Αναζήτηση στο φόρουμ

μετα απο διακοπη κυησησ λογο χρωμοσωματικων ανωμαλιων του εμβρυου ολο κ καθε μερα ακουω κ μαθαινω πολλεσ περιπτωσεισ γυναικων που περασαν μια τετοια επωδυνη κ ψυχοφθορο διαδικασια οπωσ και εγω!αν κ ο γιατροσ μου μου το ελεγε απ τη στιγμη που εμαθα τα ασχημα νεα ελεγα γιατι σε εμενα???ειδα τελικα οτι ειμαστε αρκετεσ με παρομοιεσ εμπειριεσ δυστυχωσ! ξεκινωντασ απο μια θεια μου η οποια γεννησε ενα νεκρο μωρο 5 μερεσ πριν απο την κανονικη ημερομηνια που θα γεννουσε το οποιο πεθανε μεσα τησ λογο ξαφνικησ κ αποτομησ ανωδου σακχαρου μιλησαμε οι 2 μασ και ειδα οτι τελικα καποιοσ που εχει παρομοια εμπειρια μπορει να σε καταλαβει και να σε στηριξει ταυτοχρονα!! αν καποια θελει να μιλησει κ να τα βγαλει απο μεσα τησ ασ γραψει. μπορουμε να τα "μοιραστουμε" ολα αυτα που πνιγουμε μεσα μασ στουσ γυρω μασ που δεν εχουν βιωσει κατι τετοια,και να δουμε πωσ καμια δεν ειναι μονη..!!!!!!

Ήθελα απο καιρο να σας ρωτήσω..ποιες απο σας έχετε καταφύγει στη λύση της έκτρωσης για διαφορους λόγους,δεν εξετάζω αυτο,και πως νιωθετε γι αυτο?? Αν θέλετε να μιλήσω για μενα..δυστυχως το εχω κανει και δεν νομίζω να το ξεπεράσω ποτε.Στην αρχή αισθάνθηκα ανακούφιση γιατι δεν το ηθελα το μωρο αλλα μετα απο κανα μηνα αρχισα να αισθανομαι τρομερα ασχημα..όχι τύψεις..αλλά βαθια λύπη και θλίψη..ένα κενό στη ψυχη μου. Ακόμα και σήμερα που ο θεός μου έκανε τη χαρη να έχω στη ζωή μου την κορούλα μου το κενό παραμένει και πάντα σκεφτομαι πως θα ήταν και τι θα ήταν αυτό το παιδι. Αν τωρα με ρωτούσατε αν θα το ξανακανα θα σας έλεγα...όχι οχι οχι!!!!! Και το ίδιο θα συμβούλευα οποια κοπέλα το σκέφτεται.Οι ψυχολογικές επιπτώσεις τουλάχιστον σε μένα ήταν μεγάλες και δεν τις είχα καν φανταστεί όταν πηρα την απόφαση να μην το κρατήσω. Δεν το λέω καθόλου απο θρησκευτικής πλευρας,δεν είμαι καθόλου θρήσκα,αλλά απο ψυχολογικής πλευρας είναι κατι που δεν ξεπερνιεται όσα χρόνια κι αν περάσουν και όσα παιδιά και αν κάνει μια γυναίκα. Για καιρό μετα την εκτρωση ένιωθα μαχαίρια να με κόβουν στη κοιλιά μου..φωνές στον ύπνο μου και πεταγόμουν...άρχισαν πολλά απο τα ψυχολογικα μου προβλήματα. Αυτα είχα να πω..περιμένω την δική σας εμπειρία αν έχετε...

Καλησπέρα σε όλους/ες. Το 2006 έμεινα έγκυος στο γιό μου και ευτυχώς για όλους μας κρατήσαμε το παιδί αν και άγαμοι. Η εγκυμοσύνη εκείνη είχε προκύψει πολύ εύκολα καθώς ήταν η πρώτη φορά όπου δεν είχαμε πάρει προφυλάξεις. Οκτώ μήνες μετά τη γέννησή του και ενώ ακόμη θήλαζα, έμεινα έγκυος και πάλι. Η εγκυμοσύνη εκείνη πάλι είχε προκύψει εύκολα καθώς μόλις είχαμε αρχίσει τις επαφές. Δυστυχώς, εκείνο το παιδάκι δεν το κρατήσαμε λόγω οικονομικών προβλημάτων. Ψυχολογικά δεν είμαι εντάξει με τον εαυτό μου και ούτε πρόκειται ποτέ να είμαι. Τέλος πάντων, έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε και καθώς τα οικονομικά έχουν κάπως βελτιωθεί, αποφασίσαμε να κάνουμε δεύτερο παιδάκι. Είναι τρεις μήνες που έχουμε ελεύθερη επαφή και ακόμη δεν έχει γίνει κάτι. Γνωρίζω ότι είναι πολύ νωρίς για να απογοητευτώ, ομως αφενός ότι οι προηγούμενες εγκυμοσύνες είχαν προκύψει όπως λέμε "με την πρώτη" και αφετέρου επειδή έχει προηγηθεί η έκτρωση και είμαι αντιμέτωπη με τις τύψεις μου, η φοβία μου είναι ότι δεν θα αξιωθώ να ξαναμείνω έγκυος. Επίσης, το άγχος μου είναι τέτοιο που ουσιαστικά έχω επαφή μόνο για αυτό το σκοπό χωρίς να με διακατέχει ιδιαίτερη επιθυμία για την πράξη. Εάν κάποιο μέλος έχει άποψη επί του θέματος θα με ενδιέφερε πολύ να την ακούσω. Σας ευχαριστώ

Καλησπέρα... Εντελώς φρέσκια στο φορουμ, αποφάσισα να γράψω την ιστορία μου γιατι ειλικρινά νοιώθω οτι βρίσκομαι σε ένα τεράστιο αδιέξοδο και θα ηθελα τα φώτα σας, αν έχετε τον χρόνο και την διάθεση. Διανύω την 12 εβδομάδα κύησης, στο πρώτο μου παιδί, στα 28 μου. Με τον πατέρα του παιδιού είμαστε σε σχέση 7μιση μηνες. Ειναι μεταναστης, χωρις αδεια παραμονης στη χωρα και ναι το ομολογω τον ερωτευτηκα, αλλα δυστυχως το τελευταιο διαστημα αναρωτιεμαι για ποιο λογο. Η σχεση μας εχει περασει δια πυρος και σιδηρου, με αποκορυφωμα λιγες μερες μετα την Πρωτοχρονια που ουσιαστηκα τον εδιωξα απο το σπιτι-απο τον Αυγουστο μενουμε μαζι, στο σπιτι μου-γιατι ενοιωθα οτι δεν πηγαινε αλλο. Ο χωρισμος αυτος κρατησε ελαχιστες μερες με κατα καποιο τροπο κοινη πρωτοβουλια κι αφου συζητησαμε πολυ και αποφασισαμε να κανουμε μια εντελως καινουρια αρχη και να αφησουμε πισω μας το παρελθον και ολα τα ψεμματα, τα μυστικα, τους καυγαδες, τις προσβολες, ολα αυτα τελος παντων που μας χωριζαν. Λιγες μερες μετα απο την επανασυνδεση μας εμαθα οτι ειμαι εγκυος. Βασανιστηκα παρα πολυ αρχικα, οχι για το αν θα το ελεγα σε εκεινον, αλλα κυριως για το αν ηθελα να κρατησω ενα παιδι στην συγκεκριμενη φαση που ειμαι. Ουσιαστικα ειμαι ανεργη και το μονο μου εισοδημα ειναι μια οικονομικη βοηθεια σε μηνιαια βαση απο τον νονο και τη νονα μου και ενα επισης ελαχιστο εισοδημα απο καποια μαθηματα αγγλικων που παραδιδω. Ο φιλος μου επισης δεν δουλευει αρα και το σπιτι το συντηρω μονη μου, οπως δηλαδη και πριν μεινουμε μαζι. Οταν του ανακοινωσα οτι ειμαι εγκυος, αφου το ειχα σκεφτει πολυ μονη μου και αφου το συζητησα με την ψυχοθεραπευτρια μου επισης για μια καθοδηγηση, χαρηκε παρα πολυ σχεδον κλαιγαμε και οι δυο και μου ειπε οτι ολα θα πανε καλα οτι ειμαστε μαζι σε αυτο οτι το θελει παρα πολυ κλπ κλπ. Πλεον 8 εβδομαδες μετα, η κατασταση εχει ως εξης. Την τελευταια εβδομαδα τσακωνομαστε σχεδον καθημερινα, με ασημαντες αφορμες, οι οποιες ολες εχουν ως αφετηρια την δικη μου συγχιση επανω στο οικονομικο φυσικα αλλα και στο τι θα γινει στο μελλον. Δεν βλεπω καμια σοβαρη προσπαθεια να βρει δουλεια, παρα μονο καθε μερα ολη μερα, εκτος απο τις Παρασκευες που βγαινει απο το πρωι μεχρι τοβραδυ, καθεται σπιτι, ειναι σε εναν καναπε, κρυμμενος πισω απο μια οθονη, ειτε ταμπλετ, ειτε κινητου, ειτε τηλεορασης. Εχω απελπιστει παρα πολυ και σημερα μετα απο αλλον εναν καυγα μας μου ειπε ουσιαστικα μεσω μηνυματων οτι μαζι μου δεν ειναι ο εαυτος του και θελει να ειναι ελευθερος να βγαινει για να δικτυωθει, το οποιο με βαση το παρελθον μας, το βρισκω παρα πολυ αστειο, γιατι οι δικες του δικτυωσεις περιλαμβανουν ατελειωτες ωρες χαζεματος σε σπιτια η και εξω και στο παρελθον ειχαμε και δυο περιστατικα που γυρισε στο σπιτι λιωμα απο ποτο να μου ζηταει να τον σκοτωσω να μου λεει οτι η ζωη του στην ευρωπη εχει τελειωσει και διαφορα δραματικα που εχω δει μονο σε ταινιες. Αυτο σε σνδυασμο με το γεγονος οτι μου απεκρυψε πολυ σημαντικα πραγματα για την ζωη του τα οποια ανακαλυψα μονη μου και τον αντιμετωπισα πολυ σκληρα, με εχυν κανει να μην τον εμπιστευομαι και πλεον φυσικα αναρωτιεμαι και για ποιον λογο τον ερωτευτηκα και για ποιον λογο επελεξα να ειμαι ξανα μαζι του, για ποιο λογο δηλαδη τον πιστεψα, οτι με αγαπαει και θελει να ειμαστε μαζι και να γινουμε οικογενεια. Σημερα λοιπον, αφου μου τα ειπε αυτα εγω του εδωσα τελεσιγραφο αφου πρωτα του ανεφερα ολους τους λογους για τους οποιους το τλεευταιο διαστημα ειμαι στην τσιτα συνεχεια (περα απο τις ορμονες της εγκυμοσυνης που φυσικα κι αυτες παιζουν τον ρολο τους), οτι δηλαδη εχουμε θεμα οικονομικο, δεν εχουμε ουσιαστικα δουλεια θα χρειαστουμε μεγαλυτερ σπιτι κλπ κλπ, σε αυτα, η απαντηση του ηταν τα παραπανω (να τον αφησω ελευθερο να βγαινει να δικτυωθει και να ειναι ο εαυτος του). Καθε φορα που βγαινει εγω ανησυχω για το πως θα γυρισει, αν θα μυριζει παλι ποτο κατα βαση. Του εδωσα τελεσιγραφο. Του ειπε οτι πρεπει να αποφασισει τι θελει. Αν θελει να αναλαβει τις ευθυνες που εχει μια οικογενεια. Αν θελει να γινουμε οικογενεια. Κσι οτι πρεπει αυτο να το κανει πολυ συντομα γιατι πρεπει κι εγω να αποφασισω τι θα κανω με τη ζωη μου και με την εγκυμοσυνη. Δεν ξερω τι να κανω, θελω να γινω μαμα, θελω να κρατησω αυτο το μωρο, ομως φοβαμαι. ΦΟβαμαι πολυ τι θα γινει με τη σχεση μου και το κυριοτερο, φοβαμαι πολυ τι θα γινει αν αποφασισω να κρατησω το μωρο μονη μου, τι στιγμη που δεν εχω τα βασικα για να το μεγαλωσω. Περα απο παρα πολλη αγαπη και παρα πολυ μεγαλη θεληση για να κανω οτι περναει αποτο χερι μου με το που γεννηθει να ζησουμε μια αξιοπρεπη ζωη. Η οικογενεια μου φυσικα ουτε λιγο ουτε πολυ μου λεει οτι ειναι ενα τεραστιο βαρος αυτο το μωρο και οτι πρεπει να το ξανασκεφτω... Χρειαζομαι βοηθεια. Συγγνωμη για το τεραστιο ποστ και ευχαριστω εκ των προτερων...!

Πρωτη φορα γραφω σε φορουμ και ο λογος που με οδηγησε να το κανω ειναι οτι νιωθω την αναγκη να μοιραστω την εμπειρια που ειχα, οπως τη βιωσα. Ειμαι 23 χρονων και αισιως τον Φεβρουαριο τελειωνω τη σχολη μου. Πριν 2 χρονια ειχα σχεση με ενα παιδι λιγα χρονια μεγαλυτερο μου, επισης φοιτητη. Ημουν πολυ ερωτευμενη μαζι του, το ιδιο και αυτος μαζι μου. Η επιπολαιοτητα και η ελλειπης ενημερωση (σε αυτο το σημειο να "ευχαριστησω" τα ταμπου της κοινωνιας μας) μας εκαναν αρκετα απροσεκτους στο θεμα της προφυλαξης. Στους 3 μηνες της σχεσης εμεινα εγκυος. Δεν μπορουσα να το πιστεψω. Η καθυστερηση που ειχα δεν ηταν μια απλη και αθωα καθυστερηση και το τεστ που κρατουσα στα χερια που ηταν θετικο. Με κλαμματα παιρνω τηλεφωνο τον συντροφο μου και τον ενημερωνω. Τα χανει. Στη συνεχεια, παιρνω τηλεφωνο την καλυτερη μου φιλη και της ζηταω απελπισμενη στηριξη. Μου κλεινει ραντεβου την επομενη μερα στο γυναικολογο της (21 χρονων και σε γυναικολογο δεν ειχα παει ποτε στη ζωη μου). Ο γιατρος διαπιστωνει την εγκυμοσυνη. Τον ρωταω απευθειας ποσο κοστιζει η εκτρωση και ποτε μπορω να ορισω ημερομηνια για την επεμβαση. Μου λεει οτι πρεπει να περιμενουμε 2 εβδομαδες. Οι 2 πιο εφιαλτικες εβδομαδες της ζωης μου. Με το φοβο μην αποκαλυφθουν ολα στην ακρως συντηρητικη οικογενεια μου, με εναν συντροφο που ειχα αρχισει να μισω (τον θεωρουσα (συν)υπευεθυνο και δεν αντεχα τις προτασεις τυπου "θα μπορουσαμε να το κρατησουμε..."), με μια εξεταστικη στο πανεπιστημιο να ειναι σε εξελιξη και χωρις χρηματα. Παρα τις συστασεις του γυναικολογου αρχισα να επισκεπτομαι διαφορα site και να διαβαζω κειμενα για το φοβερο εγκλημα της εκτρωσης, για τις απιστευτες τυψεις και τους πονους των γυναικων που ειχαν διακοψει ανεπυθυμητη εγκυμοσυνη, για επιπλοκες και για αλλα πολλα που με εκαναν να ταραζομαι και να φοβαμαι ολοενα και περισσοτερο. Με αρκετο κλαμμα και με ενα βιβλιο ρευστομηχανικης που ανοιγοκλεινα διαρκως (ας οψεται η εξεταστικη) οι 2 εβδομαδες περασαν και η μερα της εκτρωσης ειχε φτασει. Η επεμβαση διηρκησε λιγα λεπτα και οταν συνηλθα απο την ναρκωση ενιωση απαλλαγμενη και ελευθερη να συνεχισω να κανω ολα αυτα που ονειρευομουν να κανω. Η επεμβαση δεν ηταν τιποτα το ιδιαιτερο. Βεβαια οι μερες που ακολουθησαν ηταν πολυ επωδυνες καθως χρειαζοταν να παρω φαρμακευτικη αγωγη και να κανω καποιες ενεσεις που μου δημιουργουσαν τρομερους πονους. Αλλα και αυτο τελειωσε. Περασαν 2 ολοκληρα χρονια και αυτο που εχω να πω ειναι οτι τοτε πηρα την πιο σωστη αποφαση της ζωης μου. Ναι, αν γυριζα το χρονο πισω θα το ξανακανα. Ναι, θεωρω χειροτερο να φερεις στον κοσμο ενα παιδι με εναν αντρα που καλα καλα δεν γνωριζεις και χωρις να ειναι συνειδητη αποφαση και των δυο. Οχι, δεν σκεφτομαι καθε μερα το παιδι που δεν εφερα ποτε στον κοσμο. Οχι, δεν κλαιω καθε βραδυ στο ντουζ με καυτο νερο για να ξεπλυνω την αμαρτια μου. (Η ενημερωση και η προφυλαξη ειναι το Α και το Ω. Μην παιζετε με τα ποσοστα. Η πιθανοτητα μια κοπελα να μεινει εγκυος απο προσπερματικα μπορει να ειναι 10% αλλα αν το παθεις εσυ θα ειναι το 100% του μικροκοσμου σου)

Καλό μεσημέρι κορίτσια έχουν περάσει 10 μέρες από την διακοπή κύησης που έκανα, ήμουν στην 22η εβδομάδα , το μωρό είχε σοβαρό πρόβλημα τρισωμίας.Ευτυχώς λέει ο γιατρός που φάνηκε, και ευτυχώς λέω που δεν χρειάστηκε να κάνω απόξεση. Ήταν η πρώτη μου κύηση και είμαι 32 Όλα αυτά τα "ευτυχώς" όμως δεν μου φτάνουν Από τη μία προσπαθώ να σκέφτομαι την επόμενη φορά και να παίρνω δύναμη και από την άλλη ενοχλούμαι φοβερά από τους γύρω Η πεθερά μου έλεγε να πάρω ευχή από τον παπά επειδή το παιδί ήταν μεγάλο..τί ευχή ρε παιδιά, δεν θέλω να προσωποποιήσω οτι έγινε γιατι δεν θα τα καταφέρω.Από την άλλη γνωστοί μας τηλεφωνούσαν προχθές 15 να μου πουν χρόνια πολλά κ καλή λευτεριά κ εγώ τους έλεγα δεν υπάρχει πια μωράκι.Δεν θέλουμε να πούμε σε κανέναν τι ακριβώς έγινε παρά μόνο ήταν μια ατυχία.Ταυτόχρονα έχω να σκεφτώ και τις εξετάσεις που θα πρέπει να κάνω από δω και στο εξής.Έκανα αμνιοπαρακέντηση. Πώς τα καταφέρνετε οι συμπάσχουσες? Πότε θα μπορέσω να προσπαθήσω ξανά?

ΓΕΙΑ ΣΑΣ, ΕΙΜΑΙ 32 ΕΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΟΥ 36. ΠΡΙΝ 4 ΜΗΝΕΣ ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΧΩΡΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑ. ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΑΝΑΙΜΙΑΣ (ΣΤΙΓΜΑ). ΣΤΗΝ 11Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΝΑΜΕ ΛΗΨΗ ΧΟΡΙΑΚΩΝ ΛΑΧΝΩΝ (ΤΡΟΦΟΒΛΑΣΤΗ). ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΚΑΝΑΜΕ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΗΣΗΣ ΤΗΝ 13Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ. ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ, ΕΧΩ ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΕΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ (Π.Χ ΠΟΣΕΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ 25% ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ "ΣΤΙΣ 5 ΚΥΗΣΕΙΣ ΟΙ 3 ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΕΣ" ) ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΛΛΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΝΗΜΕΡΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΑΝΑΙΜΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΙΚΟΥ (ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Κ.ΛΠ.). ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ ΣΕ ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΥΗΣΗΣ ΛΟΓΩ ΣΟΒΑΡΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΒΡΥΟΥ.ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΑΝΑΛΟΓΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;

kalhmera!prosfata ematha oti eimai egkyos.me to atomo poy emeina exoyme xwrisei kai exoyn mpei polla anamesa mas.thelei na einai mazi moy se olh thn diadikasia ths ektrwshs.alla den thelw!ntrepomai kai niwthw asxhma.thelw na eimai monh moy alla jerw oti tha to parei asxhma oti telika den eimai kai ton koroideyw.eida oti lete gia allh mia diadikasia thn ινομυωματος .mporeite na moy peite ti einai ayto kai ti diadikasia ginete.kai an einai pio eykolo?

Καλημέρα σας!Είμαι νέο μέλος και παρακινήθηκα απο την υποστήριξη και τις απαντήσεις που δίνετε η μία στην άλλη!Εκανα πριν 2 μέρες απόξεση λόγω ατελούς κύησης που προκλήθηκε όπως μου είπαν απο την ύπαρξη ινομυώματος 5,5 εκ. Πονάω πολύ όμως και ενώ η γιατρός μου επιμένει οτι είναι φυσιολογικό εγώ ανησυχώ... Είχε κάποια παρόμοια εμπειρία??

Τι γινεται οταν ο συζυγος απλωνει χερι στην εγκυο γυναικα του? Να προχωρησει στην εγκυμοσυνη η να το ριξει? Αξιζει να φερει το μωρο στο κοσμο στην δυστυχια μιας και τα γονιδια ολα με τα νευρα και ψυχολογικα προβληματα κληρονομουν στο παιδι? Αν μπορειτε βοηθηστε... Ευχαριστω

Καλησπέρα σας! Αφορμή για την παράθεση του παρακάτω κειμένου, στάθηκαν τα σχόλια που διάβασα, σε ενα αγωνιώδη post μιας κοπέλας ετούτου του forum με ανησυχία για την εξέλιξη της εγκυμοσύνης της καθώς ο γιατρός της είπε οτι η αυχενική της δεν ήταν "καλή". Ελπίζω να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να το διαβάσετε! Ίσως σας διαφωτήσει και εσάς όπως και εμένα. Το κείμενο είναι μακροσκελές και πολύ περιεκτικό είναι δημοσιευμένο στη σελίδα http://www.unborn.gr/unborn1/unborn/index.php?id=7,21,0,0,1,0 και αποτελεί την Διάλεξη του Δρ. Σάββα Κυριακίδη Λευκωσία 1992 Ο προγεννητικός έλεγχος είναι μια σειρά εξετάσεων που δείχνουν αν το έμβρυο είναι υγιές. Κάποιες μπορεί να δώσουν ανακριβή αποτελέσματα, ενώ μερικές είναι επικίνδυνες για το έμβρυο. Ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού δεν αντιτίθεται στη διενέργεια των (μη επικίνδυνων) εξετάσεων προγεννητικού ελέγχου όταν σκοπεύουν στον εντοπισμό θεραπεύσιμων ανωμαλιών του εμβρύου. Αντιτίθεται όμως στην άποψη ότι η έκτρωση είναι αναγκαίο κακό στην περίπτωση που ο προγεννητικός έλεγχος υποδείξει "πρόβλημα" στο έμβρυο. Το παρόν άρθρο περιέχει σχετική διάλεξη του γυναικολόγου χειρούργου μαιευτήρα Δρ. Σάββα Κυριακίδη, που έλαβε χώρα στη Λευκωσία τον Μάρτιο του 1992. Διευκρινίζουμε ότι το άρθρο δεν αφορά την Ελλάδα, αλλά την κατάσταση στην Κύπρο, όπου ζει και εργάζεται ο κ. Κυριακίδης. Οι κρίσεις και εκτιμήσεις πέρα από τα παρεχόμενα επιστημονικά στοιχεία, αποτελούν προσωπικές γνώμες του συγγραφέα. Διάλεξη Δρ. Σάββα Κυριακίδη Λευκωσία 1992 Ο προγεννητικός έλεγχος είναι μια νέα ανακάλυψη της Ιατρικής Επιστήμης και ιδιαίτερα του κλάδου της Μαιευτικής-Γυναικολογίας, που άρχισε να εφαρμόζεται συστηματικά στη δεκαετία του '70. Όταν λέμε προγεννητικό έλεγχο, εννοούμε τις διάφορες εξετάσεις που κάνουμε στο έμβρυο για να διαπιστώσουμε εάν πάσχει από κάποια ασθένεια ή όχι. Οι πρώτες ασθένειες, για τις οποίες άρχισε να γίνεται προγεννητικός έλεγχος συστηματικά, ήταν το σύνδρομο Down ή μογγολοειδής ιδιωτεία και η μεσογειακή αναιμία. Δυστυχώς, η Ελλάδα είχε το θλιβερό προνόμιο να είναι από τις πρώτες χώρες που άρχισε να εφαρμόζεται ο προγεννητικός έλεγχος για μεσογειακή αναιμία και άλλες παρεμφερείς αναιμίες, όπως η δρεπανοκυτταρική αναιμία. Κατ' αρχάς πρέπει να πούμε σε ποιες γυναίκες εφαρμόζεται αυτός ο έλεγχος. Γίνεται σε εγκύους που φέρουν το στίγμα μεσογειακής αναιμίας, τόσο οι ίδιες, όσο και οι σύζυγοί τους. Σ' ένα ζευγάρι που έχουν και οι δύο το στίγμα της μεσογειακής αναιμίας, υπάρχει πιθανότητα 25% (1/4) να γεννηθεί παιδί με μεσογειακή αναιμία, 50% να γεννηθεί παιδί που θα φέρει το στίγμα της μεσογειακής αναιμίας και 25% να γεννηθεί παιδί που δεν θα φέρει ούτε καν το στίγμα. Πώς γίνεται αυτή η εξέταση; Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ήταν πολύ πρωτόγονη και σχεδόν όλες οι γυναίκες που υποβάλλονταν σε αυτήν την εξέταση απέβαλλαν, και η αποβολή γινόταν είτε το έμβρυο ήταν υγιές είτε ήταν άρρωστο. Η βασική αρχή του προγεννητικού ελέγχου και τότε και σήμερα είναι να πάρουμε εμβρυϊκό αίμα και να του κάνουμε ανάλυση, για να βρούμε εάν το έμβρυο πάσχει από μεσογειακή αναιμία ή όχι. Από ποιο ανατομικό σημείο του εμβρύου παίρνουμε αυτό το αίμα; Στην αρχή της εφαρμογής της μεθόδου παίρναμε αίμα από ένα αιμοφόρο αγγείο του πλακούντα, το ταίρι, όπως το ξέρει ο περισσότερος κόσμος. Ο μαιευτήρας τρυπούσε με μια ειδική μακριά βελόνα δια μέσου των κοιλιακών τοιχωμάτων και της μήτρας της εγκύου, σχεδόν πάντοτε στα τυφλά. Μερικές φορές μπορούσε να καθοδηγείται από το πρωτόγονο Ultra Sound της δεκαετίας εκείνης, για να φθάσει με τη βελόνα στον πλακούντα και να πετύχει κάποιο αιμοφόρο αγγείο, για να πάρει εμβρυϊκό αίμα. Επειδή αυτή η παρακέντηση, αυτό το τρύπημα, μπορούσε να επαναληφθεί πολλές φορές, αυτός ήταν και ο λόγος που σχεδόν όλες οι γυναίκες που υποβάλλονταν σε αυτή τη μέθοδο απέβαλλαν. Στη συνέχεια, εφαρμόστηκε η παρακέντηση με την καθοδήγηση του εμβρυοσκοπίου, οπότε μπορούσαμε να πάρουμε αίμα κατ' ευθείαν από τον ομφάλιο λώρο ή την έκφυση του ομφαλίου λώρου, από τον πλακούντα ή από αγγείο του πλακούντα. Έπειτα, με την τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη των υπερήχων, του γνωστού Ultra Sound, μπορούμε να κάνουμε ομφαλοκέντηση, δηλαδή να πάρουμε εμβρυϊκό αίμα από τον ομφάλιο λώρο, κατευθύνοντας τη βελόνα παρακεντήσεως με τη βοήθεια των υπερήχων. Η τελευταία μέθοδος που αναφέραμε είναι μία από τις δύο μεθόδους που χρησιμοποιούνται και σήμερα για τον προγεννητικό έλεγχο της μεσογειακής αναιμίας. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται σήμερα σε προχωρημένες εγκυμοσύνες, ενώ η άλλη, που θα αναφέρουμε πιο κάτω, σε εγκυμοσύνες που βρίσκονται σε αρχικό στάδιο. Ένα ερώτημα που δημιουργείται είναι: σε ποιο στάδιο της εγκυμοσύνης γίνεται αυτή η εξέταση; Συνήθως γίνεται μεταξύ της 17ης - 20ής εβδομάδας της εγκυμοσύνης και μετά από 8 - 10 ημέρες έχουμε τα αποτελέσματα. Εάν το έμβρυο πάσχει, η λύση που δίνει η "μοντέρνα" Ιατρική είναι η έκτρωση, δηλ. μία έκτρωση στον 5ο - 6ο μήνα της εγκυμοσύνης. Τη λέξη "μοντέρνα" προηγουμένως την θέσαμε εντός εισαγωγικών. Και τούτο, γιατί οποιαδήποτε Ιατρική ανέχεται την έκτρωση όχι μόνο δεν είναι μοντέρνα, αλλά είναι πανάρχαια, βάρβαρη, απάνθρωπη και οπισθοδρομική. Για να συνειδητοποιήσει ο αναγνώστης καλύτερα τι διαπράττουμε με την έκτρωση, ας σκεφθεί πως, αν αυτά τα παιδιά μετά την έκτρωση δεν τα ρίχναμε στον κουβά ή στα σκουπίδια του χειρουργείου να ξεψυχήσουν, αλλά τα βάζαμε σε μια σύγχρονη θερμοκοιτίδα, θα μπορούσαν άνετα να επιβιώσουν. Η άλλη μέθοδος που εφαρμόζεται σήμερα για τον προγεννητικό έλεγχο της μεσογειακής αναιμίας, είναι μια καινούργια μέθοδος, κατά την οποία παίρνουμε πλακουντιακές λάχνες. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να φτάσουμε στον πλακούντα και να πάρουμε λάχνες είτε δια μέσου των κοιλιακών τοιχωμάτων είτε δια μέσου του κόλπου και εν συνεχεία του τραχηλικού στομίου. Η ηλικία του αγέννητου βρέφους, κατά την οποία εφαρμόζεται αυτή ή μέθοδος, είναι 10-12 εβδομάδες. Η μέθοδος αυτή διαφημίστηκε πολύ στους ιατρικούς κύκλους και πολλοί γυναικολόγοι, ιδιαίτερα αυτοί που ασχολούνται με τον προγεννητικό έλεγχο, τη δέχθηκαν με ενθουσιασμό, με το δικαιολογητικό ότι, αντί η έκτρωση να γίνεται στην 26η εβδομάδα της εγκυμοσύνης, να γίνεται στη 16η εβδομάδα. Δυστυχώς, οι σκέψεις αυτές μπορούν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον επιπόλαιες και ανεύθυνες, διότι είτε στη 16η είτε στην 26η είτε ακόμα και στην 6η εβδομάδα γίνει η έκτρωση, η ίδια πράξη εκτελείται, όπως την αναφέρει και ο Καθηγητής Κ. Λούρος στο γνωστό σύγγραμμά του "Φόνος εκ προμελέτης". Ίσως να υπάρχει κάποια συναισθηματική διαφορά, αλλά η ουσία της πράξεως είναι η ίδια: ΦΟΝΟΣ ! Η τελευταία αυτή μέθοδος που αναφέραμε, ανακαλύφθηκε στην Κίνα από Κινέζους γιατρούς το 1981-82 και τελειοποιήθηκε από Άγγλους. Ο στόχος των Κινέζων γιατρών ήταν να βρίσκουν ποια έμβρυα είναι κορίτσια και ποια αγόρια, για να κάνουν έκτρωση τα κορίτσια. Με αυτή τη μέθοδο μπορούμε να βρούμε, εκτός από τη μεσογειακή αναιμία, εάν το έμβρυο είναι αγόρι ή κορίτσι ή εάν πάσχει από άλλες χρωμοσωμικές ανωμαλίες. Ενώ πολλοί γιατροί υποδέχθηκαν τη μέθοδο αυτή με μεγάλο ενθουσιασμό, ένα-δύο χρόνια μετά την εφαρμογή της άρχισαν οι πρώτες απογοητεύσεις. Παιδιά, που βρήκαν οι γιατροί ότι είναι υγιή και δεν πάσχουν από μεσογειακή αναιμία και τα άφηναν να γεννηθούν, γεννιούνταν ακρωτηριασμένα, δηλ. μπορεί να μην είχαν πόδι ή χέρι ή και τα δύο μαζί, χωρίς να μπορούν ακόμα οι γιατροί να δώσουν μια εξήγηση, ένα συγκεκριμένο λόγο. Το μόνο σίγουρο που βλέπουμε είναι πως η φύση εκδικείται αμείλικτα τη βίαιη και βάναυση επέμβαση που κάνουμε πάνω της. Καλό θα ήταν να αναφερθεί πώς γίνεται η έκτρωση σε αυτές τις προχωρημένες εγκυμοσύνες, που το έμβρυο πάσχει από μεσογειακή αναιμία ή άλλη ασθένεια. Στο πρόσφατο παρελθόν χρησιμοποιούνταν υπέρτονα διαλύματα, τα οποία διοχετεύονταν με βελόνα, με παρακέντηση, στον αμνιακό σάκκο. Τότε το έμβρυο πέθαινε αμέσως, γιατί κατάπινε μαζί με το αμνιακό υγρό και το δηλητηριώδες άλας, το οποίο επιπλέον του προκαλούσε πολλαπλά εγκαύματα στο δέρμα. Μετά από το φρικιαστικό και επώδυνο θάνατο του εμβρύου άρχιζαν ωδίνες στη γυναίκα, η οποία απέβαλλε το έμβρυο σε λίγες ώρες. Αυτή η μέθοδος μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και σε συνδυασμό με κολπικά δισκία προσταγλανδινών, οι οποίες είναι ένα καινούργιο φάρμακο της τελευταίας 10ετίας. Επίσης μπορούσε να γίνει και κανονική απόξεση, όπως γίνεται στις κυήσεις του αρχικού σταδίου. Να γίνει δηλαδή στο χειρουργείο διαστολή του τραχηλικού στομίου και, αφού κομματιαστεί το έμβρυο, να αφαιρεθεί κομμάτι-κομμάτι μέσα από τη μήτρα. Σήμερα κάνουν έκτρωση για τα έμβρυα με μεσογειακή αναιμία ή σύνδρομο Down ή διάφορες άλλες ασθένειες με πιο μοντέρνες μεθόδους. Απ' ότι φαίνεται, αυτές οι μοντέρνες μέθοδοι δίδουν και κάποιο "άλλοθι" στους γιατρούς που τις χρησιμοποιούν. Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που γίνεται στον πόλεμο. Τα πιο παλιά χρόνια, ο στρατιώτης έβλεπε συνήθως αυτόν που σκότωνε και μπορούσε να έχει και τύψεις. Σήμερα όμως όχι, γιατί πατάς ένα κουμπί και μπορείς να σκοτώσεις χιλιάδες. Κάτι παρόμοιο γίνεται και στην Ιατρική. Αποφασίζει κάποιος υπουργός Υγείας πως πρέπει να γίνεται σε όλες τις εγκύους προγεννητικός έλεγχος, οπότε χιλιάδες έμβρυα ή καλύτερα αγέννητα παιδιά θανατώνονται. Φυσικά, λέμε και "εύγε" σ' αυτόν τον Υπουργό, γιατί μας παρουσιάζει τον προγεννητικό έλεγχο σαν κοινωνική προσφορά! Μάλιστα ο κάθε υπουργός Υγείας έχει και την ψευδαίσθηση πως δεν είναι ο υπεύθυνος αυτών των χιλιάδων εκτελέσεων αθώων εμβρύων. Ίσως επειδή δεν επισκέφθηκαν καμμία φορά τους φούρνους των νοσοκομείων την ώρα που καίνε τα σωματάκια αυτών των αθώων αγέννητων παιδιών. Αλήθεια, τι διαφορά υπάρχει μεταξύ αυτών των φούρνων των νοσοκομείων μας και των χιτλερικών φούρνων των στρατοπέδων συγκεντρώσεως; Αλήθεια, ποιοι υπέφεραν περισσότερο, αυτοί που εξολόθρευε ο Χίτλερ στους θαλάμους αερίων ή τα αγέννητα παιδιά που εξολοθρεύονται με τη χορήγηση δηλητηριώδους άλατος; Η σημερινή Ιατρική απαντά πως περισσότερο υποφέρουν τα αγέννητα παιδιά! Μετά από την παρένθεση αυτή, σημειώνουμε μερικούς ακόμα σύγχρονους τρόπους εκτελέσεως των αγέννητων παιδιών. το φάρμακο της προσταγλανδίνης, που κυκλοφορούσε μόνο σε κολπικά δισκία, σήμερα παρασκευάστηκε και για ενδοφλέβια χορήγηση. σε ένα ορό 2 ΑΜΡ ρίχνεται λίγο από το φάρμακο αυτό και σε 7-8 ώρες το πολύ η γυναίκα αποβάλλει το έμβρυο. Μία ΑΜΡ. προσταγλανδίνης στοιχίζει περίπου 25 κυπριακές λίρες. Για κάθε φόνο αγέννητου παιδιού με μεσογειακή αναιμία ή σύνδρομο Down, που γίνεται στα κρατικά νοσοκομεία, ο φορολογούμενος Κύπριος πληρώνει περίπου 1000 λίρες (500.000 δρχ. περίπου). Όσα χρήματα σπαταλά σήμερα η "πολιτισμένη" Ευρώπη και Βόρεια Αμερική για τον προγεννητικό έλεγχο, εάν χρησιμοποιούνταν για τα πεινασμένα παιδιά της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής, δεν θα πέθαινε κανένα από πείνα ή παιδικές αρρώστιες. Όσο στοιχίζουν 2 ΑΜΡ. προσταγλανδίνης, το ίδιο στοιχίζουν και 50 εμβόλια ερυθράς. Τα Υπουργεία Υγείας δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό για την προμήθεια εκτρωτικών φαρμάκων, γιατί χρησιμοποιούν τα πιο μοντέρνα και ακριβά φάρμακα. Στο σημείο αυτό τίθεται το ερώτημα: ακολουθείται η αυτή τακτική και στην προμήθεια των υπολοίπων φαρμάκων; Εάν μια γυναίκα θέλει να κάνει έκτρωση για το άρρωστο αγέννητο παιδί της, εισάγεται χωρίς κανένα πρόβλημα σε κρατικό νοσοκομείο και την επομένη γίνεται η έκτρωση. Εάν όμως μια άλλη έχει πέτρες στη χολή και χρειάζεται εγχείρηση, μπορεί κάλλιστα να της λεχθεί ότι θα υπάρχει κρεβάτι σε έξι μήνες. Διερωτώμαι γιατί αυτή η μανία με τις εκτρώσεις, γιατί αυτό το μίσος προς την ίδια την ζωή; το κάθε παιδί που έρχεται στον κόσμο, είτε είναι άρρωστο είτε είναι υγιές, είναι ένας μικρός άγγελος. Εάν έχεις το δικαίωμα να σκοτώσεις έναν άγγελο, τότε έχεις το δικαίωμα να σκοτώσεις και ένα παιδί που πάσχει από μεσογειακή αναιμία ή σύνδρομο Down. Ίσως είναι περιττό να αναφερθούν οι πολλές επιπλοκές που οπωσδήποτε έχει κάθε γυναίκα μετά την έκτρωση, ιδιαίτερα σε αυτή την προχωρημένη ηλικία της εγκυμοσύνης. Οι καθαρά ιατρικές επιπλοκές μετά από μια έκτρωση, αν και σπάνιες, μπορεί να φθάσουν τις τριάντα, όπως αιμορραγία, μόλυνση, ανεπάρκεια τραχηλικού στομίου, διάτρηση μήτρας, επιπλοκές της ναρκώσεως κλπ. Η κυριότερη όμως επιπλοκή, η οποία πάντοτε εμφανίζεται σε όλες τις γυναίκες, χωρίς εξαίρεση, είναι το μετεκτρωτικό σύνδρομο, δηλ. όλες οι γυναίκες που κάνουν έκτρωση έχουν ψυχολογικά προβλήματα και τύψεις σε όλη τους τη ζωή! Σε όλη αυτή τη διαδικασία του προγεννητικού ελέγχου, που γίνεται για τη διάγνωση της μεσογειακής αναιμίας, εκτός από τα άρρωστα μωρά, που θανατώνονται όλα ανεξαίρετα, θανατώνονται και πάρα πολλά υγιή, λόγω λάθους και παρενεργειών της μεθόδου. Ο ακριβής αριθμός τους είναι άγνωστος, γιατί τα Υπουργεία Υγείας ποτέ δεν έδωσαν επίσημα στοιχεία, για ευνοήτους λόγους. Πάντως ο αριθμός αυτός θα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλος, λόγω του πολυπλόκου της μεθόδου. Παράλληλα με αυτά σημειώνουμε στη συνέχεια και για μια άλλη κύρια ασθένεια, για την οποία γίνεται προγεννητικός έλεγχος, το σύνδρομο Down (μογγολοειδής ιδιωτεία). Η ασθένεια αυτή είναι μία χρωματοσωματική ανωμαλία στο 21ο ζεύγος χρωματοσωμάτων του ανθρώπου, με κύρια χαρακτηριστικά την πνευματική καθυστέρηση και αλλαγές στην εμφάνιση του ατόμου. Ο προγεννητικός έλεγχος για την ασθένεια αυτή είναι πολύ πιο απλός από τον προγεννητικό έλεγχο της μεσογειακής αναιμίας. και τούτο, γιατί δεν χρειαζόμαστε εμβρυϊκό αίμα, αλλά αμνιακό υγρό, του οποίου η λήψη είναι πολύ πιο εύκολη και πιο απλή. Με τη λήψη αμνιακού υγρού και την εξέταση, κατά την οποία κάνουμε καρυότυπο του εμβρύου, μπορούμε να διαγνώσουμε και άλλες 82 χρωματοσωματικές ασθένειες. Για τους γιατρούς που δέχονται τον προγεννητικό έλεγχο και τις εκτρώσεις προχωρημένης ηλικίας σαν κάτι το παραδεκτό και ηθικά επιτρεπτό, ο προγεννητικός έλεγχος για το σύνδρομο Down και άλλες χρωματοσωματικές ασθένειες γίνεται σε γυναίκες προχωρημένης ηλικίας, δηλ. 38-40 ετών και άνω και σε γυναίκες βεβαρυμένου οικογενειακού ή προσωπικού ιστορικού, δηλ. γυναίκες που βρίσκονται σε ομάδες υψηλού κινδύνου. Τώρα πώς έγινε και τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο και σε πολλές άλλες χώρες άρχισε να γίνεται ανεξέλεγκτα σε όλες τις γυναίκες προγεννητικός έλεγχος για το σύνδρομο Down; Διερωτώμαι ποιοι ιατρικοί λόγοι το επέβαλαν, που δεν νομίζω να υπάρχουν τέτοιοι. Επιπρόσθετα κανένα σοβαρό ιατρικό σύγγραμμα δεν συνιστά να γίνεται προγεννητικός έλεγχος σε όλες τις γυναίκες. Μήπως ο ανεξέλεγκτος προγεννητικός έλεγχος είναι ένα πρόσχημα για την ανεξέλεγκτη προώθηση των εκτρώσεων, ειδικά της μεγάλης ηλικίας; Ο λόγος που είναι αχρείαστος και επικίνδυνος ο προγεννητικός έλεγχος σε νεαρές εγκύους είναι πως αυτές οι γυναίκες έχουν ελάχιστες πιθανότητες να γεννήσουν παιδί με χρωματοσωματικές ανωμαλίες, ενώ είναι πολύ μεγαλύτερος ο κίνδυνος να αποβάλουν το έμβρυο, είτε είναι υγιές είτε όχι, εφ' όσον υποστούν τις αχρείαστες και άσκοπες εξετάσεις του προγεννητικού ελέγχου. Το πιο εξωφρενικό και σκανδαλώδες που γίνεται τα τελευταία χρόνια είναι το έμμεσο και παραπλανητικό μήνυμα που μεταδίδεται προς τις εγκύους, πως αν κάνουν τον προγεννητικό έλεγχο και το έμβρυο πάσχει από πνευματική καθυστέρηση, υπάρχει κάποια άλλη θεραπεία εκτός από την έκτρωση, για να προληφθεί η πνευματική καθυστέρηση. Ουσιαστικά το μήνυμα αυτό είναι ένα θρασύτατο ψέμμα, γιατί η θεραπεία που προτείνουν έμμεσα οι οπαδοί του προγεννητικού ελέγχου είναι η έκτρωση. Ευτυχώς στην Κύπρο ένα μεγάλο μέρος του γυναικείου πληθυσμού ξέρει ότι η έκτρωση είναι ΦΟΝΟΣ και το θεωρεί απαράδεκτο να κάνει έκτρωση για οποιαδήποτε αιτία. Και είναι ακόμα πιο απαράδεκτο να υπάρχουν γιατροί στην Κύπρο που να μη σέβονται τα πιστεύω αυτών των γυναικών και να προσπαθούν με παραπλανητικούς λόγους και εξάσκηση ψυχολογικής πιέσεως να τις πείσουν να κάνουν έκτρωση τα άρρωστα μωρά τους. Πρέπει να τονίσουμε στο σημείο αυτό ότι με την επέκταση του προγεννητικού ελέγχου σε όλες ανεξαίρετα τις εγκύους θα χάνουμε, με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς, σε όλη την Κύπρο, 400 μωρά κάθε χρόνο! Πότε επιτέλους το Υπουργείο Υγείας θα αναφέρει επίσημα πόσα υγιή παιδιά χάνονται κάθε χρόνο στα κρατικά νοσοκομεία λόγω ακριβώς του προγεννητικού ελέγχου; Για όλα τα θέματα το Υπουργείο Υγείας της Κύπρου έχει αξιόλογες στατιστικές, ενώ για το θέμα αυτό καμμιά. Γιατί άραγε αυτή η μεγάλη παράλειψη; Είναι σκόπιμη ή τυχαία; Έχει δικαίωμα το Υπουργείο Υγείας να χρησιμοποιεί τα λεφτά του φορολογουμένου Κυπρίου για εκτρώσεις, τη στιγμή που είναι παγκόσμια παραδεκτό ότι η έκτρωση είναι φόνος; Η τραγική ειρωνεία για μας εδώ στην Κύπρο και στην Ελλάδα είναι η έξής: Ο προγεννητικός έλεγχος στοχεύει κατά 99% στην πρόληψη δύο ασθενειών, της μεσογειακής αναιμίας και του συνδρόμου Down. Δυστυχώς όμως για τους φανατικούς υποστηρικτές του προγεννητικού ελέγχου και των εκτρώσεων προχωρημένης εγκυμοσύνης, γι' αυτές τις δύο ασθένειες βρέθηκαν κάποιες θεραπείες. Όλοι ξέρουμε πως σήμερα ο μέσος όρος ζωής των παιδιών με μεσογειακή αναιμία είναι σχεδόν ο ίδιος με αυτόν των φυσιολογικών ατόμων, εφ' όσον φυσικά κάνουν κανονικά τις μεταγγίσεις αίματος και την αποσιδήρωση. Το δύσκολο σήμερα στη θεραπεία των ατόμων με μεσογειακή αναιμία είναι η αποσιδήρωση, η οποία είναι επώδυνη και απαιτεί αρκετές ώρες για να ολοκληρωθεί. Προβλέπεται όμως πως πολύ σύντομα θα τεθεί σε κυκλοφορία χάπι, για να γίνεται η αποσιδήρωση με θεραπεία από το στόμα. Δυστυχώς, στην Κύπρο φτάσαμε στο εξευτελιστικό σημείο να διατυμπανίζουμε από τα μέσα μαζικής ενημερώσεως και δη δια του στόματος του Υπουργού Υγείας και άλλων ανωτέρων λειτουργών του κράτους, ότι θεραπεύσαμε τη μεσογειακή αναιμία, επειδή σκοτώνουμε αυτούς που πάσχουν από μεσογειακή αναιμία! Τέτοιον εξευτελισμό, νομίζω, δεν έχει να επιδείξει άλλον η ιστορία μας. Με αυτές τις παρανοϊκές σκέψεις θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως πρέπει να σκοτώνουμε τους καρκινοπαθείς, τους ψυχοπαθείς, τους παραπληγικούς και μετά να λέμε ότι τους θεραπεύσαμε! Πρέπει να καταλάβουμε όλοι και πρώτιστα οι γιατροί πως ειδικά για τον Άνθρωπο δεν ισχύουν οι δαρβινικές και νεοδαρβινικές "θεωρίες". Αναφερόμενοι στην πρόοδο που επιτεύχθηκε στην θεραπεία των παιδιών με μεσογειακή αναιμία, πρέπει να πούμε πως τα παιδιά αυτά μεγαλώνοντας μπορούν να εργασθούν σαν φυσιολογικοί άνθρωποι, μπορούν να παντρευτούν, να κάμουν παιδιά και, εφ' όσον ο ένας από τους συζύγους δεν έχει το στίγμα, τα παιδιά τους θα είναι υγιή. Εννοείται πως θα μεγαλώσουν, θα εργαστούν και θα παντρευτούν όσα παιδιά γλυτώσουν από τη λαιμητόμο των εκτρώσεων. Πιο συγκεκριμένα αναφέρω πως στις 15.3.1992, στο Μακάρειο Νοσοκομείο στη Λευκωσία, γυναίκα που έπασχε από μεσογειακή αναιμία γέννησε με καισαρική τομή δίδυμα. Επίσης, το Φεβρουάριο του 1992, γυναίκα που έπασχε πάλι από μεσογειακή αναιμία, 32 ετών, γέννησε με καισαρική τομή το δεύτερό της παιδί. Με αυτά τα χαρακτηριστικά παραδείγματα μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης εάν οι άρρωστοι με μεσογειακή αναιμία έχουν δικαίωμα στη ζωή ή όχι. Δεν θέλω να μιλήσω για την ευθύνη των μητέρων που κάνουν έκτρωση τα παιδιά τους που έχουν μεσογειακή αναιμία ή σύνδρομο Down. θα πω όμως πως έχουν ένα μικρό ελαφρυντικό, αν μπορούν να υπάρξουν ελαφρυντικά για μια μάνα που σκοτώνει τα παιδιά της. Ακούγεται πως στα νοσοκομεία πιέζονται από τους γιατρούς και τις μαίες να προβούν σε έκτρωση, εφ' όσον τα παιδιά τους είναι άρρωστα... Ίσως ένας από τους πολλούς λόγους που η πολιτική των Υπουργείων Υγείας των "πολιτισμένων" χωρών είναι φανατικά υπέρ των εκτρώσεων, είναι ο οικονομικός. Γιατί, εάν έδιδαν σε αυτά τα παιδιά το στοιχειώδες δικαίωμα να ζήσουν, το κράτος θα ήθελε ένα σεβαστό κονδύλι για τη θεραπεία τους. Αναφερόμενοι παράλληλα στα παιδιά με μογγολοειδή ιδιωτεία, σημειώνουμε ότι τα παιδιά αυτά είναι σχεδόν αυτοσυντήρητα. Εφ' όσον τους παρέχεται ένα κομμάτι ψωμί, νιώθουν ευτυχισμένα και κανέναν δεν ενοχλούν. Ο μόνος που ενοχλείται είναι ο εωσφορικός εγωισμός μας, γιατί σκεφτόμαστε τι θα πει ο γείτονας, ο γνωστός, ο συγγενής μας, και γι' αυτό καταφεύγουμε στην έκτρωση, για να μη γεννήσουμε παιδί καθυστερημένο. Ο μόνος που δεν μας ενδιαφέρει πώς θα μας κρίνει είναι ο ΘΕΟΣ. Πρέπει να καταλάβουμε πως η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν μετριέται με την ωραιότητα του σώματος ούτε με την πνευματική εξυπνάδα, αλλά με τα ψυχικά χαρίσματα. Και η αξία της ζωής ενός καθυστερημένου ατόμου είναι ανεκτίμητη, όπως οποιουδήποτε άλλου. Δεν μπορούμε να διαβαθμίσουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής. Μας λέει η σοφία του λαού μας πολύ παραστατικά: "Τιμή δεν έχει η αγάπη, τιμή δεν έχει κι η ζωή"! Είναι γεγονός πως από την πρώτη μέρα της γεννήσεώς μας αρχίζει και η φθορά του ανθρωπίνου σώματος και πως όσα χαρίσματα πνευματικά εάν έχουμε, κάθε μέρα που περνά λιγοστεύουν και δεν μπορούμε να τα αυξήσουμε. Τα μόνα χαρίσματα που μένουν στον άνθρωπο είναι τα ψυχικά, αυτά μας μένουν πάντοτε και, εφ' όσον έχουμε την καλή διάθεση και προαίρεση, μπορούμε συνεχώς να τα βελτιώνουμε και να τα αυξάνουμε. Εφαρμόζοντας τις εκτρώσεις στα άρρωστα έμβρυα επανερχόμαστε στην εποχή της αρχαίας Σπάρτης και του Χίτλερ. Όπως προελέχθη, τα "μογγολικά" παιδιά είναι υπάρξεις ευτυχισμένες. Χαμογελούν, είναι εύθυμα, ευγενικά με όλον τον κόσμο. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε την εξαφάνισή τους προφασιζόμενοι ότι δεν έχουν το βαθμό νοημοσύνης των άλλων ανθρώπων. Αντίθετα, έχουμε καθήκον να τα βοηθήσουμε να ζήσουν μια ζωή στα δικά τους μέτρα. Μετά την αναγκαία αυτή παρένθεση, θα αναφέρω κάποια στοιχεία για τη θεραπεία που εφαρμόζεται σήμερα και βελτιώνει την πνευματική ικανότητα των παιδιών με σύνδρομο Down. Εκτός βέβαια από την καθ' αυτή ιατρική θεραπεία, τα παιδιά αυτά έχουν ανάγκη από αγάπη και μάλιστα μητρική. Από τον καιρό που θα γεννηθούν, μέσα στο γάλα τους πρέπει να υπάρχει γλυκόζη και όχι συνηθισμένη ζάχαρη, γιατί αποδείχθηκε πως ο εγκέφαλός τους χρειάζεται και απορροφά περισσότερη γλυκόζη από τα άλλα παιδιά. Επίσης, ο εγκέφαλος των παιδιών αυτών έχει καθυστερημένη εμβρυϊκή ανάπτυξη, γι' αυτό έχει και περιθώρια βελτιώσεως. Ένα άλλο φάρμακο που χρειάζεται να παίρνουν συστηματικά είναι οι πολυβιταμίνες, κυρίως του συμπλέγματος Β. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο για τα παιδιά αυτά είναι να μην ιδρυματοποιούνται, αλλά να μένουν στο οικογενειακό περιβάλλον και να έχουν αγάπη, στοργή και θαλπωρή, και να πηγαίνουν με τα άλλα παιδιά στο συνηθισμένο νηπιαγωγείο και μετά στο κανονικό δημοτικό σχολείο. Ο λόγος είναι απλός. Αυτά τα παιδιά έχουν αυξημένο το μιμητισμό. Εάν έχουμε τάξεις ή ιδρύματα εξ ολοκλήρου από αυτά τα παιδιά, το ένα μιμείται το άλλο και η κατάσταση χειροτερεύει. Όταν όμως είναι σε συνηθισμένα σχολεία, μπορεί να βελτιωθούν. Όταν ακολουθηθεί μια σωστή αγωγή και θεραπεία, τα παιδιά με σύνδρομο Down μπορεί να τελειώσουν Γυμνάσιο, ακόμα και Κολέγιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση ενός παιδιού με σύνδρομο Down στην Αγγλία, που έγραψε βιβλίο που έγινε Best Seller. Μια άλλη ασθένεια που γίνεται εύκολα γνωστή προγεννητικά μόνο με τους υπερήχους είναι η υδροκεφαλία. Σε αυτή την περίπτωση πάλι η προτεινόμενη "λύση" είναι η έκτρωση. Και γι' αυτά τα παιδιά σήμερα υπάρχει χειρουργική θεραπεία, που αρχίζει, στο εξωτερικό τουλάχιστον, από τον καιρό που τον παιδί είναι έμβρυο και τελειώνει όταν γεννηθεί. Με αυτόν τον ξέφρενο ρυθμό και με αυτή την παραφροσύνη που προχωρεί ο προγεννητικός έλεγχος, ο κάθε άνθρωπος που έχει σώας τας φρένας διερωτάται: μέχρι πού θα πάει και πότε θα σταματήσει αυτό το κακό; Μέχρι τώρα θανατώνονται έμβρυα για ένα ορισμένο αριθμό ασθενειών που μπορεί να υπερβαίνουν τις εκατό. Αυτός ο αριθμός όμως αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, όσο αυξάνεται και η τεχνολογική πρόοδος της Ιατρικής. Ας το συγκρατήσει αυτό ο αναγνώστης. Λέγω όσο αυξάνεται η τεχνολογική πρόοδος και όχι η ηθική, γιατί η ηθική και Ιατρική δεοντολογία στο πρόσωπο του προγεννητικού ελέγχου εξευτελίστηκαν. Ποιος είναι αυτός ο υπεράνθρωπος που θα μας πει πότε θα σταματήσουμε; Υπάρχει κανένας που θα μπορέσει να μας το πει; Από την άλλη, αν πούμε ότι υπάρχει ή ότι θα υπάρξει, θα πρέπει να θεοποιήσουμε αυτόν τον άνθρωπο, γιατί αυτό το δικαίωμα, δηλ. της ζωής και του θανάτου, μόνο ο Θεός το έχει. Εμείς οι αμαρτωλοί άνθρωποι, έστω και αυτοί που φέρουμε τον τίτλο του γιατρού, σε κανένα δεν δώσαμε ζωή, άρα από κανένα δεν μπορούμε να την αφαιρέσουμε. Όταν δεν έχουμε δικαίωμα πάνω στην ίδια τη ζωή μας, πολύ περισσότερο δεν έχουμε δικαίωμα πάνω στη ζωή του άλλου, είτε υγιής είναι είτε άρρωστος. Για να καταλάβει ο αναγνώστης σε τι κατάντια φτάσαμε ήδη ή καλύτερα σε τι παραφροσύνη, ας σκεφθεί ότι γίνονται εκτρώσεις και σε παιδιά που τους λείπει ένα δάκτυλο του χεριού ή του ποδιού! Με τον προγεννητικό έλεγχο γυρίσαμε την Ιστορία 3.000 χρόνια πίσω, στην εποχή του Καιάδα των αρχαίων Σπαρτιατών, όταν έριχναν τα άρρωστα παιδιά στο βάραθρο του Καιάδα. Φυσικά, και γι' αυτόν τον απάνθρωπο νόμο υπάρχουν αμφισβητήσεις από νεωτέρους ιστορικούς, κατά πόσον εφαρμόσθηκε ποτέ. Πολλοί πιστεύουν πως η σημασία του είναι αλληγορική, ότι δηλαδή τα σωματικά και πνευματικά ελαττωματικά παιδιά ζούσαν στο περιθώριο της τότε κοινωνίας. Αντίθετα, παρουσιάζουν σήμερα τον προγεννητικό έλεγχο για εξέλιξη της επιστήμης, αλλά είναι η χειρότερη οπισθοδρόμηση που θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς, για την Ιατρική ιδιαίτερα επιστήμη, που είναι ταγμένη να υπηρετεί τη ζωή και όχι το θάνατο. Συνεχίζοντας, προχωρούμε σε σύγκριση του προγεννητικού ελέγχου με το νόμο του Καιάδα. Ο πρώτος είναι πολύ πιο βάρβαρη και απάνθρωπη μέθοδος από τον δεύτερο. Γιατί αυτός, ο καθ' όλα βάρβαρος νόμος, έχει τα έξής πλεονεκτήματα έναντι του δικού μας "πολιτισμένου" προγεννητικού ελέγχου: • Με τον προγεννητικό έλεγχο θανατώνουμε και πάρα πολλά υγιή παιδιά. Στην Κύπρο σήμερα θα θανατώνονται κάθε χρόνο, με τους πιο μέτριους υπολογισμούς, το λιγότερο 400 υγιή αγέννητα παιδιά. Επίσης, μεγάλος, ανεξακρίβωτος αριθμός παιδιών, τα οποία ευρέθησαν υγιή με τον προγεννητικό έλεγχο, θα γεννιούνταν ακρωτηριασμένα μετά την εφαρμογή της νέας μεθόδου ελέγχου της μεσογειακής αναιμίας, ενώ με το νόμο του Καιάδα θανατώνονται μόνο άρρωστα παιδιά. • Ο νόμος του Καιάδα εφαρμοζόταν ανέξοδα, ενώ για τον προγεννητικό έλεγχο ξοδεύονται τεράστια ποσά. • Με το νόμο του Καιάδα δεν κινδυνεύει η γυναίκα από τις πολλαπλές επιπλοκές μιας εκτρώσεως. Τα τελευταία αυτά λέγονται μεταξύ σοβαρού και αστείου, για να καταλάβει ο αναγνώστης καλύτερα την εγκληματικότητα του προγεννητικού ελέγχου. Γιατί, εάν βάλουμε κάποιον να διαλέξει μεταξύ προγεννητικού ελέγχου και νόμου του Καιάδα, και διαλέξει το δεύτερο, δεν θα έχει και άδικο. Γιατί στην εποχή που ζούμε, εκτός από τα πιο πάνω πλεονεκτήματα που αναφέραμε, η δεύτερη εκλογή έχει και το έξής πλεονέκτημα: το παιδί που θα θανατωνόταν, θα είχε την ευκαιρία να βαπτισθεί και έτσι να πεθάνει Χριστιανός. Πρόσφατα μάλιστα, γνωστό περιοδικό της Λευκωσίας δημιούργησε σάλο σε ολόκληρη την Κύπρο, γιατί γεννήθηκε μωρό καθυστερημένο επειδή οι γονείς του παιδιού και ιδιαίτερα ο γυναικολόγος "τσιγκουνεύτηκαν" (όπως ανέφερε το περιοδικό) να κάμουν προγεννητικό έλεγχο. Μα, φίλοι μου του περιοδικού, και όποιος άλλος έχει τις ίδιες με σας ιδέες, δεν υπάρχει λόγος να κλαίτε και να οδύρεστε, επειδή γεννήθηκε καθυστερημένο παιδί. Αφού νομίζετε και πιστεύετε ότι δεν έχει το δικαίωμα να ζήσει, σκοτώστε το τώρα, που είναι πιο απλό. Είτε τώρα το σκοτώσετε είτε προ τριμήνου το εκάνατε έκτρωση, είναι το ίδιο πράγμα. Και τώρα και τότε αφαιρείτε μια ζωή. Φυσικά, όταν είναι έμβρυο, ο ανθρώπινος νόμος, που τυγχάνει να είναι διεφθαρμένος, σας το επιτρέπει, ενώ τώρα, που είναι νεογέννητο, σας το απαγορεύει! Μην ξεχνάτε όμως ότι υπάρχει ένας ανώτερος νόμος, ο θείος, που υπερισχύει πάντων των νόμων και μας λέγει ξεκάθαρα, εδώ και 3.500 χρόνια, είτε έμβρυο σκοτώσεις είτε νήπιο, είσαι ένοχος φόνου εκ προμελέτης. Για μας τους Χριστιανούς όποιος νόμος αντιστρατεύεται το Νόμο του Θεού είναι άκυρος και άνευ ουδεμιάς σημασίας. Στη συνέχεια θα αναφερθώ εν συντομία και στην ψυχολογία του εμβρύου και την επίδραση που έχει πάνω στο έμβρυο όλη αυτή η προετοιμασία και εκτέλεση του προγεννητικού ελέγχου από το γιατρό και τη μάνα. Σήμερα η Ιατρική επιστήμη παραδέχεται ότι το έμβρυο από τον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης έχει αίσθηση του περιβάλλοντός του. Εάν οι σχέσεις των γονέων είναι ταραγμένες, υπάρχουν δηλαδή καυγάδες και υπερένταση, όλα αυτά επιδρούν δυσμενώς πάνω στην ψυχοσύνθεση του εμβρύου. Ακόμη, εάν η έγκυος αισθάνεται λύπη και άγχος, έχουν και αυτά κακή επίδραση στο έμβρυο. Εάν η έγκυος ακούει μια ευχάριστη μουσική που την ικανοποιεί και την ηρεμεί, η ίδια ευχάριστη κατάσταση επιδρά και πάνω στο έμβρυο. Τώρα μπορείτε να φαντασθείτε τι τραυματικές εμπειρίες δημιουργεί στο έμβρυο η κάθε "μάνα" που πηγαίνει και κάνει προγεννητικό έλεγχο, έστω και αν στο τέλος δεν κάνει έκτρωση. Σκεφθείτε τι άσχημες εμπειρίες καταγράφονται στο υποσυνείδητο του εμβρύου, όταν αντιλαμβάνεται τις δολοφονικές βελόνες των "ιατρών" να το κυνηγούν στην ενδομήτρια ζωή του, στην πιο τρυφερή κι απροστάτευτη ηλικία. Εμείς οι ενήλικες, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, όταν είναι ανάγκη να μας κάνει ο γιατρός μια συνηθισμένη ένεση, ανατριχιάζουμε. Φαντασθείτε τι αισθάνεται το έμβρυο, όταν βλέπει, ή καλύτερα όταν αντιλαμβάνεται, μια βελόνα μεγέθους αρκετών εκατοστών να το κυνηγά ή το εμβρυοσκόπιο να το παρακολουθεί. Και μόνο η σκέψη από τη μητέρα ότι θα θανατώσει, θα δολοφονήσει το παιδί της, εάν είναι άρρωστο, δημιουργεί ανεπανόρθωτες τραυματικές εμπειρίες στην ψυχοσύνθεση του αγέννητου παιδιού, που θα το ακολουθούν σε όλη του τη ζωή. Γυναίκες που γέννησαν παιδιά μετά από προγεννητικό έλεγχο και τα παιδιά τους έχουν ψυχικά προβλήματα ή ψυχικές ασθένειες, ας μην ψάχνουν αλλού την αιτία. Ο κύριος ένοχος στο προκείμενο είναι ο προγεννητικός έλεγχος, δηλαδή η μάνα. Το παιδί που έχει μέσα της η έγκυος δεν είναι δημιούργημα δικό της ή του άνδρα της, αλλά το αποτέλεσμα της δυνατότητας που έχουν να γίνονται συνδημιουργοί ανθρώπων με το Θεό στο ευρύτερο δημιουργικό σχέδιο της θείας παντοδυναμίας. Τα παιδιά είναι δώρα του Θεού και έχουμε καθήκον και υποχρέωση να τα δεχθούμε, είτε είναι υγιή είτε είναι άρρωστα. Όπως δεν μπορείς να απορρίψεις τα δώρα του επιγείου βασιλέα, πολύ περισσότερο δεν μπορείς να απορρίψεις τα δώρα του Βασιλέα του Ουρανού. Επανειλημμένα είπαμε πως τα έμβρυα είναι ανθρώπινες ζωές. Εξάλλου και η ίδια η λέξη αυτό μας δηλώνει, την ύπαρξη ζωής κι όχι μιας άμορφης μάζας κυττάρων. Γι' αυτό και δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε σαν αντικείμενα και να διαλέγουμε τα υγιή, ενώ τα ελαττωματικά να τα απορρίπτουμε. Ο άνθρωπος, ο κάθε ΑΝΘΡΩΠΟΣ, είτε υγιής είτε άρρωστος είτε πνευματικά καθυστερημένος είτε έξυπνος είτε ωραίος είτε άσχημος, ΕΙΝΑΙ ΕΝΙΑΙΑ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ από την πρώτη στιγμή της συλλήψεώς του μέχρι τη στιγμή του βιολογικού του θανάτου. Ο βιολογικός θάνατος επέρχεται όταν παύσουν να λειτουργούν όλες ανεξαίρετα οι βιολογικές λειτουργίες του ανθρώπου και πρώτιστα η καρδιακή λειτουργία. Μέσα σε αυτό το διάστημα, οποιαδήποτε στιγμή και με οποιοδήποτε πρόσχημα διακόψουμε την ανθρώπινη ζωή, είναι ανθρωποκτονία ή καλύτερα φόνος εκ προμελέτης. Πρέπει να το καταλάβουμε πως οι ελαττωματικοί σωματικά ή πνευματικά άνθρωποι, οι ανάπηροι δηλαδή, δεν είναι και δυστυχισμένοι. Αναφέρουμε στο προκείμενο δύο παραδείγματα: "Θάρρος! Πρέπει να χαμογελάς στη ζωή!" Είναι οι λέξεις που πρόφερε αδιάκοπα η Denise Legrix, που γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια. Αλλά το αποκορύφωμα της αισιοδοξίας και της πίστεως στο Θεό είναι η Helen Keller, ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε τυφλό και κωφάλαλο. Όταν σε μια τηλεοπτική εκπομπή της απηύθυναν την ερώτηση: "Οι ανάπηροι μπορούν να είναι ευτυχισμένοι;", χτυπάει στα πλήκτρα της γραφομηχανής μερικές λέξεις, που είναι αληθινή ομολογία πίστεως: "Δεν θα ήθελα να αλλάξω ζωή"! και καταλήγει με μια μονολεκτική θριαμβευτική δοξολογία: "Αλληλούια", δηλαδή "Αινείτε τον Κύριον"! Ας το καταλάβουμε καλά αυτό. Διότι οι προπαγανδιστές των εκτρώσεων παγκόσμια μεταδίδουν και διαδίδουν το διαβολικό μήνυμα πως, όταν κάνουμε έκτρωση τα άρρωστα έμβρυα, τα ευεργετούμε, τους κάνουμε χάρη. ΟΧΙ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ, ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ! ΤΟΥ ΜΟΝΟΥ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ΟΤΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΚΤΡΩΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΑΡΡΩΣΤΟ ΠΑΙΔΙ Ή ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΠΑΙΔΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΑΣ ΤΟΥ. Στο κάτω-κάτω κανένας ανάπηρος άνθρωπος ή πνευματικά καθυστερημένος δεν είναι εγκληματίας ή δολοφόνος ή κλέφτης ή ψεύτης. Τα παιδιά με μεσογειακή αναιμία, όσα κατά λάθος ζήσουν στην Κύπρο και σε άλλες χώρες όπου γίνεται προγεννητικός έλεγχος, έχουν ψυχολογικά προβλήματα, επειδή αντιλαμβάνονται ότι η "πολιτισμένη" κοινωνία μας τα απορρίπτει, τους αμφισβητεί το δικαίωμα της υπάρξεως, το δικαίωμα της Ζωής. Εδώ θα ήταν πολύ χρήσιμο να αναφέρουμε πως η νοημοσύνη των παιδιών με μεσογειακή αναιμία είναι πολύ πιο πάνω από τον μέσο όρο. Φαντασθείτε τι τραγικά συναισθήματα κατέχουν ένα παιδί με μεσογειακή αναιμία, όταν αρχίσει να σκέφτεται ότι από λάθος γεννήθηκε, ότι οι γονείς του θα προτιμούσαν να το κάμουν έκτρωση, να το δολοφονήσουν δηλαδή, αντί να το γεννήσουν. Κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή άλλου ανθρώπου για οποιαδήποτε αιτία και πρόφαση. Αυτή η πεποίθηση είναι εμπεδωμένη στην παγκόσμια ιστορία και συνείδηση από αρχαιοτάτων χρόνων, όχι μόνο στη χριστιανική εποχή, αλλά και στην ειδωλολατρική. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα ενισχυτικό της πιο πάνω θέσεως είναι στην τραγωδία "Ιφιγένεια εν Ταύροις" του Ευριπίδη, όπου οι φίλοι του Ορέστη τον προτρέπουν να μη σκοτώσει τη μητέρα του και τον Αίγισθο. Και τούτο, γιατί δεν έδωσε ο ίδιος σε κανένα ζωή, επομένως δεν έχει και το δικαίωμα να αφαιρέσει ζωή. Επανερχόμαστε πάλι σε ένα σημείο που θίξαμε και προηγουμένως. στο επιχείρημα των προπαγανδιστών των εκτρώσεων, σύμφωνα με το οποίο, αν κάνουμε έκτρωση ένα άρρωστο παιδί και ιδιαίτερα ένα με μεσογειακή αναιμία, του κάνουμε μεγάλη χάρη, γιατί το γλυτώνουμε από τα βάσανα της ζωής. Φυσικά, είπαμε προηγουμένως σε ποιους κάνουμε χάρη. Το αισχρό και σαθρό αυτό επιχείρημα θα το δούμε από άλλη σκοπιά. Εάν λοιπόν το δεχθούμε (δυστυχώς στην Κύπρο και στο εξωτερικό το δέχθηκαν πολλοί) ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο το Θεό, με την ίδια την φιλανθρωπία του Θεού. Είναι σαν να λέμε στον ίδιο το Θεό ότι είναι άσπλαχνος και τυραννεί τους ανθρώπους, αφού τους αφήνει να γεννηθούν και να υποφέρουν, όταν ερχόμαστε να αντικαταστήσουμε την άπειρη φιλανθρωπία και αγάπη Του, υποκριτικά και αναίσχυντα με το δικό μας ενδιαφέρον για τα άρρωστα έμβρυα, περισσότερο από το Δημιουργό Θεό, ο οποίος "ΑΓΑΠΗ εστί" (Α΄ Ιωάν. 4,. Φωνάζει ο προφητάναξ Δαβίδ: "άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε (δεν κατάλαβε), παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς" (Ψαλμ. 48,13). Δυστυχώς, η εποχή μας ξεπέρασε και αυτά τα ζώα, γιατί σήμερα όχι απλά εξομοιωθήκαμε με τα κτήνη, αλλά γίναμε πολύ χειρότεροι, αφού δεν υπάρχει στην πλάση κανένα κτήνος ή άλογο ζώο που να σκοτώνει τα παιδιά του. Μόνο ο άνθρωπος το κάνει με τις εκτρώσεις και τον προγεννητικό έλεγχο. Ίσως για τον άνθρωπο του προγεννητικού ελέγχου να αρμόζουν περισσότερο τα λόγια του προφήτη Ησαΐα, ο οποίος έλεγε ότι θα έρθει εποχή που το φυσικό θα θεωρείται αφύσικο και το αφύσικο φυσικό: "Ουαί οι λέγοντες το πονηρόν καλόν και το καλόν πονηρόν, οι τιθέντες το σκότος φως και το φως σκότος, οι τιθέντες το πικρόν γλυκύ και το γλυκύ πικρόν" (Ησαΐα 5,20). Να που Στην Κύπρο και σε πολλές άλλες χώρες έγινε και αυτό. Πολλές γυναίκες, και, αλλοίμονο, και πολλοί γιατροί, το θεωρούν φυσικό να κάμουν προγεννητικό έλεγχο και έκτρωση και αφύσικο το να μην κάνουν. Ή πιο απλά, το θεωρούν φυσικό η "μάνα" να σκοτώσει το άρρωστο παιδί της και αφύσικο να μην το σκοτώσει! Φθάσαμε στο σημείο να κάνουμε εράνους, για να χρησιμοποιηθούν τα λεφτά για τις εκτρώσεις, να γίνονται πορείες για να συγκεντρωθούν χρήματα γι' αυτό το εγκληματικό έργο, και, το χειρότερο, ιδρύματα και οργανώσεις που προωθούν και ασχολούνται με τις εκτρώσεις και τον προγεννητικό έλεγχο να θεωρούνται φιλανθρωπικά!!! Οι περισσότεροι από εμάς να λέμε "εύγε" σε αυτούς που διαπράττουν τα έργα αυτά του διαβόλου και, το πιο φρικιαστικό, εμείς, οι υποτιθέμενοι Χριστιανοί, να αδρανούμε και να νίπτουμε τας χείρας μας επικαλούμενοι τη φτηνή δικαιολογία ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Τελειώνοντας το θέμα του προγεννητικού ελέγχου, το οποίο κάθε μέρα θα γίνεται και χειρότερο, καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο προγεννητικός έλεγχος είναι αχρείαστος και ιδιαίτερα επικίνδυνος για τις γυναίκες που δεν πρόκειται σε καμμία περίπτωση να κάμουν το παιδί τους έκτρωση. Η θεραπεία που προτείνει ο προγεννητικός έλεγχος είναι η έκτρωση-φόνος!

Η κουμπάρα μου και καλύτερη μου φίλη μόλις μου ανακοίνωσε ότι θα πάει για διακοπή κύησης το Σάββατο.Το μωρότης 16 εβδομάδων έχει δυσπλασία στο προσωπάκι του.Εγώ είμαι σχεδόν στην τελευταία εβδομάδα κύησης και τώρα που μιλάμε αρκετά πονάκια τα έχω.Έχουμε και οι δύο από ένα αγοράκι με έξι μήνες διαφορά και τώρα θα είχαμε από ένα κοριτσάκι πάλι με 6 μήνες διαφορά.Τον αντρα της τον γνώρισε στο γάμο μου όπου φυσικά ήταν η κουμπάρα. Την αγαπώ ακριβώς όπως την αδερφή μου και έχω στεναχωρηθει πάρα, πάρα, πάρα πολύ!!!Άρχισα να λέω πράγματα όπως μπορεί να έχει γίνει λάθος, να πάει αλλού να κάνει εξετάσεις και τέτοια.Όμως μου λένε τίποτα.Δεν μπορει να γίνει ΤΙΠΟΤΑ!Κι αν το Σάββατο έγώ γεννήσω το κοριτσάκι μου και αυτή? Αισθάνομαι άσχημα, πολύ άσχημα γι αυτό που της συνέβη!!!!! Ευχαριστώ που με διαβάσατε και συγγνώμη αν σας κούρασα!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΡΑΣ ΤΟΥ ΦΟΡΟΥΜ... ΜΟΛΙΣ ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΑΡΚΕΤΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΦΙΛΗ, ΕΓΚΥΟΣ ΣΕ ΔΙΔΥΜΑ, ΠΑΕΙ Ν ΚΑΝΕΙ ΕΚΤΡΩΣΗ ΑΥΡΙΟ, ΓΙΑΤΙ ΛΕΕΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΕΤΟΙΜΗ.....ΕΙΝΑΙ 24 ΧΡΟΝΩΝ ΜΙΑ ΧΑΡΑ... ΔΟΥΛΕΥΕΙ Κ ΑΥΤΗ Κ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΤΗΣ.... ΚΡΙΜΑ ΓΙΑΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΕΙΟ ΔΩΡΟ... ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΒΛΑΜΜΕΝΕΣ ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΡΙΧΝΟΥΝ... ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΤΑ ΤΗΣ ΕΚΤΡΩΣΗΣ.... ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΗ.. ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ 20 ΧΡΟΝΩΝ ΕΝΩ ΣΠΟΥΔΑΖΑ... ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΑ.. ΧΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ... ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΛΛΑ ΤΑΡΑΧΤΗΚΑ!!!! ΟΥΦ!!!!

ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ ΑΠΟ ΛΑΘΟΣ ...ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΙ .ΕΧΩ ΗΔΗ ΔΥΟ 3,5ΕΤΩΝ ΚΑΙ 2 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ.........ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΗΝ ΑΠΟ ΦΑΣΗ ΓΙΑ ΑΜΒΛΩΣΗ ΕΛΑΦΡΑ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ......ΠΑΛΕΥΩ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ...ΒΟΗΘΕΙ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?

ΓΕΙΑ ΣΑΣ, ΕΙΜΑΙ 32 ΕΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΟΥ 36. ΠΡΙΝ 4 ΜΗΝΕΣ ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΧΩΡΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑ. ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΑΝΑΙΜΙΑΣ (ΣΤΙΓΜΑ). ΣΤΗΝ 11Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΝΑΜΕ ΛΗΨΗ ΧΟΡΙΑΚΩΝ ΛΑΧΝΩΝ (ΤΡΟΦΟΒΛΑΣΤΗ). ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΚΑΝΑΜΕ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΗΣΗΣ ΤΗΝ 13Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ. ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ, ΕΧΩ ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΕΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ (Π.Χ ΠΟΣΕΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ 25% ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ "ΣΤΙΣ 5 ΚΥΗΣΕΙΣ ΟΙ 3 ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΕΣ" ) ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΛΛΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.