είναι δικό μου! δεν στο δίνω..

[motherof2]

ευτυχώς δεν αντιμετωπίζω τέτοια προβλήματα δηλ, να μην μοιράζονται τα παιχνίδια τους τα παιδιά μου με άλλα παιδιά,.. ίσως σε αυτό έχει βοηθήσει και ο παιδικός..

όμως.. έχουμε κάτι φίλους που έχουν παιδιά 4 και 2 ετών και δεν μοιράζονται τίποτα από τα παιχνίδια τους με τα δικά μου παιδιά. Πλέον τα παιδιά μου δεν θέλουν να πηγαίνουμε σπίτι τους -και φυσικά ΠΟΤΕ δεν έχουμε αναφερθεί εμείς αρνητικά μπροστά τους- αλλα προφανώς πλέον τα παιδιά έχουν μεγαλύτερη αντίληψη από ό,τι είχαμε εμείς στην ηλικία τους και καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα..

το Σάββατο πήγαμε λοιπόν σπίτι των φίλων μας , μετά από αρκετή συζήτηση γιατί όπως είπα τα παιδιά μας θέλανε καλύτερα να πάνε στο παιδότοπο.. τεσπα πήγαμε στο σπίτι και για μια ακόμη φορά είδα το ίδιο εργο .. τα παιδιά να παίρνουν ένα παιχνίδι (από τα χιλιάδες -στη κυριολεξία- που έχουν τα άλλα) και να γίνεται πανικός και τελικά οι γονείς των παιδιών να λένε , "αααααααααααααα! κανένας δεν θα παίξει με αυτό , το βάζουμε στην άκρη" φυσικά αυτό έγινε άλλες 30 φορές με διαφορετικό παιχνίδι κάθε φορά , αλλά με την ίδια καταληξη, δηλαδή να το φυλάνε σε απρόσιτο μέρος ώστε να μην παίζει κανένας.

επειδή αυτή την συμπεριφορά έχουν πάντα -και μιλώ για τους γονείς βέβαια- θεωρείτε ότι είναι σωστή αυτή η αντιμετώπιση? αν απλά φυλάξουν το παιχνίδι, δεν νομίζω ότι τους δίνουν να καταλάβουν την έννοια του "μοιράζομαι" και παίζω με τους φίλους μου.. εμένα μου κάνει σαν να τους λένε με τον τρόπο τους, "έχετε δίκιο που δεν θέλετε να το μοιράζεστε, είναι δικό σας και το κρύβουμε για να παίξετε ΄μόνοι σας όταν φύγουν οι φίλοι σας"

μήπως εγώ είμαι λάθος? θα ήθελα να ήξερα την άποψή σας.

ευχαριστώ

 

(το απόλυτο "ρεζίλι" ήταν δε που κάποια στιγμή γυρίζουν τα παιδιά μου και ενώ είμασταν όλοι μαζεμένοι και λένε του μεγαλύτερου παιδιού, "είσαι πολύ γκρινιάρης και δεν μας αφήνεις ποτέ να παίζουμε με τα παιχνίδια σου!!" παρόλο που δεν είπε κανένας τίποτα και το αφήσαμε να περάσει στο ντούκου, μιλάμε έγινε κόκκινη από ντροπή γιατί φυσικά σκέφτηκα ότι θα λένε ότι τους θάβουμε οικογενειακώς , πράγμα που δεν έχουμε κάνει ούτε κατά διάνοια ...

-από μικρό και από τρελλό που λένε..-)

[gavrias]

Είσαι σίγουρη ότι οι γονείς θέλουνε τα παιδιά τους να μοιράζονται?

 

Ξέρεις τα παιδιά αντιγράφουν τη δική μας στάση απέναντι στους άλλους και εμείς ανάλογα με τη δική μας αντίληψη για τον κόσμο τα επιρεάζουμε ως προς τη συμπεριφορά τους.

Όσο για τη ντροπή, δε νομίζω ότι΄υπάρχει λόγος να ντραπείς για κάτι.Το παιδάκι έιπε αυτό ακριβώς που συμβαίνει υποθέτω και καλά έκανε.Στη θέση σου θα εξηγουσα στη φίλη μου το πρόβλημα και θα τις έλεγα ότι αν θέλουνε μπορούνε να έρθουνε στο δικό μας σπίτι που τα παιδιά δεν έχουνε πρόβλημα να μοιταστουνε τα παιγνίδια τους και έτσι θα περάσουμε όλοι καλά.(Το έχω κάνει σε ανάλογη περίπτωση).

[Maya]

Συμφωνώ απολύτως. Πολλοί γονείς το ενισχύουν αυτό. Δεν το λένε άμεσα, αλλά λένε πχ. Αυτό το παιχνίδι να το κρύψουμε τώρα που θα έρθει ο Γιαννάκης, μήπως και σου το χαλάσει. Μπορεί να είναι κι εκείνοι έτσι στα δικά τους πράγματα. Αν είναι φίλοι σας και σας ενδιαφέρει να κρατήσετε επαφή είναι σημαντικό τα παιδιά να τα πηγαίνουν καλά.Μιλείστε μαζί τους και ακολουθείστε μία τακτική. Εμείς σε έναν βαθμό το λύσαμε με το να φέρνουμε και δικά μας παιχνίδια στα σπίτια με μικρά παιδιά. Δημιουργείται κάποια ισορροπία έτσι. Αυτά τα τεχνάσματα βέβαια είναι για δίχρονα. Το τετράχρονο, επίτρεψέ μου να σου πω ότι θα έπρεπε να το έχει ξεπεράσει αυτό το στάδιο. Πού καταλήγουμε λοιπόν??? Σαφώς και φταίνε οι γονείς.

[Afroditi D]

... και ξαφνικά... ένας μικρός νέος..εισβολέας παίζει με τα δικά του παιχνίδια !

 

Όσες φορές μας έχει συμβεί σε περιβάλλον εκτός του σπιτιού μας , δλδ κάποιο παιδάκι να μην θέλει να μοιραστεί τα παιχνίδια του με το δικό μας προσπαθώ να βρώ τρόπο που δεν θίγει το δικό μας παιδί και που δεν τους δημιουργεί άσχημα συναισθήματα για το άλλο παιδάκι...

ποτέ δεν παίρνω ας πούμε το παιχνίδι από τα χέρια του γιού μου , για να το δώσω στο άλλο παιδάκι

ποτέ δεν "υποχρεώνω" το μεγαλύτερο να δίνει τα παιχνίδια του στον μικρότερο δλδ το γίο μου... ή το σντίστροφο αν υπάρχει παιδάκι μικρότερης ηλικίας απο την δική μας...

 

όταν είμαστε στο σπίτι και συμβαίνει κατι τετοιο με δικό μας παιχνίδι ...

προσπαθώ να παρακολουθώ χωρίς να παρεμβαίνώ (εκτός βέβαια και αν φτάσουν στο σημείο να πιαστούν στα χέρια)

προσπαθώ να αποσπάσω την προσοχή του ... και πάντα επιβραβεύω τη γενναιοδωρία του!

 

Συμφωνώ πως σίγουρα έχει να κάνει και με τους γονείς σε μεγάλο βαθμό!

έχει τύχει να περάσουμε απόγευμα σε σπίτι φίλων-γνωστών "μαρτυρικό" ... δεν έβλεπα την ώρα να φύγουμε ...

Απο εκείνη την φορά , ο μικρός εκδηλώνει άρνηση στο να πάμε στο συγκεκριμένο σπίτι !

Πολλές φορές ακόμα (οταν φοβάμαι ότι θα συμβεί κατι αντίστοιχό και πρέπει να πάμε , σίγουρα θα πάρουμε μαζι μας 2-3 παιχνίδια απο τα αγαπημένα μας ...

 

 

Και να μην ξεχνάμε να σεβόμαστε την "ανάγκη του παιδιού (μας κυρίως )για κτητικότητα" είδικά σε κάτι καινούργιο...

[motherof2]

Είσαι σίγουρη ότι οι γονείς θέλουνε τα παιδιά τους να μοιράζονται?

 

Ξέρεις τα παιδιά αντιγράφουν τη δική μας στάση απέναντι στους άλλους και εμείς ανάλογα με τη δική μας αντίληψη για τον κόσμο τα επιρεάζουμε ως προς τη συμπεριφορά τους.

Όσο για τη ντροπή, δε νομίζω ότι΄υπάρχει λόγος να ντραπείς για κάτι.Το παιδάκι έιπε αυτό ακριβώς που συμβαίνει υποθέτω και καλά έκανε.Στη θέση σου θα εξηγουσα στη φίλη μου το πρόβλημα και θα τις έλεγα ότι αν θέλουνε μπορούνε να έρθουνε στο δικό μας σπίτι που τα παιδιά δεν έχουνε πρόβλημα να μοιταστουνε τα παιγνίδια τους και έτσι θα περάσουμε όλοι καλά.(Το έχω κάνει σε ανάλογη περίπτωση).

 

αρχίζω να πιστεύω ότι -ιδίως η μαμά- δεν θέλει τα παιδιά της να μοιράζονται.....και το λέω γιατί την έχω πετύχει να λέει στον γιο της "έλα να το κρύψουμε βρε, για να μην στο χαλάσει η Ράνια.." (σημειώνω ότι δεν έχω "ζημιάρικα παιδιά" που να δικαιολογούν! μια τέτοια αντίδραση) απλά πιστεύω ότι δεν θέλουν να τα "στεναχωρήσουν" ίσως... όμως από την άλλη αν δεν μάθουν να μοιράζονται τα παιχνίδια τους που είναι το πιο απλό, πώς θα μάθουν να συνανστρέφονται και ως ενήλικες με τους γύρω τους? να κάνουν υποχωρήσεις, που όλοι κάνουμε στη ζωή? πώς θα μάθουν την ομορφιά και την αξία της φιλίας και της αδερφικής αγάπης, που κατα βάση σημαίνει μοιράζομαι και συμπάσχω σε χαρές και λύπες?

εννοείται ότι δεν κατακρίνω την στάση των γονιών , αφού δεν είναι ..για κρέμασμα

, απλά αναρωτιέμαι μήπως εγώ κάνω λάθος σε κάτι και μήπως τελικά τα δικά μου είναι "καταπιεσμένα" ? μήπως σε αυτές τις ηλικίες , τα παιδία δεν πρέπει να πιέζονται να μοιράζονται έτσι εύκολα?

 

το να το εξηγήσω στη "φίλη" μου , δεν μπορώ να το κάνω γιατί δεν είναι αυτό που λέμε κολλητή .. είναι καλή κοπέλα με σωστές αρχές αλλά δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας που λένε. Δεν τηλεφωνιόμαστε ιδιαίτερα και παρόλο που μένουμε πολύ κοντά δεν κάνουμε παρέα, παρά μόνο αν μαζευτούμε ΟΛΟΙΙΙΙ μαζί (είμαστε 8 μεγάλοι και 5 πιτσιρίκια) και γίνει ..τζερτζελές απλά λυπάμαι γιατί θα μπορούσαν τα παιδιά μας να παίζουν συνέχεια, αλλά δεν γίνεται και προχτές για να πείσουμε τα δικά μας να πάμε στο σπίτι τους, έπρεπε -κατα παραγγελία των παιδιών μας!- να πάρουμε τηλέφωνο ένα από τα άλλα ζευγάρια ωστε να βεβαιωθούμε ότι θα είναι και αυτοί εκεί με τον γιο τους που παρόλο που είναι 2 παίζει με τα δικά μου τουλάχιστον, μία χαρά και ήρεμα...

κρίμα

[elenik]

Χθες πηγαμε σε μια γιορτη και το παιδακι που γιορταζε μαλωνε με ενα παιδακι καλεσμενο για ενα παιχνιδι. Η μητερα του παιδιου ετρεχε να προλαβει να εξυπηρετησει τον κοσμο και ειπα να κανω τον διαιτητη. Το παιχνιδι τιμωρια ψηλα και κανενας δεν παιζει με αυτο. Ειναι κατι που συνηθιζω να κανω και στο ιδιο μου το παιδι με το σκεπτικο οτι δεν μπορει να παιζει με ενα παιχνιδι και να μην αφηνει τους υπολοιπους . Δεν συνηθιζω να του λεω να κρυβει τα παιχνιδια του μην του τα σπασουν αλλα συνηθιζω να τονιζω οταν θα ερθουν παιδακια σπιτι ή θα παμε καπου οτι αν δεν νοιωθει ετοιμος να μοιραστει κατι να το βαλει καπου και να μην το εμφανισει ή να μην το παρει μαζι. Και μιλαω για κατι που μπορει να εχει κολημα και να ξερω οτι θα γινει καυγας (σπανια να μην δινει κατι) . Δεν ειχα σκεφτει ποτε οτι ισως να ειναι λαθος σαν κινηση. Οταν παλι παμε καπου επισκεψη ή βολτα φροντιζω παντα να εχει και δικα του παιχνιδια μαζι ωστε να εχει κατι να ασχοληθει σε τετοιες περιπτωσεις.

[Maya]

 

Και να μην ξεχνάμε να σεβόμαστε την "ανάγκη του παιδιού (μας κυρίως )για κτητικότητα" είδικά σε κάτι καινούργιο... [/color]

 

Μα μιλάμε για ένα τετράχρονο. Εμένα θα με προβλημάτιζε. Αυτό δεν είναι κτητικότητα, είναι αντικοινωνική συμπεριφορά. Και δεν λέω για καινούργιο παιχνίδι. Δεν πρέπει κάποτε το παιδί να μάθει ότι όταν έχουμε καλεσμένους φροντίζουμε να περνάνε καλά, βάζοντας τα όριά μας (δεν σπάμε τα παιχνίδια, δεν τα παίρνουμε μαζί μας?)

Φυσικά δεν θα μπορούσε να δίνει όλα του τα παιχνίδια, όμως θα μπορούσε να επιλέξει κάποια, με τα οποία θα παίξουν όλοι μαζί. Πες με αυστηρή όμως νομίζω ότι από τα δύο και μετά οι γονείς είναι υπεύθυνοι να έχουν μάθει στα παιδιά τους κάποια βασικά πράγματα καλής συμπεριφοράς.

Άσχετο, motherof2 στο δικό σας σπίτι έρχονται? Τί γίνεται τότε?

[motherof2]

το να κουβαλάω παιχνίδια στο σπίτι τους δεν παίζει ,γιατί τα συγκεκριμένα παιδάκια έχουν στην κυριολεξία χιλιάδες παιχνίδια και φυσικά ποιό παιδάκι θα καθόταν να παίξει με τα δικά του, αν είχε μπροστά του το...τζάμπο???οπότε γιατί να το κάνουν και τα δικά μου??

ο άντρας μου τους γονείς, τους γνωρίζει 20 χρόνια και εγώ μέσω αυτού 10! χτες που τα έλεγα στην πεθερά μου , μου είπε ότι υπάρχει κίνδυνος να παρεξηγηθούμε μεταξύ μας οι μεγάλοι, πράγμα που δεν θέλω ούτε κατά διάνοια πιο πολύ για τον άντρα μου και τον φίλο του αλλά και για εμένα..

το κακό είναι ότι τα παιδάκια αυτά είναι και λίγο ..βίαια, δηλαδή σηκώνουν το χέρι πολύ εύκολα και χωρίς λόγο (δεν έχουν πχ τσακωθεί)

η αντίδραση των γονιών? ο δε πατέρας αρχίζει να φωνάζει και να μοιράζει τιμωρίες και η μητέρα πηγαίνει και τα χαιδεύει και τα φιλάει! ο ένας στο ένα άκρο και ο άλλος στο άλλο, κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη

το "χειρότερο" πράγμα που έχω ανακαλύψει προσωπικά ως μανα πλέον, είναι πώς τα "ελαττώματα" των παιδιών μας δεν τα αντιλαμβανόμαστε εύκολα και αν κάποιος μας τα επισημάνει μας "κακοφαίνεται"...

δύσκολο να είσαι γονιός........

[motherof2]

στο δικό μας σπίτι δεν έρχονται συχνά γιατί είναι μικρό ενώ αντίθετα το δικό τους είναι τεράστιο και ενδείκνυται για παιδικές συναντήσεις.. 2-3 φορες που έχουν έρθει, δεν υπάρχει απρόοπτο γιατί

1. τα παιδιά μου δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα να μοιράζονται (είναι 4 & 5 χρονών)

2. αν προκύψει "πρόβλημα" η αληθεια είναι ότι πάντα προσπαθώ να μην δυσαρεστήσω τους οποιοσδήποτε καλεσμένους μας και στηρίζομαι στο επιχείρημα (που θεωρώ ότι είναι και λογικό) ότι το παιχνιδί αυτό που θέλει το άλλο παιδάκι και είναι δικό σου , θα το έχεις για πάντα ενώ ο φίλος σου θα παίξει μόνο τώρα που είναι σπίτι μας.

[Afroditi D]

"κτητικότητα" με την έννοια του "διεκδικώ" , πιστεύω πως έχουν όλα τα παιδάκια και σε μικρότερη ηλικια απο τα 4.

το έχουμε δεί άπειρες φορές , ανάμεσα σε αδέρφια πχ , το πιο απλό καθημερινό!

[Maya]

το να κουβαλάω παιχνίδια στο σπίτι τους δεν παίζει ,γιατί τα συγκεκριμένα παιδάκια έχουν στην κυριολεξία χιλιάδες παιχνίδια και φυσικά ποιό παιδάκι θα καθόταν να παίξει με τα δικά του, αν είχε μπροστά του το...τζάμπο???οπότε γιατί να το κάνουν και τα δικά μου??

.....

 

 

Δεν το λέω για να παίζουν τα δικά σου. Στις περιπτώσεις αυτές 'τσιμπάνε' τα άλλα και θέλουν να ασχοληθούν με το ξένο παιχνίδι, οπότε είναι κατανοητό ότι για να γίνει αυτό πρέπει να παραχωρήσουν και κάποιο από τα δικά τους.

Τί να σου πώ? κατά περίπτωση λύνονται αυτά. Επίσης έπιασε το ότι μερικές φορές δεν τον πήραμε μαζί, και όταν το άλλο παιδάκι, που τον περίμενε, μας ρώτησε, της είπαμε 'αφού δεν τον θέλεις, είπαμε να τον αφήσουμε σπίτι, άλλωστε δεν είναι υποχρεωτικό να γίνετε κι εσείς φίλοι, επειδή είμαστε οι μεγάλοι'.

Την επόμενη φορά έκανε ειδική συμφωνία με τη μαμά της, ποια παιχνίδια θα του δώσει για να έρθει.

[Μαρια Στυλιανακη]

χεχε Maya

 

το θέμα αυτό το έχω ακούσει απο πολλούς γονείς.

 

το καλύτερο είναι να λέτε στα παιδιά σας εαν ειναι πχ 4-5 ετων ότι

αυτά που ισχύουν στο σπίτι σας δεν ισχύουν απαραιτήτως κ σε άλλα σπίτια.

Βοηθάει πολύ να είναι προετοιμασμένα για αυτό.

 

και ότι αν κάτι δεν τους αρέσει όταν πηγαίνουν σε σπίτια με άλλα παιδιά, να το συζητάτε μετά μαζί για να δείτε τι μπορείτε να κάνετε.

 

θεωρώ πολύ καλό που το παιδί σου είπε στην άλλη μητέρα αυτό το σχόλιο,

- η μητέρα αυτή δεν κοκκίνησε επειδή θεώρησε οτι την κουτσομπολεύετε αλλά μάλλον απο ενοχή - επειδή απο μικρό και απο τρελλό ...η αλήθεια θα σουρθει κατακούτελα!

 

Σε συζήτηση με το παιδί σου μπορείτε να πείτε ότι την επόμενη φορά που θα πάτε,

θα πείτε μαζί στην μαμά και στα παιδιά αυτά, ότι

 

"Γιάννα (μαμά των παιδιών ας πουμε) τα παιδιά έχουν να σου πουν κάτι

(με χαμόγελο)

"στεναχωρηθήκαμε την άλλη φορά γιατί έχετε αυτό το φανταστικό αεροπλάνο, και θέλαμε να παίξουμε όλοι μαζί με αυτό, αλλά τελικά δεν παίξαμε... να παίξουμε σημερα όλοι μαζί με το αεροπλάνο?"

 

εγώ πιστευω ότι αυτή η τακτική (το να απομακρύνεται το παιχνίδι) υπάρχει όταν οι γονείς δεν ξέρουν πως με ποια λόγια δηλαδή να κατευνάσουν τα παιδιά έτσι ώστε να μοιραστούν το παιχνίδι.

 

δεν είναι κάτι εύκολο, όταν ήδη έχει θερμανθεί η κατάσταση.

 

όμως έχει να κάνει με το κόλπο

 

αν .... θα αντί αν δεν..... δεν θα...

 

δηλαδή

μπορείτε να παίξετε με αυτό το παιχνίδι, αν ..... (τηρηθούν οι τάδε κανόνες)

 

απλώς δεν το ξέρουν πολλοί αυτό το κόλπο, οπότε αναγκαστικά προβαίνουν στο άλλο.

 

στον παιδικό πάντως αυτό που είναι καλό να λέει η παιδαγωγός

 

"μοιραζόμαστε τα παιχνίδια. τα παιχνίδια είναι για όλους"

 

στο σπίτι λοιπόν οι γονείς θα πρέπει να έχουν καθορίσει,

απο πρίν

ποιά παιχνίδια είναι αυτά που θέλουν τα παιδιά να χρησιμοποιηθούν στο απο κοινού παιχνίδι.

 

οπότε εκεί είναι που χρειάζεται να έχει γίνει συμφωνία απο τους γονείς του σπιτιού. με τα ίδια τα παιδιά.

 

Αλλά και αυτό είναι κάτι που διαφεύγει σε αρκετούς γονείς δηλαδή το ότι πρέπει να ορίζουν απο πρίν τι θα ισχυει μετά.

 

Εγώ θυμάμαι σαν να ήταν χτές πως μάλλωνα με την αδερφή μου για ένα φανταστικό κοκκαλάκι μαλλιών,... (!!!!) όπου το μάλλωμα κατέληξε σε συμπλοκή (θα ήμασταν7 8 9 11? ) και ο πατέρας μου ήρθε και μας το τράβηξε το κοκκαλάκι απ τα χέρια και το έκοψε με ένα ψαλίδι στα δύο απο την φρίκη του για την συμπλοκή! Εγώ έκλαιγα για δυο ώρες γιατί για κάποιο λόγο είχε τεράστια σημασία αυτό το κοκκαλάκι για τα μαλλιά (το είχαμε αγοράσει στην Γερμανία!).

 

Οπότε έχουμε και το θέμα - μοίρασμα ανάμεσα σε αδέρφια.

Αρκετά πιθανό να μην έχουν καταφέρει ώς ένα βαθμό να μοιράζονται τα ίδια τα αδέρφια ? Οπότε και να έχουν χάσει την πίστη τους στο μοίρασμα ανάμεσα στα άλλα παιδιά επίσης.

 

γενικά τα παιχνίδια κάποιες φορές, συμβολίζουν κάτι άλλο.

Όταν βλέπετε ομηρικούς καβγάδες για παιχνίδια, συνήθως τα παιχνίδια έχουν αποκτήσει για το παιδί μια άλλη σημασία.

Θέλει πολύ ενασχόληση απο τον γονέα αυτό το θέμα

και έχει σχέση με την μετέπειτα σχέση που θα έχουν τα παιδιά και με τα υλικά αγαθά (πιστεύω).

 

είναι κάτι φαινομενικά ίσως όχι σημαντικό, αλλά στην τελική, είναι αρκετά σημαντικό.

Θέλει δουλειά πάντως, δεν γίνεται απο μόνο του αυτό είναι σίγουρο.

 

Σε παιδιά που έχω δεί δηλαδή ότι μοιράζονται τα παιχνίδια τους με άλλα παιδιά ή και μεταξύ τους, αυτό είναι κάτι που το έχουν σαφέστατα καλλιεργήσει οι γονείς, με πολύ ενασχόληση θετικής μορφής.

[angelina]

Όντως η θεωρία διαφέρει πολύ από την πράξη...

 

Αυτό που θέλω να ρωτήσω εγώ είναι τι πρέπει να κάνουμε σε περιπτώσεις άγριας συμπλοκής. Όταν δηλαδή έχεις δοκιμάσει ό,τι μπορέις να σκεφτείς για να αποτρέψεις τον καυγά για ένα παιχνίδι (κουβέντα της μορφής "αν θα....θα", απόσπαση της προσοχής με κάποιο άλλο παιχνίδι και πολλά άλλα) και παρ'όλ' αυτά τα δύο μικρά (2 και 3 χρόνων) καταλήγουν κυριολεκτικά να μαλλιοτραβιούνται!!! Εκεί βέβαια αρχίζει άλλη κουβέντα για το πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε στα άλλα παιδάκια αλλά όταν δύο πεισματάρικα πιτσιρίκια βρίσκονται συγχρόνως σε πραγματική υστερία κανένα δεν σε ακούει! Σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις έχω πει ότι "αφού δεν θέλετε να μοιραστείτε το παιχνίδι και να παίξετε όμορφα μαζί δεν μπορεί να το έχει καμία από τις δύο" και το απομακρύνω. Το έχω κάνει τόσο στο δικό μας σπίτι όσο και σε άλλα σπίτια όπου έχω το θάρρος.

Δείχνει να έχει αποτέλεσμα, έστω και για λίγη ώρα, μήπως όμως τελικά είναι λάθος?

[motherof2]

Μαρία και οι υπόλοιπες μαμάδες, να ρωτήσω και κάτι ακόμη... Σε εμάς "δεν παίζουν" ομηρικοί καυγάδες για τα παιχνίδια (ίσως για την αγκαλιά της μαμάς μόνο ) , ...ακόμη και να υπάρξει κάποια διένεξη μεταξύ των παιδιών μου το διευθετούμε θα έλεγα ειρηνικά.. ΟΜΩΣ αυτό είναι σωστό? δηλ. για πχ στο περιστατικό με τα παιδιά των φίλων μας, τα παιδιά μου δεν έχουν τσακωθεί ποτέ, ούτε έχουν σηκώσει ποτέ το χέρι τους να δείρουν ακομη και όταν δέχονται "σφαλιάρες"! παρά μόνο έρχονται και λένε ότι "Μαμά ο Θανάσης δεν μας αφήνει να παίξουμε με τα παιχνίδια του" ή "Μαμά ο Θανάσης με χτύπησε" δηλαδή δεν ανταποδίδουν και δεν διεκδικούν. θα μου πεις βέβαια τί να διεκδικήσουν? το παιχνίδι του άλλου παιδιού? ξέρω εγώ? μήπως από το άγχος μας να είναι αυτό που λέμε "καλά παιδιά" τα κάνουμε και παθητικά? δηλαδή πού είναι το όριο ???

εννοείται ότι όταν δέχονται τις σφαλιάρες των φίλων τους, πάμε μαζί και τους λέμε ότι δεν είναι σωστό κλπ κλπ, αλλά ειλικρινά μου κάνει εντύπωση ότι δεν έχουν ανταποδώσει ποτέ.. και λέω εγώ τώρα με το φτωχό μου το μυαλό...κάνουν καλά ή θα γίνουν "καρπαζοεισπράκτορες" στη ζωή τους? επίσης την ίδια συμπεριφορά έχουν και στο σχολείο, δηλαδή δεν μπλέκουν σε καυγάδες, είναι ήρεμα παιδιά, ακούν τη δασκάλα τους , δεν έχουν δημιουργήσει ποτέ προβλήματα...

[elenik]

απο την στιγμη που φευγουν απο εκει που τους φερονται ετσι και ερχονται και σας το λενε θεωρω οτι ειναι μια χαρα . Το ιδανικο ειναι να αποριπτουν τετοια συμπεριφορα εις βαρος τους και οχι να ανταποδιδουν.

Τωρα το τι κανεις εσυ απο εκει και περα (οταν σου το λενε) νομιζω οτι εχει μεγαλη σημασια .

[motherof2]

απο την στιγμη που φευγουν απο εκει που τους φερονται ετσι και ερχονται και σας το λενε θεωρω οτι ειναι μια χαρα . Το ιδανικο ειναι να αποριπτουν τετοια συμπεριφορα εις βαρος τους και οχι να ανταποδιδουν.

Τωρα το τι κανεις εσυ απο εκει και περα (οταν σου το λενε) νομιζω οτι εχει μεγαλη σημασια .

 

πέρα από το ότι πάμε στο παιδί και επισημαίνουμε μαζί ότι δεν είναι σωστό αυτό , τί άλλο θα μπορούσα να κάνω? να μαλώσω το ξένο παιδί, ούτε το διανοούμαι να την "πω" στην μάνα του ή στον πατέρα του και μάλιστα τη στιγμή που είναι γνωστοί μας είναι δύσκολο γιατί οπωσδήποτε θα παρεξηγηθούμε μεταξύ μας και δεν θέλω.. ξέρεις είναι και πόσο θάρρος έχεις με τον άλλον πχ με την νονά του γιού μου έχω το θάρρος και της μιλάω ανοιχτά όπως και αυτή σε εμένα..

το ζήτημα βέβαια του όλου ποστ, δεν ήταν τόσο το να λύσω το συγκεκριμένο προβληματάκι διότι όπως προανέφερα δεν τους βλέπουμε και πολύ συχνά.. προσωπικά ήθελα να διαβάσω απόψεις πάνω στη συγκεκριμένη αντιμετώπιση από τους φίλους μας και μήπως τελικά εμείς είμαστε οι υπερβολικοί

[kasma31]

Η δική μου αντιμετώπιση στο συγκεκριμένο θέμα είναι η εξής:

 

Όταν βγαίνουμε έξω για να συναντήσουμε κάποιο φίλο μας και η κόρη μου θέλει να πάρει μαζί της ένα παιχνίδι της λέω εκ των προτέρων ότι είναι εντάξει να το πάρει αρκεί να το μοιραστεί με το παιδάκι που θα συναντήσουμε.

 

Σε ότι αφορά τα παιχνίδια στο σπίτι μας, παλιότερα όταν ήταν μικρότερη, (τώρα είναι περίπου τρία) όταν υπήρχε καυγάς για κάποιο από τα παιχνίδια της συνήθως απομάκρυνα το παιχνίδι και σχεδόν αμέσως ξεχνούσαν την αιτία του καυγά. Τώρα δρω περισσότερο με επιχειρήματα (π.χ. της λέω ότι αν δεν μοιράζεται τα παιχνίδια της μπορεί το άλλο παιδάκι να μην περνάει καλά και να μη θέλει να ξαναέρθει σπίτι μας, ή ότι το παιχνίδι είναι δικό της απλά μπορεί να το δανείσει για λίγο ή κάτι τέτοια ανάλογα με την περίσταση). Από την άλλη αν ένα παιχνίδι είναι αγαπημένο της της λέω να εξηγήσει στη φίλη της πως είναι το αγαπημένο της και δε θέλει να το μοιραστεί. Αν δεν θέλει να μοιραστεί κάτι δεν την υποχρεώνω. Έτσι σέβεται και η ίδια το γεγονός ότι και κάποιο άλλο παιδάκι όταν πάμε στο σπίτι του μπορεί να μη θέλει να μοιραστεί κάτι.

 

Τώρα αν δεν δίνει κανένα παιχνίδι και δεν αφήνει τίποτα στο άλλο παιδάκι ή θα είναι κουρασμένη ή θα φταιεί κάτι που θα προσπαθήσω να το εντοπίσω. Αν δε μπορέσω ζητάω συγνώμη απο τη φίλη μου και όταν φύγουν λέω στην κόρη μου πόσο με στεναχώρησε η συμπεριφορά της κ.τ.λ.

 

Αυτα τα λίγα.... χε χε

[elenik]

 

πέρα από το ότι πάμε στο παιδί και επισημαίνουμε μαζί ότι δεν είναι σωστό αυτό

 

Aυτο εννοουσα. Γιατι εχω δει και μαμα να λεει δεν πειραζει ειναι μικρουλη ή να αδιαφορουν.