ΡΟΜΠΑ 2009

[fraoulopoulitsa]

Καλά αυτά συμβαίνουνε σε όλους τους γάμους δεν το ήξερες?

Με αφορμή το παραπάνω γεγονός...Παντρεύουμε την κολλητή μου και μετέπειτα διπλοκουμπάρα μου και ο γαμπρός περιμένει ήδη στημένος στην εκκλησία.

Είμαι μαζί με την τρίτη κολλητή της παρέας στο νυφοαυτοκίνητο και καθώς έχουμε κάνει ήδη τρεις κύκλους και έχουμε ζαλήσει εκκλησία και πεθερικά μας πιάνει η μαλ....ία και αποφασίζουμε στον τελευταίο κύκλο το αυτοκίνητο να πάει μόνο του στην εκκλησία και εμείς να πάμε από την πίσω πλευρά την νύφη ώστε ο γαμπρός να πάθει ντουβρουτζά, να ξεμουδιάσουμε και λιγάκι βρε παιδάκι μου.Στο δρόμο συναντάμε 2 συμφοιτητές-τεκνά της κολλητής και νύφης πιάνουμε ψιλή κουβέντα μαζί τους , και ύστερα και το κουτσομπολιό μεταξύ μας για τα τεκνά που αφήνουμε και φεύγουν από τα χέρια μας (ή από τα δόντια μας καλύτερα), μέχρι που αντιλαμβανόμαστε ότι η καθυστέρηση έχει φτάσει πια το μισάωρο και μετά από δεκάλεπτο ο παπάς έχει άλλη βάφτιση. Σηκώνουμε το νυφικό στα χέρια βάζουμε τα πόδια στον ώμο και τελικώς φτάνουμε στην εκκλησία, όπου η κολλητή ανοίγει το στόμα της και λέει στον απορημένο σύζυγο " βρε αγάπη μου βρήκα κάποιους γνωστούς στο δρόμο και ξεχάστηκα , δεν είχα και ρολόι μαζί...τι να κάνω?"

[novpal]

Άσχετο, αλλά αφού πιάσαμε τους γάμους, εμείς κάναμε γαμο-βάπτιση & το τραπέζι σε ξενοδοχείο & φυσικά σέρναμε & το μωρό μαζί. Τεσπα κάποια στιγμή χάνουμε το μωρό, ψάχναμε, πουθενά το μωρό... Έρχεται μια κολλητή & μου λέει τρέχα να δεις που είναι το μωρό... Προσπαθείστε να το φανταστείτε: χώρος δεξίωσης... πόρτα... φουαγιέ με πιάνο... πόρτα... τουαλέτες... πεθερά με κουνιάδα με μωρό αγκαλιά να ΤΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ ΠΙΑΝΟ!!! Ρεζιλι γίναμε, πήγαινε ο κόσμος για κατούρημα & έβλεπε τις αδελφές Μπρόγιερ να τραγουδάνε στο παιδί μου!!! Τι να πεις...

[mor@ki_K]

 

Καλά βρε Jean μου είσαι ΘΕΑ!!!

Δεν παίζεσε κοπέλα μου!

Τι ωραίες ιστορίες μας έγραψες, είχες ρέντα απ'οτι φαίνεται!

[Jean]

 

Καλά βρε Jean μου είσαι ΘΕΑ!!!

Δεν παίζεσε κοπέλα μου!

Τι ωραίες ιστορίες μας έγραψες, είχες ρέντα απ'οτι φαίνεται!

 

kala ετσι; Θυμηθηκα μια αλλη φαση που για λογους απολυτως ευλογους, (οπως θα διαπιστωσετε) την ειχα απωθησει στα ταρταρα του εγκεφαλου μου, αλλα εφαγα μια φλασια με ολες τις ρομπαstories...

Διαπιστωσα οτι τελικα...οτι κοροιδεψα στη ζωή μου το λουστηκα...

 

Ειμαι στο τελευταιο ετος της σχολης (επι πτυχιω φοιτητρια για τους γνωστες) και ειναι Σαββατο. Μετραω ηδη με τον αντρα μου ενα χρονο σχεσης και με παιρνει το πρωι οτι μετα τη δουλεια θα βγουμε σε ενα ροκαδικο σε μια συμβολη της Ιπποκρατους (δεν λεω ποιο και θα καταλαβετε πιο κατω γιατι)

 

Σκυλοβαριεμαι λοιπον και αποφασιζω να παω γυμναστηριο. Γυρναω. πινω εναν χυμο και πεφτω και ξεραινομαι... Εκεινη την περιοδο ξεχνουσα να φαω... Ετρωγα μονον οταν εβλεπα αλλον να τρωει και θυμομουνα το θεμα "φαι"

Εκεινο το Σαββατο δεν ειχα φαει τιποτα.

 

Φτανει το βραδυ, ερχεται ο Τ. με παιρνει, παμε...

Μπαινοντας στο Bar δεν μπορεσα να μην προσεξω τον μπαρμαν. Ηταν απιστευτα μεγαλοσωμος, ο πιο ασχημος ισως αντρας που ειδα στη ζωή μου, με ενα δερμα φοβερα βλογιοκομμενο...Ενα ορθιο μπλιαχ με λιγα λογια. (ναι, ημουν κακια αλλα η ηλικια βλεπετε...)

Καθομαστε, χτυπαω το πρωτο, χτυπαω το δευτερο, εχω τσακισει και τα πατατακια γιατι μ' εκοψε πεινα και σηκωνομαι να παω τουαλετα,για τσισα.

Με το που γυρναω αισθανομαι καπως. Λεω στον Τ. θα ξαναπαω... Παλι; με ρωταει...

Δεν του απανταω. Το τελευταιο πραγμα που θυμαμαι ειναι να μπαινω στην εισοδο της τουαλετας.

Η επομενες μνημες μου ειναι να ακουω αγνωστες φωνες:

Δεν εχει σφυγμο, γαμω το, που ειναι το ασθενοφορο...οχι οχι κατι πιανω, εχει...

Μετα ενα στομα να κολλαει πανω στο δικο μου και ενα κυμα αερα να εισβαλλει βιαια στα πνευμονια μου, τοσο που ενιωσα να με καινε τα μεσα μου...

_Τι εχει παρει;

-Τιποτα δεν εχει παρει...

-και πως εγινε αυτο γαμω το φελεκι μου; θα μας μεινει στα χερια...

-Σου ειπα δεν παιρνει τιποτα καταλαβαινεις ελληνικα; (ο Τ. ηταν αυτος)

Ξαναχανω επαφη (η μαλλον ενιωσα να με σηκωνουν) και ξυπναω μεσα σε ασθενοφορο (οπου ξερναω το γαλα της μανας μου)

 

Φτανουμε στο νοσοκομειο, ενεσεις καφεινης, εξετασεις κτλ. Δεν βγαλανε τιποτα, οχι οτι με ενημερωσε και κανεις. Μου ειπαν να φυγω μετα απο κανω δυο ωρες. Ο Τ. εν τω μεταξυ ξυπνησε την αδερφη του μεσα στα αγρια μεσανυχτα να ερθει γιατι ειχε χεστει απανω του (ενα πακετο καπνισε στο προαυλιο)...

Μολις σηκωθηκα εκανα αλλον ενα γυρω εμετου (ατιμε ορε)

ΞΕΦΤΙΛΑ!!!! Ασε που φυγαμε χωρις να πληρωσουμε...στο bar εννοω...

Την αλλη μερα που τα συζητησαμε του λεω εσυ μου εκανες τεχνητη αναπνοη; Μου λεει οχι, ο μπαρμαν... (καλα να παθω; οχι πειτε...)

Ποτε δεν καταλαβα τι ακριβως εγινε εκεινο το βραδυ, σκεφτηκα επισης να παω να τον ευχαριστησω και να πληρωσω το λογαριασμο αλλα ντρεπομουν υπερβολικα... Δεν ξαναπατησα...

Τραγικη ειρωνια... Εκεινη την εβδομαδα παιζοταν στα σινεμα η ταινια "σταυροδρομια της ψυχης" με τον Νικολας Κειτζ που ηατν οδηγος ασθενοφορων και δυο μερες πριν το περιστατικο ειχα πει στον αντρα μου...εχεις μπει ποτε σε ασθενοφορο; Εγω οχι..................................

[xara_2]

.........

Την αλλη μερα που τα συζητησαμε του λεω εσυ μου εκανες τεχνητη αναπνοη; Μου λεει οχι, ο μπαρμαν... (καλα να παθω; οχι πειτε...)

 

 

ixixixixixixixixixixixi

 

 

[xazomama]

Μόλις πριν από λίγο θυμήθηκα μια από τις μεγαλύτερες ρόμπες που έχω ζήσει στη ζωή μου. Το είχα ξεχάσει, ή μάλλον προσπαθούσα να το ξεχάσω, αλλά τώρα μου ήρθε φλασιά.

 

Πριν από 4 περίπου χρόνια, νιόπαντρη εγώ αλλά άτεκνη, αποφασίζω με τον σύζυγό μου να πάρουμε τα ανήψια μου (της αδερφής μου) ετών 7 και 3,5 και να πάμε όλοι μαζί σινεμά.

Δεν ξέρω τί με είχε πιάσει τότε και αισθανόμουν την υποχρέωση να αναλάβω κι εγώ λίγο την διασκέδασή τους....

Πάμε λοιπόν στα Village στο Μαρούσι (τα παλιά) να δούμε Μπομπ Σφουγγαράκι.... Τους παίρνουμε και μια σακούλα καραμέλες-ζελεδάκια (ξέρετε, αυτά τα φιδάκια) και απολαμβάνουμε την ταινία.

Ο μικρός μου ανηψιός, ως απίστευτα λαίμαργος και λιχούδης, έφαγε πολύ γρήγορα μια μεγάλη ποσότητα απ'τις καραμέλες του, με αποτέλεσμα να αρχίσει να μου παραπονιέται ότι πονάει η κοιλιά του. Τί να κάνω εγώ; Ήμουν και αρκετά άσχετη από παιδιά. Τον παίρνω να πάμε στις τουαλέτες, όπου στην προσπάθεια να βγούμε απ'την σειρά των καθισμάτων, κάνει έναν τρομερό εμετό στο μπροστινό κάθισμα.... στο οποίο, για πολύ κακή του τύχη, καθόταν ένα αγοράκι με τη μαμά του!!!

Παθαίνει σοκ το αγοράκι, σοκ η μαμά.... πού να κρυφτώ εγώ;;;;

Χίλια συγνώμη ζήτησα και με την ουρά κάτω απ'τα σκέλια βγήκαμε απ'τη αίθουσα, όπου ένας ακόμα εμετός απλώθηκε στην είσοδο της αίθουσας. Με βοήθησαν εκεί οι υπάλληλοι να τα μαζέψουμε και βλέπω δίπλα μου τη μαμά με τον σοκαρισμένο γιό που προσπαθούσε να καθαρίσει από πάνω του τα φιδάκια.... τα οποία παρεπιπτόντως τα είχε κατεβάσει αμάσητα ο άτιμος ο ανηψιός μου! Το θέαμα ήταν εντελώς σουρεάλ....

Να'ναι καλά αυτή μαμά γιατί δε μου είπε τίποτα, αντιθέτως μάλιστα μου λέει "μη στεναχωριέστε, παιδάκια είναι, είναι απρόβλεπτα!"..... Κι έτσι η τάση μου προς φυγή λίγο μειώθηκε....

[PatPan]

Α, ώστε εσύ ήσουν?

 

χαχα πλάκα κάνω, μην πανικοβάλεσαι. Φοβερή ιστορία, αν και δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση του μικρού που στολίστηκε!!

[PASOUMI]

πω πωωωω

 

πω πω πωωωω

 

αυτό το έχω πάθει κι εγώ στο λύκειο, μεγάλη ρόμπα...

 

τον λυκειάρχη τον φωνάζανε ΟΛΟΙ Γκουζούπη. Αυτό το άκουγα απο την πρώτη γυμνασίου. Ο Γκουζούπης κι ο Γκουζούπης. ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν τον είχε πει με το κανονικό του όνομα. Ε τι κάνω κι εγώ η έρμη...νόμιζα απο πάντα ότι τον λυκειάρχη μας τον λένε Κύριο Γκουζούπη.

 

Έλα όμως που δεν ήταν έτσι

 

Ένα πρωινό (κι η Παναγιά μου) έτυχε να μην εμφανιστώ σε ένα μάθημα. Ούτε εγώ ούτε και οι υπόλοιποι. Είχαμε την λανθασμένη πληροφορία ότι ο λυκειάρχης έδωσε εντολή για κάποιο λόγο που ούτε που θυμάμαι μετά απο τόσα χρόνια, να μην μπούμε στο κτίριο. Τες πα καθόμασταν που λέτε στο προαύλιο, έρχεται η καθηγήτρια, μας βλέπει κι αρχίζει τις ερωτήσεις όπως ήταν φυσικό κι επόμενο. Γιατί είσαστε εδώ και δεν είσαστε στην τάξη και τι έγινε και δώστου και πάρτου και ξαφνικά έρχεται προς το μέρος μου, με κοιτάει και με ρωτάει :"καλά..εσάς ποιός σας έδωσε τέτοια οδηγία????"

Ψαρώνω εγώ τελείως την κοιτάζω καλά καλά και της λέω το ζώον:

 

"Ο κύριος ΓΚΟΥΖΟΥΠΗΣ"

 

"ποιόοοος?" τσίριξε υστερικά

 

τα χάνω εγώ, τι είπα λάθος θεε μου, την κοιτάω καλά καλά και συνεχίζω την πατάτα

 

"καλέεεεε...Ο κύριος ΓΚΟΥΖΟΥΠΗΣ...Ο ΛΥΚΕΙΑΡΧΗΣ ΜΑΣ!!!"

 

και την βλέπω εκεί μπροστά μου να καταρρέει απο τα γέλια

 

όχι μόνο αυτή αλλά και τα παιδιά

 

κι εγώ να στέκομαι και να αναρωτιέμαι τσατισμένη "μα καλά τι δι@ολο είπα και γελάνε σαν μ@λ@κες???"

 

 

Αργότερα βέβαια έμαθα ότι όοοοοοοοοοοοοοοολοι εκτός απο μένα ήξεραν ότι το Γκουζούπης είναι παρατσούκλι...

 

....κι ότι είχε βγει απο μια φάση στην οποία είχε τσακωθεί με έναν μαθητή και του είπε μποστά σε όλους "θα φας καμία....ΓΚΖΟΥΠ θα σού ρθει!!!!" Εξού και το Γκουζούπης....

 

απίστευτο! μόλις διάβασα την ιστορία σου θημήθηκα οτι και ο αδερφός μουείχε ένα λυκειάρχη που τον φωνάζανε ΓΚΟΥΖΟΥΠΗ. μάλλον για τον ίδιο θα λέτε... και μάλιστα και η μαμά μου νόμιζε στην αρχή οτι ήταν το όνομα του αλλά ευτυχώς πρόλαβε και το έμαθε πριν πάει στο σχολείο να τον συναντήσει.!