Στα πρόθυρα κατάθλιψης....

[mariadd]

Καλησπέρα και χρόνια πολλά!!!!καλή χρονιά εύχομαι σε όλους!!!

Σας γράφω γιατί έγινα μανούλα πριν από 8 μήνες και με έχει πάρει λίγο απο κάτω...

Λόγω οικονομικών προβλημάτων απκ τους που γέννησε μένουμε με τους γονείς μου. Όπως είναι φυσικό το μωρό μεγάλωσε σε ένα σπίτι με κόσμο που όλοι το λετρευουμε φυσικά. Δυστυχώς δεν κατάφερα να θηλασω και τους πρώτους μήνες που δεν ήμουν καλά ψυχολογικά και σωματικά αναρρωνα από μία δύσκολη γέννα το παιδί μου το φρόντιζαν ο άντρας κ οι γονείς μου...κάπου τον δεύτερο μήνα συνηλθα και άρχισα να ασχολούμαι πολύ με το παιδί και στη συνέχεια την φροντίδα του την εκανα αποκλειστικά εγώ (τάισμα νανούρισμα). Το θέμα είναι όμως ότι το παιδί δεν με θέλει... χαμόγελαει σε ολους ακόμα και στους ξενους-σε εμένα όμως δυσκολα και τσιγκουνικα. Με τη μητέρα μου τρελαίνεται στα γέλια και όταν ακούει τη φωνή της γελάει...τα ίδια και περισσότερα στον πατέρα της. Εγώ και να λειψω-που γενικά δε λειπω όταν γυρίσω και της μιλάω και τη φιλαω τίποτα...πέρα βρέχει...με βλέπει και ούτε να μου ρίξει ένα βλέμμα δεν καταδέχεται...όταν την ταιζω-απο μικρό που ήταν δεν με κοίταζε καν...ακόμα και τώρα που της δίνω τις στερεές. Γενικά είναι ένα πολύ χαρούμενο μωράκι και δυστυχώς δεν το βλέπω να με πολύ συμπαθεί...με στεναχωρει που οι δικοι μου αν πάω να την πάρω αγκαλιά και γκρινιάζει μου λένε αστο το παιδί δε σε θελει κλπ...πείτε μου τι γίνεται?δεν με αγαπάει το παιδί μου?μπορώ να κάνω κάτι?

[Niki81]

Ναι μπορεις...να παρεις την οικογενεια σου και να πατε σε δικο σας σπιτι να μεινετε.Ποσο με εξοργιζουν οι παππουδογιαγιαδες σε κατι τετοια δε φανταζεσαι.

 

Παιζεις με το μωρο?εννοω να το παρεις να του κανεις διαφορα κολπακια ,να του τραγουδήσεις ,να το παρεις αγκαλιστα να χορεψετε,να τυ λες μια ιστοριουλα.Γιατι για να γελαει με τη μαμα σου μαλλον η μαμα σου τα κανει αυτά κι εσυ κανεις τα βαρετα,ταισμα,μανιο ,κοιμισμα.

[Charra]

Καλησπέρα και χρόνια πολλά!!!!καλή χρονιά εύχομαι σε όλους!!!

Σας γράφω γιατί έγινα μανούλα πριν από 8 μήνες και με έχει πάρει λίγο απο κάτω...

Λόγω οικονομικών προβλημάτων απκ τους που γέννησε μένουμε με τους γονείς μου. Όπως είναι φυσικό το μωρό μεγάλωσε σε ένα σπίτι με κόσμο που όλοι το λετρευουμε φυσικά. Δυστυχώς δεν κατάφερα να θηλασω και τους πρώτους μήνες που δεν ήμουν καλά ψυχολογικά και σωματικά αναρρωνα από μία δύσκολη γέννα το παιδί μου το φρόντιζαν ο άντρας κ οι γονείς μου...κάπου τον δεύτερο μήνα συνηλθα και άρχισα να ασχολούμαι πολύ με το παιδί και στη συνέχεια την φροντίδα του την εκανα αποκλειστικά εγώ (τάισμα νανούρισμα). Το θέμα είναι όμως ότι το παιδί δεν με θέλει... χαμόγελαει σε ολους ακόμα και στους ξενους-σε εμένα όμως δυσκολα και τσιγκουνικα. Με τη μητέρα μου τρελαίνεται στα γέλια και όταν ακούει τη φωνή της γελάει...τα ίδια και περισσότερα στον πατέρα της. Εγώ και να λειψω-που γενικά δε λειπω όταν γυρίσω και της μιλάω και τη φιλαω τίποτα...πέρα βρέχει...με βλέπει και ούτε να μου ρίξει ένα βλέμμα δεν καταδέχεται...όταν την ταιζω-απο μικρό που ήταν δεν με κοίταζε καν...ακόμα και τώρα που της δίνω τις στερεές. Γενικά είναι ένα πολύ χαρούμενο μωράκι και δυστυχώς δεν το βλέπω να με πολύ συμπαθεί...με στεναχωρει που οι δικοι μου αν πάω να την πάρω αγκαλιά και γκρινιάζει μου λένε αστο το παιδί δε σε θελει κλπ...πείτε μου τι γίνεται?δεν με αγαπάει το παιδί μου?μπορώ να κάνω κάτι?

 

Καλό είναι να μιλήσεις ανοιχτά στους οικείους σου και, αν δεν το εχουν πάρει χαμπάρι, να καταλάβουν πως πρεπει να στηρίξουν κι ΕΣΕΝΑ πέρα από το να φροντίζουν το μωράκι. Δεν υπάρχει περίπτωση το παιδί σου να μη σε αγαπάει... Ίσως η καταθλιψη που πέρασες ή περνάς να σε κάνει να μη βλέπεις τα πράγματα καθαρα. Έχεις απευθυνθεί σε καποιο γιατρό για τη ψυχολογία σου; Οι ορμονες κατα τη διάρκεια της εγκυμοσυνης αλλά και μετά τη γέννα μας τρελαίνουν και μας κανουν να νιώθουμε και να σκεφτόμαστε περίεργα. Ούτε η συμβίωση με γονεις σε μια τέτοια φαση βοηθάει... Μη το αμελήσεις! Επίσης, κόψε στους δικούς σου τον αέρα σιγα σιγα... Να είναι καλά που σας βοηθάνε αλλά αν σου ξανα πουν ατάκα τυπου "άστο το παιδί δε σε θελει" φρόντισε να τους απαντήσεις κατάλληλα!!! Εσύ εισαι η μάνα του παιδιού, εσύ έχεις κυρίαρχο ρόλο μεσα στο σπίτι. Άσε στη μάνα σου να κανει μαγείρεμα, πλύσιμο, σίδερο κλπ και ανέλαβε αποκλειστικά το μωρό σου να δεις πως θα πιάσουν οι γύρω σου το μηνυμα και ποσο θα αλλάξει η σχέση με το παιδάκι σου! Να σου πανε ολα καλα!!!

[kotsifikos]

Δεν νομίζω πως υπάρχει μωρό που σε αυτή την ηλικία ειδικά δεν συμπαθεί-θέλει την μαμά του.

Ίσως η υπάρχουσσα κατάσταση σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα λίγο πιο άσχημα από ότι είναι. Θεωρώ πως αυτή η συγκατοίκηση γενικά μόνο βλάπτει (δεν μιλάω για εσάς προσωπικά, απλά μία οικογένεια όταν συζεί με άλλους χάνει τους ρυθμούς της και αναστατώνεται), προσπάθησε με την πρώτη ευκαιρία να βρείτε ένα σπίτι να ζείτε οι 3 σας, αυτό ίσως σε ηρεμίσει λίγο.

Όσο για το περιβάλλον σου από ότι καταλαβαίνω δεν είναι ιδιαίτερα υποστηρικτικό, δεν γίνεται να σου λέει η μητέρα σου πως το παιδί δεν σε θέλει. Ίσως επειδή στεναχωριέσαι και βλέπεις τα πράγματα όπως τα βλέπεις το παιδί να νιώθει την ένταση σου. Κανείς δεν μπορεί να πάρει την θέση σου, κανείς δεν μπορεί να προσφέρει στο παιδί σου αυτά που εσύ ως μητέρα μπορείς. Το παιδί έχει ανάγκη την μαμά του, αν θέλουν οι γύρω σου μπορούν να το αμφισβητούν, δικό τους πρόβλημα, εσύ όμως μην το αμφισβητήσεις ποτέ ξανά, το παιδί σου σε έχει ανάγκη και σε χρειάζεται γιατί ΕΣΥ είσαι η μητέρα του.

[Niki81]

Είναι κλασσικη συμπεριφορά γιαγιάδων να αρέσκονται να πιστευουν ότι το εγγονι αγαπάει αυτές περισσοτερο από τη μαμα.Πραγματικα δεν ξερω τι είδους ικανοποιηση μπορει να παιρνουν από αυτό αλλα παιρνουν.και όχι απλα θελουν να το πιστευουν αλλα θελουν και να το αποδεικνυουν κιολας.

[nat2308]

Να μη στεναχωριέσαι, τα μωρά έχουν την τάση να παίρνουν τη μάνα σα δεδομένη και να μην της δίνουν την ίδια σημασία με τους άλλους. Επίσης, αν δεν παίζεις αρκετά με το μωρό ώστε να το κάνεις να γελάει με κάποιον τρόπο, είναι αρκετά λογικό. Εγώ, ελλείψει χρόνου, παίζω λίγο μέσα στην ημέρα με τον δικό μου και αρκετά ήρεμα, οπότε στον άντρα μου που παίζουν πολύ περισσότερο σκάει κάτι χαμόγελα ατελείωτα.

Όσο για τους δικούς σου, κόψε τους με κάποιο τρόπο τη φόρα, δεν είναι αντιμετώπιση αυτή!!! Ναι μεν τους είσαι ευγνώμων για τη βοήθεια, αλλά είσαι η μάνα του παιδιού και αυτό πρέπει να το σεβαστούν!!! Αν δεν το κάνεις τώρα θα έχεις σίγουρα προβλήματα όσο μεγαλώνει το παιδί!

[HOPE77]

Γεια σου και πάλι.Μήπως δεν εχεις καλή διαθεση και το παιδι σου το αντιλαμβάνεται;Προσπάθησε να παιζεις περισσοτερο μαζί του ,να του μιλάς,να κανετε πράγματα μαζι κ άσε τα αλλα στους γονεις σου.Εσυ ασχολήσου μόνο με το παιδι.Παρτο έξω απο το σπιτι βολτες,καντε παρεες με αλλα παιδακια μαμαδες,γενικά ξεκολλα απο τους γονεις σου.Καμια φορα στην κουραση μας τους αφηνουμε να κανουν πράγματα και μετα το μετανιωνουμε γιατι το πληρώνουμε αλλιώς,Δεν υπάρχει περιπτωση το παιδι να μην σε αγαπά ,απλά προσπαθησε να εισαι χαρουμενη ,ευδιαθετη,να βρισκεις νεα παιχνίδια,να περνά ομορφα μαζί σου.Δυσκολη η συγκατοικηση με γονεις απο κάθε αποψη αλλα μην αφησεις να σε παρει απο κατω

[lydiap]

Με κάλυψαν απόλυτα τα κορίτσια!! ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να μη σε αγαπάει!

Προσπάθησε όμως κι εσύ να της αφιερώνεις χρόνο, εκτός από τα διαδικαστικά, φαγητό, μπάνιο, ύπνος. Να παίζετε, να λέτε τραγουδάκια, να κάνετε βόλτες κλπ, ώστε να συνηθίσει και να σε συνδυάσει και με τα ''ευχάριστα'' της ρουτίνας της!!

Προσπάθησε ακόμη να οριοθετήσεις τους γονείς σου, τώρα που είναι μωρό η μικρή, όσο δύσκολο κι αν είναι, λόγω της συγκατοίκησης. Αύριο-μεθαύριο που το παιδί θα μεγαλώσει και θα καταλαβαίνει, θα είναι δυσκολότερο. Μην αφήσεις τη γιαγιά να ιδιοποιείται κάποιες από τις αρμοδιότητες της μαμάς.

[Sunrise15]

Θα συμφωνήσω κ εγώ με τις προλαλήσαντες...επιπρόσθετα, αν δεν εργάζεσαι, θα σου έλεγα να αρχίσεις να ψάχνεις για δουλειά...να ξέρεις ότι όσο εξαρτάσαι απο τρίτους, τα πράγματα θα χειροτερεύουν...τέλος, 1-2 φορές την εβδομάδα αφιέρωσε 1 ώρα τουλάχιστον για τον εαυτό σου πχ. δραστηριότητα...να σας ζήσει!

[Rosali]

Πωπω! Τι μου θύμισες! Κι εμένα ο γιος μου φαινόταν να θέλει πιο πολύ τη γιαγιά του, δηλαδή τη μάνα μου κάποιες φορές και αυτή το εκμεταλλευόταν στο έπακρο και μου έλεγε τα ίδια "Άστο, δε σε θέλει, εμένα θέλει" κλπ. Αφού πολλές φορές πίστευε ότι είναι η μάνα του! Ε, την έβαλα στη θέση της. Της είπα ορθά κοφτά ότι είναι η γιαγιά και όχι η μάνα του και επίσης αναγκάστηκα μερικές φορές να της πω "Οκ, είναι ώρα να πηγαίνεις, ξέρεις πως δεν χρειάζομαι βοήθεια" (με ευγενικό τρόπο εννοείται) όταν έβλεπα ότι η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου, και πραγματικά από τότε που γέννησα δεν χρειάστηκα βοήθεια. Σημειώνω ότι μένει ένα διαμέρισμα κάτω από μας. Ακόμα μου το θυμίζει πολλές φορές ότι την "έδιωχνα" κάποιες φορές, αλλά θεωρώ ότι δεν ήταν λάθος. Μέχρι και στον πνευματικό μου το εξομολογήθηκα και μου είπε ότι έκανα πάρα πολύ καλά.

 

Μην επιτρέπεις σε κανέναν να εκμεταλλεύεται τέτοιες καταστάσεις και να χαλάει τη σχέση σου με το παιδί σου. Πρέπει ο καθένας να μπει στη θέση του και να κατανοήσει, και να αποδεχτεί βέβαια, το ρόλο του.