και ξαφνικά κατέρρευσα!

[rosaki]

εδώ και έξι μήνες που γεννήθηκε η μικρή μου, μέρα με τη μέρα πίστευα ότι ελέγχω όλο και καλύτερα την κατάσταση, ότι το απολάμβανα μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο, ότι άρχιζα να συνηθίζω τη ρουτίνα μέρα με τη μέρα.

Ώσπου, πριν κάποιες μερες πέρασα από το γραφείο για να πω ένα γεια στους συναδέλφους. ενώ δεν συνέβη τίποτα ιδαίτερο, ούτε θυμάμαι να έκανα κάποια σκέψη με το που επέστρεψα σπίτι και για μέρες μέχρι και τώρα που σας γράφω νιώθω τέτοια καταπίεση από την κατάσταση με το μωρό που φοβάμαι ότι είμαι έτοιμη να σκάσω ή να καταρρεύσω. ζορίζομαι πολύ. δεν απολάμβάνω τίποτα. η κούραση των πρώτων ημερών της ζωής με το μωρό επανήλθε. νιώθω μια στενοχώρια, μια πίεση, κάτι που ώρες ώρες το εκτονώνω με ένα βαθύ δυνατό αναστεναγμό, που κάνει τους δικούς μου να αναρωτιούνται τι μου συμβαίνει.

πως θα επανέλθω στην προηγούμενη κατάσταση. που λειτουργούσα χωρίς να σκέφτομαι?

[derbybaby]

καλησπερα!!καταρχην ηρεμησε κ μην απελπιζεσαι!!ειναι απολυτα φυσιολογικο να νοσταλγεις κ να αναπολεις στιγμες που ησουν πιο ανεξαρτητη διχως το μωρακι σου!ειναι σχετικα μικρουλη ακομα, σε λιγακι που θα εκδηλωνει την αγαπη του για σενα δε θα τα σκεφτεσαι τοσο εντονα!!πιστεψε με εχοντας περασει επιλοχειο στον πρωτο μ γιο τα ξεχνας ολα!!

σκεψου πως θα φτιαξει σε λιγακι ο καιρος, θα πηγαινετε βολτες, θα ερθει καλοκαιρακι κ θα κανετε μπανακια!μια χαρουλα θα ειστε!

καποια στιγμη θα πειστρεψεις κ στη δουλεια φανταζομαι κ θα αλλαξεις παραστασεις κ μετα να δεις που θα σου λειπει να εισαι σπιτι με τη μικρουλα σου!

[rosaki]

το περίεργο είναι πως ΔΕΝ έχει κολλήσει στο μυαλό μου καμία σκέψη. πχ πως ήμουν πριν το μωρό πως είμαι τώρα.

απλά, ένα πρωί ξύπνησα και απλά δεν άντεχα, δεν είχα δυνάμεις, δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. ευτυχώς αυτές τις μέρες είναι εδώ η μαμά μου, αλλά θα φύγει σε 3-4 μέρες (ζει στην επαρχία) και όλο αυτό με πιέζει ακόμη περισσότερο. σίγουρα φάση είναι και θα περάσει αλλά η αλήθεια είναι πως ζορίζομαι πολύ!

[lelaki1980]

το περίεργο είναι πως ΔΕΝ έχει κολλήσει στο μυαλό μου καμία σκέψη. πχ πως ήμουν πριν το μωρό πως είμαι τώρα.

απλά, ένα πρωί ξύπνησα και απλά δεν άντεχα, δεν είχα δυνάμεις, δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. ευτυχώς αυτές τις μέρες είναι εδώ η μαμά μου, αλλά θα φύγει σε 3-4 μέρες (ζει στην επαρχία) και όλο αυτό με πιέζει ακόμη περισσότερο. σίγουρα φάση είναι και θα περάσει αλλά η αλήθεια είναι πως ζορίζομαι πολύ!

 

αυτο ακριβως περασα και εγω οταν η μικρη ηταν 4-5 μηνων. και αναρωτιωμουνα αν ηταν επιλοχεια καταθλιψη γιατι νομιζω οτι αυτη εμφανιζετε λιγο μετα αφοτου γεννησσεις.δεν το εψαξα ομως παραπανω το θεμα.περασε μονο του με τον καιρο.(κανα μηνα το πολυ).ενω στην αρχη που γεννησσα και για τους πρωτους μηνες ημουν τελεια(τρεις λαλουν και δυο χορευουν)ξαφνικα με επιασε αυτη η βλακεια.δεν ειχα οραξη να κανω τιποτα,εκλαιγα στο ασχετο αλλα το παιδι το ειχα παντα στην εντελεια εννοειτε.απλα μπορει να μου μιλαγε πχ ο αντρας μου και εγω να μην ακουγα δεν του απαντουσα του ελεγα ναι μωρε ενταξει οτι πεις κτλ.ημουν κουρασμενη (οχι ομως με το μωρο γιατι σχετικα η δικια μου ειναι πανευκολο μωρο μεχρι και τωρα που ειναι 2,5χρονων)απλα κατι με χαλαγε χωρις ομως να προσδιοριζω τι ηταν αυτο.πολυ περιεργο συναισθημα επανηλθα ομως κανονικα χωρις να αλλαξει κατι στην καθημερινοτητα μου.και να φανταστεις οτι εγω απο νεογεννητο την εβγαζα γενικος εξω,πηγαιναμε για καφε κτλ οποτε δεν μπορω να πω οτι ηταν θεμα κλεισουρας.ακομα και τωρα μου θυμησες τι περασα και μου επανηλθε παλι στο μυαλο αλλα παλι χωρις και μετα απο δυο χρονια να μπορω να το εξηγησω!!περασε ομως και ολα καλα και χαιρομαι το παιδι μου εντελως!!υπομονη κουκλα!:p:p

[rosaki]

η ωρα είναι μόλις 9.30 το βράδυ. η μικρούλα μου (7 μηνών) κοιμάται στο κρεβάτι της και εγω αισθάνομαι κουρασμένη, πολύ κουρασμένη. τόσο που δεν πίστευα ότι είναι τόσο νωρίς και κοίταξα πολλές φορές το ρολόι για να βεβαιωθώ ότι είδα σωστά την ώρα. παλιότερα μπορεί να γυρνούσα και τέτοια ώρα από το γραφείο, αλλά τόσο κουρασμένη δεν με θυμάμαι.

από τη μια αισθάνομαι μια ικανοποίηση, η μέρα κύλησε ομαλά, το μικρούλι ήταν χαρούμενο, εφαγε καλά, παίξαμε, κάναμε αγαπούλες. τα είχα όλα έτοιμα στην ώρα τους, το φαγητό της, το νερό για το μπάνιο της, το κλιματιστικό ανοιχτό για να είναι ζεστά όταν θα ξεντυθεί, τα παιχνιδάκια της πλυμένα για να μπορεί να τα βάζει στο στόμα άφοβα.

από την άλλη όμως δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μια σκέψη μέσα στη μέρα που να αφορά εμένα. κάτι δικό μου. κάτι ανεξάρτητο από τα πρακτικά του μωρού.

η ώρα είναι 9.30 και λέω όχι δεν θα πάω να κοιμηθώ όσο και αν το κρεβάτι μου μοιάζει παράδεισος, θα το παλέψω, να καθίσω να διαβάσω 2-3 σελίδες ενός λογοτεχνικού που το έχω ξεκινήσει μήνες τώρα (από το μαιευτήριο) και δεν λέω να το προχωρήσω. κάτι πρέπει να έχει και η μέρα μου και για μένα. αισθάνεστε ποτέ έτσι?

[katerinak]

ναιαιαιαι!ναιαιαιαι!

[goody]

Rosaki ειναι απολυτως φυσιολογικο αυτο που νιωθεις και το μονο που μπορω να σου πω με βεβαιοτητα ειναι οτι ΔΕΝ θα ειναι για παντα ετσι, πολυ συντομα θα ληξει η πολυ μπεμπε φαση και θα ξαναβρεις τον εαυτο σου.

Κι εγω (και νομιζω οι περισσοτερες μαμαδες) ενιωθα ετσι τους πρωτους μηνες, φοβερη κουραση, νυστα, ειχα χασει την αισθηση της ωρας απο την μονοτονια της καθημερινοτητας μου! Ταισμα,αλλαγμα,παιχνιδι,κοιμισμα και ξανα...στα κλεφτα για μπανιο, μονιμως με πυτζαμες...ουφ!

Αν το ξαναζουσα τωρα...θα κοιμομουν σε καθε ευκαιρια! Δεν πα να ειναι και 7 το απογευμα, θα κοιμομουν οποτε μπορουσα, η αυπνια ριχνει τρομερα την ψυχολογια και φερνει νευρα... Και θα πηγαινα πιο πολλες βολτες. Οταν γεννησα ηταν χειμωνας, ημουν και ασχετη απο μωρα και φοβομουν λιγο αλλα θα μπορουσα να βαζω κανενα ρουχο και να βγαινω μια γρηγορη βολτουλα,εστω 10-15 λεπτα με το μωρακι σενα μαρσιπο να παρω μια ανασα...

Υπομονη, φαση ειναι και περναει. Αν βεβαια σε παιρνει πολυ απο κατω, ζητα βοηθεια, μην καταπιεζεσαι.

Να χαιρεσαι το μωρο σου!

[rosaki]

πολύ από κάτω δεν με παίρνει. έχω περάσει σίγουρα και πιο δύσκολες φάσεις από όταν γέννησα. μέσα στη μέρα, θα με χαρακτήριζες ένα αποτελεσματικό ρομποτάκι. κάνω τα πάντα με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια σειρά. η αλήθεια είναι πως αν κάτι αλλάξει στη ρουτίνα μας αποδιοργανώνομαι πλήρως και όλο και κάτι ξεχνάω. π.χ προχθές είχε έρθει επίσκεψη απρόοπτα μια φίλη το απόγευμα. την ώρα που βράζω νερό για να υπαρχει για το βραδινό γάλα. ε...δεν το έκανα την ώρα που έπρεπε το ξέχασα τελείως και το διαπίστωσα όταν πήγα να φτιάξω το γάλα.

 

Τέσπα, την ημέρα λειτουργώ χωρίς να σκέφτομαι, οι σκέψεις έρχονται όταν η μικρούλα μου κοιμάται, ο άντρας μου κουρασμένος χαζεύει στο γραφείο του και εγώ πτώμα (γιατί άραγε? δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο απλώς κάνω ότι κάνουν όλες οι γυναίκες - μαμάδες στον κόσμο, πως δικαιολογείται αυτή η κούραση?) ψάχνω να βρω κάτι που να αφορά αποκλειστικά εμένα.

 

πολύ κοντά στο σπίτι μου έχει ένα γυμναστήριο που μένει ανοιχτό μέχρι τις 11 το βράδυ. μου ήρθς τώρα η τρελή ιδέα, μετά τις 9 όταν η μικρούλα κοιμάται να πηγαίνω.΄ξέρω πως η απόφαση είναι το πιο δύσκολο πράγμα. και αυτή η κούραση που ύπουλα ξεπηδάει εκεί που λες τέλος το μωρό για σήμερα, ας δούμε τον εαυτό μας.

[lelaki1980]

πολύ από κάτω δεν με παίρνει. έχω περάσει σίγουρα και πιο δύσκολες φάσεις από όταν γέννησα. μέσα στη μέρα, θα με χαρακτήριζες ένα αποτελεσματικό ρομποτάκι. κάνω τα πάντα με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια σειρά. η αλήθεια είναι πως αν κάτι αλλάξει στη ρουτίνα μας αποδιοργανώνομαι πλήρως και όλο και κάτι ξεχνάω. π.χ προχθές είχε έρθει επίσκεψη απρόοπτα μια φίλη το απόγευμα. την ώρα που βράζω νερό για να υπαρχει για το βραδινό γάλα. ε...δεν το έκανα την ώρα που έπρεπε το ξέχασα τελείως και το διαπίστωσα όταν πήγα να φτιάξω το γάλα.

 

Τέσπα, την ημέρα λειτουργώ χωρίς να σκέφτομαι, οι σκέψεις έρχονται όταν η μικρούλα μου κοιμάται, ο άντρας μου κουρασμένος χαζεύει στο γραφείο του και εγώ πτώμα (γιατί άραγε? δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο απλώς κάνω ότι κάνουν όλες οι γυναίκες - μαμάδες στον κόσμο, πως δικαιολογείται αυτή η κούραση?) ψάχνω να βρω κάτι που να αφορά αποκλειστικά εμένα.

 

πολύ κοντά στο σπίτι μου έχει ένα γυμναστήριο που μένει ανοιχτό μέχρι τις 11 το βράδυ. μου ήρθς τώρα η τρελή ιδέα, μετά τις 9 όταν η μικρούλα κοιμάται να πηγαίνω.΄ξέρω πως η απόφαση είναι το πιο δύσκολο πράγμα. και αυτή η κούραση που ύπουλα ξεπηδάει εκεί που λες τέλος το μωρό για σήμερα, ας δούμε τον εαυτό μας.

 

rosaki πρωτον μην αγχωνεσαι με την ρουτινα και καλα οτι θα αποδιοργανωθεις κτλ. δευτερον στην θεση σου δεν θα πηγαινα γυμναστηριο τωρα γιατι απλα δεν θα ειχα αντοχες(αλλα ειναι πολυ καλο που το σκεφτεσε τουλαχιστον)αν ειχες καποια βοηθεια(γονεις-πεθερικα)τα πραγματα θα αλλαζαν λιγακι αλλα δεν ξερω αν εχεις αυτη τη δυνατοτητα.δυστυχως ομως αυτη τη στιγμη πρεπει να κανεις πραγματα ρουτινας και αναγκαστικα λογο κουρασης τρελενεσαι που δε μπορεις να κανεις κατι για σενα.ειναι ετελως φυσιολογικο αλλα αναποφευκτο.δεν θελω να σε τρομαξω αλλα ετσι ειναι.οπως ειπα και παρακατω εγω επειδη γεννησα αυγουστο εβγαλα το παιδι βολτα 4 μερες μετα που βγηκα απο το μαιευτηριο δηλαδη 8 ημερων!ολοι μου λεγανε μη οχι δεν πρεπει κτλ....τους λεω τι λετε καλε?δε καθομαι μεσα εγω με τιποτα και αυτο για μενα ισχυει γενικα....(την εβγαζα με μαρσιπο κανα μισαωρο)....δεν εκατσα ποτε μεσα.και το χειμωνα την εβγαζα.σκουφακια κουβερτουλες και βρουμ εξω!!δεν ειμαι υποχονδρια και φοβιτσιαρα!το μωρο μου καθε μερα ηταν στο καφε της γειτονιας!ειχα γνωριστει και εκει με μια κοπελα επαιρνα και το φαγητακι της μικρης μαζι το ζεστενα εκει και ελεγα και καμια βλακεια να περασει η ωρα!!το δε παιδι μου (μωρο 7-8-9 μηνων)τρισευτυχισμενο,το ιδιο και εγω.και οταν γυριζα σπιτι δεν ειμουν καθολου κουρασμενη απο το εξω αλλα ειχα παραπανω αντοχες να παιξω και να χαρω ακομα πιο πολυ το παιδι μου!εχει κοιμηθει και στο κρεβατακι του (μεσημερι)αλλα εχει κοιμηθει και στο καροτσακι του(μεσημερι στη καφετερια)....εμενα αυτο με βοηθησε τρελα χωρις να σημαινει οτι μπορουν να το κανουν ολες οι μαμαδες!γενικως βολτες βολτες βολτες αυτο σου προτεινω.αν μπορεις και καθε μερα χωρις αγχος!ααα εχω σιδερο αααα πρεπει να κανω τα τζαμια ααα εχει σκονη κατω απο το καναπε....ολες τις δουλειες αποφασιζεις να της κανεις μια μερα την εβδομαδα εκτος των καθημερινων σκουπισμα σφουγγαρισμα ξεσκονισμα κτλ...ολα αυτα ειναι μια ωρα δουλεια. σαφεστατα και θα τα κανεις!!αλλα χαλαρωσε και τουλαχιστον οι βολτες με το μωρακι σου θα σου προσφερουν μια ανακουφιση!παρε το καροτσακι και πηγαινε μονη σε μια καφετερια παρε και ενα περιοδικο ή αυτο το βιβλιο που λες οτι διαβαζεις και πηγαινε διαβασε το εξω και οχι μεσα στο σπιτι!!αυτο εχω να σου προτεινω!! πολλες βολτες χωρις αγχος και εξω απο το σπιτι!! το παιδι θα εχει παντα προγραμμα υπνου-φαγητου-παιχνιδιου!μεσα σε ολα αυτα βαλε και μια ωρα δικια σου!!μια ωρα δεν ειναι πολυ αλλα παντα με το μωρακι σου!!!υπομονη!!:p:p:p

[love4]

Κάνε αυτόπ που προτείνει το lelaki και θα γίνεις άλλος άνθρωπος...το ξέρω ότι η απόφαση είναι πολύ δυσκολότερη από την πράξη...όμως ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ να ξεκολλήσεις απο΄τη ρουτίνα και θα σωθείς!!!!

[Marirenas Daddy]

πρωτο μωρακι????στην πρωτη κορη ημουν αν και μου αρεσε να την εχω κοντα μου εκανα πολυ καιρο να συνιθισω την νεα πραγματικοτητα4-5 μηνες οτι αυτοο ηταν δικο μου δεν ηξερα πως να συμπεριφερθω στο μωρο ακριβως αργουσα να διαβασω τα σημαδια του ποτε ηθελε αγκαλια η να φαει η πονουσε απο κολικο π.χ και ημουν αγχωμενη παρα πολυ και ολο αυτο ηταν κουραστικο στο δευτεο τα πραγματα ειναι πολυ καλητερα Ερωτας με την πρωτη ματια ξερω τι να κανω και ειναι πολυ ηρεμο φαση ειναι θα περασει!!!!!!

[rosaki]

έκανα αυτή την κουβέντα με τον άντρα μου περί κούρασης και ρουτίνας και μου είπε κάτι που όσο το σκέφτομαι, τόσο καταλήγω ότι έχει δίκιο. μου είπε ότι πιστεύει ότι ενώ γκρινιάζω περί ρουτίνας, εγώ είμαι αυτή που τελικά την αποζητώ και τη θέλω, ακόμη και περισσότερο από το μωρό. και αυτό γιατί μέσα της έχω μάθει να αισθάνομαι ασφαλής και να ελέγχω ότι αφορά το μωρό. αν κάτι περεκλίνει της ρουτίνας, αποδιοργανώνομαι, αγχώνομαι και τελικά εύχομαι να ξαναγυρίσω στη γνωστή ρουτίνα.

οπότε, αν έχει δίκιο (που μέσα μου νομίζω ότι έχει) θα πρέπει να βλέπω τη ρουτίνα σαν σύμμαχο και να σταματήσω να αισθάνομαι ότι με καταπιέζει.

[Niki81]

Θα συμφωνησω με την κοπελα που ειπε να βγαινεις εξω..αυτη ειναι η μονη λυση.Παρε το μωρο και εξω...βολτα στα μαγαζια...ψωνια...κουνιες...τωρα που ειναι μικρο και μπορεις...Με τον πρωτο μου γιο πηγαινα παντου.Οταν εκανα τον δευτερο κλειστηκαμε αρκετα.Μια ο χειμωνας..μια να ξεπεταχτει το μωρο...μια η φοβια μου να βγαλω εξω 2 μωρα(γιατι ειναι μικρα και τα 2 μου).Ηρθα και επηξα μεσα στο σπιτι.Τωρα τους φορτωνω και τους 2 στο αυτοκινητο και εξω.

 

Σιγα σιγα θατο πηγαινεις και στις κουνιες.βρες καποιες να σου αρεσουν και θα πηγαινεις καθε μερ την ιδια ωρα.Ετσι θα συναντας παντα τις ιδιες μαμαδες θα γνωριστεις...θα λες καμια κουβεντα.Παρε και καφεδακι μαζι και θα δεις ποσο καλυτερα θα νιωσεις.

 

Παρεπιπτοντως οταν κανεις δευτερο παιδι θα καταλαβεις ποσο ευκολα ειναι ολα οταν εχεις μονο ενα.

[Niki81]

έκανα αυτή την κουβέντα με τον άντρα μου περί κούρασης και ρουτίνας και μου είπε κάτι που όσο το σκέφτομαι, τόσο καταλήγω ότι έχει δίκιο. μου είπε ότι πιστεύει ότι ενώ γκρινιάζω περί ρουτίνας, εγώ είμαι αυτή που τελικά την αποζητώ και τη θέλω, ακόμη και περισσότερο από το μωρό. και αυτό γιατί μέσα της έχω μάθει να αισθάνομαι ασφαλής και να ελέγχω ότι αφορά το μωρό. αν κάτι περεκλίνει της ρουτίνας, αποδιοργανώνομαι, αγχώνομαι και τελικά εύχομαι να ξαναγυρίσω στη γνωστή ρουτίνα.

οπότε, αν έχει δίκιο (που μέσα μου νομίζω ότι έχει) θα πρέπει να βλέπω τη ρουτίνα σαν σύμμαχο και να σταματήσω να αισθάνομαι ότι με καταπιέζει.

 

Η λυση σου δεν ειναι να γινεις φιλεναδα με τη ρουτινα...η λυση σου ειναι να μαθεις να ζεις χωρις αυτη.Μαθε να ζεις και χωρις προγραμμα...και το παιδι θα οφεληθει και εσυ.

[lelaki1980]

rosaki φυγε απο την ρουτινα! απολαυσε το παιδι σου χωρις ρουτινα....μην σκεφτεσε ετσι!η ρουτινα δεν ειναι συμμαχος ειναι αναγκαστικη πραξη λογω των συνθηκων,αναποφευκτη μεν απαραιτητη δε...μια ωρα για παρτη σου βρες και θα γινεις αλλος ανθρωπος...κανε πραγματα με τον αντρα σου και το παιδακι σου please!σου ειπα εστω για μια ωριτσα!!φιλακια

[salvation]

Rosaki, να σου ζήσει το μωράκι σου! Έχω κι εγώ δύο μπέμπες 5,5 μηνών. Κάποιες φορές αρχίζουν και γκρινιάζουν και οι δυο μαζί και δεν την παλεύω! Δεν ξέρω τί να κάνω! Αλλά την βρήκα την λύση και είναι η ίδια και για σένα! Ζακετάκια, γυαλί για την μαμά, καρότσι και φύγαμε! Πάμε καροτσάδα, πάμε σούπερ μάρκετ, πάμε παιδική χαρά, παρόλο που ακόμα δεν κάνουν κούνια και τέτοια. Παίρνω έναν καφέ και πάμε και λιαζόμαστε! Ξέρεις τί ωραία που περνάει η ώρα? Όταν γυρίσουμε σπίτι είμαστε όλες πολύ ανανεωμένες! Αν έχω παρέα, πάμε για καφέ. Άρχισε να κανονίζεις καφεδάκια με φίλες και πάτε παρέα! Με λίγα λόγια, άρχισε να κάνεις δραστηριότητες μαζί με το μωρό σου. Καλή συνέχεια!

[G.Geo]

εδώ και έξι μήνες που γεννήθηκε η μικρή μου, μέρα με τη μέρα πίστευα ότι ελέγχω όλο και καλύτερα την κατάσταση, ότι το απολάμβανα μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο, ότι άρχιζα να συνηθίζω τη ρουτίνα μέρα με τη μέρα.

Ώσπου, πριν κάποιες μερες πέρασα από το γραφείο για να πω ένα γεια στους συναδέλφους. ενώ δεν συνέβη τίποτα ιδαίτερο, ούτε θυμάμαι να έκανα κάποια σκέψη με το που επέστρεψα σπίτι και για μέρες μέχρι και τώρα που σας γράφω νιώθω τέτοια καταπίεση από την κατάσταση με το μωρό που φοβάμαι ότι είμαι έτοιμη να σκάσω ή να καταρρεύσω. ζορίζομαι πολύ. δεν απολάμβάνω τίποτα. η κούραση των πρώτων ημερών της ζωής με το μωρό επανήλθε. νιώθω μια στενοχώρια, μια πίεση, κάτι που ώρες ώρες το εκτονώνω με ένα βαθύ δυνατό αναστεναγμό, που κάνει τους δικούς μου να αναρωτιούνται τι μου συμβαίνει.

πως θα επανέλθω στην προηγούμενη κατάσταση. που λειτουργούσα χωρίς να σκέφτομαι?

 

Κοπέλα μου σε καταλαβαίνω απόλυτα! Οι περισσότερες τα έχουμε περάσει! Εγω μετά από 2 παιδιά και τόση κούραση συσσορευμένη, έχω περάσει από τα ψυχολογικά στα ψυχοσωματικά και σωματικά θέματα. Εϊμαι εδώ και 2,5 μήνες άρρωστη, που να αντέξω η γυναίκα, συνάχι, ωτίτιδες, κουφαμάρα, αμυγδαλύτιδα, 40 πυρετό, πόνο παντού στο σώμα λες και με έχουν σαπίσει στο ξύλο...ζαλάδα και απίστευτη αδυναμία συνεχώς!!!Κατά τα άλλα, τέλεια, τα βγάζω πέρα!! ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!

[Manel +]

Με δυο παιδιά (8 χρ. και 20 μηνών), μια απαιτητική δουλειά (από πλευράς ψυχικών αποθεμάτων) το μόνο που σκέφτομαι όταν φτάνω στο σημείο να ουρλιάξω (και είναι αρκετές οι φορές) είναι ότι υπάρχουν πραγματικά πολύ χειρότερα πράγματα εκεί εξω, γονείς που δε μπορουν να ΤΑΙΣΟΥΝ τα παιδιά τους επειδή δεν έχουν λεφτά, άνθρωποι που χάνουν τα στηρίγματά τους, νέοι που ''φεύγουν'' νωρίς.

 

Στάσου λίγο και απλά κοίτα από ψηλά και μακριά.

[love4]

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη φίλη Manel, πιστευω πρέπει κάποιες φορές να τα κοιτάμε λίγο τα πράγματα "από μκριά" και είναι αρκετό για να διαπιστώσουμε ότι δεν είναι τελείως τραγικά. Εγά μάλιστα κάνω και το εξής: σε κάποιες στιγμές που μου φαίνονται δύσκολες λέω στον εαυτό μου , για φαντάσου να συνέβαινε και το αλλο το χειρότερο (οποιο χειρότερο μου ερθει στο κεφάλι εκείνη τη στιγμη)...τότε δε θα ευχόμουν απλώς τα πράγματα να ήταν όπως είναι τώρα? τότε θα ήμουν και ευχαριστημένη μάλιστα με την παρούσα κατάσταση...οπότε με λίγαλόγια καλά που δεν έχουν ερθει ακόμη χειρότερα!!! (βέβαια καμιά φορά έρχονται και χειρότερα και ακόμη χειρότερα από αυτά που φαντάζομαι και τότε τα παίζω!!!!

Νiki81 αυτό λέμε και μεις με τον αντρα μου το 1 παιδί δεν είναι τίποτε σε σχέση με τα 2, τα 2 σε σχέση με τα 3 και τα 3 σε σχέση με τα 4:lol: Πολλούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλες κορίτσια1

[ekavi_]

έκανα αυτή την κουβέντα με τον άντρα μου περί κούρασης και ρουτίνας και μου είπε κάτι που όσο το σκέφτομαι, τόσο καταλήγω ότι έχει δίκιο. μου είπε ότι πιστεύει ότι ενώ γκρινιάζω περί ρουτίνας, εγώ είμαι αυτή που τελικά την αποζητώ και τη θέλω, ακόμη και περισσότερο από το μωρό. και αυτό γιατί μέσα της έχω μάθει να αισθάνομαι ασφαλής και να ελέγχω ότι αφορά το μωρό. αν κάτι περεκλίνει της ρουτίνας, αποδιοργανώνομαι, αγχώνομαι και τελικά εύχομαι να ξαναγυρίσω στη γνωστή ρουτίνα.

οπότε, αν έχει δίκιο (που μέσα μου νομίζω ότι έχει) θα πρέπει να βλέπω τη ρουτίνα σαν σύμμαχο και να σταματήσω να αισθάνομαι ότι με καταπιέζει.

 

Συμφωνώ με τον άντρα σου!

 

Όσο διάβαζα τα μηνύματά σου, σκεπτόμουν ότι αυτό που σε καταπιέζει τελικά είναι η ρουτίνα που η ίδια επιβάλλεις στον εαυτό σου.

 

Δεν χρειάζεται να κάνεις κάθε μέρα τα ίδια πράγματα, με την ίδια ακριβώς σειρά όπως λες. Μην έχεις μια λίστα στο μυαλό σου με πράγματα που πρέπει να κάνεις. Ξεκίνα με τα βασικά (πχ να έχει φαγητό το μωρό) και για τα υπόλοιπα αυτοσχεδίασε. Ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, τη διάθεση του μωρού, τις συνθήκες κτλ Βάλε και λίγο χρόνο για τον εαυτό σου (κάτι που σε ευχαριστεί). Ακόμα και το ότι κάθεσαι στο ίντερνετ και μας γράφεις, είναι κάτι που αφιερώνεις στον εαυτό σου. Δες το έτσι.

Επίσης δεν χρειάζεται να τα έχεις όλα στην εντέλεια. Μην τρέχεις συνέχεια με τις δουλειές του σπιτιού. Κάνε τις βασικές. Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ. Όσο είσαι στο σπίτι, όλο και κάτι θα βρίσκεις που πρέπει να φτιάξεις, να τακτοποιησεις, να καθαρίσεις. Μην μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία γιατί δεν τελειώνει ποτέ. Ιεράρχισε τις δουλειες και τις ανάγκες του μωρού, του σπιτιού τις δικές σου κτλ.

[rosaki]

θα συμφωνήσω μαζί σας ότι υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα και ειδικά αυτή την περίοδο στον κόσμο, και πως σε ένα βαθμό είναι μεγάλη πολυτέλεια να γκρινιάζεις απλώς γιατί ρουτινιάζεις. αλλά φαντάζομαι πως και εσείς καταλαβαίνετε ότι όταν είσαι κλεισμενος στον μικρόκοσμό σου, τα δικά σου γίνονται σημαντικά και δύσκολα. όταν δένεσαι σε μια ρουτίνα και το μυαλό είναι σαν να καταλαβαίνει μόνο τα της ρουτίνας, αγνοώντας ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω. αυτό μου λείπει. να θυμηθώ ότι υπάρχει κόσμος που κινείται εκεί έξω και να προσπαθήσω να ξαναενταχτώ.

αλλά είναι δύσκολο βρε κορίτσια. ουσιαστικά είμαι τελείως μόνη. ο άντρας μου δέχτηκε μια καλύτερη δουλειά (περισσότερα χρήματα) αλλά λείπει την μισή εβδομάδα σε ταξίδια. και εγώ 4 μέρες ολομόναχη με ένα μωρό στο σπίτι...

[dez001]

Eτσι ήμουν και εγώ , πνιγμένη, κουρασμένη κλπ. κλπ. Πάντα ήθελα πολλά παιδιά (προσ το παρόν έχω 2) σε μια στιγμή κούραησ λοιπόν μου λέει ο άντρασ μου " 3ο παιδί ?? ξέχνα το !!!

 

Απο τότε δε ξαναπαραπονέθηκα. Απλα σκέφτηκα ότι αυτά που ζώ είναι μοναδικά. Η κούραση , το μέσα και όλα αυτά που πρίν με ενοχλούσαν τώρα για κάποιο λόγο δε με ενοχλούν καθόλου.