμα για να ξεντυθούμε)

Της δίνω δική της πάνα την ώρα που την αλλάζω για να την φορέσει στην κούκλα της

Την ενημερώνω πάντα για το τι πρόκειται να γίνει σε λίγο π.χ σε λίγο θα μαζέψουμε τα παιχνίδια μας και θα πάμε να κάνουμε μπάνιο

Την άφησα να δει ότι και εγώ κάνω μπάνιο, έτσι έμαθε ότι και οι μεγάλοι κάνουν μπάνιο δεν είναι μόνο δική της «υποχρέωση»

Φοράω και εγώ «πάνα» όχι μόνο αυτή:roll:

Με τις κάλτσες δεν έχω βρει άκρη ακόμα, μέχρι τώρα της φόραγα παντόφλες με φερμουάρ άλλα έμαθε να το κατεβάζει :-)

[Access]

Μου είναι τελικά πιο εύκολο και διασκεδαστικό το θέατρο και η πλάκα παρά να ζορίζω το παιδί και μετά να προσπαθώ να το ηρεμήσω αφού στην ουσία είναι δικαίωμα της να θέλει να είναι γυμνή (να ορίζει τον εαυτό της) και η υποχρέωση μου να βρώ τρόπο να την αφήσω να το κάνει εν μέρη χωρίς να κάνει κακό στον εαυτό της (ή στους άλλους γιατί στην κρίση που την είχε πιάσει η μανία της ήταν τέτοια που δάγκωνε τα χέρια μου όταν προσπαθούσα να την πιάσω)

 

Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό ΚΡΙΣΤΙΝΑ

[didumomama]

Πολύ ωραίο θέμα.

 

Εγώ πάντως είμαι κάπου στη μέση στη συμπεριφορά μου. Και θα τους αφήσω ελεύθερους να τρέξουν μετά το μπάνιο γυμνά στο σπίτι παίζοντας κυνηγητό και θα τους πω μετά ότι ήρθε η ώρα να πάνε να διαλέξουν μόνα τους φανελάκι, κάλτσες και πυζάμες. Αν δω ότι αργούν πολύ να διαλέξουν,λέω η μαμά θα μετρήσει μέχρι το 5. Αν μέχρι το 5 δεν έχετε διαλέξει, θα διαλέξει η μαμά για εσάς. Πάντα στο 5 διαλέγουν!

Για το ντύσιμο μετά το μπάνιο, που πολλές φορές μου κάνανε αντίδραση, βρήκα το εξής κόλπο που πιάνει και τα κάνει να γελάνε κιόλας. Δείχνω το άδειο μανίκι απο τη μπλούζα ή το άδειο μπατζάκι απο το παντελόνι. Λέω "το βλέπετε καλά, έχει τίποτα μέσα?" Τώρα η μαμά θα κάνει ένα μαγικό. Λέω "Αμπρα κατάμπρα, τούμπα τουλούμπα, κάνε μια τούμπα και μια κωλοτούμπα" και ταυτόχρονα βάζω το αντίστοιχο χέρι στο μανίκι. Μόλις το ποίημα τελειώνει δείχνω το χέρι στό μανίκι και λέω "πως έγινε αυτό??" κοκ. Πιάνει πάντα.

Τώρα σε άλλα θέματα, θα κάνω και εγώ ανάλυση και θα εξηγήσω γιατί δεν πρέπει να κάνει κάτι. Πχ, όταν μαγειρεύω, ανεβαίνουν σε μια καρέκλα να με βλέπουν που ανακατεύω το φαγήτο. Λέω προσέχετε μην ακουμπήσετε εδώ γιατί θα κάψετε το χεράκι σας. Ή, πρέπει να βάλουμε παπούτσια και μπουφάν για να βγούμε έξω γιατί αλλιώς θα κρυώσουμε και μετά θα ήμαστε άρρωστοι και δεν θα μπορούμε να πάμε στο πάρκο. Λάθος είναι αυτό?

Πάντως προς το παρόν δουλεύει και με τους δύο και δεν έχουμε γνωρίσει τι θα πει tantrum, προς το παρόν τουλάχιστον...

[SKEK]

Γεια σας κορίτσια. Το κοριτσάκι μου γίνεται την Κυριακή 19 μηνών και τώρα τον τελευταίο μήνα άρχισε αυτές τις αντιδράσεις του τύπου "εγώ θέλω αυτό ΤΩΡΑ"!!, και αν δεν γίνει το δικό της αρχίζει αυτό που ονόμασε η Μαρία Κρίσεις θυμού. Προσπαθώ να το ελέγξω αλλά την ώρα που το παιδί είναι εκτός εαυτού (τσιρίζει κτυπιέται και κλοτσάει) μου είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Απλά προσπαθώ να την ηρεμίσω. Το θέμα είναι ότι έτσι δεν εξαλείφεται η "κακή συμπεριφορά". Και δίνω συγκεκριμένο παράδειγμα:

 

Ενώ είχα γράψει σε προηγούμενα πόστ ότι είχα πρόβλημα με τον ύπνο, κατόρθωσα να βάλω το θέμα σε τάξη. Και εκεί που όλα ήταν μέλι γάλα, μετά από μία ίωση που το μωρό κοιμήθηκε 1-2 βράδυα στο κρεββάτι μας για να την έχω από δίπλα, συνεχίζει εδώ και 3 εβδομάδες να ξυπνάει σε συγκεκριμένη ώρα και να κλαίει, να κτυπιέται και να τσιρίζει ότι θέλει να έρθει κοντά μου. Μη θέλοντας να την εκνευρίσω περισσότερο την βάζω κοντά μου και έχει γίνει πλέον συνήθεια. Αυτό που με ανησυχει περισσότερο είναι ότι για να κοιμάται ήσυχη θέλει να ακουμπάει το πρόσωπό μου για να είναι σίγουρη ότι είμαι δίπλα της. Αποτέλεσμα: Εξαντλήθηκα από την έλλειψη ύπνου και αρχίζω να χάνω την υπομονή μου. Από την άλλη δεν θέλω να περάσω 1,2 ή 3 βράδια με το να την αφήνω να κλαίει στο κρεββάτι της μέχρι να το πάρει απόφαση, πραγματικά το θεωρώ απάνθρωπο.

 

Πραγματικά θέλω να ακούσω τις εισηγήσεις σας. (σόρρυ, δεν διευκρίνησα ότι δεν εννοώ μόνο για το θέμα που έθεσα αλλά και για το πως χειριζόμαστε τις κρίσεις θυμού γενικώς. Ίσως να πρέπει να πάω στο κεφάλαιο ύπνος, αλλά το θέμα δεν είναι ότι δεν κοιμάται, είναι ότι η ίδια ορίζει το που και πως θέλει να κοιμάται, γι'αυτό το έγραψα εδώ).

 

Ευχαριστώ πολύ.

[Ellemphriem]

Γεια σας κορίτσια. Το κοριτσάκι μου γίνεται την Κυριακή 19 μηνών και τώρα τον τελευταίο μήνα άρχισε αυτές τις αντιδράσεις του τύπου "εγώ θέλω αυτό ΤΩΡΑ"!!, και αν δεν γίνει το δικό της αρχίζει αυτό που ονόμασε η Μαρία Κρίσεις θυμού. Προσπαθώ να το ελέγξω αλλά την ώρα που το παιδί είναι εκτός εαυτού (τσιρίζει κτυπιέται και κλοτσάει) μου είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Απλά προσπαθώ να την ηρεμίσω. Το θέμα είναι ότι έτσι δεν εξαλείφεται η "κακή συμπεριφορά". Και δίνω συγκεκριμένο παράδειγμα:

 

Ενώ είχα γράψει σε προηγούμενα πόστ ότι είχα πρόβλημα με τον ύπνο, κατόρθωσα να βάλω το θέμα σε τάξη. Και εκεί που όλα ήταν μέλι γάλα, μετά από μία ίωση που το μωρό κοιμήθηκε 1-2 βράδυα στο κρεββάτι μας για να την έχω από δίπλα, συνεχίζει εδώ και 3 εβδομάδες να ξυπνάει σε συγκεκριμένη ώρα και να κλαίει, να κτυπιέται και να τσιρίζει ότι θέλει να έρθει κοντά μου. Μη θέλοντας να την εκνευρίσω περισσότερο την βάζω κοντά μου και έχει γίνει πλέον συνήθεια. Αυτό που με ανησυχει περισσότερο είναι ότι για να κοιμάται ήσυχη θέλει να ακουμπάει το πρόσωπό μου για να είναι σίγουρη ότι είμαι δίπλα της. Αποτέλεσμα: Εξαντλήθηκα από την έλλειψη ύπνου και αρχίζω να χάνω την υπομονή μου. Από την άλλη δεν θέλω να περάσω 1,2 ή 3 βράδια με το να την αφήνω να κλαίει στο κρεββάτι της μέχρι να το πάρει απόφαση, πραγματικά το θεωρώ απάνθρωπο.

 

Πραγματικά θέλω να ακούσω τις εισηγήσεις σας. (σόρρυ, δεν διευκρίνησα ότι δεν εννοώ μόνο για το θέμα που έθεσα αλλά και για το πως χειριζόμαστε τις κρίσεις θυμού γενικώς. Ίσως να πρέπει να πάω στο κεφάλαιο ύπνος, αλλά το θέμα δεν είναι ότι δεν κοιμάται, είναι ότι η ίδια ορίζει το που και πως θέλει να κοιμάται, γι'αυτό το έγραψα εδώ).

 

Ευχαριστώ πολύ.

 

Εγω κοριτσακι μου θα την αφηνα να διαλεξει που και πως θα κοιμηθει μονη της και θα προσπαθουσα να κοιμηθω και εγω διπλα της. Πιστευω οτι φαση ειναι και θα περασει. Αγχος αποχωρησμου? Κατι τετοιο. Δεν θα την πιεζα για κατι τετοιο με τιποτα. Βασικα θα την βολευα να κοιμηθει σωστα και θα προσπαθουσα να βολευτω και εγω καπως διπλα της/γυρω της να κλεισω και εγω η αμοιρη μανα τα ματια μου. Βεβαια ετσι θα εκανα εγω και ισως και να μην ειναι και σωστο......

[SKEK]

Ellephriem, επειδή διάβασα και σε άλλο σου ποστ ότι γενικώς συμβιβάζεσαι εσύ με τις ανάγκες και τα θέλω του παιδιού σου πραγματικά από τη μέρα που το διάβασα προσπαθώ και γω να το κάνω γιατί είμαι γενικώς κατά της πίεσης και μπορώ να πω ότι είναι πιο ήρεμο το παιδί όταν πάω με τα νερά της. Αυτό κάνω και στη δεδομένη κατάσταση. Η απορία μου είναι αν αυτή η τακτική μαθαίνει στα παιδιά ότι μπορούν να πετύχουν αυτό που επιθυμούν ανά πάσα στιγμή με τις φωνές και την κτυπιέμαι κάτω τέχνη . Και έχω παρατηρήσει ότι κάθε κανένα μήνα όλο και κάτι καινούργιο θα μας ξεσηκώσει.

Ευχαριστώ πάντως, όσες φορές εφαρμόζω δικές σου συμβουλές πάμε καλά

[ΚΡΙΣΤΙΝΑ]

Όταν ζητάει κάτι επίμονα με έντονο ύφος δεν απαντάω καθόλου παρά κατεβαίνω στο ύψος της και της λεω «αγάπη μου η μαμά δεν καταλαβαίνει τι λες, μπορείς να το πεις ήρεμα να έτσι όπως μιλάω εγώ» συνεχίζει εκείνη συνεχίζω και εγώ ήρεμα όταν κατεβαίνουν οι τόνοι ή κάνω σε ένα βαθμό αυτό που θέλει (αναλόγως τι είναι ) για να πάρει μια ικανοποίηση για την συνεργασία ή αν είναι κάτι που πραγματικά δεν πρέπει να γίνει λέω αγάπη μου αυτό δεν κάνει έλα να κάνουμε εκείνο καλύτερα πάντα το δέχεται καλά αν πριν είναι ήρεμη αν μπω σε κόντρα θα πάει μακριά η βαλίτσα. Μετά τη βραδιά με τα ρούχα δέχτηκα μεγάλη κριτική από τον σύζυγο σχετικά με το «παιχνίδι εξουσίας» και έκανα την αυτοκριτική μου έκατσα και έβαλα σε τάξη το μυαλό μου και έκανα πολλές σκέψεις. Αποφάσισα λοιπόν ότι δεν θέλω να είμαι το αφεντικό της θέλω να της μάθω να είναι αφεντικό του εαυτού της. Δεν δοκιμάζει τα όρια μου για να δείξει ότι είναι αφεντικό αλλά για να πετύχει αυτό που θέλει και σε πληροφορώ σιγά σιγά έχει αρχίσει και ανακαλύπτει ότι «έλα μαμά μου έλα» (το γλυκό ύφος) αποδίδει καλύτερα από το «μαμάααααααααααααα ή αααααααααααα σκέτο. Θέλουν και αυτά να κάνουν κάτι να δημιουργήσουν να συμμετέχουν να είναι αισθητή η παρουσία τους στο χώρο. Διεκδικεί το δικαίωμα να αποφασίσει. Αν μάθει να χειρίζεται εμένα θα μάθει να χειρίζεται τις καταστάσεις γενικά -μα αυτό δεν είναι το ζητούμενο να μάθουν να ζουν?. Για τον ύπνο δεν έχω να σου προτείνω κάτι. Ακόμα απολαμβάνω την αγκαλιά της στο κρεβάτι μας. Όταν ξυπνάει το βράδυ την παίρνω στο κρεβάτι μου θηλάζει και συνεχίζουμε να κοιμόμαστε γιατί αυτό με ξεκουράζει και τελικά αποφάσισα ότι η ξεκούραση είναι πολύ σημαντική για να αντεπεξέλθω στις υποχρεώσεις της ημέρας (δουλειά σπιτι παιχνίδι φροντίδα ) σκέφτομαι όμως στις διακοπές να αρχίσω να τη μετακομίζω σιγά σιγά θα δούμε λοιπόν.....

[dora]

Νομιζω οτι αυτο το θεμα με το ντυσιμο-γδυσιμο ειναι πολυ χρακτηριστικο για την ηλικια 2-4 χρ.. οπως κ για το πλενομαι χτενιζομαι κλπ..

Ας μην ξεχναμε οτι τα παιδια μας ειναι αυτονομοι ανθρωποι που εμεις "εξαναγκαζουμε" να ακολουθησουν το δικο μας προγραμμα..

Κ θα φερω σαν παραδειγμα τον γιο μου..

Οταν ξυπνησει το πρωι (εγω μπορει να εχω ξυπνησει ηδη ή να ξυπνησει πριν απο μενα, ειναι υποχρεωμενος να ακολουθησει το δικο μου προγραμμα..

Δηλαδη να ντυθει οταν εγω θελησω, γιατι εκεινη την ωρα εχω χρονο να του βγαλω τις πιτζαμες αναμεσα στις δουλειες μου ή επειδη εκεινη την ωρα θελω να βγω εξω να ψωνισω. Αντιθετα υπαρχεουν φορες που το παιδι ερχεται κ μου λεει "θελω να βαλω τα ρουχα μου" κ εγω του απανταω "σε λιγο δεν μπορω τωρα κατω μια δουλεια" (μπορει να πλενω πχ πιατα)

Το παιδι που ουσιαστικα εξαρταται απο μας ειναι λογικο να νιωθει οτι καταπιεζετε κ οτι δεν εχει ελεγχο του σωματος του κ αυτο το πραγμα το τρελενει..

Ως ενηλικες δεν μπορουμε να το καταλαβουμε αυτο, να κατανοησουμε το πως δρα η εξαναγκαστικη αυτη δραστηριοτητα στον ψυχισμο τους..

Γιατι εμας ουσιαστικα κανεις δεν μας λεει ποτε θα βγαλουμε τις πιτζαμες μας, ποτε θα βαλουμε τις γοβες μας κλπ..

Για να ερθετε εν μερη στη θεση του σκεφτειτε ποσο δυσκολο κ ψυχοφθορο ειναι το να σηκωνεσαι καθε πρωι να πας στη δουλεια, που ουσιαστικα κ εκει σου επιβαλεται ενας συγκεκριμενος τροπος ντυσιματος.. φανταζεστε ποσο χειροτερα θα ηταν αν δεν μπορουσατε να το κανετε μονες σας??

Ισως καποιες γνωριζετε ηδη οτι εγω εργαζομαι στο στρατο. Κατα τη διαρκεια της βασικη εκπαιδευσης ενας τροπος να σου σπασουν το ηθικο (το κανουν γενικοτερα σε ολους τους νεοσυλλεκτους) ειναι η συχνη εναλλαγη ρουχων σε πολυ συγκεκριμενο χρονικο περιθωριο.. Μπορει να σε στειλουν σε μια μερα να αλλαξεις 20 φορες ρουχα χωρις λογο.. κ σιγουρα δεν το κανουν για να δουν πια στολη σου παει περισσοτερο.

Ισως θα βοηθουσε τελικα αρκετα αν οι μαμαδες ολες πηγαιναμε για ενα μηνα φανταροι :lol:

Σε βοηθαει να δεις τα πραγματα με εντελως διαφοτεικο ματι... ισως κ γι αυτο ειμαι αρκετα ελαστικη με τα παιδια μου. Προσπαθω οσο μπορω να τα αφησω να "φτιαχνουν" το προγραμμα τους μονα τους, στο βαθμο που με παιρνει κ δεν δυσχεραινει την καθημερινοτητα μας .. πχ τον γιο μου δεν τον εχω βαλει ποτε για υπνο.. ακομα κι οταν εγω ειμαι παρα πολυ κουρασμενη, του λεω απλα "εγω δενμπορω να καθισω αλλο, θα παω στο κρεβατι κ αν θελεις ελα.. αλλιως κατσε κ παιξε, δες τηλεοραση κανε οτι θες κ αμα κουραστεις ελα.."

Παντα ακολουθει αλλα τουλαχιστον το αποφασιζει μονος του.

[ΤΙΓΡΑΚΙ]

Ο μεγάλος μου μικρός που τώρα είναι στα δύο όπως πολλά παιδάκια έχει πολύ ενέργεια άρα έκρινα καλό να ρίξω βάρος σε αυτά που έκανε και ήταν πιο επικινδυνα.... δηλαδή δεν του λέω κάτι επειδή εβγαλε τα ρούχα του και είναι έτοιμος για τα Μάταλα εκτός αν μέσα στο σπίτι υπάρχουν συνθήκες Σιβηρίας ή γιατί γλύφει τα πατώματα (άμα το καλοσκεφτείς με βοηθάει στο καθάρισμα) αλλά θα του πω για το δάχτυλό στην πριζα κι ας υπάρχουν ασφάλειες γιατί οι ασφάλειες ούτε σε όλα τα σπίτια που μπορεί να πάμε υπάρχουν αλλά ούτε αντέχουν για πολύ μια και φροντίζουν τα πιτσιρίκια να τους βγάλουν τα μάτια από γρήγορα!

Να πω επίσης ότι απ'την ώρα που γεννήθηκαν και τα δύο τους μιλάω κανονικά και τους εξηγώ τα πάντα, όχι γιατί καταλαβαίνουν απτ'ην ώρα που γεννιούνται αλλά γιατί θέλω να μπαίνω εγώ αρχικά σ'αυτή τη λογική (του να εξηγώ τα πάντα) και γιατί δεν ξέρω πότε αρχίζουν και τι να καταλαβαίνουν. Προσπαθώ να τους μιλάω βέβαια απλά, δεν θα κατεβάσω τον μπαμπινιώτη σε λεξιλόγιο!

Ο θοδωράκης εννιά μηνών περπάτησε άρα στον δέκατο μήνα άρχισε να ανεβαίνει σε καρέκλες, τραπέζια και βιβλιοθήκες... γενικά δεν του απαγόρευσα να σκαρφαλώνει παρόλο που συνέχεια του έλεγα ότι "στα τραπέζια δεν συνηθηζουμε να ανεβαίνουμε, η μαμά δεν ανεβαίνει, ούτε ο μπαμπας" και η αλήθεια είναι ότι σε γενικές γραμμές έπιασε...

Όμως τα χέρια στις μπρίζες του έλεγα ότι δεν τα βάζουμε γιατί μπορεί να καψει το χεράκι. Σε καμία περίπτωση δεν του λέω κάτι τρομαχτικά, απλά του εξηγώ. Το καίει είναι εύκολο να το καταλάβει γιατί μπορεί π.χ σε μια κουζίνα να νοιώσει την θερμότητα και να καταλάβει τι σημαίνει ή κάποια φορά να πιει κάτι ζεστό και να καεί η γλωσσίτσα του άρα εύκολα συνδέει τη λέξη με ένα αποτέλεσμα που δνε του αρέσει.

Το ίδιο και με τα ντουλάπια που είχαν ασφάλειες, του έλεγα ότι δεν τα ανοίγουμε γιατί έχουν σαπούνια και φαρμακα που αν τα βάλουμε στο στόμα θα πονέσει πολύ η κοιλίτσα. Απ'την άλλη όμως του έδινα (και δίνω) τη δυνατότητα να ανοίγει τα ντουλάπια που εχουν τα κατσαρολικά και να τα βγάζει όλα έξω.

Όπως επίσης με τα συρτάρια... μπορούσε να ανοίξει όλα τα συρτάιρα εκτός απ'το πάνω πάνω που βέβαια αρχικά δεν το έφτανε και περιείχε τα μαχαιροπίρουνα... παρόλο που δνε το έφτανε του έλεγα ότι "μπορούμε να ανοίξουμε όλα τα σιρτάρια εκτός από αυτό γιατί έχει μαχαίρια και πιρούνια και μπορεί να κοπούμε και να τριπηθούμε" και βεβαια τον σήκωνα να δει τι περιέχει το σιρτάρι για να μην έχει την περιέργια Τώρα που φτάνει αυτό το σιρτάρι το ανοίγει και παίρνει μόνο κουτάλι ή κάποια άλλα πραγματάκια που του έχω πει ότι μπορεί.

Να ξαναπω ότι ποτέ δεν του είπα κάτι με τρομαχτική φωνή αλλά πάντα του εξηγούσα αληθινά τι θα συμβεί σε αυτά που του απαγορεύω. Η λογική μου δεν ήταν ποτέ να τον τρομάξω αλλά να του εξηγήσω. Λέξεις όπως καίει, τριπάει, κοβει και πονάει η κοιλίτσα μπορεί να μην τις καταλαβαίνει το πιτσιρίκι ακριβώς απ'την αρχή αλλά σιγά σιγά τις αντιλαμβάνεται γιατί όλο και κάπου να τριπηθεί απο αγκαθί ή θα κοπει πέφτοντας άρα θα αποχτήσει έναν λόγο πραγματικό αυτό που του απαγορεύεις.

 

συνφωνω απολυτα.

[ivet]

Ο μεγάλος μου μικρός που τώρα είναι στα δύο όπως πολλά παιδάκια έχει πολύ ενέργεια άρα έκρινα καλό να ρίξω βάρος σε αυτά που έκανε και ήταν πιο επικινδυνα.... δηλαδή δεν του λέω κάτι επειδή εβγαλε τα ρούχα του και είναι έτοιμος για τα Μάταλα εκτός αν μέσα στο σπίτι υπάρχουν συνθήκες Σιβηρίας ή γιατί γλύφει τα πατώματα (άμα το καλοσκεφτείς με βοηθάει στο καθάρισμα) αλλά θα του πω για το δάχτυλό στην πριζα κι ας υπάρχουν ασφάλειες γιατί οι ασφάλειες ούτε σε όλα τα σπίτια που μπορεί να πάμε υπάρχουν αλλά ούτε αντέχουν για πολύ μια και φροντίζουν τα πιτσιρίκια να τους βγάλουν τα μάτια από γρήγορα!

Να πω επίσης ότι απ'την ώρα που γεννήθηκαν και τα δύο τους μιλάω κανονικά και τους εξηγώ τα πάντα, όχι γιατί καταλαβαίνουν απτ'ην ώρα που γεννιούνται αλλά γιατί θέλω να μπαίνω εγώ αρχικά σ'αυτή τη λογική (του να εξηγώ τα πάντα) και γιατί δεν ξέρω πότε αρχίζουν και τι να καταλαβαίνουν. Προσπαθώ να τους μιλάω βέβαια απλά, δεν θα κατεβάσω τον μπαμπινιώτη σε λεξιλόγιο!

Ο θοδωράκης εννιά μηνών περπάτησε άρα στον δέκατο μήνα άρχισε να ανεβαίνει σε καρέκλες, τραπέζια και βιβλιοθήκες... γενικά δεν του απαγόρευσα να σκαρφαλώνει παρόλο που συνέχεια του έλεγα ότι "στα τραπέζια δεν συνηθηζουμε να ανεβαίνουμε, η μαμά δεν ανεβαίνει, ούτε ο μπαμπας" και η αλήθεια είναι ότι σε γενικές γραμμές έπιασε...

Όμως τα χέρια στις μπρίζες του έλεγα ότι δεν τα βάζουμε γιατί μπορεί να καψει το χεράκι. Σε καμία περίπτωση δεν του λέω κάτι τρομαχτικά, απλά του εξηγώ. Το καίει είναι εύκολο να το καταλάβει γιατί μπορεί π.χ σε μια κουζίνα να νοιώσει την θερμότητα και να καταλάβει τι σημαίνει ή κάποια φορά να πιει κάτι ζεστό και να καεί η γλωσσίτσα του άρα εύκολα συνδέει τη λέξη με ένα αποτέλεσμα που δνε του αρέσει.

Το ίδιο και με τα ντουλάπια που είχαν ασφάλειες, του έλεγα ότι δεν τα ανοίγουμε γιατί έχουν σαπούνια και φαρμακα που αν τα βάλουμε στο στόμα θα πονέσει πολύ η κοιλίτσα. Απ'την άλλη όμως του έδινα (και δίνω) τη δυνατότητα να ανοίγει τα ντουλάπια που εχουν τα κατσαρολικά και να τα βγάζει όλα έξω.

Όπως επίσης με τα συρτάρια... μπορούσε να ανοίξει όλα τα συρτάιρα εκτός απ'το πάνω πάνω που βέβαια αρχικά δεν το έφτανε και περιείχε τα μαχαιροπίρουνα... παρόλο που δνε το έφτανε του έλεγα ότι "μπορούμε να ανοίξουμε όλα τα σιρτάρια εκτός από αυτό γιατί έχει μαχαίρια και πιρούνια και μπορεί να κοπούμε και να τριπηθούμε" και βεβαια τον σήκωνα να δει τι περιέχει το σιρτάρι για να μην έχει την περιέργια Τώρα που φτάνει αυτό το σιρτάρι το ανοίγει και παίρνει μόνο κουτάλι ή κάποια άλλα πραγματάκια που του έχω πει ότι μπορεί.

Να ξαναπω ότι ποτέ δεν του είπα κάτι με τρομαχτική φωνή αλλά πάντα του εξηγούσα αληθινά τι θα συμβεί σε αυτά που του απαγορεύω. Η λογική μου δεν ήταν ποτέ να τον τρομάξω αλλά να του εξηγήσω. Λέξεις όπως καίει, τριπάει, κοβει και πονάει η κοιλίτσα μπορεί να μην τις καταλαβαίνει το πιτσιρίκι ακριβώς απ'την αρχή αλλά σιγά σιγά τις αντιλαμβάνεται γιατί όλο και κάπου να τριπηθεί απο αγκαθί ή θα κοπει πέφτοντας άρα θα αποχτήσει έναν λόγο πραγματικό αυτό που του απαγορεύεις.

 

 

Ποσο δικιο εχεις ρε φιλενάδα και εγω μαζί σου ειμαι ετσι ετσι!!!

[Aspa]

Κι εμεις μια απο τα ιδια.Η μικρη μου ειναι 18 μηνων και εδω και 1 μηνα περιπου μου ξεκινησε ολα αυτα τα πολυ...ωραια.Δεν θελει να την ντυνω,γδυνω,βαζω πανα,χτενιζω κλπ κλπ.Ειλικρινα δεν ηξερα πως να το χειριστω.Η αληθεια ειναι οτι 1-2 φορες στα νευρα μου της εβαλα την πανα η την εντυσα με το ζορι και αυτη να κλαιει σαν υστερικη.Διαβασα ολα αυτα που λετε παραπανω και σκοπευω να τα εφαρμοσω απο αυριο κιολας.Απλα εχω και ενα ζητημα ακομη.Οταν δεν της κανω το χατηρι σε κατι(για παραδειγμα της πηρα απο το χερι το ποτηρακι της γιατι εριχνε το νερο κατω η πανω της επιτηδες)θυμωνει και με βαραει.Σημερα που δεν της εδωσα σημασια με βαραγε και με κοιταγε να δει τι θα κανω μεχρι που βαρεθηκε γιατι εκανα οτι κοιταγα αλλου και δεν της εδινα σημασια ωσπου σταματησε.Ηταν σωστο αυτο που εκανα?πως να το χειριστω?

[max13]

Aspa MOY καλησπερα και μενα οταν θελει κατι να του περασει χτυπιεται ουρλιαζει και συνηθως δεν του δινω σημασια και μετα ηρεμει ομως οταν δεν μπορει να ηρεμησει και αρχισει να με χτυπαει του λεω με αυστηρο και σοβαρο τονο μην χτυπασ την μαμα δεν ειναι σωστο και το ξανακανει και του ξαναλεω δευτερη προειδοποιηση αν συνεχισει να το κανει του λεω θα σε βαλω τιμωρια η στο δωματιο σκεψης να ηρεμησεις για 2 λεπτα και τον βαζω καθεται του εξηγω φυσικα το λογο μου λεει συγνωμη και ηρεμει μετα....πιστευω αυτο θα πρεπει να εφαρμοσεις.

[SKEK]

Αγαπητή Άσπα, επειδή πέρασα και γω τη φάση αυτή, μπορείς να δεις πιο πάνω το ποστ μου άκου πως το αντιμετώπισα. Κατ'αρχήν όταν ζητούσε κάτι που δεν έπρεπε ή όταν ας πούμε θέλεις να της πάρεις το ποτύρι όπως λες, κάντο με τρόπο. Δλδ έλα δώσε το ποτύρι να το βάλουμε εδώ και πάμε να κρυφτούμε. Αποπροσανατόλισέ το παιδί από αυτό που επιμένει.

 

Όταν κλαίει και κτυπιέται πες "μα πως να παίξουμε αφού κλαις και δεν παίζεις μαζί μου. Πάω να παίξω μόνη μου και αν θέλεις έλα. Θα κλάψει ακόμα λίγο, εσύ ασχολείσου με ένα παιχνίδι και μετά φέρε την κοντά σου αγκαλιά να συνεχίσετε μαζί.

 

Όταν βαράει να της επαναλαμβάνεις ότι ποτέ δεν κτυπάμε τη μαμά ΠΟΤΕ και μετά μην το συνεχίσεις. Κάθε φορά που θα το κάνει θα επαναλαμβάνεις γιατί σε αυτή τη φάση έχει μεγάλη σημασία η επανάληψη για να εμπεδώσουν. Δεν θα σου αραδιάσω πόση στεναχώρια με έπιασε όταν η δικιά μου έκανε αυτά που περιγράφεις. Οπότε αποφάσισα να χαλαρώσω και ακολούθησα την πιο πάνω τακτική. Την εφάρμοσα πιστά χωρίς να περιμένω άμεσα αποτελέσματα και σε μία εβδομάδα είδα πιο όμορφες συμπεριφορές από το κοριτσάκι μου.

 

Επίσης το τελευταίο που θέλω να πω είναι ότι δεν είναι κακό ένα παιδάκι να διεκδικεί αυτό που θέλει, το αντίθετο μάλιστα. Απλά πρέπει εμείς οι ονείς να το βοηθήσουμε να μάθει με ποιους τρόπους θα διεκδικίσει κάτι. Πρέπει να του μάθουμε ότι κάποια πράγματα ακόμα και από τη φάση που πρωτο περπατάει καλό είναι να προσπαθεί μόνο του να τα κάνει και εμείς από δίπλα να βοηθάμε και να στηρίζουμε.

[Aspa]

Κοριτσια σας ευχαριστω πολυ.Η αληθεια ειναι οτι στενοχωριεμαι οταν κανει ετσι και μερικες φορες χανω την υπομονη μου αλλα πιστευω οτι με το αγριο δεν θα υπαρξει αποτελεσμα.Ελπιζω να τα καταφερω...

[ΚΡΙΣΤΙΝΑ]

Κοριτσια σας ευχαριστω πολυ.Η αληθεια ειναι οτι στενοχωριεμαι οταν κανει ετσι και μερικες φορες χανω την υπομονη μου αλλα πιστευω οτι με το αγριο δεν θα υπαρξει αποτελεσμα.Ελπιζω να τα καταφερω...

 

Όταν στεναχωριέσαι σκέψου ως εξής «αν εμένα τώρα προσπαθούσε κάποιος να με γδύσει με το ζόρι πως θα αισθανόμουν και έπειτα πως θα αντιδρούσα αν αυτός ο κάποιος δεν σταμάταγε» το να μπω στη θέση της με βοήθησε και με βοηθάει πολύ στο να κατανοήσω τις αντιδράσεις της. Αρχικά η όλη φάση με ξάφνιασε και ομολογούμενος αντέδρασα με εγωισμό «δεν θα περάσει το δικό σου θα ντυθείς και θα πεις και ένα τραγούδι». Αφού λοιπόν της έβαλα την πάνα με το ζόρι και είδα ένα πολύ( μα πραγματικά πολύ ) θυμωμένο παιδί ένιωσα σαν να την είχα χτυπήσει ένιωσα ότι άσκησα βία............. οι επόμενες μέρες ήταν χειρότερες γιατί δεν έπιανε πια ούτε το παιχνίδι οπότε έπρεπε να κερδίσω την εμπιστοσύνη της και πάλι. Εκεί με βοήθησε πολύ η Μαρία να βάλω κάποια πράγματα σε τάξη γιατί έχεις και τους «γύρο» που σου πιπιλάνε το μυαλό και σου λένε το κλασικό σε κάνει η μικρή ότι θέλει αύριο μεθαύριο θα δεις δεν θα σου βγει σε καλό.........η φάση αυτή έχει ξεπεραστεί εντελώς σήμερα ντυνόμαστε και γδυνόμαστε χωρίς φασαρίες. Για το τσίριγμα απλά δεν απαντώ σε αίτημα και με ουδέτερη ήρεμη φωνή της λεω πάντα «αν ηρεμήσεις και μιλάς σαν την μαμά θα καταλάβω καλύτερα τι θέλεις έτσι όπως κάνεις δεν καταλαβαίνω» αν δω ότι τσιρίζει επειδή εκείνη τη στιγμή δεν βρίσκει τη λέξη να εκφράσει αυτό που θέλει και αυτό της προκαλεί εκνευρισμό « ηρέμησε και δείξε μου αυτό που θες δώσε μου το χέρι να πάμε». Πάντως έχω κατά νου μόνιμα να μπαίνω στη θέση της πρώτα (έξω ο εγωισμός) και μετά να αντιδρώ.

[Aspa]

Όταν στεναχωριέσαι σκέψου ως εξής «αν εμένα τώρα προσπαθούσε κάποιος να με γδύσει με το ζόρι πως θα αισθανόμουν και έπειτα πως θα αντιδρούσα αν αυτός ο κάποιος δεν σταμάταγε» το να μπω στη θέση της με βοήθησε και με βοηθάει πολύ στο να κατανοήσω τις αντιδράσεις της. Αρχικά η όλη φάση με ξάφνιασε και ομολογούμενος αντέδρασα με εγωισμό «δεν θα περάσει το δικό σου θα ντυθείς και θα πεις και ένα τραγούδι». Αφού λοιπόν της έβαλα την πάνα με το ζόρι και είδα ένα πολύ( μα πραγματικά πολύ ) θυμωμένο παιδί ένιωσα σαν να την είχα χτυπήσει ένιωσα ότι άσκησα βία............. οι επόμενες μέρες ήταν χειρότερες γιατί δεν έπιανε πια ούτε το παιχνίδι οπότε έπρεπε να κερδίσω την εμπιστοσύνη της και πάλι. Εκεί με βοήθησε πολύ η Μαρία να βάλω κάποια πράγματα σε τάξη γιατί έχεις και τους «γύρο» που σου πιπιλάνε το μυαλό και σου λένε το κλασικό σε κάνει η μικρή ότι θέλει αύριο μεθαύριο θα δεις δεν θα σου βγει σε καλό.........η φάση αυτή έχει ξεπεραστεί εντελώς σήμερα ντυνόμαστε και γδυνόμαστε χωρίς φασαρίες. Για το τσίριγμα απλά δεν απαντώ σε αίτημα και με ουδέτερη ήρεμη φωνή της λεω πάντα «αν ηρεμήσεις και μιλάς σαν την μαμά θα καταλάβω καλύτερα τι θέλεις έτσι όπως κάνεις δεν καταλαβαίνω» αν δω ότι τσιρίζει επειδή εκείνη τη στιγμή δεν βρίσκει τη λέξη να εκφράσει αυτό που θέλει και αυτό της προκαλεί εκνευρισμό « ηρέμησε και δείξε μου αυτό που θες δώσε μου το χέρι να πάμε». Πάντως έχω κατά νου μόνιμα να μπαίνω στη θέση της πρώτα (έξω ο εγωισμός) και μετά να αντιδρώ.

 

Εχεις δικιο σε αυτο που λες οτι οταν κανεις κατι με το ζορι μετα αισθανεσαι λες και την εχεις χτυπησει το ιδιο αισθανθηκα κι εγω οταν την εντυσα μετα απο το μπανιο και αυτη χτυπιοταν.αλλα ποση ωρα να την αφησω ετσι?με ηρεμη φωνη της μιλαω αλλα δεν σταματαει και οταν υποχωρω με κοιταει με πολυ ευχαριστημενο και πονηρο υφος...θα συνεχισω να εφαρμοζω αυτα που εχω διαβασει και ελπιζω να καλυτερεψουν τα πραγματα.

[ΚΡΙΣΤΙΝΑ]

Εχεις δικιο σε αυτο που λες οτι οταν κανεις κατι με το ζορι μετα αισθανεσαι λες και την εχεις χτυπησει το ιδιο αισθανθηκα κι εγω οταν την εντυσα μετα απο το μπανιο και αυτη χτυπιοταν.αλλα ποση ωρα να την αφησω ετσι?με ηρεμη φωνη της μιλαω αλλα δεν σταματαει και οταν υποχωρω με κοιταει με πολυ ευχαριστημενο και πονηρο υφος...θα συνεχισω να εφαρμοζω αυτα που εχω διαβασει και ελπιζω να καλυτερεψουν τα πραγματα.

 

Την πρώτη φορά η αντίδρασή της ήταν τόσο έντονη που αφού έκλαιγε σπαρακτικά (μελάνιασαν τα χείλια της) και φώναζε «βγαλε μαμά βγάλε» αναγκάστηκα και την έβγαλα. Ζήτησε να θηλάσει θήλασε ηρέμησε (πέταγε και κανένα αναφιλητό και μου σπάραξε την καρδιά ) όλη τη νύχτα έμεινα ξάγρυπνη γιατί με το που ακουμπούσα ρούχο πάνω της ξύπναγε άρχιζε να κλαιει τα τράβαγε και παει λέγοντας. Με λίγα λόγια κοιμήθηκε γυμνή και προσπαθούσα να αγκαλιάζω όλο το κορμάκι της γιατί ούτε το σκέπασμα δεχόταν. Προσπάθησε να την κάνεις να συμμετέχει και να την ενημερώνεις για αυτό που πρόκειται να γίνει Π.χ κράτα την πάνα αγάπη μου, λοιπόν τώρα η μαμά θα πει ένα τραγούδι (σύντομο και αστείο) μετά θα μετρήσουμε μέχρι το 5 και τότε εσύ θα μου δώσεις την πάνα να τη βάλουμε – εντάξει ? μου έλεγε ναι τότε επαναλάμβανα τη σειρά που θα γίνουν τα πράγματα. Μου έδινε την πάνα και της έλεγα σήκωσε με τώρα τον ποπό πολύ πολύ ψηλά και κράτα τις άκρες της πάνας γιατί δεν μπορεί η μανούλα μόνη της..... ωραία τώρα να βάλουμε και τα υπόλοιπα ..... μπορείς να μου πεις σε ποια τρύπα μπαίνει το κεφάλι? Μήπως μπαίνει εδώ ? έδειχνα το μανίκι και έκανα πως παω να το βάλω στο κεφάλι και μου έλεγε όχι μαμά εδώ εδώ και βάζαμε το κεφάλι. Μετά εμφανίζαμε τα χεριά μαγικά. Και πάει λέγοντας αν τα έβρισκα πολύ πολύ σκούρα (όταν δηλ το παιχνίδι δεν είχε αποτέλεσμα) επειδή έχουμε ένα θέμα με τα κουνούπια (μας τσιμπάνε χειμώνα καλοκαίρι) της έλεγα το εξής «έλα γρήγορα αγάπη μου να ντυθούμε μη μας τσιμπήσει το κουνούπι (δεν είναι και ψέμα αυτό) αν φοράς τα ρούχα σου δεν μπορεί να τσιμπήσει – με κοιτάει με απορία τότε κάνω ένα μικρό τιμπηματάκι (ίσα που ακουμπάω το χέρι μου) χωρίς να βλέπει το χέρι μου και της λεω να είδες τι σου είπα βρήκε μπουτάκι και τσιμπάει έλα να βάλουμε γρήγορα τα ρούχα. Το κουνούπι είναι πολύ αποτελεσματικό γιατί είναι ένας άμεσος κίνδυνος τον οποίον καταλαβαίνει και η ίδια. Ή παίζω με το εγώ της π.χ ποιός θα βάλει τη πάνα πρώτος? Εγώ θα την βάλω πρώτη πάντα φωνάζει εγώ πρώτη μαμά οπότε και μόλις την βάζουμε νιώθει μια ικανοποίηση. Χτενίζει πρώτα εκείνη εμένα και μετά εγώ εκείνη............ άσε την φαντασία σου ελεύθερη και οπλίσου με καλή διάθεση. Ήταν μια φάση που κράτησε τελικά λίγο τώρα απλά ντυνόμαστε και γδυνόμαστε το κάνουμε δηλ. μαζί δεν νιώθει ότι δεν έχει τον έλεγχο και έτσι δεν αντιδρά

[Aspa]

Την πρώτη φορά η αντίδρασή της ήταν τόσο έντονη που αφού έκλαιγε σπαρακτικά (μελάνιασαν τα χείλια της) και φώναζε «βγαλε μαμά βγάλε» αναγκάστηκα και την έβγαλα. Ζήτησε να θηλάσει θήλασε ηρέμησε (πέταγε και κανένα αναφιλητό και μου σπάραξε την καρδιά ) όλη τη νύχτα έμεινα ξάγρυπνη γιατί με το που ακουμπούσα ρούχο πάνω της ξύπναγε άρχιζε να κλαιει τα τράβαγε και παει λέγοντας. Με λίγα λόγια κοιμήθηκε γυμνή και προσπαθούσα να αγκαλιάζω όλο το κορμάκι της γιατί ούτε το σκέπασμα δεχόταν. Προσπάθησε να την κάνεις να συμμετέχει και να την ενημερώνεις για αυτό που πρόκειται να γίνει Π.χ κράτα την πάνα αγάπη μου, λοιπόν τώρα η μαμά θα πει ένα τραγούδι (σύντομο και αστείο) μετά θα μετρήσουμε μέχρι το 5 και τότε εσύ θα μου δώσεις την πάνα να τη βάλουμε – εντάξει ? μου έλεγε ναι τότε επαναλάμβανα τη σειρά που θα γίνουν τα πράγματα. Μου έδινε την πάνα και της έλεγα σήκωσε με τώρα τον ποπό πολύ πολύ ψηλά και κράτα τις άκρες της πάνας γιατί δεν μπορεί η μανούλα μόνη της..... ωραία τώρα να βάλουμε και τα υπόλοιπα ..... μπορείς να μου πεις σε ποια τρύπα μπαίνει το κεφάλι? Μήπως μπαίνει εδώ ? έδειχνα το μανίκι και έκανα πως παω να το βάλω στο κεφάλι και μου έλεγε όχι μαμά εδώ εδώ και βάζαμε το κεφάλι. Μετά εμφανίζαμε τα χεριά μαγικά. Και πάει λέγοντας αν τα έβρισκα πολύ πολύ σκούρα (όταν δηλ το παιχνίδι δεν είχε αποτέλεσμα) επειδή έχουμε ένα θέμα με τα κουνούπια (μας τσιμπάνε χειμώνα καλοκαίρι) της έλεγα το εξής «έλα γρήγορα αγάπη μου να ντυθούμε μη μας τσιμπήσει το κουνούπι (δεν είναι και ψέμα αυτό) αν φοράς τα ρούχα σου δεν μπορεί να τσιμπήσει – με κοιτάει με απορία τότε κάνω ένα μικρό τιμπηματάκι (ίσα που ακουμπάω το χέρι μου) χωρίς να βλέπει το χέρι μου και της λεω να είδες τι σου είπα βρήκε μπουτάκι και τσιμπάει έλα να βάλουμε γρήγορα τα ρούχα. Το κουνούπι είναι πολύ αποτελεσματικό γιατί είναι ένας άμεσος κίνδυνος τον οποίον καταλαβαίνει και η ίδια. Ή παίζω με το εγώ της π.χ ποιός θα βάλει τη πάνα πρώτος? Εγώ θα την βάλω πρώτη πάντα φωνάζει εγώ πρώτη μαμά οπότε και μόλις την βάζουμε νιώθει μια ικανοποίηση. Χτενίζει πρώτα εκείνη εμένα και μετά εγώ εκείνη............ άσε την φαντασία σου ελεύθερη και οπλίσου με καλή διάθεση. Ήταν μια φάση που κράτησε τελικά λίγο τώρα απλά ντυνόμαστε και γδυνόμαστε το κάνουμε δηλ. μαζί δεν νιώθει ότι δεν έχει τον έλεγχο και έτσι δεν αντιδρά

 

Μου αρεσουν πολυ οι τροποι που βρηκες να την κανεις να συνεργαστει!!!!Βλεπω οτι οι κορες μας εχουν την ιδια ηλικια πανω κατω οποτε θα αρχισω να εφαρμοζω αυτα που γραφεις αν και η αληθεια ειναι οτι 1-2 μερες τωρα που ειμαι πιο χαλαρη εχουμε γενικα ηρεμησει...

[ΚΡΙΣΤΙΝΑ]

Μου αρεσουν πολυ οι τροποι που βρηκες να την κανεις να συνεργαστει!!!!Βλεπω οτι οι κορες μας εχουν την ιδια ηλικια πανω κατω οποτε θα αρχισω να εφαρμοζω αυτα που γραφεις αν και η αληθεια ειναι οτι 1-2 μερες τωρα που ειμαι πιο χαλαρη εχουμε γενικα ηρεμησει...

 

Σε νιώθω ........ πίστεψε με και εγώ λόγω απαιτητικής δουλειάς δεν είμαι πάντα το ίδιο χαριτωμένη και ορεξάτη, κολλάει το ρημάδι το μυαλό ώρες ώρες σε πάρα πολλά πρέπει και δεν με αφήνει να δω τα απόλυτα δικαιολογημένα θέλω του παιδιού..... αλλά το παιδεύω και όποτε χρειάζομαι φρέσκες ιδέες ζητάω βοήθεια.....

Επειδή το δικό μας θέμα ήταν πολύ έντονο τις βραδινές ώρες (η αλλαγή της πάνας είναι σπάνια πρόβλημα κατά τη διάρκεια της ημέρας και αν αντιδράει είναι συνήθως γιατί πρέπει να διακόψει το παιχνίδι με μια απλή υπενθύμιση τύπου «έλα αγάπη μου γιατί τα μας τσούζει ο ποπός» είναι αρκετή) φροντίζω να μην κάνουμε μπάνιο πολύ αργά ξεκινάω νωρίτερα... π.χ 19 30 για να έχουμε το περιθώριο να παίξουμε αλλά και να μην είναι πολύ κουρασμένη γιατί η κούραση φέρνει εκνευρισμό....(και στις δυο μας). Επίσης κάνουμε μασάζ σε όλο το σώμα και γίνεται σαν ζυμαράκι αφήνεται......

[Aspa]

Κοριτσια ξανανοιγω το θεμα γιατι η κορουλα μου 22 μηνων εδω και περιπου 1 εβδομαδα εχει μεταλλαχθει σε ταλιμπαν.Αν δεν της κανουμε αυτο που θελει την ωρα που το ζηταει τοτε η θα σηκωσει το χερι να χτυπησει η θα αρχισει την τσιριδα και μιλαμε οτι μας ακουνε τα μισα Γιαννενα.Δεν ξερω ειλικρινα πως να της φερθω ειδικα οταν απαιτει πραγματα που δεν γινεται με τιποτα να της τα δωσουμε για παραδειγμα τα απορρυπαντικα στο μπανιο...αν και αυτο ειναι μικροπεριστατικο αλλα αυτη τη στιγμη δεν μου ερχεται κατι στο μυαλο λογω κουρασης μαλλον.Λενε οτι τα 2 ειναι η χειροτερη ηλικια η απλα μου εξελισσεται σε ισχυρογνωμων και πως να το χειριστω?

[Macorina]

Μετά από 4 χρόνια, ξανανοίγω το θέμα, γιατί είναι δυο μέρες που ζω αρκετά νεύρα και κρίσεις θυμού με το μικρό μου (σχετικά ανεξήγητα), και βρήκα πολύ ενδιαφέρον το ποστ της Μαρίας.

Χτες μάλιστα είχαμε ένα temper tantrum στη μέση της πλατείας, και ναι μεν το αντιμετώπισα με ψυχραιμία, με έβαλε όμως σε σκέψεις σχετικά με τον τρόπο συμπεριφοράς μας αυτές τις στιγμές, με τα όρια κλπ.

Ήθελε κάτι που δεν γινόταν να έχει (γιατί ήταν ξένο).

Κατ'αρχήν, πιστεύω ότι ήταν λάθος μου που αρκετή ώρα πριν του έλεγα "δεν είναι δικό μας το παιχνίδι, οπότε μόλις μας το ζητήσει το παιδάκι θα του το δώσουμε", κάναμε και συμφωνία, κολλήσαμε και τα χέρια και όλα καλά, μέχρι που ήρθε η στιγμή να φύγει το παιδάκι και ήρθε η μαμά του να ζητήσει το παιχνίδι του. Αρνήθηκε κατηγορηματικά, και επειδή βιαζόταν να φύγει το παιδάκι, αναγκάστηκα (δεν το κάνω αυτό συνήθως, γιατί θεωρώ ότι δεν έχει καμία αξία) να του το πάρω με το ζόρι και να το δώσω στη μαμά του άλλου παιδιού. Ε, έπεσε κάτω (αυτό το είχε κόψει αρκετούς μήνες), ούρλιαζε με δάκρυα στα μάτια, μου ριξε και μένα μια φάπα, και γενικά είχαμε σκηνή απείρου κάλους.

Προσπάθησα εκείνη την ώρα να του εξηγήσω γιατί του το πήρα (λάθος). Μετά επέτρεψα σ'όλες τις κυριούλες γύρω γύρω να τον ρωτάνε τι έχει και κλαίει και να δίνουν συμβουλές, αλλά δεν ήμουν σε θέση εκείνη την ώρα να ασχοληθώ με τον περίγυρο (λάθος). Μετά τον πήρα αγκαλιά χωρίς να μιλάω και τον κράτησα μέχρι που ηρέμησε (σωστό), αλλά όταν ηρέμησε προσπάθησα πάλι να του εξηγήσω (λάθος), κατάφερα να μου πει γιατί θύμωσε (θρίαμβος) και τελικά φύγαμε χεράκι χεράκι. Τελικά όλο αυτό ήταν λόγω πείνας (έχει ανοίξει η όρεξή του τελευταία και δεν μπορώ να τον υπολογίσω)!!!!

Γενικά προσέχω πάρα πολύ πώς του μιλάω, του δίνω πάντα δύο επιλογές να διαλέξει εκείνος, τον αφήνω να κάνει πολλά πράγματα, που δεν θεωρώ επικίνδυνα, ή έστω υπό την επίβλεψή μου ακόμα και κάποια ψιλοεπικίνδυνα, αλλά έχω φτάσει σε κάποιες φάσεις να ανεβάσω τη φωνή μου (όταν τρομάζω από κάτι που κάνει) ή να του πάρω κάτι από το χέρι χωρίς να θέλει, και το μετανιώνω.

Συγνώμη για το μεγάλο ποστ, απλά έχω προβληματιστεί και αγχώνομαι γιατί συνειδητοποιώ ότι μπορεί στη θεωρία να είναι όλα εύκολα, αλλά στην πράξη, η γραμμή που χωρίζει την οριοθέτηση (που φυσικά είναι απαραίτητη στα παιδιά) με την "κατάχρηση εξουσίας" του γονιού (που μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα ή να "ευνουχίσει" ένα παιδί), είναι πάρα πολύ λέπτή. Εσείς πώς συμπεριφέρεστε σε κρίσεις θυμού;