Διαφωνια με πεθερο και κουνιαδα!

[ekavi_]

Από τα παραδείγματα που διαβάζω καταλαβαίνω ότι τα παιδιά μπορούν να ακολουθήσουν παντού ή σχεδόν παντού, απλώς οι άλλοι τελικά δεν τα θέλουν για διευκόλυνση δική τους και γιατί τα βλέπουν σαν βάρος.

 

Κάπου ειπώθηκε για "κυριλέ μαγαζιά" κτλ. Να σας πληροφορήσω ότι μια χαρά συνεννόηση γίνεται με "κυριλέ μαγαζιά" και μάλιστα τις παιδικές μερίδες τις έχουν πιο φθηνά από τις μερίδες των ενηλίκων, ενώ τα παιδάκια κάτω των 3 δεν χρεώνονται πιάτο.

 

Κάπου επίσης ειπώθηκε για "ακάλεστα παιδιά". Είναι δυνατόν κάποιος να καλεί τους γονείς αλλά όχι τα παιδιά τους;;; Είναι απίστευτη αγένεια για να μην το πω αλλιώς.

 

Κάπου ειπώθηκε για κανόνες παρέας λες και είμαστε στο γυμνάσιο...

 

Είναι απίστευτο σε ένα φόρουμ για γονείς να βλέπω να αντιμετωπίζονται τα παιδιά σαν βαρίδια.

[nadia agoromana]

Από τα παραδείγματα που διαβάζω καταλαβαίνω ότι τα παιδιά μπορούν να ακολουθήσουν παντού ή σχεδόν παντού, απλώς οι άλλοι τελικά δεν τα θέλουν για διευκόλυνση δική τους και γιατί τα βλέπουν σαν βάρος.

 

Κάπου ειπώθηκε για "κυριλέ μαγαζιά" κτλ. Να σας πληροφορήσω ότι μια χαρά συνεννόηση γίνεται με "κυριλέ μαγαζιά" και μάλιστα τις παιδικές μερίδες τις έχουν πιο φθηνά από τις μερίδες των ενηλίκων, ενώ τα παιδάκια κάτω των 3 δεν χρεώνονται πιάτο.

 

Κάπου επίσης ειπώθηκε για "ακάλεστα παιδιά". Είναι δυνατόν κάποιος να καλεί τους γονείς αλλά όχι τα παιδιά τους;;; Είναι απίστευτη αγένεια για να μην το πω αλλιώς.

 

Κάπου ειπώθηκε για κανόνες παρέας λες και είμαστε στο γυμνάσιο...

 

Είναι απίστευτο σε ένα φόρουμ για γονείς να βλέπω να αντιμετωπίζονται τα παιδιά σαν βαρίδια.

 

ekavi πολυ σωστα αυτα που λες!!!!!!!

[Aimee]

Κι εγώ συμφωνώ με Εκάβη.

 

Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει "κύκλος". Κύκλος γνωριμιών ή φίλων;

 

Όσον αφορά στους φίλους, συναισθανόμαστε τις ανάγκες τους και αναλόγως συμπεριφερόμαστε. Είτε έχουν παιδιά, είτε δεν έχουν, είτε βιώνουν στρες λόγω δουλειάς ή οικονομικές δυσκολίες ή άγχος λόγω μη σύλληψης ή φυγή στο εξωτερικό λόγω ανεργίας.

Με ξενίζει η ιδέα του να βάζουμε απουσία και να τιμωρούμε με αποκλεισμό φίλους...

 

Από γνωριμίες πάλι, το καρνέ μας είναι γεμάτο. Δεν φταίνε τα παιδιά εάν αλλάζουν ή χάνονται οι γνωριμίες μας. Γιατί τις βρίσκουμε και τις χάνουμε ανάλογα με την πορεία της ζωής μας, αν π.χ. είμαστε στην ίδια δουλειά / πόλη/ σχολείο κλπ. Από εκεί και πέρα ποιος χάνει τον χρόνο του απλώς για να βρίσκεται με γνωστούς; Εκτός αν το επάγγελμά του του επιβάλλει τη συναναστροφή με "γνωστούς".

 

 

Πάντως, σε κανένα γάμο (από τους παραπάνω από εκατό) που έχω πάει, δεν είδα τα παιδιά να δημιουργούν πρόβλημα. Και η γαμήλια τούρτα έμεινε άθικτη, και ο πρώτος χορός δεν κινδύνεψε, τα λουλούδια έμειναν απείραχτα και τα πυροτεχνήματα έλαβαν χώρα κανονικά.

Το μόνο που είδα είναι μικρά χαριτωμένα παιδάκια να χοροπηδάνε στην πίστα ενώ οι υπόλοιποι τρώγαμε και μετά να κοιμούνται ξεθεωμένα ξαπλωμένα σε 2-3 καρέκλες. :razz:

[BOLERO]

Από τα παραδείγματα που διαβάζω καταλαβαίνω ότι τα παιδιά μπορούν να ακολουθήσουν παντού ή σχεδόν παντού, απλώς οι άλλοι τελικά δεν τα θέλουν για διευκόλυνση δική τους και γιατί τα βλέπουν σαν βάρος

 

Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται αυτό. Μπορείς να το πάρεις το παιδι μαζί οταν όταν θέλεις να πάς σινεμά, ή σε ενα μπαράκι ή πόσο μάλλον να το βγάλεις έξω και να πάς σε φιλικό σπίτι ενω έιναι η ώρα του ύπνου του?

Δεν είπα ποτέ οτι εμεις που έχουμε παιδια πρέπει να κλειστούμε μέσα στο σπιτι...απλά δεν μπορούν να παιδια να ακολουθήσουν παντου. Δεν νομίζω οτι ειναι τοσο παραλογο.

Δεν βλέπω το παιδι μου σαν βάρος ούτε θα το αφήσω για δική μου διευκόλυνση μου στην μαμά μου, αλλά ρε παιδια, το οτι γίναμε γονείς δεν σημαίνει οτι σταμάτησαν τα πάντα. είμαστε ακόμα νέοι ανθρωποι και έχουμε την ανάγκη να διασκεδάσουμε. Και μπορούμε κάποιες λίγες φορές να αφιερώνουμε λίγές ώρες χαλάρωσης και διασκέδασης για τον εαυτό μας. πως θα χαλαρώσεις όταν πρέπει να έχεις τα μάτια σου στραμένα στο παιδι και πόσο μάλλον θα χαλαρώσεις εσυ και όλοι οι άλλοι στην παρέα σου αν υπάρχει νευρικότητα απο τα πιτσιρικια που νυστάζουν - και δικαιολογημένα βέβαια - γιατι δεν σκεφτήκαμε την ταλαιπώρια που θα/ίσως υποστουν αλλα αναμασάμε το " οι οικογένεις πανε παντα και παντου μαζί".

[ekavi_]

Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται αυτό. Μπορείς να το πάρεις το παιδι μαζί οταν όταν θέλεις να πάς σινεμά, ή σε ενα μπαράκι ή πόσο μάλλον να το βγάλεις έξω και να πάς σε φιλικό σπίτι ενω έιναι η ώρα του ύπνου του?

Δεν είπα ποτέ οτι εμεις που έχουμε παιδια πρέπει να κλειστούμε μέσα στο σπιτι...απλά δεν μπορούν να παιδια να ακολουθήσουν παντου. Δεν νομίζω οτι ειναι τοσο παραλογο.

Δεν βλέπω το παιδι μου σαν βάρος ούτε θα το αφήσω για δική μου διευκόλυνση μου στην μαμά μου, αλλά ρε παιδια, το οτι γίναμε γονείς δεν σημαίνει οτι σταμάτησαν τα πάντα. είμαστε ακόμα νέοι ανθρωποι και έχουμε την ανάγκη να διασκεδάσουμε. Και μπορούμε κάποιες λίγες φορές να αφιερώνουμε λίγές ώρες χαλάρωσης και διασκέδασης για τον εαυτό μας. πως θα χαλαρώσεις όταν πρέπει να έχεις τα μάτια σου στραμένα στο παιδι και πόσο μάλλον θα χαλαρώσεις εσυ και όλοι οι άλλοι στην παρέα σου αν υπάρχει νευρικότητα απο τα πιτσιρικια που νυστάζουν - και δικαιολογημένα βέβαια - γιατι δεν σκεφτήκαμε την ταλαιπώρια που θα/ίσως υποστουν αλλα αναμασάμε το " οι οικογένεις πανε παντα και παντου μαζί".

 

Κοίτα, να ξενυχτήσει μια φορά το παιδί και να αλλάξει το ωράριο του ύπνου του για να πάει με την οικογένειά του σε ένα γάμο δεν το θεωρώ τραγικό.

Δεν διαφωνώ ότι και οι γονείς χρειάζονται κάποιες ώρες χαλάρωσης ή να βγουν μόνοι τους ένα βράδυ. Αλλά θα το αποφασίσουν μόνοι τους πότε θα είναι αυτό και όχι επειδή τους το επιβάλλουν οι τρίτοι που δεν αντέχουν να υπάρχουν παιδιά τριγύρω.

 

Αυτό που βρίσκω τραγικό είναι να λέει ο άλλος "κοίτα κουβάλησε η Εκάβη μαζί της και τα παιδιά" σε γάμο, σε μια γιορτή,σε ένα σπίτι, σε μια καφετέρια, σε ένα εστιατόριο. Η να μου λένε, έλα Εκάβη πάμε έξω να τα πούμε, αλλά μην φέρεις μαζί σου τα παιδιά και μας ενοχλούν, ή μην φέρεις τον άντρα σου.

 

Σε κλειστό μπαρ με δυνατή μουσική δεν θα τα πήγαινα εννοείται. Αλλά σε ένα ανοικτό καλοκαιρινό μπαρ που δεν διαφέρει και πολύ από καφετέρια, ναι θα τα πήγαινα. Για ποιον λόγο να μην μπορώ;

[Aimee]

Από τα παραδείγματα που διαβάζω καταλαβαίνω ότι τα παιδιά μπορούν να ακολουθήσουν παντού ή σχεδόν παντού, απλώς οι άλλοι τελικά δεν τα θέλουν για διευκόλυνση δική τους και γιατί τα βλέπουν σαν βάρος

 

Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται αυτό. Μπορείς να το πάρεις το παιδι μαζί οταν όταν θέλεις να πάς σινεμά, ή σε ενα μπαράκι ή πόσο μάλλον να το βγάλεις έξω και να πάς σε φιλικό σπίτι ενω έιναι η ώρα του ύπνου του?

Δεν είπα ποτέ οτι εμεις που έχουμε παιδια πρέπει να κλειστούμε μέσα στο σπιτι...απλά δεν μπορούν να παιδια να ακολουθήσουν παντου. Δεν νομίζω οτι ειναι τοσο παραλογο.

Δεν βλέπω το παιδι μου σαν βάρος ούτε θα το αφήσω για δική μου διευκόλυνση μου στην μαμά μου, αλλά ρε παιδια, το οτι γίναμε γονείς δεν σημαίνει οτι σταμάτησαν τα πάντα. είμαστε ακόμα νέοι ανθρωποι και έχουμε την ανάγκη να διασκεδάσουμε. Και μπορούμε κάποιες λίγες φορές να αφιερώνουμε λίγές ώρες χαλάρωσης και διασκέδασης για τον εαυτό μας. πως θα χαλαρώσεις όταν πρέπει να έχεις τα μάτια σου στραμένα στο παιδι και πόσο μάλλον θα χαλαρώσεις εσυ και όλοι οι άλλοι στην παρέα σου αν υπάρχει νευρικότητα απο τα πιτσιρικια που νυστάζουν - και δικαιολογημένα βέβαια - γιατι δεν σκεφτήκαμε την ταλαιπώρια που θα/ίσως υποστουν αλλα αναμασάμε το " οι οικογένεις πανε παντα και παντου μαζί".

 

Κι εμείς έχουμε ως μότο να διασκεδάζουμε μαζί. Πάντα μαζί σε εκδρομές, διακοπές, βόλτες, ψώνια κλπ.

Ωστόσο, σε μπαρ δεν τα έχουμε πάει τα παιδιά. Ούτε στις μεταμεσονύχτιες παραστάσεις. Ούτε σε συγκεντρώσεις που αρχίζουν αργά ή που θα τραβήξουν σε μάκρος. Και στους γάμους, μόνο στο μυστήριο, εκτός εάν υπαρχει ιδιαίτερα στενός δεσμός.

Επίσης, δεν τα έχουμε πάει σε πάρτυ γενεθλίων πολύ καλής φίλης που μόλις απέτυχε σε εξωσωματική... Όπως και στα νοσοκομεία δεν τα πηγαίνουμε. Ή στις συναντήσεις γονέων στο σχολείο.

Σε όλες αυτές τις (λίγες) περιπτώσεις, τα παιδιά είτε κοιμούνται είτε διασκεδάζουν με τους παππούδες. Είμαστε τυχεροί που έχουμε εναλλακτική λύση.

Αν δεν είχαμε όμως;

 

Με ενοχλεί κι εμένα η ιδέα του παιδιού-βάρους που το γεννήσαμε, το παίζουμε λιγάκι, το πάμε βόλτα σαν σκυλάκι και μετά αυτό στο κρεβατάκι κι εμείς στο μπαράκι σαν ζευγαράκι.

 

Όταν είμαστε οικογένεια, συμπεριφερόμαστε ως οικογένεια και συμμετέχουμε όλοι στα δρώμενα της οικογένειας. Τα παιδιά εκπαιδεύονται από αυτήν τη διαδικασία, καθώς μαθαίνουν σιγά-σιγά να αφήνουν χώρο στους γονείς τους και να σέβονται τις "στιγμές ενηλίκων".

[AthinaP]

Επειδή η κουβέντα ξέφυγε από τους γάμους και επεκτάθηκε στο πώς διατηρούν σχέσεις με τους παλιούς φίλους οι μεγάλοι, να πω ότι επειδή εμείς δεν έχουμε διαθέσιμες γιαγιάδες, να πω την αλήθεια, μου λείπει τότε που μαζευόμασταν οι μεγάλοι και τα λέγαμε ως μεγάλοι. Και απορώ ειλικρινά, που μέλη της δικής μας παρέας δεν αισθάνονται το ίδιο ή ίσως έχουν υιοθετήσει το ας δεχτούμε την παρούσα κατάσταση για να μην μελαγχολήσουμε.

 

Μια χαρά περνάμε με τα παιδιά, όμως δεν είμαστε η παρέα η νορμάλ των ενηλίκων. Πρώτα από όλα, όταν κανονίζουμε συνάντηση σε κάποιο σπίτι, θα φτάσουμε σε δόσεις, γιατί το κάθε παιδάκι θα έχει ξυπνήσει από τον απογευματινό του υπνάκο σε διαφορετικό χρόνο. Οι γυναίκες δεν θα είναι ποτέ σχεδόν περιποιημένες, γιατί σιγά μην κάτσουν να φτιαχτούν και να χτενιστούν έχοντας να ετοιμάσουν και τα παιδιά! Πρώτη και καλύτερη σε αυτή την κατηγορία εγώ, που θα θεωρήσω αποδεκτή την εμφάνιση του γραφείου, που σιγά, μην ειναι και η σούπερ περιποιημένη και αυτή. Θα μου πεις, σιγά, γίναμε γονείς, πάνε αυτά... Όοοοοοταν μετά από ώρα έχοντας λίγο πολύ συμπληρωθεί η παρέα και μετά από άπειρα διαλείμματα για τσίσα, αλλάγματα πάνας, κυνήγι να φάνε, πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό, να μη λερώσουν το ξένο σπίτι με ψίχουλα, να μην αναποδογυρίσουν κανένα πιάτο στο χαλί, να προλάβουμε καμιά κοντρίτσα μεταξύ τους, να τους βάλουμε το τάδε ντιβιντί, όχι αυτό, το άλλο, όταν λοιπόν καταφέρουμε επί τέλους να πιάσουμε ένα θέμα συζήτησης που να ξεφεύγει λίγο από τα παιδιά, αρχίζουν τα πρώτα παιδάκια της παρέας να νυστάζουν, να τσιτώνουν και τέλος πάντων αρχίζει να διαλύεται η παρέα. Υπάρχουν και τα παιδάκια που δεν νυστάζουν καν, αλλά φεύγουν προκειμένου να μείνουν ξύπνια στη διαδρομή στο αυτοκίνητο έτσι ώστε να είναι αρκετά ξύπνια για το μπάνιο-πιτζάμες-γάλα-ύπνο στο σπίτι τους. Καλά το δεκάμηνο του τόπικ, δεν το συζητώ, προσθέτουμε και την απαίτηση για στράτισμα από το χεράκι ή να μη σκαρφαλώσει μπουσουλώντας για εξερεύνηση κάπου που δεν είναι αποδεκτό, να μη μαζέψει κάτι από κάτω και το βάλει στο στόμα....

 

Αυτά όσο είναι μικρά τα παιδιά, γιατί όσο μεγαλώνουν, και λες εντάξει, μπορούν να φάνε στο κάτω κάτω μόνα τους και δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς αν έχουν νερό στο ποτήρι, τότε.... τότε... αρχίζουν και βαριούνται με τους παλιούς φίλους των μεγάλων, ειδικά αν δεν τους βλέπουν τρομερά συχνά. Τέλος πάντων, προτιμούν τους φίλους του σχολείου με τους γονείς των οποίων όμως δεν τραβάμε και κανένα φοβερό δέσιμο όμως οι μεγάλοι και μπορεί τελικά τα παιδιά να θέλουν να μείνουν σπίτι να παίζουν με τον υπολογιστή... Και αρχίζουν, εκ μέρος των παιδιών πια, γιατί έχουν άποψη, τα γιατί να πηγαίνουμε εδώ και γιατί να πηγαίνουμε εκεί και όχι να κάτσουμε σπίτι να δούμε νικελόδεον.

 

Ε, εντάξει, για αυτούς τους λόγους, ενώ εκτιμώ τις παρέες που έχουν δεχτεί άνευ όρων τα παιδιά, ενώ όλοι μας σχεδόν οι φίλοι είναι τέτοιοι, και για όλους μας είναι σημαντικό να συναντιόμαστε και το θέλουμε να συναντιόμαστε, δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσουν αυτά τα πράγματα ανεπιφύλακτα και ότι δεν θα ήθελα να μπορούσα να αφήσω τα παιδιά μια στο τόσο στο σπίτι. Και θα ανάψουν πυροτεχνήματα αν δεχτούμε τέτοια πρόσκληση, αλλά έλα που δεν τη δεχόμαστε;

 

Εξάλλου, έγινε αποδεκτό ότι με το σύζυγο έχουμε ανάγκη να είμαστε ζεύγος μια στο τόσο χωρίς το ζουζούνισμα των παιδιών. Οπότε η διαφορά είναι με ποιον θα περάσουμε τη νύχτα εμείς, όχι τα παιδιά...

[iouliam]

Επειδή η κουβέντα ξέφυγε από τους γάμους και επεκτάθηκε στο πώς διατηρούν σχέσεις με τους παλιούς φίλους οι μεγάλοι, να πω ότι επειδή εμείς δεν έχουμε διαθέσιμες γιαγιάδες, να πω την αλήθεια, μου λείπει τότε που μαζευόμασταν οι μεγάλοι και τα λέγαμε ως μεγάλοι. Και απορώ ειλικρινά, που μέλη της δικής μας παρέας δεν αισθάνονται το ίδιο ή ίσως έχουν υιοθετήσει το ας δεχτούμε την παρούσα κατάσταση για να μην μελαγχολήσουμε.

 

Μια χαρά περνάμε με τα παιδιά, όμως δεν είμαστε η παρέα η νορμάλ των ενηλίκων. Πρώτα από όλα, όταν κανονίζουμε συνάντηση σε κάποιο σπίτι, θα φτάσουμε σε δόσεις, γιατί το κάθε παιδάκι θα έχει ξυπνήσει από τον απογευματινό του υπνάκο σε διαφορετικό χρόνο. Οι γυναίκες δεν θα είναι ποτέ σχεδόν περιποιημένες, γιατί σιγά μην κάτσουν να φτιαχτούν και να χτενιστούν έχοντας να ετοιμάσουν και τα παιδιά! Πρώτη και καλύτερη σε αυτή την κατηγορία εγώ, που θα θεωρήσω αποδεκτή την εμφάνιση του γραφείου, που σιγά, μην ειναι και η σούπερ περιποιημένη και αυτή. Θα μου πεις, σιγά, γίναμε γονείς, πάνε αυτά... Όοοοοοταν μετά από ώρα έχοντας λίγο πολύ συμπληρωθεί η παρέα και μετά από άπειρα διαλείμματα για τσίσα, αλλάγματα πάνας, κυνήγι να φάνε, πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό, να μη λερώσουν το ξένο σπίτι με ψίχουλα, να μην αναποδογυρίσουν κανένα πιάτο στο χαλί, να προλάβουμε καμιά κοντρίτσα μεταξύ τους, να τους βάλουμε το τάδε ντιβιντί, όχι αυτό, το άλλο, όταν λοιπόν καταφέρουμε επί τέλους να πιάσουμε ένα θέμα συζήτησης που να ξεφεύγει λίγο από τα παιδιά, αρχίζουν τα πρώτα παιδάκια της παρέας να νυστάζουν, να τσιτώνουν και τέλος πάντων αρχίζει να διαλύεται η παρέα. Υπάρχουν και τα παιδάκια που δεν νυστάζουν καν, αλλά φεύγουν προκειμένου να μείνουν ξύπνια στη διαδρομή στο αυτοκίνητο έτσι ώστε να είναι αρκετά ξύπνια για το μπάνιο-πιτζάμες-γάλα-ύπνο στο σπίτι τους. Καλά το δεκάμηνο του τόπικ, δεν το συζητώ, προσθέτουμε και την απαίτηση για στράτισμα από το χεράκι ή να μη σκαρφαλώσει μπουσουλώντας για εξερεύνηση κάπου που δεν είναι αποδεκτό, να μη μαζέψει κάτι από κάτω και το βάλει στο στόμα....

 

Αυτά όσο είναι μικρά τα παιδιά, γιατί όσο μεγαλώνουν, και λες εντάξει, μπορούν να φάνε στο κάτω κάτω μόνα τους και δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς αν έχουν νερό στο ποτήρι, τότε.... τότε... αρχίζουν και βαριούνται με τους παλιούς φίλους των μεγάλων, ειδικά αν δεν τους βλέπουν τρομερά συχνά. Τέλος πάντων, προτιμούν τους φίλους του σχολείου με τους γονείς των οποίων όμως δεν τραβάμε και κανένα φοβερό δέσιμο όμως οι μεγάλοι και μπορεί τελικά τα παιδιά να θέλουν να μείνουν σπίτι να παίζουν με τον υπολογιστή... Και αρχίζουν, εκ μέρος των παιδιών πια, γιατί έχουν άποψη, τα γιατί να πηγαίνουμε εδώ και γιατί να πηγαίνουμε εκεί και όχι να κάτσουμε σπίτι να δούμε νικελόδεον.

 

Ε, εντάξει, για αυτούς τους λόγους, ενώ εκτιμώ τις παρέες που έχουν δεχτεί άνευ όρων τα παιδιά, ενώ όλοι μας σχεδόν οι φίλοι είναι τέτοιοι, και για όλους μας είναι σημαντικό να συναντιόμαστε και το θέλουμε να συναντιόμαστε, δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσουν αυτά τα πράγματα ανεπιφύλακτα και ότι δεν θα ήθελα να μπορούσα να αφήσω τα παιδιά μια στο τόσο στο σπίτι. Και θα ανάψουν πυροτεχνήματα αν δεχτούμε τέτοια πρόσκληση, αλλά έλα που δεν τη δεχόμαστε;

 

Εξάλλου, έγινε αποδεκτό ότι με το σύζυγο έχουμε ανάγκη να είμαστε ζεύγος μια στο τόσο χωρίς το ζουζούνισμα των παιδιών. Οπότε η διαφορά είναι με ποιον θα περάσουμε τη νύχτα εμείς, όχι τα παιδιά...

 

Εγώ πάλι θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος περνάει από φάσεις και πρέπει να τις χαίρεται! Θέλω να πω πέρασα πάρα πολύ ωραία σε πάρτυ πριν το παιδί μου έζησα όμορφες στιγμές, γλέντια αλλά τώρα επέλεξα να έχω παιδί και χαίρομαι αυτού του είδους τις συγκεντρώσεις. Και για να είμαι ειλικρινής είτε η παρέα μας έχει παιδιά είτε όχι και είναι μόνο το δικό μου (η δική μου παρέα δεν έχουν παιδιά, του άντρα μου έχουν) περνάμε όλοι μια χαρά και δεν είναι τόσο τραγικά. Πάντα είμαι περιποιημένη και οι υπόλοιπες κοπέλες, και μοιραζόμαστε την απασχόληση του παιδιού με τον άντρα μου ή με τις ελέυθερες φίλες και απολαμβάνω κι εγώ την παρέα.

 

Τώρα όσον αφορά όσα διάβασα για ανεύθυνους γονείς που ξενυχτάνε τα παιδιά τους και τα εκθέτουν στον καπνό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, νομίζω ότι ανεύθυνοι είναι αυτοί που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το κάπνισμα είναι δικαίωμά τους στο σπίτι τους και μόνο και αν δεν μπορούν να το στερηθούν να μην καλούν εκεί γονείς γιατί όταν καλείς μια οικογένεια μέρος της είναι και τα παιδιά.

Θεωρώ πολύ μεγάλη αγένεια να μην μπορούν κάποιοι να καταλάβουν ότι και οι γονείς έχουν δικαίωμα να βγαίνουν και αν δεν έχουν κάποιον ή δε θέλουν να αφήσουν το παιδί τους σε κάποιον θα τα πάρουν μαζί τους. Εμένα είναι επιλογή μου να την παίρνω μαζί μου όπου κρίνω ότι είναι κατάλληλο περιβάλλον και θα περάσει και αυτή καλά και σε κανένα σπίτι δεν μου έκαναν παράπονα που πήγαν έξω να καπνίσουν γιατί ούτως η άλλως οι φίλοι μας όσοι καπνίζουν, δεν καπνίζουν μέσα στα σπίτια. Είναι θέμα παιδείας και ευγένειας. Φυσικά το ότι πάμε παντού μαζί δε σημαίνει ότι πάμε παντού σε μπαρ και στα μπουζούκια. Μια φορά στο τόσο θα την αφήσω στη μαμά μου αλλά είναι δική μου επιλογή. Πάντως αν με καλούσαν κάπου και μου έλεγαν να μην πάρω το παιδί μου θα έκοβα την παρέα με αυτούς. Δική μου άποψη αλλά έτσι μεγάλωσα, να είμαι αποδεχτή ως παιδί (οι γονείς μου με έπαιρναν σε γιορτές φίλων και συγγενών, όπως όλα τα παιδιά της παρέας τους) και αυτό θέλω και για το παιδί μου.

[ekavi_]

 

Μια χαρά περνάμε με τα παιδιά, όμως δεν είμαστε η παρέα η νορμάλ των ενηλίκων. Πρώτα από όλα, όταν κανονίζουμε συνάντηση σε κάποιο σπίτι, θα φτάσουμε σε δόσεις, γιατί το κάθε παιδάκι θα έχει ξυπνήσει από τον απογευματινό του υπνάκο σε διαφορετικό χρόνο.

 

Οι γυναίκες δεν θα είναι ποτέ σχεδόν περιποιημένες, γιατί σιγά μην κάτσουν να φτιαχτούν και να χτενιστούν έχοντας να ετοιμάσουν και τα παιδιά!

Πρώτη και καλύτερη σε αυτή την κατηγορία εγώ, που θα θεωρήσω αποδεκτή την εμφάνιση του γραφείου, που σιγά, μην ειναι και η σούπερ περιποιημένη και αυτή.

 

...αρχίζουν τα πρώτα παιδάκια της παρέας να νυστάζουν, να τσιτώνουν και τέλος πάντων αρχίζει να διαλύεται η παρέα.

 

 

Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τις έννοιες "παρέα", "περιποίηση" κτλ... Αφού υπάρχουν παιδιά στο προσκήνιο θα πρέπει να προσαρμοστεί και η συνάντηση στις ανάγκες των παιδιών.

Θα οριστεί μια ώρα που θα είναι κοινώς αποδεκτή οπότε δεν θα φθάνει ο καθένας ότι ώρα να΄ναι, ούτε θα τελειώσει η συνάντηση πολύ αργά ώστε να νυστάξουν τα μικρά, θα έχει προβλεφθεί κάτι για να απασχοληθούν τα παιδιά και να μην βαριούνται και αν στο μεσοδιάστημα προκύψει αλλαγή πάνας, ταίσμα οτιδήποτε, η μαμά του παιδιού θα αφιερώσει 5 λεπτά να τα κάνει αυτά. Τι θα συμβεί δηλαδή; Θα χάσει τον ειρμό της συζήτησης;

Όσο για την περιποίηση, δεν ξέρω πως το εννοείς ακριβώς. Σε μια συνάντηση μεταξύ φίλων τι είδους περιποίησης πρέπει να κάνεις. Να είσαι καθαρή, βαμμένη ως ένα σημείο και να φορέσεις κάποιο ρούχο; και γιατί η αμφίεση γραφείου δεν είναι καλή; Δεν μπορώ να σκεφτώ πως το εννοείς.

 

Το πρόβλημα υπάρχει συνήθως αν είσαι ο μοναδικός με παιδιά σε μια παρέα εργένηδων. Εκεί ναι, και οι άλλοι μπορεί να ενοχληθούν και τα παιδιά να βαρεθούν αφού δεν θα έχουν παρέα. Αλλά και πάλι δεν θα με υποχρεώσει κανεις να μην φέρω το παιδί. Στις πραγματικές φιλίες υπάρχει κατανόηση και από τις 2 πλευρές. Σε μια συνάντηση μεταξύ πραγματικών φίλων, θα προσπαθούσαν όλοι μαζί ή εκ περιτροπής να απασχολούν-προσέχουν το παιδάκι και όλοι θα ήταν χαρούμενοι.

 

Εγώ πάλι θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος περνάει από φάσεις και πρέπει να τις χαίρεται! Θέλω να πω πέρασα πάρα πολύ ωραία σε πάρτυ πριν το παιδί μου έζησα όμορφες στιγμές, γλέντια αλλά τώρα επέλεξα να έχω παιδί και χαίρομαι αυτού του είδους τις συγκεντρώσεις. Και για να είμαι ειλικρινής είτε η παρέα μας έχει παιδιά είτε όχι και είναι μόνο το δικό μου (η δική μου παρέα δεν έχουν παιδιά, του άντρα μου έχουν) περνάμε όλοι μια χαρά και δεν είναι τόσο τραγικά. Πάντα είμαι περιποιημένη και οι υπόλοιπες κοπέλες, και μοιραζόμαστε την απασχόληση του παιδιού με τον άντρα μου ή με τις ελέυθερες φίλες και απολαμβάνω κι εγώ την παρέα.

 

Τώρα όσον αφορά όσα διάβασα για ανεύθυνους γονείς που ξενυχτάνε τα παιδιά τους και τα εκθέτουν στον καπνό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, νομίζω ότι ανεύθυνοι είναι αυτοί που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το κάπνισμα είναι δικαίωμά τους στο σπίτι τους και μόνο και αν δεν μπορούν να το στερηθούν να μην καλούν εκεί γονείς γιατί όταν καλείς μια οικογένεια μέρος της είναι και τα παιδιά.

 

Συμφωνώ με τα παραπάνω!

[Λαΐδα]

Και εγω συμφωνω με ekavi....

Παω παντου με τα παιδια εκτος απο νυχτερινη ζωη που ετσι και αλλιως δεν θα εκανα συχνα , μια που τα χαρηκα ολα αυτα μικροτερη και τα εχω ψιλοβαρεθει.

Γεννησα το πρωτο μου παιδι στα 30+ και ειχα στο ενεργητικο μου πολες εξοδους τετοιου τυπου.

Με τα παιδια , οπου και να ειμαι, περναω καλα.... Θα περναγα πολυ χειροτερα αν τα ειχα αφησει καπου....θα μου ελειπαν. Αλλα οπως εχω ξαναπει ισως φταιει το οτι δουλευω.

Εξαλλου ειναι λιγα τα χρονια που θα πρεπει να προσαρμοσουμε το προγραμμα μας στη ζωουλα τους....δεν θα ειναι για παντα ετσι. Τα χρονια περνανε γρηγορα....

[Melia13]

Διαβαζω μερες αυτο το θεμα πιο πολυ για να δω τις διαφορετικες αποψεις. Και διαπιστωνω πως ολες εχουμε δικιο αναλογα σε πια φαση της ζωης μας ειμαστε. Κι εγω οσο τα παιδια μου ηταν μικρα εβναινα περισσοτερο με τα παιδια μου και φιλους που ειχαν παιδια συνομιληκα, τωρα που μεγαλωσαν και ειναι στην εφηβεια αρχιζω να ξαναβρισκω την ομορφια της ενηλικης παρεας. Εχω περασει την φαση των μικρων παιδιων που οσο γλυκα κι αν ειναι , ας το παραδεχτουμε, σ ενα θεατρο, σ ενα σινεμα σενα εστιατοριο μπορει να ενοχλουν.

[ekavi_]

Διαβαζω μερες αυτο το θεμα πιο πολυ για να δω τις διαφορετικες αποψεις. Και διαπιστωνω πως ολες εχουμε δικιο αναλογα σε πια φαση της ζωης μας ειμαστε. Κι εγω οσο τα παιδια μου ηταν μικρα εβναινα περισσοτερο με τα παιδια μου και φιλους που ειχαν παιδια συνομιληκα, τωρα που μεγαλωσαν και ειναι στην εφηβεια αρχιζω να ξαναβρισκω την ομορφια της ενηλικης παρεας. Εχω περασει την φαση των μικρων παιδιων που οσο γλυκα κι αν ειναι , ας το παραδεχτουμε, σ ενα θεατρο, σ ενα σινεμα σενα εστιατοριο μπορει να ενοχλουν.

 

Το σημαντικό είναι να προσαρμοζόμαστε στη φάση ζωής που βρισκόμαστε.

 

Άν έχεις μικρά παιδιά και προσπαθείς να φερθείς σαν να είσαι ελεύθερη, θα υπάρξει πρόβλημα.

Αν έχεις παιδιά στην εφηβεία και φέρεσαι σαν να είναι νήπια, πάλι θα υπάρξει πρόβλημα.

 

Αν όμως αποδεχτείς τη φάση στην οποία βρίσκεσαι και προσαρμόσεις τη ζωή σου ανάλογα, νομίζω όλοι θα είναι ευτυχισμένοι. Και οι γονείς και τα παιδιά.

[AthinaP]

Νομίζω σε τι φάση είναι ο καθένας δεν είναι κάτι απόλυτο. Δεν σημαίνει ότι η χρονολογική ηλικία συμβαδίζει πάντα με κάτι συγκεκριμένο. Υπάρχουν άνθρωποι 20 χρονών που ζουν σαν 70. Τι θα πει; Το θέμα είναι, αν μιλάμε για παρέες ενηλίκων, να ταιριάζουν κάπως τα θέλω της παρέας.

 

Γιατί όσο για το να αφήνει τα παιδιά κάποιος έτσι γενικά, δεν είναι κάτι που δεν συμβαίνει και εμφανίζεται από φωνές εδώ στο τόπικ ως κάτι παράδοξο. Οι πιο πολλοί μοιάζουν να αγοράζουν ρούχα για τα παιδιά τους χωρίς να είναι τα παιδιά. Ε, κάπου είναι αυτά τα παιδιά.

 

Ιστορικά, τα παιδιά δεν ήταν σε παρέες μεγάλων. Δεν ήταν στα συμπόσια από αρχαιοτάτων χρόνων, στους γάμους που κρατούσαν αργά, ήταν στα κρεβάτια τους όσο κάποιος άλλος τα κοίταζε. Θυμήθηκα και το διήγημα του Βιζυηνού το σχετικό, πάντως γενικά από όσες πηγές υπάρχουν, δεν βγάζει κανείς το συμπέρασμα ότι οι μεγάλοι διασκέδαζαν μαζί με τα παιδιά. Το helicopter parenting μπορεί να σημαίνει σήμερα ότι σε κάποιους κύκλους εξαπλώνεται το μαζί με τα παιδιά παντού, αλλά παράλληλα υπάρχουν και τα σπίτια με γιαγιάδες και εσωτερικές, όπου υπάρχουν άλλα ήθη. Το αν θα έχει κανείς τον έναν ή τον άλλο κύκλο, στον οποίο κύκλο "πρέπει" η φάση του γονέα να είναι το ένα ή το άλλο σενάριο, μπορεί να είναι θέμα τύχης που θα το καταλάβει κανείς μόνο σε βάθος χρόνου και εκ του αποτελέσματος.

 

Σκέφτομαι ότι και οι γονείς μου θα πρέπει να είχαν πάει σε κάποιους γάμους, όσο ήμουν μικρή, δεν το ξέρω όμως, γιατί κοιμόμουν γύρω στις 9.00 το βράδυ έκλειναν τα μάτια μόνα τους και η γιαγιά ήταν κατά διαστήματα φιλοξενούμενη. Δεν μπορεί να μην πήγαν οι γονείς ούτε σε γάμο, ούτε πουθενά!

 

Όσο ότι θα πιάσουμε τη ζωή από εκεί που την αφήσαμε μετά, κάποτε, όταν μεγαλώσουν τα παιδιά και έχουν τις δικές τους παρέες ή μένουν σπίτι, πότε άραγε, όχι δεν είναι ικανοποιητική απάντηση, γιατί κάποιος μπορεί να πιάσει τα 50 για να το κάνει αυτό και ήδη τώρα στα 40 να βλέπει την κάτω βόλτα από πλευράς αντοχών να έχει αρχίσει.... Και τα πριν τα παιδιά 15 χρόνια καλοπέρασης, καλά ήταν, αλλά χμ... και 50 χρόνια να κρατούσαν έτσι, δεν θα ήταν άσχημα.

 

Δεν ξέρω, περνάω κρίση μέσης ηλικίας και δεν βοηθάει που βλέπω ότι όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, τα μέλη της παρέας των μεγάλων σκορπάνε στις υποχρεώσεις τις δικές τους, έχουν διαβάσματα και δραστηριότητες, παιδικά πάρτι με φίλους από το σχολείο, πότε του ενός και πότε του άλλου, εκ μέρους των μελών της παρέας, το βλέπω να έρχεται και σε εμάς, οπότε και αυτές οι συγκεντρώσεις σε σπίτια, που θεωρούνται η μόνη διασκέδαση, και σε άλλες παρέες εδώ στο φόρουμ καθώς φαίνεται, αραιώνουν και αυτές! Οπότε τι;;; Χαλαρώνουμε και το απολαμβάνουμε; Μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά ολονών και ξαναβρισκόμαστε να συζητάμε τότε για την πίεση και το ζάχαρο;

 

Ελπίζω το νούμερο δίπλα στην ηλικία της θεματοθέτριας να μην είναι ένδειξη για την ηλικία της και να πιστεύει στα αλήθεια ότι ο μόνος τρόπος να μεγαλώσει παιδί είναι να ασκητεύσει και έτσι κάνουν όλοι, deal with it!

 

Μου φαίνεται θα αφήσω τα παιδιά στο σύζυγο και θα πάρω τους δρόμους κάποιο βράδυ!!!

[Λαΐδα]

Το σημαντικό είναι να προσαρμοζόμαστε στη φάση ζωής που βρισκόμαστε.

 

Άν έχεις μικρά παιδιά και προσπαθείς να φερθείς σαν να είσαι ελεύθερη, θα υπάρξει πρόβλημα.

Αν έχεις παιδιά στην εφηβεία και φέρεσαι σαν να είναι νήπια, πάλι θα υπάρξει πρόβλημα.

 

Αν όμως αποδεχτείς τη φάση στην οποία βρίσκεσαι και προσαρμόσεις τη ζωή σου ανάλογα, νομίζω όλοι θα είναι ευτυχισμένοι. Και οι γονείς και τα παιδιά.

ειπες το πιο σωστο!!!

 

 

Σκέφτομαι ότι και οι γονείς μου θα πρέπει να είχαν πάει σε κάποιους γάμους, όσο ήμουν μικρή, δεν το ξέρω όμως, γιατί κοιμόμουν γύρω στις 9.00 το βράδυ έκλειναν τα μάτια μόνα τους και η γιαγιά ήταν κατά διαστήματα φιλοξενούμενη. Δεν μπορεί να μην πήγαν οι γονείς ούτε σε γάμο, ούτε πουθενά!

!!

σημειο κλειδι αυτο που αναφερεις.

Σε εμας δεν υπηρχαν γιαγιαδες...ουτε ντανταδες...Παντου μαζι με τους γονεις οι οποιοι ειχαν παντρευτει και μικροι...

Ειναι και το πως μεγαλωνεις...τι συνηθιζεις να θεωρεις φυσιολογικο.

[AthinaP]

Τα παιδιά μου δεν τα μεγαλώνω με τον ίδιο τρόπο που μεγάλωσα και εγώ, δεν το ανέφερα άλλωστε; Όπως και οι δικοί σου γονείς κάνουμε, μαζί τα παιδιά...

 

Μπορεί να είναι και στο παιδί. Δεν άντεχα το ξενύχτι μικρή. Μια φορά μας πήραν οι δικοί μου σε ρεβεγιόν, σε φιλικό σπίτι, καλά βρήκαν και αυτοί και μου έμεινε τραύμα. Δεν τους διευκόλυνα και τη ζωή! Και ήταν πολύ νέοι και εκείνοι. Ευτυχώς υπήρχαν γιαγιάδες...

 

Ήθελα να πω όμως ότι αν υπάρχει γιαγιά, το παιδί δεν θα πολυκαταλάβει πού είναι οι γονείς του και όποιες κοινωνικές συναναστροφές με άλλες παρέες θα γίνουν απλώς λίγο νωρίτερα.

 

Τα δικά μου παιδιά δεν έχουν δείξει ευτυχώς ανάλογη δυσφορία, αλλά πλέον είναι μεγαλούτσικα και δεν μπορούμε να τα σηκώνουμε κοιμισμένα από το αυτοκίνητο σαν να μην τρέχει κάστανο και απλά δεν μπορούμε να τα σηκώνουμε στα χέρια. Θα ξυπνήσουν μπαίνοντας στο σπίτι. Ευτυχώς πάλι, δεν δείχνουν να δυσφορούν πολύ. Για να δούμε πού θα πάει και αυτό. Προφανώς, και άλλοι μεγάλωσαν έτσι, τους ανακάλυψα και εγώ μεγαλώνοντας και είναι εξίσου κανονικοί άνθρωποι!!! Εμάς εντωμεταξύ μας έμαθαν φοβερές πατέντες άλλοι που τα κάνουν χρόνια αυτά, όπως να πίνει κάποιος βραδυνό ποτάκι σε καλοκαιρινό μαγαζί ανοιχτό, στη βεράντα, όσο τα παιδιά κοιμούνται στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο στα καρεκλάκια τους και τα βλέπουμε! Λύση ανάγκης, βέβαια και αυτή.

 

Φυσιολογικό είναι για αρκετό κόσμο στις μέρες μας να τα κάνει όλα αυτά, αν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Υπάρχουν όμως και αρκετοί άλλοι που απλά γυρίζουν πολύ νωρίς στο σπίτι ή που μένει ένας μεγάλος στο σπίτι και ο άλλος βγαίνει. Αυτό το ανακάλυψα κάπως ξαφνιασμένη στο γάμο μας, που είχε γίνει και αρκετά νωρίς το απόγευμα, όπου η παρέα των κολλητών μας έφυγε πρώτη πρώτη από το τραπέζι και μείναμε να χορεύουμε με συναδέλφους και θείους και κανα-δυο από τους κολλητούς που είχαν γιαγιάδες σπίτι. Και επειδή μεγάλο μέρος μιας παρέας είναι στις παραπάνω κατηγορίες ή τέλος πάντων και γιαγιάδες να έχει δεν μπορεί να συντονίσει τις γιαγιάδες ανάμεσα στα μέλη της παρέας, γίνεται υπερβολικά περίπλοκο και λέμε άστο καλύτερα, μπορεί να λέμε τέλος, αυτά έχει η ζωή... Τέλος πάντων, υπάρχουν λύσεις για όλους, ο καθένας μπορεί να τις αναζητήσει, ειδικά όσο ξεπετάγονται τα μικρά, διευρύνεται κάπως ο κύκλος ατόμων στον οποίο έχουν οι γονείς εμπιστοσύνη για να αφήσουν τα παιδιά σπίτι και τα ίδια τα παιδιά αφήνουν και τους γονείς να συμπληρώσουν ύπνο την επόμενη! Απλά οι όποιες λύσεις μπορεί να μην περιλαμβάνουν τη στάνταρ παρέα των άλλων που κάνουν άλλα.

 

Καλά, άμα πατήσει κανείς τα 40 και παιδιά να μην έχει, το ξενύχτι δεν είναι όπως στα 20, είναι πιο επιβαρυντικό και σιγά σιγά πέφτουν οι ρυθμοί και οι αντοχές.

 

Τέλος πάντων, αυτά! Ο καθένας ας πορευτεί όπως νομίζει

[ekavi_]

Athinap, έχω την εντύπωση πως όταν μιλάς για διασκέδαση έχεις στο μυαλό σου μόνο κάτι που να απαιτεί ξενύχτι. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να διασκεδάζει κανείς χωρίς αυτό να θεωρείται κατάντια ή δεν ξέρω τι. Από τα λεγόμενά σου νιώθω ότι μελαγχολείς όταν δεν μπορείς να ακολουθήσεις αυτόν τον τρόπο ζωής και οτιδήποτε άλλο το θεωρείς ξεπεσμό (διόρθωσέ με αν κάνω λάθος).

 

Επίσης μην δένεσαι τόσο πολύ με μια παρέα. Ναι μεν να έχουμε φίλους και κολλητούς ακόμα, αλλά δεν χρειάζεται να τους βλέπουμε όλους ταυτόχρονα. Είναι πολύ δύσκολο όταν υπάρχουν υποχρεώσεις. Εμένα δεν θα είναι το άγχος μου να συναντώ τις παλιές παρέες και να φερόμαστε όπως τότε που ήμασταν ελεύθεροι, εις βάρος των παιδιών μου που θα πρέπει να τα αφήνω πίσω.

Έχω άλλες προτεραιότητες πλέον και μια χαρά νιώθω ικανοποιημένη από τη ζωή μου και δεν μου λείπει και η διασκέδαση. Απλώς έχει αλλάξει μορφή αυτή η διασκέδαση και αυτό είναι θεμιτό. Ο άνθρωπος εξελίσσεται και προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες που δημιουργούνται στη ζωή του.

 

ΥΓ. για το θέμα του ξενυχτιού, δεν χάλασε ο κόσμος μια φορά στο τόσο να ξενυχτήσουν τα παιδιά σε ένα γάμο ή σε μία γιορτή σε σπίτι.

[AthinaP]

Το ότι τα μηνύματά μου βγάζουν μελαγχολία, από πού συμπεραίνεται; Είπα να αφήσω να πέσει κάτω το προηγούμενο μήνυμά σου για "πρόβλημα"... και τώρα το πρόβλημα έγινε μελαγχολία;

 

Αν θέλεις, άφησέ με να χαρακτηρίσω εγώ το συναίσθημα που μου δημιουργούν όλα αυτά... Είναι προβληματισμός, όχι πρόβλημα και εγρήγορση, όχι παραίτηση.

 

Κανονικά δεν θα έπρεπε να το συνεχίσω, αλλά ειλικρινά προσπαθώ να μάθω πώς σκέφτονται κάποιοι γονείς σήμερα, έχει ενδιαφέρον.

 

Ένα παράδειγμα σχετικά με το πώς αλλάζουν τη ζωή τα παιδιά και γιατί το να κάνεις ό,τι σου αρέσει ή ό,τι μπορείς να κάνεις τέλος πάντων δεν προκαλεί μελαγχολία.

 

Μέχρι να κάνουμε παιδιά μου άρεσε το καλοκαίρι και για εμένα παραλία ίσον να παίρνω τη μάσκα να πηγαίνω στα βραχάκια, εκτός βέβαια από το να είμαστε γενικά μαζί με το σύντροφο.

 

Από τότε που κάναμε παιδιά, πήραμε τα κουβαδάκια μας, τις πισινούλες μας τις φουσκωτές, τα σέα μας και τα μέα μας και ξαμοληθήκαμε στις παραλίες, δεν βάλαμε πωπό κάτω. Ε, πέρασαν έτσι 2-3 χρόνια και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι το να κάνει κανείς ξένοιαστος μπάνιο με παιδιά προϋποθέτει να ξέρουν τα παιδιά πολύ καλό κολύμπι. Και πάλι δεν ξέρω πότε θα κάνουμε μπάνιο σαν πριν με τον άντρα μου. Ε, ένιωσα ότι μου έλειψε και θα ήθελα να το κάνω, χωρίς να έχω συνεχώς τα μάτια μου πάνω σε ένα παιδί.

 

Τέλος πάντων, νομίζω θα ήταν όταν τα παιδιά ήταν 2,5 ετών, άρχισα σιγά σιγά να αφήνω τα παιδιά στην επιτήρηση του συζύγου και να κάνω λίγες βόλτες με τη μάσκα. Πλέον όμως είχαν περάσει χρόνια, είχε περάσει και μια δύσκολη εγκυμοσύνη, ήμουν σαφώς πιο δυσκίνητη και με λιγότερη δύναμη. Ένα απόγευμα έχοντας ξεμακρύνει σε ένα κολπάκι μακριά από την παρέα, πέφτω σε μια ρουφήχτρα και παραλίγω να πνιγώ! Ειλικρινά νόμισα ότι θα ερχόταν το τέλος. Δεν μου είχε ξανατύχει ποτέ ρουφήχτρα και έγινε αυτό όταν δεν ήμουν και στο άνθος της ηλικίας και του fitness! Καθιστική ζωή, βλέπεις. Ε, εκείνη τη στιγμή, θεώρησα ότι δεν μπορούσα πια να ξανοίγομαι όπως μέχρι τα 35 μου έτη. Ήταν το πρώτο μεγάλο σημάδι της κάτω βόλτας.

 

Θέλω να πω λοιπόν...

 

Σημαίνει αυτό ότι το να είμαι στην παραλία με τα κουβαδάκια μου δημιουργεί μελαγχολία; Κάθε άλλο! Ίσα ίσα και εκεί κοιτάζουμε να περάσουμε όσο γίνεται καλύτερα.

 

Όμως, θέλω να αναγνωρίζω τα όριά μου κάθε φορά, το να περνάμε καλά δεν σημαίνει ότι μπορούμε να περνάμε καλά μονο με ένα πράγμα και το ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τις περισσότερες φορές είναι θέμα επιλογών και άποψης και τα αντικειμενικά όρια (όπως το να μη μπορεί να κολυμπήσει κανείς λόγω έλλειψης φυσικής κατάστασης) συνήθως είναι το τελευταίο και το πρώτο είναι η έλλειψη διάθεσης. Δηλαδή, και όταν ήμουν 20-35 και είχα τη θέληση και τη δύναμη να κολυμπήσω, δεν υπήρχε θέμα. Μετά τα 40 δεν υπήρχε πλέον η προϋπόθεση της φυσικής κατάστασης, ενώ η θέληση υπήρχε. Άλλοι έχουν τη φυσική κατάσταση, αλλά δεν τους νοιάζει. Μπορούν να κάθονται να χουζουρεύουν στην ξαπλώστρα, να διαβάζουν περιοδικά, να κάνουν καμιά απλωτή στα ρηχά ή στα βαθιά, να κάνουν κωλοτούμπες στο νερό, ό,τι νομίζει ο καθένας.

 

Ενώ όμως για άλλα πράγματα, όπως εξόδους, υπάρχει η φυσική αντοχή και η διάθεση, νομίζω αν κανείς θέλει, μπορεί να φέρει τα πράγματα στα μέτρα του και μετά τα παιδιά. Δεν σημαίνει ότι μελαγχολεί με τα παιδιά ή όποιο τέλος πάντων αρνητικό συμπέρασμα μοιάζει να βγαίνει.

 

Απλά δεν ξέρω, θα ήθελα κάποιος να με είχε προειδοποιήσει ότι στην τάδε ηλικία δεν θα μπορούσα αντικειμενικά να κάνω τα χ πράγματα και στο ίδιο πνεύμα γράφω για τα συναισθήματα περί διασκέδασης, που περιορίζονται απο εξωγενείς παράγοντες μιας συγκεκριμένης, τουλάχιστον, παρέας. Δεν θέλω να συνειδητοποιώ αντίστοιχα πράγματα εκ των υστέρων.

 

Όσο για το να έχει κανείς φίλους διαχρονικά, το βλέπω ως ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του ανθρώπου και δεν θέλω να πω περισσότερα, γιατί πραγματικά φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε τελείως διαφορετικό μήκος κύματος σε αυτό το θέμα. Αλλά όπως σε όλα, ό,τι ευχαριστεί τον καθένα...

 

Και τέλος πάντων ανάμεσα στο να αφήνει κανείς τα παιδιά του στη Φιλιπινέζα και να πηγαίνει για διαλογισμό στο Θιβέτ και να παίρνει τα παιδιά ακόμα και όταν πηγαίνει στο γυναικολόγο υπάρχουν και αποχρώσεις... Δεν είναι για όλες τις οικογένειες αυτονόητο ότι θα κάνουν το ένα ή το άλλο. Αρκετοί προσπαθούν να είναι κάπου ανάμεσα.

 

Τελείως πρακτικά, αν μπορούσα να πάω το χρόνο λίγο πίσω, θα ξόδευα ως διασκέδαση σε σπίτι με μεγάλους, περισσότερο χρόνο στο σπίτι φιλενάδας που έστελνε τα παιδιά της από καιρού εις καιρόν στο χωριό με τη γιαγιά τους, και μάζευε την παλιοπαρέα σπίτι της. Το συνειδητοποίησα κάπως αργά, όταν είδα ότι και ο σύζυγος κάπου συνήθισε και ξεκολλάει τώρα όλο και πιο δύσκολα από τον καναπέ... Αλλά θα τη βρούμε την άκρη, δεν προβληματίζομαι και πολύ. Το θέμα είναι κάποιος να συνειδητοποιήσει αν τον ενοχλεί κάτι και αν μπορεί να κάνει κάτι για αυτό.

 

Αλήθεια, και συγνώμη αν φαίνεται τώρα το δικό μου μήνυμα αγενές, αλλά ο τρόπος διασκέδασης του σαραντάρη που έχει επιλέξει να ρίξει ρυθμούς λόγω παιδιών, τι διαφορά έχει με του εβδομηντάρη, έτσι όπως περιγράφεται, εκτός ίσως από περισσότερα φάρμακα;

 

Και συγνώμη για το βιβλίο!

[Λαΐδα]

χαχαχαχααχ οχι δεν ειναι αγενες το μηνυμα σου αλλα γιατι πηρες τα προηγουμενα ως αγενεια? Ειλικρινα, προσωπικα δεν ειχα τετοια προθεση...κουβεντα κανουμε.....

Καταρχην δεν θεωρω κατι σωστο η λαθος απλα τεκμηριωνω την δικη μου αποψη....την αποψη δηλαδη που μου παει καλυτερα.

Ειμαι 37 χρονων. Απο τα 17 μου μεχρι τα 30 μου δεν ειχα οικογενειακες υποχρεωσεις...Σιχαθηκα το κλαμπινγκ απο τα 27 μου περιπου...με το ζορι εβγαινα...Αρα δεν μειωσαν τα παιδια το κλαμπινγκ αλλα η ηλικια!!!

Αν δεν ειχα παιδια δεν θα δουλευα?? θα ειχα τις ιδιες αντοχες για κλαμπινγκ με αυτες που ειχα στα 20?

Για εμενα δεν ειναι τα παιδια που αλλαξαν τη ζωη μου....εκανα τα παιδακια μου οταν ενιωσα οτι ειχα μπει σε αλλο 'μοτιβο'.

Σε τι διαφερει η ζωη μου απο τον 70αρη??

Δεν ξερω....δεν με απασχολει δηλαδη να συγκριθω. Ζω τη ζωη μου οπως με ευχαριστει εμενα και δεν με νοιαζει σε ποια ηλικια αρμοζει....

Σπιτι, δουλεια, εκδρομες, διακοπες, βολτιτσες, θεατρα, ταξιδακια....κανουμε και καμια νυχτερινη εξορμηση 2 φορες το χρονο! χαχχχαχ

[iouliam]

 

αλλά ο τρόπος διασκέδασης του σαραντάρη που έχει επιλέξει να ρίξει ρυθμούς λόγω παιδιών, τι διαφορά έχει με του εβδομηντάρη, έτσι όπως περιγράφεται, εκτός ίσως από περισσότερα φάρμακα;

 

Και συγνώμη για το βιβλίο!

Κοίτα επειδή ο μπαμπάς μου είναι 70 θα σου πω ότι στα 70 οι αντοχές είναι λιγότερες και αλλάζουν και πάλι τα πράγματα που σε ευχαριστούν όπως και σε κάθε ηλικία.

Κάθε ηλικία έχει διοφορετικές ανάγκες και διαφορετικές χαρές. Ζήσε την ηλικία που είσαι τώρα χωρίς να σκέπτεσαι τα παλιά ούτε πως θα γίνεις μετά...το μετά θα έρθει αναγκαστικά και εδώ θα είμαστε για να το ζήσουμε, γιατί να το σκεπτόμαστε από τώρα;;;

[mmdad]

Καλα δεν εχουν ολοι οι ανθρωποι τις ιδιες αναγκες,,, Εγω βλεπω οτι οι συμμαθητες μου 40+ οργανωνουν ολο και πιο συχνα συναντησεις σε ταβερνακια και μαλιστα οχι μονο χωρις παιδια αλλα και χωρις τους συντροφους τους,,,

Εγω παλι για να παω σε δειπνο εργασιας ζητησα αδεια και απο την μαμα μου (που δεν το εκανα στα 20) και απο το συζυγο (που δεν το εκανα πριν τα παιδια).

[κανίνα]

για μενα τα παντα ειναι θεμα ψυχολογιας!απο τη στιγμη που κανεις αποφασιζει(συνειδητα)να γινει γονιος ,αυτο σημαινει πως εχει χορτασει απο εξοδους και κλαμπινκ και θελει κατι πιο ουσιαστικο στη ζωη του και να παει ενα βημα παραπερα!δεν νομιζω πως κανεις μας εχει την αυταπατη πως η ζωη του θα ειναι ιδια οπως πριν...ομως αν το λεει η καρδουλα σου,εισαι καλα οικονομικα και εχεις την απαραιτητη βοηθεια μπορεις να βγεις και εξω και να διασκεδασεις,και στη τελικη αυτο μπορεις να το κανεις και με το παιδι σου...για μενα η ηλικια ειναι απλα ενας αριθμος,το πως αισθανεται κανεις και τι κουραγια εχει ειναι σχετικο!εκει που λεω οκ αυτο ειναι υπερβολη ειναι να εχουν ξεπεταχτει τα παιδια σου,να εισαι το πολυ 40 και να σκεφτεσαι σαν γερος,δηλαδη περασε απο 9 η ωρα παει τωρα παμε για υπνο...οκ μπορεις να πας για ενα ποτο και να γυρισεις στις 12 που λεει ο λογος!και απο την αλλη το τι θεωρει κανεις διασκεδαση παλι ειναι σχετικο...εμενα προσωπικα περισσοτερο μου αρεσει να αραζω σε μια παραλια και να χαλαρωνω,παρα να παω σε κλαμπ....οπως τη βρισκει κανεις!και πραγματικα ας μου πει μια κοπελα αν καποιες φορες δεν εχει πιασει τον εαυτο της τοσο κουρασμενο που να λεει οτι δεν αισθανομαι 30 αλλα 80 χρονων???προφανως ολες αναπολειτε τη προ παιδιου εποχη(εγω το περιμενω ακομα γι'αυτο δεν με βαζω μεσα...)και το θεωρω απολυτα φυσιολογικο γιατι κακα τα ψεματα τα περισσοτερα περνανε απο τα χερια μας ,σπιτι,δουλεια ,συζυγος παιδια....νομιζω εχουμε πολυ περισσοτερες ευθυνες απο τους αντρες μας στη καθημερινοτητα γιάυτο αισθανομαστε ετσι.........ζηστε λοιπον τη καθε περιοδο της ζωης σας με τις διαφορετικες της φασεις και ρουφηξτε τη καθε στιγμη!!1για μενα το χειροτερο ειναι να σου μενουν αποθημενα και ξεφνικα στα 45-50 να κανεις μπαμ και να θες να κανεις οτι δεν εκανες στα 20..

[iouliam]

για μενα τα παντα ειναι θεμα ψυχολογιας!απο τη στιγμη που κανεις αποφασιζει(συνειδητα)να γινει γονιος ,αυτο σημαινει πως εχει χορτασει απο εξοδους και κλαμπινκ και θελει κατι πιο ουσιαστικο στη ζωη του και να παει ενα βημα παραπερα!δεν νομιζω πως κανεις μας εχει την αυταπατη πως η ζωη του θα ειναι ιδια οπως πριν...ομως αν το λεει η καρδουλα σου,εισαι καλα οικονομικα και εχεις την απαραιτητη βοηθεια μπορεις να βγεις και εξω και να διασκεδασεις,και στη τελικη αυτο μπορεις να το κανεις και με το παιδι σου...για μενα η ηλικια ειναι απλα ενας αριθμος,το πως αισθανεται κανεις και τι κουραγια εχει ειναι σχετικο!εκει που λεω οκ αυτο ειναι υπερβολη ειναι να εχουν ξεπεταχτει τα παιδια σου,να εισαι το πολυ 40 και να σκεφτεσαι σαν γερος,δηλαδη περασε απο 9 η ωρα παει τωρα παμε για υπνο...οκ μπορεις να πας για ενα ποτο και να γυρισεις στις 12 που λεει ο λογος!και απο την αλλη το τι θεωρει κανεις διασκεδαση παλι ειναι σχετικο...εμενα προσωπικα περισσοτερο μου αρεσει να αραζω σε μια παραλια και να χαλαρωνω,παρα να παω σε κλαμπ....οπως τη βρισκει κανεις!και πραγματικα ας μου πει μια κοπελα αν καποιες φορες δεν εχει πιασει τον εαυτο της τοσο κουρασμενο που να λεει οτι δεν αισθανομαι 30 αλλα 80 χρονων???προφανως ολες αναπολειτε τη προ παιδιου εποχη(εγω το περιμενω ακομα γι'αυτο δεν με βαζω μεσα...)και το θεωρω απολυτα φυσιολογικο γιατι κακα τα ψεματα τα περισσοτερα περνανε απο τα χερια μας ,σπιτι,δουλεια ,συζυγος παιδια....νομιζω εχουμε πολυ περισσοτερες ευθυνες απο τους αντρες μας στη καθημερινοτητα γιάυτο αισθανομαστε ετσι.........ζηστε λοιπον τη καθε περιοδο της ζωης σας με τις διαφορετικες της φασεις και ρουφηξτε τη καθε στιγμη!!1για μενα το χειροτερο ειναι να σου μενουν αποθημενα και ξεφνικα στα 45-50 να κανεις μπαμ και να θες να κανεις οτι δεν εκανες στα 20..

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα με την τελευταία φράση, νομίζω ότι αυτό είναι το χειρότερο να μην έχεις ζήσει ότι θα ήθελες πριν κάνεις οικογένεια και να νομίζεις ότι μπορείς να τα ζήσεις μετά.

Πάντως το να σκέπτεσαι στιγμές ελευθερίας δε σημαίνει ότι θα ήθελες να τις έχεις τώρα, μπορεί απλά να λες τι τέλεια που είχα περάσει εκείνη την περίοδο αλλά αν την ξαναζούσες τώρα δε θα ήταν ίδια. Δε σας έχει τύχει να έχετε στο μυαλό σας κάτι ως τέλειο ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλά καλό;

Το σημαντικό και για μένα είναι να προσαρμόζεσαι στις καταστάσεις με το λιγότερο για σένα κόστος.

Εμένα πάντως όταν έμεινα έγκυος μου έλεγαν τώρα είναι καλά μετά που θα βγει θα τρέχεις και δε θα φτάνεις και είχαν πολύ άδικο. Πέρασα μια άσχημη εγκυμοσύνη, μια χειρότερη λοχεία αλλά τώρα που είμαστε 17μηνών όλα μου φαίνονται τέλεια. Και δουλεύω (4ώρο) και το σπίτι κάνω μόνη μου και έχω αντοχή για απογευματινή βόλτα με τη μπουμπού μου για παιχνίδι με τη μπάλα. Όχι κάθε μέρα αλλά τις περισσότερες, γιατί όσο μεγαλώνει και επικοινωνείς μαζί της είναι όλα πιο απλά. Και πιστεύω ότι τα παιδιά προσαρμόζονται στις ανάγκες τις οικογένειας, όπως είχαμε προσαρμοστεί και εμείς ως παιδιά.

[ekavi_]

Το ότι τα μηνύματά μου βγάζουν μελαγχολία, από πού συμπεραίνεται; Είπα να αφήσω να πέσει κάτω το προηγούμενο μήνυμά σου για "πρόβλημα"... και τώρα το πρόβλημα έγινε μελαγχολία;

 

Αν θέλεις, άφησέ με να χαρακτηρίσω εγώ το συναίσθημα που μου δημιουργούν όλα αυτά... Είναι προβληματισμός, όχι πρόβλημα και εγρήγορση, όχι παραίτηση.

 

Κανονικά δεν θα έπρεπε να το συνεχίσω, αλλά ειλικρινά προσπαθώ να μάθω πώς σκέφτονται κάποιοι γονείς σήμερα, έχει ενδιαφέρον.

 

Δεν είμαι σίγουρη αν απευθύνεσαι σε εμένα, αλλά ναι ένιωσα ότι μελαγχολείς που δεν μπορείς να κάνεις ότι έκανες και πριν και αναγκάζεσαι να κοπιάζεις ώστε να μην διαλυθεί η παρέα σας.

Δεν βλέπω γιατί είναι αγενές που είπα κάτι τέτοιο. Συζήτηση κάνουμε και σου είπα τι καταλαβαίνω εγώ από τα μηνύματά σου. Αν κάνω λάθος διόρθωσέ με (αφού εσύ προφανώς ξέρεις καλύτερα τι αισθάνεσαι), αλλά δεν βλέπω το λόγο να προσβληθείς.

Σου παραθέτω κάποιες από τις φράσεις που με οδήγησαν στο συμπέρασμα.

 

 

Δεν ξέρω, περνάω κρίση μέσης ηλικίας και δεν βοηθάει που βλέπω ότι όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, τα μέλη της παρέας των μεγάλων σκορπάνε στις υποχρεώσεις τις δικές τους, έχουν διαβάσματα και δραστηριότητες, παιδικά πάρτι με φίλους από το σχολείο, πότε του ενός και πότε του άλλου, εκ μέρους των μελών της παρέας, το βλέπω να έρχεται και σε εμάς, οπότε και αυτές οι συγκεντρώσεις σε σπίτια, που θεωρούνται η μόνη διασκέδαση, και σε άλλες παρέες εδώ στο φόρουμ καθώς φαίνεται, αραιώνουν και αυτές! Οπότε τι;;; Χαλαρώνουμε και το απολαμβάνουμε; Μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά ολονών και ξαναβρισκόμαστε να συζητάμε τότε για την πίεση και το ζάχαρο;

 

Ελπίζω το νούμερο δίπλα στην ηλικία της θεματοθέτριας να μην είναι ένδειξη για την ηλικία της και να πιστεύει στα αλήθεια ότι ο μόνος τρόπος να μεγαλώσει παιδί είναι να ασκητεύσει και έτσι κάνουν όλοι, deal with it!

 

Μου φαίνεται θα αφήσω τα παιδιά στο σύζυγο και θα πάρω τους δρόμους κάποιο βράδυ!!!

 

Το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τη διασκέδαση είναι διαφορετικό και δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Δηλαδή εσύ αν βλέπεις έναν γονιό που δεν ξενυχτάει συχνά, που δεν βρίσκεται συχνά με παρέες ενηλίκων, που δεν αφήνει τα παιδιά σε γιαγιάδες για να βγει έξω νύχτα, κτλ σημαίνει ότι ασκητεύει ή ότι κάνει ζωή 70άρη; Νομίζω παίρνεις ως δεδομένο ότι όλοι αντιλαμβάνονται τη διασκέδαση όπως εσύ. (και παλι διόρθωσέ με αν κανω λάθος)

[AthinaP]

Το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τη διασκέδαση είναι διαφορετικό και δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Δηλαδή εσύ αν βλέπεις έναν γονιό που δεν ξενυχτάει συχνά, που δεν βρίσκεται συχνά με παρέες ενηλίκων, που δεν αφήνει τα παιδιά σε γιαγιάδες για να βγει έξω νύχτα, κτλ σημαίνει ότι ασκητεύει ή ότι κάνει ζωή 70άρη; Νομίζω παίρνεις ως δεδομένο ότι όλοι αντιλαμβάνονται τη διασκέδαση όπως εσύ. (και παλι διόρθωσέ με αν κανω λάθος)

 

Αυτά τα "δεν" το ένα και "δεν" το άλλο, ορίστηκαν από άλλα μέλη ως ο τρόπος ζωής μετά τα παιδιά, από όσους τέλος πάντων αισθάνονται έτσι, όμως αυτά τα ίδια άλλα μέλη θεώρησαν ότι χόρτασαν τη ζωή χωρίς "δεν" πριν τα παιδιά και ότι αυτή αρμόζει πριν τα παιδιά, τουλάχιστον σε ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας, παραδοσιακά τουλάχιστον. Πρόσεξες το νούμερο δίπλα στο νικνέιμ της κοπέλας; Σε αυτό καθαρά αναφερόταν ο ασκητισμός, αν το νούμερο αυτό σημαίνει πόσα χρόνια η κοπέλα έχει γνωρίσει τον κόσμο αυτό, ότι γράφοντας εδώ απόλυτα πράγματα, η κοπέλα αν αφαιρέσει κανείς την εγκυμοσύνη και μέχρι να πάει το παιδί στην ηλικία που είναι τώρα, η ζωή χωρίς "δεν" ήταν έως τώρα κανένα εξάμηνο και that's it? Τα λέμε ξανά στα 35 και αν; Δηλαδή ένα απλό, να χορέψει με το σύντροφό της στο γλέντι χωρίς να σκέφεται πού είναι το παιδί, αλλά ας μην το συνεχίσω, όποιου δεν του λείπει, δεν του λείπει...

 

Φυσικά και δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια πράγματα, για αυτό και το παράδειγμα με την παραλία, αρκετοί ενώ μπορούν να κάνουν παραπάνω πράγματα την οποιαδήποτε στιγμή απλά δεν τους ενδιαφέρει καθόλου...

 

Το πού θα βάλει κανείς τον εαυτό του είναι προσωπική υπόθεση και του συντρόφου. Αλλά καταλήγουμε να λέμε τα ίδια και τα ίδια.

 

Και τέλος πάντων η κοπέλα που ξεκίνησε το τόπικ δεν έχει δώσει βασικές πληροφορίες και δεν συμμετείχε ξανά, οπότε τι μας κόφτει και εμάς στο κάτω κάτω; Ας κάνει ο καθένας ό,τι καταλαβαίνει.

[ekavi_]

Η κοπέλα που άνοιξε το θέμα (αν υποθέσουμε ότι είναι πραγματική η ιστορία που είπε) έχει εξαφανιστεί. Πλέον συζητάμε μεταξύ μας με αφορμή το θέμα που άνοιξε. Εγώ προσωπικά δεν απευθύνομαι σε εκείνη. Μιλάω γενικά για το κατά πόσο πρέπει ή δεν πρέπει να ακολουθούν παντού τα παιδιά.

 

Καταλήγω ότι είναι θέμα των γονιών το τι θα κάνουν, ανάλογα με το πως αισθάνονται, με το αν έχουν βοήθεια, με την φάση που βρίσκονται κτλ... Στους τρίτους δεν πέφτει λόγος το τι θα κάνω εγώ. Όσους εκ προοιμίου αποκλείουν τα παιδιά μου από μια εκδήλωση-συνάντηση-οτιδήποτε, τους κάνω πέρα εγώ και δεν τους χρειάζομαι στη ζωή μου.

 

Αυτό νομίζω είναι το συμπέρασμα όλων των posts μου.