ΜΙΑ ΓΝΩΜΗ ΚΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ.....

[petalouda]

Ηθελα να ανοιξω το συγκεκριμενο θεμα για να μοιραστω μαζι σας το ποσο κουρασμενηηηηηη νιωθω και να δω αν αντιμετωπιζυμε τα ιδια με μαμαδες που ειναι στην ιδια κατασταση με εμενα!!!!

Ειμαι 26 χρονων και λατρευωωωωω το παιδι μου αλλα απο πριν γεννησω σταματησα τη δουλεια και ειχα σκοπο να ξεκινησω απο φετος τον Σεπτεμβρη. Επειδη ομως βοηθεια δεν εχω και για παιδικο δεν θελω ακομα ειπαμε να το αναβαλουμε απο την ανοιξη και μετα μιας και ιδιαιτερο οικονομικο προβλημα δεν εχουμε αυτη τη στιγμη.

Το προβλημα εγκειται στο γεγονος οτι ενω ειμαι σπιτι ολη μερα κουραζομαι τρομερα. Νιωθω συνεχως εξαντλημενη ειδικα απο το μεσημερι κ υστερα. Δηλ. το προβλημα ειναι οτι ειμαι στο σπιτι ολη μερα και με πνιγει το γεγονος οτι δεν κανω αλλα πραγματα. Δηλ ειμαι μητερα και νοικοκυρα την ιδια στιγμη που ολες μου οι φιλες εχουν αλλες ασχολιες, τυπου να βγουν, ναντυθουν, να δημιουργησουν η καθε μια στη δουλεια της κλπ κλπ.

Προσπσθω να το κατασπολεμησω κανοντας υπομονη και για ενα διαστημα τα ειχα καταφερει, νομιζα δλδ οτι τα καταφερα.

Νομιζω οτι μαραζωνω μερα με την ημερα.

Στην αρχη μου αρεσε που ημουν ελευθερη ωραριου, να πηγαινω βολτες, στα μαγαζια, σε διαφορες δραστηριοτητες ομως κουραστηκα και τα βαρεθηκα ολα. Θελω να δουλεψω, οχι μονο για τα χρηματα, αλλα και για τη δημιουργια. Παρεπιπτοντως πιο πριν δουλευα απο τα 15 μου ακριβως επειδη μου αρεσε η δουλεια.

 

Απο την αλλη σκεφτομαι αν θα τα καταφερνω μετα με δουλεια-σπιτι-παιδι και θα εξαντλουμε περισσοτερο η εναι το πολυ κλεισιμο που νιωθω αυτη την εξαντληση. Γιατι γενικα ειμαι πολυ δραστηριος τυπος. Ξυπναω πρωτη και κοιμαμαι τελευταια και καθολη τη δειαρκεια της ημερας ολο κατι κανω.

 

 

 

ΚΟΡΙΤΣΙΑ......ΗΕLP!!!!!! ΔΩΣΤΕ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΑΣ!!!!!

[ΛΕΝΑΝΕΚ]

petalouda θα ήθελα να σου πω ότι στην ηλικία σου ήμουν όταν γέννησα το γιο μου.Εγώ επέστρεψα γρήγορα στη δουλειά μου.Βοήθεια δεν είχα,η δουλειά μου μακρυα(Περιστέρι-Χαλάνδρι).Έβαλα γυναίκα να φιλάει το παιδί και ύστερα από όλα τα έξοδα δεν μου έμενε και τίποτα.Όλα τα έκανα για να είμαι αργότερα καλύτερα.17 μηνών πήγα το γιο μου παιδικό.Όσο για την κούραση που λες ακόμη και μέρες που δεν έκανα τίποτα τοσπουδαίο από δουλειές,το βράδυ αισθανόμουν ότι ήμουν όλη την ημέρα σε ένα χωράφι και το όργωνα,πολύ κούραση!!Να μην πολυλογώ 6 μήνες μετά την γεννηση του γιου μου απέκτησα πρόβλημα θυροειδή.Το έμαθα τυχαία και ήταν πράγματι η αίτία της κούρασης που φαινόταν να είναι τόσο σωματική όσο και ψυχολογική.

Προσπάθησα να σε βοηθήσω με την προσωπική μου ιστορία,ελπίζω να πάρεις αποφάσεις προκειμένου να νοιώσεις καλύτερα. Οποιες κι αν είναι αυτες.

[elenasteraki]

petalouda καλημέρα σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί ακριβώς το ίδιο ένιωθα και εγώ που κάθισα στο σπίτι 14 μήνες. Εδώ και 1,5 μήνα έχω ξεκινήσει και πάλι τη δουλειά (η οποία είναι μακριά από το σπίτι μου μια ώρα κάτι) και νιώθω άλλος άνθρωπος. Καταρχήν παραλίγο να κάψω τον εγκέφαλό μου τόσο καιρό γιατί έπεσε σε αχρηστία, τώρα σιγά σιγά επανέρχομαι και νιώθω ότι κάνω κάτι αποκλειστικά για μένα. Ο μικρός μου (15 μηνών) πάει σε βρεφικό και εγώ αισθάνομαι πολύ καλύτερα μαζί του, γιατί πριν από την καθημερινότητα του σπιτιού εκνευριζόμουν με το παραμικρό και είχα φτάσει να πιστεύω ότι δεν είμαι καλή μαμά. Παρά το γεγονός ότι κάνω πολύ περισσότερα πράγματα στο τέλος της ημέρας νιώθω πιο ξεκούραστη και πιο γεμάτη, δεν ξέρω μπορεί να μη μου πήγαινε το σπίτι, παίζω πολύ περισσότερο με το μωρό και με το σπίτι έχω βρει ένα καλό ρυθμό, έχοντας βέβαια και τη βοήθεια του μπαμπά μας.

[fotinip]

Γειά σας..

Και εγώ είμαι μια μαμά, που λόγω άδειας ανατροφής είμαι συνέχεια σπίτι..(πιάνω δουλειά τον Φεβρουάριο).

Άνοιξες το θέμα, σε μια στιγμή που νιώθω ακριβώς το ίδιο: κούραση ψυχολογική και σωματική και πολλές φορές νεύρα με το παραμικρό...

Δεν βλέπω την ώρα να επιστρέψω στη δουλειά από τη μία, από την άλλη όμως νιώθω και τύψεις που αισθάνομαι έτσι...

Τελικά μάλλον είναι μια φάση που λίγο πολύ περνάμε οι μαμάδες, ιδίως αυτές που δουλεύαμε και είμασταν πολύ ανεξάρτητες και ξαφνικά κλειστήκαμε στο σπίτι με τα μωράκια μας...

Φάση είναι, θα περάσει.Τουλάχιστον ας εκμεταλλευτούμε τις μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές με τα ζουζουνάκια μας, στιγμές που σίγουρα δεν γυρίζουν πίσω και άλλες μαμάδες λόγω δουλειάς, δεν έχουν τη δυνατότητα να τις ζήσουν..

Κουράγιο!!!!

[Christie]

Δεν υπαρχει αμφιβολια ότι ολες λατρευουμε τα παιδακια μας και το γεγονος οτι θελουμε να δουλευουμε δε σημαινει το αντιθετο... Βλεπω τον εαυτο μου τα ΣΚ που ειμαι σπιτι οτι αισθανομαι πολύ πιο κουρασμενη απο τις καθημερινες, ασε που η κλεισουρα στο σπιτι με ριχνει πολύ ψυχολογικα...

 

Οταν γεννησα και μετα τον πρωτο καιρο που ειναι αυτονοητο οτι ηθελα να ειμαι με το κοριτσακι μου, να το μαθω και να με μαθει, αρχισα να αισθανομαι αβολα (και δεν αργησα να επιστρεψω στη δουλεια, στους 3 μηνες ξαναρχισα)... Βεβαια αισθανομουν τυψεις οτι αφηνα το παιδακι μου, το οποιο ηξερα οτι ειναι σε χερια εξισου καλα με τα δικα μου, αλλα την ειχα αναγκη τη δουλεια για να ξεφυγω...

 

Δε λεω φυσικα οτι ειναι καλο η κακο να δουλευεις αλλα καθε μια απο μας εχει διαφορετική προσωπικοτητα και αντιδρα αλλιως στις καταστασεις...

[Eleftheria]

Δε λεω φυσικα οτι ειναι καλο η κακο να δουλευεις αλλα καθε μια απο μας εχει διαφορετική προσωπικοτητα και αντιδρα αλλιως στις καταστασεις...

Μετά τη γέννα, βγήκα από το σπίτι πρώτη φορά στους 3 μήνες, για ένα super-market. Στη δουλειά πήγα μετά από 4.5 μήνες. Στην αρχή, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα λείπω από τα μικρά. Από την άλλη, άρχισα να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε ένα βάλτο, ενώ μου άρεσε η ζωή μου (λόγω των μωρών) αισθανόμουνα κενά μέσα μου.

Σιγά σιγά άρχισα να ισορροπώ και σε αυτό με βοήθησε η δουλειά. Για μένα είναι πολύ σημαντικό με ισορροπεί ψυχολογικά και μου γεμίζει τις μπαταρίες μου ώστε όταν πηγαίνω σπίτι να έχω πολύ κέφι να παίξω και να είμαι συνεχώς με τα παιδιά (από 4,30 ως τις 9,30). Δεν κάνω τίποτα, είμαι συνέχεια μαζί τους. Τις ημέρες που δεν πάω στη δουλειά, κουράζομαι πιο εύκολα και έχω λιγότερες αντοχές για να ασχοληθώ ουσιαστικά μαζί τους. Γι’ αυτό και δεν πήρα την άδεια ανατροφής (όλη μαζί) αλλά επέλεξα το μειωμένο ωράριο.

 

Τα μικρά μου τα λατρεύω αν και μπορεί να θεωρηθώ ως όχι πολύ καλή μαμά, επειδή δουλεύω και δεν είμαι μαζί τους όλη μέρα. Όμως στην ανατροφή των παιδιών παίζει ρόλο η ψυχολογία της μαμάς και στη δική μου περίπτωση η δουλειά λειτουργεί θετικά.

[athoa]

Γειά σας..

Και εγώ είμαι μια μαμά, που λόγω άδειας ανατροφής είμαι συνέχεια σπίτι..(πιάνω δουλειά τον Φεβρουάριο).

Άνοιξες το θέμα, σε μια στιγμή που νιώθω ακριβώς το ίδιο: κούραση ψυχολογική και σωματική και πολλές φορές νεύρα με το παραμικρό...

Δεν βλέπω την ώρα να επιστρέψω στη δουλειά από τη μία, από την άλλη όμως νιώθω και τύψεις που αισθάνομαι έτσι...

Τελικά μάλλον είναι μια φάση που λίγο πολύ περνάμε οι μαμάδες, ιδίως αυτές που δουλεύαμε και είμασταν πολύ ανεξάρτητες και ξαφνικά κλειστήκαμε στο σπίτι με τα μωράκια μας...

Φάση είναι, θα περάσει.Τουλάχιστον ας εκμεταλλευτούμε τις μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές με τα ζουζουνάκια μας, στιγμές που σίγουρα δεν γυρίζουν πίσω και άλλες μαμάδες λόγω δουλειάς, δεν έχουν τη δυνατότητα να τις ζήσουν..

Κουράγιο!!!!

 

 

 

Στην ίδια κατάσταση και εγώ,γέννησα Μάιο και θα κάθομαι μέχρι τον άλλο Ιούνιο!Απο τη μία νομίζω πως είμαι δολοφονικά αχάριστη διότι οι περισσότερες μητέρες αποχωρίζονται τα μικρά τους απο 2 μηνών και τρέχουν ολημερίς και απο την άλλη ήδη απο το καλοκαίρι άρχισα να νιώθω σαν θηρίο στο κλουβί,με εκνευρισμούς και τα σχετικά.Νιώθω οτι έχω πέσει σε αχρηστία και το μυαλό μου έχει φυράνει.Aρχισα να την ψάχνω αλλιώς.Να κάνω πράγματα που δεν θα έχω ξανά την ευκαιρία.

Έτσι πήρα σβάρνα τις ξένες γλώσσες...Αποφάσισα να τελειώσω τα Ιταλικά(να πάρω το τελευταίο πτυχίο) και ξεκίνησα και Ισπανικά που το είχα απωθημένο.Στο σπίτι μου αυτά..(6 ώρες την εβδομάδα)

Τώρα τελευταία σκοπεύω να ξεκινήσω διάβασμα να δώσω κατατακτήριες στο Πάντειο για δεύτερο πτυχίο.Η μητέρα μου λέει οτι "δουλειά δεν έχει ο διάολος......".Χθές το βράδυ ο πατέρας μου μου έλεγε αν θέλω να πάω σε παραδοσιακούς χορούς κάθε Κυριακή σ'ένα σύλλογο που είναι μέλος.Βέβαια,το πάρκο ,πάρκο κάθε απόγευμα,κάνουμε κούνια με το μπέμπη αγκαλιά και τσουλήθρα(4 1/2 μηνών είμαστε).

 

Υ.Γ.Γιατί δε βλέπω το απόγευμα μαμάδες στο πάρκο;Ή μόνη μου θα είμαι,ή με μπαμπάδες,ή με γιαγιάδες....

Υ.Γ2.Απο Γενάρη λέω να τον πάω baby-swimming.

[kasia]

Εγώ κάθησα 15 μήνες και γύρισα στη δουλειά πριν 1 βδομάδα. Μου έκανε καλό που γύρισα γιατί ένιωθα και εγώ άχρηστη και πέρναγε η μέρα χωρίς να νιώθω ότι έκανα κάτι δημιουργικό. Με είχε φάει η ρουτίνα... Τη μικρή την γράψαμε σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό και ευτυχώς της αρέσει πολύ, αν και μου αρρώστησε αμέσως (ενώ παλιά δεν είχε αρρωστήσει ποτέ). Πιστεύω όμως ότι θα αποκτήσει αντισώματα σιγά σιγά (άλλωστε είναι μια φάση που θα την περάσουν όλα τα παιδιά).

[Τίμη]

petalouda καλημέρα, υπάρχουν πολλές λύσεις στο πρόβλημά σου.

Πρώτα από όλα πρέπει να σιγουρευτείς ότι το πρόβλημα με την κούραση δεν είναι οργανικό (αναιμία, θυροειδή κλπ.)

Μετά μπορείς να βρείς μία part time δουλειά (στο γραφείο που δουλεύω ψάχναμε 1 μήνα για απογευματινή γραμματέα για 4 ώρες και μόνο 5 κοπέλες ανταποκρίθηκαν, οπότε αν ψάξεις σίγουρα θα βρεις κάτι). Μην φοβάσε αν θα τα καταφέρεις με δουλειά - σπίτι, όλες τα καταφέρνουμε.

Όσο για τις φίλες σου, σκέψου ότι όταν αυτές θα κάνουν οικογένεια και θα περνάνε όλα αυτά που περνάς εσύ τώρα, εσένα θα έχει μεγαλώσει το παιδί σου και θα είσαι πολύ πιο άνετη.

Το ίδιο αισθανόμουν και εγώ όταν γέννησα. Τώρα ο μικρός μου είναι 3,5 χρονών και είμαι πολύ πιο ελεύθερη να κάνω πράγματα που θέλω.

Το μυστικό είναι να μην σκέφτεσαι αυτά που έχουν οι άλλοι, αλλά αυτά που έχεις εσύ ...

[petalouda]

Kοριτσια σας ευχαριστω ολες για την υποστηριξη και χαιρομαι που υπαρχουν κι αλλες μαμαδες που νιωθουν τα ιδια με εμενα. Να σας πω βεβαιως οτι θυροειδη εχω ηδη και απο πριν την εγκυμοσυνη αλλα για αναιμια δεν το εχω κοιταξει. Δε νομιζω ομως, ποτε δεν ειχα τετοια προβληματα αλλα θα του ριξω μια ματια. Ξεχασα να σας πω οτι εγω πριν μεινω εγκυος ημουν στελεχος στην οικογενειακη επιχειρηση των γονεων μου η οποια και οι οποιοι ειναι εκτις Αθηνων. Οχι μσκρια βεβαια μια ωρα δρομος αλλα σιγουρα ειναι αδυνατον να συνεχισω. οποτε ψαχνω για αλλη δουλεια και ακομα ουτε αυτο δεν προλαβαινω γιατι οπως ειπα δεν εχω βοηθεια και ο αντρας μου δουλυει μεχρι το βραδυ. Sorry αν σας κουραζω. Ισως ειναι και η πανσεληνος που περασε και νιωθω ετσι και μου βγαινει αυτη η μιζερια....

[aretousa]

Πεταλούδα μου γειά σου και απο εμένα. παρακολούθησα όλο το θέμα σου και έχω να σοθ πώ ότι έχω και εγώ θυροειδή και αρκετές φορές νοιώθω έτσι σαν και εσένα. πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό το αίσθημα που μας πιάνει μερικές φορές γιατί η αλήθεια είναι ότι θα το έχουμε για πάντα. όπως λέει ο γιατρός μου, ο θυροειδής είναι ο μαέστρος και όλος ο υπόλοιπος οργανισμός μας είναι η ορχήστρα, άν λοιπόν ο μαέστρος δεν καθοδηγεί καλά την ορχήστρα τοτε όλα τα υπόλοιπα δεν θα λειτουργούν σωστά. γι αυτό όταν σε πιάνει κάτι τέτοιο σήκω και φύγε απο το σπίτι, πήγαινε ένα περίπατο ακούγωντας μουσική, μάθε λίγο γιόγκα η γιόγκα βοηθάει πολύ στο πρόβλημα που δημιουργεί ο θυροειδής. αλλα το καλύτερο για μένα είναι να ξεκινήσεις μια δουλεία, έστω τετράωρη να απασχολέις το μυαλό σου με κάτι, αλλά ακόμα και αν δεν θές να δουλέψεις πήγενε να μάθεις κάτι, σε μια σχόλη, κάτι που να σε κάνει να περνάς καλά. δεν έχω γίνει ακόμα μητέρα αλλα νομίζω ότι δεν πρέπει να παύουμε να είμαστε και γυναίκες και χρειάζόμαστε όλες λίγο χώρο για τον ευατό μας. ελπίζω να σαι βοήθησα. θα τα ξαναπούμε. φιλία!!!!!

[mama tou kostantinoulh]

Πεταλούδα μου σε καταλαβαίνω απόλυτα. Όλα αυτά τα συναισθήματα βιώνω και εγώ αυτή την περίοδο ιδιαίτερα έντονα μιας που γέννησα τον Αύγουστο και θα ξαναπάω στη δουλειά το Σεπτέμβριο του 2009! Και ενώ πριν τη γέννα θεωρούσα ότι αυτό ειναι σωτήριο τώρα βλέπω τα προβλήματα που συνεπάγεται, την απομόνωση, το ότι δε νιώθω δημιουργική (καθότι εργασιομανής πριν την εγκυμοσύνη) κλπ. Και εγώ έχω και το δίλλημα διακόπτω την άδεια λοχείας και το Γενάρη επιστρέφω στη δουλειά ή κάθομαι όσο έχω το δικαίωμα. Και αν πάω δουλειά το παιδί τί θα γίνει? Σε παιδικό σταθμό? Και οι αρρώστιες? Τη μαμά μου δεν θέλω να τη δεσμεύσω επί μονίμου βάσεως καθότι και η ίδια πολύ νέα και δραστήρια και η πεθερά μου μένει μακριά (άσε που δε θέλω για ευνόητους λόγους). Γιατί πρέπει πάντα τελικά οι γυναίκες να θυσιάζουν την καριέρα τους και την προσωπική τους ελευθερία για τα παιδιά? Και αυτό που μου τη δίνει περισσότερο είναι να θεωρεί ο άντρας μου ότι αφού δεν δουλεύω είμαι πάντα διαθέσιμη για ότι εκείνος χρειαστεί και δεν πρέπει άλλωστε να είμαι κουρασμένη ή και αχάριστη για το ότι μένω σπίτι με ένα μωρό ενώ εκείνος είναι αναγκασμένος να δουλεύει! Κάπου εκει τρελαίνομαι.

 

Sorry για το μεγάλο post αλλά το βιώνω έντονα αυτή την περίοδο.

[KAT123]

και δεν ήθελα να μιλήσω γιατί νόμιζα ότι δεν είμαι καλή μάνα. Γέννησα το μωράκι μου τον Αύγουστο, την δουλειά όμως την σταμάτησα τον Ιούλιο. Έχουν περάσει τόσοι μήνες, πέρασα πάρα πολύ δύσκολα καθότι δεν έχω καμία βοήθεια εκτός του άντρα μου όταν επιστρέφει από την δουλειά.

Επί 7 χρόνια δούλευα χωρίς σταματημό και σε εξαντλητικά ωράρια. Τώρα έχω μία καλή θέση σε μία πολύ μεγάλη εταιρεία και πληρώνομαι σχετικά καλά αν σκεφτείς το τι γίνεται.

Η μαμά μου μία ζωή με φώναζε ανεξάρτητη, χειραφετημένη, αντιδραστική, φιλόδοξη, και και και...οπότε καταλαβαίνετε πάνω κάτω τον χαρακτήρα μου.

Εδώ και 4 μήνες κυκλοφορώ στο σπίτι με κοντομάνικες μπλούζες ή νυχτικές, τα μαλλιά συνέχεια πιασμένα πάνω, τελείως απεριποίητη, κάνω πολύ βασικές δουλειές στο σπίτι γιατί το μωρό μου δεν με αφήνει και η μόνη μου παρηγοριά είναι το laptop 30' που θα κοιμηθεί ο μικρούλης.

Και εδώ έρχεται το δίλλημα γυρνάω στην δουλειά γιατί δεν αντέχω άλλο αυτήν την μιζέρια και την μοναξιά. Και το παιδί που θα το αφήσω είναι τόσο μικρό? Ή κάθομαι μέχρι τον Μαιο 2009 και μεγαλώνω το παιδί μου, έχοντας πάρει 25 κιλά γιατί τρωώ αλλά δεν περπατάω, γίνοντας τελείως αντικοινωνική πλέον γιατί για να βγω για έναν καφέ πρέπει να κάνω πλήρη επισκευή επάνω μου, και χάνοντας όλες τις εξελίξεις στην δουλειά ενδεχομένως και την θέση μου ?

ειλικρινά είμαι σε απόγνωση. δεν ξέρω τι να κάνω,

είμαι και εγώ στο ίδιο καζάνι με εσάς

[elepet]

Εγώ κάθομαι στο σπίτι σχεδον 3 χρόνια και είμαι 29 ετών!

Εργαζόμουν σε μια εταιρεία όπου λόγω λήξης σύμβασης σταμάτησα να εργάζομαι και παράλληλα ήμουν ήδη εγκυος εκείνο το μήνα χωρίς να το έχω μάθει ακόμα.Όλη την εγκυμοσύνη την πέρασα στο σπίτι..μετά γεννήθηκε η μικρή,μου ήταν αδιανόητο να την αφήσω και να πάω να δουλέψω..οπότε έκατσα μαζί της μέχρι να αποφασίσω να την πάω παιδικό σταθμο.Όταν εγινε 18 μηνών είπα πως έφτασε η ώρα..και την έγραψα στο σταθμο..όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελα.Η μικρή αρρώσταινε συνέχεια και εγώ έτσι δεν μπορόύσα να ψάχνω για δουλειά αλλά όυτε και να δουλεύω κάπου και να λείπω συνέχεια.Η παιδιάτρος ήταν κάθετη να η σταματήσω απο το σταθμο..κι έτσι πάνε πάλι οι ελπίδες μου να βγω απο το σπίτι

Η αλήθεια είναι ότι το σπίτι σε τρώει...γίνεσαι αιχμάλωτος αρνητικών σκέψεων..δημιουργείς προβλήματα στη σχέση σου με το σύντροφο και δεν υπαρχει η ίδια διαθεση να ασχοληθείς με το παιδι όλες τις ώρες.Τώρα ψάχνω για δουλειά πάλι..αλλά παιδια..τρομερά δύσκολη η αγορά εργασίας..εχω στείλει του κόσμου τα βιογραφικά αλλά τίποτα.Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό ..συνήθως με καλούσαν παλαιότερα οι περισσότεροι..΄τωρα νέκρα!!

Ἰσως φταίει η γενικότερη οικονομική κρίση που περνάμε..τι να πω..!

[Μαριλίνα]

Καλημέρα!!

Εγώ είμαι δημόσια υπάλληλος. Αν και γέννησα τον Φεβρουάριο του 2007, είχα σταματήσει τη δουλειά από το Νοέμβριο του 2006. Εκείνες ήταν πολύ ευτυχισμένες μέρες μιας και το μωρό το κουβαλούσα συνέχεια μαζί.

Έμεινα σπίτι μέχρι τον Μάρτιο του 2008 που επέστρεψα στη δουλειά μου μετά την άδεια ανατροφής τέκνου.

Όσο το μωρό ήτανε μικρό στο σπίτι μου φαινότανε λίγο στενάχωρα. Επίσης κουραζόμουνα υπερβολικά αν και βοήθαγε και η μάνα μου με το παιδί και τις δουλειές.

Έχω να πω ότι χάρηκα το παιδάκι μου μέχρι τους 13 του μήνες και στη συνέχεια βρήκα μία γυναίκα και επέστρεψα στη δουλειά μου. Χάρηκα που γύρισα, αν και πολλές ημέρες κουράζομαι γιατί ο μικρός κοιμάται αργά το βράδυ.

Μωρομάνες που κάθεστε... θα σας συμβούλευα να καθήσετε σπίτι όσο μπορείτε. Ειδικά εσείς που ξέρετε ότι θα γυρίσετε στη δουλειά σας... εκμεταλλευτείτε το. Η ημερομηνία λήξης υπάρχει και ο καιρός περνάει γρήγορα. Τα μωρά σας μπορείτε να τα βγάζετε βόλτα σε πάρκα ή με το καροτσάκι στη γειτονιά, στα μαγαζιά κλπ.

ΚΑΤ123 εγώ είχα πάρει 25 κιλά στην εγκυμοσύνη και είχα φτάσει τα 86. Αισίως έχασα 25 κιλά όσο καθόμουνα σπίτι. Τώρα που γύρισα στη δουλειά... παλεύω...

Όλες νιώσαμε εγκλωβισμένες και όλες κουραστήκαμε στο σπίτι!!!

Πάντως, αν κάνω δεύτερο παιδάκι, πάλι στο σπίτι θα κάτσω μέχρι να γίνει ενός έτους!!

[Eve]

γεια σας κι απο μενα!

δουλεύω σε πολυεθνικη εταιρια και δουλεψα μεχρι την παραμονη που γεννησα για να παρω τους 4 μηνες μαζεμενους μετα και να καθισω με το μωρο.

αυτο δεν το μετανιωσα ουτε μια ωρα (αν και οι τελευταιες μερες στο γραφειο ηταν πολυ πολυ δυσκολες τοτε).

με κατι αλλες αδειες υπολοιπα κλπ γυρισα στο γραφειο οταν ο μικρος ηταν 5.5 μηνων.

ουτε αυτο το μετανιωσα ποτε.

 

για τις γυναικιες που εχουν μαθει να δουλευουν ειναι πολυ πολυ δυσκολο να κλειστουν στο σπιτι με ενα μωρο οσο και αν το λατρευουν. Η δουλεια δεν ειναι μονο τα χρηματα, ειναι και δημιουργια, ειναι και κοινωνικες συνναναστροφες, ειναι και οικονομικη ανεξαρτησια, ειναι πολλά μαζι. Ειναι να σηκωθεις το πρωι και να ντυθεις και να βαφτεις, να παρεις τον αντρα σου απο το γραφειο και οχι μονιμως απο το σπιτι με γρινια "αντε ποτε θα ερθεις, με εχει τρελανει το μικρο" , να εχεις να του πεις καποιο νεο απο τη δουλεια σου, να εχεις να πας στο παρτυ ενος συναδελφου, να εχεις το δικο σου κυκλο γνωριμιων στη δουλεια...πολλά! Ε, ναι - να πιεις και τον καφε σου το πρωι με την ησυχια σου στο γραφειο σου, ενω λες τα νεα σου με τη συναδελφο διπλα σωρις να τρεχεις πισω απο το μωρο!

 

ισως η ιδανικη δουλεια ειναι καποια δουλεια part-time ,ειναι η χρυση τομη μεταξυ του 'δε δουλευω καθολου' και του 'λειπω ολη μερα'..ισως... Εγω επιστρεφω κατα τις 6 το απογευμα και χαιρομαι πολυ λιγο το μικρο τις καθημερινες διοτι κοιμαται γυρω στις 9, αυτο με στενοσωρει πολυ ειναι η αληθεια. Ομως δεν εχω σκεφτει ποτε το ενδεχόμενο να σταματησω να δουλευω για να ειμαι συνεχως στο σπιτι.

φιλακια!

[christiana08]

Βρε,Petalouda,τι ομορφο μωρο που εχεις .Φτου το κοριτσακι,να ειναι παντα γερο και ευτυχισμενο .

[petalouda]

Κοριτσια ευχαριστω πολυ ολες για τις συμβουλες και τις γνωμες σας. Η αληθεια ειναι πως τον τελευταιο καιρο ειμαι αρκετα καλυτερα γιατι η γυναικα που μου καθαριζει ερχεται 3 φορες την εβδομαδα που και μου κραταει τη μικρη και μου κανει δουλειες οποτε μπορω να ασχολουμαι με αλλα πραγματα και εχω στα σκαρια και καποιες δουλειες για μελλοντικα μετα το χειμωνα που θα παω τη μικρη παιδικο στ. Η αληθεια ειναι οτι ειμαι αλλος ανθρωπος, νιωθω σαν να ξαναγεννηθηκα η να βγηκα απο το ληθαργο που ειχα πεσει τοσο καιρο.

 

Eve Συμφωνα απολυτα μαζι σου σε ολα οσα προειπες. Κιεγω πριν γεννησω ημουν πληρως εργασιομανης αλλα για τους λογους που ακριβως προειπες και πιο πολυ για την αισθηση της δημιουργιας παρα για την οικονομικη ανεξαρτησια.

 

Συχαριστω πολυ Christiana08 μου για τα καλα σου λογια. Και ασχημο να ηταν για μενα θα ηταν το ομορφοτερο του κοσμου οπως και για καθε μανουλα φυσικα!!!!

[peony]

Petalouda και Eve, μου δίνετε θάρρος!! Ήμουν αντίστοιχη περίπτωση πριν να γεννήσω. Το θέμα είναι ότι τη Δευτέρα επιστρέφω στη δουλειά και έχω φρικάρει, δεν θέλω καθόλου. Δηλαδή θέλω, αλλά όχι για το σύνηθες 10ωρο που έκανα παλιά (το αν δικαιούμαι ή όχι μειωμένο είναι επίσης ένα ζήτημα)..., ένα 7ωράκι θα με βόλευε πολύ!

 

Τώρα, όπως κι η Eve, θα φεύγω κατά τις 9 και θα έρχομαι κατά τις 6...δεν θέλω να το σκέφτομαι - ο θηλασμός άλλο μεγάλο ζήτημα. Διαβάζω όμως τα δικά σας ποστ και πραγματικά ανεβαίνω ψυχολογικά! Σας ευχαριστώ πολύ

[aleca]

εγώ κορίτσια γέννησα και επειδή είναι δική μας η δουλειά και δε μπορούσα να κάνω διαφορετικά, άφησα το μωράκι μου στη μαμά μου δέκα ημερών και πήγα στο γραφείο. Στην αρχή για 3 -4 ώρες, μετά κανονικά.Μεγάλες τύψεις αλλά τουλάχιστον ήταν η μαμά μου που λάτρευε και λατρεύει το παιδί μου. Για εμένα λειτούργησε καλύτερα αλλά δεν ξέρω για το παιδί μου. Ελπίζω να μην έκανα κάτι κακό, πάντως ο γιός μου είναι πολύ χαρούμενο παιδάκι, και όταν ξυπνάει το πρωί μου λέει, μαμά πάμε στη γιαγιά!!

[vouraikos]

δεν διαβασα ολα σου εγραψαν τα κοριτσια, για τον απλο λογο οτι οσα εγραψες , ειναι ακριβως σαν να μιλαω εγω. Εμεινα εγκυος, εφυγα απο την αθηνα, ηρθα επαρχια , αφησα δουλεια , φιλους, δραστηριοτητες(και τις ειχα και πολλες) και κλειστηκα σπιτι. Με την λογικη οτι μπορουμε οικονομικα. Ειπαμε μαλιστα , αφου ειμαι που ειμαι κλεισμενη, να κανουμε και το δευτερο να "ξεπεταχτουν" μαζι. Και καναμε και την Μπουμπου. Ετσι, τωρα κλεινω 3 1/2 χρονια χωρις να δουλευω και μεγαλωνοντας , εγω αποκλειστικα τα παιδια μου, αφου βοηθεια δεν εχω (απο γιαγιαδες). Δηλαδη ενταξει, οταν κλαταρω ερχεται η μαμα μου, για καποιες μερες, αλλα αυτο ειναι εξαιρεση.

Δηλωνω πλεον , υπευθυνα οτι τα "εχω παιξει". Καταρχην ειμαι συνεχεια με εναν πονο......μια το κεφαλι, η πλατη, τα χερια, το στομαχι, τα ποδια. 28 χρονων και νιωθω σαν την γιαγια μου. Ασε που το να κοιταξω βιτρινες με νευριαζει ακομα πιο πολυ..."τι να τα παρω να τα κανω???για να πηγαινω σουπερ μαρκετ και τον Νικολα σχολειο??"

Για να μην σου πω , για εκεινη την αθλια ζηλια που νιωθω , καθε φορα που περνω τις κολλητες μου και μου λενε "θα σε παρω σε λιγο μαναρακι, γιατι εχω δουλιτσα!!!"

Εχω τρελαθει και αλλαξει πλεον σαν ανθρωπος.........

Αλλα προσφατα ειπα οτι δεν γινεται αλλο. Εστειλα ενα μαιλ στον αντρα μου , τα λεω αναλυτικοτερα http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=12339

και αποφασισαμε τα εξης :

1. η μικρη το σεπτεμβρη παει σχολειο. (δεν γινεται να την φτασω και αυτη 3 για να πει σταθμο, γιατι απλα δεν εχω αντοχες

2. εγω ακομα και σουπερ μαρκετ θα πηγαινω φτιαγμενη. Να εχω ρε παιδι μου να βαφτω. Πως θα ζητησω φετα , χωρις σκια στο ματι ???τι θα σκεφτει ο υπαλληλος???

3. συχνοτερη βοηθεια απο την μαμα μου στην αθηνα , προκειμενου να βγαινουμε, με τον αντρα μου , αλλα και με τις κολλητες μου.

4. να βαλω καλα στο μυαλο μου , οτι οταν τα παιδια μεγαλωσουνε και με γραφουνε για να φυγουν με τις παρεες τους, τοτε θα σκαω και θα λεω"τι καλα που τα ειχα μωρουλια" . Αυτο το σκεφτομαι καθε φορα που αγανακτω, για να καταφερω να ερθω στα ισια μου.

5. περισσοτερο χαλαρη στο θεμα του σπιτιου. Δεν τρεχει τιποτα και αν μαζευτουν τα απλυτα. εχουμε ρουχα να βαλουμε.

6.Τιποτα δεν ειναι μη αναστεψιμο. εδω υποτιθετε οτι απο τοτε που θυμαμαι το εαυτο μου, εχω σαν ονειρο , την αλλαγη του συστηματος, την ζωη μου δεν μπορω να αλλαξω???

και

7. Οταν "κλαταρω" μπαινω parents, διαβαζω-γραφω και χαλαρωνω.....

 

ενταξει εγραψα πολλα, αλλα ειπαμε Νο 7!!!!!!

 

φιλια!

[mata]

6.Τιποτα δεν ειναι μη αναστεψιμο. εδω υποτιθετε οτι απο τοτε που θυμαμαι το εαυτο μου, εχω σαν ονειρο , την αλλαγη του συστηματος, την ζωη μου δεν μπορω να αλλαξω???

 

Κρατάω το Νο6 της vouraikos για να πώ ότι για μένα το μυστικό και η ουσία κρύβεται σ'αυτή τη μαγική πρόταση.

Ετσι ακριβώς είναι. Όσο κι αν απογοητευόμαστε νομίζω πως αυτά τα λόγια πρέπει να λέμε και να προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε για να αλλάξουμε αυτό που δεν μας αρέσει ή που δεν το αντέχουμε άλλο. Μπορεί να μην μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη και να θέλει λίγη υπομονή (αυτή η περιβόητη υπομονή), αλλά νομίζω αν σκεφτούμε ότι πολλά πράγματα μπορούν να αλλάξουν αν το προσπαθήσουμε, πιστεύω ότι θα έχουμε πετύχει κατά το ήμιση!

[Μαμά Ελένης και Χριστίνας]

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

 

Βρε κοριτσακια να γινω λιγο evil????

Νομιζω οτι κλαιτε αδαρτες Ξερετε τι ειναι να αφηνεις 2 μηνων παιδακι με τη γιαγια - που ενταξει της εχω απολυτη εμπιστοσυνη -- και να λειπεις

6 ωρες????? Και παραπονιεστε???? Μακαρι να μπορουσα να καθισω 2 χρονια οχι μονο 4 μηνες . Η δουλεια παντα μπορει να περιμενει . Ποσο μαλλον εαν ειναι σιγουρη και δεν υπαρχει και ο κινδυνος της ανεργιας !

Μη μου θυμωσετε αλλα τα ανθρωπακια μας νομιζω οτι εχουν πια απολυτη προτεραιοτητα

[vouraikos]

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

 

Βρε κοριτσακια να γινω λιγο evil????

Νομιζω οτι κλαιτε αδαρτες Ξερετε τι ειναι να αφηνεις 2 μηνων παιδακι με τη γιαγια - που ενταξει της εχω απολυτη εμπιστοσυνη -- και να λειπεις

6 ωρες????? Και παραπονιεστε???? Μακαρι να μπορουσα να καθισω 2 χρονια οχι μονο 4 μηνες . Η δουλεια παντα μπορει να περιμενει . Ποσο μαλλον εαν ειναι σιγουρη και δεν υπαρχει και ο κινδυνος της ανεργιας !

Μη μου θυμωσετε αλλα τα ανθρωπακια μας νομιζω οτι εχουν πια απολυτη προτεραιοτητα

 

Προσωπικα δεν σου θυμωνω καθολου. Και καταλαβαινω καλα αυτο που λες. Εδω μια μερα αφησα τον γιο μου, στην μανα μου και ημουν χαλια. Αλλα νομιζω πως το προβλημα μας δεν ειναι η ελλειψη δουλειας. Εμενα τουλαχιστον , δεν μου λειπει το να εχω τους καφρους πανω απο το κεφαλι μου, να μου ζητανε , οτι τους κατεβει απο εντυπα , να τρεχω στις εφοριες και να μην μπορω να επικοινωνησω με τους αθλιους υπαλληλους στην εκαστοτε εφορια.....(καταλαβατε πως ειμαι λογιστρια ή τουλαχιστον ημουν πριν σταματησω!).

Μου λειπουν τα ενδιαφεροντα. Το να σηκωθω το πρωι να ντυθω , να βαφτω και να φυγω. Να εχω 5 πραγματα να κανω. Μου λειπει η χαρα που νιωθεις , οταν καταφερνεις με επιτυχια να τελειωσεις μια δουλεια που ανελαβα. Το να βλεπω κοσμο. (ακομα και αν τσακωνομαι καποιες φορες ). Η επικοινωνια βρε παιδι μου. Αν και μεταξυ μας. Επειδη οπως λεει και ο αντρας μου, " ο ανθρωπος δεν θα ειναι ποτε ευχαριστημενος απο την φυση του και παντα κατι θα βρησκουμε να γκρινιαζουμε" , ειμαι βεβαιη λοιπον , οτι οταν με το καλο , επανελθω σε ρυθμους δουλειας. Θα γκρινιαζω και θα λεω " τι καλα που καθομουν σπιτακι μου με τα μωρακια μου και δεν ειχα κανεναν πανω απο το κεφαλι μου!"

[peony]

Nα απαντήσω κι εγώ τώρα που άρχισα δουλειά;

 

Τελικά φεύγω από το σπίτι στις 9.30 και γυρνάω στις 5.30, οπότε από ωράριο πάμε καλά (το λέω γιατί περίμενα πολύ χειρότερη κατάσταση). Ναι, κουράζομαι με τις αντλήσεις, και κυρίως με πειράζει που γυρνώντας σπίτι δεν μπορώ πλέον να κάτσω στον καναπέ και να σαπίσω, γιατί υπάρχει η μπέμπα...Αλλά: αν και η τωρινή δουλεία μου δεν με καλύπτει από άποψη αυτοπραγμάτωσης και δημιουργικότητας, είναι πολύ ωραίο που (α) ντύνομαι και βάφομαι κάθε πρωί, αντί να γυρνάω σαν το λέτσο (πράγμα στο οποίο είμαι εξαιρετικά επιρρεπής) (β)λέω μια κουβέντα με ανθρώπους που λένε κάτι παραπάνω από "αγκού" (όσο γλυκό και να είναι αυτό) και (γ) γυρνάω σπίτι και επειδή μου έχει λείψει η μπέμπα, ασχολούμαι μαζί της με όλη μου την καρδιά και το χαίρομαι.

Επιφυλλάσσομαι, όμως, γιατί προς το παρόν δεν έχω τόσο πολύ φόρτο εργασίας.

Επίσης, στον ιδιωτικό τομέα όπου δουλεύω δυστυχώς υπάρχει πάντα η πιθανότητα του να μείνεις άνεργος, ενώ σε μερικούς τομείς το να λείψει κανείς 1 και 2 χρόνια, όσο να'ναι σημαίνει ότι μένεις πίσω. Και να μην ξεχνάμε και το οικονομικό...

Το ιδανικό για μένα θα ήταν μια χαλαρή δουλειά, 6 ώρες, ή και 8 ώρες, αλλά χωρίς άγχος...εξ ου και θα αρχίσω να ψάχνομαι για το δημόσιο τομέα.

 

Από την άλλη, με πιάνει το παράπονο, γιατί πήγα τελευταία σε 3 συνεντεύξεις και έβλεπα ότι δεν μπορούσα να τις χτυπήσω λόγω ωραρίου...

Είναι κριμά επειδή θέλεις μια υγιή οικογένεια να πρέπει να απαρνηθείς τις επαγγελματικές σου φιλοδοξίες, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα, έτσι;