ΕΙΜΑΙ ΠΑΛΙ ΕΓΚΥΟΣ.ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΙΡΝΩ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΙΔΙ;

[sissy82]

Εμένα ο γιατρός μου είπε να την σηκώνω αγκαλιά κανονικά αφού έχω καλή εγκυμοσύνη αλλά να μη κάνω υπερβολές..Δηλ. να προσπαθώ να τη σηκώνω μόνο για τα απαραίτητα και αυτό κάνω..Μέχρι στιγμής δεν έχω κάποιο πρόβλημα.

[zouzounitsa79]

αυτη η αγκαλιτσα με εχει καψει και εμενα νιωθω φρικτες τυψεις που δεν μπορω να την σηκωνω και να την φροντιζω οπως πριν μεινω εγκυος...

νομιζω οτι το εχει καταλαβει και εχει αλλαξει η συμπεριφορα της

Ο γιατρος μου το απαγορευσε κατηγορηματικα...και καθιστη οταν ειμαι με μετρο οι αγκαλιες, για ορθια ουτε συζητηση

Το μεγαλυτερο προβλημα μου ομως ειναι οτι αυτη η εγκυμοσυνη μου προκαλει τρομερα νευρα, σε σημειο να μην μπορω να τα διαχειριστω αφου σκευτομαι μερικες φορες μηπως εχω καμια καταθλιψη και δεν το ξερω της φωναζω και δεν θελω...πολλες φορες κλαιω απο την απογνωση ξερει καμια αν περνανε αυτα τα νευρα πριν τον τοκετο??

Δεν θα το αντεξω 5-6 μηνες ακομα να ειμαι ετσι

[nat-left]

... ξερει καμια αν περνανε αυτα τα νευρα πριν τον τοκετο??

Δεν θα το αντεξω 5-6 μηνες ακομα να ειμαι ετσι

 

Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω αλλά δεν περνάνε τα νεύρα ακόμη και στη λοχεία! και εγώ μία από τα ίδια, όλο μαλώνω το γιο μου, από υπομονή μηδέν αλλά λέω έρχονται και χειρότερα γιατί με το γιο μου να κάνει ζημιές όλη μέρα και να μη κάθεται λεπτό και τα δίδυμα να κλαίνε μέρα νύχτα... εκεί να δεις γλέντια....

[zouzounitsa79]

πο-πο δικιο εχεις μαλλον κουκλα

Το μονο που με νοιαζει ειναι να μην προκληθει τπτ ανεπανορθωτο στην κορη μου, εννοω να τα θυμαται αυτα και να τα φερει βαρεως

ουυυυφφφφφφφ :(:(

[zoitheodos]

... ξερει καμια αν περνανε αυτα τα νευρα πριν τον τοκετο??

Δεν θα το αντεξω 5-6 μηνες ακομα να ειμαι ετσι

 

Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω αλλά δεν περνάνε τα νεύρα ακόμη και στη λοχεία! και εγώ μία από τα ίδια, όλο μαλώνω το γιο μου, από υπομονή μηδέν αλλά λέω έρχονται και χειρότερα γιατί με το γιο μου να κάνει ζημιές όλη μέρα και να μη κάθεται λεπτό και τα δίδυμα να κλαίνε μέρα νύχτα... εκεί να δεις γλέντια....

 

 

 

ΥΠΟΜΟΝΗ....ΥΠΟΜΟΝΗ....ΥΠΟΜΟΝΗ.....

 

Έχετε βοήθεια καθόλου?

[zouzounitsa79]

Ζωή ... εμένα με έχουν παρατήσει άπαντες στην τύχη μου!!

Ο σύζηγος βοηθάει αρκετά αλλα δουλεύει κιόλας οπότε κανει οτι μπορεί και αυτος!!

[zoitheodos]

zouzounitsa, κι εγώ στα ίδια είμαι και χειρότερα....

Τώρα περνάμε και κρίση με τον άντρα μου... τέλεια. Και πάλι προσπαθώ να μην παραπονιέμαι όσο τα μωρά μου είναι γερά.

[angel25]

καλη χρονια κοριτσια! εμενα ο αντρας μου ειναι ναυτικος και ερχετε για 4 ωρες στο σπιτι μερα παρα μερα, η μαμα μου δεν ζει εδω κ 4 χρονια (40 ηταν τοτε) ο πατερας μου ολη μερα δουλευει,απο τους αδελφους τι να περιμενει κανεις οταν ειναι 17,20,24 ετων,πεθερα ανυπαρκτη.....η μικρη απο την μερα που της ειπαμε οτι η μαμα εχει ενα μωρακι στην κοιλιτσα και οτι δεν μπορει να σε περνει συνεχεια αγκαλια εχει τρελαθει...

εγω θελω να ξεκουραστω και η μικρη θελει να παιξουμε ουφ

και μεχρι εδω ολα καλα.. το μεγαλυτερο μου αγχος ειναι πως θα την αφησω να παω για γεννα αφου δεν εχουμε αποχωριστει η μια την αλλη εδω και 2 χρονια?

 

ξερει καμια σας εαν το μαιευτηριο σου δινει εξιτηριο την επομενη της γεννας και να ερχετε ο παιδιατρος μας στο σπιτι καθε μερα να παρακολουθει το μωρο για της 3 πρωτες μερες?(σε φυσιολογικη περιπτωση παντα.. εαν δεν υπαρξει καποιο προβλημα)

 

υπαρχει αλλη λυση εαν δεν εχεις καπου να αφησεις το πρωτο σου παιδι?

[zoitheodos]

Angel, συγκινήθηκα τόσο με την ιστορία σου... Δεν ξέρω αν μπορείς να βγείς απο το νοσοκομείο αμέσως αλλά φαίνεσαι πολύ δυνατός άνθρωπος και πιστεύω πως θα την βρείς την λύση. Λίγες μέρες θα είναι.

Η μικρούλα σου πιστεύω πως λίγο με τον μπαμπά λίγο με τους θείους λίγο με τον παππού θα περάσουν οι μέρες.

Πάντως εγώ δεν της λέω οτι δεν την πέρνω αγκαλιά γιατί έχω το μωρό στην κοιλιά αλλά γιατί πονάει η μέση μου και της προτείνω να την πάρω καθιστή και στην ουσία σκαρφαλώνει γιατί δεν θέλω να ασκήσω πίεση στην κοιλιά μου και της λέω μπράβο και νιώθει οτι κάνει και κατόρθωμα.

Θα την βρείς την λύση σε όλα είμαι σίγουρη, να είσαι καλά εσύ και τα μωράκια σου.

[Afroditi D]

καλησπέρα , θα ήθελα να μοιραστώ μαζι σας εναν προβληματισμό μου , και βασικά μεγάλη στεναχώρια μου ...

 

Ο χαράλαμπός τον Ιούνιο θα γίνει 3 χρονών , γενικά είμαστε πάρα πολυ δεμένοι (όπως κάθε μαμα με τα παιδάκια της δλδ) ) και καθημερινά κάνουμε παρά πολλά πράγματα μαζί και μεσα στα παιχνίδια πολλές πολλές πολλές αγκαλιές , χοροπηδάμε αγκαλιά , χορεύουμε αγκαλιά , κατεβαιναμουμε στις σκάλες , βαζοντας τον να κάνει τσουλίθρα στην κουπαστη ...

Είναι παιδί πολύ συνεργάσιμο , ευαίσθητο , έξυπνο ... ( στην ΝΑΣΑ θα μου τον πάρουνε ... χαχαχα)

 

Τον τελευταίο καιρό λόγο τις εγκυμοσύνης , πολλές απο αυτές τις αγκαλιες έχουν σταματίσει ... πχ. δεν τον παίρνω αγκαλιά να χορέψουμε , ουτε να τρέξουμε να σβύσουμε το φως στο δωμάτιο , ουτε να τον βάλω στο καθησματάκι τους αυτ/του , ούτε όταν κατι τον στεναχωρεί να τον σηκώσω στην αγκαλια να τον παρηγορίσω , παρα μόνο γονατίζω μπροστα του και τον αγκαλιάζω ...

 

Υπάρχουν φορές που επιμένει να τον πάρω αγκαλιά ... και τότε η φωνή του μπαμπά ή της γιαγιάς "απαγορεύει" να συμβεί αυτό λέγοντας πως η μαμα έχει το μωράκι και δεν μπορεί ...

 

Τότε είναι που στεναχωριέμαι πιο πολύ ...ο Χαράλαμπος αυτη την στιγμή είναι οτι πιο πολύτιμο έχω!

 

Πως θα μπορούσε να γίνει το "απαγορευμένο" όσο πιο ανώδυνο για την ψυχούλα του ;

 

Μου λείπουν πολυ αυτές οι αγκαλιές μαζί του , και πιστεύως πως και στον ίδιον λείπουν ...

[maryp]

Αφροδιτάκι μου

ΠΡΕΠΕΙ να του πείτε κάτι άλλο, γιατί αλλιώς θα μισήσει το μωράκι πριν καν το δει! Ισως να του έλεγες ότι αν η μαμά σε πάρει αγκαλίτσα, θα πονέσει πολύ η κοιλίτσα της? Ή ότι πονάνε τα χέρια σου? Παίξ'το λίγο "Εθνικό Θέατρο", είναι πολύ μικρός για να καταλάβει, αλλά αρκετά μεγάλος για να παρακολουθήσει παράσταση (λέω εγώ τώρα... μπορεί να λέω και ανοησίες... αλλά το 'χω περάσει με πολύ μικρότερη ηλικία του Δημήτρη μου και ήταν πολύ πιο σκληρό για μένα και γι'αυτόν...)

[ΑΡΙΑΔΝΗ]

Αφροδίτη!!!!Τώρα (έχω χαθεί, το ομολογώ!)είδα τα ευχάριστα!!!!Με το καλό το δεύτερο μωράκι και όλα να πάνε καλά!

Τώρα για τον προβληματισμό μου, δυστυχώς δεν είμαι "αρμόδια" να απαντήσω, εννοώντας πως δεν έχω ανάλογη εμπειρία.

Μιας και βράθηκα όμως εδώ θα προσπαθήσω να μπω στο θέμα!

Μου φαίνεται όμως απολυτα λογικό να αισθάνεσαι έτσι, εφόσον αλλιώς έιχατε μάθει μαμά και γιος. Από την άλλη εκ των πραγμάτων η σχέση με το πρώτο παιδί αλλάζει, πόσο μάλλον όταν έρθει το αδερφάκι στον κόσμο. Δεν σημαίνει ομως πως η σχέση υποβιβάζεται. Απλώς γίνεται διαφορετική.

Κι εσύ πιστεύω θα βρεις εναλλακτικές για να δείχνεις στον Χαράλαμπο πόσο τον αγαπάς, είτε με τα λόγια (ίσως περισσότερα? Ίσως δίνοντας κάποιες απλές εξηγήσεις?) , είτε με χάδια λιγότερο επιβαρυντικά για σένα. Τί λένε οι εμπειρότερες μαμάδες?

[Maya]

Καταρχήν να σε συγχαρώ για την εγκυμοσύνη σου. Σε παρακολουθώ κυρίως μέσα από τις συνταγές σου και έχω κάνει πολλές από αυτές.

Τί θέμα άνοιξες τώρα ! Εννέα μήνες ενοχές! Και οι ενοχές δεν τελειώνουν εκεί. Φαντάσου να θέλει να το νανουρίσεις κι εσύ να ταϊζεις το μωρό. Να θέλει να το φιλήσεις, κι εσύ να σηκώνεις το μωρό που κλαίει σπαραχτικά, όταν το αφήνεις κάτω. Αυτό που ζεις είναι απλά η αρχή μία σειράς διλημμάτων που ... δεν τελειώνουν ποτέ.

Αλλά στο κάτω κάτω, αυτή δεν είναι και η ουσία της αδερφικής σχέσης? Είναι σκληρό αλλά είναι το πρώτο σημείο, όπου το μεγάλο παιδί καταλαβαίνει ότι η μαμά έχει ΚΑΙ κάπου αλλού το μυαλό της. Και είσαι τυχερή επειδή είναι σε μία ηλικία που καταλαβαίνει. Μπορεί να μην του αρέσει αλλά καταλαβαίνει. Εμένα ήταν 18 μηνών όταν έμεινα έγκυος. Όταν έγινε λοιπόν φανερό ότι ... κάτι τρέχει με τη μαμά, του εξήγησα τα περί αδερφακίου (τα οποία άκουσε με υποδειγματική αδιαφορία) και μετά είπαμε τα εξής.

Μπορούμε να κάνουμε αγκαλίτσες το κρεβάτι ή στον καναπέ

Αν προσέχουμε την κοιλίτσα της μαμάς, μπορούμε να κάνουμε αγκαλίτσες στην πισίνα (πηγαίναμε baby swimming) ή αργότερα στη θάλασσα

Μπορούμε να κάνουμε μεγάλες βόλτες αλλά, επειδή η μαμά κουράζεται, θα πρέπει να καθόμαστε να ξεκουραζόμαστε κλπ κλπ.

Μην προσπαθήσεις να τα κάνεις όλα όπως πρώτα. Δεν είναι κακό να αρχίζει σιγά σιγά να καταλαβαίνει ότι τα πράγματα άλλαξαν αλλά δεν είναι και τόσο άσχημα.

Όσο για τη γιαγιά, δεν το σχολιάζω. Απλά πες της από τώρα να μην αντιδρά έτσι γιατί, όταν θα γεννηθεί το μωρό, θα έχεις πραγματικό πρόβλημα.

[Maya]

ο Χαράλαμπος αυτη την στιγμή είναι οτι πιο πολύτιμο έχω!

[/color]

 

Ξέχασα να σου πω ότι ΠΑΝΤΑ θα είναι ότι πιο πολύτιμο έχεις. Και το μωρό επίσης. Ξέρεις, η πιο συγκλονιστική στιγμή της δεύτερης εγκυμοσύνης μου ήταν όταν κατάλαβα ότι αυτό το πλάσμα εκεί μέσα το αγαπούσα... σαν παιδί μου .

[nea mamaka]

Tώρα αρχίζουν τα δύσκολα.........

 

Εφόσον λες βρε Αφροδιτάκι μου οτι είναι συνεργάσιμο παιδάκι ο Χαραλαμπίνος ίσως θα έπρεπε να προσπαθήσεις ΛΙΓΟ περισσότερο για να του εξηγήσεις τι έχει η μαμά στην κοιλίτσα της!

Ισως καταφέρεις να τον κάνεις και να σε βοηθάει σε κάποια πράγματα (πχ να σου δίνει τα μανταλάκια) ουτος ώστε να βλέπει οτι συνεχίζετε να κάνετε πραγματάκια μαζί!

Το θέλει αυτό το παιδάκι ο μικρός και στο έχει πει ήδη!

Ισως δυσκολευεται (και απόλυτα λογικό είναι) να κατανοήσει όλη την διαδικασία των 9 άυτών μηνών ώστε να δει το μπεμπε!

Μπορείς να τον παίρνεις και μαζί σου στους υπερήχους και να προσπαθήσεις να του δείξεις το μωρό!!!

 

Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω καρδιά μου!

Μεσα από το θέμα σου θα μάθω και εγώ για την Φέλια!!!

[xanthi9]

Αφροδιτη μου οι γιοι μας εχουν την ιδια ηλικια και μαλιστα συνηθιζα και εγω να κανω διαφορα τετοια με το γιο μου.Οταν εμεινα εγκυος του ειπα οτι η μαμα δεν μπορει πλεον να σε παιρνει αγκαλιτσα γιατι εχει μωρο στη κοιλιτσα και θα ποναει, το καταλαβε και μαλιστα καμια φορα ξεχνιομουν και πηγαινα να τον σηκωσω αυτος μου ελεγε ''μη δεν κανει -ποναει μπεμπης'' ετσι και εγινε και βεβαια θα σχοληθω μαζι του και θα παιξουμε αλλα δεν θα χοροπηδαω εγω .Κατι αλλο που βοηθησε πολυ σε εμας ηταν οτι τον παιρναμε μαζι μας στο γιατρο και μου κραταγε το χερι για να δει το μωρο

[Vann]

Αφρο, κ εγω το ιδιο προβλημα εχω,ειχα,θα εχωωωωωωωωωωω

στην αρχη της λεγαμε οτι δεν μπορω λογω εγκυμοσυνης, κ ερχοταν κ με ρωταγε, μαμα δεν μπορεις να με παρεις αγκαλεια γιατι εχεις το νινι??????????

σπαραζε η καρδια μου κ δεν αντεχα κ την επερνα αγκαλια,μετα βρηκα μια δικαιολογια οτι ποναει η μεση μου,κ δεν μπορω να την περνω αγκαλια γιατι ο γιατρος μου δινει φαρμακα,με εβλεπε κι ολας που επινα το σιδηρο ασβεστιο,κ το εχει συνδιασει πλεον ετσι.

Βεβαια μου πεταει απο το πουθενα οτι οταν κανω το νινι θα την περνω αγκαλια,κ παλι με στελνει.

Εννοειται πως μερικες φορες την περνω αγκαλια πανω στο παιχνιδι γιατι το ξεχναω κ εγω,αλλα ο γιατρος μου,μου εχει πει οτι δεν υπαρχει προβλημα,ρωτησε τον κ εσυ να δεις ποια ειναι η γνωμη του γιατρου.Παντως απο τοτε που κοψαμε τις αγκαλιες κοιμαμαστε αγκαλια το βραδυ

[zunix]

Αχ τι μου θύμισες τώρα.... Σε μας υπήρχαν στιγμές που όσα και να του είχα πει και εξηγήσει εξακολουθούσε να μου ζητάσει αγκαλιά επίμονα (και με κλάματα) και πολλές φορές του έκανα το χατήρι. Όταν με έβλεπε ο κόσμος αναρωτιόταν 'είσαι τρελλή;!' Λέτε για αυτό να μου έσπασαν τα νερά στη δεύτερη εγκυμοσύνη στον 8ο; Ήταν δύσκολη περίοδος, συνεχώς μου έλεγε "Μαμά αγκαλια" και του είχα πει ότι μόλις η μαμά γεννήσει θα σε παίρνει ξανά αγκαλιά όπως πριν. Μάντεψε τι μου ζήτησε μόλις γέννησα; Να τον πάρω αγκαλίτσα ψηλά! Αχ... και είχα κάνει και καισαρική. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα όπως είπε και η nea mamaka.

[elenik]

Αφροδιτάκι μου

ΠΡΕΠΕΙ να του πείτε κάτι άλλο, γιατί αλλιώς θα μισήσει το μωράκι πριν καν το δει! Ισως να του έλεγες ότι αν η μαμά σε πάρει αγκαλίτσα, θα πονέσει πολύ η κοιλίτσα της? Ή ότι πονάνε τα χέρια σου? Παίξ'το λίγο "Εθνικό Θέατρο", είναι πολύ μικρός για να καταλάβει, αλλά αρκετά μεγάλος για να παρακολουθήσει παράσταση (

 

Θα συμφωνησω με την προλαλησασα. Ακομα και τωρα οταν κοιμαται ο μπεμπης και θελω να κανει ησυχια δεν λεω¨"ησυχια κοιμαται το μωρο" αλλα " ησυχια ειναι μεσημερι, βραδυ κλπ" ή κανω οτι ποναει το κεφαλι μου

[tao]

εμένα να δείτε τι μου θυμήσατε! εμένα έχουν 16 μήνες διαφορά, και με τη μεγάλη επειδή δε δούλευα κιόλας ήμασταν αυτοκόλλητοι! οπότε φαντάζεστε τι πέρασε το μικράκι μου! από μέσα η μικρή , από πάνω και προς το πλάι στο γοφό η μεγάλη, και δώστου κλωτσιές η μικρή, τότε δεν το καταλάβαινα γιατί κλώτσαγε τόσο πολύ! το ζορίζαμε το γλυκούλι μου και αντιδρούσε! τεσπα, η αλήθεια είναι ότι είχα παντελώς άγνοια για πολλά, και εμπιστευόμουν το γιατρό μου απλά χωρίς να ψάχνω τίποτα απολυτως! τώρα λέω δόξα σοι ο θεός που πήγαν όλα καλά, γιατί φυσικά οι αγκαλιές συνεχίστηκαν μέχρι που γέννησα. αν ήξερα τότε όσα έχω μάθει τώρα και κυρίως μέα απο το φορουμ, σίγουρα αγκαλιές δεν θα την έπαιρνα, μόνο με τους τρόπους που περιγράφετε και εσείς!

[monbebe]

το ιδιο θεμα ειχα κι εγω...

στην αρχη -ενω ηξερε οτι ημουν εγκυος- το'παιξα με πονεμενη μεση που μολις περασει θα τον σηκωσω...

τωρα που βλεπει οτι η κοιλια ειναι μπαλονι καταλαβαινει οτι δεν ειναι δυνατον να τον σηκωσω και μαλιστα με βοηθαει αν του ζητησω κατι... γενικα -φτου μη μας ματιασω- ειναι πολυ βολικος με το νεο του μωρου... ηταν ο 1ος που το ειχα πει ο γιος μου για την εγκυμοσυνη, απο τον 1ο μηνα... και εκανε πολυ καλο... το συζητησαμε, εντυπωσιαζεται που θα βοηθαει, ανυπομονει για το ποτε θα'ρθει... νομιζω ειναι ολα απλα θεμα συζητησης...

[Afroditi D]

Καλημέρα , θα ήθελα να πω ενα ευχαριστώ σε όλες σας.

 

Θέλω ο μικρός να καταλάβει πως η μαμά δεν τον παίρνει αγκαλιά οχι γιατι δεν θέλει αλλά γιατι δεν μπορεί ... αυτό θέλω να ξεκαθαριστει στο μυαλουδάκι του!

 

Οι αγκαλιές μας στο κρεβάτι στον καναπέ & γενικά σε ασφαλείς για τον μωράκι στην κοιλίτσα μεριές , είναι δεδομένες δεν θα άντεχα να μην ειχαμε ουτε αυτές εξάλλου!

 

Μαιρούλα οι "παραστάσεις" δίνονται καθημερινά ... μια με πονάει η κοιλίτσα , μια το χεράκι απλά είναι δύσκολο όταν ένα παιδί σε έχει μάθει να είσαι συνέχεια σε "δράση" κ "κίνηση" ... ξαφνικά να "χάψει" ... ότι η μαμά δεν μπορεί , φοβαμαι οτι το λαμβάνει σαν δεν θέλει η μαμά και αυτο είναι που με τρομάζει...

 

Αριάδνη μου πολύ χάρηκα που σε είδα!Σε ευχαριστώ για τις ευχές!

Πόσο δίκαιο έχεις σε αυτό που λες : "η σχέση δεν υποβιβάζετε απλώς γίνετε διαφορετική" αυτό θέλω να νοιώσει το παιδί , πως περνάμε σε μια άλλη φάση , όπου το νέο μέλος που έρχετε έχει ανάγκη τόσο εμένα και τον πατέρα του όσο και αυτόν!

 

Maya ευχαριστω κ εσένα για τις ευχές και παρόλο που έχουμε "μιλήσει" μέσω συζητήσεων ελάχιστα ή καθόλου , εδω ... νομίζω πως "έπιασες" τον παλμό όσων νοιώθω!

"9 μήνες ενοχές" και απο ότι ολες λέτε υπάρχει και συνέχεια ... φυσικά μιλώντας για το συναισθηματικό κομάτι...

Όσο για την γιαγιά κ τον μπαμπά ,όταν βιαζονται να "απαγορευσουν" την αγκαλιά ...επειδή "τα πήρα" και εγω μαζί τους , όταν πια ξεχνιοντα και την κανουν την πατάτα ... βιάζομαι και εγω να τους διαψεύσω ή τον κρατάω αγκαλίτσα γονατιστή ή με "αεροπλανικό στύλ" ο μπαμπάς τον σηκώνει και τον βάζει στην αγκαλιά μου ...

 

Βάσια μου ναι αυτό το μωράκι , το θέλει πολύ και ο Χαράλαμπος , γι'αυτον ακριβώς τον λόγο ανυσηχώ μην γυρίσει "μπούμεραν". Αυτό που λες για να τον παίνω μαζί μου στον γιατρο το έχω σκεφτεί , απλά πρέπει να μεγαλώσει λιγάκι το "σποράκι" για να έχει νόημα , να βλέπει και να καταλαβαίνει!

 

Xanti σε ευχαριστώ!με το καλο το μωράκι σου!

 

Vann μου και εσένα σε ευχαριστώ , ο γιατρός είπε το 1ο τρίμηνο να είμαι πάρα πολυ προσεκτική ... (σου έχω πει κ με πμ περισσότερα)

 

Zunix μου ναι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα ...

 

Ελενικ & Tao σας ευχαριστώ!

 

Μοnbebe σε ευχαριστω κ εσένα συμφωνώ απόλυτα μαζί σου όλα είναι θέμα συζητησης , μόνο που αυτη την φορά δεν μου φαίνετε ... απλά θέμα συζήτησης!με το καλό και το δικό σου μωράκι!

 

Σας ευχαριστω και πάλι!

[Lina28]

Και εγώ τα ίδια περνάω 6 μήνες τώρα....Ενοχές για την μεγάλη μου που είναι ακόμα πολύ μικρή να καταλάβει γιατί δεν μπορώ να παίξω μαζί της στο πάτωμα, γιατί όταν θέλει αγκαλιά προσπαθώ να είμαι καθιστή, γιατί όταν πάμε βολτίτσα την παίρνει μόνο ο μπαμπάς αγκαλιά, γιατί η μαμά δεν μπορεί πια να την κάνει μπάνιο...αλλά και ενοχές για το μικρούλι μου που δεν έχω δει ακόμα που κουράζομαι πολύ με ένα παιδί στο σπίτι, που ακόμα δεν έχω βρει χρόνο να χαϊδέψω την κοιλιά μου όπως έκανα στην μεγάλη από την αρχή, που υποκύπτω συχνά πυκνά και σηκώνω την μεγάλη για αγκαλίτσες, που έχει φάει κανα δυο κλωτσίτσες κατα λάθος στο κρεββάτι όταν η μεγάλη ήταν άρρωστη και κοιμόταν μαζί μου....και τόσα άλλα. Α! έχω φάει και 2 τούμπες τρέχοντας από πίσω της, και τις 2 στον 4ο!!!!!!! Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα!!! Παρόλα αυτά η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήταν γεμάτη προβλήματα (συσπάσεις, πλακούντας) και το μόνο που έκανα ήταν να ξεκουράζομαι, και αυτή τη φορά εκτός από το άγχος του τοκετού δεν έχω καταλάβει πως έχουν περάσει τόσοι μήνες....(εννοώ ότι δεν έχω ούτε συσπάσεις, ούτε πρόβλημα με τον πλακούντα, ούτε τίποτα, δόξα το Θεό!). Επίσης να μην ξεχάσω να πω ότι τώρα δεν θυμάμαι καλά καλά σε ποια βδομάδα είμαι, στο περίπου θυμάμαι τον μήνα που διανύω...τα ραντεβού με το γιατρό (μου τα θυμίζει ο άντρας μου)...τα κιλά που έχω πάρει... . Ξέρω ότι δεν είναι για γέλια αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο γιατί αυτή τη στιγμή το μυαλό μου είναι συνέχεια στην Αγγελική μου, το μικρούλι σχεδόν το ξεχνάω, ενώ την πρώτη φορά το μυαλό μου ήταν στην εγκυμοσύνη και μόνο εκεί...

Δύσκολες καταστάσεις...και τα πιο δύσκολα δεν έχουν έρθει ακόμα...όπως είπε και μια άλλη κοπέλα παραπάνω. Αφροδίτη μου σου εύχομαι να πάνε όλα καλά μέχρι το τέλος...και νομίζω πως αν και στην αρχή θα είναι δύσκολα για τον γιο σου αργότερα θα σε ευγνωμονεί που θα έχει ένα αδελφάκι και ας του τρώει λίγο χρόνο από την μαμά

[Afroditi D]

ο Χαράλαμπος αυτη την στιγμή είναι οτι πιο πολύτιμο έχω!

Ξέχασα να σου πω ότι ΠΑΝΤΑ θα είναι ότι πιο πολύτιμο έχεις. Και το μωρό επίσης. Ξέρεις, η πιο συγκλονιστική στιγμή της δεύτερης εγκυμοσύνης μου ήταν όταν κατάλαβα ότι αυτό το πλάσμα εκεί μέσα το αγαπούσα... σαν παιδί μου .

 

.... Πόσο όμορφη σκέψη αυτή! .... ελπίζω να το νοιώσω και εγω αυτό!

[nea mamaka]

ο Χαράλαμπος αυτη την στιγμή είναι οτι πιο πολύτιμο έχω!

Ξέχασα να σου πω ότι ΠΑΝΤΑ θα είναι ότι πιο πολύτιμο έχεις. Και το μωρό επίσης. Ξέρεις, η πιο συγκλονιστική στιγμή της δεύτερης εγκυμοσύνης μου ήταν όταν κατάλαβα ότι αυτό το πλάσμα εκεί μέσα το αγαπούσα... σαν παιδί μου .

 

.... Πόσο όμορφη σκέψη αυτή! .... ελπίζω να το νοιώσω και εγω αυτό!

 

 

Ααααααχχχχχχχχχ φιλενάδα!!!

Σου ευχομαι να το νιώσεις πολλές φορές αυτό!