Ζωγραφική νηπίων ως μεσω έκφρασης ( απεικόνιση συναισθημάτων

[Λίτσα]

Σκέφτηκα να ανοιξω αυτό το θέμα και κυρίως να ζητήσω την βοηθεια των ειδικών του φορουμ.

Έχω διαβάσει πως όταν το παιδί ξεκινήσει να ζωγραφίζει και του ΄δώσουν ένα θέμα πχ "ζωγράφισε την οικογένεια σου"."τον εαυτό σου" κτλ ο τρόπος που ζωγραφίζει και τοποθετεί τα πρόσωπα πάνω στο χαρτί εκφράζει συναισθήματα του.

Από εκει κάποιοι ειδικοί μπορούν να καταλάβουν αν ένα παιδί νιώθει απομονωμένο, ή ότι το αγαπουν ,ή με ποιον ειναι κοντά στην οικογένεια κτλ.

Σίγουρα εμείς ως γονείς βλέπουμε πολλά σχέδια που δεν μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε και πολλες φορές δεν τα δινουμε καθόλου σημασία.

Ισως αν είχαμε μια λίστα από ερμηνίες θα μπορούσαμε να "αντιληφθούμε" κάτι νωρίτερα και να το "διορθώσουμε".

 

Ελπίζω να αποτύπωσα σωστά τον προβληματισμό μου και την ανάγκη μου να μάθω περισσότερα ωστε να ειμαι πιο κοντά στα παιδιά μου. Γι αυτό όποιο γνωριζουν κάποιες ερμηνιες ή πχ κάποιο βιβλίο ή ότιδηποτε άλλο ας μας απαντήσουν.

[Αικατερίνη]

Όντως, Λίτσα, εδώ και χρόνια υπάρχει η άποψη ότι μπορούμε να "κατανοήσουμε" καλύτερα τα παιδιά μέσα από την εικαστική τους έκφραση. Πολλοί ερευνητές και θεωρητικοί ασχολήθηκαν με το θέμα, μίλησαν για την ανάπτυξη των παιδικών σχεδίων και δημιούργησαν διάφορα τεστς που στηρίζονται πάνω στην άποψη ότι οι ζωγραφιές απεικονίζουν την εσωτερική ψυχολογική πραγματικότητα και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να προσδιορίσουν τα συναισθήματα του παιδιού (και κατ'επέκταση να συμβάλουν στη διάγνωση κάποιων διαταραχών αλλά και στη θεραπεία τους).

 

Παρόλα αυτά η κατανόηση και αποκωδικοποίηση των παιδικών ζωγραφιών είναι πολύ πολύπλοκη και έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες που εμπλέκονται. Κατ'αρχήν είναι σημαντική η ηλικία του παιδιού. Επίσης, η εξοικείωσή του με τα ζωγραφική και τα χρώματα. Επίσης, το άτομο το οποίο έχει απέναντί του και η συνθήκη στην οποία βρίσκεται. Αλλιώς θα ζωγραφήσει μαζί με τη μαμά του, αλλιώς όταν του το ζητήσει κάποιος που μόλις πρωτογνώρισαν και αλλιώς στο "σχολέιο" παρέα με τα άλλα παιδιά.

 

Το σημαντικότερο όμως (η μεγαλύτερη δυσκολία στην ερμηνεία) είναι ότι στη διαδικασία αυτή παρεμβάλονται τα συναισθήματα των ενηλίκων. Όπως είναι γνωστό η τέχνη ξυπνά συναισθήματα στον θεατή. Έτσι, και οι ενήλικοι που ενδιαφέρονται για τις παιδικές ζωγραφιές και κυρίως όσοι εμπλέκονται συναισθηματικά με το παιδί (πχ συγγενείς, άτομο που το φροντίζει) συνηθίζουν να προβάλουν τα δικά τους συναισθήματα (χαράς, φόβου, λύπης, άγχους) που τους προκαλεί η ζωγραφιά και να θεωρούν ότι και το παιδί θα πρέπει να νιώθει το ίδιο. Με αποτέλεσμα, να μπορεί να αποδώσουν στις ζωγραφιές ερμηνείς που δεν αντιπροσωπεύουν κατ'ανάγκη αυτά που όντως νιώθουν ή εκφράζουν τα παιδιά.

 

Το κάθε παιδί έχει δικό του τρόπο να αντιλαμβάνεται και να αναπαριστά τον κόσμο. Η φαντασία και η έλλειψη κανόνων στα παιδικά σχέδια μπορεί εύκολα να οδηγήσουν σε παρερμηνείες. Θυμάστε τον Μικρό Πρίγκιπα και πως εκείνη η ζωγραφιά του με το βόα που έφαγε τον ελέφαντα διαστρευλώθηκε από τους μεγάλους? Είναι καλό να το έχουμε πάντα στο νου μας και να αποφεύγουμε να κάνουμε αμέσως ερμηνείες.

 

Για τους παραπάνω λόγους δεν το θεωρώ ούτε σωστό ούτε εφικτό να δώσουμε έναν κατάλογο-συνταγή, στον οποίο θα ανατρέχουν οι γονείς και θα ερμηνεύουν τα σχέδια των παιδιών τους. Επίσης, το σχέδιο είναι κάτι που εξελίσσεται και αναπτύσεται με την ηλικία, οπότε άλλα πράγματα περιμένουμε από ένα παιδί 3 ετών και άλλα από κάποιο 6 ετών.

 

Απλά, κάποια πολύ γενικά και "χοντροκομένα" χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να αποτελούν σημάδια που να ανησυχήσουν τους γονείς θα ήταν η χρήση του χρώματος, τα μεγέθη και το περιεχόμενο των σχεδίων.

Όσον αφορά το χρώμα, να πούμε ότι μέχρι 4 ετών τα παιδιά δε φαίνεται να κάνουν συνήθως συνειδητές χρωματικές επιλογές και αρπάζουν όποιο χρώμα είναι κοντά τους και τους αρέσει. Τα μικρότερα παιδιά προτιμούν τα ζεστά χρώματα και αυτά που τους αρέσουν, μεγαλώνοντας αρχίζουν να αναπτύσσουν κανόνες για τη χρήση του χρώματος (πχ αρχίζουν να κάνουν τον κορμό καφέ). Βέβαια, επιλογή των χρωμάτων μπορεί να επηρεάζεται από τη μόδα, το χρώμα του αγαπημένου τους καρτούν (μπλούζας, αρκουδιού κοκ) και φυσικά, από πολιτισμικούς παράγοντες (άλλη αίσθηση δίνει στους Ελληνες το κόκκινο και άλλη στους Γερμανούς ή τους Κινέζους). Για να μην μακρυγορούμε όμως, κάποια σημάδια για κάτι ανησυχητικό θα μπορούσαν να είναι η μακροχρόνια χρήση από το παιδί ενός μόνο χρώματος, ή ο τονισμός ενός μόνο χρώματος ή ο ασυνήθιστος τρόπος να χρησιμοποιούν τις μπογιές (πχ ένα παιδί 8 ετών να εξακολουθεί να βάφει γαλάζιο το γρασίδι).

 

Όσον αφορά τα μεγέθη, είναι σημαντικά κυρίως για τις ανθρώπινες μορφές. Η υπόθεση είναι ότι το παιδί που ζωγραφίζει τα μέλη της οικογένειας του και τον ίδιο πολύ μικρότερο συγκρητικά με τα άλλα (όχι απλά πιο κοντό αλλά αναλογικά πολύ μικρότερο) μπορεί να συνδέεται με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Επίσης, όμως μπορεί κάλλιστα να συνδέεται και με φόβο προς τους γονείς, τους οποίους αντιλαμβάνεται ως πολύ μεγάλους και παντοδύναμους. Επομένως, δεν είναι ούτε εδώ εντελώς ξεκάθαρα τα πράγματα και χρειάζεται περισσότερη διερεύνηση της σχέσης.

 

Τέλος, όσον αφορά το περιεχόμενο των παιδικών σχεδίων, αυτό που υποστηρίζεται είναι ότι όταν επαναλαμβάνονται για μεγάλο χρονικό διάστημα τα ίδια μοτίβα στα σχέδια των παιδιών, ενδεχομένως σχετίζονται με κάποια αδυναμία να επεξεργαστούν κάτι. Δε μιλάμε για τα ανθρωπάκια ή τα τοπία με ήλιους και λουλούδια που μπορεί να τους αρέσει να φτιάχνουν και που έχουν μια εξέλιξη και διαρκώς τα βελτιώνουν με πιο πολλές λεπτομέριες, αλλά για ανθρωπάκια που κάθονται μόνα τους ξέχωρα από άλλα, παιδάκια χωρίς χαμόγελο (με τη γραμμούλα του στόματος προς τα κάτω), ζωάκια ή και συνεφάκια να κλαίνε.

 

Ελπίζω να βοήθησα με κάποιες πληροφορίες και γενικά στοιχεία. Και πάλι να θυμόμαστε ότι μια "παράξενη" για μας ζωγραφιά μπορεί να μη σημαίνει τίποτα για το παιδί. Ας μην προσπαθούμε να ερμηνεύουμε την παραμικρή του κίνηση και ας το ενισχύουμε να εκφράζεται μέσα από την τέχνη, είτε αυτή είναι ζωγραφική ή χορός ή κάποιο μουσικό όργανο, χωρίς να αγχωνόμαστε ψάχνωντας κάθε φορά να βρούμε τι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτό.

[Μαρια Στυλιανακη]

ναι υπάρχουν βιβλία αλλά για να ερμηνευτεί κάτι σωστά και όχι λανθασμένα είναι ανάγκη να υπάρχει εμπειρία και επίσης παρακολούθηση του παιδιού απο κοντά απο άτομο με εμπειρία.

 

αλλιώς είναι κάτι στο πόδι. (σε κάποιο παιδικό σταθμό θυμάμαι κάποια είχε πεί ότι έστελναν τις ζωγραφιές των παιδιών σε κάποιο "ειδικό" και τους έγραφε κάποια ερμηνεία - κάτι που δεν στέκει, δεν είναι επαγγελματικό)

 

σε γενικά πλαίσια κάποια πράγματα μπορείς να τα καταλάβεις, αλλά συνήθως πρόκειται για πράγματα που ήδη είναι γνωστά. (καμιά φορά δεν ζωγραφίζουν το μικρό αδερφάκι, ή κάποιο πρόσωπο που λείπει συχνά το ζωγραφίζουν πιο μικρό, ή αντίθετα πιο μεγάλο εάν τους λείπει πολύ και θέλουν να έρθουν πιο κοντά του πχ - αλλά είναι πολλά πράγματα σχετικά σε αυτό)

 

πρέπει να θυμηθώ την δευτέρα να γράψω πως λένε ένα βιβλίο, αλλά νομίζω ότι πρέπει να υπάρχουν αρκετά.

[elenik]

http://www.eduportal.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=169&page=1

 

http://www.iatrikionline.gr/Deltio_54b_2007/07.pdf

 

http://junior.imo.gr/forum/viewtopic.php?t=21

 

http://www.noesi.gr/node/619

[Μαρια Στυλιανακη]

και οπωσδήποτε συμφωνώ με την Αικατερίνη ότι δεν είναι σωστό να χρησιμοποιούνται τέτοιες λίστες απο τους γονείς.

 

ΜΟΝΟ ένα έμπειρο μάτι, ξέρει πως να συνδυάσει τα στοιχεία που βλέπει με τις πληροφορίες και το παιδί που έχει μπροστά του.

 

τέτοιες λίστες μπορεί να προβληματίσουν τους γονείς εντελώς άσκοπα, και να τους κάνουν να συμπεριφέρονται διαφορετικά, και αυτή η διαφορετική συμπεριφορά να είναι λανθασμένη.

 

μόνο ένας ειδικός σε αυτό το τομέα μπορεί να εκφέρει γνώμη.

 

παράλληλα με τις ομάδες οικογενειακής δημιουργικής απασχόλησης, αυτά τα χρόνια (εκτός απο τις τεχνικές ζωγραφικής που κάναμε κάποιες φορες στα πρωινά τμήματα)

είχα και μια φορά την εβδομάδα μια ομάδα μεγαλύτερων παιδιών που είχε θέμα τις τεχνικές ζωγραφικής και την δημιουργική έκφραση μέσα απο αυτές. Με λίγα λόγια εδώ και 7 χρόνια, βλέπω πολλές παιδικές ζωγραφιές - απο παιδιά 2 εώς και 12 χρόνων.

(διόρθωση - και στην σχολή καλών τεχνών βλέπαμε παιδιά κ ζωγραφική τους. άρα 10 χρόνια)

 

ουδέποτε προσπάθησα να ερμηνεύσω κάποια ζωγραφιά.

(ένας λόγος είναι και το ότι η ζωγραφιά σε παιδιά που μιλούν, είναι μια έκφραση, που εάν ήθελαν τα παιδιά να την πούν θα την έλεγαν... και αν ήθελαν οι γονείς να την ακούσουν θα την άκουγαν)

 

Αυτό που ενθάρρυνα στα παιδιά ήταν τα ίδια να δώσουν όνομα στη ζωγραφιά τους (απο 3 - 4 ετών και πάνω), όποιο και να είναι αυτό, όπως και να είναι η ζωγραφιά (μπορεί να έδειχνε κάτι άλλο) το οποίο και έγραφα με τις οδηγίες τους στην κάτω γωνία.

Απο την στιγμή που εξέφρασαν και σε λέξεις κάτι, μπορούν και οι γονείς να το συζητήσουν μαζί τους.

 

Πιστεύω το ότι εάν οι γονείς προσπαθήσούν κάπως να ερμηνεύσουν κάτι το οποίο το παιδί ακόμα δεν μπορεί να εκφράσει, είναι πιθανόν το παιδί να το εκλάβει σαν εισχωρηση σε ένα τομέα προσωπικό - και να αποτραπεί στο να ξαναζωγραφίσει κάτι προσωπικό- εάν δεν γίνει ΠΑΑΡΑ ΠΑΡΑ πολύ έμμεσα. (εάν καταλάβει ότι οι γονείς σχολιάζουν την ζωγραφιά ή το ρωτούν περίεργα πράγματα για αυτήν).

 

Η ζωγραφιά του παιδιού είναι κάτι προσωπικό, κάτι σαν σελίδα απο ημερολόγιο. και έτσι δεν μπορεί μια ζωγραφιά να ερμηνεύει κάτι που χρειάζονται "όλες οι σελίδες" για να το εξηγήσουν, και χρειάζεται να συμπεριφέρονται οι γονείς σαν να ήταν αυτό ακριβώς. με τέτοια ευαισθησία!

 

οπότε, μην πάρετε σβάρνα αυτές τις λίστες προσπαθώντας να δείτε κάτι....

καλύτερα να δείτε το ίδιο σας το παιδί, και τις αντιδράσεις του, εάν θέλετε να δείτε πράγματα καλύτερα.. και να συζητάτε μαζί του- είναι η πιο αξιόπιστη μέθοδος!

 

τα λίνκς είναι πολύ ενδιαφέρον αλλά απλώς αποτελούν μια λίστα με εργαλεία που πιθανώς (δεν ξέρω σίγουρα) θα χρησιμοποιήσει κάποιος ειδικός - όπως η λίστα του χειρούργου με το σκαλπέλο, νυστέρι, ορό , φάρμακα κτλ τα οποία εμείς δεν ξέρουμε πως χρησιμοποιούνται, και ούτε έχει νόημα να μάθουμε γιατί αν πάμε να χειρουργήσουμε θα τα κάνουμε μαντάρα!

και σίγουρα δεν έχουν καμια βάση εάν δεν συνοδεύονται απο παραδείγματα οπτικά (ζωγραφιές) για να είναι εντελώς κατανοητές οι εξηγησεις.

 

Μακάρι να ήξερα περισσότερα για την ζωγραφική σε παιδιά με ειδικές ανάγκες, ή αυτισμό τα οποία δεν μιλούν δηλ δεν μπορούν να εκφραστούν λεκτικά.

Είναι ένας ξεχωριστός τομέας που πάλι για να μιλήσει κάποιος πρέπει να έχει κάπως ειδικευτεί σε αυτό.

 

 

ένα πολύ καλό site με θέμα την παιδική ζωγραφική και τα στάδιά της είναι αυτό

 

http://www.artjunction.org/young_intro.php έχει εξαιρετικά πλούσια ύλη που εξηγεί τι μπορεί να είναι η τέχνη για τα παιδιά.

(ένα μέσο με το οποίο το μυαλό μπορεί να ταξιδέψει, να εφεύρει, να ταξινομήσει, να δημιουργήσει - ναφτιάξει κάτι ΕΝΤΕΛΩΣ μοναδικό, ιδιαίτερο, καινοτομικό)

[Αικατερίνη]

Είναι, όντως, η ζωγραφική ένα πολύ βοηθητικό μέσο έκφρασης και για τα παιιδιά αυτά. Φυσικά, δεν μπορώ να μιλήσω για όλες τις ομάδες παιδιών με ειδικές ανάγκες, αλλά μόνο για αυτά με τα οποία έχω συνεργαστεί εγώ.

 

Μέσα από τη ζωγραφική μπορεί κανείς να εκτιμήσει (με κάποια απόκλιση) το νοητικό δυναμικό ένος παιδιού. Για τα παιδιά με διαγνωσμένη νοητική καθυστέρηση (στα πλαίσια κάποιου συνδρόμου ή μη) τα διάφορα τεστς εκτίμησης της νοημοσύνης μέσα από τη ζωγραφιά του ανθρώπου, είναι προτιμότερα (στις επαναξιολογήσεις του παιδιού) και πιο ευχάριστα από τα χρονοβόρα, δύσκολα και κουραστικά για το παιδί τεστς νοημοσύνης.

 

Επίσης, θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσες τις ζωγραφιές παιδιών με σωματικές αναπηρίες ή ανίατες ασθένειες. Η ζωγραφική είναι ένας τρόπος να εκφράσουν τα παιδιά αυτά τους φόβους και τις ανησυχίες τους και να επικονωνήσουν με τους άλλους. Επίσης, είναι ένας πολύ καλός τρόπος να δούμε την εικόνα που έχουν αυτά τα παιδιά για το σώμα τους και για την αναπηρία/αρρώστια τους. Έχει τύχει παιδί με ημιπληγία να μη ζωγραφίσει το χεράκι που είχε το πρόβλημα, να φτιάξει τον εαυτό της στο καροτσάκι και την αδελφή της να παίζουν και να λείπει το αριστερό χεράκι της, το είχε παραλείψει τελείως...

 

Επίσης, έχω δει ζωγραφιές παιδιών με λευχαιμία σε προχωρημένο στάδιο (χωρίς να γνωρίζω προσωπικά τα παιδιά) που παριστάνουν παιδάκια ή ζωάκια με κάτι κόκκινες βούλες (οι οποίες πολύ πιθανό να συνδέονται με το πως φαντάζονται το αίμα τους. ή με τον πόνο ή τα τραύματα από τις θεραπείες..)

 

Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον θέμα! Μακάρι κάποιος/α ξέρει κάτι για τη ζωγραφική παιδιών χωρίς λόγο.

[Λίτσα]

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τις απαντήσεις σας.

μου λύθηκαν πολλές απορίες. Σιγουρα εμεις οι γονεις δεν μπορουμε να ερμηνευσουμε τα συναιασθηματα των παιδιών μας και ειναι πολυ δυσκολο. Απλά νομίζω πως αν ξέρουμε κάποια γενικά θέματα ίσως μπορέσουμε να προλάβουμε μια κατάσταση. πχ αν βλέπω συνέχεια το παιδί μου να ζωγραφίζει μόνο εμένα και τον εαυτό της , εγώ χωρίς να έχω γνώσεις συμπεραίνω ότι κάτι δεν "πάει" καλά με τον πατέρα της και τον αδερφό της. Οπως κάπου έχω διαβάσει ότι αν ενα παιδι προσχολικής ηλικίας στο θέμα ζωγράφισε την οικογένεια σου το αδερφάκι του το κάνει πολυ μικρό στην άκρη της σελιδας αυτό κάτι σημαίνει.....

Η κόρη μου έχει την τάση να ζωγραφιζει στραβα. Δηλ τι εννοώ ότι αντι να κάνει πχ το σπιτι να στεκεται κανονικά το ξεκινάει και το ζωγραφιζει ξαπλωτό. Και όλα σχεδον τα θεμα. Εκει προβληματιστηκα και άνοιξα το θέμα.

Μαλλον Μαρία ή όποια άλλη γνωριζει βιβλιο βατό και κατανοητό για εμάς τους γονεις να μας το συστήσει.

[Ελένη]

εδώ http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=265&postdays=0&postorder=asc&start=15

είχα προτείνει κάποια βιβλιά που αφορούν τις παιδικές ζωγραφιές. Ωστόσο δεν τα έχω διαβάσει και δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλά και έγκυρα. Αν θες ρίξε μια ματιά.

[Αικατερίνη]

Λίτσα, μπορεί να είναι κάτι τελείως απλό! Διαβάζοντας το post σου θυμήθηκα όταν έκανα πρακτική και είχε έρθει μια μαμά αναστατωμένη γιατί το παιδί της ζωγράφιζε αλλόκοτα, παράξενα, για την ακρίβεια ανάποδα. Ξεκινούσε ενα σπιτάκι και το έφτιαχνε ανάποδα, με τη σκεπή προς τα κάτω. Όλα έδειχναν φυσιολογικά, η νοημοσύνη της, ο λόγος της, ο συναισθηματικός της κόσμος... Τελικά, αυτό που προέκυψε ότι έφταιγε ήταν ότι έτσι τα έβλεπε!! Ετσι έβλεπε τα σπιτάκια και γενικά όλες τις ζωγραφιές. Όταν καθόταν με τη μαμά της να ζωγραφίσουν καθόταν η μία απέναντι από την άλλη και η μαμά ζωγράφιζε και της έδειχνε και η μικρή τα έβλεπε ανάποδα! Απίστευτο, ε?

Ίσως δηλαδή είναι απλά η οπτική γωνία που έχει, πρόσεξέ το λίγο. Όταν ζωγραφίζει καθίστε δίπλα δίπλα και φτιάξτε σπιτάκια ή ό, τι άλλο ώστε να τα βλέπει ίσια.

[Λίτσα]

Ισως να χεις δικιο.

Εμένα μου ειπε ότι ετσι το χαρτι ειναι πιο μεγάλο!

Και τα παιδάκια που τα έκανε έτσι ήταν γιατί ¨κοιμότανε"!!!!!

Έχω όμως παρατηρήσει ότι συστηματικά ζωγραφιζει τον εαυτό της και εμένα! Και σκεφτομουν πως επειδή για δυο χρονια δεν έβλεπε συχνα τον πατερα της (λογω μετάθεσης) αυτό να την έχει επηρρεάσει.

[Μαρια Στυλιανακη]

αυτά τα πράγματα δεν χρειάζεται η ζωγραφική για να τα ερμηνεύσεις, εννοείται ότι η απουσία του μπαμπά της θα την έχει επηρεάσει!

 

όσον αφορά τα ξαπλωτά ανθρωπάκια δεν έχει τύχει να δώ παιδί που τα ζωγραφίζει όλα ξαπλωτά - αλλά δεν έχω κάτι να σου πώ σε αυτό.

 

ξέρω ότι στην γραφή - γραφολογία νομίζω λέγεται η επιστήμη? - στην γραπτή γλώσσα, ότι όταν κάποιος ζωγραφίζει πλάγια, σημαίνει κάτι - όταν είναι κεκλιμμένα προς τα αριστερά σημαίνει κάποιου είδους αυτοκαταπίεση αν θυμάμαι καλά. όταν είναι δεξιά σημαίνει κάτι άλλο. (κάποια στιγμή σε κάποια τάξη του σχολείου έγραφα έτσι και κάποτε το έψαξα)

 

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥΣ

 

(Ο Ρόλος της Παιδικής Ζωγραφιάς στην Ανάδειξη και λύση των Συγκρούσεων)

 

Συγγραφέας: ΜΠΑΝΓΚΕΡ-ΦΛΕΚ ΡΟΖΕ Μετάφραση: ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΚΑΙΤΗ Εκδόσεις: ΘΥΜΑΡΙ

 

Περιγραφή: Η Ρόζε Φλεκ-Μπάνγκερτ, σ' αυτό το βιβλίο της - αποτέλεσμα της πολύχρονης

επιστημονικής της πείρας, μας δείχνει με ποιόν τρόπο οι ζωγραφιές των

παιδιών "μιλάνε" για την κατάσταση της ζωής τους - και δίνουν στους μεγάλους

πληροφορίες για το τι απασχολεί το παιδί, στη δεδομένη στιγμή, τι το

προβληματίζει, τι το τυραννάει ή, ακόμη, τι είναι αυτό που επιθυμεί και

εύχεται. Οι δώδεκα παιδικές ιστορίες, μαζί με τις ζωγραφιές τους, είναι ο

καλύτερος μάρτυρας (και σύμβουλος μαζί) για τον τρόπο με τον οποίο το παιδί

βιώνει τα συναισθήματά του, αλλά και πώς αντιδρά.

 

Σελίδες: 170 ISBN: 960-349-017-2

 

 

ΠΩΣ ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ

 

Συγγραφέας: ΚΡΟΤΙ ΕΥΗ, ΜΑΝΙ ΑΛΜΠΕΡΤΟ

Μετάφραση: ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ ΕΛΕΝΗ

Εκδόσεις: ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ

 

Περιγραφή: Για όλα τα παιδιά το σχέδιο, ακόμα και το πιο μπερδεμένο, αποτελεί έναν αυθόρμητο τρόπο να εκφράσουν τον εαυτό τους. Να γιατί το να ξέρουμε να "διαβάζουμε" τα σχέδιά τους μας επιτρέπει να κατανοήσουμε βαθύτερα τις ανάγκες τους και να δώσουμε τις κατάλληλες απαντήσεις...

 

Χρονολογία Εκδοσης: 2003

Σελίδες: 166

ISBN: 960-033605-9

 

(τα βιβλία που είχε γράψει η Ελένη)

 

πάντως είναι πολύ συχνό τα παιδιά να μη ζωγραφίζουν το αδερφάκι τους ή να το ζωγραφίζουν πολύ μικρό! για αυτό σε διαβεβαιώνω.

και πολύ φυσικό εάν έλειπε για μεγάλο διάστημα ο πατέρας της, σε τέτοια ευαίσθητη ηλικία, να μην τον ζωγραφίζει. νιώθει ότι ήταν απών.

 

ίσως για σενα είναι μια ένδειξη απλώς ότι σε έχει πάρα πολύ ανάγκη. αλλά αυτά δεν χρειάζεται να δεί κανείς μια ζωγραφιά για να τα πεί.

τα στοιχεία μιλούν απο μόνα τους...

 

πρέπει να σου πω ότι δεν συμφωνώ με αυτό που γράφεις ...

Σιγουρα εμεις οι γονεις δεν μπορουμε να ερμηνευσουμε τα συναισθηματα των παιδιών μας και ειναι πολυ δυσκολο

 

αυτό όμως που είναι δύσκολο πιστεύω και βλεπω σε αρκετούς γονείς είναι να συζητάνε με τα παιδιά τους για συναισθήματα -

γιατί και εμείς δεν το βιώσαμε έτσι απο την γενιά των γονιών μας.

τα συναισθήματα ήταν ταμπού. εγώ ποτέ δε συζήτησα με το πατέρα μου για τέτοια πράγματα ούτε και με τη μητέρα μου. εσείς????!? (κρητικός κ στρατιωτικός ο ένας, γερμανίδα η άλλη - τι να κάνεις σε αυτή τη περίπτωση?! )

 

Όμως τώρα που το ξέρουμε μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό και αυτό που σκεφτόμαστε να το συζητάμε με τα παιδιά.

 

όταν λείπει ο πατέρας πχ, να συζητάμε για το ότι λείπει, για όλα τα συναισθήματα που υπάρχουν και είναι σημαντικό να εκφράζονται. για το τι μπορείτε να κάνετε για να τον φέρετε πιο κοντά (με φωτογραφίες κολλάζ, ρούχα κ αντικείμενά του συχνή τηλεφωνική συνομιλία)

και αυτά όλα είναι καινούρια για αυτή τη γενιά.

 

άλλο ένα θέμα στο οποίο καλείστε να δουλέψετε για να βγάλετε τα σπασμένα των παπούδων και γιαγιάδων! συγνώμη που σας βάζω και άλλα

 

η γνώμη μου είναι πάντως ότι είναι καλύτερα να προσπαθήσετε με συζήτηση και ενασχόληση να εξερευνήσετε τα συναισθήματα των παιδιών, απο το να ξοδέψετε λεφτά για να διαβάσετε τις ερμηνείες των ζωγραφιών άλλων παιδιών, που δεν αποτελούν κανόνες για το πως ερμηνεύονται όλες, αλλά ερμηνεία του συγκεκριμένου ειδικού-ειδικών σε συγκεκριμένα περιστατικά τα οποία έχουν αναπτύξει με την παρακολούθηση του ιστορικού του κάθε παιδιού.

 

νομίζω ότι τέτοιες ερμηνείες ειδικών χρησιμεύουν πολύ σε περιπτώσεις στις οποίες δεν έχει επιτυχία κάποια άλλη προσέγγιση.

 

φοβάμαι ότι μπορεί να δοθεί λάθος έμφαση σε κάποια πράγματα, και να οδηγηθούν οι γονείς πιθανώς και σε λάθος μονοπάτι.

Είναι πολύ εύκολο σίγουρα το ξέρετε να πανικοβληθεί κάποιος διαβάζοντας κάποια πιθανή ερμηνεία.

 

Είμαι επιφυλακτική γιατι κάπως το αισθάνομαι σαν να πουλάει κάποια εύκολη λύση η οποία μπορεί να παραπλανήσει.

Θα ήθελα βέβαια να δω το δεύτερο βιβλίο απο κοντά, για να σας πώ κάποιες εντυπώσεις περεταίρω για αυτό.

[Αικατερίνη]

συμπεραίνω ότι κάτι δεν "πάει" καλά με τον πατέρα της και τον αδερφό της

Δεν είναι απαραίτητο να πηγαίνει κάτι στραβά. Αν κατάλαβα σωστά δεν της ζήτησες να ζωγραφίσει την οικογένειά σας, απλά παρατηρείς ότι συχνά ζωγραφίζει εσένα και την ίδια. Το ότι επιλέγει αυτό το θέμα, ίσως απλά δείχνει ότι νιώθει ένα ιδιαίτερο δέσιμο μαζί σου. Ή ότι το έχει συνηθίσει. Δες τι θα φτιάξει αν της προτείνεις να φτιάξει την οικογένειά σας..

Όπως και να 'χει, σίγουρα η απουσία του πατέρα της την έχει επηρεάσει, δεν έχει σκηνές στο μυαλό της που θα μπορούσε να αναπαραστήσει και στο χαρτί. Μη σε τρομάζει αυτό, περνώντας χρόνο με τον πατέρα της θα ενσωματώσει στις ζωγραφιές της και τη φιγούρα του. Μπορείς κάποια στιγμή που θα κάνουν κάτι οι δυό τους, πχ να πάνε στο πάρκο ή στου σουπερ μάρκετ μαζί, να της ζητήσεις να σου ζωγραφίσει ή να σου "φωτογραφίσει" στο χαρτί της πως ήταν εκεί που πήγαν, τι κάνανε, πως πέρασαν κα.

Όοσν αφορά τον αδελφό της είναι πολύ φυσιολογικό, ως συνέπεια της αντιζηλίας μεταξύ των αδελφών, να τον φτιάχνει είτε πολύ μικρό, είτε στην άκρη του χαρτιού μακριά από τους άλλους, είτε σε άλλο χώρο ή αλλο δωμάτιο του σπιτιού, ή και να τον παραλείπει τελείως. Οι καυγάδες και η αντιζηλεία μεταξύ τους θα εξακολουθεί να υφίσταται για αρκετό καιρό ακόμη.. Απλά, μαζί με όλες τις άλλες πολύτιμες συμβουλές και τρικς που έχεις μαζέψει στο "σακούλι σου" πρόσθεσε κι αυτήν: Μην ξεχνάς να τους τονίζεις συχνά τι ωραίο που είναι να έχει κανείς αδελφό/ή. Λέγε στη μεγάλη ότι όσο ο αδελφός της μεγαλώνει θα μπορεί να παίζει μαζί του, να κάνουν ομάδα απέναντι σε άλλα παιδάκια και να παίζουν ομαδικά παιχνίδια, να του μαθαίνει πράγματα που εκείνη ξέρει, πχ να δένει τα κορδόνια του ή να ζωγραφίζει. Επίσης, λέγε στον μικρό πόσο τυχερός είναι που έχει μια μεγαλύτερη αδελφή που τον φροντίζει και του μαθαίνει πράγματα κοκ. Μπορείς, αν έχεις κι εσύ αδέλφια να τους μιλήσεις για το τι κάνετε με τα αδέλφια σου, ιστορίες αστείες ποτ μπορείς να θυμηθείς. Αν δεν έχεις να μιλήσεις για το πόσο θα ήθελες, πόσο μόνη ένιωθες μερικές φορές και για άλλους φίλους/γνωστους/συγγενείς που είχαν αδέλφια. Γενικά, προσπάθησε να τονίζεις τα θετικά του να έχει κανείς αδέλφια και όχι τις δυσκολίες.

[Λίτσα]

Μαρία μου μάλλον δεν εκφράστηκα σωστά για τα συναισθήματα.

Απλά επειδή στην συγχρονη εποχη οι γονεις που εργάζονται είναι με τα παιδιά τους πολυ λίγες ώρες, πιστεύω πως μερικά πράγματα μπορεί να τους "ξεφύγουν". Ισως να ναι το δικό μου άγχος που βγάζω περισσότερο παρά κάτι άλλο.

Σκεφτομαι πως εγώ μεγάλωσα με την μητερα μου δίπλα. Δεν εργαζοταν. Ηταν όμως πάντα διπλα μας. Παρόλα αυτα Ποτε δεν ειχα τις σχέσεις που όπως αναφερεις και εσυ δηλ να της πω τα "μυστηκά " μου κτλ. Στον πατέρα μου βεβαια ουτε λόγος. Αν και κάποιες στιγμές τις ζωη μου ήθελα να μιλήσω αλλά πίστευα πως η ¨γκρινια" θα ήταν μεγαλυτερη απο το όφελος μου.

Ξέρω ότι η απουσια του άντρα επηρρεάζει τα παιδιά και σιγουρα προσπαθουμε με πολλους τροπους να τον κάνουμε σαν να ειναι εδώ. Απλά φοβάμαι μήπως κάποια στιγμη τα παιδια μου στελνουν μηνύματα και εγω δεν μπορεσω να μαι πλάι τους. Και αυτό κυρίως λογω ελλειψης χρόνου.

 

Σκεφτομαι πάντως να αγοράσω κάποιο απο τα παραπάνω βιβλία έστω έτσι απλά για μια εγκυκλοπεδική γνώση, για μια άποψη επί του θέματος

[Μαρια Στυλιανακη]

είδες που η καλή σχέση δεν είναι καθόλου θέμα χρόνου? και σε μένα έτσι ήταν.

για αυτό να μην σε ανησυχουν τα άγχη σου!

είναι η ποιότητα, και όχι η ποσότητα που έχει σημασία για να δημιουργηθεί σχέση εμπιστοσύνης.

σίγουρα οι πολύωρες απουσίες και των δυο γονιών αποτελούν ένα εμπόδιο καθώς δημιουργούν θυμούς, αλλά σε βάθος χρόνου, η συμπεριφορά η ποιοτικη είναι αυτή που θα δώσει τον χαρακτήρα της σχέσης.

 

εμένα είχε ασχοληθεί ΠΑΡΑ πολύ - όλη μέρα - είχαμε λόγο πατέρα πιλότου, παιχνίδια εκπαιδευτικά που ούτε και τώρα δε βρίσκεις στα παιχνιδάδικα - απο αμερική κτλ. αλλά και εκείνη λόγω γερμανικής εκπαίδευσης ήξερε πολλά κόλπα χειροτεχνίες, έπιανε το χέρι της.....! και μας αγαπούσε - είχε τις καλύτερες συνθήκες. (χωρίς βοήθεια όμως μιας και οικογενειες και των δύο ήταν μακριά)

- αλλά μετά, που μεγαλώσαμε, δεν κατάφερε να φτιάξει αυτή τη σχέση με μας για χ λόγους..!

οπότε, ένα πάν μετρον άριστον είναι το καλύτερο...

 

 

αν πάρεις το βιβλίο θα είναι ωραία να μας πείς πως το βρίσκεις.

[elenik]

Ο Βασιλης μου απο την αλλη δεν θελει να ζωγραφιζει. Θελει να βλεπει εμενα να ζωγραφιζω γιατι λεει το κανω καλυτερα και εκεινος δεν το κανει καλα κλπ. χωρις ποτε να του εχω πει κατι τετοιο εννοειται.

Τι μπορω να κανω να τον ωθησω σε κατι τετοιο? Δεν ξερω αν ειναι ανησυχητικο. Ειναι?

 

Οσο για την αναλυση των ζωγραφιων πιστευω οτι νοιωθω καλυτερα απλα να ξερω καποια πραγματα. Στα 11 διαβαζα Φρουντ γιατι ηθελα να μαθω να αναλυω συμπεριφορες και πραγματα. Δεν το εφαρμοσα ποτε (εκτος απο τα πειραματα στον αδερφο μου ) στην πραξη γιατι δεν σημαινει οτι επειδη διαβαζεις κατι το κατεχεις κι ολας. Απλα νοιωθεις καπως πιο ασφαλης γνωριζοντας.

[Μαρια Στυλιανακη]

Απλα νοιωθεις καπως πιο ασφαλης γνωριζοντας.

αυτή η ασφάλεια μπορεί να είναι ψεύτικη και παραπλανητική...

 

για την ζωγραφική, δεν θα ζωγραφίζεις εσύ.

 

τα παιδιά σε αυτή την ηλικία εάν βλέπουν κάποιον να ζωγραφίζει τέλεια, (στα δικά τους μάτια) φυσικά και αισθάνονται μειονεκτικά και ότι αυτό που κάνουν δεν έχει αξία - ειδικά μιας και σε αυτή την ηλικία δεν έχει σημασία για αυτά το να είναι τα πράγματα ρεαλιστικά.

βλέποντας λοιπόν κάποιον να ζωγραφίζει σούπερ - έστω να κάνει τα πράγματα σωστά, τότε κάτι χαλάει στην φυσική ροή κ όρεξη που έχουν να ζωγραφίζουν χωρίς να ανησυχούν για το αποτέλεσμα.

 

Αν ζωγραφίζεις θα κάνεις ΠΑΝΤΑ μουτζούρες. θα είσαι αφηρημένη ζωγράφος - εντελώς! .

θέλεις να του ξυπνήσεις το ένστικτο της εκφρασης - όχι της απεικόνισης.

(το δεύτερο είναι αυτό που ενεργοποιείται όταν βλέπουν κάποιον να ζωγραφίζει ρεαλιστικά έστω και λίγο)

[Polina]

Ο Ιωακείμ πάντως προτιμά τις μουτζούρες. Αν και μπορεί να κάνει κάποιο ανθρωπάκι όταν είναι στο τσακίρ κέφι (προτιμά να το κάνει στο χέρι του), του αρέσει περισσότερο να μουτζουρώνει.

[rike]

Η αλήθεια είναι ότι προσπαθούν να αντιγράψουν τις δικές μας ζωγραφιές και σίγουρα νιώθουν μειονεκτικά όταν δε μπορούν να τις πετύχουν ίδιες.

 

Συνήθως οι δικές μου ζωγραφίζουν μόνες ΟΛΗ ΜΕΡΑ! Από μουτζούρες η μικρή, κύκλους και άσχετα σχέδια, μέχρι πιο περίπλοκα η μεγάλη.

 

Όταν μου ζητάνε και κάθομαι μαζί τους κάνω τελείως απλοϊκά παιδικά σχέδια... πεταλούδες λουλουδάκια σπιτάκια ώστε να μπορούν να τα επαναλάβουν.

 

Στη μικρή που δε μπορεί ούτε καν αυτά, κάνω μια πεταλούδα και της ζητάω να γεμίσει πιτσίλες, κάνω μπαλόνια (ένα κύκλο) και της ζητάω να βάλει το σχοινί, ή να κάνει δικά της μπαλόνια, κάνουμε ήλιο να βάλει ματάκια ακτίνες, λουλούδι ώστε να το χρωματίσει με ότι χρώματα θέλει τα πέταλα ή κάνω του λουλούδι σαν μια μουτζούρα με διαφορετικό χρώμα και μια γραμμή για κοτσάνι ώστε να το αντιγράψει εύκολα.

Έτσι ουσιαστικά νιώθει ότι κάνουμε κάτι μαζί, ότι ολοκληρώνει μια ζωγραφία προσθέτοντας τη δική της πινελιά, και σιγά σιγά προσπαθεί να κάνει κάτι μόνη της.. σε αυτή τη λογική.

 

 

Εεε κι εγώ δεν είμαι και καλή ζωγράφος. Ζωγραφίζω εντελώς παιδικά.

Με αυτό τον τρόπο δεν έχω δει να νιώθουν μειονεκτηκά.

Αντίθετα είναι η αγαπημένη τους ενασχόληση να κάθονται να ζωγραφίζουν.

[Αικατερίνη]

Ο Ιωακείμ πάντως προτιμά τις μουτζούρες....

Polina, οι μουτζούρες που κάνει ο γιος σου, ενδέχεται να έχουν νόημα, μπορεί να αναπαριστούν κάτι γιαυτόν. Μπορείς να τον ρωτάς τι είναι αυτό που ζωγραφίζει, να δώσει έναν τίτλο, ένα όνομα στη ζωγραφιά του. Αν δυσκολεύεται μπορείς να του πεις εσύ με τι σου μοιάζει, πχ με ένα σκυλί, ή το σπίτι σας ή κάποιον φίλο του, ο,τιδήποτε θα μπορούσε να μοιάζει.

Έτσι, φτιάχνοντας μουντζούρες που μοιάζουν με κάτι, σταματούν να είναι αφηρημένες και το παιδί θα βοηθηθεί να περάσει στη δημιουργική φάση, στη δημιουργική απεικόνιση, να αρχίσει δηλαδή σταδιακά να κάνει συνειδητά γραμμές, βούλες, κύκλους ή ο,τιδήποτε άλλο προκειμένου να αναπαραστήσει κάτι.

[Polina]

Ο Ιωακείμ πάντως προτιμά τις μουτζούρες....

Polina, οι μουτζούρες που κάνει ο γιος σου, ενδέχεται να έχουν νόημα, μπορεί να αναπαριστούν κάτι γιαυτόν. Μπορείς να τον ρωτάς τι είναι αυτό που ζωγραφίζει, να δώσει έναν τίτλο, ένα όνομα στη ζωγραφιά του. Αν δυσκολεύεται μπορείς να του πεις εσύ με τι σου μοιάζει, πχ με ένα σκυλί, ή το σπίτι σας ή κάποιον φίλο του, ο,τιδήποτε θα μπορούσε να μοιάζει.

Έτσι, φτιάχνοντας μουντζούρες που μοιάζουν με κάτι, σταματούν να είναι αφηρημένες και το παιδί θα βοηθηθεί να περάσει στη δημιουργική φάση, στη δημιουργική απεικόνιση, να αρχίσει δηλαδή σταδιακά να κάνει συνειδητά γραμμές, βούλες, κύκλους ή ο,τιδήποτε άλλο προκειμένου να αναπαραστήσει κάτι.

 

Ευχαριστώ πολύ!! στην επόμενη ευκαιρία θα το εφαρμόσω!!

[elenik]

Ουπς. Η ζωγραφικη ειναι ενα χομπι που λατρευω. Ζωγραφιζω χρονια και ειναι κατι που μου αρεσει πολυ. Ο Βασιλης με εχει δει πολλες φορες που ζωγραφιζω και γενικα απο μωρο του ζωγραφιζα πραγματα. Δεν εχω ποτε μα ποτε ομως σχολιασει αρνητικα κατι που εφτιαξε (μουτζουρες στην πλειοψηφια). Ισα ισα το δειχνω με καμαρι στον μπαμπα.

 

Τι μπορω να κανω για να το διορθωσω? Να αρχισω ξαφνικα να κανω μουτζουρες θα βοηθησει ή θα χειροτερεψει τα πραγματα.

[Μαρια Στυλιανακη]

κάνε αυτό που κάνει και αυτός! προσπαθησε δηλαδή να μπείς στο μυαλό του και να ζωγραφίζεις χωρίς σκοπό.

είναι συχνό όταν βλέπουν κάποιον να ζωγραφίζει απεικονιστικά να κάνουν το αντίθετο, σε αυτή την ηλικία.

 

ενώ στην ηλικία των 6-7 ετών που θέλουν να μάθουν τεχνικές κτλ, τότε τους τονώνει την αυτοπεποίθηση όταν τους δείχνεις κόλπα, εάν το θέλουν.. διψουν για αυτά στην κυριολεξία.

 

μην ανησυχείς, οι γνώσεις σου της ζωγραφικής, θα είναι πάρα πολύ χρήσιμες σε λίγο καιρό!

 

τώρα, δείξε τις γνώσεις σου σε τεχνικές αφηρημένης τέχνης!!

[Oh-Mamy]

;ετυχε στο παρελθόν να παρακολουθήσω art therapy και λόγω πρώτου βασικού πτυχίου να έχω μια μικρή συνάντηση με το θέμα και μάλιστα κάποια απο τα βιβλία που προτείνει η Μαρία Στ να τα έχω. Ομολογώ όμως ότι ποτε΄μα ποτέ δε τα διάβασα.

Θέλει όντως να συντρέχουν συνθήκες. Πολύ εξειδικευμένο και έμπειρο μάτι ειδικευμένο ανθρώπου σε αυτό και όχι βέβαια της μητέρας.

Πάντως δε νομίζω το να δει κάποιος ειδικός σκίτσα παιδιών ειναι αντιεπαγγελματικό. Οντως σοβαρές ανακολουθίες στους ρυθμούς ανάπτυξης (ψυχοκοινωνικής) μπορούν να διαγνωσθούν ως ένα βαθμό. Θυμηθείτε την συζήτηση για παιδιά που βλέπουν πολύ τηλεόραση ή το θέμα που ηδη θιχθηκε εδώ για παιδιά με σοβαρές ασθένειες. Η ζωγραφική δίνει την εικόνα του εαυτού για τον μέσα και έξω κόσμο και την θέση του σε αυτόν. Το θέμα είναι ποιος και πως ερμηνευει τα σύμβολα αυτά......

 

Επίσης, η έννοια του διορθώνω είναι μια κοφτερή εννοια. Μπορείς να διορθώσεις την έκφραση και το συναίσθημα? Κατα τους νεομπηχεβιοριστές, ή και ορισμένους συστημικούς, ίσως διορθώνοντας την επεικόνιση, εξισοροπείς και το συναίσθημα. η αιτία, όμως , λένε άλλοι παραμένει εκεί, δεν εχει διευθετηθεί η πηγή του άγχους.

 

προσωπική ταπεινή γνώμη. Δε χρειάζονται τα πάντα ερμηνείες. (Κατα Ζιγκι ευαγγέλιον << μερικές φορές ένα τσιγάρο είναι απλά ένα τσιγάρο>>).

Αν πάει κάτι σοβαρά λάθος το αντιλαμβάνεσαι στην εποχή μας εγκαίρως εσύ ή οι γύρω απο το παιδί ειδικοί. Αλλιώς, διαφοροποιήσεις στην εξέλιξη συναισθήματος και νοητικής ανάπτυξης, ισσοροπούν απο μόνες τους στο καλύτερο για το παιδί επίπεδο. Αν υπάρχουν διαυλοι επικοινωνίας με το παιδί και συζήτηση ανοικτή, τότε αυτή ίσως είναι και η μόνη << θεραπεία>> που χρειάζεται,,, μπλιεχχχχχ στην λέξη!

Το νιανιαρο μου μου ζητά να ζωγραφίσω μια μαμά, μια <ζεφυ, ενα μπαμπά, όχι πάντα με αυτήν την σειρά, πάντα να είναι πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Έχω την εντύπωση ότι με αυτόν τον τρόπο, όπως και όταν ζωγραφίζει η ίδια ενα μπαμπά (ολα στρογγυλες μουντζουρες χαχα τα κάνει) απλά επιθβεβαιώνει ή βιώνει και συνειδητοποιεί, επεξεργάζεται την πραγμνατικότητα.

Βιωματικά, σε εμάς, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι το διχρονο τέρας θέλει <<χωμα>>, δηλαδή χρώμα και αναζητά διάφορα χρώματα στη ζωγραφική της. Αποφευγει τα σκουρα πλέον όταν θέλει να ζωγραφίσει, αντίθετα απο παλιά. Αγαπημένο το κίτρινο, γιατί κίτρινη ήταν η σανίδα της θάλασσας το καλοκαίρι.

[Μαρια Στυλιανακη]

δε νομίζω το να δει κάποιος ειδικός σκίτσα παιδιών ειναι αντιεπαγγελματικό

εάν δεν βλέπει το παιδί, και βλέπει μόνο τα σκίτσα του χωρίς το παιδί παρών, τότε δεν μπορεί να είναι πλήρης και σύμφωνα με αυτό και σωστή, η οποιαδήποτε διάγνωση, περιγραφή που θα κάνει. και άρα να παραπλανήσει.

με αυτή την έννοια αντιεπαγγελματικό - ίσως η καλύτερη λέξη θα ήταν αυθαίρετο? δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω.

 

Πάντως είναι πολύ εύκολο ΕΙΔΙΚΑ στην Ελλάδα να βαφτιστεί κάποιος ειδικός στο παιδικό σχέδιο και να κάνει art therapy, και πιστεύω ότι πάρα πολύ εύκολα κάποιος που δεν έχει την εμπειρια θα δώσει κάποια διάγνωση, που θα είναι στο πόδι.

Γενικά όπως είπες oh mamy, είναι καλό για κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις. για να καθοδηγήσει, σε συνδυασμό με θεραπεία με ψυχολόγο κτλ.

αλλά όχι έτσι ανεξάρτητα, απλώς για να δεί κάποιος κάτι για το παιδί του.

 

είναι όμως κάτι, πιστεύω όπως η ανάγνωση της παλάμης. δηλαδή, είναι ωραία κάποιος να μας διαβάσει το χέρι, παρόλο που στην ουσία αυτό που λέει, είναι 50 - 50 % να ισχύει ή όχι - έτσι και με το σχέδιο.

 

καλό θα ήταν αν λοιπόν αρέσει σε κάποιον να ερμηνεύσει τη ζωγραφιά του παιδιού του, να το δεί κάπως έτσι.

 

νομίζω αυτή η σύγκριση είναι καλή - γιατί δείχνει την ανάγκη που έχουμε να μας πεί κάποιος κάτι, έστω και αν ξέρουμε απο πρίν ότι μπορεί και να είναι άλλα αντί άλλων! δεν είναι κακό αυτό. κάπως για κάποιο λόγο μας βοηθάει η μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα.

 

δεν ξέρω τι δείχνει. ίσως μια δεκτικότητα στο να μας πεί κάποιος κάτι που να μας ακουμπά? να μας πλησιάζει ?

η ουσία είναι βέβαια ότι μας κάνει και αισθανομαστε καλύτερα, και κατα την ψυχολογία ότι συμβάλλει σε αυτό, είναι καλό! (εκτός και αν κάνει κακό σε κάποιον άλλο ή έχει σχέση με ουσίες! )

 

κινδυνεύω να βγώ εντελώς οφφ τόπικ... θα μου θυμώσουν οι admins

[Αικατερίνη]

Κι εγώ δε νομίζω ότι είναι αντιεπαγγελματικό να δει κάποιος ειδικός σκίτσα παιδιών. Όμως είναι αντιεπαγγελματικό να μιλήσει για αυτά, χωρίς να γνωρίζει το παιδί προσωπικά και, ακόμη καλύτερα, να το βλέπει την ώρα που κάνει το σκίτσο. Μπορεί, φυσικά, και να μην υπάρχει θεραπευτική σχέση, όμως είναι απαίτητο ο ειδικός να ξέρει τις βασικές πληροφορίες για το παιδί, και να γνωρίζει τις συνθήκες ζωής του την περίοδο που έκανε το/α σκίτσο/α. Διαφορετικά όντως είναι αυθαιρεσία και υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες λάθους.

 

Φυσικά, η διατύπωση διάγνωσης δεν είναι μόνο αντιεπαγγελματικό αλλά και ΑΔΥΝΑΤΟ να προκύψει μόνο μέσα από μια ή και δέκα ζωγραφιές! Οι ζωγραφιές δεν είναι αξιόπιστο μέσο και δεν μπορούν να αποτελέσουν από μόνες τους το μοναδικό μέσο διάγνωσης. Οπότε είναι μάταιο να στηριζόμαστε μόνο σε αυτές για να δούμε αν πάει κάτι στραβά. Σίγουρα, αν υπάρχει κάποια δυσκολία οι γονείς είναι οι πρώτοι που το αντιλαμβάνονται, είτε το θέλουν είτε όχι. Και αυτό (η δυσκολία δηλαδή) δε φαίνεται μόνο μέσα από τα παιδικά σχέδια. Οπότε, είναι άδικο να ψάχνουμε εξονυχιστικά τα σκίτσα μήπως βρούμε κάτι να μας χτυπήσει καμπανάκι, χάνουμε όλη τη χαρά της έκφρασης μέσα από την τέχνη και της επαφής με το παιδί.

 

Οι ζωγραφιές είναι ένα θαυμάσιο μέσω που βοηθά το παιδί να εκφραστεί, να εκτονωθεί, να επικοινωνήσει και δίνει την ευκαιρία στο γονιό να γνωρίσει ή, καλύτερα, να ανιχνεύσει τα συναισθήματα του παιδιού του και να μιλήσει μαζί του γι αυτά. Διευκολύνουν την επικοινωνία παιδιού-γονιού, ευαισθητοποιούν τους γονείς (πχ όταν βλέπουν κάτι που τους κάνει εντύπωση ή τους προβληματίζει στο παιδικό σχέδιο μπορούν να το συζητήσουν με το παιδί) και, αν χρειαστεί, συμβάλλουν συμπληρωματικά στην ανίχνευση και τον εντοπισμό νοητικών-συναισθηματικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει το παιδί.