Γνώσεις ή απόκτηση δεξιοτήτων???

[Maya]

Ποιος είναι τελικά ο ρόλος του 'καλού' σχολείου? Να δώσει στα παιδιά γνώσεις, πρόσβαση σε τεχνολογία (γνώση κι αυτό), και πόσες τελικά γνώσεις? Μία γλώσσα, δύο γλώσσες, μήπως τρεις, πόσα αθλήματα, πόσα γνωστικά ερεθίσματα, πόση δουλειά στο σπίτι ή στη μελέτη? όσα τραβάει το παιδί ή όσα 'πρέπει' ή όσα 'χρειάζεται' ή όσα μας 'εξυπηρετούν'? Να γνωρίσει παιδιά 'διαφορετικά' ή να μείνει στο οικείο, εύκολα διαχειρίσιμο κοινωνικό του περιβάλλον? Να ψηθεί στην πραγματικότητα (η οποία πραγματικότητα μπορεί είναι ΚΑΙ ο συμμαθητής που πεινάει ΚΑΙ ο συμμαθητής με το κότερο) ή να ζήσει στη γυάλα που του φτιάξαμε?

 

ΟΚ να μην φορτώνουμε τα παιδιά με πράγματα. Γιατί? Για να μην τα κουράζουμε? Και αν το παιδί 'σηκώνει'? Γιατί να μην έχει φορτωμένο απόγευμα? Μήπως πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται το ελεύθερο χρόνο του, έτσι κι αλλιώς?

 

Λοιπόν με έχει απασχολήσει πολύ αυτή η ερώτηση, και όταν έψαχνα για σχολεία και κατά τη διάρκεια της α' δημοτικού. Διαπιστώνω λοιπόν πολύ πρόχειρα ότι έχουμε επικεντρωθεί στην απόκτηση γνώσεων και ίσως λίγο παραγνωρίζουμε ότι το παιδί μας είναι περισσότερο από τη μισή μέρα σε έναν χώρο, όπου δρα μόνο του, αυτενεργεί και παίρνει αποφάσεις. Αφορμή στάθηκε μία περίεργη απόφαση που πήρε το παιδί μου (όχι κακή), η οποία με έκανε να αναλογιστώ ότι τελικά, κάποιοι άλλοι, ξένοι άνθρωποι, εκτός από γνώσεις, μεταφέρουν στο παιδί μου συμπεριφορές, πρότυπα, συνήθειες (όχι απαραίτητα κακά ή καλά).

Το 'δούλεμα' όμως της συμπεριφοράς δεν γίνεται ανάμεσα στα μαθηματικά και τη γλώσσα ούτε φυσικά το διάλειμμα. Πόσα σχολεία έχουν ως αντικείμενο αυτή τη διαχείριση κοινωνικών δεξιοτήτων? Και όχι θεωρητικά, με συμβουλές, αλλά στην πράξη. Ετοιμάζει το σχολείο το παιδί να 'αναδείξει' τον εαυτό του, να υποστηρίξει τη γνώση του, να 'πουλήσει' το πνευματικό του προϊόν? Να το υποστηρίξει αργότερα σε ένα εργασιακό περιβάλλον? Πώς δίνει ένα σχολείο φτερά?

Δεν θα επεκταθώ, γιατί ίσως το θέμα σας ενδιαφέρει και το αναπτύξουμε.

[cateyes]

Καλημέρα Maya!

Πολύ χρήσιμο ένα τέτοιο θέμα συζήτησης για όλους μας, θα μας βοηθήσει στην ανάδειξη και την προσπάθεια αντιμετώπισης πολλών από αυτά που μας προβληματίζουν.

Τώρα σε επίπεδο σχολείου, νομίζω πως η Μοντεσσοριανή Αγωγή ακολουθεί μια παραπλήσια προσέγγιση στην εκπαίδευση/ανάπτυξη των παιδιών. Έχω διαβάσει σχετικά, όταν έψαχνα γενικά τα σχολεία, αλλά δεν γνωρίζω κάποια μαμά που να στέλνει το παιδί της εκεί. Επίσης, νομίζω πως έχουν μόνο Δημοτικό, χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρη.

[Maya]

Ναι, ΟΚ η Μοντεσσοριανή Παιδαγωγική έχει μία θεωρία. Αλλά και στα περισσότερα ιδιωτικά σχολεία κάνουν το σχετικό λογίδριο για το θέμα αυτό, και η δημόσια εκπαίδευση ψελλίζει κάτι για κρίση, δημιουργικότητα κλπ. Τι κάνουν όμως πρακτικά τα σχολεία για το θέμα των κοινωνικών -επικοινωνιακών δεξιοτήτων των παιδιών. Εγώ δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο παράδειγμα στο νου μου. Απλά νομίζω ότι ΕΚΕΙ θα είναι η πρόκληση του μέλλοντος, αυτοί οι άνθρωποι θα επιβιώσουν. Μετά και από τη συμμετοχή μου στις συζητήσεις εδώ, αναρωτιέμαι: κάνουν κάτι τα σχολεία μας συγκεκριμένα γι αυτό το θέμα ή το αφήνουν στην τύχη?

[mmdad]

Δεν ξερω αν αυτα τραβανε... εγω τα εχω φτυσει 6μιση καθε πρωι 7/7.

 

Τι εννοεις με το "κοινωνικες δεξιοτητες"? Στο σχολειο δεν μαθαινουν οτι δεν ειναι το κεντρο του κοσμου? Δεν θα συναντησουν τον νταϊ που θα τους παρει το αυτοκινητακι αλλα και το φιλο που θα μοιραστει το κολατσιο του?

[Maya]

Ναι, ΟΚ αυτά τα παραδείγματα που είπες είναι περιπτώσεις διαχείρισης κρίσεων. Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις τα μαθαίνει το παιδί εμπειρικά, το διάλειμμα και στην καλύτερη περίπτωση μέσα από τεχνικές που θα του πει ο δάσκαλος σε μία ημερίδα για το bulling. Δεν εννοώ αυτές τις κοινωνικές δεξιότητες εγώ. Πόσα σχολεία έχουν πχ. δυνατές μαθητικές κοινότητες, με πρωτοβουλίες, που να λένε τη γνώμη τους? Θέλουμε (εννοείται βάζω και τον εαυτό μου) τα παιδιά μας ήσυχα προβατάκια μέσα στο σχολείο, να υπακούνε στο δάσκαλο -και σε εμάς- και σε κανόνες, να φέρνουν καλούς βαθμούς, με λίγα λόγια να 'ζωγραφίζουν μέσα στα πλαίσια' κλπ κλπ, αλλά τα θέλουμε μαχητές στη ζωή, να κάνουν υπερβάσεις, να παίρνουν ρίσκα, να είναι ευγενικά αλλά όχι δουλοπρεπή, να κάνουν ισότιμες σχέσεις, να σέβονται τους φίλους τους αλλά να μην τους αφήνουν να τους ποδοπατάνε κλπ. Αυτά τα τελευταία τα θεωρούμε απαραίτητα αλλά πώς τα μαθαίνει το σχολείο?

Πώς τους μαθαίνει τις δημοκρατικές διαδικασίες? Πώς τους μαθαίνει τα δικαιώματά τους ως πολίτες?

Όταν διαλέγουμε σχολείο, τα κοιτάμε όλα αυτά, παράλληλα με τους ομίλους και τις αθλητικές δραστηριότητες?

[mmdad]

Αυτα μαθαινοναται αργοτερα και μεσα απο την ζωη και την οικογενεια. δεν νομιζω οτι διδασκονται σαν την γραφη ή την αναγνωση.

Και δεν νομιζω οτι ενα σχολειο θα διαφημιζε κατι τετοιο γιατι γενικα καλα τα λες στην πραξη ομως θα υπηρχαν πολλες διαφωνιες οπως πχ για καθε θεμα στο φορουμ,

[Maya]

Δηλαδή πότε αργότερα? Όταν θα ψάχνουν δουλειά? Όταν θα βαριούνται να πάνε να ψηφίσουν, γιατί έχει ωραίο καιρό? Όταν θα συνηθίσουν να μην αμφισβητούν τίποτα? Όταν δεν θα ξέρουν πώς να διεκδικήσουν τις αποδοχές που τους αξίζουν. Δεν ξέρω....

Η τάση είναι να δίνουμε σημασία στις γνώσεις και όχι στη διαχείριση των γνώσεων και στις κοινωνικές δεξιότητες. Νομίζεις όμως ότι οι γνώσεις, εγώ λέω οι πολλές γνώσεις, οι καλές σπουδές κλπ. μπορούν να εξασφαλίσουν ένα καλό επάγγελμα? Τώρα τα περισσότερα καλά πανεπιστήμια θέλουν ολοκληρωμένο βιογραφικό, με ενδιαφέροντα, με εθελοντισμό, ακόμα και η καλοκαιρινή εργασία μετράει. Οι περισσότερες σοβαρές δουλειές θέλουν συνέντευξη, δεν προσλαμβάνεσαι μέσω τυπικών προσόντων. Το σχολείο δεν πρέπει να συμβάλλει σε όλα αυτά? Δεν πρέπει να καλλιεργεί την προσωπικότητα γενικά και όχι μόνο τα τυπικά προσόντα?

[Λαΐδα]

πολυ ωραιο θεμα....Θεωρω οτι το να μην ειναι προβατα τα παιδακια εχει να κανει με τον χαρακτηρα τους που διαμορφωνουμε και εμεις, και το σχολειο, και το περιβαλλον.

Ενα παιδακι που ειναι 'πνευμα αντιλογιας' δυσκολα θα το κανει καποιος προβατο ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.

ενα αλλο παιδακι που ειναι ηρεμο και υπακουο, θα ακουσουμε τα χαμπερια του στην εφηβεια (το δικο μου σκεφτομαι τωρα!!!)....ηρεμος δεν σημαινει αγαθος...ισα ισα που αν δεν κερδισει καποιος την εμπιστοσυνη του τελικη η εκρηξη θα ειναι πολυ μεγαλυτερη...

Εμας ειναι ενα σχολειο που μαλλον 'προβατα' θεωρω οτι προσπαθει να κανει τα παιδια..αν με τρομαζει? Οχι...το καθε τι εχει το τιμημα του. Αν προσπαθουσε να τα 'ξυπνησει' απο τωρα θα γκρεμιζονταν μερος της αθωοτητας τους. Λεγοντας προβατα εννοω οτι προσθουν να τα μαθουν να εχουν καποιο προγραμμα και καποια συγκεντρωση.

Πιστευω ομως οτι ειναι στη φυση των ανθρωπων να αναρρωτιουνται, να αντιδρουν απλα ολα αυτα ξεκινουν στην εφηβεια.

Ενα αλλο θεμα ειναι τι εννοουμε προβατα....Να μεγαλωνουμε στρατιωτακια?? Υποτακτικους?? Δεν πιστευω οτι καποιο σχολειο θα καταφερνε να μεγαλωσει τετοια πλασματα απο μονο του. Περισσοτερο απο τη μιση μερα ειναι μαζι μας τα παιδια.

Προσωπικα αυτο που τους ζηταω ειναι να προσεχουν τον εαυτο τους και να κανουν κατι μονο αν τους ευχαριστει...Στα μαθηματα να προσπαθουν, δεν ειναι αναγκη να εχουν αγχος. Δεν ειμαι τοσο υπερ του προγραμματος οποτε και να ηθελα να τα προγραμματισω δεν θα μπορουσα.

Πως θα εξελιχθουν τα παιδακια δεν ξερω, ξερω ομως πως μονο η γνωση μπορει να ξυπνησει το μυαλουδακι. Να μαθουν να σκεφτονται....

Και να αποφασισουν τι ανθρωποι θελουν να ειναι, με τα δεδομενα που θα εχουν τοτε.

[mmdad]

Με το αργοτερα εννουσα το γυμνασιο λυκειο. Δεν νομιζω οτι ποτε διδασκαν τα σχολεια κατι σαν αυτο που εννοεις δεν συμαινει ομως οτι ολοι ειμαστε χαλαβαδες. Αλλοι ειναι πιο εντονοι κια μαχητικοι χαρακτηρες και αλλοι πιο οποιοι. Ολοι χρειαζονται στην κοινωνια.

Νομιζω οτι καθε παιδι εχει τον χαρακτηρα του ακομη και τα αδελφια στην ιδια οικογενεια. Δεν ξερω ποση δυναμη εχει το συστημα αλλα δεν νομιζω πως μπορει να "κοιμησει" ολα τα πνευματα.

Και τα δυο μου παιδια βρισκονται στο ιδιο σχολικο περιβαλλον σε γενικες γραμμες. ομως εχουν διαφορετικη συμπεριφορα γιατι εχουν διαφορετικο χαρακτηρα και δεν συγκρινω το 3χρονο με το 5χρονο αλλα το τωρινο 3χρονο με το τοτε 3χρονο,,,

[Βερενίκη]

Πράγματι, ωραίο θέμα. Εγώ όμως δεν καταλαβαίνω ότι κοινωνική δεξιότητα για ένα παιδί είναι να είναι 'πνεύμα αντιλογίας'. Αυτό μάλλον είναι πρόβλημα που το εμποδίζει να αναδείξει τις ικανότητές του. Είναι άλλο το πνεύμα αντιλογίας και άλλο να έχει διαμορφωμένα 'θέλω', να τα διεκδικεί και να ξέρει πότε πρέπει να σταματά, γιατί αποφασίζει ο δάσκαλος. Δηλαδή ο στόχος δεν είναι να γίνει το παιδί τρομοκράτης, αλλά επαναστάτης. Είναι λεπτή η διαφορά αλλά τελικά νομίζω ότι .... μαθαίνεται.

Επίσης για το σκοπό αυτό πρέπει να υπάρχει συγκέντρωση και στοχοθεσία. Επομένως ένα σχολείο, όπως αυτό που λες Λαϊδα, που μαθαίνει τα παιδιά πειθαρχία και συγκέντρωση, τους δίνει μία πολύ σημαντική ικανότητα. Απλά νομίζω ότι είναι δύσκολο για ένα σχολείο να αντιμετωπίσει τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού έτσι ώστε να τις 'αναδείξει' αντί να τις πνίξει σε μία ομοιομορφία. Και αυτό ονομάζω εγώ πρόβατα -δεν ξέρω αν η μαγια λέει το ίδιο-

Να σας πω ένα προσωπικό -σχεδόν- παράδειγμα. Ο ανιψιός μου, ετών 8, χτύπησε ένα παιδάκι στο σχολείο (πάνω στον καυγά, δεν ήταν επίθεση). Η δασκάλα του έγραψε σε ένα χαρτάκι το τηλέφωνο του παιδιού και του είπε ότι πρέπει να του τηλεφωνήσει το απόγευμα στο σπίτι, να ρωτήσει πώς είναι η υγεία του και να ζητήσει άλλη μία φορά συγνώμη. Το παιδί το έκανε σαν να είναι φυσικό. Υπερέβη τον εαυτό του γιατί είναι ένα ντροπαλό παιδί, το είδε όμως σαν 'εργασία' και το έκανε. Τα δυο παιδιά έκλεισαν το τηλέφωνο με γέλια.

Πείτε μου, πόσοι ενήλικες που μας έβλαψαν, αντέδρασαν έτσι?Λίγοι. Αν όμως το έκαναν, δεν θα ανέβαιναν στην αντίληψή μας? Εγώ λοιπόν το αναφέρω αυτό πάντα ως παράδειγμα, που η δασκάλα δίδαξε με τρόπο στο παιδί, πώς μπορείς μία αστοχία σου να την μετατρέψει σε πλεονέκτημα.

[Maya]

Ο ανιψιός μου, ετών 8, χτύπησε ένα παιδάκι στο σχολείο (πάνω στον καυγά, δεν ήταν επίθεση). Η δασκάλα του έγραψε σε ένα χαρτάκι το τηλέφωνο του παιδιού και του είπε ότι πρέπει να του τηλεφωνήσει το απόγευμα στο σπίτι, να ρωτήσει πώς είναι η υγεία του και να ζητήσει άλλη μία φορά συγνώμη. Το παιδί το έκανε σαν να είναι φυσικό. Υπερέβη τον εαυτό του γιατί είναι ένα ντροπαλό παιδί, το είδε όμως σαν 'εργασία' και το έκανε. Τα δυο παιδιά έκλεισαν το τηλέφωνο με γέλια.

Πείτε μου, πόσοι ενήλικες που μας έβλαψαν, αντέδρασαν έτσι?Λίγοι. Αν όμως το έκαναν, δεν θα ανέβαιναν στην αντίληψή μας? Εγώ λοιπόν το αναφέρω αυτό πάντα ως παράδειγμα, που η δασκάλα δίδαξε με τρόπο στο παιδί, πώς μπορείς μία αστοχία σου να την μετατρέψει σε πλεονέκτημα.

 

Πολύ εύστοχο παράδειγμα. Κάτι τέτοιο ήθελα να πω. Το να νοιάζεσαι είναι θέμα χαρακτήρα. Το να δείχνεις όμως το ενδιαφέρον σου και να το μεταφέρεις αυτό στον άλλον, ώστε να αισθάνεται ότι του δίνεις σημασία είναι 'κοινωνική δεξιότητα'.

mmdad, έχεις δίκιο εννοείται ότι τα μαθαίνει αυτά και η οικογένεια, αν 'το έχει'. Εγώ αναφέρομαι στο σχολείο, που είναι μία άλλη κοινωνία και που το παιδί εκτίθεται περισσότερο. Επίσης, όλο αυτό πρέπει να εντάσσεται στο χαρακτήρα του παιδιού, γιατί και το ντροπαλό παιδί θα ζήσει στην ίδια κοινωνία με το μαχητικό και θα διεκδικήσει την ίδια δουλειά. Θα το καταδικάσουμε? Ο χαρακτήρας μπορεί να μην αλλάζει -παίζεται- οι συμπεριφορές όμως διδάσκονται.

Άλλωστε όταν λέμε ότι η εκπαίδευση διαπλάθει τον χαρακτήρα μας, τι έχουμε στο νου μας? Ότι το κάνει μέσα από τα Μαθηματικά?

[Λαΐδα]

Σε εμενα Βερενικη δεν θα αρεσε αυτο ..το να χτυπησουν κατα λαθος δηλαδη και να αρχισουν τα τηλεφωνηματα 'δηθεν' φιλιας . Εκτος αν σταληθεια ηταν φιλοι, αρα θα τηλεφωνουσαν ετσι και αλλιως.

Οσο διαφορετικοι ειμαστε εμεις τοσο και ακομη περισσοτερο ειναι και τα παιδια μας διαφορετικα..

Οπως λεει και η mmdad.

Το 'Πνευμα αντιλογιας' σε ενα παιδι δεν νομιζω οτι καλλιεργει το τρομοκρατικο στοιχειο του...παιδι ειναι!!!!

Ουτε πιστευω οτι στοχος πρεπει να ειναι ο 'επαναστατης'.

Βασικα νομιζω οτι ειμαστε λιγο υπερβολικα ανησυχοι γονεις...Οι περισσοτεροι απο τη γενια μας κανουν την τριχα τριχια!

Πιστευω οτι οι διαφορες στα σχολεια μιας πολης ειναι σχεδον ασημαντες. Τουλαχιστον στο μετρο που διαμορφωνουν χαρακτηρα.

Ενω ο δικος μας τροπος αντιμετωπισης των συμβαντων, ειναι αυτος που θα ληφθει ως παραδειγμα προς μιμηση ή προς αποφυγη.....αντε στην καλυτερη να τα ΄μιξαρουν'.

[mmdad]

Εγώ αναφέρομαι στο σχολείο, που είναι μία άλλη κοινωνία και που το παιδί εκτίθεται περισσότερο. Επίσης, όλο αυτό πρέπει να εντάσσεται στο χαρακτήρα του παιδιού, γιατί και το ντροπαλό παιδί θα ζήσει στην ίδια κοινωνία με το μαχητικό και θα διεκδικήσει την ίδια δουλειά. Θα το καταδικάσουμε? Ο χαρακτήρας μπορεί να μην αλλάζει -παίζεται- οι συμπεριφορές όμως διδάσκονται.

Άλλωστε όταν λέμε ότι η εκπαίδευση διαπλάθει τον χαρακτήρα μας, τι έχουμε στο νου μας? Ότι το κάνει μέσα από τα Μαθηματικά?

 

Εμενα ειναι ακομη στο νηπιο τα παιδια μου. Ομως ο μεγαλος που ειναι πιο εντονος εμπλεκε και μπλεκει σε καυγαδες. Γενικα ομως ειναι συζητησιμος και του αρεσει να μαθαινει και να ασχολειται οποτε μπαλωνεται η κατασταση. Ο μικρος επειδη εχει μαθει να υποχωρει στους καυγαδες με τον αδελφο του (αναγκαζεται γιατι τις τρωει) υποχωρει και στο σχολειο και αν και ειναι πιο ατακτος και ανυπακουος γενικα τον προτιμουν οι δασκαλες σαν χαρακτηρα. Η δασκαλα που ειχε περισι στην ταξη της υποδοχης προσπαθησε να τον πεισει να διαικδικει λεγοντας οτι τωρα παιζει αυτος και θα δωσει το παιχνδι σε λιγο αντι να παραταει το παιχνιδι και να φευγει οταν βλεπει καποιον να τον πλησιαζει με απειλητικες διαθεσεις. Δεν τα καταφερε η δασκαλα. Παρολα αυτα φετος εχει αναλαβει υπο την "προστασια" του ενα αλλο παιδακι πολυ πιο ντροπαλο, Δεν νομιζω οτι κανενας χανεται...

Η εκπαιδευση δεν διαπλαθει τον χαρακτηρα μας μεσα απο τα μαθηματικα (ομως τα μαθηματικα ειναι τροπος σκεψης και επιρεαζουν την ζωη μας). Μεσα απο τα θρησκευτικα ομως? τις ιστοριες και τα διαφορα θεματα που συζητανε?

[miriki]

Στο μάθημα της διδακτικής μεθοδολογίας η απίστευτη Καθηγήτριά μας η Ευγενία Κουτσουβάνου μας έλεγε πάντα ότι υπάρχουν τρία ισότιμα επίπεδα στόχων. Το πρώτο αφορά τη γνώση, το δεύτερο τις δεξιότητες και το τρίτο και ισάξιο με τα άλλα δύο τις στάσεις/ αξίες ζωής.

 

Ό,τι κάνουμε λοιπόν στο νηπιαγωγείο τουλάχιστον που είμαι σε θέση να γνωρίζω πατάει γερά σε αυτές τις τρεις κολόνες. Έτσι λοιπόν το κοινωνικό συμβόλαιο (κανόνες της τάξης) π.χ. και οι διαρκείς συζητήσεις για το τι έγινε και πώς στο διάλειμμα, στην τάξη, στο σπίτι στο δρόμο παντού δίνουν την ευκαιρία για την κοινωνική και ηθική ανάπτυξη. Ο εκπαιδευτικός λοιπόν μπορεί (και πρέπει) να αξιοποιεί κάθε ευκαιρία που το δίνεται προς αυτή την κατεύθυνση.

 

ΑΛΛΑ (ε, το περιμένατε δεν τον περιμένατε αυτό το αλλά; ) πολλές φορές είναι τόσο μεγάλη η πίεση για συγκεκριμένα αποτελέσματα (π.χ. γραφή, ανάγνωση, αρίθμηση) που έρχεται και από πολλούς γονείς (περισσότερους από όσους φαντάζεστε και με τρόπους αδιανότητους σε κάποιες στιγμές) που δε σας κρύβω ότι αλλοτριώνεσαι και υπερισχύει το επείγον έναντι του σημαντικού. Κι αυτό νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που πρέπει κάθε μέρα να ξεπερνάμε οι εκπαιδευτικοί. Να μην χάσουμε τον εαυτό μας και αναλωθούμε σε πράγματα που δεν βοηθούν στο πιο ουσιαστικό, την ολόπλευρη ανάπτυξη των παιδιών.

 

Οίστρος πάλι μ' έπιασε, το κόβω εδώ.

[miriki]

Εχμ το μετάνιωσα, θα πω κι άλλα.

Οι δημοκρατικές αξίες διδάσκονται στην πράξη. Π.χ. υπάρχουν ευκαιρίες να επιλέξουν τι θέλουν να κάνουν ως ομάδα, ή όλα τα προβλήματα που δημιουργούντια (ίντριγκες, τσακωμοί) έρχονται και επιλύονται στην ομάδα με βάση τους κανόνες που έχουμε αποφασίσει. Οι κανόνες ισχύουν για όλους χωρίς παρεκκλίσεις και τα παιδιά είναι πολύ αυστηρότερα από τους ενήλικες σε σε αυτό.

 

Αυτό όμως που με προβληματίζει εμένα είναι αφενός μεν τα όρια της δικαιοδοσίας του σχολείου (π.χ. μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που είπε η Βερενίκη, αλλά είδα ότι η Λαΐδα θα μπορούσε να το παρεξηγήσει αν το εφάρμοζα στην τάξη μου), αφετέρου ποιά ηθική ακριβώς και ποιές κοινωνικές δεξιότητες ακριβώς θα προωθήσουμε. Να το κάνω δίφραγκα, ποιας κουλτούρας ηθική θα αξιοποιήσουμε; Κι εδώ ανοίγει μια τεράααααααστια συζήτηση για το τι είναι δημοκρατία, τι είναι ελευθερία, τι διαφορετικότητα και πώς αυτά χωράνε στην τάξη χωρίς να στριμώχνουν και να στριμώχνονται.

[Maya]

Οπότε το ερώτημά μου αναμορφώνεται:

Πιστεύουμε ως γονείς ότι οι δεξιότητες και οι αξίες έχουν την ίδια αξία για το μέλλον ενός παιδιού με τις γνώσεις και ότι είναι κάτι που πρέπει να επίσης μάθει το παιδί?

Στο ερώτημα αυτό θα απαντούσα, ναι, αλλά τελικά προκύπτει ότι δεν συμφωνούν όλοι/ες

Και αν απαντούμε ναι, περιμένουμε από το σχολείο να του μάθει ΚΑΙ αυτά ή το αφήνουμε στην τύχη, στο γονίδιο, στην ηθική της οικογένειας, στην ιδιοσυγκρασία?

[miriki]

Maya νομίζω ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ο καθένας δηλαδή βάζει το λιθαράκι που μπορεί. Πάντως δεν λείπουν οι περιπτώσεις που έρχονται παιδιά- αγρίμια στο σχολείο και στο τέλος της χρονιάς είναι άνθρωποι κανονικοί με σεβασμό όχι από φόβο, αλλά επειδή έχουν καταλάβει ότι ο κόσμος μπορεί να λειτουργεί και διαφορετικά από ό,τι στο σπίτι τους. Αρκεί και οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να μπουν στη διαδικασία να συνεργαστούν

[miriki]

Να σου πω δεν το κάνεις ψηφοφορία; Έτσι να έχουμε μια γενική εικόνα;

[Maya]

Maya νομίζω ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ο καθένας δηλαδή βάζει το λιθαράκι που μπορεί. Πάντως δεν λείπουν οι περιπτώσεις που έρχονται παιδιά- αγρίμια στο σχολείο και στο τέλος της χρονιάς είναι άνθρωποι κανονικοί με σεβασμό όχι από φόβο, αλλά επειδή έχουν καταλάβει ότι ο κόσμος μπορεί να λειτουργεί και διαφορετικά από ό,τι στο σπίτι τους. Αρκεί και οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να μπουν στη διαδικασία να συνεργαστούν

 

Το ερώτημα είναι αν το θεωρούμε τόσο απαραίτητο να γίνεται, ακόμα και σε βάρος των γνωστικών. Επειδή οι διδακτικές ώρες είναι συγκεκριμένες, πόσοι γονείς θα δεχόταν να μειωθεί μισή ώρα γλώσσα την ημέρα για να συζητούν τα παιδιά με τη δασκάλα σε ελεύθερη συζήτηση τα θέματα των μεταξύ τους σχέσων πχ? ή για να φτιάχνουν συμβόλαια, όπως λες, συμπεριφορών, αντί να δέχονται κανόνες? Και δεν μιλάω για την πρώτη ή τη δευτέρα δημοτικού, όπου είναι και λίγο πιο χαλαρά τα πράγματα. Μιλάω κυρίως για μεγαλύτερες τάξεις. Επαναλαμβάνω, η αφορμή μου ήταν οι συζητήσεις που κάνουμε για τα σχολεία. Πουθενά δεν διάβασα ως κριτήριο επιλογής σχολείου την παράμετρο αυτήν.

 

Ψηφοφορία δεν ξέρω να το κάνω....

[miriki]

Θα μιλήσω ανοιχτά. Οι περισσότεροι γονείς σε μετράνε ανάλογα με τον αριθμό των φωτοτυπιών που δίνεις και το σχολείο (ειδικά το ιδιωτικό) ανάλογα με την ποσότητα των δραστηριοτήτων που προσφέρουν.

 

Ξέρω μαμά που επέλεξε παιδικό σταθμό επειδή σερβίραν σολωμό, όχι όμως για τα ωφέλιμα λιπαρά του, αλλά γιατί είναι χάι. Και τελικά ανακάλυψα ότι δεν ήταν η μόνη. Το συγκεκριμένο σχολείο στα θέματα ηθικής και συμπεριφοράς τότε ήταν πολύ καλό και πολύ μπροστά, αλλά αυτό δεν έπαιζε ρόλο.

 

Οπότε κατά βάθος φοβάμαι ότι το ερώτημά σου είναι απαντημένο.

[mariab]

Το ερώτημα είναι αν το θεωρούμε τόσο απαραίτητο να γίνεται, ακόμα και σε βάρος των γνωστικών. Επειδή οι διδακτικές ώρες είναι συγκεκριμένες, πόσοι γονείς θα δεχόταν να μειωθεί μισή ώρα γλώσσα την ημέρα για να συζητούν τα παιδιά με τη δασκάλα σε ελεύθερη συζήτηση τα θέματα των μεταξύ τους σχέσων πχ? ή για να φτιάχνουν συμβόλαια, όπως λες, συμπεριφορών, αντί να δέχονται κανόνες? Και δεν μιλάω για την πρώτη ή τη δευτέρα δημοτικού, όπου είναι και λίγο πιο χαλαρά τα πράγματα. Μιλάω κυρίως για μεγαλύτερες τάξεις. Επαναλαμβάνω, η αφορμή μου ήταν οι συζητήσεις που κάνουμε για τα σχολεία. Πουθενά δεν διάβασα ως κριτήριο επιλογής σχολείου την παράμετρο αυτήν.

 

Ψηφοφορία δεν ξέρω να το κάνω....

 

Νομίζω ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που θα μπορούσαν άνετα να αφαιρεθουν από το επίσημο πρόγραμμα προκειμένου να ασχοληθουν τα παιδιά με λιγότερο κομφορμιστικά πράγματα. Μην ξεχνάμε όμως ότι αυτό που όταν συζητάμε είναι εύκολο, στην πράξη είναι αρκετά δύσκολο. Δεν είναι δεδομένο ότι ο κάθε δάσκαλος μπορεί ή θέλει να ξεφύγει από την πεπατημένη και τα εύκολα καλούπια. Γενικά, αυτός ο διαφορετικός προσανατολισμός παιδείας είναι κάτι που θέλει αλλαγή νοοτροπίας και από δασκάλους και από γονείς.

 

Θα μιλήσω ανοιχτά. Οι περισσότεροι γονείς σε μετράνε ανάλογα με τον αριθμό των φωτοτυπιών που δίνεις και το σχολείο (ειδικά το ιδιωτικό) ανάλογα με την ποσότητα των δραστηριοτήτων που προσφέρουν.

 

Ξέρω μαμά που επέλεξε παιδικό σταθμό επειδή σερβίραν σολωμό, όχι όμως για τα ωφέλιμα λιπαρά του, αλλά γιατί είναι χάι. Και τελικά ανακάλυψα ότι δεν ήταν η μόνη. Το συγκεκριμένο σχολείο στα θέματα ηθικής και συμπεριφοράς τότε ήταν πολύ καλό και πολύ μπροστά, αλλά αυτό δεν έπαιζε ρόλο.

 

Οπότε κατά βάθος φοβάμαι ότι το ερώτημά σου είναι απαντημένο.

 

ΟΚ, κι εγώ μαζί με την κυρία που διάλεξε το σολωμό. Τουλάχιστον , να έχουμε ένα επίπεδο :lol:

 

Μιλώντας σοβαρά όμως, θα διαφωνήσω λίγο με τις απαιτήσεις των γονιών. Όχι βέβαια ότι δεν υπάρχουν κι αυτά που αναφέρεις, αλλά υπάρχουν και αρκετοί γονείς που έχει τύχει να συζητήσω εγώ που επιζητουν ένα σχολείο που θα παρέχει παιδεία και όχι στυγνή εκπαίδευση. Ειδικά για το θέμα των φωτοτυπιών έχω ακούσει πολλούς γονείς να διαμαρτύρονται ότι "το μόνο" που κάνουν οι δάσκαλοι των παιδιών τους είναι να τα βομβαρδίζουν με φωτοτυπίες χωρίς να εμβαθύνουν και να εξηγούν αρκετά.

Νομίζω δηλαδή πως λίγο πολύ δάσκαλοι και γονείς βρίσκονται στον ίδιο μέσο όρο. Υπάρχουν οι πιο συνηδητοποιημένοι, οι πιο επιφανειακοί κλπ. Πού θα βρεθεί λοιπόν το σχολείο που δίνει βάση στην παιδεία και όχι στην εκπαίδευση? Ποιο ιδιωτικό και ποιο δημόσιο το προσφέρει αυτό? Ποια διεύθυνση, ποιός δάσκαλος και ποιός σύλλογος γονέων και κηδεμόνων?

[Maya]

Μην ξεχνάμε όμως ότι αυτό που όταν συζητάμε είναι εύκολο, στην πράξη είναι αρκετά δύσκολο

 

Ακριβώς. Γι αυτό και αν ρωτήσεις όλους τους γονείς, αν θέλουν ένα σχολείο που να ασκεί το παιδί στην κριτική σκέψη, θα σου πουν, ναι. Ξέρουν όμως ότι αυτό σημαίνει ότι το παιδί θα αμφισβητεί τους κανόνες, ότι θα πρέπει να το πείθεις καθημερινά για τις επιλογές σου, ότι θα πρέπει να το μάθεις, πού να υποχωρεί για να πετύχει κάτι πιο σημαντικό γι αυτό? Είναι έτοιμοι γι αυτό? όχι βέβαια. Αυτό το λέω με σιγουριά:lol:.

Και νομίζω ότι αν το θεωρούσαμε σημαντικό, θα το πετυχαίναμε, τουλάχιστον στην ιδιωτική εκπαίδευση, με βαση την αρχή της προσφορά και της ζήτησης. Αν όμως ζητούμε εντατικό πρόγραμμα, αυτό παίρνουμε από τα περισσότερα σχολεία.

[mmdad]

Εγω παντως πιστευω οτι στα σχολεια διδασκονται και αλλα πραγματα εκτως απο γλωσσα και αριθμητικη και ολοι οι δασκαλοι διδασκουν. Αλλοι συνειδητα αλλοι κατα τυχη. ολοι ομως εχουν την ευκαιρεια να το κανουν. μπορει να μην ειναι στο ωρολογιο προγραμμα, μπορει να μην γινεται καθε μερα αλλα γινεται.

 

Εμενα δεν θα μου αρεσε σαν ιδεα ενα σχολειο να λεει πρεσβεβω αυτες τις 5 αρχες. Ποια θα ηταν τα κριτηρια για να το επιλεξω? να συμφωνω και με τις 5? Σε αυτη την περιπτωση τα παιδια θα εβλεπαν την πραγματικη κοινωνια ή θα ζουσαν σε μια ομαδα ομοιδεατων? Ενα σχολειο που θα πρεσβεβει τις αρχες του σχολαρχη? ο οποιος θα εχει επιλεξει τους υπαλληλους του (εεε εκπαιδευτικους ηθελα να πω) με βαση την απολυτη ταυτηση αποψεων? Αυτο το σχολειο μπορει να διδαξει κριτικη σκεψη?

[Βερενίκη]

 

Εμενα δεν θα μου αρεσε σαν ιδεα ενα σχολειο να λεει πρεσβεβω αυτες τις 5 αρχες. Ποια θα ηταν τα κριτηρια για να το επιλεξω?

 

Δεν υπάρχει σχολείο χωρίς αρχές, έτσι κι αλλιώς. Και εννοείται ότι είναι οι αρχές που ανακοινώνει ο σχολάρχης. Ένας από τους λόγους που επιλέγουμε ιδιωτικά σχολεία, είναι για να γνωρίζουμε εκ των προτέρων με ποιες αρχές θα εκπαιδευτούν τα παιδιά μας και να μην είναι αυτό .... τυχαίο. Κάθε σύστημα εκπαίδευσης έχει κάποιες βασικές αρχές. Και η δημόσια εκπαίδευση έχει αρχές και μάλιστα πολύ αξιόλογες και προοδευτικές. Το ζήτημα είναι αν τελικά τα παιδιά καταλήγουν να παίρνουν από το σχολείο μόνο στείρα γνώση και μετά τα βάζουμε σε μία πανεπιστημιακή σχολή και .... τα αφήνουμε στην τύχη τους. Εγώ, απαντώντας στο αρχικό ερώτημα, θεωρώ πολύ σημαντική την εκπαίδευση και στο θέμα αυτό. Βλέπω ανθρώπους στη δουλειά που ξέρουν ένα σωρό πράγματα και είναι δυσλειτουργικοί. Χάνουν στις εντυπώσεις, δεν ξέρουν πώς να 'πλασαριστούν' σωστά, γίνονται αντιπαθείς στους άλλους, δεν μπορούν να δουλέψουν ομαδικά, θέλουν πάντα να περνάει το δικό τους.

Θέλω αυτά τα πράγματα το παιδί μου να τα μάθει στο σχολείο.

[Unpluged]

Καλησπέρα. Είπα κι εγώ να γίνω μέλος της παρέας σας και μου άρεσε αυτό το θέμα, οπότε είπα να ξεκινήσω από εδώ. Είμαι μητέρα δύο παιδιών στο δημοτικό σχολείο και, επειδή είναι διαφορετικοί χαρακτήρες -και επομένως αποδίδουν διαφορετικά στα ίδια ερεθίσματα- έχω καταλάβει ότι καλό σχολείο είναι αυτό που μαθαίνει στο παιδί να είναι υπεύθυνο για τον εαυτό του και να βάζει τους δικούς του στόχους και όχι αυτούς που του 'φοράμε' εμείς. Μιλώντας με γονείς συμμαθητών των παιδιών μου, κατάλαβα ότι, όταν ένα 7χρονο σου λέει ότι θέλει να γίνει .... γιατρός, του έχει γίνει μεγάλη πλύση εγκεφάλου. Επίσης κατάλαβα ότι οι περισσότεροι γονείς έχουμε προδιαγράψει τη ζωή του παιδιού μας με φρικιαστικές λεπτομέρειες, τουλάχιστον μέχρι και το πανεπιστήμιο, πολλοί δε και επαγγελματικά. Και φυσικά δεν εννοώ ότι δεν είναι φυσικό να ονειρευόμαστε για τα παιδιά μας. Εννοώ όμως ότι τελικά φτάνουμε να κάνουμε όνειρα αντί για τα παιδιά μας. Ονειρεύονται τα παιδιά μας? Ή αφουγκράζονται τα δικά μας 'θέλω' και τα αναμασάνε?

Οι περισσότεροι γονείς για παράδειγμα, ελέγχουμε τόσο πολύ την καθημερινή μελέτη των παιδιών μας, ακόμα και σε προχωρημένες τάξεις του δημοτικού, που αμφιβάλλω αν ποτέ αυτά τα παιδιά, συμπεριλαμβάνω και τα δικά μας, θα καταφέρουν να κάνουν κάτι μόνα τους, τουλάχιστον εκπαιδευτικά. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό? Πότε πρέπει να μπορεί το παιδί να αναλάβει το μελέτη του καταρχάς, τη ζωή του στη συνέχεια? Τι ρόλο πρέπει να παίζει το σχολείο σε αυτό?

Νομίζω ότι είμαι μέσα στο γενικότερο θέμα των δεξιοτήτων, που κατά τη γνώμη μου πρέπει να δίνει το σχολείο, σε συνδυασμό πάντα με την οικογένεια...

Ευχαριστώ που με 'διαβάσατε', καλώς σας βρήκα!