ΜΕ ΔΑΓΚΩΣΕ, ΤΟΝ ΧΤΥΠΗΣΑ & ΝΙΩΘΑ ΤΥΨΕΙΣ...

[nala]

Καλησπέρα...

Γράφω αυτη τη στιγμη και ειμαι σε πολυ ασχημη ψυχολογικη κατασταση...Νιωθω η χειροτερη μαμα του κοσμου!

Εχω ενα αγορακι 32 μηνων και ενα κοριτσακι 39 ημερων. Γενικά ο "μεγάλος" το εχει παρει καλά τον ερχομο του μωρου, δεν εχει βγαλει αντιδραση απεναντι στο μωρο αλλα απεναντι σε μενα. Ενω ηταν ενα πολυ συνεργασιμο παιδακι εχει γινει μια μονιμη αντιδραση και αρνηση σε οτιδηποτε.

Ξερω οτι με αυτο τον τροπο μου δειχνει τα συναισθηματα του και προσπαθω οσο μπορω να δειχνω κατανοηση.

Ειμαι ολες τις ωρες μονη μαζι του και με το νεογεννητο καθως εχω ελαχιστη βοηθεια απο παππουδες-γιαγιαδες και ο αντρας μου φευγει 6 το πρωι και γυρναει 6-7-8 το βράδυ.

Χτες λοιπον το βραδυ ειχε αργησει ο αντρας μου απο τη δουλεια, ο μικρός δεν ειχε κοιμηθει το μεσημερι και αρα δεν ειχαμε ησυχασει καθολου, το μωρο με κολικό να κλαιει απαρηγορητα ολο το απογευμα και εγω κομματια (απο ορμονες, απο κουραση, απο ξενυχτι απο κλεισουρα απο ολα...).

Κάποια στιγμη είχε κάνει κακα (το παμπερ επιχειρησαμε να το βγαλουμε το καλοκαιρι, δεν τα καταφεραμε ηταν μολις 2 χρονων και η παιδιατρος μου ειπε να μην τον πιεσω γιατι πρωτον ηταν μικρουλης και δευτερον με τον ερχομο του μωρου πολυ πιθανον να ειχαμε πισογυρισμα και αρα τσαμπα κοπος) και αρνιοταν επι ωρα. Να τον κυνηγαω μεσα στο σπιτι για να τον αλλαξω και τιποτα. Καποια στιγμη τον καταφερα και οπως τον πηρα αγκαλια με δαγκωνει στον ωμο τοσο δυνατα που μου εκανε μωλοπα!!

Δεν με αφηνε παρα μονο οταν αναγκαστικα να του τραβηξω το μαλλι γιατι ποναγα παρα πολυ! Νιωθω απαισια και για αυτο... Απλά να σας πω οτι πριν 10 χρονια με δαγκωσε σκυλος και βρεθηκα για 2 μηνες στο νοσοκομειο με πολυ σοβαρα τραυματα που κουβαλαω ακομα και στιγμιαια ενιωσα το ιδιο συναισθημα... Θολωσα τελειως!!!

Αφού με άφησε και του ειπα οτι πονεσα παρα πολυ αρχισε να με κλωτσαει, να με χτυπαει και να μου λεει "φυγε"... Το μωρο να ωρίεται εντωμεταξυ και πανω στα νευρα μου του εδωσα μια στον πωπο. Συνεχισε να με κλωτσαει και εκει εκανα το χειροτερο. Του εδωσα χαστουκι! Δεν ηταν δυνατο αλλα σαν πραξη ειναι απαραδεκτη και το μετανιωσα την ιδια στιγμη! Εκλαιγε αυτος εκλαιγα κι εγω. Μου ειπε "συγνωμη μαμα" κλαιγοντας και του ζητουσα κι εγω συγνωμη και του ελεγα οτι δεν θα το ξανακανω μεσα σε αναφιλητα...

Επεσα να κοιμηθω και ολο το βραδυ το μονο που σκεφτομουν ηταν αυτο που εκανα, ποσο αδικο ηταν, ποσο ασχημα τον εκανα να νιωσει και προσευχηθηκα με καποιο τροπο να με συγχωρεσει και να το ξεχασει...

Δεν εγραψα εδω για να με δικαιολογησετε ή να με κράξετε... Ξερω πολύ καλά ποσο ασχημο ηταν αυτο που έκανα και ορκιστηκα να μην το ξανακάνω ποτε.Νιωθω απαισια...

Γράφω για να σας ρωτήσω: Πόσο κακό μπορεί να του έχω κάνει στην ψυχολογία του και αν υπάρχει περίπτωση ποτέ να το ξεχάσει...

Σας ευχαριστω και ζητώ συγνώμη για το μεγάλο ποστ...

[ΟΛΓΑ78]

Καταρχήν, να σου ζήσουν τα παιδάκια σου, να είναι πάντα γερά και χαρούμενα!! Δεύτερον, έχω να σου πω ότι -τουλάχιστο από τα γραφόμενά σου- δείχνεις μια πολύ καλή μαμά, που νοιάζεται πραγματικά για τα παιδιά της, αλλά που -επίσης- είναι άνθρωπος και έχει όρια και αντοχές. Κακές στιγμές έχουμε όλες οι μανούλες. Στο διαταύτα τώρα. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι με την στάση σου μετά το συμβάν το παιδί νιώθει ήδη καλύτερα. Το αγκάλιασες, του ζήτησες συγνώμη, σε είδε να κλαις, σου ζήτησε κι εκείνο συγνώμη....δεν νομίζω ότι έχεις προκαλέσει κάτι το τραγικό στην ψυχούλα του. Λογικό είναι ότι εκείνη τη στιγμή ξαφνιάστηκε, φοβήθηκε...είμαι -όμως- της άποψης να μην του ξανααναφέρεις το γεγονός, μην του το ξαναθυμίσεις, τα παιδιά σε αυτη την ηλικία ξεχνάνε εύκολα, όταν η ροή της καθημερινότητάς του συνεχίζεται φυσιολογικά χωρίς σκαμπανεβάσματα. Απλά, κοίταξε λίγο και τον εαυτό σου, αν έχει κάποια στιγμή καλή μέρα πάρε τα και τα 2 για καμία βολτούλα, για να ξελαμπικάρετε όλοι σας, και εσύ και το αγοράκι σου που όσο ναναι έχει ανατραπεί η καθημερινότητά του. Βάζε τον να συμμετεχει στη φροντίδα του μωρού με το να σε .."βοηθάει" στο μπάνιο του, να σου φέρνει μπιμπερό, σαλιάρες κλπ. και χάριζέ του πολλές πολλές αγκαλίτσες!!! Όσο πιο πολλές μπορείς!!! Μην ανησυχείς, αφού ήταν ένα μεμονωμένο και ατυχές περιστατικό όλα θα πάνε καλά!!!

[κανίνα]

να σου ζησουν τα ζουζουνια!κοιτα για μια φορα που συνεβη ,και ενω εισαι και προφανως στη τσιτα με το 2ο παιδακι,δεν νομιζω πως του εκανες καποιο ανεπανωρθωτο κακο!

ειναι απολυτα φυσιολογικο να ζηλευει μωρε το καημενο,νιωθει τωρα οτι η μαμα του δεν του δινει σημασια και ξεσπαει κι αυτο!καλο θα ηταν να μην υιοθετησεις μια τετοια αντιμετωπιση,γιατι τοτε θα του κανεις κακο...και ενα παιδι που μεγαλωνει με ξυλο,καποια στιγμη θα αρχισει να βαραει κι αυτο τους αλλους...θα το θεωρει φυσιολογικο!

παντως μην σαλταρεις!ολοι καποια στιγμη χανουν τη ψυχραιμια τους...το να φαει καμια μαλακη στο πωπο,δεν πειραζει αλλα με μετρο!

βασικα εγω στη θεση σου θα του αφιερωνα καποια ωρα να τον παρω αγγαλια,θα του ελεγα πως τωρα που εχει αδερφακι θα πρεπει να βοηθαει τη μαμα,μα το αγαπαει και κυριως θα τον καθησυχαζα πως το οτι εχει αδερφακι δεν σημαινει πως δεν τον αγαπατε οπως και πριν...εξηγησε του τη φροντιδα που απαιτει το μωρο,με πολυ απλα λογια!θα το καταλαβει!δεν υπαρχει περιπτωση να σταματησει να ζηλευει απο τη μια μερα στην αλλη και ισως υπαρξουν κι αλλα "επεισοδια"...τα κανει για να σου τραβηξει την προσοχη!

εσυ τωρα χαλαρωσε!δεν κρινεται η μανα απο μια στιγμη!εισαι μια χαρα μαμα!σιγα σιγα θα συνηθησεις κι εσυ και θα βρεις τα κουμπια του!μην κρινεις τον εαυτο σου τοσο σκληρα!

[sofiamk]

Axxxx τα έχουμε περάσει (μάλλον) όλες....

Σε φτάνουν μερικές φορές στα όρια σου τα άτιμα....

Δεν είσαι κακή μανούλα!!!

Το χειρίστηκες πολύ καλά μετά την κακή στιγμή που είχατε....

Πίστεψε με κι εγώ κι άντρας μου κάθε φορά που χρειάζεται απλά να υψώσουμε τη φωνή μας και μόνο, μετά νιώθουμε απαίσια... Πολλές φορές όταν ο ένας βλέπει τον άλλο να μαλώνει τον "μεγάλο" επεμβαίνουμε διακριτικά (κοιταζόμαστε στα μάτια) για να δούμε μήπως πρέπει να αναλάβει ο δεύτερος, ο πιο "ήρεμος" την κατσάδα για να μη ξεφύγουμε....

Πάρτους και πηγαίνετε βόλτα... πολύ καλή συμβουλή... παιδική χαρά για να ξεδίνει και το μεγάλο.

Καλό κουράγιο με τα δύο ζουζούνια σου. Να είναι πάντα γερά και εσύ καλή υπομονή!!!

[Daphne-]

Δεν εγραψα εδω για να με δικαιολογησετε ή να με κράξετε... Ξερω πολύ καλά ποσο ασχημο ηταν αυτο που έκανα και ορκιστηκα να μην το ξανακάνω ποτε.Νιωθω απαισια...

Γράφω για να σας ρωτήσω: Πόσο κακό μπορεί να του έχω κάνει στην ψυχολογία του και αν υπάρχει περίπτωση ποτέ να το ξεχάσει...

Σας ευχαριστω και ζητώ συγνώμη για το μεγάλο ποστ...

Θα το ξεχάσει. Πρόπερσυ είχαμε πάει σε παιδοψυχίατρο γιατί στη μικρή μας είχαν έρθει τα "πάνω κάτω" ,λόγω έναρξης παιδικού, και μας είχε απαντήσει το εξής, στην ίδια ερώτηση με τη δική σου

"Τα παιδιά είναι μηχανές συγνώμης".

Εάν λοιπόν ζητήσεις αυτή τη "συγνώμη", ειλικρινά, θα σε συγχωρέσει.

[lelaki1980]

Θα το ξεχάσει. Πρόπερσυ είχαμε πάει σε παιδοψυχίατρο γιατί στη μικρή μας είχαν έρθει τα "πάνω κάτω" ,λόγω έναρξης παιδικού, και μας είχε απαντήσει το εξής, στην ίδια ερώτηση με τη δική σου

"Τα παιδιά είναι μηχανές συγνώμης".

Εάν λοιπόν ζητήσεις αυτή τη "συγνώμη", ειλικρινά, θα σε συγχωρέσει.

 

ωραιο αυτο το τελευταιο και το διαπιστωσα μολις χτες που η μικρη μου (2 χρονων)ειχε παρει τις κηρομπογιες και ζωγραφισε το τραπεζακι του σαλονιου ευτυχως οχι ολο αλλα αρκετο.εγω εκεινη την στιγμη αλλαζα κατσαρολα στο φαγητο γιατι ειχε λιγο αρπαξει και τα νευρα τσαταλια.παω και εγω βλεπω τον χαμο(δεν φοβαμαι μην βαλει κατι στο στομα της κτλ)και βλεπω αυτα τα χαλια ενω ηταν στο δωματιο της και ζωγραφιζε στο χαρτι ξαφνικα βρεθηκε στο τραπεζακι του σαλονιου.της δινω μια στον ποπο(εννοειτε οτι δεν πονεσε)αλλα μαλλον τρομαξε απο την φωνη μου και παταει τα κλαματα και της λεω να ζωγραφιζει στο χαρτι κτλ κτλ και μου λεει πονεσα πονεσα και της λεω συγνωμμη αγαπη μου αλλα δεν θα το ξανακανεις ετσι?και της δινω φιλακια και παλι φιλακια.ενιωσα υπερβολικα πολυ ασχημα καθως ειναι η πρωτη φορα που μου συνεβει αυτο απλα με αυτο το τροπο θελω να πω οτι αυτο μπορει να συμβει μια φορα στο τοσο αν και εφοσον συνδυαστει σε κακια ωρα...δηλαδη η μανουλα να εχει νευρα για τον οποιοδηποτε λογο παντα εκεινη την στιγμη ομως (κλαιει το μικροτερο μωρακι-καιγετε το φαγητο καλη ωρα και γενικως τετοια ψιλοπραγματακια)τα οποια δυστυχως συμβαινουνε!το παιδακι της φιλης μας εννοειτε οτι θα το ξεχασει γιατι πολυ απλα εγινε μια φορα!δεν το συζηταω να γινετε καθημερινα γιατι εκει σημαινει οτι υπαρχουν αλλα θεματα....

[sogni d'oro]

είναι οι ορμόνες της 2ης εγκυμοσύνης. και εμένα με φέρνει στα όρια ο δικός μου (29 μηνών) τώρα που γέννησα (πριν 25 μέρες). πρίν είχα υπομονή, τώρα εξαντλήται εύκολα

[nala]

Μακαρι να το ξεχασει...Και μακαρι να καταλαγιασουν κ πι ορμονες γιατι βρες-ωρες νιωθω οτι θα με κλεισουν στο Δαφνι!

[polina26]

αχ κοριτσάκι μου μην στεναχωρίεσαι .

λογικό με 2 παιδια χωρις βοηθεια να τα παιξεις.

όλοι κάποια στιγμή φτάνουμε στο αμήν και ενα παραπάνο εσύ που οι ορμόνες σου χορευουν το χωρό της βροχής....

το παιδάκι σου θα το ξεχάσει

απο την στιγμή που τους ζητησες συγνωμη και συνηδιτοποιησες πολυ γρήγορα τι έκανες το κατάλαβε και το ίδιο ...

σε ένα βιβλίο είχα δοιαβάσει πως πρέπει να λέμε στα παιδια μας τι αισθανόμαστε και το τι νιωθουμε..

αν σου ξανατύχει τίποτα τέτοιο με τον μικρό .. εννοω να σε δαγκάει και να σε κλωτσάει νομίζω πως πρέπει να τους δείξεις τι αισθάνεσαι είτε βαζοντας τα κλάματα είτε λεγοντας του ότι εισαι πολύ απογοητευμενη με την συμπεριφορα του..

δεν ξέρω αν θα ποιασει αλλά ο συγγραφέας ήταν ψυχολογος.

καλο κουράγιο καλή μου και να χαίρεσαι τα παιδάκια σου

[zoifio]

Δυστυχώς μανούλες, ιδίως όταν είμαστε μόνες με τόσο μικρά παιδιά, χωρίς βοήθεια, είναι αναμενόμενο να χάσουμε κάποια στιγμή τον έλεγχο... όμως, όπως είπαν και τα κορίτσια, απο τη στιγμή που γνωρίζουμε το λάθος μας και προσπαθούμε να αποκαταστήσουμε την συναισθηματική επαφή με τα παιδιά μας, δεν χρειάζεται να νιώθουμε διαρκώς ενοχές... Το λάθος, οποιοδήποτε λάθος, είναι μέσα στο πρόγραμμα, κι όποιος πιστεύει ότι θα καταφέρει να μεγαλώσει τα τέλεια παιδιά, πλανάται πλάνη οικτρά. Είμαστε άνθρωποι, με αντοχές και όρια, η φύση μας έκανε έτσι. Να χαιρόμαστε τις όμορφες στιγμές με τα παιδάκια μας και να φροντίζουμε οι άσχημες να διαρκούν λιγότερο. Να μην τις επιμηκύνουμε με ενοχές και ανασφάλειες.

Υπομονή σε όλες μας και αγάπη!!!

[elenip]

Δεν έχω διαβάσει τι σου έχουν απαντήσει οι άλλες μαμάδες... θα σου πω μόνο για το ερώτημα που θέτεις πόσο δηλ. κακό μπορεί να έκανε στην ψυχολογία του παιδιού να ρωτήσεις έναν ειδικό και όχι το φόρουμ.... και επειδή ότι και να γράψεις εδώ παρεξηγείται δεν εννοώ να πας επιτότου σε παιδοψυχολόγο για το γεγονός... ένα απλό τηλέφωνο να κάνεις σε ένα ειδικό ή ένα απλό σερφάρισμα για την βία σε άρθρα γραμμένα από ειδικούς θα σου δώσει την απάντηση... απαντήσεις του στυλ "μια χαρά μανούλα είσαι και δεν κρίνεσαι από μία στιγμή, όλες τα ίδια κάνουμε" απλά με εξοργίζουν.... το γιατί ένας γονιός φτάνει στο σημείο να χτυπήσει ένα παιδί σίγουρα υπήρξαν λόγοι (αλλιώς μιλάμε για τέρατα που δεν είναι επί της παρούσης) ... το αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει... η λεκτική ή σωματική βία είναι ότι χειρότερο για ένα παιδί... το για ποιο λόγο έγινε είναι παντελώς αδιάφορο... το αποτέλεσμα μετράει... το θέμα είναι να βρεις εσύ τις ισορροπίες σου γιατί από ότι έχω δει δυστυχώς σε αρκετές οικογένεις η πρώτη φορά φέρνει την δεύτερη την τρίτη και μετά το χτύπημα είναι απλώς ένας τρόπος ελέγχου για το παιδί.... δεν σε κρίνω αλλά θεωρώ ότι το να στενοχωριέσαι δεν αλλάζει κάτι... σκέψου σοβαρά τι ήταν αυτό που σε έκανε να ξεπεράσεις τα όρια... αν χρειάζεσαι βοήθεια για τα παιδιά, ζήτησέ την από σύζυγο / συγγενείς / φίλους, ίσως και κάποια κοπέλα που μπορεί να την πάρεις για λίγες ώρες ... ελπίζω να σε βοήθησα...

[thekla_]

Δεν έχω διαβάσει τι σου έχουν απαντήσει οι άλλες μαμάδες... θα σου πω μόνο για το ερώτημα που θέτεις πόσο δηλ. κακό μπορεί να έκανε στην ψυχολογία του παιδιού να ρωτήσεις έναν ειδικό και όχι το φόρουμ.... και επειδή ότι και να γράψεις εδώ παρεξηγείται δεν εννοώ να πας επιτότου σε παιδοψυχολόγο για το γεγονός... ένα απλό τηλέφωνο να κάνεις σε ένα ειδικό ή ένα απλό σερφάρισμα για την βία σε άρθρα γραμμένα από ειδικούς θα σου δώσει την απάντηση... απαντήσεις του στυλ "μια χαρά μανούλα είσαι και δεν κρίνεσαι από μία στιγμή, όλες τα ίδια κάνουμε" απλά με εξοργίζουν.... το γιατί ένας γονιός φτάνει στο σημείο να χτυπήσει ένα παιδί σίγουρα υπήρξαν λόγοι (αλλιώς μιλάμε για τέρατα που δεν είναι επί της παρούσης) ... το αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει... η λεκτική ή σωματική βία είναι ότι χειρότερο για ένα παιδί... το για ποιο λόγο έγινε είναι παντελώς αδιάφορο... το αποτέλεσμα μετράει... το θέμα είναι να βρεις εσύ τις ισορροπίες σου γιατί από ότι έχω δει δυστυχώς σε αρκετές οικογένεις η πρώτη φορά φέρνει την δεύτερη την τρίτη και μετά το χτύπημα είναι απλώς ένας τρόπος ελέγχου για το παιδί.... δεν σε κρίνω αλλά θεωρώ ότι το να στενοχωριέσαι δεν αλλάζει κάτι... σκέψου σοβαρά τι ήταν αυτό που σε έκανε να ξεπεράσεις τα όρια... αν χρειάζεσαι βοήθεια για τα παιδιά, ζήτησέ την από σύζυγο / συγγενείς / φίλους, ίσως και κάποια κοπέλα που μπορεί να την πάρεις για λίγες ώρες ... ελπίζω να σε βοήθησα...

 

Για τη ψυχολογία της μητέρας είμαι σίγουρη ότι δεν θα υπάρχουν πολλά άρθρα πάντως!

[elenip]

Για τη ψυχολογία της μητέρας είμαι σίγουρη ότι δεν θα υπάρχουν πολλά άρθρα πάντως!

 

Υπάρχουν πάρα πολλά άρθρα όπως και για την επιλόχεια κατάθλιψη και για την γενικότερη ψυχολογία της γυναίκας μετά τον γάμο και την απόκτηση ενός παιδιού καθώς πλέον έχει να αναλάβει πάρα πολλούς ρόλους ... και αυτό που δεν έχουν καταλάβει πολλές μητέρες είναι ότι η δική τους ψυχολογία επηρεάζει την ψυχολογία όλων... και κυρίως του παιδιού τους...δυστυχώς όμως, το αποτέλεσμα μιας κακής ψυχολογίας της μητέρας ως επί το πλείστον "βγαίνει" σε αθώες ψυχούλες... κάθε μητέρα θα πρέπει να αναζητήσει οποιαδηποτε βοήθεια εάν αισθάνεται ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα ... και εδώ ειναι το πιο σημαντικό... να βάλουμε στην άκρη εγωισμούς, πικρίες κλπ... ξέρεις πόσες κοπέλες ενώ υπάρχει π.χ. η δυνατότητα βοήθειας από μητέρα / πεθερά κλπ να μην το δέχονται για να μην χαρακτηριστούν "ανίκανες" ως μητέρες.. αυτές οι γυναίκες είναι αυτές που δέρνουν τα παιδιά τους γιατί είναι προφανές ότι δεν μπορούν να το διαχειριστούν... δεν μιλάω για την κοπέλα που άνοιξε το θέμα .. γενικά μιλάω... απλώς με τρομάζει το γεγονός όταν μία μητέρα ξεπερνά τα όρια και ανοίγει την ψυχή της σε άλλες μητέρες για να την συμβουλέψουν (κάτι που σημαίνει ότι την νοιάζει αλλιώς δεν θα έκανε καν τον κόπο να γράψει) να γράφονται ένα κάρο απόψεις του στυλ ... "όλες τα ίδια κάνουμε / δεν κρίνεσαι από μία στιγμή / μην χαλιέσαι".. αυτά δεν είναι συμβουλές... αυτά είναι επικρότηση συμπεριφοράς που προφανώς γίνονται και από άλλους και μέσω της δικής της εμπειρίας νιώθουν ότι δικαιώνονται και αφού το κάνουν και οι ίδιοι δεν είναι τόσο κακό.... ΔΕΝ ΚΡΙΝΩ ΚΑΝΕΝΑΝ... έχω ένα αγοράκι 2,5 ετών, πολύ ζωηρό, δεν έχω σηκώσει ποτέ το χέρι πάνω του, έχω τσακωθεί με την μητέρα μου και την πεθερά μου γιατί του έχουν υψώσει φωνή (η πεθερά μου τόλμησε να του δώσει μία στο χέρι, όταν πήγε να πειράξει ένα μπιμπελό της και έκτοτε σπάνια πηγαίνουμε σπίτι τους), έχω αποφασίσει ότι δεν θα κάνω δεύτερο παιδί γιατί οι αντοχές μου δοκιμάζονται συνέχεια καθώς είναι πολύυυυυυυυυ απαιτητικό παιδί, βάλλομαι συνεχώς από τον περίγυρο μου με κουβέντες του στυλ "μάλωσέ τον, βάλτον τιμωρία κλπ" τις οποίες τις επιστρέφω πίσω γιατί ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΗΦΑΝΗ που όταν σηκώνω το χέρι μου το παιδί μου τρέχει για να κάνουμε αγκαλίτσες και δεν κρύβει το πρόσωπό του (όπως της κουμπάρας μου) γιατί φοβάται ότι θα χτυπηθεί... κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο να είσαι μητέρα....

[Daphne-]

όταν μία μητέρα ξεπερνά τα όρια και ανοίγει την ψυχή της σε άλλες μητέρες για να την συμβουλέψουν (κάτι που σημαίνει ότι την νοιάζει αλλιώς δεν θα έκανε καν τον κόπο να γράψει) να γράφονται ένα κάρο απόψεις του στυλ ... "όλες τα ίδια κάνουμε / δεν κρίνεσαι από μία στιγμή / μην χαλιέσαι".. αυτά δεν είναι συμβουλές... αυτά είναι επικρότηση συμπεριφοράς που προφανώς γίνονται και από άλλους και μέσω της δικής της εμπειρίας νιώθουν ότι δικαιώνονται και αφού το κάνουν και οι ίδιοι δεν είναι τόσο κακό.... ΔΕΝ ΚΡΙΝΩ ΚΑΝΕΝΑΝ

Θα συμφωνήσω μαζί σου. Επίσης συμφωνώ απολύτως και με το προηγούμενο σου μήνυμα.

 

Κι επειδή κι εγώ έγραψα παραπάνω αυτό που μας είπε η παιδοψυχίατρος "τα παιδιά είναι μηχανές συγνώμης", δεν σημαίνει ότι όποτε έχουμε νευρά κτλ ξεσπάμε στα παιδιά μας. Καλό ειναι να φροντίζουμε να ελέγχουμε το θυμό μας...(Δεν απευθύνομαι στη θεματοθέτρια, αλλά στα επόμενα ποστς.)

 

Βαθιές ανάσες!

[zoifio]

Είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, που ότι και να πει κανείς, απο τη μια θεωρείται ότι επικροτεί μια κακή συμπεριφορά κι απο την άλλη ότι στερεί την ψυχολογική στήριξη που έχει ανάγκη η μαμά και το παιδί που είχαν μια αρνητική στιγμή. Ποτέ κανείς δεν ξέρει τι τελικά κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά, μια κακή στιγμή ή ο υπερβολικός φόβος μήπως και αυτή προκύψει. Ή ακόμα και το να ξαναζείς μια κακή στιγμή μόνο και μόνο για να μετριάσεις τις ενοχές σου.... τους προβληματισμούς μου γράφω...και πράγματι, το μόνο περιττό σε αυτή την κουβέντα είναι η κριτική. Αγάπη, θα ξαναπώ...και τα παιδιά πάνω απο όλα...

[Daphne-]

Ή ακόμα και το να ξαναζείς μια κακή στιγμή μόνο και μόνο για να μετριάσεις τις ενοχές σου.... τους προβληματισμούς μου γράφω....

Τι εννοείς?

 

Ναι οι ενοχές και η κατάκριση δεν βοηθούν κανέναν, συμφωνώ. Ωστόσο ούτε η "συγχώρεση" από τα μέλη ενός φορουμ βοηθά. Στην τελική η κοπέλλα που έβαλε το θέμα δεν ζήτησε ούτε κατάκριση, ούτε συγχώρεση εκ μέρους μας

Για το παιδί της αναρωτιέται και ειναι πολύ σαφής:

Δεν εγραψα εδω για να με δικαιολογησετε ή να με κράξετε... Ξερω πολύ καλά ποσο ασχημο ηταν αυτο που έκανα και ορκιστηκα να μην το ξανακάνω ποτε.Νιωθω απαισια...

Γράφω για να σας ρωτήσω: Πόσο κακό μπορεί να του έχω κάνει στην ψυχολογία του και αν υπάρχει περίπτωση ποτέ να το ξεχάσει...

[yogini]

Εγω πρόσφατα πέρασα τα ίδια με σένα μιας και η μικρή μου ειναι 4 μηνών και ο μεγάλος 4 χρονών. Οι αντιδράσεις και των δυο σας ειναι φυσιολογικότατες και μην κρίνεις τόσο βαριά τον εαυτο σου. Εαν με ενα χαστούκι παθαίναν τα παιδιά ψυχολογικά θα ειμασταν ολοι με χάπια. Προς Θεού δεν λέω να το επαναλάβεις γιατί περαν ολων των κακών ειναι και άχρηστη τιμωρία εντελώς πρόσκαιρη αλλά να μην τρελαίνεσαι κιολας. Κι εγω παραλίγο να τρέχω σε παιδοψυχολογο επειδή εκεινες τις μερες ο γιός μου δάγκωσε ενα παιδάκι στον παιδότοπο και η μανα του έκανε σαν τρελή αλλά μίλησα με πολλούς φίλους και διάβασα και κάτι βιβλία και στάνιαρα. Με βοήθησε ενα βιβλίο του Dr. Sal Severe, "Πως να συμπεριφέρεστε σωστά" που έχει μερικά τρικ διαχείρησης των κρίσεων κτλ.

Σε λίγο καιρό θα συνηθίσει το μωρό και ολα θα πάνε καλυτερα, δώστου λίγο χρόνο. Θέλει απλά κι αυτός τις αγκαλίτσες του και τις διαβεβαιώσεις του. Εγω οταν λείπει ο άντρας μου τον βάζω και κοιμάται μαζί μου και έχει ηρεμήσει πάρα πολύ γιατί εκεινη ειναι η ώρα του και κοιμάται εκείνος με την μαμά και οχι το μωρό.

[zoifio]

Γεια σου Daphne, το μόνο που θέλω να πω είναι ότι αυτά είναι ανθρώπινα, και να ξεφεύγουμε και να μετανιώνουμε και να ψάχνουμε λύσεις, να βελτιωνόμαστε, να συζητάμε και να διαφωνούμε και να συμφωνούμε. Αυτό είναι το κέρδος, η αλληλεγγύη. Όλα στο παιχνίδι είναι. Αν ήμαστε θεοί ή μηχανές, θα είχαμε λιγότερα προβλήματα!!:-):-)

[kokko]

Αλιμονο δεν το εκανες επιτηδες και το παιδι σου καταλαβε οτι σε πονεσε και γιαυτο αντεδρασες ετσι εξου και σου ζητησε συγγνωμη!Εξαλλου τα χαδακια της μαμας μετα την τιμωρια ειναι παντα πιο γλυκα