Απόμακρος στο σχολείο

[jiant]

Καλημέρα. Είμαι πατέρας 2 αγοριών 1,5 και 4,5 ετών. Είμαι τρελός μαζί τους και δεν μπορώ λεπτό μακριά τους. Ψάχνοντας στο google για το πρόβλημά μου σας βρήκα και σας γράφω για το πρόβλημά μου μήπως μπορέσει κάποιος να με βοηθήσει. Ο μεγάλος μου γιος ξεκίνησε φέτος το σχολείο...προνήπια. Από την πρώτη μέρα περνάμε εγώ, η μαμά και ο ίδιος τραγικές στιγμές. Αρχικά όχι απλά δεν ήθελε να αποχωριστεί τη μαμά αλλά χτυπιόταν, τσίριζε και έκλεγε επί ώρες. Και είπαμε καλά συμβαίνει θα προσαρμοστούμε σιγά σιγά . Μετά ένα μήνα περίπου οι αντιδράσεις αυτές έγιναν πιο ήπιες. Κι εδώ αρχίζει το μεγάλο πρόβλημα. Πλέον απαντήσει μια άρνηση. Δεν συμμετέχει στις δραστηριότητες δεν μπαίνει στην ομάδα δεν κάνει παρέα με κανέναν και μένει επί ώρες μόνος στο γραφείο των νηπιαγωγών κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Δεν δέχεται να κάνει συζήτηση για το σχολείο παρά μόνο για τα παιχνίδια. Φοβάμαι ότι αναπτύσσει αντικοινωνική συμπεριφορά. Είναι σίγουρα καλομαθημένος. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια της δασκάλας : δεν του λείπει τίποτα στο σπίτι, του τα δίνετε όλα, δεν έχει ανάγκη από τίποτα εδώ στο σχολείο. Προσπαθώ να μπω στο μυαλουδάκι του να καταλάβω πως σκέφτεται, δεν τα καταφέρνω όμως. Μια γνώμη απ' έξω ζητάω μήπως και βρω μια λύση

[Eve]

Γεια σου και καλως ήρθες στην παρέα μας.

 

Προσωπικά νομιζω οτι στα περισσοτερα παιδια σημερα δεν λειπει κατι στο σπιτι τους, οι περισσοτεροι γονεις τα αγαπαμε τρελά και φροντιζουμε να μην τους λειψει τιποτα συναισθηματικά και υλικά. Δεν πιστεύω δηλαδη οτι τα άλλα παιδακια που προσαρμοζονται ευκολοτερα το κάνουν επειδή κάτι τους λειπει στο σπιτι, οπως υπαινίσσεται η δασκάλα σας..

Στα λέω αυτά ζώντας κι εγώ παρομοιες καταστάσεις με το μεγάλο μου παιδί (κοντευει 4, προνηπιο) . Εδώ και 1,5 μηνα πάει καθε μέρα κλαίγοντας, με ικετευει να μην παει σχολειο, και αποφευγει να συζητάει το απογευμα οτιδηποτε σχετικό με το σχολειο. Εκει, απο οτι καταλαβαινω κατα καποιο τροπο εντάσσεται στις ομαδες (με μιση καρδιά) αλλά το μυαλό του ειναι πότε θα φύγει να γυρισει σπιτι με τον παππού (εγώ δουλέυω). Ετσι ειναι ο χαρακτήρας του, προσπαθώ να τον βοηθήσω κρατωντας σταθερη στάση με θετική οπτική απέναντι στο σχολείο, σε καμια περιπτωση δεν τον παραχαιδεύω οταν ξεκινάει το κλαμα-γρίνια, γνωριζοντας το χαρακτηρα του νομιζω θα ειναι καλά γυρω στα Χριστούγεννα.

Κατα τα αλλά προκειται για ενα παιδί ευφιέστατο, πανεξυπνο, αλλά αυτό δεν ειναι σχετικό πάντα... Υπομονη, αγάπη και σταθεροτητα απο την μερία μας νομιζω θα βοηθησουν..τι να πω...

[Greek]

ένας τρόπος για να ξεκολλήσει ειναι να κάνει φίλους. Προσπάθησε αν μπορεις να καλεσεις ενα δύο ΣΚ καποιο παιδί ή παιδιά απο την τάξη του ώστε να δεθεί μαζί τους και εκτός τάξης που την θεωρεί εχθρικό περιβάλλον.

[mariab]

Θα συμφωνήσω κι εγώ με την προλαλήσασα. Ολα τα παιδάκια παίρνουν από τα σπίτια τους ό,τι καλύτερο έχουν να τους προσφέρουν οι γονείς. Δεν νομίζω ότι τα ευπροσάρμοστα παιδιά στερούνται κάτι. Ετσι κι αλλιώς, αυτό που προσφέρει το σχολείο δεν το προσφέρει το σπίτι και το αντίστροφο.

Αυτό που μου έρχεται εμένα στο μυαλό είναι μήπως "ζηλεύει" τον μικρό και δεν θέλει να τον αφήνει μόνο του με τη μαμά.

Και η αντιμετώπιση του σχολείου όμως δεν μου φαίνεται σωστή. Δεν μου φαίνεται λογικό να αφήνεις ένα παιδί να κάθεται στο γραφείο των νηπιαγωγών. Νομίζω ότι θα έπρεπε να το δουλέψουν λίγο περισσότερο. Προφανώς το παιδί δεν θα πει από μόνο του "ΟΚ, σήμερα θέλω να ενταχθώ".

Την περίπτωση να υποχωρήσετε εσείς την σκέφτεστε? Εάν διακόψετε το σχολείο για ένα διάστημα, να χαλαρώσει ο μικρός, να το επεξεργαστεί και κυρίως να πάψει να το εκλαμβάνει ως κάτι το "υποχρεωτικό". Αυτό που προτείνω δεν είναι η πεπατημένη, οι περισσότεροι νηπιαγωγοί είναι της άποψης ότι μετά από 2,3 , 4 μήνες το παιδί θα πάψει να αντιδρά και θα προσαρμοστεί. Αυτό που έχω δει όμως εγώ με την κόρη μου είναι ότι όπου επιμένω χάνω και όπου το παίζω αδιάφορη κερδίζω εύκολα και χωρίς καβγάδες. Δηλαδή: δεν θες παιδάκι μου να πας εκεί? Κανένα πρόβλημα, έτσι κι αλλιώς εκεί είναι για τα μεγάλα παιδιά. Εσύ είσαι μωρό ακόμη. Δεν πειράζει. Μετά από μερικές μέρες το πιθανότερο είναι ότι θα βαρεθεί να κάθεται σπίτι με το μωρό και θα νοσταλγήσει τους συνομήλικους.

[emmaki]

ένας τρόπος για να ξεκολλήσει ειναι να κάνει φίλους. Προσπάθησε αν μπορεις να καλεσεις ενα δύο ΣΚ καποιο παιδί ή παιδιά απο την τάξη του ώστε να δεθεί μαζί τους και εκτός τάξης που την θεωρεί εχθρικό περιβάλλον.

 

 

Αυτό θα π΄ροτεινα και εγώ...

Να ΄ρεθετε σε επαφή με κάποιες μητέρες από το σχολείο και το ΣΚ ή κάποιο απόγευμα να καλέσετε κάποια παιδιά στο σπίτι σας (2-3 όχι πολλά). Να δει ο πιτσιρικάς ότι το σχολείο δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την καθημερινή ζωή, αλλά συνεχίζει και μέσα στην καθημερισνή μας ζωή.

Επίσης, μπορείτε να ρωτήσετε τη νηπιαγωγό τι κάνει μέσα στην τάξη (1-2 δραστηριότητες) και να κάνετε και εσεις στο σπίτι, ώστε να δει ότι το σχολείο δεν είναι κάτεργο, δεν είναι τιμωρία...Βέβαια, δεν θα το κάνετε σε μορφή μαθήματος (τώρα θα κάτσουμε να βρούμε τη μέρα της εβδομάδας), αλλά σε μορφή παιχνιδιού, όπου το παιδί θα φαίνεται σαν ο "κάτοχος" της γνώσης που θα την μεταδόσει σε σας (βρε συ Γιάννη, μήπως ξέρεςι τι μέρα έχουμε σήμερα; Προσπαθώ να τη βρω και δεν μπορώ...Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις

 

Τα παραδείγματα που αναφέρω είναι ενεικτικά και σε καμία περίπτωση κανόνας.

[emmaki]

Αυτό που μου έρχεται εμένα στο μυαλό είναι μήπως "ζηλεύει" τον μικρό και δεν θέλει να τον αφήνει μόνο του με τη μαμά.

Την περίπτωση να υποχωρήσετε εσείς την σκέφτεστε? Εάν διακόψετε το σχολείο για ένα διάστημα, να χαλαρώσει ο μικρός, να το επεξεργαστεί και κυρίως να πάψει να το εκλαμβάνει ως κάτι το "υποχρεωτικό".

 

Το ότι μπορεί να ζλεύεει είναι πολύ πιθανό.

Αλλά αν υποχωρήσουν οι γονείς, έχουν χάσει το παιχνίδι. Το παιδί πρέπει να μάθει ότι το σχολείο είναι η δική του "δουλειά"...Όπως ο μπαμπάς το πρωί πάει στη δουλειά του, η μαμά επίσης (δεν θυμάμαι να διάβασα ότι κάθεται σπίτι με το μικρό), έτσι και αυτός θα πρέπει να πηγαίνει στη δική του δουλειά, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το σχολέιο.

Θεωρώ ότι το παιδί βλέπει το σχολείο ως κάτεργο/τιμωρία και είναι φυσικό να μην θέλει να πάει (κανένας μας δεν θέλει να το τιμωρούν). Άρα πρέπει να αντιληφθεί ότι υπάρχει σχέση του σχολείου με το σπίτι, δεν σημαίνει ότι όταν πηγαίνουμε σχολείο μας διώχνουν από το σπίτι, και ότι μποορύμε να περνάμε εξίσου καλά και στο σχολείο.

[mariab]

Το ότι μπορεί να ζλεύεει είναι πολύ πιθανό.

Αλλά αν υποχωρήσουν οι γονείς, έχουν χάσει το παιχνίδι. Το παιδί πρέπει να μάθει ότι το σχολείο είναι η δική του "δουλειά"...Όπως ο μπαμπάς το πρωί πάει στη δουλειά του, η μαμά επίσης (δεν θυμάμαι να διάβασα ότι κάθεται σπίτι με το μικρό), έτσι και αυτός θα πρέπει να πηγαίνει στη δική του δουλειά, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το σχολέιο.

Θεωρώ ότι το παιδί βλέπει το σχολείο ως κάτεργο/τιμωρία και είναι φυσικό να μην θέλει να πάει (κανένας μας δεν θέλει να το τιμωρούν). Άρα πρέπει να αντιληφθεί ότι υπάρχει σχέση του σχολείου με το σπίτι, δεν σημαίνει ότι όταν πηγαίνουμε σχολείο μας διώχνουν από το σπίτι, και ότι μποορύμε να περνάμε εξίσου καλά και στο σχολείο.

 

Δεν ξέρω βρε εμμακι. Δεν είμαι ειδική, αλλά έχω την εντύπωση ότι όταν ο άλλος άνθρωπος αντιδρά πολύ έντονα, δεν είναι απαραίτητα κακό να υποχωρείς κι εσύ λιγάκι.

Και για να αντιδρά ένα παιδί 4,5 χρονών τόσο έντονα πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος λόγος. Δεν είναι μωρό πια, είναι παιδάκι. Το να επιμένουμε κάθετα "όχι θα κάνεις αυτό που σου λέω, όπως στο λέω, την ώρα που στο λεω και θες δε θες θα το καταπιείς" δεν είμαι σίγουρη ότι είναι σωστό. Δεν λέω να πάψει για πάντα να πηγαίνει στο σχολείο, απλώς νομίζω ότι μερικές φορές και τα παιδάκια πρέπει να εκφορτίζονται.

Στην τελική, μπορεί να έχει κάποιο βάσιμο λόγο. Μπορεί κάτι να έχει γίνει με τα άλλα παιδάκια, ή με τη δασκάλα. Ισως εάν τον αφήσουν να ηρεμήσει, να μπορέσει να το επεξεργαστεί στο μυαλό του και να το εκφράσει.

Συμφωνώ ότι πρέπει να αντιληφθεί ότι περνάμε το ίδιο καλά και στο σχολείο, αλλά αυτός προφανώς δεν περνάει καλά. Αρα?

[emmaki]

Δεν ξέρω βρε εμμακι. Δεν είμαι ειδική, αλλά έχω την εντύπωση ότι όταν ο άλλος άνθρωπος αντιδρά πολύ έντονα, δεν είναι απαραίτητα κακό να υποχωρείς κι εσύ λιγάκι.

Και για να αντιδρά ένα παιδί 4,5 χρονών τόσο έντονα πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος λόγος. Δεν είναι μωρό πια, είναι παιδάκι. Το να επιμένουμε κάθετα "όχι θα κάνεις αυτό που σου λέω, όπως στο λέω, την ώρα που στο λεω και θες δε θες θα το καταπιείς" δεν είμαι σίγουρη ότι είναι σωστό. Δεν λέω να πάψει για πάντα να πηγαίνει στο σχολείο, απλώς νομίζω ότι μερικές φορές και τα παιδάκια πρέπει να εκφορτίζονται.

Στην τελική, μπορεί να έχει κάποιο βάσιμο λόγο. Μπορεί κάτι να έχει γίνει με τα άλλα παιδάκια, ή με τη δασκάλα. Ισως εάν τον αφήσουν να ηρεμήσει, να μπορέσει να το επεξεργαστεί στο μυαλό του και να το εκφράσει.

Συμφωνώ ότι πρέπει να αντιληφθεί ότι περνάμε το ίδιο καλά και στο σχολείο, αλλά αυτός προφανώς δεν περνάει καλά. Αρα?

 

 

Καταρχάς, τίποτα δεν θα γίνει με τη μορφή διαταγής.

Θα γίνει κουβέντα και με απλά λόγια θα εξηγηθεί στο παιδί ότι αυτή είναι η δουλειά του (απλά λόγια, όχι απλοϊκά, έχει μεγάλη διαφορά,τα παιδιά είναι μικρά όχι χαζα!).

Όσο για το αν περνάει ή όχι καλά, μήπως δεν έχει προσπαθήσει κιόλας να περάσει καλά; Από ό,τι κατάλαβα, από την πρώτη μέρα ήταν αρνητικό το παιδί και δεν συμμετείχε (μπορεί να κάνω και λάθος). ΑΥτό για μένα σημαίνει ότι δεν προσπαθεί το ίδιο να δει αν θα του αρέσει ή όχι...

Αν το σταματήσουν από το σχολείο, έστω και 2 ή 3 μέρες, τι θα αντιληφθεί το παιδί; Ότι όταν θέλει κάτι, το πετυχαίνει! Στην περίπτωση αυτή θέλει να είναι σπίτι.....Λίγο αργότερα μπορεί να θέλει να τρώει μόνο μπισκότα ή να φοράει μόνο παντόφλες ή κάτι άλλο....Δηλαδή, οι γονείς κάθε φορά που το παιδί θα υιοθετεί μια συμπεριφορά σαν αυτή που περιγράφεται (απομακρύνεται από τα πάντα και κοιτά έξω από το παράθυρο) θα πρέπει να αλλάζουν τον κανόνα και να κάνουν αυτό που θέλει το παιδί;

Και άντε και τον σταματούν από το σχολείο. Του χρόνου που θα είναι νήπιο και θα είναι υποχρεωτικό, τι θα κάνουν; Και μετά στην πρώτη δημοτικού που είναι και πιο απαιτητικό το πρόγραμμα; Ακόμα και για λίγες μέρες να τον σταματήσουν, αν θέλει και του χρόνου ή του παραχρόνου;;;;;

[Lucy]

Είναι σίγουρα καλομαθημένος. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια της δασκάλας : δεν του λείπει τίποτα στο σπίτι, του τα δίνετε όλα, δεν έχει ανάγκη από τίποτα εδώ στο σχολείο. Προσπαθώ να μπω στο μυαλουδάκι του να καταλάβω πως σκέφτεται, δεν τα καταφέρνω όμως. Μια γνώμη απ' έξω ζητάω μήπως και βρω μια λύση

 

Συγγνώμη αλλά είναι τελείως άτοπα τα λόγια της δασκάλας...

 

Καταρχάς, τίποτα δεν θα γίνει με τη μορφή διαταγής.

Θα γίνει κουβέντα και με απλά λόγια θα εξηγηθεί στο παιδί ότι αυτή είναι η δουλειά του (απλά λόγια, όχι απλοϊκά, έχει μεγάλη διαφορά,τα παιδιά είναι μικρά όχι χαζα!).

 

Συμφωνώ με το emmaki. Θα συζητήσετε μαζί του, θα ρωτήσετε για ποιο λόγο ακριβώς δεν θέλει να πάει, θα δείξετε κατανόηση σε αυτά που θα σας πει, αλλά θα του πείτε ότι αυτή είναι η δουλειά του και θα πρέπει να την κάνει, όπως ο μπαμπάς και η μαμά έχουν τις δικές τους δουλειές. Θα είστε σταθεροί όταν αρχίζει τις φωνές ή τις διαμαρτυρίες και δεν θα οπισθοχωρείτε (με την έννοια να τον αφήσετε να μην πάει σχολείο). Όταν θα γυρνάει, θα τον ρωτάτε τι έκανε, τι μάθανε, τι παίξανε, πως λένε τα άλλα παιδάκια και διάφορα άλλα χωρίς πίεση. Αν δεν θέλει να απαντήσει κάνετε σαν να μην συμβαίνει τίποτα και ξαναρωτάτε την επόμενη μέρα.

 

Τώρα μέσα στην τάξη θα πρέπει να το δουλέψει η δασκάλα με τον σωστό τρόπο. Κακώς του έβαλε την ταμπέλα του καλομαθημένου. Κάντε και μια συζήτηση μαζί της. Δεν πρέπει και εκείνη από την πλευρά της να τον πιέζει, αλλά να τον κάνει να ενδιαφερθεί με έμμεσο τρόπο.

[mariab]

...Θα γίνει κουβέντα και με απλά λόγια θα εξηγηθεί στο παιδί ότι αυτή είναι η δουλειά του ...

...ΑΥτό για μένα σημαίνει ότι δεν προσπαθεί το ίδιο να δει αν θα του αρέσει ή όχι...

Αν το σταματήσουν από το σχολείο, έστω και 2 ή 3 μέρες, τι θα αντιληφθεί το παιδί; Ότι όταν θέλει κάτι, το πετυχαίνει! Στην περίπτωση αυτή θέλει να είναι σπίτι.....Λίγο αργότερα μπορεί να θέλει να τρώει μόνο μπισκότα ή να φοράει μόνο παντόφλες ή κάτι άλλο....Δηλαδή, οι γονείς κάθε φορά που το παιδί θα υιοθετεί μια συμπεριφορά σαν αυτή που περιγράφεται (απομακρύνεται από τα πάντα και κοιτά έξω από το παράθυρο) θα πρέπει να αλλάζουν τον κανόνα και να κάνουν αυτό που θέλει το παιδί;

Και άντε και τον σταματούν από το σχολείο. Του χρόνου που θα είναι νήπιο και θα είναι υποχρεωτικό, τι θα κάνουν; Και μετά στην πρώτη δημοτικού που είναι και πιο απαιτητικό το πρόγραμμα; Ακόμα και για λίγες μέρες να τον σταματήσουν, αν θέλει και του χρόνου ή του παραχρόνου;;;;;

 

κατ' αρχάς να πω ότι ούτε σαν ειδικός μιλάω, ούτε λέω ότι η άποψή μου είναι οπωσδήποτε σωστή.

Αυτό που πρότεινα προέρχεται από την εμπειρία μου από την΄μεγάλη μου κόρη, η οποία πολύ απλά χρειάζεται κάποιο χρόνο να επεξεργαστεί τα πράγματα και είναι πολύ πιο δεκτική όταν δεν την πιέζω, αλλά δείχνω (προσποιούμαι) να αδιαφορώ. Εάν για παράδειγμα η κόρη μου αντιδρούσε, αφού βέβαια πρώτα συζήταγα μαζί της και προσπαθούσα να καταλάβω τι πάει στραβά, αυτό που σίγουρα θα έκανα θα ήταν να πω κάτι στο στυλ: "A, τι κρίμα που είσαι τοοοοοοσο μικρή ακόμη και δεν μπορείς να πας σχολείο με τα μεγάλα παιδιά. Κριιιιιιιμα, αλλά δεν πειράζει. Δεν είσαι έτοιμη ακόμη. Κάτσε σπίτι καλύτερα με το μωρό." Την άλλη μέρα το πρωί θα με παρακάλαγε να πάει σχολείο.:lol:. Γενικά όμως αυτό δουλεύει με την κόρη μου η οποία δεν δέχεται ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κ'ανει.

Ισως να είναι λάθος στρατηγική, αλλά γενικά πιάνει, πίθεται ότι αυτό που κάνει είναι δική της επιλογή και βέβαια τελικά της αρέσει, γιατί γενικά αυτά που τους ζητάμε δεν είναι παράλογα. Τώρα προφανώς δεν μιλάω για μπισκότα κλπ, δεν υπάρχει σύγκριση. Μιλάω για πράγματα σημαντικά, τα οποία το παιδί θέλω να κάνει με την δική του θέληση και όχι με το ζόρι (όχι με καβγά μάλλον).

Επιπλέον, δεν θέλω το 4χρονο να αντιμετωπίσει το σχολείο σαν "δουλειά" και "υποχρέωση" και ευτυχώς ούτε που χρειάστηκε. Θέλω το σχολείο να είναι αυτό που λέει το όνομά του "σχόλη" και διασκέδαση. Θέλω να πηγαίνει με την ψυχή του και όχι επειδή "πρέπει". Εμείς οι μεγάλοι καταλαβαίνουμε βέβαια ότι μερικές φορές δεν έχουμε επιλογή, αλλά γιατί να του παρουσιάσω το σχολείο σαν υποχρέωση και όχι σαν διασκέδαση?

[emmaki]

κατ' αρχάς να πω ότι ούτε σαν ειδικός μιλάω, ούτε λέω ότι η άποψή μου είναι οπωσδήποτε σωστή.

Αυτό που πρότεινα προέρχεται από την εμπειρία μου από την΄μεγάλη μου κόρη, η οποία πολύ απλά χρειάζεται κάποιο χρόνο να επεξεργαστεί τα πράγματα και είναι πολύ πιο δεκτική όταν δεν την πιέζω, αλλά δείχνω (προσποιούμαι) να αδιαφορώ. Εάν για παράδειγμα η κόρη μου αντιδρούσε, αφού βέβαια πρώτα συζήταγα μαζί της και προσπαθούσα να καταλάβω τι πάει στραβά, αυτό που σίγουρα θα έκανα θα ήταν να πω κάτι στο στυλ: "A, τι κρίμα που είσαι τοοοοοοσο μικρή ακόμη και δεν μπορείς να πας σχολείο με τα μεγάλα παιδιά. Κριιιιιιιμα, αλλά δεν πειράζει. Δεν είσαι έτοιμη ακόμη. Κάτσε σπίτι καλύτερα με το μωρό." Την άλλη μέρα το πρωί θα με παρακάλαγε να πάει σχολείο.:lol:. Γενικά όμως αυτό δουλεύει με την κόρη μου η οποία δεν δέχεται ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κ'ανει.

Ισως να είναι λάθος στρατηγική, αλλά γενικά πιάνει, πίθεται ότι αυτό που κάνει είναι δική της επιλογή και βέβαια τελικά της αρέσει, γιατί γενικά αυτά που τους ζητάμε δεν είναι παράλογα. Τώρα προφανώς δεν μιλάω για μπισκότα κλπ, δεν υπάρχει σύγκριση. Μιλάω για πράγματα σημαντικά, τα οποία το παιδί θέλω να κάνει με την δική του θέληση και όχι με το ζόρι (όχι με καβγά μάλλον).

Επιπλέον, δεν θέλω το 4χρονο να αντιμετωπίσει το σχολείο σαν "δουλειά" και "υποχρέωση" και ευτυχώς ούτε που χρειάστηκε. Θέλω το σχολείο να είναι αυτό που λέει το όνομά του "σχόλη" και διασκέδαση. Θέλω να πηγαίνει με την ψυχή του και όχι επειδή "πρέπει". Εμείς οι μεγάλοι καταλαβαίνουμε βέβαια ότι μερικές φορές δεν έχουμε επιλογή, αλλά γιατί να του παρουσιάσω το σχολείο σαν υποχρέωση και όχι σαν διασκέδαση?

 

Ξέρεις τι ερώτημα μου δημιουργήθηκε με την τακτική που ακολουθείς στην κόρη σου;

Αν αύριο σου πει "μαμά δεν μου αρέσει η χημεία/μαθηματικά/φυσικά/αρχαία και δεν γουστάρω να τα παρακολουθώ. Στην ώρα που έχουμε μάθημα θα βγαίνω στην αυλή".... Θα την αφήσεις; Και θα περιμένει πότε θα το επεξεργαστεί μόνη της και θα αποφασίσει να μπαίνει στην τάξη;

Γιατί τα παιδιά είναι όπως τα μάθεις.....

 

Επίσης, το σχολείο είναι η δουλειά του παιδιού. Είναι υποχρέωση του να πηγαίνει στο σχολείο, όπου έκεί θα περάσει καλά. Αλλά οφείλει να πάει. Όπως η μαμά και ο μπαμπάς πηγαίνουν κάθε μέρα στη δουλειά τους, ακόμα και αν δεν θέλουν, έτσι και το παιδί πρέπει να πάει.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, και τα παιδιά έχουν κάποιες υποχρεώσεις τις οποίες πρέπει να μάθουν ως τέτοιες!

[mariab]

Ξέρεις τι ερώτημα μου δημιουργήθηκε με την τακτική που ακολουθείς στην κόρη σου;

Αν αύριο σου πει "μαμά δεν μου αρέσει η χημεία/μαθηματικά/φυσικά/αρχαία και δεν γουστάρω να τα παρακολουθώ. Στην ώρα που έχουμε μάθημα θα βγαίνω στην αυλή".... Θα την αφήσεις; Και θα περιμένει πότε θα το επεξεργαστεί μόνη της και θα αποφασίσει να μπαίνει στην τάξη;

Γιατί τα παιδιά είναι όπως τα μάθεις.....

 

Επίσης, το σχολείο είναι η δουλειά του παιδιού. Είναι υποχρέωση του να πηγαίνει στο σχολείο, όπου έκεί θα περάσει καλά. Αλλά οφείλει να πάει. Όπως η μαμά και ο μπαμπάς πηγαίνουν κάθε μέρα στη δουλειά τους, ακόμα και αν δεν θέλουν, έτσι και το παιδί πρέπει να πάει.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, και τα παιδιά έχουν κάποιες υποχρεώσεις τις οποίες πρέπει να μάθουν ως τέτοιες!

 

Συμφωνώ απολύτως ότι τα παιδιά είναι όπως τα μάθεις. Εάν λοιπόν του μάθω ότι το σχολείο είναι ένα μέρος που πηγαίνουμε επειδή πρέπει και όχι επειδή θέλω, αυτό θα μάθει και έτσι θα το αντιμετωπίζει.

Επίσης θεωρώ ότι άλλο το σχολείο, άλλο ο παιδικός και το προνήπιο. Κατ' αρχάς από θέμα ηλικίας. Αλλο τα 4, άλλο τα 14. Αλλη αντιμετώπιση, συμπεριφορά και ωριμότητα έχει το 4χρονο (ή το 3χρονο), άλλη το 6χρονο κ.ο.κ. Δεν νομίζω ότι είναι σκόπιμο ή έχει νόημα να τα αντιμετωπίζουμε όλα με τον ίδιο τρόπο. Σε τελική ανάλυση, μπορεί να είμαι αναγκασμένη να στείλω το παιδί μου στον παιδικό επειδή εργάζομαι, αλλά σαφώς θα αντιμετωπίσω την αντίδρασή του διαφορετικά από ότι θα την αντιμετωπίσω σε ένα παιδί του γυμνασίου, το οποίο σαφώς και μπορεί να κατανοήσει καλύτερα την έννοια της υποχρέωσης. Παρεπιμπτόντως, εάν η κόρη μου προτιμά να παρακολουθεί από την αυλή μερικά μαθήματα, βαθιά μέσα μου δεν θα μπορώ να την κατηγορήσω.:lol:

 

Το νόημα της αρχικής μου τοποθέτησης είναι ότι δεν πιστεύω ότι είναι πάντοτε αποδοτικό να είμαστε κάθετοι αυστηροί σε παιδιά τόσο μικρής ηλικίας. Γνωρίζουμε όλοι ότι η διαλεκτική δεν αποδίδει πάντοτε σε παιδάκια αυτής της ηλικίας. Μία ελαφριά αναδίπλωση δεν είναι υποτιμητική. Στο κάτω κάτω, μήπως πραγματικά ο μικρός δεν περνάει καλά στο σχολείο? Μήπως υπάρχει πρόβλημα με τα παιδάκια ή τις δασκάλες? Εφ' όσον οι δασκάλες προφανώς δεν το αντιμετωπίζουν, θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν οι γονείς. Ε, ίσως να είναι πιο εύκολο να το κάνεις αυτό όταν το παιδί δεν είναι φορτισμένο.

[jannis]

Εμένα θα με ανησυχούσε πολύ αυτό που είπε η δασκάλα, ίσως να ήταν ατυχές να της βγήκε έτσι, αλλά αν μείνω στην φραση αυτή τότε θα ανησυχούσα για την αντίληψη που έχει η ίδια η δασκάλα για το σχολείο...

Το τι δίνουν οι γονείς στο παιδί συναισθηματικά ή υλικά δεν έχει καμοιά σχέση με το τι πρέπει να δώσει το σχολείο. Αν η δασκάλα δεν το καταλαμβαίνει αυτό ίσως αυτή δεν μπορεί να δώσει αυτό που πρέπει να δώσει...

Επίσης θα με ανησυχούσε πολύ η απομόνωση, και τι παει να πει κάθεται με τις ώρες στο γραφείο των νηπιαγωγών? Ποια ώρα γίνεται αυτό ? Γιατί?

Εγώ και μιλάω σαν μαμα, δεν θα ακολουθούσα την τακτική του αυτό είναι υποχρεωτικό γιατί στο κάτω κάτω στην ηλικία του δεν είναι και γιατί πραγματικά θα ηθελα τα παιδιά μου να αγαπάνε το σχολείο και να πηγαίνουν με χαρά. Θέλει μια πιο συναισθηματική προσέγγιση και νομίζω ότι για την θα συμβουλεύομουν ψυχολόγο αν είχα κάτι τόσο σοβαρό - γιατί δεν μιλάμε για ενα παιδι που είναι κακόκεφο μια δυο μέρες, ή που κλαίει και κτυπιέται (αυτό είναι τουλάχιστον αντίδραση) μιλάμε με ένα παιδί που μοιάζει να έχει κατάθλιψη (και δεν έχω ιδέα αν τα παιδιά μπορεί να έχουν κάτι τέτοιο αλλά για αυτό θα συμβουλευόμουν ειδικό)

[ζώπυρον]

Και για να αντιδρά ένα παιδί 4,5 χρονών τόσο έντονα πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος λόγος.

 

Επίσης θα με ανησυχούσε πολύ η απομόνωση, και τι παει να πει κάθεται με τις ώρες στο γραφείο των νηπιαγωγών? Ποια ώρα γίνεται αυτό ? Γιατί?

...........

Θέλει μια πιο συναισθηματική προσέγγιση και νομίζω ότι για την θα συμβουλεύομουν ψυχολόγο αν είχα κάτι τόσο σοβαρό - γιατί δεν μιλάμε για ενα παιδι που είναι κακόκεφο μια δυο μέρες, ή που κλαίει και κτυπιέται (αυτό είναι τουλάχιστον αντίδραση) μιλάμε με ένα παιδί που μοιάζει να έχει κατάθλιψη (και δεν έχω ιδέα αν τα παιδιά μπορεί να έχουν κάτι τέτοιο αλλά για αυτό θα συμβουλευόμουν ειδικό)

Θα συμφωνήσω με τα παραπάνω.

[miriki]

Καταλαβαίνω την έννοια της υποχρέωσης (και όχι του υποχρεωτικού) που λέει η emmaki. Σε κάποιο βαθμό συμφωνώ κιόλας.

 

Πραγματικά δε μου αρέσει το σχόλιο της νηπιαγωγού. Θα μπορούσαμε όμως να τα αξιοποιήσουμε αυτά τα δυο συνδυάζοντάς τα ως εξής: αν για τον οποιονδήποτε λόγο μείνει στο σπίτι, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι στο σχολείο, κάντε τη μέρα του πολύυυυυυυ βαρετή. Δηλαδή δουλειές και υποχρεώσεις ως την ώρα που θα σχόλαγε και όχι λούνα παρκ ας πούμε (το τραβάω λίγο από τα μαλλιά είναι πασιφανές).

 

Ο μικρούλης περνάει μια διαδικασία πένθους (πενθεί την προηγούμενη ζωή του προσπαθώντας να διαχειριστεί τις τεράστιες προκλήσεις της νέας= σχολείο+ νέο μωρό που μένει με τη μαμά). Αλήθεια το μωρό μήπως πρέπει να "πάει σε σχολείο για μωρά;" (ψέμα, λευκό, αλλά ψέμα, σταθμίζουμε το κόστος όφελος).

 

Και ένα τελευταίο. Στ' αλήθεια πόσο θέλουν η μαμά και ο μπαμπάς να πάει το παιδί στο σχολείο και να προσαρμοστεί; Πόσο έτοιμοι είναι οι ίδιοι να μεγαλώσει το βλασταράκι τους; Πόσο άγχος έχουν γιαυτή τη διαδικασία; Τι από όλα αυτά εκπέμπουν τελικά στο παιδί;

 

Η διαδικασία της προσαρμογής μπορεί να κρατήσει και μήνες και περιλαμβάνει πολλά στάδια. Ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και την ωριμότητα του παιδιού, το χειρισμό των παιδαγωγών, τις ιδιαιτερότητες κλπ του οικογενειακού περιβάλλοντος κ.ο.κ.

 

Τώρα αν σας πω ότι με τσίγκλισε λίγο που ο δικός μου γιος 2 ετών έκανε προσαρμογή μία εβδομάδα και από τότε με το που φτάνουμε στο σχολείο με έχει γραμμένη και δε θέλει και να φύγει, τι θα μου πείτε (ε, καλά ο καθένας την πετριά του και είμαι και παιδαγωγός πανάθεμά με).

[jannis]

miriki,

δεχομαι ότι μια διαδικασία προσαρμογής μπορεί να πάρει μήνες, δεν έχω προσωπική εμπειρία γιατί τα δικά μου κάναν λιγότερο από βδομάδα (τι να κάνουμε μάλλον δεν τους είμουν απαραίτητη...) και φαντάζομαι βλέπεις πολλά.

Επίσης δεχομαι ότι το παιδί μπορεί να περνά διαδικασία πένθους (αντί κατάθλιψη που έιπα πριν)

Αλλά διαφωνώ ότι οι γονέίς πρέπει να το αντιμετωπισουν με τεχνάσματα/χειρισμούς.

Ίσα ίσα που εδώ και αν είναι σημαντική η συναισθηματική προσέγγιση.

Εγώ jiant σου προτείνω να προσπαθήσεις να μιλήσεις με το παιδί,

όχι για να το πεισεις για το σχολείο,

αλλά για να το ακούσεις, να προσπαθήσεις να το κάνεις να μιλήσει για το πως νιώθει για αυτό και χωρίς κριτική (όπως δηλαδή θα βοηθούσες καποιον που περνά μια διαδικασία πένθους).

Ειδικός δεν είμαι αλλά δοκίμασα αυτή την προσέγγιση με τα παιδιά μου και αν και δύσκολη νομίζω αποδίδει και μάλιστα μακρυπρόθεσμα

Δύο βιβλία που μου 'ανοιξαν τα ματια' και με βοήθησαν ήταν τα

"Η συναισθηματική αγωγή των παιδιών"

και "Τα μυστικά του αποτελεσματικού γονέα"

σε βοηθούν να βρεις τροπους πραγματικής επικοινωνίας που χτίζει βάσεις στις σχέσεις με το παιδί και καλιεργεί τον αλληλοσεβασμό.

[!!ελενη!!]

εμενα η μικρη μου που ηρθε φετος πρωτη φορα σε επαφη με σχολικο χωρο (παει νηπιαγωγειο)εχει το εξης προβλημα.δεν μιλαει καθολου με τα αλλα παιδακια και στα διαλλειματα καθεται μονη της.η νηπιαγωγος της μου ειπε οτι ειναι πολυ κλειστη.τις πρωτες μερες εκανε σαν τρελη για να παει σχολειο αλλα τωρα πια της εφυγε ο ενθουσιασμος των πρωτων ημερων.υπηρχαν 2 3 φορες που μου ειπε οτι δεν θελει να παει σχολειο,αλλα εγω εκατσα πολυ ηρεμα και της εξηγησα οτι δεν ειναι κατι που ειναι στην κριση της.πρεπει να παει σχολειο για να μορφωθει οπως πρεπει να παει για δουλεια ο μπαμπας.και ο μπαμπας μπορει μερικες μερες να μην θελει να παει για δουλεια να βαριεται η να ειναι κουρασμενος αλλα πρεπει να παει ετσι και εκεινη σαν παιδακι εχει αυτην την υποχρεωση.το καταλαβε απολυτα απλα εμενα εχει το προβληημα κοινωνικοτητας δεν παιζει με τα αλλα παιδια αλλα πιστευω σιγα σιγα θα συνηθησει.σε ολους μας αλλωστε μικρους και μεγαλους μας αρεσει να ειμαστε στο σπιτι μας!!

[missirlou]

εχω ερθει και εγω σε αυτη τη θεση με το μεγαλο μου παιδακι οταν πηγε προνηπιο. Ηταν και ειναι πολυ δεμενος και με εμενα και με τον πατερα του και δυσκολευτηκαμε πολυ. Τωρα, στο νηπιο πλεον, ειναι μια χαρα. Μη φανταστεις οτι πεταει η σκουφια του, απλα ακολουθησε την τακτικη ό,τι δνε μπορεις να αποφυγεις, απολαυσε το'!!!

Τι μας βοηθησε:

1) ημουν σταθερη και απολυτη στο οτι θα παει σχολειο ο κοσμος να χαλασει

2) καθε μερα τον παινευα μπροστα σε αλλους οτι παει σχολειο και οτι ειναι πολυ καλος εκει (ενω καποια αλλα παιδακια δεν ηταν επειδη γκρινιαζαν!)

3) Καθε δωρακι που επαιρνε η καθε επι πλεον δικαιωμα που ειχε του τονιζα οτι συμβαινει επειδη μεγαλωσε και παει σχολειο

4) προσπαθησα να γνωριστω με γονεις και ρεθηκαμε με τα παιδια τους και εκτος σχολειου

 

Αυτα σε εμενα επιασαν, καλη επιτυχια και σε εσας

[!!ελενη!!]

αυτα ακριβως προσπαθω και κανω και εγω.την κανω με λιγα λογια να νιωθει περηφανη που μεγαλωσε και παει σχολειο

[jackrussel]

προσωπικα θα πηγαινα σε ψυχολογο να με βοηθησει να ερμηνευσω αυτην τη συμπεριφορα και να βοηθησω το παιδι μου δεν θα το αφηνα

[VeLouTeLa]

Καταρχήν είναι ακόμα Οκτώβριος .. είναι η πρώτη φορά που πάει σχολείο. Θέλει τον χρόνο του για να προσαρμοστεί... Να είστε σταθεροί και σίγουροι, η ανασφάλεια και το άγχος μεταδίδεται στο παιδί χωρίς να το θέλετε. Να είστε χαρούμενοι το πρωί που τον πηγαίνετε σχολείο και να μην σκεφτόσαστε τι θα κάνει σήμερα, θα κλαίει στον δρόμο κτλ.

Ο μικρός μας έβγαλε τις δύο πρώτες τάξεις του δημοτικού με πρωινά κλάματα, να κλαίει κ να τον ντύνει η μάνα του να τον σπρώχνει να μπεί στο ασανσέρ. Μια χαρά είναι τώρα στην τρίτη τάξη, ξυπνάει ντύνεται και ετοιμάζετε μόνος του. Κάθε παιδί θέλει τον χρόνο του και φαντάσου ότι δεν ξέρουν πόσα χρόνια σχολείο τους περιμένει.. αν το ήξεραν καήκαμε..

[Ράνια Κωστελέτου]

Σίγουρα η πρώτη επαφή του παιδιού με το σχολείο απαιτεί χρόνο προσαρμογής. Ο χρόνος αυτός διαφέρει στο κάθε παιδάκι και μπορεί να κρατήσει και μήνες. Το σίγουρο είναι ότι σταδιακά βελτιώνεται η κατάσταση και το παιδί εντάσσεται στην ομάδα αβίαστα,με την ενθάρρυνση και τη θετική διάθεση της παιδαγωγού. Δεν έχει καμία σημασία εάν στο σπίτι του παρέχετε ''τα πάντα'' , με την εκπαιδευτική διαδικασία.Μη νιώθετε ενοχές για κάτι που τυχόν πιστεύετε ότι δεν χειρίζεστε σωστά.Βρίσκεστε κι εσείς σε φάση προσαρμογής στην νέα πραγματικότητα που περνάει η οικογένεια.

Δείξτε υπομονή, ψυχραιμία[ χρειάζεται αυτή η φάση για να πάτε στην επόμενη] και δώστε όσο χρόνο χρειάζεται ο μικρούλης σας για να αισθάνεται καλύτερα.

Οπωσδήποτε στενή συνεργασία με τη νηπιαγωγό για να θέσετε κοινούς στόχους και σταθερή συμπεριφορά από μέρους σας [ η επιλογή του να κάθεται ο μικρός σπίτι δημιουργεί πισωγύρισμα στην προσαρμογή].

Σύντομα θα δείτε βελτίωση,

σας εύχομαι καλή σχολική χρονιά

[jiant]

Θα συμφωνήσω κι εγώ με την προλαλήσασα. Ολα τα παιδάκια παίρνουν από τα σπίτια τους ό,τι καλύτερο έχουν να τους προσφέρουν οι γονείς. Δεν νομίζω ότι τα ευπροσάρμοστα παιδιά στερούνται κάτι. Ετσι κι αλλιώς, αυτό που προσφέρει το σχολείο δεν το προσφέρει το σπίτι και το αντίστροφο.

Αυτό που μου έρχεται εμένα στο μυαλό είναι μήπως "ζηλεύει" τον μικρό και δεν θέλει να τον αφήνει μόνο του με τη μαμά.

Και η αντιμετώπιση του σχολείου όμως δεν μου φαίνεται σωστή. Δεν μου φαίνεται λογικό να αφήνεις ένα παιδί να κάθεται στο γραφείο των νηπιαγωγών. Νομίζω ότι θα έπρεπε να το δουλέψουν λίγο περισσότερο. Προφανώς το παιδί δεν θα πει από μόνο του "ΟΚ, σήμερα θέλω να ενταχθώ".

Την περίπτωση να υποχωρήσετε εσείς την σκέφτεστε? Εάν διακόψετε το σχολείο για ένα διάστημα, να χαλαρώσει ο μικρός, να το επεξεργαστεί και κυρίως να πάψει να το εκλαμβάνει ως κάτι το "υποχρεωτικό". Αυτό που προτείνω δεν είναι η πεπατημένη, οι περισσότεροι νηπιαγωγοί είναι της άποψης ότι μετά από 2,3 , 4 μήνες το παιδί θα πάψει να αντιδρά και θα προσαρμοστεί. Αυτό που έχω δει όμως εγώ με την κόρη μου είναι ότι όπου επιμένω χάνω και όπου το παίζω αδιάφορη κερδίζω εύκολα και χωρίς καβγάδες. Δηλαδή: δεν θες παιδάκι μου να πας εκεί? Κανένα πρόβλημα, έτσι κι αλλιώς εκεί είναι για τα μεγάλα παιδιά. Εσύ είσαι μωρό ακόμη. Δεν πειράζει. Μετά από μερικές μέρες το πιθανότερο είναι ότι θα βαρεθεί να κάθεται σπίτι με το μωρό και θα νοσταλγήσει τους συνομήλικους.

Ευχαριστώ πολύ όλους όσους σπεύσαν να βοηθήσουν. Με συγκινήσατε. Τώρα αυτό που λες για το ότι δεν προσπαθούν και πολύ οι δασκάλες συμφωνώ μαζί σου, αλλά πως το θέτεις. Ξέρεις είναι λεπτό το ζήτημα. Από την άλλη μέχρι στιγμής το πρόγραμμα είναι αρκετά ελαστικό, αφού λείψαμε τη δεύτερη βδομάδα για 3 ημέρες - πήγαμε εκδρομή- και την προηγούμενη βδομάδα ήταν ολόκληρη σπίτι λόγω ίωσης. Εγώ νομίζω πως το κλειδί είναι να συνεργαστούμε με τις δασκάλες. Εκεί ποντάρω

[jiant]

Γεια σου και καλως ήρθες στην παρέα μας.

 

Προσωπικά νομιζω οτι στα περισσοτερα παιδια σημερα δεν λειπει κατι στο σπιτι τους, οι περισσοτεροι γονεις τα αγαπαμε τρελά και φροντιζουμε να μην τους λειψει τιποτα συναισθηματικά και υλικά. Δεν πιστεύω δηλαδη οτι τα άλλα παιδακια που προσαρμοζονται ευκολοτερα το κάνουν επειδή κάτι τους λειπει στο σπιτι, οπως υπαινίσσεται η δασκάλα σας..

Στα λέω αυτά ζώντας κι εγώ παρομοιες καταστάσεις με το μεγάλο μου παιδί (κοντευει 4, προνηπιο) . Εδώ και 1,5 μηνα πάει καθε μέρα κλαίγοντας, με ικετευει να μην παει σχολειο, και αποφευγει να συζητάει το απογευμα οτιδηποτε σχετικό με το σχολειο. Εκει, απο οτι καταλαβαινω κατα καποιο τροπο εντάσσεται στις ομαδες (με μιση καρδιά) αλλά το μυαλό του ειναι πότε θα φύγει να γυρισει σπιτι με τον παππού (εγώ δουλέυω). Ετσι ειναι ο χαρακτήρας του, προσπαθώ να τον βοηθήσω κρατωντας σταθερη στάση με θετική οπτική απέναντι στο σχολείο, σε καμια περιπτωση δεν τον παραχαιδεύω οταν ξεκινάει το κλαμα-γρίνια, γνωριζοντας το χαρακτηρα του νομιζω θα ειναι καλά γυρω στα Χριστούγεννα.

Κατα τα αλλά προκειται για ενα παιδί ευφιέστατο, πανεξυπνο, αλλά αυτό δεν ειναι σχετικό πάντα... Υπομονη, αγάπη και σταθεροτητα απο την μερία μας νομιζω θα βοηθησουν..τι να πω...

 

Σ'ευχαριστώ πραγματικά για το ενδιαφέρον σου. Μου δίνεις θάρρος. Η διαφορά μας είναι ότι ο δικός μου δεν θέλει να έχει καμιά μα καμιά σχέση και επαφή με το σχολείο

[jiant]

ένας τρόπος για να ξεκολλήσει ειναι να κάνει φίλους. Προσπάθησε αν μπορεις να καλεσεις ενα δύο ΣΚ καποιο παιδί ή παιδιά απο την τάξη του ώστε να δεθεί μαζί τους και εκτός τάξης που την θεωρεί εχθρικό περιβάλλον.

 

σ' ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια. Καλή η σκέψη σου. Θα το δοκιμάσω