Αρχές διαπαιδαγώγησης - σύντομη ιστορία

[Μαρια Στυλιανακη]

Τωρα που το παιδί σας έχει φτάσει σε μία ηλικία όπου μπορεί και εκφράζεται ακόμα καλύτερα, είτε λεκτικά είτε με την γλώσσα του σώματος, μπαίνετε στο εξής δείλημμα.

Να ενδώσω στις επιθυμίες του?

Να πώ όχι για να μήν το κακομάθω?

 

Πρίν προσπαθήσετε να απαντήσετε σε αυτές τις απαντήσεις διαβαστε τα εξής σημαντικά πράγματα που όλοι οι γονείς θα είναι καλό να έχουν υπόψη τους.

 

Έχουν σχέση με τις παιδαγωγικές θεωρίες με τις οποιες εμείς και οι προηγούμενες γενιές μεγάλωσαν, τις οποίες χρησιμοποιούσαν παιδαγωγοί και γονείς, ανάλογα με το τί πρόσταζε η κάθε εποχή.

 

Διαχωρίζονται χρονικά στις εξής μεθόδους (πολύ επιγραμματικά)

 

Η Αυταρχική ("θα κάνεις αυτό που σου λέω είτε το θέλεις είτε όχι") (συνδυάζεται καλά με την υπέρπροστατευτικότητα - το παιδί αισθάνεται πιεσμένο, εγκλωβισμένο, εξαναγκασμένο, ταπεινωμένο, οτι δεν εχει νοημα να προσπαθήσει αυτο που θα ήθελε μιας και δεν γίνεται, βασίζεται στις διαταγές άλλων)

 

Η laissez faire ("δεν με νοιάζει άν δε φορέσεις μπουφάν βγές έτσι έξω" - κοινώς επιτρέπονται τα πάντα) (συνδυάζεται καλά με την υποπροστατευτικότητα - το παιδί αίσθάνεται αβοηθητο και ανήμπορο, ότι πρέπει να τα καταφέρει όλα μόνο του- και επειδή αυτό γίνεται ώς ένα σημείο -αισθανεται απελπισία που δεν φτάνει αυτό το στόχο)

 

και η τωρινή που χρησιμοποιείται απο παιδαγωγούς εκπαιδευμένους με τα τελευταία στοιχεία της παιδαγωγικής, που απο ότι ξέρω στην ελλάδα ακόμα δεν εφαρμόζονται ή εφαρμόζονται σε παιδικούς σταθμούς που έχουν επαφή με το εξωτερικό και προσωπικό και διεύθυνση που έχουν στραφεί προς τα έξω σε αναζήτηση των καινούριών πιά δεδομένων.

 

Η τωρινή μέθοδος βασίζεται σε ελαστική συμπεριφορά που είναι πάντα ανάλογη της κατάστασης, εμπλέκει τα παιδιά σε αποφάσεις και τους δίνει την ευκαιρία να εκφραστούν απέναντι σε πραγματικές συζητήσεις, όπου η φωνή τους ακούγεται και είναι σεβαστή.

Αυτό δίνει στα παιδιά περισσότερα εφόδια για το μέλλον, να ειναι ο εαυτός τους, να επιδιώκουν αυτό που θέλουν και να έχουν την πεποίθηση ότι μπορούν να το κάνουν, αλλά και να έχουν τα εργαλεία να αντιμετωπίσουν και αποτυχίες. Να κάνουν καλύτερες σχέσεις μιάς και η μέθοδος βασίζεται στην ειλικρίνεια και στο αποδεκτό της γνώμης του κάθε παιδιού.

Το χαρακτηριστικό αυτής της μεθόδου έχει και να κάνει με το "πώς" μιλάς σε ένα παιδί, για να το πείσεις π.χ. να βάλει το μπουφάν του.

 

Η αυταρχική θα το έβαζε με το ζόρι

Η laissez faire θα το άφηνε χωρίς μπουφάν -ούτε παρατήρηση, να καταλάβει μόνο του υποτίθεται ότι θα κρυώσει

 

Η τωρινή μέθοδος θα έλεγε μία παιδαγωγός "εάν δεν θέλεις να το βάλεις, μπορείς να μείνεις μέσα. Όταν είσαι έτοιμος πες μου να σε βοηθήσω να το βάλουμε." Μήπως ζεσταίνεσαι ?" αναλόγως την απάντηση του παιδιού,

υπάρχει και αντίδραση.

όντως ζεστάθηκε ? το κάνει απο πείσμα?

Τα όρια μπαίνουν εκεί που υπάρχει πραγματικά ανάγκη και είναι ελαστικά μεχρι ενος σημείου.

εάν δηλαδή φυσάει και έχει 5 βαθμούς, δεν θα αφεθεί να βγεί έτσι έξω ένα παιδάκι. εάν όμως δεν κάνει τόσο κρύο, μπορεί να βγεί και να το ρωτήσει η παιδαγωγός μετά απο λίγο εάν είναι εντάξει ή αν θέλει να βάλει το μπουφαν.

 

Αυτή η μέθοδος ειναι η πιό χρονοβόρα και ίσως κουραστική, αλλά αυτή ειναι που θα κάνει τα παιδιά να έχουν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

 

Και για αυτά τα δύο χαρακτηριστικά δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε μεγάλες τάξεις, που έχουν αρκετοί παιδικοί σταθμοί.

Οι γονείς μας, μεγαλωσαν (ανάλογα με την ηλικία τους) κατά κόρον με την αυταρχική μέθοδο.

Στην Ελλάδα δεν πρόλαβε τόσο πολύ να έρθει η μόδα του laissez-faire που υπήρχε στο εξωτερικό, ή τελος πάντων ήρθε για λίγο, την εποχή των 70's...και κυρίως σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα που είχαν επαφη με το εξωτερικό πχ Αθήνα.

 

Οπότε εάν οι παππούδες των παιδιών σας διαφωνούν με την ελαστικότητά σας, θα ξέρετε ότι οφείλεται σε αυτό.

 

 

Για όλους τους παραπάνω λόγους η γνώμη μου είναι ότι οι γονείς πρέπει οπωςδήποτε να ενημερώνονται για την φιλοσοφία του παιδικού σταθμού που πηγαίνουν το παιδί τους, και να κάνουν ερωτησεις για το πώς αυτη εφαρμόζεται...

Στην ηλικία αυτή, πλάθεται ο χαρακτήρας των παιδιών και η ικανότητά τους να είναι δημιουργικά (όχι μόνο στην τέχνη) στην επίλυση προβλημάτων και στην δημιουργία ιδεών και ονείρων.

Στο δημοτικό δεν υπάρχει καμία επικέντρωση σε αυτά τα πράγματα οπότε΄......τώρα είναι η στιγμή για τέτοιους στόχους.

[BIZELI]

Διάβασα κάτι που μου άρεσε αρκετά και σας το παραθέτω (είναι απο τον ακαδημαϊκό κύριο Νίκο Ματσανιώτη):

""Tα παιδιά τα οποία εκτρέπονται σε καταστάσεις που πονάνε και τα ίδια και την οικογένεια και την κοινωνία, είναι τα παιδιά τα οποία έχουν αφεθεί χωρίς καμιά επιμέλεια. Που μπορεί να έχουν τα πάντα, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτε από τους γεννήτορές τους. Δεν έχουν το ενδιαφέρον, την αγάπη τους δεν την έχουν εισπράξει. Yπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι και να την έχουν εισπράξει δεν μπορούν να τη δώσουν. Tο παιδί όμως πρέπει να ξέρει ότι του αφιερώνεις χρόνο και ενδιαφέρον, ότι μετέχεις στη ζωή του ως συμπαραστάτης, πολύ λίγο σαν καθοδηγητής -με το προσωπικό σου παράδειγμα, όχι με το πρέπει- αλλά κυρίως ως συμπαραστάτης. Nα ξέρει ότι μπορεί να ακουμπήσει κάπου, όταν βρεθεί σε μια δυσκολία.""

[ΜΑΡΥ.Τ]

Ενδιαφέροντα άρθρα

 

http://www.psyche.gr/psyidiaiterotites.htm

 

http://www.psyche.gr/autopepoithisi.htm

[BIZELI]

πολύ ενδιαφέροντα μαρία. Ειδικά αυτό που αναφέρεται στα συχνότερα λάθη των γονιών. Ελπίζω να μπορώ αργότερα να τα εφαρμόσω...και να μην χαθούν στην καθημερινότητα...

[hara]

Έχω παρατηρήσει απο τον εαυτό μου ότι ξεκινάω με την σωστή παιδαγωγική...ναί δίνω επιλογές...ναί υποστηρίζω τη δημιουργική έκφραση...αλλά όταν πιεστώ μου βγαίνει ο "Χίτλερ"!!!!

[BIZELI]

νομίζω χαρά ότι σε όλους μας βγαίνει και λίγο ο χίτλερ!!!Δεν γίνεται να είσαι συνέχεια "Μαίρη Πόπινς" !!!

[talkirti]

παιδιά όπως είχα γράψει και κανά μήνα πρίν έχω πρόβλημα με το μεγάλο μου γιό γιατί ο άντρας μου είναι πιό αυταρχικός από μένα

Στο διάστημα που μεσολάβησε συζητήσαμε και βγάλαμε μιά άκρη

Τώρα είναι πιο διαλακτικός μαζί του αλλά εκεί που πρέπει είναι κάθετος και αυστηρός.

Αυτό που έχω να πω άλλη μια φορά είναι πως η ανατροφή των παιδιών μας είναι μεγάλο ζόρι.

 

Αν έχεις λίγο μυαλό στο κεφάλι σου και αγωνιάς για το μέλλον τους και το παρρον τους σκέφτεσαι διπλά και τρίδιπλα πως θα κάνεις τι.

 

Εύχομαι καλή δύναμη σε όλους μας, γυναίκες και άντρες.

[elenik]

Αυτό που έχω να πω άλλη μια φορά είναι πως η ανατροφή των παιδιών μας είναι μεγάλο ζόρι.

 

Αυτο ξαναπεστο. Η σκεψη και μονο οτι το παραμικρο που κανω εγω (σαν ασχετη) μπορει να επηρεασει για παντα αυτο το πλασματακι με αγχωνει τοσο μα τοσο πολυ. Αν ειμαι πολυ ελαστικη θα το κακομαθω, αν ειμαι αυστηρη θα το καταπιεσω. Νοιωθω σαν να ψηνω ενα κεικ χωρις να εχω την συνταγη και καμια ιδεα για την μαγειρικη.

 

mtheo τελειο το link. (τωρα το ειδα )

[Oh-Mamy]

Εμείς πάλι έχουμε ένα σύστημα.

Υπάρχουν πραγματα στα οποία αποφασίζει η ίδια, πχ τι φορεμα θα βάλει, απο αυτά που της βγάζω έξω.

Υπάρχουν πράγματα στα οποία της λέω ότι θ ακάνουμε (πχ θα βγούμε έξω να πάμε σουπερ μάρκετ, ή να φορέσει πάνα, γιατί ακόμα βρέχεται) και στα οποία όταν αντιδρά, της λέω πως δεν έχει επιλογή. Συνεχίζει να αντιδρά αλλά, ξέρει εκ των προτέρων ότι δε θα της περάσει.

Συμφωνώ ότι οι αποφάσεις πρέπει να προσαρμόζονται με την κατάσταση. Όμως θέλει προσοχή, γιατί τα παιδιά εχουν ανάγκη απο σταθερά όρια. Το εξαρτάται και το θα δούμε και το ίσως, ειναι έννοιες δυσκολες για αυτά. Πρέπει να ξέρουν εκ των προτέρων που και τι μπορούν να κάνουν.

Το νιάνιαρό μου, όταν θέλει κάτι να κάνει, ή να κάνουμε εμεις κάτι γι αυτή, πολλές φορε΄ς ρωτάει <<μπορω?, μπορω?>>. Είναι σημαντικό ν ανοιώθουν προστατευμένα όπως είπε η Μαρία και νομίζω πως οταν ξέρουν εως που τα παίρνει νοιώθουν ασφάλεια.

Υποσημείωση. Έχει τόσο ενσωματώσει την έννοια της ενθάρρυνσης μέσα της , που αν δει κάποιον να ζορίεται όταν κάνει κάτι, τον πλησιάζει και λέει με περισπούδαστο ενθαρρυντικό υφος <<μπορεις, μπορεις>>.

Ημασταν με την αδελφή μου και ψήναμε καλαμπόκια στην βεράντα, και δε μπορούσε να ανοίξει το αλάτι η αδελφή μου και η μικρή την παρότρυνε με αυτόν τον τρόπο,, εχουν πολύ πλάκα τελικά τα μικρομέγαλα!!!!!!

 

[Μαρία Αστεριάδου]

Η μεγαλύτερη πλάκα είναι να χρησιμοποιείς τη λογική με τον τρόπο που θα τη χρησιμοποιούσες σε έναν ενήλικα και με τον τρόπο που θα μιλούσες σε έναν ενήλικα. "Καλά τώρα γιατί αντιδράς? Αφού ξέρεις ότι πρέπει να φορέσεις πιζάμες και κάθε βράδυ κάνουμε το ίδιο. Οπότε γιατί μαλώνουμε?" Από μέσα μου γελάω γιατί μοιάζει εντελώς παράταιρο να μιλάω έτσι σε ένα μικρουλάκι αλλά πιάνει τις περισσότερες φορές! Η Βένυα μου είναι 22 μηνών. Αυτό είναι το πρώτο μου post στο parents.gr. Καλώς σας βρήκα!

[Μαρια Στυλιανακη]

γειά σου! πάρα πολύ σωστό αυτό που γράφεις.

[Oh-Mamy]

Υπάρχει ένα βιβλίο με αυτό το θέμα, << Η γλώσσα της Θεραπευτικής Αλλαγής>>, Βατζλάβικ κάπως το ονομα του συγγραφέα. Λέει αυτό ακριβώς! Περίπου το ίδιο λέει και το βιβλίο του Χάρις (εκδώσεις καστανιώτη αν θυμάμαι καλά) << Ειμαι ΟΚ εισαι ΟΚ>>.

πραγματευονται άλλες ομάδες πληθυσμού, αλλά η βασική αρχή είναι η ίδια : Μιλάς στον άλλον σε γλώσσα που μπορεί να σε καταλάβει. Ως ίσος προς ίσο, αλλά χρησιμοποιείς δικό του λεξιλόγιο.......

Εγω της μιλούσα έτσι απο πολύ μικρή, απο την κούνια και με κοροιδευανε γονεις γνωστοι και φίλοι. Σε γενικές γραμμές έχει αποδώσει. Ειναι όμως παιδιά, όπως και να το κάνεις αναμενόμενο είναι να μην αντιδρουν οπως θέλουμε, μερικές φορές όμως η σωματική κούραση και η επανάλλειψη μας φέρνουν σε απόγνωση...

ΟΜΜΜΜΜμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ

[takoula]

Καλησπέρα , με λένε Βίτυ και τώρα είδα αυτή τη συζήτηση!!!

Πάρα πολύ καλά όλα αυτά που διάβασα αλλά πολύ δύσκολα στην εφαρμογή.

Εμένα όταν είμαι πιεσμένη δεν μου βγαίνει και πολύ το δημοκρατικό!!!!Στη συνέχεια βέβαια το μετανιώνω και στεναχωριέμαι σκεφτόμενη το κακό που μπορεί να κάνω στα παιδιά μου αλλά είναι αργά...

Πάντως συμφωνώ με την γνώμη ότι στα παιδιά πρέπει να μιλάς ως ίσος προς ίσον,αυτά τα βοηθάει να ωριμάσουν και να σκέφτονται καλύτερα αρκεί να μπορούμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας και να είμαστε συνεχώς δημοκρατικοί μαζί τους.

 

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ

[Oh-Mamy]

<<Για να κάνουμε ομελέτα χρειαζόμαστε 2 αυγά ανα άτομο, μια κουταλιά γάλα, αλάτι, νερό.... ζεσταίνουμε το λάδι,,, χτυπάμε τα ασπράδια ξεχωριστά,,,, κλπ κλπ>> Αυτό είναι η θεωρία.

Η πράξη είναι το τι κάνεις για να φας την ομελέτα. Αν τώρα πχ εσύ δε χτυπάς ξεχριστά τα ασπράδια, τότε δεν σημαίνει αυτό ότι η θεωρία σου ειναι διαφορετική απο την πράξη. Απλά σημαίνει ότι έχεις αλλάξει την θεωρία σου επι του θέματος και η νεα θεωρία λέει ότι δνε έχει διαφορά στη γεύση να κανεις το ένα ή το άλλο, ή τουλάχιστον τετοια διαφορά ώστε να αξίζει τον κόπο ο μπελάς. Απλά δεν αναγνωρίζεις, για καποιους δικους σου λόγους ότι έχει διαδοροποιηθεί η θεωρία σου.

Δηλαδή θέλω να πω πως η πράξη φανερώνει την στάση , την πραγματική κοσμοθεωρία κάποιου, όχι την ευχολογία του.

Πέρα απο ενοχές και ντροπές πρέπει πρώτα να ψηλαφίσουμε το πως πραγματικά πιστεύουμε πως πρέπει να φερόμαστε, όχι το πως πρέπει να δείχνουμε ότι πρεπει να φερόμαστε,,,, δε ξερω αν γινομαι κατανοητή.

Πολλές συμπεριφορές μας είναι αποτέλεσμα δικών μας εμπειριών (εχει αποδειχτεί οτι κακοποιημένα παιδιά με την σειρά τους κακοποιούν συντρόφους και παιδιά τους) και πως αυτό έχει περάσει στο αξιακό σύστημα μας...

Αν πιστεύουμε πως η συμπεριφορά μας δεν ειναι η ενδεδειγμένη τις περισσότερες φορές (γιατί λάθη κάνουν όλοι όπω ςκαι να εχει και μια λαθεμένη συμπεριφορά δνε είναι δεικτης για το πως φερεται καοποιος πάντα), τότε το πρώτο βήμα για αλλαγή της συμπεριφοράς προς τους τρίτους (τα παιδιά μας) είναι η δικιά μας αλλαγή, η αλλαγή προς τον ευατό μας.

Τώρα για το πως και το τι, ο καθένας ορίζει το τι ειναι σημαντικό και ποια είναι η ενδεδειγμένη συμπεριφορά προς το παιδί του, και αν αυτή δεν αγγίζει τα όρια της συστηματικής κακοποίησης, νομίζω πως κανενός δουλειά δεν ειναι να πει σοτν άλλον πως θα φερεται στο παιδί του. Λιγο πολύ οι διαφοροποιησεις στα ορια και καθορισμός των συνεπειών της <<άτακτης>> συμπεριφοράς των παιδιών στην εποχή μας, έχουν ξεφύγει απο την σωματική τιμωρία. ΑΝ σας ξεφύγει κανενα χαστούκι, νομίζω πως ναι ειναι άσκημο για το παιδί αλλά πιο άσκημο είναι να σέρνετε εσεις ως άθαυτο πτώμα το γεγονός αυτό και να το μεγαλοποιείτε. Απλά θέλει συζ'ητησ με τον ευατό σας και με το παιδί, ώστε να καταλάβει το τι έγινε. Εξάλλου ουδεις αγεωμέτρητος, έτσι ??? (μεταφορά της λέξης αλάθητος στο αγεωμέτρητος, ως χιούμορ).

Για μένα η λεκτική σκληρότητα, στην οποία δε δίνουμε τόσο σημασία και τις πιο πολλές φορές δεν την καταλαβαίνουμε, είναι απο τις χειρότερες μορφές κακοποίσης του παιδιού. Μάλιστα, επιπλέον εδώ επεισέρχεται και το νοητικό επίπεδο,, άρα άν είναι κάτι στο οποίο θα έπρεπε να δώσουμε την ίδια τουλάχιστον προσοχή, αν οχι περισσότερη, είναι τα χαστούκια της γλώσσας.

 

Όπωψς και΄να έχει, παίδες,,,, χαλαρά!

ΟΜμμμμμμμ

[mata]

Κορίτσια πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα γράφετε παραπάνω. Είναι δύσκολο να βρεις την σωστότερη συμπεριφορά ως γονιός απέναντι στο παιδί αλλά δυσκολότερο είναι να ξέρεις πώς να χειριστείς μεμονωμένα την κάθε περίπτωση και ειδικά μέσα στην καθημερίνοτητα μας. Να βρεις την υπομονή, τον τρόπο, τον σωστό τόνο φωνής ανάλογα με την περίπτωση (ακόμα και το ύψος που θα έχεις μια που που στα παιδιά πρέπει να χαμηλώνουμε και να ερχόμαστε στο ύψος τους όταν τα μαλώνουμε) και κάθε φορά να μπαίνεις στην ψυχούλα τους για να το χειριστείς με τον σωστότερο δυνατό τρόπο.

Αυτό που έκανα εγώ είναι να διαβάσω και να ενημερωθώ από κάποια βιβλία έτσι ώστε να αποτυπώσω κάποιες βασικές αρχές διαπαιδαγώγησης και χειρισμού καταστάσεων. Αυτό με βοήθησε επίσης στο να ερμηνεύω την συμπεριφορά του παιδιού μου αλλά και να μου φεύγει το αγχος ΄διαπιστώνοντας ότι αυτό που βιώνω στην εκάστοτε περίπτωση δεν το βιώνω μόνο εγώ. Αυτό είναι πραγματι πολύ ανακουφιστικό. Γι'αυτό και πολλές φορές συζητάμε κάποιο πρόβλημα που συναντάμε με το παιδί μας, με τους άλλους μηπως βρούμε κάποιον ομοιοπαθή αλλά και κάποιον που να μας πει πώς να το χειριστούμε. Έτσι μέσα από το διάβασμα, έμαθα να χειρίζομαι όσο το δυνατόν καλύτερα τις καταστάσεις.

Γενικά προσπαθώ να είμαι όσο μπορώ χαλαρή και ήρεμη όταν μιλώ με το παιδί και να του εξηγώ όσα γίνεται περισσότερα. Είναι καλό να ακούμε, να ρωτάμε να είμαστε ανοιχτοί σε νέες απόψεις, αλλά να πατάμε γερα στα πόδια μας και να μην επηρεαζόμαστε με το παραμικρό, διότι έτσι νοιώθουμε να ταλαντευόμαστε παντα και τα παιδιά αντιλαμβάνονται όταν οι γονείς δεν νοιώθουν αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Έτσι δεν μπορούν να την νοιώσουν κι αυτά. Θέλει προσοχή γενικά διότι αποτελούμε πρότυπο για τα παιδιά μας, υπομονή, αγάπη και καλή διάθεση. Σίγουρα η καθημερινότητα μας δεν είναι πάντα σύμμαχος μας για όλα αυτά τα εφόδια, αλλά πράγματι αξίζει τον κόπο γιατί μακροπρόθεσμα οι κόποι μας αμοίβονται. Μθεο μου, πολυ χρήσιμες οι σελίδες που μας έγραψες!

[Μαρια Στυλιανακη]

Δεν είχα μέχρι τώρα καιρό να διαβάσω τα link.

στο ένα, βρήκα κάποια πράγματα που θέλουν λίγη προσοχή ώς προς την ερμηνεία

Το προτρέπω να αποδέχεται χωρίς ταραχή τον έπαινο και την κοροϊδία.

 

Να χάνει χωρίς να θίγεται η αξιοπρέπειά του.

(είναι αποδεδειγμένο ότι μέχρι κάποια ηλικία τα παιδιά "δεν ξέρουν να χάνουν" με αυτό το τρόπο. οπότε είναι άσκοπο εντελώς να προσπαθεί πχ κάποιος να πείσει ένα παιδί να χάνει χωρίς να θίγεται η αξιοπρέπειά του. )

 

(για την κοροιδία, αυτό θα σήμαινε ότι θα ακούει κάποιον να τον κοροιδεύει και να μην αντιδρά? δεν διευκρινίζει πως να αντιδρά το παιδί.

χωρίς ταραχή σημαίνει πολλά πράγματα)

 

αλλά και ως προς την ηλικία που μπορούν οι γονείς να υλοποιήσουν αυτά που γράφει.

 

πχ την πρόταση για τα αυτοκολλητάκια

Προτείνω στο παιδί να τοποθετήσει μικρά, έγχρωμα, αυτοκόλλητα χαρτάκια σε διάφορα σημεία του χώρου του, με θετικά μηνύματα που ενισχύουν την αυτοπεποίθηση. Για παράδειγμα: «Ανακαλύπτω τις δυνάμεις που κρύβονται μέσα μου». «Μαθαίνω να σέβομαι τις αδυναμίες μου και να μαθαίνω από αυτές». «Εισπνέω βαθιά, χαλαρώνω το σώμα και μένω ήρεμος.». «Αυτοπεποίθηση». «Δυναμισμός». «Αγάπη».

εγώ δεν νομίζω ότι θα έκανα ποτέ τέτοιο πράγμα. - δε μπορώ να φανταστώ κάποιο παιδί που αυτό θα μπορούσε κάπως να το χρησιμοποιήσει - ίσως μια έφηβη, ναι, σε ένα πινακάκι καδράκι σαν αφίσα.. αλλά παιδί? σε διάφορα σημεία του χώρου του?

Αυτές είναι έννοιες που μεταδίδονται με την επικοινωνία και τη συμπεριφορά του γονιού, με παραμύθια, ιστορίες κτλ , όχι με χαρτάκια....

 

θα με ενδιάφερε η άποψη της Αικατερίνης.

 

επίσης δεν μου άρεσε που γράφει αυτό (αν και είναι αλήθεια) - θα ήταν ενδιαφέρον να δουμε απο που σύλλεξε τα στοιχεία αυτά.

Σημ. Οι παράγραφοι βασίζονται σε εκλαϊκευμένα παιδαγωγικά κείμενα δημοσιευμένα στο Διαδίκτυο και δεν εκφράζουν πρωτότυπες άποψεις του συγγραφέα σχετικά με το θέμα . Δεν αναφέρουμε συγκεκριμένες διασυνδέσεις (links) διότι παρόμοιες συμβουλευτικές παραινέσεις αναφέρονται σε εκατοντάδες ιστοσελίδες και δεν είναι δυνατόν να εξακριβώσουμε τις πρωταρχικές "βιβλιογραφικές" πηγές.[/

 

τα υπολοιπα που γράφουν είναι ενδιαφέρον.

[mata]

¨Οντως αυτό με τα αυτοκολητάκια είναι λίγο τραβηγμένο.Επίσης δεν πιστεύω ότι αν εγώ είχα κολλημένα αυτοκόλλητα στο δωμάτιο μου, που ξέρω και τις έννοιες όλων των λέξεων θα άλλαζε κάτι στον ψυχισμό μου ή στον τρόπο που θα αντιμετώπιζα τα πράγματα στην καθημερινότητα μου. Δηλαδή τις στιγμές που θα ενοιωθα πεσμένη δεν θα άλλαζε τίποτα διαβάζοντας κάπου γραμμένη τη λέξη αυτοπεποίθηση ή δυναμισμός. Γι'αυτό και όταν τα διάβασα δεν στάθηκα σ'αυτά τα σημεία. Κάποια στιγμή είχα διαβάσει σ'ενα βιβλίο ότι είναι καλό να κάνουμε έναν πινακα εβδομαδιαίο και να προσθετουμε χαμόγελα φατσούλες όταν το παιδί κάνει κατι καλό, ή όταν γενικά έχει καλή συμπεριφορά.Στο τέλος της εβδομάδας να μετράμε τις φατσούλες και να επιβραβεύουμε το παιδί. Φυσικά το βρήκα επίσης τραβηγμένο γιατί το παιδί θα κοιτούσε να κάνει κάτι καλό πάντα με απώτερο σκοπό έτσι. Και θα είχε και κίνητρο να φέρεται σωστά και να κάνει σωστές πράξεις όχι για να ακούσει ένα μπράβο ή να πάρει ένα χαδι αλλά για να περιμένει στο τέλος της εβδομάδας το βραβείο. Ε, αυτό είναι σωστή διαπαιδαγώγηση με λάθος κίνητρα. Άρα λάθος και ώς μέθοδος. Το βιβλίο έλεγε πολύ ωραία πράγματα κατά τα άλλα και πολύ χρήσιμα για να τα ακολουθήσεις. Αρα τελικά πρέπει να διαβάζουμε κάποια πράγματα χωρίς όμως να τα ακολουθούμε όλα με κλειστά μάτια. Να κρίνουμε και να απορρίπτουμε. Έτσι έχουμε σωστότερα αποτελέσματα.

[Μαρια Στυλιανακη]

η μέθοδος για επιβράβευση με αυτοκολλητάκια, είναι για πάρα πολύ συγκεκριμένα και βαρυσήμαντα πράγματα - όπως πχ το δάγκωμα.

όχι φυσικά απλώς για την γενική συμπεριφορά. είναι έτσι όπως τα περιγράφεις.

[aglaia]

 

επίσης δεν μου άρεσε που γράφει αυτό (αν και είναι αλήθεια) - θα ήταν ενδιαφέρον να δουμε απο που σύλλεξε τα στοιχεία αυτά.

Σημ. Οι παράγραφοι βασίζονται σε εκλαϊκευμένα παιδαγωγικά κείμενα δημοσιευμένα στο Διαδίκτυο και δεν εκφράζουν πρωτότυπες άποψεις του συγγραφέα σχετικά με το θέμα . Δεν αναφέρουμε συγκεκριμένες διασυνδέσεις (links) διότι παρόμοιες συμβουλευτικές παραινέσεις αναφέρονται σε εκατοντάδες ιστοσελίδες και δεν είναι δυνατόν να εξακριβώσουμε τις πρωταρχικές "βιβλιογραφικές" πηγές.[/

 

 

Μαρία συμφωνώ μαζί σου.

 

Σύμφωνα με την άποψη αυτή είναι δυνατό να υιοθετήσουμε μια θεωρία ή μια γνώμη επειδή απλά και μόνο αναφέρεται σε εκατοντάδες σελίδες στο διαδίκτυο;

 

Το διαδίκτυο δεν είνα βιβλιογραφική πηγή, εργασίες δημοσιευμένες, επώνυμες. που έχουν δεχθεί κρίση είναι βιβλιογραφική πηγή. Αν αυτές τι βρίσκουμε και στο διαδίκτυο είναι ευχάριστο γιατί μπορούμε να τις διαβάσουμε κι εμείς που δεν έχουμε απαραίτητα πρόσβαση σε κάποια σχετική βιβλιοθήκη.

 

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πώς διαμορφώθηκε μια άποψη, μετά από συστηματική παρατήρηση, έρευνα κι επιστημονική τεκμηρίωση; ή μήπως κάποιος έγραψε ότι του κατέβηκε; Δεν είναι το ίδιο να αναφερόμαστε σε απόψεις του Πιαζέ και του Έρικσον από τη μια και σε "εκλαϊκευμένα" κείμενα από την άλλη και να τους δίνουμε την ίδια βαρύτητα...

 

Γενικά αυτή η τακτική να γράφουν κάποια όντως επιστημονικά σε κάποια σελίδα, ενώ στην άλλη να γράφουν στην κυριολεξία ότι τους κατέβει είναι πολύ ύπουλη τακτική... Εξαιρετικά ανέντιμη...

 

Στην επιστήμη αν δεν μπορούμε να στηρίξουμε κάτι με πείραμα, συστηματική παρατήρηση, βιβλιογραφική αναφορά, τότε απλά δεν το γράφουμε...

[goofy]

Με προβληματίζει το εξής σχετικά με τη διαπαιδαγώγιση της κόρης μου:

Ο μπαμπάς της κι εγώ δε συμφωνούμε σχεδόν πουθενά (εκτός από τα βασικά) και γενικά δεν ψάχνεται με το θέμα ανατροφή, με αποτέλεσμα άλλα να λέω εγώ στο παιδί και άλλα εκείνος.

Π.χ. της έχω απαγορεύσει να πιάνει κινητά, κι ο μπαμπάς της μπορεί να της ζητήσει να του το πάει ή εγώ δεν την πιέζω ποτέ να χαιρετίσει κάποιον, αν δε θέλει, ενώ ο μπαμπάς της θα επιμένει να είναι ευγενική. Εγώ δε θέλω να βλέπει πολύ τηλεόραση κι ο μπαμπάς της θα την ανοίξει πριν ακόμα βγάλει τα παπούτσια του μπαίνοντας, μερικά από τα πιο απλά κλπ.κλπ. να μην σας κουράζω.

Έχω προσπαθήσει να εξηγήσω στον άντρα μου κάποια πράγματα, αλλά κατά πώς φαίνεται τα ξεχνάει;τα θεωρεί βλακείες; δεν ξέρω..Επίσης, μέχρι και παρατήρηση του ιδίου έχω κάνει μπροστά της (που το θεωρούσα απαράδεκτο), π.χ. "μπαμπά έχουμε πει δεν κάνει να πιάνει κινητό το παιδί"

 

Το θέμα είναι, πόσο καταστροφικό μπορεί να είναι αυτό για το παιδί και τι να κάνω;;;;

 

 

 

(Είδα αυτό το τόπικ για τη διαπαιδαγώγιση και είπα να μην ανοίξω καινούργιο...)

 

ΤΕΛΙΚΑ ΑΝΟΙΞΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΑ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΚΙΝΗΘΕΙ ΑΥΤΟ

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=16009

[Pitsi]

Στο δημοτικό δεν υπάρχει καμία επικέντρωση σε αυτά τα πράγματα οπότε΄......τώρα είναι η στιγμή για τέτοιους στόχους.

 

Τι εννοείτε με αυτό? Σε ποια πράγματα δεν υπάρχει επικέντρωση στο δημοτικό?

Το να βοηθαμε τα παιδια να αποκτούν κρίση είναι ενας ένας από τους πρωταρχικοτερους στοχους εμας των δασκάλων. Πάνω ακόμα και απο την ιδια τη μάθηση!

[αγγελακια]

θα συμφωνησω με την μαρια αστεριαδου

εχω διδυμα κοριτσια, εντελως διαφορετικοι χαρακτηρες, με συχνες εναλαγες στην συμπεριφορα..ειναι κ η δυσκολη ηλικια των 2,5 που προσπαθουν να δειξουν οτι τα ξερουν ολα.

απο την αρχη εγω ειμαι που τα καθοδηγει. το να μεγαλωνεις σωστα τα παιδια ειναι ολοκληρη επιστημη που το ανακαλυπτεις στην πορεια

 

απο μωρα τους μιλουσα κανονικα, σε να ηταν μεγαλοι, σαν να καταλαβαιναν

ειναι το πιο σωστο πραγμα που εχω κανει.

αυτη την στιγμη μιλανε οχι απλα κανονικοτατα αλλα λειτουργουν με πολυ σωστο τροπο ακεψης. οι απαντησεις που δινουν ειναι οι πιο σωστες που θα μπορουσαν, κ δικαιολογουν κ το γιατι οπως μπορουν με το μυαλουδακι τους.

υπαρχουν βεβαια κ οι εξεγερσεις, που θελουν να γινεται το δικο τους, αλλα προσπαθω με ηρεμο κ επεξηγηματικο τροπο να τους δουν το σωστο...

συνηθως πιανει,

αν συνεχισουν την αντιδραση , απλα φευγω απο τ δωματιο κ οταν ηρεμησουν τους εξηγω παλι...ελπιζω να κανω το σωστο...

 

δεν ειμαι υπερ της δωροδοκιας

το χρησιμοποιω μονο στην μια μικρη μου που δεν εχει βγαλει ακομα την πανα. ηταν το τελευταιο που μπορουσα να κανω, ηταν τοσο αντιδραστικη.

τουλαχιστον εχει πιασει τοπο.κατι παει να γινει....ελπιζω να μην ειναι λαθος τακτικη...θα ηθελα πολυ να ακουσω την γνωμη σας::

[mommyd]

Κα. Μαρια Στυλιανακη και εσας καλες μου μαμαδες, θα ηθελα να μου πειτε την γνωμη σας. Απο την μερα που γεννηθηκε ο γιος μου (τωρα ειναι 33 μηνων) του ελεγα και του λεω καθημερινα ποσο ομορφος ειναι, τι καλος που ειναι, και ολα τα καλα γενικα και επισης του λεω πως ειναι το καλυτερο παιδι του κοσμου! τωρα που μπορουμε και μιλαμε και καταλαμβαινομαστε μου λεει και ο ιδιος οτι ειναι ο καλυτερος του κοσμου! εκει που θελω να καταληξω ειναι οταν κανει καμια αταξια η δεν συγυριζει τα παιχνιδια του η δεν παει για πιπι απο πεισμα, του λεω οτι δεν κανουν ετσι τα καλυτερα παιδια του κοσμου και οτι ισως τελικα να μην ειναι ο καλυτερος του κοσμου και αυτος μου λεει οτι ΕΙΜΑΙ ο καλυτερος του κοσμου και τοτε εγω του φερνω παραδειγμα οτι τα καλυτερα του κοσμου κανουν αυτο, αυτο και αυτο (τα πραγματα που θελω να κανει δηλ.) και τελικα να τα κανει! επειδη θελει να παραμεινει ο καλυτερος του κοσμου και τοτε τον επιβραβεβω και εγω και διχνω την αναγνωρηση! μηπως ομως με το να του λεω αυτο του φορτωνω μεγαλη ευθυνη? η μηπως στο τελος του δημιουργησω εμμονες? αγχος?

τι λετε και εσεις για αυτο? μηπως να το κοψω?

[Μαρια Στυλιανακη]

...

ναι βασικά δεν θα ήταν καλό να βαθμολογείς την όποια απόκλιση απο επιθυμητή συμπεριφορά, με αυτό τον όρο. Είναι όντως πολύ έντονος όρος, ή ρόλος.

 

Μοιάζει πολύ με το καλό παιδί, και κακό παιδί.

 

Πρώτα απο όλα δηλαδή, για τον ίδιο λόγο που ισχύει και για αυτές τις εκφράσεις,

 

θα είναι καλό να αποφεύγεις στο μέλλον αυτό το χαρακτηρισμό όταν προσπαθείς να διορθώσεις την συμπεριφορά του σε καθημερινές στιγμές,

 

καθώς εστιάζει στο παιδί, σαν οντότητα αντί στην συμπεριφορά του.

Η μία μας συμπεριφορά, δεν γίνεται να επηρεάζει κάθε φορά το τί είμαστε,

 

οπότε δικαίως τα παιδιά αισθάνονται τεράστια απογοήτευση όταν εξαιτίας μιας διαφορετικής συμπεριφοράς τους, ο γονέας ορίζει ότι άλλαξαν σαν "άνθρωποι", εσωτερικά!

 

ιδανικό είναι το οποιοδήποτε σχόλιο που θα αφορά οριοθέτηση,

 

να έχει να κανει με την συμπεριφορά (αντί με τον χαρακτήρα δηλαδή) ,κ πάντα με ενίσχυση της θετικής έκβασης.

 

αν πας τώρα στην τουαλέττα, μετά το στομαχάκι σου, θα χωράει και ένα χυμό -!

 

αν μαζέψεις τα παιχνίδια σου, θα μπορούμε να κάνουμε αεροπλανάκι.

 

 

όσο για την έκφραση το καλύτερο παιδί του κόσμου, μπορεί να ισχύει για πάντα, ακόμα και στην αταξία μέσα.

 

πχ, "καλύτερο παιδί του κόσμου, μήπως αν μαζέψεις τα παιχνίδια σου θα μπορέσουμε να παίξουμε με τα σεντόνια/μαξιλαρια στον καναπέ"?

 

έτσι και αλλιώς είμαι σίγουρη ότι και για σένα, πάντα έτσι παραμένει, οπότε γιατί να δίνεις μια εικόνα που δεν ισχύει κιόλας

 

 

μπορείς και να εξηγήσεις ότι οι περισσότερες μαμάδες λένε έτσι τα παιδιά τους (ή με άλλα ονόματα, βρες υποκοριστικά) γιατί τα αγαπάνε τόσο πολύ.

Αν δηλαδή θες να εξηγήσεις τι σημαίνει η έκφραση, για να καταλάβει πως την εννοείς θα είναι καλό να το αιτιολογήσεις έτσι.

 

 

Γιατί προφανώς έτσι την εννοείς (ότι για σένα είναι μονάκριβος κτλ κτλ) αλλά δεν το εννοείς με την έννοια ότι είναι καλύτερος απο άλλα παιδιά. Η έννοια καλύτερος για σένα είναι το πόσο πολύ τον αγαπάς και ότι για σένα είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου.

 

Ε όσο μεγαλώνει θα ήταν καλό να χρησιμοποιείς την έκφραση και σε άλλα πραγματα και καταστασεις για να αποκτά λιγότερη σημασία, /βαθμολογία. Κάνε πλάκα με κάποια φίλη σου και να λέτε καθε μια το παιδί της έτσι, για να φανεί αστείο και να αισθανθεί το πώς εννοείς αυτή την έκφραση.

[xazomanoula]

Καλησπέρα ενδιαφέρον το όλο θέμα και θα ήθελα να αναφέρω τη δική μου απορία. Απο τότε που μπορούμε να επικοινωνήσουμε καλά, του δίνω εναλλακτικές.

 

Το παράδειγμα ας πουμε με το μπουφαν γίνεται συνέχεια. Ή συνήθως του αναφέρω δυο προτάσεις ώστε να διαλέξει. "Μην πας εκεί σε παρακαλώ με το ποδήλατο αλλιώς θα φύγουμε" ή "μάζεψε πρώτα τα παιχνίδια σου και μετά θα πάμε βόλτα" κ.α.

 

Όμως παρόλα αυτά ποτέ δεν έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα εκτός απο σπάνιες περιπτώσεις. Αντιθέτως ο μπαμπάς του σπάνια χρειάζεται να μπει στην εναλλακτική πρόταση, διότι πολύ απλά κάνει σχεδόν πάντα αμέσως αυτό που του ζητάει (κι όχι απαραίτητα με αυστηρό ύφος). Τι συμβαίνει τελικά? Γιατί δεν συμμορφώνεται με τον δικό μου τρόπο? Πόσες άραγε φορές πρέπει να του θέσω τις επιλογές που έχει? Μήπως πρέπει απλά να τις αναφέρω σαν προειδοποίηση και στη συνέχεια να εφαρμόσω αυτό που είπα?

 

Μακάρι η ανατροφή του παιδιού να ήταν μια απλή συνταγή..... :wink: