Πόση επιβραβευση πια??

[elenik]

Με βαση το προηγουμενο θεμα της Βαλλιας Θα ηθελα να συζητησω κατι που εγινε το καλοκαιρι και με προβληματισε λιγο (δεν ηταν τιποτα βεβαια μπροστα στην τρομερη μας βελτιωση αλλα μου εχει μεινει).

 

Ηταν μια μαμα στην θαλασσα που ελεγε συνεχεια, μα συνεχεια μπραβο στο παιδι . Εννοειται πως και εγω το επιβραβευω αλλα οχι τοσο πολυ πια. Λοιπον ο Βασιλης κολησε διπλα σε αυτην την μανουλα μεσα στο νερο και εκανε διαφορα κουλα για να του πει μπραβο. Προσπαθησα να τον ξεκολησω εγω με διαφορα τιποτα. Προσπαθησε ο μπαμπας του τιποτα. Ειχε κολησει τοσο πολυ πανω της που τον εσπρωχνε .

Επειδη δεν μπορουσαμε με τιποτα να τον ξεκολησουμε και συνεχιζοταν το προβλημα (ειχε και αυτη μια αντιδραση αστα να πανε και θα την βουταγα απο το μαλλι) τον πηραμε με ουρλιαχτα και φυγαμε απο την παραλια.

 

Να εξηγησω οτι οταν λεω οτι ειχε κολησει εννοω διπλα της (δεν την ακουμπουσε).

 

Μηπως θελει κι αλλα μπραβο? Του λεω πολλα μπραβο ρε παιδια αλλα οχι οταν κανει κατι καλο, οχι να καθομαι διπλα του και να λεω "Μπραβο... Μπραβο... Μπραβο."

[Μαρια Στυλιανακη]

κάτι που είναι ενάντια στην συνεχή επιβράβευση, είναι το ότι το παιδί ίσως καταλήγει μετά να κάνει μόνο αυτό που επιβραβεύβεται και μαθαίνει να αναζητά στο μέλλον συνέχεια τις θετικές παρατηρήσεις άλλων για να κάνει αυτό που θέλει.

 

σωστά παρατηρείς ότι η θετική επιβράβευση, είναι καλό να γίνεται μέχρι φυσικά και ένα όριο.

 

Όμως θα έλεγα ότι αυτό το όριο διαμορφώνεται καθώς μεγαλώνει το παιδί.

Πιστεύω δηλαδή ότι όταν είναι 2 - 2,5 - ότι έχει ανάγκη πολύ και του κάνει καλό το να λέει συνέχεια κάποιος εάν κάνει κα΄τι καλό.

 

Είναι στόχος να συνδυάσει την θετική αντίδραση με την επιθυμητή συμπεριφορά.

 

μετά όμως, στα 3 και πάνω, όταν ήδη έχουν μάθει κάποια πράγματα σωστά, δηλ κοινωνική συμπεριφορά, φαγητό, ρούχα, κλπ. φυσικά και δεν είναι πλέον απαραίτητο να λές συνέχεια μπράβο.

 

επίσης, η δασκκάλα μπορεί να λέει όσα μπράβο θέλει, έτσι ώστε να αποκτήσει καλή σχέση με τα παιδιά ειδικά στην αρχή.

Μετά πάλι αυτο διαμορφώνεται.

 

ο στόχος της επιβράβευσης είναι να βάλεις ένα παιδί σε μια θετική πορεία, στο να δέχεται τις εκάστοτε εντολές δηλ βάλε τα παπούτσια σου, όχι για να το κάνει εξαρτημένο απο την επιβράβευση που ενδεχομένως θα πάρει.

 

για αυτό, σε ηλικία πχ 3,5 και πάνω, είναι σημαντικό να μην δίνεται πάντα επιβράβευση είτε με αυτοκόλλητο είτε με λόγια είτε με αγκαλιές.

 

δηλ δεν είναι καλό να χρησιμοποιούνται για αυτό το σκοπό πλέον, αυτά τα ωραία πράγματα.

 

θα χρησιμοποιούνται απλώς σαν έκφραση και επικοινωνία και σε άσχετες στιγμές κάτι φυσιολογικό δηλαδή.

 

μπορεί η συγκεκριμένη μαμά να της είχε "κολλήσει" σαν λέξη,

πόσο χρονών ήταν το παιδάκι?

 

πάντως μην ανησυχείτε, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά τόσο λιγότερο χρειάζονται την ελεγχόμενη θετική επιβράβευση, και τόσο περισσότερο έχουν μάθει να κάνουν τα πράγματα που θεωρουνται απαραίτητα χωρίς μεγάλες αντιρρήσεις ή επαναστάσεις.

 

αυτό είναι δηλ το επιθυμητό, όχι να υπάρχει διαρκής θετική επιβράβευση.

στο μέλλον το παιδί είναι καλό να μάθει ότι δρά για τον εαυτό του όχι για να ευχαριστήσει κάποιον.

 

όμως αυτό το στάδιο έρχεται αφού έχει μάθει κάποιους κανόνες επικοινωνίας και συνεργασίας με τους γονείς του. αυτό συνήθως έχει σταθεροποιηθεί όταν είναι 3,5 - 4.

 

μετά, δεν βλάπτει πάντως να υπάρχει αντίδραση θετική, όταν αυτή δεν είναι υπερβολική - δηλ ίδια λέξη συνέχεια με δυνατό τόνο φωνής και τεράστιο ενθουσιασμό.

 

σε μικρότερη ηλικία το έχουν ανάγκη αυτό γιατι ακόμα οι λέξεις δεν σημαίνουν κάτι, αλλά όταν οι λέξεις είναι συνδυασμένες με γλυκό και ενθουσιώση τόνο τότε βγάζουν νόημα.

μετά όταν έχουν μάθει τη σημασία των λέξεων δεν είναι πλέον αναγκαίο και μπορεί εύκολα να γίνει υπερβολικό.

[elenik]

To παιδακι ηταν συνομηλικο με το δικο μου πανω κατω (3,5 μου ειπε η μαμα του αλλα κι εγω τοσο λεω απο τον Ιουλιο . Δεν μετραω μηνες πια )

 

Και πως τον "τραβαω απο μια τετοια κατασταση?" . Οταν δλδ εχει κολησει σε μια αλλη μαμα επειδη λεει μπραβο. Εμεις καναμε την χαζομαρα και προσπαθησαμε να τον τραβηξουμε σαν εσχατη λυση (αφου δοκιμασαμε τα παντα) λεγοντας και εμεις μπραβο μπραβο. Επρεπε να ησουν απο μια μερια. Θα ελιωνες στο γελιο

[Μαρια Στυλιανακη]

ερώτηση - γιατί θέλατε να τον τραβήξετε απο εκεί ? έδειχνε η μαμα να ενοχλείται?

 

γιατί πιστεύω ότι είναι πολύ καλό να παίζουν και να γνωρίζονται με άλλα παιδάκια, δηλαδή δεν είναι και τόσο τρομερό να παίξουν μαζί έτσι.

 

δεν σημαίνει ότι ξαφνικά θα μάθουν αλλιώς άυτός ήταν ο φόβος σας?

 

δηλαδή εγώ δεν θα έκανα κάτι, θα τον άφηνα να παίξει εκεί, εφοσον ήμουν σίγουρη ότι και η άλλη μαμά είναι οκ με αυτό.

(πιθανώς θα πλησίαζα προς τα εκεί /πήγαινα λιγουλάκι πιο κοντά με τα πράγματά μου για να διασφαλίσω ότι όλα είναι οκ)

 

δεν θα ανησυχούσα για τους τρόπους μιας άλλης μαμάς, εκτός και εάν χρησιμοποιούσε βία ή άσχημες λέξεις στα παιδιά της ή μιλούσε πολύ αυταρχικά ή θυμωμένα.

δηλαδή το μπράβο μπράβο δεν νομίζω ότι θα έκανε κάποιο κακό πιο μεγάλο απο ότι το καλό του να παίξει με το άλλο παιδί.

 

είναι μια κοινωνική δοκιμή που κάνει, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα αναζητά να του λέτε εσείς το μπράβο μπράβο συνέχεια.

 

όταν του λέγατε μπραβο μπράβο συνέχεια μετά, ήρθε προς τα εσάς? ή συνέχισε να είναι εκεί.

μπορεί και απλώς να ήθελε να τους γνωρίσει. ειδικά απο τη στιγμή που η μητέρα αυτή ήταν θετική.

εάν δηλαδή η μητέρα ήταν θυμωμένη κτλ σίγουρα δεν θα πήγαινε ή θα φοβόταν έτσι ?. ενώ αυτό τον έκανε πιο άνετο και χαλαρό. Αυτό δεν είναι κακό. - είναι πολύ κοινωνικό.

είναι σαν να ακούς μια παρέα απο κοπέλες και ανθρώπους να γελάνε και να περνάνε καλά, θέλεις και εσύ να πάρεις μέρος.

δεν ξέρω ΄τι άλλο να πώ, δεν ήμουν μπροστά και δεν ξερω πως ήταν.

[elenik]

Ειχε κολησει τοσο πολυ πανω της που τον εσπρωχνε .

Επειδη δεν μπορουσαμε με τιποτα να τον ξεκολησουμε και συνεχιζοταν το προβλημα (ειχε και αυτη μια αντιδραση αστα να πανε και θα την βουταγα απο το μαλλι) τον πηραμε με ουρλιαχτα και φυγαμε απο την παραλια.

 

Δεν με προσεχεις Μαρια αχαχα.

Σοβαρα τωρα. Κραταγε στο νερο αγκαλια το δικο της παιδι ή μερικες φορες διπλα της και οταν πλησιαζε ο δικος μου σε καποια αποσταση κοντινη το εσπρωχνε (αυτο εννοειται οτι το εκανε μετα απο κανενα 10λεπτο που τους κοιταγε και εκανε διαφορα ο Βασιλης). Υποθετω ηταν κουρασμενη αλλα επειδη τον εσπρωχνε (διακριτικα -δεν τον χτυπησε - αλλα ηταν εμφανης η δυσαρεσκια της ) και επειδη εγω θα την βουτουσα απο το μαλλι γιατι μου φανηκε λιγο υπερβολικο αλλα εφοσον το παιδι μου ενοχλουσε επρεπε να το απομακρυνω .

 

Οσο για το τι εκανε οταν του λεγαμε εμεις "μπραβο, μπραβο" αδιαφορουσε (η δικια μας επιβραυευση στα σκουπιδια ).

[Μαρια Στυλιανακη]

ε άρα απλώς ήταν κοινωνικός, και ίσως δεν ήταν τόσο το μπραβο μπράβο, αλλά απλώς μια προσπάθεια να πλησιάσει μια "χαρούμενη" στα μάτια του οικογένεια και να πάρει μέρος στο τι έκαναν.

 

το ότι τον έσπρωχνε δε μπορώ να το καταλάβω...!!!!

αν είναι δυνατόν. τον καημενούλη που τον έδιωχναν!... θα πρέπει να στεναχωρήθηκε πολύ...!

[Afroditi D]

.....κάτι που είναι ενάντια στην συνεχή επιβράβευση, είναι το ότι το παιδί ίσως καταλήγει μετά να κάνει μόνο αυτό που επιβραβεύβεται και μαθαίνει να αναζητά στο μέλλον συνέχεια τις θετικές παρατηρήσεις άλλων για να κάνει αυτό που θέλει.........................

.....................μετά όταν έχουν μάθει τη σημασία των λέξεων δεν είναι πλέον αναγκαίο και μπορεί εύκολα να γίνει υπερβολικό.

 

Μαρία ,

τo Σαβ/κο προέκυψε μια κουβέντα με φιλικά-συγγενικά πρόσωπα(γονείς ) για το πόσο σημαντικό ειναι να επιβραβεύουμε τα παιδία μας....

οι απόψεις διίσταντο..... (κ μερικές περίεργες κυριώς απο τους μπαμπάδες- που καμαρώνουν ειδικά για τα γιους τους!!! ) .Το πόρισμα της συζητησης που βγάλαμε είναι : "Οτι πρέπει να επιβραβεύουμε τα παιδια , δειχνοντας τους ετσι την ευχαριστηση μας -για την καλη συνεργασια- και σαφώς να πέρνουν δύναμη κι όρεξη για τις νεες τους προσπάθειες".

Εμένα λοιπόν η απορία που μου δημιουργήθηκε και έμεινε αναπάντητη είναι η εξής: Μήπως η συνεχής επιβράβευση δημιουργεί αίσθημα ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ, ΕΠΑΡΣΗΣ και ΕΓΩΙΣΜΟΥ; Μήπως το παιδι νιωθει ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ΟΤΙ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΣΥΜΑΝΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΥΠΛΟΙΠΑ;

 

Μ.Φ.Χ

Afroditi D.

 

υ.γ: Αικατερίνη ελπίζω να διαβάσεις το post!!!

[Στέλλα]

..

 

Μήπως η συνεχής επιβράβευση δημιουργήση αίσθημα ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ, ΕΠΑΡΣΗΣ και ΕΓΩΙΣΜΟΥ; Μήπως το παιδι νιωθει ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ΟΤΙ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΣΥΜΑΝΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΥΠΛΟΙΠΑ;

 

Μ.Φ.Χ

Afroditi D.

 

υ.γ: Αικατερίνη ελπίζω να διαβάσεις το post!!!

 

Ναι Αφροδίτη μου και εγώ αυτό πιστεύω.Πρέπει να επιβραβεύουμε τα παιδιά μας μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

[Marilena]

Νομιζω οτι ολα αυτα κοριτσακια ειναι σχετικα... εγω ας πουμε επιβραβευω την Αγγελιαννα για πραγματα που μου αρεσουν οταν τα κανει, αλλα δεν εχει κανενα προβλημα απο αυτα που αναφερετε...

βεβαια εξαρταται και τι εννοουμε επιβραβευση... π.χ. της λεω Μπραβο βρε Αγγελιαννάκι μου, μου άρεσε πολυ αυτο που εκανες...

Νομιζω οτι αυτα τα προβληματα που αναφερετε δημιουργουνται με τις συγκρισεις... κατι το οποιο απεχθανομαι...

[ΣΟΦΙΑ]

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΕΙ ΕΤΣΙ????????????????

 

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ......

 

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΩ... ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΚΑΤΙ... ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΟ ΧΑΡΙΖΩ ΟΥΤΕ ΤΟ ΚΟΡΟΙΔΕΥΩ, ΤΟ ΚΕΡΔΙΖΕΙ....

 

ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΑΣ ΕΜΜΕΣΑ ΤΗ ΒΛΕΠΕΙ ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΑΣ... ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ...

 

ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΗΛΙΚΙΕΣ Η ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ...

[Αντιγόνη]

Για άλλη μια φορά θα συμφωνήσω με τη ΣΟΦΙΑ.

[Afroditi D]

Αυτό που συνηθίζω να λέω στους γονείς είναι να επιβραβεύουν τα παιδιά τους περισσότερο, παρά να τα τιμωρούν. Τόσο η τιμωρία (όχι βέβαια η σωματική) όσο και η επιβράβευση είναι τρόποι διαμόρφωσης της συμπεριφοράς του παιδιού. Με τη βοήθεια της τιμωρίας και της επιβράβευσης μπορούν να ενισχύσουν τις επιθυμητές συμπεριφορές και να μειώσουν τις ανεπιθύμητες. Αρκεί οι τιμωρίες και οι επιβραβεύσεις να είναι χρονικά συνδεόμενες, δηλαδή να έρχονται αμέσως μετά τη συμεριφοφορά, και να είναι και λογικά σχετικές με τη συμπεριφορά, δηλαδή, να είναι κάπως ανάλογες της συμπεριφοράς που θέλουμε να διαμορφώσουμε στο παιδί (πχ να μην επιβραβεύουμε με υπερβολή το 3χρονο παιδί επειδή απλά επειδή έφερε την τσάντα μας που του ζητήσαμε από το διπλανό δωμάτιο). Δηλαδή ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξης αλλά και τις προηούμενες εμπειρίες και κατακτήσεις του παιδιού να προσαρμόζουμε τις επιβραβεύσεις μας.

Με άλλα λόγια, δεν είναι καλό να επιβραβεύουμε συνέχεια και για το παραμικρό το παιδί. Εδώ, βέβαια, παίζει ρόλο και η ηλικία του παιδιού, όσο μικρότερο είναι και ανακαλύπτει τον κόσμο, είναι απαραίτητη η συχνή επιβράβευση. Μεγαλώνοντας και εφόσον αρχίσει να έχει επιτυχίες και να αυξάνεται η αυτοπεποίθησή του, μπορούν οι γονείς να μην το επιβραβεύουν με το παραμικρό αλλά κυρίως όταν καταφέρνει κάτι νέο και σημαντικό για το παιδί.

 

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στην αρχή οι επιβραβεύσεις είναι απαραίτητες, μέχρι να αρχίσει το παιδί να νιώθει ότι τα καταφέρνει καλά και να παίρνει ουσιαστικά επιβράβευση από αυτή την ικανοποίηση ότι τα καταφέρνει. Να μη χρειάζεται πλέον την επιβράβευση των γονέων τόσο πολυ και για καθετι που κάνει.

 

Σε εκείνο το σημείο, αν οι γονείς εξακολουθούν να επιβραβεύουν το παιδί για το παραμικρό, θα νιώσει είτε ότι το κοροϊδεύουν ή ότι στην πραγματικότητα δεν αξίζει, δεν είναι ικανό. Δηλαδή αν οι γονείς συνεχίσουν να λένε μπράβο για πράγματα που το παιδί έχει καταφέρει εδώ και καιρό, το μπλοκάρουν να παει παρακάτω, το κάνουν να νιώθει ανίκανο, δεν του δείχνουν εμπιστοσύνη.

 

Αικατερινη κ Μαρια τωρα βρήκα αυτα που εχετε γραψει εδω :

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?p=31096&highlight=#31096

Νομιζω πως πηρα μια ιδεα : Παν μετρον αριστον! ισως να εχει τα πιο καλα αποτελεσματα

[Μαρια Στυλιανακη]

Οτι πρέπει να επιβραβεύουμε τα παιδια , δειχνοντας τους ετσι την ευχαριστηση μας -για την καλη συνεργασια- και σαφώς να πέρνουν δύναμη κι όρεξη για τις νεες τους προσπάθειες

 

η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι λεκτική και σωματική.

σε αυτές τις δύο επικοινωνίες, ένα παιδί όταν κάνει κάτι ανεπιθύμητο ή επιθυμητό,

βλέπει ανάλογα την αντίδραση, και κρίνει μετα, για το αν αυτό που έκανε ήταν

φοβερό και να το ξανακκάνει οπωδήποτε

καλό και να το ξανακάνει αν θέλει

ή αδιάφορο όπότε είναι και αδιάφορο αν το ξανακάνει

ή ήταν ανεπιθυμητο οπότε καλό θα ήταν να μην το ξανακάνει.

ή ήταν απαράδεκτο και επουδενί δεν επιτρέπεται να το ξανακάνει κτλ

 

μέσα σε όλα αυτά, η συνειδητή επιβράβευση, χρησιμοποιείται όταν

οι γονείς θέλουν συστηματικά, να καθοδηγήσουν το παιδί τους προς μια κατεύθυνση.

όταν το έχουν καταφέρει, δεν είναι πλέον τόσο μεγάλη η ανάγκη της επιβράβευσης της συστηματικής - αυτοκόλλητα

 

γιατί πλέον συμβαίνει ασυνειδητα και απο τους γονε΄ςι και απο το παιδί.

το παιδί θα ζητήσει αυτοκόλλητα και θα πεί α έκανα αυτό και αυτό και αυτό είδες μαμά ?

και τότε η μαμά θα του πει όντως, ναι σου αξίζει αυτό γιατί ..........

κάποιες φορές μπορεί η μαμά να δεί ότι ίσως δεν αξίζει να πάρει επιβράβευση για κάτι που πχ δεν γίνεται συνέχεια να παίρνει επιβράβευση.

 

και στην επιβράβευση ισχυει το παν μετρον άριστον - έτσι ώστε να μην καταλήξει ένα παιδί να κκάνει ότι κάνει μόνο για να πάρει κάτι υλικό -

 

αυτό συνήθως συμβαίνει όταν η επιβράβευση είναι ως επι το πλείστον με υλικά αγαθά - παιχνίδια ή φαγητό - κάτι που αλλάζει την έννοια με την οποία είναι καλό να χρησιμοποιείται η επιβράβευση.

 

Όσο περισσότερο χρησιμοποιούνται τα υλικά αγαθά για την επιβράβευση τόσο πιο εύκολο είναι αυτή να αποκτήσει ένα δυσάρεστο αργότερα χαρακτηριστικό στην συμπεριφορά ενός παιδιού.

για αυτό είναι πολύ σημαντικό, να επιβραβεύεται περισσότερο,

με τα ίδια σας τα συναισθήματα, αγκαλιές, παιχνίδια μαζί σας ή ώρες παιχνιδιού επιπλέον με τους φίλους του/της.

 

αυτού του είδους η επιβράβευση κατά τη γνώμη μου πολύ σπάνια / ποτέ θα είναι υπερβολική. Και αν είναι το παιδί θα δείξει ότι "εντάξει φτάνει με τις αγκαλιές" και το θέμα θα λήξει εκεί.

 

(δεν μπορώ δηλαδή να φανταστώ ούτε και έχω δεί τέτοια περίπτωση, δεν ξέρω για το τι λέει η Αικατερίνη... μια εξαρτητική σχέση γονιού παιδιού ας πούμε δεν εχει σχέση με την επιβράβευση είναι κάτι πολύ πιο γενικό οπότε δεν χωράει σε αυτό το θέμα, νομίζω ?)

 

Αλλαζονία Επαρση και εγωισμός

γίνονται μόνο οταν

επιβραβεύεται για να είναι ΠΡΩΤΟ το παιδί, ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΟ, ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΞΥΠΝΟΤΕΡΟ απο τα άλλα. τότε φυσικά θα έχει καθοδηγηθεί στο να νιώθει έτσι.

 

αυτό όμως δεν εχει σχέση με την επιβράβευση, είναι θέμα θεωριών διαπαιδαγώγησης -

η επιβράβευση είναι απλώς μια μέθοδος επικοινωνίας/ καθοδήγησης που συμβαίνει και φυσικά και συνειδητοποιημένα.

 

Η κατεύθυνση στην οποία καθοδηγείται ένα παιδί μέσω της επιβράβευσης είναι ένα άλλο θέμα.

 

δεν θα φταίει δηλαδή η επιβράβευση για αυτό, αλλα οι στόχοι των εν λόγω γονέων, για το αν νιώθει αργότερα έτσι το παιδί τους.

 

η κατεύθυνση που θα ήταν καλό να καθοδηγεί η επιβράβευση είναι φυσικά

 

- όλοι είναι γρήγοροι οταν το θέλουν

- όλοι είναι έξυπνοι με τον δικό τους τρόπο

- ο καθένας έχει το δικό του ρυθμό

- μπράβο που συμμετείχες σε αυτό το άθλημα και τα πήγες καλά (όχι μπράβο που βγήκες πρώτος)

- μπράβο και σε αυτόν που κέρδισε και σε αυτόν που έχασε, για την συμμετοχή του

- μπορεί τη μια μέρα να καταφέρουμε κάτι και την άλλη όχι

- όλοι έχουν ταλέντο σε κάτι, απλώς πρέπει να ψάξουν να το βρούν

- στον καθένα αρέσουν άλλα πράγματα

-δεν σημαίνει ότι επειδή κάποιος βρίσκει τέλειο κάτι πρέπει να το βρίσκουν και όλοι

- μπορείς να καταφέρεις κάτι αν το θέλεις

- αν δεν τα καταφέρεις δεν σε καταδικάζω - ίσως η στιγμή να μην ήταν η κατάλληλη - ευκαιρείες θα υπάρχον πολλές και στο μέλλον.

 

κτλ κτλ.

[Βαλεντινα]

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΕΙ ΕΤΣΙ????????????????

 

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ......

 

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΩ... ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΚΑΤΙ... ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΟ ΧΑΡΙΖΩ ΟΥΤΕ ΤΟ ΚΟΡΟΙΔΕΥΩ, ΤΟ ΚΕΡΔΙΖΕΙ....

 

ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΑΣ ΕΜΜΕΣΑ ΤΗ ΒΛΕΠΕΙ ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΑΣ... ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ...

 

ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΗΛΙΚΙΕΣ Η ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ...

 

Σοφια με καλυψες απολυτα.Και εμεις αυτο το μοτο ακολουθουμε.

[maria]

Και εμείς ου λέμε μπράβο ειδικά όταν κάνει κάτι καινούριο..βέβαια όταν κάνει κάτι συχνά, το "Μπράβο" εννοείται..

 

Επίσης είναι κάποιες φορές που μας προλαβαίνει από μόνος του..Δηλαδή με το που κάνει κάτι, λέει μπράβο και χτυπάει και παλαμάκια...

 

και επειδή χρειάζονται και οι γονείς επιβράβευση, ακούμε και εμείς το "μπραβο" μας (με παλαμάκια) που και που όταν τον ευχαριστούμε!!

[Αικατερίνη]

Πέρα από όσα έγραψα εδώ http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?p=31096&highlight=#31096

θα ήθελα να πω επιπλέον ότι η επιβράβευση δεν μπορεί να προκαλέσει αλλαζονία και έπαρση ή εγωισμό.

Η επιβράβευση προκαλεί αποδοχή! Οι γονείς που επιβραβεύοπυν εγκρίνουν και αποδέχονται τη συμπεριφορά του παιδιού τους!

 

Με την έννοια φυσικά ότι μιλάμε για επιβράβευση "μπράβο σου" .... "ήταν πολύ ωραίο αυτό που έκανες" "τα κατάφερες περίφημα" κ.α. Αν αρχίσουμε να λέμε "μπράβο σου που βγήκες πρώτος, πάντα έτσι να κάνεις" ή "μπράβο που διάβασες το παραμύθι πιο γρήγορα από τον αδελφό σου" κ.α. τότε πολύ πιθανό να προκαλέσουμε την έπαρση του παιδιού (και τον υποβιβασμό αντίστοιχα του άλλου παιδιού).

 

Στην περίπτωση αυτή όμως δε μιλάμε για επιβράβευση, αλλά για σύγκριση. Συγκρίνουμε τις ικανότητες και το δυναμικό του παιδού με κάποιο άλλο ή με το σύνολο των άλλων παιδιών.

Αυτό μπορεί να είναι καταστροφικό. Μπορεί να φέρει έπαρση και εγωισμό στο παιδί, μπορεί όμως και να του καταρρακώσει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση, καθώς νιώθει τη σύγκριση και τις προσδοκίες των γονέων του.

 

Οπότε η επιβράβευση μόνο καλό μπορεί να κάνει και είναι απαραίτητο να τη δίνουμε άφοβα και απλόχερα, ειδικά κατά τα πρώτα έτη. Στη συνέχεια, κι αφού το παιδί έχει πάρει την απαραίτητη επιβράβευση και νιώθει ικανό, δεν τη χρειάζεται τόσο. Οπότε μπορούμε να τη δίνουμε μόνο σε νέες κατακτήσεις και επιτεύγματα και με περισσότερη φειδώ, για να μην τη θεωρήσει ως κοροϊδία.

 

Γιατί, όντως, μπορεί να το θεωρήσει ως κοροϊδία όταν κάποιος το επιβραβεύει υπερβολικά για πράγματα που έχει ήδη ξανακάνει ή που για το ίδιο δεν είναι και τόσο δύσκολα.

Τα παιδιά το νιώθουν όταν κάποιος δεν είναι ειλικρινής μαζί τους και υπερβάλλει.

 

Όσον αφορά τη σχέση εξάρτησης με την επιβράβευση, δε νομίζω να μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο. Εκτός φυσικά αν πρόκειται για υλικές επιβραβεύσεις. Εκεί, φυσικά και μπορεί το παιδί να προσπαθεί να κάνει διαρκώς πράγματα με στόχο να παίρνει υλικά αγαθά.

Αν μιλάμε για μη υλικές επιβραβεύσεις, τότε δεν μπορούν να προκαλέσουν εξάρτηση. Αν ένα παιδί φαίνεται να ζητά διαρκώς επιβράβευση και επιβεβαίωση για ό, τι κάνει, δε σημαίνει ότι το κάνει επειδή το έχει συνηθίσει. Μάλλον του λείπει, την έχει ανάγκη για να νιώσει ασφάλεια.

[loukomamy]

Εχω ένα αγοράκι δυο χρονών. Τα δυο πρώτα χρόνια στη ζωή ενος μωρού τα θεωρώ πολύ σημαντικά. Αν το σκεφθούμε για λίγα δευτερόλεπτα, τα μωρά μας, μέσα στα δυο αυτά χρόνια κάνουν άπειρα πράγματα! Μαθαίνουν να περπατάνε, να λένε λεξούλες, να υπακούν, αναζητούν ανερξαρτησία, έχουν προτιμήσεις σε ανθρώπους, σε δραστηριότητες.

 

Εγώ ανέκαθεν "επιβράβευα" τον Παναγιώτη για κάθε προσπάθεια που έκανε και για κάθε του "κατόρθωμα". Νοιώθω οτι για όλα τα παιδάκια ένα μεγάλο "μπράβο !" τους δίνει αυτοπεπίθηση, εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, τα ενθαρρύνει να κάνουν παραπάνω πράγματα και φυσικά όλα τα παιδάκια χαίρονται που καταλαβαίνουν οτι τα όσα κάνουν είναι σημαντικά!

 

Για τη συμπεριφορά μου αυτή κατηγορήθηκα απο μια φίλη, παρότι της έχω εξηγήσει πώς το σκέφτομαι.

 

Κατηγορήθηκα οτι πιέζω (!!!) το παιδί μου να κάνει συνεχώς πράγματα για να δείχνει εξυπνότερο (!!!) απο τα υπόλοιπα. Οτι "επαινώ" το παιδί μου και όχι τα υπόλοιπα παιδάκια της παρέας, και οτι λειτουργώ σαν να είμαι σε έναν διαρκή αγώνα προκειμένου να γίνονται αντιληπτές οι ικανότητές του γιου μου. Μου είπε μάλιστα οτι με τον τρόπο μου δημιουργώ ανταγωνισμό ανάμεσα στα παιδιά (τα δίχρονα, μην ξεχνιόμαστε).

 

Δε θέλω να δικαιολογηθώ, άλλωστε ελάχιστα κορίτσια απο το φόρουμ με γνωρίζουν για να πουν τη γνώμη τους απο προσωπική μας επαφή. Απλώς προσπαθώ να ξεκαθαρίσω τα πράγματα λίγο στο μυαλό μου.

 

Η αλήθεια είναι οτι με τον μικρό μου ασχολούμαι πολύ. Του μιλάω πολύ, του εξηγώ τα πάντα, και απο τα πρώτα του λογάκια, εγω τον παρότρινα με ερωτήσεις και κουβέντες να μιλήσει. Φυσικά όλα αυτά όχι μόνο όταν είμαστε μόνοι μας αλλά και μπροστά στους άλλους. Δεν αρνούμαι επίσης οτι επιβραβεύω τις προσπάθειές του, και οτι σαν νεα μαμά ενθουσιάζομαι με κάθε τί νεο που κάνει. Ούτε αρνούμαι οτι μες τη χαρά μου μπορεί να μιλήσω με άλλες φιλές - μαμάδες και να τους πω με χαρά "άκου τί έκανε!!!"!!! Φυσικά δεν το κάνω για να τους δείξω οτι το παιδί μου είναι έξυπνο!!!!!! Νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τη χαρά μου με τους φίλους μου, και τελικά βλέπω οτι πρέπει να το αποφεύγω.

 

Δεν μπορώ να καταλάβω...

[christine06]

loukomamy, δε γνωριζόμαστε άρα δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς πως αντιδράς με το παιδί σου. Βάσει λοιπόν της περιγραφής σου και μόνο θα σου έλεγα...."παν μετρον άριστον"

Καλά κάνεις και επιβραβεύεις το παιδί...αλλά μήπως κάποιες φορές υπερβάλεις? Μήπως αυτό θέλει να σου πει η φίλη σου?

Γιατί τώρα που το σκέφτομαι, αν είμαι και εγώ σε μια παρέα που μια μαμά είναι πάνω από το κεφάλι του παιδιού της συνέχεια και λέει "μπράβο" σε ό,τι καλό ή καινούργιο κάνει το παιδί, τότε και εμένα θα μου φαινόταν κάπως περίεργο...

Όσο για το ότι επαινείς το παιδί σου και όχι τα άλλα σε μια παρέα, έτσι όπως το περιγράφεις μάλλον "χτυπάει" άσχημα. Εννοώ ότι όταν το παιδάκι σου παίζει με άλλα τότε αν συμμετέχεις και εσύ ίσως θα πρέπει να επαινείς και τα άλλα παιδιά για να μην κάνεις το δικό σου να ξεχωρίζει...όπως λέει η φίλη σου.

Κάπως έτσι τα αντιλαμβάνομαι....αν κάπου έχω άδικο μου λες...εσύ φυσικά ξέρεις καλύτερα.

Πάντα φιλικα..

[SKEK]

Εχω ένα αγοράκι δυο χρονών. Τα δυο πρώτα χρόνια στη ζωή ενος μωρού τα θεωρώ πολύ σημαντικά. Αν το σκεφθούμε για λίγα δευτερόλεπτα, τα μωρά μας, μέσα στα δυο αυτά χρόνια κάνουν άπειρα πράγματα! Μαθαίνουν να περπατάνε, να λένε λεξούλες, να υπακούν, αναζητούν ανερξαρτησία, έχουν προτιμήσεις σε ανθρώπους, σε δραστηριότητες.

Τα πρώτα 3 χρόνια απορροφούν ένα μεγάλο ποσοστό πληροφοριών και ερεθισμάτων που πάντα εξαρτάται και από το πόσο θα τα εκθέσουμε σ'αυτά τα ερεθ'ισματα και πληροφορίες. Όσο πιο πολλά τους δίνουμε τόσο πιο πολλά λαμβάνουν (η σχέση είναι ανάλογη). Πετυχαίνουν επίσης πολύ σημαντικά πράγματα όπως το έθεσες όπως ομιλία, περπάτημα, τρώνε μόνα τους κτλ.

Εγώ ανέκαθεν "επιβράβευα" τον Παναγιώτη για κάθε προσπάθεια που έκανε και για κάθε του "κατόρθωμα". Νοιώθω οτι για όλα τα παιδάκια ένα μεγάλο "μπράβο !" τους δίνει αυτοπεπίθηση, εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, τα ενθαρρύνει να κάνουν παραπάνω πράγματα και φυσικά όλα τα παιδάκια χαίρονται που καταλαβαίνουν οτι τα όσα κάνουν είναι σημαντικά!

 

Για τη συμπεριφορά μου αυτή κατηγορήθηκα απο μια φίλη, παρότι της έχω εξηγήσει πώς το σκέφτομαι.

 

Κατηγορήθηκα οτι πιέζω (!!!) το παιδί μου να κάνει συνεχώς πράγματα για να δείχνει εξυπνότερο (!!!) απο τα υπόλοιπα. Οτι "επαινώ" το παιδί μου και όχι τα υπόλοιπα παιδάκια της παρέας, και οτι λειτουργώ σαν να είμαι σε έναν διαρκή αγώνα προκειμένου να γίνονται αντιληπτές οι ικανότητές του γιου μου. Μου είπε μάλιστα οτι με τον τρόπο μου δημιουργώ ανταγωνισμό ανάμεσα στα παιδιά (τα δίχρονα, μην ξεχνιόμαστε).

Άλλο πίεση και άλλο επιβράβευση. Η επιβράβευση επιβάλλεται για να τους δώσει θάρρος και σιγουριά για τη συνέχεια, για το επόμενο βήμα. Μα υπάρχει ανταγωνισμός στα δίχρονα?? Μιμητισμός υπάρχει απ'όσο γνωρίζω.

Δε θέλω να δικαιολογηθώ, άλλωστε ελάχιστα κορίτσια απο το φόρουμ με γνωρίζουν για να πουν τη γνώμη τους απο προσωπική μας επαφή. Απλώς προσπαθώ να ξεκαθαρίσω τα πράγματα λίγο στο μυαλό μου.

 

Η αλήθεια είναι οτι με τον μικρό μου ασχολούμαι πολύ. Του μιλάω πολύ, του εξηγώ τα πάντα, και απο τα πρώτα του λογάκια, εγω τον παρότρινα με ερωτήσεις και κουβέντες να μιλήσει. Φυσικά όλα αυτά όχι μόνο όταν είμαστε μόνοι μας αλλά και μπροστά στους άλλους. Δεν αρνούμαι επίσης οτι επιβραβεύω τις προσπάθειές του, και οτι σαν νεα μαμά ενθουσιάζομαι με κάθε τί νεο που κάνει. Ούτε αρνούμαι οτι μες τη χαρά μου μπορεί να μιλήσω με άλλες φιλές - μαμάδες και να τους πω με χαρά "άκου τί έκανε!!!"!!! Φυσικά δεν το κάνω για να τους δείξω οτι το παιδί μου είναι έξυπνο!!!!!! Νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τη χαρά μου με τους φίλους μου, και τελικά βλέπω οτι πρέπει να το αποφεύγω.

 

Δεν μπορώ να καταλάβω...

 

Πρέπει να λέμε πόσο περήφανοι νιώθουμε γι'αυτά, ότι μόνα τους τα κατάφεραν και μπράβο πολλές φορές για να νιώσουν ότι με λίγη προσπάθεια θα τα καταφέρουν. Καταλαβαίνω την ανάγκη σου να μοιραστείς τη χαρά σου αλλά κάνε το με τον άντρα σου καλύτερα αφού είδες ότι κάποιοι ενοχλούνται και παρεξηγούν και τις προθέσεις σου εν τέλη.

[barbita]

Επιβραβευεις το παιδι σου???????????????.....................

ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙΣ!!!!!!

Εμενα η δικια μου ειναι 5 μηνων και οποτε κανει κατι, ενα μικρο κατορθωμα της λεω μπραβο και τη πλακωνω στα φιλια... ε λοιπον η μικρη κορδωνεται, χαμογελαει και προσπαθει να κανει και κατι παραπανω!!! Δεν προσπαθω να κανω το νεο Αινσταιν, προσπαθω να της δινω ερεθισματα για να μαθαινει, αν δεν το κανουμε εμεις ποιος θα το κανει....

Και φυσικα λεω ολα της τα κατορθωματα με καμαρι.... όπως άλλωστε και ολα τα ... δεν με αφησε να κοιμηθω... γκρινιαζε ολη μερα κλπ...

Μην ασχολησε με κανεναν, όλη εχουν γνωμη για το πώς μεγαλωνουμε τα παιδια μας κλπ. Κάνε αυτο που θεωρεις εσυ καλυτερο!!!!! ΜΠΡΑΒΟ!!!!

[DEMS]

Δεν χρειάζεται να καταλάβεις τίποτα!

 

Συνέχισε να κάνεις αυτό που ξέρεις και που νοιώθεις σωστό για το παιδί σου. Και εγώ το ίδιο κάνω. Εξηγώ τα πάντα και ενθαρρύνω κάθε προσπάθεια.

Σιγά μην απολογηθείς γιατί βοηθάς το παιδί σου να μεγαλώσει και είσαι υπερήφανη για τα επιτεύγματά του. Δεν ζημιώνονται τα άλλα παιδιά από αυτό. Μάλλον η μαμά που στο είπε βαριέται να κάνει το ίδιο με το δικό της παιδί.

[loukomamy]

Συμφωνώ με το μέτρο που λες. Γενικά θεωρώ τον εαυτό μου ισσοροπημένο άτομο.

 

Σε καμία περίπτωση δε θα έλεγα οτι είμαι πάνω απο το παιδί μου με ένα μπράβο στο στόμα. Επίσης, όπως συμπεριφέρομαι στον Παναγιωτη, συμπεριφέρομαι και στα άλλα παιδάκια. Τα περισσότερα μάλιστα τα γνωρίζω απο μωράκια, και τα έχω αγαπήσει πραγματικά... τα επιβραβεύω, και χαίρομαι πραγματικά που τα βλέπω να μεγαλώνουν και να κάνουν συνεχώς νεα πράγματα. Ασχολούμαι μαζί τους, τους μιλάω, παίζω πολύ μαζί τους...

 

Ψάχνω και εγω να βρω αν πράγματι κάτι δεν το κάνω καλά...

[culte]

Εχω ένα αγοράκι δυο χρονών. Τα δυο πρώτα χρόνια στη ζωή ενος μωρού τα θεωρώ πολύ σημαντικά. Αν το σκεφθούμε για λίγα δευτερόλεπτα, τα μωρά μας, μέσα στα δυο αυτά χρόνια κάνουν άπειρα πράγματα! Μαθαίνουν να περπατάνε, να λένε λεξούλες, να υπακούν, αναζητούν ανερξαρτησία, έχουν προτιμήσεις σε ανθρώπους, σε δραστηριότητες.

 

Εγώ ανέκαθεν "επιβράβευα" τον Παναγιώτη για κάθε προσπάθεια που έκανε και για κάθε του "κατόρθωμα". Νοιώθω οτι για όλα τα παιδάκια ένα μεγάλο "μπράβο !" τους δίνει αυτοπεπίθηση, εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, τα ενθαρρύνει να κάνουν παραπάνω πράγματα και φυσικά όλα τα παιδάκια χαίρονται που καταλαβαίνουν οτι τα όσα κάνουν είναι σημαντικά!

 

Για τη συμπεριφορά μου αυτή κατηγορήθηκα απο μια φίλη, παρότι της έχω εξηγήσει πώς το σκέφτομαι.

 

Κατηγορήθηκα οτι πιέζω (!!!) το παιδί μου να κάνει συνεχώς πράγματα για να δείχνει εξυπνότερο (!!!) απο τα υπόλοιπα. Οτι "επαινώ" το παιδί μου και όχι τα υπόλοιπα παιδάκια της παρέας, και οτι λειτουργώ σαν να είμαι σε έναν διαρκή αγώνα προκειμένου να γίνονται αντιληπτές οι ικανότητές του γιου μου. Μου είπε μάλιστα οτι με τον τρόπο μου δημιουργώ ανταγωνισμό ανάμεσα στα παιδιά (τα δίχρονα, μην ξεχνιόμαστε).

 

Δε θέλω να δικαιολογηθώ, άλλωστε ελάχιστα κορίτσια απο το φόρουμ με γνωρίζουν για να πουν τη γνώμη τους απο προσωπική μας επαφή. Απλώς προσπαθώ να ξεκαθαρίσω τα πράγματα λίγο στο μυαλό μου.

 

Η αλήθεια είναι οτι με τον μικρό μου ασχολούμαι πολύ. Του μιλάω πολύ, του εξηγώ τα πάντα, και απο τα πρώτα του λογάκια, εγω τον παρότρινα με ερωτήσεις και κουβέντες να μιλήσει. Φυσικά όλα αυτά όχι μόνο όταν είμαστε μόνοι μας αλλά και μπροστά στους άλλους. Δεν αρνούμαι επίσης οτι επιβραβεύω τις προσπάθειές του, και οτι σαν νεα μαμά ενθουσιάζομαι με κάθε τί νεο που κάνει. Ούτε αρνούμαι οτι μες τη χαρά μου μπορεί να μιλήσω με άλλες φιλές - μαμάδες και να τους πω με χαρά "άκου τί έκανε!!!"!!! Φυσικά δεν το κάνω για να τους δείξω οτι το παιδί μου είναι έξυπνο!!!!!! Νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τη χαρά μου με τους φίλους μου, και τελικά βλέπω οτι πρέπει να το αποφεύγω.

 

Δεν μπορώ να καταλάβω...

 

βρε λουκομαμμά για σένα μιλάς??

 

εγώ πάλι δεν έχω καταλάβει κάτι τέτοιο...

 

όλο για τη Ζωίτσα μιλάς όταν είμαστε μαζί...

 

μια χαρά συμπεριφέρεσαι κοπέλα μου, κάνε όπως λειτουργεί το ένστικτό σου!!!

[loukomamy]

"Τα πρώτα 3 χρόνια απορροφούν ένα μεγάλο ποσοστό πληροφοριών και ερεθισμάτων που πάντα εξαρτάται και από το πόσο θα τα εκθέσουμε σ'αυτά τα ερεθ'ισματα και πληροφορίες. Όσο πιο πολλά τους δίνουμε τόσο πιο πολλά λαμβάνουν (η σχέση είναι ανάλογη). Πετυχαίνουν επίσης πολύ σημαντικά πράγματα όπως το έθεσες όπως ομιλία, περπάτημα, τρώνε μόνα τους κτλ."

 

 

Αυτός ακριβώς είναι ο "στόχος" και όχι να δείξω στους άλλους τί κάνει το παιδί μου και αν είναι έξυπνο ή όχι.

 

Ευχαριστώ για όλες τις απαντήσεις. Πραγματικά σας ευχαριστώ.

[loukomamy]

βρε λουκομαμμά για σένα μιλάς??

 

εγώ πάλι δεν έχω καταλάβει κάτι τέτοιο...

 

όλο για τη Ζωίτσα μιλάς όταν είμαστε μαζί...

 

μια χαρά συμπεριφέρεσαι κοπέλα μου, κάνε όπως λειτουργεί το ένστικτό σου!!!

 

 

 

Καλά, ξέρεις οτι η μαγουλίθρα σου είναι η αδυναμία μου...