ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ?

[christina]

Αναφέρομαι στην κόρη μου, η οποια είναι 4 ετών. Θεωρώ οτι ειναι πολύ ευαισθητη. Να αναφέρω δύο παραδείγματα.

Πλέναμε τα δόντια της και της ελεγα...''Δημητρουλα σηκωσε τα μανίκια σου, θα τα βρεξεις..'', τιποτα η μικρη, καποια στιγμη φευγω για 1 λεπτό και οταν γυριζω βλεπω το μανίκι της πυζάμας της, μουσκεμα απο το νερο.

''Τελικά το εβρεξες'', της λεω, καθόλου φωναχτα ομως κ της εκανα μια χειρονομια απαλή στο χεράκι και καλά οτι την μάλωσα.

 

Τοτε βάζει τα κλάματα και γυρνάει κ μου λεει...''Δεν πόνεσα....'' ολα αυτα κλαιγοντας..

''Μα δεν σε βάρεσα δυνατά κ δεν εχω σκοπό να σε πονεσω'', της ειπα. Τελικά την ηρεμησα.

Επισης ενα δευτερο περιστατικο, ηταν το εξή. Πήρε ενα βραχιολι μου και το επαιζε. Καποια στιγμή διαλύθηκε στα χέρια της, οι χαντρες του δηλαδή, και εβαλε τα κλάματα προτου της πω οτιδήποτε..Φυσικά δεν θα την μαλωνα για αυτο, αλλωστε σιγα την αξια, αλλα ποσο μαλον γιατι η ίδια ειναι ενα παιδί , οπου ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΖΗΜΙΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.

 

Ετρεξα κ την ηρεμησα, λεγοντας την οτι δεν θα την μαλωνα, απλως την επόμενη φορά, να ειναι πιο προσεκτική.

 

Σαν γονείς ειμαστε νορμάλ, ουτε πολύ αυστηροί , ουτε πολύ χαλαροί. Δεν ξέρω εαν την εχει επηρεάσει το μωρό, ειναι 1.5χρονών η αδελφουλα της, αλλα αν παει να κανει κατι ''κακό'' και το μωρό, το μαλώνουμε..

Δηλαδή δνε κάνουμε διακρίσεις..

 

Πως να την χειριστώ? Δεν θελω να βάζει τα κλάματα με το παραμικρό, εντωμεταξύ πρεπει να ρωτήσω κ στο προνήπιο πως ειναι για να εχω μια ολοκληρωμένη εικόνα.

[TONINA]

Καλησπέρα.

 

Δεν μπορώ να σας πω τί είναι σωστό αλλά σκέφτομαι μήπως θα δούλευε το εξής: Παίρνω σαν παράδειγμα αυτό που έγινε με το βραχιόλι.

 

Το παιδί μάλλον κλαίει από τύψεις ή από την αναμονή της παρατήρησης. Βρείτε έναν έξυπνο τρόπο που θα δουλέψετε μαζί της να "διορθώσετε" την ζημιά δίνοντάς της πολύ επιβράβευση. Μάλλον της λείπει η αυτοπεποίθηση. Δώστε της και ένα άλλο βραχιόλι και μιλήστε μαζί της για το σημείο στο οποίο θα γίνει η ζημιά. Έχω καταλάβει ότι όσο περισσότερο τους εξηγούμε τόσο καλύτερα. Εμπιστευτείτε το βραχιόλι ξανά στα χέρια της και πείτε ένα μεγάλο μπράβο όταν σας το επιστρέψει ασφαλές. Φαίνεται να έχει πολύ φιλότιμο και η επιβράβευση νομίζω θα της δώσει πιο μεγάλη αυτοπεποίθηση ότι "δεν κάνω μόνο ζημιές" είμαι και "πολύ ικανή".

 

Αυτά

 

Αντωνία

[christina]

σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Τι να πω...Της εμπιστεύομαι πολλά πράγματα, στην καθημερινή μας ζωή, οπως θελει απο μονη τςη να μαζεψει το τραπέζι, τα πιάτα (με φόβο να τα σπασει ), γενικώς της αρέσει να κανει πράγματα που συνηθίζουν να κάνουν οι μεγάλοι.

Αντιθετως δεν γουστάρει να μαζεύει το δωμάτιο της, παρα μονο αν της υποσχεθώ κάτι ή της πω οτι θα βοηθήσω κι εγω.

 

Υποψιάζομαι οτι ειναι τελειομανής και νευριάζει ευκολα αν κατι δεν το καταφέρνει αμέσως. Δεν ξέρω πως να της το αποβάλλω. Αν ζωγραφίσει κατι και κατά λαθος το μουτζουρώσει, νευριάζει κ ορύεται. Μήπως το κομμάτι αυτου του χαρακτηρα της συνδυάζεται με το περιστατικό με το βραχιόλι? Λεω εγω τώρα

 

Εγω αντιθετως της λεω, οτι αν δεν κανουμε λαθη δεν μαθαίνουμε κ οτι κ η μανουλα πολλες φορες μουτζουρώνει κατά λαθος,αλλα δεν βάζω τις φωνές ουτε κλαιω....

Κ δεν ειμαι τελειομανής κιολας...Ισως λιγο ο άντρας μου, αλλά ο χρόνος που μοιράζεται μαζί λογω δουλειας δεν νομίζω να την επηρεάζει τοσο την μικρή μας..

[TONINA]

Αυτό το ότι νευριάζει όταν δεν καταφέρνει πράγματα το κάνει και η δική μου κόρη (18 μηνών). Και η πλάκα είναι όταν πάω να της εξηγήσω πώς μπορεί να το καταφέρει μου τα πετάει ολα κάτω. Φαντάζομαι είναι γεγονός για πολλά παιδιά. Πολλές φορές αισθάνομαι άσχημα που λόγω δουλειάς δεν περνάω κάθε λεπτό μαζί της αλλά δεν νομίζω ότι φταίει κάτι αρκεί όταν είμαστε σπίτι να περνάμε ωραία το χρόνο μας. Πολλες φορές οι απαιτήσεις που έχουμε δεν συμπίπτουν με τις απαιτήσεις που έχουνε τα παιδιά. Περιμένουμε πολλά από εμάς και από αυτά , από άγχος. Τϊ να πω ? Προχωράμε και βλέπουμε. Άλλοι μου λένε ότι δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα.

[elenik]

Υπαρχει περιπτωση να εχει γινει κατι στον παιδικο? Αντιδρα συνηθως ετσι ή ειναι κατι νεο ? Αλλο να ωρυεται επειδη δεν εκανε κατι οσο καλα θα ηθελε και αλλο να βαλει τα κλαματα.

Μηπως να την επιανες να το συζητησετε καποια στιγμη που θα ειστε ηρεμες. Πχ να της ελεγες οτι στεναχωρηθηκες πολυ που εκλαψε για κατι που δεν ειχες σκοπο να την μαλωσεις και που και καλα θα μπορουσε να συμβει και σε σενα και επειδη το ειχες παθει παλιοτερα γι αυτο την προειδοποιησες γελωντας και καλα. Εγω θα το συζητουσα. Δεν θελω να σε αγχωσω και μπορει να μην ισχυει αυτο που λεω. Απλα θα το ελεγχα.

[mamvas]

Εγω επειδη ειχα διαβασει σε καποιο αρθρο οτι η τελειομανια μπορει να αγχωνει και να κανει τα παιδια να νιωθουν απογοητευμενα που δεν καταφερνουν καλα καποια πραγματα, και συνεπως να εχουν χαμηλη αυτοεκτιμηση μεγαλωνοντας, προσπαθησα απο την ηλικια των 2 ετων περιπου να μην τον αγχωνω οταν γινονται ζημιες (ευτυχως δεν κανει ομως πολλες), λεγοντας του με γλυκια και ηρεμη φωνη τις περισσοτερες φορες, οτι δεν πειραζει, ολοι κανουμε λαθη, και η μαμα και ο μπαμπας μπορει να κανουν λαθη, απλα να προσπαθουμε να μην κανουμε μεγαλα λαθη, που θα ηταν επικινδυνα για μας.

Καθε φορα που κανει καποιο απο αυτα τα «λαθακια», το αναγνωριζουμε ως λαθος, δεν μαλωνουμε, μονο λεμε οτι θα προσπαθησουμε να προσεχουμε τις αλλες φορες, και χαρακτηριζουμε καθε φορα το «λαθος» ως μεγαλο ή μικρο. Βεβαια κι εμεις οταν κανουμε καποιο λαθος, το αναγνωριζουμε επισης και λεμε αν ειναι μικρο ή μεγαλο. Ετσι δειχνουμε στην πραξη οτι ολοι κανουν λαθη, κανεις δεν ειναι τελειος, αλλα προσπαθουμε να μην τα ξανακανουμε, ιδιως τα μεγαλα.

Τωρα που ειναι περιπου 4 ετων, τις περισσοτερες φορες χαρακτηριζει μονος του, επιτυχως, καθε λαθος ως μικρο ή μεγαλο, και λεει ηρεμα δεν θα το ξανακανει. Δεν φοβαται να κανει λαθος, ουτε απογοητευεται. Γενικα δεν κανει πολλες ζημιες. Πιστευω οτι «δουλεψε» η ηρεμη αντιμετωπιση. Ελπιζω να συνεχισει να αντιμετωπιζει τα πραγματα ετσι.

Γενικα ειμαστε αγχωδεις γονεις και φοβαμαι μην του το περασουμε αυτο, αν και μεχρι στιγμης δειχνει ψυχραιμο παιδι και ανεξαρτητο πολυ, αλλα και ευαισθητο.

Επισης θεωρω πιο σημαντικο να τον «πιεζω» για αλλα θέματα που αφορούν την ασφάλεια του, την υγεια του, την οργανωση και την τηρηση καποιου προγραμματος καθημερινα. Αρκετη πιεση δεχεται καθε παιδακι και στον παιδικο σταθμο ή το σχολειο του. Δεν με νοιαζει τοσο αν μου λερωσει το πατωμα, αν πεσουν ψιχουλα, αν σπασει παιχνιδια ή ποτηρια καμμια φορα καταλαθως (εννοειται οτι εχει εμπεδωσει οτι αν σπασει γυαλινα αντικειμενα θα χτυπησει κι αυτος), αν ζωγραφισει τα ρουχα του, αν κανει φασαρια παιζοντας ή λερωθει.

[christina]

Συμφωνώ..ποτε δεν ημουν τελειομανής με το σπίτι, αλλά ποτε δεν ηταν ουτε ειναι απο τα παιδιά που κανανε ή κανουνε ζημιες. Ουτε θεωρώ οτι της εχω μεταδώσει καποιο άγχος να τα κανει ολα τελεια..

 

Να επισημάνω οτι οταν ειναι κουρασμένη, βγάζει περιεργη συμπεριφορα..Η μικρή μου, ξυπναει στις 7 το πρωι κ γυριζουμε σπίτι (παει παιδικο) στις 5.30.

Εχθες εβαζα κατι ρουχα σε ενα συρταρι κ ηρθε το μωρο κ εχωσε το δαχτυλακι του την ώρα που εκλεινα το συρταρι.

Μολις το επιασα να το φιλησω και να το παρηγορήσω, ηρθε η μεγάλη μου κλαιγοντας με αναφιλητα( ήταν ομως πολύ κουρασμενη κ την ετοιμαζα για ύπνο), λεγοντας μου να μην στεναχωριέμαι, κ οτι δεν φταιει η μανουλα που χτυπησα κατά λαθος την μικρή μας αδερφη....

Τρελάθηκα

Μετα οπως ειναι σαφες, παρηγορουσα την μεγαλη μου που στεναχωρηθηκε για τα δικά μου συναισθήματα κ οχι το μωρό που χτύπησε...

 

Με τους άλλους ομως δεν ειναι ετσι, π.χ γιαγιαδες, παππουδες..ειναι πολύ τσαούσα κ μερικές φορες τους αποστωμώνει, ειναι ζωηρή κ τσαμπουκαλού που λεει ο λογος..

Σε μενα βγαζει πολύ διαφορετικό χαρακτήρα.

Τελος να πω οτι η οικογενιακή μας ζωή, δόξα τω θεω, ειναι πολύ καλή, υπάρχει ευχαριστο κλίμα, να πω οτι κατι αρνητικό να την εχει επηρεασει..

 

Εκτος κ αν το κανει ασυνείδητα, να δειξει ποσο με αγαπαει, μιας που ίσως κ αθελα της να ανταγωνίζεται την μικρή της αδερφη, γιατι κ η μικρή μου κόρη, ειναι πολύ διαχυτική μαζί μου, με φιλάει , με αγκαλιάζει, το ίδιο κ η μεγάλη..

[Μαρια Στυλιανακη]

γειά σου,

 

απο αυτά που γραφείς διακρίνω ότι πιθανώς να

θέλει την προσοχή σου,

καθώς σε τέτοιες φάσεις (κλάμα) είναι πιο έντονη η αντίδραση των μεγάλων (παρηγορούν το παιδί)

απο ότι αν απλώς έλεγε α, βραχηκα, ή οτιδήποτε άλλο.

 

Μπορεί για οποιοδήποτε λόγο να έχει ανάγκη περισσότερη συναισθηματική εγγύτητα απο μεριάς σου απο ότι ίσως να της δίνεις?

Αυτο δε σημαινει οτι εσύ κανεις κατι λαθος, αλλα απλώς οτι η κόρη σου μπορεί να περνάει μια φάση αυξημένης συναισθηματικής "ανάγκης"...

 

σίγουρα και με το αδερφάκι ψάχνει κάπου την επιβεβαίωση οτι είναι σημαντική και εκείνη και τα συναισθήματά της,...

 

 

απο την άλλη πλευρά,

 

το άλλο που υποδηλώνουν αυτά που περιγράφεις είναι ότι βρίσκεται σε μια ένταση,

δηλαδή μια κατάσταση στην οποία ανά πάσα στιγμή αναβλύζει ένα συντριβάνι απο κλάμα και απελπισία?

 

αυτό δεν μου ακούγεται τόσο σαν τελειομανεία, αν και η θεωρεία αυτή, είναι φοβερά σημαντική και σαφώς σωστή έτσι όπως την περιέγραψε πολύ ωραία η mamvas.

 

στην τελειομανία απο κάποιες περιπτώσεις που έχω συναντήσει, έχω δεί περισσότερο θυμό και άρνηση και απελπισία αλλά οχι με κλάμα και ας το πω, ευαισθησία.

 

όπως και να έχει το καλύτερο είναι να μεταδίδεις ηρεμία,

ίσως να μην μαλώνετε το μωρό,

- μήπως ταυτίζεται με το μωρό και θεωρεί οτι θα την μαλώσετε και εκείνη αν κανει κατι στραβά?

 

ίσως αν πάρετε σαν παράδειγμα το μωρό,

και πείτε στο μωρό,

δε πειράζει που έγινε αυτό, μωράκι ? να το χαιδέψετε και να του πείτε, το μαζέψαμε εμείς το μπωλ/χαρτάκι κτλ "

 

δηλαδή μια αποσύνδεση αρνητικής πράξης /αρνητικού αποτελέσματος όπως ήταν πρίν,

και επαναπροσδιορισμό,

αρνητική πράξη/αποτέλεσμα = ουδέτερη πολύ χαλαρή αντίδραση α δεν τρέχει τιποτα, όλα ειναι καλα και φιλάκι.

 

αντί οτιδήποτε άλλο έντονο είτε ανησυχία είτε επιβράβευση..

 

 

και τις άλλες στιγμές πριν προλάβει να γίνει κάτι άλλο, να της κανεις μια πιο μεγαλη αγκαλια απο οτι συνήθως, και να γινεις συναισθηματική έντονη και όλα αυτά ... στο άσχετο δηλαδή, με στόχο να "πιάσεις " το συντριβάνει πρίν ανοίξει!

 

 

ίσως η μαμβας τα λέει τα ίδια απλώς με άλλα λόγια, δε ξέρω ?

[ELENA K.]

To ίδιο πάνω κάτω πρόβλημα αντιμετωπίζω και γω με τον γιό μου ! Είναι 3,5 χρονών και το τελευταίο δίμηνο σχεδόν έχει αρχίσει να αντιδράει με ένα τρόπο τον οποίο δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω !

Καταρχήν δεν χρειάζεται να τον μαλώσω για να μπήξει τα κλάμματα το κάνει ανα πάσα στιγμή και με οποιαδήποτε κουβέντα !

Του λέει για παράδειγμα εχθές ο θέιος του " Θα με βοηθήσεις στο βάψιμο ? " , ο δικός μου μέσα στην χαρά και στον ενθουσιασμό , πανηγύρια έκανε . Με το που το λέει λοιπόν έλα κράτα αυτό το πινέλο αρχίζει το παιδί να ωρύεται και να κλαίει και να χτυπιέται χωρίς να τον έχει μαλώσει κανείς , χωρίς να του έχει αρνηθεί κανείς κάτι και χωρίς να θέλει κάτι συγκεκριμένο ! Προσπαθώ με καλό τρόπο πάντα να μου δώσει να καταλάβω τι τον πείραξε και γιατί κλαίει και χτυπιέται έτσι αλλά απάντηση καμμία !

Να πώ βέβαια ότι αυτές τις αντιδράσεις τις είχε αρκετά συχνά τον τελευταίο χρόνο αλλά μόνο όταν του αρνούμασταν κάτι το οποίο ζητούσε .

Γενικά είναι παραχαϊδεμένο παιδάκι ειδικά απο τους παππούδες είναι και μοναχοπαίδι δυστυχώς με προοπτική να παραμείνει έτσι , δεν ξέρω αν φταίει αυτό και δεν το πολυπιστεύω ακόμα σε αυτήν την ηλικία τα περισσότερα παιδιά είναι μοναχοπαίδια .

 

Επίσης θέλω να προσθέσω ότι παράλληλα με αυτήν την συμπεριφορά έχει αρχίσει να μας "χτυπάει" και αυτό μόνον εμάς τους οικείους του .

Στον παιδικό όσες φορές του "επιτέθηκε" παιδάκι αυτός καθόταν και τις έτρωγε ! Γενικά δεν είναι παιδί που θα υπερασπιστεί τον εαυτό του εκτός σπιτιόυ σε παιδότοπους, πάρτυ κλπ όσο και άν έχουμε κάτσει και εγώ και ο άντρας μου να του εξηγήσουμε τι πρέπει να κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις .

 

Ειλικρινά δεν ξέρω πως να αντιδράσω φοβάμαι να του αρνηθώ κάτι , φοβάμαι να του μιλήσω . Προσπαθώ να καταλάβω που κάνουμε λάθος γιατί φυσικά το παιδί δεν φταίει ! Είναι δικά μας λάθη αυτά ! Pls some help !

[Μαρια Στυλιανακη]

ΔΥΣΤΥΧΩΣ η ΕΥΤΥΧΩΣ τα παιδιά μαθαίνουν βιωματικά.

 

ότι "πλύση εγκεφάλου" (με την καλή έννοια το λέω) και ιδιαίτερα να κανεις σε ενα παιδί για το τι να κανει,

εάν δεν εχει αυτή την αντιμετώππιση και υποστήριξη στον παιδικό σταθμό,

 

να ενθαρρυνθεί να αντιδράσει

 

κατά πάσα πιθανότητα ΔΕΝ θα αντιδράσει.

καταλαβαίνει πολύ καλά ότι άλλο ο παιδικός και άλλο το σπίτι (εάν δηλαδή έχει τεθεί και τέτοιο θέμα στον παιδικό) οπότε

σου λεει

 

α η μαμά μου ειπε ετσι,

αλλά ποιός μου εγγυάται ότι θα έχω καποιον να με υποστηρίξει εδώ ?

 

 

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΓΟΝΕΙΣ εκεί ειναι η διαφορά του καλού παιδικού σταθμου΄,

με κάποιον που δεν είναι απαράιτητα παιδοκεντρικός

όχι τα υλικά, όχι οι εγκαταστάσεις, όχι τα τετραγωνικά.

Πρώτα απο όλα αυτό.

 

Γιατί να είναι ένα παιδί και να τις τρώει μέρα παρα μέρα για μια ολόκληρη χρονιά, τι να την κανει αυτή την κοινωνικοποίηση?

 

ΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ θα δείς την δασκάλα και ευγενικά θα κανεις διερευνηση και θα δεις μηπως συμβαίνει κάτι εκεί, αν υπάρχουν εχρθοπραξιες, πως αντιδρά ο γιός σου σε αυτές,

τι κανουν αυτοι,

και θα τους πεις τι απαιτείς απο αυτούς να κάνουν εάν δεν σου πουν κατι συγκεκριμένο.

είναι καθηκον τους,

να διακόπτουν ΚΑΘΕ διαμάχη,

να δίνουν την προσοχή τους στο παιδί που αδικήθηκε, και να ασχοληθούν μαζί του , να το ενθαρρύνουν να βρεί το δίκιο του

και ΕΤΣΙ να λύσουν την κατάσταση

ΟΧΙ να βαλουν τιμωρία το άλλο.

 

δεν βοηθά το παιδί σου, να μπει το άλλο παιδί τιμωρία.

αυτός ειναι ο σωστός παιδαγωγικά τρόπος ,

 

για να αισθανθεί ότι βρίσκει το δίκιο του.

- γιατί μπορεί να είναι και αυτή η ρίζα.

 

εάν καθημερινα ΔΕΝ βρίσκει το δικιο του,

τι πιο φυσιολογικό,

να είναι μετά στο σπίτι κάπως.

 

μην τον αφήνετε να σας χτυπάει (βαζετε απλώς το χέρι ενδιάμεσα και ας προσπαθεί)

ενθαρρύνετε τον να σας πει "θύμωσα"

ρωτώντας τον "΄θυμωσες? " να σας πεί ναι

και να τον παρηγορήσετε καπως ή να αποδεχτείτε αυτό το συναίσθημα χωρις περεταίρω σχολιασμό,

και να αφιερώσετε την προσοχή σας στο θέμα του τι γινεται και στον παιδικό.

 

σε αυτές τις ηλικίες,

το να βρούν το δικιο τους τα παιδιά,

είναι ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΛΟ ΠΡΑΓΜΑ,

αλλά και ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ, αν δεν υπάρχει κατάλληλο άτομο να το διασφαλίσει

και σαφως προκαλεί ΠΟΛΥ μεγάλες διακυμάνσεις και συναισθήματα θυμού και απογοήτευσης και απελπισίας..

 

το να βρεί το δίκιο του = να μην αισθάνεται αδικημένο μονίμως, να μπορεί να διεκδικησει τα όσα θέλει, να μην σταμπάρεται σαν καποιος ρόλος μεσα στην ομάδα, να υπάρχει μια ισορροπία αυτών που παίρνει, σε σχέση με αυτά που έχει ανάγκη κτλ...

[ELENA K.]

Mαρία σε ευχαριστώ για την απάντηση σου , σαφώς και θα μιλήσω με τις δασκάλες εκεί !

Αν και τον τελευταίο καιρό όσο καιρό δλδ συμβαίνει αυτό οι δασκάλες μας λένε ότι στον παιδικό είναι το καλύτερο παιδί και ότι είναι περισσότερο κοινωνικός απο ότι πριν πράγμα που το καταλαβαίνω και απο τα λεγόμενα του μικρού που πλέον μου αναφέρει για τους φίλους του ενώ πριν δεν το έκανε .

Αυτό που με παραξενεύει όμως ιδιαίτερα δεν είναι το ότι σηκώνει χέρι σε μας γιατί αυτό πάνω κάτω μπορώ να το αποδώσω σε όλα αυτά που λες .

Αυτό για το οποίο δεν ξέρω πως να αντιδράσω και τι να κάνω είναι το γεγονός ότι μόλις του πούμε κάτι όχι να τον μαλώσουμε κατευθείαν παραξηγείτε και βάζει τα κλάμματα .

Εχθές για παράδειγμα του είπα έλα αγόρι μου να σου δείξω τι θα κάνεις όταν θέλεις να παίξεις αυτό το παιχνίδι και αμέσως έγινε επανάσταση .

"Φύγε , δεν θέλω να σου μιλήσω , άσε με κλπ " και κλάμα !

Οι αντιδράσεις του είναι απρόσμενες δεν ξέρω πότε και γιατί θα πάρει κάτι στραβά !